စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကေမာက္ကမ ၄
အဟမ္း အဟမ္း... (ဘာမွမဟုတ္ဘူး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြြးမွာမို႔လို႔ လည္ေခ်ာင္းရွင္းတာ) အတည္အခန္႔ေလးမ်ား ေရးဦးမွပါလို႔ စိတ္ကူးရတာနဲ႔ ... နည္းနည္း ေမ့သလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကေမာက္ကမ စာနယ္ဇင္းသမား ဘဝကို ျပန္ေျခဦးလွည့္ၾကည့္ လိုက္ပါတယ္။ ေျခဦးကလည္း လွည့္ၿပီဆို ရပ္မရ ေတာ့တာ က်မအက်င့္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းမ်ားရွည္သြားလား မသိဘူး။ သည္းခံ ဖတ္ေပးၾကပါဦး ေနာ္။
ယူလို႔မဆံုးတဲ့ ပညာေတြ
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က က်မရဲ႕ လက္ဦးဆရာဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ က်မဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္လစ္ ဆိုတာကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီကာလက ေျပာရရင္ ခုလို သတင္းဂ်ာနယ္ ေခတ္လည္း မဟုတ္ေသးေတာ့ သတင္း၊ သတင္းေထာက္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို စာအုပ္ေတြ ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာေလာက္ပဲ က်မသိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႔ သိပ္မသိပါဘူး(ခုေတာ့ သတင္းေထာက္ဆိုတာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသြားရင္ ေရြးခ်ယ္စရာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း တခု ျဖစ္ေနၿပီ)
တခုရွိတာက က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ “သူလိုလူ” တုိ႔၊ ဦးဝင္တင္ရဲ႕ “ကြိ” တို႔ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ဖတ္ထားၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္လို ဆိုၿပီး စာေတြ႕ေတာ့ သိေနပါၿပီ။ အားလည္း က်တတ္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ... စဥ္းစားၾကည့္ေလ ဦးခ်စ္ေမာင္လို ... ကြိလို ကေတာ့ က်မနဲ႔က အေဝးႀကီး။ ေနာက္ သူတို႔လို သတင္းစာလုပ္ရတာလည္းမဟုတ္။ ကိုယ့္ဂ်ာနယ္က ေပါ့ပ္ သာသာ ဆိုေတာ့ အဲဒီ လူႀကီးလူေကာင္းေတြကို ေလးစားတာကသပ္သပ္။ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ဒီတိုင္း ထားလိုက္တယ္။
အယ္ဒီတာဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔၊ စာေပေလာကက ကိုယ္အထင္ႀကီးေလးစား သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ စကားေျပာခြင့္ရတာကိုပဲ က်မက ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္ေနတာပါ။ ႐ံုးကအျပန္ ၿမိဳ႕ထဲ ေလထန္ကုန္း ကိုသြား၊ အဲဒီမွာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြ အပ္စရာရွိအပ္၊ ယူစရာရွိယူ။ စာမူယူစရာေတြယူ၊ ဂ်ာနယ္ထြက္ ရက္ဆို ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ စာမူခေတြ ပိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲထြက္၊ ေပးစရာရွိေပး၊ ၿပီးမွ သန္လ်င္ကို ျပန္။
အဲဒီမွာ စိစစ္ေရးကိုေတာ့ က်မသြားစရာမလိုဘူး။ ဘယ္လိုမလဲ။ ေနာက္မွ က်မသိတာ ... အဲဒီ ဂ်ာနယ္က အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္ေကာင္းေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ ရွယ္ယာ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဒ္ပိုင္ရွင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့ ေလတပ္ဗိုလ္မႉး တေယာက္ (ခုေတာ့လူဝတ္လဲလိုက္ၿပီ) ရဲ႕ကဒ္ေလ။ သူလည္းရွယ္ယာပါတယ္။ အဲဒီေလတပ္ဗိုလ္မႉးက စိစစ္ေရး ညြန္ၾကားေရးမႉး ဗိုလ္မႉးေအးထြန္းနဲ႔ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ။ ဆိုေတာ့ကာ စိစစ္ေရးကိုက အယ္ဒီတာ သြားစရာကို မလိုတာ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ေတြ မဟားဒယားကို ေခတ္ေကာင္းခိ်န္ဆိုေတာ့ အခ်စ္၊ နံနက္ခင္း၊ အလင္းတန္း၊ ေပၚျပဴလာ ... အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြကို မနည္းႀကီးတိုးေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ေလ။ “ဟဲလိုအခ်စ္” ဘာညာဆိုၿပီး မင္းသမီး၊ မင္းသားေတြ အတင္းေျပာတာတို႔၊ ဟိုမင္းသားနဲ႔ ဟုိမင္းသမီး ဘာညာကြိကြ၊ ဒီမင္းသမီးေတာ့ျဖင့္ ေနာက္လင္ယူၿပီ။ ဟိုအဆိုေတာ္ ေကာင္ေလးရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ဒီေမာ္ဒယ္ေလးက ဝမ္းကစ္စ္ေပးလိုက္တာတို႔ ... အဲဒီသတင္းေတြကို လူေတြက သတင္းလုပ္ဖတ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ တကယ့္သတင္းေတြ စထည့္ပါေတာ့တယ္။ တမ်က္ႏွာေပါ့။
ရီစရာေတာ့ေကာင္းသား သတင္းေတြထည့္တယ္ဆိုတာက ဘယ္သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔မွ သတင္းေတြကို အျပင္ထြက္လိုက္ၿပီး ထည့္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခုဏေျပာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီး (ခုေတာ့ ဘယ္ဘဝေရာက္ေနၿပီမသိ) ယူယူလာေပးတဲ့ သူတို႔ေထာက္လွမ္းေရးက သတင္းေတြကို ထည့္တာပါ။ သတင္း ေတြက လက္ေရးနဲ႔မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီထားၿပီးသား။ ေသေသခ်ာခ်ာ။ အဲဒီ သတင္း ၅ ပုဒ္ ၆ ပုဒ္ေလာက္ ေဖာင္ပိတ္ခါနီးမွ ကပ္ၿပီးယူလာတာကို က်မက သင့္ေတာ္တဲ့၊ ေကာင္းမယ္ ထင္တဲ့ သတင္းကို ေရြးၿပီးထည့္ရတယ္။
သတင္းေတြက အရမ္းကို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းမွာေပါ့ ... တကယ့္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္သတင္း ေတြကိုး။ က်မရဲ႕ မသိစိတ္က အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ဂ်ာနယ္လစ္ပိုး ဝင္ေနတာျဖစ္မယ္ .. ။ အဲဒီသတင္းေတြ လာမယ့္ေန႔ဆိုရင္ မလာမခ်င္း စိတ္ကမေအးႏိုင္ဘူး။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မဆင္းႏိုင္ဘူး။ သတင္းေတြ လာၿပီဆိုတာနဲ႔ အရင္ဆံုးဖတ္ရမွ ... ၿပီးရင္သတင္းေတြကို ေရြး .. စာစီမယ့္ ပုလဲ ဆိုတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီေကာင္မေလးကိုေပး ...။ အဲလို လုပ္ေနက်။
က်မတို႔ဂ်ာနယ္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအထက္က တာဝန္ခံအယ္ဒီတာက ကိုႏိုင္သစ္နီတဲ့။ သူက တကယ့္ ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္။ သူနဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္အလုပ္က နည္းနည္းမွ မအပ္စပ္။ ေတြးေန ေငးေနၿပီး ကဗ်ာပဲ ထုိင္ေရးေနသင့္တာ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကေတာ့ လႊတ္ေကာင္းပဲ။ အယ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ေပါ့။ ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ဝမ္းတြင္းသား။ ဘီအီး။ အင္ဂ်င္နီယာ မလုပ္ဘဲ ဘယ္လိုကဘယ္လုိ စာနယ္ဇင္းသမား လုပ္တယ္မသိဘူး။ က်မလုိရွိမွာေပါ့ေလ။ သူ႔မိန္းမက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာ။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ မင္းသမီးက်ေနတာပဲ။ အဲဒီအစ္မက အီကိုက ၿပီးတာ ထင္တယ္။ သူက တိုက္မွာ မားကက္တင္း မန္ေနဂ်ာလုပ္တယ္။
ခုဏ သတင္းေတြ အေၾကာင္း ဆက္ရရင္ အဲဒီကာလက စိစစ္ေရးျပဳတ္သြားတဲ့ သတင္း ၂ ပုဒ္ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္။ တပုဒ္က ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးွ ေရခဲတိုက္မွာ အေလာင္းမွားထုတ္ေပးတဲ့ သတင္း။ သတင္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စား စရာေကာင္းတာ။ အေလာင္းကို ျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့ထိ မသိဘူး။ သၿဂိဳဟ္မယ္လုပ္မွ သိတာေလ။ အဲဒီသတင္းကို စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ေပါ့ေလ်ာ့တဲ့ သတင္းမို႔လို႔တဲ့။ ဝန္ထမ္း ေပါ့ေလ်ာ့တယ္ဆိုတာ မရွိေစရ ေပါ့ေလ (ရွိေသာ္လည္း မသိေစရ အဲလိုျဖစ္မယ္ထင္တယ္ :P)။
ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ ရန္ကုန္နာမည္ႀကီး သူေဌးရပ္ကြက္တခုက အိမ္တအိမ္ရဲ႕ ေျမေအာက္ခန္းမွာ ေႁမြမ်ိဳးစံု ဖမ္းမိတဲ့သတင္း။ အဲဒီသတင္းက ဓာတ္ပံုပါ ပါတယ္။ ေႁမြအေကာင္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေမြးထားတာေလ။ ေတာ္ေတာ့္ကိုလူစိတ္ဝင္စားမယ့္ သတင္းေပါ့။ အဲဒီသတင္းလည္း ျပဳတ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ အရွင္သခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ ဆရာႀကီးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဦးေနဝင္းရဲ႕သမီး ေဒၚစႏၵာဝင္းရဲ႕ စီးပြားမို႔လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ဥာဏ္ကေလး တထြာ တမိုက္နဲ႔ နားမလည္ဘူးေလ။ ေႁမြေတြေတာ့ဖမ္းတယ္။ သတင္းက်ေတာ့ ဘာလို႔မေရးရတာလဲေပါ့။
အဲဒီေခတ္က သတင္းအေမွာင္ခ်တာ ခုေခတ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးတယ္။ ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ လည္း မေပၚေသးဘူး (၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ဦးမွ ထြက္တာလို႔ ထင္တာပဲ)။ အဲဒီလိုၾကားက တမ်က္ႏွာမျပည့္ တျပည့္ သတင္းေလး ထည့္တာကို ျဖဳတ္ခံရ၊ ျဖတ္ခံရနဲ႔ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ သတင္းေလး ၃၊ ၄ ပုဒ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ဆိုတာ ထြက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တျခားစာမ်က္ႏွာေတြက ဘာေတြလဲ ေမးစရာရွိမယ္။ အင္တာဗ်ဴးကို အေျခခံတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ားစုကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေတြပဲေပါ့။
“လမ္းေပၚက အင္တာဗ်ဴး” ဆိုတာ တခုလည္း ပါတယ္။ ပဲျပဳတ္သည္တို႔၊ ေဗဒင္ဆရာ တို႔ကို ဗ်ဴးတာ ေပါ့ေလ (အဲဒါကိုစထြင္တာက ဦးေအာင္ျပည့္ပါ။ သူ ဝါနီျပာမွာတုန္းက ၂ ပုဒ္ေလာက္လုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းျပဳတ္သြားတာနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့) ေနာက္ စီလီဗရစ္တီေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အက္ေဆးေလး၊ ေဆာင္းပါးေလးေတြပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ က႑ေတြပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဝန္တေယာက္ေရးတဲ့ ေဆးခန္းထဲမွာ ဆိုတဲ့ အင္တာဗ်ဴးတခုပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရာဂါအေၾကာင္းကို လူနာက ဆရာဝန္ကိုေမးတာ ... ဆရာဝန္က ျပန္ေျဖေပါ့ေလ။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဆရာဝန္တေယာက္ ေရးပါ တယ္။ နာမည္ေတာ့မေဖာ္ေတာ့ဘူး။
သူ႔အင္တာဗ်ဴးလာရင္ က်မေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္တာ။ သနားပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ စာေရးဖို႔ပါရမီ ပါမလာ ရွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ဖိုးေရးခ်င္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဆရာဝန္ျဖစ္တာနဲ႔ စာေရးတတ္ၿပီလို႔ ထင္ေနပံုရတယ္ (ေဖျမင့္ေတာင္ ေရးေသးတာပဲ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာ) ၿပီးေတာ့ သူက ပိုင္ရွင္ေတြ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ေတြနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ ပိုင္ပံုရတယ္။ သူ႔ အင္တာဗ်ဴး ကို အပတ္တိုင္း သံုးေပးရတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မလွမပ ဆရာဝန္လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတာကို က်မက တည္းရတယ္။ လက္ေရးက မလွရတဲ့ အထဲ စာက မေရးတတ္။ အင္တာဗ်ဴး ဆိုတာ စကားေျပာနဲ႔ ေရးရ မွာကို စကားေျပာေတြ၊ စကားေျပေတြ ေရးခ်င္သလို ေရာေရးတာ။ ဥပမာ - ဆရာ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ သည္ လိပ္ေခါင္းေဝဒနာကို ကာလရွည္ၾကာ ခံစားေနရကာ ေန႔စဥ္ ထိုေဝဒနာေၾကာင့္ ထိုင္ရခက္ ထရခက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဥပမာေျပာတာေနာ္။ က်မေရးတာ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေသးတာ။
လူနာက ဆရာဝန္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး အဲလိုေျပာပါ့မလား။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ အဲဒါကို က်မက “ဆရာေရ က်ေနာ့ လိပ္ေခါင္းေရာဂါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ။ ခုဆို ထိုင္ရခက္ ထရခက္နဲ႔ လုပ္ပါဦးဗ်ာ” .... အဲလိုျပင္ေရးေပးရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကုထံုးကိုလည္း စကားေျပာနဲ႔ လူနားလည္ေအာင္ အစအဆံုး ျပန္ေရးေပးရပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းကလည္း ေသာက္ေသာက္လဲ မွားေသး။
ေနာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းကခုလို အင္တာနက္ကမေပၚေသးေတာ့ က်မတို႔တေတြ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက႑ေတြကို တိုင္းမ္စ္တို႔ နယူးစ္ဝိခ္တို႔ ေအးရွားတိုင္းမ္စ္တို႔က ယူရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ စစ္႐ံုးမွာ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးရွိၿပီလို႔ ပိုင္ရွင္ေလတပ္ဗိုလ္မႉးက ေျပာတယ္။ ေျပာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး သူက သူ႔႐ံုးကေန ထုတ္ထုတ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ အင္တာနက္က လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေတြကို ယာဟူး နယူးစ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ခပ္တည္တည္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္ျပန္ေရာ။
ဂ်ာနယ္စစခ်င္းအခ်ိန္က ေလးေအာက္ဒီဇိုင္းကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လုပ္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ သိပ္အထာ မက်ေသးဘူး။ ပံုေတြကို တခါတည္း ထည့္လုပ္လို႔မရေသးဘူး။ အဲဒီမွာ ပံုေတြကို ေဖာက္စြပ္ လုပ္ရတယ္။ စာေတြကိုပဲ ေလးေအာက္ခ်၊ ပံုေနရာမွာ ဒီတိုင္းခ်န္ထား။ အဲဒီအကြက္မွာ ထက္ထက္မိုးဦး ပံု ထည့္မယ္ဆိုရင္ ဓာတ္ပံုေလးကို နံပါတ္တပ္ၿပီး ကလစ္ေလးနဲ႔ခ်ိတ္ေပး။ အဲဒါကို ေဖာက္စြပ္လို႔ ေခၚၾကတယ္ (နံပတ္မွားတပ္မိရင္း ပံုတျခား စာတျခားျဖစ္ေရာ။ ေဖာက္စြပ္မွားလို႔ ခြက်ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါမယ္) ၿပီးမွ ဖလင္ခန္းကို ပို႔လို႔ရမွာေလ။ ေနာက္ၿပီး ပရင္တာထဲကေန ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာ တဝက္စာ ထုတ္လိုက္တာကို အျပင္ေရာက္မွ ေကာ္နဲ႔၊ တိပ္နဲ႔ ျပန္ဆက္ရေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဖိုတိုသြား ကူး။ ဖိုတိုဆြဲထားတာေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ တစံုစီျပန္တြဲ။ အဲဒါကေတာ့ စိစစ္ေရးကို ပို႔ဖုိ႔ေပါ့။ အဲဒါေတြကို ဒီဇိုင္နာနဲ႔အတူ ဝုိင္းလုပ္ေပးရတယ္။
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ ေဖာင္ပိတ္ရက္က ဗုဒၶဟူးေန႔။ ေဖာင္ပိတ္ရက္ဆို ပင္လည္းပင္ပန္း၊ ေပ်ာ္ဖို႔လည္း ေကာင္းေပါ့။ ဘာလို႔ဆို ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ေဖာင္ပိတ္ရက္တိုင္း ညစာေကၽြးတယ္ေလ :P။ ႀကိဳက္ရာ စားပဲ။ အဲလိုညဆို က်မတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ ကိုမင္းထက္ေမာင္တို႔၊ အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ ေနာက္တဆက္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္မယ့္ ဦးမ်ိဳးျမတ္သူတို႔၊ ေနာက္ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္တို႔ လာလည္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မက ကက္ဆက္ထဲက အသံေတြကို ျဖည္ၿပီး စာရြက္ေပၚစာစီေနခ်ိန္ ဒီဆရာေတြက ေဖာင္ပိတ္ပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လာဆင္ႏႊဲခ်ိန္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကာဗာကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမယ္ ဘာညာနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကေပါ့။ အဲဒီမွာေတာ့ က်မက တကယ့္ ကေလးပဲ။ သူတို႔ေျပာတာေတြကို ပါးစပ္အေဟာင္းသား၊ မ်က္ေစ့ေလး ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ နားေထာင္။
အဲဒီကာလေတြက သင္ယူတုန္းအခ်ိန္ဆိုေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါရဲ႕။ လာသမွ် ဧည့္သည္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို တေန႔ သံုးခါေလာက္ဆင္းထိုင္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ တိုက္ကို အလာမ်ားတာ ကာတြန္းဆရာေတြပဲ။ ကိုစိုးေသာ္တာတို႔ ဝလံုးတို႔ေပါ့ ...။ ဝလံုးက က်မေမာင္အငယ္ေကာင္ရဲ႕ သယ္ယင္း ဆုိေတာ့ သူနဲ႔က အရင္ကတည္းက ခင္ၿပီးသား။ ဒီေကာင္က တိုက္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ လာပို႔ရင္း က်မနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လာလာ ထိုင္တယ္။ ေနာက္ ေတာ္တီေဆြ ဆိုတဲ့ ကာတြန္းငနာ တေကာင္ရွိေသးတယ္။ သူလည္း တူတူပဲ။
နည္းနည္းစိတ္ညစ္ရတာ တခ်ိန္ပဲရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေလတပ္က ဟိုဗိုလ္မႉး ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ပဲ။ ၄ နာရီ ေလာက္ဆို ယူနီေဖာင္းႀကီး တကားကားနဲ႔ တိုက္ကိုဝင္လာ ... တိုက္က တခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္းေတြကို သူ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ေငါက္သလိုေငါက္။ က်မတို႔ေတာ့မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ စိတ္ ဆင္းရဲတယ္။ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ သူ႔အသံက ဆူညံေနေရာပဲ။ ဂ်ာနယ္တိုက္က ခ်က္ခ်င္းကို ငါးစိမ္းတန္း ေရာက္သြား သလိုပဲ။ စိတ္ညစ္ေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုပဲေနရတာပဲ။ ေနာက္ သူ႔အေၾကာင္းသိသြားေတာ့လည္း ဘာမွကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူက တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္အေျမႇာက္ပဲ။ မိန္းမကလည္း အလြန္ေၾကာက္ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေဝဒနာေတြကို အိမ္မွာေဖာက္ခြဲလို႔ မရသမွ် က်မတို႔တိုက္မွာ လာလာ ေဖာက္ခြဲတာ။ သေဘာေတာ့ ေကာင္း ရွာပါတယ္။ ေနာက္ သူက တကယ့္ စာ႐ူးေပ႐ူး။ စတိုင္ယာအေရးလည္း ေကာင္းတယ္ဆိုပါေတာ့။ ၾကာရင္ သူ ဘယ္သူလည္း သိကုန္ေတာ့မယ္ ေတာ္ၿပီ ဒီေလာက္ပဲ။
ေနာက္တပိုင္းက်ရင္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အင္တာဗ်ဴးအေတြ႕အႀကံဳေလးေတြရယ္ .... က်မရဲ႕ ပထမဆံုး အက္ေဆးေလး စိစစ္ေရးထိတဲ့ အေၾကာင္းေလးရယ္ ေရးပါမယ္ ... ခုေတာ့ ရပ္မယ္။ လက္လည္း ေညာင္းလွၿပီ။ ။
ယူလို႔မဆံုးတဲ့ ပညာေတြ
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က က်မရဲ႕ လက္ဦးဆရာဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ က်မဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္လစ္ ဆိုတာကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီကာလက ေျပာရရင္ ခုလို သတင္းဂ်ာနယ္ ေခတ္လည္း မဟုတ္ေသးေတာ့ သတင္း၊ သတင္းေထာက္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို စာအုပ္ေတြ ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာေလာက္ပဲ က်မသိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႔ သိပ္မသိပါဘူး(ခုေတာ့ သတင္းေထာက္ဆိုတာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသြားရင္ ေရြးခ်ယ္စရာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း တခု ျဖစ္ေနၿပီ)
တခုရွိတာက က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ “သူလိုလူ” တုိ႔၊ ဦးဝင္တင္ရဲ႕ “ကြိ” တို႔ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ဖတ္ထားၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္လို ဆိုၿပီး စာေတြ႕ေတာ့ သိေနပါၿပီ။ အားလည္း က်တတ္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ... စဥ္းစားၾကည့္ေလ ဦးခ်စ္ေမာင္လို ... ကြိလို ကေတာ့ က်မနဲ႔က အေဝးႀကီး။ ေနာက္ သူတို႔လို သတင္းစာလုပ္ရတာလည္းမဟုတ္။ ကိုယ့္ဂ်ာနယ္က ေပါ့ပ္ သာသာ ဆိုေတာ့ အဲဒီ လူႀကီးလူေကာင္းေတြကို ေလးစားတာကသပ္သပ္။ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ဒီတိုင္း ထားလိုက္တယ္။
အယ္ဒီတာဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔၊ စာေပေလာကက ကိုယ္အထင္ႀကီးေလးစား သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ စကားေျပာခြင့္ရတာကိုပဲ က်မက ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္ေနတာပါ။ ႐ံုးကအျပန္ ၿမိဳ႕ထဲ ေလထန္ကုန္း ကိုသြား၊ အဲဒီမွာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြ အပ္စရာရွိအပ္၊ ယူစရာရွိယူ။ စာမူယူစရာေတြယူ၊ ဂ်ာနယ္ထြက္ ရက္ဆို ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ စာမူခေတြ ပိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲထြက္၊ ေပးစရာရွိေပး၊ ၿပီးမွ သန္လ်င္ကို ျပန္။
အဲဒီမွာ စိစစ္ေရးကိုေတာ့ က်မသြားစရာမလိုဘူး။ ဘယ္လိုမလဲ။ ေနာက္မွ က်မသိတာ ... အဲဒီ ဂ်ာနယ္က အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္ေကာင္းေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ ရွယ္ယာ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဒ္ပိုင္ရွင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့ ေလတပ္ဗိုလ္မႉး တေယာက္ (ခုေတာ့လူဝတ္လဲလိုက္ၿပီ) ရဲ႕ကဒ္ေလ။ သူလည္းရွယ္ယာပါတယ္။ အဲဒီေလတပ္ဗိုလ္မႉးက စိစစ္ေရး ညြန္ၾကားေရးမႉး ဗိုလ္မႉးေအးထြန္းနဲ႔ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ။ ဆိုေတာ့ကာ စိစစ္ေရးကိုက အယ္ဒီတာ သြားစရာကို မလိုတာ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ေတြ မဟားဒယားကို ေခတ္ေကာင္းခိ်န္ဆိုေတာ့ အခ်စ္၊ နံနက္ခင္း၊ အလင္းတန္း၊ ေပၚျပဴလာ ... အဲဒီဂ်ာနယ္ေတြကို မနည္းႀကီးတိုးေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ေလ။ “ဟဲလိုအခ်စ္” ဘာညာဆိုၿပီး မင္းသမီး၊ မင္းသားေတြ အတင္းေျပာတာတို႔၊ ဟိုမင္းသားနဲ႔ ဟုိမင္းသမီး ဘာညာကြိကြ၊ ဒီမင္းသမီးေတာ့ျဖင့္ ေနာက္လင္ယူၿပီ။ ဟိုအဆိုေတာ္ ေကာင္ေလးရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ဒီေမာ္ဒယ္ေလးက ဝမ္းကစ္စ္ေပးလိုက္တာတို႔ ... အဲဒီသတင္းေတြကို လူေတြက သတင္းလုပ္ဖတ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ တကယ့္သတင္းေတြ စထည့္ပါေတာ့တယ္။ တမ်က္ႏွာေပါ့။
ရီစရာေတာ့ေကာင္းသား သတင္းေတြထည့္တယ္ဆိုတာက ဘယ္သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔မွ သတင္းေတြကို အျပင္ထြက္လိုက္ၿပီး ထည့္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခုဏေျပာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီး (ခုေတာ့ ဘယ္ဘဝေရာက္ေနၿပီမသိ) ယူယူလာေပးတဲ့ သူတို႔ေထာက္လွမ္းေရးက သတင္းေတြကို ထည့္တာပါ။ သတင္း ေတြက လက္ေရးနဲ႔မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီထားၿပီးသား။ ေသေသခ်ာခ်ာ။ အဲဒီ သတင္း ၅ ပုဒ္ ၆ ပုဒ္ေလာက္ ေဖာင္ပိတ္ခါနီးမွ ကပ္ၿပီးယူလာတာကို က်မက သင့္ေတာ္တဲ့၊ ေကာင္းမယ္ ထင္တဲ့ သတင္းကို ေရြးၿပီးထည့္ရတယ္။
သတင္းေတြက အရမ္းကို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းမွာေပါ့ ... တကယ့္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္သတင္း ေတြကိုး။ က်မရဲ႕ မသိစိတ္က အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ဂ်ာနယ္လစ္ပိုး ဝင္ေနတာျဖစ္မယ္ .. ။ အဲဒီသတင္းေတြ လာမယ့္ေန႔ဆိုရင္ မလာမခ်င္း စိတ္ကမေအးႏိုင္ဘူး။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မဆင္းႏိုင္ဘူး။ သတင္းေတြ လာၿပီဆိုတာနဲ႔ အရင္ဆံုးဖတ္ရမွ ... ၿပီးရင္သတင္းေတြကို ေရြး .. စာစီမယ့္ ပုလဲ ဆိုတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီေကာင္မေလးကိုေပး ...။ အဲလို လုပ္ေနက်။
က်မတို႔ဂ်ာနယ္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအထက္က တာဝန္ခံအယ္ဒီတာက ကိုႏိုင္သစ္နီတဲ့။ သူက တကယ့္ ကဗ်ာဆရာစစ္စစ္။ သူနဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္အလုပ္က နည္းနည္းမွ မအပ္စပ္။ ေတြးေန ေငးေနၿပီး ကဗ်ာပဲ ထုိင္ေရးေနသင့္တာ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကေတာ့ လႊတ္ေကာင္းပဲ။ အယ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ေပါ့။ ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ဝမ္းတြင္းသား။ ဘီအီး။ အင္ဂ်င္နီယာ မလုပ္ဘဲ ဘယ္လိုကဘယ္လုိ စာနယ္ဇင္းသမား လုပ္တယ္မသိဘူး။ က်မလုိရွိမွာေပါ့ေလ။ သူ႔မိန္းမက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာ။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ မင္းသမီးက်ေနတာပဲ။ အဲဒီအစ္မက အီကိုက ၿပီးတာ ထင္တယ္။ သူက တိုက္မွာ မားကက္တင္း မန္ေနဂ်ာလုပ္တယ္။
ခုဏ သတင္းေတြ အေၾကာင္း ဆက္ရရင္ အဲဒီကာလက စိစစ္ေရးျပဳတ္သြားတဲ့ သတင္း ၂ ပုဒ္ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္။ တပုဒ္က ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးွ ေရခဲတိုက္မွာ အေလာင္းမွားထုတ္ေပးတဲ့ သတင္း။ သတင္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စား စရာေကာင္းတာ။ အေလာင္းကို ျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့ထိ မသိဘူး။ သၿဂိဳဟ္မယ္လုပ္မွ သိတာေလ။ အဲဒီသတင္းကို စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ေပါ့ေလ်ာ့တဲ့ သတင္းမို႔လို႔တဲ့။ ဝန္ထမ္း ေပါ့ေလ်ာ့တယ္ဆိုတာ မရွိေစရ ေပါ့ေလ (ရွိေသာ္လည္း မသိေစရ အဲလိုျဖစ္မယ္ထင္တယ္ :P)။
ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ ရန္ကုန္နာမည္ႀကီး သူေဌးရပ္ကြက္တခုက အိမ္တအိမ္ရဲ႕ ေျမေအာက္ခန္းမွာ ေႁမြမ်ိဳးစံု ဖမ္းမိတဲ့သတင္း။ အဲဒီသတင္းက ဓာတ္ပံုပါ ပါတယ္။ ေႁမြအေကာင္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေမြးထားတာေလ။ ေတာ္ေတာ့္ကိုလူစိတ္ဝင္စားမယ့္ သတင္းေပါ့။ အဲဒီသတင္းလည္း ျပဳတ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ အရွင္သခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ ဆရာႀကီးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဦးေနဝင္းရဲ႕သမီး ေဒၚစႏၵာဝင္းရဲ႕ စီးပြားမို႔လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ဥာဏ္ကေလး တထြာ တမိုက္နဲ႔ နားမလည္ဘူးေလ။ ေႁမြေတြေတာ့ဖမ္းတယ္။ သတင္းက်ေတာ့ ဘာလို႔မေရးရတာလဲေပါ့။
အဲဒီေခတ္က သတင္းအေမွာင္ခ်တာ ခုေခတ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးတယ္။ ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ လည္း မေပၚေသးဘူး (၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ဦးမွ ထြက္တာလို႔ ထင္တာပဲ)။ အဲဒီလိုၾကားက တမ်က္ႏွာမျပည့္ တျပည့္ သတင္းေလး ထည့္တာကို ျဖဳတ္ခံရ၊ ျဖတ္ခံရနဲ႔ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ သတင္းေလး ၃၊ ၄ ပုဒ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ဆိုတာ ထြက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တျခားစာမ်က္ႏွာေတြက ဘာေတြလဲ ေမးစရာရွိမယ္။ အင္တာဗ်ဴးကို အေျခခံတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ားစုကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေတြပဲေပါ့။
“လမ္းေပၚက အင္တာဗ်ဴး” ဆိုတာ တခုလည္း ပါတယ္။ ပဲျပဳတ္သည္တို႔၊ ေဗဒင္ဆရာ တို႔ကို ဗ်ဴးတာ ေပါ့ေလ (အဲဒါကိုစထြင္တာက ဦးေအာင္ျပည့္ပါ။ သူ ဝါနီျပာမွာတုန္းက ၂ ပုဒ္ေလာက္လုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းျပဳတ္သြားတာနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့) ေနာက္ စီလီဗရစ္တီေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အက္ေဆးေလး၊ ေဆာင္းပါးေလးေတြပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ က႑ေတြပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဝန္တေယာက္ေရးတဲ့ ေဆးခန္းထဲမွာ ဆိုတဲ့ အင္တာဗ်ဴးတခုပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရာဂါအေၾကာင္းကို လူနာက ဆရာဝန္ကိုေမးတာ ... ဆရာဝန္က ျပန္ေျဖေပါ့ေလ။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဆရာဝန္တေယာက္ ေရးပါ တယ္။ နာမည္ေတာ့မေဖာ္ေတာ့ဘူး။
သူ႔အင္တာဗ်ဴးလာရင္ က်မေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္တာ။ သနားပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ စာေရးဖို႔ပါရမီ ပါမလာ ရွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ဖိုးေရးခ်င္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဆရာဝန္ျဖစ္တာနဲ႔ စာေရးတတ္ၿပီလို႔ ထင္ေနပံုရတယ္ (ေဖျမင့္ေတာင္ ေရးေသးတာပဲ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာ) ၿပီးေတာ့ သူက ပိုင္ရွင္ေတြ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္ေတြနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ ပိုင္ပံုရတယ္။ သူ႔ အင္တာဗ်ဴး ကို အပတ္တိုင္း သံုးေပးရတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မလွမပ ဆရာဝန္လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတာကို က်မက တည္းရတယ္။ လက္ေရးက မလွရတဲ့ အထဲ စာက မေရးတတ္။ အင္တာဗ်ဴး ဆိုတာ စကားေျပာနဲ႔ ေရးရ မွာကို စကားေျပာေတြ၊ စကားေျပေတြ ေရးခ်င္သလို ေရာေရးတာ။ ဥပမာ - ဆရာ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ သည္ လိပ္ေခါင္းေဝဒနာကို ကာလရွည္ၾကာ ခံစားေနရကာ ေန႔စဥ္ ထိုေဝဒနာေၾကာင့္ ထိုင္ရခက္ ထရခက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဥပမာေျပာတာေနာ္။ က်မေရးတာ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေသးတာ။
လူနာက ဆရာဝန္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး အဲလိုေျပာပါ့မလား။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ အဲဒါကို က်မက “ဆရာေရ က်ေနာ့ လိပ္ေခါင္းေရာဂါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ျဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ။ ခုဆို ထိုင္ရခက္ ထရခက္နဲ႔ လုပ္ပါဦးဗ်ာ” .... အဲလိုျပင္ေရးေပးရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကုထံုးကိုလည္း စကားေျပာနဲ႔ လူနားလည္ေအာင္ အစအဆံုး ျပန္ေရးေပးရပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းကလည္း ေသာက္ေသာက္လဲ မွားေသး။
ေနာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းကခုလို အင္တာနက္ကမေပၚေသးေတာ့ က်မတို႔တေတြ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက႑ေတြကို တိုင္းမ္စ္တို႔ နယူးစ္ဝိခ္တို႔ ေအးရွားတိုင္းမ္စ္တို႔က ယူရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ စစ္႐ံုးမွာ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးရွိၿပီလို႔ ပိုင္ရွင္ေလတပ္ဗိုလ္မႉးက ေျပာတယ္။ ေျပာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး သူက သူ႔႐ံုးကေန ထုတ္ထုတ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ အင္တာနက္က လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေတြကို ယာဟူး နယူးစ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ခပ္တည္တည္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္ျပန္ေရာ။
ဂ်ာနယ္စစခ်င္းအခ်ိန္က ေလးေအာက္ဒီဇိုင္းကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လုပ္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ သိပ္အထာ မက်ေသးဘူး။ ပံုေတြကို တခါတည္း ထည့္လုပ္လို႔မရေသးဘူး။ အဲဒီမွာ ပံုေတြကို ေဖာက္စြပ္ လုပ္ရတယ္။ စာေတြကိုပဲ ေလးေအာက္ခ်၊ ပံုေနရာမွာ ဒီတိုင္းခ်န္ထား။ အဲဒီအကြက္မွာ ထက္ထက္မိုးဦး ပံု ထည့္မယ္ဆိုရင္ ဓာတ္ပံုေလးကို နံပါတ္တပ္ၿပီး ကလစ္ေလးနဲ႔ခ်ိတ္ေပး။ အဲဒါကို ေဖာက္စြပ္လို႔ ေခၚၾကတယ္ (နံပတ္မွားတပ္မိရင္း ပံုတျခား စာတျခားျဖစ္ေရာ။ ေဖာက္စြပ္မွားလို႔ ခြက်ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ေရးပါမယ္) ၿပီးမွ ဖလင္ခန္းကို ပို႔လို႔ရမွာေလ။ ေနာက္ၿပီး ပရင္တာထဲကေန ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာ တဝက္စာ ထုတ္လိုက္တာကို အျပင္ေရာက္မွ ေကာ္နဲ႔၊ တိပ္နဲ႔ ျပန္ဆက္ရေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဖိုတိုသြား ကူး။ ဖိုတိုဆြဲထားတာေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ တစံုစီျပန္တြဲ။ အဲဒါကေတာ့ စိစစ္ေရးကို ပို႔ဖုိ႔ေပါ့။ အဲဒါေတြကို ဒီဇိုင္နာနဲ႔အတူ ဝုိင္းလုပ္ေပးရတယ္။
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ ေဖာင္ပိတ္ရက္က ဗုဒၶဟူးေန႔။ ေဖာင္ပိတ္ရက္ဆို ပင္လည္းပင္ပန္း၊ ေပ်ာ္ဖို႔လည္း ေကာင္းေပါ့။ ဘာလို႔ဆို ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ေဖာင္ပိတ္ရက္တိုင္း ညစာေကၽြးတယ္ေလ :P။ ႀကိဳက္ရာ စားပဲ။ အဲလိုညဆို က်မတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ ကိုမင္းထက္ေမာင္တို႔၊ အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ ေနာက္တဆက္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္မယ့္ ဦးမ်ိဳးျမတ္သူတို႔၊ ေနာက္ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္တို႔ လာလည္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မက ကက္ဆက္ထဲက အသံေတြကို ျဖည္ၿပီး စာရြက္ေပၚစာစီေနခ်ိန္ ဒီဆရာေတြက ေဖာင္ပိတ္ပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လာဆင္ႏႊဲခ်ိန္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကာဗာကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမယ္ ဘာညာနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကေပါ့။ အဲဒီမွာေတာ့ က်မက တကယ့္ ကေလးပဲ။ သူတို႔ေျပာတာေတြကို ပါးစပ္အေဟာင္းသား၊ မ်က္ေစ့ေလး ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ နားေထာင္။
အဲဒီကာလေတြက သင္ယူတုန္းအခ်ိန္ဆိုေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါရဲ႕။ လာသမွ် ဧည့္သည္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို တေန႔ သံုးခါေလာက္ဆင္းထိုင္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ တိုက္ကို အလာမ်ားတာ ကာတြန္းဆရာေတြပဲ။ ကိုစိုးေသာ္တာတို႔ ဝလံုးတို႔ေပါ့ ...။ ဝလံုးက က်မေမာင္အငယ္ေကာင္ရဲ႕ သယ္ယင္း ဆုိေတာ့ သူနဲ႔က အရင္ကတည္းက ခင္ၿပီးသား။ ဒီေကာင္က တိုက္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ လာပို႔ရင္း က်မနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လာလာ ထိုင္တယ္။ ေနာက္ ေတာ္တီေဆြ ဆိုတဲ့ ကာတြန္းငနာ တေကာင္ရွိေသးတယ္။ သူလည္း တူတူပဲ။
နည္းနည္းစိတ္ညစ္ရတာ တခ်ိန္ပဲရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေလတပ္က ဟိုဗိုလ္မႉး ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ပဲ။ ၄ နာရီ ေလာက္ဆို ယူနီေဖာင္းႀကီး တကားကားနဲ႔ တိုက္ကိုဝင္လာ ... တိုက္က တခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္းေတြကို သူ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ေငါက္သလိုေငါက္။ က်မတို႔ေတာ့မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ စိတ္ ဆင္းရဲတယ္။ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ သူ႔အသံက ဆူညံေနေရာပဲ။ ဂ်ာနယ္တိုက္က ခ်က္ခ်င္းကို ငါးစိမ္းတန္း ေရာက္သြား သလိုပဲ။ စိတ္ညစ္ေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုပဲေနရတာပဲ။ ေနာက္ သူ႔အေၾကာင္းသိသြားေတာ့လည္း ဘာမွကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူက တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္အေျမႇာက္ပဲ။ မိန္းမကလည္း အလြန္ေၾကာက္ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေဝဒနာေတြကို အိမ္မွာေဖာက္ခြဲလို႔ မရသမွ် က်မတို႔တိုက္မွာ လာလာ ေဖာက္ခြဲတာ။ သေဘာေတာ့ ေကာင္း ရွာပါတယ္။ ေနာက္ သူက တကယ့္ စာ႐ူးေပ႐ူး။ စတိုင္ယာအေရးလည္း ေကာင္းတယ္ဆိုပါေတာ့။ ၾကာရင္ သူ ဘယ္သူလည္း သိကုန္ေတာ့မယ္ ေတာ္ၿပီ ဒီေလာက္ပဲ။
ေနာက္တပိုင္းက်ရင္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အင္တာဗ်ဴးအေတြ႕အႀကံဳေလးေတြရယ္ .... က်မရဲ႕ ပထမဆံုး အက္ေဆးေလး စိစစ္ေရးထိတဲ့ အေၾကာင္းေလးရယ္ ေရးပါမယ္ ... ခုေတာ့ ရပ္မယ္။ လက္လည္း ေညာင္းလွၿပီ။ ။
Thursday, October 30, 2008 | Labels: ျဖတ္သန္းမႈစာစု | 8 Comments
ဝတၳဳတို ၁၅
ဦးပီလို႔ က်မတို႔ကခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတဲ့၊ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာတေယာက္ သန္လ်င္မွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနဆဲပါ (အဲဒီ ဦးပီအေၾကာင္းကို လူေသးေသးေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလး ရွိပါတယ္) အဲဒီဆရာ ဘီယာစမ္းေဖာက္ၾကည့္၊ က်မက လုိက္လုပ္ၾကည့္၊ သူက မုန္႔လုပ္ နည္းေတြျပ၊ က်မက လုိက္လုပ္နဲ႔ ... သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဦးပီနဲ႔ က်မလုပ္သမွ် ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုးကို အနစ္နာခံ ျမည္းစမ္း ေပး ၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြက က်မတို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဦးပီရယ္ ... အေရာင္ေတြ မစြန္းထင္း ၾကေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစုရယ္ ... တကယ့္ကို လွပတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို အပူအပင္ ကင္းကင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ ၾကပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြထဲက တရက္ကို သတိရတာနဲ႔ ဒီ တေစၦေတြကိုေျခာက္တဲ့ ည ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလး ဖန္တီးျဖစ္တာပါ။
တေစၦေတြကို ေျခာက္တဲ့ ည
တေစၦေတြကို ေျခာက္တဲ့ ည
*
ဝဏၰက ေမြးေန႔လုပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ဒီနည္းကို စမ္းၾကည့္ၾကတာ ...။
မာလကာရြက္ေတြခူး ဆိုေတာ့ မညည္းမျငဴ။ အေမက ထမင္းအိုးတည္ခုိင္းရင္သာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဂ်ီ ကေဂ်ာင္က်မယ္ မီးေသြးမီးဖိုေမႊး ဆိုေတာလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုပ္ၿပီးသားေပါ့။ ၂ ျပည္ဝင္ ဒန္အိုး ႀကီးထဲ မာလကာရြက္ေတြ ထည့္ျပဳတ္၊ ဘီယာ ေဖာက္မယ့္စဥ့္အိုးထဲမွာ သၾကား ၁ပိႆာကို ထည့္ထား၊ မာလကာရြက္ျပဳတ္ရည္ေတြကို အဲဒီစဥ့္အိုးထဲ ေလာင္းထည့္။ အဲဒီစဥ့္အိုးရဲ႕ အဖံုးက အရစ္ပါတဲ့ စလင္ဒါပံု အိုးေလးေလ။ သူတို႔အဖိုးအဖြားေတြ လက္ထက္က အရက္ထည့္တဲ့ အိုးေလး ထင္ပါရဲ႕။ အရည္ေတြ ေလာင္းထည္းျပီးရင္ အဖံုးကို ၾကပ္ေနေအာင္ အဝတ္ခံၿပီး ပိတ္ထားလိုက္တယ္။
အဲလိုပိတ္ထားတဲ့ အတုိင္း ၅ နာရီေလာက္ထားရတယ္။ အဲေလာက္က်မွ စဥ့္အိုးေလးကို ဖက္ၾကည့္၊ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ဖက္ရသလို ေႏြးေႏြးေလး ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ တေစးထည့္လို႔ရၿပီ။ တေစး ကိုက မထည့္ခင္ ေဖာက္ရေသးတာ။
ပုဂံလံုး တလံုးထဲမွာ သၾကားေလးနည္းနည္းထည့္၊ ေရေႏြး ဆူဆူကို ေလာင္းထည့္ၿပီး ခပ္ေႏြးေႏြး ျဖစ္ေအာင္ေစာင့္၊ ေႏြးၿပီဆို တေစးမႈန္႔ေလးေတြျဖဴး၊ အေပၚက အဖံုးအုပ္ထားလိုက္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာရင္ ဖြင့္ၾကည့္ တေစးက ေပါက္ၿပီး ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို ခုဏက မာလကာရြက္ ျပဳတ္ရည္နဲ႔ သၾကား ေရာထားတဲ့ ခပ္ေႏြးေႏြး အိုးႀကီးထဲ ေလာင္းထည့္၊ အလံုပိတ္ ထားလိုက္။ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာရင္ ပုလင္းသြတ္လို႔ရၿပီ ...။
ပုလင္းကို ဘယ္လုိသြတ္လဲဆိုေတာ့ ... ဗမာ့နည္း ဗမာ့ဟန္ေပါ့။ ဆိုင္ဖြန္လို႔ေခၚတဲ့ ပိုက္ကေလးနဲ႔ အနည္ မထေအာင္ ထည့္နည္းေလ။ ပုလင္းပိတ္တာက်ေတာ့လည္း ဗမာ့နည္းဗမာ့ဟန္ စိတ္ကူးတည့္ သလိုေပါ့။ စကၠဴဗူးဆို႔နဲ႔ ေကာ္ေခ်ာင္းကို အစက္ခ်ၿပီး ပိတ္တဲ့နည္းလည္းပါတယ္။ ပုလင္းဖံုးကို ေသခ်ာၾကပ္ၿပီး ပ်ားဖေယာင္းနဲ႔ လံုေအာင္ပိတ္တာလည္း ပါရဲ႕။ အဓိကကေတာ့ ေသခ်ာလံုဖို႔ပဲ။ ၁ လီတာပုလင္းေတြ အလံုး ၂၀ ေလာက္ ရၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင့္မွာ ဒီတိုင္း ထားလိုက္တယ္။ ၂ ပတ္ေလာက္ဆို ေသာက္လို႔ရၿပီတဲ့။ ဝဏၰေမြးေန႔နဲ႔ အေတာ္ပဲေပါ့။
* * * *
တကယ္က ကိုေအးကိုက ရွည္တာပါ။ သူက အီးပီစီမွာ မီတာဖတ္စာေရး လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ... လူပ်ိဳလူလြတ္သူ႔အတြက္ အီးပီစီက အိမ္ခန္းေလး တခန္းေပးထားတယ္။ အဲဒီ အိမ္ခန္းက သူတို႔ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ၁၈ ကုန္းလို႔ေခၚတဲ့ ေနရာ။ သူတို႔ကေတာ့ အဲဒီေနရာကို ဝုသရင္းဟိုက္လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ကြင္းေခါင္ေခါင္မွာ အဲဒီအိမ္ကေလးပဲ ထီးတည္း။ အိမ္ကေလးက တိုက္ပု ၂ ခန္းတြဲေလး။ တခန္းက ကိုေအးေနတယ္၊ ေနာက္တခန္းက ကိုေအးနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အိမ္ေထာင္သည္ မိသားစုေန ၾကတယ္။
ဝဏၰေမြးေန႔ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ကိုေအးက “မင္းတို႔ ငါ့အိမ္မွာ လာလုပ္ၾကပါလား” လို႔ ေလာကြတ္ ေခ်ာ္တယ္။ အားလံုးက ငေပြးေတြဥစၥာ ... ႀကိဳက္တာေပါ့။ လူမနီး သူမနီး ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ အားရ ပါးရ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကဲရ၊ ေအာ္ရမယ့္ဥစၥာ ... ဒီသေကာင့္သားေတြ မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္သူႀကိဳက္မလဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ .. ေဘး အခန္းမွာ လူရွိတယ္ ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုေတာ့ ကိုေအးက ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးနဲ႔ “ငါပိုင္တယ္” တဲ့။
အိုေကေပါ့ ... သူတို႔ အဖြဲ႕ထဲက ၂ ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလးေတြက အျမည္းလုပ္မယ္။ လက္စြမ္းျပ ..။ ဝက္သားနဲ႔ အမဲသားကို ပါးပါးလွီးၿပီး ဆာေတးလုပ္ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ မမိုးစီေပါ့။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ဟိုလိုလို သည္လိုလိုနဲ႔ ... ေစ်းေလး လိုက္ေပး .. ဆြဲျခင္းေလး ဝိုင္းဆြဲေပး ... ဒီေလာက္ ပါပဲ။
ညေနေစာင္းေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ပုလင္းေတြကို ျခင္းေထာင္းေတြထဲထည့္။ ဒီဟာက တကယ္ မူး၊ မမူး မေသခ်ာေတာ့ ဝဏၰက ဂရန္းေလး ၂ လံုး ဝင္ဆြဲခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုေအးေနတဲ့ေနရာ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ၊ ေညာင္သံုးပင္လို႔ ေခၚတဲ့ ခရစ္ယာန္သခႋ်ဳင္းကုန္းကို ျဖတ္သြားရမွာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေဝးေတာ့ ဘီလီဆိုတဲ့ ကုလားေလးက သူ႔ကားေလးနဲ႔ ႀကိဳပို႔လုပ္ေပးရွာတယ္။ ဒီတိုင္းေတာ့ ဘယ္လုပ္ေပးမလဲ ... သူလည္း ဒီအဖြဲ႕ထဲ ပါတာကိုး။
ဆိုင္ကယ္ကလည္း ၂ စီးပါေသးတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ လူ ၆ ေယာက္ရယ္။ ဝက္သား၊ အမဲသား ဗန္းေတြရယ္။ ကိုေအးႀကီးအိမ္ကို ခ်ီတက္သြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုေအးရဲ႕ ေဂဟာေလး ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကေန ခါးေထာက္ၿပီး ဆီးႀကိဳေနေလရဲ႕။ သူ႔အိမ္ကလည္း တကယ့္ကို သူတေယာက္ထဲ ေနလို႔ရမယ့္အိမ္။ ၁၀ ေပပတ္လည္ေတာင္ မရွိခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲ မဝင္ၾကပါဘူး။ ေရာက္တာနဲ႔ အထုပ္ေတြခ်ၿပီး အသားကင္ဖု႔ိ မီးေမႊးၾကတာပဲ။
* * * *
တကယ္က ကိုေအးမဆတ္ေဆာ့ရင္ ဒီဇာတ္လမ္း ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ အားလံုးက သူတို႔ဘာသာလုပ္ထားၾကတဲ့ ဘီယာပုလင္းေတြကို ျမည္းၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ မီးေမႊးလို႔ မၿပီးေသးခင္မွာ ပုလင္းေတြကိုဖြင့္ၿပီး စေသာက္ၾကည့္ေနၾကၿပီ။
“အမယ္ ဂတ္စ္အမ်ားႀကီး မထတာကလြဲရင္ တကယ့္ ဘီယာ အရသာပဲဟ” လို႔ အရင္ဆံုး စေသာက္ ၾကည့္တဲ့ ကိုေနာင္ႀကီးက ေျပာလိုက္တာနဲ႔။ အားလံုးက ဝုိင္းျမည္းၾကည့္ၾကတယ္။ အရသာကေတာ့ မႏၱေလး မန္းသီတာဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္ခင္ေလာက္က ပုလင္းညိဳေလးေတြနဲ႔ ထည့္ေရာင္း တဲ့ စည္ဘီယာ အရသာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္တာဆိုေတာ့ အယ္လ္ကိုေဟာ ပါးဆင္း ေတ့ခ်္ က နည္းေနတယ္။ ကိစၥမရွိဘူးေလ ...။ ဝဏၰ ယူလာတဲ့ ဂရန္း ေရႊပတ္ကေလးကို ျဖည္လိုက္ ၾကတာေပါ့။
အကင္ေတြက မက်က္ေသးဘူး လူေတြက ေထြခ်င္ေနၿပီ...။ ဟက္ပီးဘက္ေဒးကို သံေသး သံေၾကာင္နဲ႔ ေအာ္ၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ဂစ္တာကို တဂြမ္ဂြမ္တီးရင္း ဝဏၰက သူ႔ရဲ႕ အခ်ိဳးမက် မလွပတဲ့ ဒူးရွည္ႀကီး ေတြနဲ႔ ကိုးယိုးကားယား ကတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုေအးက ခပ္တိုးတိုး လာသတိေပးတယ္ “ ေဟးေယာင္ေတြ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြက သရဲ အရမ္းေၾကာက္ တတ္တာေနာ္။ ခု ... မင္းတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး လန္႔ေနၿပီ” တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝဏၰက သူေမြးေန႔လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ သံပုရာခြံပံုစံ ဦးထုပ္ေလးကိုေဆာင္းလို႔၊ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ အသစ္စက္စက္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ကိုက်ေတာ့ သူဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္း ဘီရွည္ႀကီးေပၚက ထပ္ဝတ္လို႔ ေကြးေနေအာင္ ကေနၿပီ။ သရဲေၾကာက္တယ္လည္း ဆိုေရာ။ အားလံုးက ခပ္ေထြေထြနဲ႔ အမဲသား ဝက္သား ကင္ေတြကို ေျမႇာက္ေျမႇာက္ၿပီး ... လာစားၾကပါ ေခၚလိုက္ .. တဟားဟား ရယ္လိုက္ ... အူျမဴးလို႔ ပိုေကာင္းသြားၾကတယ္။
တစိမ္းဆိုလို႔ အဲဒီေဘးခန္းက လင္မယားရယ္၊ မိန္းမလုပ္သူရဲ႕ အေဖႀကီးရယ္၊ ကေလးေလးရယ္ရွိတာ။ ကြင္းျပင္ႀကီးက က်ယ္လြန္းလို႔ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ ဘယ္သူမွ မၾကားတဲ့ ေနရာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဂစ္တာတီးလိုက္ အေမဂ်မ္းကို ပင့္လိုက္ ... ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ေခၚလိုက္ ...။ ခဏေနေတာ့ ကိုေအးႀကီးက လာ သတိေပး ျပန္ေရာ ..။
ကြင္းထဲဆိုေတာ့ ေလကလည္း တဝူးဝူးတုိက္ေနတာ။ ေဇာ္ေလးက ျမက္ခင္းေပၚ ပက္လက္လွဲလိုက္ၿပီး ဒီမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ကြာ ... လုပ္ေနလို႔ မနည္းဆြဲထူရတယ္။ မီးဖိုမီးကရဲရဲ ... လွ်ပ္စစ္မီးက ရွိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ၄၀ အား မီးေလး တလံုးပဲ အိမ္ထဲမွာ ထြန္းထားတာ ဆိုေတာ့ လူရိပ္ေတြက တကယ့္ကို တေစၦသရဲေတြ ကေနသလိုပဲေလ။
“ေဟးေယာင္ေတြ။ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြ ေၾကာက္ေနၿပီကြ”
ကိုေအးက အဲလိုေျပာေလ။ သူတို႔ကို သတိေပးသလိုျဖစ္ေလနဲ႔ .... ေအာ္လို႔ ပိုေကာင္း ... ေခၚလို႔ ပိုေကာင္းေလ၊ ျမဴးေလနဲ႔ ည ၁၁ နာရီေက်ာ္လာေတာ့ လူစုခြဲၿပီး ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ မျပန္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စားစရာေကာ ေသာက္စရာပါ ကုန္ၿပီေလ။ သူတို႔ အသံေတြလည္း ဝင္ေနၿပီ။ အမဲသား တပိႆာ၊ ဝက္သား တပိႆာ ဆိုတာ နည္းတာမွတ္လို႔။ အဲဒါေတာင္ ဝဏၰက မဝဘူး လုပ္ေနေသး ..။ ကြင္းျပင္ႀကီးကို တုိင္တည္ၿပီး သူစားမယ့္ အသားေတြ ဘယ္သူလားစားလဲ၊ ဘာလဲ လုပ္ေနလို႔ မနည္း ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျပန္ဖုိ႔လုပ္ရတယ္။ ပုလင္းေတြ အားလံုးေျပာင္ၿပီ ... ။ ဟုမ္းမိတ္ဘီယာကေတာ့ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား အဲဒီညက နာမည္ေတာ့ အေတာ္ရလိုက္တယ္။ အားလံုးက ဘာပဲလာလာ မူးရင္ၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့ဟာေတြ ဆိုေတာ့လည္း သိပ္ အျပစ္တင္မခံရဘူးေပါ့ေလ။
ေမြးေန႔ရွင္ဝဏၰရယ္၊ ေဇာ္ေလးရယ္က ကိုေအးႀကီးနဲ႔ အိပ္က်န္ခဲ့မယ္လုပ္လို႔ ထားခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။ ေပကပ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။
အျပန္က်ေတာ့ သူတို႔ကားေလးက ေညာင္သံုးပင္ သခ်ႋဳင္းေရွ႕မွာ ထိုးရပ္သြားလို႔ ဆင္းတြန္းၾကရေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ အားလံုး မူးေနတာ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္ အသီးသီးကို ေရာက္တဲ့ထိ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ေနဆဲပဲ။
* * *
မနက္က်ေတာ့ အားလံုး ပံုမွန္ႏိုးလာၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လပ္ကီးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ ၾကေတာ့ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္ေနတဲ့ ဝဏၰနဲ႔ ေဇာ္ေလးကိုေတြ႕ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ခြက္ေလးေတြ ေရွ႕ခ်ၿပီး စကားလည္း မေျပာဘဲ ငိုင္ေနၾကေလရဲ႕။ ဝဏၰက စေျပာတယ္ ...
