သတင္းသမားလိုလို ဝတၳဳတိုေရးသူလိုလို

မေရးတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ဘက္ကိုေျခဦးျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ .. တခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ အခ်က္ေတြက မရည္ရြယ္ဘဲ ထိခိုက္စရာေလးေတြ ပါေနပါတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ မေရးလို႔လည္းမျဖစ္။ က်မရဲ႕ ႏုနယ္လွတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳသက္သက္ ဆိုေပမယ့္ က်မ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာကရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ က်မနဲ႔အတူ ပါဝင္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ၾကသူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းဆိုေတာ့ တခ်ိန္မွာ ဒါက တစံုတရာမွတ္တမ္း အျဖစ္ က်န္ေကာင္း က်န္ေနလိမ့္မယ္။ က်န္ခ်င္မွလည္းက်န္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ... ျမန္မာျပည္စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ ေသးေသး ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေထာင့္တေထာင့္က ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ က်မ ေက်နပ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ... တေလာက စာေပနယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်မကို ေျပာလာတယ္ ...။ “နင္ စာေတြ ေရးတာေတာ့ ေရးေပါ့ဟာ ... တုိင္းျပည္ကိုေတာ့ မေရာင္းစားနဲ႔” တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး အေတြး ပြားသြားရတယ္။ က်မ လုပ္ေနတာက တိုင္းျပည္ကို ေရာင္းစားသလို ျဖစ္ေနၿပီလား ...။ တခါမွ က်မ အဲဒီလို မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။ က်မက ... က်မ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တာကို ရိုးရိုး ျပန္လည္တင္ျပျခင္းသာ။ သူက ဒီ ... ကေမာက္ကမ စာစုကို ရည္ရြယ္ေျပာေနတာဆိုေတာ့ က်မ ပိုလို႔ စဥ္းစားရပါတယ္။

ေနာက္တခုက က်မက တိုင္းျပည္ ျပင္ပ ေရာက္ေနတာဆိုၿပီး ခံခဲ့ရသမွ် ျပန္ႏွက္လိုက္မဟဲ့ ဆိုတဲ့ အေတြး မရွိပါ။ က်မ ျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္က ေခတ္၊ စနစ္ႏွင့္ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ေရးျပျခင္း ျဖစ္္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ က်မနဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သူေတြထဲမွာ ... မရိုးသားသူေတြ ပါေကာင္းပါမယ္၊ စာနယ္ဇင္းကို အေရၿခံဳ လုပ္စားလာသူေတြလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္တယ္၊ သူတို႔အတြက္ေတာ့ စိတ္ အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္စရာျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ အႏိုင္ယူေနက်အတုိင္း “ငါက တုိင္းျပည္ကို မေရာင္းစားပါဘူးဟ .. ေပါင္ပဲ သံုးမွာ” လုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ (၁၂)


ကဲ ေလရွည္သြားၿပီ ... ဆက္ပါမယ္။ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္နဲ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းက က်မအတြက္ သခၤန္းစာ မ်ားစြာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြအတြက္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ သခၤန္းစာ ယူစရာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။

Pop ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းဆိုေတာ့ က်မတို႔ Pop သတင္းေတြကို လိုက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အႏုပညာနယ္လို႔ စာေပ ေလာကက သံုးေနက် ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ ေလာကထဲ ေမႊေႏွာက္ သတင္းယူရပါတယ္။ က်မအတြက္ ဂီတ ပညာရွင္ ေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသေလာက္ ရုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ က်ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ တုန္းကလည္း က်မ ရုပ္ရွင္ေလာကသား တခ်ိဳ႕ကို ဗ်ဴးခဲ့ဖူးတယ္။ သို႔ေသာ္ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္က အေတြ႕အႀကံဳက်ေတာ့ တမ်ိဳး။

ဆုိရလွ်င္ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္တုန္းက “ေဘာင္းဘီဝတ္” တခ်ိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ေတြကိုသံုးၿပီး ဝိတ္ႏွင့္ ၿဖဲရတာေလ။ အဲလိုမွ မလုပ္ရင္လည္း ကိုေရႊ မင္းသား၊ မေရႊ မင္းသမီးေတြက အင္တာဗ်ဴးမေပးခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ေၾကာက္လို႔ ေပးတယ္ ေခၚမလား။

အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းက်ေတာ့ တမ်ိဳး။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဝင္းၿငိမ္းက လူခ်စ္ လူခင္ ေပါတယ္။ သူ႔ကို စာေပနယ္ကေကာ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ အႏုပညာ နယ္ပယ္ကေကာ ေလးစားသူ မ်ားတယ္ (လင္းရံုနက္ႀကီးနဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့။ သူ႔က် ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ... ေၾကာက္ၾကတာ) ေနာက္တခုက သူ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းက လက္ရိွအေနအထားအထိ အဆင့္တခုနဲ႔ ရပ္တည္ေနတဲ့ မဂဇင္းတေစာင္။ အႏုပညာသတင္းေတြ၊ အင္တာဗ်ဴး၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေဝေဝဆာဆာပါသလို ဝတၳဳတိုေတြလည္း ဝေအာင္ ဖတ္ရတယ္ေလ။ ဒီလို မဂဇင္းတေစာင္ကို ပဲ့ကိုင္ေနသူဆိုေတာ့ အသိအကၽြမ္းေပါမ်ားသလို ဦးဝင္းၿငိမ္း ဆိုတဲ့ နာမည္ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဘယ္မင္းသား ဘယ္မင္းသမီးကမဆို အင္တာဗ်ဴးေပးခ်င္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ တက္သစ္စမ်ားႏွင့္ ဒုတိယတန္း၊ တိယတန္း မင္းသား မင္းသမီးေတြက အလင္းတန္းဂ်ာနယ္နဲ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းမွာ ပါခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ပါလိုက္ရင္ သူတုိ႔အဖို႔ ေပါက္သြားမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနပံုလည္းရပါတယ္။

က်မတို႔ ဝင္ခါစ သတင္းေထာက္ ၄ ေယာက္ဟာ ကြင္းထဲကို အစိမ္းသက္သက္ေတာ့ မဆင္းရပါဘူး။ စစခ်င္းမွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းေတြ၊ ဗီဒီယို ရိုက္ကြင္းေတြ၊ ဗီစီဒီ ရိုက္ကြင္းေတြကို အဲဒီအခ်ိန္က အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြနဲ႔ ဓာတ္ပံု ကိုလင္း၊ ဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔နဲ႔အတူ သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ရုပ္ရွင္နယ္ကလူေတြ ဒီမဂဇင္းဂ်ာနယ္ကို ဘယ္ေလာက္ အားကိုးသလဲဆိုတာ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

မင္းသမီး မင္းသားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ကင္မရာဘက္လွည့္ သရုပ္ ေဆာင္လိုက္၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြလာရင္ သြားၿဖဲျပလိုက္ လုပ္ရပါတယ္။ စစခ်င္းဆိုေတာ့ က်မတို႔က ကိုဦးေဆြ ဘယ္လို အင္တာဗ်ဴးလုပ္တယ္ဆိုတာ ေလ့လာတဲ့ အေနအထားပဲ ရွိပါေသးတယ္။

က်မက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာတုန္းက မင္းသားမင္းသမီးေတြကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုေပမယ့္ အေနအထားက နည္းနည္းကြာေနပါတယ္။ သူတို႔ ဆက္ဆံပံုကအစ မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်မအတြက္ အသစ္ပဲ ဆိုပါစို႔။

