ဝတၳဳတို ၁၇
နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဧရာဝတီတိုင္းက သတင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားလာရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာေလးတခု တစြန္းတစ ပါလာတဲ့အတြက္ အဲဒါေလးကို ယူၿပီး ဝတၳဳေလး အျဖစ္ ျပန္ဖန္တီးထားတာပါ။
ေသတၱာထဲမွာပဲ ေနမယ္
သားနာမည္က ျဖဴေဖြး။ တကယ္က ျဖဴေဖြးဆိုတာ ေမေမေခၚတာပါ။ ေက်ာင္းနာမည္ကေတာ့ ေအာင္ကိုဝင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ျဖဴေဖြးလို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ သားရဲ႕ အသားက ျဖဴေဖြးေနလို႔တဲ့။ ဖိုးဖိုးက သားကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ ဖိုးဖိုးမွာက သူမ်ားဖိုးဖိုးေတြလို ေျမးေတြ အမ်ားႀကီး မရွိဘူးေလ။ သားရယ္ ညီေလးရယ္ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ ဆိုေတာ့ သားကိုခ်စ္တာေပါ့။ ဖိုးဖိုးက သားကို မုန္႔ဖိုးအၿမဲေပးတယ္။ ေမေမက ေပးၿပီးသားဆိုလည္း သားကုိေပးတာပါပဲ။
ညီေလးက ခုမွ ေမြးခါစေလးပဲရွိေသးတာေလ။ အဲဒီေတာ့ မုန္႔ေတြဘာေတြ ဘယ္စား တတ္ဦးမလဲ။ တကယ္လို႔ ႀကီးလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သားက မုန္႔ေတြ ဝယ္ေကၽြးမွာပါ။ သားမွာက ဖိုးဖိုးေပးတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီစုဗူးေလးထဲမွာ သားစုထားတယ္။ သားက ေမေမ့ကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ သားမွာက ေမေမရယ္၊ ညီေလးရယ္၊ ဖိုးဖိုးရယ္ ဒါပဲရွိတာကို။ ေဖေဖလား။ ေဖေဖက မရွိဘူးတဲ့ အိမ္ကထြက္သြားၿပီ။ ေမေမ့ကို ေမးရင္ ေမေမက ငိုတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ သား မေမးေတာ့ဘူး။ ဖိုးဖိုးကေတာ့ သားအဲလို ေဖေဖ့အေၾကာင္းေမးရင္ အက်ယ္ႀကီး ေတာက္ေခါက္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ သားလည္း မေမးေတာ့ဘူး။
ဆရာမကိုလည္း သားခ်စ္ပါတယ္။ သားဆရာမကလည္း သားကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ စာေတာ္လို႔တဲ့။ ဟုတ္တယ္ သားက အတန္းထဲမွာ အၿမဲပထမပဲ။ သခ်ၤာတြက္ခိုင္းရင္လည္း အရင္ဆံုးၿပီးတာပဲ။ ဆရာမက တျခားသူေတြကို အၿမဲေျပာတယ္ ျဖဴေဖြးလိုေတာ္ေအာင္လုပ္တဲ့။ အဲလိုေျပာရင္ သားရွက္သလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ဖိုးဖုိးကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပရင္ ဖုိးဖိုးက မုန္႔ဖိုးေတြ ထပ္ေပးျပန္ေကာ။ ဖုိးဖုိးက သူေဌးလားမသိပါဘူး။ ဖိုးဖုိးဆီမွာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သားကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး ဖုိးဖိုးမွာက ဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဘူး။ ဖိုးဖိုးရဲ႕ အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ၂၀၀ တန္ အသစ္ကေလးေတြ အၿမဲရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးဖိုးကေျပာတယ္ ငါ့ေျမးျဖဴေဖြး စာႀကိဳးစားတဲ့ .. ဖိုးဖိုး ပိုက္ဆံေတြအားလံုးငါ့ေျမးဖို႔ပဲကြတဲ့။ ဖိုးဖိုးပါးစပ္မွာ ကြမ္းနံ႔ ေလးက ေမႊးေနတာပဲ။ သားက ဖိုးဖိုးကို ဖက္နမ္းပစ္လိုက္တာေပါ့။
