အီးဘုခ္သို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေျခတလွမ္း
၂၀၁၁ မွာ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ တခု ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မ ဘေလာ့ဂ္ေလးဘက္ကို ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ ျပန္ပါဘူး။ အလုပ္မ်ားတာက အေၾကာင္းျပခ်က္ သက္သက္ပါ။ တကယ္က က်မ စာေရးဖုိ႔ကို လန္႔ေနတာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆက္ေရးဖို႔ကို ေၾကာက္ေနတာပါ။ ဒီေခါင္းစဥ္က က်မတေယာက္တည္းရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ဆိုေပမယ့္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသူေတြရဲ႕ ဘဝေတြနဲ႔ပါ ဆက္စပ္ေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ က်မ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ နည္းနည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒါ သမိုင္းတခုပါ။ သမိုင္းဆိုတာ ဘယ္သူမွ ဖ်က္ဆီးလို႔ မရစေကာင္းဘူးလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ ေရးႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ က်မကိုယ္ က်မေကာ တျခားသူေတြကိုပါ ဘက္မလိုက္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို ေတြးမိၿပီး က်မ ဆက္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစား ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက အနည္းဆံုး ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ( ... )
“မနက္ျဖန္မနက္ ၄၃ လမ္းနဲ႔ ကုန္သည္လမ္းေထာင့္က အေဆာက္အအံုကို လာခဲ့ ... ေလွခါးကေန ၄ ထပ္ကိုသာ တက္ခဲ့” လို႔ ဆရာမ်ိဳး (ဦးမ်ိဳးျမတ္သူက) ဖုန္းထဲကေန ေျပာတဲ့အထိ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ တကယ္ မသိခဲ့ ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ စာအုပ္သမိုင္းသစ္တခုရဲ႕ ေျခလွမ္းအစမွာ တေထာင့္တေနရာက က်မ ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ရဲ႕ အစပါ။
“နင္ စိတ္ဝင္စားမွာပါ။ ျမန္မာအီးဘုခ္ စလုပ္ၾကမယ္။ အဲဒီမွာနင္က အယ္ဒီတာ လုပ္ရမယ္”
ဆရာမ်ိဳးနဲ႔က်မက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ကေန က်မ ထြက္လာကတည္းက ၃ ႏွစ္ေလာက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတာပါ။ သူနဲ႔ ျပန္ဆက္သြယ္မိခ်ိန္မွာ သူက အီးဘုခ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးရဲ႕ ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာ။
အီးဘုခ္ ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ က်မ စဥ္းစားမိေတာ့ ရိုးရိုးေလး ေတြးရင္ အီလက္ထေရာနစ္ စာအုပ္ေပါ့။ အဲဒီ အီလက္ ထေရာနစ္ စာအုပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာပါလိမ့္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မအတြက္ အင္တာနက္ဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးေသးတာပါ။ အီး .......... ဆိုတဲ့စကားလံုး ျမန္မာျပည္မွာ စတင္ ေခတ္စားေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ က်မ အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဝးတယ္ ဆိုရမွာပါ။ ဂ်ီတီအုိင္ကို အီးစီနဲ႔ ဆင္းခဲ့ေပမယ့္ က်မက သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေျပာသလို အီလက္ထေရာနစ္ လမ္းေက်ာက ေသြဖယ္ၿပီး အရူးေက်ာကို နင္းမိထားသူကိုး။
