အမွတ္တရရက္စြဲမ်ား ၂
ဒီည က်မ တေယာက္တည္း လြမ္းေနတယ္ ... ။ က်မရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလး နက္ျဖန္ မဂၤလာ ေဆာင္ မွာေလ။ အိပ္မက္လိုပဲ .. ။ က်မက ေမာင္ေတြကို ႏွေမ်ာၿပီး ေယာင္းမေတြကို ၾကည့္မရတဲ့ အစ္မ အမ်ိဳးအစား ထဲမွာ မပါပါဘူး ...။ က်မ အဲဒီ အငယ္ေကာင္ရဲ႕ မဂၤလာပဲြမွာ ရွိေနခ်င္တာသက္သက္ပါ ... ။ သူလည္း က်မကို သတိရေနမွာ ေသခ်ာတယ္...။ က်မက သူ႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ အစ္မျဖစ္သလို သူကလည္း က်မရဲ႕ တဦး တည္းေသာ ေမာင္ေလးေလ။ က်မတို႔ၿမိဳ႕ ေလးရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္း ေသးေသးေလးမွာ “ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ ... ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ... နာသည္ျဖစ္ေစ ... အိုသည္ျဖစ္ေစ .. တေယာက္ကိုတေယာက္ ေသတပန္သက္တဆံုး ခ်စ္ခင္ပါမည္ဟု ကတိျပဳပါသည္” လို႔ ေျပာေနမယ့္ ေမာင္ႏွံကို က်မ လြမ္းေနပါတယ္ ... ။ စႏၵယားသံ နဲ႔ စည္းခ်က္ညီညီ ေလွ်ာက္လွမ္းလာမယ့္ ေမာင္ႏွံရယ္ ပန္းက်ဲမယ့္ ကေလးမေလးေတြရယ္ ပရိသတ္ရယ္.... ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံရယ္ ... ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ရွက္ေသြးျဖာေနမယ့္ သတို႔ သမီးေလးရယ္ ... ေက်းရြာမဂၤလာေဆာင္လိုပဲ ... အဝေကၽြးမယ့္ ဒန္ေပါက္ ထမင္းရယ္ ... ။ အားလံုးကို က်မ လြမ္းတယ္။ “ယေန႔မွစ၍ ၾကင္သူႏွစ္ဦးကို အဘဘုရား ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ” ဆိုတဲ့ ဓမၼေတးက ပ်ံ႕လြင့္ေနဦးမွာ။ ကိုရဲေရ Endless Love သီခ်င္းကို ဒီကေနပဲ တိတ္တိတ္ေလး မတူး တေယာက္တည္း ဆိုေပးေတာ့မယ္ဟာ ...။
ၾကင္နာသူႏွစ္ဦး ဆံုႏိုင္ရင္
က်မအသက္ ၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးခ်ိန္မွ အဲဒီေကာင္ကိုေမြးတာ။ က်မမွတ္မိသေလာက္ အရင္က က်မတို႔ အိမ္မွာ လက္ဖက္ အေၾကာ္စံု ေရာင္းပါတယ္။ ေမေမက လက္ဖက္ေတြကို ေဇာင္းလ်ားသီးနဲ႔ သိပ္လို႔ ခ်ဥ္စပ္လက္ဖက္ရယ္ ... အေၾကာ္စံုရယ္ .. နာမည္က ဖြားမိ လက္ဖက္အေၾကာ္စံုတဲ့။ က်မပါပါက ခဲ တံဆိပ္ တံုးေလးလုပ္ၿပီး လက္ဖက္အသားနဲ႔ အေၾကာ္ထုပ္ေလးေတြမွာ ကပ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ အေမက ဗိုက္ႀကီးလာေတာ့ အဲဒီအလုပ္ကို နားလိုက္တယ္။ က်မက ၆ ႏွစ္သမီး ဥာဏ္ေလးနဲ႔ အေမ့ကို ေမးေတာ့ အေမက “ကေလးေလးေမြးလာရင္ အေမတို႔ လုပ္ေနတာေတြကို ေႏွာင့္ယွက္မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ ေျမပဲေတြ ပဲေၾကာ္ေတြကို ႏႈိက္စားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ ၆ ႏွစ္သမီး အေတြးထဲ ေမြးလာမယ့္ေကာင္က လက္ဖက္အေၾကာ္ေတြ ႏိႈက္စားမယ့္ ေကာင္ပဲ လို႔ စြဲေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕ ေမြးေန႔က ႏိုဝင္ဘာ ၁၆ ရက္။ လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဒီေကာင့္အသက္ ၃၁ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီေပါ့။ ၃၁ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အသက္အရြယ္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ လြန္ေတာင္ လြန္ေနၿပီလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ က်မအတြက္ကေတာ့ တကယ့္ပီဘိ အျဖဴထည္ ေမာင္ငယ္ေလးပါ။ ဒါကေတာ့ အစ္မတိုင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာၾကဦးမယ္။ ဟင့္အင္း .. က်မေမာင္က တျခားသူေတြနဲ႔ တူကို မတူတာ ... သူ႔ကို က်မက အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္သူလို႔ကို ထင္မထားတာေလ ..။ ဒီေကာင္ ရည္းစားေတြ ထားခ်င္ထားမယ္ ... ေပြခ်င္ေပြမယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ေကာင္လို႔ က်မထင္မထားဘူး။ (သူ႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း အဲလိုပဲ ထင္ထားၾကတယ္)
