Tu Tu Tha: October 2009

ကမၻာႀကီးလား ... ငါဖ်ားေနတယ္

ခုတေလာ ၂၀၁၂ ကမၻာပ်က္မယ့္ကိစၥ လူတုိင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနေလရဲ႕ ... ။ လူတိုင္းပါးစပ္မွာ ေရပန္းစား မွေတာ့ ဘေလာ့ဂါေတြဆီေရာက္တာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ က်မရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ကိုဟန္ဆို အဲဒီ ၂၀၁၂ အေၾကာင္း ေျပာေနတာ ၾကာလွေပါ့။ သူ႔အဆို ဟဲလ္မက္ ကေလးေဆာင္းထားဖို႔ လူတုိင္းကို လိုက္ေျပာ မိတာ မိတ္ပ်က္တာေတာင္ ရွိတယ္ဆိုပဲ။ ခုေတာ့ ကိုဟန္ တေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕ ... အားလံုး ကမၻာပ်က္ ကုန္တာတဲ့။ ကိုႀကီးသာက က်မကို တက္ဂ္ေလတယ္။ သူက ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ... ရယ္ရေအာင္ ေရးပါတဲ့။ ႀကံႀကံ ဖန္ဖန္ က်မက ကိုဇာနည္မွ မဟုတ္တာ ဘယ္လိုလုပ္ ရယ္ရေအာင္ ေရးတတ္ပါ့မလဲ ... ေနာက္ၿပီး ကမၻာ ပ်က္ပါတယ္ဆိုမွ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရယ္ရမွာတဲ့တုန္း။ သို႔ေသာ္ တက္ဂ္ၿပီဆိုမွေတာ့ ေရးရေတာ့မေပါ့ေလ။ ကိုင္း ေရးၿပီ ..။ ကမၻာပ်က္ရင္ ...

၁။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ရွိေနခ်င္လဲ ...

ႀကံဖန္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္တတ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ အတူရွိခ်င္တယ္။ ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္စိတ္လည္း ရွိတဲ့ သူေတြေပါ့။ ကမၻာႀကီးက ရုတ္တရက္ ဝုန္းခနဲ ပ်က္ခ်င္မွ ပ်က္မွာဆိုေတာ့ ... ေတာ္ၾကာ ၾကားထဲမွာ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးတာေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ ႀကံဖန္ စားေသာက္တတ္တဲ့သူနဲ႔ဆို ကိုယ္လည္း ငတ္ကိန္းမႀကံဳဘဲ အူစိုမယ္ မဟုတ္လား။

၂။ ဘာေတြ ခံစား ေနရမလဲ ...

ေဒါသထြက္ေနမွာေပါ့။ ကမၻာႀကီးက သူ႔ဘာသူ ပ်က္မယ့္ကိစၥကို ဘာလို႔ သုေတသနလုပ္ၿပီး ႀကိဳတင္သိေအာင္ လုပ္ရတာလဲ။ ႀကိဳသိေတာ့ ႀကိဳစိတ္ညစ္ၾကတာေပါ့။ ကိုယ္က စိတ္မညစ္ေပမယ့္ ညစ္တဲ့သူေတြ ၾကားမွာ ေရာက္ေနရင္ ကိုယ္ပါ ေရာေကာေသာေကာ စိတ္ညစ္ရမယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲလို ဘာမဆိုႀကိဳသိေအာင္ လုပ္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ဆိုတဲ့သူေတြကို ေဒါသထြက္မိမယ္ထင္တယ္။ ခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ေနၿပီ။

၃။ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားမလဲ ...

က်မရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္းဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွမျပင္ဘူး။ ေပးစရာရွိတဲ့ စာမူေတာင္ ဒက္လိုင္းေရာက္မွ ေကာက္ေရး တာေလ။

၄။ ဝမ္းနည္းမိမွာက ...

ဘာလို႔ လူအျဖစ္နဲ႔ ကမၻာပ်က္တာကို ႀကံဳရတာလဲ ...။ တကယ္လို႔ က်မသာ ေမ်ာက္တေကာင္ဆိုရင္ ကမၻာပ်က္မယ့္ကိစၥ ႀကိဳသိေနတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြ ဘာေျပာေျပာ နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ပ်က္မွသာ ပ်က္ကေရာ ...။ ဒီလို ေရးေနစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။

၅။ ေၾကာက္လန္႔မိမွာက ...

ေအာင္မေလး ကမၻာပ်က္ၿပီး လူေတြအကုန္ေသကုန္လို႔ .. ငါတေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ရင္ ဒုကၡ၊ သရဲမ်ား ေခ်ာက္မလားမသိဘူး။

၆။ ေဆာင္ထားခ်င္တာက ...

ဓားတလက္။ တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ ... ပံုျပင္ေတြထဲကလို ကမၻာႀကီးေပၚမွာ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ဖုန္းအုပ္ၿပီး ဘယ္သူမွလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ၿခံဳရွင္းရမွာမဟုတ္လား။ (ဒါကေတာ့ ဘယ္သူမဆို ဗားရွင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကမၻာပ်က္ခြင့္ရွိတယ္ ထင္လို႔ ... က်မက သက္သက္ညႇာညႇာနဲ႔ပဲ ၿခံဳေတြပိတ္လိုက္ရတာ)

၇။ ဘာေတြေရးမိမလဲ ...

ဘယ္ေပၚမွာ ဘာနဲ႔ေရးရင္ေကာင္းမလဲ ... ေက်ာက္ေပၚမွာထြင္းလို႔ ေၾကမြသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ သံေပၚမွာ ေရးေတာ့ေကာ ... သံေတြပါ ေပ်ာ္က်သြားရင္ ေရးတာပဲ အဖတ္တင္မယ္ ... အဲဂလို က်မရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ေယာင္ေျခာက္ဆယ္လုပ္ရင္း ကမၻာႀကီးပ်က္သြားတာနဲ႔ ေရးတဲ့ဆီေတာင္ ေရာက္မွာမဟုတ္လို႔ ဘာေရးမလဲ ေျပာေတာ့ဘူး။

၈။ ေတြးမိေတြးရာေတြ ...

ေႂကြးရွင္ေတြကို သနားလိုက္တာ၊ ဒီလို ျဖစ္မယ္မွန္းသိ ဒီထက္ ၂ ဆေလာက္ေခ်းထားပါတယ္ ... ။ ခုလို ျဖစ္မယ္သာသိရင္ ငါယူထားတဲ့ အေႂကြးေတြ ဘယ္ျပန္ဆပ္ပါ့မလဲ ... ေတာက္ (ဒါကေတာ့ ကိုဇာနည့္ဆီက ခိုးခ်ၿပီး နည္းနည္း ေမာ္ဒီဖိုင္းလုပ္ထားတာ)

၉။ ဂုဏ္ယူခ်င္တာက ...

နာမည္ေက်ာ္ ငေပါေဂဟာႀကီးကို ထူေထာင္သူထဲမွာ ငါဟာ တဦးအပါအဝင္ေပါ့ .. ဟဲဟဲ။

၁၀။ ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာ ...

ဘာပဲေျပာေျပာ ငါအသက္ရွင္ခ်ိန္အတြင္းမွာ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေပါေတာေတာ ေနခဲ့ရပါတယ္ေလ။ ငါ့ေလာက္ မေပါရဲတဲ့သူေတြ ထက္စာရင္ ငါက အမ်ားႀကီး ေတာ္ေသးတာေပါ့။

၁၁။ က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ဥဒါန္း ...

ကမၻာဆိုတာကို ငါႀကံဳခဲ့ရတယ္ေဟ့ .... (ေျပာမယ့္သာေျပာတာ အဲ့အခ်ိန္က် ေၾကာက္ေသးပါၿပီး ဘာဥဒါန္းမွ က်ဴးရင့္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး)

ကဲ ကိုႀကီးသာေရ ေရးၿပီးၿပီ ... က်မကေတာ့ ငေပါ ေဂဟာႀကီးကို တႏွစ္ျပည့္အထိန္းအမွတ္အျဖစ္ ဆက္ တက္ဂ္မယ္ ႀကံဳတဲ့ ဘုတ္မ်ား ဝန္ဂ်ီးမ်ား ေရးေပေတာ့ ...။ တခုေတာ့ရွိတယ္ ငေပါေဂဟာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီပံုစံအတုိင္းမဟုတ္ဘဲ ေရးခ်င္သလို ေရးႏုိင္တယ္ (:P)

မၾကည္ျပာအတြက္ ေနာက္မွ ေရးမယ့္ အေႂကြးရဲ႕ နိဒါန္း

က်မမွာ ခုတေလာ စာေႂကြးေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္ ... ဒီၾကားထဲ စိတ္မေကာင္းစရာက ဆရာနီကိုရဲ ဆံုးတဲ့ ကိစၥပါ။ သူဆံုးဆံုးခ်င္း သိရေပမယ့္ က်မ ပို႔စ္ မေရးႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သိပ္ကိုဝမ္းနည္းပါတယ္။ တေလာကေတာင္ “စာနယ္ဇင္း သမားဘဝ ကေမာက္ကမ” ကိုေရးေတာ့ ေရႊအျမဳေတမွာ ဝင္လုပ္ကာစ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးျဖစ္ေသးတယ္။ သိပ္ကိုဝမ္းနည္းပါတယ္ ဆိုတာကလြဲရင္ က်မမွာ ေျပာစရာစကားေတြ ျပည့္က်ပ္ေနလို႔ ဘာမွကို မေျပာခ်င္ေအာင္ပါပဲ။

၂၀၁၂ မွာ ကမၻာႀကီးပ်က္ေတာ့မွာလို႔ ဆိုၾကတယ္ ဆရာရဲ ... အဲဂလိုမ်ား တကယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အနိဌာရံုေတြ ဆရာရဲ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး ... ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ကမၻာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဂၤါၿဂိဳဟ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ... တျခားေသာ တေန ရာရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာရဲ စာေရးဆရာ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ... ခုဘဝမွာ ႀကံဳရတဲ့ အလြဲေတြနဲ႔ ကင္းေဝးပါေစ၊ လူမသမာေတြနဲ႔ မဆံုပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါရေစ။ အဲ ... က်မနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ရရင္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဆရာရဲမွာလည္း ဒီထက္ ေျပာစရာေတြ မ်ားေနမယ္ထင္ပါရဲ႕ ...။

တပိုင္းကိုေလွ်ာ္မယ္ တပိုင္းကို မီးပူတိုက္မယ္

ခုတေလာမွာ ဆိုရွယ္ေခတ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ စကားစပ္မိၿပီး ျပန္ျပန္ ေျပာျဖစ္ၾက တယ္။ တေန႔ကလည္း ႏွင္းဆီရင္ခြင္ အၿငိမ့္ၾကည့္္မိေတာ့ “ထမင္းအဝစား ႏွစ္က်ပ္ခြဲ” “ဘယ္မွာလဲ ဘယ္မွာလဲ ဗိုက္ကားေအာင္ စားလိုက္မယ္” “ဦးတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကကြယ္၊ ဦးတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကကြယ္ လြမ္းမိုးေဆြေဆြ၊ လြမ္းမိုးေဆြေဆြ လြမ္းေငြ႕တေဝေဝ” ဆိုလို႔ ရယ္လိုက္ရတာ ...။

က်မတို႔ငယ္ငယ္ .. ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကာလတုန္းက ဆန္တျပည္ ၂ က်ပ္ ျပား ၂၀ နဲ႔ ျပည္သူ႔ဆိုင္က ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတယ္ရင္ ခုလူငယ္ေတြက “ဘာေၾကာင္တာလဲ” လို႔မ်ား ဆုိေလမလားမသိဘူး။ ၈၈ တုန္းကေတာင္ “ဆန္တျပည္ ၂ က်ပ္ခြဲ စိန္လြင့္ေခါင္းကိုခြဲ” လို႔ တကယ္ႀကီးကို ေအာ္ခဲ့ၾကေသးတာပဲ။ ေၾသာ္ ခုေတာ့လည္း သူမဟုတ္သလို။

က်မတို႔ငယ္ငယ္က က်မ ေမေမက “ငါတို႔မဂၤလာေဆာင္ကာစက ေရႊတက်ပ္သားကို ၁၅၀” လို႔မ်ား လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြး ေျပာရင္ က်မတို႔ ခြက္ထိုးခြက္လွန္ ရယ္ခဲ့ၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ စနစ္ကို လြမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေခတ္ကို ျပန္လြမ္းမိၾကတာ။

က်မ ဆယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္ ၁၉၈၆ တုန္းက ပါပါက သခ်ၤာ က်ဴရွင္ျပေတာ့ နည္းနည္းေခ်ာင္လည္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ (အရင္ထက္ စာရင္ေပါ့ေလ) အဲဒီတုန္းက က်မ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူႀကီးက မုန္႔ဖိုး တက်ပ္ တိတိ ခံစားခြင့္ရွိပါတယ္။ တက်ပ္ရရင္ က်မက ေန႔ခင္းေက်ာင္းမွာ ၅ မူးဖိုး မုန္႔ဝယ္စားျပီး က်န္တဲ့ ၅ မူးကို စုထားပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာက ႀကံတေခ်ာင္းလံုးမွ တမတ္၊ စံေရႊျမင့္တို႔ ေရႊအိုးတို႔ ဇီးထုပ္က တမတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ထန္းလွ်က္ေခ်ာင္း ၁၅ ျပားတန္းေလး စုတ္လို႔လည္း ရေသးတယ္။ ထမင္းစားၿပီး အခ်ိဳတည္းရံုဆိုေတာ့ ၅ မူးနဲ႔တင္ အလုပ္ျဖစ္တယ္ေလ။

၅ မူးကို ဘာလို႔စုလည္းဆိုေတာ့ ညေန က်ဴရွင္ခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တို႔၊ အေအးဆိုင္တို႔ ထိုင္ၿပီး ဟန္ေရးျပခ်င္လို႔။ ရယ္ေတာ့ရယ္ရသား ... အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ သန္လ်င္မွာ မိန္းကေလးေတြ လူႀကီး မပါဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မထုိင္ရဲေသးဘူးေလ။ လူကလည္း အပ်ိဳေပါက္ဆိုေတာ့ ဟန္ေရးကလည္း ျပခ်င္၊ အစားအေသာက္ ရွားပါးတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ (တကယ္က ခုက ပိုရွားတာ :P) စားကလည္း စားခ်င္ ... အဲဒီေတာ့ က်မက ၅ မူးကို ခ်န္ထားရတယ္။

၅ မူးခ်န္ရံုနဲ႔ ညေန စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြ ထုိင္ႏုိ္င္ၿပီ ထင္ရင္ေတာ့ မွားသြားမယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးက အေၾကာ္မပါ ျပား ေျခာက္ဆယ္၊ အေၾကာ္နဲ႔ သံုးမတ္၊ အေအးက ေက်ာက္ေက်ာဆို ျပားေျခာက္ဆယ္၊ က်န္တဲ့ ဇီးတို႔၊ သစ္ခြ တို႔ သံဗူးတို႔က သံုးမတ္၊ ဖာလူဒါကေတာ့ အနားမကပ္ႏုိင္ဘူး ၁ က်ပ္ခြဲေလာက္ရွိမယ္၊ ဆီခ်က္စားခ်င္ရင္ေတာ့ ၅ မူးကို ၅ ရက္စုရတယ္၊ ၂ က်ပ္ခြဲကိုး။ ေၾသာ္ရွိေသးတယ္ ဝက္ေခါင္းသုပ္က သံုးမတ္။

အဲဒီတုန္းက က်မတို႔အိမ္မွာ နည္းနည္းေလးေခ်ာင္လည္တယ္ ဆုိေပမယ့္ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ သူတုိ႔ထဲမွာ တေယာက္က သေဘၤာသား သမီး၊ တေယာက္က ကုန္ကားေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာရဲ႕သမီး၊ တေယာက္ကေတာ့ ေရနံခ်က္စက္ရံု အရာရွိ သမီး ဆိုေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ က်မထက္ေတာ့ သာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က က်မကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကပါတယ္။ ဥပမာ ၂ ရက္ကို တခါေလာက္ပဲ ဆုိင္တဆိုင္ ဆိုင္မွာ ထုိင္ၾကတယ္။ ႀကိဳခ်ိန္းၾကတယ္။

တရက္ေတာ့ က်မတို႔ထဲက ပပ ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းက “နက္ျဖန္ ဝက္ေခါင္းသုပ္ စားရေအာင္ဟာ” တဲ့။ အိုေကေပါ့ က်မလည္း နက္ျဖန္ေတာ့ အနည္းဆံုး သံုးမတ္ရွိရမယ္ေပါ့။ တျခား ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း လိုက္မယ္တဲ့ ... ခ်ိန္းထားလိုက္ၾကတယ္။ ဒါ က်မတို႔ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေတြ အတြက္ မဟာ စြန္႔စားခန္းႀကီးတရပ္ေပါ့ ဟဲဟဲ ... ဟင္းဟင္း ခုလို ေဒးကလပ္ေတြ မေပၚေသးလို႔ေပါ့ကြာ ...။

ေခ်ာ္ေတာက ေင့ါျပန္ေတာ့မယ္၊ ဆက္ရရင္ ေနာက္ေန႔ သူငယ္ခ်င္း ၆ ေယာက္ ၇ ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တခုတည္းေသာ ဝက္ေခါင္းသုတ္ ဆိုင္ေလးမွာေပါ့ ... ဒန္ဒန္႔တန္ ... အဲဒီမွာ ထိုင္မိတာနဲ႔ ပပ က ေဖာက္ပါေလေရာ ..

“ဦးေလး ဝက္လွ်ာရွိလား” တဲ့။ ဆိုင္ရွင္ တရုပ္ၾကီးက “ရွိတယ္၊ တပြဲစာပဲ ရမယ္ တပြဲကို တက်ပ္ေနာ္” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ ... ပပ က “လွ်ာခ်ည္းပဲ က်မကို တပြဲေပးပါ” လို႔ သုပ္ခိုင္းတယ္။

ျပႆနာက ဝက္လွ်ာဆိုတာ တေကာင္လံုးမွာမွ တေခ်ာင္းတည္းပါတာ ဆိုေတာ့ ရွားလည္း ရွားတယ္ ေစ်းလည္း ႀကီးတယ္၊ ပပ က သေဘၤာသားသမီးဆိုေတာ့ ၁ က်ပ္လည္းမမႈဘူး စားႏုိင္တယ္။ သို႔ေသာ္ ေရနံအရာရွိသမီး ျဖစ္တဲ့ (က်မတို႔အေခၚ) ေမာင္ႀကီးက တင္းသြားတယ္။ စားပြဲကို “ဝုန္း” ဆို တခ်က္ထုၿပီး။ “ပပ နင္ ဒါမ်ိဳး မလုပ္သင့္ဘူး၊ ဦးေလး အဲဒီဝက္လွ်ာကို အားလံုးပုကန္ထဲ မွ် ထည့္ေပးပါ” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။

ဟုတ္တာေပါ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္၊ သမဝါယမ စနစ္ႀကီးနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကရတဲ့အခ်ိန္ေလ ပပ ကို ျပန္မေျပာရဲ ေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲက ေမာင္ႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ေထာက္လည္း ေထာက္ခံမိတယ္ (ေတာ္ေတာ္ သတၱိ ရွိတာေနာ္ .. စိတ္ထဲကပဲ ေထာက္ခံရဲတာ) ပပ ကေတာ့ ေမာင္ႀကီးကို ေဒါသထြက္သြားပုံရတယ္၊ စြာကလည္း စြာေတာ့ “ေဟ့ ငါအရင္သတိရတာ၊ ငါစားႏိုင္လို႔ စားတာ နင္တို႔အပူမပါဘူး။ ဦးေလး က်မအတြက္ပဲ သုပ္ေပးပါ” ဆိုၿပီး လုပ္ပါေလေရာ။

တရုပ္ႀကီးလည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ၊ တပြဲစာ ဝက္လွ်ာတံုးကေလးနဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေန ရွာတယ္၊ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ ပါေပမယ့္ သူတို႔လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး၊ ဒါမ်ိဳး ျပႆနာ ဘယ္သူမွ မႀကံဳဖူးၾကဘူးေလ၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဝက္လွ်ာအမႈဆိုၿပီး ေပါင္ခ်ိန္ႀကီးဆီ ေျပးရမလို။ ဘယ္သူမွ ဝင္မရွင္း ေပးႏုိင္တဲ့ ျပႆနာဟာ ပပနဲ႔ ေမာင္ႀကီးတို႔ရဲ႕ ရန္ပြဲအျဖစ္ အသြင္ကူးေျပာင္းသြားၿပီး ေနာက္ဆံုး က်ဴရွင္ခ်ိန္ နီးလာတာနဲ႔ ဘယ္သူမွ ဝက္ေခါင္းသုပ္ မစားလိုက္ရဘဲ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးလည္း ဝက္ေခါင္းသုပ္မေရာင္း လုိက္ရဘဲ က်ဴရွင္ကို စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ သြားလိုက္ရေတာ့တယ္။ ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ပပ ကေတာ့ တပတ္ေလာက္ စကားမေျပာ ၾကဘူး ...။ အင္း ဟိုးေခတ္က စာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ေလနဲ႔ ေျပာရရင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ရဲ႕ အေမြဆိုး ေတြေပါ့။

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္၊ ရွားပါးပံုမ်ား ၾကည့္ပါဦး ... အဲဒီတုန္းက ဝက္ေခါင္းသုပ္ဆိုင္က စုစုေပါင္း တဆိုင္တည္းဆိုေတာ့ လွ်ာကလည္း တေခ်ာင္းတည္း ရွိမွာေပါ့၊ ခုေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရြးစရာေတြက ခပ္မ်ားမ်ား၊ တဆုိင္မရရင္ ေနာက္တဆိုင္သြားမေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းက အဲလိုအစားအစာေတြကိုပဲ အေကာင္းလုပ္ စားေနရတာေလ။

ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ ႀကီးပ်င္းလာသူေတြရဲ႕ အက်င့္ကို နည္းနည္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ခုဏက ပပနဲ႔ ေမာင္ႀကီးနဲ႔ ျဖစ္တဲ့ ရန္ပြဲမ်ိဳးမွာေပါ့ ... စိတ္ထဲက ပပ ဟာ တကုိယ္ေကာင္းဆန္တယ္၊ ေမာင္ႀကီးက အမ်ားအတြက္ အမုန္းခံ ေပးတယ္ (က်မတို႔လည္း ဝက္လွ်ာကိုနည္းနည္းေတာ့ စားခ်င္တာကိုး) ဆိုတာမ်ိဳးရွိတယ္၊ သို႔ေသာ္ က်မတို႔က မွန္တဲ့ဘက္က လိုက္မေျပာရဲၾကဘူး၊ ေခါင္းညိတ္တာ၊ လက္ယ်ာလက္ျပတာ အသားေသေနၾကၿပီ။ တခုခုဆို ေထာက္ခံပါတယ္လို႔ ေအာ္တာ အက်င့္ပါေနၿပီ။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကလည္း က်မတို႔ကို အဲဒါပဲ သင္ေပး ထားတယ္။

က်မအေဖက ႏွစ္စဥ္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီရံုးမွာ က်င္းပတဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီး ေရြးပြဲေတြ သြားသြားတက္ရတယ္၊ ျပန္လာတုိင္း ကာတြန္းဆရာျဖစ္တဲ့ ပါပါက အဲဒီေရြးပြဲေတြရဲ႕ ေပါက္တတ္ကရ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာျပပါ မ်ားလို႔ ၾကားဖူးေနက်ပဲ။ လူေရြးတယ္သာဆိုတယ္ အမ်ားသေဘာမဟုတ္ဘူး၊ ေရြးၿပီးသားလူကို ရပ္ကြက္ေန ျပည္သူလူထုကို ေထာက္ခံခိုင္းတာ၊ ကန္႔ကြက္ရင္ဘာျဖစ္မလဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး အဲဒီေရြးၿပီးသား လူပဲ ရမွာပဲ။ ကန္႔ကြက္တဲ့သူက ကံဆိုးရင္ ေထာင္ထဲဝင္ရႏုိင္တယ္။

မေန႔ညက က်မတို႔ ေဘာ္ဒါေတြ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္အေၾကာင္း စကားစပ္မိၾကျပန္ေတာ့ က်မရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ႀကီး တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုဟန္က ေျပာျပတယ္။ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္က ေပါက္တက္ကရ အျဖစ္တခုပါ။

အေပၚမွာ ဆိုခဲ့သလို ရပ္ကြက္တခုမွာ လူႀကီးေရြးပြဲလား စည္းေဝးလား တခုလုပ္ေတာ့ သဘာပတိက “ကန္႔ကြက္မယ့္သူရွိပါသလားခင္ဗ်ား” လို႔ ေမးရမယ့္အစား “ေထာက္ခံမယ့္သူရွိပါသလား ခင္ဗ်ား” လို႔ ေမးမိသတဲ့။ အဲဒီမွာ ေအာက္ကလူေတြကလည္း အက်င့္က ပါေနေတာ့ “မရွိပါဘူး” လို႔ တၿပိဳင္တည္း ေျဖလိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္ သဘာပတိက ခပ္တည္တည္ပဲ “ေထာက္ခံမယ့္သူမရွိတဲ့အတြက္ အစည္းအေဝးကို ေအာင္ျမင္စြာရုတ္သိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား” လို႔ ဆိုသတဲ့။ ျဖစ္ပံုမ်ား။

