မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္
ခ်ိဳးလင္းျပာ မဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဝတၳဳ မရွည့္တရွည္ပါ။ က်မလည္း ဘေလာ့မွာ အခန္းဆက္ ေဖာ္ျပပါမယ္။ ဒါေလးေဖာ္ျပေနတုန္း စာေရးပ်င္းခြင့္ရတာေပါ့ေလ ..။
တကၠစီေပၚကို ေႏြ႕ အကႌ်ထုပ္ေတြ တင္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္ .. အေမ့မ်က္ႏွာက ဘာမွ မျဖစ္သလိုဘဲ။ ဒါေပမယ့္ တကၠစီ စထြက္ၿပီး က်င္းေတြခ်ိဳင့္ေတြေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္းပဲ ေမာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေႏြ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေမမ်က္ရည္သုတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ လွပ္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ဒလေဟာ စီးက်လာလိုက္တာ။ အဲဒါဟာ ေႏြ႕ရဲ႕ ဘဝ အစပဲလား … ။
* * *
ဆရာဝန္အေမနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာအေဖရဲ႕ သမီးႀကီး တေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ေႏြ႕ဘဝက လွပ ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေႏြက အေမနဲ႔ အေဖလိုေတာ့ စာသိပ္မေတာ္လွဘူး။ အေမကေတာ့ ေႏြ႕ကို သူတို႔လို ဆရာဝန္ျဖစ္ျဖစ္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေစခ်င္တယ္။ ေႏြကေတာ့ အႏုပညာပဲ ဝါသနာ ပါတယ္။
အိမ္မွာလည္း အားရင္ ဆို .. တီး လုပ္ေနတာပဲေလ။ ေႏြ အႏုပညာကို ဝါသနာပါဆို .. အေဖက လည္း အင္ဂ်င္နီယာသာ ဆိုတယ္ ကဗ်ာဆရာလည္း ျဖစ္ေနတာကိုး။ အေဖက ေႏြ႕ကို သမီးႀကီးမို႔ သိပ္ခ်စ္၊ သိပ္အားကိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏြက စာသိပ္မေတာ္ဘူး။ အငယ္မကမွ စာေတာ္တာ။
ေႏြက စိတ္လႈပ္ရွား ခံစားလြယ္တယ္၊ အငယ္မကေတာ့ စိတ္ခိုင္မာတယ္။ အေမနဲ႔တူတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေႏြက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြၾကားမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြညႇပ္ၿပီး ခိုးဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ .. အငယ္မက စာကိုပဲ အရူးအမူးက်က္ေနတာ။
ေႏြ႕အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔က အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြ ဆိုေပမယ့္ ေႏြတို႔က အခ်မ္းသာႀကီးေတြ ေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေႏြတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အေမနဲ႔ အေဖက ဂ႐ုစုိက္ တယ္။ ဘာေၾကာင့္မွ မ်က္ႏွာ မငယ္ေစရဘူး။ အထူးသျဖင့္အေဖေပါ့။ ေႏြပူဆာသမွ် ရေအာင္ ဝယ္ေပးတာပဲ။
အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေႏြ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ ဂစ္တာေလးကို အေဖက ဝယ္ေပး တယ္ေလ။ အဲဒီဂစ္တာေလးေၾကာင့္ပဲ ေႏြ႕ဘဝ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့။
* * *
“ဟဲ့ေႏြ .. ဒါ ကိုေအာင္တဲ့။ ငါနင့္ကို ေျပာျပဖူးတဲ့ .. ငါ့ဆရာ ဆိုတာေလ”
အဲလို ပိုင္စုိးက မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေႏြ႕ရင္ေတြ တဒိုင္းဒုိင္း ခုန္ေနခဲ့တာေပါ့။ ကိုေအာင္ ဆိုတာ တခ်ိန္မွာ ေႏြ႕ရဲ႕ ကိုကို ျဖစ္လာမယ္လို႔ မသိေသးေပမယ့္ ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ တခုခု အလိုလို သိလိုက္သလိုပဲ။ အဲဒီကိုေအာင္ရဲ႕ ဆြဲငင္အားေကာင္းတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ေႏြ .. ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။
“ဟာ ေႏြ .. စကားေလး ဘာေလး ေျပာဦးေလ။ နင့္ကို ဂစ္တာသင္ေပးမယ့္ ဆရာဟ”
“ေႏြက .. စကားနည္းတယ္ ထင္တယ္ ဟုတ္လား”
ကိုေအာင္က ဝင္ေျပာေလ .. ေႏြမ်က္ႏွာ မထားတတ္ေလပဲ။ ေႏြကစကားနည္းတယ္တဲ့ .. ပိုင္စိုး ဆိုတာ တဟားဟား ဝင္ေအာ္ရယ္ေတာ့တာပဲ။ ေႏြ႕ေလာက္ စကားေျပာတာ ေႏြပဲေလ။ စကားက ဘာမ်ားသလဲမေမးနဲ႔ …။ ခုက ကိုေအာင့္ေၾကာင့္၊ သူ႔ကိုရွက္လို႔ မေျပာတာကို .. ။ ေႏြ .. ပိုင္စိုးကုိ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္တယ္။
သက္သက္ေႏြဆိ္ုတဲ့ ေသာၾကာသမီးအေၾကာင္း မၾကာခင္ ကိုေအာင္သိရမွာပါ။ ဒါကေတာ့ စိတ္ထဲကပဲ ေျပာလုိက္တာ။ ေခါင္းကို တြင္တြင္ငံု႔ၿပီး ေႏြ႕ရဲ႕ မည္းနက္သန္စြမ္းၿပီး ေျဖာင့္စင္းတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာကို ကြယ္ထားလိုက္ရတယ္။ ေႏြ သူ႔ကို ရွက္လို႔ပါ .. ။
“ေႏြ ဂစ္တာတီး တကယ္တတ္ခ်င္တာဆိုရင္ ဒီလုိ ရွက္ေနလို႔ မရဘူးေနာ္”
သူ႔စကားကိုေတာ့ ေႏြက “ဟုတ္ကဲ့” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ပြင့္လိုက္တာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပဲ။ ေႏြတို႔ၿခံထဲက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ပြင့္ေနလိုက္တာ ဆိုတာေလ။ ညအထိ ပန္းနံ႔ကႀကိဳင္ေလွာက္ေနတာ ..။
အဲဒီညက ေႏြ ၿခံထဲဆင္းထိုင္ၿပီး စိတ္ကူးေတြကို ရြက္လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္က စၿပီး ဂစ္တာတီးသြားသင္ရေတာ့မွာ .. ။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္။ ေႏြ႕ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္သိလား … ။
* * *
“ေႏြ႕မ်က္လံုးေလးေတြက သိပ္လွတာပဲ”
အဲဒီႏွစ္သႀကၤန္မွာ ေႏြ႕ကို ေရေလာင္းရင္းနဲ႔ ကိုကို ေျပာတာေလ။ ေႏြလား .. ပီတိေတြျဖာတာေပါ့။ ကိုယ့္ကို လွတယ္ေျပာတာကို မႀကိဳက္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ား ရွိေသးလို႔လားေနာ္ … ။
ကိုကိုကမွ တကယ္ေခ်ာတာပါ။ ေႏြက အသားကလည္း ညိဳေသးတယ္။ ကိုကိုဆိုရင္ ေယာက္်ား ေလး ျဖစ္ၿပီး အသားေလးေတြ ဝင္းေနတာပဲ။ ကိုကို႔ ဆံပင္ရွည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြက အၿမဲ ေမႊးျမ ေနမယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုက ဂစ္တာတီးတာ သိပ္ေတာ္တာပဲေလ။ ေႏြကလား .. ကိုကို တီးျပတာပဲ နားေထာင္ရင္း ဘာတခုမွ ေကာင္းေကာင္း မတီးတတ္ပါဘူး။ ေကာ့ဒ္ေလး ၂ ခုလား ၃ ခုလား ကိုင္တတ္ေသးတာ။ အသံေကာင္းေကာင္းထြက္ေအာင္ေတာင္ မတီးတတ္ဘူး။
အင္း .. ကိုကိုေျပာတာ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ေႏြ႕မွာ လွတာဆိုလို႔ အဲဒီမ်က္လံုးေလးေတြပဲ ရွိတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ေႏြ႕ကိုက သိပ္ကုိညြတ္ႏူးလြယ္၊ စိတ္ခံစားလြယ္တာပါ .. ၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးေတြ သိပ္ယဥ္လြန္းတယ္ပဲ ေျပာရမလားမသိဘူး။
တကယ္ဆို ကိုကို႔မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ ဆိုတာလည္း သိတယ္၊ ခ်စ္သူမွ တေယာက္ မကဘူး ဆိုတာ လည္းသိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုက ဂစ္တာတီးတာကလြဲလို႔ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး ဆိုတာရယ္၊ ကိုကိုတို႔က သိပ္ဆင္းရဲတယ္ .. ကိုကိုကလြဲရင္ .. က်န္တဲ့ ကိုကို႔ အေမတို႔ .. ကိုကို႔ အစ္မေတြတို႔ .. ကိုကို႔ အေဒၚေတြ .. အဲဒီလူေတြအားလံုး စ႐ိုက္ၾကမ္းၾကတယ္ ဆိုတာရယ္ .. ကိုကို႔အိမ္မွာ ဂစ္တာ သြားသင္တဲ့ ၃ လ အတြင္း ေႏြေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါတယ္။
ကိုကိုတို႔ အိမ္ .. လို႔သာ ေျပာရတယ္။ တကယ္က တဲသာသာပါ။ လႈိင္သာယာရဲ႕ အစြန္အဖ်ား တေနရာက ေျမစိုက္ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ တဲႀကီးေပါ့။ အဲဒီမွာမွ .. ေအာက္က ဝါး ကြပ္ျပစ္ခင္းထားတာ။ အခန္းရယ္လို႔ေတာ့ သိပ္မယ္မယ္ရရ မရွိလွပါဘူး .. အဆင္ေျပသလို ဝါးထရံနဲ႔ ကန္႔လိုကန္႔ .. စပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ပိတ္စနဲ႔ ကာလိုကာပါပဲ။
အဲဒီတုန္းက ကိုကိုနဲ႔ ေႏြ ခ်စ္သူေတြ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာေတြေတာ့ ျမင္ေနၿပီ။ ပိုင္စိုးကေတာ့ ေျပာပါတယ္ ..