က်မက ... ရဲ လို႔ ေခၚတဲ့ ဒီေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္း ပိုက္ဆံစကား တခါမွ မေျပာဖူးခဲ့တာ။ ပိုက္ဆံ လိုတယ္ ... ပိုက္ဆံေၾကာင့္ စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုတာ သူ႔ဘဝမွာ တခါမွ မရွိဖူးတာ။ တေယာေလး ထိုးလိုက္၊ သီခ်င္းေလးဆိုလိုက္၊ ပန္းခ်ီေလးဆြဲလိုက္ ေနတဲ့ေကာင္ေလ။ အဲဒီေကာင္က ခု ပိုက္ဆံလို တယ္ဟာတဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ အိမ္ေထာင့္ တာဝန္ဆိုတာကို သိပါ့မလား။ သူ႔ေကာင္မေလးေတာ့ ဒုကၡပဲ ဆိုၿပီး တသီတတန္းႀကီး စဥ္းစားေန မိေကာ။
သူ႔ကိုေမြးတုန္းက ပါပါက ရဲေနာင္ဆိုတဲ့နာမည္ေပးမလို႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မပါပါရဲ႕ ညီ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္က ေထာင္ထဲမွာပါ။ ဦးေလးရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚေဒၚႏြယ္ကလည္း တခ်ိန္တည္း လပဲျခားၿပီး ေယာက္်ားေလးေမြးေတာ့ ဦးေလးက ေထာင္ထဲကေနၿပီးနာမည္ လွမ္းေပးတယ္ “ရဲေနာင္ေဖြး” တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ပါပါက သူ႔သားအငယ္ကို “ရဲေႏွာင္း” လို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔က သူ႔ကို ရဲ၊ ကိုရဲ၊ ရဲေလး လို႔ ေခၚၾကသလို ဦးေအာင္ျပည့္ရဲ႕ သားငယ္ကိုလည္း ရဲ၊ ကိုရဲ၊ ရဲေလးလို႔ ေခၚၾကတာ ခုထိပါပဲ။
ဒီေကာင္ ငယ္ငယ္က ၁၁ လသားမွာ ဆံုဆို႔နာျဖစ္တာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေမေမက ကန္ေတာ္ေလး ကူးစက္ေဆး႐ံုမွာ သြားတက္ၿပီး ကုခဲ့ရပါတယ္။ ေသကံမေရာက္လို႔ သက္မေပ်ာက္ခဲ့ ဘူးေပါ့။ သူ မူႀကိဳေက်ာင္းထားရမယ့္ အရြယ္မွာ ဘယ္မူႀကိဳမွာမွ အဆင္မေျပဘူး။ သူက မေနခ်င္ဘူး ေလ။ က်မတို႔ အႀကီးႏွစ္ေယာက္က မူႀကိဳေက်ာင္းေတြနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ရွိခဲ့သေလာက္ သူကေတာ့ အဖြား (ေမေမ့အေမ) နဲ႔ ႀကီးခဲ့ရတာပါ။
က်မတို႔က မာမီႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့အဖြားက တကယ့္ဘိုမႀကီးအတိုင္းပဲ။ သူက အိုင္းရစ္ခ်္ေသြး ငါးမူးဖိုး ပါေတာ့ စကားေျပာရင္ ဘိုလိုက ေလးပံု သံုးပံုေလာက္ပါတာ။ သူ႔ကိုထိန္းရင္း အဖြားက ဘိုလိုေတြ ေျပာတယ္ထင္ပါရဲ႕ ဒီေကာင္က ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘိုလိုေတြ ေျပာတယ္ “Yes .. No A B C D” “My name is on the table” ... အဲလိုေတြ ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ “Senta Clause is coming to town” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုလည္း သူက “Senta Clause is ေကာ္႐ုပ္ ေကာ္ဖိနပ္ အျပတ္ေတြဝယ္တယ္” လို႔ ဆိုခ်င္ ဆိုေနျပန္ေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ခရစၥမတ္သီခ်င္း “Joy to the world the Lord is come” ကို သူက “Joy to the world ဘုရားႂကြလာ” ဆုိၿပီး တပိုင္းစီဆိုတာ။
အဲဒီေကာင္က က်မထက္ ၆ ႏွစ္ ငယ္တယ္။ အစ္ကိုႀကီးထက္ ၁၀ ႏွစ္တိတိငယ္တယ္ေလ။ က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္က တတြဲတြဲ။ သူက သင္းကြဲေမ်ာက္ေပါ့။ က်မက သူ႔ကို အၿမဲတမ္း “သင္းကြဲ ေတေလေမ်ာက္” လို႔ စေလ့ရွိတယ္။
သူက ကေလးတုန္းက မိန္းကေလးတေယာက္လိုကို ေခ်ာတာ။ က်မတို႔အိမ္နဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္အိမ္က ခိုင္ခိုင္ဗိုလ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက သူနဲ႔ရြယ္တူ ... သူနဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္တာ ဆိုေတာ့ .. တရက္ အဲ့ေကာင္မေလး အိမ္ကိုေရာက္ေနတုန္း က်မ ဘႀကီးတေယာက္လည္း လာေရာ က်မအေမကို ဆူပါေလေရာ ... ကေလးကို ဂါဝန္ ဆင္ရပါ့မလား ဆိုၿပီးေလ။ မနည္းကို ရွင္းျပရတာ။
ငယ္ငယ္က က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္က တကယ့္ ငဆိုးေတြ။ ၂ ေယာက္ေပါင္းေလာင္းေက်ာ္။ ေမေမနဲ႔ ပါပါက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ က်မတို႔ကို ဒီတိုင္းထားခဲ့ရတာပဲေလ။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ပိုဆိုးေပါ့။ ေမေမတို႔သြားတာနဲ႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ေဆာ့နည္းေပါင္း တေထာင္ မကုန္မခ်င္းေဆာ့ၾက၊ ကာတြန္းေတြ ငွားဖတ္ၾက .. လုပ္ၾကေတာ့တာေလ။ တရက္ေတာ့ ကိုရဲေလးကို ဘာလို႔လည္းမသိဘူး က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္နဲ႔ ထားခဲ့ေရာ။ က်မက ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ... အစ္ကိုက ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ ဒီေကာင္က ၄ ႏွစ္ပဲ ရွိဦးမယ္။
