ဝတၳဳတို ၁၃
အပ်င္းထူၿပီး အသစ္ေတြ သိပ္မေရးဘဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရွိၿပီးသားဝတၳဳေတြ ေႁခြၿပီး ႐ိုက္တင္ ေနတာ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ :(ကုန္ၿပီ။ ရွိေတာ့ဘူး။ ဒီဟာၿပီးရင္ေတာ့ တကယ္ကို ေရးမွ ရေတာ့မွာ။ အေရးထဲ ေမာင္ေတြ ညီမေတြကလည္း စီပံုးမွာလာၿပီး အသစ္၊ အသစ္ လုပ္ေနတယ္။ တကယ္ ဖတ္ခ်င္တာထက္ က်မကို အလုပ္မလုပ္ လုပ္ရေအာင္ လာၿပီး တြန္းေနတာ ျဖစ္မယ္။ ဒီေကာင္ေတြအေၾကာင္း မသိတာမွတ္လို႔။ ဒီေတာ့ အားလံုးသိေအာင္ ေၾကညာထားလိုက္ပါ ရဲ႕။ ဒီတပုဒ္ၿပီးလို႔မ်ား အသစ္မတက္ႏိုင္ရင္ တူးတူးသာတေယာက္ ဖ်ားေနလို႔ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခရီး ထြက္ေနတယ္ လို႔ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထင္လိုက္ၾကပါလို႔ :p ခုတင္မယ့္ ဝတၳဳေလးကေတာ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အျပင္က တကယ့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အေၾကာင္းပါပဲ။
တံငါနားနီး
“အိသက္ႏိုင္၊ အိသက္ႏိုင္ ထစမ္း ... ထေတာ့ဆို ... သံုးနာရီေတာင္ ထိုးၿပီ။ ေစ်းႀကိဳသြားရ မယ္ေလ”
“အင္း .... အင္း”
“အိသက္ႏိုင္ .... ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ေကာင္မ နင့္ကို ငါ လုပ္လိုက္ ေတာ့မယ္ ေနာ္”
“ေဒါက္ ေဒါက္”
မထားၾကည္၏ လက္ဆစ္မ်ားက အိသက္ႏုိင္ေခါင္းေပၚ အဆက္မျပတ္ က်ေရာက္သြားသည္။
“ထပါၿပီ အေမရဲ႕ ... ၊ အား ... ေတာ္ပါေတာ့”
“ငါ မေျပာခ်င္ဘူးေနာ္ ... အသံမထြက္ခ်င္လို႔ကို မရဘူး။ ႏႈိးရင္ တခြန္းထဲနဲ႔ ထပါလား။ ငါ ... တယ္”
မေျပာခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ဆက္လက္ေျပာဆိုေနကာ လက္ျဖင့္ ရြယ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ အိသက္ႏိုင္ ဇက္ကေလး ပုဝင္သြားသည္။ ဒီအလုပ္ကို အိသက္ႏို္င္ မလုပ္ခ်င္ပါ။ မနက္ သံုးနာရီဆိုတာ ကေလး တေယာက္အတြက္ အိပ္ေကာင္းတုန္း အခ်ိန္ မဟုတ္လား။ သူ႔ေအာက္က ကုလားတို႔ အိပုတ္တို႔ က်ေတာ့ အိပ္လိုက္တာ သိုးလို႔။ သူက အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ရမည္သာ။ ခါတိုင္းေတာ့ ဒီေစ်းႀကိဳတဲ့ အလုပ္ကို အေမလုပ္ေနက်ေလ။
အခု အေမ့ကိုယ္ဝန္က ရင့္လာၿပီဆိုေတာ့ ေစ်းမႀကိဳႏိုင္ေတာ့။ အိသက္ႏိုင္ရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္ၿပီ။ အိသက္ႏိုင္ရဲ႕ အသက္က ေရွ႕လဆို ၁၃ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီ။ အိသက္ႏိုင္ သူမ်ားေတြလို ေက်ာင္းေနလိုလွသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေက်ာင္းစာမွာ ညံ့ဖ်င္းလွသည္။ စာမလိုက္ႏိုင္တာကို အေၾကာင္းျပလို႔ အေမက သူ႔ကိုဒီႏွစ္ ေက်ာင္းထုတ္ေတာ့မည္။ အေမ့ကိုယ္ဝန္ကလည္း ေရွ႕ ၂ လေလာက္ဆို ေမြးမည္ထင္သည္။ ေရွ႕ ၂လေလာက္ဆို ေမြးမည္ ထင္သည္။
ကိုယ္ဝန္ ...။ “အဘိုးျဖစ္ပါေစ။ ဟုတ္မွာပါ။ အဘိုးပဲ ျဖစ္မွာ။ အဘိုးက အိသက္ႏို္င္ကို ဒီေလာက္ ခ်စ္တာ။ အဘိုးပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့”
အိသက္ႏိုင္ရဲ႕စိတ္ကူး မဆံုးခင္မွာ အေမ့ရဲ႕ လက္ဝါးက အိသက္ႏိုင္ေက်ာျပင္ေပၚသို႔ ျဗန္းကနဲ က်ေရာက္လာသည္။
“ဘာငိုင္ေနျပန္ၿပီလဲ။ အိသက္ႏိုင္ေနာ္။ အျမန္လုပ္ဆို။ ဟိုမွာ နင့္အေဖ ေစာင့္ေနၿပီ။ သြားေတာ့”
မေမ့ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္ကာ သြားပင္ မတိုက္ႏိုင္ဘဲ အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္သြားလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ အေဖေတာင္ ေစာင့္ေနၿပီ။
မိုးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္။ အိသက္ႏိုင္ လက္ကို တင္းတင္းပိုက္လ်က္ အေဖ့နားကို တိုးကပ္ လိုက္သည္။ အေဖက စကားတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ထီးမိုးေပးရင္း အိသက္ႏိုင္ေဘးက ကပ္လိုက္လာသည္။ ေစ်းႀကိဳကားနား ေရာက္ေတာ့ မမိသိန္းႏွင့့္ မတ႐ုတ္မတို႔က သူ႔ကိုဆီးႀကိဳၾကသည္။ ခဏေနေတာ့ အေဖျပန္သြားသည္။
* * * *
ဒီေစ်းကေလးမွာ ထားၾကည္ေဟ့ ဆိုလ်င္ မသိသူ မရွိ။ ေဂၚဖီထုတ္ကေလး နည္းနည္း၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းကေလး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကေလး နည္းနည္း ေရာင္းသည္ ဆိုၿပီး အထင္သြား မေသးလိုက္ႏွင့္။ ဒီေစ်းထဲမွာ သူေပးထားသည့္ အေႂကြးႏွင့္ ကင္းသူမရွိသေလာက္ ရွားသည္။ သူေစ်းေရာင္းတဲ့ ေနရာက ေစ်းထဲက ေစ်းခံုေပၚမွာ က်က်နန မဟုတ္။ အျပင္လမ္းေဘးက ေစ်းတန္းမွာ ပ်ံက်ေရာင္းရတာ။
သို႔ေပမယ့္ အဲဒီေရာင္းေကာင္းတဲ့ တေနရာကို ရဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္ရတာဆိုလ်င္ ႀကီးက်ယ္သည္ ထင္မည္။ အခု သူေရာင္းေနတဲ့ ေနရာက အရင္ မွ်စ္သည္ ထားမိ၏ ေနရာျဖစ္သည္။ မွ်စ္သည္ ထားမိ တရက္ ေစ်းေနာက္က်ေတာ့ သူက အဲဒီေနရာမွာ ဆိုင္ အက်အနခင္းကာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေရာင္းေနလိုက္သည္။ ထားမိေရာက္လာေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း။ သူတို႔ေစ်းကေလးက လူေတြေျပာတာကေတာ့ အဲဒီေန႔ေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ပြဲ မႀကံဳဖူးဘူးဆိုပဲ။