“ကိုေအာင္က ရႈပ္တယ္ဟ .. ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အသုိင္း အဝန္းနဲ႔ နင္တို႔ အသိုင္းအဝန္း ဘာမွ မဆိုင္ဘူးေနာ္ .. သူတို႔က စ႐ိုက္ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတာ”
ပိုင္စိုးက သတိေပးသလို ေျပာတာကိုေတာင္ ေႏြက သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ ဒီေကာင္က ေႏြ႕ကို ႀကိဳက္ေနတာ သိသားပဲ။ တမင္ ကိုကို႔ကို ခ်ိဳးဖဲ့တာလို႔ ထင္တယ္။ တကယ္က ေႏြကိုယ္တုိင္လည္း ကိုကိုတို႔ အေၾကာင္းေတြ မသိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္သိတာေပါ့။ သိသိႀကီးနဲ႔ကို ေႏြ႕မ်က္လံုးေတြ၊ ေႏြ႕စိတ္ေတြက အေမွာင္ဖံုးေနခဲ့တာပဲ ..။
ကိုကို ဂစ္တာတီးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို လုိက္သြားတဲ့ညက ေႏြတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ .. ။
အဲဒီညမွာ ကိုကို႔နားမွာ သိပ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတယ္ ဆုိတာ သိလိုက္ရၿပီး .. ေႏြ႕ရင္ထဲက မနာလို စိတ္ေတြ .. ႐ုန္းႂကြလာခဲ့ရာက ေႏြတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
* * *
အဲဒီကာလကေလးကေတာ့ ေႏြ႕ဘဝမွာ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ .. ။ အဲဒီလို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးသလို .. ေနာက္ထပ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မရ ေတာ့ဘူး။
လြပ္လပ္မႈေတြ အျပည့္ရွိတဲ့ ကိုကိုတို႔ အိမ္က ကြပ္ျပစ္ေလးေပၚမွာ .. ကိုကိုက ဂစ္တာတီး .. ေႏြက သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုလို႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကိုကိုက ေႏြ႕အတြက္လည္း သီခ်င္းေလးေတြ စပ္ေပး ေသးတာ။
ေႏြရတဲ့ မုန္႔ဖိုးေလးေတြနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခ်က္ထားတဲ့ ကိုကိုတို႔ရပ္ကြက္ ထိပ္ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္က ဟင္းတထုတ္ဝယ္ၿပီး ကိုကို႔အိမ္က ထမင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ စားရတဲ့ အရသာကလည္း ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ဘူးေလ ..။
ကိုကိုကေတာ့ ဘိုင္အၿမဲျပတ္ေနတာပဲ။ ကိုကိုရတဲ့ တီးခက အိမ္ကို အကုန္ေပးရတာ မဟုတ္လား။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ကိုကိုပါေလ .. ။ ကိုကို႔အေမရယ္၊ ေနမေကာင္းတဲ့ ကိုကို႔အေဖရယ္၊ အစ္မ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူတို႔ ကေလးေတြရယ္ (ကိုကိုေယာကၹေတြကလည္း ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ၾကဘူး) အားလံုးက ကိုကို႔ဝင္ေငြကို မီခိုေနရတာတဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုကို႔ကို ေႏြကပဲ လက္ဘက္ ရည္ တိုက္ရတာပါပဲ။ ေႏြတို႔က မခ်မ္းသာေပမယ့္ မုန္႔ဖိုးေတာ့ လံုလံုေလာက္ေလာက္ရတယ္ေလ။
ေႏြတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ .. ေသခ်ာေျပာမယ္ဆိုရင္ ေႏြ႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက သိပ္တာရွည္ မခံလွပါဘူး။ ေလေပြေလးလို အၿမဲလြင့္ခ်င္ေနတဲ့ ကိုကိုက ေဖာက္တာပါပဲ။ ကိုကို ခ်စ္သူေဟာင္းနဲ႔ ျပန္ဆက္ တာ .. သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုကိုက ေလွနံ ႏွစ္ဘက္နင္းေနတာပါ။ ေႏြ႕ကိုလည္း မစြန္႔ႏိုင္ဘူး ခ်စ္တယ္ .. ဟိုတေယာက္က ျပန္ဆက္ေနေတာ့ အဲဒါကိုလည္း သနားတယ္ ျဖစ္ေနတာ။
အဲဒီရက္ေတြကျဖင့္ ေႏြ႕မွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး ခံစားခဲ့ရတာပါ။ ကိုကို႔ အရင္ရည္းစား မမက လွတယ္ေလ။ ေႏြ႕ထက္ အပံုႀကီးလွတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေႏြ ပိုခံစားရတာေပါ့။
ဒီၾကားထဲ ပိုင္စိုးက အငယ္မကို ေႏြ႕အေၾကာင္း သတင္းေပးလိုက္ေတာ့ အဲဒီကိစၥကို အေမတို႔ပါ သိသြားၿပီး ေႏြ႔ကို ဂစ္တာသင္တန္း တက္ခြင့္ ပိတ္လိုက္တယ္။
* * *
အားလံုးရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံေတြက လိုတာထက္ပိုက်ယ္ သြားသလိုပဲ … ။ ေကာ္ဖီဆိုင္ရဲ႕ အထပ္ခိုး ေလးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ ၿပီးေတာ့ မီးမလာလို႔ အဲကြန္းလည္း မရေတာ့ ပူစပ္ေလွာင္အိုက္လို႔ .. ။ ေခၽြးေတြ ဒီးဒီး က်ေနတယ္။
“ေဟာ .. ဟိုမွာ မထုိက္လာၿပီ”
တေယာက္က အသံျပဳလိုက္လို႔ သူတို႔အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခုဏက ၿငိမ္က် သြားတဲ့ စကားဝုိင္းက အသက္ျပန္ဝင္လာတယ္။
“အဆင္ေျပခဲ့လားဟင္ မထုိက္”
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေမးလိုက္တဲ့ ေႏြ႕အသံက ခုဏက သူ႔အေၾကာင္းေျပာျပေနတာနဲ႔ တျခားစီပဲ။ ခုဏက ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ .. ေလာင္ၿမိဳက္ႏြမ္းလ် ေနသေလာက္ ခုက အသက္ဆက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနရတာ။
“အင္း .. ငါ ၅ ေထာင္ ႀကိဳထုတ္ခဲ့တယ္။ နင္ ၂ ေထာင္ယူေလ ဟုတ္လား။ မိေႏြရယ္ .. ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္လည္း နည္းနည္းပါးပါး ဂ႐ုစိုက္ဦး .. လူလည္း အ႐ိုးခ်ည္းပဲ”
မထုိက္ဆီက ပိုက္ဆံ ၂ ေထာင္ကို ကမန္းကတန္း လွမ္းယူရင္း ပုခံုးသိုင္းအိတ္ အေပါစားေလးကို ေကာက္လြယ္လိုက္တယ္။
“ဟင္ .. ေႏြက သြားေတာ့မလို႔လား .. ဆက္ေျပာေလ .. ဇာတ္လမ္းက ေကာင္းခန္းေရာက္ေနတာ”
“သြားေတာ့မယ္ ျမင့္မိုရယ္ .. ငါျပန္မွ အိမ္မွာ ဆန္ဝယ္ရမွာေလ ..။ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာျပမယ္ ေနာ္ .. ကဲ .. အားလံုးပဲ လစ္ၿပီေဟ့ .. မနက္မွ ေတြ႕တာေပါ့”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ပါးလွပ္လွပ္ခႏၱာကိုယ္ေလးကို သယ္ေဆာင္ရင္း ထြက္သြားတဲ့ ေႏြ႕ေက်ာျပင္ကို ျမင့္မိုက မေက်မနပ္ ၾကည့္ရင္းက်န္ခဲ့တယ္ .. ။
သူတို႔အားလံုး ေရးလက္စ သတင္းေတြကို လက္စမသတ္ႏုိင္ေသးဘဲ ေႏြ႕ဇာတ္လမ္းမွာ ေမ်ာခဲ့ၾက တာ .. ။ ေလးနာရီမထိုးခင္ တိုက္ကိုျပန္ၿပီး အယ္ဒီတာကို သတင္းအပ္ရမယ္ .. ။ သူတို႔အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။
“ဒီတပတ္အတြက္ ငါ့မွာ သတင္းမရွိေသးဘူး လုပ္ပါဦး”
“ဘိုးေတာ္က မနက္က ငါ့ကို မ်က္ႏွာထိႀကီးနဲ႔ ၾကည့္သြားတယ္ဟ”
“ငါေတာ့ ဒီတပတ္ တာဝန္ေက်ပဲ ေရးႏုိင္မယ္ .. လက္ကုန္ ၅ ပုဒ္ပဲ”
“အား .. မထိုက္က ၅ ပုဒ္ ေရးႏုိင္ေသးတယ္။ ေတာ္တာေပါ့”
“ဟဲ့ ေရးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး .. ခုမွ ေရးဖို႔ လ်ာထားတာ .. သတင္းက ရွိ မရွိ မသိေသးဘူး”
“ဘိုင္ကလည္း ျပတ္ေနၿပီ .. ဒီလအတြက္ ေနာက္တခါႀကိဳထုတ္လို႔လည္း မရေတာ့ဘူး … စာမူခကလည္း ရဖို႔မျမင္ဘူး။ သတင္းရွားတာနဲ႔ တာဝန္ေက်ပဲ ေရးႏုိင္တာနဲ႔”
“ဟူး .. ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လစာ တိုးမွာပါလိမ့္ ..”
အျပင္မွာ ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ပူလို႔ … ။ ေထာင္တန္ ႏွစ္ရြက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေနပူထဲမွာ အေဆာင္းမပါဘဲ မပူသလို ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ေႏြ႕ေက်ာျပင္ကုိ သူတို႔ မျမင္ရပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေႏြ႕ထက္ မေလ်ာ့တဲ့ အပူေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာေလ … ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
တကၠစီေပၚကို ေႏြ႕ အကႌ်ထုပ္ေတြ တင္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္ .. အေမ့မ်က္ႏွာက ဘာမွ မျဖစ္သလိုဘဲ။ ဒါေပမယ့္ တကၠစီ စထြက္ၿပီး က်င္းေတြခ်ိဳင့္ေတြေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္းပဲ ေမာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေႏြ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေမမ်က္ရည္သုတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ လွပ္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ဒလေဟာ စီးက်လာလိုက္တာ။ အဲဒါဟာ ေႏြ႕ရဲ႕ ဘဝ အစပဲလား … ။
* * *
ဆရာဝန္အေမနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာအေဖရဲ႕ သမီးႀကီး တေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ေႏြ႕ဘဝက လွပ ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေႏြက အေမနဲ႔ အေဖလိုေတာ့ စာသိပ္မေတာ္လွဘူး။ အေမကေတာ့ ေႏြ႕ကို သူတို႔လို ဆရာဝန္ျဖစ္ျဖစ္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေစခ်င္တယ္။ ေႏြကေတာ့ အႏုပညာပဲ ဝါသနာ ပါတယ္။
အိမ္မွာလည္း အားရင္ ဆို .. တီး လုပ္ေနတာပဲေလ။ ေႏြ အႏုပညာကို ဝါသနာပါဆို .. အေဖက လည္း အင္ဂ်င္နီယာသာ ဆိုတယ္ ကဗ်ာဆရာလည္း ျဖစ္ေနတာကိုး။ အေဖက ေႏြ႕ကို သမီးႀကီးမို႔ သိပ္ခ်စ္၊ သိပ္အားကိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏြက စာသိပ္မေတာ္ဘူး။ အငယ္မကမွ စာေတာ္တာ။
ေႏြက စိတ္လႈပ္ရွား ခံစားလြယ္တယ္၊ အငယ္မကေတာ့ စိတ္ခိုင္မာတယ္။ အေမနဲ႔တူတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေႏြက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြၾကားမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြညႇပ္ၿပီး ခိုးဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ .. အငယ္မက စာကိုပဲ အရူးအမူးက်က္ေနတာ။
ေႏြ႕အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔က အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြ ဆိုေပမယ့္ ေႏြတို႔က အခ်မ္းသာႀကီးေတြ ေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေႏြတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အေမနဲ႔ အေဖက ဂ႐ုစုိက္ တယ္။ ဘာေၾကာင့္မွ မ်က္ႏွာ မငယ္ေစရဘူး။ အထူးသျဖင့္အေဖေပါ့။ ေႏြပူဆာသမွ် ရေအာင္ ဝယ္ေပးတာပဲ။
အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေႏြ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ ဂစ္တာေလးကို အေဖက ဝယ္ေပး တယ္ေလ။ အဲဒီဂစ္တာေလးေၾကာင့္ပဲ ေႏြ႕ဘဝ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့။
* * *
“ဟဲ့ေႏြ .. ဒါ ကိုေအာင္တဲ့။ ငါနင့္ကို ေျပာျပဖူးတဲ့ .. ငါ့ဆရာ ဆိုတာေလ”
အဲလို ပိုင္စုိးက မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေႏြ႕ရင္ေတြ တဒိုင္းဒုိင္း ခုန္ေနခဲ့တာေပါ့။ ကိုေအာင္ ဆိုတာ တခ်ိန္မွာ ေႏြ႕ရဲ႕ ကိုကို ျဖစ္လာမယ္လို႔ မသိေသးေပမယ့္ ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ တခုခု အလိုလို သိလိုက္သလိုပဲ။ အဲဒီကိုေအာင္ရဲ႕ ဆြဲငင္အားေကာင္းတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ေႏြ .. ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။
“ဟာ ေႏြ .. စကားေလး ဘာေလး ေျပာဦးေလ။ နင့္ကို ဂစ္တာသင္ေပးမယ့္ ဆရာဟ”
“ေႏြက .. စကားနည္းတယ္ ထင္တယ္ ဟုတ္လား”