ဆရာမ်ိဳး အေျပာအရေတာ့ အီးဘုခ္ဆိုတာ ထုတ္ၿပီးသား သုတ၊ ရသ စာအုပ္ေတြကို အင္တာနက္ေပၚ တင္ၿပီး ေရာင္းမွာ ဆိုပဲ။ ဘယ္လိုတင္ၿပီး ဘယ္သူေတြကို ေရာင္းမလဲလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ အေျဖမရ ပါဘူး။
အေကြ႕မရွိတဲ့ ေလွခါးရွည္ႀကီးကေန ၄ ထပ္အထိ တက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေမာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ အတြက္ အသစ္အဆန္းတခု ႀကံဳရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေမာဖို႔ကို သတိမရႏိုင္ပါဘူး။
ေဖာ္အဲဗားဂၽြန္ ... ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကေလးကလည္း က်မအတြက္ နည္းနည္း ဆန္းလို႔ေနပါတယ္။
“ေဟာဒါက ဦးေဌးဝင္းတဲ့ ... ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လင္းရိပ္ေပါ့။ ဒီမွာ နင္နဲ႔အတူတူ အယ္ဒီတာ လုပ္မွာ”
ဆရာမ်ိဳး မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သူကို က်မ ၾကည့္မိေတာ့ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာတခုကို ျမင္ရပါတယ္။ ေလးေထာင့္စပ္စပ္မ်က္ႏွာက ကာတြန္းေမာင္ဝဏၰရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ေတာင္ပုလုၿမိဳ႕စားႀကီး ထင္ရာစိုင္း ကို သြား သတိရမိေစပါတယ္။ သူက က်မကို ၿပံဳးျပတယ္။ ေမာင္လင္းရိပ္ရဲ႕ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ဖူးတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ သူ႔ရုပ္က သူ႔ ကဗ်ာေလးေတြလိုလည္း မႏုပါလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
“သူက နင့္လိုပဲ ဂ်ီတီအုိင္ပဲေလ” လို႔ ဆရာမ်ိဳးက ဆက္ေျပာေတာ့ က်မ အမ်ိဳးတေယာက္ကို ေတြ႕ရသလို ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဆရာဦးေဌးဝင္းရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးကလည္း အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္မွာ ဆရာမ၊ ဆရာ ကိုယ္တုိင္ ဂ်ီတီအုိင္ဆင္းၿပီး THS ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး လုပ္ခဲ့သူလို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာမ်ိဳးက က်မနာမည္ကို ေျပာျပၿပီး “သူက ဆရာျပည့္ တူမေလ” လို႔ ဆက္ေျပာေတာ့ ဆရာဦးေဌးဝင္းက ထပ္ၿပီး ၿပံဳးျပပါတယ္။
“ဟုတ္လား ... တို႔လည္း ႁပြန္တံဆာ ဇာတိပဲကြ” ဆိုၿပီး က်မ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေမးပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ က်မအတြက္ ဦးေဌးဝင္းဟာ အတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆိုတဲ့အျပင္ ေဆြမ်ိဳး ဦးေလး သားခ်င္းလို က်မအတြက္ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ေတြအထိ ခင္မင္ရမယ့္သူဆိုတာကို တြက္မိပါတယ္။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ရံုးခန္းထဲမွာ က်မ ေနာက္ထပ္ တေယာက္ ထပ္သိရတာကေတာ့ ဆရာမ်ိဳးရဲ႕ မန္ေနဂ်ာျဖစ္တဲ့ မေဟြခင္ပါ။ တရုတ္ အမ်ိဳးသမီး ... ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ အပ်ိဳႀကီးေပါ့။ သူနဲ႔ က်မကေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ မထြင္းေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဆာက္ထက္ ဆိုးတာေတြနဲ႔ ထြင္းျဖစ္ၾကပါတယ္ :)။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေတြးမိေတာ့ ငယ္စိတ္နဲ႔ မွားခဲ့တဲ့ က်မ အမွားေတြကိုလည္း ျပန္ျမင္မိပါတယ္)