အဲဒီမွာ က်မက ဒီေကာင့္ကို စမ္းသပ္ခ်က္ေတြ လုပ္ေတာ့တာ ... ။ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြကို သၾကားဆိုၿပီး ေကၽြးလို ေကၽြး ... ထန္းလွ်က္စိုစိုေလးကို ေလးေထာင့္တံုးေလးလုပ္ၿပီး ေခ်ာကလက္ဆို ညာေကၽြး ... အဲဒါက ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္ ... ပဲငံျပာရည္ (ၾကာညိဳ႕) ကိုက်ေတာ့ ထန္းလွ်က္ရည္ဆိုၿပီး လွ်က္ခိုင္း။ ေနာက္ဆံုး မာမီႀကီး ေရာက္လာၿပီး ေခၚသြားမွပဲ ဒီေကာင္ ဝဋ္ကၽြတ္ရွာတာ။ သူ ခုထိ ေျပာလို႔မဆံုးဘူး ... မတူးတို႔ ဒုကၡေပး ပံုမ်ား ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
သူမူလတန္းစတက္ေတာ့ က်မတို႔ ရပ္ကြက္ ေဘးကပ္ရပ္ ဒါရ္ဂါဆိုတဲ့ ကုလားရပ္ကြက္က မူလတန္း ေက်ာင္းေလးမွာထားတယ္။ မာမီႀကီးအိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းေလးနဲ႔က ဖင္ခ်င္းေပါက္မို႔လို႔ စိတ္ခ်ရေအာင္ ထားတာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူက အႏူေတာ လူေခ်ာပဲ။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ ကုလားေလးေတြၾကားမွာ ပထမ၊ ဒုတိယကို ခုဏေျပာတဲ့ ခိုင္ခို္င္ဗိုလ္နဲ႔သူ တလွည့္စီ ယူၾကတာေလ။
သူ႔အေၾကာင္းေတြက ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာအမ်ားႀကီးပဲ။ သူက ေမာင္ႏွမထဲမွာ အငယ္ဆံုး ျဖစ္သလို ေမေမ့အသည္းေက်ာ္ေပါ့။ ပါပါ ဆံုးေတာ့ ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း စာအုပ္မွာ သူက တလံုးထဲ ေရးတယ္ ... “ေတာက္” ဆိုၿပီး။ အဲဒီတုန္းက သူ ၈ တန္းပဲရွိဦးမယ္။
သူ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ တကၠသိုလ္တက္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီေမဂ်ာနဲ႔ေလ။ အဲဒီမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက က်မရဲ႕ ေမာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီတုန္းက က်မက ဆမ္ေဆာင္းအီလက္ထေရာနစ္စင္တာမွာ ဆားဗစ္ အင္ဂ်င္နီယာဆိုေတာ့ ဝင္ေငြ ေလးက နည္းနည္းေကာင္းတဲ့အခ်ိန္။ က်မရဲ႕ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္ဆိုင္ ေတြကို ေရာက္ၿပီး က်န္တာေတြက ဒီေကာင္ေတြကို သြားျပဳစုလို႔ ကုန္တာပဲ။
ထံုးစံအတိုင္း အေဆာင္ေန ငေပြးေတြ ဆိုေတာ့ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ေကာင္ေတြေလ။ က်မက အားတာနဲ႔ သူတို႔ေက်ာင္းသြား လက္ဖက္ရည္တိုက္၊ စေနတနဂၤေႏြေတြဆို က်မတို႔ သန္လ်င္အိမ္ကုိ တေပ်ာ္တပါးႀကီး လိုက္လာ ... က်မခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းေတြစား ... လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကနဲ႔ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာ။( အဲဒီအေၾကာင္းေတြက သီးသန္႔ အေသးစိတ္ေရးမွ လံုေလာက္မွာပါ)
ေလာေလာဆည္ေတာ့ မနက္ျဖန္ွမွာ က်င္းပမယ့္ သူ႔မဂၤလာပြဲေလးကို စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ က်မကေတာ့ ေယာင္းမေတာ္ရမယ့္ ညီမေလးကိုပဲ သနားတာပါ။ သူ႔ခမ်ာကိုရဲကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ရွာလြန္းလို႔ ယူတာေနမယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာအတြက္မွ စိတ္ရႈပ္၊ ေခါင္းရႈပ္မခံတဲ့ ေကာင္ ဘယ္လိုမ်ား အိမ္ေထာင့္တာဝန္ဆိုတဲ့ ဝန္ထုုပ္ႀကီးကို ထမ္းမွာပါလိမ့္။
တခုေတာ့ရွိတယ္ ... က်မေမာင္ေလးက စိတ္ထားႏူးညံ့ၿပီး တဖက္လူကို သနားတတ္တယ္ ... စိတ္ေကာင္း ရွိတယ္ ... လိမ္မာေရးျခားေတာ့မရွိဘူး။ ... ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလးဘက္နာျဖစ္ဖူးၿပီး ကားစီးရင္ေတာင္ မူးတတ္ေပမယ့္ အရက္က် အလြန္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ေလး :P