ကိုေအာင္က ဝင္ေျပာေလ .. ေႏြမ်က္ႏွာ မထားတတ္ေလပဲ။ ေႏြကစကားနည္းတယ္တဲ့ .. ပိုင္စိုး ဆိုတာ တဟားဟား ဝင္ေအာ္ရယ္ေတာ့တာပဲ။ ေႏြ႕ေလာက္ စကားေျပာတာ ေႏြပဲေလ။ စကားက ဘာမ်ားသလဲမေမးနဲ႔ …။ ခုက ကိုေအာင့္ေၾကာင့္၊ သူ႔ကိုရွက္လို႔ မေျပာတာကို .. ။ ေႏြ .. ပိုင္စိုးကုိ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္တယ္။
သက္သက္ေႏြဆိ္ုတဲ့ ေသာၾကာသမီးအေၾကာင္း မၾကာခင္ ကိုေအာင္သိရမွာပါ။ ဒါကေတာ့ စိတ္ထဲကပဲ ေျပာလုိက္တာ။ ေခါင္းကို တြင္တြင္ငံု႔ၿပီး ေႏြ႕ရဲ႕ မည္းနက္သန္စြမ္းၿပီး ေျဖာင့္စင္းတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာကို ကြယ္ထားလိုက္ရတယ္။ ေႏြ သူ႔ကို ရွက္လို႔ပါ .. ။
“ေႏြ ဂစ္တာတီး တကယ္တတ္ခ်င္တာဆိုရင္ ဒီလုိ ရွက္ေနလို႔ မရဘူးေနာ္”
သူ႔စကားကိုေတာ့ ေႏြက “ဟုတ္ကဲ့” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ပြင့္လိုက္တာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ပဲ။ ေႏြတို႔ၿခံထဲက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ပြင့္ေနလိုက္တာ ဆိုတာေလ။ ညအထိ ပန္းနံ႔ကႀကိဳင္ေလွာက္ေနတာ ..။
အဲဒီညက ေႏြ ၿခံထဲဆင္းထိုင္ၿပီး စိတ္ကူးေတြကို ရြက္လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္က စၿပီး ဂစ္တာတီးသြားသင္ရေတာ့မွာ .. ။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္။ ေႏြ႕ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္သိလား … ။
* * *
“ေႏြ႕မ်က္လံုးေလးေတြက သိပ္လွတာပဲ”
အဲဒီႏွစ္သႀကၤန္မွာ ေႏြ႕ကို ေရေလာင္းရင္းနဲ႔ ကိုကို ေျပာတာေလ။ ေႏြလား .. ပီတိေတြျဖာတာေပါ့။ ကိုယ့္ကို လွတယ္ေျပာတာကို မႀကိဳက္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ား ရွိေသးလို႔လားေနာ္ … ။
ကိုကိုကမွ တကယ္ေခ်ာတာပါ။ ေႏြက အသားကလည္း ညိဳေသးတယ္။ ကိုကိုဆိုရင္ ေယာက္်ား ေလး ျဖစ္ၿပီး အသားေလးေတြ ဝင္းေနတာပဲ။ ကိုကို႔ ဆံပင္ရွည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြက အၿမဲ ေမႊးျမ ေနမယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုက ဂစ္တာတီးတာ သိပ္ေတာ္တာပဲေလ။ ေႏြကလား .. ကိုကို တီးျပတာပဲ နားေထာင္ရင္း ဘာတခုမွ ေကာင္းေကာင္း မတီးတတ္ပါဘူး။ ေကာ့ဒ္ေလး ၂ ခုလား ၃ ခုလား ကိုင္တတ္ေသးတာ။ အသံေကာင္းေကာင္းထြက္ေအာင္ေတာင္ မတီးတတ္ဘူး။
အင္း .. ကိုကိုေျပာတာ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ေႏြ႕မွာ လွတာဆိုလို႔ အဲဒီမ်က္လံုးေလးေတြပဲ ရွိတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ေႏြ႕ကိုက သိပ္ကုိညြတ္ႏူးလြယ္၊ စိတ္ခံစားလြယ္တာပါ .. ၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးေတြ သိပ္ယဥ္လြန္းတယ္ပဲ ေျပာရမလားမသိဘူး။
တကယ္ဆို ကိုကို႔မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ ဆိုတာလည္း သိတယ္၊ ခ်စ္သူမွ တေယာက္ မကဘူး ဆိုတာ လည္းသိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုက ဂစ္တာတီးတာကလြဲလို႔ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး ဆိုတာရယ္၊ ကိုကိုတို႔က သိပ္ဆင္းရဲတယ္ .. ကိုကိုကလြဲရင္ .. က်န္တဲ့ ကိုကို႔ အေမတို႔ .. ကိုကို႔ အစ္မေတြတို႔ .. ကိုကို႔ အေဒၚေတြ .. အဲဒီလူေတြအားလံုး စ႐ိုက္ၾကမ္းၾကတယ္ ဆိုတာရယ္ .. ကိုကို႔အိမ္မွာ ဂစ္တာ သြားသင္တဲ့ ၃ လ အတြင္း ေႏြေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါတယ္။
ကိုကိုတို႔ အိမ္ .. လို႔သာ ေျပာရတယ္။ တကယ္က တဲသာသာပါ။ လႈိင္သာယာရဲ႕ အစြန္အဖ်ား တေနရာက ေျမစိုက္ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ တဲႀကီးေပါ့။ အဲဒီမွာမွ .. ေအာက္က ဝါး ကြပ္ျပစ္ခင္းထားတာ။ အခန္းရယ္လို႔ေတာ့ သိပ္မယ္မယ္ရရ မရွိလွပါဘူး .. အဆင္ေျပသလို ဝါးထရံနဲ႔ ကန္႔လိုကန္႔ .. စပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ပိတ္စနဲ႔ ကာလိုကာပါပဲ။
အဲဒီတုန္းက ကိုကိုနဲ႔ ေႏြ ခ်စ္သူေတြ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာေတြေတာ့ ျမင္ေနၿပီ။ ပိုင္စိုးကေတာ့ ေျပာပါတယ္ ..
“ကိုေအာင္က ရႈပ္တယ္ဟ .. ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အသုိင္း အဝန္းနဲ႔ နင္တို႔ အသိုင္းအဝန္း ဘာမွ မဆိုင္ဘူးေနာ္ .. သူတို႔က စ႐ိုက္ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတာ”
ပိုင္စိုးက သတိေပးသလို ေျပာတာကိုေတာင္ ေႏြက သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ ဒီေကာင္က ေႏြ႕ကို ႀကိဳက္ေနတာ သိသားပဲ။ တမင္ ကိုကို႔ကို ခ်ိဳးဖဲ့တာလို႔ ထင္တယ္။ တကယ္က ေႏြကိုယ္တုိင္လည္း ကိုကိုတို႔ အေၾကာင္းေတြ မသိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္သိတာေပါ့။ သိသိႀကီးနဲ႔ကို ေႏြ႕မ်က္လံုးေတြ၊ ေႏြ႕စိတ္ေတြက အေမွာင္ဖံုးေနခဲ့တာပဲ ..။
ကိုကို ဂစ္တာတီးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို လုိက္သြားတဲ့ညက ေႏြတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ .. ။
အဲဒီညမွာ ကိုကို႔နားမွာ သိပ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတယ္ ဆုိတာ သိလိုက္ရၿပီး .. ေႏြ႕ရင္ထဲက မနာလို စိတ္ေတြ .. ႐ုန္းႂကြလာခဲ့ရာက ေႏြတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
* * *
အဲဒီကာလကေလးကေတာ့ ေႏြ႕ဘဝမွာ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ .. ။ အဲဒီလို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးသလို .. ေနာက္ထပ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မရ ေတာ့ဘူး။
လြပ္လပ္မႈေတြ အျပည့္ရွိတဲ့ ကိုကိုတို႔ အိမ္က ကြပ္ျပစ္ေလးေပၚမွာ .. ကိုကိုက ဂစ္တာတီး .. ေႏြက သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုလို႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကိုကိုက ေႏြ႕အတြက္လည္း သီခ်င္းေလးေတြ စပ္ေပး ေသးတာ။
ေႏြရတဲ့ မုန္႔ဖိုးေလးေတြနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခ်က္ထားတဲ့ ကိုကိုတို႔ရပ္ကြက္ ထိပ္ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္က ဟင္းတထုတ္ဝယ္ၿပီး ကိုကို႔အိမ္က ထမင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ စားရတဲ့ အရသာကလည္း ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ဘူးေလ ..။
ကိုကိုကေတာ့ ဘိုင္အၿမဲျပတ္ေနတာပဲ။ ကိုကိုရတဲ့ တီးခက အိမ္ကို အကုန္ေပးရတာ မဟုတ္လား။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ကိုကိုပါေလ .. ။ ကိုကို႔အေမရယ္၊ ေနမေကာင္းတဲ့ ကိုကို႔အေဖရယ္၊ အစ္မ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူတို႔ ကေလးေတြရယ္ (ကိုကိုေယာကၹေတြကလည္း ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ၾကဘူး) အားလံုးက ကိုကို႔ဝင္ေငြကို မီခိုေနရတာတဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုကို႔ကို ေႏြကပဲ လက္ဘက္ ရည္ တိုက္ရတာပါပဲ။ ေႏြတို႔က မခ်မ္းသာေပမယ့္ မုန္႔ဖိုးေတာ့ လံုလံုေလာက္ေလာက္ရတယ္ေလ။
ေႏြတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ .. ေသခ်ာေျပာမယ္ဆိုရင္ ေႏြ႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက သိပ္တာရွည္ မခံလွပါဘူး။ ေလေပြေလးလို အၿမဲလြင့္ခ်င္ေနတဲ့ ကိုကိုက ေဖာက္တာပါပဲ။ ကိုကို ခ်စ္သူေဟာင္းနဲ႔ ျပန္ဆက္ တာ .. သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုကိုက ေလွနံ ႏွစ္ဘက္နင္းေနတာပါ။ ေႏြ႕ကိုလည္း မစြန္႔ႏိုင္ဘူး ခ်စ္တယ္ .. ဟိုတေယာက္က ျပန္ဆက္ေနေတာ့ အဲဒါကိုလည္း သနားတယ္ ျဖစ္ေနတာ။
အဲဒီရက္ေတြကျဖင့္ ေႏြ႕မွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး ခံစားခဲ့ရတာပါ။ ကိုကို႔ အရင္ရည္းစား မမက လွတယ္ေလ။ ေႏြ႕ထက္ အပံုႀကီးလွတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေႏြ ပိုခံစားရတာေပါ့။
ဒီၾကားထဲ ပိုင္စိုးက အငယ္မကို ေႏြ႕အေၾကာင္း သတင္းေပးလိုက္ေတာ့ အဲဒီကိစၥကို အေမတို႔ပါ သိသြားၿပီး ေႏြ႔ကို ဂစ္တာသင္တန္း တက္ခြင့္ ပိတ္လိုက္တယ္။
* * *
အားလံုးရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံေတြက လိုတာထက္ပိုက်ယ္ သြားသလိုပဲ … ။ ေကာ္ဖီဆိုင္ရဲ႕ အထပ္ခိုး ေလးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ ၿပီးေတာ့ မီးမလာလို႔ အဲကြန္းလည္း မရေတာ့ ပူစပ္ေလွာင္အိုက္လို႔ .. ။ ေခၽြးေတြ ဒီးဒီး က်ေနတယ္။
“ေဟာ .. ဟိုမွာ မထုိက္လာၿပီ”
တေယာက္က အသံျပဳလိုက္လို႔ သူတို႔အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခုဏက ၿငိမ္က် သြားတဲ့ စကားဝုိင္းက အသက္ျပန္ဝင္လာတယ္။
“အဆင္ေျပခဲ့လားဟင္ မထုိက္”
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေမးလိုက္တဲ့ ေႏြ႕အသံက ခုဏက သူ႔အေၾကာင္းေျပာျပေနတာနဲ႔ တျခားစီပဲ။ ခုဏက ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ .. ေလာင္ၿမိဳက္ႏြမ္းလ် ေနသေလာက္ ခုက အသက္ဆက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနရတာ။
“အင္း .. ငါ ၅ ေထာင္ ႀကိဳထုတ္ခဲ့တယ္။ နင္ ၂ ေထာင္ယူေလ ဟုတ္လား။ မိေႏြရယ္ .. ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္လည္း နည္းနည္းပါးပါး ဂ႐ုစိုက္ဦး .. လူလည္း အ႐ိုးခ်ည္းပဲ”
မထုိက္ဆီက ပိုက္ဆံ ၂ ေထာင္ကို ကမန္းကတန္း လွမ္းယူရင္း ပုခံုးသိုင္းအိတ္ အေပါစားေလးကို ေကာက္လြယ္လိုက္တယ္။
“ဟင္ .. ေႏြက သြားေတာ့မလို႔လား .. ဆက္ေျပာေလ .. ဇာတ္လမ္းက ေကာင္းခန္းေရာက္ေနတာ”
“သြားေတာ့မယ္ ျမင့္မိုရယ္ .. ငါျပန္မွ အိမ္မွာ ဆန္ဝယ္ရမွာေလ ..။ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာျပမယ္ ေနာ္ .. ကဲ .. အားလံုးပဲ လစ္ၿပီေဟ့ .. မနက္မွ ေတြ႕တာေပါ့”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ပါးလွပ္လွပ္ခႏၱာကိုယ္ေလးကို သယ္ေဆာင္ရင္း ထြက္သြားတဲ့ ေႏြ႕ေက်ာျပင္ကို ျမင့္မိုက မေက်မနပ္ ၾကည့္ရင္းက်န္ခဲ့တယ္ .. ။
သူတို႔အားလံုး ေရးလက္စ သတင္းေတြကို လက္စမသတ္ႏုိင္ေသးဘဲ ေႏြ႕ဇာတ္လမ္းမွာ ေမ်ာခဲ့ၾက တာ .. ။ ေလးနာရီမထိုးခင္ တိုက္ကိုျပန္ၿပီး အယ္ဒီတာကို သတင္းအပ္ရမယ္ .. ။ သူတို႔အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။
“ဒီတပတ္အတြက္ ငါ့မွာ သတင္းမရွိေသးဘူး လုပ္ပါဦး”
“ဘိုးေတာ္က မနက္က ငါ့ကို မ်က္ႏွာထိႀကီးနဲ႔ ၾကည့္သြားတယ္ဟ”
“ငါေတာ့ ဒီတပတ္ တာဝန္ေက်ပဲ ေရးႏုိင္မယ္ .. လက္ကုန္ ၅ ပုဒ္ပဲ”
“အား .. မထိုက္က ၅ ပုဒ္ ေရးႏုိင္ေသးတယ္။ ေတာ္တာေပါ့”
“ဟဲ့ ေရးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး .. ခုမွ ေရးဖို႔ လ်ာထားတာ .. သတင္းက ရွိ မရွိ မသိေသးဘူး”
“ဘိုင္ကလည္း ျပတ္ေနၿပီ .. ဒီလအတြက္ ေနာက္တခါႀကိဳထုတ္လို႔လည္း မရေတာ့ဘူး … စာမူခကလည္း ရဖို႔မျမင္ဘူး။ သတင္းရွားတာနဲ႔ တာဝန္ေက်ပဲ ေရးႏုိင္တာနဲ႔”
“ဟူး .. ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လစာ တိုးမွာပါလိမ့္ ..”