သားကသူငယ္ခ်င္းထဲမွာေတာ့ ေပစိနဲ႔ မိဂြက္ကို အခင္ဆံုးပဲ။ သူတို႔ကိုဆို သား မုန္႔အၿမဲ ဝယ္ေကၽြးတယ္။ သူတို႔ဆီကေတာ့ ျပန္မစားရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အိမ္မွာ သား တခါတေလ ထမင္းသြားစားတယ္ သိပ္စားေကာင္းတာပဲ။ ငါးဟင္းနဲ႔ေလ။ မိဂြက္က သားကုိ သူ႔ၿခံထဲက မာလကာသီးေကၽြးတယ္။ ေပစိကက်ေတာ့ ေလာက္စာလံုးေတြေပးတယ္။ သူတို႔ကုိသားက သခ်ၤာတြက္ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကဆူလို႔ ေနာက္ေတာ့ မတြက္ေပးရဲေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ အၿမဲ အ႐ိုက္ခံရတာပဲ။ စာမၿပီးလို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ၂ ေယာက္က ကစားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ သားထက္ေတာ္တယ္။ ေပစိဆို ဂြပစ္တာ သိပ္လက္ေျဖာင့္တာပဲ။ မိဂြက္ကက်ေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး သစ္ပင္တက္တာ အရမ္းေတာ္တယ္။ သားကလား သားကေတာ့ ဂြလည္း မပစ္တတ္ဘူး၊ သစ္ပင္တက္ရမွာလည္း အရမ္းေၾကာက္တာ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ကို မုန္႔ေတြဝယ္ေကၽြးၿပီး သူတို႔ကစားတာပဲ ထိုင္ၾကည့္ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က သားပံုဆြဲျပရင္ေတာ့ ၿငိမ္ေနတာပဲ။ သားက ကားပံုတို႔ သေဘၤာပံုတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံပံုတို႔ ဆြဲဆြဲျပ ရင္ သူတို႔က ျဖဴေဖြးက သိပ္ေတာ္တာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ၂ ေယာက္ကၾကာၾကာ အၿငိမ္မေနႏိုင္ပါဘူး။ ခဏပဲၿငိမ္တာ။ ခဏပဲသားနားမွာေနၿပီး ထြက္ေျပးၾကတာပဲ။ သားမုန္႔ေတြ လည္း ကုန္ေအာင္စားသြားၾကတာပဲ။
သားကလား … သားက ၇ ႏွစ္ရွိၿပီ။ တတန္းေအာင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သား ေက်ာင္းမတက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ရင္ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရမွာေပါ့။ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရင္ သား ေသသြားမွာ။ ဟုတ္တယ္။ ေသတၱာထဲမွာ မေနလို႔ ေပစိေကာ မိဂြက္ေကာ ေသသြားတယ္ ေလ။
သားကုိ ဖိုးဖိုးက ေသခ်ာေျပာတာ။ သားေလးတဲ့ ဒီေသတၱာႀကီးထဲက မထြက္နဲ႔ေနာ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဖံုးပိတ္ေပးလိုက္တယ္။ သား အစကမေၾကာက္ပါဘူး။ ေလေတြအရမ္းတိုက္ၿပီး ေရေတြအိမ္ထဲ ဝင္လာေတာ့ သားသိသားပဲ။ သားတို႔ အိမ္ႀကီးက ခိုင္တာပဲ၊ ရပါတယ္လို႔ ဖိုးဖုိးကို ေျပာေတာ့ ဖိုးဖိုးက မရဘူးသားေလးတဲ့။ ဒီေသတၱာထဲဝင္ေနတဲ့။ မဝင္ရင္ သားေသ သြားမယ္ တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ သားေၾကာက္တာ။ ငိုလည္း ငိုတယ္္။ ၿပီးေတာ့ သား ေမာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ။ ႏိုးလာေတာ့ သားေသတၱာက ေလွလိုပဲ ေရထဲမွာ ေမ်ာေနတယ္ ထင္တယ္။ သားလဲ ေအာ္ၿပီး ထပ္ငိုျပန္ေရာ။
ေနာက္ေတာ့ သားျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလားမသိဘူး။ ႏိုးလာေတာ့ သားကို လူေတြဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကတယ္။ ဒီေသတၱာထဲက ထြက္ခိုင္းတယ္။ သားဘယ္သူ႔ကိုမွ မသိဘူး။ မထြက္ေတာ့ဘူး ေလ။ ေနာက္ေတာ့မွ မိဂြက္အေမကို သားေတြ႕တယ္။ မိဂြက္အေမက ေျပာတယ္။ မိဂြက္ ေသသြားၿပီ ျဖဴေဖြးေရတဲ့။ သားက ေသတၱာထဲမွာေနလို႔ မေသဘူးတဲ့။