အဲဒီအခ်ိန္က မင္းသားရန္ေအာင္က ရန္ေအာင္နဲ႔သူ၏ ခ်စ္သူမ်ားလား ဘာလားမသိဘူး ဗီစီဒီ ရိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းက အုိင္ဘီစီမွာ ရန္ေအာင္နဲ႔ မင္းသမီးေတြ တေယာက္ခ်င္း ရိုက္ေနၾကတာ။ ရိုက္ကြင္းမွာ မင္းသမီးထဲကဆို ခိုင္သင္းၾကည္ရယ္၊ ၾကည္လဲ့လဲ့ဦးရယ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ခိုင္သင္း ၾကည္က မဂၤလာေဆာင္ၿပီးကာစေပါ့။ အဲ ... ကိုယ္ဝန္ရွိကာစလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ သတင္းသမားေတြကို စကား သိပ္ေျပာခ်င္ပံုမရဘူး။ က်မတို႔လည္း ရိုက္ကြင္းကုိၾကည့္ၾက မင္းသမီးေတြ ဘယ္လိုေနလဲ ၾကည့္ၾကနဲ႔ ေန႔တဝက္ ကုန္တာပါပဲ။ အဲဒီရိုက္ကြင္းကို က်မတို႔ကို ေခၚသြားရတာ အေတြ႕အႀကံဳရရံုပါ။ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ မလိုေသး ဘူး။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ ... ေနာက္ပိုင္း ေပါ့ပ္သတင္းေတြကို သူတို႔ ေရးမယ္ဆိုၿပီး ကိုဦးေဆြက မိတ္ဆက္ေပး ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါနဲ႔ေတာ့ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။

အဲဒီရိုက္ကြင္းမွာ သတိထားမိတာကေတာ့ မင္းသားႀကီး ရန္ေအာင္ပါ။ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ အလြန္ရဲတင္း တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မင္းသမီးေတြကို အကိုင္အတြယ္ ၾကမ္းတယ္ေပါ့ေလ။ သူ႔ရဲ႕ သီအိုရီ ထင္ပါရဲ႕.. ရိုက္ကြင္း ေပၚမွာတင္မကဘူး ... သူက ရိုက္ကြင္း နားတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ မင္းသမီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ တရင္းတႏွီးနဲ႔ (မရိုေသ့စကား) ဟိုကိုင္ ဒီဖက္ စကားေျပာေလ့ရွိတာ ေတြ႕ရတယ္။ မင္းသမီးေတြကလည္း သူ႔က်ေတာ့ တခ်က္ ကေလးမွ ရြံ႕တာ မေတြ႕ရဘူး။

အစ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေလးေယာက္သား ဟိုေငး၊ ဒီေမာ့နဲ႔ ဘာမွလည္း လုပ္စရာမလိုေသးဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက က်မတို႔ ေလးေယာက္ကို ရိုက္ကြင္းအမ်ားစု တည္တတ္တဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမ်ားဆံုးရိုက္ကြင္းေတြရွိတတ္တာ ေဒၚညိဳတိုက္ လို႔ေခၚတဲ့ သဃၤန္းကၽြန္းက တိုက္ႀကီးတတိုက္ရယ္ ...။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့ေဒၚညိဳတိုက္နားမွာ ေနာက္ထပ္ တိုက္ႀကီးတတိုက္ ထပ္ေဆာက္ၿပီး ငွားစားပါတယ္။ သူကေတာ့ သူေဌးခန္းေတြ ရိုက္ရင္သံုးတာေပါ့။ ေနာက္တခုက ကီလီ ၆ လို႔ ေခၚတဲ့ ကီလီက ၿခံနဲ႔ အိမ္ႀကီးပါ။

ျမန္မာကားေတြ ၾကည့္တဲ့သူေတြဆို သိမွာပါ။ အိမ္ႀကီးက အုတ္ခံ ပ်ဥ္ေထာင္ ေရွးအိမ္ႀကီး။ အဲ့ဒီအိမ္ႀကီးကိုပဲ ဟိုဘက္က လွည့္ရိုက္လိုက္ ဒီဘက္ကလွည့္ရိုက္လိုက္ ၿခံထဲ ဆင္းရိုက္လိုက္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ေရွးကားေတြ ရိုက္ရင္ သူေဌးအိမ္ေပါ့၊ ေတာကားဆို ေတာသူႀကီးတို႔၊ ေတာသူေဌးတို႔ပိုင္တဲ့အိမ္က အဲဒီအိမ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဆာင္အေနနဲ႔ဆိုရင္ အဲဒီက အခန္းေတြကိုသံုးပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ မိုက္တီးရိုက္တဲ့ ဟာသကား နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားၿပီ သတိရရင္ေျပာၾကပါဦး၊ လြင္မိုးနဲ႔ ရာဇာေနဝင္းပါတာေလ။ အဲ့ကားမွာ လြင္မိုးနဲ႔ ရာဇာေနဝင္းေနတဲ့ အေဆာင္က အဲဒီကီလီ ၆ အိမ္ႀကီးေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီၿခံအေနာက္ဘက္မွာ ဘန္ဂလိုလို ခပ္ဆင္ဆင္ ထရံကာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေသးေသးေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ေလးေတြကေတာ့ ေတာကားတို႔၊ ဆင္းရဲသားခန္းတို႔ရိုက္ရင္ သံုးတယ္။ အခ်ဳပ္ခန္းလုပ္ဖို႔ ေနရာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ႀကီးမွာပဲ တရားရံုးခန္းေတာင္ ရိုက္တာေတြ႕ရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္း နဲ႔ ပတ္သက္တာ ရိုက္ရင္ေတာ့ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာပဲ ရိုက္ၾကတာမ်ားတယ္။

က်မတို႔ ၄ ေယာက္က မနက္ ဘားလမ္းက ရံုးကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ခနထိုင္ၿပီး ရုံးကဖုန္းနဲ႔ ဖုန္းေတြေခၚရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဒါရိုက္တာေတြဆီေပါ့။ ဘယ္ဒါရုိက္တာ ဘယ္မွာကားရိုက္ေနတယ္ ဆိုတာ ကိုဦးေဆြကလည္း တခါတေလ ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီလို သိရၿပီဆိုတာနဲ႔ ကားရိုက္ရွိတဲ့ေနရာကို ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္ သြားၾကရ တာပဲ။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသလို ေမးၾကျမန္းၾက။ ဗ်ဴးၾက ...။ ၿပီးေတာ့ တုိက္ကို ျပန္လာ ... အခ်ိန္ရရင္ တထုိင္တည္း စာမူထိုင္ေရး၊ အခ်ိန္မရရင္ ေနာက္ေန႔မွေရး ... ဒီလိုနဲ႔ သံသရာလည္တာပါပဲ။

အဲဒီရိုက္ကြင္းေတြမွာ ႀကံဳရတဲ့ အင္တာဗ်ဴး အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြကိုလည္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးတယ္။ တရားရစရာေလးေတြ၊ ရယ္စရာေလးေတြ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြ၊ တခါတေလးလည္း ေပ်ာ္စရာေတြေပါ့။

က်မကေတာ့ စာေရးဆရာမ ျဖစ္ခ်င္သူဆိုေတာ့ ဝတၳဳတိုေတြကို ႀကိဳးစားေရးေနပါတယ္။ တဘက္ကလည္း အင္တာဗ်ဴးေတြ ရုပ္ရွင္သတင္း ဂီတသတင္းေတြ ေရးရင္း တဘက္ကလည္း ဝတၳဳတိုေတြေရးရင္း ေနခ်င္တာပါ။

အဲဒီတုန္းက အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေပမယ့္ က်မတို႔ကို သိသင့္သိထိုက္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ သင္ေပးပါတယ္။ ဆရာႀကီးစတုိင္နဲ႔ မေနတဲ့အတြက္ က်မတို႔ အေနမခက္ဘူးေပါ့။ ကိုလင္းကလည္း ေပ်ာ္တတ္ ပါတယ္။ က်မနဲ႔တူတူ အလုပ္ဝင္ၾကတဲ့ ခင္ခင္ေက်ာ္ ဆိုလည္း က်မ ညီမေလးတေယာက္လိုပဲ။ ေနာက္ ကိုၾကည္ေအာင္နဲ႔ ကိုသန္႔ဇင္ ဆိုလည္း က်မထက္ အသက္ငယ္ၾကတယ္။ က်မတို႔ ၄ ေယာက္က စုစု စည္းစည္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ သတင္းဆိုလည္း မလုဘူး။ အဆင္ေျပသလိုေရးလုိက္ၾက တာပဲ။ ကိုသန္႔ဇင္က သိပ္မၾကဘူး အလုပ္ ထြက္သြားတယ္။ ကိုၾကည္ေအာင္ရယ္ က်မရယ္ ခင္ခင္ေက်ာ္ရယ္ကေတာ့ နည္းနည္းၾကာတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုၾကည္ေအာင္ႀကီး ဒုကၡေရာက္တဲ့ ရယ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ေနာက္ပိုင္း ေရးပါဦးမယ္။