ပါးစပ္ႏွင့္ နင္တလံုး ငါတလံုး ေအာ္ဟစ္၊ အ႐ုတၱ အနတၱေတြ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာအၿပီးမွာ လူခ်င္းဝင္ပူးၿပီး နပမ္းလံုးၾကသည္။ ျဖန္ေျဖသူမရွိ၊ ဝင္ဆြဲသူမရွိ။ မထားၾကည္က ထြားထြား ႀကိဳင္းႀကိဳင္း၊ ထားမိက ေသးေသးညႇက္ညႇက္ ဆိုေတာ့ သတၱိခ်င္းတူတာေတာင္ အင္အားခ်င္း မတူ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ထားမိ အ႐ႈံးေပးလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ အဲဒီေနရာကို ထားၾကည္ အပိုင္စား ရသြားေတာ့၏။ သူ႔ေနရာကို ဘယ္သူမွ တလက္မေတာင္ မေက်ာ္ရဲၾက။ ထားၾကည္ဆိုလန္႔ပါ့ ဆိုတာေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။
* * * *
ဆိုင္ေသးေသးေလးႏွင့္ ကုန္ အနည္းငယ္သာ ေရာင္းေနရေပမယ့္ သူက ဒီေစ်းေလးရဲ႕ ကုန္စိမ္း ဒိုင္ေလ။ ေငြအမ်ားႀကီး မတတ္ႏိုင္သူေတြ အရင္းမရွိသူေတြကို သူက ကုန္ခ်ေပး သည္။ ေရာင္းၿပီး မွေပး။ ေန႔ျပန္တိုးလည္း ေခ်းသည္။ သူ႔ကုိေပးရမယ့္သူက ေပးရမည့္ အတိုင္းအတာကို ေပးရမည့္ အခ်ိန္မွာ မေပးလို႔ကေတာ့ ရပ္ကြက္ပ်က္ၿပီသာ မွတ္ေတာ့။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ထားၾကည္ဆို ဒီေစ်းထဲက လူအမ်ားက မဆက္ဆံခ်င္လို႔လည္းမရ၊ ဆက္ဆံျပန္ေတာ့လည္း လန္႔ေနၾကရသည္။
* * * *
အိသက္ႏိုင္ကို ေမြးၿပီး တပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ မထားၾကည္ႏွင့္ ကိုသိန္းႏိုင္တို႔ အႀကီး အက်ယ္ရန္ျဖစ္ကာ ကိုသိန္းႏိုင္အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားသည္။ အဲဒီမွာ မထားၾကည္က ရက္သမီး ေလးသာရွိေသးေသာ ကေလးကို အမိႈက္ပံုနားမွာ သြားပစ္ထားလိုက္သည္။ အဲဒီလို မထားၾကည္ ....။
ကိုသိန္းႏိုင္၏ အေဖ အိသက္ႏိုင္၏ အဖိုးက ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ အတင္းမရမက ေမးျမန္းၿပီး ကေလးရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရသည္။ မဂၤလာဒံု အမႈိက္ပံုဆိုလို႔ မဂၤလာဒံုက ရွိရွိသမွ် အမိႈက္ပံုေတြကို လိုက္ရွာေတာ့ တေနရာမွာ သြားေတြ႕သည္။ ကေလးကို ဗိုလ္မႉးတေယာက္က ေမြးစားေတာ့ မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ျဖင့္ ျပန္ေခၚခဲ့ရ၏။
အဲဒီကတည္းက အိသက္ႏိုင္ အေမဆီျပန္မေရာက္ေတာ့။ ကိုသိန္းႏိုင္ႏွင့္ မထားၾကည္ ျပန္ အဆင္ေျပၿပီး အငယ္ ၂ ေကာင္ေမြးသည္အထိ အိသက္ႏိုင္ အဘိုးမွ အဘိုး။ အဘိုးလက္ေပၚ တြင္ ႀကီးကာ အဘိုးရဲ႕ ပုဆိုးစကိုဆြဲလို႔ အဘိုးသြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ပါခဲ့သည္။
အိသက္ႏိုင္ ေက်ာင္းေနေတာ့ အဘိုးလည္း အသက္ႀကီးလွၿပီ။ အဘိုး၏ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုသိန္းႏိုင္၏ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားက အဘိုးပင္ပန္းလွသည္ ဆိုကာ အိသက္ႏိုင္ကို သူ႔မိဘမ်ားဆီ ျပန္ပို႔သည္။
ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးက ဒဂံုေတာင္မွ သဃၤန္းကၽြန္း အဘိုးအိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္ေျပးလာသည္။ အဲဒီကတည္းက ဒီေျမးႏွင့္ ဒီအဘိုးကို ခြဲမရမွန္း အားလံုး သေဘာေပါက္ လိုက္ၾကသည္။
* * *
ကိုသိန္းႏိုင္အေၾကာင္းကလည္း မေျပာလို႔ မျဖစ္။ မထားၾကည္ ပါးစပ္ဆိုးသေလာက္၊ စ႐ိုက္ ၾကမ္းသေလာက္ ကိုသိန္းႏိုင္က အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လွ၏။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ဘယ္လိုညားသလဲ ဆိုေတာ့ ဖူးစာလို႔ပဲ ေျပာရမည္ထင္သည္။ ကိုသိန္းႏိုင္ ကံေကာင္းသည္။ မယားျဖစ္သူက အလြန္ခ်စ္သည္။ မ်က္ႏွာ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလးႏွင့္၊ အိမ္ကမ်ား ထြက္သြားၿပီဆိုလ်င္ လူပ်ိဳေလးလား ထင္ရေအာင္ သန္႔ျပန္႔လို႔ ေနသည္။
ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလို။ မလိုေလာက္ေအာင္လည္း မထားၾကည္က စီးပြားအရွာေကာင္းသည္ေလ။ မထားၾကည္ကေတာ့ ဒီလို ေယာက်္ားေခ်ာေခ်ာရထားတာကို ဂုဏ္ယူလို႔မဆံုး။ သဝန္တိုလိုက္ရတာကလည္း အေမာ။ အရိပ္ၾကည့္လို႔ မဝ။ မိန္းမကိစၥကလြဲလ်င္ ကိုသိန္းႏိုင္ ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္သည္။
ကိုသိန္းႏိုင္ကလည္း ေတာ္ပါသည္။ မိန္းမကိစၥရွင္းသည္။ ေဆးလိပ္၊ အရက္ လံုးဝမေသာက္။ တခုပဲ သူ႔ဝါသနာက ေလာင္းကစား။ ဒါလည္း ဖဲ႐ိုက္တာမ်ိဳးမဟုတ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးမည္။ အတိတ္ေပးသူမ်ားေနာက္ လိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဝါသနာ ဤမွ်သာ။ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ့ မယားဆီက ေတာင္းမည္ေပါ့။
ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔ လင္မယား တေန႔တေန႔ အဆင္ေခ်ာလို႔။
* * * *
အဘိုးဆံုးၿပီဆိုေတာ့ အိသက္ႏိုင္အတြက္ ကမၻာပ်က္ၿပီ။ သူ႔မွာ အားကိုရာမဲ့ၿပီေပါ့။ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္သူ၊ ကာကြယ္သူ အဘိုးမရွိေတာ့ၿပီ။ အဘိုးရွိစဥ္က အိသက္ႏိုင္ ဘာလုပ္လုပ္ တင့္တယ္သည္။ အိသက္ႏိုင္ကို ဘယ္သူကမွ မဆူရဲ၊ မ႐ိုက္ရဲ။ ေရွ႕မွာ အဘိုးရွိေနသည္ေလ။ ခုေတာ့ အိသက္ႏိုင္ မ်က္ႏွာငယ္လွသည္။
သူ႔မွာ ေနစရာ ေနရာမရွိ။ ဦးေလး၊ အေဒၚ လူပ်ိဳ အပ်ိဳမ်ားကလည္း သူ႔ကို ဆက္လက္မခံလို ၾကေတာ့။ ဒီေတာ့ သူ႔အေမအိမ္ျပန္႐ံုေပါ့။ ကိုသိန္းႏိုင္ကေတာ့ အပူအပင္ ကင္းသူပီပီ ဘာမွ မေျပာ။ အိသက္ႏိုင္ျပန္လာမယ္ ဆိုလည္းလာေပါ့။
မထားၾကည္ကေတာ့ အိသက္ႏိုင္ကို ၾကည့္မရ။ အိသက္ႏိုင္ကို ေပ်ာ့သည္ဟု အၿမဲႀကိမ္းသည္။
“အငယ္မ အိပုတ္ကမွ ငါ့သမီး။ ငါနဲ႔ တပံုစံတည္းပဲ။ သြက္မွသြက္။ လည္လိုက္တာလည္း မႊတ္ ေနတာ။ အိသက္ႏုိင္က ငတံုးမ။ သူမ်ားလုပ္သမွ် ခံခဲ့မယ့္ေကာင္မ”
