tag 2
ေပ်ာ္လိုက္တာ တက္ဂိမ္းထဲ ဝင္ပါရျပန္ၿပီ။ လူက ပ်င္းသာပ်င္းတာ အဲလိုပါေလယာေလးက လုပ္ခ်င္သား..ပလာတာတျခမ္းမည္းတယ္ ဆိုတဲ့ ကိုဂ်ဴလိုင္ေရ႕ (အဲလိုပဲ ဂုဏ္ပုဒ္တခုခု ထည့္ေျပာရတယ္ဆိုလို႔) ေရးၿပီဗ်ိဳ႕။
ျဖစ္သလိုစားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာခိုင္းေတာ့ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူဘဝကို သတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္သလိုလဲဆို ေတာ္ေတာ္ကို ျဖစ္သလိုပါ။ ေက်ာင္း ေဆာင္က ေကၽြးတာပဲ စားရတဲ့ဘဝကိုး။ ဒုတိယ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ထိေတာ့ အသားဟင္း ျမင္ဖူးလိုက္ပါရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့ ဘဲဥတလွည့္ ငါးတလွည့္ ညေနခင္းမ်ား။ ပဲဟင္း မနက္ခင္းမ်ားကို ေနာက္ဆံုးႏွစ္ၿပီးတဲ့ထိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ အဲဒါကို ျဖစ္သလိုလို႔ တခါမွ မထင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္က လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ငပိေက်ာ္လို၊ အမဲေက်ာ္လိုဟာမ်ိဳးကလည္း အားလံုးဝိုင္းတြယ္တာနဲ႔ တမနက္ေတာင္ မခံ။
က်မက အစားအေသာက္ေတာ့ သိပ္ေဂ်းမမ်ားဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္စားတယ္။ ျဖစ္သလို စားေနရတယ္လို႔လည္း တခါမွ ေတြးၿပီး ဝမ္းမနည္းဖူးဘူး တကယ္ပါ။ ေျခေလးေခ်ာင္းထဲမွာလည္း စားပြဲေတြ ကုလားထိုင္ေတြကလြဲရင္ အားလံုးစား။ ေျခ ၂ ေခ်ာင္းကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ...။ ခု ထိုင္းမွာ အျပင္ထြက္စားလို႔ ေဘာ္ဒါေတြက ဘာစားခ်င္ စိတ္ကေလးမ်ားရွိတယ္လို႔ မျဖစ္ဘူးလား ေမးရင္ က်မက ဟင့္အင္းပဲ။ သူတို႔မွာတာ အကုန္စားတာကိုး။ ဒီေတာ့ သူတို႔က က်မကို ကဲ့ရဲ႕တယ္။ လူဆိုတာ ဘာေလးေတာ့ စားခ်င္လိုက္တာဆိုၿပီး ရွိသင့္တယ္ေပါ့ေလ (သူတို႔ အဆိုအရ Plan ေလးေတာ့ ရွိရမယ္ေပါ့)။ ခက္တာက က်မမွာ အဲလိုကိုမရွိတာ။
ျမန္မာျပည္မွာလည္း က်မက လက္ဖက္ရည္ ေကာင္းေကာင္းကလြဲရင္ ဘာမွမမက္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္ ေကာင္းေကာင္းမရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္သြားရင္ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ညစ္တာေပါ့။ ဒီေလာက္ပဲ။ (ခုလည္း ေတာ္ေတာ္ လြမ္းတယ္)
ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႔ ငါးပိေထာင္းေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ ဒါလည္း မရွိမျဖစ္မဟုတ္ဘူး။ ႀကံဳရင္ေတာ့ စားတယ္။ က်မက ဘာႀကိဳက္ပါတယ္ သိပ္မေျပာတတ္ေပမယ့္ ဟင္းေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ခ်က္တတ္ပါတယ္ (က်မအဲလို ေျပာရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက လံုးဝမယံုဘူး၊ က်မကလည္း မယံုပါေစနဲ႔ဘဲ ဆုေတာင္းေနရတာ)။ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အခ်ိန္ မ်ိဳးဆို ေသခ်ာအခ်ိန္ယူၿပီး ေကာင္းေကာင္းေလး ခ်က္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာလည္း ခပ္ရွားရွားရယ္။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ အရမ္းကို ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ တေယာက္ ရွိတယ္။ သူရွိေနေတာ့ က်မက ေရသာခိုတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုခ်က္စားၿပီဆို က်မက ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနလိုက္ေရာ။ သူက ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ထိ က်မဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူးထင္တာ။ ေနာက္မွ သိသြားၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ နင္က ဘာအသုတ္သုတ္ခဲ့။ နင္က ဘာခ်က္ခဲ့ အဲလို ဗီတိုအာဏာနဲ႔ခိုင္းေတာ့တာ။ ဟိ။
က်မကံေကာင္းတာက သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားေလးေတြထဲမွာလည္း ဟင္းေတာ္ေတာ္ အခ်က္ေကာင္းတဲ့ သူေတြရွိတယ္။ ဝါသနာလည္းေတာ္ေတာ္ပါၾကတာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လည္းဆိုရင္ တခါ က်မတို႔ အိမ္မွာ စားၾကေသာက္ၾကဖို႔ လုပ္ေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္က သူတို႔ဘာမွမလုပ္ဘူး က်မပဲလုပ္ဆိုၿပီး ေပၿပီးေန ၾကတယ္။ က်မကလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးပါဘူး ၾကက္ဥေလးေၾကာ္ေပးမွာပါ အဲဒါ က်မဆီအိုးတည္ထားတုန္း ဆီက်က္တဲ့ အန႔ံလည္း ထြက္လာေရာ ၂ ေယာက္စလံုး မီးဖိုထဲကို ေျပးလာၾကတာ။ ၿပီးလည္း ၿပီးေရာ က်မလက္ ထဲက ေယာင္းမကို သူယူမယ္ ငါယူမယ္နဲ႔ လုၾကေရာ။ အဲလိုေကာင္ေတြ ရွိေနမွေတာ့ က်မက အၿငိမ့္ေပါ့။
ေနာက္က်မက တေယာက္ထဲအတြက္ဆို ဘာမွမယ္မယ္ရရ လုပ္မစားဘူး။ ပ်င္းတယ္။ ေဘးမွာ စားမယ့္သူ ရွိတယ္၊ မခ်က္မျဖစ္ ခ်က္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်က္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ဗိုက္အတြက္ေတာ့ သိပ္မယ္မယ္ရရ လုပ္မေနဘူး။ အဲဒါကို ျဖစ္သလို လို႔ ေျပာရင္ ျဖစ္သလိုေပါ့ေလ။ ဟင္းခ်က္ရမွာထက္ ၿပီးသြားရင္ ရွင္းလင္း ေဆးေက်ာရမွာ ပိုမလုပ္ခ်င္ဘူး (ဂလို မိန္းမပီသတာ)။ အစားတလုပ္အတြက္ အပင္ပမ္းခံတဲ့သူေတြကိုလည္း အံ့ၾသတယ္။ အံ့ၾသေပမယ့္ ေရလည္ခ်ီးက်ဴးတယ္။ ေလးစားတယ္။ ဂုဏ္ျပဳတယ္၊ မွတ္တမ္းတင္တယ္၊ ေက်းဇူး တင္တယ္ (အဲလိုမေျပာရင္ ေခၚမေကၽြးေတာ့မွာစိုးလို႔)။ သူမ်ားက တကူးတက ခ်က္ၿပီးေခၚေကၽြးရင္ေတာ့ သိပ္ျငင္းေလ့မရွိပါဘူး။ အခင္မင္ ပ်က္မွာစိုးလို႔ပါ။
က်မဘဝမွာ ျဖစ္သလိုဆိုတဲ့ အခ်ိန္တခ်ိန္ေတာ့ ႀကံဳဖူးတယ္။ အစ္ကိုတေယာက္ ဂႏၶမာပန္းေတြ စိုက္တဲ့ ကာလေပါ့။ အဲတုန္းက သူ႔ကိုသြားကူရင္း စိုက္ခင္းမွာပဲ သူတို႔နဲ႔တူတူ စားၾကတာ။ ရွိတာေလးကို ႀကံဳတဲ့သူက ခ်က္ေပါ့ေလ။ က်မအစ္ကိုႀကီးက ခ်က္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ညဘက္ ဖားေတြ ႐ိုက္လာေရာ။ အဲဒါကို အစ္ကိုႀကီးက ခ်က္တာ။ ဆီမရွိလို႔တဲ့ ... အေျပးခ်န္ပီယံ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ လိမ္းတဲ့ မုန္ညင္းဆီေတြ ထည့္ခ်က္ေရာ(သူ႔စိတ္ကူးထဲ ဆီဆို ဘာဆီျဖစ္ျဖစ္ရၿပီ ထင္ပံုရပါတယ္)။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ စားမလဲ။ မုန္ညင္းဆီနံ႔ နံေစာ္ေနတဲ့ ဖားသားဟင္းကို ၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး ဗိုက္ေတြကဆာ ...၊ ထမင္းေတြခ်ည္း ေလြးရေတာ့တာ။ ေၾသာ္ ... ငါ့ချမာ ျဖစ္သလို စားေနရပါလား လို႔ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေတြးမိခဲ့ပါရဲ႕ ....။
သူမ်ားေတြလုပ္သလို ဆက္ tag ၾကည့္ဦးမွ ... ဟိ။ ကိုင္းလာေရာ့လဟယ္။ ၁။ အာရဲေဖ (ရြာမွာအဲလိုပဲေခၚတယ္ စိတ္မရွိနဲ႔) က ညီမေလး ဆုမြန္ ...နဲ႔ ၂။ ေဂၚဇီလာလိုလို ပုတ္သင္ညိဳလိုလို ေအာ္တတ္တဲ့ ေမာင္ေလး အန္ဒီ တို႔ေရ ... ေရးလိုက္စမ္းကြဲ႔ ျဖစ္သလို။
ျဖစ္သလိုစားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာခိုင္းေတာ့ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူဘဝကို သတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္သလိုလဲဆို ေတာ္ေတာ္ကို ျဖစ္သလိုပါ။ ေက်ာင္း ေဆာင္က ေကၽြးတာပဲ စားရတဲ့ဘဝကိုး။ ဒုတိယ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ထိေတာ့ အသားဟင္း ျမင္ဖူးလိုက္ပါရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့ ဘဲဥတလွည့္ ငါးတလွည့္ ညေနခင္းမ်ား။ ပဲဟင္း မနက္ခင္းမ်ားကို ေနာက္ဆံုးႏွစ္ၿပီးတဲ့ထိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ အဲဒါကို ျဖစ္သလိုလို႔ တခါမွ မထင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္က လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ငပိေက်ာ္လို၊ အမဲေက်ာ္လိုဟာမ်ိဳးကလည္း အားလံုးဝိုင္းတြယ္တာနဲ႔ တမနက္ေတာင္ မခံ။
က်မက အစားအေသာက္ေတာ့ သိပ္ေဂ်းမမ်ားဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္စားတယ္။ ျဖစ္သလို စားေနရတယ္လို႔လည္း တခါမွ ေတြးၿပီး ဝမ္းမနည္းဖူးဘူး တကယ္ပါ။ ေျခေလးေခ်ာင္းထဲမွာလည္း စားပြဲေတြ ကုလားထိုင္ေတြကလြဲရင္ အားလံုးစား။ ေျခ ၂ ေခ်ာင္းကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ...။ ခု ထိုင္းမွာ အျပင္ထြက္စားလို႔ ေဘာ္ဒါေတြက ဘာစားခ်င္ စိတ္ကေလးမ်ားရွိတယ္လို႔ မျဖစ္ဘူးလား ေမးရင္ က်မက ဟင့္အင္းပဲ။ သူတို႔မွာတာ အကုန္စားတာကိုး။ ဒီေတာ့ သူတို႔က က်မကို ကဲ့ရဲ႕တယ္။ လူဆိုတာ ဘာေလးေတာ့ စားခ်င္လိုက္တာဆိုၿပီး ရွိသင့္တယ္ေပါ့ေလ (သူတို႔ အဆိုအရ Plan ေလးေတာ့ ရွိရမယ္ေပါ့)။ ခက္တာက က်မမွာ အဲလိုကိုမရွိတာ။
ျမန္မာျပည္မွာလည္း က်မက လက္ဖက္ရည္ ေကာင္းေကာင္းကလြဲရင္ ဘာမွမမက္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္ ေကာင္းေကာင္းမရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္သြားရင္ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ညစ္တာေပါ့။ ဒီေလာက္ပဲ။ (ခုလည္း ေတာ္ေတာ္ လြမ္းတယ္)
ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႔ ငါးပိေထာင္းေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ ဒါလည္း မရွိမျဖစ္မဟုတ္ဘူး။ ႀကံဳရင္ေတာ့ စားတယ္။ က်မက ဘာႀကိဳက္ပါတယ္ သိပ္မေျပာတတ္ေပမယ့္ ဟင္းေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ခ်က္တတ္ပါတယ္ (က်မအဲလို ေျပာရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက လံုးဝမယံုဘူး၊ က်မကလည္း မယံုပါေစနဲ႔ဘဲ ဆုေတာင္းေနရတာ)။ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အခ်ိန္ မ်ိဳးဆို ေသခ်ာအခ်ိန္ယူၿပီး ေကာင္းေကာင္းေလး ခ်က္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာလည္း ခပ္ရွားရွားရယ္။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ အရမ္းကို ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ တေယာက္ ရွိတယ္။ သူရွိေနေတာ့ က်မက ေရသာခိုတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုခ်က္စားၿပီဆို က်မက ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနလိုက္ေရာ။ သူက ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ထိ က်မဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူးထင္တာ။ ေနာက္မွ သိသြားၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ နင္က ဘာအသုတ္သုတ္ခဲ့။ နင္က ဘာခ်က္ခဲ့ အဲလို ဗီတိုအာဏာနဲ႔ခိုင္းေတာ့တာ။ ဟိ။
က်မကံေကာင္းတာက သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားေလးေတြထဲမွာလည္း ဟင္းေတာ္ေတာ္ အခ်က္ေကာင္းတဲ့ သူေတြရွိတယ္။ ဝါသနာလည္းေတာ္ေတာ္ပါၾကတာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လည္းဆိုရင္ တခါ က်မတို႔ အိမ္မွာ စားၾကေသာက္ၾကဖို႔ လုပ္ေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္က သူတို႔ဘာမွမလုပ္ဘူး က်မပဲလုပ္ဆိုၿပီး ေပၿပီးေန ၾကတယ္။ က်မကလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးပါဘူး ၾကက္ဥေလးေၾကာ္ေပးမွာပါ အဲဒါ က်မဆီအိုးတည္ထားတုန္း ဆီက်က္တဲ့ အန႔ံလည္း ထြက္လာေရာ ၂ ေယာက္စလံုး မီးဖိုထဲကို ေျပးလာၾကတာ။ ၿပီးလည္း ၿပီးေရာ က်မလက္ ထဲက ေယာင္းမကို သူယူမယ္ ငါယူမယ္နဲ႔ လုၾကေရာ။ အဲလိုေကာင္ေတြ ရွိေနမွေတာ့ က်မက အၿငိမ့္ေပါ့။
ေနာက္က်မက တေယာက္ထဲအတြက္ဆို ဘာမွမယ္မယ္ရရ လုပ္မစားဘူး။ ပ်င္းတယ္။ ေဘးမွာ စားမယ့္သူ ရွိတယ္၊ မခ်က္မျဖစ္ ခ်က္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်က္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ဗိုက္အတြက္ေတာ့ သိပ္မယ္မယ္ရရ လုပ္မေနဘူး။ အဲဒါကို ျဖစ္သလို လို႔ ေျပာရင္ ျဖစ္သလိုေပါ့ေလ။ ဟင္းခ်က္ရမွာထက္ ၿပီးသြားရင္ ရွင္းလင္း ေဆးေက်ာရမွာ ပိုမလုပ္ခ်င္ဘူး (ဂလို မိန္းမပီသတာ)။ အစားတလုပ္အတြက္ အပင္ပမ္းခံတဲ့သူေတြကိုလည္း အံ့ၾသတယ္။ အံ့ၾသေပမယ့္ ေရလည္ခ်ီးက်ဴးတယ္။ ေလးစားတယ္။ ဂုဏ္ျပဳတယ္၊ မွတ္တမ္းတင္တယ္၊ ေက်းဇူး တင္တယ္ (အဲလိုမေျပာရင္ ေခၚမေကၽြးေတာ့မွာစိုးလို႔)။ သူမ်ားက တကူးတက ခ်က္ၿပီးေခၚေကၽြးရင္ေတာ့ သိပ္ျငင္းေလ့မရွိပါဘူး။ အခင္မင္ ပ်က္မွာစိုးလို႔ပါ။
က်မဘဝမွာ ျဖစ္သလိုဆိုတဲ့ အခ်ိန္တခ်ိန္ေတာ့ ႀကံဳဖူးတယ္။ အစ္ကိုတေယာက္ ဂႏၶမာပန္းေတြ စိုက္တဲ့ ကာလေပါ့။ အဲတုန္းက သူ႔ကိုသြားကူရင္း စိုက္ခင္းမွာပဲ သူတို႔နဲ႔တူတူ စားၾကတာ။ ရွိတာေလးကို ႀကံဳတဲ့သူက ခ်က္ေပါ့ေလ။ က်မအစ္ကိုႀကီးက ခ်က္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ညဘက္ ဖားေတြ ႐ိုက္လာေရာ။ အဲဒါကို အစ္ကိုႀကီးက ခ်က္တာ။ ဆီမရွိလို႔တဲ့ ... အေျပးခ်န္ပီယံ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ လိမ္းတဲ့ မုန္ညင္းဆီေတြ ထည့္ခ်က္ေရာ(သူ႔စိတ္ကူးထဲ ဆီဆို ဘာဆီျဖစ္ျဖစ္ရၿပီ ထင္ပံုရပါတယ္)။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ စားမလဲ။ မုန္ညင္းဆီနံ႔ နံေစာ္ေနတဲ့ ဖားသားဟင္းကို ၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး ဗိုက္ေတြကဆာ ...၊ ထမင္းေတြခ်ည္း ေလြးရေတာ့တာ။ ေၾသာ္ ... ငါ့ချမာ ျဖစ္သလို စားေနရပါလား လို႔ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေတြးမိခဲ့ပါရဲ႕ ....။
သူမ်ားေတြလုပ္သလို ဆက္ tag ၾကည့္ဦးမွ ... ဟိ။ ကိုင္းလာေရာ့လဟယ္။ ၁။ အာရဲေဖ (ရြာမွာအဲလိုပဲေခၚတယ္ စိတ္မရွိနဲ႔) က ညီမေလး ဆုမြန္ ...နဲ႔ ၂။ ေဂၚဇီလာလိုလို ပုတ္သင္ညိဳလိုလို ေအာ္တတ္တဲ့ ေမာင္ေလး အန္ဒီ တို႔ေရ ... ေရးလိုက္စမ္းကြဲ႔ ျဖစ္သလို။
Tuesday, September 30, 2008 | Labels: tag | 3 Comments
စာအုပ္အညြန္း ၁
ဖတ္ၿပီးသားလူေတြနဲ႔ ခံစားခ်က္ခ်င္း ရွယ္ခ်င္ပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူေတြအတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီးညႊန္းပါမယ္။ အီးဘြခ္အေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္အေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ဖတ္ၾကည့္ ေစခ်င္ပါတယ္။ စိတ္သေဘာေတြေတာ့ တိုက္ဆိုင္ခ်င္မွ တိုက္ဆိုင္မယ္ေပါ့ေလ။
ေတာ္တီလာဖလက္
ေတာ္တီလာဖလက္
အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ရဲ႕ မွန္ေဆာင္အေပၚဆံုးထပ္ Drawing ခန္းမွာ ပံုဆြဲၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ က်မကို ကိုေအာင္ျမင့္ေဇာ္က စာအုပ္တအုပ္လွမ္းေပးတယ္။ “ဒီစာအုပ္ဖတ္ၾကည့္ ေကာင္းတယ္” ဆိုလို႔ လွမ္းယူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … ပန္းခ်ီစံတိုး မ်က္ႏွာဖံုးေလးနဲ႔။ “တို႔ဘဝ တို႔ကမၻာ” တဲ့။ ဘာသာျပန္တဲ့သူက ေမာင္ထြန္းသူ။ မူရင္းစာအုပ္ နာမည္က Tortilla Flat ။ ေရးသူ John Steinbeck။
အမွာစာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ကတည္းက တျခား ဂၽြန္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ ဝတၳဳေတြနဲ႔ မတူပါလား ဆိုတာ သြားေတြ႔ျပီး ဝတၳဳေလးကို စဖတ္မိပါတယ္။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ က်မကို ဆြဲေခၚသြား လိုက္တာ လက္က မခ်ခ်င္ေအာင္ပဲ။ အဲဒီညက က်မရဲ႕ အျပင္ေဆာင္ (ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းနား က အိမ္ခန္းေလး တခန္းကို ငွားေနတာ) ေလးမွာ သေဘာေကာင္းတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ကို အားနာတာနဲ႔ စာအုပ္ကေလးကို မပိတ္ခ်င္ပိတ္ခ်င္ ပိ္တ္ၿပီး မီးပိတ္ အိပ္လိုက္ရေပမယ့္ စာအုပ္က က်မကို ေကာင္းေကာင္းဆြဲေဆာင္ေနေတာ့တယ္။
မနက္က်ေတာ့ ေက်ာင္္းသာသြားေနရ စိတ္ထဲမွာအဲဒီစာအုပ္ပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်ေနၿပီ။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ဒင္နီရယ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ပီလြန္ရယ္ …. ပက္ဘလိုရယ္ က က်မကို ေကာင္္းေကာင္း ေႏွာင့္ယွက္ေနၿပီ။ စာသင္ေတာ့လည္း စာက စိတ္ထဲမဝင္။
အရက္မူးၿပီး ေသာင္းက်န္းလို႔ ေထာင္တလက်သြားတဲ့ ဒင္နီရဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ အပ်င္းေျဖနည္းက အပလိုင္း မကၠင္းနစ္ ပုစၥာေတြကို သေရာ္လိုသေရာ္၊ ျမန္မာစာ သံခိပ္ေတြထဲ ဝင္ေႏွာင့္လို ေႏွာင့္၊ ပံုဆြဲေတာ့လည္း စေကးခ်မရ … လိုတဲ့ပံုကမထြက္နဲ႔ …။ ၾကည့္ေလ ..
ဒင္နီသည္ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေသာ နည္းတခုကိုတီထြင္၍ ကစားျပန္သည္။ သူသည္ ၾကမ္းပိုးႀကီးႀကီး တေကာင္ကို ဖမ္းကာ နံရံတြင္ကပ္၍ ဖိသတ္လိုက္ၿပီး ခဲတံတေခ်ာင္းျဖင့္ ၾကမ္းပိုးအေသေကာင္ကိုပတ္၍ စက္ဝိုင္းတခု ဆြဲသည္။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ကေလာက္ ဟု အမည္ေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၾကမ္းပိုးတ ေကာင္ၿပီးတေကာင္ ဖမ္းကာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ျမဴနီစီပယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ နာမည္မ်ားကို ေပးသည္။
မၾကာမီမွာပင္ နံရံတခုေပၚ၌ ဖိသတ္ၿပီး ကပ္ထားေသာ ၾကမ္းပိုးအေသေကာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လာ သည္။ ၾကမ္းပိုး တေကာင္ခ်င္းစီကို ၿမိဳ႕ထဲမွ အရာရွိႀကီးမ်ားႏွင့္ သူေဌးႀကီးမ်ား၏ အမည္ေပး သည္။ သူသည္ ထိုၾကမ္းပိုး အေသေကာင္မ်ားတြင္ နားရြက္မ်ားႏွင့္ အၿမီးမ်ား ဆြဲေပးသည္။ ႏွာေခါင္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႀကီးမ်ား တပ္ေပးသည္ တဲ့။
အဲဒီစကားလံုးေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈဒဏ္ကို က်မဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ေက်ာင္းကို ေန႔တဝက္ ေျပးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ီတီအိုင္လိုေက်ာင္းမ်ိဳးက အခ်ိန္မေျပးသင့္ဘူးေလ။ ပထမႏွစ္ စာကလည္း ႀကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ တခ်ိန္ပ်က္တာနဲ႔ စာေတြ နားမလည္ေတာ့တာ။
ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး က်မအရမ္းကို ဆက္သိခ်င္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ အခန္းက်ဥ္း ေလးထဲျပန္ေရာက္ .. စာအုပ္ကို အဆံုးထိ မၿပီးမခ်င္း မထတမ္း ဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ စာအုပ္ ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ အရင္ဆံုးျဖစ္ေပၚတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ တျခားဝါသနာတူ တေယာက္ေယာက္ကို အရမ္းေပးဖတ္ခ်င္မိတာပါပဲ။
မြန္ထေရးဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕က ေတာ္တီလာဖလက္ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးထဲက လူရမ္းကား သူငယ္ ခ်င္းတစုရဲ႕ အစြမ္းကုန္ ရမ္းကား၊ ဆိုးသြမ္း၊ မိုက္မဲ၊ လူလည္က်မႈေတြကို စာေရးသူက ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ သ႐ုပ္ ေဖာ္ထားတာပါ။ မူရင္းစာအုပ္ကို မဖတ္ဖူးတဲ့အတြက္ (ဖတ္လည္း ဖတ္ႏိုင္မယ္မထင္) မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ဆရာေမာင္ထြန္းသူရဲ႕ ဘာသာျပန္ လွပႏိုင္နင္းမႈေၾကာင့္ စကားလံုးတိုင္းက က်မရင္ကိုၿငိၿပီး ဝါသနာတူ စာဖတ္သူခ်င္းကုိ လက္တို႔ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတာပါ။
ဘာသာျပန္စာအုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေရးအသားဘာညာ က်မမွာေျပာစရာသိပ္မရွိပါဘူး။ က်မ ေျပာခ်င္တာက ဒီစာအုပ္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းပါ။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ ေကာင္ေတြက က်မသူငယ္ခ်င္း ေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ရင္းႏွီးသြားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ ဟိုး အနိမ့္ဆံုးဆိုတဲ့ လူတန္းစားတရပ္အေၾကာင္း စာေရးသူက မခ်န္မဝွက္ေရးသားထားရာမွာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကိုလည္း ေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ျပထားလို႔ ဒီစာအုပ္ထဲက ဒင္နီတို႔ ပီလြန္တို႔ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးတို႔ဆိုတာ က်မတို႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲက လူေတြျဖစ္ျဖစ္ သြားပါတယ္။
လူဆိုတာမ်ိဳးက အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားတယ္မဟုတ္လား။ တခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တခုခုကို မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေလးကေတာ့ ေပးလိုက္ရမွေလ။ ဥပမာ - က်မေပါ့။ စာမေရး ခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာ ပ်င္းလို႔ မေရးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္သူကမွလည္း မေမးရပါဘဲ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကို တေနကုန္ ႏွိပ္တာ မေကာင္းဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ဒီေလာက္အၾကာႀကီး မထိုင္ သင့္ ဘူးလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ အ ေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ ႐ုပ္ရွင္ေလးဘာေလးၾကည့္မွ။ အဲလိုအေၾကာင္းျပၿပီး အေခြထိုင္ၾကည့္ တာေလ။ (မမိုးခ်ိဳလိုေပါ့)။
ထမင္းခ်က္ဖို႔ပ်င္း၊ အျပင္ထြက္ဝယ္ဖို႔ပ်င္းတာနဲ႔ပဲ ညေနစာဆိုတာ အမ်ားႀကီးစားသင့္တာ မဟုတ္ဘူး လို႔အေၾကာင္းျပၿပီး ရွိတဲ့ ဂ်ဳ႕စ္ေလးတခုခုပဲေသာက္ၿပီး ေနခ်င္ေန (ႀကံဳရင္ ေတာ့ ညေနစာေတြဘာေတြ မသိဘဲ တၿဖဲႏွစ္ၿဖဲ အုပ္ခ်င္အုပ္ၿပီးေတာ့)။ အဲလို အေၾကာင္း ျပခ်က္ေတြက သူမ်ားကိုတင္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လိုရာဆြဲလုပ္တဲ့သေဘာကို ဒီစာအုပ္ထဲမွာ အစ အဆံုး ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒင္နီ႔မွာ အဖိုးအေမြေပးခဲ့တဲ့ အိမ္ ၂ လံုးရွိပါတယ္။ တလံုးမွာ သူေနတယ္ ေနာက္တလံုးကို သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ပီလြန္က တလ ၁၅ ေဒၚလာနဲ႔ငွားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၀ ေဒၚလာဆစ္လိုက္ ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒင္နီက မေလွ်ာ့ႏိုင္လို႔ ညည္းညည္းညဴညဴနဲ႔ သေဘာတူလိုက္တာပါ။ ဒီထက္မကေတာင္းလည္း ပီလြန္က သေဘာတူဖို႔ အဆင္သင့္ဆိုပဲ။
ဒင္နီ႔ဘက္က အိမ္လခရရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထား မထားႏွင့္ ပီလြန္႔ဘက္မွ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ သတ္မွတ္ထားသည့္ အိမ္လခကို မွန္မွန္ေပးသြင္းရန္ ရည္ရြယ္ျခင္း ရွိ၊ မရွိ ဟူေသာ အခ်က္ကို မူ ေျပာရခက္သည္။ အကယ္၍ သူတို႔ ၂ ေယာက္သည္ တေယာက္ကအိမ္လခကို ေတာင္းၿပီး တေယာက္က အိမ္လခကို ေပးခဲ့သည္ရွိေသာ္ ၂ ေယာက္စ လံုး စိတ္ညစ္ၾကရမည္ ျဖစ္၏။
ဒါေပမယ့္ ပီလြန္က ဒင္နီ႔အိမ္လခကို ေပးခ်င္လြန္းလို႔ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံပါတယ္။ သူ ငါးဗိုက္ခြဲ တဲ့ အလုပ္ကို သြား လုပ္တာ ၂ ေဒၚလာရလာတယ္။ ဒီ ၂ ေဒၚလာကို ဒင္နီ႔ကိုသြားေပးရင္ ဒင္နီ ေပ်ာ္သြားမယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပ မယ့္ (အေၾကာင္းျပခ်က္ကလာၿပီ) အဲလိုေပးလိုက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း မခင္မင္ရာေရာက္မယ္၊ ေစာ္ကားသလို ျဖစ္မယ္။ ၂ ေဒၚလာအစား ဝိုင္ ၂ ဂါလန္ ဝယ္ေပးလိုက္ရင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တူတူလည္းေသာက္လို႔ရမယ္ အခင္ အမင္လည္း မပ်က္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတာနဲ႔ ဝိုင္ ၂ ဂါလန္ပဲ သြားဝယ္လိုက္ ေတာ့တယ္။ အဲဒီဝိုင္ေတြ နဲ႔အတူ ဒင္နီ႔ အိမ္ဘက္သြားေနတဲ့ ပီလြန္႔ရဲ႕စိတ္ေတြက အရမ္းကို ၾကည္လင္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ တခုခု လုပ္ေပးႏိုင္ၿပီဆိုတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ ဝိဥာဥ္ဟာ အရမ္းကို စင္ၾကယ္လြန္းလို႔ ခါတုိင္းေဟာင္ေနက် ေခြးကေတာင္ သူ႔ကို မေဟာင္ဘူး ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲက ဝိုင္ပုလင္းေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္က နင့္လာတယ္။ လက္ေတြ ေေညာင္း လာၿပီ။
သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ဒင္နီ႔အိမ္ဘက္ကုိ ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကေတာ့ အေတြး တမ်ိဳး ေပါက္လာတယ္။ ဒီဝိုင္ ၂ ဂါလန္ကို သူတေယာက္ထဲ ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို ျပင္လိုက္တယ္။ တျခားဘက္ကို လွမ္းလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ပက္ဘလို ေပၚလာေတာ့ တာ ပါပဲ။ သူတေယာက္ထဲ ေသာက္ မယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ကူးထားတာဆိုေပမယ့္ သူ႔ဝိုင္ပုလင္းေတြကို ဖြက္ခ်ိန္မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပက္ဘလို႔ကို ခြဲတိုက္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပက္ဘလိုက ငန္းတေကာင္ ခိုးလာတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ …
ပီလြန္သည္ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း တည္းဟူေသာ မေကာင္းစိတ္မွ လြတ္ေျမာက္ သြားသည္။ သူဝယ္လာ သည့္ဝိုင္ကို ဒင္နီထံ ယူမသြားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း သူသည္ ပက္ဘလိုကို သူ႔အိမ္သို႔ လိုက္၍ ဝိုင္ေသာက္ရန္ ဖိတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။
သူတို႔ ၂ ေယာက္ဝိုင္ေသာက္တာကလည္း စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ “ႂကြက္တြင္းကို ေရေလာင္းၾကစို႔” ဆိုၿပီး စဖြင့္လိုက္တာမွာ …
ပထမပုလင္း ကုန္သည့္အခါတြင္မူ မေရမရာႏိုင္လြန္းလွေသာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမႈမ်ား ဝင္လာသည္။ ဒုတိယ ပုလင္း၏ လည္ပင္းေအာက္နားအထိ ေလ်ာ့သြားေသာအခါ စိတ္ပ်က္ျခင္း အားေလ်ာ့ျခင္း ေတြေဝေငးေမာ ျခင္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ ထပ္၍ ေလ်ာ့သြားသည့္အခါ အလြန္စိတ္ပါလက္ပါ သီခ်င္း ဆိုမိၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ လက္တလံုး ေလ်ာ့သြားသည့္အခါမူ လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ သီခ်င္းတိုင္းကို ဟုိတစ သည္တပိုင္း ဆိုမိၾက ျပန္သည္။ အရက္ ၂ ဂါလန္၏ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္စဥ္သည္ ဤေနရာ အေရာက္တြင္ ရပ္သြား သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ မေသခ်ာ မေရရာ ႏိုင္လြန္းလွသည္။ စည္းကမ္းတက်ႏွင့္ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည့္ အေနအထား မရွီေတာ့။ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ႏွင့္ ဘာမဆို ျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေနအထားသို႔ ဆိုက္ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ပီလြန္က သူဒင္နီ႔ဆီက ငွားထားတဲ့အိမ္ကို ပက္ဘလို႔ကို ၁၅ ေဒၚလာနဲ႔ ဆက္ငွားဖို႔ ဆြဲ ေဆာင္ပါတယ္။ သူ႔အိပ္ရာကလြဲလို႔ က်န္တဲ့တအိမ္လံုးမွာ ေနႏိုင္တယ္ ေပါ့ေလ။ သူဆြဲေဆာင္ပံုကေတာ့ တ ကယ္လို႔မ်ား ပက္ဘလိုဆီကို လူတေယာက္ေယာက္က စာထည့္ ခ်င္တယ္ဆိုရင္ စာကိုအလြယ္တကူ ထည့္ႏိုင္ဖို႔ ေနရပ္လိပ္စာတခု ရသြားႏိုင္တယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပက္ဘလိုကလည္း အိမ္ကိုငွားဖို႔သေဘာတူတယ္။