“တေရးမွကို မအိပ္ရေသးဘူး ....”
“ဟုတ္ပါ့ကြာ .. တညလံုးကုိ မအိပ္ရေသးဘူး။ အဲဒါ မိုးလင္းခါနီးမွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္မလို႔ကို ... ကိုေအးက အတင္းႏွိဴးၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရသြားခ်ိဳးမယ္ ဆိုလို႔ ထခ်ိဳးရေသးတယ္” လို႔ ေဇာ္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။
“အဲဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ညက ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာ တက္သြားတာ” လုိ႔ ဝဏၰ ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုး စိတ္ဝင္စားသြားၾကတယ္။ ညက သူတို႔ ျပန္လာတဲ့ ေရွ႕ပိုင္းေလးကို သိပ္မမွတ္မိ ခ်င္ၾက ေတာ့ဘူးေလ။
ျဖစ္ပံုကို ဝဏၰကပဲ နတ္သံေႏွာၿပီး ရွင္းျပတယ္။ သူတို႔ေတြ ျပန္လာၾကေတာ့ ဝဏၰနဲ႔ ေဇာ္ေလးရယ္ ကိုေအးႀကီးရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္။ လူနည္းသြားၿပီဆိုေတာ့ ဂစ္တာေလးတီးၿပီး ၿငိမ့္မလို႔လုပ္တုန္း ေဘး အခန္းက တစခန္း ထေတာ့တာပဲတဲ့။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္မွာ ေဘးအခန္းက အဘိုးႀကီးကို တခုခု ဝင္ပူးတာ ဆိုပဲ။ သူတို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတခုခုက ပူးၿပီး ေျပာေနတာတဲ့။ ဘာေတြ ေျပာလဲ ေတာ့ သူတို႔ မသည္းကြဲၾကဘူး။
ခဏ ေနေတာ့ ျပန္ထြက္သြားတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးဘူး။ အားလံုး ၿငိမ္သြားတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ရဲ႕ ေလး ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလး ဖ်ားလို႔တဲ့။ ကိုေအးကို ေခၚေျပာျပန္ေရာ ... ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က အိပ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးသြားရတာနဲ႔ သူတို႔လည္း ဆက္မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကေလးကလည္း တကယ္ဖ်ားတာလို႔ ေျပာတယ္။ ညဦးက အေကာင္းႀကီးပဲ ခုဖ်ားတာဆိုေတာ့ နတ္ကိုင္တာပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကေလးအေဖက ေျပာတယ္တဲ့။ အဲလိုနဲ႔ နတ္ဝင္ပူးလိုက္၊ သရဲဝင္ပူးလိုက္၊ ကေလးဖ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္နဲ႔ သူတို႔ ၂ ေယာက္ တညလံုးမအိပ္ရေတာ့တာတဲ့။
“ခု ကိုေအးႀကီးေကာ” လို႔ ကိုရဲက ေမးေတာ့ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာ က်န္ခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာၾကတယ္။
* * *
တရားခံက ကိုေအးပဲ။ တကယ္က အဲဒီသူ႔ေဘးအခန္းက လူေတြက နတ္ေတြ၊ တေစၦ၊ သရဲေတြကို အရမ္းယံုၿပီး ကိုးကြယ္ တာကို သူက ၾကည့္မရတာနဲ႔ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ပညာ ေပးခ်င္လို႔တဲ့။ ဒါပဲ။ ၾကည့္မရလည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေနတဲ့ ကိစၥ ကိုယ္က ဘာေျပာႏိုင္မွာ မို႔လို႔လဲ။
ဒါေပမယ့္ သူက ေအးေအး မေနဘဲ ဒီအုပ္စုကို ေခၚၿပီး ေျမႇာက္ေပးတာ။ ဒီလူေတြက ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ မူး႐ူးၿပီး ေအာ္ခ်င္ရာ ေအာ္၊ ရြတ္ခ်င္ရာရြတ္ လုပ္ၾကတာ။
သူ မီတာလိုက္ဖတ္တဲ့ စက္ဘီးေလးကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီး လပ္ကီးထဲ ဝင္လာတာကို အားလံုးက မ်က္ေျခမပ်က္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူလာမွ သတင္းစံု သိရမွာ မဟုတ္လား။ သူ စားပြဲမွာ ဝင္ထုိင္ လိုက္တာကို အားလံုးက ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ သူကလည္း သိပါတယ္။ သူတို႔ကို ၿပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ၾကည့္တယ္ ၿပီးေတာ့ ....
“ညက မင္းတို႔ အမဲသား ေခၚေခၚေကၽြးတဲ့ သရဲက အဖိုးႀကီးကို ဝင္ဝင္ပူးတာတဲ့ကြ”
“ဟင္ ဝင္ပူးၿပီး ဘာေျပာလဲ” လို႔ ကိုေနာင္ႀကီးကဝင္ ေမးတယ္။
“အဲဒါ သရဲက သူ တကယ္ အမဲသားမစားရလို႔တဲ့။ သူ႔ကို ေခၚတုန္းက ေခၚၿပီး မေကၽြးလို႔တဲ့”
အားလံုးက ကိုေအးကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဘဝမွာ ဒါမ်ိဳး တခါမွ မႀကံဳဖူးတာဘဲ။ ဝဏၰကေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး ... “ေနပါဦး .. ေခၚေကၽြးသားပဲ။ သူ႔ဟာသူ က်ေနာ္တို႔စားသလို ဝင္ယူစားေပါ့” လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။
“မရဘူးကြ ... အဲလိုလုပ္လို႔မရဘူးတဲ့။ ေသခ်ာေကၽြးရမွာတဲ့။ အဲလို မေကၽြးရင္ ကေလးကို တခုခု လုပ္မွာတဲ့။ အဘိုးႀကီးက ငါ့ကိုေျပာတယ္ကြာ။ အမဲသား တပိႆာဖိုးနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲေၾကး ဘာေၾကး ညာေၾကးေတြကို ငါကေပးရမယ္တဲ့။ မေပးရင္ ငါ့ကို အီးအီးနဲ႔ တိုင္မယ္တဲ့ကြ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို မေကၽြးမခ်င္း ညတိုင္း ဝင္ပူးေနရင္ ငါ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း ဘံုေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ မီတာဖိုး ပိုက္ဆံေတြထဲက ၂၀၀၀ ထုတ္ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အဲဒါ မင္းတို႔ ငါ့ကိုျပန္ေပးၾကကြာ”
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ... ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ မေပးႏိုင္ရင္ ဒီလူႀကီး ျပႆနာတတ္မွာေလ။ အဲဒီတုန္းက ၂ ေထာင္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဘက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၁၀ ပဲရွိေသးတာ။
ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။ အမဲသားကို တကယ္ပဲ အဲဒီသရဲက စားလား မစားလားေတာ့ သူတို႔ သြားမၾကည့္ျဖစ္လို႔ မသိပါဘူး။ ကိုေအးေျပာတာေတာ့ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ကေလးလည္း မဖ်ား ေတာ့ဘူး။ မာမာခ်ာခ်ာပဲတဲ့။ အဘုိးႀကီးကိုလည္း သရဲက ဝင္မပူးေတာ့ပါဘူးတဲ့။ သရဲဆီက စြန္႔တဲ့ အမဲသား ဟင္းတခြက္ေတာင္ ကိုေအးကို ပို႔ေပးေသးတယ္ဆိုပဲ။ ဝဏၰကေတာ့ သရဲေတြက အမဲသားကုို အစိမ္းစားလား၊ ႏွပ္စားလား ရီဆာ့ခ်္လုပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္တဲ့။
ဒီပြဲမွာ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ပညာရသြားတာ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူကပညာေပးၿပီး ဘယ္သူက ပညာရသြားတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေၾသာ္ ကိုေအး ပိုက္ဆံ ၂ ေထာင္ ထုတ္ေပးခ်ိန္မွာ အဘုိးႀကီးက တခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ...။
“ေအးကြ ကိုေအးရ။ အဘက ညတုန္းက မင္းတို႔ အမဲကင္န႔ံရၿပီး စားခ်င္ေနတာ။ ရြာမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ထေရေလးနဲ႔ေပါ့ကြာ” တဲ့။
ေတာ္ေသးတယ္။ သရဲက အမဲသားပဲစားခ်င္လို႔သာေပါ့ ... ညက သူတို႔ေသာက္တဲ့ ဘီယာမွ ေသာက္ခ်င္ ပါတယ္ဆိုသြားၿပီ... ဝယ္လို႔လည္းမရဘူးေလ။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသိတရားေလး တခု ရသြားပါတယ္။ သရဲပဲျဖစ္ျဖစ္ တေစၦပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခၚၿပီးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာေကၽြး။ ေသေသခ်ာခ်ာတိုက္။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းရလိမ့္မယ္။
ဝဏၰက ေမြးေန႔လုပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ဒီနည္းကို စမ္းၾကည့္ၾကတာ ...။
မာလကာရြက္ေတြခူး ဆိုေတာ့ မညည္းမျငဴ။ အေမက ထမင္းအိုးတည္ခုိင္းရင္သာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဂ်ီ ကေဂ်ာင္က်မယ္ မီးေသြးမီးဖိုေမႊး ဆိုေတာလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုပ္ၿပီးသားေပါ့။ ၂ ျပည္ဝင္ ဒန္အိုး ႀကီးထဲ မာလကာရြက္ေတြ ထည့္ျပဳတ္၊ ဘီယာ ေဖာက္မယ့္စဥ့္အိုးထဲမွာ သၾကား ၁ပိႆာကို ထည့္ထား၊ မာလကာရြက္ျပဳတ္ရည္ေတြကို အဲဒီစဥ့္အိုးထဲ ေလာင္းထည့္။ အဲဒီစဥ့္အိုးရဲ႕ အဖံုးက အရစ္ပါတဲ့ စလင္ဒါပံု အိုးေလးေလ။ သူတို႔အဖိုးအဖြားေတြ လက္ထက္က အရက္ထည့္တဲ့ အိုးေလး ထင္ပါရဲ႕။ အရည္ေတြ ေလာင္းထည္းျပီးရင္ အဖံုးကို ၾကပ္ေနေအာင္ အဝတ္ခံၿပီး ပိတ္ထားလိုက္တယ္။
အဲလိုပိတ္ထားတဲ့ အတုိင္း ၅ နာရီေလာက္ထားရတယ္။ အဲေလာက္က်မွ စဥ့္အိုးေလးကို ဖက္ၾကည့္၊ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ဖက္ရသလို ေႏြးေႏြးေလး ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ တေစးထည့္လို႔ရၿပီ။ တေစး ကိုက မထည့္ခင္ ေဖာက္ရေသးတာ။
ပုဂံလံုး တလံုးထဲမွာ သၾကားေလးနည္းနည္းထည့္၊ ေရေႏြး ဆူဆူကို ေလာင္းထည့္ၿပီး ခပ္ေႏြးေႏြး ျဖစ္ေအာင္ေစာင့္၊ ေႏြးၿပီဆို တေစးမႈန္႔ေလးေတြျဖဴး၊ အေပၚက အဖံုးအုပ္ထားလိုက္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာရင္ ဖြင့္ၾကည့္ တေစးက ေပါက္ၿပီး ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို ခုဏက မာလကာရြက္ ျပဳတ္ရည္နဲ႔ သၾကား ေရာထားတဲ့ ခပ္ေႏြးေႏြး အိုးႀကီးထဲ ေလာင္းထည့္၊ အလံုပိတ္ ထားလိုက္။ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာရင္ ပုလင္းသြတ္လို႔ရၿပီ ...။
ပုလင္းကို ဘယ္လုိသြတ္လဲဆိုေတာ့ ... ဗမာ့နည္း ဗမာ့ဟန္ေပါ့။ ဆိုင္ဖြန္လို႔ေခၚတဲ့ ပိုက္ကေလးနဲ႔ အနည္ မထေအာင္ ထည့္နည္းေလ။ ပုလင္းပိတ္တာက်ေတာ့လည္း ဗမာ့နည္းဗမာ့ဟန္ စိတ္ကူးတည့္ သလိုေပါ့။ စကၠဴဗူးဆို႔နဲ႔ ေကာ္ေခ်ာင္းကို အစက္ခ်ၿပီး ပိတ္တဲ့နည္းလည္းပါတယ္။ ပုလင္းဖံုးကို ေသခ်ာၾကပ္ၿပီး ပ်ားဖေယာင္းနဲ႔ လံုေအာင္ပိတ္တာလည္း ပါရဲ႕။ အဓိကကေတာ့ ေသခ်ာလံုဖို႔ပဲ။ ၁ လီတာပုလင္းေတြ အလံုး ၂၀ ေလာက္ ရၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင့္မွာ ဒီတိုင္း ထားလိုက္တယ္။ ၂ ပတ္ေလာက္ဆို ေသာက္လို႔ရၿပီတဲ့။ ဝဏၰေမြးေန႔နဲ႔ အေတာ္ပဲေပါ့။
* * * *
တကယ္က ကိုေအးကိုက ရွည္တာပါ။ သူက အီးပီစီမွာ မီတာဖတ္စာေရး လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ... လူပ်ိဳလူလြတ္သူ႔အတြက္ အီးပီစီက အိမ္ခန္းေလး တခန္းေပးထားတယ္။ အဲဒီ အိမ္ခန္းက သူတို႔ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ၁၈ ကုန္းလို႔ေခၚတဲ့ ေနရာ။ သူတို႔ကေတာ့ အဲဒီေနရာကို ဝုသရင္းဟိုက္လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ကြင္းေခါင္ေခါင္မွာ အဲဒီအိမ္ကေလးပဲ ထီးတည္း။ အိမ္ကေလးက တိုက္ပု ၂ ခန္းတြဲေလး။ တခန္းက ကိုေအးေနတယ္၊ ေနာက္တခန္းက ကိုေအးနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အိမ္ေထာင္သည္ မိသားစုေန ၾကတယ္။
ဝဏၰေမြးေန႔ က်င္းပမယ္ဆိုေတာ့ ကိုေအးက “မင္းတို႔ ငါ့အိမ္မွာ လာလုပ္ၾကပါလား” လို႔ ေလာကြတ္ ေခ်ာ္တယ္။ အားလံုးက ငေပြးေတြဥစၥာ ... ႀကိဳက္တာေပါ့။ လူမနီး သူမနီး ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ အားရ ပါးရ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကဲရ၊ ေအာ္ရမယ့္ဥစၥာ ... ဒီသေကာင့္သားေတြ မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္သူႀကိဳက္မလဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ .. ေဘး အခန္းမွာ လူရွိတယ္ ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုေတာ့ ကိုေအးက ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးနဲ႔ “ငါပိုင္တယ္” တဲ့။
အိုေကေပါ့ ... သူတို႔ အဖြဲ႕ထဲက ၂ ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလးေတြက အျမည္းလုပ္မယ္။ လက္စြမ္းျပ ..။ ဝက္သားနဲ႔ အမဲသားကို ပါးပါးလွီးၿပီး ဆာေတးလုပ္ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ မမိုးစီေပါ့။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ဟိုလိုလို သည္လိုလိုနဲ႔ ... ေစ်းေလး လိုက္ေပး .. ဆြဲျခင္းေလး ဝိုင္းဆြဲေပး ... ဒီေလာက္ ပါပဲ။
ညေနေစာင္းေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ပုလင္းေတြကို ျခင္းေထာင္းေတြထဲထည့္။ ဒီဟာက တကယ္ မူး၊ မမူး မေသခ်ာေတာ့ ဝဏၰက ဂရန္းေလး ၂ လံုး ဝင္ဆြဲခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုေအးေနတဲ့ေနရာ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ၊ ေညာင္သံုးပင္လို႔ ေခၚတဲ့ ခရစ္ယာန္သခႋ်ဳင္းကုန္းကို ျဖတ္သြားရမွာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေဝးေတာ့ ဘီလီဆိုတဲ့ ကုလားေလးက သူ႔ကားေလးနဲ႔ ႀကိဳပို႔လုပ္ေပးရွာတယ္။ ဒီတိုင္းေတာ့ ဘယ္လုပ္ေပးမလဲ ... သူလည္း ဒီအဖြဲ႕ထဲ ပါတာကိုး။
ဆိုင္ကယ္ကလည္း ၂ စီးပါေသးတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ လူ ၆ ေယာက္ရယ္။ ဝက္သား၊ အမဲသား ဗန္းေတြရယ္။ ကိုေအးႀကီးအိမ္ကို ခ်ီတက္သြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုေအးရဲ႕ ေဂဟာေလး ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကေန ခါးေထာက္ၿပီး ဆီးႀကိဳေနေလရဲ႕။ သူ႔အိမ္ကလည္း တကယ့္ကို သူတေယာက္ထဲ ေနလို႔ရမယ့္အိမ္။ ၁၀ ေပပတ္လည္ေတာင္ မရွိခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ဘယ္သူမွ အိမ္ထဲ မဝင္ၾကပါဘူး။ ေရာက္တာနဲ႔ အထုပ္ေတြခ်ၿပီး အသားကင္ဖု႔ိ မီးေမႊးၾကတာပဲ။
* * * *
တကယ္က ကိုေအးမဆတ္ေဆာ့ရင္ ဒီဇာတ္လမ္း ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ အားလံုးက သူတို႔ဘာသာလုပ္ထားၾကတဲ့ ဘီယာပုလင္းေတြကို ျမည္းၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ မီးေမႊးလို႔ မၿပီးေသးခင္မွာ ပုလင္းေတြကိုဖြင့္ၿပီး စေသာက္ၾကည့္ေနၾကၿပီ။
“အမယ္ ဂတ္စ္အမ်ားႀကီး မထတာကလြဲရင္ တကယ့္ ဘီယာ အရသာပဲဟ” လို႔ အရင္ဆံုး စေသာက္ ၾကည့္တဲ့ ကိုေနာင္ႀကီးက ေျပာလိုက္တာနဲ႔။ အားလံုးက ဝုိင္းျမည္းၾကည့္ၾကတယ္။ အရသာကေတာ့ မႏၱေလး မန္းသီတာဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္ခင္ေလာက္က ပုလင္းညိဳေလးေတြနဲ႔ ထည့္ေရာင္း တဲ့ စည္ဘီယာ အရသာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္တာဆိုေတာ့ အယ္လ္ကိုေဟာ ပါးဆင္း ေတ့ခ်္ က နည္းေနတယ္။ ကိစၥမရွိဘူးေလ ...။ ဝဏၰ ယူလာတဲ့ ဂရန္း ေရႊပတ္ကေလးကို ျဖည္လိုက္ ၾကတာေပါ့။
အကင္ေတြက မက်က္ေသးဘူး လူေတြက ေထြခ်င္ေနၿပီ...။ ဟက္ပီးဘက္ေဒးကို သံေသး သံေၾကာင္နဲ႔ ေအာ္ၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ဂစ္တာကို တဂြမ္ဂြမ္တီးရင္း ဝဏၰက သူ႔ရဲ႕ အခ်ိဳးမက် မလွပတဲ့ ဒူးရွည္ႀကီး ေတြနဲ႔ ကိုးယိုးကားယား ကတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုေအးက ခပ္တိုးတိုး လာသတိေပးတယ္ “ ေဟးေယာင္ေတြ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြက သရဲ အရမ္းေၾကာက္ တတ္တာေနာ္။ ခု ... မင္းတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး လန္႔ေနၿပီ” တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝဏၰက သူေမြးေန႔လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ သံပုရာခြံပံုစံ ဦးထုပ္ေလးကိုေဆာင္းလို႔၊ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ အသစ္စက္စက္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ကိုက်ေတာ့ သူဝတ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္း ဘီရွည္ႀကီးေပၚက ထပ္ဝတ္လို႔ ေကြးေနေအာင္ ကေနၿပီ။ သရဲေၾကာက္တယ္လည္း ဆိုေရာ။ အားလံုးက ခပ္ေထြေထြနဲ႔ အမဲသား ဝက္သား ကင္ေတြကို ေျမႇာက္ေျမႇာက္ၿပီး ... လာစားၾကပါ ေခၚလိုက္ .. တဟားဟား ရယ္လိုက္ ... အူျမဴးလို႔ ပိုေကာင္းသြားၾကတယ္။
တစိမ္းဆိုလို႔ အဲဒီေဘးခန္းက လင္မယားရယ္၊ မိန္းမလုပ္သူရဲ႕ အေဖႀကီးရယ္၊ ကေလးေလးရယ္ရွိတာ။ ကြင္းျပင္ႀကီးက က်ယ္လြန္းလို႔ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ ဘယ္သူမွ မၾကားတဲ့ ေနရာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဂစ္တာတီးလိုက္ အေမဂ်မ္းကို ပင့္လိုက္ ... ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ေခၚလိုက္ ...။ ခဏေနေတာ့ ကိုေအးႀကီးက လာ သတိေပး ျပန္ေရာ ..။
ကြင္းထဲဆိုေတာ့ ေလကလည္း တဝူးဝူးတုိက္ေနတာ။ ေဇာ္ေလးက ျမက္ခင္းေပၚ ပက္လက္လွဲလိုက္ၿပီး ဒီမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ကြာ ... လုပ္ေနလို႔ မနည္းဆြဲထူရတယ္။ မီးဖိုမီးကရဲရဲ ... လွ်ပ္စစ္မီးက ရွိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ၄၀ အား မီးေလး တလံုးပဲ အိမ္ထဲမွာ ထြန္းထားတာ ဆိုေတာ့ လူရိပ္ေတြက တကယ့္ကို တေစၦသရဲေတြ ကေနသလိုပဲေလ။
“ေဟးေယာင္ေတြ။ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြ ေၾကာက္ေနၿပီကြ”
ကိုေအးက အဲလိုေျပာေလ။ သူတို႔ကို သတိေပးသလိုျဖစ္ေလနဲ႔ .... ေအာ္လို႔ ပိုေကာင္း ... ေခၚလို႔ ပိုေကာင္းေလ၊ ျမဴးေလနဲ႔ ည ၁၁ နာရီေက်ာ္လာေတာ့ လူစုခြဲၿပီး ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ မျပန္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စားစရာေကာ ေသာက္စရာပါ ကုန္ၿပီေလ။ သူတို႔ အသံေတြလည္း ဝင္ေနၿပီ။ အမဲသား တပိႆာ၊ ဝက္သား တပိႆာ ဆိုတာ နည္းတာမွတ္လို႔။ အဲဒါေတာင္ ဝဏၰက မဝဘူး လုပ္ေနေသး ..။ ကြင္းျပင္ႀကီးကို တုိင္တည္ၿပီး သူစားမယ့္ အသားေတြ ဘယ္သူလားစားလဲ၊ ဘာလဲ လုပ္ေနလို႔ မနည္း ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျပန္ဖုိ႔လုပ္ရတယ္။ ပုလင္းေတြ အားလံုးေျပာင္ၿပီ ... ။ ဟုမ္းမိတ္ဘီယာကေတာ့ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား အဲဒီညက နာမည္ေတာ့ အေတာ္ရလိုက္တယ္။ အားလံုးက ဘာပဲလာလာ မူးရင္ၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့ဟာေတြ ဆိုေတာ့လည္း သိပ္ အျပစ္တင္မခံရဘူးေပါ့ေလ။
ေမြးေန႔ရွင္ဝဏၰရယ္၊ ေဇာ္ေလးရယ္က ကိုေအးႀကီးနဲ႔ အိပ္က်န္ခဲ့မယ္လုပ္လို႔ ထားခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။ ေပကပ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။
အျပန္က်ေတာ့ သူတို႔ကားေလးက ေညာင္သံုးပင္ သခ်ႋဳင္းေရွ႕မွာ ထိုးရပ္သြားလို႔ ဆင္းတြန္းၾကရေသး တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ အားလံုး မူးေနတာ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္ အသီးသီးကို ေရာက္တဲ့ထိ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ေနဆဲပဲ။
* * *
မနက္က်ေတာ့ အားလံုး ပံုမွန္ႏိုးလာၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လပ္ကီးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ခ်ီတက္ ၾကေတာ့ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္ေနတဲ့ ဝဏၰနဲ႔ ေဇာ္ေလးကိုေတြ႕ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ခြက္ေလးေတြ ေရွ႕ခ်ၿပီး စကားလည္း မေျပာဘဲ ငိုင္ေနၾကေလရဲ႕။ ဝဏၰက စေျပာတယ္ ...
“တေရးမွကို မအိပ္ရေသးဘူး ....”
“ဟုတ္ပါ့ကြာ .. တညလံုးကုိ မအိပ္ရေသးဘူး။ အဲဒါ မိုးလင္းခါနီးမွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္မလို႔ကို ... ကိုေအးက အတင္းႏွိဴးၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရသြားခ်ိဳးမယ္ ဆိုလို႔ ထခ်ိဳးရေသးတယ္” လို႔ ေဇာ္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။
“အဲဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ညက ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာ တက္သြားတာ” လုိ႔ ဝဏၰ ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုး စိတ္ဝင္စားသြားၾကတယ္။ ညက သူတို႔ ျပန္လာတဲ့ ေရွ႕ပိုင္းေလးကို သိပ္မမွတ္မိ ခ်င္ၾက ေတာ့ဘူးေလ။
ျဖစ္ပံုကို ဝဏၰကပဲ နတ္သံေႏွာၿပီး ရွင္းျပတယ္။ သူတို႔ေတြ ျပန္လာၾကေတာ့ ဝဏၰနဲ႔ ေဇာ္ေလးရယ္ ကိုေအးႀကီးရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္။ လူနည္းသြားၿပီဆိုေတာ့ ဂစ္တာေလးတီးၿပီး ၿငိမ့္မလို႔လုပ္တုန္း ေဘး အခန္းက တစခန္း ထေတာ့တာပဲတဲ့။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္မွာ ေဘးအခန္းက အဘိုးႀကီးကို တခုခု ဝင္ပူးတာ ဆိုပဲ။ သူတို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတခုခုက ပူးၿပီး ေျပာေနတာတဲ့။ ဘာေတြ ေျပာလဲ ေတာ့ သူတို႔ မသည္းကြဲၾကဘူး။
ခဏ ေနေတာ့ ျပန္ထြက္သြားတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးဘူး။ အားလံုး ၿငိမ္သြားတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ရဲ႕ ေလး ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလး ဖ်ားလို႔တဲ့။ ကိုေအးကို ေခၚေျပာျပန္ေရာ ... ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က အိပ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးသြားရတာနဲ႔ သူတို႔လည္း ဆက္မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကေလးကလည္း တကယ္ဖ်ားတာလို႔ ေျပာတယ္။ ညဦးက အေကာင္းႀကီးပဲ ခုဖ်ားတာဆိုေတာ့ နတ္ကိုင္တာပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကေလးအေဖက ေျပာတယ္တဲ့။ အဲလိုနဲ႔ နတ္ဝင္ပူးလိုက္၊ သရဲဝင္ပူးလိုက္၊ ကေလးဖ်ားတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္နဲ႔ သူတို႔ ၂ ေယာက္ တညလံုးမအိပ္ရေတာ့တာတဲ့။
“ခု ကိုေအးႀကီးေကာ” လို႔ ကိုရဲက ေမးေတာ့ ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာ က်န္ခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာၾကတယ္။
* * *
တရားခံက ကိုေအးပဲ။ တကယ္က အဲဒီသူ႔ေဘးအခန္းက လူေတြက နတ္ေတြ၊ တေစၦ၊ သရဲေတြကို အရမ္းယံုၿပီး ကိုးကြယ္ တာကို သူက ၾကည့္မရတာနဲ႔ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ပညာ ေပးခ်င္လို႔တဲ့။ ဒါပဲ။ ၾကည့္မရလည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေနတဲ့ ကိစၥ ကိုယ္က ဘာေျပာႏိုင္မွာ မို႔လို႔လဲ။
ဒါေပမယ့္ သူက ေအးေအး မေနဘဲ ဒီအုပ္စုကို ေခၚၿပီး ေျမႇာက္ေပးတာ။ ဒီလူေတြက ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ မူး႐ူးၿပီး ေအာ္ခ်င္ရာ ေအာ္၊ ရြတ္ခ်င္ရာရြတ္ လုပ္ၾကတာ။
သူ မီတာလိုက္ဖတ္တဲ့ စက္ဘီးေလးကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီး လပ္ကီးထဲ ဝင္လာတာကို အားလံုးက မ်က္ေျခမပ်က္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူလာမွ သတင္းစံု သိရမွာ မဟုတ္လား။ သူ စားပြဲမွာ ဝင္ထုိင္ လိုက္တာကို အားလံုးက ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ သူကလည္း သိပါတယ္။ သူတို႔ကို ၿပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ ၾကည့္တယ္ ၿပီးေတာ့ ....
