ဝတၳဳတို ၁၀
လူေတြက ရင္ထဲမွာမြန္းၾကပ္လာရင္ တေယာက္ေယာက္ကို ရင္ဖြင့္ခ်င္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ့္စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေပးတဲ့သူကေတာ့ တကယ့္သူရဲေကာင္းပဲ။ အဲဒီလူကို သိပ္ခင္တာ ေပါ့။ ကိုယ့္ကိုႏွစ္သိမ့္ေပးရင္ ပိုေတာင္ ေက်နပ္ေသးရဲ႕။ နားလည္းေထာင္ေပးႏိုင္ရမယ္၊ ေနာက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ရမယ့္ကိစၥဆို လွ်ိဳ႕ဝွက္ေပးရမယ္ ...။ တကယ္ေတာ့ အဲလိုလူရဖို႔ဆိုတာ သိပ္မလြယ္ဘူးေလ။ လူဆိုတာမ်ိဳးက ကိုယ္ကသာ ေျပာခ်င္တာ သူမ်ားေျပာတာ နားေထာင္ဖို႔က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္လား။ က်မတို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလး တဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ... အဲဒီတုန္းက စဥ္းစားမိတဲ့ အေတြးေလး တစကို အဲဒီတုန္းကပဲ ေရးၿပီး ရတီမဂၢဇင္းကို ပို႔ခဲ့တာပါ။ “ဟစ္တိုင္” ဆိုတဲ့ ဒီဝတၳဳေလးကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ထုတ္ ရတီ မဂၢဇင္းမွာ ကာတြန္းေစာမင္းေဝရဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေလးနဲ႔ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။
ဟစ္တိုင္
သူကလက္ေတြ႕မွယံုတာ။ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ေစ့ စံုမွိတ္ပစ္ယံုလိုက္တဲ့ထဲမွာ သူမပါဘူး။ ခုတေလာ သူ႔စိတ္ထဲ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္တဆိုင္ ဖြင့္ခ်င္ေနတယ္။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းခဲတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္မေနခ်င္ရေကာင္းလား ဆိုၿပီး…။ သူ႔မိန္းမ ကေတာ့ သူ႔ကို ယံုၾကည္ၿပီး အရင္းအႏွီး ေထာင္ေပးမယ့္ပံု မရွိဘူး။ ခုတေလာမွာ သူဖတ္ျဖစ္ တဲ့ ဝတၳဳကလည္း “ပီတာေဇာ္ျမင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္၍ ႐ူးသြားျခင္း”တဲ့။ ၿပီးေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပို္င္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကလည္း ညည္းလိုက္တာ ျခဴသံကိုပါလို႔။ အဲဒါေၾကာင့္ကို သူကလည္းဖြင့္ၾကည့္ခ်င္တာ။ သူက လက္ေတြ႕သမားလို႔ ေျပာပါပေကာလား။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကံၾကမၼာကပဲ သူ႔ဘက္မွာရွိေနသလား ဘာလားေတာ့မသိ။ သူ႔အေဒၚတေယာက္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကြယ္လြန္သြားတယ္။ သားေထာက္သမီးခံ မရွိလို႔တဲ့ သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အေမြရလိုက္တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္တိုက္ဆိုင္လဲ။ သူကလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အေမြကလည္း ရ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဘယ္သူတားတား မရဘူး။ သူ႔စိတ္ကူး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သူက လက္ဘက္ရည္သာ ႀကိဳက္တတ္ တာ။ အက်ရည္ ဘယ္လိုႏွပ္ရလည္း ဆိုတာေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါလြယ္ပါတယ္။ တတ္တဲ့ သူေတြဆီက နည္းနာယူလိုက္တာေပါ့။ ကဲ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီ။ သူ႔ဆိုင္နာမည္ကာ ‘M – Jazz’ တဲ့။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ လာမေမးနဲ႔။ သူလည္း မသိဘူး။
* * * *
“ငါေလ အမ္းလို႔ရရင္ ျပန္အမ္းလိုက္ခ်င္တယ္ ဖိုးသိုက္ရယ္။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ငါဆိုတဲ့ ငါက သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ဟိုေကာင္မေတြနဲ႔အၿပိဳင္ သူ႔ကိုရေအာင္ယူခဲ့တာပါ။ နင္လည္း အသိပဲ”
“ေနစမ္းပါဦး။ အခု ဟိုေကာင္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ”
သူလက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ အေဖ်ာ္ခံုနားထိ လိုက္လာၿပီး တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ မိႏြယ္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ မိႏြယ္ဆိုတာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ႀကီးရဲ႕ မိန္းမ။ ခုေတာ့ သူနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။
“ဘာျဖစ္ရမလဲ။ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး။ မလုပ္တာ ငါမေျပာဘူး။ ငါရွာေကၽြးႏိုင္တယ္။ ေအး … ဘာမွမလုပ္ရင္ ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္စားေပါ့။ ခုမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာေတြ တခုၿပီး တခု ရွာရွာလာတယ္”
“ကဲ ကဲ လာ။ ခံုမွာ ထိုင္ရင္းေျပာ”
ေဖ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ လက္ေထာက္ အေဖ်ာ္ဆရာနဲ႔ လႊဲထားခဲ့ၿပီး ေလးႏြယ္ဖို႔ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ လာခ်ေပးရင္း ခံုမွာ သူပါဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။
“နင့္သူငယ္ခ်င္း စည္းကမ္း မရွိပံုမ်ား မေျပာခ်င္ဘူးသိလား။ ေအာက္ထပ္မွာ ငါ့အစ္မေတြ ေနတာ နင္သိပါတယ္။ အဲဒီေအာက္ထပ္က ေရခဲေသတၱာထဲက ေရပုလင္းေတြကို ယူေသာက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္မျဖည့္ေပးထားဘူး။ ေအာက္ကလူေတြ ပြစိပြစိလုပ္တာကို ငါကခံရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ သူမ်ားက ကိုယ့္ေယာက္်ားကို မေကာင္းေျပာတာ ဘယ္သူက ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက လြန္တာဆိုေတာ့ ငါဘာသြားေျပာမလဲ ကဲ”
မိႏြယ္ကိုၾကည့္ရင္း သူရယ္ခ်င္ေနမိတယ္။ မိႏြယ္ေအာင္ႀကီးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ သူအသိ။ ေအာင္ႀကီး ဆိုတဲ့ေကာင္က ႐ုပ္ကေျဖာင့္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းေနတာ။ အဲဒီၾကားက မိႏြယ္က ရေအာင္ယူခဲ့တာ။