က်မနဲ႔ ခင္ခင္ေက်ာ္က ခုထိ အဆက္အသြယ္ရွိၾကတယ္။ တေလာက ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူ႔ကို က်မက ''ဟဲ့ ကုလားမ ... က်ဳပ္အခု စာနယ္ဇင္းသမား ကေမာက္ကမ ဆိုၿပီး ေရးေနတာ အလင္းတန္းေရာက္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ က်ဳပ္ ေမ့ေနတာေလးေတြ ေျပာပါစမ္းပါ'' လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ... သူက မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့တာေလးေတြ ျပန္ ေျပာျပပါေသးတယ္။

လူသားေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ တေနရာထဲမွာ အၿငိမ္မေနႏိုင္ၾကဘဲ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ေရႊ႕ေျပာင္းၾကတဲ့ သေဘာရွိေလေတာ့ အဲဒီလုိ ခြဲခြာရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးကြာေပမယ့္ သံေယာဇဥ္လက္က်န္ေလးေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တနည္းနည္းနဲ႔ ျပန္ဆံုၾကတဲ့အခါမွာ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မကေတာ့ လမ္းခြဲရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အမုန္းေတြနဲ႔လမ္းမခြဲခ်င္ဘူး။ မတတ္သာလို႔ အမုန္းေတြနဲ႔ လမ္းခြဲရတာေတြလည္း ရွိသေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုက်ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။

က်မ ပထမဆံုး ေရႊအျမဳေတကို ေပးျဖစ္တဲ့ ဝတၳဳတိုက 'စက္ႏွင့္လူ' ဆိုတဲ့ဝတၳဳတိုေလးပါ။ ေပးထားၿပီး ရင္တထိတ္ ထိတ္နဲ႔ သံုးပါ့မလားလို႔ ရင္ခုန္ရတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးေပါ့။ ေရႊရဲ႕ စံကိုလည္း သိထားေတာ့ ပိုၿပီး ရင္ခုန္ရတယ္။ ဦးဝင္းၿငိမ္းကို မေမးရဲလုိ႔ ကိုဦးေဆြကို ခနခနေမးေတာ့ ကိုဦးေဆြက 'ညည္းဝတၳဳ သံုးျဖစ္တယ္' လုိ႔ပဲ ေျပာပါ တယ္။ အဲဒီလိုေျပာတဲ့အထိ စိတ္ဒုန္းဒုန္း မခ်ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဝတၳဳတိုေလး တကယ္ပါလာေတာ့မွပဲ က်မ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။

ဘေလာ့ေပၚမွာ ေရးခ်င္တာကို ေရးခ်င္တိုင္းေရးေနရေတာ့ အဲဒီလို အယ္ဒီတာစားပြဲျဖတ္သန္းရတဲ့ အေတြ႕ အႀကံဳကို လြမ္းမိတယ္။ ခင္လိုမင္လို႔ စာမူကို သံုးေပးတာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္ကိုထိုက္တန္လို႔ သံုးေပးတယ္ ဆိုတာ ခံစားရတဲ့အတြက္ ဒီတပုဒ္နဲ႔တင္ ငါစာေရးဆရာျဖစ္ၿပီပဲ ဆိုၿပီး မာန္တက္တယ္ :P

အဲလုိေျပာလို႔ ဘေလာ့ေပၚမွာ ေရးေနတဲ့သူေတြကို ပုတ္ခတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေကာင္းတဲ့ စာမူေတြ ... စာမ်က္ႏွာေပၚေရာက္သင့္တဲ့ စာမူေတြအမ်ားႀကီး ဘေလာ့ေပၚမွာ ေတြ႕ေနရသားပဲ။ စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ေပမယ့္ အယ္ဒီတာေကာင္းရဲ႕ စားပြဲကို မျဖတ္သန္းဘဲနဲ႔ေတာ့ စာေရးဆရာေဟ့လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လို႔ ဘယ္ရပါ့ မလဲ။

ေက်ာက္ရိုင္းတံုးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ မွတ္ေက်ာက္တင္လိုက္ရင္ အဖိုးတန္ေက်ာက္ျဖစ္လာမယ့္ ေက်ာက္ရိုင္း ေတြေပါ့။ မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္မရၾက ေသးတာပါ။ က်မကေတာ့ အနည္းငယ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ျပန္ေဝမွ် ခ်င္တာပါ။ တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ရိုင္းေတြ ေသြးခြင့္မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးရၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ...။ ဆက္ပါဦးမယ္ ...။



ေမေမ့အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္

ဒီေန႔ က်မ ေမေမ၏ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ျဖစ္သည္။

ေမေမ့ကို လြမ္းသည္။

အစ္ကိုႏွင့္ေမာင္ၾကားမွာ တဦးတည္းေသာသမီး ျဖစ္သည့္ က်မကို ေမေမက တိုးတိုးေဖာ္လုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း က်မက အေမ့နား မကပ္။ ခုလို ရပ္ေဝးေျမျခား ေရာက္ေနလို႔ မကပ္ျဖစ္တာထက္ အတူရွိေနစဥ္ကတည္းက ေမေမ့နားကို က်မ လိုအပ္မွသာ ကပ္ၿမဲ။ ေမေမက သားသမီး ၃ ေယာက္တြင္ က်မ ဒုကၡကို အခံစားရဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမေမက ဘယ္တုန္းကမွ က်မ ဒုကၡမ်ားကို မညည္းညဴ ...။

ခု က်မ သားေတြက ေမေမႏွင့္အတူ ...။ ေမေမ့အရိပ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ရွိေနသည္ဟု စိတ္ခ်စြာျဖင့္ က်မ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ အလုပ္လုပ္ႏုိင္သည္။ ထို႔အတြက္ ေမေမ့ကို က်မ ေက်းဇူးတင္သည္။

တခါတုန္းကေတာ့ က်မက အေမ့အေပၚ အလြန္ဆိုးသူ ... သမီးဆိုးေပါ့။ အေမ့နားကို ကပ္၍ တြတ္တီးတြတ္တာ မေျပာေသာ သမီး ... ။ အေမကို အၿမဲ ဆရာလုပ္ေသာသမီး၊ အေမၾကည့္မရေသာ သမီးျဖစ္သည္။

ေမေမက အလွႀကိဳက္သေလာက္ က်မက ဆန္႔က်င္စြာ (တမင္ဆန္႔က်င္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္) အလွမႀကိဳက္။

အပ်ိဳတုန္းက အလုပ္လုပ္စဥ္ က်မရသည့္ လခကို က်မႀကိဳက္ေသာ စာအုပ္မ်ား စိတ္ႀကိဳက္ဝယ္ၿပီးမွ အေမ့ကိုေပးသည္။ အေမႏွင့္က်မ တက်က္က်က္၊ ဘယ္ေတာ့မွမတည့္ ..။ အေဖကိုပဲ အထင္ႀကီးသည့္ က်မက အေမေျပာသမွ် အကုန္ ဆန္႔က်င္သည္ ... ။

တခါမွာေတာ့ က်မတို႔ ခရီးရက္ရွည္ ထြက္ၾကရသည္ ... တလေက်ာ္ၾကာသည္။ ထုိအေတာအတြင္း မိခင္မ်ားေန႔ႏွင့္ ႀကံဳေတာ့ ႀကံဳရာၿမိဳ႕တၿမိဳ႕က ဘုရားေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ မိခင္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳအစီအစဥ္လုပ္သည္။ အဲလိုက်ေတာ့ က်မ အေမ့ကို သတိရကာ မ်က္ရည္က်မိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အေမကို က်မတမ္းတတာ ခဏသာ ..။ ျပန္လာေတာ့ ဒုံရင္း ဒံုရင္း က်မႏွင့္ အေမ တက်က္က်က္ ျဖစ္ၾကျပန္သည္။

