မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (ဇာတ္သိမ္း)
“လာေခၚတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မင္း ျပန္လာဦးမလား လာေမးတာ”
“ဟင့္အင္း” ဆိုတဲ့စကားက ေႏြ႕ပါးစပ္က ေရွာရွာရွဴရွဴ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကိုကိုကသဲ့သဲ့ ၿပံဳးတယ္။
“ထင္ပါတယ္။ မင္းက သိပ္ကိုလြတ္လပ္တဲ့ ဘဝမွာ ေပ်ာ္တတ္ေနၿပီကိုး။ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမ တေယာက္လို မင္းဘယ္ေနႏုိင္ပါေတာ့မလဲ”
က်မ မုန္းတာလည္း အဲဒီလို ရိတဲ့ ေထ့တဲ့စကားေတြ ေျပာတာကိုပဲလို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ အေမ့အိမ္မွာ ထပ္ၿပီး အခ်င္းမမ်ားခ်င္ေတာ့ဘူး။
“ေကာင္းၿပီေလ။ ငါ့တာဝန္ေက်ၿပီ။ သိထားဖို႔က ငါ့အတြက္ မိန္းမ မရွားဘူးဆိုတာပဲ”
“သိပါတယ္။ အေပါစားေတြကေတာ့ ဘယ္ရွာရွာရတာပဲဟာ”
ေႏြလည္း မိန္းမပီပီ သူနာမယ့္ စကားတခြန္း ေရြးေျပာလိုက္တယ္။ မုန္းၾကၿပီ ဆိုမွေတာ့ နာက်င္ေစမယ့္ စကားလံုးေတြပဲ ေရြးခ်ယ္ေျပာၾကစၿမဲ မဟုတ္လား။
“ေနပါဦး မင္းက ဘယ္သူ႔အားကိုးနဲ႔ တခုလပ္ ဘဝကို ေရြးခ်ယ္တာလဲ။ မင္း စဥ္းစားခ်င္ စဥ္းစားဦးေနာ္။ မင္းက မိန္းကေလး”
အဲဒီစကား ကိုကို႔ဆီက ၾကားလိုက္ေတာ့ ေႏြ ပိုေသခ်ာသြားေတာ့တယ္။
“က်မ စကားကုန္ေျပာတာ။ က်မ ကိုကို႔ကို စိတ္ကုန္သြားၿပီ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မေပါင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တခုလပ္ဘဝနဲ႔ အားငယ္ရမယ္ဆုိရင္လည္း အားအငယ္ ခံလုိက္ေတာ့မယ္။ က်မရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားမလည္တဲ့ သူနဲ႔ေတာ့ အတူမေနႏုိင္ဘူး”
“ဘာ၊ တန္ဖိုးဟုတ္လား .. ဟားဟား .. ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ မင္းက ဘာတန္ဖိုးေတြမ်ား ရွိေနလို႔လဲ။ မင္းဆီက ေရႊထြက္ေနလို႔လား။ တကယ္ေတာ့ မင္းက တန္ဖိုးရွိတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းဘာသာမင္း ဘဝင္ေတြ စြတ္စက္ျမင့္ေနတာကြ။ ေကာင္းၿပီေလ .. ငါကလည္း မင္းလို ဘဝင္ ေလဟပ္ေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ ပါဘူး။ မိန္းမဆိုတာ မိန္းမလုိပဲ အလွျပင္၊ အတင္းေျပာ၊ လင္ေယာက္်ားကို ျပဳစု၊ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ကေလးေမြး၊ ေယာက်္ားစကား တခြန္းဆို တခြန္း နားေထာင္ … ဒါပဲေပါ့ .. ဘာလဲ .. တန္ဖိုး .. ဘာတန္ဖိုးမွ မလိုဘူး”
လာျပန္ၿပီ မထိုက္ရဲ႕ ကိုေလးလို လူတေယာက္။ ေယာက်္ားေတြဟာ ဒီလိုခ်ည္းပဲလား။ ကိုကို႔ရဲ႕ ရိစကား၊ ေထ့စကားေတြကို အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္ရင္း၊ အဲဒီ ေဒါသေတြကို ႀကိတ္မွိတ္ ၿမိဳသိပ္ရင္း နားေထာင္ေနရတယ္။ ေႏြ ရံုးသြားရေတာ့မယ္၊ ဒီေန႔ လပတ္ ရံုးဝန္ထမ္း အားလံုး အစည္းအေဝး ရွိတယ္။ ေႏြ မသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ေႏြ႕ဘာသာ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန .. ေႏြ ရံုးသြားမယ္။
“က်မ ရံုးသြားေတာ့မယ္ ကိုေအာင္”