ပီလြန္သည္ အလြန္စိတ္လက္ ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်သည္။ ဒင္နီကို ေပးရမည့္ အိမ္ လခ ေႂကြးမ်ား သူ႔ပုခံုးေပၚ၌ မည္မွ်ေလာက္ထိ ပိလာမည္ကို သူလံုးဝသတိ မထားမိေပ။ သူ ေသခ်ာေပါက္ နားလည္ထားသည့္ အခ်က္တခ်က္ေတာ့ ရွိသည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္ ပက္ဘလိုက ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္လခ ေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္၏။ ထိုအခ်က္ အတြက္ သူစိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း မျဖစ္ေပ။ အကယ္၍ ဒင္နီက အိမ္လခ ေတာင္းခဲ့ ပါမူ ပီလြန္အေန ျဖင့္ ပက္ဘလိုဆီက အိမ္လခ ရတဲ့အခါက်မွ ေပးမယ္ ဟု ေျပာႏိုင္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ဒီလိုနဲ႔ ပီလြန္ငွားေနတဲ့ ဒင္နီ႔အိမ္မွာ လူတေယာက္ၿပီး တေယာက္ တိုးလာခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး ထဲမွာ ဆရာႀကီး ကေတာ့ ပီလြန္ေပါ့။ ေနာက္တေယာက္က ဂ်ီးဆပ္ေမရီယာေကာ္ရန္ကို။ သူလည္း ပီလြန္႔အိ္မ္ေပၚဒီလိုနည္းနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အိမ္ပိုင္ျဖစ္ တဲ့ ဒင္နီ႔ကိုေတာ့ အလြန္ဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္။ ဒင္နီ တေယာက္ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္တဲ့ မစၥက္ ေမာ္ေရး ဆိုတဲ့ အဖြားႀကီးတေယာက္နဲ႔ ၿငိေနၿပီဆိုတာ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ စိတ္ပူ ၾကတယ္။ သူတို႔စိတ္ပူပံုက ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ။ မစၥက္ေမာ္ေရးနဲ႔ ဒင္နီႀကိဳက္ ေနၿပီဆိုေတာ့ သူက ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးအတြက္ ခ်ိဳခ်ဥ္ဘူး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘက္ကို လွည့္လာၿပီ။ အိမ္လခနည္းနည္းေလာက္ရရင္ ေကာင္းမယ္ ေပါ့ေလ။
အဲဒီမွာ သူတို႔က ဒင္နီ႔ကို စိတ္နည္းနည္းခုသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီေကာင္က သူငယ္ ခ်င္းေတြကို မိန္းမ ေလာက္မွ အေလးမထားတဲ့ေကာင္ေပါ့။ ဒီတခါေတြ႕ရင္ ဂ်ဴးအိုႀကီးလို႔ ေခၚမယ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ေျပာရင္း နည္းနည္း စကားကလြန္လာတယ္။ “ဒီအေကာင္ ငါတို႔နဲ႔ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး၊ သူငတ္္ေနရင္ ငါတို႔က ေကၽြးရတယ္၊ သူ႔မွာဝတ္စရာ မရွိရင္လည္း ငါတို႔ကေပးရတယ္” ပီလြန္က အဲလိုေျပာေတာ့ ပက္ဘလိုက “ငါတို႔က ေပးခဲ့ေကၽြးခဲ့တာ ဘယ္တုန္းကလဲ” လို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေမး တယ္။ အဲဒီမွာ ပီလြန္ ျပန္ေျပာတဲ့စကားက ေတာ္ေတာ့္ကို အဓိပၸာယ္ရွိတယ္ …
“ငါတို႔လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ေပးတာေပါ့ကြာ မင္းကလည္း။ ငါဆိုလိုတာက သူ႔မွာ လည္းလိုေနတယ္။ ငါတို႔မွာလည္း ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ ေျပာတာ။ ဒီမွာ ပက္ဘလို ငါတို႔က အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးေတြပါကြာ။ အခုေတာ့ ဒီေကာင္က ဟို မြတ္တား အိုမႀကီးကို ခ်ိဳခ်ဥ္တဘူး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာနဲ႔ပဲ သူငယ္ ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ေအာင္ လုပ္တယ္။ တို႔အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ခင္မင္မႈကို ေျမႀကီးေပၚခ်ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေျခ ပစ္တာပဲကြ” တဲ့။
အဲဒီမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေလးတခုကို ပက္ဘလို႔ဆီက ၾကားလိုက္ရတယ္။“ခ်ိဳခ်ဥ္ဆိုတာ လည္း လူေတြနဲ႔ တည့္တဲ့အစာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်ံဳပုတ္ထဲက လက္တ ဖက္ ထြက္လာတယ္။ လက္ရဲ႕ေဘး မွာေတာ့ ဂါလန္ဝက္ေလာက္ က်န္ေသးတဲ့ ဝိုင္ …..။ အဲဒီလက္ပိုင္ရွင္က ဂ်ီးဆပ္ေမရီယာေပါ့။
သူတို႔က သူငယ္ခ်င္းကို တကယ့္ကိုေစတနာရွိတာ။ တကယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းအတြက္ လုပ္ေပး ခ်င္ၾကတာ။ လုပ္လည္း လုပ္ေပးၾကတာ။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့။ လုပ္ေပးရင္းနဲ႔ လက္ထဲ တခုခု ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေလာဘစိတ္ကေလးေတြ ဝင္လာတတ္တယ္။ မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါလူပဲ မဟုတ္လား။ ေလာဘစိတ္ ဝင္ လာတာကို အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖုန္းဖိ ၾကတယ္။ အဲဒါလည္း လူပီသတာပဲ မဟုတ္လား။
ပီလြန္တို႔ေနတဲ့ အိမ္ကေလးက တရက္ သူတို႔အမူးလြန္ေနတုန္း ထြန္းထားတဲ့ ဖေရာင္းတိုင္က တဆင့္ မီးေလာင္သြားပါေတာ့တယ္။ ျပာပံုပဲက်န္တဲ့ အထိကိုေလာင္သြားတာပါ။ အဲဒါကို ဒင္နီက ေမးတယ္။ မီးဘယ္ကစေလာင္တာလဲတဲ့ ပီလြန္က ေျဖတယ္ “ငါတို႔လည္း မသိဘူး တုိ႔ကို မုန္းေနတဲ့ ရန္သူေတြ ရွိခ်င္ရွိမွာ။ ငါကေတာ့ ဒီကိစၥမွာ ဘုရားသခင္ေတာင္ ပါခ်င္ပါေန မယ္ ထင္တယ္” တဲ့။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အခင္အမင္မပ်က္ ေနသြားႏိုင္ၾကတာပါပဲ။ အိမ္တလံုး မီးေလာင္သြားေတာ့ လည္း သူတို႔အားလံုး ဒင္နီ႔အိမ္ေပၚတက္ေနလို္က္ၾကတာေပါ့။ ဒင္နီက ခြင့္လြတ္ၿပီး သူတို႔ကိုလက္ခံတယ္ဆိုေတာ့ ပီလြန္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ သူ႔အေနနဲ႔ ဒင္နီ႔ဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ ေနရတာဆိုေတာ့ ဧည့္ သည္ ျဖစ္သြားၿပီ အိမ္ငွား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္လခအတြက္ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ီးဆပ္ေမရီယာရဲ႕ အဆင္ခ်င္ ကင္းမဲ့တဲ့ ကတိေၾကာင့္ေတာ့ ပီလြန္ နည္းနည္း စိတ္ညစ္သြားတယ္။ “ေဟာဒီ အိမ္ထဲမွာ ဒင္နီ အ တြက္ အစားအစာ အၿမဲတမ္း ရွိေနေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ တာဝန္ကို ငါတို႔က ယူမွာေပါ့။ ငါတို႔က ငါတို႔ သူ ငယ္ခ်င္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မငတ္ေစရဘူး” လုိ႔ ဂ်ီးဆပ္ေမရီယာ က က်ံဳးဝါး လိုက္လို႔ပါ။
ပီလြန္ႏွင့္ ပက္ဘလိုက အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကတိစကားက ေျပာၿပီးေနၿပီ။ အလြန္လွပၿပီး အလြန္ ရက္ေရာေသာ စကားျဖစ္ပါ၏။ ဤစကားမ်ိဳးကို မည္သူ ကမွ် ဖ်က္ဆီးႏိုင္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုစကားကို ေျပာအၿပီးတြင္ ေျပာသူ ဂ်ီးဆပ္ ေမရီယာကိုယ္တိုင္ သူ႔စကား၏ အတိုင္းအတာ ပမာဏကို ေကာင္းစြာနားလည္ ေနသည္။ သူတို႔ အဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္စရာဆို၍ တခုတည္းသာ ရွိေတာ့၏။ တျခားမဟုတ္။ အခု ဂ်ီးဆပ္ ေမရီယာ ေျပာလိုက္သည့္ စကားကို ဒင္နီ ေမ့သြားရန္ပင္ ျဖစ္သည္။
ပီလြန္က တေယာက္ထဲ ခက္ၿပီလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ “ငါတို႔ကတိ ျပဳတယ္ ဒင္နီ” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ ပင္လယ္ဓားျပကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေတာ့တယ္။ လူႀကီး ခႏၱာကိုယ္နဲ႔ ကေလး စိတ္ ပင္လယ္ဓားျပ။ ေခြးေတြနဲ႔ အတူေနၿပီး ၾကက္ၿခံေဟာင္း တခုထဲ မွာ အိပ္တဲ့ ပင္လယ္ဓားျပ။ ေတာ ထဲ ထင္း ေခြၿပီး ေရာင္းစား၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြက ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြေတာင္းစား၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံ ၂၅ ဆင့္ ကို ေန႔ တိုင္း စုတဲ့ ပင္လယ္ဓားျပကို စ သတိထားမိတာက ဆရာႀကီးပီလြန္ပါ။ စစျခင္းမွာေတာ့ သူက ပင္လယ္ ဓားျပ စုေနတဲ့ ၂၅ ဆင့္ေပါင္းမ်ားစြာကို စိတ္ဝင္စားၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပဟာ ေသသြားတဲ့ သူ႔ေခြးအတြက္ ရည္စူးၿပီး ေရႊဖေရာင္းတိုင္စင္တစင္ကို ဘုရားေက်ာင္းကို လွဴဖို႔ ေငြစုေနတယ္ ဆို တာ သိသြားေတာ့ အဲဒီေငြေတြကို သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ဝုိင္းၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
သူတို႔နဲ႔အတူ ပင္လယ္ဓားျပလာေနေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပရွာလာတဲ့ စားစရာေတြကိုပါ အဆင္သင့္ စားေန ႏို္င္ တယ္။ ပင္လယ္ဓားျပကလည္း သူ႔မွာ သိပ္ခင္တဲ့၊ အားကိုးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ရွိေနပါလား ဆိုတာေတြးၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ အဲဒီအခန္းေလးေတြကေတာ့ ဒင္နီတို႔ တသိုက္ရဲ႕ ဗ႐ုတ္သုတ္ခေတြၾကားက ၾကည္ႏူး စရာေတြေပါ့။
သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ဒင္နီ႔ကိုေတာ့ အေတာ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒင္နီ႔ကိုဆို အရမ္းကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကတယ္။ ဒင္နီ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ ၿငိေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ ကယ္ထုတ္ၾကတာမ်ား ေတာ္ေတာ္ ေလးကို စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ေအာင္ျမင္ ၾကတယ္။ ဒင္နီီအေနနဲ႔လည္း ေက်ေက် နပ္နပ္ လက္ ခံတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲက အေရးႀကီးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္ကေတာ့ ေတာ္ရဲလီးပါ။ သူက ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္ရဲ႕ အရက္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္။ ဒင္နီတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ဟာ ေတာ္ရဲလီးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ကင္းလို႔မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေတာ္ရဲလီးက ဝိုင္ကို မတန္တဆေစ်းယူတယ္လို႔ ယူဆတဲ့ အတြက္ လံုးဝလည္း မေက်နပ္ဘူး။ အဆင္သင့္ရင္ သင့္သလို သူတုိ႔လက္စားေခ်ေလ့ရွိတယ္။
သူတို႔ထဲမွာ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးဆိုတာ တေယာက္ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္က ဒင္နီ႔အိမ္ေပၚ တက္ေနၿပီး ဒင္နီ႔ရဲ႕ ေစာင္ကိုခိုးေရာင္း၊ ပင္လယ္ဓားျပရဲ႕ ပိုက္ဆံကိုခိုးတဲ့သူ။ သူ႔ကို ပီလြန္ ဆံုးမပံုကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေသသပ္တယ္။ ကမ္းစပ္မွာ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက အေသ ေကာင္ တေကာင္လို အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သူ႔ရဲ႕ သကၠ လပ္ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ၿပီးေတာ္ရဲလီး မိန္းမဆီမွာ အရက္နဲ႔ သြားလဲတာ။ (အဲဒီမွာလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ကေလးနဲ႔ပါ။ ငါတို႔က ဒီလို ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ဝတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေစာင္ကိုခိုးတဲ့ သူခိုးက ဒီလို အေကာင္းစား ေဘာင္းဘီဝတ္ေနရတယ္ ေပါ့ေလ။ မတရားဘူးေပါ့)
ဒါေပမယ့္ ေတာ္ရဲလီးမိန္းမက ေဘာင္းဘီနဲ႔ မတန္တဆ လဲေပးလိုက္တဲ့ ဝိုင္က နည္းေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ ပီလြန္ ဒီလိုစဥ္းစားျပန္တယ္။ ဒီေတာ္ရဲလီးဆိုတဲ့လူက အၿမဲ သူတို႔ကိုႏွိမ္တယ္။ ခုေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ေဘာင္းဘီ မပါဘဲေနေနရၿပီ။ ဒါေတာ္ရဲလီးရဲ႕ အျပစ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ သူက ေနာက္ေဖးတန္းမွာလွမ္းထားတဲ့ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးရဲ႕ ေဘာင္းဘီကို အသာျပန္႐ုတ္လာခဲ့ တယ္။ ပီလြန္႔အေနနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ေကာင္းမႈတခုလုပ္ ေပးလိုက္ ရသလို ခံစား လုိက္ရၿပီ …။ ေဘာင္းဘီယူလာေပးတဲ့ ပီလြန္႔ကိုေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကလည္း ေက်းဇူးေတြ တင္လို႔။
သူတို႔လူသိုက္က သနားတဲ့ စိတ္လည္းရွိၾကတယ္။ ကေလးအေဖ တပ္ၾကပ္ကေလး တေယာက္ကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကိုလည္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေပး ၾကတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကေလးေတြ အမ်ား ႀကီးနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာပါ။ ပဲ ပံုမွန္စားရမွ အသက္ရွင္မယ့္ အေနအထားရွိတဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ အဲဒီႏွစ္က ပဲခင္းေတြ ပ်က္လို႔ ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မွာ။ အဲဒါကို ၾကားတဲ့ ဒင္နီတို႔ လူသိုက္က ျဖစ္ေအာင္ကူညီေပးၾကပါတယ္။
ထိုညက လူရိပ္ေလးခုသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ားကို ထမ္း၍ ကုန္ေလွာင္႐ံုအနီးမွ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထိုအရိပ္မည္းမည္း ေလးခုဆီမွ တေဟာေဟာ တဟဲဟဲ ျမည္ေနေသာ အသက္ရွဴသံ မ်ားကို ၾကားႏိုင္ေလာက္၏။ ထိုညက မနက္သံုးနာရီ ထုိးခန္႔တြင္ အိမ္ေနာက္ေဖး တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရသျဖင့္ တီရီဆီနာ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးလာသည္။ ဘယ္သူလဲ ေအာ္ေမးသည္။ အေျဖမရ။ သို႔ေသာ္လည္း အလြန္ေလးပံု ရေသာပစၥည္းထုပ္ ေလးထုပ္ခ်သံ ကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ ပစၥည္းထုပ္ခ်လိုက္တိုင္း တအိမ္လံုး သိမ့္ကနည္း လႈပ္သြားသည္ ကိုလည္း သူသတိထားမိသည္။ သူသည္ ဖေရာင္းတိုင္တတိုင္ကို ကျပာကရာထြန္းကာ ဖိနပ္ ပင္မစီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးသြားသည္။ မီးဖို ေခ်ာင္ထဲတြင္ နံရံကိုမီ၍ ေထာင္ထားေသာ ေပါင္တရာဝင္ ပဲအိတ္ေလးအိတ္ …။
….. ထိုအခ်ိန္တြင္ တီရီဆီနာသည္ မလြဲႏိုင္မမွားႏုိင္သည့္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ သူ႔တြင္ ကေလးတေယာက္ ကုိယ္ဝန္ရွိဦးေတာ့မည့္ အေျခအေနကို အတိအက် သိေနၿပီးျဖစ္၏။ သူသည္ ပဲတခြက္ကိုခပ္၍ အိုးထဲထည့္ရင္း က ထိုကေလး၏ အေဖသည္ ဒင္နီ၏ သူငယ္ခ်င္း မ်ားထဲမွ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္မည္ကို အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ၍ စဥ္းစားေတြးေတာလွ်က္ ရွိေလသည္။
ေနာက္ဆံုးအခန္းကေတာ့ အထြတ္အထိပ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္နီးပါးျဖစ္ၿပီး အိမ္ကထြက္ေျပး၊ အိမ္ကပစၥည္းေတြခိုးေရာင္း၊ ေနာက္ဆံုး အိမ္ကိုပါ ဝိုင္နဲ႔ လဲေသာက္ဖို႔ထိ ႀကံစည္တဲ့ ဒင္နီ႔ကို သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး သီးခံခြင့္လႊတ္ၾက ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒင္နီက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပံုမွန္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ဒင္နီ႔ခမ်ာ ပံုမွန္မျဖစ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဘာကိုမွ စိတ္ မဝင္စားႏိုင္ဘဲ စိတ္ဓာတ္က် ေနတဲ့ ဒင္နီီီီီီီီီီီီီီီီီ႔ကို သူငယ္ခ်င္းတသိုက္က ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ပါတီပြဲတပြဲ က်င္းပ ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ အဲဒီပါတီပြဲဟာ ေတာ္တီလာဖလက္မေျပာနဲ႔ မြန္ထေရးၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လံုး မွာေတာင္ အႀကီးက်ယ္ အခန္းနားဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ရသတဲ့။
အဲဒီပါတီပြဲမွာ ဒင္နီတေယာက္ အေသာင္းက်န္းလြန္ၿပီး ေလာကႀကီးကိုစြန္႔ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ စစ္သားေဟာင္း တဦးျဖစ္ ခဲ့တဲ့အတြက္ သူ႔အသုဘကို စစ္အခန္းအနားနဲ႔ က်င္းပတာပါ။ အဲဒီအသုဘမွာေတာ့ သူ႔ကိုသိပ္ ခ်စ္တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မပါဝင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူတို႔မွာ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္း မရွိဘူးေလ။ သူတို႔အတြက္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ဂုဏ္ငယ္မွာကို မလိုလားၾကဘူးေပါ့ (ဒါကေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး)။ သူတို႔အဝတ္ေတြက မေကာင္း ႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး ပါတီပြဲညက ေသာင္းက်န္းထားလို႔ စုတ္ၿပဲေနတာ။ ဒင္နီ႔အသုဘကို လုိက္မပို႔မယ့္ သူဆိုလို႔ တေယာက္မွ မရွိတဲ့အတြက္ သူမ်ားအဝတ္ကို ငွားဝတ္ဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူတို႔ရပ္ကြက္သားေတြ အားလံုးက သူတို႔နဲ႔သိပ္မထူးတဲ့ လူေတြေလ ….။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ …။
ပီလြန္တို႔လူစုသည္ စုတ္ျပတ္ေပေရေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းမႀကီး၏ တဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ရပ္ကာ ေငးေမာေနၾကသည္။ သူတို႔ထက္ ကံ ေကာင္းသူမ်ားကေတာ့ အဝတ္အစား သစ္မ်ား ျဖင့္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲသို႔ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ဝင္ေရာက္သြားေနၾကသည္။ ပီလြန္တို႔သည္ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္း ထဲမွ ထြက္လာေသာ ဓမၼေတးဂီတသံမ်ား၊ ဓမၼေတးသီဆိုသံမ်ားႏွင့္ တရားေဟာသံမ်ားကို ၾကားေန ရသည္။
…အသုဘပို႔သူမ်ား သုသာန္တြင္းသို႔မဝင္မီ ပီလြန္တို႔ လူစုသည္ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြားကာ ဒင္နီ၏ အေလာင္းေျမခ်သည့္ တြင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးမ်ား ၾကား၌ ဝင္ပုန္း ေနၾကသည္။ အသုဘ ေျမခ်သည့္ အခမ္းအနားသည္ တိုေတာင္းလြန္းလွေခ်သည္။ ေခါင္းကို ေျမတြင္းထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်သည္။ ႐ိုင္ဖယ္ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားေသာအခါ ေၾကာက္ လန္႔ျခင္း မျဖစ္မိ။ သူတို႔ ေသနတ္မ်ား ေမာင္းတင္သံကို ၾကားရ၏။ ၿပီးေတာ့ ခရာမႈတ္သံ၊ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ေဖာက္သံမ်ား။ ပင္လယ္ဓားျပ၏ ေခြးမ်ားသည္ ဦးေခါင္းမ်ား ကိုေမာ့ကာ သံရွည္ဆြဲ၍ အူၾကသည္။ ပင္လယ္ဓားျပသည္ သူ႔ေခြးမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူ၍ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိ ေလသည္။
ဒင္နီ႔အသုဘကို က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အသုဘလိုပဲ ဝမ္းနည္းစရာ ခံစားမိပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ၾကၿပီးတဲ့ အခါမွာ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္တီလာဖလက္ ပိုးေတြ ဝင္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အပိုင္ဝယ္လိုက္တဲ့ စာအုပ္ကေလးကို က်မေမာင္အငယ္ေကာင္က သူ႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြလည္း ေတာ္တီလာ ဖလက္ ပိုးေတြ ကူးစက္ကုန္ျပန္တယ္။
က်မပထမဆံုးဝယ္တဲ့ ေတာ္တီလာဖလက္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းဆု (ခု နာမည္ေက်ာ္ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီ ၿငိမ္းခ်မ္းဆု) က ျပန္ မေပးေတာ့ဘူး။ ဒုတိယေျမာက္ဝယ္တဲ့ စာအုပ္ကိုေတာ့ လႈိင္ဘြား (ခု ဖလားဝါးနယူး ဂ်ာနယ္နဲ႔ ရန္ကုန္တိုင္းမ္ ဂ်ာနယ္တို႔ရဲ႕ ဒုအယ္ခ်ဳပ္) က ျပန္မေပးဘူး။ ေတာင္းေတာ့လည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုလုပ္ေနေလရဲ႕။ ခု က်မလက္ ထဲ ရွိေနတာကေတာ့ တတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ဝယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ကေလးပါ။ ဒီစာအုပ္ကေလးကေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ႔႔ပဲ က်မလက္ထဲ ၿမဲေနေသးတယ္။
ဒီစာအုပ္ကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ျပန္ဖတ္မိၿပီး ျပန္ဖတ္မိတိုင္းမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒင္နီတို႔ လူသိုက္နဲ႔အတူ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အပူအပင္ကင္းမဲ့၊ စိတ္ထင္တိုင္း က်ဲႏိုင္တဲ့ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားဘဝေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ ဒင္နီတို႔ လူသိုက္ထဲက တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္နဲ႔ ဆင္ဆင္တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လြမ္းမိတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္တခ်ိန္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္လည္း ေက်နပ္မိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ႀကံဳတဲ့လူတိုင္း စာဖတ္တဲ့သူတိုင္းကို ဒီစာအုပ္ကို ညႊန္းတာပါ။ ဆရာ ေမာင္ထြန္းသူနဲ႔ အင္တာ ဗ်ဴးတခုလုပ္ဖို႔ ဆံုခဲ့စဥ္က ဒီစာအုပ္ကေလး ဘာသာ ျပန္ျဖစ္ပံုကို က်မ အလြတ္သေဘာေမးမိပါေသးတယ္။ ဆရာကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကေလးကို ႀကိဳက္လို႔ ျပန္ျဖစ္တာလို႔ပဲ ႐ိုး႐ိုးေျဖပါတယ္။ အေထ့အေငါ့ကေလးေတြ၊ ရြ႕ဲတဲ့တဲ့ေလးေတြ၊ ၿပံဳးရတာ ေလးေတြကို စာဖတ္သူကို ခ်ျပခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ေပမယ့္ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ဘာမွ မရွိတဲ့ ဒီစာအုပ္ကို စာဖတ္သူေတြ ႀကိဳက္ပါ့မလားလို႔ သံသယ ဝင္ခဲ့ေၾကာင္း အမွာစာမွာ ေရးထား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူထင္သလို မဟုတ္ခဲ့ဘဲ စာဖတ္သူက လက္ခံလို႔ ေက်နပ္အားရပါတယ္ တဲ့။
ဆရာက က်မကို သူစိုးရိမ္တာ တခုေျပာေသးတယ္။ လူငယ္ေတြကို ဒီစာအုပ္ကလႊမ္းမိုးၿပီး ဒီထဲကအတုိင္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ကုန္မွာ သူစုိးရိမ္မိတယ္တဲ့။ သူ စိုးရိမ္မယ္ဆိုလည္း စိုးရိမ္ ေလာက္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ လႊမ္းမိုး ႏိုင္ခဲ့တာကိုး။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစုဆို ကာလ အေတာ္ ၾကာၾကာ ဒီထဲက စကားလံုးေတြကို စကားဝွက္ေတြလို လုပ္ၿပီး စကားေျပာခဲ့ၾကတာေလ။
တခုေတာ့ရွိပါတယ္။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္တီလာဖလက္ကို သေဘာက်ၿပီး ႏွစ္သက္ လႊမ္းမိုး ခံရေပမယ့္ တသက္လံုး ဒင္နီတို႔၊ ပီလြန္တို႔လို ေနသြားလို႔မရပါဘူး။ ေနလည္း မေနႏိုင္ ၾကပါဘူး။ ေလာကႀကီးကလည္း ခြင့္ ျပဳမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ …. အဲလိုေလး ခဏတျဖဳတ္ ေနခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူး မိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ေတြ ျဖစ္ ႐ံုးခန္းေတြေရာက္ ဆိုေပမယ့္ ခု အမွတ္တရေလးေတြ ျဖစ္ရတယ္။
လူငယ္ဆိုတာ တခါေလာက္ မွားခ်င္မွားၾကမွာျဖစ္ေပမယ့္၊ တသက္လံုးေတာ့ မွားမေနႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့႐ံု၊လြမ္းဆြတ္႐ံုေလး ေက်ာင္းသားဘဝမွာ မွားခဲ့ၾကတာ ျပႆနာမရွိေလာက္ပါဘူး။ လူႀကီးျဖစ္တဲ့ထိ မွားေကာင္းတုန္း၊ အမွားႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ဆုပ္ကိုင္ထားတုန္း ဆိုရင္ေတာ့လည္း ….။
အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ၇ ရက္သားသမီး အဖြဲ႕ကို လြမ္းဆြတ္ရင္း ေရးပါသည္။
Sunday, September 28, 2008 | Labels: စာအုပ္အညြန္း | 3 Comments
အက္ေဆး ၂