ေနာက္ေတာ့ သားကို ဦးေအာင္ႀကီးက ေခၚသြားတယ္။ ေလွေလးနဲ႔လိုက္သြားရတာ။ ဒါေပမယ့္ သား ဒီေသတၱာထဲကေတာ့ မထြက္ဘူး။ ဦးေအာင္ႀကီးက ဖိုးဖိုးတပည့္ပဲေလ။ သားတို႔အိမ္ ခဏ ခဏ လာေနက်။ သားသိတယ္။ သူ႔ရြာကဘာမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ သားပထမေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေနရာကိုလည္း သားမသိဘူး။ ဖိုးဖိုးလည္း ေသသြားၿပီတဲ့။ ေမေမနဲ႔ ညီေလးလည္း ေသသြားၿပီတဲ့။ ေပစိလည္းေသၿပီတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သားလည္း လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေသတၱာထဲက မထြက္ဘဲ လိုက္မွာေလ။ သား ဒီေသတၱာထဲက ထြက္ရင္ ေသသြားမွာစိုးလို႔။
ဖိုးဖိုးလို၊ ေမေမနဲ႔ ညီေလးလို ၿပီးေတာ့ မိဂြက္တို႔ ေပစိတို႔လိုေပါ့။ သားမွာ ခု ဖိုးဖိုးေပးထားတဲ့ စုဗူးေလးရွိတယ္။ ဒီစုဗူးေလးကို ေသတၱာထဲ ဝင္ခါနီးမွာ သားယူခဲ့တာေလ။ ဖိုးဖိုးကေသၿပီ ဆိုေတာ့ သားကို မုန္႔ဖိုးေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေန႔က ဆရာမလာတယ္။ သားကို လာၾကည့္တာေလ။ ျဖဴေဖြးေလး ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ရမယ္ေနာ္တဲ့။ ဟင့္အင္း သား ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ရင္ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရမွာ။ အဲဒီလိုဆို သား ေသသြားလိမ့္မယ္။
သားကို ဒီေသတၱာထဲက မထုတ္ၾကပါနဲ႔။ ေရေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေသတၱာႀကီးက လႈပ္ေန တယ္။ ဘာေတြနဲ႔လည္း မသိဘူး ဝင္တိုက္တယ္။ ညီေလးႀကီးရင္ သားက ဒီစုဗူးေလး ေဖာက္ၿပီး မုန္႔ဝယ္ေကၽြးမွာေလ။ သား ဒီေသတၱာထဲကထြက္လိုက္လို႔ ေသသြားရင္ ညီေလးကို မုန္႔ဝယ္ေကၽြးလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ မဟုတ္ဘူး။ ညီေလးက ေသၿပီတဲ့။ ေသၿပီဆိုရင္ လူႀကီး မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သားက လူႀကီးျဖစ္ဦးမွာ။ အဲဒီအခါက် ဒီေသတၱာနဲ႔ဆံ့ပါမလား မသိဘူး။ ဖိုးဖုိးကေတာ့ သားေလးနဲ႔ ဒီေသတၱာနဲ႔ အံကိုက္ပဲတဲ့။ လံုးဝမထြက္နဲ႔ ေသသြားလိမ့္မယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္။ သားမထြက္ဘူး။ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရင္ သား … ေသ … သြား … မွာ …။ ။
ေသတၱာထဲမွာပဲ ေနမယ္
သားနာမည္က ျဖဴေဖြး။ တကယ္က ျဖဴေဖြးဆိုတာ ေမေမေခၚတာပါ။ ေက်ာင္းနာမည္ကေတာ့ ေအာင္ကိုဝင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ျဖဴေဖြးလို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ သားရဲ႕ အသားက ျဖဴေဖြးေနလို႔တဲ့။ ဖိုးဖိုးက သားကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ ဖိုးဖိုးမွာက သူမ်ားဖိုးဖိုးေတြလို ေျမးေတြ အမ်ားႀကီး မရွိဘူးေလ။ သားရယ္ ညီေလးရယ္ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ ဆိုေတာ့ သားကိုခ်စ္တာေပါ့။ ဖိုးဖိုးက သားကို မုန္႔ဖိုးအၿမဲေပးတယ္။ ေမေမက ေပးၿပီးသားဆိုလည္း သားကုိေပးတာပါပဲ။