အရက္ကို အရသာခံၿပီးေသာက္တဲ့ေကာင္ ...။ ခါးတဲ့အရသာကို ႀကိဳက္လို႔ဆိုၿပီး တျပတ္ျပတ္နဲ႔ ကေလးေတြ ေခ်ာကလတ္စားေနသလိုေလ ... အဲလိုကို ေသာက္တာ ...။
က်မနဲ႔က ေမာင္ႏွမလိုထက္ သူငယ္ခ်င္းလိုေပါင္းၾကတာေပါ့။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ ...။ သီခ်င္းအတူဆို ... ဂစ္တာအတူတြဲတီး ... စာအုပ္ေတြဆို ကိုယ္ဖတ္ၿပီး သူ႔ေပးဖတ္ ... သူဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ေပးဖတ္ အဲလို ေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ က်မက အစ္ကိုနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ မဟုတ္တာလုပ္သမွ် လံုးဝ အိမ္ျပန္တိုင္တဲ့သူ မဟုတ္။ ေမေမဆို ဒီေန႔ထိ သူ႔သားငယ္ အရက္အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ လံုးဝ မသိ။
ခု ဒီစာကို က်မေရးေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္ ...။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ရဲမာန္ (ကာတြန္းဝလံုး) ကေတာ့ က်မကို လိုင္းေပၚကေန လွမ္းေျပာတယ္။ သူသြားမယ္တဲ့။ ဘတ္ခ်လာႏိုက္ သြားက်င္းပမယ္တဲ့။ မဂၤလာပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရင္း သူတို႔ေတြ ေသာက္ေနၾကေရာေပါ့။ သိန္းစြန္ဆိုတဲ့ မြန္ေလးကေတာ့ လွမ္းေျပာတယ္ ... မတူးေမာင္ကို မေျပာေတာ့ဘူးလားတဲ့။ သူမို႔မေၾကာက္မရြံ႕တဲ့။ က်မက ဟ ငါေျပာလို႔ ရမလား သူ႔ဟာသူ ေရြးခ်ယ္တာေလ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ သိန္းစြန္ဆိုတဲ့ ေမာင္တေကာင္လည္း ႐ုပ္ ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ မိန္းမယူဖို႔ စိတ္ကူးရွိပံုမရဘူး ... (ဟုိတေလာကေတာ့ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ဗ် တဲ့ :P) ကိုရဲ မိန္းမယူေတာ့ သူ ဘက္ပဲ့ၿပီေလ ... အဲဒါေၾကာင့္ ႐ူးခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာ။
ၾကင္နာသူႏွစ္ဦး ဆံုႏိုင္ရင္
က်မအသက္ ၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးခ်ိန္မွ အဲဒီေကာင္ကိုေမြးတာ။ က်မမွတ္မိသေလာက္ အရင္က က်မတို႔ အိမ္မွာ လက္ဖက္ အေၾကာ္စံု ေရာင္းပါတယ္။ ေမေမက လက္ဖက္ေတြကို ေဇာင္းလ်ားသီးနဲ႔ သိပ္လို႔ ခ်ဥ္စပ္လက္ဖက္ရယ္ ... အေၾကာ္စံုရယ္ .. နာမည္က ဖြားမိ လက္ဖက္အေၾကာ္စံုတဲ့။ က်မပါပါက ခဲ တံဆိပ္ တံုးေလးလုပ္ၿပီး လက္ဖက္အသားနဲ႔ အေၾကာ္ထုပ္ေလးေတြမွာ ကပ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ အေမက ဗိုက္ႀကီးလာေတာ့ အဲဒီအလုပ္ကို နားလိုက္တယ္။ က်မက ၆ ႏွစ္သမီး ဥာဏ္ေလးနဲ႔ အေမ့ကို ေမးေတာ့ အေမက “ကေလးေလးေမြးလာရင္ အေမတို႔ လုပ္ေနတာေတြကို ေႏွာင့္ယွက္မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ ေျမပဲေတြ ပဲေၾကာ္ေတြကို ႏႈိက္စားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ ၆ ႏွစ္သမီး အေတြးထဲ ေမြးလာမယ့္ေကာင္က လက္ဖက္အေၾကာ္ေတြ ႏိႈက္စားမယ့္ ေကာင္ပဲ လို႔ စြဲေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႕ ေမြးေန႔က ႏိုဝင္ဘာ ၁၆ ရက္။ လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဒီေကာင့္အသက္ ၃၁ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီေပါ့။ ၃၁ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အသက္အရြယ္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ လြန္ေတာင္ လြန္ေနၿပီလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ က်မအတြက္ကေတာ့ တကယ့္ပီဘိ အျဖဴထည္ ေမာင္ငယ္ေလးပါ။ ဒါကေတာ့ အစ္မတိုင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာၾကဦးမယ္။ ဟင့္အင္း .. က်မေမာင္က တျခားသူေတြနဲ႔ တူကို မတူတာ ... သူ႔ကို က်မက အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္သူလို႔ကို ထင္မထားတာေလ ..။ ဒီေကာင္ ရည္းစားေတြ ထားခ်င္ထားမယ္ ... ေပြခ်င္ေပြမယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ေကာင္လို႔ က်မထင္မထားဘူး။ (သူ႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း အဲလိုပဲ ထင္ထားၾကတယ္)