ဘယ္သူကမွလည္း ကိုယ့္ကို ႐ိုက္ၿပီးမခိုင္းရဘဲ လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အလုပ္က စာဖတ္တာရယ္၊ စာေရးတာရယ္ပါ။ က်မငယ္ငယ္က စိတ္ကူးယဥ္ဖူးတယ္ .. ကိုယ္ပိုင္ မဂၢဇင္းတအုပ္ထုတ္ခ်င္တယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ စာမူေတြကို တည္းျဖတ္၊ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ေရးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစိတ္ကူးက ဘယ္ေတာ့မွျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ။ စိစစ္ေရးဆိုတာႀကီးကလည္း ရွိေသးတာကိုး။ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ မဂၢဇင္းေလးကို သူက ဓားတံုး ႀကီးေတြနဲ႔ ဟုိလွီးဒီျဖတ္လုပ္တာကို ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ မဂၢဇင္းေလးက စိတ္ကူးထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ထူးဆန္းတာပဲ။ ခုေတာ့ ဘေလာ့ဆိုတာေလး ေပၚလာခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္စိစစ္ေရးနဲ႔ ကိုယ္ .. စိတ္ႀကိဳက္ဖန္တီး၊ ေရး၊ တင္။ အကန္႔အသတ္ ဘာမွမရွိ။ တခ်ိဳ႕မ်ား ဖန္တီးထားလိုက္တာေလးေတြ သြားေရကိုယိုေကာ။ က်မက စာသာေရးတတ္တာ(ဒါလည္း အထင္ပါ) အဲဒါေတြက် နားလည္တာမဟုတ္။ သူမ်ားဘေလာ့လွလွေလးေတြ လိုက္ၾကည့္ အားက်၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ျပန္ေရာက္ ေျပာင္ရွင္းႀကီး ... စိတ္ညစ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သံသရာကလည္ေနတာ။ တေလာကေတာ့ ညီမေလး ဂ်စ္ ေကာင္းမႈနဲ႔ စီပံုးေလး ခ်ိတ္ခြင့္ရလိုက္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္ထက္စာရင္ နည္းနည္းေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းသြားတာေပါ့ေလ။ စီပံုးေလးမွာ လာလည္ ထားတဲ့သူေတြေတြ႕ရင္ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ဘယ္သူေတြမ်ားလာထားပါလိမ့္ဆိုၿပီး တေန႔တေန႔ ဖြင့္ၾကည့္ရတာ အေမာ။ အ႐ုပ္အသစ္ရထားတဲ့ ကေလးလိုပဲ (ေမ်ာက္အံုးသီးရသလိုပဲ ဆိုလည္း မွန္ပါတယ္)။ ဘေလာ့ေလး ေရးၿပီဆို က်မအေဖကို သိပ္သတိရတာ။ ၿပီးေတာ့ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္။ ဒီႏွစ္ေယာက္သာဆို သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ။ က်မအေဖကလည္း သူဆြဲခ်င္တဲ့ ကာတြန္းေတြ ဆြဲခ်င္သလိုဆြဲလို႔ရၿပီဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနမွာ၊ သူဆြဲသမွ် ကာတြန္း ေတြကို က်မက တကြက္မွ မပယ္ဘဲ ထည့္ေပးမွာ ဆိုေတာ့ေလ။ ဦးေလးကိုေတာ့ က်မဘေလာ့မွာ အယ္ဒီတာ ခ်ဳပ္ခန္႔ရမယ္။ အဲဒါဆို က်မဘေလာ့ကေလးက သိပ္ကိုလွသြားမွာ။ က်မစာလုံုးေပါင္းမွားတဲ့အခါ ေတြမွာေတာ့ ေခါင္းကို ေဒါင္ကနည္းျမည္ေအာင္ ေခါက္မွာေလ။ ေနာက္ၿပီး က်မေရးတာေတြ အသံုးမက်ရင္ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေဝဖန္မွာ။ က်မက သူ႔ရဲ႕ ခ်ယ္ရီေခတ္ေတြ ရာျပည့္ ေခတ္ေတြ ဝါနီျပာ ေခတ္ေတြမွာ စာဖတ္သူ အဆင့္ပဲ ရွိေသးတာ။ သူ “ ဖတ္စရာ” ဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ေတာ့မွ စာေလးနည္းနည္းပါးပါး ေရးစျပဳခ်ိန္ ဆိုေတာ့ သူ႔ဂ်ာနယ္မွာ အရမ္းကို ပါခ်င္တာေလ။ “ေအာင္ျပည့္” ရဲ႕ အယ္ဒီတာစားပြဲကို ျဖတ္ၿပီး စာမူ ပါခ်င္တာ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာမူကိုပို႔လည္း မပို႔ရဲဘူး ေၾကာက္တယ္။ ဦးေလးမို႔လို႔ေၾကာက္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေအာင္ျပည့္ကုိ ရွိန္တာေပါ့။ က်မစာမူကို ပယ္လိုက္မွာလည္း ေၾကာက္တာ။ သူက မႀကိဳက္တဲ့စာမူဆို ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားနာတတ္တဲ့ အယ္ဒီတာမဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ က်မလို ပိစိေကြးပါမႊားကို စာရင္းေတာင္ ထည့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ ဝတၳဳေလးေတြ မဂၢဇင္း ေပါင္းစံုနီးပါးမွာ ပါဖူးေနၿပီ။ အယ္ဒီတာ စားပြဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုလည္း ျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ၿပီးေတာ့ က်မ ဂ်ာနယ္လစ္ အလုပ္လည္း လုပ္ေနၿပီ (သတင္းဂ်ာနယ္ တေစာင္မွာ အမႈေဆာင္ အယ္ဒီတာ) ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို စာမူေပးေတာ့ က်မရင္ေတြခုန္တာ မတရားပဲ။ က်မက သူ႔ကို ဦးျမင့္လို႔ေခၚတယ္။ “ဦးျမင့္ သမီး စာမူတပုဒ္ ေပးခ်င္လို႔” ဆိုေတာ့ သူက“ေပးေပါ့။ ႀကိဳက္ရင္ သံုးမွာေပါ့၊ မႀကိဳက္ရင္ေတာ့ မသံုးဘူး” တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မအစ္ကိုႀကီးက သူ႔တိုက္မွာ ဓာတ္ပံုဆရာ လုပ္ေနတာ။ စာမူေပးၿပီး က်မ ဖတ္စရာတိုက္ကို ေရာက္ေပမယ့္ စာမူကို သံုးမွာလား မသံုးဘူးလား မေမးရဲဘူးေလ။ တရက္က်ေတာ့ က်မအစ္ကိုႀကီးက က်မကို “ဟဲ့ တူးတူး ... နင့္ကို ဦးျမင့္က ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ခိုင္းတယ္။ လာ ငါ႐ိုက္ေပးမယ္” လို႔ ေျပာလာေတာ့ က်မမွာ ေပ်ာ္လိုက္တာ ဆိုတာေလ။ ထခုန္မတက္ပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မစာမူေလးကို သံုးၿပီလို႔ ေျပာတာနဲ႔ တူတူပဲေလ။ ဖတ္စရာမွာ စာမူပါရင္ စာေရးသူရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေတြနဲ႔ တြဲၿပီး သံုးတာကိုး။ ေလကေတာ္ေတာ္ ရွည္ေနၿပီေနာ္။ တကယ္က ဖတ္စရာ ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေလး တင္ခ်င္ပါတယ္ဆို ၿပီးတဲ့ဥစၥာကို။ အက္ေဆးနာမည္က “လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း” တဲ့။ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာေတာ့ စာဖတ္သူက ဆံုးျဖတ္မွာပါ။ က်မကေတာ့ ေအာင္ျပည့္ရဲ႕ အယ္ဒီတာစားပြဲကို ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီအက္ေဆးေလးအတြက္ ဒီေန႔ထိ ေက်နပ္ေနတုန္းပဲ။ ခုေတာ့ အဲဒီအက္ေဆးေလးက “ဖြဲ႕တည္ရာ” မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာေတြရဲ႕ စားပြဲကို ထပ္ျဖတ္ေနပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦးေနာ္။
လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း
အဲဒီေန႔က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္သြားသည္။ အိမ္က ထြက္စမွာေတာ့ သတိမျပဳမိ..။ ကုန္းတက္ ကုန္းဆင္း မ်ားေသာ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ မသြားမျဖစ္ေသာ ေနရာတခုမို႔သာ သြားရသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရမွာမို႔ စိတ္ပင္ ပ်က္ခ်င္ခ်င္။
သို႔ေသာ္ ကုန္းတက္ လမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္တက္သြားမိသည္ႏွင့္ က်မ၏ အေတြးတို႔ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။ လမ္း၏ ဘယ္ဘက္မွာ ေဆး႐ံု၊ ညာဘက္မွာ ေက်ာင္းႀကီး။ ေဆး႐ံုႏွင့္ လမ္းၾကားမွာ ဖုန္းဆိုးကြင္းျပင္ေလးက ျခားထားေသးသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ လမ္းၾကား မွာလည္း ကိုက္ ၂၀ ခန္႔ ျခားထားေသး၏။
အငဲ၏ ကြင္းျပင္ႀကီး သီခ်င္းကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိလိုက္ေသးသည္။ ကြင္းျပင္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသလို ခံစားမိသည္။ သားေလးက ေရွ႕ကေျပး က်မတို႔ ၂ ေယာက္က အေနာက္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လို႔။ ကြင္းျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး ေဆာင္းညေနေလက သုတ္ကနဲ ျဖဴးသည္။ စိမ့္ေအးသြားေတာ့ ရန္ကုန္ကေလ ပူပူကို ေခါင္းထဲမွေမာင္းထုတ္ရ ေသး၏။
တနဂၤေႏြ ညေနခင္း က်မရင္ထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ေနသည္။ မနက္ျဖန္ တနလၤာ ဆိုတာလည္း ေမ့ထားလိုက္ၿပီ။ သားေလး၏ တီတာတာ စကားသံမ်ားကသာ က်မနားမွာ ဝဲပ်ံလို႔ ေနသည္။
“ေမေမ….. ဟုိမွာ ငွက္ကေလးေတြ…”
“ပန္းဝါဝါေလးေတြက ဘာလို႔ ေျမႀကီးမွာ ကပ္ေနတာလဲ”
“သားေျပးဦး မယ္ေနာ္”
“ဟုိးမွာ ….. ေကာင္းကင္ႀကီးက နီရဲေနတာပဲ”
က်မတို႔ ေရကန္ႀကီးနား တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာသည္။ လမ္း၏ ကုန္းထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ ေရကန္ႀကီးက ဘြားကနဲ ေပၚလာ၏။ သားက “ေဟး” ဟု ေအာ္ရင္း ဆက္ေျပးသြားသည္။ လမ္းေဘးမွာ ကေလးမ်ား ကစားေနၾကသည္။ သား၏ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီထဲမွာ ပါသည္တဲ့။ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေနသည္။
“စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ… လမ္းမေလွ်ာက္ရတာ ၾကာၿပီေနာ္…” လို႔ က်မက ေျပာေတာ့ ခင္ပြန္းသည္က “စဥ္းစားပါဦး … တာေမြအဝိုင္းကေန မိုးမခ ဟိုးဘက္လမ္းဆံုး အထိ သံုးဘေလာက္စာေလာက္ အသြားအျပန္ ေန႔တိုင္း ေလွ်ာက္ေနရတာ ေမ့သြားၿပီလား” ဟု ခနဲ႔သည္။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူေဌးရပ္ကြက္ထဲ ဆင္းရဲသားေတြ အလုပ္ဆင္းေနရတာ မနိပ္ပါဘူးကြာ ဟု သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေျပာတာ သတိရမိသည္။ မိုးမခ လမ္းဆိုတာက ကားပိုင္တဲ့ သူေဌးေတြခ်ည္း ေနတာေလ။ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္ တိုက္သားေတြသာ အဲဒီ လမ္းထဲ လမ္း ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနၾကရတာ။
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ႏွင့္ က်မတို႔ အလုပ္တိုက္က သံုးေလး ဘေလာက္စာေလာက္ ေလွ်ာက္မွ ေရာက္သည္။ အျပန္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ရလြန္းလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနရပါလား ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတတ္သည္။
ေျခေထာက္က သူ႔အလိုလိုေရြ႕ေနတတ္၏။ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ရသည့္ ေန႔မ်ားဆို ပိုဆိုးသည္။ အဲဒီေန႔မ်ိဳးေလွ်ာက္ရသည့္ လမ္းကိုဆြဲဆန္႔ လိုက္လွ်င္ ခရီးက နည္းမွာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ လမ္းေလွ်ာက္တာမဟုတ္ဘဲ ခုကမွ တကယ္လမ္းေလွ်ာက္တာ။
က်မတို႔ သြားရမည့္အိမ္က ေရကန္ႀကီးနားမွာ။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ေတြ႕ရမည့္လူမရွိ။ အျပန္ကို ကန္ေပါင္ေပၚက ေလွ်ာက္ၿပီးျပန္ရန္ က်မခင္ပြန္းက ဆြယ္သည္။ သားေလးက ကန္ေပါင္ေပၚ ေျပးတက္သည္။ က်မတို႔ ကန္ေပါင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေဆာင္းေနက ဝင္ေတာ့မည္။ အလင္း ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အေအးက ပိုပို။ က်မတို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာၾက၏။ ေနလက္က်န္ေၾကာင့္ ကန္ေရက လက္ျဖာေနသည္။
က်မတို႔ ကန္ေပါင္ေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ေနဝင္ၿပီ။ အေမွာင္ထုႀကီးစိုးလာၿပီ။ မနက္ျဖန္ တနလၤာ။ အဂၤါဆို ေဖာင္ပိတ္မွာ။ အလုပ္ေတြမ်ားေတာ့ နယ္သတင္းေတြ ခုထိ မကိုင္ရေသး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စာေရးစားပြဲထိုင္ၿပီး အလုပ္စမွ။ တနလၤာကေန စေနအထိ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ေျခာက္ရက္စာ အလုပ္မ်ားႏွင့္ ေျခာက္ရက္စာလမ္းေတြ။ ေတြးတာေတာင္ ေမာသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျခာက္ရက္လံုးလံုး ေလွ်ာက္ရလြန္းလို႔ ေမာေနတဲ့ အေမာေတြကို ေျဖဖို႔အတြက္ ေနာက္အပတ္ တနဂၤေႏြက်ရင္ ခုလိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ဦးမွပါေလ။
ဖတ္စရာ ဂ်ာနယ္ - အမွတ္ (၂)
အဲဒီေန႔က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္သြားသည္။ အိမ္က ထြက္စမွာေတာ့ သတိမျပဳမိ..။ ကုန္းတက္ ကုန္းဆင္း မ်ားေသာ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ မသြားမျဖစ္ေသာ ေနရာတခုမို႔သာ သြားရသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရမွာမို႔ စိတ္ပင္ ပ်က္ခ်င္ခ်င္။
သို႔ေသာ္ ကုန္းတက္ လမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္တက္သြားမိသည္ႏွင့္ က်မ၏ အေတြးတို႔ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။ လမ္း၏ ဘယ္ဘက္မွာ ေဆး႐ံု၊ ညာဘက္မွာ ေက်ာင္းႀကီး။ ေဆး႐ံုႏွင့္ လမ္းၾကားမွာ ဖုန္းဆိုးကြင္းျပင္ေလးက ျခားထားေသးသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ လမ္းၾကား မွာလည္း ကိုက္ ၂၀ ခန္႔ ျခားထားေသး၏။
အငဲ၏ ကြင္းျပင္ႀကီး သီခ်င္းကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိလိုက္ေသးသည္။ ကြင္းျပင္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသလို ခံစားမိသည္။ သားေလးက ေရွ႕ကေျပး က်မတို႔ ၂ ေယာက္က အေနာက္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လို႔။ ကြင္းျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး ေဆာင္းညေနေလက သုတ္ကနဲ ျဖဴးသည္။ စိမ့္ေအးသြားေတာ့ ရန္ကုန္ကေလ ပူပူကို ေခါင္းထဲမွေမာင္းထုတ္ရ ေသး၏။
တနဂၤေႏြ ညေနခင္း က်မရင္ထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ေနသည္။ မနက္ျဖန္ တနလၤာ ဆိုတာလည္း ေမ့ထားလိုက္ၿပီ။ သားေလး၏ တီတာတာ စကားသံမ်ားကသာ က်မနားမွာ ဝဲပ်ံလို႔ ေနသည္။
“ေမေမ….. ဟုိမွာ ငွက္ကေလးေတြ…”
“ပန္းဝါဝါေလးေတြက ဘာလို႔ ေျမႀကီးမွာ ကပ္ေနတာလဲ”
“သားေျပးဦး မယ္ေနာ္”
“ဟုိးမွာ ….. ေကာင္းကင္ႀကီးက နီရဲေနတာပဲ”
က်မတို႔ ေရကန္ႀကီးနား တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာသည္။ လမ္း၏ ကုန္းထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ ေရကန္ႀကီးက ဘြားကနဲ ေပၚလာ၏။ သားက “ေဟး” ဟု ေအာ္ရင္း ဆက္ေျပးသြားသည္။ လမ္းေဘးမွာ ကေလးမ်ား ကစားေနၾကသည္။ သား၏ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီထဲမွာ ပါသည္တဲ့။ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေနသည္။
“စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ… လမ္းမေလွ်ာက္ရတာ ၾကာၿပီေနာ္…” လို႔ က်မက ေျပာေတာ့ ခင္ပြန္းသည္က “စဥ္းစားပါဦး … တာေမြအဝိုင္းကေန မိုးမခ ဟိုးဘက္လမ္းဆံုး အထိ သံုးဘေလာက္စာေလာက္ အသြားအျပန္ ေန႔တိုင္း ေလွ်ာက္ေနရတာ ေမ့သြားၿပီလား” ဟု ခနဲ႔သည္။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူေဌးရပ္ကြက္ထဲ ဆင္းရဲသားေတြ အလုပ္ဆင္းေနရတာ မနိပ္ပါဘူးကြာ ဟု သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေျပာတာ သတိရမိသည္။ မိုးမခ လမ္းဆိုတာက ကားပိုင္တဲ့ သူေဌးေတြခ်ည္း ေနတာေလ။ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္ တိုက္သားေတြသာ အဲဒီ လမ္းထဲ လမ္း ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနၾကရတာ။
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ႏွင့္ က်မတို႔ အလုပ္တိုက္က သံုးေလး ဘေလာက္စာေလာက္ ေလွ်ာက္မွ ေရာက္သည္။ အျပန္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ရလြန္းလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနရပါလား ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတတ္သည္။
ေျခေထာက္က သူ႔အလိုလိုေရြ႕ေနတတ္၏။ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ရသည့္ ေန႔မ်ားဆို ပိုဆိုးသည္။ အဲဒီေန႔မ်ိဳးေလွ်ာက္ရသည့္ လမ္းကိုဆြဲဆန္႔ လိုက္လွ်င္ ခရီးက နည္းမွာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ လမ္းေလွ်ာက္တာမဟုတ္ဘဲ ခုကမွ တကယ္လမ္းေလွ်ာက္တာ။
က်မတို႔ သြားရမည့္အိမ္က ေရကန္ႀကီးနားမွာ။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ေတြ႕ရမည့္လူမရွိ။ အျပန္ကို ကန္ေပါင္ေပၚက ေလွ်ာက္ၿပီးျပန္ရန္ က်မခင္ပြန္းက ဆြယ္သည္။ သားေလးက ကန္ေပါင္ေပၚ ေျပးတက္သည္။ က်မတို႔ ကန္ေပါင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေဆာင္းေနက ဝင္ေတာ့မည္။ အလင္း ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အေအးက ပိုပို။ က်မတို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာၾက၏။ ေနလက္က်န္ေၾကာင့္ ကန္ေရက လက္ျဖာေနသည္။
က်မတို႔ ကန္ေပါင္ေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ေနဝင္ၿပီ။ အေမွာင္ထုႀကီးစိုးလာၿပီ။ မနက္ျဖန္ တနလၤာ။ အဂၤါဆို ေဖာင္ပိတ္မွာ။ အလုပ္ေတြမ်ားေတာ့ နယ္သတင္းေတြ ခုထိ မကိုင္ရေသး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စာေရးစားပြဲထိုင္ၿပီး အလုပ္စမွ။ တနလၤာကေန စေနအထိ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ေျခာက္ရက္စာ အလုပ္မ်ားႏွင့္ ေျခာက္ရက္စာလမ္းေတြ။ ေတြးတာေတာင္ ေမာသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျခာက္ရက္လံုးလံုး ေလွ်ာက္ရလြန္းလို႔ ေမာေနတဲ့ အေမာေတြကို ေျဖဖို႔အတြက္ ေနာက္အပတ္ တနဂၤေႏြက်ရင္ ခုလိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ဦးမွပါေလ။
ဖတ္စရာ ဂ်ာနယ္ - အမွတ္ (၂)
Thursday, September 25, 2008 | Labels: အက္ေဆး | 0 Comments
ဝတၳဳတို ၁၀
လူေတြက ရင္ထဲမွာမြန္းၾကပ္လာရင္ တေယာက္ေယာက္ကို ရင္ဖြင့္ခ်င္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ့္စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေပးတဲ့သူကေတာ့ တကယ့္သူရဲေကာင္းပဲ။ အဲဒီလူကို သိပ္ခင္တာ ေပါ့။ ကိုယ့္ကိုႏွစ္သိမ့္ေပးရင္ ပိုေတာင္ ေက်နပ္ေသးရဲ႕။ နားလည္းေထာင္ေပးႏိုင္ရမယ္၊ ေနာက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ရမယ့္ကိစၥဆို လွ်ိဳ႕ဝွက္ေပးရမယ္ ...။ တကယ္ေတာ့ အဲလိုလူရဖို႔ဆိုတာ သိပ္မလြယ္ဘူးေလ။ လူဆိုတာမ်ိဳးက ကိုယ္ကသာ ေျပာခ်င္တာ သူမ်ားေျပာတာ နားေထာင္ဖို႔က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္လား။ က်မတို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလး တဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ... အဲဒီတုန္းက စဥ္းစားမိတဲ့ အေတြးေလး တစကို အဲဒီတုန္းကပဲ ေရးၿပီး ရတီမဂၢဇင္းကို ပို႔ခဲ့တာပါ။ “ဟစ္တိုင္” ဆိုတဲ့ ဒီဝတၳဳေလးကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ထုတ္ ရတီ မဂၢဇင္းမွာ ကာတြန္းေစာမင္းေဝရဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေလးနဲ႔ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။
ဟစ္တိုင္
သူကလက္ေတြ႕မွယံုတာ။ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ေစ့ စံုမွိတ္ပစ္ယံုလိုက္တဲ့ထဲမွာ သူမပါဘူး။ ခုတေလာ သူ႔စိတ္ထဲ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္တဆိုင္ ဖြင့္ခ်င္ေနတယ္။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းခဲတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္မေနခ်င္ရေကာင္းလား ဆိုၿပီး…။ သူ႔မိန္းမ ကေတာ့ သူ႔ကို ယံုၾကည္ၿပီး အရင္းအႏွီး ေထာင္ေပးမယ့္ပံု မရွိဘူး။ ခုတေလာမွာ သူဖတ္ျဖစ္ တဲ့ ဝတၳဳကလည္း “ပီတာေဇာ္ျမင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္၍ ႐ူးသြားျခင္း”တဲ့။ ၿပီးေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပို္င္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကလည္း ညည္းလိုက္တာ ျခဴသံကိုပါလို႔။ အဲဒါေၾကာင့္ကို သူကလည္းဖြင့္ၾကည့္ခ်င္တာ။ သူက လက္ေတြ႕သမားလို႔ ေျပာပါပေကာလား။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကံၾကမၼာကပဲ သူ႔ဘက္မွာရွိေနသလား ဘာလားေတာ့မသိ။ သူ႔အေဒၚတေယာက္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကြယ္လြန္သြားတယ္။ သားေထာက္သမီးခံ မရွိလို႔တဲ့ သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အေမြရလိုက္တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္တိုက္ဆိုင္လဲ။ သူကလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အေမြကလည္း ရ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဘယ္သူတားတား မရဘူး။ သူ႔စိတ္ကူး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သူက လက္ဘက္ရည္သာ ႀကိဳက္တတ္ တာ။ အက်ရည္ ဘယ္လိုႏွပ္ရလည္း ဆိုတာေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါလြယ္ပါတယ္။ တတ္တဲ့ သူေတြဆီက နည္းနာယူလိုက္တာေပါ့။ ကဲ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီ။ သူ႔ဆိုင္နာမည္ကာ ‘M – Jazz’ တဲ့။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ လာမေမးနဲ႔။ သူလည္း မသိဘူး။
* * * *
“ငါေလ အမ္းလို႔ရရင္ ျပန္အမ္းလိုက္ခ်င္တယ္ ဖိုးသိုက္ရယ္။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ငါဆိုတဲ့ ငါက သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ဟိုေကာင္မေတြနဲ႔အၿပိဳင္ သူ႔ကိုရေအာင္ယူခဲ့တာပါ။ နင္လည္း အသိပဲ”
“ေနစမ္းပါဦး။ အခု ဟိုေကာင္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ”
သူလက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ အေဖ်ာ္ခံုနားထိ လိုက္လာၿပီး တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ မိႏြယ္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ မိႏြယ္ဆိုတာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ႀကီးရဲ႕ မိန္းမ။ ခုေတာ့ သူနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။
“ဘာျဖစ္ရမလဲ။ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး။ မလုပ္တာ ငါမေျပာဘူး။ ငါရွာေကၽြးႏိုင္တယ္။ ေအး … ဘာမွမလုပ္ရင္ ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္စားေပါ့။ ခုမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာေတြ တခုၿပီး တခု ရွာရွာလာတယ္”
“ကဲ ကဲ လာ။ ခံုမွာ ထိုင္ရင္းေျပာ”
ေဖ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ လက္ေထာက္ အေဖ်ာ္ဆရာနဲ႔ လႊဲထားခဲ့ၿပီး ေလးႏြယ္ဖို႔ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ လာခ်ေပးရင္း ခံုမွာ သူပါဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။
“နင့္သူငယ္ခ်င္း စည္းကမ္း မရွိပံုမ်ား မေျပာခ်င္ဘူးသိလား။ ေအာက္ထပ္မွာ ငါ့အစ္မေတြ ေနတာ နင္သိပါတယ္။ အဲဒီေအာက္ထပ္က ေရခဲေသတၱာထဲက ေရပုလင္းေတြကို ယူေသာက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္မျဖည့္ေပးထားဘူး။ ေအာက္ကလူေတြ ပြစိပြစိလုပ္တာကို ငါကခံရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ သူမ်ားက ကိုယ့္ေယာက္်ားကို မေကာင္းေျပာတာ ဘယ္သူက ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက လြန္တာဆိုေတာ့ ငါဘာသြားေျပာမလဲ ကဲ”
မိႏြယ္ကိုၾကည့္ရင္း သူရယ္ခ်င္ေနမိတယ္။ မိႏြယ္ေအာင္ႀကီးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ သူအသိ။ ေအာင္ႀကီး ဆိုတဲ့ေကာင္က ႐ုပ္ကေျဖာင့္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းေနတာ။ အဲဒီၾကားက မိႏြယ္က ရေအာင္ယူခဲ့တာ။
“ေနာက္ေတာ့ေကာ” …. သူစကားေထာက္ေပးလိုက္တယ္။
“ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ မၿပီးေသးဘူး။ သူကေလ ငါ့ေမာင္သူ႔ေယာက္ဖကို ၾကည့္မရဘူးတဲ့။ သူ႔အကၤီ်ေတြ ယူမဝတ္ေစနဲ႔တဲ့။ အဲဒါဆို သူက ကင္းေအာင္ေနေပါ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ သူက ဟိုေကာင့္အကၤီ်ေတြ ယူဝတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟိုေကာင္ကလည္း သူအက်ၤီေတြ ယူဝတ္တာေပါ့။ အဲဒါက် မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ခုဆို သမီးကအစ သူ႔ကို အတုခိုးတတ္ေနၿပီ။ သမီးေရ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ ဆိုရင္ ေဖေဖလည္း သစ္ဘူးတဲ့။ တီဗီၾကည့္တာ ခံုမွာထိုင္ၾကည့္ ဆိုရင္ ေဖေဖဆို အိပ္ၿပီးၾကည့္တာ တဲ့။ သူလည္း အိပ္ၿပီးၾကည့္မယ္တဲ့။ ကဲ ငါ ကေလးကိုေတာင္ မသြန္သင္တတ္ေတာ့ဘူး”
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ေအာင္ႀကီး စည္းကမ္းမရွိတာ ျဖစ္သလို ေနတာ သူတို႔လည္း အသိ။ မိႏြယ္ေျပာတာေတြ အမွန္ေတြခ်ည္း။ သူကေတာ့ရယ္ပဲ ရယ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေတြ မိႏြယ္ မသိခဲ့တာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ေျပာေနရာကေန မိႏြယ္မ်က္ႏွာ အံု႔မိႈင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နား တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။
“နင့္သူငယ္ခ်င္းက ဒါေတြတင္မကဘူး ဖိုးသိုက္ေရ” ဆိုၿပီး ငိုပါေလေရာ။
“ဟဲ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ဆိုစမ္းပါဦး”
“သူက အငယ္အေႏွာင္းေတြ ဘာေတြ ထားခ်င္ေနၿပီ။ သိလား”
“ဟုတ္ရဲ႕လားဟာ။ ဒီေကာင္ ဒါမ်ိဳး မၾကားမိပါဘူး”
“ဟုတ္သမွ သိပ္ဟုတ္။ ခုဆို တခါတေလ ည ျပန္မအိပ္ဘူး။ ငါ့မွာေလ ရင္ထဲမွာ ၿမိဳသိပ္ထားရ လြန္းလို႔ မြန္းက်ပ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဆီသြားရင္ဖြင့္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ အားလံုးက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ုကိုယ္ အားၾကတာ မဟုတ္ဘူးဟ။ ေနာက္မွ နင့္ကို သြားသတရတယ္။ နင္က အထိုင္ကဆိုေတာ့ ဖမ္းရခက္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး နင့္ဆီထြက္လာတာ”
သူ႔ေယာက္်ား ႐ႈပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သူမ်ားပစၥည္းေတြငွားၿပီး ျပန္မေပးလို႔ ပိုင္ရွင္ကလိုက္ လာမွ မ်က္ႏွာပူရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုး သူ စေျပာခဲ့တဲ့ ျပန္အမ္းခ်င္ တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားေလရဲ႕။ သူ႔မွာေတာ့ ရင္ေတြ ေမာၿပီး က်န္ခဲ့လို႔။
ေနာက္ေတာ့လည္း ေအာင္ႀကီးရယ္၊ မိႏြယ္ရယ္၊ သမီးရယ္ မိသားစုသံုးေယာက္ စက္ဘီး တစီးနဲ႔ သူ႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ မိႏြယ္ကလည္း ေျပာခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို။ ဟုိေကာင္ ေအာင္ႀကီးကလည္း ဘာမွ မလုပ္ခဲ့သလို ေမာင္ေရ၊ ႏြယ္ေရနဲ႔။ အင္း … သူေတာင္ မ်က္စိလည္သြားတယ္။
* * * *
“ကုိသိုက္ပဲစဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာေျပာထားရက္နဲ႔ အဲဒီေကာင္ေတြ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ခုေတာ့ ခံရၿပီေလ။ ခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္။ သူတို႔ခံရတာ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ အခု က်ေနာ္တို႔ပါ ၾကားညပ္တာေပါ့။ ဟုိက မရဘူးဗ်။ သူနဲ႔ယွဥ္လိုက္တာနဲ႔ ေဖာက္ေတာ့တာ”
ခုထိေတာ့ ကိုေဇာ္ဝင္း ေျပာေနတာေတြ သူ တလံုးမွ နားမလည္ေသးပါ။ ယွဥ္တာေတြေကာ၊ ေဖာက္တာေတြေကာ၊ ၾကားညပ္တာေကာ ဘာေတြမွန္းကို မသိ။
“ေနပါဦး။ ကိုေဇာ္ဝင္းရဲ႕။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုယွဥ္လို႔ ဘယ္သူက ေဖာက္တာလဲ”
“ဟာဗ်ာ ကိုသိုက္ကလည္း။ ဟိုေကာင္ ဝင္းမင္းတို႔ အုပ္စုေလ။ ဆရာေပးတာကို အသာမယူဘဲ တျခားလူေတြနဲ႔ သြားယွဥ္တာ ခံရတာေပါ့ဗ်ာ”
“ဘယ္ဆရာတုန္းဗ်”
“ေဟာဗ်ာ။ ကိုသိုက္ကလည္း ေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ဆရာကိုျမင့္စိုးေလ”
“ေၾသာ္ …. ဟုိဟာ ေပးတဲ့ ဘိုးေတာ္လား”
“ဒီဆိုင္မွာ အၿမဲလာထိုင္တဲ့ဆရာေလ။ သူက က်ဳပ္တို႔ကိုေပးတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ဟိုေကာင္ ဝင္းမင္းတို႔က ဆရာ့ဂဏန္းနဲ႔ တျခားပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ဂဏန္းကို ခ်ိန္ၿပီးထိုးတယ္။ အဲဒါကို ဆရာက သိတယ္ဗ်။ သိေတာ့ေဖာက္ေရာ။ အမွန္ မေပးေတာ့ဘူး။ ၾကားက ခံရတာက က်ေနာ္တို႔ဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္ဘိုးေတာ္ေနာက္မွ မလိုက္ဘူး။ သူ႔ေနာက္ပဲ လိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ ကိုသိုက္။ ဒီလ ၂ တလံုးေကာင္းတယ္ သိလား။ ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ က်ဳပ္ေျပာတာ။ ဟုိေကာင္ေတြေတာ့ ေတာ္ၿပီ။ ဒီတခါလာလို႔ကေတာ့ နားရင္း႐ိုက္လႊတ္မွာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ကိုေဇာ္ဝင္း သူဘာလုပ္လႊတ္မယ္၊ ညာလုပ္လႊတ္ မယ္ဆိုတဲ့ သူေတြနဲ႔ တဟီးဟီး တဟားဟား။ ဟုိ ဆရာဆိုတဲ့ သူ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ဝိုင္းက အားလံု ၿငိမ္လို႔။ အပ္က်သံေတာင္ ၾကားေလာက္ရဲ႕။ ဟိုဆရာ့ပါးစပ္က ထြက္လာမယ့္ စကားလံုးတိုင္းကို ဖမ္းယူဖို႔ မုဆိုးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဟိုဆရာ့ပါးစပ္ကိုထိုင္ေငးေန ၾကတာ။ တနာရီၾကာၾကာ၊ ၂ နာရီၾကာၾကာ ထိုင္လည္း ထိုင္ႏိုင္တဲ့သူေတြ။
* * * *
“သူက ကေလးလိုပဲငသိုက္ေရ။ ဘာမွလည္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားဘူး။ ငါ့မွာသာ ဒုကၡေတြ တၿပံဳတမနဲ႔ ေျပာရင္ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး”
သူ႔အစ္ကို ဝမ္းကြဲ ကိုစိုးရဲ႕ မိန္းမ မမဝင္းက အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေမႊးပြ လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ ပြတ္သုတ္ရင္း သူ႔ကိုေျပာလာတယ္။