“ညက မင္းတို႔ အမဲသား ေခၚေခၚေကၽြးတဲ့ သရဲက အဖိုးႀကီးကို ဝင္ဝင္ပူးတာတဲ့ကြ”
“ဟင္ ဝင္ပူးၿပီး ဘာေျပာလဲ” လို႔ ကိုေနာင္ႀကီးကဝင္ ေမးတယ္။
“အဲဒါ သရဲက သူ တကယ္ အမဲသားမစားရလို႔တဲ့။ သူ႔ကို ေခၚတုန္းက ေခၚၿပီး မေကၽြးလို႔တဲ့”
အားလံုးက ကိုေအးကိုပဲ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဘဝမွာ ဒါမ်ိဳး တခါမွ မႀကံဳဖူးတာဘဲ။ ဝဏၰကေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး ... “ေနပါဦး .. ေခၚေကၽြးသားပဲ။ သူ႔ဟာသူ က်ေနာ္တို႔စားသလို ဝင္ယူစားေပါ့” လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။
“မရဘူးကြ ... အဲလိုလုပ္လို႔မရဘူးတဲ့။ ေသခ်ာေကၽြးရမွာတဲ့။ အဲလို မေကၽြးရင္ ကေလးကို တခုခု လုပ္မွာတဲ့။ အဘိုးႀကီးက ငါ့ကိုေျပာတယ္ကြာ။ အမဲသား တပိႆာဖိုးနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲေၾကး ဘာေၾကး ညာေၾကးေတြကို ငါကေပးရမယ္တဲ့။ မေပးရင္ ငါ့ကို အီးအီးနဲ႔ တိုင္မယ္တဲ့ကြ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို မေကၽြးမခ်င္း ညတိုင္း ဝင္ပူးေနရင္ ငါ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း ဘံုေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ မီတာဖိုး ပိုက္ဆံေတြထဲက ၂၀၀၀ ထုတ္ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အဲဒါ မင္းတို႔ ငါ့ကိုျပန္ေပးၾကကြာ”
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ... ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ မေပးႏိုင္ရင္ ဒီလူႀကီး ျပႆနာတတ္မွာေလ။ အဲဒီတုန္းက ၂ ေထာင္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဘက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၁၀ ပဲရွိေသးတာ။
ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။ အမဲသားကို တကယ္ပဲ အဲဒီသရဲက စားလား မစားလားေတာ့ သူတို႔ သြားမၾကည့္ျဖစ္လို႔ မသိပါဘူး။ ကိုေအးေျပာတာေတာ့ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ကေလးလည္း မဖ်ား ေတာ့ဘူး။ မာမာခ်ာခ်ာပဲတဲ့။ အဘုိးႀကီးကိုလည္း သရဲက ဝင္မပူးေတာ့ပါဘူးတဲ့။ သရဲဆီက စြန္႔တဲ့ အမဲသား ဟင္းတခြက္ေတာင္ ကိုေအးကို ပို႔ေပးေသးတယ္ဆိုပဲ။ ဝဏၰကေတာ့ သရဲေတြက အမဲသားကုို အစိမ္းစားလား၊ ႏွပ္စားလား ရီဆာ့ခ်္လုပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္တဲ့။
ဒီပြဲမွာ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ပညာရသြားတာ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူကပညာေပးၿပီး ဘယ္သူက ပညာရသြားတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေၾသာ္ ကိုေအး ပိုက္ဆံ ၂ ေထာင္ ထုတ္ေပးခ်ိန္မွာ အဘုိးႀကီးက တခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ...။
“ေအးကြ ကိုေအးရ။ အဘက ညတုန္းက မင္းတို႔ အမဲကင္န႔ံရၿပီး စားခ်င္ေနတာ။ ရြာမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ထေရေလးနဲ႔ေပါ့ကြာ” တဲ့။
ေတာ္ေသးတယ္။ သရဲက အမဲသားပဲစားခ်င္လို႔သာေပါ့ ... ညက သူတို႔ေသာက္တဲ့ ဘီယာမွ ေသာက္ခ်င္ ပါတယ္ဆိုသြားၿပီ... ဝယ္လို႔လည္းမရဘူးေလ။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသိတရားေလး တခု ရသြားပါတယ္။ သရဲပဲျဖစ္ျဖစ္ တေစၦပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခၚၿပီးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာေကၽြး။ ေသေသခ်ာခ်ာတိုက္။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းရလိမ့္မယ္။
Tuesday, October 28, 2008 | Labels: ဝတၳဳတို | 6 Comments
မိုကထ စာမ်က္ႏွာမ်ား
ခု တရက္ ႏွစ္ရက္ စာေတြပဲ ဖတ္ေနခ်င္မိတယ္။ မေရးခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တဘက္ကလည္း စက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္သလို တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔ ေရးေနရတဲ့ ကိစၥေတြက ရွိေနျပန္ေရာ။ အဲလိုေတြ ေရးေနရေလ စာက မေရးခ်င္ေလ ...။ စာေတြပဲ ဖတ္ခ်င္ေလ ...ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ပ်င္းေခြေခါက္ၿပီး စာအုပ္တအုပ္နဲ႔ ၿငိမ့္ရတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဘေလာ့ေတြမွာ စာေတြ လိုက္ဖတ္ရတာလည္း အရသာ ရွိတာပဲ။
ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ မိုကထ စားေနရသလိုပဲ။ ထိုင္းမွာေနတဲ့သူေတြကေတာ့ မိုကထ သိၿပီးသားပါ။ မသိတဲ့သူေတြကို ေျပာျပမယ္ ..။ သူက အသားေတြ၊ ငါးေတြ၊ ပင္လယ္စာေတြ၊ အသီးအရြက္ေတြကို အစိမ္းေကာ၊ အကင္ေကာ၊ အသုတ္ေကာ၊ အေၾကာ္ေကာ မ်ိဳးစံု ျပင္ဆင္ ေပးထားတာ။ အဲဒါကို ကိုယ့္စားပြဲေပၚက မီး ၿမိဳက္ထားတဲ့ အိုးေလးနဲ႔ ႀကိဳက္သလို လုပ္စားရတာပါ။ ကင္ခ်င္ကင္၊ ျပဳတ္ခ်င္ျပဳတ္။ ေၾကာ္တာ သုတ္တာကေတာ့ အဆင္သင့္ ရွိၿပီးသား ယူစား႐ံုပဲ။ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြ ကင္စားခ်င္ရင္ေတာ့ မီးကို လူေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ သပ္သပ္ ဖိုေပးထားတယ္။ အဲဒီမွာသြားကင္ၿပီး ကိုယ့္စားပြဲ ယူလာစားေပါ့။
အခ်ိဳပြဲ ဆိုလည္း သစ္သီးစံု။ ထိုင္း႐ိုးရာ မုန္႔အခ်ိဳစံု၊ ကိတ္မုန္႔၊ ပူတင္း၊ အိုက္စကရင္မ္ စံုပလံုေနေအာင္ ထား ေပးထားတယ္။ အဲဒါေတြကို ႀကိဳက္သလို ယူစား၊ စားႏိုင္သေလာက္စား၊ စားပိုးနင့္ေအာင္စား ... တေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုၿပီး ရွင္း႐ံုပဲ။ ဘီယာ၊ အရက္၊ အခ်ိဳရည္ေတြ အတြက္ကေတာ့ သပ္သပ္ ရွင္းရတယ္။ အင္း စာအေၾကာင္းေရးရင္းနဲ႔ ဝါးတီးကို ေရာက္သြားၿပီ :P (တူးတူးသာ ဆိုတာ အဲလိုလည္း ေခ်ာ္ေတာေငါ့ပါတယ္)
ေျပာခ်င္တာက စာေတြလိုက္ဖတ္ရတာ မိုကထ စားေနရသလိုပဲ အရသာစံု၊ အေတြ႕အႀကံဳဆံု၊ အံ့မခန္း အေရးအသားစံု၊ စိတ္ကူးစံု ရွိတယ္၊ အဲဒါေတြထဲက ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကို ယူဖတ္႐ံုပဲ ဆိုတာပါ။
မေန႔ကေတာ့ ႐ံုးပိတ္တာနဲ႔ က်မဘေလာ့ေလးကို ဟိုသည္ ကလိရင္း က်မဝင္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ့ေတြဆီ အလြယ္တကူ သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ က်မက က်မရဲ႕ ဘေလာ့လစ္စ္ ေခါင္းစဥ္ကို ေဘာ္ေဘာ္ ဘေလာ့ဂါ ေတြလို႔ ေပးထားတဲ့အတိုင္း ပထမေတာ့ က်မနဲ႔ (အြန္လိုင္းမွာ၊ အျပင္မွာ သို႔မဟုတ္ ၂ ခုလံုး မွာ) တကယ္ရင္းႏွီးတဲ့ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြေတြ စာရင္းကို ခ်ိတ္ထားတာကိုး (အဲဒီဘေလာ့ေတြက က်မ တကယ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာဝင္ဖတ္တဲ့၊ ႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြပါ)
က်မထပ္ျဖည့္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ့ေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ေတြက က်မနဲ႔ မရင္းႏွီးသူေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေဘာ္ေဘာ္ဘေလာ့ဂါေတြ ဆိုတဲ့စာရင္းေအာက္ ျဖည့္လို႔ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုၿပီး အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ တျခားေခါင္းစဥ္နဲ႔ လင့္ခ္ေလးပဲ လုပ္မလားေပါ့ ...။ အဲလိုက်ေတာ့ လည္း မလုပ္ခ်င္ျပန္ဘူး။ ဘေလာ့လစ္မွာမွ ဘယ္သူက အသစ္တင္ေနၿပီ၊ ဘယ္သူဟာျဖင့္ အရင္ တပတ္ေက်ာ္က ပို႔စ္ႀကီးပါလား ... အဲလိုေတြ႕ႏိုင္တာကိုး (အဲဒီေတာ့ အသစ္ဗ်ိဳ႕ အသစ္ ဆိုၿပီး သြား သြားေအာ္လို႔ ရတာေပါ့ အဟဲ။ မေရးလို႔ကေတာ့ ေတြ႕ျပီသာမွတ္)
ဥပမာ - အစ္မ ေမၿငိမ္းစီေဘာက္စ္ကို သြားၿပီး ဖတ္ရတာ မဝဘူးဗ်ိဳ႕ (သူ႔ျမသီလာက ေကာင္းခန္းေတြ မွာ ျဖတ္ျဖတ္ထားလို႔) ဆိုၿပီးေအာ္။ ကိုေအာင္သာငယ္ေရ ေခါင္းကိုက္ ျမန္ျမန္ ေပ်ာက္ပါေစ (ေပ်ာက္ေစ ခ်င္တာက နည္းနည္း သူ႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲအေတြ႕အႀကံဳေတြ ျမန္ျမန္ဆက္ေရးပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ တာ)။ ထူးျမတ္တေကာင္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ကေလးဆိုၿပီး လူႀကီးေတြ နားမလည္တဲ့ စာေတြ ေရးေနပါလား၊ နားမလည္ဘူးေျပာရင္ ည့ံရာက်မယ္ လာဖတ္တယ္ေနာ္ တခြန္းပဲ မိတ္မပ်က္႐ံု ေအာ္ခဲ့ဦးမွ။ အဲလိုေတြေပါ့ေလ။
က်မဖတ္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ့ေတြကို ဘေလာ့လစ္ထဲပဲ ထည့္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒီမွာ မေန႔က ကိုယ့္ဘာသာ အားတင္းၿပီး ခ်ိတ္ၿပီကြ ဆိုၿပီး ခ်ိတ္လိုက္ေရာ။ ပန္ဒိုရာ၊ ေကာင္းကင္ကို၊ ကလုိေဆးထူး၊ ကိုနဗန၊ ကိုေတာေက်ာင္း တို႔ကို ထပ္ခ်ိတ္လိုက္တာ။ သူတို႔ကို အသိလည္း မေပးဘဲ ငါ့ရဲ႕ သယ္ရင္း ေတြလို လုပ္လိုက္လို႔ ေကာင္းပါ့မလား ... စဥ္းစားျပန္ေရာ။ စိတ္ကို႐ႈပ္ေနေရာပဲ။
ဒါေပမယ့္ က်မက စာခ်င္းသိရင္ လူခ်င္းသိတယ္လို႔ ထင္တာေလ ..(ဦးမိုးဒီႀကီးကို အျပင္မွာေတြ႕ ေတာ့ ငါနဲ႔သိဖူးတဲ့လူႀကီးထင္တယ္ဆိုၿပီး ၿပံဳးျပမိသလိုေပါ့ :P) စာေတြကို အရမ္း သေဘာက်ေတာ့ကား ဒါလည္း သယ္ယင္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ ဆိုၿပီး စိတ္ကို ဒုံးဒံုး ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူ႐ို႕စီပံုးေလး ေတြသြားၿပီး အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ေဘာ္ဒါစာရင္းသြင္းလိုက္မိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆိုၿပီး သြားေလး ၿဖီးျပခဲ့ပါတယ္။
ခုေတာ့ ေအးေဆးပဲ စာဖတ္ခ်င္ရင္ က်မဘေလာ့ကို အရင္ဖြင့္လိုက္တယ္ က်က္သေရမရွိတဲ့ ကိုယ့္စာေတြကို လံုးဝမၾကည့္ဘဲ စီပံုးေလးကို တခ်က္ၾကည့္ ၿပီးရင္ ဘယ္သူအသစ္တက္ေနလဲ ၾကည့္။ အဲဒီမွာ ဟဲေတာ့ ကိုနဗနက မခင္ဥာဏ္ရဲ႕ တည္ၾကက္လည္း ၾကည့္ဦး ဆိုပါလား။ ဟာ မေမၿငိမ္းက “ျမသီလာ ၉” တဲ့ေဟ့။ ဟင္ ထူးျမတ္ႀကီးက ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ဂႏၳဝင္မမ ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ တင္ထား ပါလား (သူ႔ဟာသူ စာေရးရမွာ ပ်င္းလို႔ထင္တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပြတာပဲ)။ ၾသ .. ဂစ္တာနဲ႔ဂီတ ပိုင္ရွင္ သြားတိုက္ေဆး တေယာက္ အရင္ အပတ္က နယူးတပ္ ဆိုတဲ့ အိုးလ္တပ္ႀကီးက မတက္ေသးဘဲကိုး၊ သြားေအာ္လည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနဦးမွာ။ အမယ္ ပန္ဒိုရာက ၿမိဳ႕ျပ၏ ေတာထဲေတာင္ထဲ တိုးၾကည့္ျခင္းတဲ့၊ ဝတၳဳအသစ္ထင္တယ္ (သြားၾကည့္ေတာ့ သူ ေတာတကယ္တိုးတဲ့ အေၾကာင္း ျဖစ္ေနပါေရာ :P)
ဟ ဂ်ဴလိုင္အိပ္မက္က ညေနထဲက မထြက္ေသးပါလား သြားေအာ္မယ္ (တကယ္ေတာ့ သူက အသစ္ တက္ေနၿပီ၊ ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာက အပ္ဒိတ္မလုပ္တာေလ ဟီးဟီး မေအာ္ေတာ့ဘဲ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ခပ္ကုပ္ ကုပ္ ျပန္လာခဲ့တယ္)။ ဟိုက္ရွားပါး ကိုေတာေက်ာင္းက ဧပရာယ္တမနက္ခင္း ဖူးစာရွင္ေကာင္မေလး ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း ဆိုပါလား (ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္မတရား႐ႈပ္ေနလို႔ ခ်က္ခ်င္း မဖတ္ရဘူး။ ခုဏကမွ ဖတ္လိုက္ရ။ ေကာင္းလိုက္တာ)။ ေၾသာ္ တို႔အစ္မ မမိုးခ်ိဳတေယာက္ ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္တဲ့ အိမ္ေလးထဲ ေပ်ာ္ေနထင္ပါ့ (အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ေျပာတာ :P)
အာယဲေဖ ဆုမြန္လည္း တူးေဒးအဂိုးမွာ စပ်စ္သီးေတြစားတုန္း (သြားေတြက်ိန္းမယ္ ညီမေလး)။ ဟန္သစ္ၿငိမ္တေယာက္ေတာ့ ပါးစပ္ တေပါက္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ရင္း ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ အက္ေဆးေတြ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ အိုင္ဒီယာ ရေနပံု ရတယ္။ သင္ကာကေတာ့ အင္း အိုင္ ခါးလွည့္ လက္ဖြဲ႕ မႏၲရား တဲ့ (အသစ္ေတာ့ အသစ္ပဲ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္တာနဲ႔ သြားမဖတ္ရဲေသးဘူး)။ တို႔ မမ ခင္မင္းေဇာ္လည္း ေရတိုက္ပြဲဝင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မအားရွာ လို႔ထင္ပါရဲ႕ သူ႔ ေထာင္ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ဖတ္လို႔ မ႐ုိး ဆိုေတာ့ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနၿပီ (အင္း ေအာ္ရမွာလည္း အားနာတယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့)
ဟဲဟဲ ေပ်ာ္စရာႀကီးေနာ္ ... စာေတြမွ တဝႀကီးဖတ္စမ္းပဲ။ အဲဒီလူေတြကေနတဆင့္ သူတို႔ ျပန္လင့္ခ္ ထားတဲ့ သူေတြဆီဆက္သြား ...။ ႀကိဳက္တဲ့စာဆို ေသခ်ာဖတ္။ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာက က်မ တေယာက္ထဲနဲ႔ပဲဆိုင္ပါတယ္။ က်မက အိုက္စကရင္မ္ ႀကိဳက္ေပမယ့္ တျခားတေယာက္က ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မွာကိုး။ သူက က်မကို ၾကက္ေျခေထာက္သုပ္ကေလး စားၾကည့္ပါလား ေကာင္း တယ္ လို႔ ေျပာေပမယ့္ က်မက မႀကိဳက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ အဲဒါကို တျခားတေယာက္က အရမ္းႀကိဳက္ခ်င္ ႀကိဳက္ေနမွာေပါ့ေလ။
အဲဒီထဲမွာ စေတာ့ခ္ (စေတာ့ပ္ မဟုတ္ပါ) လုပ္ထားတာက ရွိေသးတာ။ ကိုနဗနရဲ႕ ဘေလာ့ေလ။ သူ႔စာေတြကို အရမ္းႀကိဳက္ေတာ့ ကုန္သြားမွာ စိုးလို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖတ္တာ။ သူက တက႑ျခင္း ဖတ္လို႔ရေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ က႑တခုၿပီးသြားလိုက္ တခြိခြိနဲ႔ ရယ္လိုက္ ရပ္ထားလိုက္။ ဟို အမတ္ႀကီး ႀကံစုတ္သလိုေပါ့ ဟီးဟီး။ အဲဒီေတာ့ တျခားလူေတြ အသစ္မတင္ရင္ သူ႔ဆီသြားလိုက္တာပဲ မပိုင္လား။
အင္း .... မေရးဘူး မေရးဘူးနဲ႔ အေတာ္ကို ေရးျဖစ္သြားၿပီ။ တကယ္က ဝတၳဳတို တပုဒ္ ထပ္ေရးမလို႔။ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ဟိုလွည့္ ဒီလွည့္နဲ႔ ေရးရမွာ ေၾကာက္ေနတာနဲ႔ပဲ ... ခု ဒီ ဘာမွန္းမသိတဲ့ စာကို ေရးျဖစ္သြားတာ။
ကဲ မိုကထ ဆိုင္ထဲေတာ့ ဝင္လိုက္ၿပီ ...က်မဘေလာ့ေလးကေတာ့ အဲဒီမွာ ခင္းက်င္းထားတဲ့ထဲက တတံုး တေလေလာက္ပဲ ႏိႈက္ယူရတဲ့ ဝက္အဆီခဲျဖစ္ေနမလားဘဲ။ သူက စားဖို႔မဟုတ္ဘူးေလ ... ကင္တဲ့ အိုးကင္း မကပ္ဖို႔ ဆီထြက္ေနေအာင္ တင္ထားရတာ :(
ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ မိုကထ စားေနရသလိုပဲ။ ထိုင္းမွာေနတဲ့သူေတြကေတာ့ မိုကထ သိၿပီးသားပါ။ မသိတဲ့သူေတြကို ေျပာျပမယ္ ..။ သူက အသားေတြ၊ ငါးေတြ၊ ပင္လယ္စာေတြ၊ အသီးအရြက္ေတြကို အစိမ္းေကာ၊ အကင္ေကာ၊ အသုတ္ေကာ၊ အေၾကာ္ေကာ မ်ိဳးစံု ျပင္ဆင္ ေပးထားတာ။ အဲဒါကို ကိုယ့္စားပြဲေပၚက မီး ၿမိဳက္ထားတဲ့ အိုးေလးနဲ႔ ႀကိဳက္သလို လုပ္စားရတာပါ။ ကင္ခ်င္ကင္၊ ျပဳတ္ခ်င္ျပဳတ္။ ေၾကာ္တာ သုတ္တာကေတာ့ အဆင္သင့္ ရွိၿပီးသား ယူစား႐ံုပဲ။ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြ ကင္စားခ်င္ရင္ေတာ့ မီးကို လူေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ သပ္သပ္ ဖိုေပးထားတယ္။ အဲဒီမွာသြားကင္ၿပီး ကိုယ့္စားပြဲ ယူလာစားေပါ့။
အခ်ိဳပြဲ ဆိုလည္း သစ္သီးစံု။ ထိုင္း႐ိုးရာ မုန္႔အခ်ိဳစံု၊ ကိတ္မုန္႔၊ ပူတင္း၊ အိုက္စကရင္မ္ စံုပလံုေနေအာင္ ထား ေပးထားတယ္။ အဲဒါေတြကို ႀကိဳက္သလို ယူစား၊ စားႏိုင္သေလာက္စား၊ စားပိုးနင့္ေအာင္စား ... တေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုၿပီး ရွင္း႐ံုပဲ။ ဘီယာ၊ အရက္၊ အခ်ိဳရည္ေတြ အတြက္ကေတာ့ သပ္သပ္ ရွင္းရတယ္။ အင္း စာအေၾကာင္းေရးရင္းနဲ႔ ဝါးတီးကို ေရာက္သြားၿပီ :P (တူးတူးသာ ဆိုတာ အဲလိုလည္း ေခ်ာ္ေတာေငါ့ပါတယ္)
ေျပာခ်င္တာက စာေတြလိုက္ဖတ္ရတာ မိုကထ စားေနရသလိုပဲ အရသာစံု၊ အေတြ႕အႀကံဳဆံု၊ အံ့မခန္း အေရးအသားစံု၊ စိတ္ကူးစံု ရွိတယ္၊ အဲဒါေတြထဲက ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကို ယူဖတ္႐ံုပဲ ဆိုတာပါ။
မေန႔ကေတာ့ ႐ံုးပိတ္တာနဲ႔ က်မဘေလာ့ေလးကို ဟိုသည္ ကလိရင္း က်မဝင္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ့ေတြဆီ အလြယ္တကူ သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ က်မက က်မရဲ႕ ဘေလာ့လစ္စ္ ေခါင္းစဥ္ကို ေဘာ္ေဘာ္ ဘေလာ့ဂါ ေတြလို႔ ေပးထားတဲ့အတိုင္း ပထမေတာ့ က်မနဲ႔ (အြန္လိုင္းမွာ၊ အျပင္မွာ သို႔မဟုတ္ ၂ ခုလံုး မွာ) တကယ္ရင္းႏွီးတဲ့ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြေတြ စာရင္းကို ခ်ိတ္ထားတာကိုး (အဲဒီဘေလာ့ေတြက က်မ တကယ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာဝင္ဖတ္တဲ့၊ ႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြပါ)
က်မထပ္ျဖည့္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ့ေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ေတြက က်မနဲ႔ မရင္းႏွီးသူေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေဘာ္ေဘာ္ဘေလာ့ဂါေတြ ဆိုတဲ့စာရင္းေအာက္ ျဖည့္လို႔ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုၿပီး အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ တျခားေခါင္းစဥ္နဲ႔ လင့္ခ္ေလးပဲ လုပ္မလားေပါ့ ...။ အဲလိုက်ေတာ့ လည္း မလုပ္ခ်င္ျပန္ဘူး။ ဘေလာ့လစ္မွာမွ ဘယ္သူက အသစ္တင္ေနၿပီ၊ ဘယ္သူဟာျဖင့္ အရင္ တပတ္ေက်ာ္က ပို႔စ္ႀကီးပါလား ... အဲလိုေတြ႕ႏိုင္တာကိုး (အဲဒီေတာ့ အသစ္ဗ်ိဳ႕ အသစ္ ဆိုၿပီး သြား သြားေအာ္လို႔ ရတာေပါ့ အဟဲ။ မေရးလို႔ကေတာ့ ေတြ႕ျပီသာမွတ္)
ဥပမာ - အစ္မ ေမၿငိမ္းစီေဘာက္စ္ကို သြားၿပီး ဖတ္ရတာ မဝဘူးဗ်ိဳ႕ (သူ႔ျမသီလာက ေကာင္းခန္းေတြ မွာ ျဖတ္ျဖတ္ထားလို႔) ဆိုၿပီးေအာ္။ ကိုေအာင္သာငယ္ေရ ေခါင္းကိုက္ ျမန္ျမန္ ေပ်ာက္ပါေစ (ေပ်ာက္ေစ ခ်င္တာက နည္းနည္း သူ႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲအေတြ႕အႀကံဳေတြ ျမန္ျမန္ဆက္ေရးပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ တာ)။ ထူးျမတ္တေကာင္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ကေလးဆိုၿပီး လူႀကီးေတြ နားမလည္တဲ့ စာေတြ ေရးေနပါလား၊ နားမလည္ဘူးေျပာရင္ ည့ံရာက်မယ္ လာဖတ္တယ္ေနာ္ တခြန္းပဲ မိတ္မပ်က္႐ံု ေအာ္ခဲ့ဦးမွ။ အဲလိုေတြေပါ့ေလ။
က်မဖတ္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ့ေတြကို ဘေလာ့လစ္ထဲပဲ ထည့္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒီမွာ မေန႔က ကိုယ့္ဘာသာ အားတင္းၿပီး ခ်ိတ္ၿပီကြ ဆိုၿပီး ခ်ိတ္လိုက္ေရာ။ ပန္ဒိုရာ၊ ေကာင္းကင္ကို၊ ကလုိေဆးထူး၊ ကိုနဗန၊ ကိုေတာေက်ာင္း တို႔ကို ထပ္ခ်ိတ္လိုက္တာ။ သူတို႔ကို အသိလည္း မေပးဘဲ ငါ့ရဲ႕ သယ္ရင္း ေတြလို လုပ္လိုက္လို႔ ေကာင္းပါ့မလား ... စဥ္းစားျပန္ေရာ။ စိတ္ကို႐ႈပ္ေနေရာပဲ။
ဒါေပမယ့္ က်မက စာခ်င္းသိရင္ လူခ်င္းသိတယ္လို႔ ထင္တာေလ ..(ဦးမိုးဒီႀကီးကို အျပင္မွာေတြ႕ ေတာ့ ငါနဲ႔သိဖူးတဲ့လူႀကီးထင္တယ္ဆိုၿပီး ၿပံဳးျပမိသလိုေပါ့ :P) စာေတြကို အရမ္း သေဘာက်ေတာ့ကား ဒါလည္း သယ္ယင္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ ဆိုၿပီး စိတ္ကို ဒုံးဒံုး ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူ႐ို႕စီပံုးေလး ေတြသြားၿပီး အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ေဘာ္ဒါစာရင္းသြင္းလိုက္မိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆိုၿပီး သြားေလး ၿဖီးျပခဲ့ပါတယ္။
ခုေတာ့ ေအးေဆးပဲ စာဖတ္ခ်င္ရင္ က်မဘေလာ့ကို အရင္ဖြင့္လိုက္တယ္ က်က္သေရမရွိတဲ့ ကိုယ့္စာေတြကို လံုးဝမၾကည့္ဘဲ စီပံုးေလးကို တခ်က္ၾကည့္ ၿပီးရင္ ဘယ္သူအသစ္တက္ေနလဲ ၾကည့္။ အဲဒီမွာ ဟဲေတာ့ ကိုနဗနက မခင္ဥာဏ္ရဲ႕ တည္ၾကက္လည္း ၾကည့္ဦး ဆိုပါလား။ ဟာ မေမၿငိမ္းက “ျမသီလာ ၉” တဲ့ေဟ့။ ဟင္ ထူးျမတ္ႀကီးက ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ဂႏၳဝင္မမ ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ တင္ထား ပါလား (သူ႔ဟာသူ စာေရးရမွာ ပ်င္းလို႔ထင္တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပြတာပဲ)။ ၾသ .. ဂစ္တာနဲ႔ဂီတ ပိုင္ရွင္ သြားတိုက္ေဆး တေယာက္ အရင္ အပတ္က နယူးတပ္ ဆိုတဲ့ အိုးလ္တပ္ႀကီးက မတက္ေသးဘဲကိုး၊ သြားေအာ္လည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနဦးမွာ။ အမယ္ ပန္ဒိုရာက ၿမိဳ႕ျပ၏ ေတာထဲေတာင္ထဲ တိုးၾကည့္ျခင္းတဲ့၊ ဝတၳဳအသစ္ထင္တယ္ (သြားၾကည့္ေတာ့ သူ ေတာတကယ္တိုးတဲ့ အေၾကာင္း ျဖစ္ေနပါေရာ :P)
ဟ ဂ်ဴလိုင္အိပ္မက္က ညေနထဲက မထြက္ေသးပါလား သြားေအာ္မယ္ (တကယ္ေတာ့ သူက အသစ္ တက္ေနၿပီ၊ ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာက အပ္ဒိတ္မလုပ္တာေလ ဟီးဟီး မေအာ္ေတာ့ဘဲ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ခပ္ကုပ္ ကုပ္ ျပန္လာခဲ့တယ္)။ ဟိုက္ရွားပါး ကိုေတာေက်ာင္းက ဧပရာယ္တမနက္ခင္း ဖူးစာရွင္ေကာင္မေလး ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း ဆိုပါလား (ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္မတရား႐ႈပ္ေနလို႔ ခ်က္ခ်င္း မဖတ္ရဘူး။ ခုဏကမွ ဖတ္လိုက္ရ။ ေကာင္းလိုက္တာ)။ ေၾသာ္ တို႔အစ္မ မမိုးခ်ိဳတေယာက္ ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္တဲ့ အိမ္ေလးထဲ ေပ်ာ္ေနထင္ပါ့ (အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ေျပာတာ :P)
အာယဲေဖ ဆုမြန္လည္း တူးေဒးအဂိုးမွာ စပ်စ္သီးေတြစားတုန္း (သြားေတြက်ိန္းမယ္ ညီမေလး)။ ဟန္သစ္ၿငိမ္တေယာက္ေတာ့ ပါးစပ္ တေပါက္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ရင္း ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ အက္ေဆးေတြ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ အိုင္ဒီယာ ရေနပံု ရတယ္။ သင္ကာကေတာ့ အင္း အိုင္ ခါးလွည့္ လက္ဖြဲ႕ မႏၲရား တဲ့ (အသစ္ေတာ့ အသစ္ပဲ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္တာနဲ႔ သြားမဖတ္ရဲေသးဘူး)။ တို႔ မမ ခင္မင္းေဇာ္လည္း ေရတိုက္ပြဲဝင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မအားရွာ လို႔ထင္ပါရဲ႕ သူ႔ ေထာင္ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ဖတ္လို႔ မ႐ုိး ဆိုေတာ့ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနၿပီ (အင္း ေအာ္ရမွာလည္း အားနာတယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့)
ဟဲဟဲ ေပ်ာ္စရာႀကီးေနာ္ ... စာေတြမွ တဝႀကီးဖတ္စမ္းပဲ။ အဲဒီလူေတြကေနတဆင့္ သူတို႔ ျပန္လင့္ခ္ ထားတဲ့ သူေတြဆီဆက္သြား ...။ ႀကိဳက္တဲ့စာဆို ေသခ်ာဖတ္။ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာက က်မ တေယာက္ထဲနဲ႔ပဲဆိုင္ပါတယ္။ က်မက အိုက္စကရင္မ္ ႀကိဳက္ေပမယ့္ တျခားတေယာက္က ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မွာကိုး။ သူက က်မကို ၾကက္ေျခေထာက္သုပ္ကေလး စားၾကည့္ပါလား ေကာင္း တယ္ လို႔ ေျပာေပမယ့္ က်မက မႀကိဳက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ အဲဒါကို တျခားတေယာက္က အရမ္းႀကိဳက္ခ်င္ ႀကိဳက္ေနမွာေပါ့ေလ။
အဲဒီထဲမွာ စေတာ့ခ္ (စေတာ့ပ္ မဟုတ္ပါ) လုပ္ထားတာက ရွိေသးတာ။ ကိုနဗနရဲ႕ ဘေလာ့ေလ။ သူ႔စာေတြကို အရမ္းႀကိဳက္ေတာ့ ကုန္သြားမွာ စိုးလို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖတ္တာ။ သူက တက႑ျခင္း ဖတ္လို႔ရေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ က႑တခုၿပီးသြားလိုက္ တခြိခြိနဲ႔ ရယ္လိုက္ ရပ္ထားလိုက္။ ဟို အမတ္ႀကီး ႀကံစုတ္သလိုေပါ့ ဟီးဟီး။ အဲဒီေတာ့ တျခားလူေတြ အသစ္မတင္ရင္ သူ႔ဆီသြားလိုက္တာပဲ မပိုင္လား။
အင္း .... မေရးဘူး မေရးဘူးနဲ႔ အေတာ္ကို ေရးျဖစ္သြားၿပီ။ တကယ္က ဝတၳဳတို တပုဒ္ ထပ္ေရးမလို႔။ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ဟိုလွည့္ ဒီလွည့္နဲ႔ ေရးရမွာ ေၾကာက္ေနတာနဲ႔ပဲ ... ခု ဒီ ဘာမွန္းမသိတဲ့ စာကို ေရးျဖစ္သြားတာ။
ကဲ မိုကထ ဆိုင္ထဲေတာ့ ဝင္လိုက္ၿပီ ...က်မဘေလာ့ေလးကေတာ့ အဲဒီမွာ ခင္းက်င္းထားတဲ့ထဲက တတံုး တေလေလာက္ပဲ ႏိႈက္ယူရတဲ့ ဝက္အဆီခဲျဖစ္ေနမလားဘဲ။ သူက စားဖို႔မဟုတ္ဘူးေလ ... ကင္တဲ့ အိုးကင္း မကပ္ဖို႔ ဆီထြက္ေနေအာင္ တင္ထားရတာ :(
Saturday, October 25, 2008 | Labels: စိတ္ကူးတည့္ရာ | 10 Comments
စုတ္ခ်က္ျဖင့္ အလွတရားဖန္ဆင္းသူ သို႔မဟုတ္ ...
ဒီမနက္ အီးေမးလ္ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ကိုစိုးဝင္ၿငိမ္းပို႔ထားတဲ့ တေၾကာင္းထဲေသာစာတန္းကေလးက ဆီးႀကိဳလို႔ေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မဂၤလာမရွိႏိုင္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ပါ “ခုမနက္ ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္က ပန္းခ်ီဝသုန္တေယာက္ တီဘီေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္ရွာၿပီ” ဆိုတဲ့သတင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ ပန္းခ်ီသေဘာတရားေတြ၊ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ က်မဘာမွမေျပာလိုပါဘူး .... ေျပာမယ့္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ က်မက ပန္းခ်ီနဲ႔ လံုးလံုးမနီးစပ္သူျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာဝသုန္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်မရဲ႕စီပံုးမွာ ေမာင္တေယာက္ကဝင္ေရးသြားတယ္ ဆရာဝသုန္႔ကို ဆံုး႐ႈံးတာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္တင္မဟုတ္ဘူး ဝတၳဳတိုေရးသူတေယာက္ပါ ဆံုး႐ႈံးရတာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာဝသုန္ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်မဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ဘာဝတၳဳတိုေတြလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဝတၳဳတိုအေရးေကာင္း သူတေယာက္ ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ သတိရသူမ်ားရွိရင္ က်မကို သတိေပးေစခ်င္ပါတယ္။
ဆရာဝသုန္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ က်မရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာေျပးျမင္လိုက္ရတာက က်မတို႔ငယ္ငယ္က လစဥ္ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့ မဂၢဇင္းအခန္းဆက္ ႐ုပ္ျပေတြပါ။ ဆိုရရင္ က်မ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ လကၤာဒီပခ်စ္သူ တို႔ ခ်စ္ေသာပါဒဧကရီတို႔ကို ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အခါခါ ဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဆရာဝသုန္႔ရဲ႕ လက္ရာ ႐ုပ္ျပေတြကိုက်ေတာ့လည္း က်မတို႔ ရင္ခုန္စြဲမက္စြာနဲ႔ ေစာင့္ဖတ္ရျပန္ပါတယ္။
က်မမ်က္ေစ့ထဲမွာ ခုထိ ဆရာသ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ဒႆဂီရိကို ျမင္ေနတုန္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရာမ၊ လကၡဏနဲ႔ သီတာ၊ ညီေတာ္ဘိဘိသန၊ ဂမၻီ ... ၿပီးေတာ့ .... ဇာတ္ေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ..။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ေသာ ပါဒဧကရီဟာလည္း ဆရာခ်စ္က စာနဲ႔ ဖဲြ႕ႏုိင္သမွ်လွေအာင္ ဖြဲ႕ထားသမွ် ဆရာဝသုန္က သူ႔စုတ္ခ်က္နဲ႔ ခ်ယ္မႈန္းထားတာ စာလံုးေတြကိုမီတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ပါဒဧကရီရဲ႕ အလွနဲ႔ မာနေတြက ဝတၳဳဖတ္ၿပီးတဲ့က်မကို ထပ္ဖတ္ဖို႔ ထပ္ၾကည့္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္လြန္းလို႔ လတိုင္း အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ေမွ်ာ္ရတာ အေမာပါ။ ပါဒဧကရီရဲ႕ မာနေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက ဆြဲေဆာင္လြန္းလို႔ တလ တလ အျမန္ကုန္ပါေစဆုေတာင္းခဲ့ရတာ။ က်န္ေသးတယ္ ပန္းခ်ီဆရာေလး ဒီပါရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ ႐ုပ္ပံုလႊာ ....။
က်မအမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ခ်စ္ေသာပါဒဧကရီက ပန္မဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္၊ လကၤာဒီပခ်စ္သူက ႐ႈမဝ အခန္းဆက္ ေနာက္ၿပီး ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ ဦးစံရွားက ခ်ယ္ရီအခန္းဆက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ မွားခ်င္လည္း မွားႏိုင္တဲ့အတြက္ ျငင္းခ်င္တဲ့သူေတြ ျငင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဝသုန္ဆြဲတဲ့ ဦးစံရွားမွ တကယ့္ ဦးစံရွားလို႔ က်မ ငယ္ငယ္က ထင္ခဲ့ဖူးတာပါ။ ဒီပန္းခ်ီဆရာ တကယ့္ဦးစံရွားေရွ႕မွာမ်ား သြားထိုင္ၾကည့္ေရးထားလားလို႔ကို ထင္ခဲ့ဖူးတာ။ အဲဒီ ၃ ခုလံုး ႐ုပ္ျပစာအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
က်မ ဆရာဝသုန္႔ကို အေဝးကပဲျမင္ဖူးပါတယ္။ သူက က်မဦးေလးေတြနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးတယ္။ က်မဦးေလးေတြက ပန္းခ်ီလည္းေရးၾကၿပီး ပန္းခ်ီသမားကို ခ်စ္ၾကတဲ့သူေတြကိုး။ ေနာက္ က်မေမာင္အငယ္ေကာင္ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္မွာ ပန္းခ်ီေမဂ်ာတက္ေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕သား မိ်ဳးထြန္းနဲ႔ သိခြင့္ရတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်စ္ဆံုးေရာင္းရင္းႀကီးေတြနဲ႔ က်မ ဦးေလးသားခ်င္းလို ရင္းႏွီးေပ မယ့္ ဆရာနဲ႔ေတာ့ တခါမွ စကားေတာင္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။
က်မၾကားဖူးသေလာက္ ဆရာကမာနႀကီးတယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕မာနက အကန္႔အသတ္နဲ႔ ... စာသမားေတြ ပန္းခ်ီသမားေတြအေပၚမွာ ႀကီးတာမဟုတ္ပါဘူး။ တျခားနယ္ပယ္က အနံႀကီးကြင္းက်ယ္ေတြနဲ႔ဆို မာနႀကီးတယ္လို႔ေျပာတာပါ။
အငယ္ေကာင္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ က်မက ပန္းခ်ီသမားေတြကို ရင္းႏွီးခင္မင္ပါတယ္။ မနက္က ဆရာ့သတင္းကို ဆရာ့သားမ်ိဳးထြန္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာေတြကို တေယာက္ခ်င္းစီ လိုက္ေျပာ ျဖစ္ပါတယ္ (အြန္လိုင္းကေနပါ)။ က်မေျပာမွ သူတို႔သိၾကတာ။ သူတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ မေကာင္းၾကဘူး။ ဝလံုးကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသြားလိုက္မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ က်မကေတာ့ မသြားႏိုင္ ဘူးေပါ့။ စိတ္မွန္းနဲ႔ပဲ ဆရာ့ကို ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
ပန္းခ်ီအေၾကာင္းကို က်မေသခ်ာမေျပာတတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ က်မသိသေလာက္ ဒီေခတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ပန္းခ်ီဆရာေတြ မ်ားလာေပမယ့္ ဆရာ့လိုင္းမ်ိဳးေရးတဲ့သူ တေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ မၾကာခင္မွာ လုပ္မယ့္ မဂၢဇင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေရးတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြျပပြဲလုပ္ရင္ ဆရာ့ကားေတြလည္း ပါမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ ဆရာက မဂၢဇင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးတာကိုး။
မၾကာခင္ကမွ ဆရာ့ရဲ႕ ေဒါ့ကူမန္ထရီေလး အတြက္ ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္ျဖဴရွင္က ဆုရခဲ့ေသးတာေနာ္။ ဆရာက ႐ုပ္ရွင္ထဲလည္း ဝင္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ မေမၿငိမ္းကေျပာျပတယ္။ က်မကေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိပါဘူး။ ဆရာဦးဝင္းေဖ႐ုိက္တဲ့ “ျမင့္မိုရ္ထက္ျမင့္ေသာ” မွာ စိတၱဇေဝဒနာရွင္အျဖစ္ ဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးရတာလို႔ ေျပာပါတယ္။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ က်မတို႔အားလံုးအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာသမားတေယာက္ ဆံုး႐ႈံးရျပန္တာပါ။ အဖိုးတန္ အႏုပညာသမားေတြဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေႂကြလြင့္ရေတာ့မွာလားလို႔ တေယာက္ သြားတိုင္း တခါ က်မေၾကေၾကကြဲကြဲ နာနာက်င္က်င္ စဥ္းစားမိတယ္။
ညေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ ... ဒါေပမယ့္ ဝသုန္ ဆိုတဲ့ ၾကယ္ကေတာ့ တပြင့္ထဲ ...။
စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ ပန္းခ်ီသေဘာတရားေတြ၊ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ က်မဘာမွမေျပာလိုပါဘူး .... ေျပာမယ့္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ က်မက ပန္းခ်ီနဲ႔ လံုးလံုးမနီးစပ္သူျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာဝသုန္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်မရဲ႕စီပံုးမွာ ေမာင္တေယာက္ကဝင္ေရးသြားတယ္ ဆရာဝသုန္႔ကို ဆံုး႐ႈံးတာ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္တင္မဟုတ္ဘူး ဝတၳဳတိုေရးသူတေယာက္ပါ ဆံုး႐ႈံးရတာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာဝသုန္ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်မဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ဘာဝတၳဳတိုေတြလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဝတၳဳတိုအေရးေကာင္း သူတေယာက္ ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ သတိရသူမ်ားရွိရင္ က်မကို သတိေပးေစခ်င္ပါတယ္။
ဆရာဝသုန္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ က်မရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာေျပးျမင္လိုက္ရတာက က်မတို႔ငယ္ငယ္က လစဥ္ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့ မဂၢဇင္းအခန္းဆက္ ႐ုပ္ျပေတြပါ။ ဆိုရရင္ က်မ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ လကၤာဒီပခ်စ္သူ တို႔ ခ်စ္ေသာပါဒဧကရီတို႔ကို ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အခါခါ ဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဆရာဝသုန္႔ရဲ႕ လက္ရာ ႐ုပ္ျပေတြကိုက်ေတာ့လည္း က်မတို႔ ရင္ခုန္စြဲမက္စြာနဲ႔ ေစာင့္ဖတ္ရျပန္ပါတယ္။