အျပင္မွာ ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ပူလို႔ … ။ ေထာင္တန္ ႏွစ္ရြက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေနပူထဲမွာ အေဆာင္းမပါဘဲ မပူသလို ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ေႏြ႕ေက်ာျပင္ကုိ သူတို႔ မျမင္ရပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေႏြ႕ထက္ မေလ်ာ့တဲ့ အပူေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာေလ … ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
Wednesday, September 30, 2009 | Labels: ဝတၳဳရွည္ | 1 Comments
၃ နဲ႔စားလို႔မရရင္ တေထာင္နဲ႔ ေျမႇာက္
စာမေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။ တကယ္ေတာ့ စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးေနရပါတယ္။ ရႈပ္ကုန္ၿပီလား မသိဘူး။ က်မ ဆိုလိုတာက ဘေလာ့ေပၚမွာ စိတ္ေက်နပ္မႈေလးအတြက္ စာမေရးျဖစ္တာပါ။ ခုေတာ့ က်မစိတ္ထဲမွာ အေတြးစ ေလးတစရတာနဲ႔ မဖန္တီးတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဝတၳဳတိုေလးတပုဒ္ ေရးမိပါတယ္။ ဒီထဲကလူေတြက သက္ရွိ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါပဲ။ က်မ ဟန္ အတုိင္း သက္ရွိဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ တကယ့္အေၾကာင္းအရာကို အေျခခံၿပီး က်မရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထား တာပါ။ က်မ ခ်စ္ခင္ရသူမ်ားခ်ည္းျဖစ္လို႔ က်မကို စိတ္ဆိုးမယ္ဆိုလည္း စိတ္ဆိုး ခံလိုက္မွာပါ။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ ေတြကေတာ့ အမွန္ေတြခ်ည္းပါ .. ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ နည္းနည္း ကြန္႔ထားပါတယ္။ အမွားပါရင္ အမိုက္အမဲေလးမို႔ ခြင့္လႊတ္ၾကပါရွမ္ :P
ဒီဇာတ္လမ္းကို စလိုက္သူက ကိုဟန္ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ အားလံုး မူးေနၾကၿပီ ... လူမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ေတာ့ မဟုတ္ေသး .. ။ ကိုဟန္က အီၾကာေကြးမ်ားကို အားလံုးစားဖို႔ ျပင္ထားသည့္ အမဲအူျပဳတ္ ပန္းကန္ထဲ တခုခ်င္းထည့္ေနသည္။ ကိုေရႊေအာင္က "ကိုဟန္ .. ခင္ဗ်ား အဲလို မလုပ္နဲ႔ေလဗ်ာ။ ကိုယ့္ဘာသာ စားခ်င္ရင္ သပ္သပ္ ပန္းကန္နဲ႔ ထည့္စားမွေပါ့ .. ဒါ တျခားသူေတြပါ စားဖို႔ လုပ္ထားတာေလ" ဟု ဟန္႔လိုက္ရာ ကိုဟန္က "ေၾသာ္ ဟုတ္လား .. ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့" ဟု ဆိုကာ ပန္းကန္အသစ္တခု ထယူ၍ ထည့္စားေနသည္။ အဲဒီမွာ မၿပီးေသး .. ကိုဟန္က ဘီယာကို ဘူးလိုက္မေသာက္ဘဲ ခြက္တခုထဲ ထည့္ေသာက္ဖို႔ ျပင္သည္ .. အဲဒါကို ကိုဝင္းက "ေဟ့ ကိုဟန္ ဘူးလုိက္ေမာ့ဗ်ာ .. ၿပီးရင္ က်ဳပ္ပဲ ဒီခြက္ေတြေဆးရတာ" ဟု ဆိုလုိက္ရာ .. ကိုဟန္က အျငင္း မပြားဘဲ .. "ဟုတ္ကဲ့ .. ခြက္နဲ႔ မေသာက္နဲ႔ ဆိုလည္း မေသာက္ပါဘူး ခင္ဗ်" ဟူ၍ ယဥ္ေက်းစြာ ျပန္ေျပာသည္။
အားလံုး အံ့ၾသသြားၾကသည္ ..။ ၾကည့္ရတာ ဒီေန႔အဖို႔ ဘာေျပာေျပာ လက္ခံမည့္ သေဘာမွာရွိသည္။ ကိုဟန္ ပိုက္ဆံေခ်းပါဗ်ာ ဆိုရင္ေတာင္ ေခ်းမည့္သေဘာရွိသည္ဟု .. ဇင္လတ္က ေတြးေနသည္။ မိေဝး ဘေဝး .. အိမ္ ေထာင္ႏွင့္ ေဝးရာမွာ သူတို႔ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ နီးရာလူသာ ေဆြမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ကိုေရႊေအာင္တို႔ စုေနၾကသည့္ ဒီအိမ္မွာ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကသျဖင့္ ညေနဆို ဒီအိမ္မွာပဲ လာစုရံုးေနၾက ျဖစ္သည္။
ကိုဟန္က ခါတုိင္းလည္း အၿငိမ္သမား .. သို႔ေသာ္ ဒီေန႔ကေတာ့ တျခားေန႔ထက္ ၿငိမ္လြန္းသည္။ အားလုံး မွန္မွန္ေလး မူးေနခ်ိန္မွာ .. ဖိုးသြင္က ကိုေရႊေအာင္ကို ထေဖာက္သည္
"ခင္ဗ်ားအိမ္ကလည္း ဂတ္စ္မီးဖို ေလးဘာေလးဝယ္ထားစမ္းပါဗ်ာ။ လူစံုတဲ့အခ်ိန္ ခ်က္ျပဳတ္စားခ်င္ရင္ အျပင္ ကပဲ ဝယ္စားေနရေတာ့ မတန္ဘူးဗ်"
"ေဟ့ေကာင္ ဖိုးသြင္ .. မဝယ္ႏုိင္ေသးဘူးကြ။ လက မကုန္ေသးဘူး ပိုက္ဆံက ျပတ္ေနၿပီ"
"မဝယ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးကြ .. ငါက ေတာသားဆိုေတာ့ ဂတ္စ္အိုး ထေပါက္မွာ ေၾကာက္လို႔”
“ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ ၃ ေယာက္ စည္းေဝးထိုင္ရဦးမယ္။ စည္းေဝးထုိင္ရင္ ဘီယာေလးက ေသာက္ခ်င္ဦးမွာ”
ကိုေရႊေအာင္ႏွင့္ ကိုဝင္းတို႔က ဖိုးသြင္ကို မဆုိင္တာေတြေကာ၊ ဆုိင္တာေတြေကာ ျပန္ေျဖရွင္းေနခ်ိန္တြင္ ဇင္လတ္က ဂတ္စ္မီးဖို သံုးျခင္းေၾကာင့္ ရႏုိင္ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို တသီတတန္းႀကီး ရွင္းျပေနသည္။ ကိုဟန္ကေတာ့ ၿငိမ္ၿမဲၿငိမ္လွ်က္။ ကိုေရႊေအာင္ မေနႏုိင္ေတာ့ ...
"ကုိဟန္ ၿငိမ္လွခ်ည္လားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို ေျပာသမွ်ကိုလည္း ဘာမွျပန္မျငင္း အားလံုး သေဘာတူ .. ခုက်ေတာ့လည္း ဘာစကားမွ ဝင္မေျပာနဲ႔ .. ဘယ္လိုလဲဗ်ာ"
"ေအးေလ .. စကားေလး ဘာေလးေတာ့ ေျပာဦးမွေပါ့ .. ကဲ ကိုေရႊေအာင္ ကုန္ၿပီ .. ေနာက္ထပ္သြားဆြဲမယ္ ပိုက္ဆံေပး"
ကိုဝင္းက ကိုဟန္႔ကို ေျပာရင္း တလက္စတည္း ဘီယာျပတ္သြားသည့္ကိစၥကိုပါ ရည္ညႊန္းလိုက္ရာ .. ကိုေရႊေအာင္က ထဆဲသည္။
"@#%^^*+ ပဲကြာ .. အဲဒါကို တေထာင္နဲ႔ ေျမွာက္လိုက္။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့ပါဘူးဆို"
"ဟာ .. ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဒီတုိင္း ဟတ္ေကာ့ႀကီးနဲ႔ ရပ္ေတာ့မွာလား"
"မရပ္နဲ႔ .. မရပ္နဲ႔ ေရာ့ က်ေနာ့္ဆီက ယူသြားလိုက္" ဟုကိုဟန္က ဆိုကာ ဘတ္ ၅၀၀ တန္တရြက္ကို ရက္ေရာစြာ ထုတ္ေပးသျဖင့္ အားလံုး အံ့ၾသရျပန္သည္။
ဒီေန႔ေတာ့ ကိုဟန္႔အမူအရာက တစံုတခုကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေနပံုရသည္။ သိပ္ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရ ကိုဟန္က နံရံ တေနရာကုိ ေငးရီကာၾကည့္ရင္း ..