အဲဒီလို အၿမဲေျပာတတ္သည္။ အိသက္ႏိုင္ကလည္း သူ႔အေမကို ၾကည့္မရပါ။ အဘိုးႏွင့္ အေဖ ဘက္မွ ဦးေလး၊ အေဒၚမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အိသက္ႏိုင္က ႏူးညံ့သည္။ သိမ္ေမြ႕ သည္။ သူ႔အေမေျပာသည့္ စကားမ်ားက သူ႔အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ မထားၾကည္တို႔က တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ အဆဲေလးႏွင့္။ အိသက္ႏိုင္ နားရွက္ လွသည္။ အငယ္ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ဆဲလိုက္သည္မွာ မိုးကို မႊန္လို႔။ အဲဒါကို အေမလုပ္သူက ဘာမွ မေျပာ။ သေဘာက်ေနသည္။ အငယ္ ႏွစ္ေကာင္မ်ား ကစားရာက သူမ်ားကိုႏိုင္လာ သည္ ဆိုလ်င္ သူမ်ားမိဘႏွင့္ ဆီးရန္ျဖစ္ၿပီး သူ႔သားႏွင့္ သမီးတို႔အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတတ္သည္။ သူ႔အေမကို သူနားမလည္။
အဘိုးကိုလြမ္းသည္။ အဘိုးကိုေတာ့ အေမကေၾကာက္၏။ အဘိုးက မထားၾကည္ထက္ ၂ ဆ ၾကမ္းျပ၊ ရမ္းျပ၊ ဆဲျပႏိုင္သည္ေလ။ အဘိုးရွိစဥ္က မထားၾကည္ အိသက္ႏိုင္ကို လက္ဖ်ားႏွင့္ ေတာင္ တို႔ခြင့္မရ။ အခုေတာ့ သူ အ႐ိုက္မခံရသည့္ ေန႔မရွိ။ အေဖ့ေရွ႕မွာေတာ့ သိပ္ မ႐ိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေဖကလည္း အိမ္မွာတေနကုန္ မရွိပါ။ မနက္မိုးလင္းတာႏွင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံ ေတာင္းၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ညဘက္ အိသက္ႏိုင္တုိ႔ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွ ျပန္လာတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ ျပန္လာပါသည္။ အဲဒီေန႔မ်ိဳးဆို မထားၾကည္တို႔ ေပ်ာ္လို႔ မဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေန႔မ်ိဳးက ကိုသိန္းႏိုင္ ပိုက္ဆံ အေရးတႀကီး လိုေသာ ေန႔။
“ထားၾကည္ ငါ့ ပိုက္ဆံ ၂ ေသာင္းေလာက္ ေပးစမ္း”
“ဘာလို႔ ေပးရမွာလဲ။ နင့္မယားငယ္ သြားေပးမလို႔လား”
“အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ဟာ။ ေပးမွာလား မေပးဘူးလား”
“မေပးဘူး ဆိုရင္ေကာ”
“ရတယ္ေလ”
အဲဒီလိုေျပာၿပီး ကိုသိန္းႏိုင္က အျပင္ျပန္ထြက္ဖို႔ ျပင္လ်င္ မထားၾကည္ မေနတတ္ေတာ့။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ေရာ့ ေရာ့။ ဒီမွာ လာယူ။ တကတည္း ပိုက္ဆံလိုခ်င္တဲ့သူကပဲ စိတ္ ဆိုးရေသးတယ္” ဆိုၿပီး မထားၾကည္ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးရၿပီ။
“ဟဲ့ ေနာက္ေဖးမွာ ၾကက္သားျပဳတ္ေၾကာ္ရွိတယ္။ ထမင္းစားသြားဦး”
အဲဒီလိုနဲ႔ မထားၾကည္က ကိုသိန္းႏိုင္ကို ေခ်ာ့ရသည္။ ဒါမိ်ဳးက သူတို႔အိမ္မွာ မၾကာခဏျဖစ္ ေနက်။ အိသက္ႏိုင္ကေတာ့ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ အေမ့ကို သနားသလို ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ခ်ိဳသာမႈမ်ားက အေဖအျပင္ျပန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္။ အေဖကလည္း အေမ့စ႐ိုက္ကို စိတ္ပ်က္ေနပံုရ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း တေနကုန္ သူ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာလို႔ ထင္သည္။ အိမ္မွာကလည္း ေနခ်င္စရာမွ မရွိဘဲေလ။
မထားၾကည္တို႔ ေမာင္ႏွမ အားလံုးက ေစ်းသည္ေတြ။ ငါးေရာင္းသူက ေရာင္း။ ပန္းေရာင္း သူက ေရာင္း။ ရာသီေပၚ သီးႏွံေရာင္းသူက ေရာင္းသည္။ အားလံုး၏ စ႐ုိက္က တပံုစံတည္း။ မထားၾကည္တို႔ အိမ္က ေစ်းနားမွာ ဆိုေတာ့ မနက္ေစ်းထြက္ၿပီး ညေနခင္း ေစ်းျပန္မထြက္ ခင္မွာ သူတို႔ အားလံုး မထားၾကည္တို႔ အိမ္မွာ လာနားၾကသည္။ ႂကြက္ႂကြက္ညံေနေသာ စကားသံမ်ားၾကားမွာ အဆဲေလးမ်ားက ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား သာယာေနတတ္၏။
အဲဒီလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုသိန္းႏိုင္ မေျပာႏွင့္ အိသက္ႏိုင္တို႔လို ကေလးပင္ မေနခ်င္။ စကားေတြ ေဖာင္ၿပီးရင္ေတာ့ အိပ္ၾကၿပီ။ မနက္အေစာႀကီး ထထားရတာ ဆိုေတာ့ အားလံုး ကုလားေသ ကုလားေမာ၊ ပိုးလိုး ပက္လက္၊ ဟိုတေယာက္ သည္တေယာက္။ သူစိမ္းတေယာက္မ်ား ဝင္လာလ်င္ အမွန္ပင္စိတ္ပ်က္စရာ။
အေမ ကိုယ္ဝန္ရွိၿပီဆိုေတာ့ အိသက္ႏိုင္ ေပ်ာ္လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ အေမ ကိုယ္ဝန္ ရွိလို႔ ေပ်ာ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ အေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးကို အဘိုးဝင္စားတာဟု ေျပာၾက ေသာေၾကာင့္ သူေပ်ာ္သည္။
“ေသခ်ာတယ္။ ဒါ ဦးဝင္းၾကည္ပဲ။ ဦးဝင္းၾကည္က သူ႔ေျမးကို သိပ္ခ်စ္တာ။ ဘယ္မွသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေျမးဆီပဲ လာမွာ”
အဲဒီလို ထင္ေၾကးေတြ ေပးၾကေတာ့ အိသက္ႏိုင္တေယာက္ စိတ္ညစ္တာေတြ ခဏေမ့ေလ်ာ့ သြားသည္။ ညတိုင္းလည္း ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ အေမာ။ အေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးဟာ တကယ္ပဲ အဘိုးျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းသည္။ အဲဒီေတာ့မွ အေမ့ကို ႏိုင္တဲ့သူေပၚလာမွာ ေလ။
အဘိုးက အိသက္ႏိုင္ကို ဘယ္သူ႔အထိမွ ခံတာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား။ အိသက္ႏိုင္ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အလုပ္လုပ္ရတာကို ပင္ပမ္းသည္ မထင္ေတာ့။ အေမ့ ကိုယ္ဝန္ ရင့္လာေလ အိသက္ႏိုင္ပင္ပမ္းေလ ျဖစ္သည္။ ခါတိုင္းဆို အေမက မနက္ေစ်းေကာ ညေနေစ်းပါ ထြက္သည္။ ခုေတာ့ အေမက မနက္ေစ်းပဲ ထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ညေနေစ်းကို အိသက္ႏိုင္ တေယာက္တည္း ထြက္ရသည္။ ေစ်းေရာင္းရာက ျပန္လာလို႔ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္ မမီ လို႔ကေတာ့ ေသဖို႔သာ ျပင္ ဆိုတာမ်ိဳး။