“ကုိစိုး ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမဝင္း”
“သူက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ျဖစ္တာက ငါ ငသိုက္ရဲ႕။ နင့္အစ္ကုိကေလ။ မိန္းမဘာျဖစ္ေနလဲ။ ဘယ္လိုေတြ ဒုကၡေတြ႕ေနလဲဆိုတာ လံုးလံုးမသိဘူး။ သူသိတာ တီဗီဂိမ္းကစားမယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔ရဲ႕ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း အေခြေတြ နားေထာင္မယ္ ဒါပဲ။ ငါ့မွာ ေႂကြးေတြ ပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းေန တယ္ ငသိုက္ရဲ႕။ ဒီၾကားထဲမွာ သူက တီဗီလိုခ်င္တယ္တဲ့ ပူဆာတယ္”
“မမဝင္းက ေျပာမျပဘူးလား”
“ေျပာရင္လည္း သူပဲစိတ္ဆင္းရဲ႐ံုရွိမွာေလ။ သူက ေျဖရွင္းတတ္တဲ့သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါ့ဟာ ငါပဲ ေျဖရွင္းရမယ့္တူတူ ေလကုန္ခံ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ သူက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အိမ္မွာ တီဗီ ဝယ္မေပးရင္ ရတယ္တဲ့။ နင့္ဆီမွာတီဗီရွိတယ္ဆိုေတာ့ နင့္ကိုပဲ ဂိမ္းစက္ဝယ္ခိုင္းၿပီး နင့္ဆိုင္မွာ တေနကုန္လာေဆာ့မယ္တဲ့။ ငါ့ကိုၿခိမ္းေျခာက္တယ္ နင့္အစ္ကိုက”
“တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ေအာင္ေျပာေပါ့ မမဝင္းရယ္”
“ေအာင္မယ္ေလး မထင္ေပါင္။ ငါ့မွာ ေယာက်္ားလည္း တုိင္ပင္လို႔မရ။ အိမ္က အေဖအေမကို ေျပာျပရင္လည္း ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ယူထားတဲ့ေယာက္်ား သိကၡာက်ဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့ ရင္ဖြင့္ခ်င္ လာရင္ နင့္ဆီပဲ လာလုိက္တယ္။ နင္က အထိုင္ကဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ တျခား လူေတြဆို စကားေလး ေျပာရဖို႔ အေရး လိုက္ဖမ္းရဦးမယ္။ ကဲ ကဲ သြားမယ္ေဟ့”
လက္ေပြ႕အိတ္ အမည္းႀကီး ေကာက္ေပြ႕ၿပီး လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ မမဝင္းကို သူ မသက္မသာနဲ႔ ၾကည့္မိတယ္။ သူ႔အခ်စ္လြန္ ေရာဂါကလည္း မေသးပါလား။
* * * *
“ေတာ္ၿပီ ဖုိးသိုက္ေရ။ ေတာ္ၿပီကြာ။ ငါ အဲဒီေစ့စပ္ပြဲကို ဖ်က္လိုက္ေတာ့မယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုႏိုင္ရာ။ အရက္ေတြလညး္ မူးလို႔။ ေသာက္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဗ်ာ”
“ငါ့ကို ဘလက္ေကာ္ဖီ တခြက္ေဖ်ာ္ေပးစမ္းကြာ။ ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ကို မင္းဆီလာတာ”
သူကိုယ္တိုင္ ဘလက္ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ၿပီး ယူလာေတာ့ ကိုႏိုင္ ဇက္က်ိဳးေနၿပီ။
“ကိုႏိုင္၊ ကိုႏိုင္ ထ ထ။ ဒီမွာ ေကာ္ဖီရၿပီ”
ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီး ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။ ကုိႏိုင္က လူပ်ိဳႀကီး။ အသက္ႀကီးမွ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မသက္နဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး လက္ထပ္ၾကမွာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က လြန္လိုက္ဖက္ တဲ့ စံုတြဲ။ မသက္ကလည္း သူ႔အေပၚမွာ အရမ္းနားလည္မႈရွိတဲ့ မိန္းမ။ ျပႆနာမရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ထားတာ အခု ဘာျပႆနာ တတ္လာျပန္ၿပီလဲမသိ။
ခဏေနေတာ့ ကိုႏိုင္ ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီး ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။
“ငါစိတ္ကုန္တယ္ကြာ”
“မသက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ။ ကိုႏိုင္ကလည္းဗ်ာ။ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ နီးေနၿပီ ဥစၥာ”
“မင္း မသက္နဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေဟ့။ ျဖစ္တာက သူ႔ညီမနဲ႔။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ သူ႔ အစ္မနဲ႔ ငါ့ကို သေဘာမတူဘူးတဲ့။ ငါက ဘာမို႔လို႔လဲ။ ငါတို႔က ကေလးေတြလည္း မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ထားပါေတာ့။ သေဘာမတူ ဘာအေရးလဲ။ သူ႔အေမနဲ႔ အေဖ သေဘာတူ ၿပီးၿပီ။ ခုဟာက ငါတို႔ကို လိုက္ေႏွာင့္ယွက္သလိုႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔အစ္မ အိမ္မွာ မေနခ်င္ေအာင္ ေဆာင့္လား ေအာင့္လားေတြ လုပ္တယ္ကြာ”
“ဒါေလးမ်ား ကိုႀကီးရာ ဂရုစိုက္လို႔”
“ဒါေလးမမ်ားနဲ႔ေဟ့ေကာင္။ ခုဟာက ငါ့ပါ ထိလာၿပီကြ။ ဒီညေန ငါက မိသက္ကို လိုက္ပို႔တယ္။ အိမ္ဝမွာ သူနဲ႔ စကားရပ္ေျပာေနတာေပါ့ကြာ။ ဒါကလည္း သူ႔အိမ္ေပၚ မတက္ခ်င္လို႔။ တက္ရင္ ငါ့ကို ျပႆနာ လုပ္မွာစိုးလို႔ မတက္တာ။ အဲဒါကို အိမ္ေပၚကေန ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ကြာ။ သူ႔ကိုငါတို႔က ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး ရင္ဗတ္ေတြ ထု ထုငိုတာ တရပ္ကြက္လံုး ၾကားမယ္။ ငါ့မွာ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ေတြက ထြက္ၾကည့္ ေတာ့ ရွက္လိုက္တာကြာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း မိသက္ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ တခ်ိဳးထဲ လစ္ေျပး ခဲ့ရတာ။ ေတာ္ၿပီကြာ ေစ့စပ္ပြဲကိုလည္း ငါမသြားေတာ့ဘူး။ ေစ့စပ္ပြဲမွာ သူ အဲလိုေတြ ထလုပ္ ေနရင္ ငါ့ဘက္က လူႀကီးေတြ အရွက္ကြဲမွာကြ”
စကားအရွည္ႀကီးေျပာၿပီး ေမာသြားသလို ေရေႏြးငွဲ႔ၿပီး တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။ အမူးလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပသြားပံုပဲ။
“ကိုႏိုင္တို႔ ေစ့စပ္ပြဲက ဘယ္ေတာ့လဲ”
“မနက္ျဖန္ မနက္”
“ဟာ မဟုတ္တာ ကိုႏိုင္ရာ။ မလုပ္ပါနဲ႔။ မသက္ ရြာလည္ေနမွာေပါ့။ သြားလုိက္ပါဗ်ာ”
“မသြားဘူးကြာ။ ငါစိတ္ညစ္တယ္”
“ကဲပါ ကိုႏိုင္ရာ။ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ မလုပ္ပါနဲ႔။ မသက္ ရြာလည္မွာေပါ့။ သြားလိုက္ပါဗ်ာ”
“မသြားဘူးကြာ။ ငါစိတ္ညစ္တယ္”
“ကဲပါကိုႏိုင္ရာ။ မ်က္ႏွာ ပ်က္စရာေတြေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ ကေလးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ခုည က်ေနာ္လိုက္ပို႔မယ္။ အိမ္ျပန္လိုက္။ က်ေနာ္အျပန္က် မသက္ဆီဝင္ၿပီး မနက္ကို လမ္းေၾကာင္း ရွင္းထားဖို႔ ဝင္ေျပာေပးမယ္။ က်ေနာ္စီစဥ္မယ္ဗ်ာ။ ဘာမွ မပူနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ျပန္။ ဟုတ္ၿပီလား”
ကိုႏို္င္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ
“ငသိုက္။ ငါ့ကိုလိုက္ပို႔ကြာ။ မင္းေျပာသလိုပဲ လုပ္ေပးေတာ့” တဲ့
မိန္းမနဲ႔ ဆိုင္ကိုထားခဲ့ၿပီး ကိုႏိုင့္ကို ျပန္ပို႔ဖို႔ စက္ဘီးထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ မ်က္ေစာင္း တခဲခဲနဲ႔ေပါ့။ ေနရာတကာ ပါေလရာ လုပ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ကို သိပ္မၾကည္ခ်င္ဘူး။
* * * *
“နင့္အစ္ကို အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး သားရယ္”
ခုမွ ဝင္ထုိင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေခၽြးေတာင္ မသုတ္ဘဲ အေမကေျပာေတာ့ သူက …
“ကိုႀကီး ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ အေမကို မိုက္႐ိုင္းတာေလ။ ငါ့မွာ ဒီတေကာင္ပဲ လူပ်ိဳမို႔လို႔ သူနဲ႔ ေနပါတယ္။ သူ႔ဒုကၡခံရတာနဲ႔ ေသလိ္္မ့္မယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”
“သူ႔ ဗိုက္ထဲမွာ အရက္ရွိေနရင္ အရမ္းသေဘာေကာင္းသေလာက္ အရက္မဝင္ရေသးရင္ ငါ့ကိုပဲ ျပႆနာရွာခ်င္ေနတာေလ။ မေန႔က ငါ အျပင္ခဏသြားတာကို အျပင္ခ်ည္းထြက္ ေနတာပဲ ဘာပဲနဲ႔ ဆူလုိက္ ေျပာလိုက္တာမ်ား ငါ့ကိုသူသမီးက်ေနတာပဲ”
“ကိုႀကီးအေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔အေမရာ။ သူက မေျပာတတ္ မဆိုတတ္တာကလြဲရင္ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကဲ ကဲ အေမလက္ဘက္ရည္ ေသာက္လိုက္ဦး”
“ေအးဟယ္။ အေမ့မွာလည္း က်န္တဲ့ဟာေတြက အိမ္ေထာင္ေတြခြဲ၊ မအားမလပ္နဲ႔ အေမ့ဆီကို လည္း မလာႏိုင္၊ ငါသြားလည္း မရွိနဲ႔ သားဆီကိုပဲ လာ လာ ေျပာရတယ္။ သားကေတာ့ အထိုင္ကကိုးကြယ္”
အေမက လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း သူ႔ဆိုင္က လက္ဘက္ရည္ ေကာင္းတာေကာ၊ အစ္ကိုႀကီးက အရက္ေတြ အရမ္းေသာက္တာေကာ၊ အစ္ကိုႀကီး ရည္းစားနဲ႔တြဲေနတာ ၾကာၿပီ ခုထိမယူၾကေသးဘူး ဆိုေကာ၊ တရစပ္ ေျပာေနေလရဲ႕။ သူကေတာ့ ၾကားဖူးၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြမို႔ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အင္း လိုက္ယံုမွတပါး ….။
* * * *
သူ႔ကို မိန္းမက နာမည္ေပးထားတယ္ ဟစ္တိုင္ႀကီးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တယ္။ အရင္က သူ႔ကို ဒီေလာက္ရင္ဖြင့္စကားေတြ မေျပာၾကဘူး။ ဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္မွပဲ တခ်ိဳ႕ဆို ငိုယို ေနလို႔ မနည္းေခ်ာ့ရတာ ရွိေသး။ ၾကာရင္ သူ ႐ူးလိမ့္မယ္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး တႏွစ္အၾကာမွာ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ သူကိုက ဖင္မၿငိမ္ ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပီတာေဇာ္ျမင့္ကို ေထာက္ခံေသာအားျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ မ႐ူးခင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ပိတ္လိုက္တယ္ဆိုတာထက္ လႊဲေရာင္းလိုက္ တာပါ။ သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုဝႀကီးကို ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့နဲ႔ပဲ ပစၥည္းအကုန္ ဆိုင္ခန္းပါ လႊဲေရာင္း လိုက္တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကံၾကမၼာကပဲ သူ႔ဘက္မွာရွိေနသလား ဘာလားေတာ့မသိ။ သူ႔အေဒၚတေယာက္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကြယ္လြန္သြားတယ္။ သားေထာက္သမီးခံ မရွိလို႔တဲ့ သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အေမြရလိုက္တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္တိုက္ဆိုင္လဲ။ သူကလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အေမြကလည္း ရ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဘယ္သူတားတား မရဘူး။ သူ႔စိတ္ကူး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သူက လက္ဘက္ရည္သာ ႀကိဳက္တတ္ တာ။ အက်ရည္ ဘယ္လိုႏွပ္ရလည္း ဆိုတာေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါလြယ္ပါတယ္။ တတ္တဲ့ သူေတြဆီက နည္းနာယူလိုက္တာေပါ့။ ကဲ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီ။ သူ႔ဆိုင္နာမည္ကာ ‘M – Jazz’ တဲ့။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ လာမေမးနဲ႔။ သူလည္း မသိဘူး။
* * * *
“ငါေလ အမ္းလို႔ရရင္ ျပန္အမ္းလိုက္ခ်င္တယ္ ဖိုးသိုက္ရယ္။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ငါဆိုတဲ့ ငါက သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ဟိုေကာင္မေတြနဲ႔အၿပိဳင္ သူ႔ကိုရေအာင္ယူခဲ့တာပါ။ နင္လည္း အသိပဲ”
“ေနစမ္းပါဦး။ အခု ဟိုေကာင္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ”
သူလက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ အေဖ်ာ္ခံုနားထိ လိုက္လာၿပီး တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ မိႏြယ္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ မိႏြယ္ဆိုတာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ႀကီးရဲ႕ မိန္းမ။ ခုေတာ့ သူနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။
“ဘာျဖစ္ရမလဲ။ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး။ မလုပ္တာ ငါမေျပာဘူး။ ငါရွာေကၽြးႏိုင္တယ္။ ေအး … ဘာမွမလုပ္ရင္ ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္စားေပါ့။ ခုမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာေတြ တခုၿပီး တခု ရွာရွာလာတယ္”
“ကဲ ကဲ လာ။ ခံုမွာ ထိုင္ရင္းေျပာ”
ေဖ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ လက္ေထာက္ အေဖ်ာ္ဆရာနဲ႔ လႊဲထားခဲ့ၿပီး ေလးႏြယ္ဖို႔ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ လာခ်ေပးရင္း ခံုမွာ သူပါဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။
“နင့္သူငယ္ခ်င္း စည္းကမ္း မရွိပံုမ်ား မေျပာခ်င္ဘူးသိလား။ ေအာက္ထပ္မွာ ငါ့အစ္မေတြ ေနတာ နင္သိပါတယ္။ အဲဒီေအာက္ထပ္က ေရခဲေသတၱာထဲက ေရပုလင္းေတြကို ယူေသာက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္မျဖည့္ေပးထားဘူး။ ေအာက္ကလူေတြ ပြစိပြစိလုပ္တာကို ငါကခံရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ သူမ်ားက ကိုယ့္ေယာက္်ားကို မေကာင္းေျပာတာ ဘယ္သူက ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက လြန္တာဆိုေတာ့ ငါဘာသြားေျပာမလဲ ကဲ”
မိႏြယ္ကိုၾကည့္ရင္း သူရယ္ခ်င္ေနမိတယ္။ မိႏြယ္ေအာင္ႀကီးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ သူအသိ။ ေအာင္ႀကီး ဆိုတဲ့ေကာင္က ႐ုပ္ကေျဖာင့္ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းေနတာ။ အဲဒီၾကားက မိႏြယ္က ရေအာင္ယူခဲ့တာ။
“ေနာက္ေတာ့ေကာ” …. သူစကားေထာက္ေပးလိုက္တယ္။
“ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ မၿပီးေသးဘူး။ သူကေလ ငါ့ေမာင္သူ႔ေယာက္ဖကို ၾကည့္မရဘူးတဲ့။ သူ႔အကၤီ်ေတြ ယူမဝတ္ေစနဲ႔တဲ့။ အဲဒါဆို သူက ကင္းေအာင္ေနေပါ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ သူက ဟိုေကာင့္အကၤီ်ေတြ ယူဝတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟိုေကာင္ကလည္း သူအက်ၤီေတြ ယူဝတ္တာေပါ့။ အဲဒါက် မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ခုဆို သမီးကအစ သူ႔ကို အတုခိုးတတ္ေနၿပီ။ သမီးေရ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ ဆိုရင္ ေဖေဖလည္း သစ္ဘူးတဲ့။ တီဗီၾကည့္တာ ခံုမွာထိုင္ၾကည့္ ဆိုရင္ ေဖေဖဆို အိပ္ၿပီးၾကည့္တာ တဲ့။ သူလည္း အိပ္ၿပီးၾကည့္မယ္တဲ့။ ကဲ ငါ ကေလးကိုေတာင္ မသြန္သင္တတ္ေတာ့ဘူး”
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ေအာင္ႀကီး စည္းကမ္းမရွိတာ ျဖစ္သလို ေနတာ သူတို႔လည္း အသိ။ မိႏြယ္ေျပာတာေတြ အမွန္ေတြခ်ည္း။ သူကေတာ့ရယ္ပဲ ရယ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေတြ မိႏြယ္ မသိခဲ့တာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ေျပာေနရာကေန မိႏြယ္မ်က္ႏွာ အံု႔မိႈင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နား တိုးတိုး ကပ္ေျပာတယ္။
“နင့္သူငယ္ခ်င္းက ဒါေတြတင္မကဘူး ဖိုးသိုက္ေရ” ဆိုၿပီး ငိုပါေလေရာ။
“ဟဲ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ဆိုစမ္းပါဦး”
“သူက အငယ္အေႏွာင္းေတြ ဘာေတြ ထားခ်င္ေနၿပီ။ သိလား”
“ဟုတ္ရဲ႕လားဟာ။ ဒီေကာင္ ဒါမ်ိဳး မၾကားမိပါဘူး”
“ဟုတ္သမွ သိပ္ဟုတ္။ ခုဆို တခါတေလ ည ျပန္မအိပ္ဘူး။ ငါ့မွာေလ ရင္ထဲမွာ ၿမိဳသိပ္ထားရ လြန္းလို႔ မြန္းက်ပ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဆီသြားရင္ဖြင့္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ အားလံုးက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ုကိုယ္ အားၾကတာ မဟုတ္ဘူးဟ။ ေနာက္မွ နင့္ကို သြားသတရတယ္။ နင္က အထိုင္ကဆိုေတာ့ ဖမ္းရခက္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး နင့္ဆီထြက္လာတာ”
သူ႔ေယာက္်ား ႐ႈပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သူမ်ားပစၥည္းေတြငွားၿပီး ျပန္မေပးလို႔ ပိုင္ရွင္ကလိုက္ လာမွ မ်က္ႏွာပူရတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုး သူ စေျပာခဲ့တဲ့ ျပန္အမ္းခ်င္ တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားေလရဲ႕။ သူ႔မွာေတာ့ ရင္ေတြ ေမာၿပီး က်န္ခဲ့လို႔။
ေနာက္ေတာ့လည္း ေအာင္ႀကီးရယ္၊ မိႏြယ္ရယ္၊ သမီးရယ္ မိသားစုသံုးေယာက္ စက္ဘီး တစီးနဲ႔ သူ႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ မိႏြယ္ကလည္း ေျပာခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို။ ဟုိေကာင္ ေအာင္ႀကီးကလည္း ဘာမွ မလုပ္ခဲ့သလို ေမာင္ေရ၊ ႏြယ္ေရနဲ႔။ အင္း … သူေတာင္ မ်က္စိလည္သြားတယ္။
* * * *
“ကုိသိုက္ပဲစဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာေျပာထားရက္နဲ႔ အဲဒီေကာင္ေတြ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ခုေတာ့ ခံရၿပီေလ။ ခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္။ သူတို႔ခံရတာ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ အခု က်ေနာ္တို႔ပါ ၾကားညပ္တာေပါ့။ ဟုိက မရဘူးဗ်။ သူနဲ႔ယွဥ္လိုက္တာနဲ႔ ေဖာက္ေတာ့တာ”
ခုထိေတာ့ ကိုေဇာ္ဝင္း ေျပာေနတာေတြ သူ တလံုးမွ နားမလည္ေသးပါ။ ယွဥ္တာေတြေကာ၊ ေဖာက္တာေတြေကာ၊ ၾကားညပ္တာေကာ ဘာေတြမွန္းကို မသိ။
“ေနပါဦး။ ကိုေဇာ္ဝင္းရဲ႕။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုယွဥ္လို႔ ဘယ္သူက ေဖာက္တာလဲ”
“ဟာဗ်ာ ကိုသိုက္ကလည္း။ ဟိုေကာင္ ဝင္းမင္းတို႔ အုပ္စုေလ။ ဆရာေပးတာကို အသာမယူဘဲ တျခားလူေတြနဲ႔ သြားယွဥ္တာ ခံရတာေပါ့ဗ်ာ”
“ဘယ္ဆရာတုန္းဗ်”
“ေဟာဗ်ာ။ ကိုသိုက္ကလည္း ေနာက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ဆရာကိုျမင့္စိုးေလ”
“ေၾသာ္ …. ဟုိဟာ ေပးတဲ့ ဘိုးေတာ္လား”
“ဒီဆိုင္မွာ အၿမဲလာထိုင္တဲ့ဆရာေလ။ သူက က်ဳပ္တို႔ကိုေပးတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ဟိုေကာင္ ဝင္းမင္းတို႔က ဆရာ့ဂဏန္းနဲ႔ တျခားပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ဂဏန္းကို ခ်ိန္ၿပီးထိုးတယ္။ အဲဒါကို ဆရာက သိတယ္ဗ်။ သိေတာ့ေဖာက္ေရာ။ အမွန္ မေပးေတာ့ဘူး။ ၾကားက ခံရတာက က်ေနာ္တို႔ဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္ဘိုးေတာ္ေနာက္မွ မလိုက္ဘူး။ သူ႔ေနာက္ပဲ လိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ ကိုသိုက္။ ဒီလ ၂ တလံုးေကာင္းတယ္ သိလား။ ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ က်ဳပ္ေျပာတာ။ ဟုိေကာင္ေတြေတာ့ ေတာ္ၿပီ။ ဒီတခါလာလို႔ကေတာ့ နားရင္း႐ိုက္လႊတ္မွာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ကိုေဇာ္ဝင္း သူဘာလုပ္လႊတ္မယ္၊ ညာလုပ္လႊတ္ မယ္ဆိုတဲ့ သူေတြနဲ႔ တဟီးဟီး တဟားဟား။ ဟုိ ဆရာဆိုတဲ့ သူ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ဝိုင္းက အားလံု ၿငိမ္လို႔။ အပ္က်သံေတာင္ ၾကားေလာက္ရဲ႕။ ဟိုဆရာ့ပါးစပ္က ထြက္လာမယ့္ စကားလံုးတိုင္းကို ဖမ္းယူဖို႔ မုဆိုးမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဟိုဆရာ့ပါးစပ္ကိုထိုင္ေငးေန ၾကတာ။ တနာရီၾကာၾကာ၊ ၂ နာရီၾကာၾကာ ထိုင္လည္း ထိုင္ႏိုင္တဲ့သူေတြ။
* * * *
“သူက ကေလးလိုပဲငသိုက္ေရ။ ဘာမွလည္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားဘူး။ ငါ့မွာသာ ဒုကၡေတြ တၿပံဳတမနဲ႔ ေျပာရင္ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး”
သူ႔အစ္ကို ဝမ္းကြဲ ကိုစိုးရဲ႕ မိန္းမ မမဝင္းက အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေမႊးပြ လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ ပြတ္သုတ္ရင္း သူ႔ကိုေျပာလာတယ္။
“ကုိစိုး ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမဝင္း”
“သူက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ျဖစ္တာက ငါ ငသိုက္ရဲ႕။ နင့္အစ္ကုိကေလ။ မိန္းမဘာျဖစ္ေနလဲ။ ဘယ္လိုေတြ ဒုကၡေတြ႕ေနလဲဆိုတာ လံုးလံုးမသိဘူး။ သူသိတာ တီဗီဂိမ္းကစားမယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔ရဲ႕ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း အေခြေတြ နားေထာင္မယ္ ဒါပဲ။ ငါ့မွာ ေႂကြးေတြ ပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းေန တယ္ ငသိုက္ရဲ႕။ ဒီၾကားထဲမွာ သူက တီဗီလိုခ်င္တယ္တဲ့ ပူဆာတယ္”
“မမဝင္းက ေျပာမျပဘူးလား”
“ေျပာရင္လည္း သူပဲစိတ္ဆင္းရဲ႐ံုရွိမွာေလ။ သူက ေျဖရွင္းတတ္တဲ့သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါ့ဟာ ငါပဲ ေျဖရွင္းရမယ့္တူတူ ေလကုန္ခံ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ သူက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အိမ္မွာ တီဗီ ဝယ္မေပးရင္ ရတယ္တဲ့။ နင့္ဆီမွာတီဗီရွိတယ္ဆိုေတာ့ နင့္ကိုပဲ ဂိမ္းစက္ဝယ္ခိုင္းၿပီး နင့္ဆိုင္မွာ တေနကုန္လာေဆာ့မယ္တဲ့။ ငါ့ကိုၿခိမ္းေျခာက္တယ္ နင့္အစ္ကိုက”
“တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ေအာင္ေျပာေပါ့ မမဝင္းရယ္”
“ေအာင္မယ္ေလး မထင္ေပါင္။ ငါ့မွာ ေယာက်္ားလည္း တုိင္ပင္လို႔မရ။ အိမ္က အေဖအေမကို ေျပာျပရင္လည္း ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ယူထားတဲ့ေယာက္်ား သိကၡာက်ဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့ ရင္ဖြင့္ခ်င္ လာရင္ နင့္ဆီပဲ လာလုိက္တယ္။ နင္က အထိုင္ကဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ တျခား လူေတြဆို စကားေလး ေျပာရဖို႔ အေရး လိုက္ဖမ္းရဦးမယ္။ ကဲ ကဲ သြားမယ္ေဟ့”
လက္ေပြ႕အိတ္ အမည္းႀကီး ေကာက္ေပြ႕ၿပီး လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ မမဝင္းကို သူ မသက္မသာနဲ႔ ၾကည့္မိတယ္။ သူ႔အခ်စ္လြန္ ေရာဂါကလည္း မေသးပါလား။
* * * *
“ေတာ္ၿပီ ဖုိးသိုက္ေရ။ ေတာ္ၿပီကြာ။ ငါ အဲဒီေစ့စပ္ပြဲကို ဖ်က္လိုက္ေတာ့မယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုႏိုင္ရာ။ အရက္ေတြလညး္ မူးလို႔။ ေသာက္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဗ်ာ”
“ငါ့ကို ဘလက္ေကာ္ဖီ တခြက္ေဖ်ာ္ေပးစမ္းကြာ။ ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ကို မင္းဆီလာတာ”
သူကိုယ္တိုင္ ဘလက္ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ၿပီး ယူလာေတာ့ ကိုႏိုင္ ဇက္က်ိဳးေနၿပီ။
“ကိုႏိုင္၊ ကိုႏိုင္ ထ ထ။ ဒီမွာ ေကာ္ဖီရၿပီ”
ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီး ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။ ကုိႏိုင္က လူပ်ိဳႀကီး။ အသက္ႀကီးမွ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မသက္နဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး လက္ထပ္ၾကမွာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က လြန္လိုက္ဖက္ တဲ့ စံုတြဲ။ မသက္ကလည္း သူ႔အေပၚမွာ အရမ္းနားလည္မႈရွိတဲ့ မိန္းမ။ ျပႆနာမရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ထားတာ အခု ဘာျပႆနာ တတ္လာျပန္ၿပီလဲမသိ။
ခဏေနေတာ့ ကိုႏိုင္ ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီး ေကာ္ဖီကို တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။
“ငါစိတ္ကုန္တယ္ကြာ”
“မသက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ။ ကိုႏိုင္ကလည္းဗ်ာ။ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ နီးေနၿပီ ဥစၥာ”
“မင္း မသက္နဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေဟ့။ ျဖစ္တာက သူ႔ညီမနဲ႔။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ သူ႔ အစ္မနဲ႔ ငါ့ကို သေဘာမတူဘူးတဲ့။ ငါက ဘာမို႔လို႔လဲ။ ငါတို႔က ကေလးေတြလည္း မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ထားပါေတာ့။ သေဘာမတူ ဘာအေရးလဲ။ သူ႔အေမနဲ႔ အေဖ သေဘာတူ ၿပီးၿပီ။ ခုဟာက ငါတို႔ကို လိုက္ေႏွာင့္ယွက္သလိုႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔အစ္မ အိမ္မွာ မေနခ်င္ေအာင္ ေဆာင့္လား ေအာင့္လားေတြ လုပ္တယ္ကြာ”
“ဒါေလးမ်ား ကိုႀကီးရာ ဂရုစိုက္လို႔”
“ဒါေလးမမ်ားနဲ႔ေဟ့ေကာင္။ ခုဟာက ငါ့ပါ ထိလာၿပီကြ။ ဒီညေန ငါက မိသက္ကို လိုက္ပို႔တယ္။ အိမ္ဝမွာ သူနဲ႔ စကားရပ္ေျပာေနတာေပါ့ကြာ။ ဒါကလည္း သူ႔အိမ္ေပၚ မတက္ခ်င္လို႔။ တက္ရင္ ငါ့ကို ျပႆနာ လုပ္မွာစိုးလို႔ မတက္တာ။ အဲဒါကို အိမ္ေပၚကေန ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ကြာ။ သူ႔ကိုငါတို႔က ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး ရင္ဗတ္ေတြ ထု ထုငိုတာ တရပ္ကြက္လံုး ၾကားမယ္။ ငါ့မွာ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ေတြက ထြက္ၾကည့္ ေတာ့ ရွက္လိုက္တာကြာ။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း မိသက္ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ တခ်ိဳးထဲ လစ္ေျပး ခဲ့ရတာ။ ေတာ္ၿပီကြာ ေစ့စပ္ပြဲကိုလည္း ငါမသြားေတာ့ဘူး။ ေစ့စပ္ပြဲမွာ သူ အဲလိုေတြ ထလုပ္ ေနရင္ ငါ့ဘက္က လူႀကီးေတြ အရွက္ကြဲမွာကြ”
စကားအရွည္ႀကီးေျပာၿပီး ေမာသြားသလို ေရေႏြးငွဲ႔ၿပီး တက်ိဳက္က်ိဳက္တယ္။ အမူးလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပသြားပံုပဲ။
“ကိုႏိုင္တို႔ ေစ့စပ္ပြဲက ဘယ္ေတာ့လဲ”
“မနက္ျဖန္ မနက္”
“ဟာ မဟုတ္တာ ကိုႏိုင္ရာ။ မလုပ္ပါနဲ႔။ မသက္ ရြာလည္ေနမွာေပါ့။ သြားလုိက္ပါဗ်ာ”
“မသြားဘူးကြာ။ ငါစိတ္ညစ္တယ္”
“ကဲပါ ကိုႏိုင္ရာ။ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ မလုပ္ပါနဲ႔။ မသက္ ရြာလည္မွာေပါ့။ သြားလိုက္ပါဗ်ာ”
“မသြားဘူးကြာ။ ငါစိတ္ညစ္တယ္”
“ကဲပါကိုႏိုင္ရာ။ မ်က္ႏွာ ပ်က္စရာေတြေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ ကေလးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ခုည က်ေနာ္လိုက္ပို႔မယ္။ အိမ္ျပန္လိုက္။ က်ေနာ္အျပန္က် မသက္ဆီဝင္ၿပီး မနက္ကို လမ္းေၾကာင္း ရွင္းထားဖို႔ ဝင္ေျပာေပးမယ္။ က်ေနာ္စီစဥ္မယ္ဗ်ာ။ ဘာမွ မပူနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ျပန္။ ဟုတ္ၿပီလား”
ကိုႏို္င္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ
“ငသိုက္။ ငါ့ကိုလိုက္ပို႔ကြာ။ မင္းေျပာသလိုပဲ လုပ္ေပးေတာ့” တဲ့
မိန္းမနဲ႔ ဆိုင္ကိုထားခဲ့ၿပီး ကိုႏိုင့္ကို ျပန္ပို႔ဖို႔ စက္ဘီးထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ မ်က္ေစာင္း တခဲခဲနဲ႔ေပါ့။ ေနရာတကာ ပါေလရာ လုပ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ကို သိပ္မၾကည္ခ်င္ဘူး။
* * * *
“နင့္အစ္ကို အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး သားရယ္”
ခုမွ ဝင္ထုိင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေခၽြးေတာင္ မသုတ္ဘဲ အေမကေျပာေတာ့ သူက …