“၂၀၁၂ ခုႏွစ္ၾကရင္ .. ကမၻာႀကီး ပ်က္ေတာ့မွာဗ်” ဟုေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္ .. အားလံုး ရုတ္တရက္ေၾကာင္ သြားၾကသည္။
“ဟုတ္တယ္ ၂၀၁၂ ခု ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔ .. ၂၁ နာရီကေနစၿပီး အဲဒီေျပာင္းလဲမႈ၊ ပ်က္စီးမႈႀကီး စျဖစ္ေတာ့မွာ”
“ေၾသာ္ အဲဒီေတာ့မွ စျဖစ္မွာလား .. ဒါဆိုေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ ကိုဟန္ရာ။ တကယ္ဆို ခုကတည္းကလည္း ပ်က္ဆီးေနတာပဲဟာ အထူးအဆန္းလုပ္လို႔” ဟု ဇင္လတ္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“မဟုတ္ဘူး .. အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ခုတေလာ ဒီအေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ စိုးမိုးေနတာ ... ခုဟာက ေရွးေဟာင္းပညာရွင္ေတြ တြက္ခ်က္ၿပီး ေဟာခဲ့တာ၊ ခုေခတ္သိပၸံပညာရွင္ေတြ တြက္ထားတာ .. ေနာက္ေတာ့ သမၼာက်မ္းစာထဲမွာ ပါတာ .. ကမၻာေပၚမွာရွိရွိသမွ် ပညာရွင္ေတြ တြက္ထားတာအားလံုး တိုက္ဆိုင္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ တခုခု ျဖစ္ကိုျဖစ္မယ္။ အဲဒါက ဘာလဲေတာ့မသိဘူး။ ေျပာင္းလဲမႈေတြျဖစ္သြားမယ္၊ လူေတြရဲ႕ မ်ိဳးဗီဇေတြ ေျပာင္းသြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ လူေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၿဂိဳဟ္သားေတြက လာအုပ္ခ်ဳပ္တာမ်ိဳး .. ဘာလဲေတာ့မသိဘူးကြာ .. တခုခု ျဖစ္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္”
ကုိဟန္႔စကားအဆံုးမွာေတာ့ အားလံုးၿငိမ္က်သြားသည္။
“ဟာ သိၿပီ .. ကိုဟန္ေျပာပံုအရ အီေဗာ္လူးရွင္း ေနာက္တခါထပ္ျဖစ္မယ့္ သေဘာလား။ ဥပမာ - ဒါဝင့္အဆိုအရ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္အတိုင္း ေမ်ာက္ကေန လူကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းသြားသလို လူကေန တျခားတခုကို ေျပာင္းမယ္ ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳးလား” ဟု ဖိုးသြင္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“အဲလိုလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အတိအက်ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး .. ပ်က္ဆီးသြားတာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ .. ဥပမာ .. လူကေန ဟိုးအရင္ကမၻာဦးလူေတြလို .. ဒါမွမဟုတ္ ေမ်ာက္ေတြလို ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္သြားမယ္”
“ဟင္ .. ဒါဆို ဒီေဗာ္လူးရွင္းႀကီးေပါ့”
ဇင္လတ္က ဘီယာဘူးအသစ္တဘူးကို ေဖာက္ရင္းက “ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာေပၚမွာရွိရွိသမွ် သံေတြ၊ သတၳဳေတြ ေပ်ာ္က်ကုန္လုိ႔ လူေတြက ကမၻာဦးေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားတာေကာ ျဖစ္ႏုိင္လား ကုိဟန္” ဟု ဝင္ေဆြးေႏြးသည္။ သူတို႔ ေဆြးေႏြးပဲြက အေတာ္ေလး အသက္ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ကိုဝင္း ဘီယာဘူးအသစ္ေတြႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။
“ဇင္လတ္ေျပာတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ လူေတြအားလံုး လက္မဲ့ေတြျဖစ္သြားၿပီး ေက်ာက္ေခတ္တုန္းကလို သုညက ျပန္စရတာမ်ိဳးေပါ့”
“ဟာ ေကာင္းတာေပါ့ .. ကားေတြဘာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေလယာဥ္ပ်ံလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ခရီးသြားရင္ အရင္တုန္းကလို လွည္းေတြ ေလွေတြနဲ႔သြား၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက”
“ဒါဆို ဘီယာတို႔ အရက္တို႔လည္း ဝယ္လို႔ဘယ္ရေတာ့မလဲေနာ္” ဟု ကိုဝင္းက စိုးရိမ္တႀကီးဝင္ေျပာသည္။
ကိုဟန္က မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ “အဲေတာ့လည္း ကုိယ့္ဘာသာ ခ်က္ေသာက္ၾကတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ျဖစ္မယ္လို႔လည္း ကံေသ ကံမ မေျပာႏုိင္ဘူးကြ”
“ဟာဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားဟာကလည္း ဘာမွလည္း မေသခ်ာဘဲ က်ဳပ္တို႔က ဘာကို ေၾကာက္ရမွာလဲဗ်” ဟု ကိုေရႊေအာင္က ဘုဝင္ေတာလုိက္ရာ အားလံုးၿငိမ္သက္သြားသည္။ စကားဝုိင္းစကတည္းက ဘာတခြန္းမွ ဝင္မေျပာဘဲ ဘီယာခ်ည္းလွိမ့္ေသာက္ေနေသာ သိုက္စိုးက သူမပါလွ်င္ပြဲမျပတ္ႏုိင္ ဆိုေသာ အမူအရာျဖင့္ စကားဝုိင္းထဲ ဝင္ပါလာသည္။
“သိၿပီဗ် .. ကမၻာပ်က္မယ္ဆိုတာထက္ အင္တာနက္စစၥတမ္ေတြအားလံုး ပ်က္သြားမယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ခုခ်ိန္မွာ အင္တာနက္စစၥတမ္ေတြပ်က္သြားရင္ ကမၻာပ်က္သြားသလို ျဖစ္သြားမွာပဲေလ။ ဘဏ္စနစ္ေတြ ပ်က္မယ္၊ တျခား အင္တာနက္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္တာမွန္သမွ် ပ်က္မယ္ဗ်ာ။ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြပါပ်က္သြားမယ္။ ဒီဂ်စ္တယ္စနစ္ေတြ ဘာမွအလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး .. ဆိုရင္...”
“ေနဦး သိုက္စိုးရ .. မင္းစဥ္းစားၾကည့္ အင္တာနက္ပ်က္ရံုနဲ႔ေတာ့ လူက သိပ္ျပႆနာမရွိေသးဘူး။ သူတို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေဒတာေတြ က်န္ေနေသးတယ္။ ျပန္လုပ္လို႔ရေသးတယ္။ ေလာင္စာလိုဟာေတြ လံုးဝ ထုတ္ယူလို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ေကာ ..” ဟု ဇင္လတ္က ျဖည့္စြက္သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ကိုဟန္က “ဒါလည္း ျဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ ကံေသကံမ ေျပာလို႔မရဘူး” ဆိုတာႏွင့္ ပိတ္သည္။ ကိုေရႊေအာင္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ေစာင္းသာ ထုိးလိုက္သည္။
ကိုဝင္းက “ဘာျဖစ္မယ္မွန္းမသိဘဲနဲ႔ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာလဲ” ဟု ဝင္ဟန္႔ေသာ္လည္း မရေတာ့ အားလံုး ကိုဟန္႔ကိစၥကို စိတ္ဝင္စားေနၾကၿပီ။
“ကမၻာေပၚမွာ ရွိသမွ် ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြ တၿပိဳင္တည္း ထ ေပါက္ကြဲမယ္ဆိုရင္ေကာ ..” ဆိုသည့္ ဇင္လတ္ စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ အားလံုးၿငိမ္သြားၾကေတာ့သည္။ ကိုဟန္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ .. ။
“အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ .. ကမၻာႀကီးတကယ္ပ်က္စီးမွာပဲ။ လူေတြအားလံုးေသၾကမယ္။ တခ်ိဳ႕ပဲ ရွင္က်န္မယ္။ အဲဒီတခ်ိဳ႕လက္ထဲမွာ ဘာမွ မက်န္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခါက် ကာဘြန္ ထုတ္လႊတ္မႈေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး .. သစ္ပင္ေတြကိုလည္း အၿပိဳင္မခုတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မခုတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ သစ္ပင္ေတြက ေကာင္းေကာင္း ရွင္သန္မယ္။ ေတာေတြျပန္ျဖစ္လာမယ္၊ အိုဇုန္းက ျပန္ေစ့သြားၿပီး အပူေလ်ာ့က်သြားမယ္ .. အဲဒီအခါက် .. တိရစၦာန္ မ်ိဳးစိတ္ေတြလည္း ျပန္ေပၚလာမယ္။ ဝင္ရိုးစြန္းက ေရေတြျပန္ခဲၿပီး သမုဒၵရာထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ ကၽြန္းေတြ ျပန္ေပၚလာမယ္။ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ လူေတြ ေလ်ာ့သြားတာနဲ႔အမွ် ကမၻာႀကီး ေနျပန္ေကာင္းလာမယ္”
“ဟာ ဇင္လတ္ရာ .. မင္းေျပာတာကို နားေထာင္ရတာနဲ႔တင္ ရုပ္ရွင္ျပေနသလို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ကြင္းကြင္းကြက္ ကြက္ ေပၚလာေတာ့တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ မင္းေျပာတာ အျဖစ္ႏုိင္ဆံုးပဲ” ဟု ကိုဟန္က ဇင္လတ္စကားကို ေထာက္ခံလိုက္သည္။
သူတို႔အားလံုး ၿငိမ္သြားၾကသည္။ ဘယ္သူကမွ အတည္မျပဳေသာ္လည္း ႏ်ဴကလီးယား လက္နက္မ်ား တၿပိဳင္နက္ တည္း ထေပါက္ကြဲမည့္ကိစၥကို ျဖစ္ႏုိင္ေျခအရွိဆံုးအျဖစ္ ႏႈတ္ဆိတ္ကာ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ေဘး နံရံေပၚမွာေတာ့ တိုင္ကပ္နာရီတလံုးက ၁၀ နာရီ တိတိတြင္ ရပ္တံ့ေနသည္။
ဖုိးသြင္က နာရီကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း “ဒီနာရီက ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ၁၀ နာရီပဲေနာ္ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” ဟု ေမးလိုက္သည္။
သိုက္စိုးက “တကယ္လို႔သာ ခုနက ေျပာတဲ့ ႏ်ဴလက္နက္ေတြအားလံုး ေပါက္ကြဲသြားလို႔ ကမၻာေပၚက နာရီေတြအားလံုးပ်က္ဆီးသြားတယ္ ဆိုပါစို႔၊ ဒီနာရီတလံုးပဲ အေကာင္းအတုိင္းက်န္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ .. ေနာက္လူေတြက ၁၀ နာရီမွာ ကမၻာႀကီးပ်က္ခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားမိမယ္ထင္တယ္” ဟုဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“ဟာ .. အဲလိုေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ .. ဘယ္အခ်ိန္မွာ စျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ က်န္တဲ့သူေတြ မွတ္ထားမိမွာပါ”
“တကယ္လို႔ .. လူေတြအားလံုးက မွတ္ဥာဏ္ေတြေပ်ာက္ကုန္ရင္ေကာ၊ ဒီနာရီကိုပဲ အားကိုးမိမွာပဲ။ သမိုင္းက မွားေတာ့မွာေပါ့”
“သမိုင္းမွားေတာ့လည္း ဘာအေရးလည္းကြာ .. အားလံုးေတာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ ပ်က္စီးကုန္ေသးတာပဲ”
သူတို႔ တေယာက္တေပါက္ေျပာသည့္ စကားမ်ားက နံရံေပၚက တိုင္ကပ္နာရီေလးေပၚ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ကိုေရႊေအာင္တို႔ ငွားမိသည့္ အိမ္မွ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေနတာ ထူးျခားသည္။ မိုက္ခရိုေဝ့ဖ္ မီးဖိုကလည္း ေရွးေခတ္က ကၽြန္းလက္ကိုင္ႏွင့္၊ အဲယားကြန္း ကလည္း ေရွးပံုစံ .. မီတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္စားမည့္ပံု။
“ေအးကြာ .. ဒီနာရီေလးက ေရွးေဟာင္းနာရီေလး .. လွလို႔ ဒီအတုိင္းထားလိုက္တာ .. ငါတို႔ ေျပာင္းလာ ကတည္းက .. ဒီတိုင္း ၁၀ နာရီမွာ ရပ္ေနတာကြ .. ထူးေတာ့ ထူးဆန္းတယ္” ဟု ကိုေရႊေအာင္က ေျပာလုိက္သည္။
“အင္း .. ဒီအိမ္ႀကီးမွာ တခ်ိန္က မဂၤလာေဆာင္ပြဲတပြဲ က်င္းပမလို႔ .. လုပ္ေနတုန္း၊ သတို႔သမီးက အလွ
ွေတြ ျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတို႔သားက အခ်ိန္မီေရာက္မလာေတာ့ သတို႔သမီးက နာရီကုိ ၁၀ နာရီအတိမွာ ရပ္ထားလိုက္ၿပီး ဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသြားခဲ့တာ ဆိုရင္ ..”
“ဂရိတ္အိတ္စပတ္ေတးရွင္းထဲကလို .. အသက္ ၈၀ ေလာက္အဘြားႀကီးက တသက္လံုး မဂၤလာဝတ္စံုကို မခၽြတ္ေတာ့ဘဲ ဒီအိမ္ႀကီးရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္အခန္းတခန္းမွာ မဂၤလာ ကိတ္မုန္႔ႀကီးတလံုးနဲ႔ သူ႔သတို႔သားကို ထိုင္ေစာင့္ေနရင္ေကာ”
“ဟင့္အင္း .. သရဲအျဖစ္နဲ႔ ေစာင့္ေနတာက ပိုျဖစ္ႏုိင္တယ္”
“ခုနက ႏ်ဴလက္နက္ေတြ ေပါက္ကြဲသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ .. ဒီသတို႔သမီးလည္း ပါခ်င္ပါသြားမွာပါကြာ ..”
