Tu Tu Tha: ဝတၳဳတို ၁၁

ဝတၳဳတို ၁၁

၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္က က်မ အိုင္တီကုမၸဏီႀကီးတခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။ အိုင္တီ ကုမၸဏီဆိုလို႔ အထင္မႀကီးပါနဲ႔ဦး။ သူ႔ဖာသာ အိုင္တီတာပါ။ က်မနဲ႔ ဘာမွမဆိိုင္ပါဘူး။ အဲဒီ ကုမၸဏီႀကီးက ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုး အီးဘုခ္ဆိုလားလုပ္ေတာ့ က်မက အဲဒီမွာ အယ္ဒီတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အီးအယ္ဒီတာ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီတုန္းက က်မဘာလုပ္ခဲ့ပါလိမ့္ ဆိုတာ ခုမွ ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္လာပါတယ္။ သူမ်ားစာစီထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အီးဘုခ္အျဖစ္ မေျပာင္းခင္ ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ ပ႐ုစစ္ေပး႐ံုပါ (နာမည္ ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ အယ္ဒီတာ ေပါ့ေလ)။ အဲဒီမွာ အီးဘုခ္ေတြကို ပ႐ုစစ္ေပးလိုက္၊ ေအာက္က လပ္ကီးဝမ္း လက္ဘက္ ရည္ဆိုင္မွာ လာသမွ် စာေရးဆရာေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ ဆင္းေသာက္လိုက္ လုပ္ေနရင္း တေန႔မွာေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ ပေရာဂ်က္ဒါ႐ိုက္တာႀကီးက ကဗ်ာဆရာ တစုကို ေခၚလာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကိုေအာင္ေဝးလည္း ပါသေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာရြတ္ၾကမယ္၊ ၿပီးရင္ အြန္လိုင္းေပၚ (အြန္လိုင္းေပၚဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ဘာမွန္းကိုမသိတာ) တင္မယ္ေပါ့။ က်မကိုလည္း တပုဒ္ရြတ္ေပါ့။ က်မက ကဗ်ာမွ မေရးဘဲ။ ဘာရြတ္ရမွာလဲ ဆိုေတာ့ က်မအထက္က အယ္ဒီတာ ဆရာက ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ သစၥာပန္းမ်ားနဲ႔ ေမလ ရြတ္ပါတဲ့။ ရြတ္႐ံုတင္မဟုတ္ဘဲ က်မတုိ႔ ပေရာဂ်က္ ဒါ႐ိုက္တာက ပီတီဗီ ေခၚမလားဘဲ ကဗ်ာကို ေနာက္ခံ ဆင္းစ္ နဲ႔ ဗီဒီယိုပါ ႐ိုက္ႏိုင္မလားတဲ့။ က်မက ငိုခ်င္ရဲ႕လက္တို႔၊ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ဆိုေတာ့ ရမယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အိတ္စိုက္ ပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတာ။ ဒါေပမယ့္ မဆိုးဘူး။ က်မက ပီတီဗီ တပုဒ္၊ က်န္ ဆရာ ဆရာမ မ်ားက ကဗ်ာေလးေတြ အသီးသီး ရြတ္ၾကရင္း ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔မွာ အြန္လိုင္းေပၚ ကဗ်ာရြတ္သံေတြ တင္ႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕။ ခက္တာက က်မတို႔ဆီမွာ အင္တာနက္က ခ်ိတ္ေပးမထား၊ ကေဖးေတြကလည္း မေပၚေသးေတာ့ ကိုယ့္ကဗ်ာရြတ္သံကိုယ္ ဘယ္နား သြားနားေထာင္ရ မွန္းမသိ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ အင္တာနက္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ ကုမၸဏီမွာ လုပ္ေနတယ္သာဆိုတာ အင္တာနက္ဆိုတာ ျဖဴသလား မည္းသလားမသိတဲ့အျဖစ္။ အဲလို အေနအထားမွာ က်မတို႔က အီးအယ္ဒီတာတဲ့။ လာလည္တဲ့ သယ္ယင္း စာေရးဆရာ၊ ဆရာမ ေတြက အထင္ေတြႀကီးလို႔။ …. ဆုိေတာ့ … နည္းနည္း စိတ္က အခ်ဥ္ေပါက္လာတာနဲ႔ ဝတၳဳတို ေလးတပုဒ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္္။ အဲဒီတုန္းက က်မနဲ႔တူတူ အီးအယ္ဒီတာ လုပ္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ သယ္ယင္းတေယာက္ကို ဇာတ္ေကာင္လုပ္ၿပီး ေရးလိုက္တာ။ အဲဒီတုန္းက သူ႔မိန္းမက ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ႀကီးနဲ႔။ ခုေတာ့သူ႔ကေလးက ၄ ႏွစ္ ၅ ႏွစ္သားေလာက္ ရွိေရာေပါ့ေလ။ သူက တရက္ က်မကို ညည္းသလိုလိုနဲ႔ သူ႔အိမ္က အေၾကာင္းေလးေျပာျပတယ္။ အဲဒါကို က်မက ဝတၳဳတိုေလးေရးၿပီး မေဟသီကိုပို႔တယ္။ မေဟသီအယ္ဒီတာမ်ားက အတုိဆံုးဝတၳဳတို စာတြဲထဲ ထည့္သံုးေလရဲ႕။ ဝတၳဳနာမည္က “အီလက္ထေရာနစ္ ကဗ်ာဆရာ” ။ က်မရဲ႕ တိက် ေသသပ္ အမွတ္သညာေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဘယ္လ၊ ဘယ္အစ္႐ႈးမွာပါတယ္ဆိုတာ မမွတ္မိ ေတာ့ပါ။ ၂၀၀၃ ဝန္းက်င္ကဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ :P