“ကိုႀကီး ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ အေမကို မိုက္႐ိုင္းတာေလ။ ငါ့မွာ ဒီတေကာင္ပဲ လူပ်ိဳမို႔လို႔ သူနဲ႔ ေနပါတယ္။ သူ႔ဒုကၡခံရတာနဲ႔ ေသလိ္္မ့္မယ္”
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”
“သူ႔ ဗိုက္ထဲမွာ အရက္ရွိေနရင္ အရမ္းသေဘာေကာင္းသေလာက္ အရက္မဝင္ရေသးရင္ ငါ့ကိုပဲ ျပႆနာရွာခ်င္ေနတာေလ။ မေန႔က ငါ အျပင္ခဏသြားတာကို အျပင္ခ်ည္းထြက္ ေနတာပဲ ဘာပဲနဲ႔ ဆူလုိက္ ေျပာလိုက္တာမ်ား ငါ့ကိုသူသမီးက်ေနတာပဲ”
“ကိုႀကီးအေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔အေမရာ။ သူက မေျပာတတ္ မဆိုတတ္တာကလြဲရင္ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကဲ ကဲ အေမလက္ဘက္ရည္ ေသာက္လိုက္ဦး”
“ေအးဟယ္။ အေမ့မွာလည္း က်န္တဲ့ဟာေတြက အိမ္ေထာင္ေတြခြဲ၊ မအားမလပ္နဲ႔ အေမ့ဆီကို လည္း မလာႏိုင္၊ ငါသြားလည္း မရွိနဲ႔ သားဆီကိုပဲ လာ လာ ေျပာရတယ္။ သားကေတာ့ အထိုင္ကကိုးကြယ္”
အေမက လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း သူ႔ဆိုင္က လက္ဘက္ရည္ ေကာင္းတာေကာ၊ အစ္ကိုႀကီးက အရက္ေတြ အရမ္းေသာက္တာေကာ၊ အစ္ကိုႀကီး ရည္းစားနဲ႔တြဲေနတာ ၾကာၿပီ ခုထိမယူၾကေသးဘူး ဆိုေကာ၊ တရစပ္ ေျပာေနေလရဲ႕။ သူကေတာ့ ၾကားဖူးၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြမို႔ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အင္း လိုက္ယံုမွတပါး ….။
* * * *
သူ႔ကို မိန္းမက နာမည္ေပးထားတယ္ ဟစ္တိုင္ႀကီးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တယ္။ အရင္က သူ႔ကို ဒီေလာက္ရင္ဖြင့္စကားေတြ မေျပာၾကဘူး။ ဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္မွပဲ တခ်ိဳ႕ဆို ငိုယို ေနလို႔ မနည္းေခ်ာ့ရတာ ရွိေသး။ ၾကာရင္ သူ ႐ူးလိမ့္မယ္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး တႏွစ္အၾကာမွာ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ သူကိုက ဖင္မၿငိမ္ ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပီတာေဇာ္ျမင့္ကို ေထာက္ခံေသာအားျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ မ႐ူးခင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ပိတ္လိုက္တယ္ဆိုတာထက္ လႊဲေရာင္းလိုက္ တာပါ။ သူ႔မိတ္ေဆြ ကိုဝႀကီးကို ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့နဲ႔ပဲ ပစၥည္းအကုန္ ဆိုင္ခန္းပါ လႊဲေရာင္း လိုက္တယ္။
အဲဒီကစၿပီး သူ႔ဆီ ဘယ္သူမွ လာရင္မဖြင့္ေတာ့ဘူး။ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာ ေနတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ ရွိတာေလး ထိုင္စားေနရတာက အရသာ ရွိလိုက္ပါဘိခ်င္း။ တခုပဲ။ သူ႔မိန္းမ …. ။ ေတာ္ေတာ္နားပူတဲ့ မိန္းမေပါ့။ တေန႔တေန႔ သူ အလုပ္ မလုပ္ရေကာင္းလား၊ ထိုင္ေနရ ေကာင္းလားနဲ႔ တဆူဆူ တပူပူ ဆိုေတာ့ နားညည္းလာေရာ။ တရက္ … မခံႏိုင္ လြန္းတာနဲ႔ ရန္ထျဖစ္ၾကေရာ ….။
မိန္းမလည္း ငိုယိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေလရဲ႕။ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနတယ္။ အဲဒီေလာက္ ေတာင္ နားလည္မႈ မရွိတဲ့ မိန္းမအေၾကာင္း တေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။ သူ႔အေတြးထဲ ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့ သူက ေအာင္ႏိုင္ႀကီး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေကာင္ကို ဖမ္းရတာထက္စာရင္ ေလကိုဖမ္းရတာကမွ လြယ္ဦးမယ္။ ေနာက္ထပ္ အေတြးထဲကို ဆက္တိုက္ေရာက္လာတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းမင္း … သူက ေယာကၡမအိမ္မွာ ေနရတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုပယ္တယ္။ တ႐ုတ္ႀကီး ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း မိန္းမ ေၾကာက္ရတဲ့ ေကာင္။ အျပင္ကို ေခၚထုတ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ကိုေနာင္ႀကီး၊ ကိုေအာင္မိုး၊ ကိုခ်င္းျမင့္ … ဒီလူပ်ိဳ ႀကီးေတြက်ေတာ့ ရင္ဖြင့္ဖို႔အေရး အရက္တိုက္ရဦးမယ္။
ကိုဝႀကီး … ေဟာ သူခုမွ သတိရတယ္။ ခုဏက ဘာလို႔ ေမ့ေနပါလိမ့္။ သူ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ လက္လႊဲေရာင္းလိုက္တဲ့ ကိုဝႀကီး။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ စကားလံုးေတြစီၿပီး ကိုဝႀကီးရဲ႕ ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ သူ႔လိုပဲ ရင္ဖြင့္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရွိလို႔ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ေသာက္ရင္း မ႐ိုးမရြနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ရေသးတယ္။
တကယ္ … တကယ္ … ။ သူက ဘာမဆို လက္ေတြ႕မွယံုတာ။ လက္ေတြ႕သမားေလ …။
မိန္းမလည္း ငိုယိုၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေလရဲ႕။ ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနတယ္။ အဲဒီေလာက္ ေတာင္ နားလည္မႈ မရွိတဲ့ မိန္းမအေၾကာင္း တေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။ သူ႔အေတြးထဲ ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့ သူက ေအာင္ႏိုင္ႀကီး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေကာင္ကို ဖမ္းရတာထက္စာရင္ ေလကိုဖမ္းရတာကမွ လြယ္ဦးမယ္။ ေနာက္ထပ္ အေတြးထဲကို ဆက္တိုက္ေရာက္လာတယ္။ ကိုထြန္းထြန္းမင္း … သူက ေယာကၡမအိမ္မွာ ေနရတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုပယ္တယ္။ တ႐ုတ္ႀကီး ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း မိန္းမ ေၾကာက္ရတဲ့ ေကာင္။ အျပင္ကို ေခၚထုတ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ကိုေနာင္ႀကီး၊ ကိုေအာင္မိုး၊ ကိုခ်င္းျမင့္ … ဒီလူပ်ိဳ ႀကီးေတြက်ေတာ့ ရင္ဖြင့္ဖို႔အေရး အရက္တိုက္ရဦးမယ္။
ကိုဝႀကီး … ေဟာ သူခုမွ သတိရတယ္။ ခုဏက ဘာလို႔ ေမ့ေနပါလိမ့္။ သူ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ လက္လႊဲေရာင္းလိုက္တဲ့ ကိုဝႀကီး။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ စကားလံုးေတြစီၿပီး ကိုဝႀကီးရဲ႕ ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ သူ႔လိုပဲ ရင္ဖြင့္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရွိလို႔ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ေသာက္ရင္း မ႐ိုးမရြနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ရေသးတယ္။
တကယ္ … တကယ္ … ။ သူက ဘာမဆို လက္ေတြ႕မွယံုတာ။ လက္ေတြ႕သမားေလ …။
Wednesday, September 24, 2008 | Labels: ဝတၳဳတို | 2 Comments
ဝတၳဳတို ၉
“သရဲသၾကားလံုး” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးက ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ အတြင္းမွာ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တာပါ။ သူငယ္ခ်င္း မိသားစု တစုကို စခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးထားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က က်မ အထင္လြဲခံခဲ့ရတယ္။ သူတို႔က စ တာလို႔မျမင္ဘဲ က်မက တမင္ႏွိမ္ခ်ခ်င္လို႔ ေရးခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ထင္ခဲ့ၾကလို႔ က်မကို ၅ လ ၆ လေလာက္ စကားမေျပာဘဲ ေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ က်မကိုဘာေၾကာင့္ မေခၚ မေျပာလဲ ဆိုတာ က်မလံုးဝ မသိခဲ့ဘူး။ တျခား သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ေျပာျပမွပဲ သိရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အားနာ ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒီဝတၳဳ ေလးထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကေလးေတြေတာင္ အရြယ္ေတြ ရကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ စိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ေျပာႏိုင္ၾကၿပီလို႔ ထင္လို႔ ဒီဝတၳဳေလးကို ျပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္း ကိုဗိုကယ္ႀကီး (က်မတို႔ အေခၚ) နဲ႔ စိုးစိုးရယ္ သူတို႔ သားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဝယံနဲ႔ ကြတ္ကြတ္ရယ္ကို သတိရရင္း ဒီဝတၳဳေလး အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သရဲသၾကားလံုး
ကိုႀကိဳင္ဝင္းတေယာက္ သူ႔ဆိုင္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို မျမင္ဘူးသလို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“ပံုတူပန္းခ်ီ ႀကိဳင္ဝင္း”
မ်က္လံုးကို ေအာက္နည္းနည္း ေရႊ႕လိုက္ေတာ့
“ကာဆင္ဘိုင္ ရွပ္အက်ၤီ အထူးခ်ဳပ္သည္”
အဲဒီေအာက္ကိုထပ္ေရႊ႕ေတာ့
“မာမြတ္ ထီးျပင္ဆိုင္ မီးျခစ္ဂတ္ (စ္) ထည့္သည္”
ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာ။ သူ႔ဆိုင္းဘုတ္ကေလး ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမလို႔ လုပ္တုန္းရွိေသးသည္ ေအာက္က ဆိုင္းဘုတ္ ၂ ခုက မ်က္ေစ့ထဲ ကန္႔လန္႔ႀကီး ဝင္လာ၏။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒီဆိုင္ခန္းေလးကို သူတို႔ သံုးဦး စပ္တူငွားထားျခင္း ျဖစ္သည္။
အခန္းေလးထဲမွာ မွန္အထူတင္ထားသည့္ သူ ပန္းခ်ီဆြဲေသာ စားပြဲေလးတလံုး။ ဦးကာဆင္ ဘိုင္၏ အပ္ခ်ဳပ္စက္တလံုး ခ်ထားသည္။ ကိုမာမြတ္၏ ထီးျပင္လ်င္ ထုိင္ေသာ ကုလားထိုင္ ကေတာ့ ဆိုင္ဝမွာခ်ထားသည္။ ဆုိင္ဝမွာ ကိုမာမြတ္က သူထီးျပင္ေသာ တံဆာပလာမ်ားႏွင့္ မီးျခစ္ အသံုးအေဆာင္မ်ားထည့္သည့္ ပံုးတပံုး ခ်ထားသည္။ မ်က္ႏွာက်က္၏ အဝမွာေတာ့ ထီးအမိုး အသစ္မ်ား၊ ကိုင္းမ်ားႏွင့္ ထီး႐ိုးအသစ္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
သူတို႔သံုးေယာက္က ဘာသာရပ္မတူေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦး နားလည္မႈရွိသည္။ တခါတေလ သံုးေယာက္ဆံုခ်ိန္ အလုပ္လည္း အားေနသည္ဆိုလ်င္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေခါင္းစဥ္ခြဲ မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သည္ေနရာမွာေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္ ၂ ေယာက္က ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေနရသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ေျပာျပသည့္ ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာျခင္း အေၾကာင္းမ်ား၊ အိုဇုန္းလႊာ၊ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း၊ အင္တာနက္ စသည္တို႔ကို သူတို႔ ၾကားလည္းမၾကားဖူး၊ နားလည္းမလည္္။ ကုိႀကိဳင္ဝင္း ေျပာျပ လို႔သာ သူတို႔ သိရျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းကို သူတို႔က အထင္ႀကီးသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ပံုတူ တပံုဆြဲၿပီးသြားတုိင္း သူတို႔ ၂ ဦး အံ့ၾသလို႔ မဆံုး။
ဒါမ်ိဳးသူတို႔မွ မလုပ္တတ္တာပဲ။
ဒီၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေစ်းေလးထဲက ေန႔စြဲေတြထဲမွာ သူတို႔ ဆိုင္ကေလးက အလိုက္သင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ စီးဝင္ေမ်ာပါလွ်က္ရွိသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း၏ အလုပ္သေဘာကို နားမလည္ ေသာ္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား အတူတူေနလာတာ ၾကာေတာ့ ဦးကာဆင္ဘိုင္ေကာ ကိုမာမြတ္ပါ ကိုႀကိဳင္ဝင္းမရွိေတာင္ ပံုတူအပ္မည့္သူမ်ားကို လက္ခံထားတတ္ၿပီ။ ဘယ္ဆိုဒ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေစ်းစကားေျပာတတ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္း တေယာက္ ဘက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္ႏိုင္ၿပီေပါ့။ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တာကို ဟုိ ႏွစ္ေယာက္က လံုးဝခြင့္လႊတ္သည္။ သူျပန္လာရင္ တခုမဟုတ္ တခု အသစ္အဆန္း သတင္းမ်ား ၾကားရတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီဆိုင္ေလးထဲမွာ သူက ဆရာႀကီး။ အေရးပါ အရာေရာက္သူ။ သူ တေန႔ ဆိုင္မထြက္လ်င္ တေန႔ သတင္းမ်ား မသိရ ေသာၾကာင့္ က်န္ ၂ ေယာက္မွာ သူ႔ကုိသာ ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ၾကရသည္။
ဒီဆိုင္ေလးမွာ မွမဟုတ္။ သူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ ရည္ ဆိုင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ထြန္းထြန္းမင္းတို႔ သိုက္စိုး တို႔လည္း သူ႔ကိုပဲ ေမွ်ာ္ ရသည္။ အဲဒီမွာေတာ့ ေခါင္းစဥ္က တမ်ိဳး။ ဂီတ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေဆြးေႏြးသည္ ဆိုျခင္းထက္ နာၾကားသည္ ဆိုလ်င္ ပိုမွန္မည္။ သူက စာေလးေပေလးလည္း မေတာက္တေခါက္ ဖတ္ထားေတာ့ ေျပာႏိုင္သည္ေပါ့။
စတိဗ္ဗိုင္း၊ ဂ်ိဳးစထရိန္နင္၊ လက္ဇဗလင္၊ ေအာ့ဇီေအာ့ဇဘြန္း စသည့္ အေနာက္ ဂီတဘိုးေအ မ်ား၏ နာမည္မ်ားကို ရြတ္ကာေျပာတတ္သည္။ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းမ်ား ဆိုရင္လည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္းကို ဘယ္သူမွမမီ။ ဒီေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း သူက ဆရာႀကီးေပါ့။
အိမ္မွာေတာ့ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက ပန္းခ်ီဆရာဆိုေသာ အမည္ကိုသာ ခံယူထားၿပီး အိမ္၏ စီးပြားေရးကို ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား ရွာေဖြေပးသူ မဟုတ္။ သူ ပန္းခ်ီဆြဲလို႔ ရသမွ်ကေလးက သူ႔ဆိုင္ခန္းခေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္သည္။ တကယ္စီးပြားရွာသူက ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း။ သူက အထည္မ်ားကို မဂၤလာေစ်းကယူၿပီး အိမ္ေတြမွာ လေပးႏွင့္ ျပန္ေရာင္းသည္။ ဒီအလုပ္က ေျခတိုသည္ ဆိုေသာ္လည္း ျမတ္ျမတ္ ကေလး စားရသည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းတို႔က ေယာက္်ားဘာလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာေလး ျပစရာ ရွိေအာင္ ဆိုင္ဖြင့္ေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ တကယ္က ကိုႀကိဳင္ဝင္း ဆိုင္မထြက္လည္း အိမ္၏ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေနတာ ပါပဲ။
ဒီေန႔ေတာ့ လျပည့္ေန႔မို႔ ေစ်းပိတ္သည္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာမွ ကိုႀကိဳင္ဝင္းတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူႏိုင္သည္။ အသစ္စက္စက္ ဝယ္ထားေသာ ဒီဗီဒီ စက္ကေလးႏွင့္ သီခ်င္း ဟစ္လိုက္ဦး မည္ ဟု စိတ္ကူးထားသည္။
ကိုႀကိဳင္ဝင္းက သီခ်င္းဆိုလည္းေကာင္းသည္။ လူပ်ိဳတုန္းကဆို ပြဲမရွိလိုက္နဲ႔ ႀကိဳင္ဝင္းတို႔ ပါၿပီးသား ဆိုတာမ်ိဳး။ သူ႔အသံကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေလးျဖဴနဲ႔တူသည္တဲ့။ သူကလည္း ေလးျဖဴသီခ်င္းဆို စီးရီးတိုင္း အလြတ္ရၿပီးသား။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို “ေလးမဲ” ဟု အမည္ေပးထားသည္။ သူကလည္း ေက်နပ္သည္။ ဒီ ဒီဗီဒီ စက္ကေလးကိုလည္း မိန္းမကို အတင္းမရမက ပူဆာၿပီး ဝယ္ခိုင္းထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းကလည္း သူ႔ေယာက္်ား သီခ်င္းဆိုတာ ဝါသနာပါတာသိေတာ့ အိမ္ကပ္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ဝယ္ထားေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သီခ်င္းတပုဒ္ စဆိုၿပီး တဝက္ေတာင္ မေရာက္ေသး ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း သူ႔ေရွ႕မွာ လာရပ္သည္။
“ဒီမွာ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ရွင္သီခ်င္းဆိုေနတာ ခဏရပ္ပါဦး။ က်မ ဒီေန႔ ေႂကြးေတြ လိုက္ေတာင္းစရာ ရွိတယ္။ အဲဒါ ကေလး ၂ ေယာက္ ၾကည့္ထားလိုက္ဦး ေနာ္”
ကိုႀကိဳင္ဝင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္ေပါ့။ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္းေပါ့ေလ။ ဒါေတာင္ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းက မၿပီးေသး။
“ရွင္ေစ်းပိတ္တဲ့ ေန႔ကေလးပဲ အိမ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ရတာ။ ရွင့္ကို စိတ္ခ်ပါရေစေနာ္”
“ေအးပါဆိုကြာ မင္းကလည္း”
“မင္းကမလည္းနဲ႔ ဒီမွာ ႏွစ္ေကာင္လံုး ေခ်ာင္းေတြ တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔။ သၾကားလံုးေတြ အခ်ိဳ ေတြ မေႂကြးနဲ႔သိလား”
“ဟုတ္ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“ေနာက္သလို ေျပာင္သလို လုပ္မေနနဲ႔။ အႀကီးေကာင္ကို စာက်က္ခိုင္း။ ၿပီးမွ ေဆာ့ပေစ။ အငယ္ေကာင္ကိုေတာ့ ေန႔ခင္းတေရး သိပ္လိုက္ဦးေနာ္။ ကဲကဲ ေနာက္က်ေနၿပီ။ သြားမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း ထြက္သြားသည္။
“အိပ္မက္ …. ကဗ်ာ”
စက္ကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး ေလးျဖဴ၏ အိပ္မက္ကဗ်ာကို ဆိုရင္း ခိုးရပ္စ္ပိုဒ္ အေရာက္မွာ အနားကို အႀကီးေကာင္ ေဝယံ ေရာက္လာသည္။
“ေဖေဖ”
“ေဟ ဘာတုန္းကြာ”
“ေဖ့ စက္ႀကီး ပိတ္ထားလိုက္ဦး။ ဒီမွာ သား စာေမးမလို႔”
“ေအး ေအး ေျပာ ဘာေမးမွာလဲ”
“အျဖဴေရာင္ ပန္းဆယ္မ်ိဳး ကို ေရးျပပါတဲ့”
“ဒါမ်ားကြာ။ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ တစ္ စပယ္ပန္း”
“ဟာ ဒါေတာ့ သားလည္းသိသားပဲ”
“ႏွစ္ .. ႏွစ္က စကားျဖဴပန္း”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“သံုး … သံုးက ဟုိအိမ္ေရွ႕က ပန္းေလးေတြကြာ။ သိၿပီ စၾကာပန္း”
“ေလးကေကာ ေဖေဖ”
“ေလးက သဇင္ပန္း၊ ငါးက ဇြန္ပန္း”
“ဇြန္ပန္းဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ”
“ဇြန္ပန္းဆိုတာလား။ အျဖဴေရာင္ အပြင့္ေသးေသးေလးေတြ။ ေမႊးတယ္ကြ။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖေတြ႕ရင္ သားကိုျပမယ္။ အခုေတာ့မွတ္ထားလိုက္ဦးေနာ္”
ေဝယံသိပ္ေက်နပ္ပံုမရပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ဇြန္ပန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။
“ထားပါေတာ့ ဒါဆို ေျခာက္”
“ေျခာက္က ဂႏၶမာပန္း အျဖဴ”
“ဟာ အဲဒါရပါ့မလား”
“မင္းကလည္း အျဖဴေရာင္ပန္း ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာေပါ့”
“ဒါဆို သားသိၿပီ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴတို႔ ေမၿမိဳ႕ပန္း အျဖဴတို႔ …။ ရၿပီ ေဖေဖ ဆက္ဆိုခ်င္ ဆိုေတာ့”
ေဝယံအနားက ထြက္သြားလို႔ မိုက္ကို ျပန္ကိုင္မည္အလုပ္တြင္ …
“ေဖေဖ”
အနားကို အငယ္ေကာင္ ကြတ္ကြတ္ ေရာက္လာျပန္သည္။ ကြတ္ကြတ္က ကိုႀကိဳင္ဝင္း လက္ထဲက မိုက္ကို အတင္းလုသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ဘာမွ လုပ္မရေတာ့။ ကြတ္ကြတ္က ခုမွ သံုးႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ ဘာမွ သိပ္နားမလည္ေသး။ ေဆာ့ဖို႔ပဲ သိသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း၏ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမႈ အစီအစဥ္ကို ဒီမွာပင္ ရပ္နားထားလို္က္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတာ့မေလ်ာ့ႏိုင္ေသး။ တခုရွိေသးသည္။ ကြတ္ကြတ္ကို သိပ္လိုက္လ်င္ သူ ဆက္ဆိုလို႔ ရၿပီ။ ကြတ္ကြတ္ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ပုခက္ထဲ ထည့္ကာ “အမ္ ပလပ္” အစီအစဥ္ စတင္လိုက္သည္။ ကြတ္ကြတ္က ၿငိ္မ္ၿငိမ္မေန။ ပုခက္ထဲမွာ လႈပ္ရြၿပီး ေဆာ့ခ်င္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းရသမွ် သားေခ်ာ့ေတး ကုန္သေလာက္ရွိၿပီ။ ဒီေတာ့ ဖခင္ တို႔၏ အာဏာျပမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ …။
“ေဟ့ေကာင္ အိပ္ေတာ့ မင္း ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္မဟုတ္လား”
“သိတယ္ ေဖေဖ့ေက်ာင္းက အမွတ္ ၁”
“ေကာင္းကြာ”
သူက “အေၾကာင္း” လို႔ေျပာတာကို ကေလးက “ေက်ာင္း” ဟု ၾကားသည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းသာ ရွိရင္ မ်က္ေစာင္းအထိုး ခံရဦးမည္။ ကဲ တနည္း ျပန္လွည့္ ေခ်ာ့ၾကည့္မည္။ ကြတ္ကြတ္က သူ႔ကို လူႀကီးျဖစ္ၿပီဟု ေျပာလ်င္ သေဘာက်သည္။
“သားက လိမ္မာပါတယ္ကြာ။ လူႀကီးဆိုတာ ဒီအခ်ိန္အိပ္ရတယ္ကြ”
“ေဖေဖပဲ ေျပာၿပီးေတာ့ လူႀကီးဆိုရင္ ခ်ိဳင္းေမႊးေပါက္တယ္ဆို” ဆိုၿပီး သူ႔ခ်ိဳင္းကိုလွန္ျပ ေနျပန္သည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းနဲ႔ ကြတ္ကြတ္တို႔ရဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ ဇာတ္လမ္းကို ကြတ္ကြတ္တို႔ အဘြား ကိုႀကိဳင္ဝင္းရဲ႕ အေမေရာက္လာၿပီး ေျဖရွင္းေပးလိုက္သည္။ သူ႔အဘြား သိပ္ေတာ့ လည္း ခဏေလးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ခုမွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအး သီခ်င္းဆို ရေတာ့မည္။ ကြတ္ကြတ္က သီခ်င္းသံေၾကာင့္ေတာ့ မႏိုးတတ္။ သီခ်င္းစဆိုမည္ ဆိုျပန္ေတာ့ ေဝယံက တစခန္း ထျပန္သည္။
“ေဖေဖ သား သၾကားလံုး စားခ်င္တယ္”
“မင္းကို မင္းအေမက သၾကားလံုး မစားရဘူးလို႔ မွာထားတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ေခ်ာင္းဆိုး ေနတယ္ဆို”
“တလံုးထဲပါ ေဖေဖရာ။ ကြတ္ကြတ္လည္း အိပ္ေနတုန္း သားကို တလံုးေလာက္ ဝယ္ေကၽြး ပါေနာ္”
ေဝယံက သနားစဖြယ္ ေတာင္းပန္သည္။ ဒီေကာင္က အခ်ိဳသိပ္ႀကိဳက္သည္။ သၾကားလံုးဆို အေသအလဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သြားေတြက ပိုးစားၿပီးမဲေနေလသည္။ ေဝယံ၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ကိုႀကိဳင္ဝင္း အႀကံရၿပီ …. ။
“ဒါဆို သားခဏေနဦး ေဖေဖ သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္”
ကိုႀကိဳင္ဝင္း အျပင္ခဏထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ သၾကားလံုး ပါလာသည္။ ေဝယံ ဆႏၵ ျပည့္သြားၿပီ။ သၾကားလံုးကို ေဖာက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေဝယံ၏ မ်က္ႏွာမွာ သရဲတေကာင္ႏွင့္ ဆံုေတြ႕လိုက္ရသလို ႐ုတ္တရက္ ႐ႈံ႕တြသြား၏။
“အား ခ်ဥ္လိုက္တာ”
“ေအး အဲဒါ သရဲသၾကားလံုး လို႔ ေခၚတယ္။ အျပင္က အရမ္းခ်ဥ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ အထဲက်ရင္ ခ်ိဳသြားေရာ”
ေဝယံက အထဲမွာ အခ်ိဳရွိသည္ ဆိုေတာ့ က်ိတ္မွိတ္ၿပီး စုပ္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက …
“သားေရ ခ်ိဳၿပီလားေဟ့”
“မခ်ိဳေသးဘူး ေဖေဖ”
“သားေရ ခ်ိဳၿပီလား”
“မခ်ိဳေသးဘူး ေဖေဖ”
ခဏၾကာေတာ့ ေဝယံဆီမွ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ အသံထြက္လာသည္။း
“ဟာ ဟုတ္တယ္။ ခ်ိဳၿပီေဖေဖ။ ခ်ိဳၿပီ”
“ေအး ဒါဆို မင္းပါးစပ္ထဲက ထုတ္လိုက္ေတာ့”
ေဝယံက သူ႔အေဖကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ထဲက သၾကားလံုးကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက သၾကားလံုးကိုယူၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္ကာ ဝါးစား လိုက္သည္။
ေဝယံက ပထမေတာ့ နားမလည္သလို ၾကည့္ေနရာက ေဒါသထြက္ကာ သူ႔အေဖဆီက သၾကားလံုးကို ျပန္ေတာင္းေတာ့၏။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက အိမ္ထဲတြင္ ပတ္ေျပး၊ ေဝယံက ေနာက္က ေျပးလိုက္ကာ ေအာ္ငိုႏွင့္ အေတာ္ကေလး ပြက္ေလာ႐ုိက္သြားရာ ကြတ္ကြတ္ လန္႔ႏိုးသြား ေတာ့သည္။ အိပ္ေရးမဝေသာ ကြတ္ကြတ္ကပါ ဂ်ီက်ၿပီး ေအာ္ငိုေနေသာေၾကာင့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနစဥ္ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း အျပင္က ျပန္ဝင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သရဲ သၾကားလံုး ဇာတ္လမ္းႏွင့္တကြ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေဝယံက သူ႔အေမအား ျပန္လည္ တိုင္ၾကား ေလေတာ့သည္။
“ကိုႀကိဳင္ဝင္း ရွင္တမင္မ်ား လုပ္ေနတာလား ဟင္”
“မဟုတ္ရပါဘူးကြာ။ မင္းပဲ ကေလးကို အခ်ိဳမေကၽြးနဲ႔ ဆိုလို႔ ငါက အခ်ဥ္ကုန္ေအာင္ ေကၽြးၿပီး ျပန္ယူလိုက္တာပါ”
ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း၏ မ်က္ေစာင္း အစင္းတေသာင္းေလာက္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းကိုယ္ေပၚ က်ေရာက္လာ သည္။
“အဲဒါကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ရွင့္ကို တေန႔တေလ ကေလးေတြနဲ႔ ေနခိုင္းတာ အဆင္ေျပ ေအာင္ မေနႏိုင္လို႔ ေျပာေနတာ။ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ။ ခါတိုင္းလို သူတို႔အဘြားနဲ႔ပဲ ထားခဲ့ေတာ့မယ္။ ကဲ ရွင္လည္း ႂကြခ်င္ရာ ႂကြေတာ့”
မိန္းမဆီက အမိန္႔ရလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္းတေယာက္ ေဇာင္းထဲက လႊတ္လိုက္ေသာ ျမင္းလို တခ်ိဳးတည္း လစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားက သူအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကသည္။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူလာမွ အားလံုးက သိရမွာ မဟုတ္လား။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ ေစ်းက သူ႔ဆိုင္ေလးမွာေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းတို႔က သရဲ သၾကားလံုး တလံုးျဖစ္သည္။ အခ်ဥ္မကုန္ေသး သေရြ႕ေပါ့ေလ ….။ ။
ကိုႀကိဳင္ဝင္းတေယာက္ သူ႔ဆိုင္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို မျမင္ဘူးသလို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“ပံုတူပန္းခ်ီ ႀကိဳင္ဝင္း”
မ်က္လံုးကို ေအာက္နည္းနည္း ေရႊ႕လိုက္ေတာ့
“ကာဆင္ဘိုင္ ရွပ္အက်ၤီ အထူးခ်ဳပ္သည္”
အဲဒီေအာက္ကိုထပ္ေရႊ႕ေတာ့
“မာမြတ္ ထီးျပင္ဆိုင္ မီးျခစ္ဂတ္ (စ္) ထည့္သည္”
ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာ။ သူ႔ဆိုင္းဘုတ္ကေလး ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမလို႔ လုပ္တုန္းရွိေသးသည္ ေအာက္က ဆိုင္းဘုတ္ ၂ ခုက မ်က္ေစ့ထဲ ကန္႔လန္႔ႀကီး ဝင္လာ၏။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒီဆိုင္ခန္းေလးကို သူတို႔ သံုးဦး စပ္တူငွားထားျခင္း ျဖစ္သည္။
အခန္းေလးထဲမွာ မွန္အထူတင္ထားသည့္ သူ ပန္းခ်ီဆြဲေသာ စားပြဲေလးတလံုး။ ဦးကာဆင္ ဘိုင္၏ အပ္ခ်ဳပ္စက္တလံုး ခ်ထားသည္။ ကိုမာမြတ္၏ ထီးျပင္လ်င္ ထုိင္ေသာ ကုလားထိုင္ ကေတာ့ ဆိုင္ဝမွာခ်ထားသည္။ ဆုိင္ဝမွာ ကိုမာမြတ္က သူထီးျပင္ေသာ တံဆာပလာမ်ားႏွင့္ မီးျခစ္ အသံုးအေဆာင္မ်ားထည့္သည့္ ပံုးတပံုး ခ်ထားသည္။ မ်က္ႏွာက်က္၏ အဝမွာေတာ့ ထီးအမိုး အသစ္မ်ား၊ ကိုင္းမ်ားႏွင့္ ထီး႐ိုးအသစ္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