သူတို႔ဘာသာ စကားဝိုင္းကို အာရံုစူးစိုက္ေနၾကေတာ့ .. သူတို႔ေနာက္မွာ တစံုတခု ျဖစ္သြားခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾက။ ရည္းစားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာသည့္ ရဲေခါင္က “အင္း .. ဒီအိမ္ႀကီးမွာ တခ်ိန္က မဂၤလာေဆာင္ ပြဲတပြဲ က်င္းပမလို႔ .. လုပ္ေနတုန္း၊ သတို႔သမီးက အလွေတြ ျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတို႔သားက အခ်ိန္မီေရာက္မလာေတာ့ သတို႔သမီးက နာရီကုိ ၁၀ နာရီအတိမွာ ရပ္ထားလိုက္ၿပီး ဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသ ....” ဆိုသည့္ ဖိုးသြင္၏ စကားမဆံုးခင္ .. အေၾကာက္လြန္ကာ အိမ္ျပင္သို႔ ျပန္ထြက္ ေျပးသြားခဲ့သည္။ ရဲေခါင္က အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္။ ဘာမွန္းမသိရသည့္ သရဲကိုေတာ့ အလြန္႔အလြန္ ေၾကာက္သည္။
တခါက သူ႔အခန္းထဲမွာ ေတြ႕သည့္ ပံုမက်ပန္းမက် ပိုးႏွံေကာင္တေကာင္ကို “ၿဂိဳဟ္သား” ပါ ဟုဆိုသျဖင့္ ကိုဝင္းက ဖိနပ္ႏွင့္ ရိုက္သတ္ေပးလိုက္ရေသးသည္။
ခု အိမ္ႀကီးက ကိုဝင္း၊ ကိုေရႊေအာင္ႏွင့္ ရဲေခါင္တို႔ စိတ္တူသူ ၃ ဦးစပ္ငွားေနသည့္ အိမ္ျဖစ္သည္။ ဘာဖိုးပဲ ေပးေပး ၃ ႏွင့္စားကာ ခြဲေဝေပးၾကသည္။ ခုေတာ့ ရဲေခါင္ အေၾကာက္လြန္ကာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၿပီ။ အဲဒီညက ရဲေခါင္ အိမ္ျပန္မအိပ္ဟုသာ သိၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္ျပန္မအိပ္လည္း ဘယ္သူမွမသိၾက။
ခဏေနေတာ့ ကိုဟန္က ျပန္ေတာ့မည္ဟုဆိုသည္။ သူ႔ ေလ့လာခ်က္ကို ဆက္လက္တိုးျမႇင့္ေလ့လာၿပီး အခ်က္အလက္သစ္မ်ား ရရွိလွ်င္ ျပန္ေျပာမည္ဟုလည္း ေျပာေသးသည္။ ျပန္ေတာ့ နည္းနည္း ယုိင္ေနသျဖင့္ ကိုဝင္းက အဝသို႔ တြဲကာ လိုက္ပို႔ရသည္။
ကိုေရႊေအာင္ကေတာ့ ကမၻာႀကီးပ်က္မယ့္အတူတူ ဂတ္စ္မီးဖို မဝယ္ေတာ့ရန္ ယာယီဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဝယ္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း ၃ ႏွင့္ စားရဦးမည္။ အဲဒီလို မစားခင္ သူတို႔ ၃ ဦး စည္းေဝးထုိင္ရမည္။ စည္းေဝးထိုင္လွ်င္ ဘီယာေလးနဲ႔မွဟု ကိုဝင္းကေျပာရာ .. ဘီယာစရိတ္မတတ္ႏို္င္ေသးေသာေၾကာင့္ ထိုအစီအစဥ္အားလံုးကုိ ဆိုင္းငံ့ လုိက္သည္။
ေနာက္တေန႔မွာ ရဲေခါင္က သူ႔ရည္းစားႏွင့္ သြားေနေတာ့မည္ဟု သတင္းေပးသည္။ သူတို႔အိမ္မွာ သရဲေျခာက္ ေသာေၾကာင့္ သူမေနလိုေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပရာ ကိုေရႊေအာင္ႏွင့္ ကိုဝင္း ဘယ္လိုမွ တားမရေတာ့။ ရွင္းျပလို႔လည္းမရ၊ သရဲဆိုတာ မရွိပါဟု ေျပာေသာ္လည္းမရေတာ့။ ရဲေခါင္၏ ခ်စ္သူေကာင္မေလးကလည္း သူ႔ခ်စ္သူအေၾကာက္လြန္ေနသည္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့သျဖင့္ ခု သူႏွင့္ ေခၚထားလိုက္ေတာ့မည္၊ လာမည့္ သတင္းကၽြတ္တြင္ လက္ထပ္လိုက္ၾက ေတာ့မည္ ဟု ဝင္ေျပာသည္။
ရဲေခါင္ကေတာ့ စုတ္ေကာလာဘ္ပါ ဝင္သည့္သေဘာျဖစ္သည္။ သူ႔ေကာင္မေလးအိမ္တြင္ တက္ေနလွ်င္ အိမ္လခလည္း ေပးစရာမလို .. ခ်စ္သူႏွင့္လည္း အျမန္နီးစပ္မည္။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာတက္ကုန္တာက ကိုေရႊေအာင္ႏွင့္ ကိုဝင္းျဖစ္သည္။ အရင္က ၃ ႏွင့္ စားၾကရသမွ် အခု ၂ ႏွင့္ စားရေတာ့မည္။ ပိုက္ဆံက ေလာက္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ ..။ တျခားတေယာက္ကိုလည္း ထပ္မညွိခ်င္၊ သူတို႔ႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူမျဖစ္လွ်င္ ျပႆနာရွိသည္။ ဒီထက္ေသးသည့္အိမ္ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ .. ၆ လစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ကာ ၂ လစာ စေဘာ္ေငြဆံုးလိမ့္မည္။
ဒီျပႆနာ၏ တရားခံက ကိုဟန္။ ကိုဟန္သာ မစလွ်င္ ဒီစကားမ်ား ေျပာျဖစ္ၾကမွာမဟုတ္၊ ရဲေခါင္လည္း ရုတ္တရက္ မိန္းမယူဖို႔ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္။ ကမၻာႀကီးပ်က္မွာက ၂၀၁၂ .. မွ .. ေလာေလာဆယ္ သူတို႔ ဒုကၡေရာက္ၿပီ .. ။
ကိုဟန္က သူတို႔အားလံုးထက္ အသက္ႀကီးသည္၊ ပညာဗဟုသုတ ပိုမိုႂကြယ္ဝသည္၊ ဒီလို တရားခံရွာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေတြ႕လိုက္ရသူမွာ ကိုဟန္မဟုတ္ဘဲ ဇင္လတ္တို႔၊ သိုက္စိုးတို႔ သာဆို ကိုေရႊေအာင္ ဆဲနည္း ေပါင္းစံုႏွင့္ အားရေအာင္ဆဲၿပီး ထိုအဆဲမ်ားကို တေထာင္ႏွင့္ ေျမႇာက္္ခိုင္းလိုက္ၿပီ ..။ ခုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။
ကိုဟန္ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ .. ေနာက္ေန႔ သူတို႔အိ္မ္မွာ ဘီယာလာေသာက္သည္။ သူတို႔ကို လာတုိက္သည္ဟုဆိုလွ်င္ ပိုမွန္မည္။ ဒီေတာ့လည္း ကိုေရႊေအာင္အေနႏွင့္ ၂ ႏွင့္စားရမည့္ ကိစၥကိုေမ့ထား လိုက္ကာ .. တေထာင္ႏွင့္ေျမႇာက္ခ်င္သည့္စိတ္ကို ၿမိဳခ်လိုက္ေတာ့သည္။ တခုေတာ့ရွိသည္ .. တကယ္လို႔မ်ား ကိုဟန္က ၂၀၁၂ တြင္ ကမၻာႀကီးပ်က္ေတာ့မည္ဟု စကားထပ္မံ စလိုက္မည္ ဆိုလ်င္ေတာ့ ...။ ။
ေနာက္ဆက္တြဲ မွတ္ခ်က္။ ။ ကမၻာႀကီးပ်က္မည့္ ကိစၥကို ကိုဟန္ ထပ္ေျပာတာ မၾကားရေတာ့ .. ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ ကိုဟန္ႏွင့္ တျခားသူမ်ား၏ အိပ္ခ်ိန္၊ ႏိုးခ်ိန္မ်ား ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကသျဖင့္ မဆံုၾကေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဒီဇာတ္လမ္းကို စလိုက္သူက ကိုဟန္ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ အားလံုး မူးေနၾကၿပီ ... လူမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ေတာ့ မဟုတ္ေသး .. ။ ကိုဟန္က အီၾကာေကြးမ်ားကို အားလံုးစားဖို႔ ျပင္ထားသည့္ အမဲအူျပဳတ္ ပန္းကန္ထဲ တခုခ်င္းထည့္ေနသည္။ ကိုေရႊေအာင္က "ကိုဟန္ .. ခင္ဗ်ား အဲလို မလုပ္နဲ႔ေလဗ်ာ။ ကိုယ့္ဘာသာ စားခ်င္ရင္ သပ္သပ္ ပန္းကန္နဲ႔ ထည့္စားမွေပါ့ .. ဒါ တျခားသူေတြပါ စားဖို႔ လုပ္ထားတာေလ" ဟု ဟန္႔လိုက္ရာ ကိုဟန္က "ေၾသာ္ ဟုတ္လား .. ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့" ဟု ဆိုကာ ပန္းကန္အသစ္တခု ထယူ၍ ထည့္စားေနသည္။ အဲဒီမွာ မၿပီးေသး .. ကိုဟန္က ဘီယာကို ဘူးလိုက္မေသာက္ဘဲ ခြက္တခုထဲ ထည့္ေသာက္ဖို႔ ျပင္သည္ .. အဲဒါကို ကိုဝင္းက "ေဟ့ ကိုဟန္ ဘူးလုိက္ေမာ့ဗ်ာ .. ၿပီးရင္ က်ဳပ္ပဲ ဒီခြက္ေတြေဆးရတာ" ဟု ဆိုလုိက္ရာ .. ကိုဟန္က အျငင္း မပြားဘဲ .. "ဟုတ္ကဲ့ .. ခြက္နဲ႔ မေသာက္နဲ႔ ဆိုလည္း မေသာက္ပါဘူး ခင္ဗ်" ဟူ၍ ယဥ္ေက်းစြာ ျပန္ေျပာသည္။
အားလံုး အံ့ၾသသြားၾကသည္ ..။ ၾကည့္ရတာ ဒီေန႔အဖို႔ ဘာေျပာေျပာ လက္ခံမည့္ သေဘာမွာရွိသည္။ ကိုဟန္ ပိုက္ဆံေခ်းပါဗ်ာ ဆိုရင္ေတာင္ ေခ်းမည့္သေဘာရွိသည္ဟု .. ဇင္လတ္က ေတြးေနသည္။ မိေဝး ဘေဝး .. အိမ္ ေထာင္ႏွင့္ ေဝးရာမွာ သူတို႔ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ နီးရာလူသာ ေဆြမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ကိုေရႊေအာင္တို႔ စုေနၾကသည့္ ဒီအိမ္မွာ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကသျဖင့္ ညေနဆို ဒီအိမ္မွာပဲ လာစုရံုးေနၾက ျဖစ္သည္။
ကိုဟန္က ခါတုိင္းလည္း အၿငိမ္သမား .. သို႔ေသာ္ ဒီေန႔ကေတာ့ တျခားေန႔ထက္ ၿငိမ္လြန္းသည္။ အားလုံး မွန္မွန္ေလး မူးေနခ်ိန္မွာ .. ဖိုးသြင္က ကိုေရႊေအာင္ကို ထေဖာက္သည္
"ခင္ဗ်ားအိမ္ကလည္း ဂတ္စ္မီးဖို ေလးဘာေလးဝယ္ထားစမ္းပါဗ်ာ။ လူစံုတဲ့အခ်ိန္ ခ်က္ျပဳတ္စားခ်င္ရင္ အျပင္ ကပဲ ဝယ္စားေနရေတာ့ မတန္ဘူးဗ်"
"ေဟ့ေကာင္ ဖိုးသြင္ .. မဝယ္ႏုိင္ေသးဘူးကြ။ လက မကုန္ေသးဘူး ပိုက္ဆံက ျပတ္ေနၿပီ"
"မဝယ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးကြ .. ငါက ေတာသားဆိုေတာ့ ဂတ္စ္အိုး ထေပါက္မွာ ေၾကာက္လို႔”
“ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ ၃ ေယာက္ စည္းေဝးထိုင္ရဦးမယ္။ စည္းေဝးထုိင္ရင္ ဘီယာေလးက ေသာက္ခ်င္ဦးမွာ”
ကိုေရႊေအာင္ႏွင့္ ကိုဝင္းတို႔က ဖိုးသြင္ကို မဆုိင္တာေတြေကာ၊ ဆုိင္တာေတြေကာ ျပန္ေျဖရွင္းေနခ်ိန္တြင္ ဇင္လတ္က ဂတ္စ္မီးဖို သံုးျခင္းေၾကာင့္ ရႏုိင္ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို တသီတတန္းႀကီး ရွင္းျပေနသည္။ ကိုဟန္ကေတာ့ ၿငိမ္ၿမဲၿငိမ္လွ်က္။ ကိုေရႊေအာင္ မေနႏုိင္ေတာ့ ...