က်မရဲ႕ ေပါက္တက္ကရစာကုိ အဆံုးမသတ္ခ်င္ေသးဘူး ... ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္က ဖတ္ဖူးတဲ့ ကာတြန္းေလး တကြက္ကို သတိရမိလို႔။ အဲဒီေခတ္က ဗဟို ပါတီေကာင္စီဝင္ေတြကို သေရာ္ထားတာပါ။ အဲဒီ လူႀကီးေတြက ရိုးရိုး စကားေျပာတာေတာင္ ပါတီဝင္ေလသံေလးနဲ႔မွ ေျပာတတ္တာ ဆိုလားပဲ။ အစည္းအေဝးေတြမွာ “တပိုင္းကေတာ့ က်ေတာ္တို႔ လမ္းစဥ္ပါတီဝင္ေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္၊ တပိုင္းကေတာ့ အဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕ သေဘာထား ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာ ေစာေၾကာရပါမယ္” အဲဂလို ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္ (အန္ဒီေကာင္ဆိုရင္ေတာ့ တပုိင္းကေတာ့ ခုေသာက္ဖို႔ တပိုင္းကေတာ့ ေန႔ဖို႔ညစာ ခ်န္ထားဖို႔လို႔မ်ား ေျပာမလားဘဲ)

ခုဏက ကာတြန္းဆိုတာက ဒီလို ... မိန္းမလုပ္တဲ့သူက အိမ္ကထြက္ခါနီး ေယာက္်ားကို “ရွင့္ရဲ႕ ဒီအကႌ်အေပက ဘာလုပ္ရမွာလဲ” လို႔ေမးေတာ့ ေယာက္်ားက “ေအးေအး ... တပိုင္းကေတာ့ ေလွ်ာ္မယ္၊ တပိုင္းက မီးပူ တိုက္မယ္” လို႔ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ မိန္းမကလည္း အျမင္ကပ္ကပ္ရွိလား မသိဘူး အကႌ်အေပႀကီးကို တျခမ္းပဲ ေလွ်ာ္ထားၿပီး က်န္တဲ့တပိုင္းကို ျပန္႔ေနေအာင္ မီးပူတိုက္ထားလုိက္တယ္တဲ့ ...။ ေၾသာ္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ... ခုေတာ့ သူမဟုတ္ခဲ့သလိုပဲေနာ္။

ၿမိဳ႕ေမတၱာခံယူမယ့္ သားေပမို႔

တက္စာေတြက ခုတေလာ အလာမ်ားေနတယ္။ တကယ္က ဂ်ဴလိုင္ေကာင္ မတက္ခင္ အရင္တက္တာက ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္း အန္ဒီဖိုးေအာင္ပါ။ ဒီေကာင္က က်မကို အေတာ္ေလး အထင္ႀကီးေနပုံရတယ္။ ညည္းျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းတဲ့ ...။ လူက မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတာ ဒင္းက နားမလည္ အလုိက္ကမ္းဆိုး မသိဘဲ ေနာက္ဆက္တြဲနဲ႔ေတာင္ တက္လိုက္ေသး။ သူ႔တက္ထဲမွာ ၾကာခ်င္ၾကာလိမ့္မယ္လို႔ ခံထားသလို က်မကလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနာက္မွ တက္တဲ့ ဂ်ဴလိုင္ေကာင္ရဲ႕ တက္စာကို အရင္ေရးေပး လိုက္တယ္ ..။ အဲဒါက ပိုလြယ္တာကိုး .. ငယ္ငယ္က ကြက္လပ္ျဖည့္ပါ ေရးရသလိုပဲ သူ႔ဟာကိုကူးခ် ၿပီးေတာ့ တျခားသူေတြ ဘာေရးလည္း ခိုးၾကည့္ ... ၿပီးေတာ့ တန္းစီၿပီး ေရးထည့္လိုက္ရံုပဲေလ။ တခုရွိတာက အဂၤလိပ္လို ဆိုေတာ့ကာ ကုိယ္မတတ္တဲ့ ဘာသာစကားျဖစ္ေတာ့ ေလရွည္စရာလည္း မလိုဘူးေပါ့။ မသိတာကို ဆိုလည္း အသံေလး ဖလွယ္လိုက္တာပဲ။

ကဲ က်မရဲ႕ ထံုးစံ ေလကရွည္မိၿပီ။ အဲဒါပဲ ျမန္မာလို ေရးရတာ ... ကိုယ္တတ္တဲ့စာဆိုေတာ့ လိုရင္းကို မေရာက္ဘူး။ ေနာက္တခါက် အဂၤလိပ္လိုပဲ ေရးေတာ့မယ္ ... ဒါမွ တလံုးမွ မေရးျဖစ္မွာ :P

ခု ဘာတဲ့ ဖိုးေအာင္က တက္တာ .. ညည္းမိတဲ့သီခ်င္းတဲ့ ..။ ရွိတယ္ ညည္းမိေနတာ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မနက္က ခပ္အားအားနဲ႔ ညီ့ ဘေလာ့ သြားဖတ္မိေတာ့ ပိုက္ဆံေကာက္သူမ်ားဆိုလား ... ဘဲဥေတြ အေၾကာင္းေပါ့ .. သိခ်င္ သြားသာဖတ္ၾကည့္ ..

အရမ္းကို တုိက္ဆိုင္တာပဲ ... ျမန္မာႏုိင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႕ကလည္း ၄၅ ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီတဲ့ .. ခုတေလာမွာ ဘာလို႔မွန္း မသိဘူး ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ထဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ညည္းမိေနတယ္။

“ကူညီပါရေစ ကူညီပါရေစရွင့္ .. ကူညီပါရေစ ကူညီပါရေစ ခင္ဗ်” တဲ့။ အင္း သူတို႔ ကူညီတာ ၄၅ ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီ .. မကူညီပါနဲ႔ ေျပာလည္း ရမယ့္ပံုမေပၚဘူး။ ရြာဘုရားပြဲမွာ ထိုးဇာတ္ တက္ကတာဆိုလည္း ေကာင္းသား .. ေအာက္ကေန ဆင္းပါေတာ့ဗ်ိဳ႕လို႔ ေအာ္လိုက္ရံုပဲ .. မရရင္ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ လႊတ္မေပါ့။ ကိုင္း ဖုိးေအာင္ေရ ဆိုင္လာမဆိုင္လားေတာ့မသိဘူး ေရးလိုက္ၿပီ .. မဆိုင္ရင္လည္း မသိေတာ့ဘူး .. ဒါပဲ။ ။

ဘာမွန္းမသိတဲ့ တက္စာ

ေမာင္ငယ္ ဂ်ဴလိုင္ဒရင္း က ဤသို႔ ဘာမွန္းမသိတာေတြ တက္သျဖင့္ သူ႔ဆီက ေကာ္ပီေပ့စ္လုပ္ကာ ေမာ္ဒီဖိုင္းျပန္လုပ္ျပီးသကာလ ျပန္လည္ တင္ေပးလိုက္ရပါေၾကာင္း ...

1. What is your name : Tu Tu Tha
2. A four Letter Word : Tool
3. A boy's Name : Thar Soe (ေရာသမေမႊ)
4. A girl's Name : Thinzar Wint Kyaw (မင္းသမီး၊ ေမာ္ဒယ္)
5. An occupation : Tea shop waiter
6. A color : Thone Bee Car or Thi La Shin (သံုးဘီးကားေရာင္ဒါမွမဟုတ္ မယ္သီလရွင္ေရာင္ကိုေျပာတာ၊ ခု ဒီစာရဲ႕ အေရာင္ပဲေပါ့)
7. Something you'll wear : T - Shirt
8. A food : Tea Leaf Salad
9. Something found in the bathroom : Tab
10. A place : Than Lyin (ရန္ကုန္တဘက္ကမ္းက ကိုယ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ပဲ)
11. A reason for being late : Typing (စာကေတာ့ ဘာရိုက္ရသလဲမေမးနဲ႔)
12. Something you'd shout : Tauk ! (ေတာက္ !)
13. A movie title : Tom & Jerry
14. Something you drink : Tarquilar (စာလံုးေပါင္းေတာ့ မွားခ်င္မွားမယ္ အသံကေတာ့ တကီလာလို႔ထြက္တယ္ မကၠဆီကန္ အရက္ဟုဆို)
15. A musical group : The Tree Band (ျမန္မာျပည္က)
16. An animal : Tiger
17. A street name : Thein Phyu (သိမ္ျဖဴလမ္း)
18. A type of car : Taxi
19. The title of a song : Thank you for the music (ABBA)
20. A verb : Tease

မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (ဇာတ္သိမ္း)

“လာေခၚတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မင္း ျပန္လာဦးမလား လာေမးတာ”
“ဟင့္အင္း” ဆိုတဲ့စကားက ေႏြ႕ပါးစပ္က ေရွာရွာရွဴရွဴ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကိုကိုကသဲ့သဲ့ ၿပံဳးတယ္။
“ထင္ပါတယ္။ မင္းက သိပ္ကိုလြတ္လပ္တဲ့ ဘဝမွာ ေပ်ာ္တတ္ေနၿပီကိုး။ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမ တေယာက္လို မင္းဘယ္ေနႏုိင္ပါေတာ့မလဲ”

က်မ မုန္းတာလည္း အဲဒီလို ရိတဲ့ ေထ့တဲ့စကားေတြ ေျပာတာကိုပဲလို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ အေမ့အိမ္မွာ ထပ္ၿပီး အခ်င္းမမ်ားခ်င္ေတာ့ဘူး။

“ေကာင္းၿပီေလ။ ငါ့တာဝန္ေက်ၿပီ။ သိထားဖို႔က ငါ့အတြက္ မိန္းမ မရွားဘူးဆိုတာပဲ”
“သိပါတယ္။ အေပါစားေတြကေတာ့ ဘယ္ရွာရွာရတာပဲဟာ”

ေႏြလည္း မိန္းမပီပီ သူနာမယ့္ စကားတခြန္း ေရြးေျပာလိုက္တယ္။ မုန္းၾကၿပီ ဆိုမွေတာ့ နာက်င္ေစမယ့္ စကားလံုးေတြပဲ ေရြးခ်ယ္ေျပာၾကစၿမဲ မဟုတ္လား။

“ေနပါဦး မင္းက ဘယ္သူ႔အားကိုးနဲ႔ တခုလပ္ ဘဝကို ေရြးခ်ယ္တာလဲ။ မင္း စဥ္းစားခ်င္ စဥ္းစားဦးေနာ္။ မင္းက မိန္းကေလး”

အဲဒီစကား ကိုကို႔ဆီက ၾကားလိုက္ေတာ့ ေႏြ ပိုေသခ်ာသြားေတာ့တယ္။

“က်မ စကားကုန္ေျပာတာ။ က်မ ကိုကို႔ကို စိတ္ကုန္သြားၿပီ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မေပါင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တခုလပ္ဘဝနဲ႔ အားငယ္ရမယ္ဆုိရင္လည္း အားအငယ္ ခံလုိက္ေတာ့မယ္။ က်မရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားမလည္တဲ့ သူနဲ႔ေတာ့ အတူမေနႏုိင္ဘူး”
“ဘာ၊ တန္ဖိုးဟုတ္လား .. ဟားဟား .. ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ မင္းက ဘာတန္ဖိုးေတြမ်ား ရွိေနလို႔လဲ။ မင္းဆီက ေရႊထြက္ေနလို႔လား။ တကယ္ေတာ့ မင္းက တန္ဖိုးရွိတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းဘာသာမင္း ဘဝင္ေတြ စြတ္စက္ျမင့္ေနတာကြ။ ေကာင္းၿပီေလ .. ငါကလည္း မင္းလို ဘဝင္ ေလဟပ္ေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ ပါဘူး။ မိန္းမဆိုတာ မိန္းမလုိပဲ အလွျပင္၊ အတင္းေျပာ၊ လင္ေယာက္်ားကို ျပဳစု၊ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ကေလးေမြး၊ ေယာက်္ားစကား တခြန္းဆို တခြန္း နားေထာင္ … ဒါပဲေပါ့ .. ဘာလဲ .. တန္ဖိုး .. ဘာတန္ဖိုးမွ မလိုဘူး”

လာျပန္ၿပီ မထိုက္ရဲ႕ ကိုေလးလို လူတေယာက္။ ေယာက်္ားေတြဟာ ဒီလိုခ်ည္းပဲလား။ ကိုကို႔ရဲ႕ ရိစကား၊ ေထ့စကားေတြကို အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္ရင္း၊ အဲဒီ ေဒါသေတြကို ႀကိတ္မွိတ္ ၿမိဳသိပ္ရင္း နားေထာင္ေနရတယ္။ ေႏြ ရံုးသြားရေတာ့မယ္၊ ဒီေန႔ လပတ္ ရံုးဝန္ထမ္း အားလံုး အစည္းအေဝး ရွိတယ္။ ေႏြ မသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ေႏြ႕ဘာသာ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန .. ေႏြ ရံုးသြားမယ္။

“က်မ ရံုးသြားေတာ့မယ္ ကိုေအာင္”

သူ႔စကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ရံုးသြားမယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင့္သြားပံုရတယ္။ ေႏြ႕ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း တခ်က္ၾကည့္ၿပီး .. “ေကာင္းၿပီေလ .. မင္းေနာင္တ မရပါေစနဲ႔၊ မင္း ေျခသလံုးဖက္ၿပီး လာေတာင္းပန္ေတာင္ ငါ ျပန္လက္မခံႏုိင္ဘူး” ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာရင္ ထိုင္ရာက ထတယ္။ ေႏြလည္း ထိုင္ရာက လိုက္ ထလိုက္တယ္။ စိတ္ခ်ပါ ေႏြက ေတြေဝတတ္ေပမယ့္ ေခါင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး မာပါတယ္ ကိုကို။

“သမီး မ်က္ရည္က်မယ္ထင္တာ” လို႔ ေျပာလာတဲ့ အေမ့ကို ေႏြ လွလွပပေလး ၿပံဳးျပႏုိင္ခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ တခုပဲ ေႏြသိတယ္။ ေႏြ ရံုးသြားရမယ္။

* * *

လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးေႏြ႕ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေႏြ လံုးဝ ထင္မထားခဲ့ဘူးေလ။

ေႏြတို႔ရံုးမွာ တလတခါ အေကာင္းဆံုးသတင္းေထာက္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးဝန္ထမ္းဆု ေပးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆုေတြကို ခုလို လပတ္ အစည္းအေဝးေတြမွာ ေၾကညာၿပီးေပးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီဆုကိုေပးရသလဲ ဆိုတာပါ ရွင္းျပတာ။ ဒီလ ေႏြ .. ေသြးလြန္တုပ္ေကြး သတင္းနဲ႔ အေကာင္းဆံုး သတင္းေထာက္ဆုကို ရတယ္တဲ့။ ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္ ထင္ထားမွာလဲ။ မအိကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးျပေနတယ္။

ၾကည့္စမ္း .. ေယာက္်ားနဲ႔ ကြဲလာတဲ့ေန႔မွာ ေႏြက အေကာင္းဆံုး သတင္းေထာက္ဆုကို ရတယ္တဲ့။ ရယ္စရာ မေကာင္းဘူးလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးသတင္းကို ေႏြ အတတ္ႏုိင္ဆံုး အေကာင္းဆံုး လုပ္ရႀကိဳး နပ္လိုက္တာ။

“ဒီသတင္းက ဘာမွ ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္မရွိဘူး။ Source ေတြ စံုတယ္၊ Background ေတြလည္း အကုန္ထည့္ထားတယ္။ ေရြးတဲ့ Angle ကလည္း ဘယ္သူမွ ထင္မထားတဲ့ Angle၊ စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္ႏုိင္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ျဖစ္ေပမယ့္ မျဖဳတ္ေအာင္ ပါးပါးေလး ေရးျပသြားႏိုင္တဲ့ ပညာလည္း ပါတယ္။ အားလံုး အတုယူသင့္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ပဲ”

ဆရာက ရွင္းျပေနေတာ့ ေႏြ မ်က္ႏွာေတြ ပူလိုက္တာ။ ဒါ မအိေက်းဇူးေၾကာင့္မဟုတ္လား။ မအိသာ မပါရင္ ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလို သတင္းကို ေရးႏုိင္မွာလဲ။

“အဲဒီလိုလည္း မေတြးပါနဲ႔ ေႏြရယ္ .. မအိက ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ညႊန္ျပရံု ေလးပါ။ တကယ္က Source ေတြအားလံုးကို ေႏြပဲ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တာေလ။ ေရးေတာ့လည္း ေႏြ ေရးတာပဲ မဟုတ္လား။ မအိက အက္ဒစ္ လုပ္ေပးရံုေလးဥစၥာ” လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေျပာေနတဲ့ မအိကို ေႏြ သိပ္ေလးစားတာပဲ။

မအိက ေႏြ႔ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကိုလည္း ဖတ္တတ္ေသးတယ္။ “ေႏြ ဘာျဖစ္ေနလဲ” တဲ့။ ေႏြ တခ်က္ တခ်က္ ငိုင္သြားတာကို ရိပ္မိမွာေပါ့။ ကိုကို႔ကို ေႏြ ျပန္မလြမ္းေပမယ့္ တခုလပ္ဆိုတဲ့ နာမည္ဆိုးႀကီးနဲ႔ ေႏြ ဘယ္လိုစခန္းသြားမလဲ ဆိုတာ .. တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ရင္ေလးမိတာ အမွန္ပဲေလ။

မအိကိုေတာ့ ေႏြ အေသးစိတ္ေျပာျပလိုက္တယ္။ မအိကလည္း အေမေျပာသလိုပဲ ေႏြ႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။

“မွ်ေဝ ခံစားမေပးႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ ဘဝခရီး အတူတူသြားမယ့္အတူတူ တေယာက္တည္းပဲ သြားမွာေပါ့ ေႏြရဲ႕။ ဘာအားငယ္စရာရွိလဲ၊ ေႏြက အားရွိတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္ပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ရွိစမ္းပါ” တဲ့ ေႏြ႕ကို အားေပးတာ။

ေႏြ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ့ ေအာင္ထူးတေယာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြက အားေပးတယ္။ ေအာင္ထူးကေတာ့ “နင္တို႔ကိုက ေၾကာင္တာပါဟာ။ ငါေတာ့ ကိုေအာင္ေျပာတာ လက္ခံတယ္။ မိန္းမဆိုတာ ေတာ္စရာ မလိုဘူး၊ လွရင္ၿပီးၿပီ” ဆိုတဲ့စကားကို ေနာက္သလိုလို အတည္ လိုလုိေျပာေနလို႔ က်န္တဲ့သူေတြက သူ႔ကို ဝိုင္းဆဲၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒီေကာင္လည္း ခဏပါ မထိုက္က “ေအာင္ထူးရယ္ .. နင္ေကာ လွရံုလွၿပီး ဘာဦးေႏွာက္မွ မရွိတဲ့ မိန္းမကို ယူမလား” ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။

ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင့္မိုက “ေႏြ .. နင္ တကယ္ မခံစားရဘူးလား” လို႔ ေမးတယ္။ အဲဒီစကား အတြက္ေတာ့ ေႏြ ခဏေလးဆြံ႕အသြားတာ အမွန္ပဲ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုကို႔ကို ေႏြ တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။ ၿပီးေတာ့ သံေယာဇဥ္လည္း တကယ္ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေႏြ ေခါင္းခါျပလိုက္ ပါတယ္။

မထုိက္ကေတာ့ “ငါတို႔တေတြလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနၾကလည္း မသိဘူးေနာ္။ အခ်စ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ၿဂိဳဟ္ဆိုး ဝင္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဟာ” လို႔ ညည္းတယ္။ မထိုက္ေကာ ခံစားေနရလား။ မခံစားဘဲ ဘယ္ေန ပါ့မလဲေလ .. ႏွစ္ရွည္လမ်ား တတြဲတြဲ ေနခဲ့တဲ့သူပဲဟာ။ မထိုက္က သူ႔ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲက ကတ္ျပားေလး တခု ထုတ္ျပတယ္။

ေၾသာ္ ကိုေလးေတာင္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာကိုး .. ျမန္လုိက္တာ။ သူေျပာတဲ့ သေဘာျဖဴေတာသူ ေလးပဲ ျဖစ္ပါေစလို႔ ေႏြတို႔ ဆုေတာင္းရမွာလား မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။

“ဒီေန႔ လက္ဘက္ရည္ဖိုးကို နင္ရွင္းရမွာေနာ္ေႏြ” လို႔ ျမင့္မိုက ခပ္သြက္သြက္ေျပာလာတယ္။ အားလံုးရဲ႕ ပူပင္ေသာကေတြ ေမ့ေလ်ာ့သြားေအာင္ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲတယ္ ဆိုတာ သိသိ ႀကီးနဲ႔ပဲ အားလံုး သူ႔စကားကို စိတ္ဝင္စားသေယာင္ လုပ္လိုက္ၾကတယ္။

ေအာင္ထူးကေတာ့ “ဟုတ္တယ္ ေႏြ၊ နင္ တခါမွ မေကၽြးဖူးဘူး .. ဒီေန႔ေတာ့ နင္ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ငါ့ကို ထမင္းပါေကၽြးေတာ့”
“ေအာင္မာ ..ေကာင္စုတ္ .. လက္ဘက္ရည္ပဲ တုိက္ႏုိင္မယ္။ သတင္း ပထမဆုက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရလို႔လဲ”
“ဟင္ နင္ အရင္လို ကိုေအာင့္အတြက္ ေဘာင္းဘီတို႔ ဝက္ေခါင္းသုတ္တို႔မွ ဝယ္သြားစရာမလိုေတာ့တာ”

မထိုက္က လွမ္းဟန္႔ေပမယ့္ မရေတာ့ဘူး။ ေအာင္ထူးစကားက ကၽြံသြားၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စကားက အတိတ္ကို ျပန္ေအာက္ေမ့ၿပီး လြမ္းစရာဆိုေပမယ့္ ေႏြ လံုးဝကို မလြမ္းေတာ့တာ။ ေႏြ႕ႏွလံုးသားေတြပဲ ထံုသြားတာလား။

“ေနစမ္းပါဦး .. နင္တို႔က ငါေယာက္်ားနဲ႔ ကြဲတဲ့ကိစၥကို ေပ်ာ္စရာမ်ား မွတ္ေနၾကလားဟင္။ ဟိုဟာေကၽြးခိုင္း ဒီဟာတိုက္ခိုင္းနဲ႔” လို႔ ေႏြ သူတို႔ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေနာက္ေျပာင္ႏုိင္ေနၿပီ။

မေသာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ က်ဆိမ့္ကို တငံုငံုရင္း “မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ .. ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးက ေခါင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။ မိုက္တယ္ပဲ ထင္ထင္၊ ႀကိဳက္လို႔ပဲထင္ထင္ .. ေႏြကေတာ့ ယူသင့္ရင္ယူမယ္ .. မယူသင့္ရင္လည္း ထားခဲ့ လိုက္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ထိုးလာမယ့္ လက္ညွိဳးေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ရင္ဆုိင္မယ္၊ ကဲ့ရဲ႕ စကားတင္းဆိုလာမယ့္ ပါးစပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုလည္း ေႏြမေၾကာက္ဘူး ..။ ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ကိုလည္း ေႏြ မယစ္မူးဘူး။

ေႏြေၾကာက္တာ တခုတည္း .. အဲဒါကေတာ့ လက္ညွိဳးေတြေၾကာင့္ေတာ့ .. ကိုယ္ျမတ္ႏုိ္းတဲ့ ကိုယ့္ဝါသနာ၊ ကိုယ္တည္ေဆာက္ထားရတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ အေနအထားေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး တသက္လံုး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုတဲ့ဘဝႀကီးထဲ ေခါင္းငံု႔ ခံေနရမွာကိုပါ။ အဲဒီလို မျဖစ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ေပးဆပ္ရမယ့္ အရင္းအႏွီး ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးတယ္ .. ေႏြဆိုရင္ ႏွလံုးသားနဲ႔ မိန္းမသားဘဝ တခုလံုး ေပးလိုက္ရတာ။

ဒါေပမယ့္ ျပန္ရတဲ့ သခၤန္းစာေတြနဲ႔ တြက္ရင္ .. တန္ပါတယ္ေလ။ ။

(ၿပီးပါၿပီ)

“မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ ထင္” ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်

တကယ္ေတာ့ ေျပာဖို႔ သိပ္မလိုလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း စာဖတ္သူဆိုတာက စာဖတ္မိၿပီဆိုရင္ ဒါ စာေရးသူရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းမ်ားလားလို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္ (က်မ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ အဲဒီလို ေတြးဖူးခဲ့တာကိုး) ခု က်မရဲ႕ “မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ ထင္” ကိုလည္း က်မရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလလားလို႔ တခ်ိဳ႕က ေမးလာပါတယ္။ က်မအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏြ႕ကိုေတာ့ က်မကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ပံုသြင္းမိတာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒါကို ဝန္ခံပါတယ္။ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တကယ့္အျပင္က ဇာတ္ေကာင္ကို ဝတၳဳထဲမွာ အသက္သြင္းထား တာပါ။

ေနာက္တခုကေတာ့ က်မ ျပည္တြင္းက မီဒီယာေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့ကတည္းက သတင္းသမားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဝတၳဳရွည္တပုဒ္ ဖန္တီးခ်င္တဲ့ အာသီသ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာဗီဒီယုိ ဇာတ္ကားေတြမွာ စာနယ္ဇင္းသမားတို႔၊ သတင္းေထာက္တို႔ အေၾကာင္းေတြကို ရုိက္ျပတာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဘဝင္မက် ျဖစ္မိလို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လြယ္အိတ္လြယ္ ကၽြဲေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္တပ္လိုက္တာနဲ႔ စာနယ္ဇင္းသမား ျဖစ္သြားေလရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ သတင္းေထာက္ ေတြက်ျပန္ေတာ့ စံုေထာက္လိုလို၊ မႈခင္းက်ဆင္းေရးရဲလိုလိုနဲ႔ တကယ့္ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ ဘဝကို ပံုေဖာ္ထားတာ မေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္တခါ အေျခခံရိုက္ထားတဲ့ေနရာ က်ျပန္ေတာ့လည္း တကယ့္ သတင္းခန္းနဲ႔ မတူျပန္ဘူးေလ။ ၾကည့္ရတာ ရုပ္ရွင္သမားေတြက တကယ့္သတင္းခန္းကို ေရာက္ဖူးပံုမရဘူး။ ဒါလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သူတို႔က သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံဖူးတဲ့ pop ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေလာက္ကိုပဲ သိၾကတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ ဘယ္လိုရုန္းကန္ရတယ္၊ သတင္းခန္းမွာ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို သိပ္ေရးခ်င္ခဲ့မိတာပါ။

က်မကိုယ္တုိင္လည္း ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အတြက္ သတင္းေထာက္ေလးေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြ၊ ဘဝေတြကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ေတာ့ ဒီထဲကမွ “ေႏြ” ဆိုတာကို က်မ ဆြဲထုတ္မိတာပါ။ ေႏြ႕လိုပဲ တျခားတျခားေသာ သူေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ၊ အားမရစရာ၊ စိတ္ဆင္းရဲစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ ဘဝေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။

ခ်ိဳးလင္းျပာ မဂၢဇင္းက ျပည္ပမွာ ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းတအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးမဂၢဇင္းလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ ... က်မ အားမရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြအတြက္ အင္အားတရပ္ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဒီဝတၳဳကို ဖန္တီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႕ ေလာႀကီးမႈေၾကာင့္ ဆိုလိုရင္း မေရာက္ဘဲ တလြဲျဖစ္သြားခဲ့ရင္ က်မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မရဲ႕ “ေႏြ” ကေတာ့ ခုဆို သူ႔ကိုကိုနဲ႔ သားေလးလား၊ သမီးေလးလား တေယာက္ေတာင္ ရေနေရာေပါ့ :P

ေလးစားစြာ
တူးတူးသာ

မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၅)

“ကယ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕ .. မႏိုင္ေတာ့ဘူး ..”