တကယ္ေတာ့ အိသက္ႏုိင္ ေစ်းေရာင္းရတာ ေပ်ာ္စ ျပဳေနၿပီ။ ကုန္စိမ္းက အျမတ္မ်ားသည္။ မထားၾကည္ တေန႔ ေစ်းမထြက္ရ မေနႏိုင္တာလည္း မဆန္းလွ။ အိပုတ္ေလး ေမြးတုန္းကမ်ား ေမြးၿပီး တပတ္ ဆယ္ရက္ႏွင့္ ကေလးေစ်းဗန္းထဲခ်သိပ္၊ ေစ်းေရာင္းထြက္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူက အခု အိသက္ႏိုင္ကို အေသအေၾက ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါမွ သူေမြးဖြားေနခ်ိန္မွာ အရွိန္မပ်က္ ဆိုင္ထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ ဒီၾကားထဲ ေန႔ျပန္တိုးကိစၥေတြ၊ ကုန္ခ် ေငြယူ ကိစၥေတြကိုလည္း သင္ရသည္။ ဒညင္းသီး၊ သရက္သီး၊ ဒူးရင္းသီးမ်ားကို ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးရသည္။ အိသက္ႏိုင္ေတာင္ အေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ ေနၿပီ။
“အဘြားေရ ... ေဂၚဖီထုပ္ေတြ တထုပ္မွ ခုနစ္ဆယ္ပဲ ေပး။ ယူသြားပါ အဘြားရဲ႕။ သမီးက အဘြားမို႔လို႔ ေပးတာေနာ္”
“ခရမ္းခ်ဥ္သီးလား။ သံုးဆယ္သား တရာနဲ႔ ယူသြားေတာ့။ ေရာ့ အစ္မ၊ င႐ုပ္သီးစိမ္းပါ အဆစ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ မနက္ခင္းဆို မရဘူး အစ္မရဲ႕”
အဲဒီလိုေတြေျပာတတ္၊ ေရာင္းတတ္ေနၿပီ။ ႐ုပ္ကေလး သနားကမားနဲ႔ ကေလးသာသာ အရြယ္ ကေလးမို႔ ခ်စ္ၿပီး၊ သနားၿပီး ဝယ္သြားၾကတာ မ်ားသည္။ အလုပ္က သင္သည္ပဲ ေျပာေျပာ ေရာင္းအား ေကာင္းလာေတာ့ အိသက္ႏုိင္ ေစ်းမွာ ေပ်ာ္တတ္လာၿပီ ျဖစ္၏။
မထားၾကည္ ဗိုက္နာေတာ့ နာေနသည့္ၾကားက သူ႔သမီးကိုမွာသည္။
“အိသက္ႏိုင္။ ငါ့လာမၾကည့္နဲ႔ သိလား။ ေစ်းေရာင္းမပ်က္ေစနဲ႔ေနာ္။ အား ... ေအာင္မယ္ေလး .. ဟဲ့ ဟိုေကာင္မေတြဆီလည္း ကၽြတ္ ကၽြတ္ ေႂကြးမွန္မွန္ သြားေတာင္းဦး။ အား ... နာလိုက္တာ။ ကၽြတ္ကၽြတ္”
အဲဒီလိုနဲ႔ ေဆး႐ံုသာ ထြက္သြားသည္။ ကိုသိန္းႏိုင္က အနားမွာမရွိ။ ေနာက္မွ ကုလားကို လိုက္ရွာခိုင္းၿပီး လိုက္သြားခိုင္းရ၏။
မထားၾကည္ အသက္က ေလးဆယ္ သီသီ စြန္းေနၿပီဆိုေတာ့ ႐ိုး႐ုိးေမြးဖို႔ အားမျပည့္။ ဗိုက္ခြဲ ေမြးလိုက္ရသည္။ အေမက မလာပါနဲ႔ ေျပာထားေသာ္လည္း အိသက္ႏိုင္ မေနႏိုင္။ ေန႔လည္ အားတဲ့ အခ်ိန္ တေရးမအိပ္ဘဲ အေမ့ဆီသြားသည္။ အေမက သူတို႔အတြက္ ညီမေလး တေယာက္ ေမြးေပးထားသည္။
“ေရာ့ ... အေမ ဒါက ေန႔ျပန္တိုးေတြေကာက္ထားတာ။ ဒါက ကုန္စိမ္းေႂကြးေတြ။ ေဒၚတ႐ုတ္မ ကေတာ့ မနက္ျဖန္မွ ယူပါတဲ့။ က်န္တာေတာ့ အကုန္ရခဲ့တယ္။ သမီး မေန႔ညေနက ေရာင္းထားတာလည္း သံုးေထာင္ရတယ္”
“ေအး ေအး”
မထားၾကည္ ဒီေလာက္ပဲ ျပန္ေျပာႏုိင္သည္။ အားက သိပ္မရွိခ်င္ေသး။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အေမ ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း။ ခါတိုင္း ေဒၚတ႐ုတ္မက မေပးလိုက္ဘူးဆိုတာႏွင့္ ေဒါက္ကနဲ သူ႔ေခါင္းကို ေခါက္ၿပီးသား။
မထားၾကည္ အိသက္ႏိုင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းနည္းလာသည္။ ဒီသမီးအေပၚ သူ အေတာ္ ဆိုးမိခဲ့သည္ေလ။ ခုေတာ့ ဒီသမီးကိုပဲ အားကိုးေနရၿပီ။ ကိုသိန္းႏိုင္ကေတာ့ အနားမွာမရွိ။ အိသက္ ႏုိင္၏ လက္ကေလးကို သူ႔လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အေမကို တအံ့ တၾသ ၾကည့္မိ၏။ ၾကည့္စမ္း သူ႔အေမရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ...။
သူ႔ညီမေလးဟာ အဘိုး ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလား သူ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါ။ ေျပာဖို႔ သိပ္ ငယ္ေသးသည္ထင္သည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိသက္ႏုိင္ သူ႔အေမကို သနားသည္။ သူ႔ ခမ်ာ ကေလးေမြးထားလို႔ အားငယ္ေနခ်ိန္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ သူလည္း ေနမေပးႏိုင္။ ညေန ေစ်းထြက္ရဦးမည္။
အေမ့ေပၚမွာ အႏိုင္ယူခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ ဒီညီမေလးဟာ အဘိုး ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူ႔အတြက္ သိပ္ အေရးမႀကီးေတာ့။ သူ ေစ်းေရာင္းေကာင္းမွ ျဖစ္မည္။
* * *
ဒီတခါေတာ့ မထားၾကည္ သိပ္မေပေတာ့။ အိမ္ထဲမွာ ၄၅ ရက္ ျပည့္ေအာင္ေနသည္။ သူ အိမ္ထဲေနစဥ္အတြင္း အိသက္ႏိုင္က အကြက္ေစ့စြာ လႈပ္ရွားထားသည္။ စိတ္ေအးလက္ေအး နားမည္ဆိုက နားႏိုင္ေသာ္လည္း ေစ်းထြက္ခ်င္သည့္ အာသီသေၾကာင့္ ၄၅ ရက္ ျပည့္တာႏွင့္ ကေလးပိုက္ၿပီး အိသက္ႏိုင္ရွိရာ ဆိုင္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွိရာ လမ္းကေလးကို မခ်ိဳးေကြ႕မီ ထိပ္မွာပင္ ဆူညံသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“လူပါးမဝနဲ႔ ေကာင္မ။ ဘာမွတ္လဲ။ ပါးက်ိဳးသြားမယ္။ ဒီမွာ ကေလးဆိုၿပီး အႏိုင္က်င့္မယ္ မႀကံနဲ႔။ က်ဳပ္ ထားၾကည္ရဲ႕ သမီးေတာ့ သိရဲ႕လား။ ဘယ္သူ႔မွကို မေၾကာက္လို႔ တေယာက္တည္း ေစ်းလာထြက္ေနတာ”
“ေအာင္မယ္ေလး ... ေအာင္မယ္ေလး။ လက္ေတာင့္ေလာက္ေလးက ၾကည့္စမ္း။ လာ နင္နဲ႔ငါ ခ်မလား။ နင့္အေမမေျပာနဲ႔ နင္တို႔ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး မေၾကာက္ဘူးေဟ့ သိၿပီလား”
ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ရာ ေနရာသို႔ မထားၾကည္ ေစြ႕ကနဲ ေရာက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အိသက္ႏုိင္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနေသာ ပဲပင္ေပါက္သည္မဘက္ကို လွည့္ကာ အားေနေသာ လက္ျဖင့္ ပါးကို ေဖ်ာင္း ကနဲ ေဆာ္ထည့္လိုက္သည္။ ပဲပင္ေပါက္သည္က အံ့ၾသတႀကီးျဖင့္ ...