သူတို႔သံုးေယာက္က ဘာသာရပ္မတူေသာ္လည္း တဦးႏွင့္တဦး နားလည္မႈရွိသည္။ တခါတေလ သံုးေယာက္ဆံုခ်ိန္ အလုပ္လည္း အားေနသည္ဆိုလ်င္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေခါင္းစဥ္ခြဲ မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သည္ေနရာမွာေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္ ၂ ေယာက္က ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေနရသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ေျပာျပသည့္ ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာျခင္း အေၾကာင္းမ်ား၊ အိုဇုန္းလႊာ၊ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း၊ အင္တာနက္ စသည္တို႔ကို သူတို႔ ၾကားလည္းမၾကားဖူး၊ နားလည္းမလည္္။ ကုိႀကိဳင္ဝင္း ေျပာျပ လို႔သာ သူတို႔ သိရျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းကို သူတို႔က အထင္ႀကီးသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ပံုတူ တပံုဆြဲၿပီးသြားတုိင္း သူတို႔ ၂ ဦး အံ့ၾသလို႔ မဆံုး။
ဒါမ်ိဳးသူတို႔မွ မလုပ္တတ္တာပဲ။
ဒီၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေစ်းေလးထဲက ေန႔စြဲေတြထဲမွာ သူတို႔ ဆိုင္ကေလးက အလိုက္သင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ စီးဝင္ေမ်ာပါလွ်က္ရွိသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း၏ အလုပ္သေဘာကို နားမလည္ ေသာ္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား အတူတူေနလာတာ ၾကာေတာ့ ဦးကာဆင္ဘိုင္ေကာ ကိုမာမြတ္ပါ ကိုႀကိဳင္ဝင္းမရွိေတာင္ ပံုတူအပ္မည့္သူမ်ားကို လက္ခံထားတတ္ၿပီ။ ဘယ္ဆိုဒ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေစ်းစကားေျပာတတ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္း တေယာက္ ဘက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေအးေအး ေဆးေဆး ထိုင္ႏိုင္ၿပီေပါ့။ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တာကို ဟုိ ႏွစ္ေယာက္က လံုးဝခြင့္လႊတ္သည္။ သူျပန္လာရင္ တခုမဟုတ္ တခု အသစ္အဆန္း သတင္းမ်ား ၾကားရတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီဆိုင္ေလးထဲမွာ သူက ဆရာႀကီး။ အေရးပါ အရာေရာက္သူ။ သူ တေန႔ ဆိုင္မထြက္လ်င္ တေန႔ သတင္းမ်ား မသိရ ေသာၾကာင့္ က်န္ ၂ ေယာက္မွာ သူ႔ကုိသာ ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ၾကရသည္။
ဒီဆိုင္ေလးမွာ မွမဟုတ္။ သူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ ရည္ ဆိုင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ထြန္းထြန္းမင္းတို႔ သိုက္စိုး တို႔လည္း သူ႔ကိုပဲ ေမွ်ာ္ ရသည္။ အဲဒီမွာေတာ့ ေခါင္းစဥ္က တမ်ိဳး။ ဂီတ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေဆြးေႏြးသည္ ဆိုျခင္းထက္ နာၾကားသည္ ဆိုလ်င္ ပိုမွန္မည္။ သူက စာေလးေပေလးလည္း မေတာက္တေခါက္ ဖတ္ထားေတာ့ ေျပာႏိုင္သည္ေပါ့။
စတိဗ္ဗိုင္း၊ ဂ်ိဳးစထရိန္နင္၊ လက္ဇဗလင္၊ ေအာ့ဇီေအာ့ဇဘြန္း စသည့္ အေနာက္ ဂီတဘိုးေအ မ်ား၏ နာမည္မ်ားကို ရြတ္ကာေျပာတတ္သည္။ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းမ်ား ဆိုရင္လည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္းကို ဘယ္သူမွမမီ။ ဒီေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း သူက ဆရာႀကီးေပါ့။
အိမ္မွာေတာ့ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက ပန္းခ်ီဆရာဆိုေသာ အမည္ကိုသာ ခံယူထားၿပီး အိမ္၏ စီးပြားေရးကို ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား ရွာေဖြေပးသူ မဟုတ္။ သူ ပန္းခ်ီဆြဲလို႔ ရသမွ်ကေလးက သူ႔ဆိုင္ခန္းခေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္သည္။ တကယ္စီးပြားရွာသူက ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း။ သူက အထည္မ်ားကို မဂၤလာေစ်းကယူၿပီး အိမ္ေတြမွာ လေပးႏွင့္ ျပန္ေရာင္းသည္။ ဒီအလုပ္က ေျခတိုသည္ ဆိုေသာ္လည္း ျမတ္ျမတ္ ကေလး စားရသည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းတို႔က ေယာက္်ားဘာလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာေလး ျပစရာ ရွိေအာင္ ဆိုင္ဖြင့္ေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ တကယ္က ကိုႀကိဳင္ဝင္း ဆိုင္မထြက္လည္း အိမ္၏ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေနတာ ပါပဲ။
ဒီေန႔ေတာ့ လျပည့္ေန႔မို႔ ေစ်းပိတ္သည္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာမွ ကိုႀကိဳင္ဝင္းတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူႏိုင္သည္။ အသစ္စက္စက္ ဝယ္ထားေသာ ဒီဗီဒီ စက္ကေလးႏွင့္ သီခ်င္း ဟစ္လိုက္ဦး မည္ ဟု စိတ္ကူးထားသည္။
ကိုႀကိဳင္ဝင္းက သီခ်င္းဆိုလည္းေကာင္းသည္။ လူပ်ိဳတုန္းကဆို ပြဲမရွိလိုက္နဲ႔ ႀကိဳင္ဝင္းတို႔ ပါၿပီးသား ဆိုတာမ်ိဳး။ သူ႔အသံကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေလးျဖဴနဲ႔တူသည္တဲ့။ သူကလည္း ေလးျဖဴသီခ်င္းဆို စီးရီးတိုင္း အလြတ္ရၿပီးသား။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို “ေလးမဲ” ဟု အမည္ေပးထားသည္။ သူကလည္း ေက်နပ္သည္။ ဒီ ဒီဗီဒီ စက္ကေလးကိုလည္း မိန္းမကို အတင္းမရမက ပူဆာၿပီး ဝယ္ခိုင္းထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းကလည္း သူ႔ေယာက္်ား သီခ်င္းဆိုတာ ဝါသနာပါတာသိေတာ့ အိမ္ကပ္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ဝယ္ထားေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သီခ်င္းတပုဒ္ စဆိုၿပီး တဝက္ေတာင္ မေရာက္ေသး ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း သူ႔ေရွ႕မွာ လာရပ္သည္။
“ဒီမွာ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ရွင္သီခ်င္းဆိုေနတာ ခဏရပ္ပါဦး။ က်မ ဒီေန႔ ေႂကြးေတြ လိုက္ေတာင္းစရာ ရွိတယ္။ အဲဒါ ကေလး ၂ ေယာက္ ၾကည့္ထားလိုက္ဦး ေနာ္”
ကိုႀကိဳင္ဝင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္ေပါ့။ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္းေပါ့ေလ။ ဒါေတာင္ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းက မၿပီးေသး။
“ရွင္ေစ်းပိတ္တဲ့ ေန႔ကေလးပဲ အိမ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ရတာ။ ရွင့္ကို စိတ္ခ်ပါရေစေနာ္”
“ေအးပါဆိုကြာ မင္းကလည္း”
“မင္းကမလည္းနဲ႔ ဒီမွာ ႏွစ္ေကာင္လံုး ေခ်ာင္းေတြ တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔။ သၾကားလံုးေတြ အခ်ိဳ ေတြ မေႂကြးနဲ႔သိလား”
“ဟုတ္ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“ေနာက္သလို ေျပာင္သလို လုပ္မေနနဲ႔။ အႀကီးေကာင္ကို စာက်က္ခိုင္း။ ၿပီးမွ ေဆာ့ပေစ။ အငယ္ေကာင္ကိုေတာ့ ေန႔ခင္းတေရး သိပ္လိုက္ဦးေနာ္။ ကဲကဲ ေနာက္က်ေနၿပီ။ သြားမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း ထြက္သြားသည္။
“အိပ္မက္ …. ကဗ်ာ”
စက္ကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး ေလးျဖဴ၏ အိပ္မက္ကဗ်ာကို ဆိုရင္း ခိုးရပ္စ္ပိုဒ္ အေရာက္မွာ အနားကို အႀကီးေကာင္ ေဝယံ ေရာက္လာသည္။
“ေဖေဖ”
“ေဟ ဘာတုန္းကြာ”
“ေဖ့ စက္ႀကီး ပိတ္ထားလိုက္ဦး။ ဒီမွာ သား စာေမးမလို႔”
“ေအး ေအး ေျပာ ဘာေမးမွာလဲ”
“အျဖဴေရာင္ ပန္းဆယ္မ်ိဳး ကို ေရးျပပါတဲ့”
“ဒါမ်ားကြာ။ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ တစ္ စပယ္ပန္း”
“ဟာ ဒါေတာ့ သားလည္းသိသားပဲ”
“ႏွစ္ .. ႏွစ္က စကားျဖဴပန္း”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“သံုး … သံုးက ဟုိအိမ္ေရွ႕က ပန္းေလးေတြကြာ။ သိၿပီ စၾကာပန္း”
“ေလးကေကာ ေဖေဖ”
“ေလးက သဇင္ပန္း၊ ငါးက ဇြန္ပန္း”
“ဇြန္ပန္းဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ”
“ဇြန္ပန္းဆိုတာလား။ အျဖဴေရာင္ အပြင့္ေသးေသးေလးေတြ။ ေမႊးတယ္ကြ။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖေတြ႕ရင္ သားကိုျပမယ္။ အခုေတာ့မွတ္ထားလိုက္ဦးေနာ္”
ေဝယံသိပ္ေက်နပ္ပံုမရပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ဇြန္ပန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။
“ထားပါေတာ့ ဒါဆို ေျခာက္”
“ေျခာက္က ဂႏၶမာပန္း အျဖဴ”
“ဟာ အဲဒါရပါ့မလား”
“မင္းကလည္း အျဖဴေရာင္ပန္း ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာေပါ့”
“ဒါဆို သားသိၿပီ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴတို႔ ေမၿမိဳ႕ပန္း အျဖဴတို႔ …။ ရၿပီ ေဖေဖ ဆက္ဆိုခ်င္ ဆိုေတာ့”
ေဝယံအနားက ထြက္သြားလို႔ မိုက္ကို ျပန္ကိုင္မည္အလုပ္တြင္ …
“ေဖေဖ”
အနားကို အငယ္ေကာင္ ကြတ္ကြတ္ ေရာက္လာျပန္သည္။ ကြတ္ကြတ္က ကိုႀကိဳင္ဝင္း လက္ထဲက မိုက္ကို အတင္းလုသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ဘာမွ လုပ္မရေတာ့။ ကြတ္ကြတ္က ခုမွ သံုးႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ ဘာမွ သိပ္နားမလည္ေသး။ ေဆာ့ဖို႔ပဲ သိသည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္း၏ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမႈ အစီအစဥ္ကို ဒီမွာပင္ ရပ္နားထားလို္က္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတာ့မေလ်ာ့ႏိုင္ေသး။ တခုရွိေသးသည္။ ကြတ္ကြတ္ကို သိပ္လိုက္လ်င္ သူ ဆက္ဆိုလို႔ ရၿပီ။ ကြတ္ကြတ္ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ပုခက္ထဲ ထည့္ကာ “အမ္ ပလပ္” အစီအစဥ္ စတင္လိုက္သည္။ ကြတ္ကြတ္က ၿငိ္မ္ၿငိမ္မေန။ ပုခက္ထဲမွာ လႈပ္ရြၿပီး ေဆာ့ခ်င္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းရသမွ် သားေခ်ာ့ေတး ကုန္သေလာက္ရွိၿပီ။ ဒီေတာ့ ဖခင္ တို႔၏ အာဏာျပမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ …။
“ေဟ့ေကာင္ အိပ္ေတာ့ မင္း ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္မဟုတ္လား”
“သိတယ္ ေဖေဖ့ေက်ာင္းက အမွတ္ ၁”
“ေကာင္းကြာ”
သူက “အေၾကာင္း” လို႔ေျပာတာကို ကေလးက “ေက်ာင္း” ဟု ၾကားသည္။ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္းသာ ရွိရင္ မ်က္ေစာင္းအထိုး ခံရဦးမည္။ ကဲ တနည္း ျပန္လွည့္ ေခ်ာ့ၾကည့္မည္။ ကြတ္ကြတ္က သူ႔ကို လူႀကီးျဖစ္ၿပီဟု ေျပာလ်င္ သေဘာက်သည္။
“သားက လိမ္မာပါတယ္ကြာ။ လူႀကီးဆိုတာ ဒီအခ်ိန္အိပ္ရတယ္ကြ”
“ေဖေဖပဲ ေျပာၿပီးေတာ့ လူႀကီးဆိုရင္ ခ်ိဳင္းေမႊးေပါက္တယ္ဆို” ဆိုၿပီး သူ႔ခ်ိဳင္းကိုလွန္ျပ ေနျပန္သည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းနဲ႔ ကြတ္ကြတ္တို႔ရဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ ဇာတ္လမ္းကို ကြတ္ကြတ္တို႔ အဘြား ကိုႀကိဳင္ဝင္းရဲ႕ အေမေရာက္လာၿပီး ေျဖရွင္းေပးလိုက္သည္။ သူ႔အဘြား သိပ္ေတာ့ လည္း ခဏေလးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ခုမွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအး သီခ်င္းဆို ရေတာ့မည္။ ကြတ္ကြတ္က သီခ်င္းသံေၾကာင့္ေတာ့ မႏိုးတတ္။ သီခ်င္းစဆိုမည္ ဆိုျပန္ေတာ့ ေဝယံက တစခန္း ထျပန္သည္။
“ေဖေဖ သား သၾကားလံုး စားခ်င္တယ္”
“မင္းကို မင္းအေမက သၾကားလံုး မစားရဘူးလို႔ မွာထားတယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ေခ်ာင္းဆိုး ေနတယ္ဆို”
“တလံုးထဲပါ ေဖေဖရာ။ ကြတ္ကြတ္လည္း အိပ္ေနတုန္း သားကို တလံုးေလာက္ ဝယ္ေကၽြး ပါေနာ္”
ေဝယံက သနားစဖြယ္ ေတာင္းပန္သည္။ ဒီေကာင္က အခ်ိဳသိပ္ႀကိဳက္သည္။ သၾကားလံုးဆို အေသအလဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သြားေတြက ပိုးစားၿပီးမဲေနေလသည္။ ေဝယံ၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ကိုႀကိဳင္ဝင္း အႀကံရၿပီ …. ။
“ဒါဆို သားခဏေနဦး ေဖေဖ သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္”
ကိုႀကိဳင္ဝင္း အျပင္ခဏထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ သၾကားလံုး ပါလာသည္။ ေဝယံ ဆႏၵ ျပည့္သြားၿပီ။ သၾကားလံုးကို ေဖာက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေဝယံ၏ မ်က္ႏွာမွာ သရဲတေကာင္ႏွင့္ ဆံုေတြ႕လိုက္ရသလို ႐ုတ္တရက္ ႐ႈံ႕တြသြား၏။
“အား ခ်ဥ္လိုက္တာ”
“ေအး အဲဒါ သရဲသၾကားလံုး လို႔ ေခၚတယ္။ အျပင္က အရမ္းခ်ဥ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ အထဲက်ရင္ ခ်ိဳသြားေရာ”
ေဝယံက အထဲမွာ အခ်ိဳရွိသည္ ဆိုေတာ့ က်ိတ္မွိတ္ၿပီး စုပ္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက …
“သားေရ ခ်ိဳၿပီလားေဟ့”
“မခ်ိဳေသးဘူး ေဖေဖ”
“သားေရ ခ်ိဳၿပီလား”
“မခ်ိဳေသးဘူး ေဖေဖ”
ခဏၾကာေတာ့ ေဝယံဆီမွ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ အသံထြက္လာသည္။း
“ဟာ ဟုတ္တယ္။ ခ်ိဳၿပီေဖေဖ။ ခ်ိဳၿပီ”
“ေအး ဒါဆို မင္းပါးစပ္ထဲက ထုတ္လိုက္ေတာ့”
ေဝယံက သူ႔အေဖကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ထဲက သၾကားလံုးကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက သၾကားလံုးကိုယူၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္ကာ ဝါးစား လိုက္သည္။
ေဝယံက ပထမေတာ့ နားမလည္သလို ၾကည့္ေနရာက ေဒါသထြက္ကာ သူ႔အေဖဆီက သၾကားလံုးကို ျပန္ေတာင္းေတာ့၏။ ကိုႀကိဳင္ဝင္းက အိမ္ထဲတြင္ ပတ္ေျပး၊ ေဝယံက ေနာက္က ေျပးလိုက္ကာ ေအာ္ငိုႏွင့္ အေတာ္ကေလး ပြက္ေလာ႐ုိက္သြားရာ ကြတ္ကြတ္ လန္႔ႏိုးသြား ေတာ့သည္။ အိပ္ေရးမဝေသာ ကြတ္ကြတ္ကပါ ဂ်ီက်ၿပီး ေအာ္ငိုေနေသာေၾကာင့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္း ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနစဥ္ ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း အျပင္က ျပန္ဝင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သရဲ သၾကားလံုး ဇာတ္လမ္းႏွင့္တကြ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေဝယံက သူ႔အေမအား ျပန္လည္ တိုင္ၾကား ေလေတာ့သည္။
“ကိုႀကိဳင္ဝင္း ရွင္တမင္မ်ား လုပ္ေနတာလား ဟင္”
“မဟုတ္ရပါဘူးကြာ။ မင္းပဲ ကေလးကို အခ်ိဳမေကၽြးနဲ႔ ဆိုလို႔ ငါက အခ်ဥ္ကုန္ေအာင္ ေကၽြးၿပီး ျပန္ယူလိုက္တာပါ”
ေလဒီႀကိဳင္ဝင္း၏ မ်က္ေစာင္း အစင္းတေသာင္းေလာက္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းကိုယ္ေပၚ က်ေရာက္လာ သည္။
“အဲဒါကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ရွင့္ကို တေန႔တေလ ကေလးေတြနဲ႔ ေနခိုင္းတာ အဆင္ေျပ ေအာင္ မေနႏိုင္လို႔ ေျပာေနတာ။ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ။ ခါတိုင္းလို သူတို႔အဘြားနဲ႔ပဲ ထားခဲ့ေတာ့မယ္။ ကဲ ရွင္လည္း ႂကြခ်င္ရာ ႂကြေတာ့”
မိန္းမဆီက အမိန္႔ရလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း ကိုႀကိဳင္ဝင္းတေယာက္ ေဇာင္းထဲက လႊတ္လိုက္ေသာ ျမင္းလို တခ်ိဳးတည္း လစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားက သူအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကသည္။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူလာမွ အားလံုးက သိရမွာ မဟုတ္လား။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ ေစ်းက သူ႔ဆိုင္ေလးမွာေတာ့ ကိုႀကိဳင္ဝင္းတို႔က သရဲ သၾကားလံုး တလံုးျဖစ္သည္။ အခ်ဥ္မကုန္ေသး သေရြ႕ေပါ့ေလ ….။ ။
Sunday, September 14, 2008 | Labels: ဝတၳဳတို | 3 Comments
ဝတၳဳတို ၈
ဒီဝတၳဳေလးကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ေရးျဖစ္တယ္ ဆိုတာ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဖတ္လိုက္ရင္ ရွင္းသြားမွာပါ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ မည္သူ႔ကိုမွ မရည္ရြယ္ပါ တိုက္ဆိုင္မႈရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ရည္ရြယ္တဲ့သူကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးတာမို႔လို႔ပါ။ (အဟဲ အဲလိုေစာေစာစီးစီး ဝန္ခံ ထားလိုက္ေတာ့ တေတာရွင္းတာေပါ့ေနာ္)။ “ဖြတ္ဒင္” ဆိုတဲ့ ဒီဝတၳဳ ကေလးကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ဖက္ရွင္ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရပါတယ္။
ဖြတ္ဒင္
ကေလးက နည္းနည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ မသြယ္ စီးပြားေရး တခုခု လုပ္ဖို႔ ႀကံစည္ရၿပီ။ အိမ္မွာ ထုိင္ၿပီး ကိုစီတုတ္ရဲ႕ ဆိုက္ကားနင္းခ တခုတည္းကို ေမွ်ာ္ကိုးေနလို႔ကေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ မသြယ္က မုန္႔မ်ိဳးစံု လုပ္တတ္သည္။ မသြယ္ရဲ႕ လက္ရာကို အားလံုးက ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသည္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းႏွင့္ အျမတ္လည္း သိပ္မယူေသာေၾကာင့္ ရြာထဲက အားေပးၾကသည္။
ဆႏြင္းမကင္းထက္စာရင္ ပူတင္းက လုပ္ရကိုင္ရတာ ပိုမိုလြယ္ကူေသာေၾကာင့္ ပူတင္းဖုတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ သည္။ ပူတင္းတဗန္း ဖုတ္ကာ ရြာထိပ္မွာ ထိုင္ေနလိုက္႐ံုပဲ။ ကုိစီတုတ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာကိုႀကိဳင္ဝင္း က “ပူတင္း” ဆိုတဲ့ စာလံုးကို စာရြက္ေပၚမွာ အႀကီးႀကီး ေရးေပးထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ရြာမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ဘာေတြ တခမ္းတနား လုပ္ေနစရာ မလိုေပမယ့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းရဲ႕ ေစတနာကို ေလးစားေသာ အားျဖင့္ ခ်ိတ္ထားလိုက္သည္။ တဗန္းကို ခဏေလးပဲ ေရာင္းရသည္။ မသြယ္ကို အမ်ားဆံုးအားေပးသူမ်ားက ကေလးမ်ားျဖစ္၏။
မသြယ္ ပူတင္းႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ၄ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ ကိုေအး ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေအး ျပန္ေရာက္လာျခင္းအတြက္ ဝမ္းသာသူမ်ားထဲမွာ မသြယ္လည္း ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္တခါက မသြယ္ရဲ႕ ေၾကာင္ကေလးကို လည္ပင္းညႇစ္သည့္ ကိစၥကိုေတာင္ အစမေဖာ္ေတာ့။ ခုေတာ့လည္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ မသြယ္ရဲ႕ သား ေတာ္ေမာင္ကိုေတာင္ ဝင္ထိမ္းေပးေနလိုက္ေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညက်ရင္ေတာ့ ကိုစီတုတ္နဲ႔ ကိုေအးကို တလံုးေလာက္ ေထာင္ေပးလိုက္ဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးထိမ္းေပးေနေသာ ကိုေအး ကို မသြယ္ ေလာကြတ္လုပ္လုိက္သည္။
“ကိုေအး ပူတင္းစားပါဦးလား”
“ဘာ မသြယ္ နင္ဘာေျပာလိုက္တယ္”
“ဘာေျပာရမွာလဲ။ ပူတင္းစားမလားလို႔ ေမးတာေလ”
“နင္တို႔ အဲဒါခက္တာေပါ့။ ပူတင္း ဟုတ္လား ... ပူတင္းလို႔ ေခၚတာ မွားတယ္ဟ”
“ဘာ ... ပူတင္းကို ပူတင္းလို႔ေခၚတာ မွားတယ္ ဟုတ္လား။ ပူတင္းလို႔ မေခၚလို႔ ဘယ္လို ေခၚရမွာလဲ”
မသြယ္ နည္းနည္းေတာ့ ကၽြဲမီးတိုသြားသည္။ ဘာတဲ့ ပူတင္းကို ပူတင္းလို႔ ေခၚတာ မွားသတဲ့။ ဒါဆို သူ႔အေမေတြ သူ႔အဘြားေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အားလံုး ဒီလိုပဲေခၚခဲ့ၾကတာပဲ။ သူ႔က်မွ ပူတင္းကို ပူတင္းလို႔ေခၚတာ မွားတယ္ တဲ့။
“ကဲဆိုပါဦး။ ပူတင္းကို ပူတင္းလို႔ မေခၚလို႔ ဘယ္လို ေခၚရမလဲ”
“ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ အသံထြက္တာ မွားေနလို႔ ငါက ျပင္ေပးတာ။ ဖြတ္ဒင္လို႔ ေခၚရမယ္၊ မွတ္ထား”
“ဘာ ဖြတ္ .... ဒင္ ဟုတ္လား”
“ဖြတ္ ... ဒင္ မဟုတ္ဘူးဟ။ တဆက္တည္း ဖြတ္ဒင္”
“ကၽြတ္ သြားစမ္းပါေတာ္။ ဒီမွာ ေစ်းေရာင္းမေကာင္းရတဲ့ အထဲ။ မေခၚႏုိင္ပါဘူး။ ပူတင္းဟာ ပူတင္းေပါ့”
“ဒီမွာ မသြယ္။ နင္ဟာေလ အဲဒါေၾကာင့္ ဆိုက္ကားသမား မယားျဖစ္ၿပီး ခုလို ေစ်းေရာင္းေနရတာ သိလား။ နင္တို႔ရဲ႕ ဘဝေတြကိုငါက ျမႇင့္တင္ေပးခ်င္လို႔ ေျပာျပတာ။ ဒါက ဗရစ္တစ္ရွ္ အဂၤလစ္ရွ္ အသံထြက္အမွန္ နားလည္လား”
မသြယ္မ်က္ေစာင္းတခ်က္ ဒိုင္းကနည္း ပစ္လႊတ္လို္က္သည္။ မဆီမဆိုင္ သူ႔ “ဖြတ္ဒင္” ဆိုတာႀကီးကို အသံ မထြက္ႏိုင္တာနဲ႔ပဲ မသြယ္ဆိုက္ကားသမား မယားျဖစ္တာေကာ၊ ေစ်းေရာင္းရတာေကာ စံုေနေအာင္ ႏွိမ္သည္။ ညက် တလံုးေထာင္ေပးမယ့္ ေစတနာေလးပါ ပ်က္သည္။ ကိုေအးတေယာက္ ရြာကေပ်ာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ ေတြမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ မသိ။ ပေရာဂေတြ ဘာေတြမ်ား ကပ္ျပဳေနသလား။ မသြယ္ စိတ္လည္းညစ္၊ ဦးေႏွာက္လည္း ေျခာက္သည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေဒၚဘူခ်ီ ပူတင္း လာဝယ္သည္။
“မသြယ္ေရ။ ပူတင္းငါးတံုးေပးစမ္းပါ။ ဟဲ့ ပိုပိုသာသာ ထည့္ေနာ္”
“ေဒၚဘူခ်ီ ... ခင္ဗ်ားမွားေနၿပီဗ်”
ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနေသာ ကိုေအးက ဝင္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟဲ့ ကိုေအး မဟုတ္လား။ နင္ အသည္းကြဲတာ ဘယ့္ႏွယ္ ေနတုန္း။ မျမင္တာ ၾကာၿပီေနာ္”
ေဒၚဘူခ်ီက ကိုေအးေျပာတာ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ သူေျပာခ်င္တာ စြတ္ေျပာသည္။
“အဲဒါေတြ ထားလိုက္စမ္းပါ ေဒၚဘူခ်ီရဲ႕။ ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ား ခုဏက မသြယ္ဆီက ဘာဝယ္တာလဲ”
“ပူတင္းေလ”
“အဲဒါေျပာတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ မွားေနၾကတာ။ ခင္ဗ်ား တို႔နဲ႔ မေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ က်ဳပ္က အဂၤလိပ္စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာ ေနခဲ့တာ။ သိရဲ႕လား။ အဲဒီမွာ အမွားေတြ ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ဒီမွာေဒၚဘူခ်ီ။ ျပင္ေခၚလိုက္ စမ္းပါ။ ပူတင္းမဟုတ္ဘူး ဖြတ္ဒင္ လို႔”
“ဘာရယ္”
“ဖြတ္ဒင္ေလ ဖြတ္ဒင္”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မသြယ္လွမ္းေပးေသာ ပူတင္းထုပ္ကို ေဒၚဘူခ်ီလွမ္းမယူခင္ ကိုေအးက ၾကားထဲက ျဖတ္ယူထား လိုက္သည္။
“ကဲေျပာေလဗ်ာ ... ဖြတ္ဒင္ ခင္ဗ်ား အသံထြက္တာ မွန္မွ ဒီအထုပ္ေပးမယ္”
“အမယ္ ရာရာစစ။ နင္ကဘာမို႔လို႔ ငါ့လာသင္ေနရတာလဲ။ မေခၚႏုိင္ဘူး။ ဝယ္လည္း မဝယ္ေတာ့ဘူး။ ပူတင္း ဆိုတာ အဓိပၸယ္ရွိတယ္ဟဲ့။ စားခ်င္စရာေလး။ နင့္ရဲ႕ ဖြတ္ဒင္ဆိုတာႀကီးက ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး။ ရြံစရာႀကီး။ ေတာ္ၿပီ မဝယ္ေတာ့ဘူး သြားမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုု ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီး နဲ႔ ျပန္ထြက္သြားေသာ ေဒၚဘူခ်ီကို ၾကည့္ကာ ကိုေအးႏွင့္ မသြယ္တို႔ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ မသြယ္ အေၾကာင္းသိထားေသာ ကိုေအးမွာ မုန္႔ထုပ္ကေလးကို ဗန္းထဲ အသာျပန္ထည့္ရင္း ထိုေနရာမွ ခြာရန္ျပင္သည္။ ဒါကို မသြယ္ကလည္း အလြတ္မေပး။
“ကိုေအး ရွင္ဟာေလ အရမ္း အရမ္းႀကီးပဲ သိလား။ မျမင္တာၾကာလို႔ ေစတနာေလး ထားမလား မွတ္တယ္။ ေစတနာ ပ်က္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္လုပ္တယ္။ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ရွင့္ရဲ႕ ဖြတ္ဒင္ကိစၥ ရပ္တန္းက ရပ္ရင္ရပ္။ မရပ္လို႔ကေတာ့ က်ဳပ္ပါးစပ္နဲ႔ ေတြ႕ျပီသာမွတ္”
ကိုေအး ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ မသြယ္ေစ်းေရာင္းသည့္နားတြင္ ဖိနပ္ခုထိုင္ၿပီး စာအုပ္တအုပ္ကို သည္းႀကီး မည္းႀကီး ဖတ္ေန၏။ ခဏေနေတာ့ ခ်စ္စုမ ေရာက္လာသည္။
“ႀကီးသြယ္ ပူတင္း တတံုး ဘယ္ေလာက္လဲ”
“သံုးဆယ္ သမီးေရ ဘယ္ႏွတံုးလဲ”
“သမီးကုိ တတံုးေပးပါ”
မသြယ္ ပူတင္းကို တံုးေနစဥ္ ကိုေအး အနားကပ္လာျပန္သည္။
“သမီးခ်စ္စုမ”
ခ်စ္စုမက ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။
“သမီး ဒီမုန္႔ကိုဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ပူတင္းလို႔ ေခၚတယ္”
ခ်စ္စုမက သီခ်င္းဆိုသလို ျပန္ေျဖသည္။
“မွားတယ္ သမီးရဲ႕။ ပူတင္းမဟုတ္ဘူး။ ဖြတ္ဒင္”
“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေအးကလည္း။ ပူတင္းပါ။ သမီးေဖေဖက ပူတင္းလို႔ပဲ ေခၚတယ္”
ခ်စ္စုမက သူ႔အေဖကို တေလာကလံုးတြင္ အေတာ္ဆံုးဟု သတ္မွတ္ထားသူ ဆိုေတာ့ သူ႔အေဖႏွင့္ ကိုင္ေပါက္သည္။ ကုိေအးကလည္း နည္းနည္းမွ မေလွ်ာ့။
“ဖြတ္ဒင္လို႔ ေခၚမွ မွန္တယ္ သမီးရဲ႕။ ေခၚၾကည့္စမ္း။ ဖြတ္ဒင္”
“ဟာ ... မေခၚခ်င္ပါဘူး။ သြားေတာ့မယ္။ ဟိုမွာ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ ေစာင့္ေနၿပီ”
ကိုေအးက ခ်စ္စုမ လက္ထဲက မုန္႔ထုတ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူထားလိုက္သည္။ ခ်စ္စုမက မုန္႔ထုတ္ကိုျပန္လုသည္။
ကိုေအးကလည္း မလႊတ္။ ဆြဲရင္း လုရင္း ျဖင့္ ကိုေအးလက္ထဲမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ပဲ က်န္ခဲ့ကာမုန္႔က ေအာက္ကို ဘုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ ခ်စ္စုမ ငိုသံ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ မသြယ္ဘာ လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ ေနာက္ဆံုး ပူတင္းတတံုး ေပးလိုက္ေတာ့မွ ခ်စ္စုမ အငိုတိတ္သြားေတာ့သည္။ ဒီေန႔အဖို႔ ေတာ့ ေစ်းဆက္ေရာင္းဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့။ သားေတာ္ေမာင္ကို ထိမ္းေပးေသာ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ကိုေအးကို မသြယ္ ဘာမွမေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ေနာက္တခု ကိုေအးက သူငယ္ခ်င္းအားလံုး၏ အပယ္ခံ မဟုတ္လား။
သူငယ္ခ်င္း အားလံုး၏ အပယ္ခံဆိုတာကလည္း ကိုေအးက သူ႔ဟာသူထင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ မပယ္။ ဘယ္သူကမွလည္း ဘာအျပစ္မွ တင္တာမဟုတ္။ မသြယ္တို႔ အိမ္က ေၾကာင္ကို လည္ပင္း ညႇစ္တုန္းက သူ႔ကို နည္းနည္းပါးပါး ဝိုင္းေျပာၾကသည္။ အားလံုးက ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပါပဲ။ ကိုေအးကသာ သူ႔ကို ဝိုင္းပယ္ၾကသည္ဟု ထင္ကာ ရြာမွ ထြက္သြားျခင္းျဖစ္၏။
သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားတာကေတာ့ ရြာကေန ၿမိဳ႕မွာ ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္နာ သြားလုပ္ေနတဲ့ ခိုင္မင္းစိုးတို႔နဲ႔ သြားေနသည္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာလည္း ဘာေတြ မေျပလည္ျဖစ္လာသည္မသိ။ ရြာကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ လူေကာင္ႀကီးက က်ားကိုးစီး စားမကုန္သည့္ ခႏၶကိုယ္ႀကီး ဆိုေပမယ့္ စိတ္က အလြန္ႏုေတာ့ မသြယ္က လန္႔သည္။ သူႏွင့္ အတိုက္အခံ သိပ္မလုပ္လို။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဆိုင္သိမ္းလိုက္တာ ေအးသည္။
........................................