"ကုိဟန္ ၿငိမ္လွခ်ည္လားဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို ေျပာသမွ်ကိုလည္း ဘာမွျပန္မျငင္း အားလံုး သေဘာတူ .. ခုက်ေတာ့လည္း ဘာစကားမွ ဝင္မေျပာနဲ႔ .. ဘယ္လိုလဲဗ်ာ"
"ေအးေလ .. စကားေလး ဘာေလးေတာ့ ေျပာဦးမွေပါ့ .. ကဲ ကိုေရႊေအာင္ ကုန္ၿပီ .. ေနာက္ထပ္သြားဆြဲမယ္ ပိုက္ဆံေပး"
ကိုဝင္းက ကိုဟန္႔ကို ေျပာရင္း တလက္စတည္း ဘီယာျပတ္သြားသည့္ကိစၥကိုပါ ရည္ညႊန္းလိုက္ရာ .. ကိုေရႊေအာင္က ထဆဲသည္။
"@#%^^*+ ပဲကြာ .. အဲဒါကို တေထာင္နဲ႔ ေျမွာက္လိုက္။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့ပါဘူးဆို"
"ဟာ .. ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဒီတုိင္း ဟတ္ေကာ့ႀကီးနဲ႔ ရပ္ေတာ့မွာလား"
"မရပ္နဲ႔ .. မရပ္နဲ႔ ေရာ့ က်ေနာ့္ဆီက ယူသြားလိုက္" ဟုကိုဟန္က ဆိုကာ ဘတ္ ၅၀၀ တန္တရြက္ကို ရက္ေရာစြာ ထုတ္ေပးသျဖင့္ အားလံုး အံ့ၾသရျပန္သည္။
ဒီေန႔ေတာ့ ကိုဟန္႔အမူအရာက တစံုတခုကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေနပံုရသည္။ သိပ္ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရ ကိုဟန္က နံရံ တေနရာကုိ ေငးရီကာၾကည့္ရင္း ..
“၂၀၁၂ ခုႏွစ္ၾကရင္ .. ကမၻာႀကီး ပ်က္ေတာ့မွာဗ်” ဟုေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္ .. အားလံုး ရုတ္တရက္ေၾကာင္ သြားၾကသည္။
“ဟုတ္တယ္ ၂၀၁၂ ခု ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔ .. ၂၁ နာရီကေနစၿပီး အဲဒီေျပာင္းလဲမႈ၊ ပ်က္စီးမႈႀကီး စျဖစ္ေတာ့မွာ”
“ေၾသာ္ အဲဒီေတာ့မွ စျဖစ္မွာလား .. ဒါဆိုေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ ကိုဟန္ရာ။ တကယ္ဆို ခုကတည္းကလည္း ပ်က္ဆီးေနတာပဲဟာ အထူးအဆန္းလုပ္လို႔” ဟု ဇင္လတ္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“မဟုတ္ဘူး .. အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ခုတေလာ ဒီအေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ စိုးမိုးေနတာ ... ခုဟာက ေရွးေဟာင္းပညာရွင္ေတြ တြက္ခ်က္ၿပီး ေဟာခဲ့တာ၊ ခုေခတ္သိပၸံပညာရွင္ေတြ တြက္ထားတာ .. ေနာက္ေတာ့ သမၼာက်မ္းစာထဲမွာ ပါတာ .. ကမၻာေပၚမွာရွိရွိသမွ် ပညာရွင္ေတြ တြက္ထားတာအားလံုး တိုက္ဆိုင္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ တခုခု ျဖစ္ကိုျဖစ္မယ္။ အဲဒါက ဘာလဲေတာ့မသိဘူး။ ေျပာင္းလဲမႈေတြျဖစ္သြားမယ္၊ လူေတြရဲ႕ မ်ိဳးဗီဇေတြ ေျပာင္းသြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ လူေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၿဂိဳဟ္သားေတြက လာအုပ္ခ်ဳပ္တာမ်ိဳး .. ဘာလဲေတာ့မသိဘူးကြာ .. တခုခု ျဖစ္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္”
ကုိဟန္႔စကားအဆံုးမွာေတာ့ အားလံုးၿငိမ္က်သြားသည္။
“ဟာ သိၿပီ .. ကိုဟန္ေျပာပံုအရ အီေဗာ္လူးရွင္း ေနာက္တခါထပ္ျဖစ္မယ့္ သေဘာလား။ ဥပမာ - ဒါဝင့္အဆိုအရ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္အတိုင္း ေမ်ာက္ကေန လူကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းသြားသလို လူကေန တျခားတခုကို ေျပာင္းမယ္ ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳးလား” ဟု ဖိုးသြင္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“အဲလိုလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အတိအက်ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး .. ပ်က္ဆီးသြားတာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ .. ဥပမာ .. လူကေန ဟိုးအရင္ကမၻာဦးလူေတြလို .. ဒါမွမဟုတ္ ေမ်ာက္ေတြလို ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္သြားမယ္”
“ဟင္ .. ဒါဆို ဒီေဗာ္လူးရွင္းႀကီးေပါ့”
ဇင္လတ္က ဘီယာဘူးအသစ္တဘူးကို ေဖာက္ရင္းက “ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာေပၚမွာရွိရွိသမွ် သံေတြ၊ သတၳဳေတြ ေပ်ာ္က်ကုန္လုိ႔ လူေတြက ကမၻာဦးေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားတာေကာ ျဖစ္ႏုိင္လား ကုိဟန္” ဟု ဝင္ေဆြးေႏြးသည္။ သူတို႔ ေဆြးေႏြးပဲြက အေတာ္ေလး အသက္ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ကိုဝင္း ဘီယာဘူးအသစ္ေတြႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။
“ဇင္လတ္ေျပာတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ လူေတြအားလံုး လက္မဲ့ေတြျဖစ္သြားၿပီး ေက်ာက္ေခတ္တုန္းကလို သုညက ျပန္စရတာမ်ိဳးေပါ့”
“ဟာ ေကာင္းတာေပါ့ .. ကားေတြဘာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေလယာဥ္ပ်ံလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ခရီးသြားရင္ အရင္တုန္းကလို လွည္းေတြ ေလွေတြနဲ႔သြား၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက”
“ဒါဆို ဘီယာတို႔ အရက္တို႔လည္း ဝယ္လို႔ဘယ္ရေတာ့မလဲေနာ္” ဟု ကိုဝင္းက စိုးရိမ္တႀကီးဝင္ေျပာသည္။
ကိုဟန္က မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ “အဲေတာ့လည္း ကုိယ့္ဘာသာ ခ်က္ေသာက္ၾကတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ျဖစ္မယ္လို႔လည္း ကံေသ ကံမ မေျပာႏုိင္ဘူးကြ”
“ဟာဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားဟာကလည္း ဘာမွလည္း မေသခ်ာဘဲ က်ဳပ္တို႔က ဘာကို ေၾကာက္ရမွာလဲဗ်” ဟု ကိုေရႊေအာင္က ဘုဝင္ေတာလုိက္ရာ အားလံုးၿငိမ္သက္သြားသည္။ စကားဝုိင္းစကတည္းက ဘာတခြန္းမွ ဝင္မေျပာဘဲ ဘီယာခ်ည္းလွိမ့္ေသာက္ေနေသာ သိုက္စိုးက သူမပါလွ်င္ပြဲမျပတ္ႏုိင္ ဆိုေသာ အမူအရာျဖင့္ စကားဝုိင္းထဲ ဝင္ပါလာသည္။
“သိၿပီဗ် .. ကမၻာပ်က္မယ္ဆိုတာထက္ အင္တာနက္စစၥတမ္ေတြအားလံုး ပ်က္သြားမယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ခုခ်ိန္မွာ အင္တာနက္စစၥတမ္ေတြပ်က္သြားရင္ ကမၻာပ်က္သြားသလို ျဖစ္သြားမွာပဲေလ။ ဘဏ္စနစ္ေတြ ပ်က္မယ္၊ တျခား အင္တာနက္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္တာမွန္သမွ် ပ်က္မယ္ဗ်ာ။ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြပါပ်က္သြားမယ္။ ဒီဂ်စ္တယ္စနစ္ေတြ ဘာမွအလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး .. ဆိုရင္...”
“ေနဦး သိုက္စိုးရ .. မင္းစဥ္းစားၾကည့္ အင္တာနက္ပ်က္ရံုနဲ႔ေတာ့ လူက သိပ္ျပႆနာမရွိေသးဘူး။ သူတို႔ ေခါင္းထဲမွာ ေဒတာေတြ က်န္ေနေသးတယ္။ ျပန္လုပ္လို႔ရေသးတယ္။ ေလာင္စာလိုဟာေတြ လံုးဝ ထုတ္ယူလို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ေကာ ..” ဟု ဇင္လတ္က ျဖည့္စြက္သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ကိုဟန္က “ဒါလည္း ျဖစ္မယ္လို႔ေတာ့ ကံေသကံမ ေျပာလို႔မရဘူး” ဆိုတာႏွင့္ ပိတ္သည္။ ကိုေရႊေအာင္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ေစာင္းသာ ထုိးလိုက္သည္။
ကိုဝင္းက “ဘာျဖစ္မယ္မွန္းမသိဘဲနဲ႔ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာလဲ” ဟု ဝင္ဟန္႔ေသာ္လည္း မရေတာ့ အားလံုး ကိုဟန္႔ကိစၥကို စိတ္ဝင္စားေနၾကၿပီ။
“ကမၻာေပၚမွာ ရွိသမွ် ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြ တၿပိဳင္တည္း ထ ေပါက္ကြဲမယ္ဆိုရင္ေကာ ..” ဆိုသည့္ ဇင္လတ္ စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ အားလံုးၿငိမ္သြားၾကေတာ့သည္။ ကိုဟန္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ .. ။
“အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ .. ကမၻာႀကီးတကယ္ပ်က္စီးမွာပဲ။ လူေတြအားလံုးေသၾကမယ္။ တခ်ိဳ႕ပဲ ရွင္က်န္မယ္။ အဲဒီတခ်ိဳ႕လက္ထဲမွာ ဘာမွ မက်န္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခါက် ကာဘြန္ ထုတ္လႊတ္မႈေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး .. သစ္ပင္ေတြကိုလည္း အၿပိဳင္မခုတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မခုတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ သစ္ပင္ေတြက ေကာင္းေကာင္း ရွင္သန္မယ္။ ေတာေတြျပန္ျဖစ္လာမယ္၊ အိုဇုန္းက ျပန္ေစ့သြားၿပီး အပူေလ်ာ့က်သြားမယ္ .. အဲဒီအခါက် .. တိရစၦာန္ မ်ိဳးစိတ္ေတြလည္း ျပန္ေပၚလာမယ္။ ဝင္ရိုးစြန္းက ေရေတြျပန္ခဲၿပီး သမုဒၵရာထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ ကၽြန္းေတြ ျပန္ေပၚလာမယ္။ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ လူေတြ ေလ်ာ့သြားတာနဲ႔အမွ် ကမၻာႀကီး ေနျပန္ေကာင္းလာမယ္”
“ဟာ ဇင္လတ္ရာ .. မင္းေျပာတာကို နားေထာင္ရတာနဲ႔တင္ ရုပ္ရွင္ျပေနသလို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ကြင္းကြင္းကြက္ ကြက္ ေပၚလာေတာ့တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ မင္းေျပာတာ အျဖစ္ႏုိင္ဆံုးပဲ” ဟု ကိုဟန္က ဇင္လတ္စကားကို ေထာက္ခံလိုက္သည္။
သူတို႔အားလံုး ၿငိမ္သြားၾကသည္။ ဘယ္သူကမွ အတည္မျပဳေသာ္လည္း ႏ်ဴကလီးယား လက္နက္မ်ား တၿပိဳင္နက္ တည္း ထေပါက္ကြဲမည့္ကိစၥကို ျဖစ္ႏုိင္ေျခအရွိဆံုးအျဖစ္ ႏႈတ္ဆိတ္ကာ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ေဘး နံရံေပၚမွာေတာ့ တိုင္ကပ္နာရီတလံုးက ၁၀ နာရီ တိတိတြင္ ရပ္တံ့ေနသည္။
ဖုိးသြင္က နာရီကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း “ဒီနာရီက ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ၁၀ နာရီပဲေနာ္ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” ဟု ေမးလိုက္သည္။
သိုက္စိုးက “တကယ္လို႔သာ ခုနက ေျပာတဲ့ ႏ်ဴလက္နက္ေတြအားလံုး ေပါက္ကြဲသြားလို႔ ကမၻာေပၚက နာရီေတြအားလံုးပ်က္ဆီးသြားတယ္ ဆိုပါစို႔၊ ဒီနာရီတလံုးပဲ အေကာင္းအတုိင္းက်န္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ .. ေနာက္လူေတြက ၁၀ နာရီမွာ ကမၻာႀကီးပ်က္ခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားမိမယ္ထင္တယ္” ဟုဝင္ေျပာလိုက္သည္။
“ဟာ .. အဲလိုေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ .. ဘယ္အခ်ိန္မွာ စျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ က်န္တဲ့သူေတြ မွတ္ထားမိမွာပါ”
“တကယ္လို႔ .. လူေတြအားလံုးက မွတ္ဥာဏ္ေတြေပ်ာက္ကုန္ရင္ေကာ၊ ဒီနာရီကိုပဲ အားကိုးမိမွာပဲ။ သမိုင္းက မွားေတာ့မွာေပါ့”
“သမိုင္းမွားေတာ့လည္း ဘာအေရးလည္းကြာ .. အားလံုးေတာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ ပ်က္စီးကုန္ေသးတာပဲ”
သူတို႔ တေယာက္တေပါက္ေျပာသည့္ စကားမ်ားက နံရံေပၚက တိုင္ကပ္နာရီေလးေပၚ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ကိုေရႊေအာင္တို႔ ငွားမိသည့္ အိမ္မွ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေနတာ ထူးျခားသည္။ မိုက္ခရိုေဝ့ဖ္ မီးဖိုကလည္း ေရွးေခတ္က ကၽြန္းလက္ကိုင္ႏွင့္၊ အဲယားကြန္း ကလည္း ေရွးပံုစံ .. မီတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္စားမည့္ပံု။
“ေအးကြာ .. ဒီနာရီေလးက ေရွးေဟာင္းနာရီေလး .. လွလို႔ ဒီအတုိင္းထားလိုက္တာ .. ငါတို႔ ေျပာင္းလာ ကတည္းက .. ဒီတိုင္း ၁၀ နာရီမွာ ရပ္ေနတာကြ .. ထူးေတာ့ ထူးဆန္းတယ္” ဟု ကိုေရႊေအာင္က ေျပာလုိက္သည္။
“အင္း .. ဒီအိမ္ႀကီးမွာ တခ်ိန္က မဂၤလာေဆာင္ပြဲတပြဲ က်င္းပမလို႔ .. လုပ္ေနတုန္း၊ သတို႔သမီးက အလွ
ွေတြ ျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတို႔သားက အခ်ိန္မီေရာက္မလာေတာ့ သတို႔သမီးက နာရီကုိ ၁၀ နာရီအတိမွာ ရပ္ထားလိုက္ၿပီး ဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသြားခဲ့တာ ဆိုရင္ ..”