အီလက္ထေရာနစ္ ကဗ်ာဆရာ

ဒီေန႔ အိမ္ျပန္ခရီးမွာ ကဗ်ာဆရာ ကိုိကုိေႏြတေယာက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ သူ႔ကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ဝိုင္းဝန္းဂုဏ္ျပဳၾကသည္။ ဘာတဲ့ … အီးကဗ်ာဆရာ ဆိုလား။ ခုလို အီလက္ထေရာနစ္ ေခတ္၊ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း တကၠေနာ္ေလာ္ဂ်ီ ေခတ္ႀကီးထဲတြင္ သူက ကဗ်ာဆရာ ဆိုေပမယ့္ ေခတ္ကို အမီလိုက္ ႏိုင္သူအျဖစ္ ဂုဏ္ယူရသည္။

အိုင္တီကုမၸဏီႀကီး တခု၏ အီးဘုခ္ေခၚ အီလက္ထေရာနစ္ပံုစံ ေျပာင္းထားသည့္ စာအုပ္ မ်ားကို ဝက္ဘ္ဆိုက္ ေပၚတင္သည့္ ဌာနတခုတြင္ သူက အယ္ဒီတာ တဦးျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ကဗ်ာခ်စ္သူ၊ ကဗ်ာဆရာ ဆိုသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကို အသက္တမွ် ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ။

တေန႔မွာေတာ့ သူတုိ႔ ကုမၸဏီႀကီး၏ ဝက္ဘ္ဆိုက္တြင္ သူ႔ကဗ်ာေတြကို ပထမဦးဆံုး အသံထြက္ ရြတ္ဆို တင္ဆက္ခြင့္ရသည္။ သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာမ်ား တကမၻာလံုးသို႔ ခဏခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ သြားေတာ့မည္။ ဒါမ်ိဳးကို သူက ပထမဆံုး လုပ္ခြင့္ရသူ ဆိုေတာ့ သူက ခုခ်ိန္မွာ တဦးတည္းေသာ အီးကဗ်ာဆရာ … ။

သူ အသံထြက္ရြတ္ဆိုထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္၊ မိုးေကာင္းကင္က တဆင့္ ႏိုင္ငံ အရပ္ရပ္ကို ေရာက္သြားေတာ့မည္။ ၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တိုးတက္လုိက္တဲ့ ေခတ္ ႀကီးလဲ။ သူကေတာ့ သိပ္ကို ေက်နပ္ေနမိသည္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အေပါင္းအသင္း ကဗ်ာဆရာမ်ား ဝိုင္းဝန္း ခ်ီးက်ဴးလိုက္တာကို လံုးဝေက်နပ္သည္။ ကဗ်ာဆရာ ကိုကိုေႏြဆိုၿပီးေတာင္ လက္ခေမာင္း ထခတ္လိုက္ခ်င္ေသး၏။