က်မမ်က္ေစ့ထဲမွာ ခုထိ ဆရာသ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ဒႆဂီရိကို ျမင္ေနတုန္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရာမ၊ လကၡဏနဲ႔ သီတာ၊ ညီေတာ္ဘိဘိသန၊ ဂမၻီ ... ၿပီးေတာ့ .... ဇာတ္ေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ..။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ေသာ ပါဒဧကရီဟာလည္း ဆရာခ်စ္က စာနဲ႔ ဖဲြ႕ႏုိင္သမွ်လွေအာင္ ဖြဲ႕ထားသမွ် ဆရာဝသုန္က သူ႔စုတ္ခ်က္နဲ႔ ခ်ယ္မႈန္းထားတာ စာလံုးေတြကိုမီတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ပါဒဧကရီရဲ႕ အလွနဲ႔ မာနေတြက ဝတၳဳဖတ္ၿပီးတဲ့က်မကို ထပ္ဖတ္ဖို႔ ထပ္ၾကည့္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္လြန္းလို႔ လတိုင္း အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ေမွ်ာ္ရတာ အေမာပါ။ ပါဒဧကရီရဲ႕ မာနေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက ဆြဲေဆာင္လြန္းလို႔ တလ တလ အျမန္ကုန္ပါေစဆုေတာင္းခဲ့ရတာ။ က်န္ေသးတယ္ ပန္းခ်ီဆရာေလး ဒီပါရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ ႐ုပ္ပံုလႊာ ....။
က်မအမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ခ်စ္ေသာပါဒဧကရီက ပန္မဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္၊ လကၤာဒီပခ်စ္သူက ႐ႈမဝ အခန္းဆက္ ေနာက္ၿပီး ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ ဦးစံရွားက ခ်ယ္ရီအခန္းဆက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ မွားခ်င္လည္း မွားႏိုင္တဲ့အတြက္ ျငင္းခ်င္တဲ့သူေတြ ျငင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဝသုန္ဆြဲတဲ့ ဦးစံရွားမွ တကယ့္ ဦးစံရွားလို႔ က်မ ငယ္ငယ္က ထင္ခဲ့ဖူးတာပါ။ ဒီပန္းခ်ီဆရာ တကယ့္ဦးစံရွားေရွ႕မွာမ်ား သြားထိုင္ၾကည့္ေရးထားလားလို႔ကို ထင္ခဲ့ဖူးတာ။ အဲဒီ ၃ ခုလံုး ႐ုပ္ျပစာအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
က်မ ဆရာဝသုန္႔ကို အေဝးကပဲျမင္ဖူးပါတယ္။ သူက က်မဦးေလးေတြနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးတယ္။ က်မဦးေလးေတြက ပန္းခ်ီလည္းေရးၾကၿပီး ပန္းခ်ီသမားကို ခ်စ္ၾကတဲ့သူေတြကိုး။ ေနာက္ က်မေမာင္အငယ္ေကာင္ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္မွာ ပန္းခ်ီေမဂ်ာတက္ေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕သား မိ်ဳးထြန္းနဲ႔ သိခြင့္ရတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်စ္ဆံုးေရာင္းရင္းႀကီးေတြနဲ႔ က်မ ဦးေလးသားခ်င္းလို ရင္းႏွီးေပ မယ့္ ဆရာနဲ႔ေတာ့ တခါမွ စကားေတာင္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။
က်မၾကားဖူးသေလာက္ ဆရာကမာနႀကီးတယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕မာနက အကန္႔အသတ္နဲ႔ ... စာသမားေတြ ပန္းခ်ီသမားေတြအေပၚမွာ ႀကီးတာမဟုတ္ပါဘူး။ တျခားနယ္ပယ္က အနံႀကီးကြင္းက်ယ္ေတြနဲ႔ဆို မာနႀကီးတယ္လို႔ေျပာတာပါ။
အငယ္ေကာင္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ က်မက ပန္းခ်ီသမားေတြကို ရင္းႏွီးခင္မင္ပါတယ္။ မနက္က ဆရာ့သတင္းကို ဆရာ့သားမ်ိဳးထြန္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာေတြကို တေယာက္ခ်င္းစီ လိုက္ေျပာ ျဖစ္ပါတယ္ (အြန္လိုင္းကေနပါ)။ က်မေျပာမွ သူတို႔သိၾကတာ။ သူတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ မေကာင္းၾကဘူး။ ဝလံုးကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသြားလိုက္မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ က်မကေတာ့ မသြားႏိုင္ ဘူးေပါ့။ စိတ္မွန္းနဲ႔ပဲ ဆရာ့ကို ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
ပန္းခ်ီအေၾကာင္းကို က်မေသခ်ာမေျပာတတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ က်မသိသေလာက္ ဒီေခတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ပန္းခ်ီဆရာေတြ မ်ားလာေပမယ့္ ဆရာ့လိုင္းမ်ိဳးေရးတဲ့သူ တေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ မၾကာခင္မွာ လုပ္မယ့္ မဂၢဇင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေရးတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြျပပြဲလုပ္ရင္ ဆရာ့ကားေတြလည္း ပါမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ ဆရာက မဂၢဇင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးတာကိုး။
မၾကာခင္ကမွ ဆရာ့ရဲ႕ ေဒါ့ကူမန္ထရီေလး အတြက္ ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္ျဖဴရွင္က ဆုရခဲ့ေသးတာေနာ္။ ဆရာက ႐ုပ္ရွင္ထဲလည္း ဝင္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ မေမၿငိမ္းကေျပာျပတယ္။ က်မကေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိပါဘူး။ ဆရာဦးဝင္းေဖ႐ုိက္တဲ့ “ျမင့္မိုရ္ထက္ျမင့္ေသာ” မွာ စိတၱဇေဝဒနာရွင္အျဖစ္ ဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးရတာလို႔ ေျပာပါတယ္။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ က်မတို႔အားလံုးအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာသမားတေယာက္ ဆံုး႐ႈံးရျပန္တာပါ။ အဖိုးတန္ အႏုပညာသမားေတြဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေႂကြလြင့္ရေတာ့မွာလားလို႔ တေယာက္ သြားတိုင္း တခါ က်မေၾကေၾကကြဲကြဲ နာနာက်င္က်င္ စဥ္းစားမိတယ္။
ညေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ ... ဒါေပမယ့္ ဝသုန္ ဆိုတဲ့ ၾကယ္ကေတာ့ တပြင့္ထဲ ...။
****
ေနာက္ဆက္တြဲ။ ။ ပန္းခ်ီဝသုန္႔အေၾကာင္း အေသးစိတ္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုေတာေက်ာင္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးျပထားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အတိုဆံုး ဝတၳဳတိုေလးကိုေတာ့ နန္းညီ ဆီမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
Wednesday, October 22, 2008 | Labels: ေႂကြလြင့္သူ | 2 Comments
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကေမာက္ကမ ၃
ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးမိပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ တကယ္က ကေမာက္ကမ ၂ မွာ စာေရးဆရာမင္းလူ နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးၿပီးတဲ့ထိ ေရးမလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ တူးတူးသာရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ပ်င္းၿပီး ငါရပ္လိုက္ေတာ့မွပါေလ လို႔ေတြးရင္း ရပ္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္ တရက္ေက်ာ္က်မွ ျပန္ေရးမလို႔ဟာ။ ကြန္မန္႔မွာ ဝုိင္းေအာ္ထား တာေတြ႕တာနဲ႔ မေနရဲဘဲ ေရးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕က က်မပညာျပတယ္တဲ့ (အဟင့္) မဟုတ္ရ ပါဘူး၊ ပ်င္း႐ံုေလးပ်င္းမိတာပါ။ က်မကလည္း က်မပဲေလ။ ေရးရတာထက္ ဖတ္ရတာ ပိုႀကိဳက္တဲ့ သူဆိုေတာ့ ပံုမွန္ တက္ဖတ္ေနက် ဘေလာ့ေလးေတြမွာ အသစ္မေတြ႕ရင္ သြားသြား ေအာ္မိတာကိုး :) ကိုယ့္အလွည့္က် မႏြဲ႕စတမ္းေပါ့ ....။ ကိုင္း ရြာစားေရ ... မတိမ္းမေစာင္းဗိန္းေဗာင္းနဲ႔ ပို႔ ...။
ဆဒၵန္မင္းလူႏွင့္ ေသာႏုထၳိဳရ္ ကၽြႏု္ပ္
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုဟန္ထက္ေမာင္နဲ႔ နာယက အဖြဲ႕ထဲမွာပါတဲ့ အန္ကယ္ႀကီး ဖိုးေသာၾကာတို႔ က်မကို ဆရာမင္းလူဆီလႊတ္တာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ လတ္စသတ္ေတာ့ က်မက က်မရဲ႕ စီဗီမွာ အေဖနာမည္ အရင္းအျပင္ ကာတြန္းအေနာင္ဆိုၿပီး ကြင္းစ ကြင္းပိတ္နဲ႔ ထည့္ထားခဲ့ မိတာကိုး။ အဲဒီမွာ မ်ိဳးဗီဇကၽြမ္းက်င္သူ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက က်မရဲ႕ ဂ်န္နေရးရွင္း ရင္းျမစ္ကိုလိုက္ၿပီး ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ျဖင့္ မင္းလူနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တယ္ .. သူသြားဗ်ဴးရင္ျဖင့္ ဟိုကေတာ့ ေျဖမွာပဲ ဆိုၿပီး သူတို႔ဘာသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ ၿပီးေတာ့ က်မကို လႊတ္ၾကတာေလ။
တကယ္က က်မက ဆရာမင္းလူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ အကိုႀကီး ဒါ႐ိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏၰရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚခ်ိဳရီကမွ က်မအေဖရဲ႕ ညီမအငယ္ဆံုး က်မတို႔ရဲ႕ အေဒၚ ...။ ဆိုေတာ့ ေသြးဘာမွ မေတာ္စပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းပါးပါး ရင္းႏွီးတာေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ .. ဆရာမင္းလူကို က်မက ေလးစားတဲ့၊ ေၾကာက္တဲ့ အခံကရွိတယ္။
မေၾကာက္ဘဲေနမလား ဦးဝဏၰရဲ႕သမီး က်မညီမ ဝါႏုေခၚ ခ်န္ျဒာက က်မကို တခါက တိုးတုိး သတိေပးဖူးတယ္ေလ “မတူးသိလား။ သမီးတို႔ကေလးေတြက အေဖတို႔ညီအစ္ကိုေတြထဲမွာ ဦးဥာဏ္ကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ” တဲ့။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ နာမည္ရင္းက ဦးဥာဏ္ေပၚ မဟုတ္လား။
သာဓုၿခံထဲမွာ ဦးဥာဏ္ေဟ့ဆို ကေလးကစ ေခြးအဆံုး တၿခံလံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ပဲ ဆိုတာ က်မက အတြင္း သတင္း ရထားၿပီးသား။ လူေကာင္ကေသးသေလာက္ အားမနာတမ္း ဘုေျပာတတ္တာလည္း က်မက သိတယ္။ စိတ္ကလည္း ဘာတိုသလဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းခင္တယ္။ သူ႔ဆီ သြားလည္ သူ႔အစ္ကို... ဦး႐ူပရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူတိုက္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ကို ေသာက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနက်။ ဒါေပမယ့္ တခုရွိတာက က်မနဲ႔ ဆရာနဲ႔ေျပာလိုက္ရင္ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း တခုမွ မပါဘူး။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြ၊ ဂီတအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တာမ်ားတယ္။
ဆရာက လက္ဘက္ရည္ကို ခြက္အႀကီးနဲ႔ေသာက္တာ (တိုင္ကီေပါ့)။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္တိုကို ေသာက္သည္ျဖစ္ေစ မေသာက္သည္ျဖစ္ေစ လက္ၾကားမွာညႇပ္ၿပီး စကားေျပာတတ္တယ္။ က်မက ဦးဝဏၰတုိ႔ ဦးဗလ (သုေမာင္) တို႔ ထက္ သူ႔ကိုပိုခင္တယ္။ ဟိုဆရာႀကီးေတြက နားက ေတာ္ေတာ္ ေလးေတာ့ စကား ေျပာရင္ ေအာ္ေျပာရတာနဲ႔ မလြယ္ေက်ာ။ ဦးဝဏၰဆို စကားကို တိုးတုိးေလး ေျပာတာ ဆိုေတာ့ က်မက နားတဘက္ေလးေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး (သူမ်ားအေၾကာင္း ေျပာရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေတြပါ ေပၚကုန္ၿပီ :P) ဆိုေတာ့ကာ စကားကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရွင္း လင္းလင္းနဲ႔ ေျပာတဲ့ ဆရာဥာဏ္နဲ႔ က်မက ေလေပး အေတာ္ေျဖာင့္တယ္ေျပာရမယ္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္တာက ေၾကာက္တာပဲ။
ၾကည့္ရတာ က်မနဲ႔ ဆရာဥာဏ္ နည္းနည္းရင္းႏွီးတာကိုလည္း အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက သိထားပံုရတယ္။ ေမးခြန္းက တခုတည္း ေမးရမွာေနာ္။ ဘာမွမသိ နားမလည္တဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ က်မက “ဟုတ္ကဲ့” တခြန္းပဲေျပာၿပီး သဃၤန္းကၽြန္းက သာဓုၿခံကို ခ်ီတက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သြားခါနီးမွာ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ က “ညေန အဲဒီအင္တာဗ်ဴး ယူလာေပးႏိုင္ရင္ အလုပ္ရၿပီေနာ္” တဲ့။ လုပ္ပံု ...။
သဃၤန္းကၽြန္း အသင္းတိုက္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီးတာနဲ႔ က်မ ဆရာဥာဏ့္ဆီ ခ်က္ခ်င္း မသြားရဲဘူး။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ (ေမာင္ဝဏၰမိန္းမ ေဒၚခ်ိဳရည္) ဖြင့္ထားတဲ့ ကုန္စံုဆိုင္ထဲကို လွစ္ကနဲဝင္ၿပီး က်မညီမေတာ္ ကို ရွာတယ္။ အခန္႔ သင့္ပဲ မဝါႏု က မ်က္မွန္ေလး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ကုန္ပစၥည္းေတြၾကား ျမဳပ္ေနေလရဲ႕။
“ခ်န္ျဒာ ... ညီမေလး ... ဘာလုပ္ေနလဲဟင္”
“ဆိုင္ထိုင္ေပးေနရတယ္ေလ မတူးရဲ႕”
“ဟုတ္လား ... ဟိုဘက္မွာ ဦးဥာဏ္ရွိလား” (စ စံုစမ္းၿပီ)
“မေျပာတတ္ဘူးေလ ... ရွိမယ္ထင္တယ္ သြားၾကည့္ပါလား။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးစရာေလး တခုရွိလို႔ဟ။ အစ္မနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလား။ အဟဲ” (မ်က္ႏွာခ်ိဳကလည္းေသြးရ)
“ဟာ ... အင္တာဗ်ဴး မလုိ႔ ဟုတ္လား” (အထိတ္တလန္႔သံနဲ႔ေမးတာ)
“အင္းေလ”
“မလုပ္ပါနဲ႔ မတူးရယ္။ ဦးဥာဏ္အေၾကာင္းမသိဘူးလား။ ေအာ္ထုတ္မွာေနာ္။ သူကေျပာၿပီးသား၊ သူ႔ကုိအင္တာ မဗ်ဴးၾကနဲ႔တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာေတြကို သူ႔ဖာသာေရးမွာတဲ့” (အဲလိုအားေပးတာေပါ့)
“ဒါေပမယ့္ မတူးကေတာ့ မဗ်ဴးလို႔မျဖစ္ဘူးဟ” (ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုတဲ့ေလသံနဲ႔)
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ မတူးဘာသာ သြားၾကည့္ေလ။ ညီမေလးေတာ့ေၾကာက္တယ္။ မလိုက္ရဲဘူး”
သြားၿပီ ...။ အနားမွာ မုန္႔တထုပ္ကိုလာျဖဳတ္ရင္း ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ လုပ္ျပေနတဲ့ ဥကၠာ (ဝါႏုေမာင္အငယ္ဆံုး၊ ဓာတ္ခဲ လုပ္တဲ့ေကာင္) ကို ေခၚသြားဖို႔ကလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူက ကေလးဆိုေတာ့ ဘာမွ အကူအညီရမွာ မဟုတ္တဲ့ျပင္ ေပါက္ကရေတြ ဝင္ေျပာမွျဖင့္ ... ေျပးေပါက္မွားေနဦးမယ္။
ကဲ လာေလေရာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲသြားရေတာ့မွာေပါ့။ ခုျပန္စဥ္းစား ခုေၾကာက္တုန္းမို႔ ဆရာဥာဏ့္ဆီ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနမိတာပါ။ သီးခံဖတ္ပါေနာ္။ ခု ေရာက္ပါၿပီ။ သူ႔အိမ္ေပၚ တက္သြားတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဘြားကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ က်မလည္း နိဒါန္းေတြ ဘာေတြ ခ်ီမေနေတာ့ပဲ တရစပ္ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ေျပာေတာ့တာပဲ။ (စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာေတြ ေရးေရးေနတဲ့ အသားမည္းမည္း၊ ႐ုပ္ဆိုးဆိုးပုဂၢိဳလ္ႀကီးမသိလို႔။ သိရင္ က်မကို ေလးစားသြားမယ္:P)
“ဟာ ဘယ္က လွည့္လာတာလဲ။ လာ ထိုင္ေလ” လို႔ ဆရာကေျပာလိုက္တာနဲ႔ က်မက “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ သမီးဆရာ့ဆီ သက္သက္လာတာပါ။ ဆရာမွ မကူညီရင္ သမီး အလုပ္မရေတာ့ဘူး။ ကူညီပါဦး”
အဲဂလို တည့္တိုးကိုေျပာခ်လိုက္တာ။ ဆရာလည္း အံ့ေတြၾသလို႔ေပါ့။ “ဗ်ာ ... ဘယ္လို ... က်ေနာ္ နားလည္ ေအာင္ ေျပာပါဦးွဗ်” လို႔ ျပန္ေမးတယ္။
အဲဒီမွာက်မလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို နတ္သံမေႏွာဘဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ မင္းမ်ားက က်မကို လက္ေတြ႕အင္တာဗ်ဴးတခု လုပ္ခိုင္းေၾကာင္း၊ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ မင္းလူကို ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နာမည္ကိစၥ ေမးခိုင္းေၾကာင္း၊ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဒီညေန အၿပီးေပးႏုိင္ရင္ က်မ အလုပ္ရၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ... အေၾကာင္းေပါင္းစံု ရွင္းျပလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာက ဝုန္း ကနဲ စားပဲြကို လက္သီးနဲ႔ မထုပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆရာ့မ်က္ႏွာကေတာ့ အဲဒီလို ဝုန္း ကနဲျမည္ေအာင္ စားပြဲကိုေျခနဲ႔ ပိတ္ကန္လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ျဗဳန္းကနဲလန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ အေပါက္ဝကို မ်က္ေစ့က ရွာမိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္ (အဲဒီကတည္းက စာနယ္ဇင္းသမားျဖစ္ဖို႔ ဇာတာပါလာတာထင္ပါရဲ႕။ ခုဆို ေျပးေပါက္ အရင္ရွာတတ္တာ က်င့္သားေတာင္ရေနၿပီ :p)
“ဒီလူေတြ ... ဒါ သက္သက္ လူလည္က်တာဗ်”
“.......” (ေခါင္းေလးငံု႔ၿပီး မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ေပါ့)
“က်ေနာ္က အင္တာဗ်ဴးေတြ မေျဖဘူးဆိုတာသိလုိ႔ ခုလိုလုပ္တာ”
“ဟုတ္ .... ကဲ့ ... ဆရာ” (အတိုးဆံုး အသံ)
“က်ေနာ္မေျဖဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ”
“ဟိုဒင္း ... သမီး အလုပ္မရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆရာ” (အဲဒီမွာ က်မမ်က္ႏွာက ဆီးေစ့ေလာက္ပဲရွိမလား မေျပာတတ္ဘူး၊ မ်က္ႏွာငယ္တာေျပာပါတယ္)
က်မရဲ႕မ်က္ႏွာကပဲ တကယ့္သနားစရာ ျဖစ္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ တခုေတာ့ လုပ္လိုက္ပါဦးမယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ နတ္ေကာင္းေလးကပဲ ႏိုင္သြားလို႔လားမသိဘူး ....
“အင္းေလ ... ေျဖေပးလိုက္ပ့ါမယ္။ ဒါ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပဲေနာ္။ လာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြား မယ္” ဆိုၿပီး ေရွ႕က ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္ထြက္သြားေလေတာ့ က်မကလည္း ေနာက္ကေန (ေပ်ာ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာပိုးေလးသတ္လို႔) ခပ္ကုပ္ကုပ္ လိုက္သြားရေလသတည္းေပါ့။
ကဲေမးခြန္းစၿပီ “ဒီလိုပါဆရာ ေလထန္ကုန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကုိ ဆရာေပးတာလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္ပါသလား” ... ဒါပဲ ....။
“လိုက္မွတ္ ... ေျပာမယ္ ... ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ စာေရးဆရာေတြ ထိုင္ ထုိင္ေလကန္တဲ့ ဒီေနရာကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ဘယ္ကဘယ္လို ေခၚျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိတာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္ကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ေခၚၾကမယ္ေဟ့လို႔ ေျပာမိခ်င္လည္း ေျပာမိ သြားလိမ့္မယ္ဗ်။ တခါက ဆရာမစန္းစန္းႏြဲ႕ကထင္တယ္ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ဒီလို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာမည္မ်ိဳး မင္းလူ ေပးတာ ေနမွာပဲလို႔ ဒီဆိုင္မွာထုိင္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီနာမည္ကို မင္းလူ ေပးတာ ဆိုၿပီးျဖစ္ကုန္တာျဖစ္မယ္။ အျဖစ္မွန္ကေတာ့ က်ေနာ္ေပးမိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါပဲ သြားေရးေတာ့။ ေရးၿပီးရင္ က်ေနာ့္ကိုလာျပဦး”
က်မမွာ ကက္ဆက္လည္းမပါ။ လက္နဲ႔ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္ ... စိတ္ထဲကမွတ္ၿပီး ဆရာမင္းလူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဆရာကေတာ့ က်မ ျပန္ေရး ထားတာကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး တလံုးမွမျပင္ဘဲ ျပန္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေအးဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားက ဓားစာခံပါ။ ဟိုလူေတြလုပ္ပံု မဟုတ္ဘူး” လို႔ မေၾကမခ်မ္းေျပာရွာပါတယ္။ က်မ အလုပ္မရမွာ စိုးလို႔သာ ဒီအင္တာဗ်ဴးကို သူေပးခဲ့တာပါ။ က်မ႐ုပ္ကလည္း ဒီအလုပ္ကိုမွမရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ပံု ေပါက္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကုိ စာေပေလာကထဲ ေရာက္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတဲ့ ဆရာ့ကို ဒီေန႔ထိ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါ။
ဆရာ့ဆီကေန အင္တာဗ်ဴးေလး အေခ်ာသတ္ၿပီး ျပန္တဲ့အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ အသင္းတိုက္ ကေန ေရတာရွည္ လမ္းသစ္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ အင္တာဗ်ဴးေရးထားတဲ့ စာရြက္ကို မဟာေဆြစတိုင္ ထိုင္ေနတဲ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္လက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္တာနဲ႔ သူက ဖတ္ၾကည့္ၿပီး (ဖိုးပါႀကီးလို) းၿပံဳးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မေရးထားတာကို နည္းနည္း ျဖဳတ္ျပင္ ဘာညာလုပ္ၿပီး စာစီ သမား ဆီ တန္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ “ကဲ ... နက္ျဖန္ကစၿပီး အလုပ္ဆင္းေတာ့။ အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ စာရင္းမွာ ညည္းနာမည္ ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မအူျမဴးလိုက္ပံုက ဘာနဲ႔မွ မႏိႈင္း ယွဥ္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါ။
က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာသက္တမ္း တပတ္မျပည့္ခင္မွာ ထြက္လာတဲ့ အင္တာဗ်ဴး အစ္ရွဴး ၂ မွာ က်မရဲ႕ ဆရာမင္းလူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴဳးပါလာပါတယ္။ ဒီတိုင္းပါလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဝင္းဝင္း ဆိုတဲ့သူက ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္ (ကြယ္လြန္) ကို တပံုစံထဲ ဗ်ဴးထားတာနဲ႔ ယွဥ္လ်က္သား။ အဲဒီေတာ့မွ ေၾသာ္ လတ္စသတ္ ေတာ့ ပြဲဆူေအာင္လုပ္တာကိုး လို႔ ငတံုးက်မ သေဘာေပါက္ရပါေတာ့တယ္။
ဂ်ာနယ္ေလးကို ဆရာမင္းလူကို သြားေပးတဲ့အခါမွာ ဆရာက ၾကည့္ၿပီး “ထင္ေတာ့ ထင္သားဗ်။ ဒီလူေတြ တခုခုေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ခုၾကည့္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာလင္းကို ရန္တုိက္ေပးတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ က်ေနာ္က အေျဖတတ္လို႔။ ခင္ဗ်ားက ဓားစာခံပဲ” လို႔ ေဒါသတႀကီးေျပာတယ္။
ဆရာလင္းက ဒီေလထန္ကုန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို သူေပးတာလို႔ ေျဖထားတာေလ။ သူက ၁၀ တန္း အဂၤလိပ္စာသင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသင္႐ုိးမွာပါတဲ့ စာေရးဆရာမ အမ္မလီဘရြန္တီရဲ႕ ဝုသရင္းဟိုက္ ကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တာ။ ဒါနဲ႔ ၃၃ လမ္းက စာေရးဆရာေတြ ေလထိုင္ကန္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ဒီနာမည္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဳးမွာ ေရးထား ေလရဲ႕။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာမင္းလူက သူမမွတ္မိေတာ့ပါဘူးေျပာလို႔။ တကယ္လို႔ ဒီနာမည္ကို သူေပးတာပါ ေျပာလိုက္ရင္ ပြဲဆူၿပီး သက္သက္မယ့္ ဆရာ ၂ ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ရမယ့္အေပါက္။
အဲဒီမွာ က်မလည္း စာနယ္ဇင္းပါးမဝေသးခင္မွာတင္ စာနယ္ဇင္းအတတ္ပညာတခုကို ရလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေၾသာ္ ... လတ္စသတ္ေတာ့ မရွိရွိတာ ရွာႀကံဖြၿပီး ဂ်ာနယ္ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္တာပါလား လို႔ေလ။ အဲဒီထဲမွာ က်မ၊ ဆရာမင္းလူနဲ႔ ဆရာလင္းတို႔က ဓားစာခံေတြ ေပါ့ (ဝင္းဝင္း ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဓားစာခံမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူလည္း ဖြတဲ့ထဲပါတယ္)။ တကယ္က ေလထန္ကုန္းကိစၥ ဘာအေရးႀကီးလဲ။ ဒီနာမည္ ဘယ္သူေပးေပး ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ႀကံဖန္ သတင္းလုပ္ေရးရင္း အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ဆိုတာ တေခတ္ဆန္းခဲ့ေလရဲ႕ (ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန)။
က်မလည္း စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကို အူလည္လည္နဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ မေပၚေသးတဲ့၊ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေခတ္ထေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က သတင္းဂ်ာနယ္ ပံုစံေလး နည္းနည္းစၿပီး ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးတယ္ ဆိုရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရး ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက စာေပကင္ေပတိုင္မႉးႀကီးကေတာ့ ဗိုလ္မႉး ေအးထြန္းပါ။ (ကဲ ၄ ကေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာ္ျငာေလးေတာ့ဝင္ခဲ့ဦးမယ္ ... အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးက ရတဲ့ အတြင္းသတင္းေတြအေၾကာင္း ေရးမွာ ငွဲငွဲ။ တူးတူးသာတို႔ အမွတ္မရွိပံုမ်ားေနာ္ :P)
ဆဒၵန္မင္းလူႏွင့္ ေသာႏုထၳိဳရ္ ကၽြႏု္ပ္
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုဟန္ထက္ေမာင္နဲ႔ နာယက အဖြဲ႕ထဲမွာပါတဲ့ အန္ကယ္ႀကီး ဖိုးေသာၾကာတို႔ က်မကို ဆရာမင္းလူဆီလႊတ္တာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ လတ္စသတ္ေတာ့ က်မက က်မရဲ႕ စီဗီမွာ အေဖနာမည္ အရင္းအျပင္ ကာတြန္းအေနာင္ဆိုၿပီး ကြင္းစ ကြင္းပိတ္နဲ႔ ထည့္ထားခဲ့ မိတာကိုး။ အဲဒီမွာ မ်ိဳးဗီဇကၽြမ္းက်င္သူ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက က်မရဲ႕ ဂ်န္နေရးရွင္း ရင္းျမစ္ကိုလိုက္ၿပီး ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ျဖင့္ မင္းလူနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တယ္ .. သူသြားဗ်ဴးရင္ျဖင့္ ဟိုကေတာ့ ေျဖမွာပဲ ဆိုၿပီး သူတို႔ဘာသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ ၿပီးေတာ့ က်မကို လႊတ္ၾကတာေလ။
တကယ္က က်မက ဆရာမင္းလူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ အကိုႀကီး ဒါ႐ိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏၰရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚခ်ိဳရီကမွ က်မအေဖရဲ႕ ညီမအငယ္ဆံုး က်မတို႔ရဲ႕ အေဒၚ ...။ ဆိုေတာ့ ေသြးဘာမွ မေတာ္စပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းပါးပါး ရင္းႏွီးတာေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ .. ဆရာမင္းလူကို က်မက ေလးစားတဲ့၊ ေၾကာက္တဲ့ အခံကရွိတယ္။
မေၾကာက္ဘဲေနမလား ဦးဝဏၰရဲ႕သမီး က်မညီမ ဝါႏုေခၚ ခ်န္ျဒာက က်မကို တခါက တိုးတုိး သတိေပးဖူးတယ္ေလ “မတူးသိလား။ သမီးတို႔ကေလးေတြက အေဖတို႔ညီအစ္ကိုေတြထဲမွာ ဦးဥာဏ္ကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ” တဲ့။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ နာမည္ရင္းက ဦးဥာဏ္ေပၚ မဟုတ္လား။
သာဓုၿခံထဲမွာ ဦးဥာဏ္ေဟ့ဆို ကေလးကစ ေခြးအဆံုး တၿခံလံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ပဲ ဆိုတာ က်မက အတြင္း သတင္း ရထားၿပီးသား။ လူေကာင္ကေသးသေလာက္ အားမနာတမ္း ဘုေျပာတတ္တာလည္း က်မက သိတယ္။ စိတ္ကလည္း ဘာတိုသလဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းခင္တယ္။ သူ႔ဆီ သြားလည္ သူ႔အစ္ကို... ဦး႐ူပရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူတိုက္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ကို ေသာက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနက်။ ဒါေပမယ့္ တခုရွိတာက က်မနဲ႔ ဆရာနဲ႔ေျပာလိုက္ရင္ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း တခုမွ မပါဘူး။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြ၊ ဂီတအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တာမ်ားတယ္။
ဆရာက လက္ဘက္ရည္ကို ခြက္အႀကီးနဲ႔ေသာက္တာ (တိုင္ကီေပါ့)။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္တိုကို ေသာက္သည္ျဖစ္ေစ မေသာက္သည္ျဖစ္ေစ လက္ၾကားမွာညႇပ္ၿပီး စကားေျပာတတ္တယ္။ က်မက ဦးဝဏၰတုိ႔ ဦးဗလ (သုေမာင္) တို႔ ထက္ သူ႔ကိုပိုခင္တယ္။ ဟိုဆရာႀကီးေတြက နားက ေတာ္ေတာ္ ေလးေတာ့ စကား ေျပာရင္ ေအာ္ေျပာရတာနဲ႔ မလြယ္ေက်ာ။ ဦးဝဏၰဆို စကားကို တိုးတုိးေလး ေျပာတာ ဆိုေတာ့ က်မက နားတဘက္ေလးေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး (သူမ်ားအေၾကာင္း ေျပာရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေတြပါ ေပၚကုန္ၿပီ :P) ဆိုေတာ့ကာ စကားကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရွင္း လင္းလင္းနဲ႔ ေျပာတဲ့ ဆရာဥာဏ္နဲ႔ က်မက ေလေပး အေတာ္ေျဖာင့္တယ္ေျပာရမယ္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္တာက ေၾကာက္တာပဲ။
ၾကည့္ရတာ က်မနဲ႔ ဆရာဥာဏ္ နည္းနည္းရင္းႏွီးတာကိုလည္း အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက သိထားပံုရတယ္။ ေမးခြန္းက တခုတည္း ေမးရမွာေနာ္။ ဘာမွမသိ နားမလည္တဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ က်မက “ဟုတ္ကဲ့” တခြန္းပဲေျပာၿပီး သဃၤန္းကၽြန္းက သာဓုၿခံကို ခ်ီတက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သြားခါနီးမွာ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ က “ညေန အဲဒီအင္တာဗ်ဴး ယူလာေပးႏိုင္ရင္ အလုပ္ရၿပီေနာ္” တဲ့။ လုပ္ပံု ...။
သဃၤန္းကၽြန္း အသင္းတိုက္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီးတာနဲ႔ က်မ ဆရာဥာဏ့္ဆီ ခ်က္ခ်င္း မသြားရဲဘူး။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ (ေမာင္ဝဏၰမိန္းမ ေဒၚခ်ိဳရည္) ဖြင့္ထားတဲ့ ကုန္စံုဆိုင္ထဲကို လွစ္ကနဲဝင္ၿပီး က်မညီမေတာ္ ကို ရွာတယ္။ အခန္႔ သင့္ပဲ မဝါႏု က မ်က္မွန္ေလး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ကုန္ပစၥည္းေတြၾကား ျမဳပ္ေနေလရဲ႕။
“ခ်န္ျဒာ ... ညီမေလး ... ဘာလုပ္ေနလဲဟင္”
“ဆိုင္ထိုင္ေပးေနရတယ္ေလ မတူးရဲ႕”
“ဟုတ္လား ... ဟိုဘက္မွာ ဦးဥာဏ္ရွိလား” (စ စံုစမ္းၿပီ)
“မေျပာတတ္ဘူးေလ ... ရွိမယ္ထင္တယ္ သြားၾကည့္ပါလား။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးစရာေလး တခုရွိလို႔ဟ။ အစ္မနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလား။ အဟဲ” (မ်က္ႏွာခ်ိဳကလည္းေသြးရ)
“ဟာ ... အင္တာဗ်ဴး မလုိ႔ ဟုတ္လား” (အထိတ္တလန္႔သံနဲ႔ေမးတာ)
“အင္းေလ”
“မလုပ္ပါနဲ႔ မတူးရယ္။ ဦးဥာဏ္အေၾကာင္းမသိဘူးလား။ ေအာ္ထုတ္မွာေနာ္။ သူကေျပာၿပီးသား၊ သူ႔ကုိအင္တာ မဗ်ဴးၾကနဲ႔တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာေတြကို သူ႔ဖာသာေရးမွာတဲ့” (အဲလိုအားေပးတာေပါ့)
“ဒါေပမယ့္ မတူးကေတာ့ မဗ်ဴးလို႔မျဖစ္ဘူးဟ” (ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုတဲ့ေလသံနဲ႔)
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ မတူးဘာသာ သြားၾကည့္ေလ။ ညီမေလးေတာ့ေၾကာက္တယ္။ မလိုက္ရဲဘူး”
သြားၿပီ ...။ အနားမွာ မုန္႔တထုပ္ကိုလာျဖဳတ္ရင္း ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ လုပ္ျပေနတဲ့ ဥကၠာ (ဝါႏုေမာင္အငယ္ဆံုး၊ ဓာတ္ခဲ လုပ္တဲ့ေကာင္) ကို ေခၚသြားဖို႔ကလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူက ကေလးဆိုေတာ့ ဘာမွ အကူအညီရမွာ မဟုတ္တဲ့ျပင္ ေပါက္ကရေတြ ဝင္ေျပာမွျဖင့္ ... ေျပးေပါက္မွားေနဦးမယ္။
ကဲ လာေလေရာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲသြားရေတာ့မွာေပါ့။ ခုျပန္စဥ္းစား ခုေၾကာက္တုန္းမို႔ ဆရာဥာဏ့္ဆီ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနမိတာပါ။ သီးခံဖတ္ပါေနာ္။ ခု ေရာက္ပါၿပီ။ သူ႔အိမ္ေပၚ တက္သြားတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဘြားကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ က်မလည္း နိဒါန္းေတြ ဘာေတြ ခ်ီမေနေတာ့ပဲ တရစပ္ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ေျပာေတာ့တာပဲ။ (စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာေတြ ေရးေရးေနတဲ့ အသားမည္းမည္း၊ ႐ုပ္ဆိုးဆိုးပုဂၢိဳလ္ႀကီးမသိလို႔။ သိရင္ က်မကို ေလးစားသြားမယ္:P)
“ဟာ ဘယ္က လွည့္လာတာလဲ။ လာ ထိုင္ေလ” လို႔ ဆရာကေျပာလိုက္တာနဲ႔ က်မက “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ သမီးဆရာ့ဆီ သက္သက္လာတာပါ။ ဆရာမွ မကူညီရင္ သမီး အလုပ္မရေတာ့ဘူး။ ကူညီပါဦး”
အဲဂလို တည့္တိုးကိုေျပာခ်လိုက္တာ။ ဆရာလည္း အံ့ေတြၾသလို႔ေပါ့။ “ဗ်ာ ... ဘယ္လို ... က်ေနာ္ နားလည္ ေအာင္ ေျပာပါဦးွဗ်” လို႔ ျပန္ေမးတယ္။
အဲဒီမွာက်မလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို နတ္သံမေႏွာဘဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ မင္းမ်ားက က်မကို လက္ေတြ႕အင္တာဗ်ဴးတခု လုပ္ခိုင္းေၾကာင္း၊ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ မင္းလူကို ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နာမည္ကိစၥ ေမးခိုင္းေၾကာင္း၊ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဒီညေန အၿပီးေပးႏုိင္ရင္ က်မ အလုပ္ရၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ... အေၾကာင္းေပါင္းစံု ရွင္းျပလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာက ဝုန္း ကနဲ စားပဲြကို လက္သီးနဲ႔ မထုပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆရာ့မ်က္ႏွာကေတာ့ အဲဒီလို ဝုန္း ကနဲျမည္ေအာင္ စားပြဲကိုေျခနဲ႔ ပိတ္ကန္လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ျဗဳန္းကနဲလန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ အေပါက္ဝကို မ်က္ေစ့က ရွာမိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္ (အဲဒီကတည္းက စာနယ္ဇင္းသမားျဖစ္ဖို႔ ဇာတာပါလာတာထင္ပါရဲ႕။ ခုဆို ေျပးေပါက္ အရင္ရွာတတ္တာ က်င့္သားေတာင္ရေနၿပီ :p)
“ဒီလူေတြ ... ဒါ သက္သက္ လူလည္က်တာဗ်”
“.......” (ေခါင္းေလးငံု႔ၿပီး မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ေပါ့)
“က်ေနာ္က အင္တာဗ်ဴးေတြ မေျဖဘူးဆိုတာသိလုိ႔ ခုလိုလုပ္တာ”
“ဟုတ္ .... ကဲ့ ... ဆရာ” (အတိုးဆံုး အသံ)
“က်ေနာ္မေျဖဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ”
“ဟိုဒင္း ... သမီး အလုပ္မရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆရာ” (အဲဒီမွာ က်မမ်က္ႏွာက ဆီးေစ့ေလာက္ပဲရွိမလား မေျပာတတ္ဘူး၊ မ်က္ႏွာငယ္တာေျပာပါတယ္)
က်မရဲ႕မ်က္ႏွာကပဲ တကယ့္သနားစရာ ျဖစ္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ တခုေတာ့ လုပ္လိုက္ပါဦးမယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ နတ္ေကာင္းေလးကပဲ ႏိုင္သြားလို႔လားမသိဘူး ....
