ဝတၳဳတို ၉
“သရဲသၾကားလံုး” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးက ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ အတြင္းမွာ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တာပါ။ သူငယ္ခ်င္း မိသားစု တစုကို စခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးထားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က က်မ အထင္လြဲခံခဲ့ရတယ္။ သူတို႔က စ တာလို႔မျမင္ဘဲ က်မက တမင္ႏွိမ္ခ်ခ်င္လို႔ ေရးခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ထင္ခဲ့ၾကလို႔ က်မကို ၅ လ ၆ လေလာက္ စကားမေျပာဘဲ ေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ က်မကိုဘာေၾကာင့္ မေခၚ မေျပာလဲ ဆိုတာ က်မလံုးဝ မသိခဲ့ဘူး။ တျခား သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ေျပာျပမွပဲ သိရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အားနာ ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒီဝတၳဳ ေလးထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကေလးေတြေတာင္ အရြယ္ေတြ ရကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ စိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ေျပာႏိုင္ၾကၿပီလို႔ ထင္လို႔ ဒီဝတၳဳေလးကို ျပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္း ကိုဗိုကယ္ႀကီး (က်မတို႔ အေခၚ) နဲ႔ စိုးစိုးရယ္ သူတို႔ သားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဝယံနဲ႔ ကြတ္ကြတ္ရယ္ကို သတိရရင္း ဒီဝတၳဳေလး အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သရဲသၾကားလံုး
ကိုႀကိဳင္ဝင္းတေယာက္ သူ႔ဆိုင္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို မျမင္ဘူးသလို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“ပံုတူပန္းခ်ီ ႀကိဳင္ဝင္း”
မ်က္လံုးကို ေအာက္နည္းနည္း ေရႊ႕လိုက္ေတာ့
“ကာဆင္ဘိုင္ ရွပ္အက်ၤီ အထူးခ်ဳပ္သည္”
အဲဒီေအာက္ကိုထပ္ေရႊ႕ေတာ့
“မာမြတ္ ထီးျပင္ဆိုင္ မီးျခစ္ဂတ္ (စ္) ထည့္သည္”
ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာ။ သူ႔ဆိုင္းဘုတ္ကေလး ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမလို႔ လုပ္တုန္းရွိေသးသည္ ေအာက္က ဆိုင္းဘုတ္ ၂ ခုက မ်က္ေစ့ထဲ ကန္႔လန္႔ႀကီး ဝင္လာ၏။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒီဆိုင္ခန္းေလးကို သူတို႔ သံုးဦး စပ္တူငွားထားျခင္း ျဖစ္သည္။
အခန္းေလးထဲမွာ မွန္အထူတင္ထားသည့္ သူ ပန္းခ်ီဆြဲေသာ စားပြဲေလးတလံုး။ ဦးကာဆင္ ဘိုင္၏ အပ္ခ်ဳပ္စက္တလံုး ခ်ထားသည္။ ကိုမာမြတ္၏ ထီးျပင္လ်င္ ထုိင္ေသာ ကုလားထိုင္ ကေတာ့ ဆိုင္ဝမွာခ်ထားသည္။ ဆုိင္ဝမွာ ကိုမာမြတ္က သူထီးျပင္ေသာ တံဆာပလာမ်ားႏွင့္ မီးျခစ္ အသံုးအေဆာင္မ်ားထည့္သည့္ ပံုးတပံုး ခ်ထားသည္။ မ်က္ႏွာက်က္၏ အဝမွာေတာ့ ထီးအမိုး အသစ္မ်ား၊ ကိုင္းမ်ားႏွင့္ ထီး႐ိုးအသစ္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
သူတို႔သံုးေယာက္က ဘာသာရပ္မတူေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦး နားလည္မႈရွိသည္။ တခါတေလ သံုးေယာက္ဆံုခ်ိန္ အလုပ္လည္း အားေနသည္ဆိုလ်င္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေခါင္းစဥ္ခြဲ မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သည္ေနရာမွာေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္ ၂ ေယာက္က ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေနရသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ေျပာျပသည့္ ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာျခင္း အေၾကာင္းမ်ား၊ အိုဇုန္းလႊာ၊ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း၊ အင္တာနက္ စသည္တို႔ကို သူတို႔ ၾကားလည္းမၾကားဖူး၊ နားလည္းမလည္္။ ကုိႀကိဳင္ဝင္း ေျပာျပ လို႔သာ သူတို႔ သိရျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းကို သူတို႔က အထင္ႀကီးသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ပံုတူ တပံုဆြဲၿပီးသြားတုိင္း သူတို႔ ၂ ဦး အံ့ၾသလို႔ မဆံုး။
ဒါမ်ိဳးသူတို႔မွ မလုပ္တတ္တာပဲ။
ဒီၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေစ်းေလးထဲက ေန႔စြဲေတြထဲမွာ သူတို႔ ဆိုင္ကေလးက အလိုက္သင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ စီးဝင္ေမ်ာပါလွ်က္ရွိသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း၏ အလုပ္သေဘာကို နားမလည္ ေသာ္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား အတူတူေနလာတာ ၾကာေတာ့ ဦးကာဆင္ဘိုင္ေကာ ကိုမာမြတ္ပါ ကိုႀကိဳင္ဝင္းမရွိေတာင္ ပံုတူအပ္မည့္သူမ်ားကို လက္ခံထားတတ္ၿပီ။ ဘယ္ဆိုဒ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေစ်းစကားေျပာတတ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္း တေယာက္ ဘက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္ႏိုင္ၿပီေပါ့။ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တာကို ဟုိ ႏွစ္ေယာက္က လံုးဝခြင့္လႊတ္သည္။ သူျပန္လာရင္ တခုမဟုတ္ တခု အသစ္အဆန္း သတင္းမ်ား ၾကားရတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီဆိုင္ေလးထဲမွာ သူက ဆရာႀကီး။ အေရးပါ အရာေရာက္သူ။ သူ တေန႔ ဆိုင္မထြက္လ်င္ တေန႔ သတင္းမ်ား မသိရ ေသာၾကာင့္ က်န္ ၂ ေယာက္မွာ သူ႔ကုိသာ ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ၾကရသည္။
ဒီဆိုင္ေလးမွာ မွမဟုတ္။ သူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ ရည္ ဆိုင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ထြန္းထြန္းမင္းတို႔ သိုက္စိုး တို႔လည္း သူ႔ကိုပဲ ေမွ်ာ္ ရသည္။ အဲဒီမွာေတာ့ ေခါင္းစဥ္က တမ်ိဳး။ ဂီတ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေဆြးေႏြးသည္ ဆိုျခင္းထက္ နာၾကားသည္ ဆိုလ်င္ ပိုမွန္မည္။ သူက စာေလးေပေလးလည္း မေတာက္တေခါက္ ဖတ္ထားေတာ့ ေျပာႏိုင္သည္ေပါ့။
စတိဗ္ဗိုင္း၊ ဂ်ိဳးစထရိန္နင္၊ လက္ဇဗလင္၊ ေအာ့ဇီေအာ့ဇဘြန္း စသည့္ အေနာက္ ဂီတဘိုးေအ မ်ား၏ နာမည္မ်ားကို ရြတ္ကာေျပာတတ္သည္။ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းမ်ား ဆိုရင္လည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္းကို ဘယ္သူမွမမီ။ ဒီေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း သူက ဆရာႀကီးေပါ့။
အိမ္မွာေတာ့ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက ပန္းခ်ီဆရာဆိုေသာ အမည္ကိုသာ ခံယူထားၿပီး အိမ္၏ စီးပြားေရးကို ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား ရွာေဖြေပးသူ မဟုတ္။ သူ ပန္းခ်ီဆြဲလို႔ ရသမွ်ကေလးက သူ႔ဆိုင္ခန္းခေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္သည္။ တကယ္စီးပြားရွာသူက ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း။ သူက အထည္မ်ားကို မဂၤလာေစ်းကယူၿပီး အိမ္ေတြမွာ လေပးႏွင့္ ျပန္ေရာင္းသည္။ ဒီအလုပ္က ေျခတိုသည္ ဆိုေသာ္လည္း ျမတ္ျမတ္ ကေလး စားရသည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းတို႔က ေယာက္်ားဘာလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာေလး ျပစရာ ရွိေအာင္ ဆိုင္ဖြင့္ေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ တကယ္က ကိုႀကိဳင္ဝင္း ဆိုင္မထြက္လည္း အိမ္၏ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေနတာ ပါပဲ။
ဒီေန႔ေတာ့ လျပည့္ေန႔မို႔ ေစ်းပိတ္သည္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာမွ ကိုႀကိဳင္ဝင္းတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူႏိုင္သည္။ အသစ္စက္စက္ ဝယ္ထားေသာ ဒီဗီဒီ စက္ကေလးႏွင့္ သီခ်င္း ဟစ္လိုက္ဦး မည္ ဟု စိတ္ကူးထားသည္။
ကိုႀကိဳင္ဝင္းက သီခ်င္းဆိုလည္းေကာင္းသည္။ လူပ်ိဳတုန္းကဆို ပြဲမရွိလိုက္နဲ႔ ႀကိဳင္ဝင္းတို႔ ပါၿပီးသား ဆိုတာမ်ိဳး။ သူ႔အသံကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေလးျဖဴနဲ႔တူသည္တဲ့။ သူကလည္း ေလးျဖဴသီခ်င္းဆို စီးရီးတိုင္း အလြတ္ရၿပီးသား။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို “ေလးမဲ” ဟု အမည္ေပးထားသည္။ သူကလည္း ေက်နပ္သည္။ ဒီ ဒီဗီဒီ စက္ကေလးကိုလည္း မိန္းမကို အတင္းမရမက ပူဆာၿပီး ဝယ္ခိုင္းထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းကလည္း သူ႔ေယာက္်ား သီခ်င္းဆိုတာ ဝါသနာပါတာသိေတာ့ အိမ္ကပ္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ဝယ္ထားေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သီခ်င္းတပုဒ္ စဆိုၿပီး တဝက္ေတာင္ မေရာက္ေသး ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း သူ႔ေရွ႕မွာ လာရပ္သည္။