က်မတို႔ လုပ္ၾကမယ့္အလုပ္ေတြကို ဆရာမ်ိဳးက ရွင္းျပပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဆရာမ်ိဳးအေၾကာင္းကို က်မ နည္းနည္းေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဆရာမ်ိဳးက စကားေျပာရင္ နည္းနည္းေတာ့ အႀကီးႀကီးေတြ ေျပာတတ္ပါတယ္။
“ငါတို႔ လုပ္မယ့္အလုပ္က ... လံုးဝအသစ္။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ဖူးေသးတဲ့ အလုပ္ပဲ။ အီးဘုခ္ ကို ငါတို႔ စလုပ္ၾကမယ္။ အင္တာနက္ေပၚတင္ၿပီး ေရာင္းႏုိင္မယ္ဆိုရင္ စာေရးဆရာေတြေကာ၊ ထုတ္ေဝသူေတြေကာ ေနာက္ထပ္ အက်ိဳး ခံစားရမယ္။ ငါတို႔က စာေပေလာကရဲ႕ အက်ိဳးကို တေထာင့္တေနရာက သယ္ပိုးတဲ့သူေတြ ျဖစ္မယ္ ...” အစရွိသျဖင့္ ရွင္းျပတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။
တကယ္ေတာ့လည္း အႀကီးႀကီးေတြ ေျပာတာဟာ သူ႔ရဲ႕ ဝသီျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ အႀကီးႀကီးေတြကို အႀကီးႀကီးေတြလို႔ တကယ္ထင္ခဲ့မိတဲ့ က်မတို႔က လြန္တာျဖစ္မွာပါ :P
က်မအတြက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ အစိမ္းသက္သက္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဆိုတာကို ဂ်ီတီအိုင္ တက္တုန္းက lab ခန္းထဲမွာ မွန္ေလွာင္အိမ္နဲ႔ ျပထားတာပဲ အနီးကပ္ေတြ႕ဖူးတာ ... အတြင္းက ကလီစာေတြကို ေျပာပါတယ္။ အဲဒါ တကယ္ပါ။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုဖြင့္တယ္ ပိတ္တယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိသေပါ့။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ က်မ ထက္စာရင္ ဆရာဦးေဌးဝင္းက အမ်ားႀကီး အေတြ႕အႀကံဳရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ သူက ေက်ာင္း သခၤန္းစာေတြနဲ႔ မျပတ္တဲ့အျပင္ ... ေလးေအာက္ ဒီဇိုင္းေတြကိုလည္း ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့သူ မို႔လို႔ပါ။
အဲဒီမွာ က်မနဲ႔ တရုတ္မ အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ စေတြ႕ၾကေတာ့တာပါပဲ။
က်မရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မနီးစပ္တဲ့ အားနည္းခ်က္ကို သူက စဖိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူ မမွားပါဘူး။ အဲဒီ ေလာကဓာတ္ေတြကို သိေအာင္ က်မ လုပ္ရမွာေပါ့ေလ။ က်မလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကိုက ဒီဟာေတြ မသိရင္ လုပ္လုိ႔မွမရဘဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ က်မ နည္းနည္း စိတ္တိုမိတယ္။ စိတ္ထဲကေန “က်မကို တလအခ်ိန္ေပး ... ဒီေလာကဓာတ္ ေတြကို အကုန္သိေအာင္လုပ္ျပမယ္။ ရွင္လည္း တလအတြင္း စာတပုဒ္ေလာက္ ေရးျပစမ္း” လို႔ ေျပာေနမိတယ္။ အခု စဥ္းစားမိေတာ့ ရယ္စရာႀကီးေပါ့။ တကယ္က စာေရးတယ္ ဆိုတာလည္း ဘာမွခက္တဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မဘာသာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မာန္တက္မိေနတာပါ။
ဆက္ေျပာရရင္ က်မတို႔ လုပ္ရမွာက ... ဘယ္လိုစာအုပ္ေတြကို ဘယ္ပံုစံ အင္တာနက္ေပၚ တင္မယ္ ဆိုတာက စၿပီး လုပ္ရမယ္။ တကယ့္ကို ကနဦးအစလို႔ ေျပာရမွာပါ။ အဲဒီ အီးဘုခ္ ရံုးႀကီးမွာ ဆရာမ်ိဳး၊ ေဒၚေဟြခင္၊ ဦးေဌးဝင္းနဲ႔ က်မ ၄ ေယာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ က်မ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ စစခ်င္းေန႔မွာပဲ ေမးခြန္းေတြ တပံုတေခါင္း ဝင္လာပါတယ္။