က်မက ... ရဲ လို႔ ေခၚတဲ့ ဒီေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္း ပိုက္ဆံစကား တခါမွ မေျပာဖူးခဲ့တာ။ ပိုက္ဆံ လိုတယ္ ... ပိုက္ဆံေၾကာင့္ စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုတာ သူ႔ဘဝမွာ တခါမွ မရွိဖူးတာ။ တေယာေလး ထိုးလိုက္၊ သီခ်င္းေလးဆိုလိုက္၊ ပန္းခ်ီေလးဆြဲလိုက္ ေနတဲ့ေကာင္ေလ။ အဲဒီေကာင္က ခု ပိုက္ဆံလို တယ္ဟာတဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ အိမ္ေထာင့္ တာဝန္ဆိုတာကို သိပါ့မလား။ သူ႔ေကာင္မေလးေတာ့ ဒုကၡပဲ ဆိုၿပီး တသီတတန္းႀကီး စဥ္းစားေန မိေကာ။
သူ႔ကိုေမြးတုန္းက ပါပါက ရဲေနာင္ဆိုတဲ့နာမည္ေပးမလို႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မပါပါရဲ႕ ညီ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္က ေထာင္ထဲမွာပါ။ ဦးေလးရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚေဒၚႏြယ္ကလည္း တခ်ိန္တည္း လပဲျခားၿပီး ေယာက္်ားေလးေမြးေတာ့ ဦးေလးက ေထာင္ထဲကေနၿပီးနာမည္ လွမ္းေပးတယ္ “ရဲေနာင္ေဖြး” တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ပါပါက သူ႔သားအငယ္ကို “ရဲေႏွာင္း” လို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔က သူ႔ကို ရဲ၊ ကိုရဲ၊ ရဲေလး လို႔ ေခၚၾကသလို ဦးေအာင္ျပည့္ရဲ႕ သားငယ္ကိုလည္း ရဲ၊ ကိုရဲ၊ ရဲေလးလို႔ ေခၚၾကတာ ခုထိပါပဲ။
ဒီေကာင္ ငယ္ငယ္က ၁၁ လသားမွာ ဆံုဆို႔နာျဖစ္တာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေမေမက ကန္ေတာ္ေလး ကူးစက္ေဆး႐ံုမွာ သြားတက္ၿပီး ကုခဲ့ရပါတယ္။ ေသကံမေရာက္လို႔ သက္မေပ်ာက္ခဲ့ ဘူးေပါ့။ သူ မူႀကိဳေက်ာင္းထားရမယ့္ အရြယ္မွာ ဘယ္မူႀကိဳမွာမွ အဆင္မေျပဘူး။ သူက မေနခ်င္ဘူး ေလ။ က်မတို႔ အႀကီးႏွစ္ေယာက္က မူႀကိဳေက်ာင္းေတြနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ရွိခဲ့သေလာက္ သူကေတာ့ အဖြား (ေမေမ့အေမ) နဲ႔ ႀကီးခဲ့ရတာပါ။
က်မတို႔က မာမီႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့အဖြားက တကယ့္ဘိုမႀကီးအတိုင္းပဲ။ သူက အိုင္းရစ္ခ်္ေသြး ငါးမူးဖိုး ပါေတာ့ စကားေျပာရင္ ဘိုလိုက ေလးပံု သံုးပံုေလာက္ပါတာ။ သူ႔ကိုထိန္းရင္း အဖြားက ဘိုလိုေတြ ေျပာတယ္ထင္ပါရဲ႕ ဒီေကာင္က ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘိုလိုေတြ ေျပာတယ္ “Yes .. No A B C D” “My name is on the table” ... အဲလိုေတြ ေျပာတာ။ ၿပီးေတာ့ “Senta Clause is coming to town” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုလည္း သူက “Senta Clause is ေကာ္႐ုပ္ ေကာ္ဖိနပ္ အျပတ္ေတြဝယ္တယ္” လို႔ ဆိုခ်င္ ဆိုေနျပန္ေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ခရစၥမတ္သီခ်င္း “Joy to the world the Lord is come” ကို သူက “Joy to the world ဘုရားႂကြလာ” ဆုိၿပီး တပိုင္းစီဆိုတာ။
အဲဒီေကာင္က က်မထက္ ၆ ႏွစ္ ငယ္တယ္။ အစ္ကိုႀကီးထက္ ၁၀ ႏွစ္တိတိငယ္တယ္ေလ။ က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္က တတြဲတြဲ။ သူက သင္းကြဲေမ်ာက္ေပါ့။ က်မက သူ႔ကို အၿမဲတမ္း “သင္းကြဲ ေတေလေမ်ာက္” လို႔ စေလ့ရွိတယ္။
သူက ကေလးတုန္းက မိန္းကေလးတေယာက္လိုကို ေခ်ာတာ။ က်မတို႔အိမ္နဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္အိမ္က ခိုင္ခိုင္ဗိုလ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက သူနဲ႔ရြယ္တူ ... သူနဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္တာ ဆိုေတာ့ .. တရက္ အဲ့ေကာင္မေလး အိမ္ကိုေရာက္ေနတုန္း က်မ ဘႀကီးတေယာက္လည္း လာေရာ က်မအေမကို ဆူပါေလေရာ ... ကေလးကို ဂါဝန္ ဆင္ရပါ့မလား ဆိုၿပီးေလ။ မနည္းကို ရွင္းျပရတာ။
ငယ္ငယ္က က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္က တကယ့္ ငဆိုးေတြ။ ၂ ေယာက္ေပါင္းေလာင္းေက်ာ္။ ေမေမနဲ႔ ပါပါက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ က်မတို႔ကို ဒီတိုင္းထားခဲ့ရတာပဲေလ။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ပိုဆိုးေပါ့။ ေမေမတို႔သြားတာနဲ႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ေဆာ့နည္းေပါင္း တေထာင္ မကုန္မခ်င္းေဆာ့ၾက၊ ကာတြန္းေတြ ငွားဖတ္ၾက .. လုပ္ၾကေတာ့တာေလ။ တရက္ေတာ့ ကိုရဲေလးကို ဘာလို႔လည္းမသိဘူး က်မတို႔ အႀကီး ၂ ေယာက္နဲ႔ ထားခဲ့ေရာ။ က်မက ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ... အစ္ကိုက ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ ဒီေကာင္က ၄ ႏွစ္ပဲ ရွိဦးမယ္။