“ဒီမွာ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ရွင္သီခ်င္းဆိုေနတာ ခဏရပ္ပါဦး။ က်မ ဒီေန႔ ေႂကြးေတြ လိုက္ေတာင္းစရာ ရွိတယ္။ အဲဒါ ကေလး ၂ ေယာက္ ၾကည့္ထားလိုက္ဦး ေနာ္”
ကိုႀကိဳင္ဝင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္ေပါ့။ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္းေပါ့ေလ။ ဒါေတာင္ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းက မၿပီးေသး။
“ရွင္ေစ်းပိတ္တဲ့ ေန႔ကေလးပဲ အိမ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ရတာ။ ရွင့္ကို စိတ္ခ်ပါရေစေနာ္”
“ေအးပါဆိုကြာ မင္းကလည္း”
“မင္းကမလည္းနဲ႔ ဒီမွာ ႏွစ္ေကာင္လံုး ေခ်ာင္းေတြ တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔။ သၾကားလံုးေတြ အခ်ိဳ ေတြ မေႂကြးနဲ႔သိလား”
“ဟုတ္ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“ေနာက္သလို ေျပာင္သလို လုပ္မေနနဲ႔။ အႀကီးေကာင္ကို စာက်က္ခိုင္း။ ၿပီးမွ ေဆာ့ပေစ။ အငယ္ေကာင္ကိုေတာ့ ေန႔ခင္းတေရး သိပ္လိုက္ဦးေနာ္။ ကဲကဲ ေနာက္က်ေနၿပီ။ သြားမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း ထြက္သြားသည္။
“အိပ္မက္ …. ကဗ်ာ”
စက္ကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး ေလးျဖဴ၏ အိပ္မက္ကဗ်ာကို ဆိုရင္း ခိုးရပ္စ္ပိုဒ္ အေရာက္မွာ အနားကို အႀကီးေကာင္ ေဝယံ ေရာက္လာသည္။
“ေဖေဖ”
“ေဟ ဘာတုန္းကြာ”
“ေဖ့ စက္ႀကီး ပိတ္ထားလိုက္ဦး။ ဒီမွာ သား စာေမးမလို႔”
“ေအး ေအး ေျပာ ဘာေမးမွာလဲ”
“အျဖဴေရာင္ ပန္းဆယ္မ်ိဳး ကို ေရးျပပါတဲ့”
“ဒါမ်ားကြာ။ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ တစ္ စပယ္ပန္း”
“ဟာ ဒါေတာ့ သားလည္းသိသားပဲ”
“ႏွစ္ .. ႏွစ္က စကားျဖဴပန္း”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“သံုး … သံုးက ဟုိအိမ္ေရွ႕က ပန္းေလးေတြကြာ။ သိၿပီ စၾကာပန္း”
“ေလးကေကာ ေဖေဖ”
“ေလးက သဇင္ပန္း၊ ငါးက ဇြန္ပန္း”
“ဇြန္ပန္းဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ”
“ဇြန္ပန္းဆိုတာလား။ အျဖဴေရာင္ အပြင့္ေသးေသးေလးေတြ။ ေမႊးတယ္ကြ။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖေတြ႕ရင္ သားကိုျပမယ္။ အခုေတာ့မွတ္ထားလိုက္ဦးေနာ္”
ေဝယံသိပ္ေက်နပ္ပံုမရပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ဇြန္ပန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။
“ထားပါေတာ့ ဒါဆို ေျခာက္”
“ေျခာက္က ဂႏၶမာပန္း အျဖဴ”
“ဟာ အဲဒါရပါ့မလား”
“မင္းကလည္း အျဖဴေရာင္ပန္း ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာေပါ့”
“ဒါဆို သားသိၿပီ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴတို႔ ေမၿမိဳ႕ပန္း အျဖဴတို႔ …။ ရၿပီ ေဖေဖ ဆက္ဆိုခ်င္ ဆိုေတာ့”
ေဝယံအနားက ထြက္သြားလို႔ မိုက္ကို ျပန္ကိုင္မည္အလုပ္တြင္ …
“ေဖေဖ”
အနားကို အငယ္ေကာင္ ကြတ္ကြတ္ ေရာက္လာျပန္သည္။ ကြတ္ကြတ္က ကိုႀကိဳင္ဝင္း လက္ထဲက မိုက္ကို အတင္းလုသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ဘာမွ လုပ္မရေတာ့။ ကြတ္ကြတ္က ခုမွ သံုးႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ ဘာမွ သိပ္နားမလည္ေသး။ ေဆာ့ဖို႔ပဲ သိသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း၏ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမႈ အစီအစဥ္ကို ဒီမွာပင္ ရပ္နားထားလို္က္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတာ့မေလ်ာ့ႏိုင္ေသး။ တခုရွိေသးသည္။ ကြတ္ကြတ္ကို သိပ္လိုက္လ်င္ သူ ဆက္ဆိုလို႔ ရၿပီ။ ကြတ္ကြတ္ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ပုခက္ထဲ ထည့္ကာ “အမ္ ပလပ္” အစီအစဥ္ စတင္လိုက္သည္။ ကြတ္ကြတ္က ၿငိ္မ္ၿငိမ္မေန။ ပုခက္ထဲမွာ လႈပ္ရြၿပီး ေဆာ့ခ်င္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းရသမွ် သားေခ်ာ့ေတး ကုန္သေလာက္ရွိၿပီ။ ဒီေတာ့ ဖခင္ တို႔၏ အာဏာျပမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ …။
“ေဟ့ေကာင္ အိပ္ေတာ့ မင္း ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္မဟုတ္လား”
“သိတယ္ ေဖေဖ့ေက်ာင္းက အမွတ္ ၁”
“ေကာင္းကြာ”
သူက “အေၾကာင္း” လို႔ေျပာတာကို ကေလးက “ေက်ာင္း” ဟု ၾကားသည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းသာ ရွိရင္ မ်က္ေစာင္းအထိုး ခံရဦးမည္။ ကဲ တနည္း ျပန္လွည့္ ေခ်ာ့ၾကည့္မည္။ ကြတ္ကြတ္က သူ႔ကို လူႀကီးျဖစ္ၿပီဟု ေျပာလ်င္ သေဘာက်သည္။