“ေနာက္ေတာ့ေကာ” …. သူစကားေထာက္ေပးလိုက္တယ္။
“ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ မၿပီးေသးဘူး။ သူကေလ ငါ့ေမာင္သူ႔ေယာက္ဖကို ၾကည့္မရဘူးတဲ့။ သူ႔အကၤီ်ေတြ ယူမဝတ္ေစနဲ႔တဲ့။ အဲဒါဆို သူက ကင္းေအာင္ေနေပါ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ သူက ဟိုေကာင့္အကၤီ်ေတြ ယူဝတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟိုေကာင္ကလည္း သူအက်ၤီေတြ ယူဝတ္တာေပါ့။ အဲဒါက် မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ခုဆို သမီးကအစ သူ႔ကို အတုခိုးတတ္ေနၿပီ။ သမီးေရ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ ဆိုရင္ ေဖေဖလည္း သစ္ဘူးတဲ့။ တီဗီၾကည့္တာ ခံုမွာထိုင္ၾကည့္ ဆိုရင္ ေဖေဖဆို အိပ္ၿပီးၾကည့္တာ တဲ့။ သူလည္း အိပ္ၿပီးၾကည့္မယ္တဲ့။ ကဲ ငါ ကေလးကိုေတာင္ မသြန္သင္တတ္ေတာ့ဘူး”
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ေအာင္ႀကီး စည္းကမ္းမရွိတာ ျဖစ္သလို ေနတာ သူတို႔လည္း အသိ။ မိႏြယ္ေျပာတာေတြ အမွန္ေတြခ်ည္း။ သူကေတာ့ရယ္ပဲ ရယ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေတြ မိႏြယ္ မသိခဲ့တာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ေျပာေနရာကေန မိႏြယ္မ်က္ႏွာ အံု႔မိႈင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နား တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။
“နင့္သူငယ္ခ်င္းက ဒါေတြတင္မကဘူး ဖိုးသိုက္ေရ” ဆိုၿပီး ငိုပါေလေရာ။
“ဟဲ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ဆိုစမ္းပါဦး”
“သူက အငယ္အေႏွာင္းေတြ ဘာေတြ ထားခ်င္ေနၿပီ။ သိလား”
“ဟုတ္ရဲ႕လားဟာ။ ဒီေကာင္ ဒါမ်ိဳး မၾကားမိပါဘူး”
“ဟုတ္သမွ သိပ္ဟုတ္။ ခုဆို တခါတေလ ည ျပန္မအိပ္ဘူး။ ငါ့မွာေလ ရင္ထဲမွာ ၿမိဳသိပ္ထားရ လြန္းလို႔ မြန္းက်ပ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဆီသြားရင္ဖြင့္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ အားလံုးက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ုကိုယ္ အားၾကတာ မဟုတ္ဘူးဟ။ ေနာက္မွ နင့္ကို သြားသတရတယ္။ နင္က အထိုင္ကဆိုေတာ့ ဖမ္းရခက္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး နင့္ဆီထြက္လာတာ”
သူ႔ေယာက္်ား ႐ႈပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သူမ်ားပစၥည္းေတြငွားၿပီး ျပန္မေပးလို႔ ပိုင္ရွင္ကလိုက္ လာမွ မ်က္ႏွာပူရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုး သူ စေျပာခဲ့တဲ့ ျပန္အမ္းခ်င္ တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားေလရဲ႕။ သူ႔မွာေတာ့ ရင္ေတြ ေမာၿပီး က်န္ခဲ့လို႔။
ေနာက္ေတာ့လည္း ေအာင္ႀကီးရယ္၊ မိႏြယ္ရယ္၊ သမီးရယ္ မိသားစုသံုးေယာက္ စက္ဘီး တစီးနဲ႔ သူ႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ မိႏြယ္ကလည္း ေျပာခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို။ ဟုိေကာင္ ေအာင္ႀကီးကလည္း ဘာမွ မလုပ္ခဲ့သလို ေမာင္ေရ၊ ႏြယ္ေရနဲ႔။ အင္း … သူေတာင္ မ်က္စိလည္သြားတယ္။
* * * *
“ကုိသိုက္ပဲစဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာေျပာထားရက္နဲ႔ အဲဒီေကာင္ေတြ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ခုေတာ့ ခံရၿပီေလ။ ခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္။ သူတို႔ခံရတာ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ အခု က်ေနာ္တို႔ပါ ၾကားညပ္တာေပါ့။ ဟုိက မရဘူးဗ်။ သူနဲ႔ယွဥ္လိုက္တာနဲ႔ ေဖာက္ေတာ့တာ”
ခုထိေတာ့ ကိုေဇာ္ဝင္း ေျပာေနတာေတြ သူ တလံုးမွ နားမလည္ေသးပါ။ ယွဥ္တာေတြေကာ၊ ေဖာက္တာေတြေကာ၊ ၾကားညပ္တာေကာ ဘာေတြမွန္းကို မသိ။
“ေနပါဦး။ ကိုေဇာ္ဝင္းရဲ႕။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုယွဥ္လို႔ ဘယ္သူက ေဖာက္တာလဲ”
“ဟာဗ်ာ ကိုသိုက္ကလည္း။ ဟိုေကာင္ ဝင္းမင္းတို႔ အုပ္စုေလ။ ဆရာေပးတာကို အသာမယူဘဲ တျခားလူေတြနဲ႔ သြားယွဥ္တာ ခံရတာေပါ့ဗ်ာ”
“ဘယ္ဆရာတုန္းဗ်”
“ေဟာဗ်ာ။ ကိုသိုက္ကလည္း ေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ဆရာကိုျမင့္စိုးေလ”
“ေၾသာ္ …. ဟုိဟာ ေပးတဲ့ ဘိုးေတာ္လား”
“ဒီဆိုင္မွာ အၿမဲလာထိုင္တဲ့ဆရာေလ။ သူက က်ဳပ္တို႔ကိုေပးတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ဟိုေကာင္ ဝင္းမင္းတို႔က ဆရာ့ဂဏန္းနဲ႔ တျခားပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ဂဏန္းကို ခ်ိန္ၿပီးထိုးတယ္။ အဲဒါကို ဆရာက သိတယ္ဗ်။ သိေတာ့ေဖာက္ေရာ။ အမွန္ မေပးေတာ့ဘူး။ ၾကားက ခံရတာက က်ေနာ္တို႔ဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္ဘိုးေတာ္ေနာက္မွ မလိုက္ဘူး။ သူ႔ေနာက္ပဲ လိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ ကိုသိုက္။ ဒီလ ၂ တလံုးေကာင္းတယ္ သိလား။ ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ က်ဳပ္ေျပာတာ။ ဟုိေကာင္ေတြေတာ့ ေတာ္ၿပီ။ ဒီတခါလာလို႔ကေတာ့ နားရင္း႐ိုက္လႊတ္မွာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ကိုေဇာ္ဝင္း သူဘာလုပ္လႊတ္မယ္၊ ညာလုပ္လႊတ္ မယ္ဆိုတဲ့ သူေတြနဲ႔ တဟီးဟီး တဟားဟား။ ဟုိ ဆရာဆိုတဲ့ သူ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ဝိုင္းက အားလံု ၿငိမ္လို႔။ အပ္က်သံေတာင္ ၾကားေလာက္ရဲ႕။ ဟိုဆရာ့ပါးစပ္က ထြက္လာမယ့္ စကားလံုးတိုင္းကို ဖမ္းယူဖို႔ မုဆိုးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဟိုဆရာ့ပါးစပ္ကိုထိုင္ေငးေန ၾကတာ။ တနာရီၾကာၾကာ၊ ၂ နာရီၾကာၾကာ ထိုင္လည္း ထိုင္ႏိုင္တဲ့သူေတြ။