“ဟင္ ... အစ္မ ... မထားၾကည္”
“ေအး ... ငါပဲ ... ဒီမွာ ငါ့သမီးကို ဗိုလ္က်မယ္ မႀကံနဲ႔။ အဲဒါ အျမည္းပဲ ရွိေသးတယ္ မွတ္ထား”
“မဟုတ္ရပါဘူး အစ္မရယ္။ က်မက ဗိုလ္က်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ဗိုလ္က်တာပါ။ က်မေန ရာကို တေတာင္ေလာက္ ခိုးထားတာ မေတြ႕ဘူးလား”
“ေအာင္မာ။ ငါ့သမီးကိုမ်ား နင္က သူခိုး ယိုးခ်င္ေသးတယ္ ဟုတ္လား။ ေကာင္မေတြ ငါမရွိတုန္း @*^#!+”
တရစပ္ ထြက္ေပၚလာေသာ မထားၾကည္၏ ပါးစပ္ က်ည္ဆံမ်ားေၾကာင့္ ပဲပင္ေပါက္သည္ ၿငိမ္ကုတ္သြားသည္။ မထားၾကည္က ကေလးကို ျပင္ခ်ီၿပီး အိသက္ႏိုင္ေဘးတြင္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ ထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကို ခ်ီၿပီး ကေလးႏို႔ထိုင္တိုက္ကာ သူ႔သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ေန၏။
“ဒါမွ ငါ့သမီး” လို႔လည္း ပါးစပ္က ေျပာလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိသက္ႏိုင္က ပဲပင္ ေပါက္သည္ဘက္ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ လွည့္ထိုးကာ လည္ပင္းေလးကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။
“ေဂၚဖီထုပ္ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လတ္တယ္ေနာ္၊ လတ္တယ္။ ပုပ္ေနတဲ့ ပဲပင္ေပါက္ေတြကို အေကာင္းဆိုၿပီး ညာေရာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး”
ၿပီးေတာ့ မတိုင္ပင္ဘဲ သူတို႔ သားအမိ ၂ ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ အားရ ပါးရ ေအာ္ရယ္လိုက္ၾကသည္။ အဲဒီေန႔က မထားၾကည္ သူ႔သမီးႀကီးကို အ႐ိုက္အရာ လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္တဲ့ေန႔။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အဘိုးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနမိေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။
တံငါနားနီး
“အိသက္ႏိုင္၊ အိသက္ႏိုင္ ထစမ္း ... ထေတာ့ဆို ... သံုးနာရီေတာင္ ထိုးၿပီ။ ေစ်းႀကိဳသြားရ မယ္ေလ”
“အင္း .... အင္း”
“အိသက္ႏိုင္ .... ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ေကာင္မ နင့္ကို ငါ လုပ္လိုက္ ေတာ့မယ္ ေနာ္”
“ေဒါက္ ေဒါက္”
မထားၾကည္၏ လက္ဆစ္မ်ားက အိသက္ႏုိင္ေခါင္းေပၚ အဆက္မျပတ္ က်ေရာက္သြားသည္။
“ထပါၿပီ အေမရဲ႕ ... ၊ အား ... ေတာ္ပါေတာ့”
“ငါ မေျပာခ်င္ဘူးေနာ္ ... အသံမထြက္ခ်င္လို႔ကို မရဘူး။ ႏႈိးရင္ တခြန္းထဲနဲ႔ ထပါလား။ ငါ ... တယ္”
မေျပာခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ဆက္လက္ေျပာဆိုေနကာ လက္ျဖင့္ ရြယ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ အိသက္ႏိုင္ ဇက္ကေလး ပုဝင္သြားသည္။ ဒီအလုပ္ကို အိသက္ႏို္င္ မလုပ္ခ်င္ပါ။ မနက္ သံုးနာရီဆိုတာ ကေလး တေယာက္အတြက္ အိပ္ေကာင္းတုန္း အခ်ိန္ မဟုတ္လား။ သူ႔ေအာက္က ကုလားတို႔ အိပုတ္တို႔ က်ေတာ့ အိပ္လိုက္တာ သိုးလို႔။ သူက အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ရမည္သာ။ ခါတိုင္းေတာ့ ဒီေစ်းႀကိဳတဲ့ အလုပ္ကို အေမလုပ္ေနက်ေလ။
အခု အေမ့ကိုယ္ဝန္က ရင့္လာၿပီဆိုေတာ့ ေစ်းမႀကိဳႏိုင္ေတာ့။ အိသက္ႏိုင္ရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္ၿပီ။ အိသက္ႏိုင္ရဲ႕ အသက္က ေရွ႕လဆို ၁၃ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီ။ အိသက္ႏိုင္ သူမ်ားေတြလို ေက်ာင္းေနလိုလွသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေက်ာင္းစာမွာ ညံ့ဖ်င္းလွသည္။ စာမလိုက္ႏိုင္တာကို အေၾကာင္းျပလို႔ အေမက သူ႔ကိုဒီႏွစ္ ေက်ာင္းထုတ္ေတာ့မည္။ အေမ့ကိုယ္ဝန္ကလည္း ေရွ႕ ၂ လေလာက္ဆို ေမြးမည္ထင္သည္။ ေရွ႕ ၂လေလာက္ဆို ေမြးမည္ ထင္သည္။
ကိုယ္ဝန္ ...။ “အဘိုးျဖစ္ပါေစ။ ဟုတ္မွာပါ။ အဘိုးပဲ ျဖစ္မွာ။ အဘိုးက အိသက္ႏို္င္ကို ဒီေလာက္ ခ်စ္တာ။ အဘိုးပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့”
အိသက္ႏိုင္ရဲ႕စိတ္ကူး မဆံုးခင္မွာ အေမ့ရဲ႕ လက္ဝါးက အိသက္ႏိုင္ေက်ာျပင္ေပၚသို႔ ျဗန္းကနဲ က်ေရာက္လာသည္။
“ဘာငိုင္ေနျပန္ၿပီလဲ။ အိသက္ႏိုင္ေနာ္။ အျမန္လုပ္ဆို။ ဟိုမွာ နင့္အေဖ ေစာင့္ေနၿပီ။ သြားေတာ့”
မေမ့ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္ကာ သြားပင္ မတိုက္ႏိုင္ဘဲ အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္သြားလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ အေဖေတာင္ ေစာင့္ေနၿပီ။
မိုးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္။ အိသက္ႏိုင္ လက္ကို တင္းတင္းပိုက္လ်က္ အေဖ့နားကို တိုးကပ္ လိုက္သည္။ အေဖက စကားတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ထီးမိုးေပးရင္း အိသက္ႏိုင္ေဘးက ကပ္လိုက္လာသည္။ ေစ်းႀကိဳကားနား ေရာက္ေတာ့ မမိသိန္းႏွင့့္ မတ႐ုတ္မတို႔က သူ႔ကိုဆီးႀကိဳၾကသည္။ ခဏေနေတာ့ အေဖျပန္သြားသည္။
* * * *
ဒီေစ်းကေလးမွာ ထားၾကည္ေဟ့ ဆိုလ်င္ မသိသူ မရွိ။ ေဂၚဖီထုတ္ကေလး နည္းနည္း၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းကေလး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကေလး နည္းနည္း ေရာင္းသည္ ဆိုၿပီး အထင္သြား မေသးလိုက္ႏွင့္။ ဒီေစ်းထဲမွာ သူေပးထားသည့္ အေႂကြးႏွင့္ ကင္းသူမရွိသေလာက္ ရွားသည္။ သူေစ်းေရာင္းတဲ့ ေနရာက ေစ်းထဲက ေစ်းခံုေပၚမွာ က်က်နန မဟုတ္။ အျပင္လမ္းေဘးက ေစ်းတန္းမွာ ပ်ံက်ေရာင္းရတာ။
သို႔ေပမယ့္ အဲဒီေရာင္းေကာင္းတဲ့ တေနရာကို ရဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္ရတာဆိုလ်င္ ႀကီးက်ယ္သည္ ထင္မည္။ အခု သူေရာင္းေနတဲ့ ေနရာက အရင္ မွ်စ္သည္ ထားမိ၏ ေနရာျဖစ္သည္။ မွ်စ္သည္ ထားမိ တရက္ ေစ်းေနာက္က်ေတာ့ သူက အဲဒီေနရာမွာ ဆိုင္ အက်အနခင္းကာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေရာင္းေနလိုက္သည္။ ထားမိေရာက္လာေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း။ သူတို႔ေစ်းကေလးက လူေတြေျပာတာကေတာ့ အဲဒီေန႔ေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ပြဲ မႀကံဳဖူးဘူးဆိုပဲ။
ပါးစပ္ႏွင့္ နင္တလံုး ငါတလံုး ေအာ္ဟစ္၊ အ႐ုတၱ အနတၱေတြ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာအၿပီးမွာ လူခ်င္းဝင္ပူးၿပီး နပမ္းလံုးၾကသည္။ ျဖန္ေျဖသူမရွိ၊ ဝင္ဆြဲသူမရွိ။ မထားၾကည္က ထြားထြား ႀကိဳင္းႀကိဳင္း၊ ထားမိက ေသးေသးညႇက္ညႇက္ ဆိုေတာ့ သတၱိခ်င္းတူတာေတာင္ အင္အားခ်င္း မတူ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ထားမိ အ႐ႈံးေပးလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ အဲဒီေနရာကို ထားၾကည္ အပိုင္စား ရသြားေတာ့၏။ သူ႔ေနရာကို ဘယ္သူမွ တလက္မေတာင္ မေက်ာ္ရဲၾက။ ထားၾကည္ဆိုလန္႔ပါ့ ဆိုတာေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။
