ဝတၳဳတို ၁၅
ဦးပီလို႔ က်မတို႔ကခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတဲ့၊ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာတေယာက္ သန္လ်င္မွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနဆဲပါ (အဲဒီ ဦးပီအေၾကာင္းကို လူေသးေသးေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလး ရွိပါတယ္) အဲဒီဆရာ ဘီယာစမ္းေဖာက္ၾကည့္၊ က်မက လုိက္လုပ္ၾကည့္၊ သူက မုန္႔လုပ္ နည္းေတြျပ၊ က်မက လုိက္လုပ္နဲ႔ ... သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဦးပီနဲ႔ က်မလုပ္သမွ် ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုးကို အနစ္နာခံ ျမည္းစမ္း ေပး ၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြက က်မတို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဦးပီရယ္ ... အေရာင္ေတြ မစြန္းထင္း ၾကေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစုရယ္ ... တကယ့္ကို လွပတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို အပူအပင္ ကင္းကင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ ၾကပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြထဲက တရက္ကို သတိရတာနဲ႔ ဒီ တေစၦေတြကိုေျခာက္တဲ့ ည ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလး ဖန္တီးျဖစ္တာပါ။
တေစၦေတြကို ေျခာက္တဲ့ ည
တေစၦေတြကို ေျခာက္တဲ့ ည
*
ဝဏၰက ေမြးေန႔လုပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ဒီနည္းကို စမ္းၾကည့္ၾကတာ ...။
မာလကာရြက္ေတြခူး ဆိုေတာ့ မညည္းမျငဴ။ အေမက ထမင္းအိုးတည္ခုိင္းရင္သာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဂ်ီ ကေဂ်ာင္က်မယ္ မီးေသြးမီးဖိုေမႊး ဆိုေတာလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုပ္ၿပီးသားေပါ့။ ၂ ျပည္ဝင္ ဒန္အိုး ႀကီးထဲ မာလကာရြက္ေတြ ထည့္ျပဳတ္၊ ဘီယာ ေဖာက္မယ့္စဥ့္အိုးထဲမွာ သၾကား ၁ပိႆာကို ထည့္ထား၊ မာလကာရြက္ျပဳတ္ရည္ေတြကို အဲဒီစဥ့္အိုးထဲ ေလာင္းထည့္။ အဲဒီစဥ့္အိုးရဲ႕ အဖံုးက အရစ္ပါတဲ့ စလင္ဒါပံု အိုးေလးေလ။ သူတို႔အဖိုးအဖြားေတြ လက္ထက္က အရက္ထည့္တဲ့ အိုးေလး ထင္ပါရဲ႕။ အရည္ေတြ ေလာင္းထည္းျပီးရင္ အဖံုးကို ၾကပ္ေနေအာင္ အဝတ္ခံၿပီး ပိတ္ထားလိုက္တယ္။
အဲလိုပိတ္ထားတဲ့ အတုိင္း ၅ နာရီေလာက္ထားရတယ္။ အဲေလာက္က်မွ စဥ့္အိုးေလးကို ဖက္ၾကည့္၊ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ဖက္ရသလို ေႏြးေႏြးေလး ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ တေစးထည့္လို႔ရၿပီ။ တေစး ကိုက မထည့္ခင္ ေဖာက္ရေသးတာ။
ပုဂံလံုး တလံုးထဲမွာ သၾကားေလးနည္းနည္းထည့္၊ ေရေႏြး ဆူဆူကို ေလာင္းထည့္ၿပီး ခပ္ေႏြးေႏြး ျဖစ္ေအာင္ေစာင့္၊ ေႏြးၿပီဆို တေစးမႈန္႔ေလးေတြျဖဴး၊ အေပၚက အဖံုးအုပ္ထားလိုက္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာရင္ ဖြင့္ၾကည့္ တေစးက ေပါက္ၿပီး ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို ခုဏက မာလကာရြက္ ျပဳတ္ရည္နဲ႔ သၾကား ေရာထားတဲ့ ခပ္ေႏြးေႏြး အိုးႀကီးထဲ ေလာင္းထည့္၊ အလံုပိတ္ ထားလိုက္။ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာရင္ ပုလင္းသြတ္လို႔ရၿပီ ...။
ပုလင္းကို ဘယ္လုိသြတ္လဲဆိုေတာ့ ... ဗမာ့နည္း ဗမာ့ဟန္ေပါ့။ ဆိုင္ဖြန္လို႔ေခၚတဲ့ ပိုက္ကေလးနဲ႔ အနည္ မထေအာင္ ထည့္နည္းေလ။ ပုလင္းပိတ္တာက်ေတာ့လည္း ဗမာ့နည္းဗမာ့ဟန္ စိတ္ကူးတည့္ သလိုေပါ့။ စကၠဴဗူးဆို႔နဲ႔ ေကာ္ေခ်ာင္းကို အစက္ခ်ၿပီး ပိတ္တဲ့နည္းလည္းပါတယ္။ ပုလင္းဖံုးကို ေသခ်ာၾကပ္ၿပီး ပ်ားဖေယာင္းနဲ႔ လံုေအာင္ပိတ္တာလည္း ပါရဲ႕။ အဓိကကေတာ့ ေသခ်ာလံုဖို႔ပဲ။ ၁ လီတာပုလင္းေတြ အလံုး ၂၀ ေလာက္ ရၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင့္မွာ ဒီတိုင္း ထားလိုက္တယ္။ ၂ ပတ္ေလာက္ဆို ေသာက္လို႔ရၿပီတဲ့။ ဝဏၰေမြးေန႔နဲ႔ အေတာ္ပဲေပါ့။
* * * *
တကယ္က ကိုေအးကိုက ရွည္တာပါ။ သူက အီးပီစီမွာ မီတာဖတ္စာေရး လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ... လူပ်ိဳလူလြတ္သူ႔အတြက္ အီးပီစီက အိမ္ခန္းေလး တခန္းေပးထားတယ္။ အဲဒီ အိမ္ခန္းက သူတို႔ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ၁၈ ကုန္းလို႔ေခၚတဲ့ ေနရာ။ သူတို႔ကေတာ့ အဲဒီေနရာကို ဝုသရင္းဟိုက္လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ကြင္းေခါင္ေခါင္မွာ အဲဒီအိမ္ကေလးပဲ ထီးတည္း။ အိမ္ကေလးက တိုက္ပု ၂ ခန္းတြဲေလး။ တခန္းက ကိုေအးေနတယ္၊ ေနာက္တခန္းက ကိုေအးနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အိမ္ေထာင္သည္ မိသားစုေန ၾကတယ္။