ၾကည္ႏူးတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္လာတာ ဆိုေတာ့ ဘတ္စ္ကား က်ပ္တာကိုေတာင္ ခါတုိင္းလို စိတ္မညစ္မိ။ ဘတ္စ္ကားေပၚက တိုးေဝွ႔ၿပီးဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေဆာင္းရဲ႕ ေလျပည္ေအးေအးက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ ရင္ထဲက ၾကည္ႏူးမႈ အဟုန္နဲ႔ဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ရာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြပင္ ျဖစ္ခ်င္မိသည္။

သူတို႔အိမ္က ေတာင္ဥကၠလာပ၊ က်ိဳကၠဆံဘုရား အနီးမွာ။ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲလမ္း ေတြလို လူမက်ပ္လွ။ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာရင္း အေတြးတခု ေပၚလာသည္။ ညေနခင္း မိန္းမႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရလ်င္ေကာင္းမည္။

ၾကည့္စမ္း ..။ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ျပည့္သိပ္ေနတာနဲ႔ပဲ သူ႔မိန္းမကိုေတာင္ ေမ့ေတာ့မလို႔ ပါလား။ ေမ့လို႔မျဖစ္။ သူ႔မိန္းမက ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ ႀကီးနဲ႔ေလ။ ကိုကိုေႏြ႕ မိန္းမ ရင္ရင္ ကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္။ သူတို႔အလုပ္ထဲက အီးဂါးဗားမင့္ သင္တန္းကို တက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံရသူဆိုေတာ့ သူ႔ကိုလည္း အီးဗိုက္ႀကီးသည္လို႔ ေခၚလို႔ရသည္။“

အဲဒီ အီးဗိုက္ႀကီးသည္ရဲ႕ လက္ကိုတြဲၿပီး ညေနခင္းကေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ ဦးမည္။ က်ိဳကၠဆံ ဘုရားကိုဖူးမည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီနားက စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ တန္းေလးမွာ ေခတၱဝင္ ေမႊမည္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ မိန္းမကို အိုင္တီ ေခတ္ႀကီးေၾကာင့္ သူ အီးကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ရၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ႂကြားမည္။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ။ တခု က်န္ေသး သည္။ ဒီတုိင္းဆို သူတို႔လင္မယားကို အီးလင္မယားလို႔မ်ား ေခၚၾကမလားမသိ။

အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုေရႊေသာ့က ေစာင့္ႀကိဳေန၏။ ဟုတ္ေပသားပဲ။ အိုင္တီေခတ္ႀကီးထဲမွာ တေယာက္ထဲ အလုပ္လုပ္လို႔ မရေတာ့။ လင္မယား ၂ ေယာက္စလံုး ႐ုန္းကန္ၾကရသည္။ ရင္ရင္ ႐ံုးက ျပန္မလာေသး။ အသင့္ပါလာေသာ ေသာ့ႏွင့္ တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္သည္။ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားကို ဖြင့္သည္။ မိန္းမ မလာခင္ ထမင္းအိုး တည္ထားလိုက္ဦးမည္။ ထမင္းေပါင္းအိုးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဘာမွ ခက္တာမဟုတ္။ အီးေခတ္ႀကီးထဲမွာ အားလံုး လြယ္ကူေနၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးက ႐ုတ္တရက္ ျပတ္သြားသည္။ ထမင္းအိုးတည္ဖို႔ ကိစၥကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ ၿပီ။ ဒီညေနေတာ့ ဘာမွ ခ်က္ျပဳတ္မေနေတာ့ဘဲ အျပင္မွာ စားဖို႔ မိန္းမကို ေျပာရမည္။