အဲဒီမွာ က်မက ဒီေကာင့္ကို စမ္းသပ္ခ်က္ေတြ လုပ္ေတာ့တာ ... ။ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြကို သၾကားဆိုၿပီး ေကၽြးလို ေကၽြး ... ထန္းလွ်က္စိုစိုေလးကို ေလးေထာင့္တံုးေလးလုပ္ၿပီး ေခ်ာကလက္ဆို ညာေကၽြး ... အဲဒါက ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္ ... ပဲငံျပာရည္ (ၾကာညိဳ႕) ကိုက်ေတာ့ ထန္းလွ်က္ရည္ဆိုၿပီး လွ်က္ခိုင္း။ ေနာက္ဆံုး မာမီႀကီး ေရာက္လာၿပီး ေခၚသြားမွပဲ ဒီေကာင္ ဝဋ္ကၽြတ္ရွာတာ။ သူ ခုထိ ေျပာလို႔မဆံုးဘူး ... မတူးတို႔ ဒုကၡေပး ပံုမ်ား ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
သူမူလတန္းစတက္ေတာ့ က်မတို႔ ရပ္ကြက္ ေဘးကပ္ရပ္ ဒါရ္ဂါဆိုတဲ့ ကုလားရပ္ကြက္က မူလတန္း ေက်ာင္းေလးမွာထားတယ္။ မာမီႀကီးအိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းေလးနဲ႔က ဖင္ခ်င္းေပါက္မို႔လို႔ စိတ္ခ်ရေအာင္ ထားတာပါ။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူက အႏူေတာ လူေခ်ာပဲ။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ ကုလားေလးေတြၾကားမွာ ပထမ၊ ဒုတိယကို ခုဏေျပာတဲ့ ခိုင္ခို္င္ဗိုလ္နဲ႔သူ တလွည့္စီ ယူၾကတာေလ။
သူ႔အေၾကာင္းေတြက ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာအမ်ားႀကီးပဲ။ သူက ေမာင္ႏွမထဲမွာ အငယ္ဆံုး ျဖစ္သလို ေမေမ့အသည္းေက်ာ္ေပါ့။ ပါပါ ဆံုးေတာ့ ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း စာအုပ္မွာ သူက တလံုးထဲ ေရးတယ္ ... “ေတာက္” ဆိုၿပီး။ အဲဒီတုန္းက သူ ၈ တန္းပဲရွိဦးမယ္။
သူ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ တကၠသိုလ္တက္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီေမဂ်ာနဲ႔ေလ။ အဲဒီမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက က်မရဲ႕ ေမာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီတုန္းက က်မက ဆမ္ေဆာင္းအီလက္ထေရာနစ္စင္တာမွာ ဆားဗစ္ အင္ဂ်င္နီယာဆိုေတာ့ ဝင္ေငြ ေလးက နည္းနည္းေကာင္းတဲ့အခ်ိန္။ က်မရဲ႕ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္ဆိုင္ ေတြကို ေရာက္ၿပီး က်န္တာေတြက ဒီေကာင္ေတြကို သြားျပဳစုလို႔ ကုန္တာပဲ။
ထံုးစံအတိုင္း အေဆာင္ေန ငေပြးေတြ ဆိုေတာ့ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ေကာင္ေတြေလ။ က်မက အားတာနဲ႔ သူတို႔ေက်ာင္းသြား လက္ဖက္ရည္တိုက္၊ စေနတနဂၤေႏြေတြဆို က်မတို႔ သန္လ်င္အိမ္ကုိ တေပ်ာ္တပါးႀကီး လိုက္လာ ... က်မခ်က္ေကၽြးတဲ့ဟင္းေတြစား ... လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကနဲ႔ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာ။( အဲဒီအေၾကာင္းေတြက သီးသန္႔ အေသးစိတ္ေရးမွ လံုေလာက္မွာပါ)
ေလာေလာဆည္ေတာ့ မနက္ျဖန္ွမွာ က်င္းပမယ့္ သူ႔မဂၤလာပြဲေလးကို စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ က်မကေတာ့ ေယာင္းမေတာ္ရမယ့္ ညီမေလးကိုပဲ သနားတာပါ။ သူ႔ခမ်ာကိုရဲကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ရွာလြန္းလို႔ ယူတာေနမယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာအတြက္မွ စိတ္ရႈပ္၊ ေခါင္းရႈပ္မခံတဲ့ ေကာင္ ဘယ္လိုမ်ား အိမ္ေထာင့္တာဝန္ဆိုတဲ့ ဝန္ထုုပ္ႀကီးကို ထမ္းမွာပါလိမ့္။
တခုေတာ့ရွိတယ္ ... က်မေမာင္ေလးက စိတ္ထားႏူးညံ့ၿပီး တဖက္လူကို သနားတတ္တယ္ ... စိတ္ေကာင္း ရွိတယ္ ... လိမ္မာေရးျခားေတာ့မရွိဘူး။ ... ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလးဘက္နာျဖစ္ဖူးၿပီး ကားစီးရင္ေတာင္ မူးတတ္ေပမယ့္ အရက္က် အလြန္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ေလး :P