“သားက လိမ္မာပါတယ္ကြာ။ လူႀကီးဆိုတာ ဒီအခ်ိန္အိပ္ရတယ္ကြ”
“ေဖေဖပဲ ေျပာၿပီးေတာ့ လူႀကီးဆိုရင္ ခ်ိဳင္းေမႊးေပါက္တယ္ဆို” ဆိုၿပီး သူ႔ခ်ိဳင္းကိုလွန္ျပ ေနျပန္သည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းနဲ႔ ကြတ္ကြတ္တို႔ရဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ ဇာတ္လမ္းကို ကြတ္ကြတ္တို႔ အဘြား ကိုႀကိဳင္ဝင္းရဲ႕ အေမေရာက္လာၿပီး ေျဖရွင္းေပးလိုက္သည္။ သူ႔အဘြား သိပ္ေတာ့ လည္း ခဏေလးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ခုမွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအး သီခ်င္းဆို ရေတာ့မည္။ ကြတ္ကြတ္က သီခ်င္းသံေၾကာင့္ေတာ့ မႏိုးတတ္။ သီခ်င္းစဆိုမည္ ဆိုျပန္ေတာ့ ေဝယံက တစခန္း ထျပန္သည္။
“ေဖေဖ သား သၾကားလံုး စားခ်င္တယ္”
“မင္းကို မင္းအေမက သၾကားလံုး မစားရဘူးလို႔ မွာထားတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ေခ်ာင္းဆိုး ေနတယ္ဆို”
“တလံုးထဲပါ ေဖေဖရာ။ ကြတ္ကြတ္လည္း အိပ္ေနတုန္း သားကို တလံုးေလာက္ ဝယ္ေကၽြး ပါေနာ္”
ေဝယံက သနားစဖြယ္ ေတာင္းပန္သည္။ ဒီေကာင္က အခ်ိဳသိပ္ႀကိဳက္သည္။ သၾကားလံုးဆို အေသအလဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သြားေတြက ပိုးစားၿပီးမဲေနေလသည္။ ေဝယံ၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ကိုႀကိဳင္ဝင္း အႀကံရၿပီ …. ။
“ဒါဆို သားခဏေနဦး ေဖေဖ သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္”
ကိုႀကိဳင္ဝင္း အျပင္ခဏထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ သၾကားလံုး ပါလာသည္။ ေဝယံ ဆႏၵ ျပည့္သြားၿပီ။ သၾကားလံုးကို ေဖာက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေဝယံ၏ မ်က္ႏွာမွာ သရဲတေကာင္ႏွင့္ ဆံုေတြ႕လိုက္ရသလို ႐ုတ္တရက္ ႐ႈံ႕တြသြား၏။
“အား ခ်ဥ္လိုက္တာ”
“ေအး အဲဒါ သရဲသၾကားလံုး လို႔ ေခၚတယ္။ အျပင္က အရမ္းခ်ဥ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ အထဲက်ရင္ ခ်ိဳသြားေရာ”
ေဝယံက အထဲမွာ အခ်ိဳရွိသည္ ဆိုေတာ့ က်ိတ္မွိတ္ၿပီး စုပ္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက …
“သားေရ ခ်ိဳၿပီလားေဟ့”
“မခ်ိဳေသးဘူး ေဖေဖ”
“သားေရ ခ်ိဳၿပီလား”
“မခ်ိဳေသးဘူး ေဖေဖ”
ခဏၾကာေတာ့ ေဝယံဆီမွ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ အသံထြက္လာသည္။း
“ဟာ ဟုတ္တယ္။ ခ်ိဳၿပီေဖေဖ။ ခ်ိဳၿပီ”
“ေအး ဒါဆို မင္းပါးစပ္ထဲက ထုတ္လိုက္ေတာ့”
ေဝယံက သူ႔အေဖကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ထဲက သၾကားလံုးကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက သၾကားလံုးကိုယူၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္ကာ ဝါးစား လိုက္သည္။
ေဝယံက ပထမေတာ့ နားမလည္သလို ၾကည့္ေနရာက ေဒါသထြက္ကာ သူ႔အေဖဆီက သၾကားလံုးကို ျပန္ေတာင္းေတာ့၏။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက အိမ္ထဲတြင္ ပတ္ေျပး၊ ေဝယံက ေနာက္က ေျပးလိုက္ကာ ေအာ္ငိုႏွင့္ အေတာ္ကေလး ပြက္ေလာ႐ုိက္သြားရာ ကြတ္ကြတ္ လန္႔ႏိုးသြား ေတာ့သည္။ အိပ္ေရးမဝေသာ ကြတ္ကြတ္ကပါ ဂ်ီက်ၿပီး ေအာ္ငိုေနေသာေၾကာင့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနစဥ္ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း အျပင္က ျပန္ဝင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သရဲ သၾကားလံုး ဇာတ္လမ္းႏွင့္တကြ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေဝယံက သူ႔အေမအား ျပန္လည္ တိုင္ၾကား ေလေတာ့သည္။
“ကိုႀကိဳင္ဝင္း ရွင္တမင္မ်ား လုပ္ေနတာလား ဟင္”
“မဟုတ္ရပါဘူးကြာ။ မင္းပဲ ကေလးကို အခ်ိဳမေကၽြးနဲ႔ ဆိုလို႔ ငါက အခ်ဥ္ကုန္ေအာင္ ေကၽြးၿပီး ျပန္ယူလိုက္တာပါ”
ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း၏ မ်က္ေစာင္း အစင္းတေသာင္းေလာက္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းကိုယ္ေပၚ က်ေရာက္လာ သည္။
“အဲဒါကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ရွင့္ကို တေန႔တေလ ကေလးေတြနဲ႔ ေနခိုင္းတာ အဆင္ေျပ ေအာင္ မေနႏိုင္လို႔ ေျပာေနတာ။ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ။ ခါတိုင္းလို သူတို႔အဘြားနဲ႔ပဲ ထားခဲ့ေတာ့မယ္။ ကဲ ရွင္လည္း ႂကြခ်င္ရာ ႂကြေတာ့”