က်မ အေမက မဟုတ္တာမွန္သမွ် ေခါင္းငံု႔မခံဆိုသည့္ လူစားျဖစ္သည္။ မဟုတ္ဘူးထင္လွ်င္ အေမက ဘယ္သူ႔အတြက္ ျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းခံဝင္ေျပာတတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမက ေဆြမ်ိဳးမ်ားၾကားတြင္ ရြ႔ံေၾကာက္အျဖစ္ခံရသည္။ ေမေမ့ကို လန္႔ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူမုန္းမ်ားသည္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမမ်ားက မႀကိဳက္။ ကိုယ္ႏွင့္မဆုိင္လွ်င္ အသာေလး ၿငိမ္ေနေစခ်င္သည္။ ေမေမက မရ ...။ တခါလည္း ေမေမ့ ေမာင္အငယ္ကို ေမေမ့အစ္ကို က်မဘႀကီးက အႏိုင္က်င့္ေနသည္။ ေမေမက မခံႏုိင္ျဖစ္ကာ ဝင္ေျပာသည္။ ဇာတ္လမ္းဆံုးေတာ့ ထုိညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ေမေမ့ကို က်မ ဘႀကီးက မေခၚ မေျပာျဖစ္သြားသည္။

ေနာက္တခု ေမေမ့အက်င့္က ေဆြမ်ိဳးမ်ားထဲမွ ညီမ၊ တူမမ်ား အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ “သေဘာမတူဘူး” ဆိုတာႏွင့္ အရင္စျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ သေဘာမတူျခင္းက သူ႔ ညီမ၊ တူမမ်ားကို ႏွေမ်ာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘယ္လိုပဲ သေဘာမတူမတူ ထိုစံုတြဲက ယူျဖစ္ၾကသည္သာ။ ေမေမ့မွာသာ ထို စကား တဘက္နားသို႔ ေရာက္သြားသျဖင့္ တဘက္သားက မွတ္သားထားၿပီး တသက္လံုး မုန္းတာ ခံရေတာ့သည္။

ေမေမ့ညီမအငယ္ က်မ အေဒၚ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ ေမေမက “သေဘာမတူဘူး” ဆိုတာႏွင့္ ဖ်က္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔ ႀကိဳက္ၾကေတာ့ ယူျဖစ္ၾကတာပါပဲ။ က်မအေဒၚ၏ ခင္ပြန္းက ေမေမႏွင့္ ေမာင္ႏွမလို ေနသူ ... ။ ေဘာမတူဘူး ဆိုသည့္ စကားတခြန္းကို ထိုဦးေလးက မွတ္သားထားကာ သူေသသည္အထိ တဖြဖြ ေျပာေလ့ရွိသည္။ “နင္တို႔ အေမက ငါနဲ႔ နင့္အေဒၚကို သေဘာတူတာမဟုတ္ဘူး” ဆိုသည့္စကား အၿမဲေျပာသည္။ ဒါလည္း ေမေမက မမွတ္ .. ေနာက္ထပ္ တူမေတြ ေယာက္်ားယူခါနီးတိုင္း ေျပာၿမဲ။

တူမေတြေတာင္ ေျပာမွေတာ့ သမီးအရင္းေခါက္ေခါက္ က်မကိုလည္း “သေဘာမတူဘူး” ဟု မေျပာဘဲမ်ားေနမလားဟု မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ ေမေမကလည္း ေျပာသည္။ က်မကလည္း ယူသည္။ သေဘာမတူဘူး ဟု အက်င့္အတိုင္း ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ေမေမက ထို တူသားမက္မ်ားႏွင့္ သားမက္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ဂရုလည္းစိုက္သည္။ ေကၽြးစရာရွိလည္း ေကၽြးသည္။ ေမြးေန႔ကအစ မွတ္သားထားသည္။ သို႔ေပမယ့္ သေဘာမတူဘူး ဆိုတာကေတာ့ ဆက္ေျပာေနေသးသည္။

က်မမွတ္မိသေလာက္ ေမေမက က်မပါပါကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ေမေမက ပါပါ့ထက္ ၈ ႏွစ္ခန္႔ငယ္သျဖင့္ ပါပါက ကေလး တေယာက္လုိ အၿမဲဆံုးမတာ ေတြ႕ဖူးသည္။ ေနာက္ ပါပါက ကာတြန္းဆရာဆိုေတာ့ သူ႔မိန္းမကို သူ႔ကာတြန္းေလးမ်ားလိုပဲ ခ်စ္ပံုရသည္။

က်မလည္း ေရးဖူးပါသည္။ က်မတို႔ငယ္ငယ္က ရွားပါးသည့္ေခတ္ဆိုေတာ့ ေမေမက အိ္မ္၏စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရသည့္ ႏွစ္ေယာက္ ဝန္ထမ္းလခေလးျဖင့္စီမံရသည္။ ေမေမ့စိတ္ထဲတြင္ တလတလ အလွ်င္မီဖို႔ဆိုတာကိုသာ အၿမဲစဥ္းစား ေနရသည့္ အတြက္ ပါပါ့ကာတြန္းခေလးမ်ားရလွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ တခါတေလ ပါပါက က်ီစားသည့္သေဘာ ေမေမ့အေၾကာင္း ကာတြန္းလုပ္ဆြဲၿပီး မဂၢဇင္းတြင္ပါလာလွ်င္ေတာင္ ေမေမက မသိ။ စာအုပ္ၾကားတြင္ညႇပ္ထားသည့္ ကာတြန္းပံုခေလးကိုသာ ဆြဲယူကာ ကာတြန္းကို ဖတ္ေလ့မရွိ။ တျခားသူေျပာျပေတာ့မွ သိရၿပီး ေမေမစိတ္ဆိုးေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေမေမ စိတ္ဆိုးလွ်င္ ခဏသာ။

ပါပါ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေမေမက တကယ့္ဇနီးေကာင္းျဖစ္သည္။ တခ်က္ကေလးညည္းညဴတာ မေတြ႕ခဲ့ရ။ ကင္ဆာေရာဂါေၾကာင့္ နာက်င္ေနေသာ ပါပါ့နားမွ တဖဝါးမွ မခြာဘဲ ျပဳစုခဲ့သည္။

ပါပါ မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမေမက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို လူႀကီးမ်ားလို သေဘာထားတုိင္ပင္ကာ သူ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျပဳစုေပးခဲ့သည္။

ေမေမက ဟင္းခ်က္ ေကာင္းသူတေယာက္ေတာ့မဟုတ္။ ဟင္းခ်က္ မေကာင္းတာထက္ စိတ္ကူးတည့္သလို ခ်က္လိုက္သျဖင့္ အစပ္အဟပ္လြဲတာျဖစ္သည္။ က်မေမာင္ ကိုရဲ လူပ်ိဳတုန္းကဆို ခနခနခံရသည္။ တခါကိုရဲက “ေဂၚရခါးသီးေလး စားခ်င္လိုက္တာ” ဟု ေမေမ့ေရွ႕တြင္ ေျပာမိေတာ့ ေမေမက သီရိမဂၤလာေစ်းေရာက္တုန္း ေဂၚရခါးသီးေတြ အိတ္လိုက္ ဝယ္လာသည္။ ေဂၚရခါးသီးကို ကိုရဲအတြက္ တေန႔တမ်ိဳး ေၾကာ္လိုက္၊ ခ်ဥ္ရည္ခ်က္လိုက္ ခ်က္ေကၽြးသည္။ ကိုရဲ က်မအိမ္ ေရာက္လာၿပီး “မတူးရာ ..ေမေမ့ဆီသြားလိုက္စမ္းပါ။ ေမေမ့ဆီမွာ ေဂၚရခါးသီးေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္။ အဲဒါ သမီး စားခ်င္လို႔ဆိုၿပီး သြားေတာင္းလုိက္စမ္းပါ။ တို႔ေတာ့ ဗိုက္ထဲမွာ ေဂၚရခါးပင္ ေပါက္ေတာ့မယ္” ဟု က်မကိုလာေျပာရသည္ထိ။