ဝဏၰေမြးေန႔ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ကိုေအးက “မင္းတို႔ ငါ့အိမ္မွာ လာလုပ္ၾကပါလား” လို႔ ေလာကြတ္ ေခ်ာ္တယ္။ အားလံုးက ငေပြးေတြဥစၥာ ... ႀကိဳက္တာေပါ့။ လူမနီး သူမနီး ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ အားရ ပါးရ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကဲရ၊ ေအာ္ရမယ့္ဥစၥာ ... ဒီသေကာင့္သားေတြ မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္သူႀကိဳက္မလဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ .. ေဘး အခန္းမွာ လူရွိတယ္ ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုေတာ့ ကိုေအးက ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးနဲ႔ “ငါပိုင္တယ္” တဲ့။
အိုေကေပါ့ ... သူတို႔ အဖြဲ႕ထဲက ၂ ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလးေတြက အျမည္းလုပ္မယ္။ လက္စြမ္းျပ ..။ ဝက္သားနဲ႔ အမဲသားကို ပါးပါးလွီးၿပီး ဆာေတးလုပ္ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ မမိုးစီေပါ့။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ဟိုလိုလို သည္လိုလိုနဲ႔ ... ေစ်းေလး လိုက္ေပး .. ဆြဲျခင္းေလး ဝိုင္းဆြဲေပး ... ဒီေလာက္ ပါပဲ။
ညေနေစာင္းေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ပုလင္းေတြကို ျခင္းေထာင္းေတြထဲထည့္။ ဒီဟာက တကယ္ မူး၊ မမူး မေသခ်ာေတာ့ ဝဏၰက ဂရန္းေလး ၂ လံုး ဝင္ဆြဲခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုေအးေနတဲ့ေနရာ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ၊ ေညာင္သံုးပင္လို႔ ေခၚတဲ့ ခရစ္ယာန္သခႋ်ဳင္းကုန္းကို ျဖတ္သြားရမွာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေဝးေတာ့ ဘီလီဆိုတဲ့ ကုလားေလးက သူ႔ကားေလးနဲ႔ ႀကိဳပို႔လုပ္ေပးရွာတယ္။ ဒီတိုင္းေတာ့ ဘယ္လုပ္ေပးမလဲ ... သူလည္း ဒီအဖြဲ႕ထဲ ပါတာကိုး။
ဆိုင္ကယ္ကလည္း ၂ စီးပါေသးတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ လူ ၆ ေယာက္ရယ္။ ဝက္သား၊ အမဲသား ဗန္းေတြရယ္။ ကိုေအးႀကီးအိမ္ကို ခ်ီတက္သြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုေအးရဲ႕ ေဂဟာေလး ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကေန ခါးေထာက္ၿပီး ဆီးႀကိဳေနေလရဲ႕။ သူ႔အိမ္ကလည္း တကယ့္ကို သူတေယာက္ထဲ ေနလို႔ရမယ့္အိမ္။ ၁၀ ေပပတ္လည္ေတာင္ မရွိခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲ မဝင္ၾကပါဘူး။ ေရာက္တာနဲ႔ အထုပ္ေတြခ်ၿပီး အသားကင္ဖု႔ိ မီးေမႊးၾကတာပဲ။
* * * *
တကယ္က ကိုေအးမဆတ္ေဆာ့ရင္ ဒီဇာတ္လမ္း ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ အားလံုးက သူတို႔ဘာသာလုပ္ထားၾကတဲ့ ဘီယာပုလင္းေတြကို ျမည္းၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ မီးေမႊးလို႔ မၿပီးေသးခင္မွာ ပုလင္းေတြကိုဖြင့္ၿပီး စေသာက္ၾကည့္ေနၾကၿပီ။
“အမယ္ ဂတ္စ္အမ်ားႀကီး မထတာကလြဲရင္ တကယ့္ ဘီယာ အရသာပဲဟ” လို႔ အရင္ဆံုး စေသာက္ ၾကည့္တဲ့ ကိုေနာင္ႀကီးက ေျပာလိုက္တာနဲ႔။ အားလံုးက ဝုိင္းျမည္းၾကည့္ၾကတယ္။ အရသာကေတာ့ မႏၱေလး မန္းသီတာဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္ခင္ေလာက္က ပုလင္းညိဳေလးေတြနဲ႔ ထည့္ေရာင္း တဲ့ စည္ဘီယာ အရသာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္တာဆိုေတာ့ အယ္လ္ကိုေဟာ ပါးဆင္း ေတ့ခ်္ က နည္းေနတယ္။ ကိစၥမရွိဘူးေလ ...။ ဝဏၰ ယူလာတဲ့ ဂရန္း ေရႊပတ္ကေလးကို ျဖည္လိုက္ ၾကတာေပါ့။
အကင္ေတြက မက်က္ေသးဘူး လူေတြက ေထြခ်င္ေနၿပီ...။ ဟက္ပီးဘက္ေဒးကို သံေသး သံေၾကာင္နဲ႔ ေအာ္ၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ဂစ္တာကို တဂြမ္ဂြမ္တီးရင္း ဝဏၰက သူ႔ရဲ႕ အခ်ိဳးမက် မလွပတဲ့ ဒူးရွည္ႀကီး ေတြနဲ႔ ကိုးယိုးကားယား ကတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုေအးက ခပ္တိုးတိုး လာသတိေပးတယ္ “ ေဟးေယာင္ေတြ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြက သရဲ အရမ္းေၾကာက္ တတ္တာေနာ္။ ခု ... မင္းတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး လန္႔ေနၿပီ” တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝဏၰက သူေမြးေန႔လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ သံပုရာခြံပံုစံ ဦးထုပ္ေလးကိုေဆာင္းလို႔၊ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ အသစ္စက္စက္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ကိုက်ေတာ့ သူဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္း ဘီရွည္ႀကီးေပၚက ထပ္ဝတ္လို႔ ေကြးေနေအာင္ ကေနၿပီ။ သရဲေၾကာက္တယ္လည္း ဆိုေရာ။ အားလံုးက ခပ္ေထြေထြနဲ႔ အမဲသား ဝက္သား ကင္ေတြကို ေျမႇာက္ေျမႇာက္ၿပီး ... လာစားၾကပါ ေခၚလိုက္ .. တဟားဟား ရယ္လိုက္ ... အူျမဴးလို႔ ပိုေကာင္းသြားၾကတယ္။
တစိမ္းဆိုလို႔ အဲဒီေဘးခန္းက လင္မယားရယ္၊ မိန္းမလုပ္သူရဲ႕ အေဖႀကီးရယ္၊ ကေလးေလးရယ္ရွိတာ။ ကြင္းျပင္ႀကီးက က်ယ္လြန္းလို႔ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ ဘယ္သူမွ မၾကားတဲ့ ေနရာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဂစ္တာတီးလိုက္ အေမဂ်မ္းကို ပင့္လိုက္ ... ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ေခၚလိုက္ ...။ ခဏေနေတာ့ ကိုေအးႀကီးက လာ သတိေပး ျပန္ေရာ ..။
ကြင္းထဲဆိုေတာ့ ေလကလည္း တဝူးဝူးတုိက္ေနတာ။ ေဇာ္ေလးက ျမက္ခင္းေပၚ ပက္လက္လွဲလိုက္ၿပီး ဒီမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ကြာ ... လုပ္ေနလို႔ မနည္းဆြဲထူရတယ္။ မီးဖိုမီးကရဲရဲ ... လွ်ပ္စစ္မီးက ရွိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ၄၀ အား မီးေလး တလံုးပဲ အိမ္ထဲမွာ ထြန္းထားတာ ဆိုေတာ့ လူရိပ္ေတြက တကယ့္ကို တေစၦသရဲေတြ ကေနသလိုပဲေလ။
“ေဟးေယာင္ေတြ။ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြ ေၾကာက္ေနၿပီကြ”
ကိုေအးက အဲလိုေျပာေလ။ သူတို႔ကို သတိေပးသလိုျဖစ္ေလနဲ႔ .... ေအာ္လို႔ ပိုေကာင္း ... ေခၚလို႔ ပိုေကာင္းေလ၊ ျမဴးေလနဲ႔ ည ၁၁ နာရီေက်ာ္လာေတာ့ လူစုခြဲၿပီး ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ မျပန္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စားစရာေကာ ေသာက္စရာပါ ကုန္ၿပီေလ။ သူတို႔ အသံေတြလည္း ဝင္ေနၿပီ။ အမဲသား တပိႆာ၊ ဝက္သား တပိႆာ ဆိုတာ နည္းတာမွတ္လို႔။ အဲဒါေတာင္ ဝဏၰက မဝဘူး လုပ္ေနေသး ..။ ကြင္းျပင္ႀကီးကို တုိင္တည္ၿပီး သူစားမယ့္ အသားေတြ ဘယ္သူလားစားလဲ၊ ဘာလဲ လုပ္ေနလို႔ မနည္း ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျပန္ဖုိ႔လုပ္ရတယ္။ ပုလင္းေတြ အားလံုးေျပာင္ၿပီ ... ။ ဟုမ္းမိတ္ဘီယာကေတာ့ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား အဲဒီညက နာမည္ေတာ့ အေတာ္ရလိုက္တယ္။ အားလံုးက ဘာပဲလာလာ မူးရင္ၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့ဟာေတြ ဆိုေတာ့လည္း သိပ္ အျပစ္တင္မခံရဘူးေပါ့ေလ။
ေမြးေန႔ရွင္ဝဏၰရယ္၊ ေဇာ္ေလးရယ္က ကိုေအးႀကီးနဲ႔ အိပ္က်န္ခဲ့မယ္လုပ္လို႔ ထားခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။ ေပကပ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။
အျပန္က်ေတာ့ သူတို႔ကားေလးက ေညာင္သံုးပင္ သခ်ႋဳင္းေရွ႕မွာ ထိုးရပ္သြားလို႔ ဆင္းတြန္းၾကရေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ အားလံုး မူးေနတာ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္ အသီးသီးကို ေရာက္တဲ့ထိ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ေနဆဲပဲ။
* * *
မနက္က်ေတာ့ အားလံုး ပံုမွန္ႏိုးလာၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လပ္ကီးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ ၾကေတာ့ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္ေနတဲ့ ဝဏၰနဲ႔ ေဇာ္ေလးကိုေတြ႕ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ခြက္ေလးေတြ ေရွ႕ခ်ၿပီး စကားလည္း မေျပာဘဲ ငိုင္ေနၾကေလရဲ႕။ ဝဏၰက စေျပာတယ္ ...
“တေရးမွကို မအိပ္ရေသးဘူး ....”
“ဟုတ္ပါ့ကြာ .. တညလံုးကုိ မအိပ္ရေသးဘူး။ အဲဒါ မိုးလင္းခါနီးမွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္မလို႔ကို ... ကိုေအးက အတင္းႏွိဴးၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရသြားခ်ိဳးမယ္ ဆိုလို႔ ထခ်ိဳးရေသးတယ္” လို႔ ေဇာ္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။
“အဲဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ညက ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာ တက္သြားတာ” လုိ႔ ဝဏၰ ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုး စိတ္ဝင္စားသြားၾကတယ္။ ညက သူတို႔ ျပန္လာတဲ့ ေရွ႕ပိုင္းေလးကို သိပ္မမွတ္မိ ခ်င္ၾက ေတာ့ဘူးေလ။
ျဖစ္ပံုကို ဝဏၰကပဲ နတ္သံေႏွာၿပီး ရွင္းျပတယ္။ သူတို႔ေတြ ျပန္လာၾကေတာ့ ဝဏၰနဲ႔ ေဇာ္ေလးရယ္ ကိုေအးႀကီးရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္။ လူနည္းသြားၿပီဆိုေတာ့ ဂစ္တာေလးတီးၿပီး ၿငိမ့္မလို႔လုပ္တုန္း ေဘး အခန္းက တစခန္း ထေတာ့တာပဲတဲ့။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္မွာ ေဘးအခန္းက အဘိုးႀကီးကို တခုခု ဝင္ပူးတာ ဆိုပဲ။ သူတို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတခုခုက ပူးၿပီး ေျပာေနတာတဲ့။ ဘာေတြ ေျပာလဲ ေတာ့ သူတို႔ မသည္းကြဲၾကဘူး။
ခဏ ေနေတာ့ ျပန္ထြက္သြားတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးဘူး။ အားလံုး ၿငိမ္သြားတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ရဲ႕ ေလး ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလး ဖ်ားလို႔တဲ့။ ကိုေအးကို ေခၚေျပာျပန္ေရာ ... ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က အိပ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးသြားရတာနဲ႔ သူတို႔လည္း ဆက္မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကေလးကလည္း တကယ္ဖ်ားတာလို႔ ေျပာတယ္။ ညဦးက အေကာင္းႀကီးပဲ ခုဖ်ားတာဆိုေတာ့ နတ္ကိုင္တာပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကေလးအေဖက ေျပာတယ္တဲ့။ အဲလိုနဲ႔ နတ္ဝင္ပူးလိုက္၊ သရဲဝင္ပူးလိုက္၊ ကေလးဖ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္နဲ႔ သူတို႔ ၂ ေယာက္ တညလံုးမအိပ္ရေတာ့တာတဲ့။