ဂ်ာနယ္ထုတ္ႀကီးကို ထမ္းၿပီး ကိုးယိုးကားယား တက္လာတဲ့ ေအာင္ထူးကို ေႏြတို႔ေတြ သနားရမလို ရယ္ရမလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီတိုက္မွာကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ အလုပ္သမားရယ္လို႔ ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သတင္းေထာက္ေပမယ့္ ဂ်ာနယ္ထုတ္လည္း ကူထမ္းခ်င္ ထမ္းရမွာပဲ။ ေအာင္ထူး ခမ်ာ .. ေျမညီထပ္ကေန ၇ ထပ္ကို ဒီအထုတ္ႀကီးထမ္းတက္လာရတာ ေမာရွာမွာေပါ့။

သူပစ္ခ်လိုက္တဲ့ ဂ်ာနယ္ထုတ္ကို ယူၿပီး ကိုသက္ခိုင္က ေႏြတို႔ကို ေဝေပးတယ္။ ေႏြတို႔ရဲ႕ သတင္း ရင္းျမစ္ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ရယ္ .. ေႏြတို႔ကိုတာ တေယာက္ကို ၃ ေစာင္ရယ္ ကိုသက္ခိုင္က ေပးတယ္။

“ငါ့သတင္းေလး ျပဳတ္တယ္ဟာ”

ျမင့္မိုက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ညည္းတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ။ သူ႔သတင္း စာေပစိစစ္ေရးက မလြတ္ဘူးဆိုတာ မူၾကမ္း ရံုးက်ကတည္းက သိၿပီးသားပဲ။ ေႏြတို႔ေတြအတြက္ ဒီ သတင္းေလး ေတြက ပိုက္ဆံေတြဆိုလည္း ဟုတ္သလို နာမည္ေလးေတြ တည္ေဆာက္ခြင့္ရတဲ့ အရာေတြ ဆိုလည္း မမွားဘူးေလ။ ပိုက္ဆံမရရင္ေတာင္ ကိုယ့္နာမည္ေလးကို သတင္းနဲ႔ ယွဥ္တြဲ ေတြ႕ခြင့္ ရလိုက္ရင္ ေပ်ာ္ၾကတာ မဟုတ္လား။

စာေပစိစစ္ေရးနဲ႔ ဂ်ာနယ္တုိက္ဆိုတာကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ သူတို႔က ေႏြတို႔ရဲ႕ သတင္းေတြကို ရွာႀကံျဖဳတ္မယ္၊ ေႏြတို႔ကလည္း လြတ္ေအာင္ ႀကံဖန္ေရးၾကမယ္။ ဒါပဲေလ။ ဒီၾကားထဲ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ျဖဳတ္ဖို႔ေမ့သြားတာကို သူတို႔အထက္ကေထာင္းေတာ့မွ ဘာမဆိုင္ညာမဆုိင္ အယ္ဒီတာေတြ ကို ထုေျခလႊာတင္ခိုင္းတာေတြ၊ ေနာက္မလုပ္ပါဘူးဆိုတဲ့ ခံဝန္ကတိ ထိုးခိုင္းတာေတြက ရွိေသး တယ္။

“ေႏြ .. ေသြးလြန္တုပ္ေကြးသတင္း ေရးဖို႔အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီလား”

မအိက ေႏြ႕ကိုလွမ္းေမးတယ္။

“ျဖစ္ၿပီမအိ။ ေႏြ အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း ျဖည္ခ်ထားတယ္၊ အခ်က္အလက္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ စံုၿပီ။ ေရးလို႔ရၿပီထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မအိနဲ႔တူတူေရးမယ္ေနာ္”

ေႏြ႕စကားကို မအိက ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီသတင္းေရးဖို႔ အားလံုး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကဘယ္လို စၿပီး ေရးရမွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတာ။ ခုလို မအိေမးလိုက္ေတာ့ အေတာ္ပဲေပါ့။

“အိုေက .. ေႏြအားရင္ မအိစားပြဲကို လာခဲ့ေတာ့”

ေႏြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ မအိစားပြဲနားကို ခံုတလံုးေရႊ႕သြားလိုက္တယ္။

သတင္းကို ဘယ္ Angle ကထြက္မလဲ၊ စတိုရီ အုိင္ဒီယာက ဘာလဲ၊ သတင္းလိဒ္ကို ဘယ္လို ေရးမလဲ။ မအိရဲ႕ေမးခြန္းေတြကို ေႏြ အိုးနင္းခြက္နင္း အေျဖေပးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ မအိက ေႏြ႕အယူအဆေတြကို မျငင္းဘူး။ သူ႔အယူအဆေတြနဲ႔ ျဖည့္စြက္လိုက္ေတာ့ ဒီ သတင္းေဆာင္းပါးေလးက လွလွပပေလးျဖစ္လာတယ္။

“ဒီသတင္းကို Hard news ပံုစံနဲ႔ မေရးဘဲ Soft news ပံုစံနဲ႔ ေရးၾကည့္ရေအာင္။ ေႏြျမင္ခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းနဲ႔ စထြက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား”

ေႏြ႕အေတြးထဲမွာ ကေလးေဆးရံုက ျမင္ကြင္း ျပန္ေပၚလာတယ္။ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အေလာင္းကို တြန္းထုတ္လာတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမ..။ ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ ဆို႔ၾကပ္သြားတယ္။

“တကယ့္ စတိုရီက ေသြးေရာင္းစားတာ ေႏြရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို လိဒ္သြားထြက္ၿပီး အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ေရးျပလိုက္ရင္ ေႏြ႕သတင္းတပုဒ္လံုး စိစစ္ေရးက လွီးလိုက္လိမ့္မယ္ .. ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်ာနယ္လစ္ လုပ္ေနသေရြ႕ေတာ့ အလွီးမခံရေအာင္ ေရးတတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ္ေရးခ်င္တာလည္း ေရးရ .. သူတို႔လည္း သေဘာက် ပံုစံမ်ိဳးေရးတတ္တာကိုက ပညာပဲ”

မအိရဲ႕စကားေတြကို ေႏြမွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဟုတ္တာပဲ၊ အျဖဳတ္မခံရေအာင္ ေရးမွျဖစ္မွာေပါ့။

“ေသြးေရာင္းစားတာကိုလည္း ထည့္ေရးခ်င္တယ္ မအိရဲ႕ .. ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
“ထည့္မယ္ေလ .. ဒါေပမယ့္ အဲဒါကို ပါးပါးေလး လွလွပပေလး ထည့္မယ္။ အျဖဳတ္မခံရေအာင္ ေပါ့”

မအိရွင္းျပတဲ့အတိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ျမစံပယ္မွာ သြားေရးဦးမွ။ ရံုးေပၚမွာက ဆူညံေနတာ။ မအိတို႔လို ပါရမီမရွိေတာ့ မေရးႏုိင္ဘူး။ ဒီေန႔လို ဂ်ာနယ္ထြက္ရက္ဆို ပိုဆိုးေသး။ သတင္းခန္းဆိုေတာ့လည္း ဘယ္တိတ္ဆိတ္ပါ့မလဲေလ။

“မိေႏြေရ .. ဒိုးမယ္ေဟ့ လုိက္မွာလား”

မထိုက္ကလွမ္းေမးလိုက္မွ သတိရသြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ ပန္းဆိုးတန္း ေလာကနတ္မွာ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳက စာအုပ္ျပပြဲလုပ္ေနတာ။ မထိုက္က သတင္းယူဖို႔သြားမလို႔ .. ေႏြကေတာ့ စာအုပ္ေတြကို သြားေငးမလို႔။ ကိုကိုနဲ႔ယူၿပီးမွ စာအုပ္ တအုပ္ေတာင္ မဝယ္ႏုိင္ေသးဘူး။ အရင္က အေမတို႔ အိမ္မွာ တုန္းကဆိုရင္ ေႏြက မုန္႔ဖိုးစုၿပီး စာအုပ္ေတြ ဝယ္တာ။ ေႏြမဝယ္လည္း အေဖက ဝယ္ေပးတာပါပဲ။

“ေဒၚထိုက္ ဘယ္လိုလဲဲ .. ရည္းစားနဲ႔ ျပတ္ၿပီဆို” လို႔ မအိက လွမ္းေမးတာကို မထုိက္က အၿပံဳးမပ်က္ ျပန္ေျဖတယ္။ မထုိက္ရင္ထဲမွာေတာ့ ငိုေနမွာေပါ့ေလ။ ေႏြကသာ လုိက္ခံစားေနတာ မထိုက္က ေႏြတို႔ကို အဲဒီကိစၥေျပာျပၿပီးတဲ့ ေန႔ကစၿပီး ကိုေလးအေၾကာင္း တခြန္းေတာင္ မဟေတာ့ဘူး။ ပံုမွန္အတိုင္း သတင္းအလုပ္ေတြပဲ ဖိလုပ္ေနတာ။

“ဟယ္ မထိုက္ရည္းစားက ဒီေလာက္ေခ်ာလည္းေခ်ာ မထိုက္ကိုလည္း ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့ဟာ ဘာလို႔ုျပတ္ရတာလဲ။ မထိုက္က မထိန္းလို႔ထင္တယ္”

ဘုမသိဘမသိနဲ႔ မားကတ္တင္းက ေဆြေဆြက လာဝင္ေျပာတယ္။ ေဆြေဆြ႕ကို မထိုက္က ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ဘာမွေတာ့မေျပာဘူး။ ဒါေပမယ့္ မအိက ..

“ေယာက္်ားဆိုတာ ထိန္းရေအာင္ ကေလးမွမဟုတ္ဘဲ ေဆြရယ္” လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။
“မဟုတ္ဘူးေလ .. ေဆြဆိုလိုတာက ဒီလို တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳး ရဖို႔ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား”
“ဟားဟား .. ေဆြကေတာ့ေနာက္ၿပီ။ သူပဲတန္ဖိုးရွိတဲ့ ေယာက္်ားျဖစ္ရမွာလား။ သူလည္း တန္ဖိုးရွိတဲ့ မထိုက္လို မိန္းမကို ဆံုးရႈံးရတာပဲဟာ၊ သူကမွ တန္ဖိုးကို မသိတာ”
“ဟင္ .. မအိစကားေတြကလည္း ရႈပ္ေနတာပဲ” လို႔ ေဆြေဆြက ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႔ေျပာရင္း လက္ထဲက မွန္ဝုိင္း ေသးေသးေလးနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။

ေဆြေဆြက မံႈေနေအာင္လွတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ မားကက္တင္း ဆိုေတာ့ အဝတ္အစားကိုလည္း ေက်ာ့ေနေအာင္ ဝတ္ရတယ္၊ အလွအပကလည္း ျပင္ရတယ္၊ စကားကိုလည္း ကတ္စတန္မာ ႀကိဳက္ေအာင္ ခ်ိဳခ်ိဳေလး ေျပာရတယ္၊ ေႏြတို႔လို အခ်င္းခ်င္းနဲ႔ စကား ေျပာရင္ေတာင္ သူ႔ဟန္ပန္နဲ႔ စကားသံေတြက ကတ္စတန္မာကို ေျပာသလို ဟန္လုပ္သံ ေတြက ပါေနတတ္တာ။ ျမင့္မိုကေတာ့ “ခၽြဲပစ္ေနတာပဲ ၾကည့္မရပါဘူးဟာ၊ အဆံမရွိဘူး ဟန္ပဲရွိတဲ့ဟာေတြ” လုိ႔ အၿမဲေျပာ တတ္တယ္။ ေႏြကေတာ့ အလုိက္အထုိက္ဆက္ဆံပါတယ္။

ေဆြေဆြကေတာ့ သူ႔ရည္းစားက ဘယ္လိုအရည္အခ်င္းရွိတာ၊ သူ႔ကို ဘယ္လိုခ်စ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ထိ ဂရုစိုက္တာ၊ ေယာကၡမေလာင္းေတြက ဘယ္လို သေဘာေကာင္းတာ၊ ပိုက္ဆံလည္း ဘယ္လို ခ်မ္းသာတာ၊ မဂၤလာေဆာင္ရင္ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ ေဆာင္မွာ ဆိုတာေတြ အၿမဲ ေျပာတတ္တယ္။ အဲဒါကိုပဲ ျမင့္မိုက ၾကည့္မရတာေလ။

“ေယာက္်ားေတြ ဂရုစိုက္တယ္၊ အလုိလုိက္တယ္ ဆိုတာမ်ား သူမို႔လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ သူ႔ဘဲႀကီးကို ငါေတြ႕သားပဲ .. ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ တြဲေနတာ။ သူကေတာ့ သူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ ထင္ေနပံု ရတယ္။ ငါ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ” လို႔ ျမင့္မိုေျပာတုန္းကဆို ေဆြေဆြၾကားသြားမွာစိုးလို႔ မနည္းကို မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲနဲ႔ ျပရတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္၊ ေႏြတို႔က သတင္းေထာက္ေတြ ဆိုေတာ့ ေနရာေပါင္းစံုကိုေရာက္ၿပီး လူေပါင္းစံုနဲ႔ေတြ႕ရတာ။ တခါတေလ ျမင္ရၾကားရ မသက္သာတာ ေတြလည္း ရွိတာေပါ့ေလ။

ေႏြကေတာ့ ဒါေတြမသိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ဆိုတာကို မေတြး ဖူးဘူး။ ကိုကိုနဲ႔က အတူသာေနတယ္ မဂၤလာဆြမ္းေတာင္ ေကၽြးလိုက္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုကို ကလည္း လုပ္ခ်င္လားလို႔ တခါမွ မေမးပါဘူး။ သူ႔မွာ တာဝန္မရွိတဲ့အတိုင္း ..။

ေႏြ႕ အေတြးကို ေႏြျပန္လန္႔သြားတယ္။ ခုတေလာမွာ ကိုကို႔ကို အျပစ္ျမင္စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားေနသလိုပဲ။ ညကလည္း ကိုကိုက ေျပာေသးတယ္ “မင္းပံုစံက အရင္နဲ႔ကိုမတူဘူး၊ တခုခု ေၾကာင့္ မာန္တက္ေနသလိုပဲ” တဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေႏြ႕အေနနဲ႔ မာန္တက္ေနတာ ဟုတ္လား၊ မဟုတ္ဘူးလား မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ေႏြ႕အလုပ္ကို ေႏြေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

“ကဲ မိေႏြ .. လိုက္မယ္ဆို သြားမယ္ေဟ့” လို႔ မထုိက္ေဆာ္ၾသလိုက္မွ ေႏြ႕အေတြးျပတ္သြားတယ္။ ေလာကနတ္က ျပန္လာမွပဲ ေဆာင္းပါးေရးေတာ့မယ္ေလ။

* * *

ခုတေလာမွာ ေႏြတို႔ အထက္တန္းတုန္းက သင္ရတဲ့ ေရွး ကဗ်ာေလး တပုဒ္ထဲက စာသားတခ်ိဳ႕ .. ဘယ္လိုက ဘယ္လို ေႏြ႕ေခါင္းထဲ ဝင္ေနတယ္မသိဘူး ..

“မယူလုိက္က မုိက္လို႔ထင္ .. ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္” တဲ့ … မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ဘဝကို ေရးထားတာေလ။ သိပ္ကို ေပၚလြင္တာပဲ။ ေယာက္်ားတေယာက္က ေပးလာတဲ့ အခြင့္အေရးကိုု ျငင္းျပန္ရင္လည္း .. (အဲဒီ အခြင့္အေရးက တကယ့္ေစတနာမွန္နဲ႔ ေပးတာျဖစ္ေနရင္) မိုက္လိုက္တာ အေျပာခံရမယ္၊ တကယ္လို႔ ယူလိုက္ျပန္ရင္လည္း တလြဲေတြးတတ္ေသာ သေကာင့္သားမ်ားက သူတို႔ကိုႀကိဳက္လို႔ပဲလို႔ လိုရာဆြဲေတြးၾကတယ္တဲ့။ ဟုတ္သားေနာ္။

ခုေခတ္ စပြန္စာဆိုတဲ့ ဘဘႀကီးေတြ၊ အန္ကယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္မိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အဲဒီ ကဗ်ာရြတ္ျပရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဒါက .. ေရြးစရာလမ္းမရွိတဲ့ သေဘာကို ေျပာတာလား၊ ေရွးေခတ္က အေျခအေနေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ေခတ္ျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလး ဆိုရင္ ဒီလိုခ်ည္းပဲလား။ ဟင့္အင္း .. မျဖစ္ရဘူး။ ဘာဆိုင္လို႔လဲ မိန္းမနဲ႔ ေယာက္်ား ဆက္ဆံေရးမွာ မိန္းမဘက္က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏုိင္ရတာလဲ။ အခြင့္အေရးက သတ္သတ္ပဲ .. အခ်စ္က သတ္သတ္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အခြင့္အေရးေပးမွ ခ်စ္တာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္သလို၊ ခ်စ္လို႔ အခြင့္အေရး ေပးမယ္ ဆိုတာေကာ အေပးအယူ မဆန္လြန္းဘူးလား။ ထူးဆန္းလိုက္ တာ .. ဘယ္တုန္းကမွ ေႏြ အဲဒီလို ေတြ မေတြးခဲ့၊ မစဥ္းစားခဲ့ ဖူးဘူး။

ေႏြသိခဲ့တာက မိန္းကေလး ဆိုတာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေန၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူ၊ ကုိယ့္ခင္ပြန္းကို ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳး ျပဳစု။ သူတို႔ျပဳသမွ်ႏု ဒါပဲလို႔ ထင္ထားတာ။ ခု အဲဒီအထင္ေတြကို ေႏြကိုယ္တုိင္ ေျပာင္းျပန္လွန္ခ်င္ေနမိတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမကို ေႏြျပန္စဥ္းစားမိေတာ့လည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေႏြ မေက် မခ်မ္းျဖစ္မိတယ္။ ပင္ပမ္းတာခ်င္းတူတူ၊ အိမ္အတြက္ ဝင္ေငြရွာရ တာခ်င္းတူတူ၊ ပညာတတ္တာခ်င္းလည္း တူတူ (သာခ်င္းသာ အေမကေတာင္ ပိုသာေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္အားျဖင့္လည္း အေမကပိုတယ္) အဲဒါကို အေဖ့ကို အေမက ျပဳစုရတယ္၊ ထမင္းဟင္းခ်က္ေကၽြးရတယ္၊ ခူးေကၽြးရတယ္။ အိမ္ကိစၥ၊ သားသမီး ကိစၥေတြကို အေမက ပိုယူရတယ္။ အဲဒါဘာေၾကာင့္လဲ။ အခ်စ္ေၾကာင့္လား။

ေယာက္်ားေတြက အခ်စ္ဆိုတာ တခုတည္းနဲ႔ မိန္းမေတြရဲ႕ ဘဝကို ပိုင္စိုးမွာလား။ ေႏြေကာ .. အခ်စ္ ဆိုတာရဲ႕ ဖမ္းစားမႈေၾကာင့္ ကိုကိုရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေနရမွာလား ..။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာက္ စရာႀကီးပဲ။ ေႏြ အဲဒီလို မျဖစ္ခ်င္ဘူး။

“နင္တို႔က ငါ့အတြက္ ပူေနၾကတယ္။ ငါက ေပ်ာ္ေနတာဟ၊ ခုမွ ငါ လြတ္လပ္သြားတာ” လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ မထိုက္ကို ေႏြျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ “မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို မုဒိတာ မပြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မနာလို စိတ္ႀကီးတဲ့ ေယာက္်ားေတြကို ငါလန္႔သြားၿပီ။ သူကေတာ့ ငါ့ကို အလုပ္မလုပ္ေစခ်င္တာ ခ်စ္လို႔လို႔ ေျပာမွာေပါ့ဟာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ငါသိေနတယ္၊ အဲဒါ ငါ့ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို သူ မနာလိုတာဟ”

ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အဲဒါေတြရွိလား။ ေႏြသိပ္လန္႔သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ရွိေနတယ္ေလ။ ေႏြ႕ကိုၾကည့္တဲ့ ကိုိကို႔မ်က္လံုးေတြက စိမ္းကားေအးစက္လာတာ ေႏြခံစားေနရတယ္။

အၿမဲတမ္း အိမ္မွာ ဖေရာင္းတိုင္မီးနဲ႔ စာေရးတတ္တဲ့ ေႏြ႕ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ သိသိသာသာ ကန္႔ကြက္ လာခဲ့တယ္။

“အိမ္ကို အလုပ္ေတြယူမလာနဲ႔ကြာ။ မင္းဟာက အလုပ္ခ်ည္းပဲ၊ ဘယ္မွာလဲ နားခ်ိန္”

ေစတနာနဲ႔ ေႏြပင္ပမ္းမွာစိုးလို႔ ေျပာသလိုလိုနဲ႔ ေႏြ႕အလုပ္မွာ ေအာင္ျမင္မႈနည္းေအာင္ ေျပာေနတာ လို႔ ဘာလို႔ ေႏြေတြးမိတာလဲ။ တကယ္ဆို ကိုကိုက ငါ့ကို ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာပါေလလို႔ ဘာလို႔ မေတြးမိတာလဲ။

ေသခ်ာတာက ေႏြတို႔ၾကားမွာ အက္ေၾကာင္းတခုက တျဖည္းျဖည္း အရာထင္လာၿပီ။ ကိုကို႔ရဲ႕ ဂစ္တာသံကို ၾကည္ႏူးတာထက္ အေႏွာင့္အယွက္တခုလို႔ ေႏြျမင္တတ္ေနၿပီ။ ကိုကိုရဲ႕ အသံုးမဝင္မႈ ေတြကို ေႏြ စိတ္ကုန္စ ျပဳလာတာကေကာ ကိုကို႔ကို ေႏြမခ်စ္ေတာ့တာလား။

ေနာက္ဆံုး ကိုကို ဘယ္မိန္းကေလးနဲ႔ တြဲေန တြဲေန စိတ္သိပ္မဝင္စားေတာ့တဲ့ထိ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္ မွာေတာ့ ေႏြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ယ္ အျမင့္ဆံုး အတိုင္းအတာအထိ ထိတ္လန္႔သြားေတာ့တယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ေႏြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း ေတာ္ေတာ္နည္းသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေႏြးေထြးမႈလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းသြားၿပီ။

ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေႏြစိတ္ပ်က္စျပဳလာၿပီ။ အရင္က ကိုကို႔ေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔ရတဲ့ ေနရာမွာ ခု ေႏြမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ထက္ အလုပ္ထဲမွာ ေႏြ ပိုေပ်ာ္တယ္။

“ေယာက္်ားေတြက အလကားပါဟာ၊ မိန္းမေတြကို သူတို႔က အေပၚယံအလွတမ်ိဳးပဲ စိတ္ဝင္စား တာ၊ ဒီမိန္းမရဲ႕ ဦးေႏွာက္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သူတို႔ အတြက္ အေရးမႀကီးဘူး၊ ဒီမိန္းမရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ ဒီမိန္းမရဲ႕ ႏွလံုးသား ဒါေတြကို သူတို႔ ထည့္မတြက္ဘူး”

စိတ္နာနာနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ေဝမာ့စကားသံကိုလည္း ေႏြျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ ေဝမာက သိပ္ထက္တဲ့ မိန္းကေလး၊ သိပ္လည္းေတာ္တယ္၊ စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရုပ္ကေလးက မလွရွာေတာ့ ေယာက္်ားေတြက ျမင္တာနဲ႔ လန္လန္သြားၾကတာ။ ခ်က္တင္မွာ ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖဴးေနေပမယ့္ လူခ်င္းေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္ၿပီဆိုရင္ ေဝမာ အသည္းကြဲရတာပဲ။ ခုေတာ့ ေဝမာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၿငိမ္သြားၿပီ။ သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့၊ သူ အေျခအေနမွန္ကို လက္ခံႏုိင္တဲ့သူမ်ိဳးကိုပဲ သူစဥ္းစားေတာ့မယ္တဲ့။ ျမင့္မိုရဲ႕ လက္ခ်ာေတြ မိသြားတာလည္း ပါတာေပါ့။

ျမင့္မို က်ျပန္ေတာ့လည္းတမ်ိဳး ..။ ရုပ္ကေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ ဒါေပမယ့္သူက ေယာက်္ားေတြကို သိပ္အထင္ေသးတာ၊ သူ႔ကိုခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့သူမွန္သမွ်ကို ေကာလႊတ္တာခ်ည္းပဲ။ စိတ္မဝင္စားဘူး တဲ့။ အသည္း ေတာ္ေတာ္မာတဲ့မိန္းမ၊ ေႏြသာသူ႔ေနရာမွာဆို မလြယ္ဘူး။ ေႏြက စိတ္ေပ်ာ့တယ္ ေလ။

စိတ္ေပ်ာ့လို႔လည္း ကိုကို႔ရဲ႕ စကားလံုးေတြေအာက္မွာ မိန္းမူးရင္း အေမတို႔ တခါမွ ေတြးထင္ မထားခဲ့ဘူးတဲ့ ေနရာမ်ိဳးကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ခဲ့မိတာေပါ့။ ခုအခိ်န္မွာေတာ့ “ကိုကိုတို႔ ကေလးမယူခ်င္ေသး ဘူးကြာ” လို႔ ေျပာခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မလားမသိဘူး။ ေႏြ႕ဘာသာေႏြဆို မိုက္မိုက္မဲမဲနဲ႔ ကေလးတေယာက္ ယူဖို႔ ႀကိဳးစားမိဦးမွာ။ ကေလးရွိတာက သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကို ပိုခိုင္ေစတယ္ဆိုတဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြစကားကို ယံုလို႔ေပါ့။ တကယ္က ကေလး ရွိတာဟာ ခုိင္ၿပီးသားသံေယာဇဥ္ႀကိဳးကိုပဲ ပိုခိုင္ေစမွာပါ .. မခိုင္လက္စ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး ဆိုရင္ ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကေလးေတြရွိရွိ ျပတ္မွာပဲ။ အဲဒီလုိ ျပတ္ၾကတဲ့အခါက် ကေလးေတြပဲ ၾကားက ေျမစာပင္ ျဖစ္ၾကရမွာေလ။

ျမင့္မိုက အၿမဲေျပာေလ့ရွိတယ္ “ငါက Problem child ဟ” တဲ့။ ဟုတ္တယ္ .. ျမင့္မိုရဲ႕ ေဖေဖက သူတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင့္မိုေမေမကို ထားသြားခဲ့တာေလ။ ျမင့္မိုက သူ႔ေဖေဖ အပါအဝင္ ေယာက္်ားေတြကို အထင္မႀကီးတာ၊ စိတ္နာတာ ခုထိ စြဲေနတာတဲ့။

“ငါက ၁၂ ႏွစ္သမီးေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေဖေဖက ေမ့ေမ့မွာ ဘာအျပစ္မွမရွိဘဲ တျခား မိန္းမ တေယာက္ကို ယူသြားတာဟ။ အဲဒါ ငါသိတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေမေမတေယာက္တည္း ငါတို႔ကို ရုန္းကန္ေကၽြးခဲ့ရတာေလ၊ ေဖေဖက တခ်က္ေလးေတာင္ လွည့္ၾကည့္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီကတည္းက ေဖေဖ့ကို ငါအရမ္းမုန္းခဲ့တာ။ ခု သိတတ္ခ်ိန္မွာ မမုန္းေတာ့ေပမယ့္ ေယာက္်ား ေတြကို အထင္မႀကီးတဲ့ စိတ္ကေတာ့ စြဲေနခဲ့တယ္” လို႔ ျမင့္မိုက တခါတေလ သူ႔အေၾကာင္းကို စိတ္လိုလက္ရ ေျပာျပတတ္တယ္။

ျမင့္မိုေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ေႏြ႕ပတ္ဝန္းက်င္က ေယာက္်ားေတြကိုပဲ ၾကည့္ေလ .. အားလံုးကို ေရာၿပီး ရမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး .. မထုိက္ခ်စ္သူ ကိုေလး ..၊ ေနာက္ ေဆြေဆြရည္းစား၊ ေနာက္ေတာ့ ကိုကို .. ေဝမာနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားေတြ .. ဘယ္သူကမ်ား အထင္ႀကီးစရာ ေကာင္းလို႔လဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာလို႔ ေႏြ ဒါေတြကို စဥ္းစားေနမိတာလဲ။ ေႏြ .. ကိုကို႔ ကို ျပတ္ခ်င္ေနၿပီလား ..။ ကိုကို နဲ႔ ကြဲျပတ္ဖို႔ဆိုတဲ့ မိုးႀကိဳးကို စကားလံုး ထန္းလက္ေတြနဲ႔ ကာဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာလား။

ေသခ်ာတာက ေႏြနဲ႔ကိုကို႔ အေျခအေနက ေပါက္ကြဲခါနီး ဗံုးတလံုးလိုပဲ ..။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကြဲမလဲ ဆိုတာ ေစာင့္ေနရတဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။

ဒါေပမယ့္ ကြဲဖို႔ ျပတ္ဖို႔ဆိုတာက ေႏြတို႔ ျမန္မာ့လူေနမႈစနစ္ထဲမွာ ထင္သေလာက္ေတာ့မလြယ္ လွဘူး။ ေႏြ ေယာက္်ားနဲ႔ ကြဲမယ္ဆိုရင္ ေမေမတို႔ကလည္း (ကိုကို႔ကို ၾကည့္မရသည့္တိုင္ေအာင္) လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို ေႏြက ဒီပံုစံအတိုင္း တသက္လံုး ေနသြားရမွာလား။ ကိုကိုကလည္း ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ကြဲႏိုင္မယ့္မိန္းမ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနမွာလား။ အဲဒါကို ေႏြက ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံေနရမွာလား ..။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေႏြေခါင္းေျခာက္တာပဲ သိတယ္္။ ည ၁၂ နာရီထိုးၿပီ .. ကိုကို ျပန္မလာ ေသးဘူး။ မီးလည္း မလာဘူး .. ေႏြ အိပ္လို႔လည္း မရဘူးေလ ..။

* * *

“သမီးေယာက္်ားနဲ႔ တကယ္ျပတ္ႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ကြဲခဲ့လိုက္ေတာ့။ ေမေမ လက္ခံမယ္”
“ရွင္”

အေမ့စကားကို ေႏြ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ေႏြ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ .. ေမေမက “ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းပဲ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ဆက္ေလွ်ာက္ ရမွာပဲ” လုိ႔ပဲ ျပန္ေျပာလိမ့္မယ္လို႔ ေႏြ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တာ။ ဒါမွမဟုတ္ “မိန္းကေလးဆိုတာ ဖက္ေပၚ ဆူးက်လည္း ဖက္ေပါက္၊ ဆူးေပၚဖက္က်လည္း ဖက္ပဲေပါက္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဆံုးမ လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားတာ။ တကယ္တမ္း အေမ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက ေႏြ႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူးဆန္းေနတယ္။

ညက အေနအထားကေတာ့ ေႏြနဲ႔ ကိုကို႔ၾကားက အႀကီးမားဆံုး ေပါက္ကြဲမႈႀကီးပဲ။ ညဥ့္ ၁ နာရီ ထိုးခါနီးေလာက္မွ ျပန္လာၿပီး လိုက္ပို႔တဲ့ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က ေကာင္မေလး တအုပ္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ အၾကာႀကီး ေဟးလားဝါးလား လုပ္ေနတာ။ ေႏြထြက္ၾကည့္တာကိုေတာင္ အေရးမလုပ္ဘဲ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ သားေျပာသမီးေျပာေတြ နားရွက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျပာေနၾကတာေလ။

အဲဒါကို ေႏြက ေပါက္ကြဲေတာ့ ေႏြက လူမႈေရးမသိဘူးတဲ့ .. အဲဒီေကာင္မေလးေတြကို ထြက္ ႏႈတ္ဆက္သင့္တယ္တဲ့။ ကိုကုိတို႔ဆိုင္ တခါလိုက္သြားတုန္းက ေႏြ႕ကို ကိုကုိ မိန္းမမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ေႏြက ၿပံဳးျပတာေတာင္ တခ်က္ေလး ၿပံဳးရယ္မျပဘဲ ကိုကို႔ကိုက်ေတာ့ ခၽြဲခၽြဲပစ္ပစ္ စကားေတြ ေျပာေနတတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးေတြကို ေႏြက ဘာကိစၥထြက္ႏႈတ္ဆက္ရမွာလဲ။ အဲဒါ ေႏြ သဝန္တို တာမဟုတ္ဘူး။ ခုလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေႏြ႕ဂုဏ္သိကၡာက်ေလာက္ေအာင္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လုပ္ေနတာေတြ႕လို႔ ေႏြ ေျပာမိတာ။

ေႏြ႕ကို ကိုကိုက အလကား မာန္တက္ေနတဲ့မိန္းမဆိုၿပီး ေႏြ႕အလုပ္ထဲက ရွိသမွ် ေယာက္်ား ေတြနဲ႔ ေပးစားေတာ့ ေႏြမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေႏြ သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ့သမွ် ဒီတညတည္းနဲ႔ စိတ္ကုန္သြားၿပီ ..။ အစြမ္း ကုန္ မိုက္ရုိင္းတဲ့စကားေတြ ေျပာေနတာ ကိုကို မဟုတ္သလိုပဲ။ အားလံုး သဲထဲေရသြန္ လိုက္သလို ပဲ .. ေႏြ သူ႔ကို ဆက္မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေႏြ႕မွာ ရင္ဖြင့္စရာဆိုလို႔ အေမပဲ ရွိတာ၊ ေႏြ႕စကားကို ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး နားေထာင္ေပးမယ့္သူ ဆိုလို႔လည္း အေမပဲ ရွိတာ ဆိုေတာ့ မိုးလင္းတာနဲ႔ ေႏြ အေမ့ေျခရင္းကို အေျပး ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

“သမီး အံ့ၾသသြားလား”

အံ့ၾသတာေပါ့ .. ေႏြ အေမ့ဆီက ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့စကားလံုးေတြက ဒါမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေႏြ႕ကို ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ျပန္လႊတ္မယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တာ။

“တကယ္ဆို အေမ့အေနနဲ႔ အရင္ကတည္းက၊ သမီး ေယာက္်ားနဲ႔ တညသြားေနခဲ့ၿပီး ေနာင္တ ရပါၿပီလို႔ ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့တဲ့ မနက္ကတည္းက ျပန္လက္ခံသင္တာပါ။ ေမေမ မွားတာပါ သမီးရယ္”

ဟင္ .. အေမ မမွားပါဘူး .. ဘာလို႔ ေမေမမွားရမွာလဲ။ အဲဒီတုန္းကသာ ေႏြ႕ကိုေမေမ ျပန္ လက္ခံ ခဲ့မယ္ဆိုရင္ .. ေႏြ ေနာက္တခါ ထပ္မမိုက္ဘူးလို႔ ေျပာႏုိင္လား။ အဲဒီတုန္းက ေႏြ .. ကိုကိုတို႔ ပတ္ ဝန္းက်င္ကိုသာ ေၾကာက္ခဲ့ၿပီး ကိုကို႔ကိုမွ မေၾကာက္ေသးတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုကို႔ကို ေႏြ အဲဒီတုန္းက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ေနတုန္း .. အျပစ္မျမင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ေလ .. ဒီစကားေတြကို ေႏြ စိတ္ထဲကပဲ ေျပာေနမိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမ့ကို ေႏြ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေႏြ႕ပါးစပ္ကေတာ့ “သမီး တခုလပ္ျဖစ္သြားတာကို အေမ စိတ္မညစ္ဘူးလားဟင္” လို႔ပဲ ျပန္ေျပာမိတယ္။ အေမက ၿပံဳးၿပီး “ဘာလို႔ ညစ္ရမွာလဲ။ သမီးဘာသာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမ့ သမီးက ေမေမ့သမီးပဲေလ” တဲ့။

“မိန္းကေလးျဖစ္တာနဲ႔ပဲ .. ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆုိး ဒီ ေယာက္်ားတေယာက္ထဲကို က်ိတ္မွိတ္ ေပါင္းရမယ ္ဆိုတဲ့ အေမတုိ႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြက ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြရွိသလို .. တခ်ိဳ႕ေနရာ က်ေတာ့ အေမတို႔ မိန္းမေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခံရခက္တဲ့ ကိစၥေတြပဲ သမီးရယ္”

ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေျပာေနတဲ့ အေမ့ကိုၾကည့္ရင္း ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြ ေပၚလာတယ္။ အေမေကာ အဲဒီထံုးတမ္းစဥ္လာေတြကို ေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးလားလို႔ေပါ့။ ေႏြ႕ရင္ထဲက စကားေတြကို အေမ ၾကားသြားလားမသိဘူး ..။

“တခုေတာ့ရွိတယ္ သမီး .. သမီးမွာက သားသမီး မရွိေသးဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ သမီး စိတ္ဆင္းရဲ ေနတာကို အေမ ေျဖရွင္းေပးတာ။ တကယ္လို႔ သမီးမွာသာ ကေလးရွိေနမယ္ဆိုရင္ သမီးရဲ႕ ကေလး စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကိုပဲ အေမ ပိုဦးစားေပးရမွာ” လို႔ အေမက ေျပာတယ္။

“ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းသားသမီးရဲ႕ .. အေမတို႔ ျမန္မာ လူမႈဝန္းက်င္က မတရားဘူးေလ။ သမီးကို ေျမွာက္ေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက္်ားေလးက်ေတာ့ ေလွခါးသံုးထစ္ ဆင္းတာနဲ႔ လူပ်ိဳျဖစ္တယ္တဲ့။ မိန္းကေလးက်ေတာ့ လင္မရွိတဲ့ မိန္းမက တံခြန္မရွိတဲ့ ရထားလို မတင့္တယ္ဘူး ဆိုပဲ ဟားဟား”

အေမ့ရယ္သံမွာ စိတ္နာသံစြက္ေနသလိုပဲ။ အေမ ဘာေတြ ခံစားေနရပါလိမ့္ ေႏြသိခ်င္လိုက္တာ။ ဒီလိုစကားမ်ိဳးေတြ အေမ့ဆီက မၾကားဘူးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

“တကယ့္တကယ္ ျဖစ္လာၾကေတာ့ .. ကိုယ့္သားသမီးကို ငဲ့ညွာရတာနဲ႔၊ ကိုယ့္မိဘေဆြမိ်ဳး အသိုင္းအဝန္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဂုဏ္ငယ္မွာကို ငဲ့ကြက္ရတာနဲ႔ .. အေမတို႔ မိန္းမေတြမွာ .. ကိုယ္ မခ်စ္ေတာ့တဲ့ .. မသဒီေတာ့ တဲ့ ေယာက္်ားကို က်ိတ္မွိတ္ေပါင္းသင္းေနၾကရျပန္ေရာ”
“ဒါဆို .. ဟို .. အေမက .. အေဖ့ကို ..”

ေႏြ႕ရဲ႕ ထစ္အတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို အေမက ကမန္းကတန္း ျပန္အေျဖေပးတယ္ .. “အို .. သမီး အေဖကို သမီး မျပစ္မွားနဲ႔ေနာ္၊ အေဖက အေမတို႔အတြက္၊ အေမတို႔ မိသားစုအတြက္၊ သမီးတို႔ အတြက္ သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့ အေဖ၊ အေမ့အတြက္ သိပ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေလးစားရတဲ့ လင္ေယာက္်ားပါ သမီးရယ္။ အေမက အေဖ့ကို စိတ္နာၿပီး ဒီစကားေတြ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ မိန္းမေတြ အားလံုးအတြက္ ၿခံဳၿပီး ေျပာေနတာပါ”

ၾကည့္စမ္း အေမက ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဒါ .. ေႏြ႕ အေမပါပဲ။ သိပ္ကို သတၱိရွိ၊ ရိုးသားၿပီး အမွန္ကို ျမင္တဲ့အေမ၊ ၿပီးေတာ့ ေႏြ႕ကို အင္အားေတြ အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးတဲ့ အေမ၊ သိပ္ေတာ္တဲ့အေမ၊ ေႏြ႕အတြက္ စံျပမိန္းမဟာ အေမပါ ..။

အဲဒီေန႔က ေႏြ႕ဆီကို ကိုိကိုလိုက္မလာပါဘူး။ ထူးဆန္းစြာပဲ ေႏြ အရမ္းကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေနတယ္ ..။ ကိုကို႔ကို ေႏြမလြမ္းဘူး။ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ေႏြ ရံုးသြားဖို႔ ျပင္ေနတုန္း ကိုကို ေရာက္လာတယ္။

“မမ နင့္ေယာက္်ား လာတယ္” ဆိုတဲ့ ညီမေလးစကားကိုၾကားေတာ့ နည္းနည္းအံ့ၾသမိ သြားေသးတယ္။ ေႏြအိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လိုက္ေတာ့ အေမက သူ႔ကို ဧည့္ခန္းထဲ ထုိင္ခိုင္းထား ႏွင့္ၿပီ။ ကိုကို႔မ်က္ႏွာျမင္လိုက္ေတာ့ ေႏြ႕အတြက္အခ်စ္ေတြ မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။

(ဇာတ္သိမ္းခန္း မနက္ျဖန္လာမည္)

မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၄)

“ကိုကို ဒီမွာၾကည့္စမ္း ေႏြ႕နာမည္ေလး ဂ်ာနယ္မွာ ပါလာၿပီ”

ပထမဆံုးေႏြ႕သတင္းေလး ေဖာ္ျပခံရတဲ့ အပါတ္မွာ ဂ်ာနယ္ေလးကို တယုတယနဲ႔ တကိုင္ကိုင္ လုပ္ေနမိတယ္။ ကိုကို႔ကို ၾကြားေပမယ့္ ကိုကိုက သိပ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ပုံမျပဘူး။ ဂစ္တာေတာင္ အတီး မပ်က္ဘူး။ ေယာင္းမကေတာ့ ဂ်ာနယ္ကို ကိုင္ၾကည့္ေဖာ္ရပါတယ္။ ေႏြ႕နာမည္ကို ျပလိုက္ေတာ့ .. တယ္ဟုတ္ပါလား ဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ကို ကိုင္သြားၿပီး ေဘးအိမ္ေတြကို လိုက္ၾကြား ေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီနားပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေႏြ ဆရာမႀကီးျဖစ္ၿပီေပါ့။ ခဏေနမွ ကိုကိုက ဂစ္တာခ်ၿပီး ..

“ေႏြက သတင္းေထာက္ႀကီးျဖစ္ၿပီေပါ့ ဟုတ္လား” လို႔ ေမးတယ္။
“ဒါေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ ေတာ္တယ္မဟုတ္လား” ဆိုေတာ့ ကိုကိုက ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပံဳးတယ္။
“ေတာ္တယ္ .. ကိုကို႔မိန္းမ ေတာ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ .. ကိုကို အရက္ေသာက္မယ္။ ကိုကို႔ကို ဂရင္းရြိဳင္ယယ္ တျပား ဝယ္တုိက္ ဟုတ္လား။ ေႏြ ကိုယ္တုိင္ သြားဝယ္ေပးေနာ္”

အဲဒီေန႔က ေႏြ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားဘူး .. ကိုကို႔အတြက္ ဂရင္းရြိဳင္ရယ္ တျပားရယ္ .. ေျမပဲ ဆားေလွာ္ တထုတ္ရယ္ ေႏြကိုယ္တုိင္ သြားဝယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေမတို႔ သိရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးကို မေတြးေတာ့ဘူး .. ။ ေႏြ႕ဘဝမွာ မိန္းကေလးတန္မယ့္ အရက္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဝယ္ဖူးခ်င္းပဲ .. အဲဒီပထမဆံုးေၾကာင့္ ဒုတိယေတြ တတိယေတြ လာဦးမယ္ဆိုတာ ေႏြ လံုးဝ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီညက ေႏြ ေပ်ာ္လိုက္တာ .. လကလည္း သာလုိက္တာ။ ကိုကို႔ကို အလုပ္က အေၾကာင္းေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာျပ ..၊ ကိုကိုက အရက္ တခြက္ၿပီး တခြက္ေသာက္ရင္း ဘာတခြန္းမွ မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီညက ကိုကို ေႏြ႕ကို ဂစ္တာ တီးၿပီး သီခ်င္း တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ ဆိုျပတယ္ ..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေႏြ .. ငရုပ္သီးမႈန္႔သည္ ဘဝ၊ အဝတ္လိုက္ေလွ်ာ္ရတဲ့ဘဝကို ျပန္မေရာက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ေႏြ .. ဒီသတင္းေထာက္ ဘဝေလးကို ေတာ္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတယ္္။ ကားတိုးစီးရလို႔ ပင္ပမ္းေပမယ့္၊ ၇ ထပ္ျမင့္ တိုက္ကို ဒီတုိင္း တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ရလို႔ ပင္ပမ္း ေပမယ့္၊ တခါတေလ ထမင္းငတ္ေပမယ့္၊ ေျခတိုေအာင္ ေနပူထဲ ေလွ်ာက္္ရတဲ့ ရက္ေတြ ရွိေပမယ့္၊ သတင္း

မရလို႔ အယ္ဒီတာက ဆူတာေငါက္တာ ခံရေပမယ့္၊ အပင္ပမ္းခံ လိုက္ထားတဲ့ သတင္းတပုဒ္ကို သူမ်ားဦးသြားလို႔ဆိုၿပီး မသံုးတဲ့အခါ စိတ္ညစ္ရေပမယ့္ .. ေႏြ ေပ်ာ္တယ္။

အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် တရစ္ၿပီးတရစ္ တိုးလာတဲ့ ေႏြ႕ရဲ႕ သတင္းအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈေတြ .. ေႏြ႕ရဲ႕ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ .. ေနာက္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳ ခံရမႈေတြ အဲဒါေတြအားလံုးက ေႏြ႕ကို ဖမ္းစားထားလိုက္ၿပီ။

မထိုက္တို႔ ျမင့္မိုတို႔ ေဝမာတို႔ ေအာင္ထူးတို႔လို သူငယ္ခ်င္းေတြ ..၊ မအိတို႔ မသီတာ တို႔လို အစ္မေတြ .. ကိုသက္ခိုင္လို အကိုေတြ ေႏြ႕မွာ အမ်ားႀကီး ရွိေနမွေတာ့ ဒီ သတင္းခန္းေလးက ေႏြ႕အတြက္ သဲကႏၱာရထဲက အိုေအစစ္ေလးပါပဲ။ ေႏြ႕ေယာကၡမနဲ႔ ေယာင္းမေတြရဲ႕ ဆူပူသံေတြ ..၊ ေႏြတို႔ေနရတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ ဆင္းရဲတြင္းနက္မႈေတြ .. ေနာက္ဆံုး ကိုကို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကိုပါ ေမ့ထားလို႔ရႏုိင္ခဲ့တယ္။

ကိုကိုနဲ႔ ဟိုမိန္းမ ျပန္တြဲေနၾကတယ္တဲ့ .. ရိုးရိုးပါလို႔ ကိုကိုေျပာတာကို ေႏြ ယံုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုကိုတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က သိပ္ႏႈတ္လံုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးမွ မဟုတ္တာဘဲ .. ေႏြ မၾကားခ်င္မွ အဆံုးေပါ့ ..။

