ဝတၳဳတို ၁၄
တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တခုကို စိတ္ကူးနဲ႔ ေရာေမႊထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ခ်ေရးဖို႔ က်မကို ေျမႇာက္ေပးတဲ့သူက ရွိေနေတာ့ နဂိုကတည္းက ေရးခ်င္ခ်င္က်မအတြက္ အဆင္ေျပသြား တာေပါ့ေလ။ တခုဝန္ခံစရာရွိတာက ဒီဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုးရယ္၊ ေနရာရယ္ ကလြဲရင္ နာမည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ပံု အေသးစိတ္က က်မရဲ႕ စိတ္ကူးသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ တူးတူးသာတေယာက္ ႐ူးၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖိုလိုလို၊ ဂမၻီရလိုလို လုပ္လာပါလားလို႔ ထင္ရင္လည္း ထင္ႏိုင္ပါတယ္ :P ကဲ ... ငါ့တူႀကီးေရ ေရးၿပီေဟ့။ ေျပာခဲ့သလို ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာေပးေပါ့ကြာ .. ဟုတ္လား။
ဝါးရင္းတုတ္ ပံုျပင္
တကယ့္ကို ထိတ္လန္႔ အံ့ၾသစရာ အျဖစ္အပ်က္တခု က်မတို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕အသက္က လြန္ေရာကကၽြံေရာ ၁၁ ႏွစ္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ က်မရဲ႕ အသက္ကို အတိအက် မမွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သန္လ်င္တၿမိဳ႕လံုး ဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအျဖစ္ အပ်က္ကိုေတာ့ က်မ မေမ့ႏိုင္ဘူး။
က်မေမေမရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း အန္တီတိုးမွာ သိပ္ေခ်ာသိပ္လွတဲ့ တူမ ၂ ေယာက္ ရွိတယ္။ အႀကီးက ဝါဝါ၊ အငယ္က နီနီ တဲ့။ သူတို႔ အေမက အဂၤလို ျမန္မာစပ္ဆိုေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာ ေလးေတြက ႏုဖပ္ၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အသားေလးေတြကလည္း ျဖဴေဖြးလို႔။ သူတို႔က အေဒၚအပ်ိဳႀကီး အန္တီတိုးနဲ႔ ေနတာမ်ားတယ္။ ေမေမက အန္တီတိုးဆီသြားလည္ရင္ က်မပါ လိုက္လိုက္သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီမမေတြက ၁၀ တန္းတဲ့။ မမဝါက ၁၀ တန္း ၁ ႏွစ္က် ထားတာ။ မမနီကေတာ့ အဲဒီႏွစ္ကမွ ၁၀ တန္းေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားတဲ့ ေျဖာင့္စင္းနက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ေတြကို အလယ္ခြဲ ခြဲထားတဲ့ ဂ်ဴးလိယက္ ပံုစံ ဆံပင္ေလးေတြ ဆင္တူ၊ အက်ႌဆင္တူ ထဘီဆင္တူနဲ႔ အဲဒီ မမႏွစ္ေယာက္ကို က်မ အၿမဲ ေငး ေငး ၾကည့္မိတယ္။ အသက္က မတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ့ အမႊာညီအစ္မလို႔ေတာင္ တခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္က ခုလို တံတားႀကီး မထိုးရေသးတဲ့ အခ်ိန္၊ သန္လ်င္လို ေတာက်က် ၿမိဳ႕ကေလးမွာ တကယ့္ စတားေတြေပါ့။
ကိုကို ကာလသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဝါဝါနဲ႔ နီနီ ဆိုတာ မေျပာျဖစ္တဲ့ေန႔ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ သူတို႔ ၂ ေယာက္က လွသေလာက္ မာနႀကီးတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မဝင္စားဘူး ဆိုတာကလည္း အဲဒီတုန္းက ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ က်လိက်လိနဲ႔ အသည္းယားစရာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မရတဲ့ အမဲ သည္းနဲ႔ ပက္ ဆိုတာလို အဲဒီညီအစ္မကို ကြယ္ရာမွာ မလိုတမာ စကားတင္းေျပာၾကတယ္။
ေမေမကေတာ့ “မာနႀကီးမယ္ဆိုလည္း ႀကီးေလာက္တယ္ေလ၊ သူတို႔က သန္လ်င္မွာ အခ်မ္းသာဆံုး ဆိုတဲ့ စာရင္းထဲ ပါတာကိုး” လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ၂ ေယာက္ လွတာကေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး။
ခ်မ္းသာတယ္ဆိုလို႔ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား စီးႏိုင္တဲ့သူ အေရအတြက္ လက္ ၅ ေခ်ာင္း မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ မမတို႔ ေဖေဖက အနက္ေရာင္ မာဆီဒီး ကားႀကီး စီးႏိုင္တယ္ေလ။ သူတို႔အိမ္ႀကီးကလည္း က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေကာင္းဆံုး နဲ႔ အႀကီးဆံုး ဆိုတဲ့ထဲမွာ ပါပါတယ္။
မာနႀကီးတဲ့ သူတို႔ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္တဲ့ ဘယ္ေယာက္်ားသားမဆို တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္ရတာ ခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ ညီအစ္မက ဟားတုိက္ေလွာင္ေျပာင္လႊတ္လိုက္ တာခ်ည္းပဲလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ကုန္တာ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ အရက္အိုးထဲ ေခါင္းနစ္ကုန္တာ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ စစ္ထဲ ဝင္သြားတာ .... သူတို႔ေၾကာင့္ ... သူတို႔ေၾကာင့္ ဆိုတာေတြက တခါနဲ႔ တခါ မထပ္ေစရဘူး။ ပိုတယ္ မထင္ပါနဲ႔ ... က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး အေနအထားနဲ႔ အဲလိုကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
တခုေသာ ဒီဇင္ဘာ မနက္ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး တၿမိဳ႕လံုး အထိတ္တလန္႔နဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခုက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္း တပုဒ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က သန္လ်င္မွာ ႏွင္းေတြ ေဝေနေလရဲ႕ ....။
* * * *
