tag 3
ကင္မရာႀကီးနဲ႔ အစ္မ ခင္မင္းေဇာ္က အတင္း tag ေတာ့ ေရးရေတာ့မေပါ့ေလ။ tag တာႀကီးကလည္း မေသခင္ ဆယ္ရက္ အလိုတဲ့။ ေရးခ်င္ဘူး ...:( ဒါေပမယ့္ အစ္မက tag တာမွ ၂ ေယာက္ထဲရယ္။ ညီမေလး မဆုမြန္က ေရးၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ က်မက ဟိုပုန္း ဒီေရွာင္လုပ္လို႔ မေကာင္းေပဘူး။ ေရးရေတာ့မွာေပါ့ေလ။ ကဲ လာေလေရာ့ လဟယ္။
*
မေသခင္ ဆယ္ရက္အလို
*
က်မ တကယ္ ေနာက္ဆယ္ရက္မွာ ေသမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာၿပီဆိုရင္ .... အရင္ဆံုး က်မသူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အီးေမးလ္ ပို႔ပါမယ္။ တေယာက္ခ်င္းစီကို သီးသန္႔ သူတို႔ရဲ႕ စ႐ိုက္ေတြကအစ အေသးစိတ္ က်မ ဘယ္ေလာက္ မွတ္မိတယ္၊ သတိထားခဲ့တယ္၊ က်မ သူတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခင္တယ္ ဆိုတာ ေျပာျပမယ္။ က်မမွာ သူငယ္ခ်င္း ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ေတြက အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ၈ ရက္နဲ႔ ေလာက္ပါ့မလား မသိဘူး (ေတာ္ေတာ့္ကို မ်ားတာေနာ္။ မယံုမရွိနဲ႔)။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မကတိေပးခဲ့ၿပီး မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာေတြ၊ က်မက အထင္လဲြ ခဲ့မိတာေတြ ေတာင္းပန္မယ္။ က်မကို အထင္လြဲေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ရွင္းျပမယ္။
*
၉ ရက္ေျမာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ တိုင္းျပည္နဲ႔၊ က်မရဲ႕ အေမ့အတြက္ စာ ၂ ေစာင္ ေသခ်ာေရးပါမယ္။ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ႕ သူ႔မွာတမ္း ကဗ်ာထဲက ခိုးခ်တယ္ပဲဆိုဆို တိုင္းျပည္နဲ႔ အေမ့အတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့လို႔ အားနာတဲ့အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာေရးမယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ က်မ ခရီးရွည္ထြက္မွာမို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၾကာ မဆက္သြယ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့မယ္။
*
ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့တရက္မွာ က်မ ခရီးထြက္မယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွာခဲ့ဘဲ၊ က်မကို လံုးဝမသိတဲ့ သူေတြ ေနတဲ့
အရပ္တခုခုဆီ ... က်မကို ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ အေဝးဆံုးအရပ္ဆီကို ..။ အဲဒီေဒသက ေတာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပင္လယ္နဲ႔ နီးတဲ့၊ သဘာဝအလွကို ေသခ်ာ ခံစားႏိုင္တဲ့ ေနရာတခုခုေပါ့။ က်မကိုခ်စ္တဲ့ သူေတြက က်မ ခရီး ထြက္သြားတယ္ပဲ သိထားရမယ္။ က်မေၾကာင့္ သူတို႔ဝမ္းနည္း ပူေဆြးတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရ။ တေန႔ က်မျပန္လာ မယ္လို႔ထင္ၿပီး ေစာင့္ရင္း ၾကာေတာ့ သူတို႔ ေမ့သြားၾကလိမ့္မယ္။
*
အဲဒီမွာ က်မ သဘာဝအလွကို ေနာက္ဆံုးခံစားမယ္ ....။ ေနထြက္တာ၊ ေနဝင္တာ၊ ပိုးေကာင္ေလးေတြ၊ ေတာပန္းကေလးေတြ၊ ျမက္ပင္ေလးေတြ၊ တိမ္ေတြ၊ ျမဴႏွင္းေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ ..... အဲဒီအလွေတြကို အေသးစိတ္ ၾကည့္မယ္။ ကုယ့္ဘာသာကိုယ္ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ၿပီး သဘာဝအလွကို ေသခ်ာမခံစားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္က မ်ားတယ္ မဟုတ္လား။
*
က်မေသမယ့္ေနရာမွာ လူတေယာက္တေလ၊ ဒါမွမဟုတ္ လူေတြ ရွိေနမယ္ ဆိုရင္ က်မကို သူတို႔ အသက္သာ ဆံုး နည္းနဲ႔ သၿဂႋဳဟ္ဖို႔ ေျပာခဲ့မယ္။ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သၿဂႋဳဟ္လိုက္ပါလို႔ ေျပာခဲ့မယ္။
*
က်မက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္တေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မကိုယ္က်မ ဘုရားသခင္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ေသေသ ခ်ာခ်ာအပ္လိုက္မယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေသလုိ႔ရပါၿပီ ....။
*
အစ္မေရ ... ေရးဆိုလို႔ ေရးေတာ့ၿပီးၿပီ။ ၈ ရက္ကို လူလည္လုပ္ၿပီး ေက်ာ္ခ်လိုက္တယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္။ ဒီဟာကို ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွဆက္မ tag ေတာ့ဘူးသိလား။ ဒီေလာက္ေက်ာ္ခ်တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရးယူရတာ။
Wednesday, October 08, 2008
|
Labels:
tag
|
This entry was posted on Wednesday, October 08, 2008
and is filed under
tag
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
ေသမည့္ရက္ တိတိက်က် သိတဲ့ လြတ္လပ္ တဲ့ လူ တေယာက္ပာာ ဒီေလာက္ တည္ၿငိမ္နိႈင္ပါ့မလား။မလြယ္ဘူးထင္တယ္။
စာေရးဆရာ
မေသပါနဲ႔အုန္း
ေနာင္ႏွစ္ခါ ခ်င္းမုိင္တန္ေဆာင္မုန္း
ေဗ်ာက္အုိးေဖာက္ပါအုန္း။
မစၥတာ ဇက္
http://zarnywin.blogspot.com/
Post a Comment