“ခု ကိုေအးႀကီးေကာ” လို႔ ကိုရဲက ေမးေတာ့ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာ က်န္ခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာၾကတယ္။
* * *
တရားခံက ကိုေအးပဲ။ တကယ္က အဲဒီသူ႔ေဘးအခန္းက လူေတြက နတ္ေတြ၊ တေစၦ၊ သရဲေတြကို အရမ္းယံုၿပီး ကိုးကြယ္ တာကို သူက ၾကည့္မရတာနဲ႔ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ပညာ ေပးခ်င္လို႔တဲ့။ ဒါပဲ။ ၾကည့္မရလည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေနတဲ့ ကိစၥ ကိုယ္က ဘာေျပာႏိုင္မွာ မို႔လို႔လဲ။
ဒါေပမယ့္ သူက ေအးေအး မေနဘဲ ဒီအုပ္စုကို ေခၚၿပီး ေျမႇာက္ေပးတာ။ ဒီလူေတြက ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ မူး႐ူးၿပီး ေအာ္ခ်င္ရာ ေအာ္၊ ရြတ္ခ်င္ရာရြတ္ လုပ္ၾကတာ။
သူ မီတာလိုက္ဖတ္တဲ့ စက္ဘီးေလးကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီး လပ္ကီးထဲ ဝင္လာတာကို အားလံုးက မ်က္ေျခမပ်က္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူလာမွ သတင္းစံု သိရမွာ မဟုတ္လား။ သူ စားပြဲမွာ ဝင္ထုိင္ လိုက္တာကို အားလံုးက ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ သူကလည္း သိပါတယ္။ သူတို႔ကို ၿပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ၾကည့္တယ္ ၿပီးေတာ့ ....
“ညက မင္းတို႔ အမဲသား ေခၚေခၚေကၽြးတဲ့ သရဲက အဖိုးႀကီးကို ဝင္ဝင္ပူးတာတဲ့ကြ”
“ဟင္ ဝင္ပူးၿပီး ဘာေျပာလဲ” လို႔ ကိုေနာင္ႀကီးကဝင္ ေမးတယ္။
“အဲဒါ သရဲက သူ တကယ္ အမဲသားမစားရလို႔တဲ့။ သူ႔ကို ေခၚတုန္းက ေခၚၿပီး မေကၽြးလို႔တဲ့”
အားလံုးက ကိုေအးကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဘဝမွာ ဒါမ်ိဳး တခါမွ မႀကံဳဖူးတာဘဲ။ ဝဏၰကေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး ... “ေနပါဦး .. ေခၚေကၽြးသားပဲ။ သူ႔ဟာသူ က်ေနာ္တို႔စားသလို ဝင္ယူစားေပါ့” လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။
“မရဘူးကြ ... အဲလိုလုပ္လို႔မရဘူးတဲ့။ ေသခ်ာေကၽြးရမွာတဲ့။ အဲလို မေကၽြးရင္ ကေလးကို တခုခု လုပ္မွာတဲ့။ အဘိုးႀကီးက ငါ့ကိုေျပာတယ္ကြာ။ အမဲသား တပိႆာဖိုးနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲေၾကး ဘာေၾကး ညာေၾကးေတြကို ငါကေပးရမယ္တဲ့။ မေပးရင္ ငါ့ကို အီးအီးနဲ႔ တိုင္မယ္တဲ့ကြ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို မေကၽြးမခ်င္း ညတိုင္း ဝင္ပူးေနရင္ ငါ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း ဘံုေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ မီတာဖိုး ပိုက္ဆံေတြထဲက ၂၀၀၀ ထုတ္ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အဲဒါ မင္းတို႔ ငါ့ကိုျပန္ေပးၾကကြာ”
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ... ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ မေပးႏိုင္ရင္ ဒီလူႀကီး ျပႆနာတတ္မွာေလ။ အဲဒီတုန္းက ၂ ေထာင္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဘက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၁၀ ပဲရွိေသးတာ။
ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။ အမဲသားကို တကယ္ပဲ အဲဒီသရဲက စားလား မစားလားေတာ့ သူတို႔ သြားမၾကည့္ျဖစ္လို႔ မသိပါဘူး။ ကိုေအးေျပာတာေတာ့ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ကေလးလည္း မဖ်ား ေတာ့ဘူး။ မာမာခ်ာခ်ာပဲတဲ့။ အဘုိးႀကီးကိုလည္း သရဲက ဝင္မပူးေတာ့ပါဘူးတဲ့။ သရဲဆီက စြန္႔တဲ့ အမဲသား ဟင္းတခြက္ေတာင္ ကိုေအးကို ပို႔ေပးေသးတယ္ဆိုပဲ။ ဝဏၰကေတာ့ သရဲေတြက အမဲသားကုို အစိမ္းစားလား၊ ႏွပ္စားလား ရီဆာ့ခ်္လုပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္တဲ့။
ဒီပြဲမွာ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ပညာရသြားတာ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူကပညာေပးၿပီး ဘယ္သူက ပညာရသြားတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေၾသာ္ ကိုေအး ပိုက္ဆံ ၂ ေထာင္ ထုတ္ေပးခ်ိန္မွာ အဘုိးႀကီးက တခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ...။
“ေအးကြ ကိုေအးရ။ အဘက ညတုန္းက မင္းတို႔ အမဲကင္န႔ံရၿပီး စားခ်င္ေနတာ။ ရြာမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ထေရေလးနဲ႔ေပါ့ကြာ” တဲ့။
ေတာ္ေသးတယ္။ သရဲက အမဲသားပဲစားခ်င္လို႔သာေပါ့ ... ညက သူတို႔ေသာက္တဲ့ ဘီယာမွ ေသာက္ခ်င္ ပါတယ္ဆိုသြားၿပီ... ဝယ္လို႔လည္းမရဘူးေလ။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသိတရားေလး တခု ရသြားပါတယ္။ သရဲပဲျဖစ္ျဖစ္ တေစၦပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခၚၿပီးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာေကၽြး။ ေသေသခ်ာခ်ာတိုက္။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းရလိမ့္မယ္။