၁။ စာအုပ္ေတြ ဘယ္ကရမလဲ
က်မတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မူပုိင္ခြင့္ ဘာညာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဥပေဒနဲ႔ မရွိေသးေပမယ့္ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့ စာအုပ္ကို ဒီတုိင္း ယူခ်င္တုိင္း ယူတင္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ယူတင္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ စာစီစာရိုက္ လုပ္္ရမယ္။ ဘယ္သူ လုပ္မွာလဲ။ တအုပ္ခ်င္းစီအတြက္ စာစီစာရိုုက္ကို အပ္မွာလား။ လူကလည္း ၄ ေယာက္တည္း ဘယ္သူ ရိုက္မွာလဲ ... မသိဘူး။
၂။ ထုတ္ေဝသူေတြဆီက ေတာင္းမွာလား
ေတာင္းမယ္ဆို ဘယ္သူေတြက အလြယ္တကူေပးမွာလဲ။ က်မတို႔ အီးဘုခ္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့သူေတြေတာင္ ဒါကို နားမလည္ေသးတာ ထုတ္ေဝသူေတြ နားလည္ေအာင္ ဘယ္သူက ရွင္းျပမွာလဲ။
၃။ အင္တာနက္ေပၚ တင္ေရာင္းပါၿပီတဲ့ ... ဘယ္သူက ဝယ္မွာလဲ။
ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္ ဆိုတာ ခ်ိဳနဲ႔လားလို႔ ေမးရမယ့္ ဘဝပဲ ရွိေသးတာ။ အင္တာနက္ ကေဖးဆိုတာလည္း မရွိေသး။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ အင္တာနက္ အေဝးႀကီး။ အမ္အိုင္စီတီ ဆိုတာႀကီးေတာ့ ရွိေနၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါႀကီးကလည္း လက္တဆုပ္စာ လူေတြေလာက္ပဲ ဝင္လုပ္ၿပီး သိထားတာ။ အဲဒီကို တခါမွေတာင္ က်မ မေရာက္ဖူးဘူး (တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အီးဘုခ္ေတြကို အဲဒီ အမ္အိုင္စီတီက ေဖာ္အဲဗား ရံုးခန္းကေန အိုင္တီ သမားေတြက အင္တာနက္ေပၚ တင္မယ္လို႔ ေနာက္ေတာ့ သိရပါတယ္)
၄။ ကဲ ... ႏုိင္ငံျခား ေရာက္ေနတဲ့ အင္တာနက္နဲ႔ ထိေတြ႕နီးစပ္ေနသူ ျမန္မာေတြက ဝယ္မယ္ ဆိုပါေတာ့။ သူတို႔က ဘယ္လို ေငြေခ်မွာလဲ။ အီးဘုခ္ တအုပ္ရဲ႕ တန္ဖိုးက မူလစာအုပ္တန္ဖိုးရဲ႕ ၁၀ ပံုတပံုေလာက္ေတာင္ မရွိဘူးလို႔ ဆရာမ်ိဳးက ေျပာပါတယ္။ တအုပ္ကို မူလတန္ဖိုး က်ပ္ ၃၀၀ တန္ရင္ အီးဘုခ္ရဲ႕တန္ဖိုးက က်ပ္ ၃၀ ေတာင္ မရွိဘူး ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ ဒီေလာက္ ပမာဏေလးကို ဘဏ္စနစ္မရွိ ဘာမရွိနဲ႔ ဘယ္လို ေငြေခ်မလဲ။ က်မ ေခါင္းေတာ္ေတာ္ရႈပ္သြား ပါတယ္။
ႇွဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မသိျခင္းေတြနဲ႔ပဲ အီးဘုခ္ ဆိုတာႀကီးက က်မကို ညႇိဳ႕ေနသလိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားမိေနပါၿပီ။
ဒီအီးဘုခ္ ဆိုတာႀကီးကို ေဖာ္အဲဗား စေပ့စ္ ကုမၸဏီနဲ႔ အိုေအစစ္ေသာက္ေရသန္႔ ထုတ္တဲ့ ဂၽြန္ ကုမၸဏီ ေပါင္းၿပီး ထူေထာင္တာလို႔လည္း သိထားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီကုမၸဏီပိုင္ရွင္ လူႀကီးမင္းေတြနဲ႔ က်မတုိ႔ ဆံုပါတယ္။
အဲဒီအေဆာက္အအံုကလည္း အသစ္လား ... အေဟာင္းကို ျပဳျပင္ထားတာလားေတာ့ မသိဘူး ...။ အသစ္ဆို ရင္လည္း ေဆာက္ဆဲ၊ ျပဳျပင္ထားတာဆိုရင္လည္း ဘာမွ မၿပီးေသးတဲ့ လက္စပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ က်မအတြက္ အကုန္လံုး အသစ္စက္စက္ပါ။
ဦးေဌးဝင္းကေတာ့ ဒီဇိုင္းေတြ စဆြဲပါတယ္။ ဝက္ေပ့ခ်္ ဒီဇိုင္းေပါ့။ အဲဒါလည္း က်မ နားမလည္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ နည္းနည္းေရးေတးေတး သိလာပါတယ္။