အရက္ကို အရသာခံၿပီးေသာက္တဲ့ေကာင္ ...။ ခါးတဲ့အရသာကို ႀကိဳက္လို႔ဆိုၿပီး တျပတ္ျပတ္နဲ႔ ကေလးေတြ ေခ်ာကလတ္စားေနသလိုေလ ... အဲလိုကို ေသာက္တာ ...။
က်မနဲ႔က ေမာင္ႏွမလိုထက္ သူငယ္ခ်င္းလိုေပါင္းၾကတာေပါ့။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ ...။ သီခ်င္းအတူဆို ... ဂစ္တာအတူတြဲတီး ... စာအုပ္ေတြဆို ကိုယ္ဖတ္ၿပီး သူ႔ေပးဖတ္ ... သူဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ေပးဖတ္ အဲလို ေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ က်မက အစ္ကိုနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ မဟုတ္တာလုပ္သမွ် လံုးဝ အိမ္ျပန္တိုင္တဲ့သူ မဟုတ္။ ေမေမဆို ဒီေန႔ထိ သူ႔သားငယ္ အရက္အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ လံုးဝ မသိ။
ခု ဒီစာကို က်မေရးေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္ ...။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ရဲမာန္ (ကာတြန္းဝလံုး) ကေတာ့ က်မကို လိုင္းေပၚကေန လွမ္းေျပာတယ္။ သူသြားမယ္တဲ့။ ဘတ္ခ်လာႏိုက္ သြားက်င္းပမယ္တဲ့။ မဂၤလာပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရင္း သူတို႔ေတြ ေသာက္ေနၾကေရာေပါ့။ သိန္းစြန္ဆိုတဲ့ မြန္ေလးကေတာ့ လွမ္းေျပာတယ္ ... မတူးေမာင္ကို မေျပာေတာ့ဘူးလားတဲ့။ သူမို႔မေၾကာက္မရြံ႕တဲ့။ က်မက ဟ ငါေျပာလို႔ ရမလား သူ႔ဟာသူ ေရြးခ်ယ္တာေလ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ သိန္းစြန္ဆိုတဲ့ ေမာင္တေကာင္လည္း ႐ုပ္ ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ မိန္းမယူဖို႔ စိတ္ကူးရွိပံုမရဘူး ... (ဟုိတေလာကေတာ့ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ဗ် တဲ့ :P) ကိုရဲ မိန္းမယူေတာ့ သူ ဘက္ပဲ့ၿပီေလ ... အဲဒါေၾကာင့္ ႐ူးခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာ။
မက္သဒစ္ ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေတာမဂၤလာေဆာင္ေလးလို ... ပ်ိဳးပ်ိဳးျပက္ျပက္ ပကာသနေတြ မပါ ... ဒါေပမယ့္ ဆရာေစာနဲ႔ အဖြဲ႕ရဲ႕ တေရာသံေတြေတာ့ ပါလိမ့္မယ္ ... ။ ဦးပီက Wedding March တီးမယ္ ထင္ရဲ႕ .. ။ မက္သဒစ္ ဘုရားေက်ာင္းေလး ညြတ္သြားတဲ့ထိ ပရိသတ္ေတြ လာၾကမွာေပါ့။ ကေလးေတြက ဖုန္ထူထူမွာ ကစားၾက။ ဒန္ေပါက္နံ႔က တသင္းသင္း ... ။
လက္မွတ္ထိုးအၿပီးမွာ အျဖဴေရာင္ ဝတ္စံုေလးနဲ႔ သတို႔သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ထားတဲ့ ပုဝါေလး လွန္ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ... ရဲေရ .. ရင္ခုန္ေနမွာလား။ အဲဒါ ဘဝတခု စတာေနာ္ ... ။ ကၽြံပစ္လိုက္မယ့္ ေျခတလွမ္းအတြက္ ေနာင္တမရဘူးလို႔ မတူးေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ ... သိလား။
သတို႔သမီးရဲ႕လက္ကိုတြဲထြက္လာရင္း တျခားတေနရာမွာ တေယာက္တည္း အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ ေပ်ာ္ေနမယ့္ .. ဒါမွမဟုတ္ ျမင္ကြင္းေတြကို ပံုေဖာ္ရင္း သတိရေနမယ့္ မတူးကို တခ်က္ကေလး သတိရလိုက္ေပါ့ ဟာ။
ညီမေလး ခိုင္ခိုင္ေအး ေခၚ ပူတူး ေခၚ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေရ အဲ့ေကာင္ကို ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔သာ ျပင္ထားေဟ့။ ။
Saturday, November 15, 2008
|
Labels:
အမွတ္တရ
|
This entry was posted on Saturday, November 15, 2008
and is filed under
အမွတ္တရ
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
ေမာင္တေယာက္ရဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ကို ေရးတာကလဲ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ တူးေျပာတာနဲ႔ တူးေမာင္ေလးကို ခင္သြားၿပီ။ တို႔မွာလဲ ခပ္ဆိုးဆိုး ေမာင္ေလးတေယာက္ ရွိပါရဲ႔။ အခုေတာ႔ ဆုံးရွာၿပီ။
တခ်ိဳ႔မ်ား တသက္လုံး အိမ္ေထာင္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ထားတဲ႔လူေတြလဲ တခါတေလေတာ႔ ဘ၀ကို အတူရင္ဆိုင္ခ်င္တဲ႔ အားမာန္ေတြ အခ်စ္က ေမြးဖြားေပးတယ္ ထင္ပါရဲ႔။
မဂၤလာေမာင္ႏွံကို ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ တူးေရ..