မိန္းမဆီက အမိန္႔ရလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္းတေယာက္ ေဇာင္းထဲက လႊတ္လိုက္ေသာ ျမင္းလို တခ်ိဳးတည္း လစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားက သူအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကသည္။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူလာမွ အားလံုးက သိရမွာ မဟုတ္လား။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ ေစ်းက သူ႔ဆိုင္ေလးမွာေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းတို႔က သရဲ သၾကားလံုး တလံုးျဖစ္သည္။ အခ်ဥ္မကုန္ေသး သေရြ႕ေပါ့ေလ ….။ ။
ကိုႀကိဳင္ဝင္းတေယာက္ သူ႔ဆိုင္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို မျမင္ဘူးသလို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“ပံုတူပန္းခ်ီ ႀကိဳင္ဝင္း”
မ်က္လံုးကို ေအာက္နည္းနည္း ေရႊ႕လိုက္ေတာ့
“ကာဆင္ဘိုင္ ရွပ္အက်ၤီ အထူးခ်ဳပ္သည္”
အဲဒီေအာက္ကိုထပ္ေရႊ႕ေတာ့
“မာမြတ္ ထီးျပင္ဆိုင္ မီးျခစ္ဂတ္ (စ္) ထည့္သည္”
ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာ။ သူ႔ဆိုင္းဘုတ္ကေလး ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမလို႔ လုပ္တုန္းရွိေသးသည္ ေအာက္က ဆိုင္းဘုတ္ ၂ ခုက မ်က္ေစ့ထဲ ကန္႔လန္႔ႀကီး ဝင္လာ၏။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒီဆိုင္ခန္းေလးကို သူတို႔ သံုးဦး စပ္တူငွားထားျခင္း ျဖစ္သည္။
အခန္းေလးထဲမွာ မွန္အထူတင္ထားသည့္ သူ ပန္းခ်ီဆြဲေသာ စားပြဲေလးတလံုး။ ဦးကာဆင္ ဘိုင္၏ အပ္ခ်ဳပ္စက္တလံုး ခ်ထားသည္။ ကိုမာမြတ္၏ ထီးျပင္လ်င္ ထုိင္ေသာ ကုလားထိုင္ ကေတာ့ ဆိုင္ဝမွာခ်ထားသည္။ ဆုိင္ဝမွာ ကိုမာမြတ္က သူထီးျပင္ေသာ တံဆာပလာမ်ားႏွင့္ မီးျခစ္ အသံုးအေဆာင္မ်ားထည့္သည့္ ပံုးတပံုး ခ်ထားသည္။ မ်က္ႏွာက်က္၏ အဝမွာေတာ့ ထီးအမိုး အသစ္မ်ား၊ ကိုင္းမ်ားႏွင့္ ထီး႐ိုးအသစ္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
သူတို႔သံုးေယာက္က ဘာသာရပ္မတူေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦး နားလည္မႈရွိသည္။ တခါတေလ သံုးေယာက္ဆံုခ်ိန္ အလုပ္လည္း အားေနသည္ဆိုလ်င္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေခါင္းစဥ္ခြဲ မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သည္ေနရာမွာေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္ ၂ ေယာက္က ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေနရသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ေျပာျပသည့္ ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာျခင္း အေၾကာင္းမ်ား၊ အိုဇုန္းလႊာ၊ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း၊ အင္တာနက္ စသည္တို႔ကို သူတို႔ ၾကားလည္းမၾကားဖူး၊ နားလည္းမလည္္။ ကုိႀကိဳင္ဝင္း ေျပာျပ လို႔သာ သူတို႔ သိရျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းကို သူတို႔က အထင္ႀကီးသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ပံုတူ တပံုဆြဲၿပီးသြားတုိင္း သူတို႔ ၂ ဦး အံ့ၾသလို႔ မဆံုး။
ဒါမ်ိဳးသူတို႔မွ မလုပ္တတ္တာပဲ။
ဒီၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေစ်းေလးထဲက ေန႔စြဲေတြထဲမွာ သူတို႔ ဆိုင္ကေလးက အလိုက္သင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ စီးဝင္ေမ်ာပါလွ်က္ရွိသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း၏ အလုပ္သေဘာကို နားမလည္ ေသာ္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား အတူတူေနလာတာ ၾကာေတာ့ ဦးကာဆင္ဘိုင္ေကာ ကိုမာမြတ္ပါ ကိုႀကိဳင္ဝင္းမရွိေတာင္ ပံုတူအပ္မည့္သူမ်ားကို လက္ခံထားတတ္ၿပီ။ ဘယ္ဆိုဒ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေစ်းစကားေျပာတတ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္း တေယာက္ ဘက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္ႏိုင္ၿပီေပါ့။ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တာကို ဟုိ ႏွစ္ေယာက္က လံုးဝခြင့္လႊတ္သည္။ သူျပန္လာရင္ တခုမဟုတ္ တခု အသစ္အဆန္း သတင္းမ်ား ၾကားရတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီဆိုင္ေလးထဲမွာ သူက ဆရာႀကီး။ အေရးပါ အရာေရာက္သူ။ သူ တေန႔ ဆိုင္မထြက္လ်င္ တေန႔ သတင္းမ်ား မသိရ ေသာၾကာင့္ က်န္ ၂ ေယာက္မွာ သူ႔ကုိသာ ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ၾကရသည္။