ႏွင္းမႈန္ကေလးေတြ က်ေနတဲ့အသံက ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔။ ႏွင္းေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ နီနီ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဴရွင္ခ်ိန္ကို မနက္ပိုင္း ေရြးတာေပါ့။ မမက နီနီ႔လိုမဟုတ္ ဘူး။ မနက္အေစာႀကီးထရမွာ ပ်င္းတယ္တဲ့။ စာကိုညဥ့္နက္ထိ ၾကည့္ၿပီး မနက္ကို ေစာေစာ မထဘူး။ သူကေတာ့ဟုတ္တာေပါ့ တႏွစ္က်ၿပီးသားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းလည္း ျပန္မွ မတက္ေတာ့တာ။
နီနီကေတာ့ မနက္အေစာႀကီးထ၊ ခ်မ္းလို႔ ေရမခ်ိဳးႏိုင္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သနပ္ခါးကို ေရႀကဲေလး လိမ္း၊ ဒက္ဒီႏိုင္ငံျခားက ဝယ္လာတဲ့ ယုန္ေမႊးဆြယ္တာ အညိဳေလးနဲ႔ က်ဴရွင္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြား ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ေပါ့။ ေက်ာင္းက ေန႔လည္မွ တတ္ရတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဝတ္စံုဝတ္စရာ မလိုေသးဘူး ေလ။ ဆြယ္တာေလးနဲ႔လိုက္တဲ့ ထဘီကို နီက ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္တတ္တယ္။ ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္။ နီ႔ေခါင္းမွာ ၿခံထဲက စပယ္႐ံုမွာပြင့္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းတခက္ခ်ိဳးပန္ခဲ့တယ္။ ပန္းေလးက သိပ္လတ္ဆတ္ တာပဲ။ ႏွင္းမႈံေလးေတြတင္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းကို နီ သိပ္ခ်စ္တာေလ။ အိပ္ပုပ္ႀကီးတဲ့ မမကေတာ့ အဲလို အခြင့္အေရးေတြ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေဖေဖ ဆင္တူဝယ္ေပးတဲ့ ဆြယ္တာေလးေတာင္ မမ ထုတ္မဝတ္ရ ေသးဘူး။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕ႀကီးက အိပ္ေမာက်ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အိပ္မႈန္စံုမႊား အေျခအေနလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ နီတက္ရမယ့္ က်ဴရွင္ဘက္မွာဆို အိမ္ေတြ တံခါးေတာင္ မဖြင့္ေသးဘူး။ ဒီေန႔ထူးဆန္းတယ္။ ခါတိုင္းဆို နီ သာဓုလမ္းထဲ ခ်ိဳးဝင္လိုက္တာနဲ႔ သိန္းတန္ကို ေတြ႕ရၿပီ။ နီ႔ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္၊ ၿပီးရင္ နီ႔ကိုသူ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာေျပာ၊ သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုနဲ႔။ ရီရတယ္။ နီက သူ႔ကိုျပန္ခ်စ္ရမတဲ့။
သူ႔႐ုပ္ကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါဘူး။ အသားလတ္လတ္၊ ႏွာတံေပၚေပၚနဲ႔ အရပ္က ခပ္ျမင့္ျမင့္။ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ ဂ်စ္တစ္တစ္။ မေန႔ကေတာ့ နီ႔လက္ကိုသူက လွမ္းကိုင္ဖို႔လုပ္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ့ကို ေျပာပစ္ လိုက္တယ္။ နီက ဒါေတြ မစဥ္းစားေသးဘူးေလ။ စဥ္းစားရင္လား သူလိုေကာင္ေဝးလို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕က အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့သူေတြရဲ႕ သားေတြကိုေတာင္ မစဥ္းစားဘူး။ သိန္းတန္အေမက မေကာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီးတဲ့၊ ဒီေကာင္က ဆယ္တန္းကို ၁ ခါက်ထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုးတဲ့ ေတတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးပဲ။ ဘာတခုမွ ေကာင္းတာမရွိ။
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဇြဲေကာင္းတဲ့သူ။ နီ႔ေနာက္ကို လိုက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ တျခားသူေတြဆို တပ္ေခါက္ျပန္ေရာေပါ့။ သူကေတာ့ လံုးဝတပ္မေခါက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ထူးဆန္းတယ္။ ခုထိကို မေတြ႕ရေသးဘူး။ သတိရတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင္ေနက်မျမင္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္တာပါ။ တခုေတာ့ ရွိတယ္။ မေန႔က နီေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ တပ္ေခါက္သြားတာမ်ားလားမသိ။ အဲလိုဆိုလည္း ခပ္ ေကာင္းေကာင္းပဲ။
“နင္လို မေကာင္းတဲ့ မိန္းမက ေမြးတဲ့ သားမေျပာနဲ႔ ဒီတၿမိဳ႕လံုးက အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့ဟာေတြေတာင္ ငါစိတ္မဝင္စားဘူး။ ေနာက္ နင္ငါ့ေနာက္လိုက္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ ၾကားလား”
အဲလိုေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သိန္းတန္ ၿငိမ္သြားၿပီး နီ႔ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူၾကည့္တာ တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ နီလား ... မေၾကာက္ပါဘူး။ အဲလိုေျပာလိုက္ေတာ့ တေတာ ရွင္းတာေပါ့။ ခုဆို ႏွင္းမံႈကေလးေတြရယ္ နီရယ္ပဲ ရွိတယ္။ ဟင္ .... ႏွင္းေတြက ပိုေတာင္က်လာ ေသးတယ္။ ေရွ႕ကိုေတာင္ သိပ္မျမင္ရခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာ .. ေရွ႕မွာ ...။ လူတေယာက္ ထင္တယ္။ နီ႔ ေရွ႕က ပိတ္ရပ္ေနတာ။
“နီ႔ရဲ႕ လည္တိုင္ေလးက သိပ္လွ၊ သိပ္ေက်ာ့ရွင္းတာပဲ။ ဘာမွမဝတ္ဘဲကို ၾကည့္ေကာင္းတာ။ ၾကည့္စမ္း မာမီ့ ပတၱျမား ဘယက္ကေလးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္လိုက္လဲ။ ပြဲလမ္းရွိရင္ ဝတ္သြားေနာ္” လို႔ မာမီက အၿမဲေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ေဖာ့ဖေရာင္းေလးလို၊ လက္နဲ႔ ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ပဲ့ေႂကြသြားမတတ္ ျဖဴစင္ ဝင္းပ ေနတဲ့ နီ႔လည္တိုင္ေလးေပၚကို ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးတေခ်ာင္း အရွိန္နဲ႔ က်မလာခင္ထိ အဲဒီေနရာေလးက သာယာေနခဲ့တာပါ။