ဝဏၰက ေမြးေန႔လုပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ဒီနည္းကို စမ္းၾကည့္ၾကတာ ...။
မာလကာရြက္ေတြခူး ဆိုေတာ့ မညည္းမျငဴ။ အေမက ထမင္းအိုးတည္ခုိင္းရင္သာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဂ်ီ ကေဂ်ာင္က်မယ္ မီးေသြးမီးဖိုေမႊး ဆိုေတာလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုပ္ၿပီးသားေပါ့။ ၂ ျပည္ဝင္ ဒန္အိုး ႀကီးထဲ မာလကာရြက္ေတြ ထည့္ျပဳတ္၊ ဘီယာ ေဖာက္မယ့္စဥ့္အိုးထဲမွာ သၾကား ၁ပိႆာကို ထည့္ထား၊ မာလကာရြက္ျပဳတ္ရည္ေတြကို အဲဒီစဥ့္အိုးထဲ ေလာင္းထည့္။ အဲဒီစဥ့္အိုးရဲ႕ အဖံုးက အရစ္ပါတဲ့ စလင္ဒါပံု အိုးေလးေလ။ သူတို႔အဖိုးအဖြားေတြ လက္ထက္က အရက္ထည့္တဲ့ အိုးေလး ထင္ပါရဲ႕။ အရည္ေတြ ေလာင္းထည္းျပီးရင္ အဖံုးကို ၾကပ္ေနေအာင္ အဝတ္ခံၿပီး ပိတ္ထားလိုက္တယ္။
အဲလိုပိတ္ထားတဲ့ အတုိင္း ၅ နာရီေလာက္ထားရတယ္။ အဲေလာက္က်မွ စဥ့္အိုးေလးကို ဖက္ၾကည့္၊ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ဖက္ရသလို ေႏြးေႏြးေလး ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ တေစးထည့္လို႔ရၿပီ။ တေစး ကိုက မထည့္ခင္ ေဖာက္ရေသးတာ။
ပုဂံလံုး တလံုးထဲမွာ သၾကားေလးနည္းနည္းထည့္၊ ေရေႏြး ဆူဆူကို ေလာင္းထည့္ၿပီး ခပ္ေႏြးေႏြး ျဖစ္ေအာင္ေစာင့္၊ ေႏြးၿပီဆို တေစးမႈန္႔ေလးေတြျဖဴး၊ အေပၚက အဖံုးအုပ္ထားလိုက္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာရင္ ဖြင့္ၾကည့္ တေစးက ေပါက္ၿပီး ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို ခုဏက မာလကာရြက္ ျပဳတ္ရည္နဲ႔ သၾကား ေရာထားတဲ့ ခပ္ေႏြးေႏြး အိုးႀကီးထဲ ေလာင္းထည့္၊ အလံုပိတ္ ထားလိုက္။ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာရင္ ပုလင္းသြတ္လို႔ရၿပီ ...။
ပုလင္းကို ဘယ္လုိသြတ္လဲဆိုေတာ့ ... ဗမာ့နည္း ဗမာ့ဟန္ေပါ့။ ဆိုင္ဖြန္လို႔ေခၚတဲ့ ပိုက္ကေလးနဲ႔ အနည္ မထေအာင္ ထည့္နည္းေလ။ ပုလင္းပိတ္တာက်ေတာ့လည္း ဗမာ့နည္းဗမာ့ဟန္ စိတ္ကူးတည့္ သလိုေပါ့။ စကၠဴဗူးဆို႔နဲ႔ ေကာ္ေခ်ာင္းကို အစက္ခ်ၿပီး ပိတ္တဲ့နည္းလည္းပါတယ္။ ပုလင္းဖံုးကို ေသခ်ာၾကပ္ၿပီး ပ်ားဖေယာင္းနဲ႔ လံုေအာင္ပိတ္တာလည္း ပါရဲ႕။ အဓိကကေတာ့ ေသခ်ာလံုဖို႔ပဲ။ ၁ လီတာပုလင္းေတြ အလံုး ၂၀ ေလာက္ ရၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင့္မွာ ဒီတိုင္း ထားလိုက္တယ္။ ၂ ပတ္ေလာက္ဆို ေသာက္လို႔ရၿပီတဲ့။ ဝဏၰေမြးေန႔နဲ႔ အေတာ္ပဲေပါ့။
* * * *
တကယ္က ကိုေအးကိုက ရွည္တာပါ။ သူက အီးပီစီမွာ မီတာဖတ္စာေရး လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ... လူပ်ိဳလူလြတ္သူ႔အတြက္ အီးပီစီက အိမ္ခန္းေလး တခန္းေပးထားတယ္။ အဲဒီ အိမ္ခန္းက သူတို႔ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ၁၈ ကုန္းလို႔ေခၚတဲ့ ေနရာ။ သူတို႔ကေတာ့ အဲဒီေနရာကို ဝုသရင္းဟိုက္လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ကြင္းေခါင္ေခါင္မွာ အဲဒီအိမ္ကေလးပဲ ထီးတည္း။ အိမ္ကေလးက တိုက္ပု ၂ ခန္းတြဲေလး။ တခန္းက ကိုေအးေနတယ္၊ ေနာက္တခန္းက ကိုေအးနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အိမ္ေထာင္သည္ မိသားစုေန ၾကတယ္။
ဝဏၰေမြးေန႔ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ကိုေအးက “မင္းတို႔ ငါ့အိမ္မွာ လာလုပ္ၾကပါလား” လို႔ ေလာကြတ္ ေခ်ာ္တယ္။ အားလံုးက ငေပြးေတြဥစၥာ ... ႀကိဳက္တာေပါ့။ လူမနီး သူမနီး ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ အားရ ပါးရ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကဲရ၊ ေအာ္ရမယ့္ဥစၥာ ... ဒီသေကာင့္သားေတြ မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္သူႀကိဳက္မလဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ .. ေဘး အခန္းမွာ လူရွိတယ္ ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုေတာ့ ကိုေအးက ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးနဲ႔ “ငါပိုင္တယ္” တဲ့။
အိုေကေပါ့ ... သူတို႔ အဖြဲ႕ထဲက ၂ ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလးေတြက အျမည္းလုပ္မယ္။ လက္စြမ္းျပ ..။ ဝက္သားနဲ႔ အမဲသားကို ပါးပါးလွီးၿပီး ဆာေတးလုပ္ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ မမိုးစီေပါ့။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ဟိုလိုလို သည္လိုလိုနဲ႔ ... ေစ်းေလး လိုက္ေပး .. ဆြဲျခင္းေလး ဝိုင္းဆြဲေပး ... ဒီေလာက္ ပါပဲ။
ညေနေစာင္းေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ပုလင္းေတြကို ျခင္းေထာင္းေတြထဲထည့္။ ဒီဟာက တကယ္ မူး၊ မမူး မေသခ်ာေတာ့ ဝဏၰက ဂရန္းေလး ၂ လံုး ဝင္ဆြဲခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုေအးေနတဲ့ေနရာ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ၊ ေညာင္သံုးပင္လို႔ ေခၚတဲ့ ခရစ္ယာန္သခႋ်ဳင္းကုန္းကို ျဖတ္သြားရမွာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေဝးေတာ့ ဘီလီဆိုတဲ့ ကုလားေလးက သူ႔ကားေလးနဲ႔ ႀကိဳပို႔လုပ္ေပးရွာတယ္။ ဒီတိုင္းေတာ့ ဘယ္လုပ္ေပးမလဲ ... သူလည္း ဒီအဖြဲ႕ထဲ ပါတာကိုး။