* * * *
ဆိုင္ေသးေသးေလးႏွင့္ ကုန္ အနည္းငယ္သာ ေရာင္းေနရေပမယ့္ သူက ဒီေစ်းေလးရဲ႕ ကုန္စိမ္း ဒိုင္ေလ။ ေငြအမ်ားႀကီး မတတ္ႏိုင္သူေတြ အရင္းမရွိသူေတြကို သူက ကုန္ခ်ေပး သည္။ ေရာင္းၿပီး မွေပး။ ေန႔ျပန္တိုးလည္း ေခ်းသည္။ သူ႔ကုိေပးရမယ့္သူက ေပးရမည့္ အတိုင္းအတာကို ေပးရမည့္ အခ်ိန္မွာ မေပးလို႔ကေတာ့ ရပ္ကြက္ပ်က္ၿပီသာ မွတ္ေတာ့။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ထားၾကည္ဆို ဒီေစ်းထဲက လူအမ်ားက မဆက္ဆံခ်င္လို႔လည္းမရ၊ ဆက္ဆံျပန္ေတာ့လည္း လန္႔ေနၾကရသည္။
* * * *
အိသက္ႏိုင္ကို ေမြးၿပီး တပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ မထားၾကည္ႏွင့္ ကိုသိန္းႏိုင္တို႔ အႀကီး အက်ယ္ရန္ျဖစ္ကာ ကိုသိန္းႏိုင္အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားသည္။ အဲဒီမွာ မထားၾကည္က ရက္သမီး ေလးသာရွိေသးေသာ ကေလးကို အမိႈက္ပံုနားမွာ သြားပစ္ထားလိုက္သည္။ အဲဒီလို မထားၾကည္ ....။
ကိုသိန္းႏိုင္၏ အေဖ အိသက္ႏိုင္၏ အဖိုးက ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ အတင္းမရမက ေမးျမန္းၿပီး ကေလးရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရသည္။ မဂၤလာဒံု အမႈိက္ပံုဆိုလို႔ မဂၤလာဒံုက ရွိရွိသမွ် အမိႈက္ပံုေတြကို လိုက္ရွာေတာ့ တေနရာမွာ သြားေတြ႕သည္။ ကေလးကို ဗိုလ္မႉးတေယာက္က ေမြးစားေတာ့ မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ျဖင့္ ျပန္ေခၚခဲ့ရ၏။
အဲဒီကတည္းက အိသက္ႏိုင္ အေမဆီျပန္မေရာက္ေတာ့။ ကိုသိန္းႏိုင္ႏွင့္ မထားၾကည္ ျပန္ အဆင္ေျပၿပီး အငယ္ ၂ ေကာင္ေမြးသည္အထိ အိသက္ႏိုင္ အဘိုးမွ အဘိုး။ အဘိုးလက္ေပၚ တြင္ ႀကီးကာ အဘိုးရဲ႕ ပုဆိုးစကိုဆြဲလို႔ အဘိုးသြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ပါခဲ့သည္။
အိသက္ႏိုင္ ေက်ာင္းေနေတာ့ အဘိုးလည္း အသက္ႀကီးလွၿပီ။ အဘိုး၏ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုသိန္းႏိုင္၏ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားက အဘိုးပင္ပန္းလွသည္ ဆိုကာ အိသက္ႏိုင္ကို သူ႔မိဘမ်ားဆီ ျပန္ပို႔သည္။
ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးက ဒဂံုေတာင္မွ သဃၤန္းကၽြန္း အဘိုးအိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္ေျပးလာသည္။ အဲဒီကတည္းက ဒီေျမးႏွင့္ ဒီအဘိုးကို ခြဲမရမွန္း အားလံုး သေဘာေပါက္ လိုက္ၾကသည္။
* * *
ကိုသိန္းႏိုင္အေၾကာင္းကလည္း မေျပာလို႔ မျဖစ္။ မထားၾကည္ ပါးစပ္ဆိုးသေလာက္၊ စ႐ိုက္ ၾကမ္းသေလာက္ ကိုသိန္းႏိုင္က အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လွ၏။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ဘယ္လိုညားသလဲ ဆိုေတာ့ ဖူးစာလို႔ပဲ ေျပာရမည္ထင္သည္။ ကိုသိန္းႏိုင္ ကံေကာင္းသည္။ မယားျဖစ္သူက အလြန္ခ်စ္သည္။ မ်က္ႏွာ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလးႏွင့္၊ အိမ္ကမ်ား ထြက္သြားၿပီဆိုလ်င္ လူပ်ိဳေလးလား ထင္ရေအာင္ သန္႔ျပန္႔လို႔ ေနသည္။
ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလို။ မလိုေလာက္ေအာင္လည္း မထားၾကည္က စီးပြားအရွာေကာင္းသည္ေလ။ မထားၾကည္ကေတာ့ ဒီလို ေယာက်္ားေခ်ာေခ်ာရထားတာကို ဂုဏ္ယူလို႔မဆံုး။ သဝန္တိုလိုက္ရတာကလည္း အေမာ။ အရိပ္ၾကည့္လို႔ မဝ။ မိန္းမကိစၥကလြဲလ်င္ ကိုသိန္းႏိုင္ ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္သည္။
ကိုသိန္းႏိုင္ကလည္း ေတာ္ပါသည္။ မိန္းမကိစၥရွင္းသည္။ ေဆးလိပ္၊ အရက္ လံုးဝမေသာက္။ တခုပဲ သူ႔ဝါသနာက ေလာင္းကစား။ ဒါလည္း ဖဲ႐ိုက္တာမ်ိဳးမဟုတ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးမည္။ အတိတ္ေပးသူမ်ားေနာက္ လိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဝါသနာ ဤမွ်သာ။ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ့ မယားဆီက ေတာင္းမည္ေပါ့။
ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔ လင္မယား တေန႔တေန႔ အဆင္ေခ်ာလို႔။
* * * *
အဘိုးဆံုးၿပီဆိုေတာ့ အိသက္ႏိုင္အတြက္ ကမၻာပ်က္ၿပီ။ သူ႔မွာ အားကိုရာမဲ့ၿပီေပါ့။ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္သူ၊ ကာကြယ္သူ အဘိုးမရွိေတာ့ၿပီ။ အဘိုးရွိစဥ္က အိသက္ႏိုင္ ဘာလုပ္လုပ္ တင့္တယ္သည္။ အိသက္ႏိုင္ကို ဘယ္သူကမွ မဆူရဲ၊ မ႐ိုက္ရဲ။ ေရွ႕မွာ အဘိုးရွိေနသည္ေလ။ ခုေတာ့ အိသက္ႏိုင္ မ်က္ႏွာငယ္လွသည္။
သူ႔မွာ ေနစရာ ေနရာမရွိ။ ဦးေလး၊ အေဒၚ လူပ်ိဳ အပ်ိဳမ်ားကလည္း သူ႔ကို ဆက္လက္မခံလို ၾကေတာ့။ ဒီေတာ့ သူ႔အေမအိမ္ျပန္႐ံုေပါ့။ ကိုသိန္းႏိုင္ကေတာ့ အပူအပင္ ကင္းသူပီပီ ဘာမွ မေျပာ။ အိသက္ႏိုင္ျပန္လာမယ္ ဆိုလည္းလာေပါ့။
မထားၾကည္ကေတာ့ အိသက္ႏိုင္ကို ၾကည့္မရ။ အိသက္ႏိုင္ကို ေပ်ာ့သည္ဟု အၿမဲႀကိမ္းသည္။
“အငယ္မ အိပုတ္ကမွ ငါ့သမီး။ ငါနဲ႔ တပံုစံတည္းပဲ။ သြက္မွသြက္။ လည္လိုက္တာလည္း မႊတ္ ေနတာ။ အိသက္ႏုိင္က ငတံုးမ။ သူမ်ားလုပ္သမွ် ခံခဲ့မယ့္ေကာင္မ”
အဲဒီလို အၿမဲေျပာတတ္သည္။ အိသက္ႏိုင္ကလည္း သူ႔အေမကို ၾကည့္မရပါ။ အဘိုးႏွင့္ အေဖ ဘက္မွ ဦးေလး၊ အေဒၚမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အိသက္ႏိုင္က ႏူးညံ့သည္။ သိမ္ေမြ႕ သည္။ သူ႔အေမေျပာသည့္ စကားမ်ားက သူ႔အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ မထားၾကည္တို႔က တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ အဆဲေလးႏွင့္။ အိသက္ႏိုင္ နားရွက္ လွသည္။ အငယ္ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ဆဲလိုက္သည္မွာ မိုးကို မႊန္လို႔။ အဲဒါကို အေမလုပ္သူက ဘာမွ မေျပာ။ သေဘာက်ေနသည္။ အငယ္ ႏွစ္ေကာင္မ်ား ကစားရာက သူမ်ားကိုႏိုင္လာ သည္ ဆိုလ်င္ သူမ်ားမိဘႏွင့္ ဆီးရန္ျဖစ္ၿပီး သူ႔သားႏွင့္ သမီးတို႔အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတတ္သည္။ သူ႔အေမကို သူနားမလည္။