* * * *
“သူက ကေလးလိုပဲငသိုက္ေရ။ ဘာမွလည္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားဘူး။ ငါ့မွာသာ ဒုကၡေတြ တၿပံဳတမနဲ႔ ေျပာရင္ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး”
သူ႔အစ္ကို ဝမ္းကြဲ ကိုစိုးရဲ႕ မိန္းမ မမဝင္းက အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေမႊးပြ လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ ပြတ္သုတ္ရင္း သူ႔ကိုေျပာလာတယ္။
“ကုိစိုး ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမဝင္း”
“သူက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ျဖစ္တာက ငါ ငသိုက္ရဲ႕။ နင့္အစ္ကုိကေလ။ မိန္းမဘာျဖစ္ေနလဲ။ ဘယ္လိုေတြ ဒုကၡေတြ႕ေနလဲဆိုတာ လံုးလံုးမသိဘူး။ သူသိတာ တီဗီဂိမ္းကစားမယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔ရဲ႕ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း အေခြေတြ နားေထာင္မယ္ ဒါပဲ။ ငါ့မွာ ေႂကြးေတြ ပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းေန တယ္ ငသိုက္ရဲ႕။ ဒီၾကားထဲမွာ သူက တီဗီလိုခ်င္တယ္တဲ့ ပူဆာတယ္”
“မမဝင္းက ေျပာမျပဘူးလား”
“ေျပာရင္လည္း သူပဲစိတ္ဆင္းရဲ႐ံုရွိမွာေလ။ သူက ေျဖရွင္းတတ္တဲ့သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါ့ဟာ ငါပဲ ေျဖရွင္းရမယ့္တူတူ ေလကုန္ခံ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ သူက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အိမ္မွာ တီဗီ ဝယ္မေပးရင္ ရတယ္တဲ့။ နင့္ဆီမွာတီဗီရွိတယ္ဆိုေတာ့ နင့္ကိုပဲ ဂိမ္းစက္ဝယ္ခိုင္းၿပီး နင့္ဆိုင္မွာ တေနကုန္လာေဆာ့မယ္တဲ့။ ငါ့ကိုၿခိမ္းေျခာက္တယ္ နင့္အစ္ကိုက”
“တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ေအာင္ေျပာေပါ့ မမဝင္းရယ္”
“ေအာင္မယ္ေလး မထင္ေပါင္။ ငါ့မွာ ေယာက်္ားလည္း တုိင္ပင္လို႔မရ။ အိမ္က အေဖအေမကို ေျပာျပရင္လည္း ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ယူထားတဲ့ေယာက္်ား သိကၡာက်ဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့ ရင္ဖြင့္ခ်င္ လာရင္ နင့္ဆီပဲ လာလုိက္တယ္။ နင္က အထိုင္ကဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ တျခား လူေတြဆို စကားေလး ေျပာရဖို႔ အေရး လိုက္ဖမ္းရဦးမယ္။ ကဲ ကဲ သြားမယ္ေဟ့”
လက္ေပြ႕အိတ္ အမည္းႀကီး ေကာက္ေပြ႕ၿပီး လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ မမဝင္းကို သူ မသက္မသာနဲ႔ ၾကည့္မိတယ္။ သူ႔အခ်စ္လြန္ ေရာဂါကလည္း မေသးပါလား။
* * * *
“ေတာ္ၿပီ ဖုိးသိုက္ေရ။ ေတာ္ၿပီကြာ။ ငါ အဲဒီေစ့စပ္ပြဲကို ဖ်က္လိုက္ေတာ့မယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုႏိုင္ရာ။ အရက္ေတြလညး္ မူးလို႔။ ေသာက္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဗ်ာ”
“ငါ့ကို ဘလက္ေကာ္ဖီ တခြက္ေဖ်ာ္ေပးစမ္းကြာ။ ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ကို မင္းဆီလာတာ”
သူကိုယ္တိုင္ ဘလက္ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ၿပီး ယူလာေတာ့ ကိုႏိုင္ ဇက္က်ိဳးေနၿပီ။
“ကိုႏိုင္၊ ကိုႏိုင္ ထ ထ။ ဒီမွာ ေကာ္ဖီရၿပီ”
ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီး ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။ ကုိႏိုင္က လူပ်ိဳႀကီး။ အသက္ႀကီးမွ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မသက္နဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး လက္ထပ္ၾကမွာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က လြန္လိုက္ဖက္ တဲ့ စံုတြဲ။ မသက္ကလည္း သူ႔အေပၚမွာ အရမ္းနားလည္မႈရွိတဲ့ မိန္းမ။ ျပႆနာမရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ထားတာ အခု ဘာျပႆနာ တတ္လာျပန္ၿပီလဲမသိ။
ခဏေနေတာ့ ကိုႏိုင္ ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီး ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။
“ငါစိတ္ကုန္တယ္ကြာ”
“မသက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ။ ကိုႏိုင္ကလည္းဗ်ာ။ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ နီးေနၿပီ ဥစၥာ”
“မင္း မသက္နဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေဟ့။ ျဖစ္တာက သူ႔ညီမနဲ႔။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ သူ႔ အစ္မနဲ႔ ငါ့ကို သေဘာမတူဘူးတဲ့။ ငါက ဘာမို႔လို႔လဲ။ ငါတို႔က ကေလးေတြလည္း မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ထားပါေတာ့။ သေဘာမတူ ဘာအေရးလဲ။ သူ႔အေမနဲ႔ အေဖ သေဘာတူ ၿပီးၿပီ။ ခုဟာက ငါတို႔ကို လိုက္ေႏွာင့္ယွက္သလိုႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔အစ္မ အိမ္မွာ မေနခ်င္ေအာင္ ေဆာင့္လား ေအာင့္လားေတြ လုပ္တယ္ကြာ”
“ဒါေလးမ်ား ကိုႀကီးရာ ဂရုစိုက္လို႔”
“ဒါေလးမမ်ားနဲ႔ေဟ့ေကာင္။ ခုဟာက ငါ့ပါ ထိလာၿပီကြ။ ဒီညေန ငါက မိသက္ကို လိုက္ပို႔တယ္။ အိမ္ဝမွာ သူနဲ႔ စကားရပ္ေျပာေနတာေပါ့ကြာ။ ဒါကလည္း သူ႔အိမ္ေပၚ မတက္ခ်င္လို႔။ တက္ရင္ ငါ့ကို ျပႆနာ လုပ္မွာစိုးလို႔ မတက္တာ။ အဲဒါကို အိမ္ေပၚကေန ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ကြာ။ သူ႔ကိုငါတို႔က ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး ရင္ဗတ္ေတြ ထု ထုငိုတာ တရပ္ကြက္လံုး ၾကားမယ္။ ငါ့မွာ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ေတြက ထြက္ၾကည့္ ေတာ့ ရွက္လိုက္တာကြာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း မိသက္ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ တခ်ိဳးထဲ လစ္ေျပး ခဲ့ရတာ။ ေတာ္ၿပီကြာ ေစ့စပ္ပြဲကိုလည္း ငါမသြားေတာ့ဘူး။ ေစ့စပ္ပြဲမွာ သူ အဲလိုေတြ ထလုပ္ ေနရင္ ငါ့ဘက္က လူႀကီးေတြ အရွက္ကြဲမွာကြ”