ခဏေနေတာ့ ရင္ရင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အီးဗိုက္ႀကီးသည္က လိမ့္လိမ့္ လိမ့္လိမ့္ႏွင့္ အိမ္ေပၚ တက္လာကာ ထိုင္ခံုတြင္ ေျခပစ္ လက္ပစ္ ထိုင္ခ်ရင္း လက္ထဲက အထုပ္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္သည္။
“ကိုေရ။ ဒီေန႔ ၃၈ လမ္း ေစ်းမွာ ငါးဖယ္ျခစ္ေတြ ေတြ႔တာနဲ႔ ဝယ္လာခဲ့တယ္။ ေဟာဒီမွာ”
“ေဟာဗ်ာ …။ က်ဳပ္က ဒီညေန အျပင္ထြက္ စားမလားလို႔ စဥ္းစားေနတာ”
“အျပင္မွာ စားတာက စားလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီငါးဖယ္ေတြ ကေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္မွာေပါ့။ မလုပ္ရင္ ပုပ္ကုန္လိမ့္မယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ရင္ရင္က ထၿပီး ေနာက္ေဖးဝင္ သြားသျဖင့္ ကိုကိုေႏြလည္း ေနာက္က လိုက္ဝင္ သြားရေတာ့၏။

အဆင္မေျပ …။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အဆင္မေျပ။ ရင္ရင္တေယာက္ င႐ုပ္ဆံုေရွ႕ခ်ၿပီး ငုတ္တုတ္ ထုိင္ကာ ငါးဖယ္ေထာင္းဖို႔ ျပင္ေနသည္။ ဗိုက္ႀကီးသည္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေတာ့ ဒူးႏွင့္ ဗိုက္က ေထာက္ေနသည္။ ကိုကိုေႏြ မေနသာေတာ့ …။

“ကဲ ကဲ မေခ်ာ ထ။ က်ဳပ္ လုပ္လိုက္မယ္”
မဗိုက္ကို ဆြဲဖယ္ၿပီး ကိုကိုေႏြ ေနရာဝင္ယူလိုက္သည္။
“ဒါေတြၿပီးရင္ လမ္းေလးဘာေလး ေလွ်ာက္ရေအာင္ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္လဲထားလိုက္ ေနာ္”

မိန္းမကို လွမ္းေျပာၿပီး ငါးဖယ္ စေထာင္းသည္။ ေထာင္းခါစ တခ်က္ ၂ ခ်က္ပဲ အဆင္ ေျပသည္။ င႐ုပ္က်ည္ေပြ႕မွာ ငါးဖယ္ေတြ ကပ္ကုန္သည္။ လက္ႏွင့္သပ္ခ်ေတာ့ လက္မွာ ကပ္ ကုန္၏။ မီးကပ်က္ေနေတာ့ ေမွာင္ေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ျခင္မ်ားက တြယ္ေသးသည္။ ငါးဖယ္ေထာင္းရတာ ၾကက္သြန္ေထာင္းသလို တဆက္တည္း ျဖစ္မေနဘဲ တခ်က္ခ်င္း ေထာင္း ေနရသည္။ ခရီးမတြင္။ တခါ င႐ုပ္က်ည္ေပြ႕က ငါးဖယ္ႏွင့္ ကပ္ ေနေသာေၾကာင့္ အားစိုက္ဆြဲထုတ္လိုက္ရာ ၾကမ္းေပၚသို႔ ဖင္ထုိင္ရက္ ျပဳတ္က်ေတာ့သည္။ ဒီပံုႏွင့္ မဗိုက္ ေထာင္းလို႔ ျဖစ္မလား ….။

“ရင္ရင္ေရ .. ဖေရာင္းတိုင္ထြန္းေပးပါဦး ဟာ။ ျခင္ေဆးလည္း ထြန္းေပးဦး”
လွမ္းေအာ္ေနတုန္း အေနာက္မွာ ဝဲေနေသာ ျခင္ထဲက တေကာင္က သူ႔တင္ပါးကို ဝင္တြယ္ သည္။ ေပေနေသာ လက္ျဖင့္ ဖ်န္းကနဲ ႐ိုက္လိုက္မိသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ …။ သူ႔မိန္းမ သနပ္ခါး အေဖြးသားႏွင့္ မီးဖိုထဲ ဝင္လာေတာ့ သူက ေပက်ံ ညစ္ပတ္ေနၿပီ။ မီးက ခုထိ မလာေသး။