တခါလည္း ေမေမက သူ႔သားငယ္ေလး ကိုရဲအတြက္ စပယ္ရွယ္ ဟင္းခ်က္သည္။ ဝက္သားဟင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳ၊ ငပိေၾကာ္ တဲ့။ ကိုရဲတေယာက္ ဗိုက္ပြတ္ၿပီး စားမည္ျပင္ေတာ့မွ သတိရသည္။ ေမေမ ထမင္းခ်က္ဖို႔ေမ့ေနသည္တဲ့ ...။ အဲဒီလို အေမကို က်မတို႔သားသမီးမ်ားက ေနာက္ေနာက္ ေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ ခ်စ္ၾကသည္။ ပါပါ မရွိသည့္ေနာက္ ေမေမ့ကိုသာ စရင္း ေနာက္ရင္း က်မတို႔ မိသားစု ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကသည္။

ေမေမက က်မအတြက္ သူရဲေကာင္းႀကီးေတာ့မဟုတ္ ... သို႔ေသာ္ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည့္ အေမ ..။ အရင္က က်မ စဥ္းစားမိတာက သမီးမိန္းကေလး မေမြးခ်င္ ... ေမြးလို႔ကေတာ့ ေမေမ့ဝဋ္ေတြ ျပန္လည္မွာေၾကာက္သည္။ သား ၂ ေယာက္ ေမြးေတာ့ က်မ သိပ္ေပ်ာ္သည္။ သမီးမိန္းကေလး မေမြးေတာ့ ငါ ဝဋ္မလည္ေတာ့ဘူးဟု စဥ္းစားသည္။ ခုေတာ့ သမီးေလး တေယာက္ ရွိရင္ေကာင္းမွာဟု စဥ္းစားမိေနသည္။ က်မအေပၚမွာ က်မ ေမေမ့အေပၚဆိုးသလို ဆိုးမည့္ သမီး တေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္ေနမိသည္။ ေမေမတို႔ေျပာသလို “သမီးမိန္းကေလးက ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး အနည္းဆံုး ဟင္းတခြက္ေတာ့ အေမ့အိ္မ္ ေရာက္ေအာင္ပို႔ေသးတယ္” ဆိုသည့္စကားကို က်မ ေထာက္ခံေနမိသည္။ က်မ ေမေမ့အတြက္ ဟင္းတခြက္စာမက ပို႔ေပးႏုိင္ၿပီ။ ျပည့္စံုေအာင္ မေပးႏုိင္ေပမယ့္ ေမေမက က်မေပးသမွ် အတိုအထြာေလးမ်ားအတြက္ အၿမဲဂုဏ္ယူသည္။

က်မကေတာ့ ဟင္းတခြက္ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္မည့္ မိခင္တေယာက္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။

ဓာတ္ခြဲခန္းျပင္ပက သခၤ်ာသစ္ သေဘာတရားတခု

ကမၻာပ်က္ႏွင့္ ရပ္ထားသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ က်မဘေလာ့ကေလးကို သံေယာဇဥ္က အမ်ဥ္တန္းေနသည္။ စာကေရးခ်င္၊ လက္က ေရးသည့္ဆီမေရာက္။ က်မ အိပ္မက္ထဲမွာ ဝတၳဳတိုေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ ေရးေနမိသည္။ ထို စိတ္ကူးထဲက ဝတၳဳတိုမ်ားထဲမွ တပုဒ္ကို ခုေတာ့ လက္ေတြ႕ခ်ေရးလိုက္ၿပီ …။ အပ္ခ်ေလာင္း။ စိတ္အဆာ နည္းနည္းေတာ့ ေျပသြားသည္ …။


ဓာတ္ခြဲခန္းျပင္ပက သခၤ်ာသစ္ သေဘာတရားတခု


ဘီယာဖန္ခြက္ကို “ဒုန္း” ခနဲ ေဆာင့္ခ်ရင္း အံႀကိတ္ကာ “ငါ … အလုပ္ေနရာ ေျပာင္းေတာ့မယ္ကြာ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္နာတယ္” ဟု သီဟ နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာလာသည္။ က်ေနာ္က အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုသိသူ …။ ေျမပဲေလွာ္ တေစ့၊ ႏွစ္ေစ့ ေကာက္ယူဝါးရင္း “စဥ္းစားပါဦးကြာ” ဟုသာ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ ဒီထက္လည္း က်ေနာ္ မေျပာတတ္။ အျဖစ္အပ်က္က ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ မရယ္ရဲ … သီဟက မူးေနၿပီ။ ရယ္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္။ က်ေနာ္လည္း အနည္းငယ္ ရီေဝေဝ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္သည္။


* * *


“ေအာင္ခိုင္၊ ဘီယာသြားေသာက္ရေအာင္ကြာ” ဟု သီဟ လာေခၚေတာ့ လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မကို ဝုိင္းျပရင္း “ဒါမရွိဘူးကြ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊ မိန္းမ၏ မ်က္ေစာင္းကိုလည္း လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ရေသးသည္၊ ခုတေလာ အလုပ္အကိုင္က ေကာင္းလွသည္ မဟုတ္။

“ငါတုိက္မွာပါကြာ လိုက္သာလိုက္ခဲ့စမ္းပါ။ ေအးျမ၊ ဒီေကာင့္ကို ငါ ခဏေခၚသြားမယ္၊ ခလုပ္မထိ၊ ဆူးမၿငိ ေစရဘူး။ ငါျပန္ပို႔ေပးမွာ” ဆိုၿပီး မိန္းမဆီက ပါမစ္ကိုပါ တခါတည္း ေတာင္းေနသည္။ “ေခၚသြား၊ ေခၚသြား၊ ျပန္မလာလည္း ေအးတာပဲ” ဆိုေသာ ေအးျမ၏ ခ်ိဳသာေသာ စကားလံုးမ်ားကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ သီဟဆိုင္ကယ္ေနာက္က ခြလိုက္သြားခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ကေတာ့ အေပ်ာ္သက္သက္ ဘီယာေသာက္ၾက ဖို႔ဟု က်ေနာ္ထင္ခဲ့မိတာ၊ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့မွ တက္တက္စင္လြဲေတာ့သည္။


သီဟ ခ်ဴသံပါေအာင္ညည္းသည္၊ အလုပ္အဆင္မေျပ၊ မိန္းမကလည္း သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္သျဖင့္ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးသည္၊ လိုခ်င္တာေတြ သိပ္မ်ားသည္၊ ကေလးထိန္း ေနရသည္ႏွင့္တူသည္တဲ့။


“ေဟ့ေကာင္ အစကေတာ့ မင္းပဲ ႀကိဳက္လွခ်ည္၊ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆို။ မိေမာ္ကို မင္းယူေတာ့ အသက္ေတာင္ မျပည့္ခ်င္လို႔ သူ႔အေဖႀကီး သတ္တာ ခံရေတာ့မလို႔ … ကံေကာင္းလို႔ ငါတို႔ရွိလို႔”


က်ေနာ္က အေသာေဖာက္သည္ကို ဂရုမစိုက္ သူေျပာခ်င္တာမ်ားသာ စြတ္ေျပာေနသည္။ အဓိကကေတာ့ အလုပ္အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ကလည္း အရက္ဝိုင္းမွာ အလုပ္အေၾကာင္းေျပာတာေလာက္ မုန္းသည္မရွိ။ သို႔ေသာ္ … ဒီေန႔ဒကာက သူဆိုေတာ့ သည္းခံသင့္ သေလာက္ သည္းခံရမည္။ သီဟ ေျပာေနသည္က ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္၊ စကားလံုးမ်ားကို ဖမ္းၿပီး ျပန္စီစဥ္ေနရသည္။