ေနာက္တေန႔ မသြယ္ဆိုင္ထြက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး။ ရာသီဥတုကလည္း သာသာ ယာယာႏွင့္ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေအး၏ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရ။ မသြယ္ဆိုင္ခင္းလိုက္သည္။ ဆိုင္ခင္းစမွာပဲ ေပၚတက္ ေရာက္လာသည္။
“ေဒၚေလးသြယ္။ ပူတင္း ၂ တံုးေပးပါ။ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ပါေနာ္။ ညီမေလးစားဖို႔ ေမေမက ဝယ္ခိုင္းလိုက္တာ”
မသြယ္ ပူတင္း ၂ တံုးလွီးၿပီး ထည့္ေနစဥ္မွာပဲ ဘယ္က ဘယ္လိုေပၚလာသည္မသိ။ ကိုေအး .. အနာကို ေရာက္လာသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ေပၚတက္။ မင္းဒီမုန္႔ကို ဘယ္လိုေခၚလဲ သိလား”
“သိတယ္ ပူတင္းေလ”
“မဟုတ္ဘူးကြ ဖြတ္ဒင္။ ဖြတ္ဒင္လို႔ အသံထြက္ရတယ္”
ေပၚတက္ကေၾကာက္တတ္သည္။ အေၾကာက္ေၾကာက္ အလန္႔လန္႔ႏွင့္ ဘာသံမွ ထြက္မလာ။
“ဖြတ္ .... ဖြတ္ .... ဒင္”
“ဟာ မင္းဟာကလည္း တဆက္တည္းဆိုကြ ဖြတ္ဒင္”
ေပၚတက္ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္။ ကိုေအးကလည္း မ်က္လံုးႀကီးမ်ား ျပဴးလာသည္။ မသြယ္မေနသာေတာ့။ ဝင္ေျပာရေတာ့သည္။
“ကုိေအးရယ္။ ရွင့္ဟာကလည္း ေတာ္ပါေတာ့။ ဟိုမွာ ငိုေတာ့မယ္”
“အဲဒါ မႀကိဳက္တာေပါ့။ ငါရြာကို ဘာလုပ္ဖို႔ ျပန္လာတာလဲ သိလား မသြယ္။ အဂၤလိပ္စာ သင္တဲ့ ေက်ာင္း ေထာင္မလို႔ဟ။ ပိုက္ဆံမယူဘဲ အလကား သင္ေပးမွာ။ နင္တို႔က ဒီ ဖြတ္ဒင္ ေလးေတာင္ ပီေအာင္ မေျပာႏိုင္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ၾကမလဲ”
ကိုေအးက အဆံုး႐ံႈးႀကီး ဆံုး႐ံႈးေတာ့မည့္ ေလသံႏွင့္ေျပာသည္။ မသြယ္ သက္ျပင္းကို ဟင္းကနဲ ခ်လိုက္သည္။ ကိုေအးတို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထင္ရာျမင္ရာေတြ လုပ္ဦးမည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မသြယ္ႏွင့္ ကိုေအး စကားေျပာ ေနတာကို အခြင့္အေရးယူၿပီး ေပၚတက္ သုတ္ေျခတင္ေတာ့၏။ မုန္႔ထုတ္လည္း ယူမသြား။ ပိုက္ဆံလည္း ေပးမသြား။ သြားၿပီ။ စီးပြားပ်က္ေတာ့မည္။ ကေလးမ်ားက မသြယ္ရဲ႕ ပူတင္းဗန္းေလးေရွ႕က ေက်ာ္ကာ အျခား မုန္႔မ်ားကို ဝယ္စားၾကသည္။
မသြယ္က
“ဟဲ့ ကေလးေတြ ပူတင္းမစားၾကဘူးလား”
ေမးလ်င္ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ သုတ္ေျခတင္ သြားၾကသည္။ မသြယ္ပူတင္း မေရာင္းရေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ၾကားရသည္။ ဦးေအးႀကီးက ပူတင္းလို႔ ေခၚတဲ့ သူကို ႐ိုက္မယ္ဆိုလို႔တဲ့။ ေျပာလို႔မရ။ ကိုေအးဆိုတဲ့သူက တကယ္လုပ္ခ်င္ လုပ္မွာ။
ဒီေန႔လည္း မသြယ္ရဲ႕ ပူတင္းဗန္းက အရာမယြင္းဘဲ ဆိုင္သိမ္းလိုက္ရသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုစီတုတ္ႏွင့္အဖြဲ႕က ဝိုင္းစဖုိ႔ ျပင္ေနၾကၿပီ။ ပူတင္းမေရာင္းရလို႔ ထြက္ခ်င္ေနတဲ့ ေဒါသမ်ားကို ကိုစီတုတ္အေပၚမွာ ပံုခ်လိုက္သည္။
“ဟင္ .. ေတာ္က ဒီမွာ ဒီအရည္ေတြ ၿမိဳေနသိလား။ က်ဳပ္မွာေတာ့ ဖတ္သီဖတ္သီနဲ႔ ေစ်းေရာင္းထြက္ေနရတယ္။ ရွင္က ဘာအသံုး က်လဲ ဟင္ ... က်ဳပ္မွာ ေရာင္းသာေရာင္းရတာ ဘယ္သူကမွ ဝယ္စားတာ မဟုတ္ဘူးေတာ့ ... ဟီး”
ေျပာရင္း ဝမ္းနည္းလာၿပီး ငိုခ်လိုက္ေတာ့ ကိုစီတုတ္ႏွင့္ အေပါင္းအပါ လူပ်ိဳႀကီးမ်ာ ျဖစ္ၾကေသာ ကုိခ်င္းျမင့္၊ ကုိေအာင္မိုးႏွင့္ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ သံုးေယာက္ ျပာျပာသလဲႏွင့္ ဝိုင္းေမးၾကသည္။ မသြယ္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ နတ္သံေႏွာၿပီး ေျပာျပလိုက္ရာ လူပ်ိဳႀကီး သံုးေယာက္၏ ေဒါသတို႔ ကိုေအးအေပၚ စုၿပံဳၿပီး က်ေရာက္ကုန္ေတာ့သည္။
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မသြယ္က သူတို႔ အရက္ေရခ်ိန္မကိုက္လ်င္ ဖြက္ထားတာေလးေတြ ထုတ္ေရာင္းေနက်။ အျမည္းကို ေစ်းတင္ေရာင္းတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဘာမွ ဝယ္မရႏိုင္သည့္ အခ်ိန္မွာ မသြယ္ကုိပဲ အားကိုးၾကရသည္။ သူတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ကို စီးပြားပ်က္ေအာင္လုပ္သည့္ ကိုေအးအား သူတို႔ ဆံုးမရလိမ့္မည္ လာပေစဦး။
....................................
ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုေအးရဲ႕ ဆတ္ေဆာ့မႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ဆိုရလိမ့္မည္။ သူ႔ဟာသူ ရြာကေလးမွာ တသက္လံုး ဒီလိုပဲ ေခၚလာ ေျပာလာၾကတာ သူလာမွ ဘယ္သူက ျပင္ေခၚခ်င္ၾကေတာ့မွာလဲ။ သူကေတာ့ သူ႔ရြာေလးကို ျမင့္တင္ခ်င္လို႔တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ အဆင္ ေျပၿပီးသား ဒီရြာကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး အတင္းအက်ပ္ ျပင္ခ်င္လို႔ ရမတဲ့လား။
ကိုေအးလာေတာ့ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္း ဆံုးမၾကသည္။ ဆံုးမတယ္ ဆိုတာကလည္း လက္မပါပါ။ ပါးစပ္ႏွင့္သာ ဆံုးမျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာ အက်ိဳးကိုသယ္ပိုးတယ္ ဆိုေပမယ့္ သူမ်ားကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္သင့္တဲ့ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဝုိင္းေျပာၾက ျခင္းသာ။ အားလံုးက ကိုေအး စိတ္ႏုတယ္ဆိုတာ သိၿပီးသား။ ကိုေအးရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း နားလည္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္တာက ကိုေအး သူတို႔ဆီမလာခင္ ရြာထိပ္က ၾကက္ပဲဆိုင္မွာ တပိုင္းဝင္တြယ္ခဲ့တာကို ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နာခ်ျပန္ေတာ့ ကိုေအး ဟတ္ထိသြားသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ မသြယ္စီးပြားပ်က္ ရသည္။ သူ႔ေစဒနာေတြ ေဝဒနာ ျဖစ္ရသည္ဆိုကာ ခ်ထားေသာ အရက္တလံုးကို သူတေယာက္ထဲ က်ိတ္သြားၿပီး မသြယ္တို႔ တံခါး တခ်ပ္လံုး ရစရာမရွိေအာင္ ႐ိုက္ခ်ိဳး သြားသည္။ အဲဒီကစၿပီး ကိုေအးလည္း ရြာက တတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။
ကိုစီတုတ္ ဆိုက္ကား တရက္မထြက္ဘဲ အိမ္တံခါး ျပင္ေနရသည္။ မသြယ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ပူတင္းဆိုတဲ့ အသံေတာင္ မၾကားခ်င္ေတာ့ ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ လူပ်ိဳႀကီး သံုးေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ေၾကာင့္ ထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းႀကီးကို လြမ္းသည္ဟု ဆိုကာ ဆိုင္ကယ္တစင္းႏွင့္ ဆိုင္တကာလွည့္ၿပီး အရက္ေသာက္ၾကသည္။ မူးမူးႏွင့္ ေမာင္းလာေသာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ေသာေၾကာင့္ ကိုခ်င္းျမင့္က ေရွ႕သြားမ်ား ကၽြတ္သြားသည္ (ကိုခ်င္းျမင့္က ကရင္လူမိ်ဳးဆိုေတာ့ ေနာင္တြင္ ေစာရွဲက်ိဳးဆိုေသာ အမည္တြင္သည္)။ ကုိေအာင္မိုးက တေတာင္ဆစ္ႏွင့္ ဒူးမ်ား စုတ္ျပဲ ေယာင္ကိုင္းသြားသည္(ကိုေအာင္မိုး၏ ငယ္နာမည္မွာ ဂြတိုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္တြင္ ေယာင္ယမ္းဂြတိုဟု ေခၚၾကသည္)။ ကုိေနာင္ႀကီးကေတာ့ တညႏွင့္ တရက္ သတိလစ္ေနၿပီး သတိျပန္ရခ်ိန္မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူသတိရခ်င္တာကို သတိရၿပီး သတိေမ့ခ်င္တာကို ေမ့ေနျခင္းျဖစ္သည္။ (ဥပမာ .. သူျဖတ္ခ်င္ေသာ ရည္းစားကို လံုးဝ သတိမရေတာ့ဘဲ ရစရာရွိေသာ အေႂကြးမ်ားကိုေတာ့ အေသးစိတ္မွတ္မိေနျခင္းျဖစ္သည္)။ ဒါပါပဲ။ ဖြတ္ဒင္။ ။
ဖြတ္ဒင္
ကေလးက နည္းနည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ မသြယ္ စီးပြားေရး တခုခု လုပ္ဖို႔ ႀကံစည္ရၿပီ။ အိမ္မွာ ထုိင္ၿပီး ကိုစီတုတ္ရဲ႕ ဆိုက္ကားနင္းခ တခုတည္းကို ေမွ်ာ္ကိုးေနလို႔ကေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ မသြယ္က မုန္႔မ်ိဳးစံု လုပ္တတ္သည္။ မသြယ္ရဲ႕ လက္ရာကို အားလံုးက ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသည္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းႏွင့္ အျမတ္လည္း သိပ္မယူေသာေၾကာင့္ ရြာထဲက အားေပးၾကသည္။
ဆႏြင္းမကင္းထက္စာရင္ ပူတင္းက လုပ္ရကိုင္ရတာ ပိုမိုလြယ္ကူေသာေၾကာင့္ ပူတင္းဖုတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ သည္။ ပူတင္းတဗန္း ဖုတ္ကာ ရြာထိပ္မွာ ထိုင္ေနလိုက္႐ံုပဲ။ ကုိစီတုတ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာကိုႀကိဳင္ဝင္း က “ပူတင္း” ဆိုတဲ့ စာလံုးကို စာရြက္ေပၚမွာ အႀကီးႀကီး ေရးေပးထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ရြာမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ဘာေတြ တခမ္းတနား လုပ္ေနစရာ မလိုေပမယ့္ ကိုႀကိဳင္ဝင္းရဲ႕ ေစတနာကို ေလးစားေသာ အားျဖင့္ ခ်ိတ္ထားလိုက္သည္။ တဗန္းကို ခဏေလးပဲ ေရာင္းရသည္။ မသြယ္ကို အမ်ားဆံုးအားေပးသူမ်ားက ကေလးမ်ားျဖစ္၏။
မသြယ္ ပူတင္းႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး ၄ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ ကိုေအး ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေအး ျပန္ေရာက္လာျခင္းအတြက္ ဝမ္းသာသူမ်ားထဲမွာ မသြယ္လည္း ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္တခါက မသြယ္ရဲ႕ ေၾကာင္ကေလးကို လည္ပင္းညႇစ္သည့္ ကိစၥကိုေတာင္ အစမေဖာ္ေတာ့။ ခုေတာ့လည္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ မသြယ္ရဲ႕ သား ေတာ္ေမာင္ကိုေတာင္ ဝင္ထိမ္းေပးေနလိုက္ေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညက်ရင္ေတာ့ ကိုစီတုတ္နဲ႔ ကိုေအးကို တလံုးေလာက္ ေထာင္ေပးလိုက္ဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးထိမ္းေပးေနေသာ ကိုေအး ကို မသြယ္ ေလာကြတ္လုပ္လုိက္သည္။
“ကိုေအး ပူတင္းစားပါဦးလား”
“ဘာ မသြယ္ နင္ဘာေျပာလိုက္တယ္”
“ဘာေျပာရမွာလဲ။ ပူတင္းစားမလားလို႔ ေမးတာေလ”
“နင္တို႔ အဲဒါခက္တာေပါ့။ ပူတင္း ဟုတ္လား ... ပူတင္းလို႔ ေခၚတာ မွားတယ္ဟ”
“ဘာ ... ပူတင္းကို ပူတင္းလို႔ေခၚတာ မွားတယ္ ဟုတ္လား။ ပူတင္းလို႔ မေခၚလို႔ ဘယ္လို ေခၚရမွာလဲ”
မသြယ္ နည္းနည္းေတာ့ ကၽြဲမီးတိုသြားသည္။ ဘာတဲ့ ပူတင္းကို ပူတင္းလို႔ ေခၚတာ မွားသတဲ့။ ဒါဆို သူ႔အေမေတြ သူ႔အဘြားေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အားလံုး ဒီလိုပဲေခၚခဲ့ၾကတာပဲ။ သူ႔က်မွ ပူတင္းကို ပူတင္းလို႔ေခၚတာ မွားတယ္ တဲ့။
“ကဲဆိုပါဦး။ ပူတင္းကို ပူတင္းလို႔ မေခၚလို႔ ဘယ္လို ေခၚရမလဲ”
“ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ အသံထြက္တာ မွားေနလို႔ ငါက ျပင္ေပးတာ။ ဖြတ္ဒင္လို႔ ေခၚရမယ္၊ မွတ္ထား”
“ဘာ ဖြတ္ .... ဒင္ ဟုတ္လား”
“ဖြတ္ ... ဒင္ မဟုတ္ဘူးဟ။ တဆက္တည္း ဖြတ္ဒင္”
“ကၽြတ္ သြားစမ္းပါေတာ္။ ဒီမွာ ေစ်းေရာင္းမေကာင္းရတဲ့ အထဲ။ မေခၚႏုိင္ပါဘူး။ ပူတင္းဟာ ပူတင္းေပါ့”
“ဒီမွာ မသြယ္။ နင္ဟာေလ အဲဒါေၾကာင့္ ဆိုက္ကားသမား မယားျဖစ္ၿပီး ခုလို ေစ်းေရာင္းေနရတာ သိလား။ နင္တို႔ရဲ႕ ဘဝေတြကိုငါက ျမႇင့္တင္ေပးခ်င္လို႔ ေျပာျပတာ။ ဒါက ဗရစ္တစ္ရွ္ အဂၤလစ္ရွ္ အသံထြက္အမွန္ နားလည္လား”
မသြယ္မ်က္ေစာင္းတခ်က္ ဒိုင္းကနည္း ပစ္လႊတ္လို္က္သည္။ မဆီမဆိုင္ သူ႔ “ဖြတ္ဒင္” ဆိုတာႀကီးကို အသံ မထြက္ႏိုင္တာနဲ႔ပဲ မသြယ္ဆိုက္ကားသမား မယားျဖစ္တာေကာ၊ ေစ်းေရာင္းရတာေကာ စံုေနေအာင္ ႏွိမ္သည္။ ညက် တလံုးေထာင္ေပးမယ့္ ေစတနာေလးပါ ပ်က္သည္။ ကိုေအးတေယာက္ ရြာကေပ်ာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ ေတြမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ မသိ။ ပေရာဂေတြ ဘာေတြမ်ား ကပ္ျပဳေနသလား။ မသြယ္ စိတ္လည္းညစ္၊ ဦးေႏွာက္လည္း ေျခာက္သည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေဒၚဘူခ်ီ ပူတင္း လာဝယ္သည္။
“မသြယ္ေရ။ ပူတင္းငါးတံုးေပးစမ္းပါ။ ဟဲ့ ပိုပိုသာသာ ထည့္ေနာ္”
“ေဒၚဘူခ်ီ ... ခင္ဗ်ားမွားေနၿပီဗ်”
ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနေသာ ကိုေအးက ဝင္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟဲ့ ကိုေအး မဟုတ္လား။ နင္ အသည္းကြဲတာ ဘယ့္ႏွယ္ ေနတုန္း။ မျမင္တာ ၾကာၿပီေနာ္”
ေဒၚဘူခ်ီက ကိုေအးေျပာတာ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ သူေျပာခ်င္တာ စြတ္ေျပာသည္။
“အဲဒါေတြ ထားလိုက္စမ္းပါ ေဒၚဘူခ်ီရဲ႕။ ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ား ခုဏက မသြယ္ဆီက ဘာဝယ္တာလဲ”
“ပူတင္းေလ”
“အဲဒါေျပာတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ မွားေနၾကတာ။ ခင္ဗ်ား တို႔နဲ႔ မေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ က်ဳပ္က အဂၤလိပ္စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာ ေနခဲ့တာ။ သိရဲ႕လား။ အဲဒီမွာ အမွားေတြ ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ဒီမွာေဒၚဘူခ်ီ။ ျပင္ေခၚလိုက္ စမ္းပါ။ ပူတင္းမဟုတ္ဘူး ဖြတ္ဒင္ လို႔”
“ဘာရယ္”
“ဖြတ္ဒင္ေလ ဖြတ္ဒင္”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မသြယ္လွမ္းေပးေသာ ပူတင္းထုပ္ကို ေဒၚဘူခ်ီလွမ္းမယူခင္ ကိုေအးက ၾကားထဲက ျဖတ္ယူထား လိုက္သည္။
“ကဲေျပာေလဗ်ာ ... ဖြတ္ဒင္ ခင္ဗ်ား အသံထြက္တာ မွန္မွ ဒီအထုပ္ေပးမယ္”
“အမယ္ ရာရာစစ။ နင္ကဘာမို႔လို႔ ငါ့လာသင္ေနရတာလဲ။ မေခၚႏုိင္ဘူး။ ဝယ္လည္း မဝယ္ေတာ့ဘူး။ ပူတင္း ဆိုတာ အဓိပၸယ္ရွိတယ္ဟဲ့။ စားခ်င္စရာေလး။ နင့္ရဲ႕ ဖြတ္ဒင္ဆိုတာႀကီးက ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး။ ရြံစရာႀကီး။ ေတာ္ၿပီ မဝယ္ေတာ့ဘူး သြားမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုု ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီး နဲ႔ ျပန္ထြက္သြားေသာ ေဒၚဘူခ်ီကို ၾကည့္ကာ ကိုေအးႏွင့္ မသြယ္တို႔ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ မသြယ္ အေၾကာင္းသိထားေသာ ကိုေအးမွာ မုန္႔ထုပ္ကေလးကို ဗန္းထဲ အသာျပန္ထည့္ရင္း ထိုေနရာမွ ခြာရန္ျပင္သည္။ ဒါကို မသြယ္ကလည္း အလြတ္မေပး။
“ကိုေအး ရွင္ဟာေလ အရမ္း အရမ္းႀကီးပဲ သိလား။ မျမင္တာၾကာလို႔ ေစတနာေလး ထားမလား မွတ္တယ္။ ေစတနာ ပ်က္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္လုပ္တယ္။ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ရွင့္ရဲ႕ ဖြတ္ဒင္ကိစၥ ရပ္တန္းက ရပ္ရင္ရပ္။ မရပ္လို႔ကေတာ့ က်ဳပ္ပါးစပ္နဲ႔ ေတြ႕ျပီသာမွတ္”
ကိုေအး ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ မသြယ္ေစ်းေရာင္းသည့္နားတြင္ ဖိနပ္ခုထိုင္ၿပီး စာအုပ္တအုပ္ကို သည္းႀကီး မည္းႀကီး ဖတ္ေန၏။ ခဏေနေတာ့ ခ်စ္စုမ ေရာက္လာသည္။
“ႀကီးသြယ္ ပူတင္း တတံုး ဘယ္ေလာက္လဲ”
“သံုးဆယ္ သမီးေရ ဘယ္ႏွတံုးလဲ”
“သမီးကုိ တတံုးေပးပါ”
မသြယ္ ပူတင္းကို တံုးေနစဥ္ ကိုေအး အနားကပ္လာျပန္သည္။
“သမီးခ်စ္စုမ”
ခ်စ္စုမက ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။
“သမီး ဒီမုန္႔ကိုဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ပူတင္းလို႔ ေခၚတယ္”
ခ်စ္စုမက သီခ်င္းဆိုသလို ျပန္ေျဖသည္။
“မွားတယ္ သမီးရဲ႕။ ပူတင္းမဟုတ္ဘူး။ ဖြတ္ဒင္”
“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေအးကလည္း။ ပူတင္းပါ။ သမီးေဖေဖက ပူတင္းလို႔ပဲ ေခၚတယ္”
ခ်စ္စုမက သူ႔အေဖကို တေလာကလံုးတြင္ အေတာ္ဆံုးဟု သတ္မွတ္ထားသူ ဆိုေတာ့ သူ႔အေဖႏွင့္ ကိုင္ေပါက္သည္။ ကုိေအးကလည္း နည္းနည္းမွ မေလွ်ာ့။
“ဖြတ္ဒင္လို႔ ေခၚမွ မွန္တယ္ သမီးရဲ႕။ ေခၚၾကည့္စမ္း။ ဖြတ္ဒင္”
“ဟာ ... မေခၚခ်င္ပါဘူး။ သြားေတာ့မယ္။ ဟိုမွာ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ ေစာင့္ေနၿပီ”
ကိုေအးက ခ်စ္စုမ လက္ထဲက မုန္႔ထုတ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူထားလိုက္သည္။ ခ်စ္စုမက မုန္႔ထုတ္ကိုျပန္လုသည္။
ကိုေအးကလည္း မလႊတ္။ ဆြဲရင္း လုရင္း ျဖင့္ ကိုေအးလက္ထဲမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ပဲ က်န္ခဲ့ကာမုန္႔က ေအာက္ကို ဘုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ ခ်စ္စုမ ငိုသံ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ မသြယ္ဘာ လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ ေနာက္ဆံုး ပူတင္းတတံုး ေပးလိုက္ေတာ့မွ ခ်စ္စုမ အငိုတိတ္သြားေတာ့သည္။ ဒီေန႔အဖို႔ ေတာ့ ေစ်းဆက္ေရာင္းဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့။ သားေတာ္ေမာင္ကို ထိမ္းေပးေသာ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ကိုေအးကို မသြယ္ ဘာမွမေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ေနာက္တခု ကိုေအးက သူငယ္ခ်င္းအားလံုး၏ အပယ္ခံ မဟုတ္လား။
သူငယ္ခ်င္း အားလံုး၏ အပယ္ခံဆိုတာကလည္း ကိုေအးက သူ႔ဟာသူထင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ မပယ္။ ဘယ္သူကမွလည္း ဘာအျပစ္မွ တင္တာမဟုတ္။ မသြယ္တို႔ အိမ္က ေၾကာင္ကို လည္ပင္း ညႇစ္တုန္းက သူ႔ကို နည္းနည္းပါးပါး ဝိုင္းေျပာၾကသည္။ အားလံုးက ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပါပဲ။ ကိုေအးကသာ သူ႔ကို ဝိုင္းပယ္ၾကသည္ဟု ထင္ကာ ရြာမွ ထြက္သြားျခင္းျဖစ္၏။
သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားတာကေတာ့ ရြာကေန ၿမိဳ႕မွာ ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္နာ သြားလုပ္ေနတဲ့ ခိုင္မင္းစိုးတို႔နဲ႔ သြားေနသည္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာလည္း ဘာေတြ မေျပလည္ျဖစ္လာသည္မသိ။ ရြာကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ လူေကာင္ႀကီးက က်ားကိုးစီး စားမကုန္သည့္ ခႏၶကိုယ္ႀကီး ဆိုေပမယ့္ စိတ္က အလြန္ႏုေတာ့ မသြယ္က လန္႔သည္။ သူႏွင့္ အတိုက္အခံ သိပ္မလုပ္လို။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဆိုင္သိမ္းလိုက္တာ ေအးသည္။
........................................
ေနာက္တေန႔ မသြယ္ဆိုင္ထြက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး။ ရာသီဥတုကလည္း သာသာ ယာယာႏွင့္ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေအး၏ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရ။ မသြယ္ဆိုင္ခင္းလိုက္သည္။ ဆိုင္ခင္းစမွာပဲ ေပၚတက္ ေရာက္လာသည္။
“ေဒၚေလးသြယ္။ ပူတင္း ၂ တံုးေပးပါ။ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ပါေနာ္။ ညီမေလးစားဖို႔ ေမေမက ဝယ္ခိုင္းလိုက္တာ”
မသြယ္ ပူတင္း ၂ တံုးလွီးၿပီး ထည့္ေနစဥ္မွာပဲ ဘယ္က ဘယ္လိုေပၚလာသည္မသိ။ ကိုေအး .. အနာကို ေရာက္လာသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ေပၚတက္။ မင္းဒီမုန္႔ကို ဘယ္လိုေခၚလဲ သိလား”
“သိတယ္ ပူတင္းေလ”
“မဟုတ္ဘူးကြ ဖြတ္ဒင္။ ဖြတ္ဒင္လို႔ အသံထြက္ရတယ္”
ေပၚတက္ကေၾကာက္တတ္သည္။ အေၾကာက္ေၾကာက္ အလန္႔လန္႔ႏွင့္ ဘာသံမွ ထြက္မလာ။
“ဖြတ္ .... ဖြတ္ .... ဒင္”
“ဟာ မင္းဟာကလည္း တဆက္တည္းဆိုကြ ဖြတ္ဒင္”
ေပၚတက္ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္။ ကိုေအးကလည္း မ်က္လံုးႀကီးမ်ား ျပဴးလာသည္။ မသြယ္မေနသာေတာ့။ ဝင္ေျပာရေတာ့သည္။
“ကုိေအးရယ္။ ရွင့္ဟာကလည္း ေတာ္ပါေတာ့။ ဟိုမွာ ငိုေတာ့မယ္”
“အဲဒါ မႀကိဳက္တာေပါ့။ ငါရြာကို ဘာလုပ္ဖို႔ ျပန္လာတာလဲ သိလား မသြယ္။ အဂၤလိပ္စာ သင္တဲ့ ေက်ာင္း ေထာင္မလို႔ဟ။ ပိုက္ဆံမယူဘဲ အလကား သင္ေပးမွာ။ နင္တို႔က ဒီ ဖြတ္ဒင္ ေလးေတာင္ ပီေအာင္ မေျပာႏိုင္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ၾကမလဲ”
ကိုေအးက အဆံုး႐ံႈးႀကီး ဆံုး႐ံႈးေတာ့မည့္ ေလသံႏွင့္ေျပာသည္။ မသြယ္ သက္ျပင္းကို ဟင္းကနဲ ခ်လိုက္သည္။ ကိုေအးတို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထင္ရာျမင္ရာေတြ လုပ္ဦးမည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မသြယ္ႏွင့္ ကိုေအး စကားေျပာ ေနတာကို အခြင့္အေရးယူၿပီး ေပၚတက္ သုတ္ေျခတင္ေတာ့၏။ မုန္႔ထုတ္လည္း ယူမသြား။ ပိုက္ဆံလည္း ေပးမသြား။ သြားၿပီ။ စီးပြားပ်က္ေတာ့မည္။ ကေလးမ်ားက မသြယ္ရဲ႕ ပူတင္းဗန္းေလးေရွ႕က ေက်ာ္ကာ အျခား မုန္႔မ်ားကို ဝယ္စားၾကသည္။
မသြယ္က
“ဟဲ့ ကေလးေတြ ပူတင္းမစားၾကဘူးလား”
ေမးလ်င္ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ သုတ္ေျခတင္ သြားၾကသည္။ မသြယ္ပူတင္း မေရာင္းရေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ၾကားရသည္။ ဦးေအးႀကီးက ပူတင္းလို႔ ေခၚတဲ့ သူကို ႐ိုက္မယ္ဆိုလို႔တဲ့။ ေျပာလို႔မရ။ ကိုေအးဆိုတဲ့သူက တကယ္လုပ္ခ်င္ လုပ္မွာ။
ဒီေန႔လည္း မသြယ္ရဲ႕ ပူတင္းဗန္းက အရာမယြင္းဘဲ ဆိုင္သိမ္းလိုက္ရသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုစီတုတ္ႏွင့္အဖြဲ႕က ဝိုင္းစဖုိ႔ ျပင္ေနၾကၿပီ။ ပူတင္းမေရာင္းရလို႔ ထြက္ခ်င္ေနတဲ့ ေဒါသမ်ားကို ကိုစီတုတ္အေပၚမွာ ပံုခ်လိုက္သည္။
“ဟင္ .. ေတာ္က ဒီမွာ ဒီအရည္ေတြ ၿမိဳေနသိလား။ က်ဳပ္မွာေတာ့ ဖတ္သီဖတ္သီနဲ႔ ေစ်းေရာင္းထြက္ေနရတယ္။ ရွင္က ဘာအသံုး က်လဲ ဟင္ ... က်ဳပ္မွာ ေရာင္းသာေရာင္းရတာ ဘယ္သူကမွ ဝယ္စားတာ မဟုတ္ဘူးေတာ့ ... ဟီး”
ေျပာရင္း ဝမ္းနည္းလာၿပီး ငိုခ်လိုက္ေတာ့ ကိုစီတုတ္ႏွင့္ အေပါင္းအပါ လူပ်ိဳႀကီးမ်ာ ျဖစ္ၾကေသာ ကုိခ်င္းျမင့္၊ ကုိေအာင္မိုးႏွင့္ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ သံုးေယာက္ ျပာျပာသလဲႏွင့္ ဝိုင္းေမးၾကသည္။ မသြယ္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ နတ္သံေႏွာၿပီး ေျပာျပလိုက္ရာ လူပ်ိဳႀကီး သံုးေယာက္၏ ေဒါသတို႔ ကိုေအးအေပၚ စုၿပံဳၿပီး က်ေရာက္ကုန္ေတာ့သည္။
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မသြယ္က သူတို႔ အရက္ေရခ်ိန္မကိုက္လ်င္ ဖြက္ထားတာေလးေတြ ထုတ္ေရာင္းေနက်။ အျမည္းကို ေစ်းတင္ေရာင္းတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဘာမွ ဝယ္မရႏိုင္သည့္ အခ်ိန္မွာ မသြယ္ကုိပဲ အားကိုးၾကရသည္။ သူတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ကို စီးပြားပ်က္ေအာင္လုပ္သည့္ ကိုေအးအား သူတို႔ ဆံုးမရလိမ့္မည္ လာပေစဦး။
....................................
ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုေအးရဲ႕ ဆတ္ေဆာ့မႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ဆိုရလိမ့္မည္။ သူ႔ဟာသူ ရြာကေလးမွာ တသက္လံုး ဒီလိုပဲ ေခၚလာ ေျပာလာၾကတာ သူလာမွ ဘယ္သူက ျပင္ေခၚခ်င္ၾကေတာ့မွာလဲ။ သူကေတာ့ သူ႔ရြာေလးကို ျမင့္တင္ခ်င္လို႔တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ အဆင္ ေျပၿပီးသား ဒီရြာကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး အတင္းအက်ပ္ ျပင္ခ်င္လို႔ ရမတဲ့လား။
ကိုေအးလာေတာ့ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္း ဆံုးမၾကသည္။ ဆံုးမတယ္ ဆိုတာကလည္း လက္မပါပါ။ ပါးစပ္ႏွင့္သာ ဆံုးမျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာ အက်ိဳးကိုသယ္ပိုးတယ္ ဆိုေပမယ့္ သူမ်ားကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္သင့္တဲ့ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဝုိင္းေျပာၾက ျခင္းသာ။ အားလံုးက ကိုေအး စိတ္ႏုတယ္ဆိုတာ သိၿပီးသား။ ကိုေအးရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း နားလည္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္တာက ကိုေအး သူတို႔ဆီမလာခင္ ရြာထိပ္က ၾကက္ပဲဆိုင္မွာ တပိုင္းဝင္တြယ္ခဲ့တာကို ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နာခ်ျပန္ေတာ့ ကိုေအး ဟတ္ထိသြားသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ မသြယ္စီးပြားပ်က္ ရသည္။ သူ႔ေစဒနာေတြ ေဝဒနာ ျဖစ္ရသည္ဆိုကာ ခ်ထားေသာ အရက္တလံုးကို သူတေယာက္ထဲ က်ိတ္သြားၿပီး မသြယ္တို႔ တံခါး တခ်ပ္လံုး ရစရာမရွိေအာင္ ႐ိုက္ခ်ိဳး သြားသည္။ အဲဒီကစၿပီး ကိုေအးလည္း ရြာက တတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။
ကိုစီတုတ္ ဆိုက္ကား တရက္မထြက္ဘဲ အိမ္တံခါး ျပင္ေနရသည္။ မသြယ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ပူတင္းဆိုတဲ့ အသံေတာင္ မၾကားခ်င္ေတာ့ ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ လူပ်ိဳႀကီး သံုးေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ေၾကာင့္ ထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းႀကီးကို လြမ္းသည္ဟု ဆိုကာ ဆိုင္ကယ္တစင္းႏွင့္ ဆိုင္တကာလွည့္ၿပီး အရက္ေသာက္ၾကသည္။ မူးမူးႏွင့္ ေမာင္းလာေသာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ေသာေၾကာင့္ ကိုခ်င္းျမင့္က ေရွ႕သြားမ်ား ကၽြတ္သြားသည္ (ကိုခ်င္းျမင့္က ကရင္လူမိ်ဳးဆိုေတာ့ ေနာင္တြင္ ေစာရွဲက်ိဳးဆိုေသာ အမည္တြင္သည္)။ ကုိေအာင္မိုးက တေတာင္ဆစ္ႏွင့္ ဒူးမ်ား စုတ္ျပဲ ေယာင္ကိုင္းသြားသည္(ကိုေအာင္မိုး၏ ငယ္နာမည္မွာ ဂြတိုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္တြင္ ေယာင္ယမ္းဂြတိုဟု ေခၚၾကသည္)။ ကုိေနာင္ႀကီးကေတာ့ တညႏွင့္ တရက္ သတိလစ္ေနၿပီး သတိျပန္ရခ်ိန္မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူသတိရခ်င္တာကို သတိရၿပီး သတိေမ့ခ်င္တာကို ေမ့ေနျခင္းျဖစ္သည္။ (ဥပမာ .. သူျဖတ္ခ်င္ေသာ ရည္းစားကို လံုးဝ သတိမရေတာ့ဘဲ ရစရာရွိေသာ အေႂကြးမ်ားကိုေတာ့ အေသးစိတ္မွတ္မိေနျခင္းျဖစ္သည္)။ ဒါပါပဲ။ ဖြတ္ဒင္။ ။
Tuesday, September 09, 2008 | Labels: ဝတၳဳတို | 1 Comments
tag
တကယ္ေတာ့ ဘာလဲ သိပ္မသိပါဘူး။ အမေမၿငိမ္းက လူႏိုင္မို႔လို႔ tag တယ္တဲ့။ ဒီေလာကကို ေရာက္လာတာမၾကာေသးေတာ့ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးဝင္ဆင္ႏႊဲၾကည့္တာပါ။ ဒီလိုပဲ tag လုပ္ရင္ ေရးရတယ္ လို႔ ၾကားဖူးတာကိုး။ မမိုးခ်ိဳ ေျပာသလို ေျပာရရင္ သိပ္လည္း ပင္ပမ္းတာမဟုတ္ဘူးေလ ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လိုပဲ စာေရးစရာ ရွိေပမယ့္ ေရးရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ေပါ့။
ကိုယ့္ရဲ႕နာမည္ … တူးတူးသာ
ကိုယ့္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီလိုေခၚတယ္ … တူးတူး ေပါ့၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တူး တလံုးထဲ။ ငယ္တဲ့သူေတြကေတာ့ မတူးတဲ့ (႐ုပ္ရွင္ထဲက ဟာသ သ႐ုပ္ေဆာင္အမႀကီးသာ ေျပးျမင္လိုက္)
ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္ … ယာယီေနရာတခုေပါ့
ကိုယ့္ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ … ဖုန္းဆက္မယ့္သူေတြက ေႂကြးရွင္ေတြပဲရွိမယ္ထင္တယ္။
အေရာင္ဆိုရင္ …. ခရမ္းျပာ
အဝတ္အစားဆိုရင္ … တီရွပ္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္၊ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီရွည္
အစားအစာဆိုရင္ …. အိုက္စကရင္ (အင္း .. ေမးထားတာ ေသာက္စရာက်ေတာ့မပါဘူး)
ပစၥည္းဆိုရင္ … ဂစ္တာ
သီခ်င္းဆိုရင္ … ေရာ့ခ္
စာေရးဆရာ … အမ်ားႀကီးပဲ
စာအုပ္ …. ဒါလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခင္တဲ့သူတိုင္းကို ညႊန္းမိတဲ့စာအုပ္ တအုပ္ေတာ့ရွိတယ္ အဲဒါက ဂၽြန္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ “ေတာ္တီလာဖလက္” ကို ဆရာေမာင္ထြန္းသူက “တို႔ဘဝ တို႔ကမၻာ” ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ထားတဲ့စာအုပ္။
လိုက္ဖ္စတိုင္ …. ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ေအးရာေအးေၾကာင္းပဲ
ကိုယ့္ရဲ႕ဝါသနာ … တခုထဲ ဆိုရင္ေတာ့ စာဖတ္တာ ၄၊ ၅ ခုေလာက္ေျပာခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ စာေရးတာ၊ သီခ်င္းဆိုတာ၊ ဂစ္တာတီးတာနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာ ကိုပါ ထည့္လို႔ရပါတယ္။
အလုိခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္ …. ခုေလာေလာဆယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆာလစ္ဂစ္တာေကာင္းေကာင္း တလံုး (တြဲလ်က္ အမ့္နဲ႔ေဘာက္စ္ေလးပါ ပါရင္ေတာ့ ပိုမိုက္သေပါ့)
ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးသူက …. အေမ (ရန္ေတာ့နည္းနည္းျဖစ္တယ္) နဲ႔သားမ်ား
ကိုယ့္ရဲ႕အေလးစားဆံုးသူက … အေဖ ပါ
ကိုယ့္ရဲ႕အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း … ခင္ပြန္း (သူ႔ကိုလည္း တေနရာထည့္မွျဖစ္မယ္ေလ) နဲ႔ က်မရဲ႕ေမာင္ေလးပါ
ကိုယ့္ကိုအမ်ားဆံုးနားလည္မႈေပးႏိုင္သူ … က်မရဲ႕ အကိုႀကီးနဲ႔ ေမာင္ေလးေပါ့
ကိုယ့္ရဲ႕အမုန္းဆံုးသူက … မေမြးေသးဘူး
ရင္အခုန္ရဆံုးအခ်ိန္ … သားငယ္ေလးေမြးဖို႔ ခြဲခန္းဝင္ခါနီးအခ်ိန္ (ခြဲမွာကိုရင္ခုန္တာ မဟုတ္ဘူး။ သားေလးကိုယ္လက္အဂၤါျပည့္စံုပါ့မလားဆိုၿပီး စဥ္းစားရင္း ရင္ခုန္တာ)
အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္ … လကုန္ခါနီးဘိုင္ျပတ္ခ်ိန္
အမွတ္တရေန႔ … အမွတ္တရေတြ မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းနဲ႔ အမွတ္ တရာျဖစ္ေနၿပီ
ဆုေတာင္းတိုင္းသာျပည့္မယ္ဆိုရင္ ေတာင္းမယ့္ဆု … သူငယ္ခ်င္းေတြ အရက္ဝိုင္းမွာ ေျပာသလိုေျပာခ်င္တယ္ … “ဘာမွမလုပ္ဘဲ ႀကီးပြားပါေစ”
အခ်စ္ဆိုတာ … ႀကံတေခ်ာင္းလိုပဲ ... ခိ်ဳလည္းခ်ိဳတယ္ … ႀကိတ္ဖတ္လို အမႈိက္ေတြလည္း ေရာေနသေပါ့
အမုန္းဆိုတာ … အသံေတာင္မၾကားခ်င္ဘူး
အလြမ္းဆိုတာ … ေျပာရတာေကာင္းေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္တဲ့ေဝဒနာ
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ … အလွဆံုး
ဘဝဆိုတာ … အဓိပၸာယ္မဖြင့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို … ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ။ ေမာေနၿပီ
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ … စပယ္ပန္းျဖဴျဖဴလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြလိုပဲ ေမႊးလည္းေမႊး၊ ခ်စ္စရာလည္းေကာင္း၊ လွလည္းလွ။
ခ်စ္သူဆိုတာ … မုန္းသူ မဟုတ္ဘူးေပါ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒီလိုထင္တယ္ … နည္းနည္းအပ်င္းထူ၊ မ်ားမ်ားေတြေဝ
ကိုယ့္ရဲ႕လက္စြဲေဆာင္ပုဒ္က ... ရယ္တတ္ေအာင္သင္
အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတခြန္း …. ဟင့္အင္း (အားနာနာၿပီး ခဏခဏ ဟုတ္ကဲ့ လုပ္ရလြန္းလို႔)
Tuesday, September 09, 2008 | Labels: tag | 2 Comments
ဝတၳဳတို ၇
၈ ဂဏန္းမ်ားကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်မစြဲလန္းတယ္။ ဒီဝတၳဳကို တကယ္က ၈ ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္မွာ တင္သင့္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ က်မလက္ထဲမွာ ဒီစာမူက မရွိခဲ့လို႔ မတင္ခဲ့ရပါဘူး။ က်မရဲ႕ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ဒီစာမူက ေပ်ာက္ေနတာပါ။ ဒီစာမူကေလးကို အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္းကို ပို႔တုန္းကလည္း အယ္ဒီတာက ႀကိဳက္ေပမယ့္ အယ္ဒီတာထက္ႀကီးတဲ့ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ စာမူေတြဝင္ဝင္လာလို႔ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာမွ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီဝတၳဳေလး ပါတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအယ္ဒီတာေတာင္ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ထိပါးခံရတဲ့ အဲဒီမဂၢဇင္းက စိတ္နာနာနဲ႔ထြက္သြားပါၿပီ။ ဝတၳဳတိုေလး ေဖာ္ျပခံခဲ့ရၿပီးခ်ိန္မွာ က်မ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ ေပ်ာက္နဲ႔ စာအုပ္ပါ ေပ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ ခု ဘေလာ့ေလးလုပ္ေတာ့ ဒီဝတၳဳေလးကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာ ရွာရမွန္းမသိဘူး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ မဲေဆာက္မွာေရာက္ေနတဲ့ ေမာင္ငယ္ တေယာက္က က်မဝတၳဳကို သူ မဂၢဇင္းေဟာင္း တအုပ္ထဲကေန ဖတ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ အဲဒီ ဝတၳဳကေတာ့ ဒီ ၈ ဂဏန္း ရက္စြဲမ်ားလို႔ အမည္ရတဲ့ ဝတၳဳေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေမာင္ငယ္ကပဲ တကူးတက လူႀကံဳနဲ႔ က်မဆီ ဒီဝတၳဳေကာ္ပီေလး ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေခါင္းစဥ္ကို စိစစ္ေရး မလြတ္ဘူး ထင္ေပမယ့္ အျဖတ္မခံခဲ့ရတာ ထူးျခားပါတယ္။ ဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ “သစၥာပန္း မ်ားနဲ႔ ေမလ” ကဗ်ာကို က်မက သစၥာပန္းမ်ားနဲ႔ ေမလ လို႔ ပီပီႀကီး အသံထြက္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ တေယာက္က သစၥာပန္းလား သစၥပန္းလား လို႔ က်မကို ေမးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီက အေတြးစေလးကို ယူၿပီး ငယ္ငယ္က အညာခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုကို အေျခတည္လို႔ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ဝတၳဳေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လထုတ္ အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္း မွာ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး ျဖစ္ေၾကာင္းပါ
၈ ဂဏန္း ရက္စြဲမ်ား
၈ ဂဏန္း ရက္စြဲမ်ား
တိတ္တဆိတ္ အေမွာင္ခ်လို႔ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္ … ။ အတိတ္ကိုျပန္စဥ္းစားစမ္း။ ဒါမ်ိဳး ဘယ္ႏွခါ ႀကံဳဖူးၿပီလဲ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ … အႀကိမ္ႀကိမ္ … အႀကိမ္ႀကိမ္ …။
“ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္” ဇာတ္လမ္းထဲမွ ကေလးေလးက ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကေလးတေယာက္ကို မညာရဘူးတဲ့ …။ ကိုယ္က ကေလးမွ မဟုတ္ေပပဲ။
သစၥာပန္းမ်ား လွပလြန္းလွသည္ ..။ သစၥာပန္းလား .. သစၥပန္းလား။ ကိုယ္ကေတာ့ သစၥာပန္းဟုသာ အသံထြက္ သည္။ သစၥာပန္းဆိုတာ သစၥာရွိေသာပန္းဟု ထင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္ .. မဟုတ္ေတာ့မသိ။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေဝတဲ့ႏွင္းက တျခားၿမိဳ႕က ႏွင္းေတြနဲ႔ မတူဘူးဟု ေျပာဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကိုယ့္မွာ ရွိပါသည္။ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကန္ေရျပင္ေပၚမွာ ပိတ္ဆီးေနေသာ ႏွင္းမ်ားကို အတူ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ၾကည့္ ဖူးသည္။
“တို႔ၿမိဳ႕က ႏွင္းေတြက သိပ္ကိုသစၥာရွိတယ္”
ထိုသူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္ကိုေျပာသည္။ အဲဒီႏွင္းေတြၾကားမွာ သစၥာပန္းေတြ ေဝဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ “သစၥာပန္း” လို႔ အသံထြက္တဲ့ ကိုယ့္ကို ရယ္ေမာေလ့ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ႏွင့္ ဆံုစည္းဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီႏွင္းမႈန္ ၾကားမွာ ကိုယ္ တေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ဖူးသည္။
ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲမွ တိုက္အိမ္မ်ား … အခါခါ ၿဖိဳခ်ခံရဖူးၿပီ။ စိတ္ကူးထဲမွာ မည္သူမဆို တိုက္ေဆာက္ခြင့္ မရွိဘူးလား။ ဆိုးတာက စိတ္ကူးတိုက္အိမ္မ်ားဟာ ၿပိဳက်တာမဟုတ္ဘဲ ၿဖိဳခ်ခံခဲ့ရတာ ျဖစ္၏။
“ေကာင္မေလးေရ … ခံႏိုင္ရည္ေတြ … သတၱိေတြ … ကိုယ့္မွာ အျပည့္ရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ အလဲအကြဲပါကြယ္”
……………………………………………………..
အစီအစဥ္ ခ်ေရးၾကည့္ၾကစို႔။
(၁) အသက္ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္က ႐ုပ္ရွင္ကား တကားကို အသည္းအသန္ ၾကည့္ရဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ (အဲဒီတုန္းက ခုလို တယ္လီဗီးရွင္းေတြ မရွိေသးပါ)
ကိုယ့္အစ္မ တဝမ္းကြဲေတြက ကုိယ့္ကို သူတို႔ႏွင့္အတူ ႐ုပ္ရွင္လိုက္ရန္ ေခၚမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္။
“ဒီေန႔ေတာ့ မသြားေသးဘူးေနာ္။ ေနာက္ေန႔မွ သြားမွာ သိလား” ဟု ကိုယ့္ကိုေျပာၿပီး သူတို႔ဘာသာ သြား ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ သြားၾကတာ ကိုယ္သိသည္။ သူတို႔ ႐ုပ္ရွင္သြားတာ မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာေသာ္လည္း သူတို႔ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကတယ္ဆိုတာ ကုိယ္ အေသအခ်ာ သိေနသည္။
ကိုယ္ဝမ္းနည္းသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မငိုပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ကိုယ္ ဒီေန႔ထိ မွတ္မိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ရွိတိုင္းေပါ့။
(၂) အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္မွာ ကိုယ္က ကိုယ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ မမ တေယာက္ကို ပိုးပမ္းေနသည္္။
အဲဒီမမက ကိုယ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေလွႀကီးေပးသည္။ ကိုယ္ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တေန႔ေတာ့ အဲဒီမမက ကိုယ့္ကို အသံုးခ်ၿပီး တျခား ေယာက္်ားေနာက္ လိုက္ေျပးသြားသည္။ သူမ်ားေတြ ေျပာမွ ကိုယ္ သိရသည္။ ကိုယ္ အသည္းမကြဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ရွင္မလိုက္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကေလးကို ျပန္သတိရ မိသည္။
(၃) ကိုယ့္အသက္ ၂၈ ႏွစ္
အဲဒီကာလက ကိုယ္တို႔ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ လူငယ္ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားေနၿပီ။ တခုေသာ ခရစၥမတ္မွာ ခရစၥမတ္အတြက္ ျပဇာတ္ေလး တပုဒ္ ကိုယ္စီစဥ္သည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဒီျပဇာတ္ကို ဘယ္လို အေကာင္းဆံုး တင္ဆက္မလဲ ဆိုေသာ စိတ္သာရွိ၏။ ကိုယ္ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္သည္။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ဘုရားေက်ာင္းက လူႀကီး၊ လူငယ္ အားလံုး သိသည္။ အဲဒီ ျပဇာတ္ေလးကို အားႀကိဳးမာန္တက္ တင္ဆက္ၿပီး ၿပံဳးေပ်ာ္စြာ ထြက္လာခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ လူႀကီးမ်ားက ေစာင့္ႀကိဳခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ လူႀကီးမ်ား အားပါးတရ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳတာ ခံရသူက ကိုယ္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ေဘးမွ ကိုယ့္ကို ဝိုင္းကူေပးေနေသာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။
“ဟာ မင္းရဲ႕ ျပဇာတ္ကေတာ့ တကယ္ေကာင္းပဲ” ဟု ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ဝိုင္းဝန္း ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း ကလည္း တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။
ကိုယ္ ထိုေနရာမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ဝမ္းနည္းမိသလား ကိုယ့္ဘာသာေဝခဲြမရ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ရွင္မၾကည့္လိုက္ရေသာ ရက္စြဲတခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္မိသည္။
(၄) ကိုယ့္အသက္ ၃၈ ႏွစ္ အရြယ္မွာ ကိုယ့္ထက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ငယ္ေသာ ေကာင္မေလး တေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ ၾကသည္။ ေကာင္မေလးကို ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္မိသည္။ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္လည္း အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္သည္ဟု ထင္မိသည္။
“က်မတို႔ တေန႔ လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေနာ္ ကိုကို” ဟုကိုယ့္ကို အၿမဲေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာေတာ့ “ကိုကို႔ကိုေလ တကယ္ေတာ့ က်မလံုးဝ မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ က်မ တကယ္ခ်စ္ရတဲ့သူကို ေတြ႕ၿပီ ကိုကို … က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္” ဆိုေသာ စကားမ်ားႏွင့္ ကိုယ့္ကို ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ကိုယ္ အသည္းကြဲပါသည္။ ကိုယ့္အသည္းကို အရက္ထဲမွာ စိမ္မိသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ “မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးပါကြာ” ဆိုေသာ စကားမ်ားကို ကိုယ္ရယ္ေမာခဲ့သည္။ ကိုယ္က ေနာက္ဆံုးမွာ ေကာင္မေလး မလိုက္ခ်င္ေသာ လမ္းကို တေယာက္တည္းပဲ ေရွာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ကိုယ့္အသည္းကို အရက္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာ ေန႔တြင္ ငယ္ငယ္က … ႐ုပ္ရွင္ … ကို ကိုယ္ သတိရမိလိုက္သည္။
ကိုယ္ဝန္ႀကီးႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို ကိုယ္ ညင္သာစြာ ၿပံဳးျပလိုက္၏။ ေကာင္မေလးႏွင့္ လက္ထပ္ လိုက္ေသာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ကိုယ္ ၿပံဳးျပႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ႏွင္းေတြကေတာ့ အရင္ အတိုင္း ေဝေနဆဲ။
(၅) ကိုယ့္အသက္ ၄၈ ႏွစ္။
ကိုယ္တို႔ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ လုပ္ငန္း အသစ္တခု လုပ္ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ဆရာက ကိုယ့္ကို တာဝန္ေပးသည္။ ကိုယ့္ဆရာက ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္စြာ ခိုင္းေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ကလည္း ထိုတာဝန္ကို ေက်နပ္စြာ ခံယူသည္။ ကိုယ့္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္မ်ားစြာကို ထိုလုပ္ငန္းအတြက္ ကိုယ္သံုးသည္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေကာ၊ စာရြက္ေပၚမွာပါ ထိုလုပ္ငန္းစဥ္ကိုဆြဲသည္။ ေမးသင့္သူမ်ားကို ေမး။ ေတြ႕သင့္သူမ်ားကို ေတြ႕သည္။ ထိုလုပ္ငန္းထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ကို လံုးဝျမႇဳပ္ႏွံထားမိသည္။
ေနာက္ဆံုးအဆင့္အၿပီးတြင္ ကိုယ့္ဆရာကို ျပလိုက္သည္။ ကုိယ့္ဆရာက ထူးဆန္းစြာ ကိုယ့္အတြက္ ဝမ္းနည္းစကား ဆိုသည္။
“ေအးကြာ … ငါကလည္း ပါးစပ္ေလးနဲ႔ မင္းလုပ္လိုက္ဆိုၿပီး ေမ့ေနတာကြ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကမွ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာတဲ့ ငါ့မိတ္ေဆြရဲ႕ သားကို ဒီပေရာဂ်က္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူလုပ္ေပးမယ္ ဆိုလို႔ ငါလည္း အပ္လိုက္မိတယ္။ သူက ေငြေကာ ပစၥည္းကိရိယာေကာ စံုလင္တာ ဆိုေတာ့ ခဏေလးၿပီးသြားမွာကြ။ ေနာက္တေခါက္ေပါ့ကြာ”
ကိုယ့္ဆရာရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ကိုယ့္ရင္ ဟင္းလင္းပြင့္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုအခါ ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ေလး တခုကို ဝမ္းနည္းစြာ အမွတ္ရလိုက္မိသည္။
(၆) ကိုယ့္အသက္ ၇၈ ႏွစ္
ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ရွင္ ကိုယ့္အစ္မမ်ား …
ၿပီးခဲ့ေသာ ႏွင္းေတြေဝသည့္ တေန႔က ကြယ္လြန္ခဲ့သည့္ ေကာင္မေလး (ေဒၚမူယာ - ၆၃ ႏွစ္) ၏ အုတ္ဂူေပၚတြင္ ကုိယ္ သစၥာပန္း တစည္း တင္ေပးလိုက္သည္။
ငယ္ငယ္က … ႐ုပ္ရွင္ မလိုက္ခဲ့ရသည့္ တေန႔ကို ကိုယ္ ေမ့လိုက္ၿပီျဖစ္၏။
“ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္” ဇာတ္လမ္းထဲမွ ကေလးေလးက ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကေလးတေယာက္ကို မညာရဘူးတဲ့ …။ ကိုယ္က ကေလးမွ မဟုတ္ေပပဲ။
သစၥာပန္းမ်ား လွပလြန္းလွသည္ ..။ သစၥာပန္းလား .. သစၥပန္းလား။ ကိုယ္ကေတာ့ သစၥာပန္းဟုသာ အသံထြက္ သည္။ သစၥာပန္းဆိုတာ သစၥာရွိေသာပန္းဟု ထင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္ .. မဟုတ္ေတာ့မသိ။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေဝတဲ့ႏွင္းက တျခားၿမိဳ႕က ႏွင္းေတြနဲ႔ မတူဘူးဟု ေျပာဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကိုယ့္မွာ ရွိပါသည္။ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကန္ေရျပင္ေပၚမွာ ပိတ္ဆီးေနေသာ ႏွင္းမ်ားကို အတူ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ၾကည့္ ဖူးသည္။
“တို႔ၿမိဳ႕က ႏွင္းေတြက သိပ္ကိုသစၥာရွိတယ္”
ထိုသူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္ကိုေျပာသည္။ အဲဒီႏွင္းေတြၾကားမွာ သစၥာပန္းေတြ ေဝဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ “သစၥာပန္း” လို႔ အသံထြက္တဲ့ ကိုယ့္ကို ရယ္ေမာေလ့ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ႏွင့္ ဆံုစည္းဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီႏွင္းမႈန္ ၾကားမွာ ကိုယ္ တေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ဖူးသည္။
ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲမွ တိုက္အိမ္မ်ား … အခါခါ ၿဖိဳခ်ခံရဖူးၿပီ။ စိတ္ကူးထဲမွာ မည္သူမဆို တိုက္ေဆာက္ခြင့္ မရွိဘူးလား။ ဆိုးတာက စိတ္ကူးတိုက္အိမ္မ်ားဟာ ၿပိဳက်တာမဟုတ္ဘဲ ၿဖိဳခ်ခံခဲ့ရတာ ျဖစ္၏။
“ေကာင္မေလးေရ … ခံႏိုင္ရည္ေတြ … သတၱိေတြ … ကိုယ့္မွာ အျပည့္ရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ အလဲအကြဲပါကြယ္”
……………………………………………………..
အစီအစဥ္ ခ်ေရးၾကည့္ၾကစို႔။
(၁) အသက္ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္က ႐ုပ္ရွင္ကား တကားကို အသည္းအသန္ ၾကည့္ရဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ (အဲဒီတုန္းက ခုလို တယ္လီဗီးရွင္းေတြ မရွိေသးပါ)
ကိုယ့္အစ္မ တဝမ္းကြဲေတြက ကုိယ့္ကို သူတို႔ႏွင့္အတူ ႐ုပ္ရွင္လိုက္ရန္ ေခၚမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္။
“ဒီေန႔ေတာ့ မသြားေသးဘူးေနာ္။ ေနာက္ေန႔မွ သြားမွာ သိလား” ဟု ကိုယ့္ကိုေျပာၿပီး သူတို႔ဘာသာ သြား ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ သြားၾကတာ ကိုယ္သိသည္။ သူတို႔ ႐ုပ္ရွင္သြားတာ မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာေသာ္လည္း သူတို႔ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကတယ္ဆိုတာ ကုိယ္ အေသအခ်ာ သိေနသည္။
ကိုယ္ဝမ္းနည္းသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မငိုပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ကိုယ္ ဒီေန႔ထိ မွတ္မိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ရွိတိုင္းေပါ့။
(၂) အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္မွာ ကိုယ္က ကိုယ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ မမ တေယာက္ကို ပိုးပမ္းေနသည္္။
အဲဒီမမက ကိုယ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေလွႀကီးေပးသည္။ ကိုယ္ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တေန႔ေတာ့ အဲဒီမမက ကိုယ့္ကို အသံုးခ်ၿပီး တျခား ေယာက္်ားေနာက္ လိုက္ေျပးသြားသည္။ သူမ်ားေတြ ေျပာမွ ကိုယ္ သိရသည္။ ကိုယ္ အသည္းမကြဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ရွင္မလိုက္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကေလးကို ျပန္သတိရ မိသည္။
(၃) ကိုယ့္အသက္ ၂၈ ႏွစ္
အဲဒီကာလက ကိုယ္တို႔ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ လူငယ္ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားေနၿပီ။ တခုေသာ ခရစၥမတ္မွာ ခရစၥမတ္အတြက္ ျပဇာတ္ေလး တပုဒ္ ကိုယ္စီစဥ္သည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဒီျပဇာတ္ကို ဘယ္လို အေကာင္းဆံုး တင္ဆက္မလဲ ဆိုေသာ စိတ္သာရွိ၏။ ကိုယ္ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္သည္။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ဘုရားေက်ာင္းက လူႀကီး၊ လူငယ္ အားလံုး သိသည္။ အဲဒီ ျပဇာတ္ေလးကို အားႀကိဳးမာန္တက္ တင္ဆက္ၿပီး ၿပံဳးေပ်ာ္စြာ ထြက္လာခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ လူႀကီးမ်ားက ေစာင့္ႀကိဳခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ လူႀကီးမ်ား အားပါးတရ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳတာ ခံရသူက ကိုယ္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ေဘးမွ ကိုယ့္ကို ဝိုင္းကူေပးေနေသာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။
“ဟာ မင္းရဲ႕ ျပဇာတ္ကေတာ့ တကယ္ေကာင္းပဲ” ဟု ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ဝိုင္းဝန္း ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း ကလည္း တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။
ကိုယ္ ထိုေနရာမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ဝမ္းနည္းမိသလား ကိုယ့္ဘာသာေဝခဲြမရ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ရွင္မၾကည့္လိုက္ရေသာ ရက္စြဲတခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္မိသည္။
(၄) ကိုယ့္အသက္ ၃၈ ႏွစ္ အရြယ္မွာ ကိုယ့္ထက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ငယ္ေသာ ေကာင္မေလး တေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ ၾကသည္။ ေကာင္မေလးကို ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္မိသည္။ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္လည္း အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္သည္ဟု ထင္မိသည္။
“က်မတို႔ တေန႔ လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေနာ္ ကိုကို” ဟုကိုယ့္ကို အၿမဲေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာေတာ့ “ကိုကို႔ကိုေလ တကယ္ေတာ့ က်မလံုးဝ မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ က်မ တကယ္ခ်စ္ရတဲ့သူကို ေတြ႕ၿပီ ကိုကို … က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္” ဆိုေသာ စကားမ်ားႏွင့္ ကိုယ့္ကို ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ကိုယ္ အသည္းကြဲပါသည္။ ကိုယ့္အသည္းကို အရက္ထဲမွာ စိမ္မိသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ “မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးပါကြာ” ဆိုေသာ စကားမ်ားကို ကိုယ္ရယ္ေမာခဲ့သည္။ ကိုယ္က ေနာက္ဆံုးမွာ ေကာင္မေလး မလိုက္ခ်င္ေသာ လမ္းကို တေယာက္တည္းပဲ ေရွာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ကိုယ့္အသည္းကို အရက္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာ ေန႔တြင္ ငယ္ငယ္က … ႐ုပ္ရွင္ … ကို ကိုယ္ သတိရမိလိုက္သည္။
ကိုယ္ဝန္ႀကီးႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို ကိုယ္ ညင္သာစြာ ၿပံဳးျပလိုက္၏။ ေကာင္မေလးႏွင့္ လက္ထပ္ လိုက္ေသာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ကိုယ္ ၿပံဳးျပႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ႏွင္းေတြကေတာ့ အရင္ အတိုင္း ေဝေနဆဲ။
(၅) ကိုယ့္အသက္ ၄၈ ႏွစ္။
ကိုယ္တို႔ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ လုပ္ငန္း အသစ္တခု လုပ္ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ဆရာက ကိုယ့္ကို တာဝန္ေပးသည္။ ကိုယ့္ဆရာက ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္စြာ ခိုင္းေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ကလည္း ထိုတာဝန္ကို ေက်နပ္စြာ ခံယူသည္။ ကိုယ့္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္မ်ားစြာကို ထိုလုပ္ငန္းအတြက္ ကိုယ္သံုးသည္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေကာ၊ စာရြက္ေပၚမွာပါ ထိုလုပ္ငန္းစဥ္ကိုဆြဲသည္။ ေမးသင့္သူမ်ားကို ေမး။ ေတြ႕သင့္သူမ်ားကို ေတြ႕သည္။ ထိုလုပ္ငန္းထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ကို လံုးဝျမႇဳပ္ႏွံထားမိသည္။
ေနာက္ဆံုးအဆင့္အၿပီးတြင္ ကိုယ့္ဆရာကို ျပလိုက္သည္။ ကုိယ့္ဆရာက ထူးဆန္းစြာ ကိုယ့္အတြက္ ဝမ္းနည္းစကား ဆိုသည္။
“ေအးကြာ … ငါကလည္း ပါးစပ္ေလးနဲ႔ မင္းလုပ္လိုက္ဆိုၿပီး ေမ့ေနတာကြ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကမွ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာတဲ့ ငါ့မိတ္ေဆြရဲ႕ သားကို ဒီပေရာဂ်က္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူလုပ္ေပးမယ္ ဆိုလို႔ ငါလည္း အပ္လိုက္မိတယ္။ သူက ေငြေကာ ပစၥည္းကိရိယာေကာ စံုလင္တာ ဆိုေတာ့ ခဏေလးၿပီးသြားမွာကြ။ ေနာက္တေခါက္ေပါ့ကြာ”
ကိုယ့္ဆရာရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ကိုယ့္ရင္ ဟင္းလင္းပြင့္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုအခါ ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ေလး တခုကို ဝမ္းနည္းစြာ အမွတ္ရလိုက္မိသည္။
(၆) ကိုယ့္အသက္ ၇၈ ႏွစ္
ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ရွင္ ကိုယ့္အစ္မမ်ား …
ၿပီးခဲ့ေသာ ႏွင္းေတြေဝသည့္ တေန႔က ကြယ္လြန္ခဲ့သည့္ ေကာင္မေလး (ေဒၚမူယာ - ၆၃ ႏွစ္) ၏ အုတ္ဂူေပၚတြင္ ကုိယ္ သစၥာပန္း တစည္း တင္ေပးလိုက္သည္။
ငယ္ငယ္က … ႐ုပ္ရွင္ မလိုက္ခဲ့ရသည့္ တေန႔ကို ကိုယ္ ေမ့လိုက္ၿပီျဖစ္၏။
Tuesday, September 02, 2008 | Labels: ဝတၳဳတို | 1 Comments
Subscribe to:
Posts (Atom)