* * *
အံ့အားသင့္ေနတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီးရယ္ .... ေခြေခြေလးလဲက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ရယ္။ အံႀကိတ္ၿပီး “ငါက အခ်စ္ႀကီးတယ္ မိနီ သိလား။ ဒါေပမယ့့္ အေမ့ကိုထိရင္ လံုးဝမခံဘူး။ အဲဒါကို နင္ တမလြန္ထိ မွတ္သြားလိုက္” လို႔ေျပာရင္း ေနရာက ခ်ာကနည္းလွည့္ထြက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးတ ေယာက္ရယ္ ...။ က်န္ ေသးတယ္ အနီဘက္ကုိ ကူးေျပာင္းသြားတဲ့ စပယ္ပန္းခက္ကေလးရယ္ေပါ့။
ႏွင္းေတြက သည္းသည္းထန္ထန္က်ဆဲပဲ။ လမ္းကေလးက ခဏေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး သတိမဝင္ခင္ထိေပါ့။ ႏွင္းေတြေဝလြန္းလို႔ ေကာင္ေလးမ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္စေတြကို တဦးတည္းေသာ သက္ေသ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး မျမင္လိုက္ရဘူး။
* * *
အဲဒါပါပဲ .... က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ တခုကို တြင္တြင္ သံုးလာ ၾကတာ ...။ မိန္းကေလးတေယာက္လံုးကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သိန္းတန္က အဲဒီေန႔မွာပဲ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔အတူ သန္လ်င္ရဲစခန္းမွာ သြားအဖမ္းခံတယ္တဲ့။
ဝါးရင္းတုတ္ ပံုျပင္
တကယ့္ကို ထိတ္လန္႔ အံ့ၾသစရာ အျဖစ္အပ်က္တခု က်မတို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕အသက္က လြန္ေရာကကၽြံေရာ ၁၁ ႏွစ္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ က်မရဲ႕ အသက္ကို အတိအက် မမွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သန္လ်င္တၿမိဳ႕လံုး ဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအျဖစ္ အပ်က္ကိုေတာ့ က်မ မေမ့ႏိုင္ဘူး။
က်မေမေမရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း အန္တီတိုးမွာ သိပ္ေခ်ာသိပ္လွတဲ့ တူမ ၂ ေယာက္ ရွိတယ္။ အႀကီးက ဝါဝါ၊ အငယ္က နီနီ တဲ့။ သူတို႔ အေမက အဂၤလို ျမန္မာစပ္ဆိုေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာ ေလးေတြက ႏုဖပ္ၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အသားေလးေတြကလည္း ျဖဴေဖြးလို႔။ သူတို႔က အေဒၚအပ်ိဳႀကီး အန္တီတိုးနဲ႔ ေနတာမ်ားတယ္။ ေမေမက အန္တီတိုးဆီသြားလည္ရင္ က်မပါ လိုက္လိုက္သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီမမေတြက ၁၀ တန္းတဲ့။ မမဝါက ၁၀ တန္း ၁ ႏွစ္က် ထားတာ။ မမနီကေတာ့ အဲဒီႏွစ္ကမွ ၁၀ တန္းေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားတဲ့ ေျဖာင့္စင္းနက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ေတြကို အလယ္ခြဲ ခြဲထားတဲ့ ဂ်ဴးလိယက္ ပံုစံ ဆံပင္ေလးေတြ ဆင္တူ၊ အက်ႌဆင္တူ ထဘီဆင္တူနဲ႔ အဲဒီ မမႏွစ္ေယာက္ကို က်မ အၿမဲ ေငး ေငး ၾကည့္မိတယ္။ အသက္က မတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ့ အမႊာညီအစ္မလို႔ေတာင္ တခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္က ခုလို တံတားႀကီး မထိုးရေသးတဲ့ အခ်ိန္၊ သန္လ်င္လို ေတာက်က် ၿမိဳ႕ကေလးမွာ တကယ့္ စတားေတြေပါ့။
ကိုကို ကာလသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဝါဝါနဲ႔ နီနီ ဆိုတာ မေျပာျဖစ္တဲ့ေန႔ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ သူတို႔ ၂ ေယာက္က လွသေလာက္ မာနႀကီးတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မဝင္စားဘူး ဆိုတာကလည္း အဲဒီတုန္းက ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ က်လိက်လိနဲ႔ အသည္းယားစရာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မရတဲ့ အမဲ သည္းနဲ႔ ပက္ ဆိုတာလို အဲဒီညီအစ္မကို ကြယ္ရာမွာ မလိုတမာ စကားတင္းေျပာၾကတယ္။
ေမေမကေတာ့ “မာနႀကီးမယ္ဆိုလည္း ႀကီးေလာက္တယ္ေလ၊ သူတို႔က သန္လ်င္မွာ အခ်မ္းသာဆံုး ဆိုတဲ့ စာရင္းထဲ ပါတာကိုး” လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ၂ ေယာက္ လွတာကေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး။
ခ်မ္းသာတယ္ဆိုလို႔ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား စီးႏိုင္တဲ့သူ အေရအတြက္ လက္ ၅ ေခ်ာင္း မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ မမတို႔ ေဖေဖက အနက္ေရာင္ မာဆီဒီး ကားႀကီး စီးႏိုင္တယ္ေလ။ သူတို႔အိမ္ႀကီးကလည္း က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေကာင္းဆံုး နဲ႔ အႀကီးဆံုး ဆိုတဲ့ထဲမွာ ပါပါတယ္။
မာနႀကီးတဲ့ သူတို႔ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္တဲ့ ဘယ္ေယာက္်ားသားမဆို တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္ရတာ ခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ ညီအစ္မက ဟားတုိက္ေလွာင္ေျပာင္လႊတ္လိုက္ တာခ်ည္းပဲလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ကုန္တာ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ အရက္အိုးထဲ ေခါင္းနစ္ကုန္တာ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ စစ္ထဲ ဝင္သြားတာ .... သူတို႔ေၾကာင့္ ... သူတို႔ေၾကာင့္ ဆိုတာေတြက တခါနဲ႔ တခါ မထပ္ေစရဘူး။ ပိုတယ္ မထင္ပါနဲ႔ ... က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး အေနအထားနဲ႔ အဲလိုကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
တခုေသာ ဒီဇင္ဘာ မနက္ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး တၿမိဳ႕လံုး အထိတ္တလန္႔နဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခုက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္း တပုဒ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က သန္လ်င္မွာ ႏွင္းေတြ ေဝေနေလရဲ႕ ....။