ဒီဆိုင္ေလးမွာ မွမဟုတ္။ သူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ ရည္ ဆိုင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ထြန္းထြန္းမင္းတို႔ သိုက္စိုး တို႔လည္း သူ႔ကိုပဲ ေမွ်ာ္ ရသည္။ အဲဒီမွာေတာ့ ေခါင္းစဥ္က တမ်ိဳး။ ဂီတ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေဆြးေႏြးသည္ ဆိုျခင္းထက္ နာၾကားသည္ ဆိုလ်င္ ပိုမွန္မည္။ သူက စာေလးေပေလးလည္း မေတာက္တေခါက္ ဖတ္ထားေတာ့ ေျပာႏိုင္သည္ေပါ့။
စတိဗ္ဗိုင္း၊ ဂ်ိဳးစထရိန္နင္၊ လက္ဇဗလင္၊ ေအာ့ဇီေအာ့ဇဘြန္း စသည့္ အေနာက္ ဂီတဘိုးေအ မ်ား၏ နာမည္မ်ားကို ရြတ္ကာေျပာတတ္သည္။ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းမ်ား ဆိုရင္လည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္းကို ဘယ္သူမွမမီ။ ဒီေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း သူက ဆရာႀကီးေပါ့။
အိမ္မွာေတာ့ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက ပန္းခ်ီဆရာဆိုေသာ အမည္ကိုသာ ခံယူထားၿပီး အိမ္၏ စီးပြားေရးကို ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား ရွာေဖြေပးသူ မဟုတ္။ သူ ပန္းခ်ီဆြဲလို႔ ရသမွ်ကေလးက သူ႔ဆိုင္ခန္းခေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္သည္။ တကယ္စီးပြားရွာသူက ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း။ သူက အထည္မ်ားကို မဂၤလာေစ်းကယူၿပီး အိမ္ေတြမွာ လေပးႏွင့္ ျပန္ေရာင္းသည္။ ဒီအလုပ္က ေျခတိုသည္ ဆိုေသာ္လည္း ျမတ္ျမတ္ ကေလး စားရသည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းတို႔က ေယာက္်ားဘာလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာေလး ျပစရာ ရွိေအာင္ ဆိုင္ဖြင့္ေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ တကယ္က ကိုႀကိဳင္ဝင္း ဆိုင္မထြက္လည္း အိမ္၏ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေနတာ ပါပဲ။
ဒီေန႔ေတာ့ လျပည့္ေန႔မို႔ ေစ်းပိတ္သည္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာမွ ကိုႀကိဳင္ဝင္းတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူႏိုင္သည္။ အသစ္စက္စက္ ဝယ္ထားေသာ ဒီဗီဒီ စက္ကေလးႏွင့္ သီခ်င္း ဟစ္လိုက္ဦး မည္ ဟု စိတ္ကူးထားသည္။
ကိုႀကိဳင္ဝင္းက သီခ်င္းဆိုလည္းေကာင္းသည္။ လူပ်ိဳတုန္းကဆို ပြဲမရွိလိုက္နဲ႔ ႀကိဳင္ဝင္းတို႔ ပါၿပီးသား ဆိုတာမ်ိဳး။ သူ႔အသံကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေလးျဖဴနဲ႔တူသည္တဲ့။ သူကလည္း ေလးျဖဴသီခ်င္းဆို စီးရီးတိုင္း အလြတ္ရၿပီးသား။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို “ေလးမဲ” ဟု အမည္ေပးထားသည္။ သူကလည္း ေက်နပ္သည္။ ဒီ ဒီဗီဒီ စက္ကေလးကိုလည္း မိန္းမကို အတင္းမရမက ပူဆာၿပီး ဝယ္ခိုင္းထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းကလည္း သူ႔ေယာက္်ား သီခ်င္းဆိုတာ ဝါသနာပါတာသိေတာ့ အိမ္ကပ္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ဝယ္ထားေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သီခ်င္းတပုဒ္ စဆိုၿပီး တဝက္ေတာင္ မေရာက္ေသး ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း သူ႔ေရွ႕မွာ လာရပ္သည္။
“ဒီမွာ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ရွင္သီခ်င္းဆိုေနတာ ခဏရပ္ပါဦး။ က်မ ဒီေန႔ ေႂကြးေတြ လိုက္ေတာင္းစရာ ရွိတယ္။ အဲဒါ ကေလး ၂ ေယာက္ ၾကည့္ထားလိုက္ဦး ေနာ္”
ကိုႀကိဳင္ဝင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္ေပါ့။ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္းေပါ့ေလ။ ဒါေတာင္ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းက မၿပီးေသး။
“ရွင္ေစ်းပိတ္တဲ့ ေန႔ကေလးပဲ အိမ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ရတာ။ ရွင့္ကို စိတ္ခ်ပါရေစေနာ္”
“ေအးပါဆိုကြာ မင္းကလည္း”
“မင္းကမလည္းနဲ႔ ဒီမွာ ႏွစ္ေကာင္လံုး ေခ်ာင္းေတြ တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔။ သၾကားလံုးေတြ အခ်ိဳ ေတြ မေႂကြးနဲ႔သိလား”
“ဟုတ္ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“ေနာက္သလို ေျပာင္သလို လုပ္မေနနဲ႔။ အႀကီးေကာင္ကို စာက်က္ခိုင္း။ ၿပီးမွ ေဆာ့ပေစ။ အငယ္ေကာင္ကိုေတာ့ ေန႔ခင္းတေရး သိပ္လိုက္ဦးေနာ္။ ကဲကဲ ေနာက္က်ေနၿပီ။ သြားမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း ထြက္သြားသည္။