နာရီဝက္ေလာက္ ဆက္တုိက္ ပြားၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူဘာေျပာခ်င္တာလဲ ဆိုတာကို ေရးေရး သေဘာေပါက္စ ျပဳလာသည္။


“မင္းေျပာေတာ့ မင္းအလုပ္ကို ေက်နပ္တယ္ဆို၊ အရာရွိကလည္း မင္းကို သေဘာက်တယ္ဆို၊ ရာထူးလည္း တိုးေတာ့မွာဆို၊ ၿပီးေတာ့ မင္းလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရလို႔ ေပ်ာ္တယ္ဆို”


က်ေနာ့္ေမးခြန္းမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖဘဲ သီဟ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနသည္။ အားရေအာင္ ေအာ္ရယ္ၿပီးေတာ့မွ “အရူး၊ အရူး … ေအး အဲဒီအရူးဆိုတာ မင္းကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ကိုယ္ငါ ေျပာတာကြ” ဟု ဆိုသည္။ က်ေနာ္လည္း နားမလည္ေတာ့။


“ငါ … မင္းကို အားက်တယ္ကြာ … အထူးသျဖင့္ ၾကည္လင့္ ကို ငါ အရမ္းအားက်တယ္”


ၾကည္လင္ဆိုသည္က သီဟႏွင့္ေကာ က်ေနာ္ႏွင့္ပါ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္က အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝ ကတည္းက မရွိအတူ၊ ရွိအတူ၊ ဆိုးေဖာ္ေကာင္းဘက္။ ၾကည္လင္က အားလံုးထဲမွာ အေတဆံုး၊ က်ေနာ္တို႔ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ရန္ သင္ေပးသူ၊ က်ေနာ္တို႔ အရက္စေသာက္တတ္သည္မွာ ၾကည္လင့္ေၾကာင့္ဆိုမမွား။ သီဟက က်ေနာ္ႏွင့္ ၾကည္လင့္ကို အားက်သည္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားသည္။


စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ သီဟက က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ စာအေတာ္ဆံုး၊ ခုလည္း ဓာတုေဗဒ အဓိကျဖင့္ မာစတာတန္းပင္ ေအာင္ထားသူ။ သန္လွ်င္ ေရနံခ်က္စက္ရံုမွာ ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာ ေခၚသလားမသိ .. အရာရွိတဦးအျဖစ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ..။ သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္တာကလြဲလို႔ လိမ္မာေရးခ်ားရွိသည္၊ ေခ်ာေမာလွပသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ၾကည္လင္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၁၀ တန္းပင္ မေအာင္၊ က်ေနာ္က ေရနံခ်က္စက္ရံုမွာပင္ ဖိုမင္၏ လက္ေထာက္၏ လက္ေထာက္ … သာမန္ အလုပ္သမား။ က်ေနာ့္ေအာက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့၊

ၾကည္လင္ကေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ နည္းနည္းသာသည္၊ သူ႔အေဖက အကပ္ေကာင္းသူ ဆိုေတာ့ သူက ေရနံခ်က္စက္ရံုမွာပင္ လံုၿခံဳေရး ဝန္ထမ္း။ တကယ္ေတာ့သူလည္း လံုၿခံဳေရးဝန္ထမ္းမ်ားထဲတြင္ အနိ္္မ့္ဆံုးအဆင့္မွ်သာ၊ သူမ်ား ခိုင္းဖတ္သာသာ။ အဲဒါကို ဟိုေကာင္ သီဟ ဓာတုေဗဒ အရာရွိက အားက်သည္တဲ့။ က်ေနာ္ ရူးခ်င္သည္။


* * *


ေရနံခ်က္စက္ရံုတြင္ အရာရွိကေလးအျဖစ္ စတင္ အမႈထမ္းစဥ္ကာလကေတာ့ သီဟတို႔ တၿပံဳးၿပံဳး၊ အဲဒီတုန္းက သူ မိန္းမလည္း မရေသး၊ လူပ်ိဳ အရာရွိေလးအျဖစ္ တင့္တင့္တယ္တယ္။


“ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ကုတ္အျဖဴေလးဝတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတာေလာက္ အရသာရွိတာ မရွိဘူးကြာ” ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔က ဟားသည္။ “မင္းဟာက ကုတ္အျဖဴဝတ္ခ်င္တာမ်ားကြာ ဓာတ္ခြဲခန္းသြားဝတ္စရာ မလိုပါဘူး၊ ခ်ဳပ္ဝတ္ေပါ့” ဟု ေလာင္ၾကသည္။ သူကေတာ့ စိတ္မဆိုး။


တကယ္လည္း သူ႔အလုပ္မွာ စိတ္ပါလက္ပါရွိလွသည္။


“မင္းတို႔သိလား၊ ေျမေအာက္သယံဇာတ ေရနံတမ်ိဳးတည္းကေန၊ တျခားအသံုးဝင္တဲ့ ပစၥည္းေတြထြက္ေပၚလာေအာင္ ဓာတ္ခြဲရတဲ့ အရသာ၊ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျဖထြက္လာတဲ့အခါ ခံစားမႈ …”


အဲဒီလို သီဟ ေျပာလွ်င္ေတာ့ ၾကည္လင္က “ေအး … ငါကေတာ့ … ေရနံကေန ေရႊျဖစ္တာကိုပဲ စိတ္ဝင္စားတယ္” ဟု ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္။


“ဟာ … ေရနံကေန ဘယ္လိုလုပ္ေရႊျဖစ္မွာလဲ၊ ဓာတ္ဆီတို႔၊ ဒီဇယ္တို႔၊ ဖေရာင္းတို႔”

သီဟက အဲဒီလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေျပာလွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး တဟားဟား ရယ္ေမာရၿမဲ။ “ေဟ့ေကာင္ ၈ တန္းေလာက္က က်က္လာတဲ့ စာေတြ လာမေျပာနဲ႔ေတာ့ကြာ” ဟု ၾကည္လင္က ပိတ္သည့္တိုင္ သီဟက သူ၏ ဓာတ္ခြဲခန္း ပံုျပင္မ်ားကို မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ ေျပာၿမဲ။


ၾကည္လင္ေျပာသည့္ ေရနံက ေရႊျဖစ္သည္ ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔က နားလည္ သေဘာေပါက္ေပမယ့္ သီဟက မသိ။ ၾကည္လင့္အတြက္ ကေတာ့ ေရနံက ေရႊေတြျဖစ္လိုက္တာ ေဟာတကံုး၊ ေဟာတကြင္း။ သူ႔မိန္းမလည္ပင္းမွာ လက္မွာ …။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔လည္း ပါသည္ေပါ့၊ သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က အစြန္အဖ်ားသာ …။ ၾကည္လင္ကမွ အခ်ီႀကီး။ သူက လံုၿခံဳေရး မဟုတ္လား။


* * *

အစပုိင္းမွာ သီဟ မသိေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေျပာပါမ်ား၍ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။


က်ေနာ္တို႔၏ စြန္႔စားခန္းမ်ားက သီဟ၏ ဓာတ္ခြဲခန္းပံုျပင္မ်ားကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။

“အမႈိက္ထည့္တဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အမည္းႀကီးထဲမွာ ဒီဇယ္ေတြကို အျပည့္ထည့္တယ္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးနဲ႔ေသခ်ာစည္း။ ပုဆိုးအသစ္ တထည္လည္း လိုမယ္”

“ပုဆိုးအသစ္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲကြ”

“အေပၚကေန ပုဆိုးအသစ္နဲ႔ထပ္ထုပ္စည္းရတယ္၊ အေဟာင္းဆိုရင္ကြဲသြားေရာ။ အဲဒီအထုပ္ႀကီးကိုမွ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးတလံုး ထဲမွာလည္း တခုထည့္လြယ္၊ ေနာက္ ေယာက်ာ္းစီး စက္ဘီးတစီးရဲ႕ ကယ္ရီမွာေကာ၊ ေရွ႕ဘားတန္းေပၚေကာ၊ အျပည့္တင္”


စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပေနသည့္ က်ေနာ့္စြန္႔စားခန္းကို အားလံုးက ၿငိမ္သက္နားစြင့္ေနၾကသည္။ စက္ရံုထဲက ဒီဇယ္ခိုးထုတ္သည့္ အစီအစဥ္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က အားလံုး၏ ခိုင္းဖက္၊ ေနာက္ၿပီး ဒီအလုပ္ကိုကၽြမ္းက်င္သူဆိုေတာ့ စက္ဘီးကို က်ေနာ္နင္းရသည္။


မၿငိမ္သည့္ ဒီဇယ္ အထုပ္ႀကီးမ်ားတင္ထားကာ ေက်ာေပၚတြင္လည္း လြယ္ထား၍ ေယာက္်ားစီးဘီးႀကီးကို နင္းထြက္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္လွ။


ထိုသို႔ေသာစက္ဘီးႀကီး … စတင္နင္းထြက္ႏုိင္ရန္အတြက္ ေနာက္က ေယာက္်ားႀကီး ေလး၊ ငါးေယာက္ေလာက္က အရွိန္ရေအာင္ တြန္းလႊတ္ေပးလိုက္သည္၊ ထုိစက္ဘီးကို လမ္းတြင္လံုးဝရပ္ဖို႔ မစဥ္းစားႏွင့္ … ဂိတ္ကို ေရာက္သည္အထိ အရွိန္ျဖင့္သာ နင္းသြားေပေတာ့။


ဂိတ္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဆီးၿပီးဖမ္းမည့္သူက ၾကည္လင္တို႔လို လုံၿခံဳေရးဝန္ထမ္းမ်ား။

“ဆီးဖမ္းတာေနာ္၊ ဖမ္းဆီးတာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ၾကည္လင္က ဝင္ေဖာက္သည္။ လံုၿခံဳေရးမ်ားႏွင့္က ညႇိထားၿပီးသား၊ သူတို႔က ဂိတ္အျပင္တြင္ ကားတစီးကို အဆင္သင့္ ေစာင့္ခိုင္းထားသည္။ ထိုကားက ဆီဝယ္မည့္သူ၏ ကားလည္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္ယူလာေပးသည့္ ဆီထုပ္မ်ားကို ထိုကားေပၚ တင္ေပးလိုက္ရုံျဖင့္ အလုပ္ၿပီးၿပီ။ ထိုသို႔ ေျပာရံုျဖင့္ လြယ္လွခ်ည္လား ထင္လွ်င္ေတာ့ မွားသြားလိမ့္မည္။ ဆီပိုက္ေခါင္း ဖြင့္တာက အစ၊ ကားေပၚေရာက္သည္အထိ အနည္းဆံုး လူ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ စည္းခ်က္ညီညီ၊ အခ်က္က်က် လုပ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္စြာလုပ္ႏုိင္ဖို႔ အတြက္ … သက္ဆိုင္ရာ အရာရွိကိုလည္း အဆင္ေျပသလို ေပါင္းထားေပးထားရေသးသည္။ ကဲ … ဘယ္ေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းသလဲ။


“ဟာ … မင္းတို႔ဟာက … ငါ့ဓာတ္ခြဲခန္းေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ မေကာင္းပါဘူးကြာ” ဟုသာ သီဟက ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေျပာေနၾကသည္ကို သီဟ စိတ္ဝင္စားေသာ္လည္း သူ႔အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဂုဏ္ယူမႈကေတာ့ တျပားသားမွ မေလ်ာ့။


ရလာသည့္ ေငြေၾကးကို အခ်ိဳးက် ခြဲေဝယူၾကသည့္ေန႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ရန္ကုန္တက္ကာ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ အႏွိမ္ခန္းမ်ား၊ ကလပ္မ်ား စံုေနေအာင္သြားၾကၿပီ။

ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ႏွစ္သက္ရာေပါ့ …။ အဲဒီမွာ ေဗ်ာင္းဆန္ေအာင္ ကဲ၍ ကုန္က် သမွ်ကို ႏႈတ္ၿပီးမွ က်န္တာကို အခ်ိဳးက် ခြဲေဝယူျခင္းျဖစ္သည္။


ၾကည္လင္တို႔ကေတာ့ စင္ေပၚကေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လို အဖြဲ႕မ်ိဳး ၁၀ ဖြဲ႕ရွိလွ်င္ … သူတို႔လံုၿခံဳေရးေတြက ၁၀ ခါရသည္။


ဒီစက္ရံုမွာလုပ္သည့္ ဝန္ထမ္းမွန္သမွ်ကေတာ့ အနည္းအမ်ားပဲကြာျခားမည္။ ဆီမခိုးသူက မရွိသေလာက္ရွားပါး၏ …။ ရံုးႀကီးေပၚတြင္ စားပြဲ၊ ကုလားထုိင္ျဖင့္ လုုပ္ေနရသည့္ စာေရးမမ်ားပင္ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ သူတို႔ စတီးလ္ခ်ိဳင့္ကေလးမ်ား ကိုင္ကာ ဆီရွာထြက္ၾကသည္။ သူတို႔အေခၚ မုန္႔ဖိုးေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လို ဆီေတာထဲ လုပ္ေနရသူေတြက သူတို႔ခ်ိဳင့္ေလးေတြထဲ ျဖည့္ေပးလိုက္ … အိမ္အျပန္ တပုလင္းေလာက္ေတာ့ အသာေလး ရသေပါ့။ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ရံုးႀကီးဘက္လာလွ်င္ လက္ဘက္ရည္တုိက္၊ မုန္႔ေႂကြးသည္၊ လက္မွတ္ထိုးစရာ၊ ရံုးကိစၥ ေဆာင္ရြက္စရာရွိလွ်င္ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။ ကိုင္းကၽြန္းမီ ကၽြန္းကိုင္းမီေပါ့။


က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ဂ်ီတီအိုင္ဆင္း တေကာင္ရွိသည္။ သူက အင္ဂ်င္နီယာသာ နာမည္ခံထားတာ က်ေနာ္တို႔ေနရာေလာက္ မေထာ ..။ သူ႔လို ဆီႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္မႈ မရွိသည့္ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသားေတြက်ေတာ့ ထမင္းကို စစ္သံုး ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ထည့္လာၾကသည္။

ေရနံဝန္ထမ္းမ်ားကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေယာက္်ားဘီး ဘားတန္းတြင္ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္မ်ားကို ပူးခ်ည္ထားကာ အလုပ္ဆင္းၾကသည္ခ်ည္း။ ထိုဟန္းေကာႀကီးက ဆီ ၃ ပုလင္းေလာက္ ဆန္႔သည္။ အဲဒီေလာက္ ယူတာေလာက္ေတာ့ လံုၿခံဳေရးက ဘာမွ ေျပာမေန၊ သူတို႔အတြက္ မက္ေလာက္စရာမရွိ။


က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ က်န္သည့္ တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက “အီရက္သူေဌးေတြ” ဟု ေခၚၾကသည္။ ေရနံသူေဌးေတြေပါ့။ က်ေနာ့္ဆရာက ဆီတိုင္ကီ ဘားဖြင့္သည့္ ေနရာမွာကိုး။ သို႔ေပမယ့္ အၿမဲလုပ္လို႔ေတာ့မရ … အေျခအေနၾကည့္ရေသးသည္။ ကိုယ့္ကို မလိုသည့္သူမ်ား ရွိေနလွ်င္လည္း နားထားရသည္။ အရာရွိ အေျပာင္းအလဲဆိုလွ်င္လည္း ထိုအရာရွိ အသားက်ေအာင္ ေစာင့္ရျပန္သည္။


ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ ျပတ္လပ္မည္။ ခုန သီဟ လာေခၚတုန္းကလို မိန္းမ၏ ပီယာဝါဆာေလးမ်ား ၾကားရၿမဲ။