စစခ်င္းေန႔မွာ က်မအတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္လုိ႔ေပါ့။ စာအုပ္အမ်ိဳးအစားသစ္ တခုရဲ႕ သမိုင္းအစမွာ ငါ ပါဝင္ခြင့္ရၿပီဆိုၿပီးလည္း စိတ္ႀကီးဝင္မိပါတယ္။ တကယ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က တကယ္ကို ထူးဆန္းတဲ့အျဖစ္ပါ။
ေနာက္ပိုင္း စိတ္ပ်က္စရာေတြ တန္းစီၿပီး ဝင္မလာခင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ အဲဒီ အီးဘုခ္ ရံုးခန္းကေလးက က်မအတြက္ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့တယ္။ အမွတ္ရစရာေတြနဲ႔လည္း ၾကည္ႏူး ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဆက္ပါဦးမယ္
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ( ... )
“မနက္ျဖန္မနက္ ၄၃ လမ္းနဲ႔ ကုန္သည္လမ္းေထာင့္က အေဆာက္အအံုကို လာခဲ့ ... ေလွခါးကေန ၄ ထပ္ကိုသာ တက္ခဲ့” လို႔ ဆရာမ်ိဳး (ဦးမ်ိဳးျမတ္သူက) ဖုန္းထဲကေန ေျပာတဲ့အထိ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ တကယ္ မသိခဲ့ ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ စာအုပ္သမိုင္းသစ္တခုရဲ႕ ေျခလွမ္းအစမွာ တေထာင့္တေနရာက က်မ ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ရဲ႕ အစပါ။
“နင္ စိတ္ဝင္စားမွာပါ။ ျမန္မာအီးဘုခ္ စလုပ္ၾကမယ္။ အဲဒီမွာနင္က အယ္ဒီတာ လုပ္ရမယ္”
ဆရာမ်ိဳးနဲ႔က်မက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ကေန က်မ ထြက္လာကတည္းက ၃ ႏွစ္ေလာက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတာပါ။ သူနဲ႔ ျပန္ဆက္သြယ္မိခ်ိန္မွာ သူက အီးဘုခ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးရဲ႕ ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာ။
အီးဘုခ္ ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ က်မ စဥ္းစားမိေတာ့ ရိုးရိုးေလး ေတြးရင္ အီလက္ထေရာနစ္ စာအုပ္ေပါ့။ အဲဒီ အီလက္ ထေရာနစ္ စာအုပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာပါလိမ့္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မအတြက္ အင္တာနက္ဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးေသးတာပါ။ အီး .......... ဆိုတဲ့စကားလံုး ျမန္မာျပည္မွာ စတင္ ေခတ္စားေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ က်မ အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဝးတယ္ ဆိုရမွာပါ။ ဂ်ီတီအုိင္ကို အီးစီနဲ႔ ဆင္းခဲ့ေပမယ့္ က်မက သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေျပာသလို အီလက္ထေရာနစ္ လမ္းေက်ာက ေသြဖယ္ၿပီး အရူးေက်ာကို နင္းမိထားသူကိုး။
ဆရာမ်ိဳး အေျပာအရေတာ့ အီးဘုခ္ဆိုတာ ထုတ္ၿပီးသား သုတ၊ ရသ စာအုပ္ေတြကို အင္တာနက္ေပၚ တင္ၿပီး ေရာင္းမွာ ဆိုပဲ။ ဘယ္လိုတင္ၿပီး ဘယ္သူေတြကို ေရာင္းမလဲလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ အေျဖမရ ပါဘူး။
အေကြ႕မရွိတဲ့ ေလွခါးရွည္ႀကီးကေန ၄ ထပ္အထိ တက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေမာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ အတြက္ အသစ္အဆန္းတခု ႀကံဳရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေမာဖို႔ကို သတိမရႏိုင္ပါဘူး။
ေဖာ္အဲဗားဂၽြန္ ... ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကေလးကလည္း က်မအတြက္ နည္းနည္း ဆန္းလို႔ေနပါတယ္။