“ေႏြ .. နင့္ေယာက္်ားကို နင္ၾကည့္ထိန္းဦး” လို႔ ေယာင္းမက ထူးထူးဆန္းဆန္း ေျပာလာတဲ့ေန႔ .. ေႏြ သိပ္မအံ့ၾသေတာ့ဘူး။ ေႏြ႕ရင္ထဲကေတာ့ ဆစ္ကနဲ နာသြားတယ္။ အဲဒီေန႔က ေႏြ ေစာေစာျပန္ လာတာ ကိုကိုက မရွိဘူး။ ေႏြ အလုပ္ကို ႏွစ္ၿပီး လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အခ်ိန္၊ ေႏြ႕ အလုပ္ကို ေႏြ ဂုဏ္ယူၿပီး တုိးတက္မႈေတြ တသီႀကီးရေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ အားတင္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုကိုက ေႏြ႕အနားကေန ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီလား။

“ကိုကို ဂစ္တာျပန္တီးေတာ့မလား လို႔ပါ ေႏြရာ” ဆိုတဲ့စကားကို ေႏြယံုရမွာလား။ ကိုကို႔ကိုေကာ အဲဒီဆိုင္မွာ ျပန္ေပးတီးရမွာလား။ ေႏြ႕ေခါင္းထဲမွာ သိပ္ရႈပ္ေထြးေနတယ္။

“အိမ္မွာ ဒီတိုင္းထိုင္ေနရင္ ပ်င္းၿပီး စိတ္ေလေနဦးမယ္၊ ဆိုင္မွာတီးေတာ့ အလုပ္ကေလးရွိတယ္ ဆိုတာေလးနဲ႔ ပ်င္းခ်ိန္မရဘူးေပါ့” ဆိုတဲ့ ေယာင္းမရဲ႕ စကားကို ေႏြ နားေယာင္မိတာလည္း ပါတာ ေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ ဆိုင္မွာ ဂစ္တာျပန္တီးတာက နည္းနည္း ကိုကို လမ္းရွာတာက မ်ားမ်ား ဆိုတာကို ခပ္တုံုးတံုး ေႏြက ဘယ္သိပါ့မလဲ။

ကိုကို ဂစ္တာတီးလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံက ေႏြရတဲ့ပိုက္ဆံထက္ မ်ားပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြလည္း ေႏြရတဲ့ ပိုက္ဆံေလးကို ကိုယ့္ဘာသာ ျမတ္ႏို္းတယ္။ ဆိုင္က ပိုက္ဆံရလာတဲ့ ေန႔မ်ိဳးမွာ ကိုကို ေဒါင္ခ်ာဆိုင္းေအာင္ မူးလာတတ္ခဲ့ၿပီ ..။ ေႏြဝယ္ေပးတဲ့ ဂရင္းရြိဳင္ယယ္ အမည္းေရာင္ ျပားေလး ကိုကို မေသာက္ေတာ့ဘူး .. ဂရန္းရိြဳင္ယယ္ေတာင္ ေရႊပတ္မွ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လာၿပီ။

လက္ထဲက ပိုက္ဆံထုတ္ကို ဘုန္းခနဲပစ္ခ်ၿပီး “ေႏြ႕သတင္းေထာက္အလုပ္က ပင္ပမ္းပါတယ္ကြာ .. ပိုက္ဆံလည္း ဘယ္ေလာက္မွ ရတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ .. ထြက္လိုက္ .. အိမ္မွာပဲ ထမင္းခ်က္ .. အဝတ္ေလွ်ာ္လုပ္ ဟုတ္လား” ဆိုၿပီး ကိုကို ေျပာတတ္လာၿပီ။

အဲဒီလို ေျပာတဲ့ေန႔မ်ိဳးဆို ေႏြ႕အသားေတြ ဆတ္ဆတ္ခါတုန္ေအာင္ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ .. သူ မူးလို႔ ေျပာတာပါ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေႏြ႕စိတ္ကို ေႏြ ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး .. တိတ္တဆိတ္ပဲ ငိုေကၽြးရတဲ့ ညေတြ မနည္း ေတာ့ပါဘူး။

ေႏြ ဒီအလုပ္ေလးကို ျမတ္ႏုိးတယ္၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သိရက္နဲ႔ ကိုကိုေျပာတာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေႏြ႕သတင္းေလးေတြ ကာဗာမွာ ေဖာ္ျပခံလာရတာ .. အဖြဲ႕လိုက္ေရးတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါး ရွည္ႀကီးေတြမွာ ဝင္ၿပီး လက္စြမ္းျပခြင့္ရလို႔ ေႏြေပ်ာ္ရတဲ့ အေပ်ာ္ေတြကို ကိုကိုက မွ်ေဝခံစားဖို႔ ေဝးလို႔ စိတ္မဝင္စားတဲ့ပံုနဲ႔ တံုနိဘာေဝ ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကိုကို႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ေႏြက မွ်ေဝခံစားသေလာက္ ေႏြ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ကိုကို ဘာလို႔ ဝင္မေပ်ာ္ေပးႏိုင္ရတာလဲ။ အငယ္တန္း သတင္းေထာက္ကေန အႀကီးတန္းသတင္းေထာက္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံရၿပီး လစာလည္း တိုးတဲ့ ေန႔က ေႏြ ကိုကို႔အတြက္ ေဘာင္းဘီရွည္ တထည္ အမွတ္မရွိ ဝယ္ခဲ့မိေသးတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေန႔က ကိုကို႔မွာ ေဘာင္းဘီအသစ္တထည္ ပါလာတယ္။

“ဒီမွာၾကည့္ ဒါမ်ိဳးကိုမွ အဝတ္အစားလို႔ ေခၚတာကြ .. အေကာင္းစားလည္း မဝယ္တတ္ .. ဘယ္လို မိန္းမလဲကြာ”

ကိုကို ကိုယ့္ဘာသာ ဝယ္လာတာလား .. တေယာက္ေယာက္က ဝယ္ေပးလိုက္တာလား ေႏြ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ေႏြ႕ဝယ္လာတဲ့ ေဘာင္းဘီေလး ေနာက္တထည္လည္း ေခ်ာင္ထိုး ခံထား လိုက္ရျပန္ၿပီ။ ေႏြ .. ကိုကို႔ကို ခ်စ္ႏိုင္ေသးရဲ႕လား .. ။ အဲဒီေမးခြန္းက ဘာလို႔ ခုတေလာ ေႏြ႕စိတ္ထဲ ေရာက္ေရာက္လာရတယ္ မသိဘူး။

ကိုကို ဂစ္တာ ျပန္တီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကိုကိုနဲ႔ေႏြ ဆံုတဲ့အခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး နည္း လာတယ္။ ညေန ေႏြျပန္ေရာက္ရင္ ကိုကိုက မရွိေတာ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. ဒါမွမဟုတ္ .. ဆိုင္ကို သြားဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. အဝင္အထြက္ ေလာက္ပဲ ဆံုေတာ့တယ္။ မနက္ ေႏြ အလုပ္သြားခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုကိုက ညဥ့္နက္မွ အိပ္ထားလို႔ မထႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။

“မင္းတို႔ အသ္ိုင္းအဝန္းကို ငါၾကည့္မရဘူးကြာ၊ တကယ့္ ဖင္ေခါင္းေတြ၊ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီး ေနၾကတာ” ဆိုတဲ့စကားက ကိုကို ေႏြတို႔ အသိုင္းအဝန္းၾကား ဝင္မဆံ့တာကို မိုးႀကိဳးပစ္ ထန္းလက္နဲ႔ ကာလိုက္တာပဲလို႔ ေႏြသိပါတယ္။

ဂ်ာနယ္တိုက္ ႏွစ္ပတ္လည္ပဲြကို ဟိုတယ္ႀကီးတခုမွာ က်င္းပေတာ့ အသီးသီးအသက၊ အသက ကိုယ့္ခ်စ္သူ .. ကိုယ့္ ဇနီး၊ ကိုယ့္ခင္ပြန္းကို ေခၚခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ေႏြ အတင္းပူဆာလို႔ ပထမပိုင္း ကိုကိုလိုက္ခဲ့ေပမယ့္ .. ေႏြတို႔ၾကားမွာ ကိုကို မေနႏုိင္ဘူး။ ကိုကိုတို႔ အသိုင္းအဝန္းလို ေမာ္ဒယ္ ေတြ၊ အဆိုေတာ္ မျဖစ္တျဖစ္ေတြ .. အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္လို႔ လမ္းခင္းေပးေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ၊ အဆုိေတာ္ျဖစ္ဖို႔ထက္ ပိုက္ဆံရဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သူေတြမွ မဟုတ္တာပဲ။

ခပ္ေပါ့ေပါ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ က်င့္သားရေနတဲ့ ကိုကိုက အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ အသိုင္းအဝန္းကို မနာလို မရႈစိမ့္ႏုိင္တာလို႔ ေႏြ မေတြးခ်င္ဘဲ ေတြးမိၿပီ ကိုကို။ ေႏြ႕မ်က္ႏွာကို ေတာင္ မေထာက္ဘဲ ပြဲတဝက္တပ်က္မွာ ထထြက္သြားခဲ့တဲ့ ကိုကို႔ကို ေႏြ လံုးဝ နားမလည္ခ်င္ ေတာ့တာ ..။

တေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေနာက္တေယာက္က မနာလို မရႈစိမ့္ႏိုင္တာ .. အခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ ဘူးေပါ့ ကိုကိုရယ္ .. အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ တဘဝလို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ လင္မယား အျဖစ္နဲ႔ ဘယ္လို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရယူႏုိင္မွာတဲ့လဲ။

* * *

“ငါနဲ႔ ကိုေလးနဲ႔ ျပတ္ၿပီ”
“ဘာ”

ျမစံပယ္မွာ ေစာင့္ေနလို႔ ဖုန္းဆက္လို႔ ေႏြနဲ႔ျမင့္မို ေစာင့္ေနၾကတာ။ မထိုက္ တေယာက္ ခရီး မဆိုက္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ေႏြတို႔ လန္႔သြားတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ .. ကိုေလးက မထိုက္ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာေလ။ ၿပီးေတာ့ အလုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လိုက္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။

“ဟုတ္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ သူက ငါ့ကို ဒီအလုပ္က ထြက္ခိုင္းတယ္ဟ”

ေႏြတို႔ ထပ္အံ့ၾသရျပန္ၿပီ။ ကိုေလးက မထိုက္ရဲ႕ သတင္းေထာက္အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဂုဏ္ယူတယ္လို႔ သိထားတာ။ ေနာက္ၿပီး ကိုေလးက မထုိက္ကို ေတာ္ေတာ္ ကူညီေပးတာ။ သူ ကိုယ္တုိင္က ကုမဏီ တခုက မန္ေနဂ်ာ ဆိုေပမယ့္ မထိုက္သြားတဲ့ေနရာေတြမွာ အေဖာ္လိုတာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ .. မထိုက္ရဲ႕ သတင္းေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဒတာေတြ ရွာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီ ေနက်။ ညေန ဆိုရင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး .. တရက္မျပတ္ လာႀကိဳေနက်။ ေႏြတို႔က မထိုက္ကို ကံေကာင္းတဲ့သူ လို႔ ထင္ထားၾကတာ။

“ဘယ္လိုျဖစ္ျပန္တာလဲဟယ္ .. နင္က ဘာသြားလုပ္လိုက္လို႔လဲ”

ျမင့္မိုရဲ႕ အေမးကို မထိုက္က ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ၿငိမ္ေနတယ္။ သူ႔ပံုစံက ရည္းစားနဲ႔ ကြဲလာတာနဲ႔ မတူဘူး .. တခုခုကို ခံျပင္းေနသလိုပဲ။

“ဒီလိုပါပဲဟာ .. ေယာက္်ားေတြက သူတို႔ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္ကို မျပည့္ႏိုင္ဘူး”

ဒီတခါမွာေတာ့ တခ်ိန္လံုးၿငိမ္ေနတဲ့ ေအာင္ထူး ေခါင္းေထာင္ထလာတယ္။

“ေဟ့ ေဟ့ ဒီမွာလည္း ေယာက္်ားႀကီး တေယာက္လံုး ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတာေနာ္ .. ေျပာခ်င္ရင္ ငါမရွိမွေျပာ .. မထိုက္ကလည္း ရည္းစားနဲ႔ ကြဲလာတာ၊ ေဘးအိမ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လာတာက်ေနတာပဲ .. မ်က္ႏွာႀကီးက စူပုတ္လို႔”
“ဟဲ့ ငါက မစူပုတ္လို႔ သြားၿဖဲျပေနရမွာလား။ ငါ့ကိုသူေျပာလိုက္တာ မခံႏုိင္လို႔ဟာ”
“ကိုေလးက ဘာေျပာလို႔လဲ .. နင္ကိုက အခ်ိဳးမေျပတာ ျဖစ္မွာပါဟာ”

မထိုက္ မခံခ်င္ေအာင္ေျပာတဲ့ ေအာင္ထူးကို ေႏြတို႔ တေယာက္တေပါက္ ပါးစပ္နဲ႔ ဝိုင္း သမလိုက္ၾကတယ္။

“ငါ့ကို သူက ၾကာေလေၾကာက္ေလ ျဖစ္လာၿပီတဲ့။ ငါက ေတာ္ပါတယ္တဲ့ .. ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ ရွင္မတေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ဘူးတဲ့ ..၊ ဒီအလုပ္ကို ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ ကို လက္ထပ္ဖို႔ သူ အဆင္သင့္မျဖစ္ဘူးတဲ့”
“ဟင္ အစကေတာ့ သူပဲ .. နင္ဒီလို ေတာ္တာကို ခ်စ္တာဆို၊ နင့္ကို ပံ့ပိုးေပးမွာဆို”

ျမင့္မိုရဲ႕ အေမးကို မထိုက္က ေအးေအးပဲ ျပန္ေျဖတယ္။

“ဟုတ္တယ္ .. အခုေတာ့သူက ငါ့ကို ဒီအလုပ္ကထြက္ပါတဲ့၊ သူ ေငြကို လံုေလာက္ေအာင္ ရွာေပးမယ္တဲ့၊ ငါက အိမ္မွာ အိမ္ရွင္မပီပီသသေနၿပီး သူ႔ကို ျပဳစုပါတဲ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သူ ငါ့ကို ယူမယ့္အစား စာမတတ္တဲ့ ေတာသူ မိန္းကေလးတေယာက္ကိုပဲ သြားရွာယူရလိမ့္မယ္တဲ့”

မထိုက္ ႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္လိုက္မလဲ .. ၊ ေႏြေတာင္ သူ႔အစား ငိုခ်င္တယ္၊ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ .. နာက်ည္းေနတာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ျမင္ေနရတယ္။ ေပၚလြင္တဲ့ႏွာတံ .. ပိရိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ .. မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ မထိုက္မ်က္ႏွာေလးက မသိမသာ ႏြမ္းနယ္ေနတယ္။ ေတာ္လည္းေတာ္ လွလည္းလွ .. ထက္လည္းထက္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို ဘာလို႔ ဒီလို လြယ္လြယ္ လမ္းခြဲစကား ေျပာရတာလဲ။

“ငါျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီအလုပ္ကေတာ့ မထြက္ႏိုင္ဘူး။ ငါ တသက္လံုး သတင္းေထာက္လုပ္မွာ လို႔ .. အဲဒီအတြက္ ရွင္ .. ခုဏေျပာတဲ့ ေတာသူကို ရွာယူလိုက္ပါလို႔ ေျပာၿပီး ငါထြက္လာခဲ့တယ္။ ငါ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာသိေတာ့ အပိုင္တြက္တာေပါ့ဟာ .. ယူဖို႔အထိ ေျပာၾကၿပီးမွ ငါ့ကို ရိုက္ခ်တာ”

မိန္းမေတြက ဒီလိုပဲလား .. သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ခင္းၿပီးေလွ်ာက္မွ လိုတဲ့ပန္းတိုင္ကို ေရာက္တာတဲ့လား ..၊ ေႏြေကာ .. ၊ ေႏြလည္း မိန္းမတေယာက္ပဲေလ ..။

(ဆက္ပါဦးမည္)

မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၃)

“ျမင့္မို မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား .. ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”

မထိုက္ေမးလိုက္မွ ေႏြ သတိထားလိုက္မိတာ .. ၾကည့္ပါဦး ဒီေလာက္ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနတတ္တဲ့ ျမင့္မို ၿငိမ္ေနတာကိုေတာင္ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ ေႏြ အာရံုေတြ ေထြျပားေနတာေလ။

ေမးလိုက္မွ ျမင့္မို မ်က္ရည္ဝိုင္းသြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ထူးဆန္းၿပီ ..

“ငါ ပိုက္ဆံ ၅ ေသာင္းေလာက္ အေရးေပၚလိုလုိ႔ဟ”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ .. ၅ ေသာင္းေတာင္မွလား”

မထုိက္ရဲ႕အေမးကို ျမင့္မိုက ေခါင္းညိတ္ၿပီးပဲ အေျဖေပးတယ္ ..။ ေႏြကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဘာေျပာၾကမလဲ နားစြင့္ရံုပဲ .. ၅ ေသာင္းဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက ေႏြတို႔လို ဝင္ခါစ သတင္းေထာက္ ငယ္ေလးေတြအတြက္ သိပ္ကို မ်ားလြန္းပါတယ္။ ဘယ္က ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

“ငါတို႔အိမ္ စာခ်ဳပ္ေစ့သြားတာ စာခ်ဳပ္ျပန္ခ်ဳပ္ရမယ္ေလ။ ငါ့ေယာင္းမ ရံုးက ေခ်းတာ တသိန္းပဲ ရတယ္ .. အိမ္လခက ေစ်းတက္သြားတယ္ဟ။ အဲဒါေၾကာင့္ ၅ ေသာင္း အသည္းအသန္ လိုေနတာ။ ဒါေတာင္ ၆ လစာခ်ဳပ္ေနာ္”
“နင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ျမင့္မိုရာ .. မမူယာဆီက ဝင္ေခ်းၾကည့္ပါလား”

အႀကံသာေပးေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္တာ မထုိက္ေကာ ေႏြေကာ ျမင့္မိုေကာသိတယ္။ မမူယာ ဆိုတာက သူတို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ ရွယ္ယာရွင္ေတြထဲက တေယာက္၊ ေငြကိုင္တဲ့သူ။ သူတို႔ရတဲ့ လစာေလး ၃ ေသာင္းခြဲက လကုန္လို႔ ၃၊ ၄ ရက္ေနရင္ ကုန္ၾကၿပီ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ အေခ်းအငွား သံသရာႀကီး စၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တေထာင္မ်ိဳး ႏွစ္ေထာင္မ်ိဳးေလာက္ပဲ ရတာေလ။ ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီးေတာ့ ဘယ္သူကေခ်းမွာတဲ့လဲ။ မမူယာက ပိုေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။ သူတို႔အားလံုးကို ေျပာထားၿပီးသား လစာ ႀကိဳထုတ္ေပးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ ၁၅ ရက္ေန႔ တရက္ပဲ ထုတ္ေပးမယ္၊ အဲဒါလည္း တဝက္ပဲ အမ်ားဆံုးထုတ္ေပးမွာ ..။

သူတို႔အားလံုး ၁၅ ရက္ေန႔မေရာက္မခ်င္း သူ႔ဆီကကိုယ္ေခ်း .. ကိုယ့္ဆီကသူေခ်း .. မအိတို႔လို ရာထူးႀကီးၿပီး နားလည္မႈလည္းရွိတဲ့သူဆီက ေခ်း .. ဒါလည္း အၿမဲမရဘူး။ မအိဆီက ေခ်းတဲ့သူ မ်ားေတာ့ အားလံုးကို ဘယ္ေခ်းႏုိင္မလဲ။

၁၅ ရက္ေန႔ေရာက္ရင္ေတာ့ အားလံုး မမူယာ အခန္းကို မျပတ္ေခ်ာင္းၾကရၿပီ .. မမူယာ အခန္းထဲ က တေယာက္ေလာက္ နမူနာ ထြက္လာၿပီဆိုရင္ အားလံုး တလွည့္စီ ဝင္ဖို႔ ျပင္ၾကရၿပီ ..။ လစာ တဝက္ကို ႀကိဳထုတ္ၾက .. လဆန္းက ယူထားတဲ့ အေၾကြးအတိုအထြာေတြဆပ္ၾကနဲ႔ .. ကုန္လု နီးနီး ပိုက္ဆံေလးကို .. တခ်ိဳ႕က ေစ်းဖိုးလုပ္ .. တခ်ိဳ႕က ေဆးဖိုးလုပ္ .. အားလံုးက ပိန္မသာ လိန္မသာ .. ေႏြကေကာ အဲဒီထဲကတေယာက္ပဲ .. ဘာထူးမွာတဲ့လဲ။

ေလာေလာဆယ္ ျမင့္မို ျပႆနာ ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ ..။ ေႏြတို႔မွာလည္း သူ႔ကိုေခ်းဖို႔ ေနေန သာသာ ကိုယ့္ဘာသာ သံုးဖို႔ေတာင္ မရွိတာ။

“နင္ႀကိဳးစားၾကည့္ဟာ .. မမူယာကို ဝင္ၿပီး ငိုျပ .. သူက သနားတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ ၅ ေသာင္းဆိုတာ ဘာမွ ဟုတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ”

မထုိက္အႀကံေပးတဲ့အတုိင္း လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမင့္မို မမူယာအခန္းထဲကို ဝင္သြားတယ္။ သူထြက္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ေႏြတို႔ကို ဘိုးေတာ္က မ်က္ေစာင္းထိုး ၾကည့္တယ္။ “ဒီအခ်ိန္ထိ အျပင္မထြက္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” ဆိုတဲ့သေဘာ .. ေႏြေကာ မထုိက္ေကာ ေပၿပီးဆက္ထိုင္ေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမင့္မို ထြက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ကတည္းက သိလုိက္ၿပီ .. အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။

“နင္က ဘယ္ေတာ့လိုတာလဲ”
“မနက္ျဖန္ဟ”
“ဒီလိုလုပ္ဟာ .. ငါ့အေမရဲ႕အသိ အေဒၚႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက ေငြတိုးေပးစားတာဟ၊ ငါေစာေစာက မေျပာတာက .. သူက ပစၥည္းမပါဘဲေငြယူရင္ ၁၀ တိုးေတာင္ .. အတိုးမ်ားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ .. ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ရင္ေတာ့ အဲဒီကပဲ ဆြဲေပးမယ္ဟာ”

မထိုက္ရဲ႕ အစီအစဥ္ကို ျမင့္မိုက သိပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ သြားမယ္တဲ့။ အင္းေလ ဘာမ်ားစဥ္းစား စရာရွိေသးလို႔လဲ .. ေႏြတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာက သိပ္မွ မရွိတာဘဲဟာ ..။ ေႏြလည္း သတင္း လိုက္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူး .. ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ေသးဘူး .. အေမ့အသိ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ဒီေန႔ ခ်ိန္းထားတာ .. အင္တာဗ်ဴးဖို႔ သြားရမယ္။

တပတ္စာ ထုတ္ေပးထားတဲ့ လမ္းစရိတ္ေတြလည္း မရိွၾကေတာ့ဘူး .. ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ .. ေလာေလာဆယ္လိုတာ ကားခ ၂၀၀ ေလာက္ .. အဲေလာက္ရွိရင္ရၿပီ .. ။ အဲေလာက္ကေတာ့ မအိဆီကပဲ ေခ်းရေတာ့မွာပဲ။ နက္ျဖန္ စာမူခ ထုတ္ရရင္ေတာ့ ၁၅၀၀ ေလာက္ရမယ္ ထင္တယ္။ ဒီတပတ္ ေႏြေရးတာ ပုဒ္ေရ နည္းနည္းမ်ားတယ္။ ေႏြတို႔လို အငယ္တန္းသတင္းေထာက္ ေတြက တိုက္ကို သတင္း တပတ္ကို အနည္းဆံုး ၄ ပုဒ္ေပးရတယ္။ အဲဒီ ၄ ပုဒ္ထက္ ေက်ာ္ရင္ စာမူခ ရတယ္။ မထိုက္ကေတာ့ စီနီယာ ဆိုေတာ့ တပတ္ကို အနည္းဆံုး ၆ ပုဒ္ေပးၿပီး ပိုမွ စာမူခ ရတယ္။

အဲဒီမွာလည္း သတင္းက ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ ဆိုၿပီး အဆင့္ေတြခြဲထားေတာ့ စာမူခ မတူဘူး။ ေအကေတာ့ ရခဲပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာပါမွ ရတာ တပုဒ္ကို ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ အစားစားပဲ။ မ်က္ႏွာဖံုးပါတာေတာင္ .. ပိုအေရးႀကီးတဲ့ သတင္းဆို ၃၀၀၀ ရတယ္။ အတြင္းမွာေတာ့ ဘီ ဆိုရင္ ၁၀၀၀၊ ဒါလည္း ရခဲပါတယ္။ ေႏြတို႔ရတဲ့သတင္းေတြက စီတို႔ ဒီတုိ႔ပဲ။ ဒီကေတာ့ ပြဲသတင္းေလ .. ပြဲတက္ၿပီးေရးတဲ့သတင္း တပုဒ္မွ ၃၀၀ ပဲရတာ။ စီက ၆၀၀ ရတယ္။ သူကေတာ့ ေစ်းကြက္ သတင္းေလး ဘာေလးေပါ့။

“ေႏြ ..နင္ေကာ လုိက္မွာလား”

ျမင့္မိုအေမးကို ေခါင္းယမ္းျပလိုက္တယ္။

“လိုက္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူး .. ငါ ကေလး ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ခ်ိန္းထားေသးတယ္။ လမ္းစရိတ္ေခ်းမလို႔ မအိကို ေစာင့္ေနတာ။ ဘယ္သြားလဲ မသိဘူးဟာ”
“ဒါဆို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သာ လိုက္သြားေတာ့ .. ဟိုမွာ ဘိုးေတာ္က အထဲဝင္လိုက္ အျပင္ထြက္ လိုက္နဲ႔ ငါတို႔ကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ျပေနၿပီ .. လစ္စို႔ ..”