စကားအရွည္ႀကီးေျပာၿပီး ေမာသြားသလို ေရေႏြးငွဲ႔ၿပီး တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။ အမူးလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပသြားပံုပဲ။
“ကိုႏိုင္တို႔ ေစ့စပ္ပြဲက ဘယ္ေတာ့လဲ”
“မနက္ျဖန္ မနက္”
“ဟာ မဟုတ္တာ ကိုႏိုင္ရာ။ မလုပ္ပါနဲ႔။ မသက္ ရြာလည္ေနမွာေပါ့။ သြားလုိက္ပါဗ်ာ”
“မသြားဘူးကြာ။ ငါစိတ္ညစ္တယ္”
“ကဲပါ ကိုႏိုင္ရာ။ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ မလုပ္ပါနဲ႔။ မသက္ ရြာလည္မွာေပါ့။ သြားလိုက္ပါဗ်ာ”
“မသြားဘူးကြာ။ ငါစိတ္ညစ္တယ္”
“ကဲပါကိုႏိုင္ရာ။ မ်က္ႏွာ ပ်က္စရာေတြေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ ကေလးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ခုည က်ေနာ္လိုက္ပို႔မယ္။ အိမ္ျပန္လိုက္။ က်ေနာ္အျပန္က် မသက္ဆီဝင္ၿပီး မနက္ကို လမ္းေၾကာင္း ရွင္းထားဖို႔ ဝင္ေျပာေပးမယ္။ က်ေနာ္စီစဥ္မယ္ဗ်ာ။ ဘာမွ မပူနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ျပန္။ ဟုတ္ၿပီလား”
ကိုႏို္င္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ
“ငသိုက္။ ငါ့ကိုလိုက္ပို႔ကြာ။ မင္းေျပာသလိုပဲ လုပ္ေပးေတာ့” တဲ့
မိန္းမနဲ႔ ဆိုင္ကိုထားခဲ့ၿပီး ကိုႏိုင့္ကို ျပန္ပို႔ဖို႔ စက္ဘီးထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ မ်က္ေစာင္း တခဲခဲနဲ႔ေပါ့။ ေနရာတကာ ပါေလရာ လုပ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ကို သိပ္မၾကည္ခ်င္ဘူး။
* * * *
“နင့္အစ္ကို အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး သားရယ္”
ခုမွ ဝင္ထုိင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေခၽြးေတာင္ မသုတ္ဘဲ အေမကေျပာေတာ့ သူက …
“ကိုႀကီး ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ အေမကို မိုက္႐ိုင္းတာေလ။ ငါ့မွာ ဒီတေကာင္ပဲ လူပ်ိဳမို႔လို႔ သူနဲ႔ ေနပါတယ္။ သူ႔ဒုကၡခံရတာနဲ႔ ေသလိ္္မ့္မယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”
“သူ႔ ဗိုက္ထဲမွာ အရက္ရွိေနရင္ အရမ္းသေဘာေကာင္းသေလာက္ အရက္မဝင္ရေသးရင္ ငါ့ကိုပဲ ျပႆနာရွာခ်င္ေနတာေလ။ မေန႔က ငါ အျပင္ခဏသြားတာကို အျပင္ခ်ည္းထြက္ ေနတာပဲ ဘာပဲနဲ႔ ဆူလုိက္ ေျပာလိုက္တာမ်ား ငါ့ကိုသူသမီးက်ေနတာပဲ”
“ကိုႀကီးအေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔အေမရာ။ သူက မေျပာတတ္ မဆိုတတ္တာကလြဲရင္ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကဲ ကဲ အေမလက္ဘက္ရည္ ေသာက္လိုက္ဦး”
“ေအးဟယ္။ အေမ့မွာလည္း က်န္တဲ့ဟာေတြက အိမ္ေထာင္ေတြခြဲ၊ မအားမလပ္နဲ႔ အေမ့ဆီကို လည္း မလာႏိုင္၊ ငါသြားလည္း မရွိနဲ႔ သားဆီကိုပဲ လာ လာ ေျပာရတယ္။ သားကေတာ့ အထိုင္ကကိုးကြယ္”
အေမက လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း သူ႔ဆိုင္က လက္ဘက္ရည္ ေကာင္းတာေကာ၊ အစ္ကိုႀကီးက အရက္ေတြ အရမ္းေသာက္တာေကာ၊ အစ္ကိုႀကီး ရည္းစားနဲ႔တြဲေနတာ ၾကာၿပီ ခုထိမယူၾကေသးဘူး ဆိုေကာ၊ တရစပ္ ေျပာေနေလရဲ႕။ သူကေတာ့ ၾကားဖူးၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြမို႔ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အင္း လိုက္ယံုမွတပါး ….။
* * * *
သူ႔ကို မိန္းမက နာမည္ေပးထားတယ္ ဟစ္တိုင္ႀကီးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တယ္။ အရင္က သူ႔ကို ဒီေလာက္ရင္ဖြင့္စကားေတြ မေျပာၾကဘူး။ ဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္မွပဲ တခ်ိဳ႕ဆို ငိုယို ေနလို႔ မနည္းေခ်ာ့ရတာ ရွိေသး။ ၾကာရင္ သူ ႐ူးလိမ့္မယ္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး တႏွစ္အၾကာမွာ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ သူကိုက ဖင္မၿငိမ္ ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပီတာေဇာ္ျမင့္ကို ေထာက္ခံေသာအားျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ မ႐ူးခင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ပိတ္လိုက္တယ္ဆိုတာထက္ လႊဲေရာင္းလိုက္ တာပါ။ သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုဝႀကီးကို ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့နဲ႔ပဲ ပစၥည္းအကုန္ ဆိုင္ခန္းပါ လႊဲေရာင္း လိုက္တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကံၾကမၼာကပဲ သူ႔ဘက္မွာရွိေနသလား ဘာလားေတာ့မသိ။ သူ႔အေဒၚတေယာက္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကြယ္လြန္သြားတယ္။ သားေထာက္သမီးခံ မရွိလို႔တဲ့ သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အေမြရလိုက္တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္တိုက္ဆိုင္လဲ။ သူကလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အေမြကလည္း ရ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဘယ္သူတားတား မရဘူး။ သူ႔စိတ္ကူး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သူက လက္ဘက္ရည္သာ ႀကိဳက္တတ္ တာ။ အက်ရည္ ဘယ္လိုႏွပ္ရလည္း ဆိုတာေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါလြယ္ပါတယ္။ တတ္တဲ့ သူေတြဆီက နည္းနာယူလိုက္တာေပါ့။ ကဲ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီ။ သူ႔ဆိုင္နာမည္ကာ ‘M – Jazz’ တဲ့။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ လာမေမးနဲ႔။ သူလည္း မသိဘူး။
* * * *
“ငါေလ အမ္းလို႔ရရင္ ျပန္အမ္းလိုက္ခ်င္တယ္ ဖိုးသိုက္ရယ္။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ငါဆိုတဲ့ ငါက သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ဟိုေကာင္မေတြနဲ႔အၿပိဳင္ သူ႔ကိုရေအာင္ယူခဲ့တာပါ။ နင္လည္း အသိပဲ”