“ေဟာဒါက ဦးေဌးဝင္းတဲ့ ... ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လင္းရိပ္ေပါ့။ ဒီမွာ နင္နဲ႔အတူတူ အယ္ဒီတာ လုပ္မွာ”
ဆရာမ်ိဳး မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သူကို က်မ ၾကည့္မိေတာ့ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာတခုကို ျမင္ရပါတယ္။ ေလးေထာင့္စပ္စပ္မ်က္ႏွာက ကာတြန္းေမာင္ဝဏၰရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ေတာင္ပုလုၿမိဳ႕စားႀကီး ထင္ရာစိုင္း ကို သြား သတိရမိေစပါတယ္။ သူက က်မကို ၿပံဳးျပတယ္။ ေမာင္လင္းရိပ္ရဲ႕ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ဖူးတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ သူ႔ရုပ္က သူ႔ ကဗ်ာေလးေတြလိုလည္း မႏုပါလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
“သူက နင့္လိုပဲ ဂ်ီတီအုိင္ပဲေလ” လို႔ ဆရာမ်ိဳးက ဆက္ေျပာေတာ့ က်မ အမ်ိဳးတေယာက္ကို ေတြ႕ရသလို ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဆရာဦးေဌးဝင္းရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးကလည္း အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္မွာ ဆရာမ၊ ဆရာ ကိုယ္တုိင္ ဂ်ီတီအုိင္ဆင္းၿပီး THS ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး လုပ္ခဲ့သူလို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာမ်ိဳးက က်မနာမည္ကို ေျပာျပၿပီး “သူက ဆရာျပည့္ တူမေလ” လို႔ ဆက္ေျပာေတာ့ ဆရာဦးေဌးဝင္းက ထပ္ၿပီး ၿပံဳးျပပါတယ္။
“ဟုတ္လား ... တို႔လည္း ႁပြန္တံဆာ ဇာတိပဲကြ” ဆိုၿပီး က်မ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေမးပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ က်မအတြက္ ဦးေဌးဝင္းဟာ အတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆိုတဲ့အျပင္ ေဆြမ်ိဳး ဦးေလး သားခ်င္းလို က်မအတြက္ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ေတြအထိ ခင္မင္ရမယ့္သူဆိုတာကို တြက္မိပါတယ္။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ရံုးခန္းထဲမွာ က်မ ေနာက္ထပ္ တေယာက္ ထပ္သိရတာကေတာ့ ဆရာမ်ိဳးရဲ႕ မန္ေနဂ်ာျဖစ္တဲ့ မေဟြခင္ပါ။ တရုတ္ အမ်ိဳးသမီး ... ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ အပ်ိဳႀကီးေပါ့။ သူနဲ႔ က်မကေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ မထြင္းေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဆာက္ထက္ ဆိုးတာေတြနဲ႔ ထြင္းျဖစ္ၾကပါတယ္ :)။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေတြးမိေတာ့ ငယ္စိတ္နဲ႔ မွားခဲ့တဲ့ က်မ အမွားေတြကိုလည္း ျပန္ျမင္မိပါတယ္)
က်မတို႔ လုပ္ၾကမယ့္အလုပ္ေတြကို ဆရာမ်ိဳးက ရွင္းျပပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဆရာမ်ိဳးအေၾကာင္းကို က်မ နည္းနည္းေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဆရာမ်ိဳးက စကားေျပာရင္ နည္းနည္းေတာ့ အႀကီးႀကီးေတြ ေျပာတတ္ပါတယ္။
“ငါတို႔ လုပ္မယ့္အလုပ္က ... လံုးဝအသစ္။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ဖူးေသးတဲ့ အလုပ္ပဲ။ အီးဘုခ္ ကို ငါတို႔ စလုပ္ၾကမယ္။ အင္တာနက္ေပၚတင္ၿပီး ေရာင္းႏုိင္မယ္ဆိုရင္ စာေရးဆရာေတြေကာ၊ ထုတ္ေဝသူေတြေကာ ေနာက္ထပ္ အက်ိဳး ခံစားရမယ္။ ငါတို႔က စာေပေလာကရဲ႕ အက်ိဳးကို တေထာင့္တေနရာက သယ္ပိုးတဲ့သူေတြ ျဖစ္မယ္ ...” အစရွိသျဖင့္ ရွင္းျပတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။