ဆိုင္ကယ္ကလည္း ၂ စီးပါေသးတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ လူ ၆ ေယာက္ရယ္။ ဝက္သား၊ အမဲသား ဗန္းေတြရယ္။ ကိုေအးႀကီးအိမ္ကို ခ်ီတက္သြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုေအးရဲ႕ ေဂဟာေလး ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကေန ခါးေထာက္ၿပီး ဆီးႀကိဳေနေလရဲ႕။ သူ႔အိမ္ကလည္း တကယ့္ကို သူတေယာက္ထဲ ေနလို႔ရမယ့္အိမ္။ ၁၀ ေပပတ္လည္ေတာင္ မရွိခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲ မဝင္ၾကပါဘူး။ ေရာက္တာနဲ႔ အထုပ္ေတြခ်ၿပီး အသားကင္ဖု႔ိ မီးေမႊးၾကတာပဲ။
* * * *
တကယ္က ကိုေအးမဆတ္ေဆာ့ရင္ ဒီဇာတ္လမ္း ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ အားလံုးက သူတို႔ဘာသာလုပ္ထားၾကတဲ့ ဘီယာပုလင္းေတြကို ျမည္းၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ မီးေမႊးလို႔ မၿပီးေသးခင္မွာ ပုလင္းေတြကိုဖြင့္ၿပီး စေသာက္ၾကည့္ေနၾကၿပီ။
“အမယ္ ဂတ္စ္အမ်ားႀကီး မထတာကလြဲရင္ တကယ့္ ဘီယာ အရသာပဲဟ” လို႔ အရင္ဆံုး စေသာက္ ၾကည့္တဲ့ ကိုေနာင္ႀကီးက ေျပာလိုက္တာနဲ႔။ အားလံုးက ဝုိင္းျမည္းၾကည့္ၾကတယ္။ အရသာကေတာ့ မႏၱေလး မန္းသီတာဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္ခင္ေလာက္က ပုလင္းညိဳေလးေတြနဲ႔ ထည့္ေရာင္း တဲ့ စည္ဘီယာ အရသာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္တာဆိုေတာ့ အယ္လ္ကိုေဟာ ပါးဆင္း ေတ့ခ်္ က နည္းေနတယ္။ ကိစၥမရွိဘူးေလ ...။ ဝဏၰ ယူလာတဲ့ ဂရန္း ေရႊပတ္ကေလးကို ျဖည္လိုက္ ၾကတာေပါ့။
အကင္ေတြက မက်က္ေသးဘူး လူေတြက ေထြခ်င္ေနၿပီ...။ ဟက္ပီးဘက္ေဒးကို သံေသး သံေၾကာင္နဲ႔ ေအာ္ၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ဂစ္တာကို တဂြမ္ဂြမ္တီးရင္း ဝဏၰက သူ႔ရဲ႕ အခ်ိဳးမက် မလွပတဲ့ ဒူးရွည္ႀကီး ေတြနဲ႔ ကိုးယိုးကားယား ကတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုေအးက ခပ္တိုးတိုး လာသတိေပးတယ္ “ ေဟးေယာင္ေတြ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြက သရဲ အရမ္းေၾကာက္ တတ္တာေနာ္။ ခု ... မင္းတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး လန္႔ေနၿပီ” တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝဏၰက သူေမြးေန႔လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ သံပုရာခြံပံုစံ ဦးထုပ္ေလးကိုေဆာင္းလို႔၊ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ အသစ္စက္စက္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ကိုက်ေတာ့ သူဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္း ဘီရွည္ႀကီးေပၚက ထပ္ဝတ္လို႔ ေကြးေနေအာင္ ကေနၿပီ။ သရဲေၾကာက္တယ္လည္း ဆိုေရာ။ အားလံုးက ခပ္ေထြေထြနဲ႔ အမဲသား ဝက္သား ကင္ေတြကို ေျမႇာက္ေျမႇာက္ၿပီး ... လာစားၾကပါ ေခၚလိုက္ .. တဟားဟား ရယ္လိုက္ ... အူျမဴးလို႔ ပိုေကာင္းသြားၾကတယ္။
တစိမ္းဆိုလို႔ အဲဒီေဘးခန္းက လင္မယားရယ္၊ မိန္းမလုပ္သူရဲ႕ အေဖႀကီးရယ္၊ ကေလးေလးရယ္ရွိတာ။ ကြင္းျပင္ႀကီးက က်ယ္လြန္းလို႔ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ ဘယ္သူမွ မၾကားတဲ့ ေနရာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဂစ္တာတီးလိုက္ အေမဂ်မ္းကို ပင့္လိုက္ ... ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ေခၚလိုက္ ...။ ခဏေနေတာ့ ကိုေအးႀကီးက လာ သတိေပး ျပန္ေရာ ..။
ကြင္းထဲဆိုေတာ့ ေလကလည္း တဝူးဝူးတုိက္ေနတာ။ ေဇာ္ေလးက ျမက္ခင္းေပၚ ပက္လက္လွဲလိုက္ၿပီး ဒီမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ကြာ ... လုပ္ေနလို႔ မနည္းဆြဲထူရတယ္။ မီးဖိုမီးကရဲရဲ ... လွ်ပ္စစ္မီးက ရွိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ၄၀ အား မီးေလး တလံုးပဲ အိမ္ထဲမွာ ထြန္းထားတာ ဆိုေတာ့ လူရိပ္ေတြက တကယ့္ကို တေစၦသရဲေတြ ကေနသလိုပဲေလ။
“ေဟးေယာင္ေတြ။ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြ ေၾကာက္ေနၿပီကြ”
ကိုေအးက အဲလိုေျပာေလ။ သူတို႔ကို သတိေပးသလိုျဖစ္ေလနဲ႔ .... ေအာ္လို႔ ပိုေကာင္း ... ေခၚလို႔ ပိုေကာင္းေလ၊ ျမဴးေလနဲ႔ ည ၁၁ နာရီေက်ာ္လာေတာ့ လူစုခြဲၿပီး ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ မျပန္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စားစရာေကာ ေသာက္စရာပါ ကုန္ၿပီေလ။ သူတို႔ အသံေတြလည္း ဝင္ေနၿပီ။ အမဲသား တပိႆာ၊ ဝက္သား တပိႆာ ဆိုတာ နည္းတာမွတ္လို႔။ အဲဒါေတာင္ ဝဏၰက မဝဘူး လုပ္ေနေသး ..။ ကြင္းျပင္ႀကီးကို တုိင္တည္ၿပီး သူစားမယ့္ အသားေတြ ဘယ္သူလားစားလဲ၊ ဘာလဲ လုပ္ေနလို႔ မနည္း ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျပန္ဖုိ႔လုပ္ရတယ္။ ပုလင္းေတြ အားလံုးေျပာင္ၿပီ ... ။ ဟုမ္းမိတ္ဘီယာကေတာ့ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား အဲဒီညက နာမည္ေတာ့ အေတာ္ရလိုက္တယ္။ အားလံုးက ဘာပဲလာလာ မူးရင္ၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့ဟာေတြ ဆိုေတာ့လည္း သိပ္ အျပစ္တင္မခံရဘူးေပါ့ေလ။