“ေနစမ္းပါဦး။ အခု ဟိုေကာင္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ”
သူလက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ အေဖ်ာ္ခံုနားထိ လိုက္လာၿပီး တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ မိႏြယ္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ မိႏြယ္ဆိုတာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ႀကီးရဲ႕ မိန္းမ။ ခုေတာ့ သူနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။
“ဘာျဖစ္ရမလဲ။ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး။ မလုပ္တာ ငါမေျပာဘူး။ ငါရွာေကၽြးႏိုင္တယ္။ ေအး … ဘာမွမလုပ္ရင္ ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္စားေပါ့။ ခုမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာေတြ တခုၿပီး တခု ရွာရွာလာတယ္”
“ကဲ ကဲ လာ။ ခံုမွာ ထိုင္ရင္းေျပာ”
ေဖ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ လက္ေထာက္ အေဖ်ာ္ဆရာနဲ႔ လႊဲထားခဲ့ၿပီး ေလးႏြယ္ဖို႔ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ လာခ်ေပးရင္း ခံုမွာ သူပါဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။
“နင့္သူငယ္ခ်င္း စည္းကမ္း မရွိပံုမ်ား မေျပာခ်င္ဘူးသိလား။ ေအာက္ထပ္မွာ ငါ့အစ္မေတြ ေနတာ နင္သိပါတယ္။ အဲဒီေအာက္ထပ္က ေရခဲေသတၱာထဲက ေရပုလင္းေတြကို ယူေသာက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္မျဖည့္ေပးထားဘူး။ ေအာက္ကလူေတြ ပြစိပြစိလုပ္တာကို ငါကခံရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ သူမ်ားက ကိုယ့္ေယာက္်ားကို မေကာင္းေျပာတာ ဘယ္သူက ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက လြန္တာဆိုေတာ့ ငါဘာသြားေျပာမလဲ ကဲ”
မိႏြယ္ကိုၾကည့္ရင္း သူရယ္ခ်င္ေနမိတယ္။ မိႏြယ္ေအာင္ႀကီးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ သူအသိ။ ေအာင္ႀကီး ဆိုတဲ့ေကာင္က ႐ုပ္ကေျဖာင့္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းေနတာ။ အဲဒီၾကားက မိႏြယ္က ရေအာင္ယူခဲ့တာ။
“ေနာက္ေတာ့ေကာ” …. သူစကားေထာက္ေပးလိုက္တယ္။
“ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ မၿပီးေသးဘူး။ သူကေလ ငါ့ေမာင္သူ႔ေယာက္ဖကို ၾကည့္မရဘူးတဲ့။ သူ႔အကၤီ်ေတြ ယူမဝတ္ေစနဲ႔တဲ့။ အဲဒါဆို သူက ကင္းေအာင္ေနေပါ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ သူက ဟိုေကာင့္အကၤီ်ေတြ ယူဝတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟိုေကာင္ကလည္း သူအက်ၤီေတြ ယူဝတ္တာေပါ့။ အဲဒါက် မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ခုဆို သမီးကအစ သူ႔ကို အတုခိုးတတ္ေနၿပီ။ သမီးေရ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ ဆိုရင္ ေဖေဖလည္း သစ္ဘူးတဲ့။ တီဗီၾကည့္တာ ခံုမွာထိုင္ၾကည့္ ဆိုရင္ ေဖေဖဆို အိပ္ၿပီးၾကည့္တာ တဲ့။ သူလည္း အိပ္ၿပီးၾကည့္မယ္တဲ့။ ကဲ ငါ ကေလးကိုေတာင္ မသြန္သင္တတ္ေတာ့ဘူး”
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ေအာင္ႀကီး စည္းကမ္းမရွိတာ ျဖစ္သလို ေနတာ သူတို႔လည္း အသိ။ မိႏြယ္ေျပာတာေတြ အမွန္ေတြခ်ည္း။ သူကေတာ့ရယ္ပဲ ရယ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေတြ မိႏြယ္ မသိခဲ့တာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ေျပာေနရာကေန မိႏြယ္မ်က္ႏွာ အံု႔မိႈင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နား တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။
“နင့္သူငယ္ခ်င္းက ဒါေတြတင္မကဘူး ဖိုးသိုက္ေရ” ဆိုၿပီး ငိုပါေလေရာ။
“ဟဲ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ဆိုစမ္းပါဦး”
“သူက အငယ္အေႏွာင္းေတြ ဘာေတြ ထားခ်င္ေနၿပီ။ သိလား”
“ဟုတ္ရဲ႕လားဟာ။ ဒီေကာင္ ဒါမ်ိဳး မၾကားမိပါဘူး”
“ဟုတ္သမွ သိပ္ဟုတ္။ ခုဆို တခါတေလ ည ျပန္မအိပ္ဘူး။ ငါ့မွာေလ ရင္ထဲမွာ ၿမိဳသိပ္ထားရ လြန္းလို႔ မြန္းက်ပ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဆီသြားရင္ဖြင့္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ အားလံုးက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ုကိုယ္ အားၾကတာ မဟုတ္ဘူးဟ။ ေနာက္မွ နင့္ကို သြားသတရတယ္။ နင္က အထိုင္ကဆိုေတာ့ ဖမ္းရခက္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး နင့္ဆီထြက္လာတာ”
သူ႔ေယာက္်ား ႐ႈပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သူမ်ားပစၥည္းေတြငွားၿပီး ျပန္မေပးလို႔ ပိုင္ရွင္ကလိုက္ လာမွ မ်က္ႏွာပူရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုး သူ စေျပာခဲ့တဲ့ ျပန္အမ္းခ်င္ တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားေလရဲ႕။ သူ႔မွာေတာ့ ရင္ေတြ ေမာၿပီး က်န္ခဲ့လို႔။
ေနာက္ေတာ့လည္း ေအာင္ႀကီးရယ္၊ မိႏြယ္ရယ္၊ သမီးရယ္ မိသားစုသံုးေယာက္ စက္ဘီး တစီးနဲ႔ သူ႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ မိႏြယ္ကလည္း ေျပာခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို။ ဟုိေကာင္ ေအာင္ႀကီးကလည္း ဘာမွ မလုပ္ခဲ့သလို ေမာင္ေရ၊ ႏြယ္ေရနဲ႔။ အင္း … သူေတာင္ မ်က္စိလည္သြားတယ္။
* * * *
“ကုိသိုက္ပဲစဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာေျပာထားရက္နဲ႔ အဲဒီေကာင္ေတြ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ခုေတာ့ ခံရၿပီေလ။ ခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္။ သူတို႔ခံရတာ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ အခု က်ေနာ္တို႔ပါ ၾကားညပ္တာေပါ့။ ဟုိက မရဘူးဗ်။ သူနဲ႔ယွဥ္လိုက္တာနဲ႔ ေဖာက္ေတာ့တာ”