“အိပ္မက္ …. ကဗ်ာ”
စက္ကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး ေလးျဖဴ၏ အိပ္မက္ကဗ်ာကို ဆိုရင္း ခိုးရပ္စ္ပိုဒ္ အေရာက္မွာ အနားကို အႀကီးေကာင္ ေဝယံ ေရာက္လာသည္။
“ေဖေဖ”
“ေဟ ဘာတုန္းကြာ”
“ေဖ့ စက္ႀကီး ပိတ္ထားလိုက္ဦး။ ဒီမွာ သား စာေမးမလို႔”
“ေအး ေအး ေျပာ ဘာေမးမွာလဲ”
“အျဖဴေရာင္ ပန္းဆယ္မ်ိဳး ကို ေရးျပပါတဲ့”
“ဒါမ်ားကြာ။ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ တစ္ စပယ္ပန္း”
“ဟာ ဒါေတာ့ သားလည္းသိသားပဲ”
“ႏွစ္ .. ႏွစ္က စကားျဖဴပန္း”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“သံုး … သံုးက ဟုိအိမ္ေရွ႕က ပန္းေလးေတြကြာ။ သိၿပီ စၾကာပန္း”
“ေလးကေကာ ေဖေဖ”
“ေလးက သဇင္ပန္း၊ ငါးက ဇြန္ပန္း”
“ဇြန္ပန္းဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ”
“ဇြန္ပန္းဆိုတာလား။ အျဖဴေရာင္ အပြင့္ေသးေသးေလးေတြ။ ေမႊးတယ္ကြ။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖေတြ႕ရင္ သားကိုျပမယ္။ အခုေတာ့မွတ္ထားလိုက္ဦးေနာ္”
ေဝယံသိပ္ေက်နပ္ပံုမရပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ဇြန္ပန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။
“ထားပါေတာ့ ဒါဆို ေျခာက္”
“ေျခာက္က ဂႏၶမာပန္း အျဖဴ”
“ဟာ အဲဒါရပါ့မလား”
“မင္းကလည္း အျဖဴေရာင္ပန္း ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာေပါ့”
“ဒါဆို သားသိၿပီ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴတို႔ ေမၿမိဳ႕ပန္း အျဖဴတို႔ …။ ရၿပီ ေဖေဖ ဆက္ဆိုခ်င္ ဆိုေတာ့”
ေဝယံအနားက ထြက္သြားလို႔ မိုက္ကို ျပန္ကိုင္မည္အလုပ္တြင္ …
“ေဖေဖ”
အနားကို အငယ္ေကာင္ ကြတ္ကြတ္ ေရာက္လာျပန္သည္။ ကြတ္ကြတ္က ကိုႀကိဳင္ဝင္း လက္ထဲက မိုက္ကို အတင္းလုသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ဘာမွ လုပ္မရေတာ့။ ကြတ္ကြတ္က ခုမွ သံုးႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ ဘာမွ သိပ္နားမလည္ေသး။ ေဆာ့ဖို႔ပဲ သိသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း၏ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမႈ အစီအစဥ္ကို ဒီမွာပင္ ရပ္နားထားလို္က္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတာ့မေလ်ာ့ႏိုင္ေသး။ တခုရွိေသးသည္။ ကြတ္ကြတ္ကို သိပ္လိုက္လ်င္ သူ ဆက္ဆိုလို႔ ရၿပီ။ ကြတ္ကြတ္ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ပုခက္ထဲ ထည့္ကာ “အမ္ ပလပ္” အစီအစဥ္ စတင္လိုက္သည္။ ကြတ္ကြတ္က ၿငိ္မ္ၿငိမ္မေန။ ပုခက္ထဲမွာ လႈပ္ရြၿပီး ေဆာ့ခ်င္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းရသမွ် သားေခ်ာ့ေတး ကုန္သေလာက္ရွိၿပီ။ ဒီေတာ့ ဖခင္ တို႔၏ အာဏာျပမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ …။
“ေဟ့ေကာင္ အိပ္ေတာ့ မင္း ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္မဟုတ္လား”
“သိတယ္ ေဖေဖ့ေက်ာင္းက အမွတ္ ၁”
“ေကာင္းကြာ”
သူက “အေၾကာင္း” လို႔ေျပာတာကို ကေလးက “ေက်ာင္း” ဟု ၾကားသည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းသာ ရွိရင္ မ်က္ေစာင္းအထိုး ခံရဦးမည္။ ကဲ တနည္း ျပန္လွည့္ ေခ်ာ့ၾကည့္မည္။ ကြတ္ကြတ္က သူ႔ကို လူႀကီးျဖစ္ၿပီဟု ေျပာလ်င္ သေဘာက်သည္။
“သားက လိမ္မာပါတယ္ကြာ။ လူႀကီးဆိုတာ ဒီအခ်ိန္အိပ္ရတယ္ကြ”
“ေဖေဖပဲ ေျပာၿပီးေတာ့ လူႀကီးဆိုရင္ ခ်ိဳင္းေမႊးေပါက္တယ္ဆို” ဆိုၿပီး သူ႔ခ်ိဳင္းကိုလွန္ျပ ေနျပန္သည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းနဲ႔ ကြတ္ကြတ္တို႔ရဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ ဇာတ္လမ္းကို ကြတ္ကြတ္တို႔ အဘြား ကိုႀကိဳင္ဝင္းရဲ႕ အေမေရာက္လာၿပီး ေျဖရွင္းေပးလိုက္သည္။ သူ႔အဘြား သိပ္ေတာ့ လည္း ခဏေလးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ခုမွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအး သီခ်င္းဆို ရေတာ့မည္။ ကြတ္ကြတ္က သီခ်င္းသံေၾကာင့္ေတာ့ မႏိုးတတ္။ သီခ်င္းစဆိုမည္ ဆိုျပန္ေတာ့ ေဝယံက တစခန္း ထျပန္သည္။
“ေဖေဖ သား သၾကားလံုး စားခ်င္တယ္”
“မင္းကို မင္းအေမက သၾကားလံုး မစားရဘူးလို႔ မွာထားတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ေခ်ာင္းဆိုး ေနတယ္ဆို”