ေမြးေန႔ရွင္ဝဏၰရယ္၊ ေဇာ္ေလးရယ္က ကိုေအးႀကီးနဲ႔ အိပ္က်န္ခဲ့မယ္လုပ္လို႔ ထားခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။ ေပကပ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။
အျပန္က်ေတာ့ သူတို႔ကားေလးက ေညာင္သံုးပင္ သခ်ႋဳင္းေရွ႕မွာ ထိုးရပ္သြားလို႔ ဆင္းတြန္းၾကရေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ အားလံုး မူးေနတာ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္ အသီးသီးကို ေရာက္တဲ့ထိ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ေနဆဲပဲ။
* * *
မနက္က်ေတာ့ အားလံုး ပံုမွန္ႏိုးလာၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လပ္ကီးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ ၾကေတာ့ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္ေနတဲ့ ဝဏၰနဲ႔ ေဇာ္ေလးကိုေတြ႕ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ခြက္ေလးေတြ ေရွ႕ခ်ၿပီး စကားလည္း မေျပာဘဲ ငိုင္ေနၾကေလရဲ႕။ ဝဏၰက စေျပာတယ္ ...
“တေရးမွကို မအိပ္ရေသးဘူး ....”
“ဟုတ္ပါ့ကြာ .. တညလံုးကုိ မအိပ္ရေသးဘူး။ အဲဒါ မိုးလင္းခါနီးမွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္မလို႔ကို ... ကိုေအးက အတင္းႏွိဴးၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရသြားခ်ိဳးမယ္ ဆိုလို႔ ထခ်ိဳးရေသးတယ္” လို႔ ေဇာ္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။
“အဲဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ညက ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာ တက္သြားတာ” လုိ႔ ဝဏၰ ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုး စိတ္ဝင္စားသြားၾကတယ္။ ညက သူတို႔ ျပန္လာတဲ့ ေရွ႕ပိုင္းေလးကို သိပ္မမွတ္မိ ခ်င္ၾက ေတာ့ဘူးေလ။
ျဖစ္ပံုကို ဝဏၰကပဲ နတ္သံေႏွာၿပီး ရွင္းျပတယ္။ သူတို႔ေတြ ျပန္လာၾကေတာ့ ဝဏၰနဲ႔ ေဇာ္ေလးရယ္ ကိုေအးႀကီးရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္။ လူနည္းသြားၿပီဆိုေတာ့ ဂစ္တာေလးတီးၿပီး ၿငိမ့္မလို႔လုပ္တုန္း ေဘး အခန္းက တစခန္း ထေတာ့တာပဲတဲ့။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္မွာ ေဘးအခန္းက အဘိုးႀကီးကို တခုခု ဝင္ပူးတာ ဆိုပဲ။ သူတို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတခုခုက ပူးၿပီး ေျပာေနတာတဲ့။ ဘာေတြ ေျပာလဲ ေတာ့ သူတို႔ မသည္းကြဲၾကဘူး။
ခဏ ေနေတာ့ ျပန္ထြက္သြားတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးဘူး။ အားလံုး ၿငိမ္သြားတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ရဲ႕ ေလး ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလး ဖ်ားလို႔တဲ့။ ကိုေအးကို ေခၚေျပာျပန္ေရာ ... ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က အိပ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးသြားရတာနဲ႔ သူတို႔လည္း ဆက္မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကေလးကလည္း တကယ္ဖ်ားတာလို႔ ေျပာတယ္။ ညဦးက အေကာင္းႀကီးပဲ ခုဖ်ားတာဆိုေတာ့ နတ္ကိုင္တာပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကေလးအေဖက ေျပာတယ္တဲ့။ အဲလိုနဲ႔ နတ္ဝင္ပူးလိုက္၊ သရဲဝင္ပူးလိုက္၊ ကေလးဖ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္နဲ႔ သူတို႔ ၂ ေယာက္ တညလံုးမအိပ္ရေတာ့တာတဲ့။
“ခု ကိုေအးႀကီးေကာ” လို႔ ကိုရဲက ေမးေတာ့ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာ က်န္ခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာၾကတယ္။
* * *
တရားခံက ကိုေအးပဲ။ တကယ္က အဲဒီသူ႔ေဘးအခန္းက လူေတြက နတ္ေတြ၊ တေစၦ၊ သရဲေတြကို အရမ္းယံုၿပီး ကိုးကြယ္ တာကို သူက ၾကည့္မရတာနဲ႔ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ပညာ ေပးခ်င္လို႔တဲ့။ ဒါပဲ။ ၾကည့္မရလည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေနတဲ့ ကိစၥ ကိုယ္က ဘာေျပာႏိုင္မွာ မို႔လို႔လဲ။
ဒါေပမယ့္ သူက ေအးေအး မေနဘဲ ဒီအုပ္စုကို ေခၚၿပီး ေျမႇာက္ေပးတာ။ ဒီလူေတြက ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ မူး႐ူးၿပီး ေအာ္ခ်င္ရာ ေအာ္၊ ရြတ္ခ်င္ရာရြတ္ လုပ္ၾကတာ။
သူ မီတာလိုက္ဖတ္တဲ့ စက္ဘီးေလးကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီး လပ္ကီးထဲ ဝင္လာတာကို အားလံုးက မ်က္ေျခမပ်က္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူလာမွ သတင္းစံု သိရမွာ မဟုတ္လား။ သူ စားပြဲမွာ ဝင္ထုိင္ လိုက္တာကို အားလံုးက ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ သူကလည္း သိပါတယ္။ သူတို႔ကို ၿပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ၾကည့္တယ္ ၿပီးေတာ့ ....