“အင္းေလ ... ေျဖေပးလိုက္ပ့ါမယ္။ ဒါ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပဲေနာ္။ လာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြား မယ္” ဆိုၿပီး ေရွ႕က ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္ထြက္သြားေလေတာ့ က်မကလည္း ေနာက္ကေန (ေပ်ာ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာပိုးေလးသတ္လို႔) ခပ္ကုပ္ကုပ္ လိုက္သြားရေလသတည္းေပါ့။
ကဲေမးခြန္းစၿပီ “ဒီလိုပါဆရာ ေလထန္ကုန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကုိ ဆရာေပးတာလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္ပါသလား” ... ဒါပဲ ....။
“လိုက္မွတ္ ... ေျပာမယ္ ... ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ စာေရးဆရာေတြ ထိုင္ ထုိင္ေလကန္တဲ့ ဒီေနရာကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ဘယ္ကဘယ္လို ေခၚျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိတာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္ကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ေခၚၾကမယ္ေဟ့လို႔ ေျပာမိခ်င္လည္း ေျပာမိ သြားလိမ့္မယ္ဗ်။ တခါက ဆရာမစန္းစန္းႏြဲ႕ကထင္တယ္ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ဒီလို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာမည္မ်ိဳး မင္းလူ ေပးတာ ေနမွာပဲလို႔ ဒီဆိုင္မွာထုိင္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီနာမည္ကို မင္းလူ ေပးတာ ဆိုၿပီးျဖစ္ကုန္တာျဖစ္မယ္။ အျဖစ္မွန္ကေတာ့ က်ေနာ္ေပးမိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါပဲ သြားေရးေတာ့။ ေရးၿပီးရင္ က်ေနာ့္ကိုလာျပဦး”
က်မမွာ ကက္ဆက္လည္းမပါ။ လက္နဲ႔ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္ ... စိတ္ထဲကမွတ္ၿပီး ဆရာမင္းလူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဆရာကေတာ့ က်မ ျပန္ေရး ထားတာကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး တလံုးမွမျပင္ဘဲ ျပန္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေအးဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားက ဓားစာခံပါ။ ဟိုလူေတြလုပ္ပံု မဟုတ္ဘူး” လို႔ မေၾကမခ်မ္းေျပာရွာပါတယ္။ က်မ အလုပ္မရမွာ စိုးလို႔သာ ဒီအင္တာဗ်ဴးကို သူေပးခဲ့တာပါ။ က်မ႐ုပ္ကလည္း ဒီအလုပ္ကိုမွမရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ပံု ေပါက္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကုိ စာေပေလာကထဲ ေရာက္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတဲ့ ဆရာ့ကို ဒီေန႔ထိ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါ။
ဆရာ့ဆီကေန အင္တာဗ်ဴးေလး အေခ်ာသတ္ၿပီး ျပန္တဲ့အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ အသင္းတိုက္ ကေန ေရတာရွည္ လမ္းသစ္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ အင္တာဗ်ဴးေရးထားတဲ့ စာရြက္ကို မဟာေဆြစတိုင္ ထိုင္ေနတဲ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္လက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္တာနဲ႔ သူက ဖတ္ၾကည့္ၿပီး (ဖိုးပါႀကီးလို) းၿပံဳးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မေရးထားတာကို နည္းနည္း ျဖဳတ္ျပင္ ဘာညာလုပ္ၿပီး စာစီ သမား ဆီ တန္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ “ကဲ ... နက္ျဖန္ကစၿပီး အလုပ္ဆင္းေတာ့။ အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ စာရင္းမွာ ညည္းနာမည္ ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မအူျမဴးလိုက္ပံုက ဘာနဲ႔မွ မႏိႈင္း ယွဥ္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါ။
က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာသက္တမ္း တပတ္မျပည့္ခင္မွာ ထြက္လာတဲ့ အင္တာဗ်ဴး အစ္ရွဴး ၂ မွာ က်မရဲ႕ ဆရာမင္းလူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴဳးပါလာပါတယ္။ ဒီတိုင္းပါလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဝင္းဝင္း ဆိုတဲ့သူက ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္ (ကြယ္လြန္) ကို တပံုစံထဲ ဗ်ဴးထားတာနဲ႔ ယွဥ္လ်က္သား။ အဲဒီေတာ့မွ ေၾသာ္ လတ္စသတ္ ေတာ့ ပြဲဆူေအာင္လုပ္တာကိုး လို႔ ငတံုးက်မ သေဘာေပါက္ရပါေတာ့တယ္။
ဂ်ာနယ္ေလးကို ဆရာမင္းလူကို သြားေပးတဲ့အခါမွာ ဆရာက ၾကည့္ၿပီး “ထင္ေတာ့ ထင္သားဗ်။ ဒီလူေတြ တခုခုေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ခုၾကည့္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာလင္းကို ရန္တုိက္ေပးတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ က်ေနာ္က အေျဖတတ္လို႔။ ခင္ဗ်ားက ဓားစာခံပဲ” လို႔ ေဒါသတႀကီးေျပာတယ္။
ဆရာလင္းက ဒီေလထန္ကုန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို သူေပးတာလို႔ ေျဖထားတာေလ။ သူက ၁၀ တန္း အဂၤလိပ္စာသင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသင္႐ုိးမွာပါတဲ့ စာေရးဆရာမ အမ္မလီဘရြန္တီရဲ႕ ဝုသရင္းဟိုက္ ကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တာ။ ဒါနဲ႔ ၃၃ လမ္းက စာေရးဆရာေတြ ေလထိုင္ကန္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ဒီနာမည္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဳးမွာ ေရးထား ေလရဲ႕။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာမင္းလူက သူမမွတ္မိေတာ့ပါဘူးေျပာလို႔။ တကယ္လို႔ ဒီနာမည္ကို သူေပးတာပါ ေျပာလိုက္ရင္ ပြဲဆူၿပီး သက္သက္မယ့္ ဆရာ ၂ ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ရမယ့္အေပါက္။
အဲဒီမွာ က်မလည္း စာနယ္ဇင္းပါးမဝေသးခင္မွာတင္ စာနယ္ဇင္းအတတ္ပညာတခုကို ရလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေၾသာ္ ... လတ္စသတ္ေတာ့ မရွိရွိတာ ရွာႀကံဖြၿပီး ဂ်ာနယ္ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္တာပါလား လို႔ေလ။ အဲဒီထဲမွာ က်မ၊ ဆရာမင္းလူနဲ႔ ဆရာလင္းတို႔က ဓားစာခံေတြ ေပါ့ (ဝင္းဝင္း ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဓားစာခံမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူလည္း ဖြတဲ့ထဲပါတယ္)။ တကယ္က ေလထန္ကုန္းကိစၥ ဘာအေရးႀကီးလဲ။ ဒီနာမည္ ဘယ္သူေပးေပး ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ႀကံဖန္ သတင္းလုပ္ေရးရင္း အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ဆိုတာ တေခတ္ဆန္းခဲ့ေလရဲ႕ (ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန)။
က်မလည္း စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကို အူလည္လည္နဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ မေပၚေသးတဲ့၊ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေခတ္ထေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က သတင္းဂ်ာနယ္ ပံုစံေလး နည္းနည္းစၿပီး ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးတယ္ ဆိုရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရး ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက စာေပကင္ေပတိုင္မႉးႀကီးကေတာ့ ဗိုလ္မႉး ေအးထြန္းပါ။ (ကဲ ၄ ကေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာ္ျငာေလးေတာ့ဝင္ခဲ့ဦးမယ္ ... အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးက ရတဲ့ အတြင္းသတင္းေတြအေၾကာင္း ေရးမွာ ငွဲငွဲ။ တူးတူးသာတို႔ အမွတ္မရွိပံုမ်ားေနာ္ :P)
Sunday, October 19, 2008 | Labels: ျဖတ္သန္းမႈစာစု | 5 Comments
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ၂
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ၁ ကို ေရးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ကာ ၂ ေတြ ၃ ေတြကို ေရးဖို႔ တာဝန္က ရွိလာပါတယ္။ ကိုယ္က ၁ လို႔ လုပ္မိေခ်တာကိုး။ ရွည္ဦးဟ တူးတူးသာဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပါးပိတ္႐ိုက္ဖို႔သာ ေကာင္းေတာ့တယ္။ တကယ္က က်မ စာမေရးခ်င္ဘူး။ ပ်င္းေနတာ ..။ ဒါေပမယ့္လည္း က်မရဲ႕ စိတ္ေတြက စာေတြအရမ္းေရးေနခ်င္တယ္။ စိတ္က ေရးခ်င္တာကို လက္က မလိုက္ႏိုင္တာလည္း ဒုကၡေနာ္။ ဒီၾကားထဲ ေျမႇာက္ေပးသူ (အဆင္းဘီးတပ္ေပးသူ) ေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ဆိုေတာ့ ကိုယ္စတဲ့ဇာတ္လမ္း ကိုယ္ အဆံုးသတ္မွျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ အစုတ္ကေလးေရွ႕ ထိုင္ရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ ေရးေတာ့မယ္။ ကေမာက္ကမ ဆိုတဲ့အတိုင္း တကယ့္ ကေမာက္ကမပါ။ ၁ မွာက ကိုေလးျဖဴနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို ေရးလိုက္မိၿပီ။ ခုက တကယ့္ဒီေလာကထဲ စဝင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေရးပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယေျမာက္ ေရးတာ ဆိုေတာ့ ၂ လို႔တပ္မယ္။ ဘယ္လိုမွမေအာင့္ေမ့ပါနဲ႔။ တူးတူးသာကိုက ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတာပါ ...။
အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး
အဲဒီေန႔က ေနလည္းမသာ၊ မိုးလည္း မရြာပါ။ (ဘယ္ေနသာမလဲ ညႀကီးကိုး။ ဘယ္မိုးရြာမလဲ မိုးတြင္းမွ မဟုတ္တာ :P) ဒီကိစၥကို အစျပဳတဲ့ က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီမေလး မႏွင္းငံုက က်မကို ေၾကာ္ျငာတခု ျပတဲ့ အခ်ိန္က တခုေသာ ေႏြရာသီရဲ႕ ညတညေပါ့ .... ။
ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကဆင္းၿပီး ဟုတ္ၿပီဟုတ္ရဲ႕နဲ႔ ဆမ္ေဆာင္ဆားဗစ္စင္တာမွာ အလုပ္ဝင္ ...။ အင္ဂ်င္နီယာ ကံမပါဘူးဘဲ ေျပာရမလားမသိ (တကယ္က စာ႐ူးေပ႐ူးပဲလုပ္ခ်င္ေနတာ) ။ အဲဒီတုန္းက ေဇာ္ဝင္းထြတ္နဲ႔ ရင္ဂို ဆိုတဲ့ အိပ္မက္လမ္းသီခ်င္းကို လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ကဖြင့္ေနတာ ၾကားတာနဲ႔ ကုိယ္လိုရာ ကိုယ္ဆြဲေတြးၿပီး ငါေတာ့ စာေပေလာကကိုပဲ ေျခစံုပစ္ ဝင္ေတာ့မဟဲ့လို႔ ဆံုးျဖတ္ ...၊ လစာေကာ ေကာ္မရွင္ပါ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကေန မုိက္မိုက္ကမ္းကမ္း ထြက္ခဲ့တာ (လိုက္မလုပ္ ၾကနဲ႔ေနာ္)။
က်မရဲ႕ ညီမေလး မႏွင္းငံုက က်မ႐ူးတာကိုသိေတာ့ (သူလည္းစာ႐ူးပဲေလ၊ က်မေလာက္သာ မေပါရဲတာ) တရက္ က်မကို ေၾကာ္ျငာတခုျပတယ္။ လစ္ဗင္းကာလာက ေၾကာ္ျငာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မ အဲဒီ အခ်ိန္က အဲဒီမဂၢဇင္းကို ေသခ်ာကို မဖတ္ဖူးဘူး။ လူက ရသမွ ရသ ဆိုၿပီးေအာ္ေနတာ ဆိုေတာ့ စီးပြားေရးနဲ႔ ေၾကာ္ျငာမဂၢဇင္း ဘယ္ဖတ္ဘူးမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲက ေၾကာ္ျငာကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ...။
အယ္ဒီတာ ေခၚတာေလ။ ရသ မဟုတ္ေပမယ့္ က်မလုပ္ခ်င္တဲ့ စာေပအလုပ္နဲ႔ နီးစပ္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ သူက ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးတင္ရမယ္လို႔ ပါတယ္။ ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္က စီးပြားေရးတခုခုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို စီဗီေဖာင္နဲ႔အတူ ေရးတင္ပါတဲ့။ က်မက ညီမေလးကို အထြန္႔တက္တယ္ “ဟာ ငါက ဘယ္လို ေဆာင္းပါး ေရးရမွာလဲဟ” ဆိုေတာ့ သူက ဆရာမႀကီးစတိုင္နဲ႔ “မတူးတို႔ ၿမိဳ႕မွာ ဘာေပါလဲ” တဲ့။
“ဘာေပါရမွာလဲ။ ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပဲ ေပါတာ” ဆိုေတာ့ ညီမက “အဲဒါဆို မတူး လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေရးေပါ့” လို႔ အႀကံေပးတယ္။ က်မကလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆို ထုိင္ၿပီး အာ႐ိုက္ရတာ၊ ေသာက္ရတာ၊ ေရေႏြးအိုး တအိုးၿပီး တအိုး ကုန္တဲ့ထိ ကုိယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလို မထတန္း ေနရတာ ႀကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ အိုေကေပါ့။ ငါေရးၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုတာက စတာပါပဲ။ အ႐ူးေက်ာ နင္းမိတယ္ ဆိုမလားေတာ့မသိဘူး။
က်မလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေဆာင္းပါးကို တက္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေရး (ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲဒါ ေဆာင္းပါးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဝတၳဳလိုလို ဘာလိုလုိနဲ႔) အဲဒီ႐ံုးကိုသြားၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ ေနလိုက္တယ္။ အေမကေတာ့ အလုပ္မရွိဘဲ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနတဲ့ က်မကို တပြမ္ပြမ္ေပါ့ေလ။ ဒီၾကားထဲ က်မဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္ထိုင္တဲ့ ၄၆ လမ္းက ဝါနီျပာ တိုက္ကိုသြား။ ဟုိ ေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္လုပ္။ သူတို႔နဲ႔ (သူတို႔ဆိုတာ ဦးေအာင္ျပည့္ရယ္၊ ပန္းခ်ီ ေမာင္ေမာင္သိုက္ရဲ႕ တူ ဒီဇိုင္းကိုစည္သူရယ္၊ က်မလိုပဲ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနတဲ့ ဦးသိုက္ရဲ႕ ေနာက္တူတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္စမ္းရယ္ေပါ့) လက္ဘက္ရည္ေသာက္၊ အာ႐ိုက္၊ အလုပ္ေလးဘာေလး ဝိုင္းလုပ္ေပး။ အလုပ္ဆိုလို႔ တခါ ဝုိင္းလုပ္ေပးဖူးတာေလး ေျပာရဦးမယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ႕ “မႏွင္းဆီကို က်ေနာ္ခ်စ္သည္” ဆိုတဲ့စကား ကုိပဲ ပတ္လည္႐ိုက္၊ ဝလံုးပံုေလး ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာလား ဝတၳဳလား မသိတဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ဖဲျပား ဝါေလးေတြ ေကာ္နဲ႔ ကပ္ရတာ။ မဂၢဇင္း တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ကပ္ရတာပဲ (ထြင္ခ်က္) ။
မၾကာဘူး ဝါနီျပာလည္း သက္ဇိုး မရွည္ရွာပါဘူး ျပဳတ္ကေရာ။ က်မလည္း ေရာင္ေျခာက္ဆယ္ ဘဝက မတက္ဘဲ ဒီတိုင္းေပၿပီးေနေနတာ။ လစ္ဗင္းကာလာကို ေလွ်ာက္ထားတာလည္း ေမ့ေနတာ။ ေမ့ဆို ေလွ်ာက္တာပဲ ၄၊ ၅၊ ၆ လ ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ သူလည္း ခန္႔ၿပီးေရာေပါ့လို႔ ေတြးၿပီး အေမေကၽြးတဲ့ထမင္းကိုစား၊ ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္၊ လက္ဘက္ ရည္ ဆိုင္ထိုင္၊ သယ္ယင္းေတြနဲ႔ အာ႐ိုက္ အဲလိုလုပ္ေနရင္း တရက္သားမွာေတာ့ ေဘးအိမ္ကို ဖုန္းဝင္လာပါ ေတာ့တယ္။ တူးတူးသာ ဆိုေတာ့ က်မလည္း သြားကိုင္လိုက္ေရာ ဟိုဘက္က “ဟန္ထက္ေမာင္ပါ” တဲ့။
ဟန္ထက္ေမာင္ ..။ ဘယ္ကဟန္ထက္ေမာင္လဲေပါ့။ သိမွ မသိဘဲ။ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ က်မ။ သူနဲ႔က်မ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေျပာတဲ့ စကားကို ေအာက္မွာ ေရးျပမယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ တူးတူးသာ ေျပာေနပါတယ္”
“ေၾသာ္ မတူးတူးသာလား။ က်ေနာ္ ဟန္ထက္ေမာင္ပါ”
“ရွင္ ... ဘယ္က ဟန္ထက္ေမာင္လဲ။ က်မ မသိပါဘူးရွင္”
“ခင္ဗ်ာ ... ဟုိဒင္း ... အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ပါ” (အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္ .. ဒြတ္ခ .. တခါမွ မၾကားဖူးဘူး)
“ဟုတ္ကဲ့၊ က်မဘာလုပ္ေပးရပါမလဲ”
“ေၾသာ္။ မတူးတူးသာကို အင္တာဗ်ဴးမလို႔ပါ” (ဟင္ ငါက ဆလစ္ဗရစ္တီလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ...ထက္ထက္မိုးဦး နဲ႔ေတာ့ မမွားတန္ပါဘူးေလ)
“က်မကိုလားဟင္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
“အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္တုိက္ကိုလာခဲ့ပါ။ ဒီေန႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီအေရာက္ေနာ္။ မတူးတူးသာ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရမယ္”
“ဟုိ ... ဘယ္လိုလာရမလဲဟင္” (အဲေလာက္ဒူတာ)
“ေရတာရွည္ လမ္းသစ္လမ္း ေရာက္ေအာင္သာလာခဲ့ လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္ .... ကိုဖုန္းဆက္လိုက္” (စိတ္မရွည္သံနဲ႔။ တကယ္က အဲေလာက္ေျပာျပတာေတာင္ ေတာ္လွၿပီေလ)
“ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ”
“ဂြပ္”
တူးတူးသာတို႔ အသံုးမက်လိုက္ပံုမ်ား။ အဲဒီဟန္ထက္ေမာင္ဆိုတာ လစ္ဗင္းကာလာ မဂၢဇင္းရဲ႕ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါး ရွင္တဲ့။ ကာဗာစတိုရီေတြ ေရးတာဆိုပဲ။ က်မကမသိဆို ခုဏေျပာခဲ့သလို လစ္ဗင္းကာလာမွ မဖတ္ျဖစ္ဘဲကိုး။ သူကေတာ့ ဒီလာက္ႏိုင္ငံေက်ာ္ မဂၢဇင္းႀကီးက ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္ဆိုေတာ့ သိမွာပဲဆိုၿပီး ... ေနာက္ ဒီမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူ ဆိုေတာ့ သိကိုသိရမယ္ေပါ့ေလ။ အဲလိုတြက္ပံုရတာ။ ၿပီးေတာ့ သူက အယ္ခ်ဳပ္ က်မကို အလုပ္ေပးမယ့္သူ ....။
အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ က်မ တေယာက္ ဘုမသိဘမသိ အင္တာဗ်ဴးတိုက္ကို ေရာက္သြား၊ ဟိုမွာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္လုပ္ေနၾက။ ငါေလွ်ာက္တာ လစ္ဗင္းကာလာပါ။ ဘယ့္ႏွယ္ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ဝင္ပါလာတာပါလိမ့္ေပါ့။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေတြးရင္း ထိုင္ေစာင့္ေန။ အဲ့တုန္းက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ပထမဆံုးအစ္႐ွဴးပဲ ထြက္ရ ေသးတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ပုလင္းဖင္ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးခပ္ဝဝ အကိုႀကီးကိုလည္း ကိုဟန္ထက္ေမာင္လို႔ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ လားလား က်မကို ဝင္ခဲ့ပါဆိုေခၚၿပီး ဗ်ဴးေတာ့တာကိုး။ ဆလီဗရစ္တီ မို႔လို႔ ဗ်ဴးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ခန္႔မလို႔ အင္တာဗ်ဴးတာပါ။ ဒီလိုတဲ့ ...။
က်မရဲ႕ လစ္ဗင္းကာလာက ေလွ်ာက္လႊာကို ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ေတြ႕တယ္။ လစ္ဗင္းကာလာက က်မကို မေရြးေတာ့ အဲဒီေလွ်ာက္လႊာကို သူက (အလားအလာရွိမယ့္ ေကာင္မေလးပဲဆိုၿပီး :P) လိုရမယ္ရ သိမ္းထား လိုက္တယ္။ အဲဒီ ဝတၳဳမက် ေဆာင္းပါးမက် အဂၤါမစံုတဲ့စာကို သူက အေရးအသားေလး နည္းနည္းညက္တယ္ ဆိုၿပီးသကာလမွာ အေရာင္တင္ေပးလိုက္ရင္ ေတာက္ေျပာင္သြားမယ္လို႔ ထင္ပံုရပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ေနာင္တရေနေလာက္ၿပီ။ ဘာလို႔ဆို က်မက ေရးေတာ့မွာကိုး။ (အမယ္မင္း အေရာင္တင္မိတာ မွားၿပီအေမရဲ႕ လို႔ေတာင္ ငိုခ်င္းခ်ခ်င္ခ်ေနမွာ)
ထားပါေတာ့ေလ ... အဲဒီမွာ အသားျဖဴျဖဴ၊ ခပ္ဝဝ၊ ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ ခန္႔ခန္႔ အန္ကယ္ႀကီး (သူ႔အေၾကာင္း ကလည္း ေရးေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ခုလိုႀကိဳေျပာထားမွ) တေယာက္က က်မကို အရင္ဗ်ဴးပါတယ္။ အဲဒီ အန္ကယ္ ႀကီးက ဖိုးေသာၾကာ (ေခတ္/ မိုး) ပါ။ ေခတ္ ဆိုတာ ဗမာ့ေခတ္၊ မိုးဆိုတာ ကေတာ့ မိုးႀကိဳးေပါ့။ အဲဒီသတင္းစာ ၂ ေစာင္မွာ သတင္းေထာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အန္ကယ္ႀကီးေလ။
ကိုဟန္ထက္ေမာင္ကလည္း ေဆးေပါ့လိပ္တိုေလးဖြာလိုက္၊ ဒီဇိုင္နာကို ဟိုဟာဒီဟာ ေျပာလိုက္၊ က်မကို တခ်က္တခ်က္ လွည့္ဗ်ဴးလိုက္ လုပ္ပါတယ္။ ဗ်ဴးတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေတာင္ေမးေျမာက္ေမးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲတို႔ဘာတို႔ေတာ့ ဘယ္ေမးမလဲ။ (ေမးရင္လည္း က်မက မသိဘူးလို႔ ေျဖမွာေပါ့ :P)
ဘာေတြေမးလဲေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်မကို စာေမးပြဲစစ္တယ္။ က်မ သူတို႔အတြက္ အင္တာဗ်ဴး တခုလုပ္ေပးရမယ္တဲ့။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးုလုပ္ၿပီး ေရးၿပီးယူလာႏိုင္ရင္ အလုပ္ရၿပီတဲ့။ ကဲ ... လုပ္မယ္ေပါ့ က်မက။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ .... ဘုရား ဘုရား အင္တာဗ်ဴးတဲ့သူမွန္သမွ်ကို ဘုဂလန္႔ လုပ္ လုပ္လႊတ္တတ္တဲ့ စာေရးဆရာမင္းလူ တဲ့။ ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းကေတာ့ ၃၃ လမ္းထဲက စာေရးဆရာေတြ ထိုင္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေလထန္ကုန္း လို႔ ေပးတဲ့သူက ဆရာမင္းလူလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလား ..။ အဲလို ေမးရမွာဆိုပဲ။ (အခၽြန္နဲ႔ မ တာေလ ... ကဲ အပိုင္း ၃ ကို ေနာက္မ်ားမွပဲ)။
အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး
အဲဒီေန႔က ေနလည္းမသာ၊ မိုးလည္း မရြာပါ။ (ဘယ္ေနသာမလဲ ညႀကီးကိုး။ ဘယ္မိုးရြာမလဲ မိုးတြင္းမွ မဟုတ္တာ :P) ဒီကိစၥကို အစျပဳတဲ့ က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီမေလး မႏွင္းငံုက က်မကို ေၾကာ္ျငာတခု ျပတဲ့ အခ်ိန္က တခုေသာ ေႏြရာသီရဲ႕ ညတညေပါ့ .... ။
ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကဆင္းၿပီး ဟုတ္ၿပီဟုတ္ရဲ႕နဲ႔ ဆမ္ေဆာင္ဆားဗစ္စင္တာမွာ အလုပ္ဝင္ ...။ အင္ဂ်င္နီယာ ကံမပါဘူးဘဲ ေျပာရမလားမသိ (တကယ္က စာ႐ူးေပ႐ူးပဲလုပ္ခ်င္ေနတာ) ။ အဲဒီတုန္းက ေဇာ္ဝင္းထြတ္နဲ႔ ရင္ဂို ဆိုတဲ့ အိပ္မက္လမ္းသီခ်င္းကို လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ကဖြင့္ေနတာ ၾကားတာနဲ႔ ကုိယ္လိုရာ ကိုယ္ဆြဲေတြးၿပီး ငါေတာ့ စာေပေလာကကိုပဲ ေျခစံုပစ္ ဝင္ေတာ့မဟဲ့လို႔ ဆံုးျဖတ္ ...၊ လစာေကာ ေကာ္မရွင္ပါ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကေန မုိက္မိုက္ကမ္းကမ္း ထြက္ခဲ့တာ (လိုက္မလုပ္ ၾကနဲ႔ေနာ္)။
က်မရဲ႕ ညီမေလး မႏွင္းငံုက က်မ႐ူးတာကိုသိေတာ့ (သူလည္းစာ႐ူးပဲေလ၊ က်မေလာက္သာ မေပါရဲတာ) တရက္ က်မကို ေၾကာ္ျငာတခုျပတယ္။ လစ္ဗင္းကာလာက ေၾကာ္ျငာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မ အဲဒီ အခ်ိန္က အဲဒီမဂၢဇင္းကို ေသခ်ာကို မဖတ္ဖူးဘူး။ လူက ရသမွ ရသ ဆိုၿပီးေအာ္ေနတာ ဆိုေတာ့ စီးပြားေရးနဲ႔ ေၾကာ္ျငာမဂၢဇင္း ဘယ္ဖတ္ဘူးမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲက ေၾကာ္ျငာကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ...။
အယ္ဒီတာ ေခၚတာေလ။ ရသ မဟုတ္ေပမယ့္ က်မလုပ္ခ်င္တဲ့ စာေပအလုပ္နဲ႔ နီးစပ္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ သူက ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးတင္ရမယ္လို႔ ပါတယ္။ ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္က စီးပြားေရးတခုခုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို စီဗီေဖာင္နဲ႔အတူ ေရးတင္ပါတဲ့။ က်မက ညီမေလးကို အထြန္႔တက္တယ္ “ဟာ ငါက ဘယ္လို ေဆာင္းပါး ေရးရမွာလဲဟ” ဆိုေတာ့ သူက ဆရာမႀကီးစတိုင္နဲ႔ “မတူးတို႔ ၿမိဳ႕မွာ ဘာေပါလဲ” တဲ့။
“ဘာေပါရမွာလဲ။ ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပဲ ေပါတာ” ဆိုေတာ့ ညီမက “အဲဒါဆို မတူး လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေရးေပါ့” လို႔ အႀကံေပးတယ္။ က်မကလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆို ထုိင္ၿပီး အာ႐ိုက္ရတာ၊ ေသာက္ရတာ၊ ေရေႏြးအိုး တအိုးၿပီး တအိုး ကုန္တဲ့ထိ ကုိယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလို မထတန္း ေနရတာ ႀကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ အိုေကေပါ့။ ငါေရးၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုတာက စတာပါပဲ။ အ႐ူးေက်ာ နင္းမိတယ္ ဆိုမလားေတာ့မသိဘူး။
က်မလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေဆာင္းပါးကို တက္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေရး (ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲဒါ ေဆာင္းပါးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဝတၳဳလိုလို ဘာလိုလုိနဲ႔) အဲဒီ႐ံုးကိုသြားၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ ေနလိုက္တယ္။ အေမကေတာ့ အလုပ္မရွိဘဲ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနတဲ့ က်မကို တပြမ္ပြမ္ေပါ့ေလ။ ဒီၾကားထဲ က်မဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္ထိုင္တဲ့ ၄၆ လမ္းက ဝါနီျပာ တိုက္ကိုသြား။ ဟုိ ေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္လုပ္။ သူတို႔နဲ႔ (သူတို႔ဆိုတာ ဦးေအာင္ျပည့္ရယ္၊ ပန္းခ်ီ ေမာင္ေမာင္သိုက္ရဲ႕ တူ ဒီဇိုင္းကိုစည္သူရယ္၊ က်မလိုပဲ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနတဲ့ ဦးသိုက္ရဲ႕ ေနာက္တူတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္စမ္းရယ္ေပါ့) လက္ဘက္ရည္ေသာက္၊ အာ႐ိုက္၊ အလုပ္ေလးဘာေလး ဝိုင္းလုပ္ေပး။ အလုပ္ဆိုလို႔ တခါ ဝုိင္းလုပ္ေပးဖူးတာေလး ေျပာရဦးမယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ႕ “မႏွင္းဆီကို က်ေနာ္ခ်စ္သည္” ဆိုတဲ့စကား ကုိပဲ ပတ္လည္႐ိုက္၊ ဝလံုးပံုေလး ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာလား ဝတၳဳလား မသိတဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ဖဲျပား ဝါေလးေတြ ေကာ္နဲ႔ ကပ္ရတာ။ မဂၢဇင္း တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ကပ္ရတာပဲ (ထြင္ခ်က္) ။
မၾကာဘူး ဝါနီျပာလည္း သက္ဇိုး မရွည္ရွာပါဘူး ျပဳတ္ကေရာ။ က်မလည္း ေရာင္ေျခာက္ဆယ္ ဘဝက မတက္ဘဲ ဒီတိုင္းေပၿပီးေနေနတာ။ လစ္ဗင္းကာလာကို ေလွ်ာက္ထားတာလည္း ေမ့ေနတာ။ ေမ့ဆို ေလွ်ာက္တာပဲ ၄၊ ၅၊ ၆ လ ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ သူလည္း ခန္႔ၿပီးေရာေပါ့လို႔ ေတြးၿပီး အေမေကၽြးတဲ့ထမင္းကိုစား၊ ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္၊ လက္ဘက္ ရည္ ဆိုင္ထိုင္၊ သယ္ယင္းေတြနဲ႔ အာ႐ိုက္ အဲလိုလုပ္ေနရင္း တရက္သားမွာေတာ့ ေဘးအိမ္ကို ဖုန္းဝင္လာပါ ေတာ့တယ္။ တူးတူးသာ ဆိုေတာ့ က်မလည္း သြားကိုင္လိုက္ေရာ ဟိုဘက္က “ဟန္ထက္ေမာင္ပါ” တဲ့။
ဟန္ထက္ေမာင္ ..။ ဘယ္ကဟန္ထက္ေမာင္လဲေပါ့။ သိမွ မသိဘဲ။ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ က်မ။ သူနဲ႔က်မ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေျပာတဲ့ စကားကို ေအာက္မွာ ေရးျပမယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ တူးတူးသာ ေျပာေနပါတယ္”
“ေၾသာ္ မတူးတူးသာလား။ က်ေနာ္ ဟန္ထက္ေမာင္ပါ”
“ရွင္ ... ဘယ္က ဟန္ထက္ေမာင္လဲ။ က်မ မသိပါဘူးရွင္”
“ခင္ဗ်ာ ... ဟုိဒင္း ... အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ပါ” (အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္ .. ဒြတ္ခ .. တခါမွ မၾကားဖူးဘူး)
“ဟုတ္ကဲ့၊ က်မဘာလုပ္ေပးရပါမလဲ”
“ေၾသာ္။ မတူးတူးသာကို အင္တာဗ်ဴးမလို႔ပါ” (ဟင္ ငါက ဆလစ္ဗရစ္တီလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ...ထက္ထက္မိုးဦး နဲ႔ေတာ့ မမွားတန္ပါဘူးေလ)
“က်မကိုလားဟင္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
“အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္တုိက္ကိုလာခဲ့ပါ။ ဒီေန႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီအေရာက္ေနာ္။ မတူးတူးသာ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရမယ္”
“ဟုိ ... ဘယ္လိုလာရမလဲဟင္” (အဲေလာက္ဒူတာ)
“ေရတာရွည္ လမ္းသစ္လမ္း ေရာက္ေအာင္သာလာခဲ့ လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္ .... ကိုဖုန္းဆက္လိုက္” (စိတ္မရွည္သံနဲ႔။ တကယ္က အဲေလာက္ေျပာျပတာေတာင္ ေတာ္လွၿပီေလ)
“ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ”
“ဂြပ္”
တူးတူးသာတို႔ အသံုးမက်လိုက္ပံုမ်ား။ အဲဒီဟန္ထက္ေမာင္ဆိုတာ လစ္ဗင္းကာလာ မဂၢဇင္းရဲ႕ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါး ရွင္တဲ့။ ကာဗာစတိုရီေတြ ေရးတာဆိုပဲ။ က်မကမသိဆို ခုဏေျပာခဲ့သလို လစ္ဗင္းကာလာမွ မဖတ္ျဖစ္ဘဲကိုး။ သူကေတာ့ ဒီလာက္ႏိုင္ငံေက်ာ္ မဂၢဇင္းႀကီးက ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္ဆိုေတာ့ သိမွာပဲဆိုၿပီး ... ေနာက္ ဒီမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူ ဆိုေတာ့ သိကိုသိရမယ္ေပါ့ေလ။ အဲလိုတြက္ပံုရတာ။ ၿပီးေတာ့ သူက အယ္ခ်ဳပ္ က်မကို အလုပ္ေပးမယ့္သူ ....။
အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ က်မ တေယာက္ ဘုမသိဘမသိ အင္တာဗ်ဴးတိုက္ကို ေရာက္သြား၊ ဟိုမွာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္လုပ္ေနၾက။ ငါေလွ်ာက္တာ လစ္ဗင္းကာလာပါ။ ဘယ့္ႏွယ္ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ဝင္ပါလာတာပါလိမ့္ေပါ့။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေတြးရင္း ထိုင္ေစာင့္ေန။ အဲ့တုန္းက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ပထမဆံုးအစ္႐ွဴးပဲ ထြက္ရ ေသးတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ပုလင္းဖင္ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးခပ္ဝဝ အကိုႀကီးကိုလည္း ကိုဟန္ထက္ေမာင္လို႔ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ လားလား က်မကို ဝင္ခဲ့ပါဆိုေခၚၿပီး ဗ်ဴးေတာ့တာကိုး။ ဆလီဗရစ္တီ မို႔လို႔ ဗ်ဴးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ခန္႔မလို႔ အင္တာဗ်ဴးတာပါ။ ဒီလိုတဲ့ ...။
က်မရဲ႕ လစ္ဗင္းကာလာက ေလွ်ာက္လႊာကို ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ေတြ႕တယ္။ လစ္ဗင္းကာလာက က်မကို မေရြးေတာ့ အဲဒီေလွ်ာက္လႊာကို သူက (အလားအလာရွိမယ့္ ေကာင္မေလးပဲဆိုၿပီး :P) လိုရမယ္ရ သိမ္းထား လိုက္တယ္။ အဲဒီ ဝတၳဳမက် ေဆာင္းပါးမက် အဂၤါမစံုတဲ့စာကို သူက အေရးအသားေလး နည္းနည္းညက္တယ္ ဆိုၿပီးသကာလမွာ အေရာင္တင္ေပးလိုက္ရင္ ေတာက္ေျပာင္သြားမယ္လို႔ ထင္ပံုရပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ေနာင္တရေနေလာက္ၿပီ။ ဘာလို႔ဆို က်မက ေရးေတာ့မွာကိုး။ (အမယ္မင္း အေရာင္တင္မိတာ မွားၿပီအေမရဲ႕ လို႔ေတာင္ ငိုခ်င္းခ်ခ်င္ခ်ေနမွာ)
ထားပါေတာ့ေလ ... အဲဒီမွာ အသားျဖဴျဖဴ၊ ခပ္ဝဝ၊ ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ ခန္႔ခန္႔ အန္ကယ္ႀကီး (သူ႔အေၾကာင္း ကလည္း ေရးေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ခုလိုႀကိဳေျပာထားမွ) တေယာက္က က်မကို အရင္ဗ်ဴးပါတယ္။ အဲဒီ အန္ကယ္ ႀကီးက ဖိုးေသာၾကာ (ေခတ္/ မိုး) ပါ။ ေခတ္ ဆိုတာ ဗမာ့ေခတ္၊ မိုးဆိုတာ ကေတာ့ မိုးႀကိဳးေပါ့။ အဲဒီသတင္းစာ ၂ ေစာင္မွာ သတင္းေထာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အန္ကယ္ႀကီးေလ။
ကိုဟန္ထက္ေမာင္ကလည္း ေဆးေပါ့လိပ္တိုေလးဖြာလိုက္၊ ဒီဇိုင္နာကို ဟိုဟာဒီဟာ ေျပာလိုက္၊ က်မကို တခ်က္တခ်က္ လွည့္ဗ်ဴးလိုက္ လုပ္ပါတယ္။ ဗ်ဴးတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေတာင္ေမးေျမာက္ေမးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲတို႔ဘာတို႔ေတာ့ ဘယ္ေမးမလဲ။ (ေမးရင္လည္း က်မက မသိဘူးလို႔ ေျဖမွာေပါ့ :P)
ဘာေတြေမးလဲေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်မကို စာေမးပြဲစစ္တယ္။ က်မ သူတို႔အတြက္ အင္တာဗ်ဴး တခုလုပ္ေပးရမယ္တဲ့။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးုလုပ္ၿပီး ေရးၿပီးယူလာႏိုင္ရင္ အလုပ္ရၿပီတဲ့။ ကဲ ... လုပ္မယ္ေပါ့ က်မက။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ .... ဘုရား ဘုရား အင္တာဗ်ဴးတဲ့သူမွန္သမွ်ကို ဘုဂလန္႔ လုပ္ လုပ္လႊတ္တတ္တဲ့ စာေရးဆရာမင္းလူ တဲ့။ ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းကေတာ့ ၃၃ လမ္းထဲက စာေရးဆရာေတြ ထိုင္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေလထန္ကုန္း လို႔ ေပးတဲ့သူက ဆရာမင္းလူလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလား ..။ အဲလို ေမးရမွာဆိုပဲ။ (အခၽြန္နဲ႔ မ တာေလ ... ကဲ အပိုင္း ၃ ကို ေနာက္မ်ားမွပဲ)။
Saturday, October 18, 2008 | Labels: ျဖတ္သန္းမႈစာစု | 6 Comments
ဝတၳဳတို ၁၄
တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တခုကို စိတ္ကူးနဲ႔ ေရာေမႊထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ခ်ေရးဖို႔ က်မကို ေျမႇာက္ေပးတဲ့သူက ရွိေနေတာ့ နဂိုကတည္းက ေရးခ်င္ခ်င္က်မအတြက္ အဆင္ေျပသြား တာေပါ့ေလ။ တခုဝန္ခံစရာရွိတာက ဒီဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုးရယ္၊ ေနရာရယ္ ကလြဲရင္ နာမည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ပံု အေသးစိတ္က က်မရဲ႕ စိတ္ကူးသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ တူးတူးသာတေယာက္ ႐ူးၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖိုလိုလို၊ ဂမၻီရလိုလို လုပ္လာပါလားလို႔ ထင္ရင္လည္း ထင္ႏိုင္ပါတယ္ :P ကဲ ... ငါ့တူႀကီးေရ ေရးၿပီေဟ့။ ေျပာခဲ့သလို ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာေပးေပါ့ကြာ .. ဟုတ္လား။
ဝါးရင္းတုတ္ ပံုျပင္
တကယ့္ကို ထိတ္လန္႔ အံ့ၾသစရာ အျဖစ္အပ်က္တခု က်မတို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕အသက္က လြန္ေရာကကၽြံေရာ ၁၁ ႏွစ္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ က်မရဲ႕ အသက္ကို အတိအက် မမွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သန္လ်င္တၿမိဳ႕လံုး ဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအျဖစ္ အပ်က္ကိုေတာ့ က်မ မေမ့ႏိုင္ဘူး။
က်မေမေမရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း အန္တီတိုးမွာ သိပ္ေခ်ာသိပ္လွတဲ့ တူမ ၂ ေယာက္ ရွိတယ္။ အႀကီးက ဝါဝါ၊ အငယ္က နီနီ တဲ့။ သူတို႔ အေမက အဂၤလို ျမန္မာစပ္ဆိုေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာ ေလးေတြက ႏုဖပ္ၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အသားေလးေတြကလည္း ျဖဴေဖြးလို႔။ သူတို႔က အေဒၚအပ်ိဳႀကီး အန္တီတိုးနဲ႔ ေနတာမ်ားတယ္။ ေမေမက အန္တီတိုးဆီသြားလည္ရင္ က်မပါ လိုက္လိုက္သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီမမေတြက ၁၀ တန္းတဲ့။ မမဝါက ၁၀ တန္း ၁ ႏွစ္က် ထားတာ။ မမနီကေတာ့ အဲဒီႏွစ္ကမွ ၁၀ တန္းေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားတဲ့ ေျဖာင့္စင္းနက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ေတြကို အလယ္ခြဲ ခြဲထားတဲ့ ဂ်ဴးလိယက္ ပံုစံ ဆံပင္ေလးေတြ ဆင္တူ၊ အက်ႌဆင္တူ ထဘီဆင္တူနဲ႔ အဲဒီ မမႏွစ္ေယာက္ကို က်မ အၿမဲ ေငး ေငး ၾကည့္မိတယ္။ အသက္က မတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ့ အမႊာညီအစ္မလို႔ေတာင္ တခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္က ခုလို တံတားႀကီး မထိုးရေသးတဲ့ အခ်ိန္၊ သန္လ်င္လို ေတာက်က် ၿမိဳ႕ကေလးမွာ တကယ့္ စတားေတြေပါ့။
ကိုကို ကာလသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဝါဝါနဲ႔ နီနီ ဆိုတာ မေျပာျဖစ္တဲ့ေန႔ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ သူတို႔ ၂ ေယာက္က လွသေလာက္ မာနႀကီးတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မဝင္စားဘူး ဆိုတာကလည္း အဲဒီတုန္းက ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ က်လိက်လိနဲ႔ အသည္းယားစရာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မရတဲ့ အမဲ သည္းနဲ႔ ပက္ ဆိုတာလို အဲဒီညီအစ္မကို ကြယ္ရာမွာ မလိုတမာ စကားတင္းေျပာၾကတယ္။
ေမေမကေတာ့ “မာနႀကီးမယ္ဆိုလည္း ႀကီးေလာက္တယ္ေလ၊ သူတို႔က သန္လ်င္မွာ အခ်မ္းသာဆံုး ဆိုတဲ့ စာရင္းထဲ ပါတာကိုး” လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ၂ ေယာက္ လွတာကေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး။
ခ်မ္းသာတယ္ဆိုလို႔ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား စီးႏိုင္တဲ့သူ အေရအတြက္ လက္ ၅ ေခ်ာင္း မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ မမတို႔ ေဖေဖက အနက္ေရာင္ မာဆီဒီး ကားႀကီး စီးႏိုင္တယ္ေလ။ သူတို႔အိမ္ႀကီးကလည္း က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေကာင္းဆံုး နဲ႔ အႀကီးဆံုး ဆိုတဲ့ထဲမွာ ပါပါတယ္။
မာနႀကီးတဲ့ သူတို႔ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္တဲ့ ဘယ္ေယာက္်ားသားမဆို တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္ရတာ ခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ ညီအစ္မက ဟားတုိက္ေလွာင္ေျပာင္လႊတ္လိုက္ တာခ်ည္းပဲလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ကုန္တာ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ အရက္အိုးထဲ ေခါင္းနစ္ကုန္တာ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ စစ္ထဲ ဝင္သြားတာ .... သူတို႔ေၾကာင့္ ... သူတို႔ေၾကာင့္ ဆိုတာေတြက တခါနဲ႔ တခါ မထပ္ေစရဘူး။ ပိုတယ္ မထင္ပါနဲ႔ ... က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး အေနအထားနဲ႔ အဲလိုကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
တခုေသာ ဒီဇင္ဘာ မနက္ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး တၿမိဳ႕လံုး အထိတ္တလန္႔နဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခုက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္း တပုဒ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က သန္လ်င္မွာ ႏွင္းေတြ ေဝေနေလရဲ႕ ....။
* * * *
ႏွင္းမႈန္ကေလးေတြ က်ေနတဲ့အသံက ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔။ ႏွင္းေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ နီနီ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဴရွင္ခ်ိန္ကို မနက္ပိုင္း ေရြးတာေပါ့။ မမက နီနီ႔လိုမဟုတ္ ဘူး။ မနက္အေစာႀကီးထရမွာ ပ်င္းတယ္တဲ့။ စာကိုညဥ့္နက္ထိ ၾကည့္ၿပီး မနက္ကို ေစာေစာ မထဘူး။ သူကေတာ့ဟုတ္တာေပါ့ တႏွစ္က်ၿပီးသားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းလည္း ျပန္မွ မတက္ေတာ့တာ။
နီနီကေတာ့ မနက္အေစာႀကီးထ၊ ခ်မ္းလို႔ ေရမခ်ိဳးႏိုင္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သနပ္ခါးကို ေရႀကဲေလး လိမ္း၊ ဒက္ဒီႏိုင္ငံျခားက ဝယ္လာတဲ့ ယုန္ေမႊးဆြယ္တာ အညိဳေလးနဲ႔ က်ဴရွင္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြား ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ေပါ့။ ေက်ာင္းက ေန႔လည္မွ တတ္ရတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဝတ္စံုဝတ္စရာ မလိုေသးဘူး ေလ။ ဆြယ္တာေလးနဲ႔လိုက္တဲ့ ထဘီကို နီက ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္တတ္တယ္။ ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္။ နီ႔ေခါင္းမွာ ၿခံထဲက စပယ္႐ံုမွာပြင့္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းတခက္ခ်ိဳးပန္ခဲ့တယ္။ ပန္းေလးက သိပ္လတ္ဆတ္ တာပဲ။ ႏွင္းမႈံေလးေတြတင္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းကို နီ သိပ္ခ်စ္တာေလ။ အိပ္ပုပ္ႀကီးတဲ့ မမကေတာ့ အဲလို အခြင့္အေရးေတြ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေဖေဖ ဆင္တူဝယ္ေပးတဲ့ ဆြယ္တာေလးေတာင္ မမ ထုတ္မဝတ္ရ ေသးဘူး။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕ႀကီးက အိပ္ေမာက်ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အိပ္မႈန္စံုမႊား အေျခအေနလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ နီတက္ရမယ့္ က်ဴရွင္ဘက္မွာဆို အိမ္ေတြ တံခါးေတာင္ မဖြင့္ေသးဘူး။ ဒီေန႔ထူးဆန္းတယ္။ ခါတိုင္းဆို နီ သာဓုလမ္းထဲ ခ်ိဳးဝင္လိုက္တာနဲ႔ သိန္းတန္ကို ေတြ႕ရၿပီ။ နီ႔ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္၊ ၿပီးရင္ နီ႔ကိုသူ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာေျပာ၊ သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုနဲ႔။ ရီရတယ္။ နီက သူ႔ကိုျပန္ခ်စ္ရမတဲ့။