ညီေလးက ခုမွ ေမြးခါစေလးပဲရွိေသးတာေလ။ အဲဒီေတာ့ မုန္႔ေတြဘာေတြ ဘယ္စား တတ္ဦးမလဲ။ တကယ္လို႔ ႀကီးလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သားက မုန္႔ေတြ ဝယ္ေကၽြးမွာပါ။ သားမွာက ဖိုးဖိုးေပးတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီစုဗူးေလးထဲမွာ သားစုထားတယ္။ သားက ေမေမ့ကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ သားမွာက ေမေမရယ္၊ ညီေလးရယ္၊ ဖိုးဖိုးရယ္ ဒါပဲရွိတာကို။ ေဖေဖလား။ ေဖေဖက မရွိဘူးတဲ့ အိမ္ကထြက္သြားၿပီ။ ေမေမ့ကို ေမးရင္ ေမေမက ငိုတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ သား မေမးေတာ့ဘူး။ ဖိုးဖိုးကေတာ့ သားအဲလို ေဖေဖ့အေၾကာင္းေမးရင္ အက်ယ္ႀကီး ေတာက္ေခါက္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ သားလည္း မေမးေတာ့ဘူး။
ဆရာမကိုလည္း သားခ်စ္ပါတယ္။ သားဆရာမကလည္း သားကိုသိပ္ခ်စ္တာ။ စာေတာ္လို႔တဲ့။ ဟုတ္တယ္ သားက အတန္းထဲမွာ အၿမဲပထမပဲ။ သခ်ၤာတြက္ခိုင္းရင္လည္း အရင္ဆံုးၿပီးတာပဲ။ ဆရာမက တျခားသူေတြကို အၿမဲေျပာတယ္ ျဖဴေဖြးလိုေတာ္ေအာင္လုပ္တဲ့။ အဲလိုေျပာရင္ သားရွက္သလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ဖိုးဖုိးကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပရင္ ဖုိးဖိုးက မုန္႔ဖိုးေတြ ထပ္ေပးျပန္ေကာ။ ဖုိးဖုိးက သူေဌးလားမသိပါဘူး။ ဖိုးဖုိးဆီမွာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သားကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး ဖုိးဖိုးမွာက ဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဘူး။ ဖိုးဖိုးရဲ႕ အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ၂၀၀ တန္ အသစ္ကေလးေတြ အၿမဲရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖိုးဖိုးကေျပာတယ္ ငါ့ေျမးျဖဴေဖြး စာႀကိဳးစားတဲ့ .. ဖိုးဖိုး ပိုက္ဆံေတြအားလံုးငါ့ေျမးဖို႔ပဲကြတဲ့။ ဖိုးဖိုးပါးစပ္မွာ ကြမ္းနံ႔ ေလးက ေမႊးေနတာပဲ။ သားက ဖိုးဖိုးကို ဖက္နမ္းပစ္လိုက္တာေပါ့။
သားကသူငယ္ခ်င္းထဲမွာေတာ့ ေပစိနဲ႔ မိဂြက္ကို အခင္ဆံုးပဲ။ သူတို႔ကိုဆို သား မုန္႔အၿမဲ ဝယ္ေကၽြးတယ္။ သူတို႔ဆီကေတာ့ ျပန္မစားရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အိမ္မွာ သား တခါတေလ ထမင္းသြားစားတယ္ သိပ္စားေကာင္းတာပဲ။ ငါးဟင္းနဲ႔ေလ။ မိဂြက္က သားကုိ သူ႔ၿခံထဲက မာလကာသီးေကၽြးတယ္။ ေပစိကက်ေတာ့ ေလာက္စာလံုးေတြေပးတယ္။ သူတို႔ကုိသားက သခ်ၤာတြက္ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကဆူလို႔ ေနာက္ေတာ့ မတြက္ေပးရဲေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ အၿမဲ အ႐ိုက္ခံရတာပဲ။ စာမၿပီးလို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ၂ ေယာက္က ကစားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ သားထက္ေတာ္တယ္။ ေပစိဆို ဂြပစ္တာ သိပ္လက္ေျဖာင့္တာပဲ။ မိဂြက္ကက်ေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး သစ္ပင္တက္တာ အရမ္းေတာ္တယ္။ သားကလား သားကေတာ့ ဂြလည္း မပစ္တတ္ဘူး၊ သစ္ပင္တက္ရမွာလည္း အရမ္းေၾကာက္တာ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ကို မုန္႔ေတြဝယ္ေကၽြးၿပီး သူတို႔ကစားတာပဲ ထိုင္ၾကည့္ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က သားပံုဆြဲျပရင္ေတာ့ ၿငိမ္ေနတာပဲ။ သားက ကားပံုတို႔ သေဘၤာပံုတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံပံုတို႔ ဆြဲဆြဲျပ ရင္ သူတို႔က ျဖဴေဖြးက သိပ္ေတာ္တာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ၂ ေယာက္ကၾကာၾကာ အၿငိမ္မေနႏိုင္ပါဘူး။ ခဏပဲၿငိမ္တာ။ ခဏပဲသားနားမွာေနၿပီး ထြက္ေျပးၾကတာပဲ။ သားမုန္႔ေတြ လည္း ကုန္ေအာင္စားသြားၾကတာပဲ။
သားကလား … သားက ၇ ႏွစ္ရွိၿပီ။ တတန္းေအာင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သား ေက်ာင္းမတက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ရင္ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရမွာေပါ့။ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရင္ သား ေသသြားမွာ။ ဟုတ္တယ္။ ေသတၱာထဲမွာ မေနလို႔ ေပစိေကာ မိဂြက္ေကာ ေသသြားတယ္ ေလ။
သားကုိ ဖိုးဖိုးက ေသခ်ာေျပာတာ။ သားေလးတဲ့ ဒီေသတၱာႀကီးထဲက မထြက္နဲ႔ေနာ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဖံုးပိတ္ေပးလိုက္တယ္။ သား အစကမေၾကာက္ပါဘူး။ ေလေတြအရမ္းတိုက္ၿပီး ေရေတြအိမ္ထဲ ဝင္လာေတာ့ သားသိသားပဲ။ သားတို႔ အိမ္ႀကီးက ခိုင္တာပဲ၊ ရပါတယ္လို႔ ဖိုးဖုိးကို ေျပာေတာ့ ဖိုးဖိုးက မရဘူးသားေလးတဲ့။ ဒီေသတၱာထဲဝင္ေနတဲ့။ မဝင္ရင္ သားေသ သြားမယ္ တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ သားေၾကာက္တာ။ ငိုလည္း ငိုတယ္္။ ၿပီးေတာ့ သား ေမာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ။ ႏိုးလာေတာ့ သားေသတၱာက ေလွလိုပဲ ေရထဲမွာ ေမ်ာေနတယ္ ထင္တယ္။ သားလဲ ေအာ္ၿပီး ထပ္ငိုျပန္ေရာ။
ေနာက္ေတာ့ သားျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလားမသိဘူး။ ႏိုးလာေတာ့ သားကို လူေတြဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကတယ္။ ဒီေသတၱာထဲက ထြက္ခိုင္းတယ္။ သားဘယ္သူ႔ကိုမွ မသိဘူး။ မထြက္ေတာ့ဘူး ေလ။ ေနာက္ေတာ့မွ မိဂြက္အေမကို သားေတြ႕တယ္။ မိဂြက္အေမက ေျပာတယ္။ မိဂြက္ ေသသြားၿပီ ျဖဴေဖြးေရတဲ့။ သားက ေသတၱာထဲမွာေနလို႔ မေသဘူးတဲ့။
ေနာက္ေတာ့ သားကို ဦးေအာင္ႀကီးက ေခၚသြားတယ္။ ေလွေလးနဲ႔လိုက္သြားရတာ။ ဒါေပမယ့္ သား ဒီေသတၱာထဲကေတာ့ မထြက္ဘူး။ ဦးေအာင္ႀကီးက ဖိုးဖိုးတပည့္ပဲေလ။ သားတို႔အိမ္ ခဏ ခဏ လာေနက်။ သားသိတယ္။ သူ႔ရြာကဘာမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ သားပထမေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေနရာကိုလည္း သားမသိဘူး။ ဖိုးဖိုးလည္း ေသသြားၿပီတဲ့။ ေမေမနဲ႔ ညီေလးလည္း ေသသြားၿပီတဲ့။ ေပစိလည္းေသၿပီတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သားလည္း လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေသတၱာထဲက မထြက္ဘဲ လိုက္မွာေလ။ သား ဒီေသတၱာထဲက ထြက္ရင္ ေသသြားမွာစိုးလို႔။