တကယ္ေတာ့လည္း အႀကီးႀကီးေတြ ေျပာတာဟာ သူ႔ရဲ႕ ဝသီျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ အႀကီးႀကီးေတြကို အႀကီးႀကီးေတြလို႔ တကယ္ထင္ခဲ့မိတဲ့ က်မတို႔က လြန္တာျဖစ္မွာပါ :P
က်မအတြက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ အစိမ္းသက္သက္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဆိုတာကို ဂ်ီတီအိုင္ တက္တုန္းက lab ခန္းထဲမွာ မွန္ေလွာင္အိမ္နဲ႔ ျပထားတာပဲ အနီးကပ္ေတြ႕ဖူးတာ ... အတြင္းက ကလီစာေတြကို ေျပာပါတယ္။ အဲဒါ တကယ္ပါ။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုဖြင့္တယ္ ပိတ္တယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိသေပါ့။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ က်မ ထက္စာရင္ ဆရာဦးေဌးဝင္းက အမ်ားႀကီး အေတြ႕အႀကံဳရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ သူက ေက်ာင္း သခၤန္းစာေတြနဲ႔ မျပတ္တဲ့အျပင္ ... ေလးေအာက္ ဒီဇိုင္းေတြကိုလည္း ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့သူ မို႔လို႔ပါ။
အဲဒီမွာ က်မနဲ႔ တရုတ္မ အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ စေတြ႕ၾကေတာ့တာပါပဲ။
က်မရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မနီးစပ္တဲ့ အားနည္းခ်က္ကို သူက စဖိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူ မမွားပါဘူး။ အဲဒီ ေလာကဓာတ္ေတြကို သိေအာင္ က်မ လုပ္ရမွာေပါ့ေလ။ က်မလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကိုက ဒီဟာေတြ မသိရင္ လုပ္လုိ႔မွမရဘဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ က်မ နည္းနည္း စိတ္တိုမိတယ္။ စိတ္ထဲကေန “က်မကို တလအခ်ိန္ေပး ... ဒီေလာကဓာတ္ ေတြကို အကုန္သိေအာင္လုပ္ျပမယ္။ ရွင္လည္း တလအတြင္း စာတပုဒ္ေလာက္ ေရးျပစမ္း” လို႔ ေျပာေနမိတယ္။ အခု စဥ္းစားမိေတာ့ ရယ္စရာႀကီးေပါ့။ တကယ္က စာေရးတယ္ ဆိုတာလည္း ဘာမွခက္တဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မဘာသာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မာန္တက္မိေနတာပါ။
ဆက္ေျပာရရင္ က်မတို႔ လုပ္ရမွာက ... ဘယ္လိုစာအုပ္ေတြကို ဘယ္ပံုစံ အင္တာနက္ေပၚ တင္မယ္ ဆိုတာက စၿပီး လုပ္ရမယ္။ တကယ့္ကို ကနဦးအစလို႔ ေျပာရမွာပါ။ အဲဒီ အီးဘုခ္ ရံုးႀကီးမွာ ဆရာမ်ိဳး၊ ေဒၚေဟြခင္၊ ဦးေဌးဝင္းနဲ႔ က်မ ၄ ေယာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ က်မ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ စစခ်င္းေန႔မွာပဲ ေမးခြန္းေတြ တပံုတေခါင္း ဝင္လာပါတယ္။
၁။ စာအုပ္ေတြ ဘယ္ကရမလဲ
က်မတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မူပုိင္ခြင့္ ဘာညာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဥပေဒနဲ႔ မရွိေသးေပမယ့္ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့ စာအုပ္ကို ဒီတုိင္း ယူခ်င္တုိင္း ယူတင္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ယူတင္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ စာစီစာရိုက္ လုပ္္ရမယ္။ ဘယ္သူ လုပ္မွာလဲ။ တအုပ္ခ်င္းစီအတြက္ စာစီစာရိုုက္ကို အပ္မွာလား။ လူကလည္း ၄ ေယာက္တည္း ဘယ္သူ ရိုက္မွာလဲ ... မသိဘူး။