* * * *
ႏွင္းမႈန္ကေလးေတြ က်ေနတဲ့အသံက ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔။ ႏွင္းေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ နီနီ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဴရွင္ခ်ိန္ကို မနက္ပိုင္း ေရြးတာေပါ့။ မမက နီနီ႔လိုမဟုတ္ ဘူး။ မနက္အေစာႀကီးထရမွာ ပ်င္းတယ္တဲ့။ စာကိုညဥ့္နက္ထိ ၾကည့္ၿပီး မနက္ကို ေစာေစာ မထဘူး။ သူကေတာ့ဟုတ္တာေပါ့ တႏွစ္က်ၿပီးသားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းလည္း ျပန္မွ မတက္ေတာ့တာ။
နီနီကေတာ့ မနက္အေစာႀကီးထ၊ ခ်မ္းလို႔ ေရမခ်ိဳးႏိုင္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သနပ္ခါးကို ေရႀကဲေလး လိမ္း၊ ဒက္ဒီႏိုင္ငံျခားက ဝယ္လာတဲ့ ယုန္ေမႊးဆြယ္တာ အညိဳေလးနဲ႔ က်ဴရွင္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြား ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ေပါ့။ ေက်ာင္းက ေန႔လည္မွ တတ္ရတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဝတ္စံုဝတ္စရာ မလိုေသးဘူး ေလ။ ဆြယ္တာေလးနဲ႔လိုက္တဲ့ ထဘီကို နီက ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္တတ္တယ္။ ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္။ နီ႔ေခါင္းမွာ ၿခံထဲက စပယ္႐ံုမွာပြင့္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းတခက္ခ်ိဳးပန္ခဲ့တယ္။ ပန္းေလးက သိပ္လတ္ဆတ္ တာပဲ။ ႏွင္းမႈံေလးေတြတင္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းကို နီ သိပ္ခ်စ္တာေလ။ အိပ္ပုပ္ႀကီးတဲ့ မမကေတာ့ အဲလို အခြင့္အေရးေတြ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေဖေဖ ဆင္တူဝယ္ေပးတဲ့ ဆြယ္တာေလးေတာင္ မမ ထုတ္မဝတ္ရ ေသးဘူး။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕ႀကီးက အိပ္ေမာက်ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အိပ္မႈန္စံုမႊား အေျခအေနလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ နီတက္ရမယ့္ က်ဴရွင္ဘက္မွာဆို အိမ္ေတြ တံခါးေတာင္ မဖြင့္ေသးဘူး။ ဒီေန႔ထူးဆန္းတယ္။ ခါတိုင္းဆို နီ သာဓုလမ္းထဲ ခ်ိဳးဝင္လိုက္တာနဲ႔ သိန္းတန္ကို ေတြ႕ရၿပီ။ နီ႔ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္၊ ၿပီးရင္ နီ႔ကိုသူ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာေျပာ၊ သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုနဲ႔။ ရီရတယ္။ နီက သူ႔ကိုျပန္ခ်စ္ရမတဲ့။
သူ႔႐ုပ္ကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါဘူး။ အသားလတ္လတ္၊ ႏွာတံေပၚေပၚနဲ႔ အရပ္က ခပ္ျမင့္ျမင့္။ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ ဂ်စ္တစ္တစ္။ မေန႔ကေတာ့ နီ႔လက္ကိုသူက လွမ္းကိုင္ဖို႔လုပ္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ့ကို ေျပာပစ္ လိုက္တယ္။ နီက ဒါေတြ မစဥ္းစားေသးဘူးေလ။ စဥ္းစားရင္လား သူလိုေကာင္ေဝးလို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕က အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့သူေတြရဲ႕ သားေတြကိုေတာင္ မစဥ္းစားဘူး။ သိန္းတန္အေမက မေကာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီးတဲ့၊ ဒီေကာင္က ဆယ္တန္းကို ၁ ခါက်ထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုးတဲ့ ေတတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးပဲ။ ဘာတခုမွ ေကာင္းတာမရွိ။
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဇြဲေကာင္းတဲ့သူ။ နီ႔ေနာက္ကို လိုက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ တျခားသူေတြဆို တပ္ေခါက္ျပန္ေရာေပါ့။ သူကေတာ့ လံုးဝတပ္မေခါက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ထူးဆန္းတယ္။ ခုထိကို မေတြ႕ရေသးဘူး။ သတိရတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင္ေနက်မျမင္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္တာပါ။ တခုေတာ့ ရွိတယ္။ မေန႔က နီေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ တပ္ေခါက္သြားတာမ်ားလားမသိ။ အဲလိုဆိုလည္း ခပ္ ေကာင္းေကာင္းပဲ။
“နင္လို မေကာင္းတဲ့ မိန္းမက ေမြးတဲ့ သားမေျပာနဲ႔ ဒီတၿမိဳ႕လံုးက အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့ဟာေတြေတာင္ ငါစိတ္မဝင္စားဘူး။ ေနာက္ နင္ငါ့ေနာက္လိုက္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ ၾကားလား”
အဲလိုေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သိန္းတန္ ၿငိမ္သြားၿပီး နီ႔ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူၾကည့္တာ တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ နီလား ... မေၾကာက္ပါဘူး။ အဲလိုေျပာလိုက္ေတာ့ တေတာ ရွင္းတာေပါ့။ ခုဆို ႏွင္းမံႈကေလးေတြရယ္ နီရယ္ပဲ ရွိတယ္။ ဟင္ .... ႏွင္းေတြက ပိုေတာင္က်လာ ေသးတယ္။ ေရွ႕ကိုေတာင္ သိပ္မျမင္ရခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာ .. ေရွ႕မွာ ...။ လူတေယာက္ ထင္တယ္။ နီ႔ ေရွ႕က ပိတ္ရပ္ေနတာ။