သူ႔႐ုပ္ကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါဘူး။ အသားလတ္လတ္၊ ႏွာတံေပၚေပၚနဲ႔ အရပ္က ခပ္ျမင့္ျမင့္။ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ ဂ်စ္တစ္တစ္။ မေန႔ကေတာ့ နီ႔လက္ကိုသူက လွမ္းကိုင္ဖို႔လုပ္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ့ကို ေျပာပစ္ လိုက္တယ္။ နီက ဒါေတြ မစဥ္းစားေသးဘူးေလ။ စဥ္းစားရင္လား သူလိုေကာင္ေဝးလို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕က အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့သူေတြရဲ႕ သားေတြကိုေတာင္ မစဥ္းစားဘူး။ သိန္းတန္အေမက မေကာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီးတဲ့၊ ဒီေကာင္က ဆယ္တန္းကို ၁ ခါက်ထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုးတဲ့ ေတတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးပဲ။ ဘာတခုမွ ေကာင္းတာမရွိ။
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဇြဲေကာင္းတဲ့သူ။ နီ႔ေနာက္ကို လိုက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ တျခားသူေတြဆို တပ္ေခါက္ျပန္ေရာေပါ့။ သူကေတာ့ လံုးဝတပ္မေခါက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ထူးဆန္းတယ္။ ခုထိကို မေတြ႕ရေသးဘူး။ သတိရတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင္ေနက်မျမင္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္တာပါ။ တခုေတာ့ ရွိတယ္။ မေန႔က နီေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ တပ္ေခါက္သြားတာမ်ားလားမသိ။ အဲလိုဆိုလည္း ခပ္ ေကာင္းေကာင္းပဲ။
“နင္လို မေကာင္းတဲ့ မိန္းမက ေမြးတဲ့ သားမေျပာနဲ႔ ဒီတၿမိဳ႕လံုးက အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့ဟာေတြေတာင္ ငါစိတ္မဝင္စားဘူး။ ေနာက္ နင္ငါ့ေနာက္လိုက္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ ၾကားလား”
အဲလိုေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သိန္းတန္ ၿငိမ္သြားၿပီး နီ႔ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူၾကည့္တာ တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ နီလား ... မေၾကာက္ပါဘူး။ အဲလိုေျပာလိုက္ေတာ့ တေတာ ရွင္းတာေပါ့။ ခုဆို ႏွင္းမံႈကေလးေတြရယ္ နီရယ္ပဲ ရွိတယ္။ ဟင္ .... ႏွင္းေတြက ပိုေတာင္က်လာ ေသးတယ္။ ေရွ႕ကိုေတာင္ သိပ္မျမင္ရခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာ .. ေရွ႕မွာ ...။ လူတေယာက္ ထင္တယ္။ နီ႔ ေရွ႕က ပိတ္ရပ္ေနတာ။
“နီ႔ရဲ႕ လည္တိုင္ေလးက သိပ္လွ၊ သိပ္ေက်ာ့ရွင္းတာပဲ။ ဘာမွမဝတ္ဘဲကို ၾကည့္ေကာင္းတာ။ ၾကည့္စမ္း မာမီ့ ပတၱျမား ဘယက္ကေလးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္လိုက္လဲ။ ပြဲလမ္းရွိရင္ ဝတ္သြားေနာ္” လို႔ မာမီက အၿမဲေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ေဖာ့ဖေရာင္းေလးလို၊ လက္နဲ႔ ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ပဲ့ေႂကြသြားမတတ္ ျဖဴစင္ ဝင္းပ ေနတဲ့ နီ႔လည္တိုင္ေလးေပၚကို ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးတေခ်ာင္း အရွိန္နဲ႔ က်မလာခင္ထိ အဲဒီေနရာေလးက သာယာေနခဲ့တာပါ။
* * *
အံ့အားသင့္ေနတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီးရယ္ .... ေခြေခြေလးလဲက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ရယ္။ အံႀကိတ္ၿပီး “ငါက အခ်စ္ႀကီးတယ္ မိနီ သိလား။ ဒါေပမယ့့္ အေမ့ကိုထိရင္ လံုးဝမခံဘူး။ အဲဒါကို နင္ တမလြန္ထိ မွတ္သြားလိုက္” လို႔ေျပာရင္း ေနရာက ခ်ာကနည္းလွည့္ထြက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးတ ေယာက္ရယ္ ...။ က်န္ ေသးတယ္ အနီဘက္ကုိ ကူးေျပာင္းသြားတဲ့ စပယ္ပန္းခက္ကေလးရယ္ေပါ့။
ႏွင္းေတြက သည္းသည္းထန္ထန္က်ဆဲပဲ။ လမ္းကေလးက ခဏေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး သတိမဝင္ခင္ထိေပါ့။ ႏွင္းေတြေဝလြန္းလို႔ ေကာင္ေလးမ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္စေတြကို တဦးတည္းေသာ သက္ေသ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး မျမင္လိုက္ရဘူး။
* * *
အဲဒါပါပဲ .... က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ တခုကို တြင္တြင္ သံုးလာ ၾကတာ ...။ မိန္းကေလးတေယာက္လံုးကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သိန္းတန္က အဲဒီေန႔မွာပဲ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔အတူ သန္လ်င္ရဲစခန္းမွာ သြားအဖမ္းခံတယ္တဲ့။
ဝါးရင္းတုတ္ ပံုျပင္
တကယ့္ကို ထိတ္လန္႔ အံ့ၾသစရာ အျဖစ္အပ်က္တခု က်မတို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕အသက္က လြန္ေရာကကၽြံေရာ ၁၁ ႏွစ္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ က်မရဲ႕ အသက္ကို အတိအက် မမွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သန္လ်င္တၿမိဳ႕လံုး ဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအျဖစ္ အပ်က္ကိုေတာ့ က်မ မေမ့ႏိုင္ဘူး။
က်မေမေမရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း အန္တီတိုးမွာ သိပ္ေခ်ာသိပ္လွတဲ့ တူမ ၂ ေယာက္ ရွိတယ္။ အႀကီးက ဝါဝါ၊ အငယ္က နီနီ တဲ့။ သူတို႔ အေမက အဂၤလို ျမန္မာစပ္ဆိုေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာ ေလးေတြက ႏုဖပ္ၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အသားေလးေတြကလည္း ျဖဴေဖြးလို႔။ သူတို႔က အေဒၚအပ်ိဳႀကီး အန္တီတိုးနဲ႔ ေနတာမ်ားတယ္။ ေမေမက အန္တီတိုးဆီသြားလည္ရင္ က်မပါ လိုက္လိုက္သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီမမေတြက ၁၀ တန္းတဲ့။ မမဝါက ၁၀ တန္း ၁ ႏွစ္က် ထားတာ။ မမနီကေတာ့ အဲဒီႏွစ္ကမွ ၁၀ တန္းေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားတဲ့ ေျဖာင့္စင္းနက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ေတြကို အလယ္ခြဲ ခြဲထားတဲ့ ဂ်ဴးလိယက္ ပံုစံ ဆံပင္ေလးေတြ ဆင္တူ၊ အက်ႌဆင္တူ ထဘီဆင္တူနဲ႔ အဲဒီ မမႏွစ္ေယာက္ကို က်မ အၿမဲ ေငး ေငး ၾကည့္မိတယ္။ အသက္က မတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ့ အမႊာညီအစ္မလို႔ေတာင္ တခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္က ခုလို တံတားႀကီး မထိုးရေသးတဲ့ အခ်ိန္၊ သန္လ်င္လို ေတာက်က် ၿမိဳ႕ကေလးမွာ တကယ့္ စတားေတြေပါ့။
ကိုကို ကာလသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဝါဝါနဲ႔ နီနီ ဆိုတာ မေျပာျဖစ္တဲ့ေန႔ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ သူတို႔ ၂ ေယာက္က လွသေလာက္ မာနႀကီးတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မဝင္စားဘူး ဆိုတာကလည္း အဲဒီတုန္းက ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ က်လိက်လိနဲ႔ အသည္းယားစရာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မရတဲ့ အမဲ သည္းနဲ႔ ပက္ ဆိုတာလို အဲဒီညီအစ္မကို ကြယ္ရာမွာ မလိုတမာ စကားတင္းေျပာၾကတယ္။
ေမေမကေတာ့ “မာနႀကီးမယ္ဆိုလည္း ႀကီးေလာက္တယ္ေလ၊ သူတို႔က သန္လ်င္မွာ အခ်မ္းသာဆံုး ဆိုတဲ့ စာရင္းထဲ ပါတာကိုး” လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ၂ ေယာက္ လွတာကေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး။
ခ်မ္းသာတယ္ဆိုလို႔ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား စီးႏိုင္တဲ့သူ အေရအတြက္ လက္ ၅ ေခ်ာင္း မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ မမတို႔ ေဖေဖက အနက္ေရာင္ မာဆီဒီး ကားႀကီး စီးႏိုင္တယ္ေလ။ သူတို႔အိမ္ႀကီးကလည္း က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေကာင္းဆံုး နဲ႔ အႀကီးဆံုး ဆိုတဲ့ထဲမွာ ပါပါတယ္။
မာနႀကီးတဲ့ သူတို႔ ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္တဲ့ ဘယ္ေယာက္်ားသားမဆို တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္ရတာ ခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ ညီအစ္မက ဟားတုိက္ေလွာင္ေျပာင္လႊတ္လိုက္ တာခ်ည္းပဲလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ကုန္တာ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ အရက္အိုးထဲ ေခါင္းနစ္ကုန္တာ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ စစ္ထဲ ဝင္သြားတာ .... သူတို႔ေၾကာင့္ ... သူတို႔ေၾကာင့္ ဆိုတာေတြက တခါနဲ႔ တခါ မထပ္ေစရဘူး။ ပိုတယ္ မထင္ပါနဲ႔ ... က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး အေနအထားနဲ႔ အဲလိုကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
တခုေသာ ဒီဇင္ဘာ မနက္ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလး တၿမိဳ႕လံုး အထိတ္တလန္႔နဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တခုက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္း တပုဒ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က သန္လ်င္မွာ ႏွင္းေတြ ေဝေနေလရဲ႕ ....။
* * * *
ႏွင္းမႈန္ကေလးေတြ က်ေနတဲ့အသံက ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔။ ႏွင္းေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ နီနီ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဴရွင္ခ်ိန္ကို မနက္ပိုင္း ေရြးတာေပါ့။ မမက နီနီ႔လိုမဟုတ္ ဘူး။ မနက္အေစာႀကီးထရမွာ ပ်င္းတယ္တဲ့။ စာကိုညဥ့္နက္ထိ ၾကည့္ၿပီး မနက္ကို ေစာေစာ မထဘူး။ သူကေတာ့ဟုတ္တာေပါ့ တႏွစ္က်ၿပီးသားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းလည္း ျပန္မွ မတက္ေတာ့တာ။
နီနီကေတာ့ မနက္အေစာႀကီးထ၊ ခ်မ္းလို႔ ေရမခ်ိဳးႏိုင္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သနပ္ခါးကို ေရႀကဲေလး လိမ္း၊ ဒက္ဒီႏိုင္ငံျခားက ဝယ္လာတဲ့ ယုန္ေမႊးဆြယ္တာ အညိဳေလးနဲ႔ က်ဴရွင္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြား ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ေပါ့။ ေက်ာင္းက ေန႔လည္မွ တတ္ရတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဝတ္စံုဝတ္စရာ မလိုေသးဘူး ေလ။ ဆြယ္တာေလးနဲ႔လိုက္တဲ့ ထဘီကို နီက ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္တတ္တယ္။ ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္။ နီ႔ေခါင္းမွာ ၿခံထဲက စပယ္႐ံုမွာပြင့္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းတခက္ခ်ိဳးပန္ခဲ့တယ္။ ပန္းေလးက သိပ္လတ္ဆတ္ တာပဲ။ ႏွင္းမႈံေလးေတြတင္ေနတဲ့ စံပယ္ပန္းကို နီ သိပ္ခ်စ္တာေလ။ အိပ္ပုပ္ႀကီးတဲ့ မမကေတာ့ အဲလို အခြင့္အေရးေတြ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေဖေဖ ဆင္တူဝယ္ေပးတဲ့ ဆြယ္တာေလးေတာင္ မမ ထုတ္မဝတ္ရ ေသးဘူး။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕ႀကီးက အိပ္ေမာက်ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အိပ္မႈန္စံုမႊား အေျခအေနလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ နီတက္ရမယ့္ က်ဴရွင္ဘက္မွာဆို အိမ္ေတြ တံခါးေတာင္ မဖြင့္ေသးဘူး။ ဒီေန႔ထူးဆန္းတယ္။ ခါတိုင္းဆို နီ သာဓုလမ္းထဲ ခ်ိဳးဝင္လိုက္တာနဲ႔ သိန္းတန္ကို ေတြ႕ရၿပီ။ နီ႔ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္၊ ၿပီးရင္ နီ႔ကိုသူ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာေျပာ၊ သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုနဲ႔။ ရီရတယ္။ နီက သူ႔ကိုျပန္ခ်စ္ရမတဲ့။
သူ႔႐ုပ္ကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါဘူး။ အသားလတ္လတ္၊ ႏွာတံေပၚေပၚနဲ႔ အရပ္က ခပ္ျမင့္ျမင့္။ မ်က္ႏွာ ကေတာ့ ဂ်စ္တစ္တစ္။ မေန႔ကေတာ့ နီ႔လက္ကိုသူက လွမ္းကိုင္ဖို႔လုပ္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ့ကို ေျပာပစ္ လိုက္တယ္။ နီက ဒါေတြ မစဥ္းစားေသးဘူးေလ။ စဥ္းစားရင္လား သူလိုေကာင္ေဝးလို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕က အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့သူေတြရဲ႕ သားေတြကိုေတာင္ မစဥ္းစားဘူး။ သိန္းတန္အေမက မေကာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီးတဲ့၊ ဒီေကာင္က ဆယ္တန္းကို ၁ ခါက်ထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုးတဲ့ ေတတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးပဲ။ ဘာတခုမွ ေကာင္းတာမရွိ။
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဇြဲေကာင္းတဲ့သူ။ နီ႔ေနာက္ကို လိုက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ တျခားသူေတြဆို တပ္ေခါက္ျပန္ေရာေပါ့။ သူကေတာ့ လံုးဝတပ္မေခါက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ထူးဆန္းတယ္။ ခုထိကို မေတြ႕ရေသးဘူး။ သတိရတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင္ေနက်မျမင္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္တာပါ။ တခုေတာ့ ရွိတယ္။ မေန႔က နီေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ တပ္ေခါက္သြားတာမ်ားလားမသိ။ အဲလိုဆိုလည္း ခပ္ ေကာင္းေကာင္းပဲ။
“နင္လို မေကာင္းတဲ့ မိန္းမက ေမြးတဲ့ သားမေျပာနဲ႔ ဒီတၿမိဳ႕လံုးက အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့ဟာေတြေတာင္ ငါစိတ္မဝင္စားဘူး။ ေနာက္ နင္ငါ့ေနာက္လိုက္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ ၾကားလား”
အဲလိုေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သိန္းတန္ ၿငိမ္သြားၿပီး နီ႔ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူၾကည့္တာ တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ နီလား ... မေၾကာက္ပါဘူး။ အဲလိုေျပာလိုက္ေတာ့ တေတာ ရွင္းတာေပါ့။ ခုဆို ႏွင္းမံႈကေလးေတြရယ္ နီရယ္ပဲ ရွိတယ္။ ဟင္ .... ႏွင္းေတြက ပိုေတာင္က်လာ ေသးတယ္။ ေရွ႕ကိုေတာင္ သိပ္မျမင္ရခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာ .. ေရွ႕မွာ ...။ လူတေယာက္ ထင္တယ္။ နီ႔ ေရွ႕က ပိတ္ရပ္ေနတာ။
“နီ႔ရဲ႕ လည္တိုင္ေလးက သိပ္လွ၊ သိပ္ေက်ာ့ရွင္းတာပဲ။ ဘာမွမဝတ္ဘဲကို ၾကည့္ေကာင္းတာ။ ၾကည့္စမ္း မာမီ့ ပတၱျမား ဘယက္ကေလးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္လိုက္လဲ။ ပြဲလမ္းရွိရင္ ဝတ္သြားေနာ္” လို႔ မာမီက အၿမဲေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ေဖာ့ဖေရာင္းေလးလို၊ လက္နဲ႔ ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ပဲ့ေႂကြသြားမတတ္ ျဖဴစင္ ဝင္းပ ေနတဲ့ နီ႔လည္တိုင္ေလးေပၚကို ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးတေခ်ာင္း အရွိန္နဲ႔ က်မလာခင္ထိ အဲဒီေနရာေလးက သာယာေနခဲ့တာပါ။
* * *
အံ့အားသင့္ေနတဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီးရယ္ .... ေခြေခြေလးလဲက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ရယ္။ အံႀကိတ္ၿပီး “ငါက အခ်စ္ႀကီးတယ္ မိနီ သိလား။ ဒါေပမယ့့္ အေမ့ကိုထိရင္ လံုးဝမခံဘူး။ အဲဒါကို နင္ တမလြန္ထိ မွတ္သြားလိုက္” လို႔ေျပာရင္း ေနရာက ခ်ာကနည္းလွည့္ထြက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးတ ေယာက္ရယ္ ...။ က်န္ ေသးတယ္ အနီဘက္ကုိ ကူးေျပာင္းသြားတဲ့ စပယ္ပန္းခက္ကေလးရယ္ေပါ့။
ႏွင္းေတြက သည္းသည္းထန္ထန္က်ဆဲပဲ။ လမ္းကေလးက ခဏေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး သတိမဝင္ခင္ထိေပါ့။ ႏွင္းေတြေဝလြန္းလို႔ ေကာင္ေလးမ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္စေတြကို တဦးတည္းေသာ သက္ေသ ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး မျမင္လိုက္ရဘူး။
* * *
အဲဒါပါပဲ .... က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ တခုကို တြင္တြင္ သံုးလာ ၾကတာ ...။ မိန္းကေလးတေယာက္လံုးကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သိန္းတန္က အဲဒီေန႔မွာပဲ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔အတူ သန္လ်င္ရဲစခန္းမွာ သြားအဖမ္းခံတယ္တဲ့။
က်မ အစ္မ အပ်ိဳေတြကို လူႀကီးေတြ ဆံုးမတဲ့အခါတိုင္း ဝါးရင္းတုတ္က မပါမၿပီးဘဲ။
“နင္တို႔ေနာ္ ... အေျပာအဆို မတတ္ရင္ ဝါးရင္းတုတ္စာ မိသြားမယ္။ ဘာမွတ္လဲ။ ဟင္းဟင္း” အဲလိုမ်ိဳး ဆံုးမတာ မခံရဘူးတဲ့ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလးဆိုလို႔ သန္လ်င္မွာ တေယာက္မွ ရွိမယ္ မထင္ဘူး။ က်မေတာင္ အပ်ိဳမဟုတ္ေသးဘဲ ေရာေကာေသာေကာ ဆံုးမခံလိုက္ရေသး ...။
က်မတို႔ မိန္းကေလးငယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေက်ာင္းမွာ သိပ္ကို ေျပာလို႔ေကာင္းတဲ့ ကိစၥေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မေမေမက အန္တီတိုးနဲ႔ သိတဲ့သူ၊ က်မကိုယ္တိုင္ အဲဒီမမေတြအေၾကာင္းသိတဲ့ သူဆိုေတာ့ (စာေရးဆရာျဖစ္မယ့္ ဇာတာကလည္း ပါလာထင္ပါရဲ႕) ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေျပာျပေတာ့တာပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြဆိုတာ ဒီဇာတ္လမ္းေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ တေယာက္ကို တေယာက္ ပူးကပ္ ထိုင္ၾကတာ၊ ခဏေနပဲ ကိုသိန္းတန္တေယာက္ ဘြားကနဲ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့မွာ လိုလို .... ။
* * *
အဲဒီတုန္းက ဟိုးေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔အတူ ရက္မလည္ခင္မွာ ဂမၻီရဆန္ဆန္ ျဖစ္ရပ္တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ေသး တယ္။
ရက္မလည္ခင္ တည မမနီတို႔အိမ္ကို အန္တီတုိးရဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူက ရပ္ေဝးမွာေနတာ။ အသုဘအိမ္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ အဲဒီလူႀကီးက အန္တီတိုးကို “ဟဲ့တိုးတိုး ... နင့္တူမ အငယ္ေလး ဆံုးသြားတာ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးတယ္တဲ့။ ဒီအထိက မထူးဆန္းပါဘူး။ သတင္းစာမွာ ပါၿပီးသားပဲဟာ။
ထူးဆန္းတာက အဲဒီလူႀကီး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ဆက္ေျပာတဲ့ စကားေတြပါပဲ။ က်မေမေမ ၾကားခဲ့ရလို႔ က်မကိုျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီလူႀကီးက သန္လ်င္ကိုမလာခင္ အႀကီးအက်ယ္ ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ၿပီး သတိလစ္သြားတာတဲ့။ သတိလစ္တဲ့အခ်ိန္ (ေမ်ာေနခ်ိန္) သူ တေနရာကိုေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီမွာ ေသၿပီးသား သူေတြနဲ႔အတူ မမနီကိုေတြ႕တယ္တဲ့။
“ဟဲ့ နင္ တိုးတိုးတူမေလး နီနီ မဟုတ္လား။ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ဦး။ သမီးဒီမွာ အၿပီးေနမွာ။ ဦးကျပန္မွာ မဟုတ္လား။ ဦးျပန္မယ္ဆိုရင္ သမီးတခုေလာက္ မွာလိုက္ပါရေစ။ မမဝါကိုေျပာေပးပါဦးရယ္။ သမီးရဲ႕ ကြန္ပါဘူးထဲက ေဖာင္တိန္အနီေလးက သမီး သူငယ္ခ်င္း ယဥ္ယဥ့္ဥစၥာ။ ျပန္ေပးေပးပါလို႔ .. ေနာ္”
“ေအးေအး ဦးျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သြားေျပာေပးမယ္”
သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ အျပန္အလွန္ အဲလိုေတြေျပာၿပီးေနာက္မွာ အဲဒီလူႀကီးက သတိျပန္လည္လာၿပီး။ ေနျပန္ေကာင္းတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ သန္လ်င္က အန္တီတိုးဆီ အေျပးထြက္လာတာ ဆိုပဲ။
သူ႔စကားဆံုးတာနဲ႔ မမဝါက တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မမနီရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးထဲက ကြန္ပါဘူး ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ မယဥ္ယဥ္ရဲ႕ ေဖာင္တိန္ အနီေရာင္ေလးကို ေတြ႕တယ္လို႔ ေမေမက အံ့ၾသတႀကီးေျပာျပတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို က်မက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပံုျပင္တပုဒ္လို ျပန္ျပန္ေျပာျပတာ။ က်မတုိ႔ အ ထ က ၃ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ အဲဒီရက္ေတြက ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးပါပဲ။ လူတိုင္းရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာကို တြင္တြင္ေျပာေနေပမယ့္ က်မ ဝါးရင္းတုတ္ကို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ဝါးပင္နဲ႔ ဝါးလံုးကိုသိေပမယ့္ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ က်မ မသိတာ အမွန္ပါ။ ေနာက္မွ ဝါးပိတ္ဝါးရဲ႕ အရင္းဘက္ကိုေခၚတယ္ဆိုတာ သိေတာ့တာ။
ကာလ အတန္ၾကာတဲ့ အထိ ဝါးရင္းတုတ္၊ နီနီနဲ႔ သိန္းတန္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ ေမွးမွိန္ သြားျခင္းမရွိပါဘူး။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕က ေကာင္မေလးေတြဟာ သူတို႔ကိုစကားလိုက္ေျပာတဲ့ ေကာင္ေလး ေတြကို ျပန္မႀကိဳက္ႏိုင္သည့္ တိုင္ေအာင္ စကားမာမာ မေျပာရဲၾကဘူး (အဲဒီကာလေတြက ေျပာပါ တယ္။ ခုေတာ့ မသိဘူးေနာ္)။ က်မဆို ဝါးရင္းတုတ္ကိုစဥ္းစားမိတိုင္း လည္ပင္းက ယားယား လာတတ္တာ။
ကိုသိန္းတန္ကို ေသဒဏ္ အမိန္႔ခ်လိုက္တယ္တဲ့။ သန္လ်င္လူထုရဲ႕ အမုန္းကေတာ့ ကိုသိန္းတန္ဆီမွာ ပံုက်ေနေလရဲ႕။ မ်က္ျမင္သက္ေသကလည္း ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး တေယာက္လံုးရွိ၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဝန္ခံဆိုေတာ့ အမႈက လံုးဝထင္ရွားေနတာ။ ေနာက္ၿပီး သူက ေသေစလိုလို႔ တမင္ ႀကံစည္ၿပီး သတ္တာဆိုေတာ့ အမႈက ပိုႀကီးသြားတာေပါ့။
၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္အေၾကာင္း သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ သိပ္မေျပာၾက ေတာ့ပါဘူး။ ဝါးရင္းတုတ္ထက္ စိ္တ္ဝင္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြ ေပၚလာခဲ့တာကိုး။ ေကာင္မေလး ေတြကိုလည္း လူႀကီးေတြက “နင္တို႔ေနာ္ ဝါးရင္းတုတ္စာေတာ့ မိေတာ့မွာပဲ” လို႔ ဘယ္လူႀကီးကမွ မဆံုးမၾကေတာ့ဘူး။
မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူေလးက သူတို႔ ၿခံဝင္းႀကီးထဲမွာ မႏွစ္ကထိ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီၿခံႀကီးထဲမွာ ဘယ္သူေတြ ေနတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ မမဝါကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေမရိကားကို အၿပီး ထြက္သြားၿပီလို႔ ၾကားတယ္။ ထူးျခားတာက သူ႔ေယာက္်ားက က်မတို႔ ၿမိဳ႕က ဝက္သားသည္ႀကီးရဲ႕ သားတဲ့။
မႏွစ္က စက္တင္ဘာဆႏၵျပပြဲ အၿပီးေလာက္မွာ ကိုသိန္းတန္ ျပန္လြတ္လာတယ္လို႔ က်မ ၾကားေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ မမနီရဲ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ တရားစီေရးေတြ၊ ဥပေဒ ေရးရာေတြ နားမလည္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္က်ခံၿပီးတဲ့ သူတေယာက္ ဘာလို႔ ျပန္လြတ္လာလဲဆိုတာ က်မ နားမလည္ပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာေတာ့ ဝတၳဳေရးဝါသနာပါသူပီပီ က်မသိခ်င္မိတယ္။ ဟိုးတုန္းက က်မရဲ႕ ကေလးအေတြးမွာ လူၾကမ္းႀကီးကိုသိန္းတန္က စက္တိုင္ေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြား ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အံတခ်က္ႀကိတ္ၿပီး “နီနီေရ .. မင္းေနာက္ကို ငါလိုက္လာၿပီေဟ့” လို႔ ေျပာ။ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာကိုအဝတ္နက္ႀကီးအုပ္၊ စက္ခလုပ္ႏွိပ္ ....ဝုန္းကနဲ အဲလို စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဘူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတာ တကယ့္လက္ေတြ႕မွ မဟုတ္တာပဲ။ ခုေတာ့ ကိုသိန္းတန္လည္း မိန္းမရေနၿပီေျပာတယ္။ သူ႔အေမႀကီးနဲ႔အတူ သန္လ်င္မွာ သူတို႔လက္ငုတ္ အရက္ပုန္းခ်က္တဲ့ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူက တခါတေလ စြမ္းအားရွင္ လုပ္တယ္လို႔လည္း လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ သူ လြတ္လာေတာ့ မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူရွိရာကို သူသြားၾကည့္ခဲ့လား၊ မၾကည့္ခဲ့ဘူးလား မသိပါဘူး။
ခုေတာ့ က်မေမေမေကာ အန္တီတိုးေကာ အသက္ေတြ ႀကီးၿပီ ...။ တေလာက က်မေမေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ရင္း သတိရတာနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမေမက ေျပာျပတယ္။ မမနီတို႔ၿခံႀကီးက ခု တည္းခိုရိပ္သာ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ သန္လ်င္မွာ ျပည့္တံဆာ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားဆံုးလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ တည္းခိုရိပ္သာ တဲ့ ...။ မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူေကာ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဝယ္တဲ့သူက ဖ်က္လိုက္တယ္တဲ့။
အဲဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိက ဇာတ္လိုက္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဝါးရင္းတုတ္ကေတာ့ သန္လ်င္ ရဲစခန္းမွာ လဲေလ်ာင္း ၿငိမ္သက္ ေနပါလိမ့္မယ္။
ႏွင္းေတြေဝတဲ့ ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္းတခုမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ တကယ္ကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ ...။ ။
“နင္တို႔ေနာ္ ... အေျပာအဆို မတတ္ရင္ ဝါးရင္းတုတ္စာ မိသြားမယ္။ ဘာမွတ္လဲ။ ဟင္းဟင္း” အဲလိုမ်ိဳး ဆံုးမတာ မခံရဘူးတဲ့ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလးဆိုလို႔ သန္လ်င္မွာ တေယာက္မွ ရွိမယ္ မထင္ဘူး။ က်မေတာင္ အပ်ိဳမဟုတ္ေသးဘဲ ေရာေကာေသာေကာ ဆံုးမခံလိုက္ရေသး ...။
က်မတို႔ မိန္းကေလးငယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေက်ာင္းမွာ သိပ္ကို ေျပာလို႔ေကာင္းတဲ့ ကိစၥေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မေမေမက အန္တီတိုးနဲ႔ သိတဲ့သူ၊ က်မကိုယ္တိုင္ အဲဒီမမေတြအေၾကာင္းသိတဲ့ သူဆိုေတာ့ (စာေရးဆရာျဖစ္မယ့္ ဇာတာကလည္း ပါလာထင္ပါရဲ႕) ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေျပာျပေတာ့တာပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြဆိုတာ ဒီဇာတ္လမ္းေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ တေယာက္ကို တေယာက္ ပူးကပ္ ထိုင္ၾကတာ၊ ခဏေနပဲ ကိုသိန္းတန္တေယာက္ ဘြားကနဲ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးနဲ႔ ေရာက္လာေတာ့မွာ လိုလို .... ။
* * *
အဲဒီတုန္းက ဟိုးေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔အတူ ရက္မလည္ခင္မွာ ဂမၻီရဆန္ဆန္ ျဖစ္ရပ္တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ေသး တယ္။
ရက္မလည္ခင္ တည မမနီတို႔အိမ္ကို အန္တီတုိးရဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူက ရပ္ေဝးမွာေနတာ။ အသုဘအိမ္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ အဲဒီလူႀကီးက အန္တီတိုးကို “ဟဲ့တိုးတိုး ... နင့္တူမ အငယ္ေလး ဆံုးသြားတာ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးတယ္တဲ့။ ဒီအထိက မထူးဆန္းပါဘူး။ သတင္းစာမွာ ပါၿပီးသားပဲဟာ။
ထူးဆန္းတာက အဲဒီလူႀကီး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ဆက္ေျပာတဲ့ စကားေတြပါပဲ။ က်မေမေမ ၾကားခဲ့ရလို႔ က်မကိုျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီလူႀကီးက သန္လ်င္ကိုမလာခင္ အႀကီးအက်ယ္ ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ၿပီး သတိလစ္သြားတာတဲ့။ သတိလစ္တဲ့အခ်ိန္ (ေမ်ာေနခ်ိန္) သူ တေနရာကိုေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီမွာ ေသၿပီးသား သူေတြနဲ႔အတူ မမနီကိုေတြ႕တယ္တဲ့။
“ဟဲ့ နင္ တိုးတိုးတူမေလး နီနီ မဟုတ္လား။ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ဦး။ သမီးဒီမွာ အၿပီးေနမွာ။ ဦးကျပန္မွာ မဟုတ္လား။ ဦးျပန္မယ္ဆိုရင္ သမီးတခုေလာက္ မွာလိုက္ပါရေစ။ မမဝါကိုေျပာေပးပါဦးရယ္။ သမီးရဲ႕ ကြန္ပါဘူးထဲက ေဖာင္တိန္အနီေလးက သမီး သူငယ္ခ်င္း ယဥ္ယဥ့္ဥစၥာ။ ျပန္ေပးေပးပါလို႔ .. ေနာ္”
“ေအးေအး ဦးျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သြားေျပာေပးမယ္”
သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ အျပန္အလွန္ အဲလိုေတြေျပာၿပီးေနာက္မွာ အဲဒီလူႀကီးက သတိျပန္လည္လာၿပီး။ ေနျပန္ေကာင္းတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ သန္လ်င္က အန္တီတိုးဆီ အေျပးထြက္လာတာ ဆိုပဲ။
သူ႔စကားဆံုးတာနဲ႔ မမဝါက တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မမနီရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးထဲက ကြန္ပါဘူး ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲ မယဥ္ယဥ္ရဲ႕ ေဖာင္တိန္ အနီေရာင္ေလးကို ေတြ႕တယ္လို႔ ေမေမက အံ့ၾသတႀကီးေျပာျပတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို က်မက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပံုျပင္တပုဒ္လို ျပန္ျပန္ေျပာျပတာ။ က်မတုိ႔ အ ထ က ၃ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ အဲဒီရက္ေတြက ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးပါပဲ။ လူတိုင္းရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာကို တြင္တြင္ေျပာေနေပမယ့္ က်မ ဝါးရင္းတုတ္ကို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ဝါးပင္နဲ႔ ဝါးလံုးကိုသိေပမယ့္ ဝါးရင္းတုတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ က်မ မသိတာ အမွန္ပါ။ ေနာက္မွ ဝါးပိတ္ဝါးရဲ႕ အရင္းဘက္ကိုေခၚတယ္ဆိုတာ သိေတာ့တာ။
ကာလ အတန္ၾကာတဲ့ အထိ ဝါးရင္းတုတ္၊ နီနီနဲ႔ သိန္းတန္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ ေမွးမွိန္ သြားျခင္းမရွိပါဘူး။ သန္လ်င္ၿမိဳ႕က ေကာင္မေလးေတြဟာ သူတို႔ကိုစကားလိုက္ေျပာတဲ့ ေကာင္ေလး ေတြကို ျပန္မႀကိဳက္ႏိုင္သည့္ တိုင္ေအာင္ စကားမာမာ မေျပာရဲၾကဘူး (အဲဒီကာလေတြက ေျပာပါ တယ္။ ခုေတာ့ မသိဘူးေနာ္)။ က်မဆို ဝါးရင္းတုတ္ကိုစဥ္းစားမိတိုင္း လည္ပင္းက ယားယား လာတတ္တာ။
ကိုသိန္းတန္ကို ေသဒဏ္ အမိန္႔ခ်လိုက္တယ္တဲ့။ သန္လ်င္လူထုရဲ႕ အမုန္းကေတာ့ ကိုသိန္းတန္ဆီမွာ ပံုက်ေနေလရဲ႕။ မ်က္ျမင္သက္ေသကလည္း ပဲျပဳတ္သည္ႀကီး တေယာက္လံုးရွိ၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဝန္ခံဆိုေတာ့ အမႈက လံုးဝထင္ရွားေနတာ။ ေနာက္ၿပီး သူက ေသေစလိုလို႔ တမင္ ႀကံစည္ၿပီး သတ္တာဆိုေတာ့ အမႈက ပိုႀကီးသြားတာေပါ့။
၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္အေၾကာင္း သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ သိပ္မေျပာၾက ေတာ့ပါဘူး။ ဝါးရင္းတုတ္ထက္ စိ္တ္ဝင္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြ ေပၚလာခဲ့တာကိုး။ ေကာင္မေလး ေတြကိုလည္း လူႀကီးေတြက “နင္တို႔ေနာ္ ဝါးရင္းတုတ္စာေတာ့ မိေတာ့မွာပဲ” လို႔ ဘယ္လူႀကီးကမွ မဆံုးမၾကေတာ့ဘူး။
မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူေလးက သူတို႔ ၿခံဝင္းႀကီးထဲမွာ မႏွစ္ကထိ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီၿခံႀကီးထဲမွာ ဘယ္သူေတြ ေနတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ မမဝါကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေမရိကားကို အၿပီး ထြက္သြားၿပီလို႔ ၾကားတယ္။ ထူးျခားတာက သူ႔ေယာက္်ားက က်မတို႔ ၿမိဳ႕က ဝက္သားသည္ႀကီးရဲ႕ သားတဲ့။
မႏွစ္က စက္တင္ဘာဆႏၵျပပြဲ အၿပီးေလာက္မွာ ကိုသိန္းတန္ ျပန္လြတ္လာတယ္လို႔ က်မ ၾကားေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ မမနီရဲ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ တရားစီေရးေတြ၊ ဥပေဒ ေရးရာေတြ နားမလည္တဲ့အတြက္ ေသဒဏ္က်ခံၿပီးတဲ့ သူတေယာက္ ဘာလို႔ ျပန္လြတ္လာလဲဆိုတာ က်မ နားမလည္ပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာေတာ့ ဝတၳဳေရးဝါသနာပါသူပီပီ က်မသိခ်င္မိတယ္။ ဟိုးတုန္းက က်မရဲ႕ ကေလးအေတြးမွာ လူၾကမ္းႀကီးကိုသိန္းတန္က စက္တိုင္ေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္သြား ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အံတခ်က္ႀကိတ္ၿပီး “နီနီေရ .. မင္းေနာက္ကို ငါလိုက္လာၿပီေဟ့” လို႔ ေျပာ။ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာကိုအဝတ္နက္ႀကီးအုပ္၊ စက္ခလုပ္ႏွိပ္ ....ဝုန္းကနဲ အဲလို စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဘူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတာ တကယ့္လက္ေတြ႕မွ မဟုတ္တာပဲ။ ခုေတာ့ ကိုသိန္းတန္လည္း မိန္းမရေနၿပီေျပာတယ္။ သူ႔အေမႀကီးနဲ႔အတူ သန္လ်င္မွာ သူတို႔လက္ငုတ္ အရက္ပုန္းခ်က္တဲ့ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူက တခါတေလ စြမ္းအားရွင္ လုပ္တယ္လို႔လည္း လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ သူ လြတ္လာေတာ့ မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူရွိရာကို သူသြားၾကည့္ခဲ့လား၊ မၾကည့္ခဲ့ဘူးလား မသိပါဘူး။
ခုေတာ့ က်မေမေမေကာ အန္တီတိုးေကာ အသက္ေတြ ႀကီးၿပီ ...။ တေလာက က်မေမေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ရင္း သတိရတာနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမေမက ေျပာျပတယ္။ မမနီတို႔ၿခံႀကီးက ခု တည္းခိုရိပ္သာ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ သန္လ်င္မွာ ျပည့္တံဆာ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားဆံုးလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ တည္းခိုရိပ္သာ တဲ့ ...။ မမနီရဲ႕ အုတ္ဂူေကာ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဝယ္တဲ့သူက ဖ်က္လိုက္တယ္တဲ့။
အဲဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိက ဇာတ္လိုက္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဝါးရင္းတုတ္ကေတာ့ သန္လ်င္ ရဲစခန္းမွာ လဲေလ်ာင္း ၿငိမ္သက္ ေနပါလိမ့္မယ္။
ႏွင္းေတြေဝတဲ့ ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္းတခုမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ တကယ္ကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ ...။ ။
Thursday, October 16, 2008 | Labels: ဝတၳဳတို | 8 Comments
ဝတၳဳတို ၁၃
အပ်င္းထူၿပီး အသစ္ေတြ သိပ္မေရးဘဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရွိၿပီးသားဝတၳဳေတြ ေႁခြၿပီး ႐ိုက္တင္ ေနတာ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ :(ကုန္ၿပီ။ ရွိေတာ့ဘူး။ ဒီဟာၿပီးရင္ေတာ့ တကယ္ကို ေရးမွ ရေတာ့မွာ။ အေရးထဲ ေမာင္ေတြ ညီမေတြကလည္း စီပံုးမွာလာၿပီး အသစ္၊ အသစ္ လုပ္ေနတယ္။ တကယ္ ဖတ္ခ်င္တာထက္ က်မကို အလုပ္မလုပ္ လုပ္ရေအာင္ လာၿပီး တြန္းေနတာ ျဖစ္မယ္။ ဒီေကာင္ေတြအေၾကာင္း မသိတာမွတ္လို႔။ ဒီေတာ့ အားလံုးသိေအာင္ ေၾကညာထားလိုက္ပါ ရဲ႕။ ဒီတပုဒ္ၿပီးလို႔မ်ား အသစ္မတက္ႏိုင္ရင္ တူးတူးသာတေယာက္ ဖ်ားေနလို႔ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခရီး ထြက္ေနတယ္ လို႔ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထင္လိုက္ၾကပါလို႔ :p ခုတင္မယ့္ ဝတၳဳေလးကေတာ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အျပင္က တကယ့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အေၾကာင္းပါပဲ။
တံငါနားနီး
“အိသက္ႏိုင္၊ အိသက္ႏိုင္ ထစမ္း ... ထေတာ့ဆို ... သံုးနာရီေတာင္ ထိုးၿပီ။ ေစ်းႀကိဳသြားရ မယ္ေလ”
“အင္း .... အင္း”
“အိသက္ႏိုင္ .... ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ေကာင္မ နင့္ကို ငါ လုပ္လိုက္ ေတာ့မယ္ ေနာ္”
“ေဒါက္ ေဒါက္”
မထားၾကည္၏ လက္ဆစ္မ်ားက အိသက္ႏုိင္ေခါင္းေပၚ အဆက္မျပတ္ က်ေရာက္သြားသည္။
“ထပါၿပီ အေမရဲ႕ ... ၊ အား ... ေတာ္ပါေတာ့”
“ငါ မေျပာခ်င္ဘူးေနာ္ ... အသံမထြက္ခ်င္လို႔ကို မရဘူး။ ႏႈိးရင္ တခြန္းထဲနဲ႔ ထပါလား။ ငါ ... တယ္”
မေျပာခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ဆက္လက္ေျပာဆိုေနကာ လက္ျဖင့္ ရြယ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ အိသက္ႏိုင္ ဇက္ကေလး ပုဝင္သြားသည္။ ဒီအလုပ္ကို အိသက္ႏို္င္ မလုပ္ခ်င္ပါ။ မနက္ သံုးနာရီဆိုတာ ကေလး တေယာက္အတြက္ အိပ္ေကာင္းတုန္း အခ်ိန္ မဟုတ္လား။ သူ႔ေအာက္က ကုလားတို႔ အိပုတ္တို႔ က်ေတာ့ အိပ္လိုက္တာ သိုးလို႔။ သူက အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ရမည္သာ။ ခါတိုင္းေတာ့ ဒီေစ်းႀကိဳတဲ့ အလုပ္ကို အေမလုပ္ေနက်ေလ။
အခု အေမ့ကိုယ္ဝန္က ရင့္လာၿပီဆိုေတာ့ ေစ်းမႀကိဳႏိုင္ေတာ့။ အိသက္ႏိုင္ရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္ၿပီ။ အိသက္ႏိုင္ရဲ႕ အသက္က ေရွ႕လဆို ၁၃ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီ။ အိသက္ႏိုင္ သူမ်ားေတြလို ေက်ာင္းေနလိုလွသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေက်ာင္းစာမွာ ညံ့ဖ်င္းလွသည္။ စာမလိုက္ႏိုင္တာကို အေၾကာင္းျပလို႔ အေမက သူ႔ကိုဒီႏွစ္ ေက်ာင္းထုတ္ေတာ့မည္။ အေမ့ကိုယ္ဝန္ကလည္း ေရွ႕ ၂ လေလာက္ဆို ေမြးမည္ထင္သည္။ ေရွ႕ ၂လေလာက္ဆို ေမြးမည္ ထင္သည္။
ကိုယ္ဝန္ ...။ “အဘိုးျဖစ္ပါေစ။ ဟုတ္မွာပါ။ အဘိုးပဲ ျဖစ္မွာ။ အဘိုးက အိသက္ႏို္င္ကို ဒီေလာက္ ခ်စ္တာ။ အဘိုးပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့”
အိသက္ႏိုင္ရဲ႕စိတ္ကူး မဆံုးခင္မွာ အေမ့ရဲ႕ လက္ဝါးက အိသက္ႏိုင္ေက်ာျပင္ေပၚသို႔ ျဗန္းကနဲ က်ေရာက္လာသည္။
“ဘာငိုင္ေနျပန္ၿပီလဲ။ အိသက္ႏိုင္ေနာ္။ အျမန္လုပ္ဆို။ ဟိုမွာ နင့္အေဖ ေစာင့္ေနၿပီ။ သြားေတာ့”
မေမ့ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္ကာ သြားပင္ မတိုက္ႏိုင္ဘဲ အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္သြားလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ အေဖေတာင္ ေစာင့္ေနၿပီ။
မိုးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္။ အိသက္ႏိုင္ လက္ကို တင္းတင္းပိုက္လ်က္ အေဖ့နားကို တိုးကပ္ လိုက္သည္။ အေဖက စကားတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ထီးမိုးေပးရင္း အိသက္ႏိုင္ေဘးက ကပ္လိုက္လာသည္။ ေစ်းႀကိဳကားနား ေရာက္ေတာ့ မမိသိန္းႏွင့့္ မတ႐ုတ္မတို႔က သူ႔ကိုဆီးႀကိဳၾကသည္။ ခဏေနေတာ့ အေဖျပန္သြားသည္။
* * * *
ဒီေစ်းကေလးမွာ ထားၾကည္ေဟ့ ဆိုလ်င္ မသိသူ မရွိ။ ေဂၚဖီထုတ္ကေလး နည္းနည္း၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းကေလး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကေလး နည္းနည္း ေရာင္းသည္ ဆိုၿပီး အထင္သြား မေသးလိုက္ႏွင့္။ ဒီေစ်းထဲမွာ သူေပးထားသည့္ အေႂကြးႏွင့္ ကင္းသူမရွိသေလာက္ ရွားသည္။ သူေစ်းေရာင္းတဲ့ ေနရာက ေစ်းထဲက ေစ်းခံုေပၚမွာ က်က်နန မဟုတ္။ အျပင္လမ္းေဘးက ေစ်းတန္းမွာ ပ်ံက်ေရာင္းရတာ။
သို႔ေပမယ့္ အဲဒီေရာင္းေကာင္းတဲ့ တေနရာကို ရဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္ရတာဆိုလ်င္ ႀကီးက်ယ္သည္ ထင္မည္။ အခု သူေရာင္းေနတဲ့ ေနရာက အရင္ မွ်စ္သည္ ထားမိ၏ ေနရာျဖစ္သည္။ မွ်စ္သည္ ထားမိ တရက္ ေစ်းေနာက္က်ေတာ့ သူက အဲဒီေနရာမွာ ဆိုင္ အက်အနခင္းကာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေရာင္းေနလိုက္သည္။ ထားမိေရာက္လာေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း။ သူတို႔ေစ်းကေလးက လူေတြေျပာတာကေတာ့ အဲဒီေန႔ေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ပြဲ မႀကံဳဖူးဘူးဆိုပဲ။