မထိုက္ေျပာတာလည္း ဟုတ္တယ္။ ေႏြတို႔က ဘိုးေတာ္လို႔ ေခၚတဲ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လည္းျဖစ္ တိုက္ပိုင္လည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာက ေႏြတို႔ေရွ႕မွာ ေကာင္းေကာင္းလမ္းသလားျပေနၿပီ .. ခဏေနလို႔ သူ႔မ်က္စိေရွ႕က ထြက္မသြားရင္ ေအာ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။

ေႏြတို႔ သံုးေယာက္သား အစေတာ့ ခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ အခန္းျပင္ ထြက္လိုက္တယ္ .. ေလွခါး ၄၊ ၅ ထစ္ ဆင္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေတြလုိ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္ႏိုင္ၾကၿပီ။ ျမင့္မိုေတာင္ ခုဏက စိတ္ညစ္ေနပါလားလို႔ မထင္ရေအာင္ ေႏြ႕ခါးကိုလိုက္တို႔ၿပီး စေနတယ္။ မအိလည္း ေလွခါးက တက္လာၿပီ .. မအိနဲ႔ ေႏြတို႔ ၃ ထပ္ေျမာက္မွာ ဆံုေတာ့ ေႏြတို႔က ပိုက္ဆံေခ်း .. မအိက ပြစိပြစိ ေျပာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေႏြတို႔ေခ်းတဲ့ လမ္းစရိတ္ ထုတ္ေပးတယ္။

“ပိုက္ဆံေခ်းရံုနဲ႔ မရဘူးေနာ္ မအိ .. ညေန လက္ဖက္ရည္တုိက္ဦး”

ဒီေလာက္ ပူပင္စရာရွိေနတာေတာင္ ေနာက္ႏုိင္ေသးတဲ့ ျမင့္မိုကို ေႏြ သိပ္အားက်တာပဲ .. ။

* * *

“ဘုန္း”

ပုခံုးသိုင္းအိတ္ကို စားပြဲေပၚ ရုတ္တရက္ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ မထိုက္ေၾကာင့္ ေႏြတို႔အားလံုး လန္႔သြားတယ္။

“ေတာက္ .. မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာဟာ .. ငါ အဲဒီလူႀကီးကို အေသသတ္ခ်င္တယ္ သိလား”
“ဘယ္သူလဲ .. ဘာျဖစ္တာလဲ မထုိက္ရဲ႕ .. မထိတ္သာ မလန္႔သာဟာ .. နင့္ကို ဘယ္သူက ဘာလုပ္လိုက္လို႔လဲ”

ျမင့္မိုေမးခြန္းမဆံုးခင္မွာ မထိုက္ ခ်ံဳးပြဲခ်ၿပီး ငိုေတာ့တာပဲ ..။ ေႏြတို႔ အားလံုးလည္း လန္႔သြား ၾကတယ္။

“… ဌာနက ညႊန္မႉးဆိုတဲ့ လူႀကီးေပါ့ .. ငါ့ကို အင္တာဗ်ဴးေပးမယ္ ဆိုလို႔ သြားတာ .. ငါ့ကို .. ငါ့ကို .. ေတာက္ .. မုိက္ရိုင္းတယ္ဟာ”
“ဘာ မထိုက္ .. နင္ကပါးဆြဲမတီးလိုက္ဘူးလား .. နင္က သူလုပ္သမွ် ခံလာတာလားဟ”
“သူက ဘာမွ လုပ္တဲ့ဆီေတာ့ မေရာက္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို သူ႔အရြယ္ႀကီးနဲ႔ .. ညီမေလးက သိပ္လွတာပဲ .. ဘာလို႔ သတင္းေထာက္လုပ္တာလဲ .. အစ္ကိုႀကီးဆီမွာ အတြင္းေရးမႉး လုပ္မလား .. တုိက္ခန္းတခန္း ငွားေပးထားမယ္ .. ဟန္းဖုန္းလည္း ေပးထားမယ္ ဆိုၿပီး ရုပ္ကလည္း ၿပီတီတီနဲ႔ .. မဟန္ဘူးဆိုတာသိတာနဲ႔ ငါလည္း .. ထျပန္မယ္ လုပ္ေရာ .. ငါ့လက္ကို အတင္းဆြဲထားတာေလ .. ငါက ဆရာနဲ႔ ျပန္တုိင္မယ္ .. ေအာ္လိုက္မယ္ ဆိုမွ လႊတ္ေပးတာ”
“ေတာက္ .. ဒါ အေခ်ာင္ရမလားလို႔ လုပ္ၾကည့္တာဟာ။ အဲဒီလူႀကီးငါသိတယ္ .. ေၾကာင္သူေတာ္ ႀကီး”

မထုိက္ေျပာသမွ် .. ျမင့္မိုေျပာသမွ်ကို ေႏြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ပဲ နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ ေျပာတာေတြ ၾကားရတာ ရင္တုန္လိုက္တာ။ မထိုက္ သနားပါတယ္။ အင္းေလ ေႏြတို႔အားလုံုးက ရုပ္ကေလးေတြ သနားကမားေပမယ့္ အဝတ္အစားေလးေတြက စုတ္တိ စုတ္ျပတ္ေလးေတြ ဆိုေတာ့ လူအထင္ေသးတာေပါ့။ ေငြရရင္ ဘာမဆို လုပ္မယ့္သူေတြ လုိ႔လည္း ထင္လားမသိဘူး။ ေႏြ႕ရင္ထဲက အဲဒီညႊန္မႉးဆိုတဲ့သူႀကီးကို ေအာ့ႏွလံုး နာလိုက္တာ။

“ငါတို႔ ပံုစံေတြကိုကလည္း စုတ္ျပတ္ပါတယ္ဟာ။ လူအထင္ေသးမယ္ဆိုလည္း ေသးေလာက္ တယ္။ အဝတ္အစားလည္း တလေနလို႔ တထည္ ဝယ္မဝတ္ႏုိင္တဲ့ဘဝ။ မထိုက္ရာ ေနာက္တခါ အဲဒီ ေနရာမ်ိဳးသြားရင္ တေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါနဲ႔ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ သိလား”

ျမင့္မိုရဲ႕ ေစတနာစကားကို မထိုက္မ်က္ေစာင္းက တားဆီးလိုက္သလိုပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့ .. ေႏြတို႔ကို တိုက္က မွာထားၿပီးသား .. သတင္းလိုက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၂ ေယာက္မသြားပါနဲ႔တဲ့။ သြားရင္ လုိက္သြားတဲ့သူကို အလုပ္ထုတ္မယ္တဲ့။ ေႏြ႕ကိုေတာင္ မအိက မတတ္ေသးလို႔ နားလည္မႈနဲ႔ လိုက္ေပးေနတာ။ ေႏြကၽြမ္းက်င္သြားရင္ မအိ လိုက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေႏြတို႔ ဘဝေတြက ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ ဆိုးရြားလား ..

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာင္ထူးတေယာက္ ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ေႏြ႕ေဘးမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လုိက္တယ္။

“ဘာလဲ သတင္းမရဘူးလား” ဆိုတဲ့ ျမင့္မိုရဲ႕ အေမးကို ေအာင္ထူးက ေခါင္းပဲယမ္းျပႏိုင္တယ္။
“စိတ္ကုန္တယ္ ႏွာဗူးေတြ” ဆိုၿပီး စားပြဲကို ဒုန္းကနဲ ထုတယ္။

ေအာင္ထူး သတင္းသြားယူတဲ့ ဌာနဆိုင္ရာက အရာရွိက ေအာင္ထူးကို သတင္းမေပးဘဲ တျခားတုိက္က အလုပ္သင္ သတင္းေထာက္မ ေပါက္စေလးကို သတင္းေပးလိုက္တာေလ။ အဲဒါကို ေအာင္ထူးက ခံျပင္းေနတာ။

“ေတာက္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့ရဲ႕ ေယာက္်ားျဖစ္ရတဲ့ ဘဝကို စိတ္အနာဆံုးပဲဟာ”

ေအာင္ထူးရဲ႕စကားက ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ..

ဒီေန႔ ေႏြတို႔အားလံုး ရံုးမွာ ဖင္ၿမဲေနၾကတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ သတင္းေရးရင္ေတာင္ ျမစံပယ္မွာ ထုိင္ေရးၾကမွာ ..။ ဒီေန႔က ဂ်ာနယ္ ထြက္ရက္ ဆိုေတာ့ စာမူခ ရမွာေလ။ စာမူခ ထုတ္ေပးၿပီးမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားၾကဖို႔ အားလံုး သေဘာတူ ထားၾကတာ။ ေႏြကေတာ့ ရတဲ့စာမူခေလးထဲက ကိုကိုႀကိဳက္တတ္တာေလး တခုခု ဝယ္သြားဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္။

လက္ဖက္ရည္ကို ေႏြႀကိဳက္ေပမယ့္ တခြက္ ၂၅၀ ကေတာ့ မျဖဳန္းရက္တာ အမွန္ပဲ။ သူမ်ားတိုက္ တာ ဆိုရင္လည္း တခါတေလပဲ ေကာင္းတာေလ။ ကိုယ့္အလွည့္က်လည္း ျပန္တိုက္မွ ေကာင္းမွာ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ေႏြက ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ လိုက္ထုိင္လည္း ေရေႏြးပဲ တခြက္ၿပီး တခြက္ ေသာက္ေနလိုက္တာပဲ .. မရွက္ပါဘူး။

ဒီတပတ္ေတာ့ မထုိက္သတင္း ကာဗာမွာ ပ ါတာဆိုေတာ့ သူက တုိက္မွာပါ ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာက စုျမတ္က “မထိုက္ေရ ဖုန္း” တဲ့ .. မထိုက္ အသည္းအသန္ ေျပးသြားတယ္။ ေျပးမွာေပါ့ .. ဒီအခ်ိန္လာတဲ့ဖုန္းက သူ႔ကိုေလးကလြဲရင္ ဘယ္သူျဖစ္ရဦးမွာလဲ ..။

လူကေတာ့စံုၿပီ .. ေဝမာလည္း ျပန္ေရာက္လာၿပီ .. မ်က္ႏွာကရႊင္ေနပံုေထာက္ေတာ့ သတင္း ရခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ..။

“ေႏြ .. ငါ .. ဟုိတေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္သိလား။ စေနေန႔ ညေန မြန္းဘိတ္ခရီမွာ ေတြ႕ၾကမယ္”

ေဝမာရႊင္ေနတာ ဒါေၾကာင့္ကိုး ..။

“ဘယ္တေယာက္လဲဟ”

ေႏြ႔ကို တံုးရန္ေကာဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ေဝမာၾကည့္တယ္။ ေဝမာ့မ်က္ႏွာေလးက ကေလး ဆန္ေပမယ့္ သိပ္မလွရွာဘူး။ အရပ္ကေလးကလည္းပု .. ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း မလွ ဆိုေတာ့ ခုထိ ရည္းစားမရႏုိင္ဘူး။ ဒီေကာင္မေလးက သတင္းလိုက္ေတာ္သေလာက္ .. ဒီဘက္မွက် ေတာ္ေတာ္ ေလး မစြန္ဘူး ေျပာရမယ္။

“ဟာ ေႏြကလည္း .. ဟိုေန႔ကပဲ နင့္ကို ငါေျပာျပတယ္ေလ။ ငါနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ သိတာေလ။ မွတ္မိလား .. ခု အျပင္မွာေတြ႕ဖိုိ႔ ခ်ိန္းထားၿပီ .. ဒီတခါေတာ့ အိုေကမယ္ ထင္ပါရဲ႕ .. ဟီး”
“ေဝမာကလည္းဟာ .. မမွတ္ေသးဘူးလား .. ေတာ္ၾကာ နင္ ခံစားရဦးမယ္”
“ေအာင္မာ .. ဟိုအရင္ဟာေတြက အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္မွ မဟုတ္တာ။ ခုကမွ တကယ့္အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ သေဘာေပါက္”

ေဝမာတေယာက္ အြန္လိုင္းခ်က္တင္ကေန ရည္းစားတေယာက္ ရလိုက္ .. အျပင္မွ ခ်ိန္းေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကို ဟိုက မႀကိဳက္ဘဲ .. လန္သြားလိုက္ .. သူက မႀကိဳက္လို႔ လန္သြားလိုက္နဲ႔ .. ဘယ္ႏွေယာက္ မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ျမင့္မို မၾကားလို႔ .. ၾကားမ်ားၾကားလို႔က ေဝမာတို႔ အဆဲခံရဦးမွာ။

မမူယာ အခန္းထဲက ကိုသက္ခိုင္ထြက္လာၿပီ .. ၿပံဳးရႊင္လို႔ .. စာမူခရေတာ့မယ္။

* * *

လမ္းေဘးေစ်းတန္းေလးက ေစ်းသည္ေတြၾကားထဲမွာ ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ေလးထုိင္ၿပီး ငရုပ္သီးမႈန္႔ ေရာင္းေနတဲ့ ေႏြ႕ေရွ႕မွာ ပုဆိုးအကြက္ႀကဲတထည္ လာရပ္တယ္ ..။ ဒီပုဆိုးကို ေႏြ သိတာေပါ့ ..။ ေႏြကိုယ္တိုင္ ေရြးေပးထားတာပဲဟာ ..

“အေဖ”

အေဖက မၿပံဳးမရယ္ ေႏြ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

“သမီးႀကီး .. အလုပ္တခု အေဖေလွ်ာက္ထားေပးတယ္ .. နက္ျဖန္ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရမယ္ .. အေဖလာေခၚမယ္ .. မနက္ ၉ နာရီ လမ္းထိပ္ထြက္ေစာင့္ေန ၾကားလား”
“ဘာအလုပ္လဲ အေဖ”

ဒီေတာ့မွပဲ အေဖ ၿပံဳးေဖာ္ရတယ္။

“သမီး သေဘာက်မွာပါ။ သမီးဝါသနာပါတဲ့အလုပ္နဲ႔ နည္းနည္း နီးစပ္တယ္။ သတင္းေထာက္ အလုပ္ေလ .. အေရွ႕ရပ္ဝန္း သတင္းဂ်ာနယ္မွာ .. အဲဒီက စီအီးအိုက အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေလ .. အဲဒါ အငယ္တန္းသတင္းေထာက္လိုတယ္ ဆိုလို႔ သမီးအတြက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ေပးခဲ့တယ္။ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေျဖရမယ္တဲ့ .. ေရာ့ အဲဒီဂ်ာနယ္ လိုလိုမယ္မယ္ အေဖ ယူလာတာ .. ဖတ္ထားလိုက္ေပါ့”

သတင္းေထာက္ ဆိုပါလား။ ေႏြတခါမွ မစဥ္းစားဘူးတဲ့အလုပ္ ..။ ျဖစ္ပါ့မလား အေဖရယ္လို႔ ေမးခ်င္ေပမယ့္ ေႏြမေမးရက္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ အေဖ စိတ္ညစ္သြားဦးမယ္။ အေဖက ေႏြ ခုလိုေတြ လုပ္ေနရတာကို မၾကည့္ရက္လို႔ တကူးတက အလုပ္ရွာၿပီး လာေျပာတာေလ။

ကိုကို႔ကို ေျပာျပေတာ့ စိတ္မဝင္စားသလို လုပ္ေနတယ္။ ေဖေဖ့ကို မၾကည္တာလည္း ပါမွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေႏြကေတာ့ ရွိသမွ်ထဲက အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အဝတ္အစားေလးေတြ ထုတ္ထား လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖေပးခဲ့တဲ့ အေရွ႕ရပ္ဝန္းဂ်ာနယ္ကို ေသခ်ာဖတ္ေနလိုက္တယ္။

သတင္းဆိုတာကို တခါမွ ေသခ်ာဖတ္ဖူးတဲ့သူမွမဟုတ္ဘဲ .. ဒါေပမယ့္ စာေပနဲ႔ေတာ့ ေႏြက နီးစပ္ၿပီးသားပါ။ အဲဒီ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္နာမည္ကိုလည္း ေႏြၾကားဖူးတာပဲ။ ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ မေျပာတတ္ဘူး။

စိတ္ေစာၿပီး ေႏြက အရင္ေရာက္ေနေပမယ့္ အေဖ့ကိုသိပ္မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ေခါင္က တိုက္ခန္းတခန္း ဆိုေပမယ့္ တုိက္ခန္းက အက်ယ္ႀကီးပဲ။ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ .. ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ..။ ေႏြ႕လို သတင္းေထာက္ အင္တာဗ်ဴးလာေျဖတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ လူေတြအမ်ားႀကီး ခန္႔မွာလို႔လည္းေျပာၾကတယ္။ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ လည္းေတြ႕တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေၾကာ္ျငာမားကက္တင္းလာေလွ်ာက္တာတဲ့။

ေႏြ႕အလွည့္ .. အေဖက အားေပးသလို ၿပံဳးျပတယ္။

“ကိုလြမ္းေမာင္ေမာင္ရဲ႕ သမီး ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္”
“စာ အေတာ္ဖတ္လား”
“ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ဖတ္ပါတယ္ .. စာဖတ္လည္း ဝါသနာပါပါတယ္”
“ျမသန္းတင့္သိလား .. သူ အခုဘယ္မွာေနလဲ”

သံုးေယာက္ ဝိုင္းေမးေနတဲ့အထဲက ခပ္ေပစုတ္စုတ္တေယာက္က ျဖတ္ေမးလိုက္တာ ..။ ေႏြ႕ကိုမ်ား .. အခ်ဥ္မွတ္ေနေသးတယ္.. ေႏြ ၿပံဳးလိုက္တယ္။

“ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္က ဆံုးသြားပါၿပီရွင့္ သူ႔ရဲ႕ ေလရူးသုန္သုန္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳက္ပါတယ္”
“ဒီတိုက္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”

ဒါကေတာ့ ခပ္ဝဝ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ လူက ေမးတာ။ မ်က္ႏွာေတာ့ခ်ိဳသားပဲ။

“ဦးမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ပါ ..သူ႔ရဲ႕ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ေတြ သေဘာက်ပါတယ္”

ဘယ္ရမလဲ .. ခုဏကမွ ဂ်ာနယ္ေတြလွန္ၿပီး အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ေတြခ်ည္း ဖတ္လိုက္တာ။ အသက္အႀကီးဆံုး ေတာက္ေတာက္ပပ လူႀကီးက သေဘာက်သြားပံုရတယ္။ ဦးမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ ဆိုတာ သူပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့ ..။

“အင္း သမီးက မဆိုးဘူးပဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ သတင္းေထာက္လုပ္ဖို႔က ေလရူးသုန္သုန္ ဖတ္ရံုနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ သမီး ဘ ေျခာက္လံုးကို သိလား”
“ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္။ သတင္းေရးတဲ့အခါ အရင္ဆံုးစထြက္ရမယ့္ အပိုဒ္မွာ ထည့္သင့္တဲ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ အဂၤလိပ္မွာေတာ့ 5 W and H ပါ”

ဘယ္ရမလဲ .. လမ္းမွာ အေဖ လက္ပူတိုက္သင္ေပးထားလို႔ သိတာ။ တကယ္ဆို အဲဒါေတြ တလံုးမွ ေႏြနားလည္တာမဟုတ္ဘူး။

“ဘယ္ဆိုးလုိ႔လဲ။ မင္း သတင္းေရးဖူးလား”
“မေရးဖူးပါဘူးရွင့္ .. စာေရးတာေတာ့ ဝါသနာပါပါတယ္။ သင္ေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ”
“ဒါနဲ႔ သမီးက အိမ္ေထာင္နဲ႔ေပါ့ ဟုတ္လား .. အမ်ိဳးသား ဘာလုပ္လဲ”

ဒီေမးခြန္းကို ေႏြမေျဖခ်င္ဆံုးပဲ .. ေႏြညာလည္း မညာခ်င္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ..။

“သူက အိမ္မွာ ဂစ္တာသင္တန္းေပးပါတယ္ ဆရာ”
“ေၾသာ ဟုတ္ၿပီ .. သမီးကို ခန္႔ျဖစ္ရင္ အေၾကာင္းၾကားမယ္ ဟုတ္လား ..။ လစာကေတာ့ ဝင္ဝင္ခ်င္း အငယ္တန္းသတင္းေထာက္လစာ ၃ ေသာင္းခြဲ ခံစားခြင့္ရွိမယ္။ တပတ္ကို သတင္း အနည္းဆံုး ၄ ပုဒ္ေရးရမယ္။ အဲဒီထက္ ေက်ာ္ရင္ စာမူခရမယ္။ ကဲကဲ .. သမီးအေဖကို ဆရာက ႏႈတ္ဆက္တယ္ ေျပာလိုက္ဦး ဟုတ္လား”

သမီးဘယ္လိုထင္လဲ ဆိုတဲ့ အေဖ့အေမးကို ေျဖဖို႔ စိတ္ထဲက ပိုင္ႏိုင္ေနသလိုပဲ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေႏြ အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ အထဲက ေျပာေနသံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။

“မဆိုးဘူးေနာ္ ဆရာ .. သူ႔အရင္ ေမးလိုက္သမွ် .. ျမသန္းတင့္လည္းမသိ .. မဟာေဆြလည္းမသိ၊ ဇဝနလည္း မသိန႔ဲ ဟားဟား၊ အေရွ႕ရပ္ဝန္းမွာ အလုပ္လာေလွ်ာက္ၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတာင္ မသိဘူး .. ေတာ္ေတာ္ ညံ့တဲ့ကေလးေတြ” တဲ့။

(ဆက္ပါဦးမည္)

မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၂)

နာရီကိုၾကည့္ရင္း အခန္းထဲကို ေႏြ ကမန္းကတန္းဝင္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္က ၁၀ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္ .. ထင္တဲ့အတိုင္း သတင္း စည္းေဝး စေနၿပီ၊ လူက စံုေနၿပီ။ တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာ ကိုသက္ခိုင္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးတဲ့အေနနဲ႔ ၿပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ကိုသက္ခိုင္က မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ေႏြ႕ဇက္ကေလးပုၿပီး ျမင့္မိုနားမွာ အသာဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။

“ဒီေန႔ ဆန္ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမွာ အစည္းအေဝးရွိတယ္ .. က်ေနာ္သြားမလုိ႔”

ေအာင္ထူးက ကြမ္းေခ်းေတြေၾကာင့္ မည္းေနတဲ့သြားေတြကို လွ်ာနဲ႔ သပ္ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုသက္ခိုင္က “ကဲ ေႏြကေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ” ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေမးကိုဆတ္ျပတယ္။ အဲဒါမွ ျပႆနာ ေႏြ ဘာမွ စဥ္းစားလာတာ မရွိဘူး။ ေႏြက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ထၿပီး တအိမ္လံုးစာ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္၊ ၿပီးေတာ့ တအိမ္လံုးစာ ထမင္းအိုးတည္ခဲ့ေပးခဲ့ရလို႔ ရံုးကိုေတာင္ မနည္းေျပးလာရတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ သတင္းကိစၥစဥ္းစားခဲ့ႏုိင္မွာလဲ။

ေႏြထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ကိုေအာင္က မထေသးဘူး။ သူ႔အတြက္လည္း လက္ဘက္ရည္ နဲ႔ အီၾကာေကြး သြားဝယ္ေပးထား ရေသးတယ္ေလ။

“ေႏြ႕မွာ သတင္းမရွိဘူး အစ္ကို” ဆိုတဲ့အသံေလးက ေဖ်ာ့ေတာ့ေနမွာအမွန္ဘဲ။
“ေႏြ .. ငါ နင့္ကို မေျပာဘူး၊ မေျပာဘူးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ နင့္ဟာက ဘယ္လိုလဲ။ ေနာက္လည္း က်ေသးတယ္။ ခု အားလံုး လိုက္မယ့္ သတင္းေတြ ေျပာၿပီးၾကၿပီ။ နင့္မွာက သတင္းမရွိဘူးတဲ့။ ခုတေလာမွာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေတြ အရမ္းျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ နင္ ကေလးေဆးရံုကိုသြား .. ရေအာင္လိုက္ခဲ့ ၾကားလား”

ကိုသက္ခိုင္က ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ေႏြတို႔နားက ထထြက္သြားတယ္။ သတင္းစည္းေဝးက ၿပီးၿပီ ..။

“ဒုကၡပဲ ျမင့္မိုရာ .. ဘယ္လိုလုပ္ လိုက္လို႔ရမွာလဲဟ ..။ အစိုးရဌာနေတြ သတင္းလိုက္ရတာ သိတဲ့ အတုိင္းပဲ .. စာက တင္ရဦးမွာ .. သူတို႔ဆီက စာရမွ ေမးလို႔ျမန္းလို႔ရမွာဟ”
“မအိ လုိက္ခဲ့မယ္ေႏြ ..။ ဘာမွမပူနဲ႔ .. ေႏြ႕ကို မအိကူမယ္”