ခုထိေတာ့ ကိုေဇာ္ဝင္း ေျပာေနတာေတြ သူ တလံုးမွ နားမလည္ေသးပါ။ ယွဥ္တာေတြေကာ၊ ေဖာက္တာေတြေကာ၊ ၾကားညပ္တာေကာ ဘာေတြမွန္းကို မသိ။
“ေနပါဦး။ ကိုေဇာ္ဝင္းရဲ႕။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုယွဥ္လို႔ ဘယ္သူက ေဖာက္တာလဲ”
“ဟာဗ်ာ ကိုသိုက္ကလည္း။ ဟိုေကာင္ ဝင္းမင္းတို႔ အုပ္စုေလ။ ဆရာေပးတာကို အသာမယူဘဲ တျခားလူေတြနဲ႔ သြားယွဥ္တာ ခံရတာေပါ့ဗ်ာ”
“ဘယ္ဆရာတုန္းဗ်”
“ေဟာဗ်ာ။ ကိုသိုက္ကလည္း ေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ဆရာကိုျမင့္စိုးေလ”
“ေၾသာ္ …. ဟုိဟာ ေပးတဲ့ ဘိုးေတာ္လား”
“ဒီဆိုင္မွာ အၿမဲလာထိုင္တဲ့ဆရာေလ။ သူက က်ဳပ္တို႔ကိုေပးတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ဟိုေကာင္ ဝင္းမင္းတို႔က ဆရာ့ဂဏန္းနဲ႔ တျခားပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ဂဏန္းကို ခ်ိန္ၿပီးထိုးတယ္။ အဲဒါကို ဆရာက သိတယ္ဗ်။ သိေတာ့ေဖာက္ေရာ။ အမွန္ မေပးေတာ့ဘူး။ ၾကားက ခံရတာက က်ေနာ္တို႔ဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္ဘိုးေတာ္ေနာက္မွ မလိုက္ဘူး။ သူ႔ေနာက္ပဲ လိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ ကိုသိုက္။ ဒီလ ၂ တလံုးေကာင္းတယ္ သိလား။ ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ က်ဳပ္ေျပာတာ။ ဟုိေကာင္ေတြေတာ့ ေတာ္ၿပီ။ ဒီတခါလာလို႔ကေတာ့ နားရင္း႐ိုက္လႊတ္မွာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ကိုေဇာ္ဝင္း သူဘာလုပ္လႊတ္မယ္၊ ညာလုပ္လႊတ္ မယ္ဆိုတဲ့ သူေတြနဲ႔ တဟီးဟီး တဟားဟား။ ဟုိ ဆရာဆိုတဲ့ သူ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ဝိုင္းက အားလံု ၿငိမ္လို႔။ အပ္က်သံေတာင္ ၾကားေလာက္ရဲ႕။ ဟိုဆရာ့ပါးစပ္က ထြက္လာမယ့္ စကားလံုးတိုင္းကို ဖမ္းယူဖို႔ မုဆိုးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဟိုဆရာ့ပါးစပ္ကိုထိုင္ေငးေန ၾကတာ။ တနာရီၾကာၾကာ၊ ၂ နာရီၾကာၾကာ ထိုင္လည္း ထိုင္ႏိုင္တဲ့သူေတြ။
* * * *
“သူက ကေလးလိုပဲငသိုက္ေရ။ ဘာမွလည္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားဘူး။ ငါ့မွာသာ ဒုကၡေတြ တၿပံဳတမနဲ႔ ေျပာရင္ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး”
သူ႔အစ္ကို ဝမ္းကြဲ ကိုစိုးရဲ႕ မိန္းမ မမဝင္းက အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေမႊးပြ လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ ပြတ္သုတ္ရင္း သူ႔ကိုေျပာလာတယ္။
“ကုိစိုး ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမဝင္း”
“သူက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ျဖစ္တာက ငါ ငသိုက္ရဲ႕။ နင့္အစ္ကုိကေလ။ မိန္းမဘာျဖစ္ေနလဲ။ ဘယ္လိုေတြ ဒုကၡေတြ႕ေနလဲဆိုတာ လံုးလံုးမသိဘူး။ သူသိတာ တီဗီဂိမ္းကစားမယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔ရဲ႕ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း အေခြေတြ နားေထာင္မယ္ ဒါပဲ။ ငါ့မွာ ေႂကြးေတြ ပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းေန တယ္ ငသိုက္ရဲ႕။ ဒီၾကားထဲမွာ သူက တီဗီလိုခ်င္တယ္တဲ့ ပူဆာတယ္”
“မမဝင္းက ေျပာမျပဘူးလား”
“ေျပာရင္လည္း သူပဲစိတ္ဆင္းရဲ႐ံုရွိမွာေလ။ သူက ေျဖရွင္းတတ္တဲ့သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါ့ဟာ ငါပဲ ေျဖရွင္းရမယ့္တူတူ ေလကုန္ခံ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ သူက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အိမ္မွာ တီဗီ ဝယ္မေပးရင္ ရတယ္တဲ့။ နင့္ဆီမွာတီဗီရွိတယ္ဆိုေတာ့ နင့္ကိုပဲ ဂိမ္းစက္ဝယ္ခိုင္းၿပီး နင့္ဆိုင္မွာ တေနကုန္လာေဆာ့မယ္တဲ့။ ငါ့ကိုၿခိမ္းေျခာက္တယ္ နင့္အစ္ကိုက”
“တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ေအာင္ေျပာေပါ့ မမဝင္းရယ္”
“ေအာင္မယ္ေလး မထင္ေပါင္။ ငါ့မွာ ေယာက်္ားလည္း တုိင္ပင္လို႔မရ။ အိမ္က အေဖအေမကို ေျပာျပရင္လည္း ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ယူထားတဲ့ေယာက္်ား သိကၡာက်ဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့ ရင္ဖြင့္ခ်င္ လာရင္ နင့္ဆီပဲ လာလုိက္တယ္။ နင္က အထိုင္ကဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ တျခား လူေတြဆို စကားေလး ေျပာရဖို႔ အေရး လိုက္ဖမ္းရဦးမယ္။ ကဲ ကဲ သြားမယ္ေဟ့”
လက္ေပြ႕အိတ္ အမည္းႀကီး ေကာက္ေပြ႕ၿပီး လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ မမဝင္းကို သူ မသက္မသာနဲ႔ ၾကည့္မိတယ္။ သူ႔အခ်စ္လြန္ ေရာဂါကလည္း မေသးပါလား။
* * * *
“ေတာ္ၿပီ ဖုိးသိုက္ေရ။ ေတာ္ၿပီကြာ။ ငါ အဲဒီေစ့စပ္ပြဲကို ဖ်က္လိုက္ေတာ့မယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုႏိုင္ရာ။ အရက္ေတြလညး္ မူးလို႔။ ေသာက္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဗ်ာ”
“ငါ့ကို ဘလက္ေကာ္ဖီ တခြက္ေဖ်ာ္ေပးစမ္းကြာ။ ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ကို မင္းဆီလာတာ”
သူကိုယ္တိုင္ ဘလက္ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ၿပီး ယူလာေတာ့ ကိုႏိုင္ ဇက္က်ိဳးေနၿပီ။
“ကိုႏိုင္၊ ကိုႏိုင္ ထ ထ။ ဒီမွာ ေကာ္ဖီရၿပီ”
ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီး ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။ ကုိႏိုင္က လူပ်ိဳႀကီး။ အသက္ႀကီးမွ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မသက္နဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး လက္ထပ္ၾကမွာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က လြန္လိုက္ဖက္ တဲ့ စံုတြဲ။ မသက္ကလည္း သူ႔အေပၚမွာ အရမ္းနားလည္မႈရွိတဲ့ မိန္းမ။ ျပႆနာမရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ထားတာ အခု ဘာျပႆနာ တတ္လာျပန္ၿပီလဲမသိ။