ပါးစပ္ႏွင့္ နင္တလံုး ငါတလံုး ေအာ္ဟစ္၊ အ႐ုတၱ အနတၱေတြ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာအၿပီးမွာ လူခ်င္းဝင္ပူးၿပီး နပမ္းလံုးၾကသည္။ ျဖန္ေျဖသူမရွိ၊ ဝင္ဆြဲသူမရွိ။ မထားၾကည္က ထြားထြား ႀကိဳင္းႀကိဳင္း၊ ထားမိက ေသးေသးညႇက္ညႇက္ ဆိုေတာ့ သတၱိခ်င္းတူတာေတာင္ အင္အားခ်င္း မတူ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ထားမိ အ႐ႈံးေပးလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ အဲဒီေနရာကို ထားၾကည္ အပိုင္စား ရသြားေတာ့၏။ သူ႔ေနရာကို ဘယ္သူမွ တလက္မေတာင္ မေက်ာ္ရဲၾက။ ထားၾကည္ဆိုလန္႔ပါ့ ဆိုတာေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။
* * * *
ဆိုင္ေသးေသးေလးႏွင့္ ကုန္ အနည္းငယ္သာ ေရာင္းေနရေပမယ့္ သူက ဒီေစ်းေလးရဲ႕ ကုန္စိမ္း ဒိုင္ေလ။ ေငြအမ်ားႀကီး မတတ္ႏိုင္သူေတြ အရင္းမရွိသူေတြကို သူက ကုန္ခ်ေပး သည္။ ေရာင္းၿပီး မွေပး။ ေန႔ျပန္တိုးလည္း ေခ်းသည္။ သူ႔ကုိေပးရမယ့္သူက ေပးရမည့္ အတိုင္းအတာကို ေပးရမည့္ အခ်ိန္မွာ မေပးလို႔ကေတာ့ ရပ္ကြက္ပ်က္ၿပီသာ မွတ္ေတာ့။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ထားၾကည္ဆို ဒီေစ်းထဲက လူအမ်ားက မဆက္ဆံခ်င္လို႔လည္းမရ၊ ဆက္ဆံျပန္ေတာ့လည္း လန္႔ေနၾကရသည္။
* * * *
အိသက္ႏိုင္ကို ေမြးၿပီး တပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ မထားၾကည္ႏွင့္ ကိုသိန္းႏိုင္တို႔ အႀကီး အက်ယ္ရန္ျဖစ္ကာ ကိုသိန္းႏိုင္အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားသည္။ အဲဒီမွာ မထားၾကည္က ရက္သမီး ေလးသာရွိေသးေသာ ကေလးကို အမိႈက္ပံုနားမွာ သြားပစ္ထားလိုက္သည္။ အဲဒီလို မထားၾကည္ ....။
ကိုသိန္းႏိုင္၏ အေဖ အိသက္ႏိုင္၏ အဖိုးက ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ အတင္းမရမက ေမးျမန္းၿပီး ကေလးရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရသည္။ မဂၤလာဒံု အမႈိက္ပံုဆိုလို႔ မဂၤလာဒံုက ရွိရွိသမွ် အမိႈက္ပံုေတြကို လိုက္ရွာေတာ့ တေနရာမွာ သြားေတြ႕သည္။ ကေလးကို ဗိုလ္မႉးတေယာက္က ေမြးစားေတာ့ မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ျဖင့္ ျပန္ေခၚခဲ့ရ၏။
အဲဒီကတည္းက အိသက္ႏိုင္ အေမဆီျပန္မေရာက္ေတာ့။ ကိုသိန္းႏိုင္ႏွင့္ မထားၾကည္ ျပန္ အဆင္ေျပၿပီး အငယ္ ၂ ေကာင္ေမြးသည္အထိ အိသက္ႏိုင္ အဘိုးမွ အဘိုး။ အဘိုးလက္ေပၚ တြင္ ႀကီးကာ အဘိုးရဲ႕ ပုဆိုးစကိုဆြဲလို႔ အဘိုးသြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ပါခဲ့သည္။
အိသက္ႏိုင္ ေက်ာင္းေနေတာ့ အဘိုးလည္း အသက္ႀကီးလွၿပီ။ အဘိုး၏ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုသိန္းႏိုင္၏ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားက အဘိုးပင္ပန္းလွသည္ ဆိုကာ အိသက္ႏိုင္ကို သူ႔မိဘမ်ားဆီ ျပန္ပို႔သည္။
ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးက ဒဂံုေတာင္မွ သဃၤန္းကၽြန္း အဘိုးအိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္ေျပးလာသည္။ အဲဒီကတည္းက ဒီေျမးႏွင့္ ဒီအဘိုးကို ခြဲမရမွန္း အားလံုး သေဘာေပါက္ လိုက္ၾကသည္။
* * *
ကိုသိန္းႏိုင္အေၾကာင္းကလည္း မေျပာလို႔ မျဖစ္။ မထားၾကည္ ပါးစပ္ဆိုးသေလာက္၊ စ႐ိုက္ ၾကမ္းသေလာက္ ကိုသိန္းႏိုင္က အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လွ၏။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ဘယ္လိုညားသလဲ ဆိုေတာ့ ဖူးစာလို႔ပဲ ေျပာရမည္ထင္သည္။ ကိုသိန္းႏိုင္ ကံေကာင္းသည္။ မယားျဖစ္သူက အလြန္ခ်စ္သည္။ မ်က္ႏွာ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလးႏွင့္၊ အိမ္ကမ်ား ထြက္သြားၿပီဆိုလ်င္ လူပ်ိဳေလးလား ထင္ရေအာင္ သန္႔ျပန္႔လို႔ ေနသည္။
ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလို။ မလိုေလာက္ေအာင္လည္း မထားၾကည္က စီးပြားအရွာေကာင္းသည္ေလ။ မထားၾကည္ကေတာ့ ဒီလို ေယာက်္ားေခ်ာေခ်ာရထားတာကို ဂုဏ္ယူလို႔မဆံုး။ သဝန္တိုလိုက္ရတာကလည္း အေမာ။ အရိပ္ၾကည့္လို႔ မဝ။ မိန္းမကိစၥကလြဲလ်င္ ကိုသိန္းႏိုင္ ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္သည္။
ကိုသိန္းႏိုင္ကလည္း ေတာ္ပါသည္။ မိန္းမကိစၥရွင္းသည္။ ေဆးလိပ္၊ အရက္ လံုးဝမေသာက္။ တခုပဲ သူ႔ဝါသနာက ေလာင္းကစား။ ဒါလည္း ဖဲ႐ိုက္တာမ်ိဳးမဟုတ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးမည္။ အတိတ္ေပးသူမ်ားေနာက္ လိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဝါသနာ ဤမွ်သာ။ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ့ မယားဆီက ေတာင္းမည္ေပါ့။
ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔ လင္မယား တေန႔တေန႔ အဆင္ေခ်ာလို႔။
* * * *
အဘိုးဆံုးၿပီဆိုေတာ့ အိသက္ႏိုင္အတြက္ ကမၻာပ်က္ၿပီ။ သူ႔မွာ အားကိုရာမဲ့ၿပီေပါ့။ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္သူ၊ ကာကြယ္သူ အဘိုးမရွိေတာ့ၿပီ။ အဘိုးရွိစဥ္က အိသက္ႏိုင္ ဘာလုပ္လုပ္ တင့္တယ္သည္။ အိသက္ႏိုင္ကို ဘယ္သူကမွ မဆူရဲ၊ မ႐ိုက္ရဲ။ ေရွ႕မွာ အဘိုးရွိေနသည္ေလ။ ခုေတာ့ အိသက္ႏိုင္ မ်က္ႏွာငယ္လွသည္။
သူ႔မွာ ေနစရာ ေနရာမရွိ။ ဦးေလး၊ အေဒၚ လူပ်ိဳ အပ်ိဳမ်ားကလည္း သူ႔ကို ဆက္လက္မခံလို ၾကေတာ့။ ဒီေတာ့ သူ႔အေမအိမ္ျပန္႐ံုေပါ့။ ကိုသိန္းႏိုင္ကေတာ့ အပူအပင္ ကင္းသူပီပီ ဘာမွ မေျပာ။ အိသက္ႏိုင္ျပန္လာမယ္ ဆိုလည္းလာေပါ့။
မထားၾကည္ကေတာ့ အိသက္ႏိုင္ကို ၾကည့္မရ။ အိသက္ႏိုင္ကို ေပ်ာ့သည္ဟု အၿမဲႀကိမ္းသည္။
“အငယ္မ အိပုတ္ကမွ ငါ့သမီး။ ငါနဲ႔ တပံုစံတည္းပဲ။ သြက္မွသြက္။ လည္လိုက္တာလည္း မႊတ္ ေနတာ။ အိသက္ႏုိင္က ငတံုးမ။ သူမ်ားလုပ္သမွ် ခံခဲ့မယ့္ေကာင္မ”
အဲဒီလို အၿမဲေျပာတတ္သည္။ အိသက္ႏိုင္ကလည္း သူ႔အေမကို ၾကည့္မရပါ။ အဘိုးႏွင့္ အေဖ ဘက္မွ ဦးေလး၊ အေဒၚမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အိသက္ႏိုင္က ႏူးညံ့သည္။ သိမ္ေမြ႕ သည္။ သူ႔အေမေျပာသည့္ စကားမ်ားက သူ႔အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ မထားၾကည္တို႔က တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ အဆဲေလးႏွင့္။ အိသက္ႏိုင္ နားရွက္ လွသည္။ အငယ္ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ဆဲလိုက္သည္မွာ မိုးကို မႊန္လို႔။ အဲဒါကို အေမလုပ္သူက ဘာမွ မေျပာ။ သေဘာက်ေနသည္။ အငယ္ ႏွစ္ေကာင္မ်ား ကစားရာက သူမ်ားကိုႏိုင္လာ သည္ ဆိုလ်င္ သူမ်ားမိဘႏွင့္ ဆီးရန္ျဖစ္ၿပီး သူ႔သားႏွင့္ သမီးတို႔အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတတ္သည္။ သူ႔အေမကို သူနားမလည္။
အဘိုးကိုလြမ္းသည္။ အဘိုးကိုေတာ့ အေမကေၾကာက္၏။ အဘိုးက မထားၾကည္ထက္ ၂ ဆ ၾကမ္းျပ၊ ရမ္းျပ၊ ဆဲျပႏိုင္သည္ေလ။ အဘိုးရွိစဥ္က မထားၾကည္ အိသက္ႏိုင္ကို လက္ဖ်ားႏွင့္ ေတာင္ တို႔ခြင့္မရ။ အခုေတာ့ သူ အ႐ိုက္မခံရသည့္ ေန႔မရွိ။ အေဖ့ေရွ႕မွာေတာ့ သိပ္ မ႐ိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေဖကလည္း အိမ္မွာတေနကုန္ မရွိပါ။ မနက္မိုးလင္းတာႏွင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံ ေတာင္းၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ညဘက္ အိသက္ႏိုင္တုိ႔ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွ ျပန္လာတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ ျပန္လာပါသည္။ အဲဒီေန႔မ်ိဳးဆို မထားၾကည္တို႔ ေပ်ာ္လို႔ မဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေန႔မ်ိဳးက ကိုသိန္းႏိုင္ ပိုက္ဆံ အေရးတႀကီး လိုေသာ ေန႔။
“ထားၾကည္ ငါ့ ပိုက္ဆံ ၂ ေသာင္းေလာက္ ေပးစမ္း”
“ဘာလို႔ ေပးရမွာလဲ။ နင့္မယားငယ္ သြားေပးမလို႔လား”
“အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ဟာ။ ေပးမွာလား မေပးဘူးလား”
“မေပးဘူး ဆိုရင္ေကာ”
“ရတယ္ေလ”
အဲဒီလိုေျပာၿပီး ကိုသိန္းႏိုင္က အျပင္ျပန္ထြက္ဖို႔ ျပင္လ်င္ မထားၾကည္ မေနတတ္ေတာ့။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ေရာ့ ေရာ့။ ဒီမွာ လာယူ။ တကတည္း ပိုက္ဆံလိုခ်င္တဲ့သူကပဲ စိတ္ ဆိုးရေသးတယ္” ဆိုၿပီး မထားၾကည္ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးရၿပီ။
“ဟဲ့ ေနာက္ေဖးမွာ ၾကက္သားျပဳတ္ေၾကာ္ရွိတယ္။ ထမင္းစားသြားဦး”
အဲဒီလိုနဲ႔ မထားၾကည္က ကိုသိန္းႏိုင္ကို ေခ်ာ့ရသည္။ ဒါမိ်ဳးက သူတို႔အိမ္မွာ မၾကာခဏျဖစ္ ေနက်။ အိသက္ႏိုင္ကေတာ့ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ အေမ့ကို သနားသလို ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ခ်ိဳသာမႈမ်ားက အေဖအျပင္ျပန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္။ အေဖကလည္း အေမ့စ႐ိုက္ကို စိတ္ပ်က္ေနပံုရ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း တေနကုန္ သူ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာလို႔ ထင္သည္။ အိမ္မွာကလည္း ေနခ်င္စရာမွ မရွိဘဲေလ။
မထားၾကည္တို႔ ေမာင္ႏွမ အားလံုးက ေစ်းသည္ေတြ။ ငါးေရာင္းသူက ေရာင္း။ ပန္းေရာင္း သူက ေရာင္း။ ရာသီေပၚ သီးႏွံေရာင္းသူက ေရာင္းသည္။ အားလံုး၏ စ႐ုိက္က တပံုစံတည္း။ မထားၾကည္တို႔ အိမ္က ေစ်းနားမွာ ဆိုေတာ့ မနက္ေစ်းထြက္ၿပီး ညေနခင္း ေစ်းျပန္မထြက္ ခင္မွာ သူတို႔ အားလံုး မထားၾကည္တို႔ အိမ္မွာ လာနားၾကသည္။ ႂကြက္ႂကြက္ညံေနေသာ စကားသံမ်ားၾကားမွာ အဆဲေလးမ်ားက ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား သာယာေနတတ္၏။
အဲဒီလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုသိန္းႏိုင္ မေျပာႏွင့္ အိသက္ႏိုင္တို႔လို ကေလးပင္ မေနခ်င္။ စကားေတြ ေဖာင္ၿပီးရင္ေတာ့ အိပ္ၾကၿပီ။ မနက္အေစာႀကီး ထထားရတာ ဆိုေတာ့ အားလံုး ကုလားေသ ကုလားေမာ၊ ပိုးလိုး ပက္လက္၊ ဟိုတေယာက္ သည္တေယာက္။ သူစိမ္းတေယာက္မ်ား ဝင္လာလ်င္ အမွန္ပင္စိတ္ပ်က္စရာ။
အေမ ကိုယ္ဝန္ရွိၿပီဆိုေတာ့ အိသက္ႏိုင္ ေပ်ာ္လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ အေမ ကိုယ္ဝန္ ရွိလို႔ ေပ်ာ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ အေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးကို အဘိုးဝင္စားတာဟု ေျပာၾက ေသာေၾကာင့္ သူေပ်ာ္သည္။
“ေသခ်ာတယ္။ ဒါ ဦးဝင္းၾကည္ပဲ။ ဦးဝင္းၾကည္က သူ႔ေျမးကို သိပ္ခ်စ္တာ။ ဘယ္မွသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေျမးဆီပဲ လာမွာ”
အဲဒီလို ထင္ေၾကးေတြ ေပးၾကေတာ့ အိသက္ႏိုင္တေယာက္ စိတ္ညစ္တာေတြ ခဏေမ့ေလ်ာ့ သြားသည္။ ညတိုင္းလည္း ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ အေမာ။ အေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးဟာ တကယ္ပဲ အဘိုးျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းသည္။ အဲဒီေတာ့မွ အေမ့ကို ႏိုင္တဲ့သူေပၚလာမွာ ေလ။
အဘိုးက အိသက္ႏိုင္ကို ဘယ္သူ႔အထိမွ ခံတာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား။ အိသက္ႏိုင္ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အလုပ္လုပ္ရတာကို ပင္ပမ္းသည္ မထင္ေတာ့။ အေမ့ ကိုယ္ဝန္ ရင့္လာေလ အိသက္ႏိုင္ပင္ပမ္းေလ ျဖစ္သည္။ ခါတိုင္းဆို အေမက မနက္ေစ်းေကာ ညေနေစ်းပါ ထြက္သည္။ ခုေတာ့ အေမက မနက္ေစ်းပဲ ထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ညေနေစ်းကို အိသက္ႏိုင္ တေယာက္တည္း ထြက္ရသည္။ ေစ်းေရာင္းရာက ျပန္လာလို႔ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္ မမီ လို႔ကေတာ့ ေသဖို႔သာ ျပင္ ဆိုတာမ်ိဳး။
တကယ္ေတာ့ အိသက္ႏုိင္ ေစ်းေရာင္းရတာ ေပ်ာ္စ ျပဳေနၿပီ။ ကုန္စိမ္းက အျမတ္မ်ားသည္။ မထားၾကည္ တေန႔ ေစ်းမထြက္ရ မေနႏိုင္တာလည္း မဆန္းလွ။ အိပုတ္ေလး ေမြးတုန္းကမ်ား ေမြးၿပီး တပတ္ ဆယ္ရက္ႏွင့္ ကေလးေစ်းဗန္းထဲခ်သိပ္၊ ေစ်းေရာင္းထြက္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူက အခု အိသက္ႏိုင္ကို အေသအေၾက ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါမွ သူေမြးဖြားေနခ်ိန္မွာ အရွိန္မပ်က္ ဆိုင္ထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ ဒီၾကားထဲ ေန႔ျပန္တိုးကိစၥေတြ၊ ကုန္ခ် ေငြယူ ကိစၥေတြကိုလည္း သင္ရသည္။ ဒညင္းသီး၊ သရက္သီး၊ ဒူးရင္းသီးမ်ားကို ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးရသည္။ အိသက္ႏိုင္ေတာင္ အေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ ေနၿပီ။
“အဘြားေရ ... ေဂၚဖီထုပ္ေတြ တထုပ္မွ ခုနစ္ဆယ္ပဲ ေပး။ ယူသြားပါ အဘြားရဲ႕။ သမီးက အဘြားမို႔လို႔ ေပးတာေနာ္”
“ခရမ္းခ်ဥ္သီးလား။ သံုးဆယ္သား တရာနဲ႔ ယူသြားေတာ့။ ေရာ့ အစ္မ၊ င႐ုပ္သီးစိမ္းပါ အဆစ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ မနက္ခင္းဆို မရဘူး အစ္မရဲ႕”
အဲဒီလိုေတြေျပာတတ္၊ ေရာင္းတတ္ေနၿပီ။ ႐ုပ္ကေလး သနားကမားနဲ႔ ကေလးသာသာ အရြယ္ ကေလးမို႔ ခ်စ္ၿပီး၊ သနားၿပီး ဝယ္သြားၾကတာ မ်ားသည္။ အလုပ္က သင္သည္ပဲ ေျပာေျပာ ေရာင္းအား ေကာင္းလာေတာ့ အိသက္ႏုိင္ ေစ်းမွာ ေပ်ာ္တတ္လာၿပီ ျဖစ္၏။
မထားၾကည္ ဗိုက္နာေတာ့ နာေနသည့္ၾကားက သူ႔သမီးကိုမွာသည္။
“အိသက္ႏိုင္။ ငါ့လာမၾကည့္နဲ႔ သိလား။ ေစ်းေရာင္းမပ်က္ေစနဲ႔ေနာ္။ အား ... ေအာင္မယ္ေလး .. ဟဲ့ ဟိုေကာင္မေတြဆီလည္း ကၽြတ္ ကၽြတ္ ေႂကြးမွန္မွန္ သြားေတာင္းဦး။ အား ... နာလိုက္တာ။ ကၽြတ္ကၽြတ္”
အဲဒီလိုနဲ႔ ေဆး႐ံုသာ ထြက္သြားသည္။ ကိုသိန္းႏိုင္က အနားမွာမရွိ။ ေနာက္မွ ကုလားကို လိုက္ရွာခိုင္းၿပီး လိုက္သြားခိုင္းရ၏။
မထားၾကည္ အသက္က ေလးဆယ္ သီသီ စြန္းေနၿပီဆိုေတာ့ ႐ိုး႐ုိးေမြးဖို႔ အားမျပည့္။ ဗိုက္ခြဲ ေမြးလိုက္ရသည္။ အေမက မလာပါနဲ႔ ေျပာထားေသာ္လည္း အိသက္ႏိုင္ မေနႏိုင္။ ေန႔လည္ အားတဲ့ အခ်ိန္ တေရးမအိပ္ဘဲ အေမ့ဆီသြားသည္။ အေမက သူတို႔အတြက္ ညီမေလး တေယာက္ ေမြးေပးထားသည္။
“ေရာ့ ... အေမ ဒါက ေန႔ျပန္တိုးေတြေကာက္ထားတာ။ ဒါက ကုန္စိမ္းေႂကြးေတြ။ ေဒၚတ႐ုတ္မ ကေတာ့ မနက္ျဖန္မွ ယူပါတဲ့။ က်န္တာေတာ့ အကုန္ရခဲ့တယ္။ သမီး မေန႔ညေနက ေရာင္းထားတာလည္း သံုးေထာင္ရတယ္”
“ေအး ေအး”
မထားၾကည္ ဒီေလာက္ပဲ ျပန္ေျပာႏုိင္သည္။ အားက သိပ္မရွိခ်င္ေသး။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အေမ ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း။ ခါတိုင္း ေဒၚတ႐ုတ္မက မေပးလိုက္ဘူးဆိုတာႏွင့္ ေဒါက္ကနဲ သူ႔ေခါင္းကို ေခါက္ၿပီးသား။
မထားၾကည္ အိသက္ႏိုင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းနည္းလာသည္။ ဒီသမီးအေပၚ သူ အေတာ္ ဆိုးမိခဲ့သည္ေလ။ ခုေတာ့ ဒီသမီးကိုပဲ အားကိုးေနရၿပီ။ ကိုသိန္းႏိုင္ကေတာ့ အနားမွာမရွိ။ အိသက္ ႏုိင္၏ လက္ကေလးကို သူ႔လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အေမကို တအံ့ တၾသ ၾကည့္မိ၏။ ၾကည့္စမ္း သူ႔အေမရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ...။
သူ႔ညီမေလးဟာ အဘိုး ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလား သူ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါ။ ေျပာဖို႔ သိပ္ ငယ္ေသးသည္ထင္သည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိသက္ႏုိင္ သူ႔အေမကို သနားသည္။ သူ႔ ခမ်ာ ကေလးေမြးထားလို႔ အားငယ္ေနခ်ိန္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ သူလည္း ေနမေပးႏိုင္။ ညေန ေစ်းထြက္ရဦးမည္။
အေမ့ေပၚမွာ အႏိုင္ယူခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ ဒီညီမေလးဟာ အဘိုး ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူ႔အတြက္ သိပ္ အေရးမႀကီးေတာ့။ သူ ေစ်းေရာင္းေကာင္းမွ ျဖစ္မည္။
* * *
ဒီတခါေတာ့ မထားၾကည္ သိပ္မေပေတာ့။ အိမ္ထဲမွာ ၄၅ ရက္ ျပည့္ေအာင္ေနသည္။ သူ အိမ္ထဲေနစဥ္အတြင္း အိသက္ႏိုင္က အကြက္ေစ့စြာ လႈပ္ရွားထားသည္။ စိတ္ေအးလက္ေအး နားမည္ဆိုက နားႏိုင္ေသာ္လည္း ေစ်းထြက္ခ်င္သည့္ အာသီသေၾကာင့္ ၄၅ ရက္ ျပည့္တာႏွင့္ ကေလးပိုက္ၿပီး အိသက္ႏိုင္ရွိရာ ဆိုင္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွိရာ လမ္းကေလးကို မခ်ိဳးေကြ႕မီ ထိပ္မွာပင္ ဆူညံသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“လူပါးမဝနဲ႔ ေကာင္မ။ ဘာမွတ္လဲ။ ပါးက်ိဳးသြားမယ္။ ဒီမွာ ကေလးဆိုၿပီး အႏိုင္က်င့္မယ္ မႀကံနဲ႔။ က်ဳပ္ ထားၾကည္ရဲ႕ သမီးေတာ့ သိရဲ႕လား။ ဘယ္သူ႔မွကို မေၾကာက္လို႔ တေယာက္တည္း ေစ်းလာထြက္ေနတာ”
“ေအာင္မယ္ေလး ... ေအာင္မယ္ေလး။ လက္ေတာင့္ေလာက္ေလးက ၾကည့္စမ္း။ လာ နင္နဲ႔ငါ ခ်မလား။ နင့္အေမမေျပာနဲ႔ နင္တို႔ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး မေၾကာက္ဘူးေဟ့ သိၿပီလား”
ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ရာ ေနရာသို႔ မထားၾကည္ ေစြ႕ကနဲ ေရာက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အိသက္ႏုိင္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနေသာ ပဲပင္ေပါက္သည္မဘက္ကို လွည့္ကာ အားေနေသာ လက္ျဖင့္ ပါးကို ေဖ်ာင္း ကနဲ ေဆာ္ထည့္လိုက္သည္။ ပဲပင္ေပါက္သည္က အံ့ၾသတႀကီးျဖင့္ ...
“ဟင္ ... အစ္မ ... မထားၾကည္”
“ေအး ... ငါပဲ ... ဒီမွာ ငါ့သမီးကို ဗိုလ္က်မယ္ မႀကံနဲ႔။ အဲဒါ အျမည္းပဲ ရွိေသးတယ္ မွတ္ထား”
“မဟုတ္ရပါဘူး အစ္မရယ္။ က်မက ဗိုလ္က်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ဗိုလ္က်တာပါ။ က်မေန ရာကို တေတာင္ေလာက္ ခိုးထားတာ မေတြ႕ဘူးလား”
“ေအာင္မာ။ ငါ့သမီးကိုမ်ား နင္က သူခိုး ယိုးခ်င္ေသးတယ္ ဟုတ္လား။ ေကာင္မေတြ ငါမရွိတုန္း @*^#!+”
တရစပ္ ထြက္ေပၚလာေသာ မထားၾကည္၏ ပါးစပ္ က်ည္ဆံမ်ားေၾကာင့္ ပဲပင္ေပါက္သည္ ၿငိမ္ကုတ္သြားသည္။ မထားၾကည္က ကေလးကို ျပင္ခ်ီၿပီး အိသက္ႏိုင္ေဘးတြင္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ ထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကို ခ်ီၿပီး ကေလးႏို႔ထိုင္တိုက္ကာ သူ႔သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ေန၏။
“ဒါမွ ငါ့သမီး” လို႔လည္း ပါးစပ္က ေျပာလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိသက္ႏိုင္က ပဲပင္ ေပါက္သည္ဘက္ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ လွည့္ထိုးကာ လည္ပင္းေလးကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။
“ေဂၚဖီထုပ္ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လတ္တယ္ေနာ္၊ လတ္တယ္။ ပုပ္ေနတဲ့ ပဲပင္ေပါက္ေတြကို အေကာင္းဆိုၿပီး ညာေရာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး”
ၿပီးေတာ့ မတိုင္ပင္ဘဲ သူတို႔ သားအမိ ၂ ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ အားရ ပါးရ ေအာ္ရယ္လိုက္ၾကသည္။ အဲဒီေန႔က မထားၾကည္ သူ႔သမီးႀကီးကို အ႐ိုက္အရာ လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္တဲ့ေန႔။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အဘိုးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနမိေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။
တံငါနားနီး
“အိသက္ႏိုင္၊ အိသက္ႏိုင္ ထစမ္း ... ထေတာ့ဆို ... သံုးနာရီေတာင္ ထိုးၿပီ။ ေစ်းႀကိဳသြားရ မယ္ေလ”
“အင္း .... အင္း”
“အိသက္ႏိုင္ .... ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား။ ေကာင္မ နင့္ကို ငါ လုပ္လိုက္ ေတာ့မယ္ ေနာ္”
“ေဒါက္ ေဒါက္”
မထားၾကည္၏ လက္ဆစ္မ်ားက အိသက္ႏုိင္ေခါင္းေပၚ အဆက္မျပတ္ က်ေရာက္သြားသည္။
“ထပါၿပီ အေမရဲ႕ ... ၊ အား ... ေတာ္ပါေတာ့”
“ငါ မေျပာခ်င္ဘူးေနာ္ ... အသံမထြက္ခ်င္လို႔ကို မရဘူး။ ႏႈိးရင္ တခြန္းထဲနဲ႔ ထပါလား။ ငါ ... တယ္”
မေျပာခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ဆက္လက္ေျပာဆိုေနကာ လက္ျဖင့္ ရြယ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ အိသက္ႏိုင္ ဇက္ကေလး ပုဝင္သြားသည္။ ဒီအလုပ္ကို အိသက္ႏို္င္ မလုပ္ခ်င္ပါ။ မနက္ သံုးနာရီဆိုတာ ကေလး တေယာက္အတြက္ အိပ္ေကာင္းတုန္း အခ်ိန္ မဟုတ္လား။ သူ႔ေအာက္က ကုလားတို႔ အိပုတ္တို႔ က်ေတာ့ အိပ္လိုက္တာ သိုးလို႔။ သူက အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ရမည္သာ။ ခါတိုင္းေတာ့ ဒီေစ်းႀကိဳတဲ့ အလုပ္ကို အေမလုပ္ေနက်ေလ။
အခု အေမ့ကိုယ္ဝန္က ရင့္လာၿပီဆိုေတာ့ ေစ်းမႀကိဳႏိုင္ေတာ့။ အိသက္ႏိုင္ရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္ၿပီ။ အိသက္ႏိုင္ရဲ႕ အသက္က ေရွ႕လဆို ၁၃ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီ။ အိသက္ႏိုင္ သူမ်ားေတြလို ေက်ာင္းေနလိုလွသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေက်ာင္းစာမွာ ညံ့ဖ်င္းလွသည္။ စာမလိုက္ႏိုင္တာကို အေၾကာင္းျပလို႔ အေမက သူ႔ကိုဒီႏွစ္ ေက်ာင္းထုတ္ေတာ့မည္။ အေမ့ကိုယ္ဝန္ကလည္း ေရွ႕ ၂ လေလာက္ဆို ေမြးမည္ထင္သည္။ ေရွ႕ ၂လေလာက္ဆို ေမြးမည္ ထင္သည္။
ကိုယ္ဝန္ ...။ “အဘိုးျဖစ္ပါေစ။ ဟုတ္မွာပါ။ အဘိုးပဲ ျဖစ္မွာ။ အဘိုးက အိသက္ႏို္င္ကို ဒီေလာက္ ခ်စ္တာ။ အဘိုးပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့”
အိသက္ႏိုင္ရဲ႕စိတ္ကူး မဆံုးခင္မွာ အေမ့ရဲ႕ လက္ဝါးက အိသက္ႏိုင္ေက်ာျပင္ေပၚသို႔ ျဗန္းကနဲ က်ေရာက္လာသည္။
“ဘာငိုင္ေနျပန္ၿပီလဲ။ အိသက္ႏိုင္ေနာ္။ အျမန္လုပ္ဆို။ ဟိုမွာ နင့္အေဖ ေစာင့္ေနၿပီ။ သြားေတာ့”
မေမ့ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္ကာ သြားပင္ မတိုက္ႏိုင္ဘဲ အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္သြားလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ အေဖေတာင္ ေစာင့္ေနၿပီ။
မိုးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္။ အိသက္ႏိုင္ လက္ကို တင္းတင္းပိုက္လ်က္ အေဖ့နားကို တိုးကပ္ လိုက္သည္။ အေဖက စကားတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ထီးမိုးေပးရင္း အိသက္ႏိုင္ေဘးက ကပ္လိုက္လာသည္။ ေစ်းႀကိဳကားနား ေရာက္ေတာ့ မမိသိန္းႏွင့့္ မတ႐ုတ္မတို႔က သူ႔ကိုဆီးႀကိဳၾကသည္။ ခဏေနေတာ့ အေဖျပန္သြားသည္။
* * * *
ဒီေစ်းကေလးမွာ ထားၾကည္ေဟ့ ဆိုလ်င္ မသိသူ မရွိ။ ေဂၚဖီထုတ္ကေလး နည္းနည္း၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းကေလး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကေလး နည္းနည္း ေရာင္းသည္ ဆိုၿပီး အထင္သြား မေသးလိုက္ႏွင့္။ ဒီေစ်းထဲမွာ သူေပးထားသည့္ အေႂကြးႏွင့္ ကင္းသူမရွိသေလာက္ ရွားသည္။ သူေစ်းေရာင္းတဲ့ ေနရာက ေစ်းထဲက ေစ်းခံုေပၚမွာ က်က်နန မဟုတ္။ အျပင္လမ္းေဘးက ေစ်းတန္းမွာ ပ်ံက်ေရာင္းရတာ။
သို႔ေပမယ့္ အဲဒီေရာင္းေကာင္းတဲ့ တေနရာကို ရဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္ရတာဆိုလ်င္ ႀကီးက်ယ္သည္ ထင္မည္။ အခု သူေရာင္းေနတဲ့ ေနရာက အရင္ မွ်စ္သည္ ထားမိ၏ ေနရာျဖစ္သည္။ မွ်စ္သည္ ထားမိ တရက္ ေစ်းေနာက္က်ေတာ့ သူက အဲဒီေနရာမွာ ဆိုင္ အက်အနခင္းကာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေရာင္းေနလိုက္သည္။ ထားမိေရာက္လာေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း။ သူတို႔ေစ်းကေလးက လူေတြေျပာတာကေတာ့ အဲဒီေန႔ေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ပြဲ မႀကံဳဖူးဘူးဆိုပဲ။
ပါးစပ္ႏွင့္ နင္တလံုး ငါတလံုး ေအာ္ဟစ္၊ အ႐ုတၱ အနတၱေတြ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာအၿပီးမွာ လူခ်င္းဝင္ပူးၿပီး နပမ္းလံုးၾကသည္။ ျဖန္ေျဖသူမရွိ၊ ဝင္ဆြဲသူမရွိ။ မထားၾကည္က ထြားထြား ႀကိဳင္းႀကိဳင္း၊ ထားမိက ေသးေသးညႇက္ညႇက္ ဆိုေတာ့ သတၱိခ်င္းတူတာေတာင္ အင္အားခ်င္း မတူ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ထားမိ အ႐ႈံးေပးလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ အဲဒီေနရာကို ထားၾကည္ အပိုင္စား ရသြားေတာ့၏။ သူ႔ေနရာကို ဘယ္သူမွ တလက္မေတာင္ မေက်ာ္ရဲၾက။ ထားၾကည္ဆိုလန္႔ပါ့ ဆိုတာေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။
* * * *
ဆိုင္ေသးေသးေလးႏွင့္ ကုန္ အနည္းငယ္သာ ေရာင္းေနရေပမယ့္ သူက ဒီေစ်းေလးရဲ႕ ကုန္စိမ္း ဒိုင္ေလ။ ေငြအမ်ားႀကီး မတတ္ႏိုင္သူေတြ အရင္းမရွိသူေတြကို သူက ကုန္ခ်ေပး သည္။ ေရာင္းၿပီး မွေပး။ ေန႔ျပန္တိုးလည္း ေခ်းသည္။ သူ႔ကုိေပးရမယ့္သူက ေပးရမည့္ အတိုင္းအတာကို ေပးရမည့္ အခ်ိန္မွာ မေပးလို႔ကေတာ့ ရပ္ကြက္ပ်က္ၿပီသာ မွတ္ေတာ့။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ထားၾကည္ဆို ဒီေစ်းထဲက လူအမ်ားက မဆက္ဆံခ်င္လို႔လည္းမရ၊ ဆက္ဆံျပန္ေတာ့လည္း လန္႔ေနၾကရသည္။
* * * *
အိသက္ႏိုင္ကို ေမြးၿပီး တပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ မထားၾကည္ႏွင့္ ကိုသိန္းႏိုင္တို႔ အႀကီး အက်ယ္ရန္ျဖစ္ကာ ကိုသိန္းႏိုင္အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားသည္။ အဲဒီမွာ မထားၾကည္က ရက္သမီး ေလးသာရွိေသးေသာ ကေလးကို အမိႈက္ပံုနားမွာ သြားပစ္ထားလိုက္သည္။ အဲဒီလို မထားၾကည္ ....။
ကိုသိန္းႏိုင္၏ အေဖ အိသက္ႏိုင္၏ အဖိုးက ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ အတင္းမရမက ေမးျမန္းၿပီး ကေလးရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရသည္။ မဂၤလာဒံု အမႈိက္ပံုဆိုလို႔ မဂၤလာဒံုက ရွိရွိသမွ် အမိႈက္ပံုေတြကို လိုက္ရွာေတာ့ တေနရာမွာ သြားေတြ႕သည္။ ကေလးကို ဗိုလ္မႉးတေယာက္က ေမြးစားေတာ့ မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ျဖင့္ ျပန္ေခၚခဲ့ရ၏။
အဲဒီကတည္းက အိသက္ႏိုင္ အေမဆီျပန္မေရာက္ေတာ့။ ကိုသိန္းႏိုင္ႏွင့္ မထားၾကည္ ျပန္ အဆင္ေျပၿပီး အငယ္ ၂ ေကာင္ေမြးသည္အထိ အိသက္ႏိုင္ အဘိုးမွ အဘိုး။ အဘိုးလက္ေပၚ တြင္ ႀကီးကာ အဘိုးရဲ႕ ပုဆိုးစကိုဆြဲလို႔ အဘိုးသြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ပါခဲ့သည္။
အိသက္ႏိုင္ ေက်ာင္းေနေတာ့ အဘိုးလည္း အသက္ႀကီးလွၿပီ။ အဘိုး၏ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုသိန္းႏိုင္၏ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားက အဘိုးပင္ပန္းလွသည္ ဆိုကာ အိသက္ႏိုင္ကို သူ႔မိဘမ်ားဆီ ျပန္ပို႔သည္။
ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးက ဒဂံုေတာင္မွ သဃၤန္းကၽြန္း အဘိုးအိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္ေျပးလာသည္။ အဲဒီကတည္းက ဒီေျမးႏွင့္ ဒီအဘိုးကို ခြဲမရမွန္း အားလံုး သေဘာေပါက္ လိုက္ၾကသည္။
* * *
ကိုသိန္းႏိုင္အေၾကာင္းကလည္း မေျပာလို႔ မျဖစ္။ မထားၾကည္ ပါးစပ္ဆိုးသေလာက္၊ စ႐ိုက္ ၾကမ္းသေလာက္ ကိုသိန္းႏိုင္က အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လွ၏။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ဘယ္လိုညားသလဲ ဆိုေတာ့ ဖူးစာလို႔ပဲ ေျပာရမည္ထင္သည္။ ကိုသိန္းႏိုင္ ကံေကာင္းသည္။ မယားျဖစ္သူက အလြန္ခ်စ္သည္။ မ်က္ႏွာ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလးႏွင့္၊ အိမ္ကမ်ား ထြက္သြားၿပီဆိုလ်င္ လူပ်ိဳေလးလား ထင္ရေအာင္ သန္႔ျပန္႔လို႔ ေနသည္။
ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမလို။ မလိုေလာက္ေအာင္လည္း မထားၾကည္က စီးပြားအရွာေကာင္းသည္ေလ။ မထားၾကည္ကေတာ့ ဒီလို ေယာက်္ားေခ်ာေခ်ာရထားတာကို ဂုဏ္ယူလို႔မဆံုး။ သဝန္တိုလိုက္ရတာကလည္း အေမာ။ အရိပ္ၾကည့္လို႔ မဝ။ မိန္းမကိစၥကလြဲလ်င္ ကိုသိန္းႏိုင္ ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္သည္။
ကိုသိန္းႏိုင္ကလည္း ေတာ္ပါသည္။ မိန္းမကိစၥရွင္းသည္။ ေဆးလိပ္၊ အရက္ လံုးဝမေသာက္။ တခုပဲ သူ႔ဝါသနာက ေလာင္းကစား။ ဒါလည္း ဖဲ႐ိုက္တာမ်ိဳးမဟုတ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးမည္။ အတိတ္ေပးသူမ်ားေနာက္ လိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဝါသနာ ဤမွ်သာ။ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ့ မယားဆီက ေတာင္းမည္ေပါ့။
ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔ လင္မယား တေန႔တေန႔ အဆင္ေခ်ာလို႔။
* * * *
အဘိုးဆံုးၿပီဆိုေတာ့ အိသက္ႏိုင္အတြက္ ကမၻာပ်က္ၿပီ။ သူ႔မွာ အားကိုရာမဲ့ၿပီေပါ့။ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္သူ၊ ကာကြယ္သူ အဘိုးမရွိေတာ့ၿပီ။ အဘိုးရွိစဥ္က အိသက္ႏိုင္ ဘာလုပ္လုပ္ တင့္တယ္သည္။ အိသက္ႏိုင္ကို ဘယ္သူကမွ မဆူရဲ၊ မ႐ိုက္ရဲ။ ေရွ႕မွာ အဘိုးရွိေနသည္ေလ။ ခုေတာ့ အိသက္ႏိုင္ မ်က္ႏွာငယ္လွသည္။
သူ႔မွာ ေနစရာ ေနရာမရွိ။ ဦးေလး၊ အေဒၚ လူပ်ိဳ အပ်ိဳမ်ားကလည္း သူ႔ကို ဆက္လက္မခံလို ၾကေတာ့။ ဒီေတာ့ သူ႔အေမအိမ္ျပန္႐ံုေပါ့။ ကိုသိန္းႏိုင္ကေတာ့ အပူအပင္ ကင္းသူပီပီ ဘာမွ မေျပာ။ အိသက္ႏိုင္ျပန္လာမယ္ ဆိုလည္းလာေပါ့။
မထားၾကည္ကေတာ့ အိသက္ႏိုင္ကို ၾကည့္မရ။ အိသက္ႏိုင္ကို ေပ်ာ့သည္ဟု အၿမဲႀကိမ္းသည္။
“အငယ္မ အိပုတ္ကမွ ငါ့သမီး။ ငါနဲ႔ တပံုစံတည္းပဲ။ သြက္မွသြက္။ လည္လိုက္တာလည္း မႊတ္ ေနတာ။ အိသက္ႏုိင္က ငတံုးမ။ သူမ်ားလုပ္သမွ် ခံခဲ့မယ့္ေကာင္မ”
အဲဒီလို အၿမဲေျပာတတ္သည္။ အိသက္ႏိုင္ကလည္း သူ႔အေမကို ၾကည့္မရပါ။ အဘိုးႏွင့္ အေဖ ဘက္မွ ဦးေလး၊ အေဒၚမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အိသက္ႏိုင္က ႏူးညံ့သည္။ သိမ္ေမြ႕ သည္။ သူ႔အေမေျပာသည့္ စကားမ်ားက သူ႔အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ မထားၾကည္တို႔က တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ အဆဲေလးႏွင့္။ အိသက္ႏိုင္ နားရွက္ လွသည္။ အငယ္ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ဆဲလိုက္သည္မွာ မိုးကို မႊန္လို႔။ အဲဒါကို အေမလုပ္သူက ဘာမွ မေျပာ။ သေဘာက်ေနသည္။ အငယ္ ႏွစ္ေကာင္မ်ား ကစားရာက သူမ်ားကိုႏိုင္လာ သည္ ဆိုလ်င္ သူမ်ားမိဘႏွင့္ ဆီးရန္ျဖစ္ၿပီး သူ႔သားႏွင့္ သမီးတို႔အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတတ္သည္။ သူ႔အေမကို သူနားမလည္။
အဘိုးကိုလြမ္းသည္။ အဘိုးကိုေတာ့ အေမကေၾကာက္၏။ အဘိုးက မထားၾကည္ထက္ ၂ ဆ ၾကမ္းျပ၊ ရမ္းျပ၊ ဆဲျပႏိုင္သည္ေလ။ အဘိုးရွိစဥ္က မထားၾကည္ အိသက္ႏိုင္ကို လက္ဖ်ားႏွင့္ ေတာင္ တို႔ခြင့္မရ။ အခုေတာ့ သူ အ႐ိုက္မခံရသည့္ ေန႔မရွိ။ အေဖ့ေရွ႕မွာေတာ့ သိပ္ မ႐ိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေဖကလည္း အိမ္မွာတေနကုန္ မရွိပါ။ မနက္မိုးလင္းတာႏွင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံ ေတာင္းၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ညဘက္ အိသက္ႏိုင္တုိ႔ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွ ျပန္လာတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ ျပန္လာပါသည္။ အဲဒီေန႔မ်ိဳးဆို မထားၾကည္တို႔ ေပ်ာ္လို႔ မဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေန႔မ်ိဳးက ကိုသိန္းႏိုင္ ပိုက္ဆံ အေရးတႀကီး လိုေသာ ေန႔။
“ထားၾကည္ ငါ့ ပိုက္ဆံ ၂ ေသာင္းေလာက္ ေပးစမ္း”
“ဘာလို႔ ေပးရမွာလဲ။ နင့္မယားငယ္ သြားေပးမလို႔လား”
“အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ဟာ။ ေပးမွာလား မေပးဘူးလား”
“မေပးဘူး ဆိုရင္ေကာ”
“ရတယ္ေလ”
အဲဒီလိုေျပာၿပီး ကိုသိန္းႏိုင္က အျပင္ျပန္ထြက္ဖို႔ ျပင္လ်င္ မထားၾကည္ မေနတတ္ေတာ့။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ေရာ့ ေရာ့။ ဒီမွာ လာယူ။ တကတည္း ပိုက္ဆံလိုခ်င္တဲ့သူကပဲ စိတ္ ဆိုးရေသးတယ္” ဆိုၿပီး မထားၾကည္ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးရၿပီ။
“ဟဲ့ ေနာက္ေဖးမွာ ၾကက္သားျပဳတ္ေၾကာ္ရွိတယ္။ ထမင္းစားသြားဦး”
အဲဒီလိုနဲ႔ မထားၾကည္က ကိုသိန္းႏိုင္ကို ေခ်ာ့ရသည္။ ဒါမိ်ဳးက သူတို႔အိမ္မွာ မၾကာခဏျဖစ္ ေနက်။ အိသက္ႏိုင္ကေတာ့ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ အေမ့ကို သနားသလို ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ ခ်ိဳသာမႈမ်ားက အေဖအျပင္ျပန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္။ အေဖကလည္း အေမ့စ႐ိုက္ကို စိတ္ပ်က္ေနပံုရ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း တေနကုန္ သူ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာလို႔ ထင္သည္။ အိမ္မွာကလည္း ေနခ်င္စရာမွ မရွိဘဲေလ။
မထားၾကည္တို႔ ေမာင္ႏွမ အားလံုးက ေစ်းသည္ေတြ။ ငါးေရာင္းသူက ေရာင္း။ ပန္းေရာင္း သူက ေရာင္း။ ရာသီေပၚ သီးႏွံေရာင္းသူက ေရာင္းသည္။ အားလံုး၏ စ႐ုိက္က တပံုစံတည္း။ မထားၾကည္တို႔ အိမ္က ေစ်းနားမွာ ဆိုေတာ့ မနက္ေစ်းထြက္ၿပီး ညေနခင္း ေစ်းျပန္မထြက္ ခင္မွာ သူတို႔ အားလံုး မထားၾကည္တို႔ အိမ္မွာ လာနားၾကသည္။ ႂကြက္ႂကြက္ညံေနေသာ စကားသံမ်ားၾကားမွာ အဆဲေလးမ်ားက ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား သာယာေနတတ္၏။
အဲဒီလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုသိန္းႏိုင္ မေျပာႏွင့္ အိသက္ႏိုင္တို႔လို ကေလးပင္ မေနခ်င္။ စကားေတြ ေဖာင္ၿပီးရင္ေတာ့ အိပ္ၾကၿပီ။ မနက္အေစာႀကီး ထထားရတာ ဆိုေတာ့ အားလံုး ကုလားေသ ကုလားေမာ၊ ပိုးလိုး ပက္လက္၊ ဟိုတေယာက္ သည္တေယာက္။ သူစိမ္းတေယာက္မ်ား ဝင္လာလ်င္ အမွန္ပင္စိတ္ပ်က္စရာ။
အေမ ကိုယ္ဝန္ရွိၿပီဆိုေတာ့ အိသက္ႏိုင္ ေပ်ာ္လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ အေမ ကိုယ္ဝန္ ရွိလို႔ ေပ်ာ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ အေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးကို အဘိုးဝင္စားတာဟု ေျပာၾက ေသာေၾကာင့္ သူေပ်ာ္သည္။
“ေသခ်ာတယ္။ ဒါ ဦးဝင္းၾကည္ပဲ။ ဦးဝင္းၾကည္က သူ႔ေျမးကို သိပ္ခ်စ္တာ။ ဘယ္မွသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေျမးဆီပဲ လာမွာ”
အဲဒီလို ထင္ေၾကးေတြ ေပးၾကေတာ့ အိသက္ႏိုင္တေယာက္ စိတ္ညစ္တာေတြ ခဏေမ့ေလ်ာ့ သြားသည္။ ညတိုင္းလည္း ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ အေမာ။ အေမ့ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးဟာ တကယ္ပဲ အဘိုးျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းသည္။ အဲဒီေတာ့မွ အေမ့ကို ႏိုင္တဲ့သူေပၚလာမွာ ေလ။
အဘိုးက အိသက္ႏိုင္ကို ဘယ္သူ႔အထိမွ ခံတာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား။ အိသက္ႏိုင္ ကိုယ့္ အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အလုပ္လုပ္ရတာကို ပင္ပမ္းသည္ မထင္ေတာ့။ အေမ့ ကိုယ္ဝန္ ရင့္လာေလ အိသက္ႏိုင္ပင္ပမ္းေလ ျဖစ္သည္။ ခါတိုင္းဆို အေမက မနက္ေစ်းေကာ ညေနေစ်းပါ ထြက္သည္။ ခုေတာ့ အေမက မနက္ေစ်းပဲ ထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ညေနေစ်းကို အိသက္ႏိုင္ တေယာက္တည္း ထြက္ရသည္။ ေစ်းေရာင္းရာက ျပန္လာလို႔ ဝင္ေငြ စံခ်ိန္ မမီ လို႔ကေတာ့ ေသဖို႔သာ ျပင္ ဆိုတာမ်ိဳး။
တကယ္ေတာ့ အိသက္ႏုိင္ ေစ်းေရာင္းရတာ ေပ်ာ္စ ျပဳေနၿပီ။ ကုန္စိမ္းက အျမတ္မ်ားသည္။ မထားၾကည္ တေန႔ ေစ်းမထြက္ရ မေနႏိုင္တာလည္း မဆန္းလွ။ အိပုတ္ေလး ေမြးတုန္းကမ်ား ေမြးၿပီး တပတ္ ဆယ္ရက္ႏွင့္ ကေလးေစ်းဗန္းထဲခ်သိပ္၊ ေစ်းေရာင္းထြက္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူက အခု အိသက္ႏိုင္ကို အေသအေၾက ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါမွ သူေမြးဖြားေနခ်ိန္မွာ အရွိန္မပ်က္ ဆိုင္ထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ ဒီၾကားထဲ ေန႔ျပန္တိုးကိစၥေတြ၊ ကုန္ခ် ေငြယူ ကိစၥေတြကိုလည္း သင္ရသည္။ ဒညင္းသီး၊ သရက္သီး၊ ဒူးရင္းသီးမ်ားကို ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးရသည္။ အိသက္ႏိုင္ေတာင္ အေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ ေနၿပီ။
“အဘြားေရ ... ေဂၚဖီထုပ္ေတြ တထုပ္မွ ခုနစ္ဆယ္ပဲ ေပး။ ယူသြားပါ အဘြားရဲ႕။ သမီးက အဘြားမို႔လို႔ ေပးတာေနာ္”
“ခရမ္းခ်ဥ္သီးလား။ သံုးဆယ္သား တရာနဲ႔ ယူသြားေတာ့။ ေရာ့ အစ္မ၊ င႐ုပ္သီးစိမ္းပါ အဆစ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ မနက္ခင္းဆို မရဘူး အစ္မရဲ႕”
အဲဒီလိုေတြေျပာတတ္၊ ေရာင္းတတ္ေနၿပီ။ ႐ုပ္ကေလး သနားကမားနဲ႔ ကေလးသာသာ အရြယ္ ကေလးမို႔ ခ်စ္ၿပီး၊ သနားၿပီး ဝယ္သြားၾကတာ မ်ားသည္။ အလုပ္က သင္သည္ပဲ ေျပာေျပာ ေရာင္းအား ေကာင္းလာေတာ့ အိသက္ႏုိင္ ေစ်းမွာ ေပ်ာ္တတ္လာၿပီ ျဖစ္၏။
မထားၾကည္ ဗိုက္နာေတာ့ နာေနသည့္ၾကားက သူ႔သမီးကိုမွာသည္။
“အိသက္ႏိုင္။ ငါ့လာမၾကည့္နဲ႔ သိလား။ ေစ်းေရာင္းမပ်က္ေစနဲ႔ေနာ္။ အား ... ေအာင္မယ္ေလး .. ဟဲ့ ဟိုေကာင္မေတြဆီလည္း ကၽြတ္ ကၽြတ္ ေႂကြးမွန္မွန္ သြားေတာင္းဦး။ အား ... နာလိုက္တာ။ ကၽြတ္ကၽြတ္”
အဲဒီလိုနဲ႔ ေဆး႐ံုသာ ထြက္သြားသည္။ ကိုသိန္းႏိုင္က အနားမွာမရွိ။ ေနာက္မွ ကုလားကို လိုက္ရွာခိုင္းၿပီး လိုက္သြားခိုင္းရ၏။
မထားၾကည္ အသက္က ေလးဆယ္ သီသီ စြန္းေနၿပီဆိုေတာ့ ႐ိုး႐ုိးေမြးဖို႔ အားမျပည့္။ ဗိုက္ခြဲ ေမြးလိုက္ရသည္။ အေမက မလာပါနဲ႔ ေျပာထားေသာ္လည္း အိသက္ႏိုင္ မေနႏိုင္။ ေန႔လည္ အားတဲ့ အခ်ိန္ တေရးမအိပ္ဘဲ အေမ့ဆီသြားသည္။ အေမက သူတို႔အတြက္ ညီမေလး တေယာက္ ေမြးေပးထားသည္။
“ေရာ့ ... အေမ ဒါက ေန႔ျပန္တိုးေတြေကာက္ထားတာ။ ဒါက ကုန္စိမ္းေႂကြးေတြ။ ေဒၚတ႐ုတ္မ ကေတာ့ မနက္ျဖန္မွ ယူပါတဲ့။ က်န္တာေတာ့ အကုန္ရခဲ့တယ္။ သမီး မေန႔ညေနက ေရာင္းထားတာလည္း သံုးေထာင္ရတယ္”
“ေအး ေအး”
မထားၾကည္ ဒီေလာက္ပဲ ျပန္ေျပာႏုိင္သည္။ အားက သိပ္မရွိခ်င္ေသး။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အေမ ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း။ ခါတိုင္း ေဒၚတ႐ုတ္မက မေပးလိုက္ဘူးဆိုတာႏွင့္ ေဒါက္ကနဲ သူ႔ေခါင္းကို ေခါက္ၿပီးသား။
မထားၾကည္ အိသက္ႏိုင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းနည္းလာသည္။ ဒီသမီးအေပၚ သူ အေတာ္ ဆိုးမိခဲ့သည္ေလ။ ခုေတာ့ ဒီသမီးကိုပဲ အားကိုးေနရၿပီ။ ကိုသိန္းႏိုင္ကေတာ့ အနားမွာမရွိ။ အိသက္ ႏုိင္၏ လက္ကေလးကို သူ႔လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အေမကို တအံ့ တၾသ ၾကည့္မိ၏။ ၾကည့္စမ္း သူ႔အေမရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ...။
သူ႔ညီမေလးဟာ အဘိုး ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလား သူ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါ။ ေျပာဖို႔ သိပ္ ငယ္ေသးသည္ထင္သည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိသက္ႏုိင္ သူ႔အေမကို သနားသည္။ သူ႔ ခမ်ာ ကေလးေမြးထားလို႔ အားငယ္ေနခ်ိန္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ သူလည္း ေနမေပးႏိုင္။ ညေန ေစ်းထြက္ရဦးမည္။
အေမ့ေပၚမွာ အႏိုင္ယူခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ ဒီညီမေလးဟာ အဘိုး ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူ႔အတြက္ သိပ္ အေရးမႀကီးေတာ့။ သူ ေစ်းေရာင္းေကာင္းမွ ျဖစ္မည္။
* * *
ဒီတခါေတာ့ မထားၾကည္ သိပ္မေပေတာ့။ အိမ္ထဲမွာ ၄၅ ရက္ ျပည့္ေအာင္ေနသည္။ သူ အိမ္ထဲေနစဥ္အတြင္း အိသက္ႏိုင္က အကြက္ေစ့စြာ လႈပ္ရွားထားသည္။ စိတ္ေအးလက္ေအး နားမည္ဆိုက နားႏိုင္ေသာ္လည္း ေစ်းထြက္ခ်င္သည့္ အာသီသေၾကာင့္ ၄၅ ရက္ ျပည့္တာႏွင့္ ကေလးပိုက္ၿပီး အိသက္ႏိုင္ရွိရာ ဆိုင္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ဆိုင္ရွိရာ လမ္းကေလးကို မခ်ိဳးေကြ႕မီ ထိပ္မွာပင္ ဆူညံသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“လူပါးမဝနဲ႔ ေကာင္မ။ ဘာမွတ္လဲ။ ပါးက်ိဳးသြားမယ္။ ဒီမွာ ကေလးဆိုၿပီး အႏိုင္က်င့္မယ္ မႀကံနဲ႔။ က်ဳပ္ ထားၾကည္ရဲ႕ သမီးေတာ့ သိရဲ႕လား။ ဘယ္သူ႔မွကို မေၾကာက္လို႔ တေယာက္တည္း ေစ်းလာထြက္ေနတာ”
“ေအာင္မယ္ေလး ... ေအာင္မယ္ေလး။ လက္ေတာင့္ေလာက္ေလးက ၾကည့္စမ္း။ လာ နင္နဲ႔ငါ ခ်မလား။ နင့္အေမမေျပာနဲ႔ နင္တို႔ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုး မေၾကာက္ဘူးေဟ့ သိၿပီလား”
ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ရာ ေနရာသို႔ မထားၾကည္ ေစြ႕ကနဲ ေရာက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အိသက္ႏုိင္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနေသာ ပဲပင္ေပါက္သည္မဘက္ကို လွည့္ကာ အားေနေသာ လက္ျဖင့္ ပါးကို ေဖ်ာင္း ကနဲ ေဆာ္ထည့္လိုက္သည္။ ပဲပင္ေပါက္သည္က အံ့ၾသတႀကီးျဖင့္ ...