တညည္းညည္း တညဴညဴလုပ္ေနတဲ့ေႏြ႕နားကို ဘယ္အခ်ိန္က မအိေရာက္ေနတယ္မသိဘူး။ မအိက ကိုသက္ခိုင္ေအာက္က အယ္ဒီတာ။ ေႏြ႕အခက္အခဲကို အၿမဲကူညီေနက် ..။ ခု ေႏြ လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ကေလးက မအိေပးထားတာပဲေလ။ ေႏြဝတ္ဖို႔ ေဘာင္းဘီရွည္ အေပ်ာ့ေလး ၂ ထည္လည္း ေပးဖူးတယ္။ အဲဒီေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္တဲ့ေန႔ဆို ကိုကိုက မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီ။ ေႏြက အသားမည္းေပမယ့္ အရပ္ရွည္ရွည္၊ သြယ္သြယ္နဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းေနတာဆိုေတာ့ ကိုကိုကမနာလိုဘူးတဲ့။

“ေက်းဇူးပဲ မအိရယ္ ..”
“ဒါေပမယ့္ ေႏြ အလုပ္ေတာ့လုပ္ရမယ္ေနာ္။ မအိကိုပဲ အၿမဲ အားကိုးေနလို႔မရဘူး။ ခုက ေႏြ သိပ္မလုပ္တတ္ေသးလို႔ မအိကူတာ။ ကေလးေဆးရံုကိုသြားၿပီး ေမးရင္ သူတို႔က ဘာမွ ေျဖမွာ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ မအိရဲ႕ .. အဲဒါေၾကာင့္ ေႏြက ေျပာတာ”
“မဟုတ္နဲ႔ဦး မအိေျပာမယ္။ သူတို႔က ဘာမွ မေျဖဘူး .. ဒါေပမယ့္၊ တို႔လုပ္ရမွာက ကေလးေဆးရံု မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သြားၾကည့္မယ္။ အဲဒီဝင္းထဲက စားေသာက္ဆိုင္မွာ စံုစမ္းမယ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနဲ႔ ေသၾကတဲ့ ကေလးေတြ၊ ျပန္ေကာင္းၿပီး ေဆးရံုက ဆင္းသြားရတဲ့ ကေလး မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႕မယ္ .. ရသေလာက္စကားေျပာၾကည့္မယ္။ အျပင္ေဆးခန္းပဲ ထုိင္တဲ့ ကေလး ဆရာဝန္ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တာေပါ့။ ေႏြ႕အေမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ ေျပာႏုိင္တဲ့ ဆရာဝန္ မရွိဘူးလား”
“ဟာ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ မအိ .. ေႏြ သတိရၿပီ။ ရွိတယ္”
“အိုေက .. ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ထားလိုက္ .. မအိ စဥ္းစားတာက .. ေသြးဝင္လွဴလိုက္မယ္။ ခုအခ်ိန္ ကေလးေဆးရံုမွာ ေသြးက လွဴသေလာက္ကို လိုေနတယ္။ မေလာက္ဘူးလို႔ ၾကားတယ္။ ဒါဆို တို႔ေတြ ဝင္ရတာ လြယ္တာေပါ့ ဟုတ္လား”

ေႏြ႕ကို ေျပာစရာရွိတာေတြ ေျပာၿပီး မအိ သူ႔စားပြဲမွာ သူ စာသြားေရးေနတုန္း ျမင့္မိုက လွမ္းစ တယ္။

“မအိတို႔က ဘက္လိုက္တယ္ေနာ္။ ျမင့္မိုကိုက် တခါမွ မကူဘူး”

မအိက နားေလးေနတယ္ေဟ့ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ မၾကားသလို လုပ္ျပတယ္။ မအိစာေရးတာကို ေႏြ သိပ္အားက်တာ။ လူေတြ ဒီေလာက္ ဆူညံေနတဲ့ထဲမွာ စာေတြ ေဟာတပုဒ္ ေဟာတပုဒ္ ေရးေရးၿပီး စာစီသမားဆီ ခ်ခ် ေပးေနတာ စက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ ..။ ေႏြလည္း အဲလို ေရးခ်င္လိုက္ တာ။ ခုေတာ့ ေႏြက သတင္းတပုဒ္ေတာင္ အေပါက္အလမ္းတည့္ေအာင္ မေရးႏိုင္ဘူး။ အင္းေလ ေႏြ ရေအာင္လုပ္မွာေပါ့။

ေႏြ႕ေဘးမွာက ဘာမဆို ရယ္စရာပဲေတြးၿပီးရယ္ေနတတ္တဲ့ မထုိက္နဲ႔ ျမင့္မိုတို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔မွာ အပူအပင္မရွိသလိုနဲ႔ .. အဲဒီတဒဂၤေလးမွာ ေႏြ အရာအားလံုးကို ေမ့ေနတာ။ ကိုကို႔ ကိုေကာေပါ့ ..။ ဒါေပမယ့္ အလုိက္မသိတဲ့ ျမင့္မိုေလ ..။

“ဟဲ့ ေႏြ .. ဘယ္လိုလဲ နင့္ကိုေအာင္ႀကီး။ မေန႔က ဟင္းေကာင္းေကာင္း ဝယ္ေကၽြးလိုက္လား”

သူကေတာ့ ေမးခ်င္ရာေမးၿပီး ျပန္အေျဖေတာင္မေစာင့္ဘဲ မထိုက္နဲ႔ တြတ္ထိုးေနတာ။
ေႏြ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့တက္လာလို႔ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခပ္ၿပီး သိမ္းလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို သိမ္းဆည္းလိုက္ရေပါင္း မ်ားလွပါၿပီေလ ..။ မေန႔က ေႏြအငတ္ခံ ဝယ္လာေပးတဲ့ ေဘာင္းဘီကို မႀကိဳက္ဘူး ဆိုၿပီး တခ်က္ေတာင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ .. သူ႔ဘာသာ ဂစ္တာထိုင္တီးေနတာ ..။ ေႏြ႕မွာေတာ့ အဲဒီေဘာင္းဘီေလးကို ရင္ခြင္ထဲမွာထည့္ၿပီး .. ငိုရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာေလ။ ဒါေတြသူ ဘာမွမသိဘူး။ သူ႔ဘာသာ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုိလို႔ အားရ ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က ေႏြ႕ေဘးနား ဝင္အိပ္လိုက္တယ္ေတာင္ မသိဘူး။

“ဟဲ့ ေႏြ .. ဟိုမွာ မသီတာ ေခၚေနၿပီ .. ခရီးစရိတ္လာထုတ္ေတာ့တဲ့”

ေအာင္ထူးအသံၾကားေတာ့မွ ေႏြ႕အေတြးေတြ ျပတ္သြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ .. ခရီးစရိတ္ ထုတ္ ဆိုမွ .. အရင္တပတ္က ခရီးစရိတ္ စာရင္းတင္ဖို႔ သတိရတယ္။ ျမင့္မိုလည္းေႏြ႕ေဘးမွာ ခရီးစရိတ္ တင္ဖို႔ စာရင္းခ်တြက္ေနၿပီ။

“ၿပီးခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔က ငါဘယ္ေတြသြားလဲဟင္ ေႏြ ..”
“နင္ ဘယ္သြားရမွာလဲ .. ျမစပယ္မွာ ထုိင္ေလပန္းေနတာ မဟုတ္လား၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ .. ကိုယ့္ဘာသာ ဘယ္သြားလို႔သြားမွန္းမမွတ္မိတာကို သူမ်ားကို ေမးရတယ္လို႔ .. ဘယ္သူက နင့္ေနာက္ လိုက္ၾကည့္ေနႏုိင္မွာလဲ။ ျဖည့္လိုက္ စိတ္ကူးတည့္ရာသြား လို႔”

ျမင့္မိုက ေႏြ႕ကိုေမးတာကို မထိုက္က ၾကားက ဝင္ေျဖတာ။ အဲလိုပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေပါက္ကရေတြေျပာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပဲ။ ေႏြသာ ..။

“ဒီေန႔ စက္မႈဇံုသြားရမယ္တဲ့ စိတ္ညစ္ပါတယ္ေနာ္။ ေနကပူ .. ဘတ္စ္ကားက မေရာက္၊ ဆိုက္ကားခက် ရံုးကထုတ္မေပးနဲ႔”

ပြစိပြစိေျပာရင္း ေဝမာ အနားေရာက္လာတယ္။

“ဟယ္ .. ေဝမာ .. နင္က မဂၤလာေစ်းသြားၿပီး .. စက္မႈဇုန္တန္းသြားၿပီဆို”

မထိုက္က ေမးလိုက္တာကို ေဝမာ ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘဲ မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ယပ္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ ေနတယ္။ ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲလို႔ ..။

“အင္တာဗ်ဴးအတြက္ ဖုန္းတခုခ်ိန္းထားတာ ေမ့သြားလို႔ မထုိက္ေရ ..။ လမ္းထိပ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ .. ျပန္လွည့္လာရတာ။ လမ္းေဘးဖုန္းနဲ႔ဆက္ရင္ .. သိတယ္မဟုတ္လား .. ၁၀၀၊ ၁၅၀ အနည္းဆံုးထြက္မယ္၊ ဖုန္းခက ရံုးကထုတ္ေပးရိုးထံုးစံမရွိ .. ဒီေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ကံ မိေဝမာခံေပါ့ .. ဓာတ္ေလွခါးမရွိေသာ ၇ ထပ္က ရံုးခန္းကို ျပန္လာ .. ဖုန္းဆက္ ..”

သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္းေႏြ ေမာလည္းေမာ .. ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ..။ ေဝမာက အဲလိုပဲ .. အၿမဲသြက္လက္၊ ဖ်တ္လတ္ ေနတာ..။ မေက်နပ္ရင္ မေက်နပ္တာကို ပါးစပ္က ဖြင့္ေျပာလိုက္ရမွ .. သူ႔ကို ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲ လႈပ္ရွားေနတာပဲ .. ထိုင္ေနတာကို မေတြ႕ရဘူး။ လူက ပုပု ေသးေသးေလး .. ကေလးေလးလိုပဲ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြတို႔ ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ ရြယ္တူပဲ ..။ သတင္းေရးအားက ဘာေကာင္း သလဲ မေမးနဲ႔ .. သူ႔ကိုဆို ဘိုးေတာ္က သိပ္ခ်စ္တာ .. တပတ္ တပတ္ကို အနည္းဆံုး အပုဒ္ ၂၀ ေလာက္ေရးတာ ..။ ဘိုင္ကေတာ့ အၿမဲျပတ္။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုက္ဆံ မရွိတာခ်ည္းပဲ။

သူခ်ည္းပဲ ပိုက္ဆံမရွိတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ေျပာရရင္ ေႏြတို႔ အငယ္တန္း သတင္းေထာက္ ေတြ အားလံုး ဘုိင္ျပတ္ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ လကုန္တဲ့ေန႔မွာပဲ ပိုက္ဆံက ကုန္ၿပီ .. က်န္တဲ့ ရက္ေတြကေတာ့ ပိန္လိန္ၿပီး လွည့္ပတ္ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရတာ။

တကယ္ေတာ့ အားလံုးက သတင္းအလုပ္ကို နားလည္လို႔၊ ဝါသနာ ပါလြန္းလို႔ ဒီအလုပ္ကို ဝင္လုပ္ၾကတာမွမဟုတ္တာ။ အလုပ္တခုအေနနဲ႔ ဝင္လုပ္ၾကရင္း မနည္း နားလည္ေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာ။ ေႏြဆိုရင္ပဲ ၾကည့္ေလ .. ကဗ်ာတိုကဗ်ာစေလး ေရးတတ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကုိယ္ သတင္းေထာက္လုပ္လုိ႔ရမယ္ ထင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ဘဲ .. ေႏြကေတာ့ ကဗ်ာလည္း စာပဲ .. သတင္းလည္း စာပဲ .. ေရးလို႔ ရမွာပဲလို႔ ထင္တာေလ။ ခုမွ မဟုတ္မွန္း သိတာ။

“ေႏြေရ .. ၂ နာရီေလာက္က် လစ္မယ္ေဟ့ ေနာ္။ အဆင္သင့္ျပင္ထား။ မအိ သူငယ္ခ်င္းလာလို႔ ေအာက္ခဏဆင္းဦးမယ္။ မအိ ခု လပ္ကီးမွာရွိမယ္ သိလား”

ေႏြ႕အေတြးေတြကို မအိအသံက ျဖတ္ေတာက္လိုက္တယ္။ ေျပာေျပာဆုိဆို ထြက္သြားတဲ့ မအိကို ၾကည့္ရင္း ေႏြဗိုက္ဆာလာတယ္။ ေႏြ႕ထမင္းဗူးေလးထဲမွာ ငနီတူ ေျခာက္ေသးေသးေလးေတြကို ငရုပ္သီးနဲ႔ စပ္စပ္ေၾကာ္ထားတဲ့ ဟင္းတခြက္ပဲပါတယ္။ ထမင္းကေတာ့ သိပ္ထည့္ခဲ့တယ္။ မထိုက္တို႔ ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ တူတူစားရင္ စားလို႔ေကာင္းမွာပါ။ သူတို႔လည္း ေႏြနဲ႔ သိပ္ေတာ့မကြာလွဘူး။ မထိုက္က မွ်စ္ေၾကာ္၊ ျမင့္မိုက ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငပိခ်က္ ..။

ဒီေန႔ ဘိုးေတာ္ စည္းေဝးတခု သြားတက္လို႔ နည္းနည္းလြတ္လပ္ေရး ရေနၾကတာ။ တကယ္ဆို ဘိုးေတာ္ရွိတဲ့ေန႔ ရံုးမွာ ဒီအခ်ိန္ထိ မေနရဲဘူး။ ဆူခံထိၿပီ ..။ သတင္းေထာက္လုပ္ၿပီး ဘာကိစၥ ရံုးမွာထိုင္ေနရတာလဲ ဆိုၿပီး မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တာခံရၿပီ။ ကိုသက္ခိုင္တို႔ ေလာက္ကေတာ့ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေလး နည္းနည္း ေဆာင္ျပလိုက္ၿပီးၿပီ ..။ တကယ္ မေၾကာက္ေပါင္။

* * *

ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့တဲ့ ကိုကို႔ရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကို တို႔ထိ ေဆာ့ကစားရတာကို ေႏြ႕အတြက္ ရင္ခုန္ယစ္မူးစရာ ..။

တကယ္ေတာ့ အဲလို ကိုကိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေနၾကဖို႔ .. ေႏြ႕ဘက္က ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးေလ။ ဒါေပမယ့္ တန္ရဲ႕လား။ ဟင့္အင္း ..

ေႏြ မသိခ်င္ဘူး။ ေႏြ႕စိတ္ေတြက အၿမဲတမ္းျပတ္သားခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တခုခုကို လိုခ်င္ရင္ တခုခု အၿမဲေပးဆပ္ရမယ္တဲ့ .. အေဖ အၿမဲေျပာေနက် စကားေလ။ ေႏြ .. မိသားစုကို ဆံုးရႈံး လုိုက္ရတယ္ .. ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္တဲ့ ေႏြ႕ပတ္ဝန္းက်င္ အစား ေႏြရလိုက္တာက ပူေလာင္ ဆူညံတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခု ..၊ စိတ္ကူးယဥ္ ေရယာဥ္ေက်ာမွာ ေမ်ာခ်င္တိုင္းေမ်ာခြင့္ရတဲ့ ဘဝကေန ရုတ္တရက္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ မနက္စာ ညစာ မွန္မွန္စားရဖို႔ဆိုတဲ့ စကားလံုးအသစ္ေတြ။

ကိုကို႔ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြကို တုိ႔ထိေဆာ့ကစားရင္း ကိုကိုတီးတဲ့ ဂစ္တာသံနဲ႔ ကိုကို႔အသံ ၾသၾသ ခ်ိဳခ်ိဳေလး နားေထာင္ရရင္ ေႏြ႕ဘဝ ၿပီးျပည္စံုၿပီလို႔ ထင္ခဲ့သမွ် .. ကိုကို႔အိမ္လိုက္ေနတဲ့ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ .. အားလံုးၿပိဳကြဲပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။

ေႏြ႕ရဲ႕ မနာလိုမႈေတြ မဟုတ္ဘူး ကိုကို .. ေႏြ႕ရဲ႕ အခ်စ္ေတြပါ။

“ကိုကို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ကြာ .. ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလားေနတာ ေႏြမႀကိဳက္ဘူး ဒါပဲ”
“ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ေႏြရဲ႕ .. အိမ္အတြက္ ဒီအလုပ္ကေလးပဲ ရွိတာေလ။ ကိုကိုမွ အလုပ္မလုပ္ရင္ တအိမ္လံုး ငတ္ကုန္မွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုက ဂစ္တာတီးတာအျပင္ ဘာမွ လုပ္တတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး .. လုပ္တတ္လည္း လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ေႏြ”
“ေႏြသိပါတယ္ကြာ .. ဘာမွ မပူနဲ႔ .. ေႏြ ဖန္တီးပါ့မယ္”

ေႏြ ဖန္တီးပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ စကားက ေႏြ႕ဘဝရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားေလ .. ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို အၿမဲတမ္း ေျပာေနရလိမ့္မယ္လို႔ ေႏြ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သိပါ့မလဲကြယ္ …။

အေမ ဆင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါးမူးသားဆြဲႀကိဳးကေလးက ကိုကိုတို႔မိသားစုႀကီးအတြက္ ႏွစ္ပတ္ေတာင္ မခံပါဘူး .. တကယ္ဆို တပတ္ပဲခံတယ္လို႔ ေျပာရမွာ .. ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုကို႔အစ္မက အဲဒီဆြဲႀကိဳးေလး ေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႏွလံုးထီ သြားကစားလုိက္ တာေလ။ ငတံုးမမိေႏြက ဘယ္သိပါ့မလဲ။ စီးပြားေရးလုပ္မယ္ ဆိုလို႔ ထုတ္ေပးလိုက္တာ။

ကိုကိုတို႔ေမာင္ႏွမ ျဖစ္ၾကတဲ့ ျပႆနာထဲမွာ ေႏြက ေျမဇာပင္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ေမာင္က ေႏြ႕ကိုယူလို႔ ဒီလိုျပႆနာေတြျဖစ္ရတာ ဆိုၿပီး မဆိုင္တဲ့ကိစၥဆြဲထည့္၊ ေႏြ႕ကိုဆူေဆာင့္နဲ႔ .. အဲဒီညက ကိုကိုက စိတ္ညစ္လို႔ဆိုၿပီး .. အရက္ဆိုင္ထြက္သြားလိုက္တာ .. ည ၁၂ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာတယ္။ ေႏြ႕မွာေတာ့ ေယာင္းမရဲ႕ ဆူတဲ့ဆဲတဲ့ ဒဏ္ကိုခံစားရင္း ကိုကို႔ကိုေမွ်ာ္ရင္း .. မ်က္ရည္ကိုပဲ အေဖာ္ျပဳလို႔ေပါ့။

ကိုကိုတို႔ မိသားစုထဲမွာ ေႏြနားမလည္ႏုိင္ဆံုးက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆူပူ ေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ၾကတာ ..။ ေရာက္စက ေႏြ႕အတြက္ အားလံုးအဆန္းခ်ည္းပဲ။ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ အဆဲေလးနဲ႔ အိပ္ရာက ထတတ္တဲ့ ကိုကို႔အစ္မ လင္မယားကို ေႏြသိပ္ေၾကာက္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ ကိုကိုကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။ ေဒါသမထြက္မခ်င္းေပါ့ ..။

ငယ္ငယ္ .. ကေလးဘဝတုန္းက ေစ်းသည္လုပ္တမ္းကစားရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသေလာက္ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ေစ်းသည္လုပ္ရတာ ဘယ္လိုမွ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းပါလားလို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေႏြ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။

ေညာင္ပင္ေလး ေစ်းကေန ပိႆာလံုးဝယ္ထားတဲ့ ငရုပ္သီးမႈန္႔ မ်ိဳးစံုနဲ႔၊ နႏြင္းမႈန္႔ ထုတ္ေတြကို ကိုယ္တုိင္အေလးခံသယ္ .. အထုတ္ကေလးေတြ ထုတ္ၿပီး ရပ္ကြက္ေစ်းေလးမွာ ဗန္းခင္းေရာင္း ေနတဲ့ ေႏြ႕ကို အေမသာျမင္ရင္ ရင္က်ိဳးမယ္ထင္ပါရဲ႕။

လက္တေညာင္းသယ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားတိုးစီးလာရတဲ့ ေႏြ႕ကို ကားဂိတ္ေတာင္လာႀကိဳေဖာ္ မရတဲ့ ကိုကိုကေတာ့ ဂစ္တာတီးေတာင္ မပ်က္ဘူးေလ။ ကားဂိတ္ကေနအိမ္ကို ပစၥည္းအေလးႀကီးေတြ သယ္လာရပါလားဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေတာင္ ႀကိဳေဖာ္မရတဲ့ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္တခုတည္းနဲ႔ .. သူက ဒီလိုပဲ ေနတတ္လို႔ပါေလ ဆိုၿပီး ေႏြ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။

ေႏြ႕အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြကတဆင့္ အေမတို႔သိၿပီး .. ေႏြ႕ဆီ အေမလိုက္လာတဲ့ ေန႔ကို ေႏြ အမုန္းဆံုးပဲ .. အဲဒီေန႔က .. ဆိုင္နဲ႔ေတာင္ မဟုတ္ဘဲ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းဗန္းေလးခ်ၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ ေႏြ႕ပံုစံကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ခိုင္တဲ့အေမ မ်က္ရည္ဝဲေနတာ ေႏြျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ ေသးတယ္။

“သမီး အေမနဲ႔ အိ္မ္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ .. ညည္းအေဖကလည္း သမီးကို ခြင့္လႊတ္တယ္ .. ဟုတ္လား .. လုိက္ခဲ့ေနာ္”
“ဟင့္အင္းအေမ သမီးမလုိက္ဘူး။ သမီးေနတတ္ပါတယ္ ..”