“ညက မင္းတို႔ အမဲသား ေခၚေခၚေကၽြးတဲ့ သရဲက အဖိုးႀကီးကို ဝင္ဝင္ပူးတာတဲ့ကြ”
“ဟင္ ဝင္ပူးၿပီး ဘာေျပာလဲ” လို႔ ကိုေနာင္ႀကီးကဝင္ ေမးတယ္။
“အဲဒါ သရဲက သူ တကယ္ အမဲသားမစားရလို႔တဲ့။ သူ႔ကို ေခၚတုန္းက ေခၚၿပီး မေကၽြးလို႔တဲ့”
အားလံုးက ကိုေအးကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဘဝမွာ ဒါမ်ိဳး တခါမွ မႀကံဳဖူးတာဘဲ။ ဝဏၰကေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး ... “ေနပါဦး .. ေခၚေကၽြးသားပဲ။ သူ႔ဟာသူ က်ေနာ္တို႔စားသလို ဝင္ယူစားေပါ့” လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။
“မရဘူးကြ ... အဲလိုလုပ္လို႔မရဘူးတဲ့။ ေသခ်ာေကၽြးရမွာတဲ့။ အဲလို မေကၽြးရင္ ကေလးကို တခုခု လုပ္မွာတဲ့။ အဘိုးႀကီးက ငါ့ကိုေျပာတယ္ကြာ။ အမဲသား တပိႆာဖိုးနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲေၾကး ဘာေၾကး ညာေၾကးေတြကို ငါကေပးရမယ္တဲ့။ မေပးရင္ ငါ့ကို အီးအီးနဲ႔ တိုင္မယ္တဲ့ကြ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို မေကၽြးမခ်င္း ညတိုင္း ဝင္ပူးေနရင္ ငါ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း ဘံုေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ မီတာဖိုး ပိုက္ဆံေတြထဲက ၂၀၀၀ ထုတ္ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အဲဒါ မင္းတို႔ ငါ့ကိုျပန္ေပးၾကကြာ”
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ... ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ မေပးႏိုင္ရင္ ဒီလူႀကီး ျပႆနာတတ္မွာေလ။ အဲဒီတုန္းက ၂ ေထာင္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဘက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၁၀ ပဲရွိေသးတာ။
ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။ အမဲသားကို တကယ္ပဲ အဲဒီသရဲက စားလား မစားလားေတာ့ သူတို႔ သြားမၾကည့္ျဖစ္လို႔ မသိပါဘူး။ ကိုေအးေျပာတာေတာ့ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ကေလးလည္း မဖ်ား ေတာ့ဘူး။ မာမာခ်ာခ်ာပဲတဲ့။ အဘုိးႀကီးကိုလည္း သရဲက ဝင္မပူးေတာ့ပါဘူးတဲ့။ သရဲဆီက စြန္႔တဲ့ အမဲသား ဟင္းတခြက္ေတာင္ ကိုေအးကို ပို႔ေပးေသးတယ္ဆိုပဲ။ ဝဏၰကေတာ့ သရဲေတြက အမဲသားကုို အစိမ္းစားလား၊ ႏွပ္စားလား ရီဆာ့ခ်္လုပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္တဲ့။
ဒီပြဲမွာ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ပညာရသြားတာ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူကပညာေပးၿပီး ဘယ္သူက ပညာရသြားတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေၾသာ္ ကိုေအး ပိုက္ဆံ ၂ ေထာင္ ထုတ္ေပးခ်ိန္မွာ အဘုိးႀကီးက တခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ...။
“ေအးကြ ကိုေအးရ။ အဘက ညတုန္းက မင္းတို႔ အမဲကင္န႔ံရၿပီး စားခ်င္ေနတာ။ ရြာမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ထေရေလးနဲ႔ေပါ့ကြာ” တဲ့။
ေတာ္ေသးတယ္။ သရဲက အမဲသားပဲစားခ်င္လို႔သာေပါ့ ... ညက သူတို႔ေသာက္တဲ့ ဘီယာမွ ေသာက္ခ်င္ ပါတယ္ဆိုသြားၿပီ... ဝယ္လို႔လည္းမရဘူးေလ။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသိတရားေလး တခု ရသြားပါတယ္။ သရဲပဲျဖစ္ျဖစ္ တေစၦပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခၚၿပီးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာေကၽြး။ ေသေသခ်ာခ်ာတိုက္။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းရလိမ့္မယ္။
Tuesday, October 28, 2008
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Tuesday, October 28, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ေတာ္ေတာ္ လူလည္လုပ္တဲ့ သူရဲပဲဗ်။ း)
ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သရဲ ျဖစ္ခ်င္လာျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သရဲျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘီယာပါ အဆက္ခုိင္းမယ္။ :D
ဟိုေန႔က က်ေနာ္ေရာက္တုန္းက သရဲေၾကာင့္ အရက္ျပတ္သြားတဲ့ ဦးေလးအေၾကာင္း ေျပာျပမလို႔ဗ်။ အစ္မက ထပ္မွ မေမးတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေျပာျပမယ္။ ဝတၳဳေရးေပါ့။
သင္ကာ
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစ္မလုပ္တဲ့ ဟုမ္းမိတ္ဒ္ ဘီယာကိုပဲ ေသာက္ခ်င္တယ္...။ အဲဒီအခါ သရဲေခၚခ်င္ရင္ေတာ့ အင္းအိုင္၊ လက္ဖဲြ႕ကၽြမ္းတဲ့ ကိုသင္ကာကို ေခၚခိုင္းေပေတာ့...။
ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္... သြားေခၚတာကိုး...
ဘီယာပါ မတိုက္လိုက္ရတာ ကံေကာင္း
ဟီးဟီး ဘီယာေလးေတာ့ ေသာက္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အစည္းအေ၀းက်ရင္ အဲ့တာနဲ.ဧည္ခံရင္ သဘာငတိတို.က တက္ၿပီးသားပဲ။
Post a Comment