Good Luck!!
ေမာင္ဆုိးေလးေတြကမိန္းမရရင္အရမ္းေကာင္းသြားတတ္
တယ္မတူးေရ၊ ကုိယ္ေတြ႔ပဲ။
တူးေမာင္ေလး၇ဲ႕ မဂၤလာရက္ျမတ္မွသည္
ႏွစ္တရာတုိင္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ...
မဂၤလာေမာင္ႏွံကို ထာ၀ရေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
အင္း ေမာင္ေလးတေယာက္ရွိသူခ်င္းအတူတူ ခုလို ေမာင္ေလး နဲ့ အမ အေၾကာင္းဖတ္မိေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာပ ။ ဒါနဲ႔ အမတို႔ မိသားစုထဲ ဘယ္သူမွ ကာတြန္းမဆြဲၾကဖူးလား ။
တားတား မဂၤလာေဆာင္က်ရင္လဲ အဲံလို.ပိုစ့္ရးရမယ္ေနာ္။ တားတားလဲ မတူးတူးရဲ႕ေမာင္ေလး ဖိုးဂ်ယ္ေလ တားတား သူ႕အစားေပ်ာ္လို႕စတာပါ။ ဖိုးဂ်ယ္ေလးမွာ အကို၂ေယာက္ပဲရွိတာ။ ကိုရဲေရ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထိေပ်ာ္႐ႊင္စြာ၊ ရိုးေျမက်ေပါင္းသင္းႏိုင္ပါေစဗ်ာ။ ကိုရဲရဲ႕ ညီေလး ဖိုးဂ်ယ္
ဝင္ဆုေတာင္းေပးသြားသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္က အရမ္းစည္သတဲ့ .. ။ :D
မတူတို့ေမာင္ႏွမ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္
အစ္မနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တူတယ္ သိလား အစ္မ
ေမာင္ေလး ရည္းစားရေနျပီဆိုေတာ့ ဟယ္ေပ်ာ္စရာၾကီး ငါ့ေမာင္ေလးမွာ ခ်စ္စရာတိုးျပီဆိုျပီး ညီမေလးလ ဲ အဲ့အတိုင္းပဲ ရည္းစားနဲ့ေတြ ့တယ္ဆိုေတာ့ အမေလး ေတာ္ေသးတယ္ သူခ်စ္တတ္လာျပီလို ့ ခိခိ
အစ္မေမာင္ေလးတို ့ဇနီးေမာင္နွံကို ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ.(အာမင္)
ဒန္ေပါက္ေလး စားခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ အေၾကြးမွတ္ၿပီး ျပန္၀ယ္ေကၽြးပါလား ခင္ဗ်။
ကိုရဲကေတာ့ သိမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး ... ဒါေပမယ့္ ဒီပို႔စ္ကေလးမွာပို႔ထားတဲ့ ေမတၱာဆုေတြ သူတို႔ဆီ ေရာက္မွာပါ။ ဂ်စ္ေရ အမတို႔ေမာင္ႏွမထဲမွာ အစ္မက စာေရးဆရာ ဂ်ာနယ္လစ္ ... ေမာင္ေလးက အာ့တစ္စ္ (ပန္းခီ်ဆြဲ၊ တေယာထိုး၊ စႏၵရားတီး) .. အစ္ကိုႀကီးက ေနမေကာင္းဘူး ... ကာတြန္းဘယ္သူမွ မဆြဲၾကဘူး .. ။ ဂ်ဴလိုင္ေရ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ၾကက္လွ်ာစြန္းဒန္ေပါက္ အေၾကြးသြားစားထားလိုက္ အစ္မေရာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ သြားေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ sindanlar ေရ အမွတ္တရေန႔ ေတြ ေရးတဲ့အခါ ေမာင္ႏွမေတြ အေၾကာင္း ဆက္ေရး မွာပါ ... အားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဒန္ေပါက္စားခ်င္တယ္ဗ်ိဳ႕
Post a Comment