ခဏေနေတာ့ ကိုႏိုင္ ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီး ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။
“ငါစိတ္ကုန္တယ္ကြာ”
“မသက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ။ ကိုႏိုင္ကလည္းဗ်ာ။ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ နီးေနၿပီ ဥစၥာ”
“မင္း မသက္နဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေဟ့။ ျဖစ္တာက သူ႔ညီမနဲ႔။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ သူ႔ အစ္မနဲ႔ ငါ့ကို သေဘာမတူဘူးတဲ့။ ငါက ဘာမို႔လို႔လဲ။ ငါတို႔က ကေလးေတြလည္း မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ထားပါေတာ့။ သေဘာမတူ ဘာအေရးလဲ။ သူ႔အေမနဲ႔ အေဖ သေဘာတူ ၿပီးၿပီ။ ခုဟာက ငါတို႔ကို လိုက္ေႏွာင့္ယွက္သလိုႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔အစ္မ အိမ္မွာ မေနခ်င္ေအာင္ ေဆာင့္လား ေအာင့္လားေတြ လုပ္တယ္ကြာ”
“ဒါေလးမ်ား ကိုႀကီးရာ ဂရုစိုက္လို႔”
“ဒါေလးမမ်ားနဲ႔ေဟ့ေကာင္။ ခုဟာက ငါ့ပါ ထိလာၿပီကြ။ ဒီညေန ငါက မိသက္ကို လိုက္ပို႔တယ္။ အိမ္ဝမွာ သူနဲ႔ စကားရပ္ေျပာေနတာေပါ့ကြာ။ ဒါကလည္း သူ႔အိမ္ေပၚ မတက္ခ်င္လို႔။ တက္ရင္ ငါ့ကို ျပႆနာ လုပ္မွာစိုးလို႔ မတက္တာ။ အဲဒါကို အိမ္ေပၚကေန ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ကြာ။ သူ႔ကိုငါတို႔က ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး ရင္ဗတ္ေတြ ထု ထုငိုတာ တရပ္ကြက္လံုး ၾကားမယ္။ ငါ့မွာ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ေတြက ထြက္ၾကည့္ ေတာ့ ရွက္လိုက္တာကြာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း မိသက္ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ တခ်ိဳးထဲ လစ္ေျပး ခဲ့ရတာ။ ေတာ္ၿပီကြာ ေစ့စပ္ပြဲကိုလည္း ငါမသြားေတာ့ဘူး။ ေစ့စပ္ပြဲမွာ သူ အဲလိုေတြ ထလုပ္ ေနရင္ ငါ့ဘက္က လူႀကီးေတြ အရွက္ကြဲမွာကြ”
စကားအရွည္ႀကီးေျပာၿပီး ေမာသြားသလို ေရေႏြးငွဲ႔ၿပီး တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။ အမူးလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပသြားပံုပဲ။
“ကိုႏိုင္တို႔ ေစ့စပ္ပြဲက ဘယ္ေတာ့လဲ”
“မနက္ျဖန္ မနက္”
“ဟာ မဟုတ္တာ ကိုႏိုင္ရာ။ မလုပ္ပါနဲ႔။ မသက္ ရြာလည္ေနမွာေပါ့။ သြားလုိက္ပါဗ်ာ”
“မသြားဘူးကြာ။ ငါစိတ္ညစ္တယ္”
“ကဲပါ ကိုႏိုင္ရာ။ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ မလုပ္ပါနဲ႔။ မသက္ ရြာလည္မွာေပါ့။ သြားလိုက္ပါဗ်ာ”
“မသြားဘူးကြာ။ ငါစိတ္ညစ္တယ္”
“ကဲပါကိုႏိုင္ရာ။ မ်က္ႏွာ ပ်က္စရာေတြေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ ကေလးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ခုည က်ေနာ္လိုက္ပို႔မယ္။ အိမ္ျပန္လိုက္။ က်ေနာ္အျပန္က် မသက္ဆီဝင္ၿပီး မနက္ကို လမ္းေၾကာင္း ရွင္းထားဖို႔ ဝင္ေျပာေပးမယ္။ က်ေနာ္စီစဥ္မယ္ဗ်ာ။ ဘာမွ မပူနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ျပန္။ ဟုတ္ၿပီလား”
ကိုႏို္င္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ
“ငသိုက္။ ငါ့ကိုလိုက္ပို႔ကြာ။ မင္းေျပာသလိုပဲ လုပ္ေပးေတာ့” တဲ့
မိန္းမနဲ႔ ဆိုင္ကိုထားခဲ့ၿပီး ကိုႏိုင့္ကို ျပန္ပို႔ဖို႔ စက္ဘီးထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ မ်က္ေစာင္း တခဲခဲနဲ႔ေပါ့။ ေနရာတကာ ပါေလရာ လုပ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ကို သိပ္မၾကည္ခ်င္ဘူး။
* * * *
“နင့္အစ္ကို အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး သားရယ္”
ခုမွ ဝင္ထုိင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေခၽြးေတာင္ မသုတ္ဘဲ အေမကေျပာေတာ့ သူက …
“ကိုႀကီး ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ အေမကို မိုက္႐ိုင္းတာေလ။ ငါ့မွာ ဒီတေကာင္ပဲ လူပ်ိဳမို႔လို႔ သူနဲ႔ ေနပါတယ္။ သူ႔ဒုကၡခံရတာနဲ႔ ေသလိ္္မ့္မယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”
“သူ႔ ဗိုက္ထဲမွာ အရက္ရွိေနရင္ အရမ္းသေဘာေကာင္းသေလာက္ အရက္မဝင္ရေသးရင္ ငါ့ကိုပဲ ျပႆနာရွာခ်င္ေနတာေလ။ မေန႔က ငါ အျပင္ခဏသြားတာကို အျပင္ခ်ည္းထြက္ ေနတာပဲ ဘာပဲနဲ႔ ဆူလုိက္ ေျပာလိုက္တာမ်ား ငါ့ကိုသူသမီးက်ေနတာပဲ”
“ကိုႀကီးအေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔အေမရာ။ သူက မေျပာတတ္ မဆိုတတ္တာကလြဲရင္ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကဲ ကဲ အေမလက္ဘက္ရည္ ေသာက္လိုက္ဦး”
“ေအးဟယ္။ အေမ့မွာလည္း က်န္တဲ့ဟာေတြက အိမ္ေထာင္ေတြခြဲ၊ မအားမလပ္နဲ႔ အေမ့ဆီကို လည္း မလာႏိုင္၊ ငါသြားလည္း မရွိနဲ႔ သားဆီကိုပဲ လာ လာ ေျပာရတယ္။ သားကေတာ့ အထိုင္ကကိုးကြယ္”
အေမက လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း သူ႔ဆိုင္က လက္ဘက္ရည္ ေကာင္းတာေကာ၊ အစ္ကိုႀကီးက အရက္ေတြ အရမ္းေသာက္တာေကာ၊ အစ္ကိုႀကီး ရည္းစားနဲ႔တြဲေနတာ ၾကာၿပီ ခုထိမယူၾကေသးဘူး ဆိုေကာ၊ တရစပ္ ေျပာေနေလရဲ႕။ သူကေတာ့ ၾကားဖူးၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြမို႔ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အင္း လိုက္ယံုမွတပါး ….။
* * * *