“နီ႔ရဲ႕ လည္တိုင္ေလးက သိပ္လွ၊ သိပ္ေက်ာ့ရွင္းတာပဲ။ ဘာမွမဝတ္ဘဲကို ၾကည့္ေကာင္းတာ။ ၾကည့္စမ္း မာမီ့ ပတၱျမား ဘယက္ကေလးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္လိုက္လဲ။ ပြဲလမ္းရွိရင္ ဝတ္သြားေနာ္” လို႔ မာမီက အၿမဲေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ေဖာ့ဖေရာင္းေလးလို၊ လက္နဲ႔ ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ပဲ့ေႂကြသြားမတတ္ ျဖဴစင္ ဝင္းပ ေနတဲ့ နီ႔လည္တိုင္ေလးေပၚကို ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးတေခ်ာင္း အရွိန္နဲ႔ က်မလာခင္ထိ အဲဒီေနရာေလးက သာယာေနခဲ့တာပါ။
* * *
အံ့အားသင့္ေနတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီးရယ္ .... ေခြေခြေလးလဲက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ရယ္။ အံႀကိတ္ၿပီး “ငါက အခ်စ္ႀကီးတယ္ မိနီ သိလား။ ဒါေပမယ့့္ အေမ့ကိုထိရင္ လံုးဝမခံဘူး။ အဲဒါကို နင္ တမလြန္ထိ မွတ္သြားလိုက္” လို႔ေျပာရင္း ေနရာက ခ်ာကနည္းလွည့္ထြက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးတ ေယာက္ရယ္ ...။ က်န္ ေသးတယ္ အနီဘက္ကုိ ကူးေျပာင္းသြားတဲ့ စပယ္ပန္းခက္ကေလးရယ္ေပါ့။
ႏွင္းေတြက သည္းသည္းထန္ထန္က်ဆဲပဲ။ လမ္းကေလးက ခဏေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး သတိမဝင္ခင္ထိေပါ့။ ႏွင္းေတြေဝလြန္းလို႔ ေကာင္ေလးမ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္စေတြကို တဦးတည္းေသာ သက္ေသ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး မျမင္လိုက္ရဘူး။
* * *
အဲဒါပါပဲ .... က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ တခုကို တြင္တြင္ သံုးလာ ၾကတာ ...။ မိန္းကေလးတေယာက္လံုးကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သိန္းတန္က အဲဒီေန႔မွာပဲ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔အတူ သန္လ်င္ရဲစခန္းမွာ သြားအဖမ္းခံတယ္တဲ့။
က်မ အစ္မ အပ်ိဳေတြကို လူႀကီးေတြ ဆံုးမတဲ့အခါတိုင္း ဝါးရင္းတုတ္က မပါမၿပီးဘဲ။
“နင္တို႔ေနာ္ ... အေျပာအဆို မတတ္ရင္ ဝါးရင္းတုတ္စာ မိသြားမယ္။ ဘာမွတ္လဲ။ ဟင္းဟင္း” အဲလိုမ်ိဳး ဆံုးမတာ မခံရဘူးတဲ့ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလးဆိုလို႔ သန္လ်င္မွာ တေယာက္မွ ရွိမယ္ မထင္ဘူး။ က်မေတာင္ အပ်ိဳမဟုတ္ေသးဘဲ ေရာေကာေသာေကာ ဆံုးမခံလိုက္ရေသး ...။
က်မတို႔ မိန္းကေလးငယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေက်ာင္းမွာ သိပ္ကို ေျပာလို႔ေကာင္းတဲ့ ကိစၥေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မေမေမက အန္တီတိုးနဲ႔ သိတဲ့သူ၊ က်မကိုယ္တိုင္ အဲဒီမမေတြအေၾကာင္းသိတဲ့ သူဆိုေတာ့ (စာေရးဆရာျဖစ္မယ့္ ဇာတာကလည္း ပါလာထင္ပါရဲ႕) ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေျပာျပေတာ့တာပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြဆိုတာ ဒီဇာတ္လမ္းေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ တေယာက္ကို တေယာက္ ပူးကပ္ ထိုင္ၾကတာ၊ ခဏေနပဲ ကိုသိန္းတန္တေယာက္ ဘြားကနဲ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့မွာ လိုလို .... ။
* * *
အဲဒီတုန္းက ဟိုးေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔အတူ ရက္မလည္ခင္မွာ ဂမၻီရဆန္ဆန္ ျဖစ္ရပ္တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ေသး တယ္။
ရက္မလည္ခင္ တည မမနီတို႔အိမ္ကို အန္တီတုိးရဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူက ရပ္ေဝးမွာေနတာ။ အသုဘအိမ္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ အဲဒီလူႀကီးက အန္တီတိုးကို “ဟဲ့တိုးတိုး ... နင့္တူမ အငယ္ေလး ဆံုးသြားတာ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးတယ္တဲ့။ ဒီအထိက မထူးဆန္းပါဘူး။ သတင္းစာမွာ ပါၿပီးသားပဲဟာ။
ထူးဆန္းတာက အဲဒီလူႀကီး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ဆက္ေျပာတဲ့ စကားေတြပါပဲ။ က်မေမေမ ၾကားခဲ့ရလို႔ က်မကိုျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီလူႀကီးက သန္လ်င္ကိုမလာခင္ အႀကီးအက်ယ္ ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ၿပီး သတိလစ္သြားတာတဲ့။ သတိလစ္တဲ့အခ်ိန္ (ေမ်ာေနခ်ိန္) သူ တေနရာကိုေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီမွာ ေသၿပီးသား သူေတြနဲ႔အတူ မမနီကိုေတြ႕တယ္တဲ့။
“ဟဲ့ နင္ တိုးတိုးတူမေလး နီနီ မဟုတ္လား။ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ဦး။ သမီးဒီမွာ အၿပီးေနမွာ။ ဦးကျပန္မွာ မဟုတ္လား။ ဦးျပန္မယ္ဆိုရင္ သမီးတခုေလာက္ မွာလိုက္ပါရေစ။ မမဝါကိုေျပာေပးပါဦးရယ္။ သမီးရဲ႕ ကြန္ပါဘူးထဲက ေဖာင္တိန္အနီေလးက သမီး သူငယ္ခ်င္း ယဥ္ယဥ့္ဥစၥာ။ ျပန္ေပးေပးပါလို႔ .. ေနာ္”
“ေအးေအး ဦးျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သြားေျပာေပးမယ္”
သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ အျပန္အလွန္ အဲလိုေတြေျပာၿပီးေနာက္မွာ အဲဒီလူႀကီးက သတိျပန္လည္လာၿပီး။ ေနျပန္ေကာင္းတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ သန္လ်င္က အန္တီတိုးဆီ အေျပးထြက္လာတာ ဆိုပဲ။
သူ႔စကားဆံုးတာနဲ႔ မမဝါက တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မမနီရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးထဲက ကြန္ပါဘူး ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ မယဥ္ယဥ္ရဲ႕ ေဖာင္တိန္ အနီေရာင္ေလးကို ေတြ႕တယ္လို႔ ေမေမက အံ့ၾသတႀကီးေျပာျပတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို က်မက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပံုျပင္တပုဒ္လို ျပန္ျပန္ေျပာျပတာ။ က်မတုိ႔ အ ထ က ၃ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ အဲဒီရက္ေတြက ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးပါပဲ။ လူတိုင္းရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာကို တြင္တြင္ေျပာေနေပမယ့္ က်မ ဝါးရင္းတုတ္ကို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ဝါးပင္နဲ႔ ဝါးလံုးကိုသိေပမယ့္ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ က်မ မသိတာ အမွန္ပါ။ ေနာက္မွ ဝါးပိတ္ဝါးရဲ႕ အရင္းဘက္ကိုေခၚတယ္ဆိုတာ သိေတာ့တာ။
ကာလ အတန္ၾကာတဲ့ အထိ ဝါးရင္းတုတ္၊ နီနီနဲ႔ သိန္းတန္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ ေမွးမွိန္ သြားျခင္းမရွိပါဘူး။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕က ေကာင္မေလးေတြဟာ သူတို႔ကိုစကားလိုက္ေျပာတဲ့ ေကာင္ေလး ေတြကို ျပန္မႀကိဳက္ႏိုင္သည့္ တိုင္ေအာင္ စကားမာမာ မေျပာရဲၾကဘူး (အဲဒီကာလေတြက ေျပာပါ တယ္။ ခုေတာ့ မသိဘူးေနာ္)။ က်မဆို ဝါးရင္းတုတ္ကိုစဥ္းစားမိတိုင္း လည္ပင္းက ယားယား လာတတ္တာ။
ကိုသိန္းတန္ကို ေသဒဏ္ အမိန္႔ခ်လိုက္တယ္တဲ့။ သန္လ်င္လူထုရဲ႕ အမုန္းကေတာ့ ကိုသိန္းတန္ဆီမွာ ပံုက်ေနေလရဲ႕။ မ်က္ျမင္သက္ေသကလည္း ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး တေယာက္လံုးရွိ၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဝန္ခံဆိုေတာ့ အမႈက လံုးဝထင္ရွားေနတာ။ ေနာက္ၿပီး သူက ေသေစလိုလို႔ တမင္ ႀကံစည္ၿပီး သတ္တာဆိုေတာ့ အမႈက ပိုႀကီးသြားတာေပါ့။
၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္အေၾကာင္း သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ သိပ္မေျပာၾက ေတာ့ပါဘူး။ ဝါးရင္းတုတ္ထက္ စိ္တ္ဝင္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြ ေပၚလာခဲ့တာကိုး။ ေကာင္မေလး ေတြကိုလည္း လူႀကီးေတြက “နင္တို႔ေနာ္ ဝါးရင္းတုတ္စာေတာ့ မိေတာ့မွာပဲ” လို႔ ဘယ္လူႀကီးကမွ မဆံုးမၾကေတာ့ဘူး။
မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူေလးက သူတို႔ ၿခံဝင္းႀကီးထဲမွာ မႏွစ္ကထိ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီၿခံႀကီးထဲမွာ ဘယ္သူေတြ ေနတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ မမဝါကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေမရိကားကို အၿပီး ထြက္သြားၿပီလို႔ ၾကားတယ္။ ထူးျခားတာက သူ႔ေယာက္်ားက က်မတို႔ ၿမိဳ႕က ဝက္သားသည္ႀကီးရဲ႕ သားတဲ့။
မႏွစ္က စက္တင္ဘာဆႏၵျပပြဲ အၿပီးေလာက္မွာ ကိုသိန္းတန္ ျပန္လြတ္လာတယ္လို႔ က်မ ၾကားေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ မမနီရဲ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ တရားစီေရးေတြ၊ ဥပေဒ ေရးရာေတြ နားမလည္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္က်ခံၿပီးတဲ့ သူတေယာက္ ဘာလို႔ ျပန္လြတ္လာလဲဆိုတာ က်မ နားမလည္ပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာေတာ့ ဝတၳဳေရးဝါသနာပါသူပီပီ က်မသိခ်င္မိတယ္။ ဟိုးတုန္းက က်မရဲ႕ ကေလးအေတြးမွာ လူၾကမ္းႀကီးကိုသိန္းတန္က စက္တိုင္ေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြား ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အံတခ်က္ႀကိတ္ၿပီး “နီနီေရ .. မင္းေနာက္ကို ငါလိုက္လာၿပီေဟ့” လို႔ ေျပာ။ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာကိုအဝတ္နက္ႀကီးအုပ္၊ စက္ခလုပ္ႏွိပ္ ....ဝုန္းကနဲ အဲလို စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဘူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတာ တကယ့္လက္ေတြ႕မွ မဟုတ္တာပဲ။ ခုေတာ့ ကိုသိန္းတန္လည္း မိန္းမရေနၿပီေျပာတယ္။ သူ႔အေမႀကီးနဲ႔အတူ သန္လ်င္မွာ သူတို႔လက္ငုတ္ အရက္ပုန္းခ်က္တဲ့ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူက တခါတေလ စြမ္းအားရွင္ လုပ္တယ္လို႔လည္း လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ သူ လြတ္လာေတာ့ မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူရွိရာကို သူသြားၾကည့္ခဲ့လား၊ မၾကည့္ခဲ့ဘူးလား မသိပါဘူး။
ခုေတာ့ က်မေမေမေကာ အန္တီတိုးေကာ အသက္ေတြ ႀကီးၿပီ ...။ တေလာက က်မေမေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ရင္း သတိရတာနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမေမက ေျပာျပတယ္။ မမနီတို႔ၿခံႀကီးက ခု တည္းခိုရိပ္သာ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ သန္လ်င္မွာ ျပည့္တံဆာ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားဆံုးလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ တည္းခိုရိပ္သာ တဲ့ ...။ မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူေကာ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဝယ္တဲ့သူက ဖ်က္လိုက္တယ္တဲ့။
အဲဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိက ဇာတ္လိုက္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဝါးရင္းတုတ္ကေတာ့ သန္လ်င္ ရဲစခန္းမွာ လဲေလ်ာင္း ၿငိမ္သက္ ေနပါလိမ့္မယ္။
ႏွင္းေတြေဝတဲ့ ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္းတခုမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ တကယ္ကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ ...။ ။
“နင္တို႔ေနာ္ ... အေျပာအဆို မတတ္ရင္ ဝါးရင္းတုတ္စာ မိသြားမယ္။ ဘာမွတ္လဲ။ ဟင္းဟင္း” အဲလိုမ်ိဳး ဆံုးမတာ မခံရဘူးတဲ့ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလးဆိုလို႔ သန္လ်င္မွာ တေယာက္မွ ရွိမယ္ မထင္ဘူး။ က်မေတာင္ အပ်ိဳမဟုတ္ေသးဘဲ ေရာေကာေသာေကာ ဆံုးမခံလိုက္ရေသး ...။
က်မတို႔ မိန္းကေလးငယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေက်ာင္းမွာ သိပ္ကို ေျပာလို႔ေကာင္းတဲ့ ကိစၥေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မေမေမက အန္တီတိုးနဲ႔ သိတဲ့သူ၊ က်မကိုယ္တိုင္ အဲဒီမမေတြအေၾကာင္းသိတဲ့ သူဆိုေတာ့ (စာေရးဆရာျဖစ္မယ့္ ဇာတာကလည္း ပါလာထင္ပါရဲ႕) ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေျပာျပေတာ့တာပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြဆိုတာ ဒီဇာတ္လမ္းေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ တေယာက္ကို တေယာက္ ပူးကပ္ ထိုင္ၾကတာ၊ ခဏေနပဲ ကိုသိန္းတန္တေယာက္ ဘြားကနဲ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့မွာ လိုလို .... ။
* * *
အဲဒီတုန္းက ဟိုးေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔အတူ ရက္မလည္ခင္မွာ ဂမၻီရဆန္ဆန္ ျဖစ္ရပ္တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ေသး တယ္။
ရက္မလည္ခင္ တည မမနီတို႔အိမ္ကို အန္တီတုိးရဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူက ရပ္ေဝးမွာေနတာ။ အသုဘအိမ္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ အဲဒီလူႀကီးက အန္တီတိုးကို “ဟဲ့တိုးတိုး ... နင့္တူမ အငယ္ေလး ဆံုးသြားတာ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးတယ္တဲ့။ ဒီအထိက မထူးဆန္းပါဘူး။ သတင္းစာမွာ ပါၿပီးသားပဲဟာ။
ထူးဆန္းတာက အဲဒီလူႀကီး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ဆက္ေျပာတဲ့ စကားေတြပါပဲ။ က်မေမေမ ၾကားခဲ့ရလို႔ က်မကိုျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီလူႀကီးက သန္လ်င္ကိုမလာခင္ အႀကီးအက်ယ္ ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ၿပီး သတိလစ္သြားတာတဲ့။ သတိလစ္တဲ့အခ်ိန္ (ေမ်ာေနခ်ိန္) သူ တေနရာကိုေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီမွာ ေသၿပီးသား သူေတြနဲ႔အတူ မမနီကိုေတြ႕တယ္တဲ့။
“ဟဲ့ နင္ တိုးတိုးတူမေလး နီနီ မဟုတ္လား။ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ဦး။ သမီးဒီမွာ အၿပီးေနမွာ။ ဦးကျပန္မွာ မဟုတ္လား။ ဦးျပန္မယ္ဆိုရင္ သမီးတခုေလာက္ မွာလိုက္ပါရေစ။ မမဝါကိုေျပာေပးပါဦးရယ္။ သမီးရဲ႕ ကြန္ပါဘူးထဲက ေဖာင္တိန္အနီေလးက သမီး သူငယ္ခ်င္း ယဥ္ယဥ့္ဥစၥာ။ ျပန္ေပးေပးပါလို႔ .. ေနာ္”
“ေအးေအး ဦးျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သြားေျပာေပးမယ္”
သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ အျပန္အလွန္ အဲလိုေတြေျပာၿပီးေနာက္မွာ အဲဒီလူႀကီးက သတိျပန္လည္လာၿပီး။ ေနျပန္ေကာင္းတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ သန္လ်င္က အန္တီတိုးဆီ အေျပးထြက္လာတာ ဆိုပဲ။
သူ႔စကားဆံုးတာနဲ႔ မမဝါက တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မမနီရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးထဲက ကြန္ပါဘူး ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ မယဥ္ယဥ္ရဲ႕ ေဖာင္တိန္ အနီေရာင္ေလးကို ေတြ႕တယ္လို႔ ေမေမက အံ့ၾသတႀကီးေျပာျပတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို က်မက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပံုျပင္တပုဒ္လို ျပန္ျပန္ေျပာျပတာ။ က်မတုိ႔ အ ထ က ၃ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ အဲဒီရက္ေတြက ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးပါပဲ။ လူတိုင္းရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာကို တြင္တြင္ေျပာေနေပမယ့္ က်မ ဝါးရင္းတုတ္ကို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ဝါးပင္နဲ႔ ဝါးလံုးကိုသိေပမယ့္ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ က်မ မသိတာ အမွန္ပါ။ ေနာက္မွ ဝါးပိတ္ဝါးရဲ႕ အရင္းဘက္ကိုေခၚတယ္ဆိုတာ သိေတာ့တာ။
ကာလ အတန္ၾကာတဲ့ အထိ ဝါးရင္းတုတ္၊ နီနီနဲ႔ သိန္းတန္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ ေမွးမွိန္ သြားျခင္းမရွိပါဘူး။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕က ေကာင္မေလးေတြဟာ သူတို႔ကိုစကားလိုက္ေျပာတဲ့ ေကာင္ေလး ေတြကို ျပန္မႀကိဳက္ႏိုင္သည့္ တိုင္ေအာင္ စကားမာမာ မေျပာရဲၾကဘူး (အဲဒီကာလေတြက ေျပာပါ တယ္။ ခုေတာ့ မသိဘူးေနာ္)။ က်မဆို ဝါးရင္းတုတ္ကိုစဥ္းစားမိတိုင္း လည္ပင္းက ယားယား လာတတ္တာ။
ကိုသိန္းတန္ကို ေသဒဏ္ အမိန္႔ခ်လိုက္တယ္တဲ့။ သန္လ်င္လူထုရဲ႕ အမုန္းကေတာ့ ကိုသိန္းတန္ဆီမွာ ပံုက်ေနေလရဲ႕။ မ်က္ျမင္သက္ေသကလည္း ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး တေယာက္လံုးရွိ၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဝန္ခံဆိုေတာ့ အမႈက လံုးဝထင္ရွားေနတာ။ ေနာက္ၿပီး သူက ေသေစလိုလို႔ တမင္ ႀကံစည္ၿပီး သတ္တာဆိုေတာ့ အမႈက ပိုႀကီးသြားတာေပါ့။
၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္အေၾကာင္း သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ သိပ္မေျပာၾက ေတာ့ပါဘူး။ ဝါးရင္းတုတ္ထက္ စိ္တ္ဝင္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြ ေပၚလာခဲ့တာကိုး။ ေကာင္မေလး ေတြကိုလည္း လူႀကီးေတြက “နင္တို႔ေနာ္ ဝါးရင္းတုတ္စာေတာ့ မိေတာ့မွာပဲ” လို႔ ဘယ္လူႀကီးကမွ မဆံုးမၾကေတာ့ဘူး။
မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူေလးက သူတို႔ ၿခံဝင္းႀကီးထဲမွာ မႏွစ္ကထိ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီၿခံႀကီးထဲမွာ ဘယ္သူေတြ ေနတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ မမဝါကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေမရိကားကို အၿပီး ထြက္သြားၿပီလို႔ ၾကားတယ္။ ထူးျခားတာက သူ႔ေယာက္်ားက က်မတို႔ ၿမိဳ႕က ဝက္သားသည္ႀကီးရဲ႕ သားတဲ့။
မႏွစ္က စက္တင္ဘာဆႏၵျပပြဲ အၿပီးေလာက္မွာ ကိုသိန္းတန္ ျပန္လြတ္လာတယ္လို႔ က်မ ၾကားေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ မမနီရဲ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ တရားစီေရးေတြ၊ ဥပေဒ ေရးရာေတြ နားမလည္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္က်ခံၿပီးတဲ့ သူတေယာက္ ဘာလို႔ ျပန္လြတ္လာလဲဆိုတာ က်မ နားမလည္ပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာေတာ့ ဝတၳဳေရးဝါသနာပါသူပီပီ က်မသိခ်င္မိတယ္။ ဟိုးတုန္းက က်မရဲ႕ ကေလးအေတြးမွာ လူၾကမ္းႀကီးကိုသိန္းတန္က စက္တိုင္ေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြား ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အံတခ်က္ႀကိတ္ၿပီး “နီနီေရ .. မင္းေနာက္ကို ငါလိုက္လာၿပီေဟ့” လို႔ ေျပာ။ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာကိုအဝတ္နက္ႀကီးအုပ္၊ စက္ခလုပ္ႏွိပ္ ....ဝုန္းကနဲ အဲလို စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဘူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတာ တကယ့္လက္ေတြ႕မွ မဟုတ္တာပဲ။ ခုေတာ့ ကိုသိန္းတန္လည္း မိန္းမရေနၿပီေျပာတယ္။ သူ႔အေမႀကီးနဲ႔အတူ သန္လ်င္မွာ သူတို႔လက္ငုတ္ အရက္ပုန္းခ်က္တဲ့ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူက တခါတေလ စြမ္းအားရွင္ လုပ္တယ္လို႔လည္း လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ သူ လြတ္လာေတာ့ မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူရွိရာကို သူသြားၾကည့္ခဲ့လား၊ မၾကည့္ခဲ့ဘူးလား မသိပါဘူး။
ခုေတာ့ က်မေမေမေကာ အန္တီတိုးေကာ အသက္ေတြ ႀကီးၿပီ ...။ တေလာက က်မေမေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ရင္း သတိရတာနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမေမက ေျပာျပတယ္။ မမနီတို႔ၿခံႀကီးက ခု တည္းခိုရိပ္သာ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ သန္လ်င္မွာ ျပည့္တံဆာ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားဆံုးလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ တည္းခိုရိပ္သာ တဲ့ ...။ မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူေကာ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဝယ္တဲ့သူက ဖ်က္လိုက္တယ္တဲ့။
အဲဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိက ဇာတ္လိုက္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဝါးရင္းတုတ္ကေတာ့ သန္လ်င္ ရဲစခန္းမွာ လဲေလ်ာင္း ၿငိမ္သက္ ေနပါလိမ့္မယ္။
ႏွင္းေတြေဝတဲ့ ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္းတခုမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ တကယ္ကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ ...။ ။
Thursday, October 16, 2008
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Thursday, October 16, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
ညီမေရ
၀တၳဳဖတ္ရတာ လည္ပင္းယားလုိက္တာ။
တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္လိုပဲ။ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရာေမႊထားတာ ဆိုေပမဲ႔ေလ..။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မွန္ေစအုံးေတာ႔ နစ္နာသြားေအာင္ မေျပာသင္႔ဘူးလို႔ ေသခ်ာနားလည္သြားတယ္။ ႏွဳတ္ကၽြံရင္ ႏွဳတ္ရခက္တယ္ မဟုတ္လား။ သတိထားသင္႔တာေပါ႔။ အက်ိဴးမရွိဘူးေလ။
ညီမေရ..
အခုလို စာပုဒ္ေလးေတြ ခြဲေရးထားေတာ႔ ဖတ္ရတာ သိပ္အဆင္ေျပတာပဲ။ ၀မ္းသာလိုက္တာ။
အမရဲ့ ဝတၳဳေတြထဲမွာ ဒါေလးက အရသာတစ္မ်ိဳးပဲေနာ္
ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား .. (အခုေခတ္မွာေတာ့ ၀ါရင္းတုတ္စာ မိမယ္ေနာ္လို႔ ဆံုးမရင္ .... ...) အင္း... အဓိပၸါယ္က တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနမွာေနာ္ အစ္မ
သနားစရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ း-(
ေသေအာင္ေတာင္ ရိုက္ရတယ္လို ့။
မတူးက ၀ရင္းတုတ္စာ မိမွာစိုးလို႔ ကိုဖိုးသိုက္ကို ယူခဲ့တာလား :P
ဇာတ္လမ္းေလးက ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ လည္ပင္းပဲ ယားလာသလိုလို.. ၾကက္သီးပဲထလာသလိုလိုပါပဲ။
ဦးေအာင္ေဇယ် အမ်ိဳးေတြပဲ... ၀ါးရင္းတုတ္ကိုင္တာ ကၽြမ္းတာေပါ့။
အစ္မ
က်ေနာ္ ဒါဖတ္ျပီး ေျပးသတိရတာရွိတယ္။
မေရးခင္ ေျပာခ်င္တာက ဝတၳဳ အေပၚပိုင္းဟာ တကယ္ အျဖစ္ဆိုတာပဲ။
က်ေနာ္ဦးေလးရဲ့ ကုန္ကားနဲ႔ လိုက္ေနတုန္းက ဘယ္ကားသမားဆို ညဘက္မွာ မနားရဲ့တဲ့ ေနရာ သန္လ်င္ကုန္းတစ္ခုမွာ ရွိဖူးတယ္။
သူရဲမေလးဟာ အရမ္းေခ်ာက္တယ္ ေျပာတယ္။
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အခါမ်ားစြာ အဲဒီေနရာနဲ႔ အိမ္ၾကီးကို ကားဆရာေတြ ျပလို႔ ျမင္ဖူးတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းရဲ့ ေနရာလို႔ က်ေနာ္ ထင္တာပဲ။
ဇာတ္လမ္းေလးဖတ္ျပီး ကိုသိန္းတန္ၾကီး အခ်စ္ၾကီးခ်က္ကို အလန္႕တၾကားေတြ႕ရတယ္ဗ်။
ေနာက္တစ္ခါ အစ္မနဲ႔ေတြ႕ရင္ က်ေတာ္လည္း ဇာတ္လမ္းေလး တခ်ိဳ႔ ေျပာျပဦးမယ္။
က်ေနာ္ေတာ့ ဒီလို ဖတ္ေကာင္းေအာင္ မေရးတတ္ဘူးရယ္။
Post a Comment