အဆင္ေျပခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳး ျမက္ျမက္ေလးရ၊ ေသာက္လိုက္စားလိုက္၊ ေပ်ာ္ပါးလိုက္။ မိန္းမက ႏွလံုးထီေလး ထိုးလိုက္၊ ေစ်းထဲ ေပၚသည့္ အထည္ဆန္းေလးမ်ား ဝယ္ဝတ္လိုက္ ေပ်ာ္လို႔ ရႊင္လို႔ေပါ့။ ၾကည္လင္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထက္ သာသည္။ သူ႔မွာက အခ်ိန္အခါ မရွိ။ အၿမဲ ဝင္ေနသည့္ေကာင္။ မိန္းမက ေရႊတြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလြဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စားေသာက္ၾကလွ်င္ သူပဲ ရွင္းသည္။ သီဟကေတာ့ ဆိုခဲ့သလို အရာရွိဆိုေတာ့ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ခ်ိတ္လို႔လည္း မေတာ္၊ သူ႔ဓာတ္ခြဲခန္းကလည္း ဘာဝင္ေငြမွမရွိ … က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္တာေသာက္ရံု။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တခါမွ အားမက်။ သူ႔ဓာတ္ခြဲခန္းႏွင့္ သူ ေပ်ာ္ေန၊ ဂုဏ္ယူေနတာ …။


* * *

“ငါ … မင္းလို ဖိုမင္လက္ေထာက္ ေျပာင္းလုပ္ေတာ့မယ္ ေအာင္ခိုင္ရာ”

“ဟိုက္ … မင္း ရူးေနၿပီလား”

“ခုမွ ေကာင္းသြားတာ၊ အစက ရူးေနတာေလ … ေဟ့ေကာင္ရ”

သီဟ ေတာ္ေတာ္ေလး မူးေနၿပီထင္သည္။ သူက အရက္ကို က်ေနာ္တို႔လို အလြန္အကၽြံေသာက္သူ မဟုတ္၊ ခု ဘာမွပင္ မေသာက္ရေသး မူးေနၿပီ။

“ဘာလဲ … မင္းက ငါ မူးေနၿပီထင္လို႔လား၊ မမူးေသးပါဘူးကြ၊ ငါ တကယ္ေျပာေနတာ။ ေနာက္ေန႔က် စက္ရံုမႉးကုိ ငါ သြားေျပာမလို႔”

“ဘာ … ဘာသြားေျပာမွာလဲဟ”

“ငါ ဓာတ္္ခြဲခန္း အရာရွိ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကိုရာထူးခ်ေပးပါ လို႔”

“ေဟ … မင္းပဲ ဒီအလုပ္ကို အရမ္းဂုဏ္ယူတယ္ဆို။ ဓာတ္ခြဲခန္းဆိုတာ ေရနံခ်က္စက္ရံုရဲ႕ တကယ့္ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ ေနရာ တခုဆို၊ ေနာက္ၿပီး … မင္းအလုပ္ကမွ တကယ္ ဂုဏ္ရွိတာပါကြာ”

“ဂုဏ္ရွိတာ … ဟုတ္လား၊ မင္းမွားေနၿပီ သူငယ္ခ်င္း … ငါ့သားက ေျပာတယ္ကြ …”

“ငါ့သမီးနဲ႔တူတူ မူႀကိဳတက္ေနတဲ့ ေကာင္လား”

“ေအးေလ … ငါ့ အဲ့တေကာင္ပဲ ရွိတာဥစၥာ။ ငါ့သားက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ေဖေဖတဲ့ … သားကို ေမြးေန႔လုပ္ေပးပါတဲ့၊ ဝတ္မႈံၾကည္လင္လို ေမြးေန႔လုပ္ေပးပါ တဲ့၊ အဲဒါ ၾကည္လင့္သမီးေလ။ ကိတ္မုန္႔အႀကီးႀကီးကို ဖေရာင္းတိုင္မႈတ္ၿပီး သားတို႔ကို ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လည္း ေကၽြးတယ္၊ အေအးဘူးလည္း ေဝတယ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြလည္း ေဝတယ္တဲ့။ ဓာတ္ပံုေတြလည္းရိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာမေတြကိုလည္း လက္ေဆာင္ ေပးတယ္တဲ့၊ ဆရာမေတြကလည္း လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးတယ္တဲ့”

“ေအးေလကြာ၊ ငါ့သမီး ခ်စ္စုမကိုလည္း အဲလိုပဲ ေက်ာင္းမွာ ေမြးေန႔လုပ္ေပးေသးတာပဲဟာ။ မင္းလည္း သားကို လုပ္ေပးလိုက္ေပါ့။ ေက်ာင္းကိုပဲ အပ္လိုက္ မင္းဘာမွ လုပ္စရာမလိုဘူး၊ အလုပ္ၿငိမ္းပဲ”

“ေမးၿပီးၿပီ … အၿပီးအစီး ငါးေသာင္းက်မယ္တဲ့”

“ေအးေလ … ငါးေသာင္း .. တန္တာေပါ့”

“မင္းသိလား … အဲဒါ ငါ့လစာရဲ႕ တဝက္ေက်ာ္တယ္ကြ”

“ဟာ … ငါ့ လစာဆို ၅ ေသာင္းေတာင္ မျပည့္ဘူး”

“ေအး … အဲဒီမူႀကိဳက ကေလးမိဘေတြ အားလံုးရဲ႕ လစာ ၅ ေသာင္းမျပည့္ဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကေလးေတြ အားလံုး ေမြးေန႔လုပ္ႏုိင္တယ္၊ မင္းသိလား”


သိတာေပါ့ … အဲဒီကေလးမိဘေတြ အားလံုး ေရနံခ်က္စက္ရံုက ျမက္ခုတ္၊ ေတာက္တိုမယ္ရ၊ ဖိုမင္လက္ေထာက္၊ စက္သမား လက္ေထာက္ဆိုတဲ့ အီရက္သူေဌးေတြပဲဟာ။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္ကေတာ့ ထုတ္မေျပာရဲ၊ သီဟ စိတ္တိုေနၿပီ။


သီဟ တြက္ခ်က္ျပေနသည္က က်ေနာ္ ၁၀ တန္းတုန္းက နားမလည္ခဲ့ေသာ သခၤ်ာသစ္ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ ဆင္ေနသလား မသိ … ။ လစာ တသိန္းနည္းပါးရသည့္ အရာရွိတေယာက္ႏွင့္ လစာ ၅ ေသာင္းေအာက္သာရေသာ ဝန္ထမ္းတေယာက္တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ လစာ ၅ ေသာင္းေအာက္ရေသာ ဝန္ထမ္းက ၅ ေသာင္းတန္ေမြးေန႔ပြဲကို က်င္းပႏုိင္ရသနည္း … ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို စိတ္ထဲကပဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ထုတ္ေနမိသည္။


“မိေမာ္ကလည္း ေျပာတယ္ကြ၊ ေငြရွိရင္ ဂုဏ္ရွိတယ္ ဆိုတာ ရွင္သိၿပီမဟုတ္လားတဲ့၊ အရာရွိ ျဖစ္ေနၿပီး သားကို ေမြးေန႔ေလးမွ လုပ္မေပးႏုိင္ရင္ ရွင့္ကိုယ္ရွင္ ဂုဏ္ယူစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး၊ က်မ အရာရိွကေတာ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး … တဲ့၊ သူ မလြန္ဘူးကြ”


ဘီယာဖန္ခြက္ကို “ဒုန္း” ခနဲ ေဆာင့္ခ်ရင္း အံႀကိတ္ကာ “ငါ … အလုပ္ေနရာ ေျပာင္းေတာ့မယ္ကြာ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္နာတယ္” ဟု သီဟ နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာလာသည္။ က်ေနာ္က အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုသိသူ …။ ေျမပဲေလွာ္ တေစ့၊ ႏွစ္ေစ့ ေကာက္ယူဝါးရင္း “စဥ္းစားပါဦးကြာ” ဟုသာ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ ဒီထက္လည္း က်ေနာ္ မေျပာတတ္။ အျဖစ္အပ်က္က ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ မရယ္ရဲ … သီဟက မူးေနၿပီ။ ရယ္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္။ က်ေနာ္လည္း အနည္းငယ္ ရီေဝေဝ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္သည္။