“ကိုေရ … တလက္စထဲ မီးေမႊးေပးပါဦး။ ဒီမွာ က်မက ေရခ်ိဳးၿပီးသား မို႔လို႔”

ငါးဖယ္ေထာင္းအၿပီးမွာ မီး ဆက္ေမႊးလိုက္ရသည္။ မထူးေတာ့ … ငါးေတြနဲ႔ နံလက္စ ဆိုေတာ့ မိန္းမကို အကိုင္ မခံေတာ့။ သူ႔ဖာသာပဲ ကိုင္လိုက္ေတာ့မည္။ ငါးဖယ္မ်ားကို လံုးၿပီး ပန္းကန္ျပားေပၚ တင္သည္။ လက္မွာ ငါးဖယ္မ်ားကပ္ေနသည္။ မိန္းမက ဆီခြက္ေလး လာခ် ေပးသည္။ ဆီႏွင့္ ကိုင္လိုက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားသည္။

မိန္းမက ငါးဖယ္ ဆက္ေၾကာ္ေနခိုက္မွာ သူက ေရဝင္ခ်ိဳးရသည္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ခ်မ္းခ်မ္း စီးစီး။ မတတ္ႏိုင္ …။ သူ႔တကိုယ္လံုး ငါးညႇီနံ႔ေတြႏွင့္။ ေရခ်ိဳးၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈ နာရီ ခြဲၿပီ …။

ဘယ္မွာလဲ …ညေနခင္း ေလညင္း …႐ႈ႐ႈိက္ဖို႔။ ဘယ္မွာလဲ မိန္းမလက္ကို တြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔။ မီးပ်က္တာႏွင့္ က်ိဳကၠဆံဘုရား တဝိုက္လည္း ေမွာင္မည္းလို႔ ေနေရာေပါ့။ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေမွာင္ထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီလဲ မသိ။ ရင္ရင္က လာေခၚသည္။

“ကိုေရ ထမင္းလည္း က်က္ၿပီ။ စားလိုက္ရေအာင္”

ထမင္းစားပြဲပု ကေလးေပၚတြင္ ငါးဖယ္ဟင္း တခြက္။ ငါးပိရည္တခြက္ႏွင့္ တို႔စရာ တပန္းကန္ ေတြ႕ရသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ တတိုင္ အလယ္မွာ ထြန္းညႇိရင္း လင္မယား ၂ ေယာက္ ထမင္းကို အျမန္စားလိုက္ ၾကသည္။ စားၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ရာထဲကို ဒိုင္ဗင္ထိုး ဝင္လိုက္ေတာ့ သည္။

ပင္ပမ္းလြန္းလို႔ ကိုကိုေႏြ ကဗ်ာပင္ မေရးႏိုင္ေတာ့။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ကိုကိုေႏြ ကဗ်ာရြတ္ေနသည္။ ႐ိုး႐ိုးရြတ္ေနျခင္း မဟုတ္။ အင္တာနက္ ေပၚမွာ ရြတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို ဝိုင္းဝန္း ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳၾကသည္။ “အီး ကဗ်ာဆရာ” တဲ့။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးပ်က္သြားသည္။ ထိုအခါ …ကိုကိုေႏြ႕ အိပ္မက္ တခုလံုး ေမွာင္အတိ က်သြား ေလေတာ့သည္။

3 comments:

Anonymous said...: Waiting for more posts.
Thanks for sharing!; October 3, 2008 at 1:28 AM
mm thinker said...: အရင္ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္က အီးကဗ်ာဆရာလားလို႔ေလ။

သင္ကာ; October 14, 2008 at 10:45 PM
tututha said...: အီလက္ထေရာနစ္ ကဗ်ာဆရာပါပဲ ကြ။ ဖိုတိုဆြဲ ယူလာတာေလ။; October 14, 2008 at 10:49 PM

Wordpress Themes

ဝတၳဳတို ၁၁

3 comments:

ေဘာ္ေဘာ္ ဘေလာ့ဂါေတြ

ဘုလိငြစ ေရးခဲ့ၾကပါ

Labels

Blog Archive

Followers