၂။ ထုတ္ေဝသူေတြဆီက ေတာင္းမွာလား
ေတာင္းမယ္ဆို ဘယ္သူေတြက အလြယ္တကူေပးမွာလဲ။ က်မတို႔ အီးဘုခ္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့သူေတြေတာင္ ဒါကို နားမလည္ေသးတာ ထုတ္ေဝသူေတြ နားလည္ေအာင္ ဘယ္သူက ရွင္းျပမွာလဲ။
၃။ အင္တာနက္ေပၚ တင္ေရာင္းပါၿပီတဲ့ ... ဘယ္သူက ဝယ္မွာလဲ။
ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္ ဆိုတာ ခ်ိဳနဲ႔လားလို႔ ေမးရမယ့္ ဘဝပဲ ရွိေသးတာ။ အင္တာနက္ ကေဖးဆိုတာလည္း မရွိေသး။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ အင္တာနက္ အေဝးႀကီး။ အမ္အိုင္စီတီ ဆိုတာႀကီးေတာ့ ရွိေနၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါႀကီးကလည္း လက္တဆုပ္စာ လူေတြေလာက္ပဲ ဝင္လုပ္ၿပီး သိထားတာ။ အဲဒီကို တခါမွေတာင္ က်မ မေရာက္ဖူးဘူး (တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အီးဘုခ္ေတြကို အဲဒီ အမ္အိုင္စီတီက ေဖာ္အဲဗား ရံုးခန္းကေန အိုင္တီ သမားေတြက အင္တာနက္ေပၚ တင္မယ္လို႔ ေနာက္ေတာ့ သိရပါတယ္)
၄။ ကဲ ... ႏုိင္ငံျခား ေရာက္ေနတဲ့ အင္တာနက္နဲ႔ ထိေတြ႕နီးစပ္ေနသူ ျမန္မာေတြက ဝယ္မယ္ ဆိုပါေတာ့။ သူတို႔က ဘယ္လို ေငြေခ်မွာလဲ။ အီးဘုခ္ တအုပ္ရဲ႕ တန္ဖိုးက မူလစာအုပ္တန္ဖိုးရဲ႕ ၁၀ ပံုတပံုေလာက္ေတာင္ မရွိဘူးလို႔ ဆရာမ်ိဳးက ေျပာပါတယ္။ တအုပ္ကို မူလတန္ဖိုး က်ပ္ ၃၀၀ တန္ရင္ အီးဘုခ္ရဲ႕တန္ဖိုးက က်ပ္ ၃၀ ေတာင္ မရွိဘူး ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ ဒီေလာက္ ပမာဏေလးကို ဘဏ္စနစ္မရွိ ဘာမရွိနဲ႔ ဘယ္လို ေငြေခ်မလဲ။ က်မ ေခါင္းေတာ္ေတာ္ရႈပ္သြား ပါတယ္။
ႇွဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မသိျခင္းေတြနဲ႔ပဲ အီးဘုခ္ ဆိုတာႀကီးက က်မကို ညႇိဳ႕ေနသလိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားမိေနပါၿပီ။
ဒီအီးဘုခ္ ဆိုတာႀကီးကို ေဖာ္အဲဗား စေပ့စ္ ကုမၸဏီနဲ႔ အိုေအစစ္ေသာက္ေရသန္႔ ထုတ္တဲ့ ဂၽြန္ ကုမၸဏီ ေပါင္းၿပီး ထူေထာင္တာလို႔လည္း သိထားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီကုမၸဏီပိုင္ရွင္ လူႀကီးမင္းေတြနဲ႔ က်မတုိ႔ ဆံုပါတယ္။
အဲဒီအေဆာက္အအံုကလည္း အသစ္လား ... အေဟာင္းကို ျပဳျပင္ထားတာလားေတာ့ မသိဘူး ...။ အသစ္ဆို ရင္လည္း ေဆာက္ဆဲ၊ ျပဳျပင္ထားတာဆိုရင္လည္း ဘာမွ မၿပီးေသးတဲ့ လက္စပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ က်မအတြက္ အကုန္လံုး အသစ္စက္စက္ပါ။
ဦးေဌးဝင္းကေတာ့ ဒီဇိုင္းေတြ စဆြဲပါတယ္။ ဝက္ေပ့ခ်္ ဒီဇိုင္းေပါ့။ အဲဒါလည္း က်မ နားမလည္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ နည္းနည္းေရးေတးေတး သိလာပါတယ္။
စစခ်င္းေန႔မွာ က်မအတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္လုိ႔ေပါ့။ စာအုပ္အမ်ိဳးအစားသစ္ တခုရဲ႕ သမိုင္းအစမွာ ငါ ပါဝင္ခြင့္ရၿပီဆိုၿပီးလည္း စိတ္ႀကီးဝင္မိပါတယ္။ တကယ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က တကယ္ကို ထူးဆန္းတဲ့အျဖစ္ပါ။
ေနာက္ပိုင္း စိတ္ပ်က္စရာေတြ တန္းစီၿပီး ဝင္မလာခင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ အဲဒီ အီးဘုခ္ ရံုးခန္းကေလးက က်မအတြက္ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့တယ္။ အမွတ္ရစရာေတြနဲ႔လည္း ၾကည္ႏူး ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဆက္ပါဦးမယ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment