စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကေမာက္ကမ ၄
အဟမ္း အဟမ္း... (ဘာမွမဟုတ္ဘူး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြြးမွာမို႔လို႔ လည္ေခ်ာင္းရွင္းတာ) အတည္အခန္႔ေလးမ်ား ေရးဦးမွပါလို႔ စိတ္ကူးရတာနဲ႔ ... နည္းနည္း ေမ့သလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကေမာက္ကမ စာနယ္ဇင္းသမား ဘဝကို ျပန္ေျခဦးလွည့္ၾကည့္ လိုက္ပါတယ္။ ေျခဦးကလည္း လွည့္ၿပီဆို ရပ္မရ ေတာ့တာ က်မအက်င့္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းမ်ားရွည္သြားလား မသိဘူး။ သည္းခံ ဖတ္ေပးၾကပါဦး ေနာ္။
ယူလို႔မဆံုးတဲ့ ပညာေတြ
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က က်မရဲ႕ လက္ဦးဆရာဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ က်မဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္လစ္ ဆိုတာကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီကာလက ေျပာရရင္ ခုလို သတင္းဂ်ာနယ္ ေခတ္လည္း မဟုတ္ေသးေတာ့ သတင္း၊ သတင္းေထာက္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို စာအုပ္ေတြ ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာေလာက္ပဲ က်မသိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႔ သိပ္မသိပါဘူး(ခုေတာ့ သတင္းေထာက္ဆိုတာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသြားရင္ ေရြးခ်ယ္စရာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း တခု ျဖစ္ေနၿပီ)
တခုရွိတာက က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ “သူလိုလူ” တုိ႔၊ ဦးဝင္တင္ရဲ႕ “ကြိ” တို႔ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ဖတ္ထားၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္လို ဆိုၿပီး စာေတြ႕ေတာ့ သိေနပါၿပီ။ အားလည္း က်တတ္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ... စဥ္းစားၾကည့္ေလ ဦးခ်စ္ေမာင္လို ... ကြိလို ကေတာ့ က်မနဲ႔က အေဝးႀကီး။ ေနာက္ သူတို႔လို သတင္းစာလုပ္ရတာလည္းမဟုတ္။ ကိုယ့္ဂ်ာနယ္က ေပါ့ပ္ သာသာ ဆိုေတာ့ အဲဒီ လူႀကီးလူေကာင္းေတြကို ေလးစားတာကသပ္သပ္။ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ဒီတိုင္း ထားလိုက္တယ္။
အယ္ဒီတာဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔၊ စာေပေလာကက ကိုယ္အထင္ႀကီးေလးစား သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ စကားေျပာခြင့္ရတာကိုပဲ က်မက ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္ေနတာပါ။ ႐ံုးကအျပန္ ၿမိဳ႕ထဲ ေလထန္ကုန္း ကိုသြား၊ အဲဒီမွာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြ အပ္စရာရွိအပ္၊ ယူစရာရွိယူ။ စာမူယူစရာေတြယူ၊ ဂ်ာနယ္ထြက္ ရက္ဆို ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ စာမူခေတြ ပိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲထြက္၊ ေပးစရာရွိေပး၊ ၿပီးမွ သန္လ်င္ကို ျပန္။
အဲဒီမွာ စိစစ္ေရးကိုေတာ့ က်မသြားစရာမလိုဘူး။ ဘယ္လိုမလဲ။ ေနာက္မွ က်မသိတာ ... အဲဒီ ဂ်ာနယ္က အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္ေကာင္းေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ ရွယ္ယာ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဒ္ပိုင္ရွင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့ ေလတပ္ဗိုလ္မႉး တေယာက္ (ခုေတာ့လူဝတ္လဲလိုက္ၿပီ) ရဲ႕ကဒ္ေလ။ သူလည္းရွယ္ယာပါတယ္။ အဲဒီေလတပ္ဗိုလ္မႉးက စိစစ္ေရး ညြန္ၾကားေရးမႉး ဗိုလ္မႉးေအးထြန္းနဲ႔ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ။ ဆိုေတာ့ကာ စိစစ္ေရးကိုက အယ္ဒီတာ သြားစရာကို မလိုတာ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ေတြ မဟားဒယားကို ေခတ္ေကာင္းခိ်န္ဆိုေတာ့ အခ်စ္၊ နံနက္ခင္း၊ အလင္းတန္း၊ ေပၚျပဴလာ ... အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြကို မနည္းႀကီးတိုးေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ေလ။ “ဟဲလိုအခ်စ္” ဘာညာဆိုၿပီး မင္းသမီး၊ မင္းသားေတြ အတင္းေျပာတာတို႔၊ ဟိုမင္းသားနဲ႔ ဟုိမင္းသမီး ဘာညာကြိကြ၊ ဒီမင္းသမီးေတာ့ျဖင့္ ေနာက္လင္ယူၿပီ။ ဟိုအဆိုေတာ္ ေကာင္ေလးရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ဒီေမာ္ဒယ္ေလးက ဝမ္းကစ္စ္ေပးလိုက္တာတို႔ ... အဲဒီသတင္းေတြကို လူေတြက သတင္းလုပ္ဖတ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ တကယ့္သတင္းေတြ စထည့္ပါေတာ့တယ္။ တမ်က္ႏွာေပါ့။
ရီစရာေတာ့ေကာင္းသား သတင္းေတြထည့္တယ္ဆိုတာက ဘယ္သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔မွ သတင္းေတြကို အျပင္ထြက္လိုက္ၿပီး ထည့္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခုဏေျပာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီး (ခုေတာ့ ဘယ္ဘဝေရာက္ေနၿပီမသိ) ယူယူလာေပးတဲ့ သူတို႔ေထာက္လွမ္းေရးက သတင္းေတြကို ထည့္တာပါ။ သတင္း ေတြက လက္ေရးနဲ႔မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီထားၿပီးသား။ ေသေသခ်ာခ်ာ။ အဲဒီ သတင္း ၅ ပုဒ္ ၆ ပုဒ္ေလာက္ ေဖာင္ပိတ္ခါနီးမွ ကပ္ၿပီးယူလာတာကို က်မက သင့္ေတာ္တဲ့၊ ေကာင္းမယ္ ထင္တဲ့ သတင္းကို ေရြးၿပီးထည့္ရတယ္။
သတင္းေတြက အရမ္းကို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းမွာေပါ့ ... တကယ့္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္သတင္း ေတြကိုး။ က်မရဲ႕ မသိစိတ္က အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ဂ်ာနယ္လစ္ပိုး ဝင္ေနတာျဖစ္မယ္ .. ။ အဲဒီသတင္းေတြ လာမယ့္ေန႔ဆိုရင္ မလာမခ်င္း စိတ္ကမေအးႏိုင္ဘူး။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မဆင္းႏိုင္ဘူး။ သတင္းေတြ လာၿပီဆိုတာနဲ႔ အရင္ဆံုးဖတ္ရမွ ... ၿပီးရင္သတင္းေတြကို ေရြး .. စာစီမယ့္ ပုလဲ ဆိုတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီေကာင္မေလးကိုေပး ...။ အဲလို လုပ္ေနက်။
က်မတို႔ဂ်ာနယ္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအထက္က တာဝန္ခံအယ္ဒီတာက ကိုႏိုင္သစ္နီတဲ့။ သူက တကယ့္ ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္။ သူနဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္အလုပ္က နည္းနည္းမွ မအပ္စပ္။ ေတြးေန ေငးေနၿပီး ကဗ်ာပဲ ထုိင္ေရးေနသင့္တာ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကေတာ့ လႊတ္ေကာင္းပဲ။ အယ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ေပါ့။ ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ဝမ္းတြင္းသား။ ဘီအီး။ အင္ဂ်င္နီယာ မလုပ္ဘဲ ဘယ္လိုကဘယ္လုိ စာနယ္ဇင္းသမား လုပ္တယ္မသိဘူး။ က်မလုိရွိမွာေပါ့ေလ။ သူ႔မိန္းမက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာ။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ မင္းသမီးက်ေနတာပဲ။ အဲဒီအစ္မက အီကိုက ၿပီးတာ ထင္တယ္။ သူက တိုက္မွာ မားကက္တင္း မန္ေနဂ်ာလုပ္တယ္။
ခုဏ သတင္းေတြ အေၾကာင္း ဆက္ရရင္ အဲဒီကာလက စိစစ္ေရးျပဳတ္သြားတဲ့ သတင္း ၂ ပုဒ္ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္။ တပုဒ္က ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးွ ေရခဲတိုက္မွာ အေလာင္းမွားထုတ္ေပးတဲ့ သတင္း။ သတင္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စား စရာေကာင္းတာ။ အေလာင္းကို ျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့ထိ မသိဘူး။ သၿဂိဳဟ္မယ္လုပ္မွ သိတာေလ။ အဲဒီသတင္းကို စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ေပါ့ေလ်ာ့တဲ့ သတင္းမို႔လို႔တဲ့။ ဝန္ထမ္း ေပါ့ေလ်ာ့တယ္ဆိုတာ မရွိေစရ ေပါ့ေလ (ရွိေသာ္လည္း မသိေစရ အဲလိုျဖစ္မယ္ထင္တယ္ :P)။
ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ ရန္ကုန္နာမည္ႀကီး သူေဌးရပ္ကြက္တခုက အိမ္တအိမ္ရဲ႕ ေျမေအာက္ခန္းမွာ ေႁမြမ်ိဳးစံု ဖမ္းမိတဲ့သတင္း။ အဲဒီသတင္းက ဓာတ္ပံုပါ ပါတယ္။ ေႁမြအေကာင္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေမြးထားတာေလ။ ေတာ္ေတာ့္ကိုလူစိတ္ဝင္စားမယ့္ သတင္းေပါ့။ အဲဒီသတင္းလည္း ျပဳတ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ အရွင္သခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ ဆရာႀကီးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဦးေနဝင္းရဲ႕သမီး ေဒၚစႏၵာဝင္းရဲ႕ စီးပြားမို႔လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ဥာဏ္ကေလး တထြာ တမိုက္နဲ႔ နားမလည္ဘူးေလ။ ေႁမြေတြေတာ့ဖမ္းတယ္။ သတင္းက်ေတာ့ ဘာလို႔မေရးရတာလဲေပါ့။
အဲဒီေခတ္က သတင္းအေမွာင္ခ်တာ ခုေခတ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးတယ္။ ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ လည္း မေပၚေသးဘူး (၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ဦးမွ ထြက္တာလို႔ ထင္တာပဲ)။ အဲဒီလိုၾကားက တမ်က္ႏွာမျပည့္ တျပည့္ သတင္းေလး ထည့္တာကို ျဖဳတ္ခံရ၊ ျဖတ္ခံရနဲ႔ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ သတင္းေလး ၃၊ ၄ ပုဒ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ဆိုတာ ထြက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တျခားစာမ်က္ႏွာေတြက ဘာေတြလဲ ေမးစရာရွိမယ္။ အင္တာဗ်ဴးကို အေျခခံတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ားစုကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေတြပဲေပါ့။
“လမ္းေပၚက အင္တာဗ်ဴး” ဆိုတာ တခုလည္း ပါတယ္။ ပဲျပဳတ္သည္တို႔၊ ေဗဒင္ဆရာ တို႔ကို ဗ်ဴးတာ ေပါ့ေလ (အဲဒါကိုစထြင္တာက ဦးေအာင္ျပည့္ပါ။ သူ ဝါနီျပာမွာတုန္းက ၂ ပုဒ္ေလာက္လုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းျပဳတ္သြားတာနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့) ေနာက္ စီလီဗရစ္တီေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အက္ေဆးေလး၊ ေဆာင္းပါးေလးေတြပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ က႑ေတြပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဝန္တေယာက္ေရးတဲ့ ေဆးခန္းထဲမွာ ဆိုတဲ့ အင္တာဗ်ဴးတခုပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရာဂါအေၾကာင္းကို လူနာက ဆရာဝန္ကိုေမးတာ ... ဆရာဝန္က ျပန္ေျဖေပါ့ေလ။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဆရာဝန္တေယာက္ ေရးပါ တယ္။ နာမည္ေတာ့မေဖာ္ေတာ့ဘူး။
သူ႔အင္တာဗ်ဴးလာရင္ က်မေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္တာ။ သနားပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ စာေရးဖို႔ပါရမီ ပါမလာ ရွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ဖိုးေရးခ်င္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဆရာဝန္ျဖစ္တာနဲ႔ စာေရးတတ္ၿပီလို႔ ထင္ေနပံုရတယ္ (ေဖျမင့္ေတာင္ ေရးေသးတာပဲ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာ) ၿပီးေတာ့ သူက ပိုင္ရွင္ေတြ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ေတြနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ ပိုင္ပံုရတယ္။ သူ႔ အင္တာဗ်ဴး ကို အပတ္တိုင္း သံုးေပးရတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မလွမပ ဆရာဝန္လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတာကို က်မက တည္းရတယ္။ လက္ေရးက မလွရတဲ့ အထဲ စာက မေရးတတ္။ အင္တာဗ်ဴး ဆိုတာ စကားေျပာနဲ႔ ေရးရ မွာကို စကားေျပာေတြ၊ စကားေျပေတြ ေရးခ်င္သလို ေရာေရးတာ။ ဥပမာ - ဆရာ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ သည္ လိပ္ေခါင္းေဝဒနာကို ကာလရွည္ၾကာ ခံစားေနရကာ ေန႔စဥ္ ထိုေဝဒနာေၾကာင့္ ထိုင္ရခက္ ထရခက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဥပမာေျပာတာေနာ္။ က်မေရးတာ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေသးတာ။
လူနာက ဆရာဝန္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး အဲလိုေျပာပါ့မလား။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ အဲဒါကို က်မက “ဆရာေရ က်ေနာ့ လိပ္ေခါင္းေရာဂါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ။ ခုဆို ထိုင္ရခက္ ထရခက္နဲ႔ လုပ္ပါဦးဗ်ာ” .... အဲလိုျပင္ေရးေပးရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကုထံုးကိုလည္း စကားေျပာနဲ႔ လူနားလည္ေအာင္ အစအဆံုး ျပန္ေရးေပးရပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းကလည္း ေသာက္ေသာက္လဲ မွားေသး။
ေနာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းကခုလို အင္တာနက္ကမေပၚေသးေတာ့ က်မတို႔တေတြ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက႑ေတြကို တိုင္းမ္စ္တို႔ နယူးစ္ဝိခ္တို႔ ေအးရွားတိုင္းမ္စ္တို႔က ယူရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ စစ္႐ံုးမွာ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးရွိၿပီလို႔ ပိုင္ရွင္ေလတပ္ဗိုလ္မႉးက ေျပာတယ္။ ေျပာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး သူက သူ႔႐ံုးကေန ထုတ္ထုတ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ အင္တာနက္က လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေတြကို ယာဟူး နယူးစ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ခပ္တည္တည္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္ျပန္ေရာ။
ဂ်ာနယ္စစခ်င္းအခ်ိန္က ေလးေအာက္ဒီဇိုင္းကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လုပ္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ သိပ္အထာ မက်ေသးဘူး။ ပံုေတြကို တခါတည္း ထည့္လုပ္လို႔မရေသးဘူး။ အဲဒီမွာ ပံုေတြကို ေဖာက္စြပ္ လုပ္ရတယ္။ စာေတြကိုပဲ ေလးေအာက္ခ်၊ ပံုေနရာမွာ ဒီတိုင္းခ်န္ထား။ အဲဒီအကြက္မွာ ထက္ထက္မိုးဦး ပံု ထည့္မယ္ဆိုရင္ ဓာတ္ပံုေလးကို နံပါတ္တပ္ၿပီး ကလစ္ေလးနဲ႔ခ်ိတ္ေပး။ အဲဒါကို ေဖာက္စြပ္လို႔ ေခၚၾကတယ္ (နံပတ္မွားတပ္မိရင္း ပံုတျခား စာတျခားျဖစ္ေရာ။ ေဖာက္စြပ္မွားလို႔ ခြက်ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါမယ္) ၿပီးမွ ဖလင္ခန္းကို ပို႔လို႔ရမွာေလ။ ေနာက္ၿပီး ပရင္တာထဲကေန ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာ တဝက္စာ ထုတ္လိုက္တာကို အျပင္ေရာက္မွ ေကာ္နဲ႔၊ တိပ္နဲ႔ ျပန္ဆက္ရေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဖိုတိုသြား ကူး။ ဖိုတိုဆြဲထားတာေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ တစံုစီျပန္တြဲ။ အဲဒါကေတာ့ စိစစ္ေရးကို ပို႔ဖုိ႔ေပါ့။ အဲဒါေတြကို ဒီဇိုင္နာနဲ႔အတူ ဝုိင္းလုပ္ေပးရတယ္။
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ ေဖာင္ပိတ္ရက္က ဗုဒၶဟူးေန႔။ ေဖာင္ပိတ္ရက္ဆို ပင္လည္းပင္ပန္း၊ ေပ်ာ္ဖို႔လည္း ေကာင္းေပါ့။ ဘာလို႔ဆို ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ေဖာင္ပိတ္ရက္တိုင္း ညစာေကၽြးတယ္ေလ :P။ ႀကိဳက္ရာ စားပဲ။ အဲလိုညဆို က်မတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ ကိုမင္းထက္ေမာင္တို႔၊ အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ ေနာက္တဆက္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္မယ့္ ဦးမ်ိဳးျမတ္သူတို႔၊ ေနာက္ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္တို႔ လာလည္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မက ကက္ဆက္ထဲက အသံေတြကို ျဖည္ၿပီး စာရြက္ေပၚစာစီေနခ်ိန္ ဒီဆရာေတြက ေဖာင္ပိတ္ပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လာဆင္ႏႊဲခ်ိန္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကာဗာကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမယ္ ဘာညာနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကေပါ့။ အဲဒီမွာေတာ့ က်မက တကယ့္ ကေလးပဲ။ သူတို႔ေျပာတာေတြကို ပါးစပ္အေဟာင္းသား၊ မ်က္ေစ့ေလး ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ နားေထာင္။
အဲဒီကာလေတြက သင္ယူတုန္းအခ်ိန္ဆိုေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါရဲ႕။ လာသမွ် ဧည့္သည္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို တေန႔ သံုးခါေလာက္ဆင္းထိုင္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ တိုက္ကို အလာမ်ားတာ ကာတြန္းဆရာေတြပဲ။ ကိုစိုးေသာ္တာတို႔ ဝလံုးတို႔ေပါ့ ...။ ဝလံုးက က်မေမာင္အငယ္ေကာင္ရဲ႕ သယ္ယင္း ဆုိေတာ့ သူနဲ႔က အရင္ကတည္းက ခင္ၿပီးသား။ ဒီေကာင္က တိုက္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ လာပို႔ရင္း က်မနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လာလာ ထိုင္တယ္။ ေနာက္ ေတာ္တီေဆြ ဆိုတဲ့ ကာတြန္းငနာ တေကာင္ရွိေသးတယ္။ သူလည္း တူတူပဲ။
နည္းနည္းစိတ္ညစ္ရတာ တခ်ိန္ပဲရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေလတပ္က ဟိုဗိုလ္မႉး ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ပဲ။ ၄ နာရီ ေလာက္ဆို ယူနီေဖာင္းႀကီး တကားကားနဲ႔ တိုက္ကိုဝင္လာ ... တိုက္က တခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္းေတြကို သူ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ေငါက္သလိုေငါက္။ က်မတို႔ေတာ့မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ စိတ္ ဆင္းရဲတယ္။ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ သူ႔အသံက ဆူညံေနေရာပဲ။ ဂ်ာနယ္တိုက္က ခ်က္ခ်င္းကို ငါးစိမ္းတန္း ေရာက္သြား သလိုပဲ။ စိတ္ညစ္ေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုပဲေနရတာပဲ။ ေနာက္ သူ႔အေၾကာင္းသိသြားေတာ့လည္း ဘာမွကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူက တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္အေျမႇာက္ပဲ။ မိန္းမကလည္း အလြန္ေၾကာက္ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေဝဒနာေတြကို အိမ္မွာေဖာက္ခြဲလို႔ မရသမွ် က်မတို႔တိုက္မွာ လာလာ ေဖာက္ခြဲတာ။ သေဘာေတာ့ ေကာင္း ရွာပါတယ္။ ေနာက္ သူက တကယ့္ စာ႐ူးေပ႐ူး။ စတိုင္ယာအေရးလည္း ေကာင္းတယ္ဆိုပါေတာ့။ ၾကာရင္ သူ ဘယ္သူလည္း သိကုန္ေတာ့မယ္ ေတာ္ၿပီ ဒီေလာက္ပဲ။
ေနာက္တပိုင္းက်ရင္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အင္တာဗ်ဴးအေတြ႕အႀကံဳေလးေတြရယ္ .... က်မရဲ႕ ပထမဆံုး အက္ေဆးေလး စိစစ္ေရးထိတဲ့ အေၾကာင္းေလးရယ္ ေရးပါမယ္ ... ခုေတာ့ ရပ္မယ္။ လက္လည္း ေညာင္းလွၿပီ။ ။
ယူလို႔မဆံုးတဲ့ ပညာေတြ
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က က်မရဲ႕ လက္ဦးဆရာဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ က်မဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္လစ္ ဆိုတာကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီကာလက ေျပာရရင္ ခုလို သတင္းဂ်ာနယ္ ေခတ္လည္း မဟုတ္ေသးေတာ့ သတင္း၊ သတင္းေထာက္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို စာအုပ္ေတြ ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာေလာက္ပဲ က်မသိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႔ သိပ္မသိပါဘူး(ခုေတာ့ သတင္းေထာက္ဆိုတာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသြားရင္ ေရြးခ်ယ္စရာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း တခု ျဖစ္ေနၿပီ)
တခုရွိတာက က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ “သူလိုလူ” တုိ႔၊ ဦးဝင္တင္ရဲ႕ “ကြိ” တို႔ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ဖတ္ထားၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္လို ဆိုၿပီး စာေတြ႕ေတာ့ သိေနပါၿပီ။ အားလည္း က်တတ္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ... စဥ္းစားၾကည့္ေလ ဦးခ်စ္ေမာင္လို ... ကြိလို ကေတာ့ က်မနဲ႔က အေဝးႀကီး။ ေနာက္ သူတို႔လို သတင္းစာလုပ္ရတာလည္းမဟုတ္။ ကိုယ့္ဂ်ာနယ္က ေပါ့ပ္ သာသာ ဆိုေတာ့ အဲဒီ လူႀကီးလူေကာင္းေတြကို ေလးစားတာကသပ္သပ္။ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ဒီတိုင္း ထားလိုက္တယ္။
အယ္ဒီတာဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔၊ စာေပေလာကက ကိုယ္အထင္ႀကီးေလးစား သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ စကားေျပာခြင့္ရတာကိုပဲ က်မက ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္ေနတာပါ။ ႐ံုးကအျပန္ ၿမိဳ႕ထဲ ေလထန္ကုန္း ကိုသြား၊ အဲဒီမွာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြ အပ္စရာရွိအပ္၊ ယူစရာရွိယူ။ စာမူယူစရာေတြယူ၊ ဂ်ာနယ္ထြက္ ရက္ဆို ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ စာမူခေတြ ပိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲထြက္၊ ေပးစရာရွိေပး၊ ၿပီးမွ သန္လ်င္ကို ျပန္။
အဲဒီမွာ စိစစ္ေရးကိုေတာ့ က်မသြားစရာမလိုဘူး။ ဘယ္လိုမလဲ။ ေနာက္မွ က်မသိတာ ... အဲဒီ ဂ်ာနယ္က အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္ေကာင္းေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ ရွယ္ယာ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဒ္ပိုင္ရွင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့ ေလတပ္ဗိုလ္မႉး တေယာက္ (ခုေတာ့လူဝတ္လဲလိုက္ၿပီ) ရဲ႕ကဒ္ေလ။ သူလည္းရွယ္ယာပါတယ္။ အဲဒီေလတပ္ဗိုလ္မႉးက စိစစ္ေရး ညြန္ၾကားေရးမႉး ဗိုလ္မႉးေအးထြန္းနဲ႔ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ။ ဆိုေတာ့ကာ စိစစ္ေရးကိုက အယ္ဒီတာ သြားစရာကို မလိုတာ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ေတြ မဟားဒယားကို ေခတ္ေကာင္းခိ်န္ဆိုေတာ့ အခ်စ္၊ နံနက္ခင္း၊ အလင္းတန္း၊ ေပၚျပဴလာ ... အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြကို မနည္းႀကီးတိုးေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ေလ။ “ဟဲလိုအခ်စ္” ဘာညာဆိုၿပီး မင္းသမီး၊ မင္းသားေတြ အတင္းေျပာတာတို႔၊ ဟိုမင္းသားနဲ႔ ဟုိမင္းသမီး ဘာညာကြိကြ၊ ဒီမင္းသမီးေတာ့ျဖင့္ ေနာက္လင္ယူၿပီ။ ဟိုအဆိုေတာ္ ေကာင္ေလးရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ဒီေမာ္ဒယ္ေလးက ဝမ္းကစ္စ္ေပးလိုက္တာတို႔ ... အဲဒီသတင္းေတြကို လူေတြက သတင္းလုပ္ဖတ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ တကယ့္သတင္းေတြ စထည့္ပါေတာ့တယ္။ တမ်က္ႏွာေပါ့။
ရီစရာေတာ့ေကာင္းသား သတင္းေတြထည့္တယ္ဆိုတာက ဘယ္သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔မွ သတင္းေတြကို အျပင္ထြက္လိုက္ၿပီး ထည့္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခုဏေျပာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီး (ခုေတာ့ ဘယ္ဘဝေရာက္ေနၿပီမသိ) ယူယူလာေပးတဲ့ သူတို႔ေထာက္လွမ္းေရးက သတင္းေတြကို ထည့္တာပါ။ သတင္း ေတြက လက္ေရးနဲ႔မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီထားၿပီးသား။ ေသေသခ်ာခ်ာ။ အဲဒီ သတင္း ၅ ပုဒ္ ၆ ပုဒ္ေလာက္ ေဖာင္ပိတ္ခါနီးမွ ကပ္ၿပီးယူလာတာကို က်မက သင့္ေတာ္တဲ့၊ ေကာင္းမယ္ ထင္တဲ့ သတင္းကို ေရြးၿပီးထည့္ရတယ္။
သတင္းေတြက အရမ္းကို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းမွာေပါ့ ... တကယ့္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္သတင္း ေတြကိုး။ က်မရဲ႕ မသိစိတ္က အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ဂ်ာနယ္လစ္ပိုး ဝင္ေနတာျဖစ္မယ္ .. ။ အဲဒီသတင္းေတြ လာမယ့္ေန႔ဆိုရင္ မလာမခ်င္း စိတ္ကမေအးႏိုင္ဘူး။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မဆင္းႏိုင္ဘူး။ သတင္းေတြ လာၿပီဆိုတာနဲ႔ အရင္ဆံုးဖတ္ရမွ ... ၿပီးရင္သတင္းေတြကို ေရြး .. စာစီမယ့္ ပုလဲ ဆိုတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီေကာင္မေလးကိုေပး ...။ အဲလို လုပ္ေနက်။
က်မတို႔ဂ်ာနယ္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအထက္က တာဝန္ခံအယ္ဒီတာက ကိုႏိုင္သစ္နီတဲ့။ သူက တကယ့္ ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္။ သူနဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္အလုပ္က နည္းနည္းမွ မအပ္စပ္။ ေတြးေန ေငးေနၿပီး ကဗ်ာပဲ ထုိင္ေရးေနသင့္တာ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကေတာ့ လႊတ္ေကာင္းပဲ။ အယ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ေပါ့။ ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ဝမ္းတြင္းသား။ ဘီအီး။ အင္ဂ်င္နီယာ မလုပ္ဘဲ ဘယ္လိုကဘယ္လုိ စာနယ္ဇင္းသမား လုပ္တယ္မသိဘူး။ က်မလုိရွိမွာေပါ့ေလ။ သူ႔မိန္းမက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာ။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ မင္းသမီးက်ေနတာပဲ။ အဲဒီအစ္မက အီကိုက ၿပီးတာ ထင္တယ္။ သူက တိုက္မွာ မားကက္တင္း မန္ေနဂ်ာလုပ္တယ္။
ခုဏ သတင္းေတြ အေၾကာင္း ဆက္ရရင္ အဲဒီကာလက စိစစ္ေရးျပဳတ္သြားတဲ့ သတင္း ၂ ပုဒ္ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္။ တပုဒ္က ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးွ ေရခဲတိုက္မွာ အေလာင္းမွားထုတ္ေပးတဲ့ သတင္း။ သတင္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စား စရာေကာင္းတာ။ အေလာင္းကို ျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့ထိ မသိဘူး။ သၿဂိဳဟ္မယ္လုပ္မွ သိတာေလ။ အဲဒီသတင္းကို စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ေပါ့ေလ်ာ့တဲ့ သတင္းမို႔လို႔တဲ့။ ဝန္ထမ္း ေပါ့ေလ်ာ့တယ္ဆိုတာ မရွိေစရ ေပါ့ေလ (ရွိေသာ္လည္း မသိေစရ အဲလိုျဖစ္မယ္ထင္တယ္ :P)။
ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ ရန္ကုန္နာမည္ႀကီး သူေဌးရပ္ကြက္တခုက အိမ္တအိမ္ရဲ႕ ေျမေအာက္ခန္းမွာ ေႁမြမ်ိဳးစံု ဖမ္းမိတဲ့သတင္း။ အဲဒီသတင္းက ဓာတ္ပံုပါ ပါတယ္။ ေႁမြအေကာင္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေမြးထားတာေလ။ ေတာ္ေတာ့္ကိုလူစိတ္ဝင္စားမယ့္ သတင္းေပါ့။ အဲဒီသတင္းလည္း ျပဳတ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ အရွင္သခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ ဆရာႀကီးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဦးေနဝင္းရဲ႕သမီး ေဒၚစႏၵာဝင္းရဲ႕ စီးပြားမို႔လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ဥာဏ္ကေလး တထြာ တမိုက္နဲ႔ နားမလည္ဘူးေလ။ ေႁမြေတြေတာ့ဖမ္းတယ္။ သတင္းက်ေတာ့ ဘာလို႔မေရးရတာလဲေပါ့။
အဲဒီေခတ္က သတင္းအေမွာင္ခ်တာ ခုေခတ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးတယ္။ ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ လည္း မေပၚေသးဘူး (၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ဦးမွ ထြက္တာလို႔ ထင္တာပဲ)။ အဲဒီလိုၾကားက တမ်က္ႏွာမျပည့္ တျပည့္ သတင္းေလး ထည့္တာကို ျဖဳတ္ခံရ၊ ျဖတ္ခံရနဲ႔ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ သတင္းေလး ၃၊ ၄ ပုဒ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ဆိုတာ ထြက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တျခားစာမ်က္ႏွာေတြက ဘာေတြလဲ ေမးစရာရွိမယ္။ အင္တာဗ်ဴးကို အေျခခံတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ားစုကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေတြပဲေပါ့။
“လမ္းေပၚက အင္တာဗ်ဴး” ဆိုတာ တခုလည္း ပါတယ္။ ပဲျပဳတ္သည္တို႔၊ ေဗဒင္ဆရာ တို႔ကို ဗ်ဴးတာ ေပါ့ေလ (အဲဒါကိုစထြင္တာက ဦးေအာင္ျပည့္ပါ။ သူ ဝါနီျပာမွာတုန္းက ၂ ပုဒ္ေလာက္လုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းျပဳတ္သြားတာနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့) ေနာက္ စီလီဗရစ္တီေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အက္ေဆးေလး၊ ေဆာင္းပါးေလးေတြပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ က႑ေတြပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဝန္တေယာက္ေရးတဲ့ ေဆးခန္းထဲမွာ ဆိုတဲ့ အင္တာဗ်ဴးတခုပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရာဂါအေၾကာင္းကို လူနာက ဆရာဝန္ကိုေမးတာ ... ဆရာဝန္က ျပန္ေျဖေပါ့ေလ။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဆရာဝန္တေယာက္ ေရးပါ တယ္။ နာမည္ေတာ့မေဖာ္ေတာ့ဘူး။
သူ႔အင္တာဗ်ဴးလာရင္ က်မေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္တာ။ သနားပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ စာေရးဖို႔ပါရမီ ပါမလာ ရွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ဖိုးေရးခ်င္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဆရာဝန္ျဖစ္တာနဲ႔ စာေရးတတ္ၿပီလို႔ ထင္ေနပံုရတယ္ (ေဖျမင့္ေတာင္ ေရးေသးတာပဲ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာ) ၿပီးေတာ့ သူက ပိုင္ရွင္ေတြ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ေတြနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ ပိုင္ပံုရတယ္။ သူ႔ အင္တာဗ်ဴး ကို အပတ္တိုင္း သံုးေပးရတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မလွမပ ဆရာဝန္လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတာကို က်မက တည္းရတယ္။ လက္ေရးက မလွရတဲ့ အထဲ စာက မေရးတတ္။ အင္တာဗ်ဴး ဆိုတာ စကားေျပာနဲ႔ ေရးရ မွာကို စကားေျပာေတြ၊ စကားေျပေတြ ေရးခ်င္သလို ေရာေရးတာ။ ဥပမာ - ဆရာ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ သည္ လိပ္ေခါင္းေဝဒနာကို ကာလရွည္ၾကာ ခံစားေနရကာ ေန႔စဥ္ ထိုေဝဒနာေၾကာင့္ ထိုင္ရခက္ ထရခက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဥပမာေျပာတာေနာ္။ က်မေရးတာ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေသးတာ။
လူနာက ဆရာဝန္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး အဲလိုေျပာပါ့မလား။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ အဲဒါကို က်မက “ဆရာေရ က်ေနာ့ လိပ္ေခါင္းေရာဂါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ။ ခုဆို ထိုင္ရခက္ ထရခက္နဲ႔ လုပ္ပါဦးဗ်ာ” .... အဲလိုျပင္ေရးေပးရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကုထံုးကိုလည္း စကားေျပာနဲ႔ လူနားလည္ေအာင္ အစအဆံုး ျပန္ေရးေပးရပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းကလည္း ေသာက္ေသာက္လဲ မွားေသး။
ေနာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းကခုလို အင္တာနက္ကမေပၚေသးေတာ့ က်မတို႔တေတြ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက႑ေတြကို တိုင္းမ္စ္တို႔ နယူးစ္ဝိခ္တို႔ ေအးရွားတိုင္းမ္စ္တို႔က ယူရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ စစ္႐ံုးမွာ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးရွိၿပီလို႔ ပိုင္ရွင္ေလတပ္ဗိုလ္မႉးက ေျပာတယ္။ ေျပာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး သူက သူ႔႐ံုးကေန ထုတ္ထုတ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ အင္တာနက္က လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေတြကို ယာဟူး နယူးစ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ခပ္တည္တည္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္ျပန္ေရာ။
ဂ်ာနယ္စစခ်င္းအခ်ိန္က ေလးေအာက္ဒီဇိုင္းကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လုပ္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ သိပ္အထာ မက်ေသးဘူး။ ပံုေတြကို တခါတည္း ထည့္လုပ္လို႔မရေသးဘူး။ အဲဒီမွာ ပံုေတြကို ေဖာက္စြပ္ လုပ္ရတယ္။ စာေတြကိုပဲ ေလးေအာက္ခ်၊ ပံုေနရာမွာ ဒီတိုင္းခ်န္ထား။ အဲဒီအကြက္မွာ ထက္ထက္မိုးဦး ပံု ထည့္မယ္ဆိုရင္ ဓာတ္ပံုေလးကို နံပါတ္တပ္ၿပီး ကလစ္ေလးနဲ႔ခ်ိတ္ေပး။ အဲဒါကို ေဖာက္စြပ္လို႔ ေခၚၾကတယ္ (နံပတ္မွားတပ္မိရင္း ပံုတျခား စာတျခားျဖစ္ေရာ။ ေဖာက္စြပ္မွားလို႔ ခြက်ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါမယ္) ၿပီးမွ ဖလင္ခန္းကို ပို႔လို႔ရမွာေလ။ ေနာက္ၿပီး ပရင္တာထဲကေန ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာ တဝက္စာ ထုတ္လိုက္တာကို အျပင္ေရာက္မွ ေကာ္နဲ႔၊ တိပ္နဲ႔ ျပန္ဆက္ရေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဖိုတိုသြား ကူး။ ဖိုတိုဆြဲထားတာေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ တစံုစီျပန္တြဲ။ အဲဒါကေတာ့ စိစစ္ေရးကို ပို႔ဖုိ႔ေပါ့။ အဲဒါေတြကို ဒီဇိုင္နာနဲ႔အတူ ဝုိင္းလုပ္ေပးရတယ္။
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ ေဖာင္ပိတ္ရက္က ဗုဒၶဟူးေန႔။ ေဖာင္ပိတ္ရက္ဆို ပင္လည္းပင္ပန္း၊ ေပ်ာ္ဖို႔လည္း ေကာင္းေပါ့။ ဘာလို႔ဆို ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ေဖာင္ပိတ္ရက္တိုင္း ညစာေကၽြးတယ္ေလ :P။ ႀကိဳက္ရာ စားပဲ။ အဲလိုညဆို က်မတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ ကိုမင္းထက္ေမာင္တို႔၊ အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ ေနာက္တဆက္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္မယ့္ ဦးမ်ိဳးျမတ္သူတို႔၊ ေနာက္ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္တို႔ လာလည္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မက ကက္ဆက္ထဲက အသံေတြကို ျဖည္ၿပီး စာရြက္ေပၚစာစီေနခ်ိန္ ဒီဆရာေတြက ေဖာင္ပိတ္ပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လာဆင္ႏႊဲခ်ိန္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကာဗာကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမယ္ ဘာညာနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကေပါ့။ အဲဒီမွာေတာ့ က်မက တကယ့္ ကေလးပဲ။ သူတို႔ေျပာတာေတြကို ပါးစပ္အေဟာင္းသား၊ မ်က္ေစ့ေလး ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ နားေထာင္။
အဲဒီကာလေတြက သင္ယူတုန္းအခ်ိန္ဆိုေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါရဲ႕။ လာသမွ် ဧည့္သည္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို တေန႔ သံုးခါေလာက္ဆင္းထိုင္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ တိုက္ကို အလာမ်ားတာ ကာတြန္းဆရာေတြပဲ။ ကိုစိုးေသာ္တာတို႔ ဝလံုးတို႔ေပါ့ ...။ ဝလံုးက က်မေမာင္အငယ္ေကာင္ရဲ႕ သယ္ယင္း ဆုိေတာ့ သူနဲ႔က အရင္ကတည္းက ခင္ၿပီးသား။ ဒီေကာင္က တိုက္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ လာပို႔ရင္း က်မနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လာလာ ထိုင္တယ္။ ေနာက္ ေတာ္တီေဆြ ဆိုတဲ့ ကာတြန္းငနာ တေကာင္ရွိေသးတယ္။ သူလည္း တူတူပဲ။
နည္းနည္းစိတ္ညစ္ရတာ တခ်ိန္ပဲရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေလတပ္က ဟိုဗိုလ္မႉး ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ပဲ။ ၄ နာရီ ေလာက္ဆို ယူနီေဖာင္းႀကီး တကားကားနဲ႔ တိုက္ကိုဝင္လာ ... တိုက္က တခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္းေတြကို သူ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ေငါက္သလိုေငါက္။ က်မတို႔ေတာ့မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ စိတ္ ဆင္းရဲတယ္။ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ သူ႔အသံက ဆူညံေနေရာပဲ။ ဂ်ာနယ္တိုက္က ခ်က္ခ်င္းကို ငါးစိမ္းတန္း ေရာက္သြား သလိုပဲ။ စိတ္ညစ္ေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုပဲေနရတာပဲ။ ေနာက္ သူ႔အေၾကာင္းသိသြားေတာ့လည္း ဘာမွကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူက တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္အေျမႇာက္ပဲ။ မိန္းမကလည္း အလြန္ေၾကာက္ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေဝဒနာေတြကို အိမ္မွာေဖာက္ခြဲလို႔ မရသမွ် က်မတို႔တိုက္မွာ လာလာ ေဖာက္ခြဲတာ။ သေဘာေတာ့ ေကာင္း ရွာပါတယ္။ ေနာက္ သူက တကယ့္ စာ႐ူးေပ႐ူး။ စတိုင္ယာအေရးလည္း ေကာင္းတယ္ဆိုပါေတာ့။ ၾကာရင္ သူ ဘယ္သူလည္း သိကုန္ေတာ့မယ္ ေတာ္ၿပီ ဒီေလာက္ပဲ။
ေနာက္တပိုင္းက်ရင္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အင္တာဗ်ဴးအေတြ႕အႀကံဳေလးေတြရယ္ .... က်မရဲ႕ ပထမဆံုး အက္ေဆးေလး စိစစ္ေရးထိတဲ့ အေၾကာင္းေလးရယ္ ေရးပါမယ္ ... ခုေတာ့ ရပ္မယ္။ လက္လည္း ေညာင္းလွၿပီ။ ။
Thursday, October 30, 2008
|
Labels:
ျဖတ္သန္းမႈစာစု
|
This entry was posted on Thursday, October 30, 2008
and is filed under
ျဖတ္သန္းမႈစာစု
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
ဖတ္လို႕ အရသာရွိလိုက္တာဗ်ာ။
ေဖာင္ပိတ္တဲ့ အေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္လည္း အဲလိုမ်ိဳး စာေစာင္ေတြ သတင္းစာေတြ ဒီဖက္မွာ လုပ္လာခဲ့ဖူးတာေတြကို ျပန္သတိရတယ္။
ေဖာင္ပိတ္တဲ့ ညေတြကို သိပ္သတိရမိပါရဲ႕...
ဘာလို႕ဆို ေဖာင္ပိတ္တိုင္း ေသာက္ရတာကိုး း)
ဆက္ေရးပါဦးဗ်ိဳ႕
ဟုတ္တယ္ဗ်။ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ စာေပ၊ အားကစား အကုန္လံုးမတိုးတက္ျဖစ္ေနတာ စိစစ္ေၾကာင့္ :)
ဂ်ာနယ္ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီး ရသြားပါတယ္။ ဟုိတေလာကေတာင္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အသစ္ပံုနဲ႔ ဇင္ဘာေဘြသမၼတပံု လဲြေနတာ ေတြ.လုိက္ေသးတယ္။ မ်ားမ်ားေရးေနာ္..
စိစစ္ေရး စိစစ္ေရး ငါတို႔စိစစ္ေရး
စိစစ္ေရး စိစစ္ေရး ငါတို႔စိစစ္ေရး
စိစစ္ေရးက ဘာေတြလုပ္ ဟိုပိတ္ဒီပိတ္လုပ္
စိစစ္ေရးက ဘာေတြပိတ္ အေပါက္ေတြလိုက္လို႔ပိတ္
ေရွ႔ကဖံုးေတာ့ ေနာက္ကေပၚ ဘေလာ့ေတြလာျပီေနာ္
ပုဂံနက္က ဘန္းကာေပး
ငါတို႔ေက်ာ္သေလး...ေဝးေဟးေဟးးး
တူးေရ
ဂ်ာနယ္လုပ္ရတာလဲ အရသာ တမ်ိဳးေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ေတြ ထင္ပါရဲ႔ ညီမရယ္။
စာေပစိစစ္ေရးႀကီးကို မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ လုပ္ရတာကိုက ေပ်ာ္ေနတာ။
ေမွ်ာ္မယ္ တူးေရ..
အခုမွ သိလို႔ ဖတ္ရတာ အသိေနာက္က် ရေလျခင္း။ ေနာက္အျမဲတမ္း လာမယ္။
စိတ္၀င္တစား ဆက္ဖတ္ေနတယ္ အမေရ
ဒီလို အေတြ႕အႀကံဳေတြကေန မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။
မမုိးခ်ိဳသင္းေျပာသလို မထိခလုတ္ထိခလုတ္ေတြကိုလည္း မ်ားမ်ား ဆက္ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။
အစ္မရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မေတြ႕မၾကံဳေတြအတြက္ ဗဟုသုတေတြေကာ၊ ရယ္စရာေတြေကာ အကုန္ရတယ္ဗ်ိဳ႕...။
ဟိုဆရာ၀န္ စာေရးဆရာတစ္ပိုင္း ကိုဒီလိုေျပာရေတာ့မယ္... `စာေရးဆရာတိုင္း ဆရာ၀န္မဟုတ္ပါ။ ဆရာ၀န္တိုင္းလည္း စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါ´ ဆိုၿပီးေတာ့ေလ...။
အဲဒီကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ၿပီး ေျပာရရင္... `ဟန္သစ္ၿငိမ္သည္ လူသားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လူသားတိုင္း ဟန္သစ္ၿငိမ္ မဟုတ္ပါ´ ဆိုၿပီးေတာ့... ဟီ ဟိ။ :P
Post a Comment