သူ႔ကို မိန္းမက နာမည္ေပးထားတယ္ ဟစ္တိုင္ႀကီးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တယ္။ အရင္က သူ႔ကို ဒီေလာက္ရင္ဖြင့္စကားေတြ မေျပာၾကဘူး။ ဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္မွပဲ တခ်ိဳ႕ဆို ငိုယို ေနလို႔ မနည္းေခ်ာ့ရတာ ရွိေသး။ ၾကာရင္ သူ ႐ူးလိမ့္မယ္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး တႏွစ္အၾကာမွာ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ သူကိုက ဖင္မၿငိမ္ ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပီတာေဇာ္ျမင့္ကို ေထာက္ခံေသာအားျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ မ႐ူးခင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ပိတ္လိုက္တယ္ဆိုတာထက္ လႊဲေရာင္းလိုက္ တာပါ။ သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုဝႀကီးကို ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့နဲ႔ပဲ ပစၥည္းအကုန္ ဆိုင္ခန္းပါ လႊဲေရာင္း လိုက္တယ္။
အဲဒီကစၿပီး သူ႔ဆီ ဘယ္သူမွ လာရင္မဖြင့္ေတာ့ဘူး။ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာ ေနတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ ရွိတာေလး ထိုင္စားေနရတာက အရသာ ရွိလိုက္ပါဘိခ်င္း။ တခုပဲ။ သူ႔မိန္းမ …. ။ ေတာ္ေတာ္နားပူတဲ့ မိန္းမေပါ့။ တေန႔တေန႔ သူ အလုပ္ မလုပ္ရေကာင္းလား၊ ထိုင္ေနရ ေကာင္းလားနဲ႔ တဆူဆူ တပူပူ ဆိုေတာ့ နားညည္းလာေရာ။ တရက္ … မခံႏိုင္ လြန္းတာနဲ႔ ရန္ထျဖစ္ၾကေရာ ….။
မိန္းမလည္း ငိုယိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေလရဲ႕။ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနတယ္။ အဲဒီေလာက္ ေတာင္ နားလည္မႈ မရွိတဲ့ မိန္းမအေၾကာင္း တေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။ သူ႔အေတြးထဲ ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့ သူက ေအာင္ႏိုင္ႀကီး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေကာင္ကို ဖမ္းရတာထက္စာရင္ ေလကိုဖမ္းရတာကမွ လြယ္ဦးမယ္။ ေနာက္ထပ္ အေတြးထဲကို ဆက္တိုက္ေရာက္လာတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းမင္း … သူက ေယာကၡမအိမ္မွာ ေနရတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုပယ္တယ္။ တ႐ုတ္ႀကီး ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း မိန္းမ ေၾကာက္ရတဲ့ ေကာင္။ အျပင္ကို ေခၚထုတ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ကိုေနာင္ႀကီး၊ ကိုေအာင္မိုး၊ ကိုခ်င္းျမင့္ … ဒီလူပ်ိဳ ႀကီးေတြက်ေတာ့ ရင္ဖြင့္ဖို႔အေရး အရက္တိုက္ရဦးမယ္။
ကိုဝႀကီး … ေဟာ သူခုမွ သတိရတယ္။ ခုဏက ဘာလို႔ ေမ့ေနပါလိမ့္။ သူ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ လက္လႊဲေရာင္းလိုက္တဲ့ ကိုဝႀကီး။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ စကားလံုးေတြစီၿပီး ကိုဝႀကီးရဲ႕ ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ သူ႔လိုပဲ ရင္ဖြင့္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရွိလို႔ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ေသာက္ရင္း မ႐ိုးမရြနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ရေသးတယ္။
တကယ္ … တကယ္ … ။ သူက ဘာမဆို လက္ေတြ႕မွယံုတာ။ လက္ေတြ႕သမားေလ …။
မိန္းမလည္း ငိုယိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေလရဲ႕။ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနတယ္။ အဲဒီေလာက္ ေတာင္ နားလည္မႈ မရွိတဲ့ မိန္းမအေၾကာင္း တေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။ သူ႔အေတြးထဲ ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့ သူက ေအာင္ႏိုင္ႀကီး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေကာင္ကို ဖမ္းရတာထက္စာရင္ ေလကိုဖမ္းရတာကမွ လြယ္ဦးမယ္။ ေနာက္ထပ္ အေတြးထဲကို ဆက္တိုက္ေရာက္လာတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းမင္း … သူက ေယာကၡမအိမ္မွာ ေနရတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုပယ္တယ္။ တ႐ုတ္ႀကီး ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း မိန္းမ ေၾကာက္ရတဲ့ ေကာင္။ အျပင္ကို ေခၚထုတ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ကိုေနာင္ႀကီး၊ ကိုေအာင္မိုး၊ ကိုခ်င္းျမင့္ … ဒီလူပ်ိဳ ႀကီးေတြက်ေတာ့ ရင္ဖြင့္ဖို႔အေရး အရက္တိုက္ရဦးမယ္။
ကိုဝႀကီး … ေဟာ သူခုမွ သတိရတယ္။ ခုဏက ဘာလို႔ ေမ့ေနပါလိမ့္။ သူ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ လက္လႊဲေရာင္းလိုက္တဲ့ ကိုဝႀကီး။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ စကားလံုးေတြစီၿပီး ကိုဝႀကီးရဲ႕ ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ သူ႔လိုပဲ ရင္ဖြင့္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရွိလို႔ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ေသာက္ရင္း မ႐ိုးမရြနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ရေသးတယ္။
တကယ္ … တကယ္ … ။ သူက ဘာမဆို လက္ေတြ႕မွယံုတာ။ လက္ေတြ႕သမားေလ …။
Wednesday, September 24, 2008
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Wednesday, September 24, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
ညီမေရ
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကိုယ္လဲ ရင္ဖြင္႔သူ ျဖစ္ပါေရာလား။ သံသရာမ်ား တပတ္လည္တယ္ေနာ္။
၀တၳဳေလးေတြ ေကာင္းတယ္ ညီမ။ အမ ခဏခဏ လာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း ဖတ္ေတာ႔ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းနဲ႔မို႔။ ညီမ ၀တၳဳေတြက်ေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ခ်င္လို႔ပါ။
အမေရ .. ဒီ၀တၳဳေလးလည္း ၾကိဳက္တယ္ း) လူ ့သဘာ၀ကို ကြက္၂ကြင္း၂ ျမင္လို့ရတယ္ ။ အခ်ိတ္အဆက္ေလးမိတယ္ ။
Post a Comment