အဘိုးကိုလြမ္းသည္။ အဘိုးကိုေတာ့ အေမကေၾကာက္၏။ အဘိုးက မထားၾကည္ထက္ ၂ ဆ ၾကမ္းျပ၊ ရမ္းျပ၊ ဆဲျပႏိုင္သည္ေလ။ အဘိုးရွိစဥ္က မထားၾကည္ အိသက္ႏိုင္ကို လက္ဖ်ားႏွင့္ ေတာင္ တို႔ခြင့္မရ။ အခုေတာ့ သူ အ႐ိုက္မခံရသည့္ ေန႔မရွိ။ အေဖ့ေရွ႕မွာေတာ့ သိပ္ မ႐ိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေဖကလည္း အိမ္မွာတေနကုန္ မရွိပါ။ မနက္မိုးလင္းတာႏွင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံ ေတာင္းၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ညဘက္ အိသက္ႏိုင္တုိ႔ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွ ျပန္လာတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ ျပန္လာပါသည္။ အဲဒီေန႔မ်ိဳးဆို မထားၾကည္တို႔ ေပ်ာ္လို႔ မဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေန႔မ်ိဳးက ကိုသိန္းႏိုင္ ပိုက္ဆံ အေရးတႀကီး လိုေသာ ေန႔။
“ထားၾကည္ ငါ့ ပိုက္ဆံ ၂ ေသာင္းေလာက္ ေပးစမ္း”
“ဘာလို႔ ေပးရမွာလဲ။ နင့္မယားငယ္ သြားေပးမလို႔လား”
“အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ဟာ။ ေပးမွာလား မေပးဘူးလား”
“မေပးဘူး ဆိုရင္ေကာ”
“ရတယ္ေလ”
အဲဒီလိုေျပာၿပီး ကိုသိန္းႏိုင္က အျပင္ျပန္ထြက္ဖို႔ ျပင္လ်င္ မထားၾကည္ မေနတတ္ေတာ့။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ေရာ့ ေရာ့။ ဒီမွာ လာယူ။ တကတည္း ပိုက္ဆံလိုခ်င္တဲ့သူကပဲ စိတ္ ဆိုးရေသးတယ္” ဆိုၿပီး မထားၾကည္ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးရၿပီ။
“ဟဲ့ ေနာက္ေဖးမွာ ၾကက္သားျပဳတ္ေၾကာ္ရွိတယ္။ ထမင္းစားသြားဦး”
အဲဒီလိုနဲ႔ မထားၾကည္က ကိုသိန္းႏိုင္ကို ေခ်ာ့ရသည္။ ဒါမိ်ဳးက သူတို႔အိမ္မွာ မၾကာခဏျဖစ္ ေနက်။ အိသက္ႏိုင္ကေတာ့ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ အေမ့ကို သနားသလို ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ခ်ိဳသာမႈမ်ားက အေဖအျပင္ျပန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္။ အေဖကလည္း အေမ့စ႐ိုက္ကို စိတ္ပ်က္ေနပံုရ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း တေနကုန္ သူ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာလို႔ ထင္သည္။ အိမ္မွာကလည္း ေနခ်င္စရာမွ မရွိဘဲေလ။
မထားၾကည္တို႔ ေမာင္ႏွမ အားလံုးက ေစ်းသည္ေတြ။ ငါးေရာင္းသူက ေရာင္း။ ပန္းေရာင္း သူက ေရာင္း။ ရာသီေပၚ သီးႏွံေရာင္းသူက ေရာင္းသည္။ အားလံုး၏ စ႐ုိက္က တပံုစံတည္း။ မထားၾကည္တို႔ အိမ္က ေစ်းနားမွာ ဆိုေတာ့ မနက္ေစ်းထြက္ၿပီး ညေနခင္း ေစ်းျပန္မထြက္ ခင္မွာ သူတို႔ အားလံုး မထားၾကည္တို႔ အိမ္မွာ လာနားၾကသည္။ ႂကြက္ႂကြက္ညံေနေသာ စကားသံမ်ားၾကားမွာ အဆဲေလးမ်ားက ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား သာယာေနတတ္၏။
အဲဒီလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုသိန္းႏိုင္ မေျပာႏွင့္ အိသက္ႏိုင္တို႔လို ကေလးပင္ မေနခ်င္။ စကားေတြ ေဖာင္ၿပီးရင္ေတာ့ အိပ္ၾကၿပီ။ မနက္အေစာႀကီး ထထားရတာ ဆိုေတာ့ အားလံုး ကုလားေသ ကုလားေမာ၊ ပိုးလိုး ပက္လက္၊ ဟိုတေယာက္ သည္တေယာက္။ သူစိမ္းတေယာက္မ်ား ဝင္လာလ်င္ အမွန္ပင္စိတ္ပ်က္စရာ။
အေမ ကိုယ္ဝန္ရွိၿပီဆိုေတာ့ အိသက္ႏိုင္ ေပ်ာ္လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ အေမ ကိုယ္ဝန္ ရွိလို႔ ေပ်ာ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ အေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးကို အဘိုးဝင္စားတာဟု ေျပာၾက ေသာေၾကာင့္ သူေပ်ာ္သည္။
“ေသခ်ာတယ္။ ဒါ ဦးဝင္းၾကည္ပဲ။ ဦးဝင္းၾကည္က သူ႔ေျမးကို သိပ္ခ်စ္တာ။ ဘယ္မွသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေျမးဆီပဲ လာမွာ”
အဲဒီလို ထင္ေၾကးေတြ ေပးၾကေတာ့ အိသက္ႏိုင္တေယာက္ စိတ္ညစ္တာေတြ ခဏေမ့ေလ်ာ့ သြားသည္။ ညတိုင္းလည္း ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ အေမာ။ အေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးဟာ တကယ္ပဲ အဘိုးျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းသည္။ အဲဒီေတာ့မွ အေမ့ကို ႏိုင္တဲ့သူေပၚလာမွာ ေလ။
အဘိုးက အိသက္ႏိုင္ကို ဘယ္သူ႔အထိမွ ခံတာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား။ အိသက္ႏိုင္ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အလုပ္လုပ္ရတာကို ပင္ပမ္းသည္ မထင္ေတာ့။ အေမ့ ကိုယ္ဝန္ ရင့္လာေလ အိသက္ႏိုင္ပင္ပမ္းေလ ျဖစ္သည္။ ခါတိုင္းဆို အေမက မနက္ေစ်းေကာ ညေနေစ်းပါ ထြက္သည္။ ခုေတာ့ အေမက မနက္ေစ်းပဲ ထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ညေနေစ်းကို အိသက္ႏိုင္ တေယာက္တည္း ထြက္ရသည္။ ေစ်းေရာင္းရာက ျပန္လာလို႔ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္ မမီ လို႔ကေတာ့ ေသဖို႔သာ ျပင္ ဆိုတာမ်ိဳး။
တကယ္ေတာ့ အိသက္ႏုိင္ ေစ်းေရာင္းရတာ ေပ်ာ္စ ျပဳေနၿပီ။ ကုန္စိမ္းက အျမတ္မ်ားသည္။ မထားၾကည္ တေန႔ ေစ်းမထြက္ရ မေနႏိုင္တာလည္း မဆန္းလွ။ အိပုတ္ေလး ေမြးတုန္းကမ်ား ေမြးၿပီး တပတ္ ဆယ္ရက္ႏွင့္ ကေလးေစ်းဗန္းထဲခ်သိပ္၊ ေစ်းေရာင္းထြက္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူက အခု အိသက္ႏိုင္ကို အေသအေၾက ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါမွ သူေမြးဖြားေနခ်ိန္မွာ အရွိန္မပ်က္ ဆိုင္ထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ ဒီၾကားထဲ ေန႔ျပန္တိုးကိစၥေတြ၊ ကုန္ခ် ေငြယူ ကိစၥေတြကိုလည္း သင္ရသည္။ ဒညင္းသီး၊ သရက္သီး၊ ဒူးရင္းသီးမ်ားကို ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးရသည္။ အိသက္ႏိုင္ေတာင္ အေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ ေနၿပီ။
“အဘြားေရ ... ေဂၚဖီထုပ္ေတြ တထုပ္မွ ခုနစ္ဆယ္ပဲ ေပး။ ယူသြားပါ အဘြားရဲ႕။ သမီးက အဘြားမို႔လို႔ ေပးတာေနာ္”
“ခရမ္းခ်ဥ္သီးလား။ သံုးဆယ္သား တရာနဲ႔ ယူသြားေတာ့။ ေရာ့ အစ္မ၊ င႐ုပ္သီးစိမ္းပါ အဆစ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ မနက္ခင္းဆို မရဘူး အစ္မရဲ႕”
အဲဒီလိုေတြေျပာတတ္၊ ေရာင္းတတ္ေနၿပီ။ ႐ုပ္ကေလး သနားကမားနဲ႔ ကေလးသာသာ အရြယ္ ကေလးမို႔ ခ်စ္ၿပီး၊ သနားၿပီး ဝယ္သြားၾကတာ မ်ားသည္။ အလုပ္က သင္သည္ပဲ ေျပာေျပာ ေရာင္းအား ေကာင္းလာေတာ့ အိသက္ႏုိင္ ေစ်းမွာ ေပ်ာ္တတ္လာၿပီ ျဖစ္၏။
မထားၾကည္ ဗိုက္နာေတာ့ နာေနသည့္ၾကားက သူ႔သမီးကိုမွာသည္။
“အိသက္ႏိုင္။ ငါ့လာမၾကည့္နဲ႔ သိလား။ ေစ်းေရာင္းမပ်က္ေစနဲ႔ေနာ္။ အား ... ေအာင္မယ္ေလး .. ဟဲ့ ဟိုေကာင္မေတြဆီလည္း ကၽြတ္ ကၽြတ္ ေႂကြးမွန္မွန္ သြားေတာင္းဦး။ အား ... နာလိုက္တာ။ ကၽြတ္ကၽြတ္”
အဲဒီလိုနဲ႔ ေဆး႐ံုသာ ထြက္သြားသည္။ ကိုသိန္းႏိုင္က အနားမွာမရွိ။ ေနာက္မွ ကုလားကို လိုက္ရွာခိုင္းၿပီး လိုက္သြားခိုင္းရ၏။
မထားၾကည္ အသက္က ေလးဆယ္ သီသီ စြန္းေနၿပီဆိုေတာ့ ႐ိုး႐ုိးေမြးဖို႔ အားမျပည့္။ ဗိုက္ခြဲ ေမြးလိုက္ရသည္။ အေမက မလာပါနဲ႔ ေျပာထားေသာ္လည္း အိသက္ႏိုင္ မေနႏိုင္။ ေန႔လည္ အားတဲ့ အခ်ိန္ တေရးမအိပ္ဘဲ အေမ့ဆီသြားသည္။ အေမက သူတို႔အတြက္ ညီမေလး တေယာက္ ေမြးေပးထားသည္။
“ေရာ့ ... အေမ ဒါက ေန႔ျပန္တိုးေတြေကာက္ထားတာ။ ဒါက ကုန္စိမ္းေႂကြးေတြ။ ေဒၚတ႐ုတ္မ ကေတာ့ မနက္ျဖန္မွ ယူပါတဲ့။ က်န္တာေတာ့ အကုန္ရခဲ့တယ္။ သမီး မေန႔ညေနက ေရာင္းထားတာလည္း သံုးေထာင္ရတယ္”
“ေအး ေအး”
မထားၾကည္ ဒီေလာက္ပဲ ျပန္ေျပာႏုိင္သည္။ အားက သိပ္မရွိခ်င္ေသး။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အေမ ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း။ ခါတိုင္း ေဒၚတ႐ုတ္မက မေပးလိုက္ဘူးဆိုတာႏွင့္ ေဒါက္ကနဲ သူ႔ေခါင္းကို ေခါက္ၿပီးသား။
မထားၾကည္ အိသက္ႏိုင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းနည္းလာသည္။ ဒီသမီးအေပၚ သူ အေတာ္ ဆိုးမိခဲ့သည္ေလ။ ခုေတာ့ ဒီသမီးကိုပဲ အားကိုးေနရၿပီ။ ကိုသိန္းႏိုင္ကေတာ့ အနားမွာမရွိ။ အိသက္ ႏုိင္၏ လက္ကေလးကို သူ႔လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အေမကို တအံ့ တၾသ ၾကည့္မိ၏။ ၾကည့္စမ္း သူ႔အေမရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ...။
သူ႔ညီမေလးဟာ အဘိုး ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလား သူ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါ။ ေျပာဖို႔ သိပ္ ငယ္ေသးသည္ထင္သည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိသက္ႏုိင္ သူ႔အေမကို သနားသည္။ သူ႔ ခမ်ာ ကေလးေမြးထားလို႔ အားငယ္ေနခ်ိန္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ သူလည္း ေနမေပးႏိုင္။ ညေန ေစ်းထြက္ရဦးမည္။
အေမ့ေပၚမွာ အႏိုင္ယူခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ ဒီညီမေလးဟာ အဘိုး ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူ႔အတြက္ သိပ္ အေရးမႀကီးေတာ့။ သူ ေစ်းေရာင္းေကာင္းမွ ျဖစ္မည္။
* * *
ဒီတခါေတာ့ မထားၾကည္ သိပ္မေပေတာ့။ အိမ္ထဲမွာ ၄၅ ရက္ ျပည့္ေအာင္ေနသည္။ သူ အိမ္ထဲေနစဥ္အတြင္း အိသက္ႏိုင္က အကြက္ေစ့စြာ လႈပ္ရွားထားသည္။ စိတ္ေအးလက္ေအး နားမည္ဆိုက နားႏိုင္ေသာ္လည္း ေစ်းထြက္ခ်င္သည့္ အာသီသေၾကာင့္ ၄၅ ရက္ ျပည့္တာႏွင့္ ကေလးပိုက္ၿပီး အိသက္ႏိုင္ရွိရာ ဆိုင္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွိရာ လမ္းကေလးကို မခ်ိဳးေကြ႕မီ ထိပ္မွာပင္ ဆူညံသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“လူပါးမဝနဲ႔ ေကာင္မ။ ဘာမွတ္လဲ။ ပါးက်ိဳးသြားမယ္။ ဒီမွာ ကေလးဆိုၿပီး အႏိုင္က်င့္မယ္ မႀကံနဲ႔။ က်ဳပ္ ထားၾကည္ရဲ႕ သမီးေတာ့ သိရဲ႕လား။ ဘယ္သူ႔မွကို မေၾကာက္လို႔ တေယာက္တည္း ေစ်းလာထြက္ေနတာ”
“ေအာင္မယ္ေလး ... ေအာင္မယ္ေလး။ လက္ေတာင့္ေလာက္ေလးက ၾကည့္စမ္း။ လာ နင္နဲ႔ငါ ခ်မလား။ နင့္အေမမေျပာနဲ႔ နင္တို႔ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး မေၾကာက္ဘူးေဟ့ သိၿပီလား”
ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ရာ ေနရာသို႔ မထားၾကည္ ေစြ႕ကနဲ ေရာက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အိသက္ႏုိင္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနေသာ ပဲပင္ေပါက္သည္မဘက္ကို လွည့္ကာ အားေနေသာ လက္ျဖင့္ ပါးကို ေဖ်ာင္း ကနဲ ေဆာ္ထည့္လိုက္သည္။ ပဲပင္ေပါက္သည္က အံ့ၾသတႀကီးျဖင့္ ...
“ဟင္ ... အစ္မ ... မထားၾကည္”
“ေအး ... ငါပဲ ... ဒီမွာ ငါ့သမီးကို ဗိုလ္က်မယ္ မႀကံနဲ႔။ အဲဒါ အျမည္းပဲ ရွိေသးတယ္ မွတ္ထား”
“မဟုတ္ရပါဘူး အစ္မရယ္။ က်မက ဗိုလ္က်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ဗိုလ္က်တာပါ။ က်မေန ရာကို တေတာင္ေလာက္ ခိုးထားတာ မေတြ႕ဘူးလား”
“ေအာင္မာ။ ငါ့သမီးကိုမ်ား နင္က သူခိုး ယိုးခ်င္ေသးတယ္ ဟုတ္လား။ ေကာင္မေတြ ငါမရွိတုန္း @*^#!+”
တရစပ္ ထြက္ေပၚလာေသာ မထားၾကည္၏ ပါးစပ္ က်ည္ဆံမ်ားေၾကာင့္ ပဲပင္ေပါက္သည္ ၿငိမ္ကုတ္သြားသည္။ မထားၾကည္က ကေလးကို ျပင္ခ်ီၿပီး အိသက္ႏိုင္ေဘးတြင္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ ထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကို ခ်ီၿပီး ကေလးႏို႔ထိုင္တိုက္ကာ သူ႔သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ေန၏။
“ဒါမွ ငါ့သမီး” လို႔လည္း ပါးစပ္က ေျပာလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိသက္ႏိုင္က ပဲပင္ ေပါက္သည္ဘက္ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ လွည့္ထိုးကာ လည္ပင္းေလးကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။
“ေဂၚဖီထုပ္ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လတ္တယ္ေနာ္၊ လတ္တယ္။ ပုပ္ေနတဲ့ ပဲပင္ေပါက္ေတြကို အေကာင္းဆိုၿပီး ညာေရာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး”
ၿပီးေတာ့ မတိုင္ပင္ဘဲ သူတို႔ သားအမိ ၂ ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ အားရ ပါးရ ေအာ္ရယ္လိုက္ၾကသည္။ အဲဒီေန႔က မထားၾကည္ သူ႔သမီးႀကီးကို အ႐ိုက္အရာ လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္တဲ့ေန႔။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အဘိုးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနမိေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။
Monday, October 13, 2008
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Monday, October 13, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
ဆရာမေရ..ဒိဝတၳဳေလးက က်ေတာ္ေရႊမွာ ဖတ္ကတည္းက ႏွလုံးသားထဲမွာ စြဲေနတဲ့ ဝတၳဳေလးေလ။ အိမ္မွာ ဒီဝတၳဳေလးေကာင္းေၾကာင္း.. က်ေတာ့ မာမီနဲ႔လဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ အခုလို ထပ္ဖတ္ရ ျပန္ေတာ့လဲ ေက်နပ္ပါတယ္။
ေစ်းသည္မ မထားၾကည္တို႔ သားအမိအေၾကာင္းကုိ လာအားေပးသြားပါတယ္။ လန္ထြက္တယ္ေနာ္ အမ.....။
အစ္မေရ
ဒီလိုဝတၳဳမ်ိဳးေလးေတြ ထပ္ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။
ဒီဇာတ္ရိုး မဟုတ္ေတာင္ ဒီအေရးအသားနဲ႔ ဒီအျမင္ေလးေပါ့။
ဒီေျမေပၚမွာလည္း ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိပါတယ္ဗ်။
ဘီယာတိုက္ရင္ ေျပာျပမယ္ ဇာတ္လမ္းေတြ...။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလို မေရးတတ္ေခ်ဘူး။
ဟဲ ဟဲ ဟဲ
သင္ကာ
အစ္မေရ
၀ိုင္ေရာင္းမယ္ ၀ယ္မလား
:P
ဒီအဖိုးကိုမ်ား ေမ့စရာလား ..တယ္ ..ဒီ အိသက္ႏို္င္ေတာ့
Post a Comment