ဖိုးဖိုးလို၊ ေမေမနဲ႔ ညီေလးလို ၿပီးေတာ့ မိဂြက္တို႔ ေပစိတို႔လိုေပါ့။ သားမွာ ခု ဖိုးဖိုးေပးထားတဲ့ စုဗူးေလးရွိတယ္။ ဒီစုဗူးေလးကို ေသတၱာထဲ ဝင္ခါနီးမွာ သားယူခဲ့တာေလ။ ဖိုးဖိုးကေသၿပီ ဆိုေတာ့ သားကို မုန္႔ဖိုးေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မေန႔က ဆရာမလာတယ္။ သားကို လာၾကည့္တာေလ။ ျဖဴေဖြးေလး ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ရမယ္ေနာ္တဲ့။ ဟင့္အင္း သား ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ရင္ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရမွာ။ အဲဒီလိုဆို သား ေသသြားလိမ့္မယ္။
သားကို ဒီေသတၱာထဲက မထုတ္ၾကပါနဲ႔။ ေရေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေသတၱာႀကီးက လႈပ္ေန တယ္။ ဘာေတြနဲ႔လည္း မသိဘူး ဝင္တိုက္တယ္။ ညီေလးႀကီးရင္ သားက ဒီစုဗူးေလး ေဖာက္ၿပီး မုန္႔ဝယ္ေကၽြးမွာေလ။ သား ဒီေသတၱာထဲကထြက္လိုက္လို႔ ေသသြားရင္ ညီေလးကို မုန္႔ဝယ္ေကၽြးလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ မဟုတ္ဘူး။ ညီေလးက ေသၿပီတဲ့။ ေသၿပီဆိုရင္ လူႀကီး မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သားက လူႀကီးျဖစ္ဦးမွာ။ အဲဒီအခါက် ဒီေသတၱာနဲ႔ဆံ့ပါမလား မသိဘူး။ ဖိုးဖုိးကေတာ့ သားေလးနဲ႔ ဒီေသတၱာနဲ႔ အံကိုက္ပဲတဲ့။ လံုးဝမထြက္နဲ႔ ေသသြားလိမ့္မယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္။ သားမထြက္ဘူး။ ဒီေသတၱာထဲကထြက္ရင္ သား … ေသ … သြား … မွာ …။ ။
Saturday, November 08, 2008
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Saturday, November 08, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ....
ေတာ္ေတာ္ေလး ျပတ္ရွသြားတယ္...
တူး..
ေကာင္းလုိက္တာ.. စကားေတာင္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး..
အစ္မေရ ဘာေျပာရမလဲဟင္။
ဒီလိုအျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့။
ဒဏ္ရာရသြားတဲ့ ႏွလံုးသားႏုႏုလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးၾကတာေပါ့ေနာ္။
နာဂစ္ကို ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳခဲ့တဲ့တစ္ဦးအေနနဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ သူတုိ႕ေလးေတြအတြက္ ႏိုင္တဲ့တာ၀န္ ကိုယ္စီ ထမ္းၾကပါဗ်ာ။
ဘယ္လိုစကားလံုးမ်ိဳး ေရြးျပီးေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေပမဲ့ အျပင္မွာ ဒါလိုကိစၥမ်ိဳးေတြ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အင္း... ေျပာစရာ စကားမရွိေအာင္ ခံစားရပါတယ္ဗ်ိဳ႕။
.................................
.................................
ဘာေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူးအမရယ္.....
:(
:((((
ဒါဖတ္ျပီး ခံစားရတယ္ ။ ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ဘေလာဂ့္မွာ ျပန္ ရွယ္ ထားတယ္ ။
ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။။
အစ္မရယ္....
မ်က္ရည္လည္မိတယ္
I almost cried after reading this post. Whenever I read about narggis and victims, I feel really so sorry for people who survive with severe psychological trauma.
I almost cried after reading this post. Whenever I read the article mentioning about narggis and its victims, I feel so sorry for the people who survive with severe psychological trauma.
Post a Comment