“ဟင္ ... အစ္မ ... မထားၾကည္”
“ေအး ... ငါပဲ ... ဒီမွာ ငါ့သမီးကို ဗိုလ္က်မယ္ မႀကံနဲ႔။ အဲဒါ အျမည္းပဲ ရွိေသးတယ္ မွတ္ထား”
“မဟုတ္ရပါဘူး အစ္မရယ္။ က်မက ဗိုလ္က်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ဗိုလ္က်တာပါ။ က်မေန ရာကို တေတာင္ေလာက္ ခိုးထားတာ မေတြ႕ဘူးလား”
“ေအာင္မာ။ ငါ့သမီးကိုမ်ား နင္က သူခိုး ယိုးခ်င္ေသးတယ္ ဟုတ္လား။ ေကာင္မေတြ ငါမရွိတုန္း @*^#!+”
တရစပ္ ထြက္ေပၚလာေသာ မထားၾကည္၏ ပါးစပ္ က်ည္ဆံမ်ားေၾကာင့္ ပဲပင္ေပါက္သည္ ၿငိမ္ကုတ္သြားသည္။ မထားၾကည္က ကေလးကို ျပင္ခ်ီၿပီး အိသက္ႏိုင္ေဘးတြင္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ ထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကို ခ်ီၿပီး ကေလးႏို႔ထိုင္တိုက္ကာ သူ႔သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ေန၏။
“ဒါမွ ငါ့သမီး” လို႔လည္း ပါးစပ္က ေျပာလိုက္ေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိသက္ႏိုင္က ပဲပင္ ေပါက္သည္ဘက္ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ လွည့္ထိုးကာ လည္ပင္းေလးကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။
“ေဂၚဖီထုပ္ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လတ္တယ္ေနာ္၊ လတ္တယ္။ ပုပ္ေနတဲ့ ပဲပင္ေပါက္ေတြကို အေကာင္းဆိုၿပီး ညာေရာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး”
ၿပီးေတာ့ မတိုင္ပင္ဘဲ သူတို႔ သားအမိ ၂ ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ အားရ ပါးရ ေအာ္ရယ္လိုက္ၾကသည္။ အဲဒီေန႔က မထားၾကည္ သူ႔သမီးႀကီးကို အ႐ိုက္အရာ လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္တဲ့ေန႔။ အိသက္ႏိုင္ သူ႔အဘိုးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနမိေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။
Monday, October 13, 2008 | Labels: ဝတၳဳတို | 5 Comments
tag4
tag ဂိမ္းေလးေတြမွာ ဝင္ပါရတာ ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသား။ တေန႔က စီပံုးကိုၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုေအာင္သာငယ္ရဲ႕ တက္ထားတယ္ေနာ္ဆိုတဲ့ စာတုိေလးေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘာမ်ားတက္ပါလိမ့္ ဆိုၿပီး သြားၾကည့္မိေတာ့ လားလား “အခ်စ္ဆိုသည္မွာ” ဆိုပါကလား။ သူေရးထားလိုက္တာ က်မ ဘာမွေရးစရာ မက်န္ေအာင္ဘဲ (အဲလိုဦးေအာင္ေျပာထားမွ။ မေရးႏုိင္ဘူးလို႔ေတာ့ ဝန္မခံဘူးကြ:P)။ သူတက္ထားတဲ့ သူထဲက တခ်ိဳ႕ကလည္း ေရးၿပီးၿပီ။ တခ်ိဳ႕မ်ား ေရးထားလိုက္တာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ ဆိုေတာ့ကာ က်မလည္း ေရးမွေတာ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲသဟာ ႀကီးက လြယ္သေလာက္ ေတာ္ေတာ္ခက္ၿပီး ရွင္းသေလာက္ ေတာ္ေတာ့ကို ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ကိစၥျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အတက္ႏိုင္ဆံုး သူမ်ားေတြဆီက ခိုးခ်ၿပီး ေရးၾကည့္လိုက္တယ္ (အမယ္ ခိုးခ်တယ္ဆိုတာ လြယ္တယ္မထင္နဲ႔ ေနာ္ ဘယ္ကခိုးခ်ရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသိမွ ခိုးခ်တတ္တယ္မွတ္ပါ :P)။ ကဲ အစ္ကုိႀကီး ေရ ... ေရးၿပီဗ်ိဳ႕ .. ေနာက္မွ tag မိတာ မွားပါၿပီ မေျပာေၾကး ...။
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
အိမ္ရွာေတြ႕ျခင္းတဲ့ ၿပီးေတာ့ မနက္တိုင္း သူေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ႏို႔မ်ားမ်ားနဲ႔ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေသာက္ခ်င္ေနတာ
အခ်စ္ပါ။
အခ်စ္ပါ။
ဝမွာစိုးလို႔ အဆီအဆိမ့္ေတြကို ေလွ်ာ့စားေနေပမယ့္ သူလုပ္ေကၽြးတဲ့ စီနမင္႐ိုးလ္ကို တေန႔တလံုး စားခ်င္ ေနတာမ်ိဳးကိုလည္း အခ်စ္လို႔ ဆိုႏိုင္ရဲ႕။
ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ေဂ်ာ္ဒါးႏိုး တံဆိပ္အက်ႌကို သူက အၿမဲဝတ္ခ်င္ေနတာလည္း အခ်စ္တဲ့။
အသက္၇၅ ႏွစ္အရြယ္ ဖြားဖြားကို အသက္ ၈၀ အရြယ္ဖိုးဖိုးက လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတာလည္း အခ်စ္ပဲ။ အခ်စ္မွာ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခား မရွိ။
ကီးျမင့္ျမင့္ သီခ်င္းတပုဒ္ကို အတူတူ ဆိုဖို႔ႀကိဳးစားၾကတာလည္း အခ်စ္ပါ။
အခ်ိန္ျပည့္ အသက္႐ွဴလို႔ မဝတာလည္း အခ်စ္လို႔ ဆိုရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အဖိုးရဲ႕အေမြ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ကိုေတာင္ (ရဲရဲဝံံ့ဝံ့) လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာဟာလည္း အခ်စ္ပါပဲကြယ္ ...။
အေကာင္းဆံုးေတြကိုပဲ ေပးခ်င္ေနၿပီး အျမင့္ဆံုးထိ တြန္းတင္ေပးခ်င္တာ၊ ၿပီးေတာ့ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၿပီး မၾကာဘူး ပက္ပက္စက္စက္ ငိုေကၽြး ထိိခိုက္ရတာ ... အခ်စ္ေပါ့။
အခ်စ္ဆိုတာ သစ္သီးတလံုးဆိုရင္ ပင္လယ္သီးျဖစ္မယ္။
သနပ္ခါးနဲ႔ ေရာလိမ္းဖို႔ ကံ့ေကာ္ဝတ္ဆံေလးေတြကို ေႁခြေပးတာလည္း .....။
အခ်စ္ကႀကံတေခ်ာင္းနဲ႔လည္း တူေသးရဲ႕။ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အရည္ေတြ စစ္ထုတ္ယူထားၿပီး အသံုးမက်တဲ့ ႀကိတ္ဖတ္ေတြကို အမႈိက္ေတာင္းထဲ ထည့္လိုက္ပါ။ (ဂ်စ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမကုန္မယ့္ ႀကံ အရွည္ႀကီးတေခ်ာင္း လိုခ်င္သတဲ့)
တခ်ိဳ႕အတြက္ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေၾကာင္တေကာင္ကို လည္ပင္းညႇစ္တာတဲ့(မယံုမရွိနဲ႔ သိခ်င္ရင္ တူးတူးသာ ေရးတဲ့ မဆလာန႔ံသင္းေသာညမ်ား ဝတၳဳတို - ၅ ပို႔စ္ကို ဖတ္ၾကည့္ :P)
ကဲကိုေအာင္သာငယ္ေရ ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္နဲ႔ သူမ်ားေတြဆီက ခိုးခ်တာေတြ ေပါင္းလိုက္တာ တပုဒ္ေတာ့ ရၿပီ။ ဆက္ tag မယ္ဗ်ိဳ႕။ မ်က္ခံုးလႈပ္ဖို႔သာျပင္ထားၾက။ ငါဟာ ငါမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ တူႀကီး ထူးျမတ္၊ ပန္းေဂၚဖီ ႀကိဳက္တဲ့ ေမာင္ေလး ဂ်ဴလိုင္အိပ္မက္၊ ေယာက္်ားနာမည္နဲ႔ ညီမေလး နန္းညီ၊ တခါမွ မၿငိမ္ဘူးဆိုတဲ့ ေမာင္ေလး ဟန္သစ္ၿငိမ္ ၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္အယ္ဒီတာႀကီးတေယာက္ရဲ႕နာမယ္နဲ႔တူတဲ့ ေမာင္လူေအး တို႔ေရ အေႂကြးလို႔ မမွတ္ဘူး အားရင္ေရးလိုက္ၾကေပေတာ့။ တို႔ကေတာ့ လြတ္ၿပီ ကၽြတ္ၿပီ :D
Saturday, October 11, 2008 | Labels: tag | 2 Comments
tag 3
ကင္မရာႀကီးနဲ႔ အစ္မ ခင္မင္းေဇာ္က အတင္း tag ေတာ့ ေရးရေတာ့မေပါ့ေလ။ tag တာႀကီးကလည္း မေသခင္ ဆယ္ရက္ အလိုတဲ့။ ေရးခ်င္ဘူး ...:( ဒါေပမယ့္ အစ္မက tag တာမွ ၂ ေယာက္ထဲရယ္။ ညီမေလး မဆုမြန္က ေရးၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ က်မက ဟိုပုန္း ဒီေရွာင္လုပ္လို႔ မေကာင္းေပဘူး။ ေရးရေတာ့မွာေပါ့ေလ။ ကဲ လာေလေရာ့ လဟယ္။
*
မေသခင္ ဆယ္ရက္အလို
*
က်မ တကယ္ ေနာက္ဆယ္ရက္မွာ ေသမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာၿပီဆိုရင္ .... အရင္ဆံုး က်မသူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အီးေမးလ္ ပို႔ပါမယ္။ တေယာက္ခ်င္းစီကို သီးသန္႔ သူတို႔ရဲ႕ စ႐ိုက္ေတြကအစ အေသးစိတ္ က်မ ဘယ္ေလာက္ မွတ္မိတယ္၊ သတိထားခဲ့တယ္၊ က်မ သူတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခင္တယ္ ဆိုတာ ေျပာျပမယ္။ က်မမွာ သူငယ္ခ်င္း ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ေတြက အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ၈ ရက္နဲ႔ ေလာက္ပါ့မလား မသိဘူး (ေတာ္ေတာ့္ကို မ်ားတာေနာ္။ မယံုမရွိနဲ႔)။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မကတိေပးခဲ့ၿပီး မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာေတြ၊ က်မက အထင္လဲြ ခဲ့မိတာေတြ ေတာင္းပန္မယ္။ က်မကို အထင္လြဲေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ရွင္းျပမယ္။
*
၉ ရက္ေျမာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ တိုင္းျပည္နဲ႔၊ က်မရဲ႕ အေမ့အတြက္ စာ ၂ ေစာင္ ေသခ်ာေရးပါမယ္။ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ႕ သူ႔မွာတမ္း ကဗ်ာထဲက ခိုးခ်တယ္ပဲဆိုဆို တိုင္းျပည္နဲ႔ အေမ့အတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့လို႔ အားနာတဲ့အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာေရးမယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ က်မ ခရီးရွည္ထြက္မွာမို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၾကာ မဆက္သြယ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့မယ္။
*
ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့တရက္မွာ က်မ ခရီးထြက္မယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွာခဲ့ဘဲ၊ က်မကို လံုးဝမသိတဲ့ သူေတြ ေနတဲ့
အရပ္တခုခုဆီ ... က်မကို ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ အေဝးဆံုးအရပ္ဆီကို ..။ အဲဒီေဒသက ေတာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပင္လယ္နဲ႔ နီးတဲ့၊ သဘာဝအလွကို ေသခ်ာ ခံစားႏိုင္တဲ့ ေနရာတခုခုေပါ့။ က်မကိုခ်စ္တဲ့ သူေတြက က်မ ခရီး ထြက္သြားတယ္ပဲ သိထားရမယ္။ က်မေၾကာင့္ သူတို႔ဝမ္းနည္း ပူေဆြးတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရ။ တေန႔ က်မျပန္လာ မယ္လို႔ထင္ၿပီး ေစာင့္ရင္း ၾကာေတာ့ သူတို႔ ေမ့သြားၾကလိမ့္မယ္။
*
အဲဒီမွာ က်မ သဘာဝအလွကို ေနာက္ဆံုးခံစားမယ္ ....။ ေနထြက္တာ၊ ေနဝင္တာ၊ ပိုးေကာင္ေလးေတြ၊ ေတာပန္းကေလးေတြ၊ ျမက္ပင္ေလးေတြ၊ တိမ္ေတြ၊ ျမဴႏွင္းေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ ..... အဲဒီအလွေတြကို အေသးစိတ္ ၾကည့္မယ္။ ကုယ့္ဘာသာကိုယ္ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ၿပီး သဘာဝအလွကို ေသခ်ာမခံစားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္က မ်ားတယ္ မဟုတ္လား။
*
က်မေသမယ့္ေနရာမွာ လူတေယာက္တေလ၊ ဒါမွမဟုတ္ လူေတြ ရွိေနမယ္ ဆိုရင္ က်မကို သူတို႔ အသက္သာ ဆံုး နည္းနဲ႔ သၿဂႋဳဟ္ဖို႔ ေျပာခဲ့မယ္။ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သၿဂႋဳဟ္လိုက္ပါလို႔ ေျပာခဲ့မယ္။
*
က်မက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္တေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မကိုယ္က်မ ဘုရားသခင္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ေသေသ ခ်ာခ်ာအပ္လိုက္မယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေသလုိ႔ရပါၿပီ ....။
*
အစ္မေရ ... ေရးဆိုလို႔ ေရးေတာ့ၿပီးၿပီ။ ၈ ရက္ကို လူလည္လုပ္ၿပီး ေက်ာ္ခ်လိုက္တယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္။ ဒီဟာကို ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွဆက္မ tag ေတာ့ဘူးသိလား။ ဒီေလာက္ေက်ာ္ခ်တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရးယူရတာ။
Wednesday, October 08, 2008 | Labels: tag | 2 Comments
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ၁
က်မဘေလာ့ကေလးကို ျပင္လိုက္ၿပီ ..။ တကယ့္ကို ၾကည့္မဝေအာင္ပါပဲ (ကိုယ့္ဖာသာ ျဖစ္ေနတာမ်ား ေျပာပါတယ္)။ ေမာင္ေလး တေယာက္က ျပင္ေပးတာပါ။ သူက ဘယ္တုန္းထဲက အျမင္မေတာ္ ျဖစ္ေနတယ္ မသိဘူး။ က်မကလည္း ဘယ္သူမ်ား လုပ္ေပး ပါ့မလဲလို႔ စကားေခၚရတာ အေမာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး သူက ေဗာ္လန္တီယာ လုပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မယ္က်ိဳင္းတုပ္ ျဖစ္ သြားပါတယ္။ စစခ်င္းသူက ဘေလာ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ “ႀကိဳဆိုပါ၏” လို႔ ေရးထားေသးတာ။ က်မက အဲဒါေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ ၿမိဳ႕အဝင္ ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ တူေနၿပီဆိုလို႔ ျပန္ေျပာင္းေပးရွာတယ္။ က်မဘေလာ့ အသစ္ကေလး စဖြင့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ဘာေရးတင္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ့ ဘေလာ့ကို ျပင္ေပးတဲ့ ေမာင္ေလးအတြက္လည္း အမွတ္တရ ျဖစ္ရေအာင္ “ေရာ့ကာႀကီးတေယာက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတုန္းက” အျဖစ္အပ်က္ကေလး တင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္ (သူက လည္း ေရာ့ကာဆိုေတာ့ကာ .. :D)။ ပထမ သူ႔ဘေလာ့ မွာ တင္ဖို႔ ဒီပို႔စ္ကို လက္ေဆာင္ေပးတာပါ။ သူက အစ္မပဲတင္လိုက္ပါဆိုေတာ့ ဒုတိယံမိ မယ္က်ိဳင္းတုပ္ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ဒီပို႔စ္က က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ျဖတ္သန္းမႈထဲက ျဖစ္ရပ္တခုမို႔ “စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ထည့္လိုက္ ပါမယ္။ ကေမာက္ကမ ဆိုတဲ့အတိုင္း က်မေရးမွာေတြက ေရွ႕ေရာက္လိုက္ ေနာက္ေရာက္လိုက္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနပါမယ္။ တကယ့္အျဖစ္မွန္ ေတြေရးတဲ့အခါမွာ တခ်ိဳ႕ စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္စရာကေလးေတြ ျပန္ပါလာရင္ က်မကို နားလည္ေပးဖို႔ ႀကိဳတင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မုန္းလို႔၊ နာေစလိုလို႔ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမား ဘဝမွာ ပါဝင္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြအျဖစ္ အဲဒီလူေတြ အားလံုးကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။ ဘေလာ့ကေလးကို ျပင္ေပးတဲ့ ေမာင္ေလး Fresh up ကိုလည္း အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိရင္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္ (အကယ္ဒမီေပးပြဲမွာ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသလို ျဖစ္ေနၿပီလားမသိ :P)။
သားေကာင္ နဲ႔အတူ ေက်ာက္တန္းေလွဆိပ္မွာ
ေက်ာက္တန္းေရလယ္ဘုရားကိုကူးတဲ့ ကူးတို႔ဆိပ္ကုိေရာက္ေတာ့ အဲဒီနားမွာရွိတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆို္င္ မွန္သမွ် ရာစုသစ္အေခြကို ဖြင့္ထားတယ္။
“ဟုိးအေဝးက ႏွင္းေတြက်ဆဲပဲ ... ဒီအခ်ိန္ေတြဆို သူေရာက္လာ ...”
မ်ိဳးႀကီးရဲ႕အသံက လြင့္ပ်ံ႕လို႔ ...။ တေယာက္ကေမးလိုက္တယ္။ မယံုမရဲနဲ႔ “ဟုတ္ရဲ႕လားဟာ” တဲ့။ က်မက “ေသခ်ာပါတယ္ဟ” လို႔သာ ျပန္ေျဖရ ... စိတ္ကေတာ့ သိပ္မယံုရဲေသးဘူး။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘယ္သူက ယံုပါ့မလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နာမည္အလြန္ကို ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ အဆိုေတာ္ေလးျဖဴနဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ ဘယ္နားမွာလဲ ဆိုေတာ့ ေက်ာက္တန္းေလွဆိပ္မွာ။ က်မေျပာတာကို ယံုၿပီးလိုက္လာတဲ့ ေကာင္ေတြ မယံုတာ မလြန္ဘူး မဟုတ္လား။ က်မ အဲဒီမနက္ခင္းက ကိုေလးျဖဴနဲ႔ တကယ္ကို ဖုန္းေျပာခဲ့တာပါ။ ကိုေလးျဖဴကလည္း ေက်ာက္တန္းကို ေဆြမ်ိဳးေတြ (သူေျပာေျပာေနက် ေဆြမ်ိဳးေတြ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိ) ပို႔စရာရွိလို႔ “ညည္းကသန္လ်င္ကဆိုေတာ့ အဲဒီလာခဲ့ပါလား” လို႔ တကယ္ကို ေျပာခဲ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေရာ့ကာႀကီးက ေနာက္မယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူးေလ။
ေလွဆိပ္ေတာ့ေရာက္ၿပီ ...။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ားထိုးေနၾကတဲ့ ေလွသမားေတြ ....။ ကြမ္းတျပစ္ျပစ္နဲ႔ ... ဘယ္မွာလဲ ေလးျဖဴ ...။ တေယာက္ကေျပာလိုက္တယ္။ အက်ႌအနက္ေရာင္ ဝတ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ကို လက္ညႇိဳးထိုးရင္း ... “ေဟ့ အဲဒါေလးျဖဴမဟုတ္လား” တဲ့။ က်မက “မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဟာ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ ရတယ္။ ေနာက္ေက်ာပဲျမင္ရတဲ့ အဲဒီလူက ေလွသမားေတြနဲ႔ က်ားဝင္ထိုးေနတာေလ ... ၿပီးေတာ့ ကြမ္းကလည္း တျပစ္ျပစ္။ ဒါေပမယ့္ သူေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မတို႔အားလံုး တၿပိဳင္တည္း “ကိုေလးျဖဴ” လို႔ ေအာ္လိုက္မိၾကတယ္။ သူက ကြမ္းေခ်းတက္ေနတဲ့ သြားေတြေပၚေအာင္ ရယ္ရင္းက “ေရာက္ၾကၿပီလား” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္ ...။
၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ကိုဝင္ခါစ ...။ ေလးျဖဴ၊ အငဲ၊ မ်ိဳးႀကီးတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ ရာစုသစ္ အေခြ ထြက္ခါစ...။ လူငယ္ေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ရာစုသစ္ ... ရာစုသစ္ ဆိုၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ကာလပါ။ အဲဒီတုန္းက အဆိုေတာ္ေလးျဖဴကို မဂၢဇင္းတေစာင္က အင္တာဗ်ဴး လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးက စဖြင့္ကတည္းက အင္တာဗ်ဴးနဲ႔မတူဘဲ ရန္ျဖစ္ေနသလိုျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္ ... ။
အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့သူဆိုတာ အိမ္စာလုပ္ရပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္ဗ်ဴးမယ့္သူရဲ႕ အေၾကာင္းနဲ႔ ဗ်ဴးမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို ႏွံ႔ႏွ႔ံစပ္စပ္ မဟုတ္ေတာင္ ၿခံဳငံုၿပီး သိေနရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေလးျဖဴကိုအင္တာဗ်ဴး သူေတြက ကိုေလးျဖဴ အေခြဘယ္ႏွေခြ ထြက္ထားသလဲ ဆိုတာေတာင္ မေလ့လာခဲ့ပါဘူး (မသိဘူးလို႔ က်မ မသံုးဘူးေနာ္)။ ေနာက္ ဂီတသမား၊ ေရာ့ကာကိုဗ်ဴးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂီတအေၾကာင္း၊ ေရာ့ခ္ျမဴးဇစ္အေၾကာင္း ကို နည္းနည္းေတာ့ေလ့လာခဲ့ရပါမယ္။ သူတို႔ မေလ့လာသြားဘူး။
အဲဒီမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ကိုေလးျဖဴကလည္း စကတည္းက ဟိုဘက္ကေမးတဲ့ ေမးခြန္း “ကိုေလးျဖဴက ခု အေခြ ၂ ေခြ ထြက္ၿပီးၿပီ ေနာ္” လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ့္ ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကိုေတာ့ နည္းနည္း ေလ့လာထားသင့္တယ္” ဆိုၿပီး ေျပာလုိက္ ပါတယ္။ အဲဒါကို ဗ်ဴးသူမ်ားကလည္း အဲဒီအတိုင္း မဂၢဇင္းထဲမွာ ေရးပါတယ္။ ဆက္ၿပီး ေမးတဲ့သူနဲ႔ ေျဖတဲ့သူ ေျပာသမွ်ေတြကို မဂၢဇင္းက မႁခြင္းမခ်န္ ေရးပါတယ္။ ကိုေလးျဖဴက မ်က္ႏွာေပးကဘယ္လို...။ ကြမ္းတံေတြးကို ဘယ္လို ျပစ္ကနည္း ေထြးၿပီးွမွ ေျဖတာ ဆိုတာကအစ ေပါ့ ....(ပရိသတ္ အျမင္မကပ္ ကပ္ေအာင္ ေရးတာပါ)
ဟုိကေမးသမွ်ေတြက အဆီအေငၚမတည့္ေလ ကိုေလးျဖဴကလည္း ေထာင္ေခ်ာက္မွန္းမသိ ဘုေတာေလ။ အဲလို ဘုေတာသမွ်ကို မဂၢဇင္းကထည့္ေလ၊ ပဲြကဆူေလေပါ့။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲက မတရားသလို ခံစားရတယ္။ အဲဒါက်မက ေလးျဖဴ ပရိသတ္မို႔လို႔ရယ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ... ကိုေလးျဖဴ ပရိသတ္ မဟုတ္လည္း အဲလိုပဲ ခံစားရမွာပဲ (သူ႔ပရိသတ္ျဖစ္ေနေတာ့ ပိုတင္းတာေပါ့ေလ)။ က်မစိတ္ထဲ စာနယ္ဇင္း ဆရာ ေတြက စာမ်က္ႏွာ ငါတို႔ပိုင္တယ္၊ အႏုပညာရွင္ဆိုတာ ငါတို႔ ကေလာင္နဲ႔ ႏွက္ရင္ ခံရတာပဲ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ေနသလို ခံစားရတယ္ ....။
က်မက အဲဒီအခ်ိန္က စာနယ္ဇင္းေလာကကို ေျခခ်ခါစ ဂ်ာနယ္လစ္ေပါက္စ ..။ ဒီလို တဘက္သက္လုပ္တာကို လံုးဝ မခံဘူးေဟ့ ဆိုတဲ့အခ်ိန္။ ဘာမွလည္း သိပ္နားလည္တာမဟုတ္။ ပရိယာယ္ေတြကိုလည္း မသိ။ က်မ အေတြးက ကိုေလးျဖဴ အေနနဲ႔လည္း ေျဖရွင္းခြင့္ ရသင့္တယ္ ..။ သူ႔ကို တဘက္သက္ အားလံုးက (စာဖတ္ သူေတြကပါ) ႐ိုင္းတယ္လို႔ ထင္ေနတာကို အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ သိေအာင္ က်မ ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကိုေလးျဖဴမ႐ိုင္းဘူး ဆိုတာ က်မခံစားသိနဲ႔သိေနတယ္ေလ။
ဒါနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းတယ္ (က်မကအင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာပါ)။ က်မကို ေလးျဖဴနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခြင့္ေပးပါလို႔။ အယ္ခ်ဳပ္ကလည္း ဗ်ဴးေပါ့၊ ႀကိဳက္တာေပါ့၊ ကိုယ့္ဖာသာ ခ်ိတ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ အစ္မႀကီး တေယာက္ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ စထရင္းဟိုတယ္မွာလုပ္တဲ့ ကမၻာ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေန႔ ႐ႈိးကို က်မ ၾကည့္ခြင့္ ရလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေလးျဖဴပါတယ္ေလ။ အဲဒီအစ္မႀကီးေက်းဇူးနဲ႔ပဲ ကိုေလးျဖဴနဲ႔ ေတြ႕ရတယ္။ ကိုေလးျဖဴက “အယ္ဒီတာဆိုလို႔ အႀကီးႀကီးမွတ္တာ ေပါက္စေလးကိုး” လို႔ စ တယ္။ မ်က္ႏွာကလည္း ၿပံဳးရႊင္လို႔။ အဲဒီမွာပဲ ကိုေလးျဖဴကို လူေတြ အထင္လြဲေနၾကတာ ဆိုတာပိုေသခ်ာသြားပါတယ္ (ဒီေလာက္ခင္စရာ ေကာင္းတဲ့ သူကိုမ်ား ေပါ့ေလ)။
ဒီလိုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေန႔ေရာက္ေတာ့ ကိုေလးျဖဴကပဲ ေက်ာက္တန္းေလွဆိပ္ကို လာပါလားလို႔ က်မကိုခ်ိန္းတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ေခၚၿပီး သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အင္တာဗ်ဴးဆိုတာထက္ စကားဝုိင္းေလးဆိုရင္ေတာင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း လိုကယ္ပေလယာေတြ၊ ေရာ့ခ္ မွ ေရာ့ခ္ေတြ၊ ေလးျဖဴ႐ူးေတြဆိုေတာ့ ပြဲက ေကာင္းေရာပဲ။ ကိုေလးျဖဴ ကလည္း သူ႔ကို တခုတ္တရ ေျဖရွင္းခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။
ေျဖရွင္းခြင့္ေပးတယ္ ဆိုတာထက္ သူ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ က်ခဲ့တာပါ ဆိုတာ လူေတြ သိေစခ်င္တာပါ။ သူက ႐ိုးသားတယ္ေလ။ ပရိယာယ္ေတြလည္း နားမလည္ဘူး။ မဟုတ္တာကို ေဒါသထြက္ဖို႔ပဲ သိခဲ့တာ (ခုေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြရဲ႕ ပရိယာယ္ေတြကို ကိုေလးျဖဴ ေတာ္ေတာ္ေလး နပ္ေလာက္ပါၿပီ “သားေကာင္” ေတာင္ ဆိုၿပီးမွပဲ။ ဒါေတာင္ သူ႔ခမ်ာ တခါတခါ ေထာင့္မက်ိဳးဘူး ေျပာခံရေသးရဲ႕ .. )။
အင္တာဗ်ဴးတာကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘာေတြေျပာခဲ့လဲ ဆိုတာလည္း ၈ ႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီ ဆိုေတာ့ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခုမွတ္မိေနတာကေတာ့ က်မတို႔ထဲက တေယာက္က ေျပာလိုက္တယ္ “ကိုေလးျဖဴ စတိတ္႐ႈိးေတြက အရမ္းေစ်းႀကီးတယ္။ တကယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး” တဲ့ (က်မတို႔ အားလံုး သူ႔စတိတ္႐ႈိးေတြ မၾကည့္ႏိုင္ၾကတာ အမွန္ပဲေလ)။ သူကျပန္ေျပာတယ္။ “က်ေနာ္လည္း လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတူ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းေအာ္ဆိုျပခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုမွ လုပ္လို႔ မရေတာ့တာ” တဲ့။ သူ႔ပံုက တကယ္ လုပ္လုိ႔ရရင္လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ပံု ...။
ေနာက္တခုက က်မကေမးမိတာ “ကိုေလးျဖဴ ျမန္မာ အဆိုေတာ္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကို အားအက်ဆံုးလဲ” ဆိုေတာ့ သူက တြံေတးသိန္းတန္တဲ့ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက “က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အင္းထဲမွာ ပဲြလုပ္ရင္ သူႏွစ္တိုင္း လာတယ္။ အဲလိုလာရင္ တႏွစ္ကို မိန္းမ တေယာက္နဲ႔ဗ်။ အဲဒါကို အားက်တာ” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒါက သူ ေနာက္ၿပီးေျပာတာပါ။ တြံေတးသိန္းတန္ကို ေစာ္ကားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ က်မတို႔ကို သက္သက္ ေနာက္တဲ့သေဘာပါ (off the record) လို႔ မေျပာေပမယ့္ ဒါဟာ သူသက္သက္ ေနာက္္တယ္ ဆိုတာသိၿပီး က်မ စာမ်က္ႏွာေပၚ မတင္ပါဘူး(ခုေတာ့ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီ :P)
တျခားေမးခြန္းေတြကေတာ့ သူနဲ႔ မဂၢဇင္းဆရာမမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ကိစၥကလြဲရင္ ဂီတ အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်မတို႔ သူနဲ႔ တဝႀကီး စကားေတြ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ဘာပကာသနမွမရွိတဲ့သူနဲ႔ ေလးျဖဴမွန္းေတာင္ မသိတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဝိုင္းထိုင္ၿပီး က်မတို႔ စကားေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေလွဆိပ္က အုတ္ေဘာင္ ေလးမွာ သူနဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကြမ္းေတြ သူ႔ဆီကယူစားလိုက္ ကိုယ့္ဆီက ယူစားလိုက္ လုပ္ရင္းေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီ စကားဝိုင္းေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ ၿပီးမွ ဓာတ္ပံုဆရာက ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ေတာ့ ေလွသမားေတြ တအံ့ တၾသၾကည့္ၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေလးျဖဴဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်မေမးခဲ့ေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕က အဲဒါ “၄ ျဖဴ” (NO. 4) လို႔ ေျပာၾကလို႔ပါ။ ဟုတ္တယ္ ဆိုလည္း က်မစာမ်က္ႏွာေပၚမတင္ဘူးေပါ့ .. အဲလိုသေဘာနဲ႔ေမးတာကို သူက ေျဖပါတယ္ “က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ျဖဴတာဗ်..။ အငဲဆိုလည္း ေတြ႕တဲ့အတိုင္း :P .... အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ အစ္မေတြက က်ေနာ့္ကို ေမာင္ေလးျဖဴ၊ ေမာင္ေလးျဖဴ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီနာမည္ကုိ ယူတာပါ” တဲ့။ သူ႔နာမည္အရင္းေတာ့ ေျပာတယ္။ က်မေမ့သြားၿပီ .. နာမည္ရင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူေျပာတာ တခု ေတာ့ မွတ္မိတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ နာမည္က ဇာတ္မင္းသားနာမည္ေတြနဲ႔ တူတယ္” တဲ့။ နံပတ္ဖိုးကို ယူထားတာသာမွန္ရင္ သူ႔သားနဲ႔ သမီးနာမည္က တိမ္ေလးျဖဴတို႔ ေဆာင္းေလးျဖဴတို႔ ဘယ္မွည့္ပါ့မလဲ ... ေနာ္။
ဒီအင္တာဗ်ဴးကိစၥကို အစျပန္ေဖာ္တာ က်မ ေခ်းေခ်ာက္ေရႏွဴးတာမဟုတ္ပါဘူး။ မဂၢဇင္းဆရာမမ်ားနဲ႔လည္း ေနာင္တခ်ိန္မွာ ညီအစ္မအရင္းေတြလို ခင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခုလည္း ခင္မင္ဆဲပါ။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ာနယ္လစ္ေပါက္စ ဆိုေတာ့ ဖြတယ္ဆိုတာ က်မက နားမွမလည္ဘဲကိုး။ ေနာက္မွ က်မပါ ဝင္ဖြသူျဖစ္ခဲ့မွန္းသိခဲ့ရတယ္။ ေလးျဖဴနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရခဲ့တာကို က်မ ခုခ်ိန္ထိ ေက်နပ္ေနတုန္းပဲ။ က်မလုပ္ႏိုင္တာတခုကို လုပ္ေပးလိုက္ရလို႔ ေပ်ာ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသးေသးေလးပါ။ တခ်ိဳ႕လည္း ကိုေလးျဖဴကို ခုခ်ိန္ထိ ႐ိုင္းတယ္ ထင္ေနၾကတုန္းပဲ။ တကယ္က သူက ႐ိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ႐ိုးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ပေရာ္ဖက္ရွင္ကို သူ တန္ဖိုး ထားတာ၊ ေလးစားတာပါ။ အဲလိုပဲ က်မထင္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း စာနယ္ဇင္းပါးဝလာေတာ့ အိုင္စီ စတိတ္႐ႈိးေတြ (လက္မွတ္အလကားရလို႔) ၾကည့္ရေတာ့ သူ႔ကို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္တတယ္ ဆိုတာ ေတြ႕လာရတယ္။ စထရင္းဟုိတယ္မွာ လုပ္တဲ့ ပြဲတုန္းက သူမပါေပမယ့္ လက္မွတ္ေတြ ေမွာင္ခိုေစ်းနဲ႔ ေရာင္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ ဘယ္အဆိုေတာ္ တက္လာ တက္လာ ပရိသတ္ရဲ႕ “ေလးျဖဴ ... ေလးျဖဴ” ဆိုတဲ့ အသံကလႊမ္းေနတာပါ။ အဲဒီပြဲမွာ ကိုအငဲက ပရိသတ္ရဲ႕ “ေလးျဖဴ ... ေလးျဖဴ” ဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့ သီခ်င္းေနာက္တပုဒ္ မကူးခင္မွာ “သူလည္း ဆိုခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ ..” လို႔ ထိထိ ခိုက္ခိုက္ ေျပာသြားပါတယ္။
သူဘာေၾကာင့္ ႐ႈိးပြဲမဆိုလဲဆုိတဲ့ကိစၥက ဗားရွင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားေနရတယ္။ ဘယ္ဟာ အမွန္လည္းေတာ့ က်မလည္း မသိပါဘူး။ သူကိုယ္တိုင္က ဖြင့္ေျပာမွပဲ သိရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ နာဂစ္ ရန္ပံုေငြပြဲမွာ သူ ... အုိင္စီနဲ႔ အတူ ပရိသတ္အတြက္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ျပခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ပရိသတ္အေပၚ မာနႀကီးတာေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏို္င္ပါဘူး။
က်မရဲ႕ ေလွဆိပ္အင္တာဗ်ဴးကို အစျပန္ေကာက္ရရင္ ကိုေလးျဖဴရဲ႕ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ ေလွနဲ႔ ဒီဘက္ကမ္း ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ စကားဝုိင္းေလး အဆံုးသတ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေန႔ပဲ က်မရဲ႕ တိုက္ကို အေျပးသြားေရာက္ သြား ... အယ္ဒီတာခ်ဳပ္နဲ႔ အဖြဲ႕ကို ေလးျဖဴအင္တာဗ်ဴးရၿပီ ... ေရးမယ္ ဆိုေတာ့ ... သူတို႔က က်မကို တျခား ကမၻာက ၿဂိဳဟ္သားလို ၾကည့္ၾကပါတယ္။ အယ္ခ်ဳပ္ကပဲ “ ... နင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေနာ္” တဲ့။ ေနာက္ တေယာက္ က “နင့္ကို ေလးျဖဴက ႐ိုက္လႊတ္ၿပီထင္ေနတာ။ ငါတို႔ စိုးရိမ္ေနၾကတာ” တဲ့ ေျပာပံုကို ၾကည့္ပါဦး။ က်မေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ကိုေလးျဖဴကို အေတာ္မ်ားမ်ားက အဲလိုထင္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီ က်မနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို ဂ်ာနယ္မွာ ထည့္လိုက္ေတာ့ ပြဲဆူသြားေသးတယ္။ က်မက စာနယ္ဇင္းသမား ခ်င္းခ်င္း ဘက္က မလိုက္ဘဲ အဆိုေတာ္ဘက္က လိုက္တယ္ဆိုမ်ိဳးေတြလည္း ၾကားရတယ္။ တကယ္က က်မက မဟုတ္တာကို မဟုတ္ေၾကာင္း ဖြင့္ခ်႐ံုေလးပါ။
က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသက္တမ္းမွာ အဆိုေတာ္ ၂ ေယာက္ကိုပဲ ေသခ်ာဗ်ဴးဖူးတယ္။ အဲဒါက ကိုေလးျဖဴနဲ႔ မ်ိဳးႀကီးပါ။ ေဇာ္ဝင္းထြတ္ကေတာ့ သူမ်ားဗ်ဴးရင္း ပါသြားတာဆိုေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ ဗ်ဴးတဲ့ စာရင္းထဲ မထည့္ေတာ့ဘူး။ မ်ိဳးႀကီးကို အင္တာဗ်ဴးတာကေတာ့ သိပ္ေထြေထြ ထူးထူး မရွိလွဘူး။ သူေျဖသမွ် “ကိုေလး” ဆိုတဲ့ နာမည္မွ မလြတ္ဘဲ။ ညီတေယာက္က အစ္ကိုတေယာက္ကုိ အားကိုးသလို ဘာေမးေမး “ကိုေလး လုပ္ေပးတာ” ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ပိုစတာက အစ၊ စတိတ္႐ႈိးမွာ သီခ်င္းေရြးတာအဆံုးေပါ့။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဒီအင္တာဗ်ဴးကိုလည္း ကိုေလးပဲ ေျဖခိုင္းပါလားလို႔ ေျပာမိေတာ့မလု႔ိ :D ။ ဒါေပမယ့္ သူအဲလိုေျဖတာကိုက ကိုေလးျဖဴကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနတယ္။ က်မျဖင့္ သေဘာက်လို႔ မဆံုးဘဲ ...။
ဒါပါပဲ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ိုး႐ိုးသားသားန႔ဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိတဲ့ ေရာ့ကာႀကီး တေယာက္အေၾကာင္း က်မႀကံဳခဲ့တာေလးေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ေဖာက္သည္ခ်တဲ့ သေဘာပါ။ ေရာ့ခ္ကိုခ်စ္တဲ့ သူေတြအားလံုးရဲ႕ ရင္းႏွီးခင္မင္ရတဲ့ အစ္ကိုႀကီးတေယာက္နဲ႔ ခဏတာ ဆံုျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။
ပရိသတ္ဆိုတာက သူတို႔ကိုေစာ္ကားတဲ့ အႏုပညာရွင္ကို ဒဏ္ခတ္တတ္ပါတယ္။ ႐ိုးတာနဲ႔ ႐ိုင္းတာ မကြဲျပားသူေတြကေတာ့ ဒီေန႔ထိ ႐ႈိးတိုင္းမွာ “ေလးျဖဴ ... ေလးျဖဴ” လို႔ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႔ အံ့ၾသေနမလားပဲ .... ။
Tuesday, October 07, 2008 | Labels: ျဖတ္သန္းမႈစာစု | 13 Comments
Subscribe to:
Posts (Atom)