“တလံုးထဲပါ ေဖေဖရာ။ ကြတ္ကြတ္လည္း အိပ္ေနတုန္း သားကို တလံုးေလာက္ ဝယ္ေကၽြး ပါေနာ္”
ေဝယံက သနားစဖြယ္ ေတာင္းပန္သည္။ ဒီေကာင္က အခ်ိဳသိပ္ႀကိဳက္သည္။ သၾကားလံုးဆို အေသအလဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သြားေတြက ပိုးစားၿပီးမဲေနေလသည္။ ေဝယံ၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ကိုႀကိဳင္ဝင္း အႀကံရၿပီ …. ။
“ဒါဆို သားခဏေနဦး ေဖေဖ သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္”
ကိုႀကိဳင္ဝင္း အျပင္ခဏထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ သၾကားလံုး ပါလာသည္။ ေဝယံ ဆႏၵ ျပည့္သြားၿပီ။ သၾကားလံုးကို ေဖာက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေဝယံ၏ မ်က္ႏွာမွာ သရဲတေကာင္ႏွင့္ ဆံုေတြ႕လိုက္ရသလို ႐ုတ္တရက္ ႐ႈံ႕တြသြား၏။
“အား ခ်ဥ္လိုက္တာ”
“ေအး အဲဒါ သရဲသၾကားလံုး လို႔ ေခၚတယ္။ အျပင္က အရမ္းခ်ဥ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ အထဲက်ရင္ ခ်ိဳသြားေရာ”
ေဝယံက အထဲမွာ အခ်ိဳရွိသည္ ဆိုေတာ့ က်ိတ္မွိတ္ၿပီး စုပ္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက …
“သားေရ ခ်ိဳၿပီလားေဟ့”
“မခ်ိဳေသးဘူး ေဖေဖ”
“သားေရ ခ်ိဳၿပီလား”
“မခ်ိဳေသးဘူး ေဖေဖ”
ခဏၾကာေတာ့ ေဝယံဆီမွ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ အသံထြက္လာသည္။း
“ဟာ ဟုတ္တယ္။ ခ်ိဳၿပီေဖေဖ။ ခ်ိဳၿပီ”
“ေအး ဒါဆို မင္းပါးစပ္ထဲက ထုတ္လိုက္ေတာ့”
ေဝယံက သူ႔အေဖကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ထဲက သၾကားလံုးကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက သၾကားလံုးကိုယူၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္ကာ ဝါးစား လိုက္သည္။
ေဝယံက ပထမေတာ့ နားမလည္သလို ၾကည့္ေနရာက ေဒါသထြက္ကာ သူ႔အေဖဆီက သၾကားလံုးကို ျပန္ေတာင္းေတာ့၏။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက အိမ္ထဲတြင္ ပတ္ေျပး၊ ေဝယံက ေနာက္က ေျပးလိုက္ကာ ေအာ္ငိုႏွင့္ အေတာ္ကေလး ပြက္ေလာ႐ုိက္သြားရာ ကြတ္ကြတ္ လန္႔ႏိုးသြား ေတာ့သည္။ အိပ္ေရးမဝေသာ ကြတ္ကြတ္ကပါ ဂ်ီက်ၿပီး ေအာ္ငိုေနေသာေၾကာင့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနစဥ္ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း အျပင္က ျပန္ဝင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သရဲ သၾကားလံုး ဇာတ္လမ္းႏွင့္တကြ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေဝယံက သူ႔အေမအား ျပန္လည္ တိုင္ၾကား ေလေတာ့သည္။
“ကိုႀကိဳင္ဝင္း ရွင္တမင္မ်ား လုပ္ေနတာလား ဟင္”
“မဟုတ္ရပါဘူးကြာ။ မင္းပဲ ကေလးကို အခ်ိဳမေကၽြးနဲ႔ ဆိုလို႔ ငါက အခ်ဥ္ကုန္ေအာင္ ေကၽြးၿပီး ျပန္ယူလိုက္တာပါ”
ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း၏ မ်က္ေစာင္း အစင္းတေသာင္းေလာက္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းကိုယ္ေပၚ က်ေရာက္လာ သည္။
“အဲဒါကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ရွင့္ကို တေန႔တေလ ကေလးေတြနဲ႔ ေနခိုင္းတာ အဆင္ေျပ ေအာင္ မေနႏိုင္လို႔ ေျပာေနတာ။ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ။ ခါတိုင္းလို သူတို႔အဘြားနဲ႔ပဲ ထားခဲ့ေတာ့မယ္။ ကဲ ရွင္လည္း ႂကြခ်င္ရာ ႂကြေတာ့”
မိန္းမဆီက အမိန္႔ရလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္းတေယာက္ ေဇာင္းထဲက လႊတ္လိုက္ေသာ ျမင္းလို တခ်ိဳးတည္း လစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားက သူအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကသည္။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူလာမွ အားလံုးက သိရမွာ မဟုတ္လား။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ ေစ်းက သူ႔ဆိုင္ေလးမွာေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းတို႔က သရဲ သၾကားလံုး တလံုးျဖစ္သည္။ အခ်ဥ္မကုန္ေသး သေရြ႕ေပါ့ေလ ….။ ။
Sunday, September 14, 2008
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Sunday, September 14, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
ဟားဟား
ရီရတယ္အမေရ႔ ..အျမဲဖတ္ျဖစ္ေပမဲ့ အခုတခါမွ ျပန္ေကာ္မန့္ခဲ့တယ္။
အဟိ ရယ္ရတယ္ ။ သူတို့က ဘာလို့ သူတို့ကို နွိမ္တယ္လို့ ထင္တာပါလိမ့္ ။
မုိက္တယ္ေနာ္။ေနာက္လည္းလာခ့ဲပါမယ္ေနာ္
Post a Comment