“ဂရိတ္အိတ္စပတ္ေတးရွင္းထဲကလို .. အသက္ ၈၀ ေလာက္အဘြားႀကီးက တသက္လံုး မဂၤလာဝတ္စံုကို မခၽြတ္ေတာ့ဘဲ ဒီအိမ္ႀကီးရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္အခန္းတခန္းမွာ မဂၤလာ ကိတ္မုန္႔ႀကီးတလံုးနဲ႔ သူ႔သတို႔သားကို ထိုင္ေစာင့္ေနရင္ေကာ”
“ဟင့္အင္း .. သရဲအျဖစ္နဲ႔ ေစာင့္ေနတာက ပိုျဖစ္ႏုိင္တယ္”
“ခုနက ႏ်ဴလက္နက္ေတြ ေပါက္ကြဲသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ .. ဒီသတို႔သမီးလည္း ပါခ်င္ပါသြားမွာပါကြာ ..”
သူတို႔ဘာသာ စကားဝိုင္းကို အာရံုစူးစိုက္ေနၾကေတာ့ .. သူတို႔ေနာက္မွာ တစံုတခု ျဖစ္သြားခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾက။ ရည္းစားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာသည့္ ရဲေခါင္က “အင္း .. ဒီအိမ္ႀကီးမွာ တခ်ိန္က မဂၤလာေဆာင္ ပြဲတပြဲ က်င္းပမလို႔ .. လုပ္ေနတုန္း၊ သတို႔သမီးက အလွေတြ ျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတို႔သားက အခ်ိန္မီေရာက္မလာေတာ့ သတို႔သမီးက နာရီကုိ ၁၀ နာရီအတိမွာ ရပ္ထားလိုက္ၿပီး ဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသ ....” ဆိုသည့္ ဖိုးသြင္၏ စကားမဆံုးခင္ .. အေၾကာက္လြန္ကာ အိမ္ျပင္သို႔ ျပန္ထြက္ ေျပးသြားခဲ့သည္။ ရဲေခါင္က အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္။ ဘာမွန္းမသိရသည့္ သရဲကိုေတာ့ အလြန္႔အလြန္ ေၾကာက္သည္။
တခါက သူ႔အခန္းထဲမွာ ေတြ႕သည့္ ပံုမက်ပန္းမက် ပိုးႏွံေကာင္တေကာင္ကို “ၿဂိဳဟ္သား” ပါ ဟုဆိုသျဖင့္ ကိုဝင္းက ဖိနပ္ႏွင့္ ရိုက္သတ္ေပးလိုက္ရေသးသည္။
ခု အိမ္ႀကီးက ကိုဝင္း၊ ကိုေရႊေအာင္ႏွင့္ ရဲေခါင္တို႔ စိတ္တူသူ ၃ ဦးစပ္ငွားေနသည့္ အိမ္ျဖစ္သည္။ ဘာဖိုးပဲ ေပးေပး ၃ ႏွင့္စားကာ ခြဲေဝေပးၾကသည္။ ခုေတာ့ ရဲေခါင္ အေၾကာက္လြန္ကာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၿပီ။ အဲဒီညက ရဲေခါင္ အိမ္ျပန္မအိပ္ဟုသာ သိၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္ျပန္မအိပ္လည္း ဘယ္သူမွမသိၾက။
ခဏေနေတာ့ ကိုဟန္က ျပန္ေတာ့မည္ဟုဆိုသည္။ သူ႔ ေလ့လာခ်က္ကို ဆက္လက္တိုးျမႇင့္ေလ့လာၿပီး အခ်က္အလက္သစ္မ်ား ရရွိလွ်င္ ျပန္ေျပာမည္ဟုလည္း ေျပာေသးသည္။ ျပန္ေတာ့ နည္းနည္း ယုိင္ေနသျဖင့္ ကိုဝင္းက အဝသို႔ တြဲကာ လိုက္ပို႔ရသည္။
ကိုေရႊေအာင္ကေတာ့ ကမၻာႀကီးပ်က္မယ့္အတူတူ ဂတ္စ္မီးဖို မဝယ္ေတာ့ရန္ ယာယီဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဝယ္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း ၃ ႏွင့္ စားရဦးမည္။ အဲဒီလို မစားခင္ သူတို႔ ၃ ဦး စည္းေဝးထုိင္ရမည္။ စည္းေဝးထိုင္လွ်င္ ဘီယာေလးနဲ႔မွဟု ကိုဝင္းကေျပာရာ .. ဘီယာစရိတ္မတတ္ႏို္င္ေသးေသာေၾကာင့္ ထိုအစီအစဥ္အားလံုးကုိ ဆိုင္းငံ့ လုိက္သည္။
ေနာက္တေန႔မွာ ရဲေခါင္က သူ႔ရည္းစားႏွင့္ သြားေနေတာ့မည္ဟု သတင္းေပးသည္။ သူတို႔အိမ္မွာ သရဲေျခာက္ ေသာေၾကာင့္ သူမေနလိုေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပရာ ကိုေရႊေအာင္ႏွင့္ ကိုဝင္း ဘယ္လိုမွ တားမရေတာ့။ ရွင္းျပလို႔လည္းမရ၊ သရဲဆိုတာ မရွိပါဟု ေျပာေသာ္လည္းမရေတာ့။ ရဲေခါင္၏ ခ်စ္သူေကာင္မေလးကလည္း သူ႔ခ်စ္သူအေၾကာက္လြန္ေနသည္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့သျဖင့္ ခု သူႏွင့္ ေခၚထားလိုက္ေတာ့မည္၊ လာမည့္ သတင္းကၽြတ္တြင္ လက္ထပ္လိုက္ၾက ေတာ့မည္ ဟု ဝင္ေျပာသည္။
ရဲေခါင္ကေတာ့ စုတ္ေကာလာဘ္ပါ ဝင္သည့္သေဘာျဖစ္သည္။ သူ႔ေကာင္မေလးအိမ္တြင္ တက္ေနလွ်င္ အိမ္လခလည္း ေပးစရာမလို .. ခ်စ္သူႏွင့္လည္း အျမန္နီးစပ္မည္။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာတက္ကုန္တာက ကိုေရႊေအာင္ႏွင့္ ကိုဝင္းျဖစ္သည္။ အရင္က ၃ ႏွင့္ စားၾကရသမွ် အခု ၂ ႏွင့္ စားရေတာ့မည္။ ပိုက္ဆံက ေလာက္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ ..။ တျခားတေယာက္ကိုလည္း ထပ္မညွိခ်င္၊ သူတို႔ႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူမျဖစ္လွ်င္ ျပႆနာရွိသည္။ ဒီထက္ေသးသည့္အိမ္ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ .. ၆ လစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ကာ ၂ လစာ စေဘာ္ေငြဆံုးလိမ့္မည္။
ဒီျပႆနာ၏ တရားခံက ကိုဟန္။ ကိုဟန္သာ မစလွ်င္ ဒီစကားမ်ား ေျပာျဖစ္ၾကမွာမဟုတ္၊ ရဲေခါင္လည္း ရုတ္တရက္ မိန္းမယူဖို႔ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္။ ကမၻာႀကီးပ်က္မွာက ၂၀၁၂ .. မွ .. ေလာေလာဆယ္ သူတို႔ ဒုကၡေရာက္ၿပီ .. ။
ကိုဟန္က သူတို႔အားလံုးထက္ အသက္ႀကီးသည္၊ ပညာဗဟုသုတ ပိုမိုႂကြယ္ဝသည္၊ ဒီလို တရားခံရွာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေတြ႕လိုက္ရသူမွာ ကိုဟန္မဟုတ္ဘဲ ဇင္လတ္တို႔၊ သိုက္စိုးတို႔ သာဆို ကိုေရႊေအာင္ ဆဲနည္း ေပါင္းစံုႏွင့္ အားရေအာင္ဆဲၿပီး ထိုအဆဲမ်ားကို တေထာင္ႏွင့္ ေျမႇာက္္ခိုင္းလိုက္ၿပီ ..။ ခုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။
ကိုဟန္ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ .. ေနာက္ေန႔ သူတို႔အိ္မ္မွာ ဘီယာလာေသာက္သည္။ သူတို႔ကို လာတုိက္သည္ဟုဆိုလွ်င္ ပိုမွန္မည္။ ဒီေတာ့လည္း ကိုေရႊေအာင္အေနႏွင့္ ၂ ႏွင့္စားရမည့္ ကိစၥကိုေမ့ထား လိုက္ကာ .. တေထာင္ႏွင့္ေျမႇာက္ခ်င္သည့္စိတ္ကို ၿမိဳခ်လိုက္ေတာ့သည္။ တခုေတာ့ရွိသည္ .. တကယ္လို႔မ်ား ကိုဟန္က ၂၀၁၂ တြင္ ကမၻာႀကီးပ်က္ေတာ့မည္ဟု စကားထပ္မံ စလိုက္မည္ ဆိုလ်င္ေတာ့ ...။ ။
ေနာက္ဆက္တြဲ မွတ္ခ်က္။ ။ ကမၻာႀကီးပ်က္မည့္ ကိစၥကို ကိုဟန္ ထပ္ေျပာတာ မၾကားရေတာ့ .. ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားတြင္ ကိုဟန္ႏွင့္ တျခားသူမ်ား၏ အိပ္ခ်ိန္၊ ႏိုးခ်ိန္မ်ား ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကသျဖင့္ မဆံုၾကေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
Tuesday, September 08, 2009 | Labels: ဝတၳဳတို | 12 Comments
Subscribe to:
Posts (Atom)