အေမ့လိုပဲ ေခါင္းမာတဲ့ သမီးေႏြ႕ကို အေမက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ၾကည့္ရံုကလြဲလို႔ စိတ္မဆိုး ရွာဘူး။ ေႏြ႕ကိုအေမက အဲဒီေန႔က အဝတ္အစားေတြ ဝယ္ေပးခဲ့ၿပီး .. သမီးစားခ်င္ရာ ဝယ္စားဖို႔တဲ့ ပိုက္ဆံ တေသာင္းေပးခဲ့တယ္ .. အဲဒီပိုက္ဆံေတြကို ေႏြတေယာက္တည္း ဘယ္မ်ိဳက် လိမ့္မလဲ .. ကိုကိုတို႔ အိမ္အတြက္ လုိေနတဲ့ ဆန္ေတြဆီေတြ ျဖည့္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ကုန္တာပါပဲ။

အဆိုးဆံုးကေႏြ႕ဘြားဘြား .. အေမ့ေမေမေပါ့။ ေႏြက ေျမးဦးဆိုေတာ့ အရမ္းခ်စ္ အရမ္းကို အလိုလိုက္ခဲ့တာ .. ။ ေႏြ႕အတြက္္ဆို ဘာမဆို အကုန္ျဖစ္ေစရမယ္ ဆိုတဲ့ဘြားဘြား .. ေႏြ႕သတင္းလည္း ၾကားေရာ .. အိပ္ရာေပၚလဲပါေလေရာ .. ။ အေမ့ကိုလည္း ဆူလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ .. အဲဒါေၾကာင့္ အေမ ေႏြ႕ဆီ လိုက္လာတာ .. မဟုတ္လို႔က ဘယ္ေလာက္ထိ ပစ္ထားလိုက္မလဲမသိဘူး။

ေႏြတို႔ မိသားစုကို ကိုကိုက စိတ္နာတယ္တဲ့ …

အေမက “လိုတာရွိရင္ အိမ္ကို သမီးအခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ .. ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္းလာေနာ္ .. အေမ သမီးေယာက္်ားမ်က္ႏွာ မျမင္ခ်င္ဘူး” လုိ႔ ေျပာခဲ့တာကိုး .. အဲဒီစကားကို ေႏြက ကိုကို စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႔ ျပန္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကိုကိုက သူ႔ကို အေမတို႔ မလိုလားဘူးဆိုတာ ရိပ္မိပါတယ္။

ေႏြတို႔ေနတဲ့ အိမ္ထဲ အေမ မဝင္ဘူးေလ။ ေႏြ႕ပံုစံကလည္း အေမ မ်က္ရည္ဝိုင္းေလာက္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ ႏြမ္းဖတ္ေနၿပီ။ အေမဆင္ေပးထားသမွ် .. ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္လည္း ေႏြ႕မွာ မရွိေတာ့သလို .. အေမတို႔ ဆင္ေပးလိုက္တဲ့ အဝတ္အစားေတြကလည္း ေႏြ႕ကိုယ္ေပၚမွာ အေရာင္ မေပၚေတာ့တဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနၿပီ ..။

အေမသိတာ .. ေႏြ .. လမ္းေဘးပ်ံက်ညေနပိုင္း ေစ်းသည္ ဆိုတာေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ တကယ္က ေႏြ မနက္ပိုင္းဘာေတြ လုပ္ရတယ္ဆိုတာသာသိရင္ အေမ ရင္က်ိဳးရံုမကဘူး ေနရာမွာတင္ ပံုလဲသြားေလာက္တယ္။ ကိုကို႔အေမနဲ႔ အစ္မလုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ကူလုပ္ရတာေပါ့။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး .. ရပ္ကြက္ထဲက အဝတ္ေတြ ယူၿပီး ရပ္ကြက္ေရတြင္းမွာ ေလွ်ာ္ရတဲ့ အလုပ္ပါ။ ေႏြ႕တသက္ တခါမွ မစဥ္းစားဘူးတဲ့အလုပ္ေပါ့။

ေႏြ အိမ္မွာေနတုန္းက အေမက စာက်က္ပ်က္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး အဝတ္အစားေတြကို ကိုယ္တုိင္ ေတာင္ ေပးမေလွ်ာ္ဘူး .. ရပ္ကြက္ထဲက အေဒၚႀကီးတေယာက္ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေလွ်ာ္ခိုင္းခဲ့တာ .. ခု ေႏြက သူမ်ားအဝတ္ေတြကို ယူေလွ်ာ္ေနတယ္။

ကိုကိုလား .. ကိုကိုကေတာ့ ေႏြ႔ေၾကာင့္ သူလုပ္ခ်င္တဲ့ ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ မလုပ္ရလို႔ ဆိုၿပီး .. မေက်နပ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေႏြလုပ္သမွ်အလုပ္ေတြ တခုမွ ဝင္မလုပ္ဘူးေလ။ ကိုကို႔ကို ေႏြက ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ ေပးမလုပ္ဘူးဆိုတာ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းတခု ရွိေသးတယ္ …။

တကယ္က ကိုကိုသာ ေႏြ႕အနားမွာ အၿမဲရွိေနရင္ ေႏြဘယ္ေလာက္ပင္ပမ္း ပင္ပမ္း ပင္ပမ္းတယ္ မထင္ပါဘူး .. အဲဒီေလာက္ထိ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တာပါ။

* * *

အဲဒီေန႔က မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလို႔ .. ေႏြတေယာက္တည္း ညေနေစ်းခင္းဖို႔ မသြားႏိုင္ ျဖစ္ေနတုန္း .. ကိုကိုတို႔ တဲေရွ႕ကို ကုိယ္ပိုင္ကားေလး တစီး ထိုးဆိုက္လာတယ္။ ကိုကိုတို႔ အိမ္ကို လာစရာ ကားမွ မရွိတာေလ .. ေႏြ႕အေမလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ အေမလာရင္ တကၠစီ နဲ႔ပဲလာမွာ ..။

ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ သူကို ေတြ႕မွ ေႏြသေဘာေပါက္တယ္ .. ကိုကို႔ ရည္းစားေဟာင္းလည္း ျဖစ္သလို .. ကိုကို ဂစ္တာ တီးေနတဲ့ဆုိင္ရွင္ရဲ႕ ဘယ္ႏွဝမ္းကြဲေတာ္တဲ့ ညီမဆိုလဲ မသိပါဘူး။

ကိုကိုက သူ႔ကို မမ လို႔ေခၚတာေႏြသိတယ္။ ေႏြနဲ႔ မႀကိဳက္ခင္ အဲဒီတေယာက္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တယ္ ဆိုတာလည္း သိတယ္ .. အဲဒီတေယာက္က ကိုကိုနဲ႔ႀကိဳက္ေနရင္း တျခားတေယာက္နဲ႔ တြဲလို႔ ဆိုလားမသိဘူး ခဏျပတ္ေနၾကတုန္း ေႏြနဲ႔ ကိုကိုႀကိဳက္ၾကရင္း ယူျဖစ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားတာ။

အဲဒီတေယာက္က အရမ္းလည္းခ်မ္းသာ .. အရမ္းလည္း ေခတ္ဆန္တာဆိုေတာ့ ကိုကို႔ အစ္မနဲ႔ အေမဆိုတာ ပ်ာပ်ာသလဲကိုျဖစ္ေနတာပဲ ..။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကိုကို႔ကို စီးရီးထုတ္ေပးမွာတဲ့ .. ။ သူတို႔ဆိုင္မွာ ျပန္လာတီးဖို႔ လာေခၚတာ ..။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ျပန္ဆက္မိမွာစိုးလို႔ ေႏြက ဆိုင္မွာ ဂစ္တာလံုးဝဆက္မတီးဖို႔ တားထားတာေလ ..။ အဲဒါကို သူက လိုက္ေခၚတာ။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ခဏ ဆိုၿပီး ေႏြ႕ေရွ႕မွာတင္ ကိုကိုက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကားနဲ႔ ေကာက္ ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ့ ေႏြ႕ရင္ေတြ ပူၿပီးက်န္ခဲ့တာ .. အဲဒီေန႔က ေႏြ ေစ်းမထြက္ႏုိင္ ဘူး။ ကိုကို႔အေမနဲ႔ အစ္မရဲ႕ေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုတာေတြကိုလည္း ေႏြ က်ိတ္မွိတ္ခံစား ေနရတယ္။ အဲဒီတေယာက္နဲ႔သာယူရင္ သူတို႔သား၊ သူတို႔ ေမာင္ သူေဌးျဖစ္မွာ .. အဲလိုဆို သူတို႔လည္း သူေဌးျဖစ္မွာနဲ႔ မစားရဝမခန္းေတြ ေႏြ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုကိုကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဟိုမိန္းမနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနမွာေပါ့ ..။

ေႏြ႕အထင္မွားသြားတယ္ .. လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး .. ကိုကိုတို႔ထိုင္ခဲ့ၾကတာ ဘီယာ ဆိုင္မွာတဲ့ .. မူးၿပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုကိုက ေႏြ ဝမ္းနည္းေနတာေတာင္ အဖတ္မလုပ္ဘဲ .. တန္းၿပီး အိပ္ရာဝင္သြားတာေလ ..။ တကယ္ေတာ့လည္း ေႏြ႕ပံုစံက လူရုပ္ေတာင္ မေပၚေတာ့တဲ့ အေနအထား .. အဲဒီတေယာက္က ေတာက္ပ စိုေျပလို႔ .. ကိုကို႔ရင္ထဲ ဘာေတြ ခံစားေနရလဲ .. ေႏြလည္းမသိခ်င္ေတာ့ဘူး .. ေႏြသိတာ ငိုဖို႔ တခုထဲ ..၊ ေႏြကမွ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ မယွဥ္ႏုိင္ဘဲ။

ေႏြက အစြမ္းအစမရွိတဲ့ မိန္းမ .. ည့့ံတဲ့ မိန္းမ .. ေယာက်္ားကိုခ်စ္ဖို႔ တခုပဲ သိတဲ့မိန္းမတဲ့ .. ၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားရဲ႕ ဘဝ ျမင့္ဖို႔အတြက္ကို လမ္းပိတ္ထားတဲ့သူတဲ့လား ..။

ေနာက္တေန႔ ေႏြနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္စကားမ်ားၾကၿပီး ကိုကိုေျပာတာေတြ .. အဲဒီေန႔က ပထမဆံုး အေမ့အိမ္ကို သတိရလိုက္တဲ့ေန႔ .. အေမ့အိမ္ကို ျပန္ခ်င္သြားတဲ့ ေန႔ပါ .. စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အိမ္ျပင္ကို ထြက္သြားၿပီး .. မရည္ရြယ္ဘဲ အေမ့အိမ္ထိေအာင္ ဘတ္စ္ကား စီးသြားလိုက္မိတယ္။ ေႏြ႕အတြက္ ကားက်ပ္တာေတြ ဘာေတြလည္း မသိေတာ့ဘူး .. မ်က္စိထဲမွာ ကိုကိုနဲ႔ ဟိုမိန္းမ ကိုပဲ ယွဥ္တြဲျမင္ေနမိတယ္ .. ဘယ္ေလာက္ရူးလိုက္တဲ့ ေႏြလည္းဆိုတာ .. ကိုကိုစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ေႏြ ေနာက္ဆုတ္ေပးရမလား လို႔ေတာင္ စဥ္းစားလိုက္ေသးတာ ..။

အေမ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေႏြ အေမာေျပပါတယ္ .. အေဖေကာ အေမေကာ အငယ္မေကာ ေႏြ႕ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳၾကတယ္။ ေႏြႀကိဳက္တဲ့ဟင္းကို အေမက ခ်က္ေကၽြးတယ္ ..ေႏြ ဘာျဖစ္လာ လဲ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ မေမးဘူး .. အေဖဆို ေႏြ အရင္က အျပင္ခဏသြားၿပီး ျပန္လာသလို ပံုစံနဲ႔ ႀကိဳတာ .. အဲဒါေတြ ျမင္ရေလ ေႏြ ငိုခ်င္ေလ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြမငိုခဲ့ပါဘူး .. ေႏြ ကိုကို႔ကို စိတ္နာလား ဆိုေတာ့ လံုးဝ စိတ္မနာေသးဘူး ..။ အေမက တခြန္းပဲေမးတယ္

“သမီး ဒီမွာအိပ္မွာလား” တဲ့ .. ေႏြ႕မွာ အေျဖမရွိတာ အမွန္ပဲ .. ညေနထိ ေႏြ ဘာကိုမွ ေဝခြဲလို႔ မရဘူး .. ဒါေပမယ့္ ..

“မမ နင့္ေယာက္်ား .. အိမ္ေရွ႕မွာ” ဆိုတဲ့ အငယ္မရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ .. ေႏြ႕စိတ္ေတြ ထူးဆန္းစြာ အရည္ေပ်ာ္က်သြားတယ္ .. ကိုကိုလုိက္လာတာပဲ .. ကိုကို ငါ့ကို ခ်စ္သားပဲ .. ကိုကိုက ငါ့ကို ခြဲမွ မခြဲႏုိင္ဘဲ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေႏြ ကိုကို႔ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ လိုက္သြားမိတယ္ ..။

ဒါေတြဟာ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး .. ဒါေတြအားလံုး အတၱေတြလို႔ အဲဒီတုန္းက ေႏြ ဘယ္ေတြးခဲ့ မိမွာလဲ ကြယ္ ..။

“ကိုကို ေနာက္ကို ေႏြ႕ေရွ႕မွာ ဘယ္မိန္းမနဲ႔မွ အေရာမဝင္ရဘူးေနာ္”
“ေႏြကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ရဘူးေနာ္”
“ဟို မိန္းမရွိတဲ့ဆိုင္မွာလည္း မတီးရဘူးေနာ္”

အဲဒီ ေနာ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္လာခဲ့တဲ့ ေႏြ႕ကို ကိုကိုက လုိက္ေလ်ာတဲ့ ဟန္နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးတယ္ .. ေႏြ႕ကိုယ္ေႏြ အထင္ႀကီးမိတာေတြဟာ ရူးသြပ္မႈ သက္သက္ပါလား လို႔ အဲဒီတုန္းကေႏြ ဘယ္ေတြးမိမွာတဲ့လဲ ..။

အဲဒီဆိုင္မွာ ဆက္မတီးဘူး ဆိုတာ ေႏြ႕ကိုလုိက္ေလ်ာတာ မဟုတ္ဘဲ ကိုကို႔ဘာသာ အပ်င္းႀကီးမႈ သက္သက္ပဲလို႔ ေႏြ မွ မသိခဲ့တာ ..။ ဟို မိန္းမ ဆိုတာကလည္း ကိုကိုနဲ႔ ရႈပ္ရုံတင္ရႈပ္ၿပီး တျခား ေယာက္်ားေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္နဲ႔ တြဲေနတယ္ဆိုတာ ကိုကို သိထားၿပီးသား .. ကိုကို႔လို လူတေယာက္ဆီက တခုခု မရဘဲနဲ႔ ျပန္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိတဲ့ မိန္းမပဲ။ ကိုကိုကေကာ အဲဒီ မိန္းမကို ဘာမ်ား ေထြေထြထူးထူး ေပးမွာမို႔လို႔လဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုကို႔မွ ဘာအစြမ္းအစမွ မရွိတာ .. ေႏြသာ အဲဒါေတြ မသိေလာက္ေအာင္ အမုိက္တိုက္ ဖုန္းေနခဲ့တာပါ။

* * *

“ဒီက ညီမက ေသြးေပါင္သိပ္က်ေနတယ္ ေသြးလွဴလို႔ မရဘူး”

သူနာျပဳဆရာမက ျငင္းလိုက္ေတာ့ ေႏြစိတ္မေကာင္းဘူး .. တကယ္ဆို မအိေတာင္ လွဴလို႔ ရေသးတာပဲ .. ေႏြလည္း လွဴခ်င္တာေပါ့ ..။ ကေလးေဆးရံုမွာ ေနမေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြ ကိုၾကည့္ရင္း တကယ္ကို ေသြးလွဴခ်င္စိတ္ေပါက္ သြားတာေလ .. ။ အစကေတာ့ ဒီေဆးရံုထဲ ဝင္လို႔ေကာင္းရံု ေသြးလွဴမလို႔ .. ခု စိတ္ပါလက္ပါ လွဴခ်င္သြားေတာ့ ေသြးက လွဴလို႔ မရျပန္ဘူး။

ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တဲ့ ကေလးလူေတြေၾကာင့္ ကေလးေဆးရံုမွာ ကုတင္ေတြေတာင္ မဆန္႔ေတာ့ဘူး .. စႀကံၤန္ေတြေပၚမွာပါ ခံုတန္းရွည္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ထားေနရတယ္။ သူနာျပဳ ဆရာမေတြ ဆိုတာလည္း ခု ေအေသြး .. ခု ဘီေသြး .. ခု ေအဘီေသြးနဲ႔ ေအာ္ရင္း ဟစ္ရင္း လူးလာ ေခါက္တုံ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္ ..။

အေရးေပၚခန္းထဲ သြင္းခံဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ .. ကေလး မိဘေတြရဲ႕ စိုးရိမ္တႀကီး မ်က္ႏွာေတြ .. ဖိတ္စဥ္သြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ မိဘ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ .. သူတို႔ မ်က္ႏွာေပၚက အပူေသာကေတြ .. ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားလို႔ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ့္ ကေလးေတြ ..

မစည္ကားအပ္တဲ့ ေဆးရံုလို ေနရာမွာ ဘာလို႔လူေတြစည္ကား ေနရတာတဲ့လဲ ..။

ေသြးလွဴေနတဲ့ မအိကိုေစာင့္ရင္း ေႏြ႕ဘာသာ တေယာက္တည္း ေဆးရံုထဲ ေလွ်ာက္သြား ေနမိတယ္ .. ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးအမ်ားစုက ႏြမ္းပါးသူေတြေလ .. မအိက ျမင္ကြင္းေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ထား ဆိုေပမယ့္ ေႏြပါ ကေလးေတြနဲ႔ အတူ ေဝဒနာေတြ ေရာခံစားေနမိတယ္။

သတင္းသမားဆိုတာ ဖီလင္ပါလို႔ မရဘူး လို႔ မအိက ေျပာေပမယ့္ .. ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ .. ဒီသတင္းကို ေႏြ ဘယ္လိုေရးရမွာပါလိမ့္ ..။ ေႏြ႕မ်က္စိေရွ႕တင္ ဖိတ္စဥ္သြားတဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို သယ္လာတယ္ .. ကေလးအေမရဲ႕ ရူးမတတ္ ငိုသံက ေႏြ႕ရင္ထဲ ဟိုး အနက္ရႈိင္းဆံုးအထိ ဝင္သြားတယ္ ..။

“အဆင့္ သံုးက်မွ ေဆးရံုကို ေရာက္လာေတာ့ မမီေတာ့ဘူး”

ဘယ္သူမွန္းမသိ ေျပာလိုက္တဲ့အသံ ..

“တကယ္က ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိတာနဲ႔ ဘယ္ေဆးခန္းမွ သြားမေနဘဲ ေဆးရံုကို လာသင့္တာ။ တခ်ိဳ႕က ေဆးရံုသြားရမွာ ေသမတတ္ေၾကာက္တာေလ”

အျပာဝတ္ သူနာျပဳဆရာမႀကီးတေယာက္က ေျပာလိုက္တာ .. ။

ေဆးရံုသြားရမွာ ေသမတတ္ ေၾကာက္ တာေပါ့ .. ေဆးရံုတခါလာဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ .. ကုန္က်စရိတ္က .. စရိတ္မွ်ေပးသာဆိုတယ္ .. ပလာစတာတခုက အစ ဝယ္ရတာေလ .. ။ ကားခေတြရွိေသးတယ္။ ေဆးရံုတက္တဲ့ ကေလးနဲ႔ အေမက လိုက္ေနရမွာဆိုေတာ့ အလုပ္ပ်က္ရင္ ဝင္ေငြကမရွိ .. က်န္တဲ့အိမ္ကလူေတြ စားဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာကအစတြက္ရတယ္ ..။ ဒီေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္က ပါရာစီတေမာေလး၊ ဘာမီတြန္ေလးတိုက္ၿပီး အဖ်ားေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ျငား ကု .. မေပ်ာက္ေတာ့မွ ေဆးခန္းသြား .. ေဆးခန္းကဆရာဝန္က ၂ ရက္ေလာက္ဆက္ကု .. ေနာက္ဆံုး မသက္သာေတာ့မွ .. ေဆးရံုေရာက္ .. အဲဒီမွာ ေသြးလြန္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေနၿပီ ..။

လူနာရွင္ေတြဆီက အသံေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလိုက္တာ .. ေႏြ .. အိ္မ္ကိုေတာင္ ေမ့သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ေမ့သလိုျဖစ္တယ္ ဆိုမွ ကိုကိုမ်ား ဟိုေကာင္မေလးကို သီခ်င္းေစာင္း ဆိုေနမလားလို႔ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ကိုကို႔ကို ဒီေန႔ ျပန္ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ ညေနစာ ေကာင္းေကာင္းဝယ္ေကၽြးရမယ္။

ကိုကိုနဲ႔ ညေနစာဘာစားရင္ေကာင္းမလဲ ..။

ေသြးေရာင္းစားတာတဲ့ .. ဘယ္လိုလူေတြလဲ .. ေသြးဆိုတာ ေရာင္းလို႔ရလို႔လား ..။ ေႏြ႕အေတြး ထဲက ကိုကို ခဏထြက္သြားတယ္ထင္တယ္။

“ရတာေပါ့ ေႏြရဲ႕ မယံုၾကည့္ေန .. ဒီေရွ႕မွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနတဲ့သူေတြအားလံုး ေသြးေရာင္း စားေနၾကတာ။ ပြဲစားေတာင္ရွိေသး .. ဟိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲထိုးေလး ေတြ႕လား .. အဲဒါေလးက ပြဲစားေလ။ သူ႔ဆီမွာ လူနာရွင္က ေသြးလိုခ်င္တယ္ သြားေျပာ ဘာေသြးလုိ႔သာ ေျပာ .. လိုတဲ့ေသြး ေရာင္းစားမယ့္သူကို သူ ေခၚလာေပးလိမ့္မယ္ .. ေဟာ ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေတြ႕လား”

ဟုတ္ပါရဲ႕ .. မအိေျပာမွ ေႏြ သတိထားမိတယ္။ အေရာင္းအဝယ္ဆိုတာ ဒီလိုလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ လူသုံးပစၥည္း ေရာင္းသူမ်ား ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုရယ္ .. ေဒါမနစ္လာပီယားရဲ႕ City of Joy ကို ဆရာျမသန္းတင့္က သုခၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ဝတၳဳရယ္ .. ေႏြ႕အေတြးထဲ ဝင္လာတယ္။ ဒီလူေတြ သူတို႔ေသြးေတြ ေရာင္းၿပီး သူတို႔ မိသားစုေတြအတြက္ ဆန္ဝယ္ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ေဆးရံုေရွ႕က ဆိုက္ကားသမားေတြက ဆိုက္ကားနင္းရံုတင္မဟုတ္ဘူး လုိအပ္ရင္ ေသြးလည္း ေရာင္းစား ေသးတယ္ဆိုပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ဆိုက္ကားေတာင္ ပင္ပင္ ပမ္းပမ္း မနင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေတြက မအိစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ စတိုရီ အုိင္ဒီယာေတြပဲေပါ့။

ခုလို မိုးတြင္းမွာ တေန႔တေန႔ကို ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္လို႔ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့ ကေလးလူနာ အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ရွိတယ္တဲ့ .. ။ အဲဒီကမွ ဖိတ္စင္တဲ့အေရအတြက္က တေန႔ကို ၃ ေယာက္ ၄ ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္တဲ့ ..။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးကို ထိန္းထားႏိုင္တာ ကေလးေဆးရံုႀကီး တေနရာပဲရွိတယ္ .. တျခား အျပင္ေဆးခန္းေတြမွာ ကုရင္ စိ္တ္မခ်ရဘူးဆိုပဲ .. ပိုက္ဆံ ရွိေပမယ့္ ဗဟုသုတ မရွိတဲ့သူေတြထဲကလည္း ဖိတ္စဥ္တာမ်ိဳးေတြ ႀကံဳရတယ္တဲ့ ..

“ဒါေတြကို ကေလးမိဘေတြ သိေအာင္ ပညာေပးႏိုင္ရမယ္ ေႏြ သိလား။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ျဖစ္ေစတဲ့ ျခင္က ေန႔ခင္းဘက္ကိုက္တဲ့ျခင္ ဆိုတာလည္း မသိတ့ဲသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ မအိ .. ေႏြ မွတ္ထားပါတယ္ .. ကေလးအေမတေယာက္ကိုလည္းအင္တာဗ်ဴး လုပ္ထားတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ေႏြ႕အေမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ကေလးအထူးကု တေယာက္ကိုလည္း ေႏြ ေတြ႕မွာပါ”
“အင္း ေကာင္းတယ္ ေႏြ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြအရမ္းအားနည္းေနတဲ့ ပံုေပါက္တယ္ေနာ္။ ခုဏ ေသြးလွဴ တာေတာင္ လက္မခံလိုက္ဘူး။ အားေဆးေလး ဘာေလး ေသာက္ဦး။ ဒါမွ မဟုတ္ အားရွိတဲ့ အစား အစာ စားေပါ့”

ဘယ္လိုလုပ္ စားႏုိင္မွာလဲ မအိရယ္ လို႔ ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး .. ။ ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ အပူေတြ ကိန္းေအာင္းေနတာေရာ .. အားေဆးဝယ္ေသာက္ဖို႔ထက္ ကိုကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးရဖို႔ ပိုအေရးႀကီး တာေရာေပါ့။ ခုတေလာ ထမင္းလည္း စားမဝင္ဘူး။ ကိုကိုက အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ .. ဘာ အလုပ္တခုမွ မရွိဘဲ .. စိတ္က မ်ားေနတာ ေႏြသိတာေပါ့။ ဂစ္တာေလး တီးလိုက္ .. လက္ဖက္ ရည္ဆိ္ုင္ထိုင္လိုက္ .. ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလား လုပ္လိုက္နဲ႔ ..။

ေႏြက တေန႔လံုးလိုက္ခဲ့တဲ့ သတင္းေတြကို ညဘက္ ဖေရာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ျပန္ေရးဖို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္ ကိုကိုကလည္း သူ႔ဂစ္တာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီ .. ကိုကိုရဲ႕ ဂစ္တာသံက ေႏြ႕အတြက္ မဟုတ္ေတာ့ တာလည္း ၾကာပါၿပီ .. ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာသြားတီးမယ္ ဆိုၿပီး လမ္းထိပ္အုတ္ခံုမွာ .. တခါတေလ ရပ္ကြက္ထဲက အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု အလုပ္သမေတြ ေနတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ကိုကိုတို႔ အဖြဲ႕ ဂစ္တာသြားသြားတီးၾကတယ္ဆိုတာ ေႏြျပန္ၾကားပါတယ္ .. ၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲမွာ ကိုကိုက မင္းသား တဲ့ ..။

“ေႏြ .. မအိေေမးေနတာ ၾကားရဲ႕လား”
“ဟင္ မအိ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ေႏြမၾကားလိုက္ဘူး”
“ေႏြတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႔”

မအိ အေမးကို ေႏြ အေျဖမေပးျဖစ္ဘူး။ ေႏြ႕သက္ျပင္းခ်သံကို မအိ သေဘာေပါက္မွာပါေလ။

(ဆက္ပါဦးမည္)

Wordpress Themes

ကမၻာႀကီးလား ... ငါဖ်ားေနတယ္

မၾကည္ျပာအတြက္ ေနာက္မွ ေရးမယ့္ အေႂကြးရဲ႕ နိဒါန္း

တပိုင္းကိုေလွ်ာ္မယ္ တပိုင္းကို မီးပူတိုက္မယ္

ၿမိဳ႕ေမတၱာခံယူမယ့္ သားေပမို႔

ဘာမွန္းမသိတဲ့ တက္စာ

မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (ဇာတ္သိမ္း)

မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၅)

မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၄)

မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၃)

မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၂)

ေဘာ္ေဘာ္ ဘေလာ့ဂါေတြ

ဘုလိငြစ ေရးခဲ့ၾကပါ

Labels

Blog Archive

Followers