သူ႔စကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ရံုးသြားမယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင့္သြားပံုရတယ္။ ေႏြ႕ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း တခ်က္ၾကည့္ၿပီး .. “ေကာင္းၿပီေလ .. မင္းေနာင္တ မရပါေစနဲ႔၊ မင္း ေျခသလံုးဖက္ၿပီး လာေတာင္းပန္ေတာင္ ငါ ျပန္လက္မခံႏုိင္ဘူး” ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာရင္ ထိုင္ရာက ထတယ္။ ေႏြလည္း ထိုင္ရာက လိုက္ ထလိုက္တယ္။ စိတ္ခ်ပါ ေႏြက ေတြေဝတတ္ေပမယ့္ ေခါင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး မာပါတယ္ ကိုကို။
“သမီး မ်က္ရည္က်မယ္ထင္တာ” လို႔ ေျပာလာတဲ့ အေမ့ကို ေႏြ လွလွပပေလး ၿပံဳးျပႏုိင္ခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ တခုပဲ ေႏြသိတယ္။ ေႏြ ရံုးသြားရမယ္။
* * *
လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးေႏြ႕ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေႏြ လံုးဝ ထင္မထားခဲ့ဘူးေလ။
ေႏြတို႔ရံုးမွာ တလတခါ အေကာင္းဆံုးသတင္းေထာက္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးဝန္ထမ္းဆု ေပးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆုေတြကို ခုလို လပတ္ အစည္းအေဝးေတြမွာ ေၾကညာၿပီးေပးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီဆုကိုေပးရသလဲ ဆိုတာပါ ရွင္းျပတာ။ ဒီလ ေႏြ .. ေသြးလြန္တုပ္ေကြး သတင္းနဲ႔ အေကာင္းဆံုး သတင္းေထာက္ဆုကို ရတယ္တဲ့။ ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္ ထင္ထားမွာလဲ။ မအိကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးျပေနတယ္။
ၾကည့္စမ္း .. ေယာက္်ားနဲ႔ ကြဲလာတဲ့ေန႔မွာ ေႏြက အေကာင္းဆံုး သတင္းေထာက္ဆုကို ရတယ္တဲ့။ ရယ္စရာ မေကာင္းဘူးလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးသတင္းကို ေႏြ အတတ္ႏုိင္ဆံုး အေကာင္းဆံုး လုပ္ရႀကိဳး နပ္လိုက္တာ။
“ဒီသတင္းက ဘာမွ ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္မရွိဘူး။ Source ေတြ စံုတယ္၊ Background ေတြလည္း အကုန္ထည့္ထားတယ္။ ေရြးတဲ့ Angle ကလည္း ဘယ္သူမွ ထင္မထားတဲ့ Angle၊ စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္ႏုိင္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ျဖစ္ေပမယ့္ မျဖဳတ္ေအာင္ ပါးပါးေလး ေရးျပသြားႏိုင္တဲ့ ပညာလည္း ပါတယ္။ အားလံုး အတုယူသင့္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ပဲ”
ဆရာက ရွင္းျပေနေတာ့ ေႏြ မ်က္ႏွာေတြ ပူလိုက္တာ။ ဒါ မအိေက်းဇူးေၾကာင့္မဟုတ္လား။ မအိသာ မပါရင္ ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလို သတင္းကို ေရးႏုိင္မွာလဲ။
“အဲဒီလိုလည္း မေတြးပါနဲ႔ ေႏြရယ္ .. မအိက ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ညႊန္ျပရံု ေလးပါ။ တကယ္က Source ေတြအားလံုးကို ေႏြပဲ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တာေလ။ ေရးေတာ့လည္း ေႏြ ေရးတာပဲ မဟုတ္လား။ မအိက အက္ဒစ္ လုပ္ေပးရံုေလးဥစၥာ” လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေျပာေနတဲ့ မအိကို ေႏြ သိပ္ေလးစားတာပဲ။
မအိက ေႏြ႔ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကိုလည္း ဖတ္တတ္ေသးတယ္။ “ေႏြ ဘာျဖစ္ေနလဲ” တဲ့။ ေႏြ တခ်က္ တခ်က္ ငိုင္သြားတာကို ရိပ္မိမွာေပါ့။ ကိုကို႔ကို ေႏြ ျပန္မလြမ္းေပမယ့္ တခုလပ္ဆိုတဲ့ နာမည္ဆိုးႀကီးနဲ႔ ေႏြ ဘယ္လိုစခန္းသြားမလဲ ဆိုတာ .. တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ရင္ေလးမိတာ အမွန္ပဲေလ။
မအိကိုေတာ့ ေႏြ အေသးစိတ္ေျပာျပလိုက္တယ္။ မအိကလည္း အေမေျပာသလိုပဲ ေႏြ႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။
“မွ်ေဝ ခံစားမေပးႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ ဘဝခရီး အတူတူသြားမယ့္အတူတူ တေယာက္တည္းပဲ သြားမွာေပါ့ ေႏြရဲ႕။ ဘာအားငယ္စရာရွိလဲ၊ ေႏြက အားရွိတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္ပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ရွိစမ္းပါ” တဲ့ ေႏြ႕ကို အားေပးတာ။
ေႏြ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ့ ေအာင္ထူးတေယာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြက အားေပးတယ္။ ေအာင္ထူးကေတာ့ “နင္တို႔ကိုက ေၾကာင္တာပါဟာ။ ငါေတာ့ ကိုေအာင္ေျပာတာ လက္ခံတယ္။ မိန္းမဆိုတာ ေတာ္စရာ မလိုဘူး၊ လွရင္ၿပီးၿပီ” ဆိုတဲ့စကားကို ေနာက္သလိုလို အတည္ လိုလုိေျပာေနလို႔ က်န္တဲ့သူေတြက သူ႔ကို ဝိုင္းဆဲၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒီေကာင္လည္း ခဏပါ မထိုက္က “ေအာင္ထူးရယ္ .. နင္ေကာ လွရံုလွၿပီး ဘာဦးေႏွာက္မွ မရွိတဲ့ မိန္းမကို ယူမလား” ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။
ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင့္မိုက “ေႏြ .. နင္ တကယ္ မခံစားရဘူးလား” လို႔ ေမးတယ္။ အဲဒီစကား အတြက္ေတာ့ ေႏြ ခဏေလးဆြံ႕အသြားတာ အမွန္ပဲ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုကို႔ကို ေႏြ တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။ ၿပီးေတာ့ သံေယာဇဥ္လည္း တကယ္ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေႏြ ေခါင္းခါျပလိုက္ ပါတယ္။
မထုိက္ကေတာ့ “ငါတို႔တေတြလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနၾကလည္း မသိဘူးေနာ္။ အခ်စ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ၿဂိဳဟ္ဆိုး ဝင္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဟာ” လို႔ ညည္းတယ္။ မထိုက္ေကာ ခံစားေနရလား။ မခံစားဘဲ ဘယ္ေန ပါ့မလဲေလ .. ႏွစ္ရွည္လမ်ား တတြဲတြဲ ေနခဲ့တဲ့သူပဲဟာ။ မထိုက္က သူ႔ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲက ကတ္ျပားေလး တခု ထုတ္ျပတယ္။
ေၾသာ္ ကိုေလးေတာင္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာကိုး .. ျမန္လုိက္တာ။ သူေျပာတဲ့ သေဘာျဖဴေတာသူ ေလးပဲ ျဖစ္ပါေစလို႔ ေႏြတို႔ ဆုေတာင္းရမွာလား မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။
“ဒီေန႔ လက္ဘက္ရည္ဖိုးကို နင္ရွင္းရမွာေနာ္ေႏြ” လို႔ ျမင့္မိုက ခပ္သြက္သြက္ေျပာလာတယ္။ အားလံုးရဲ႕ ပူပင္ေသာကေတြ ေမ့ေလ်ာ့သြားေအာင္ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲတယ္ ဆိုတာ သိသိ ႀကီးနဲ႔ပဲ အားလံုး သူ႔စကားကို စိတ္ဝင္စားသေယာင္ လုပ္လိုက္ၾကတယ္။
ေအာင္ထူးကေတာ့ “ဟုတ္တယ္ ေႏြ၊ နင္ တခါမွ မေကၽြးဖူးဘူး .. ဒီေန႔ေတာ့ နင္ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ငါ့ကို ထမင္းပါေကၽြးေတာ့”
“ေအာင္မာ ..ေကာင္စုတ္ .. လက္ဘက္ရည္ပဲ တုိက္ႏုိင္မယ္။ သတင္း ပထမဆုက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရလို႔လဲ”
“ဟင္ နင္ အရင္လို ကိုေအာင့္အတြက္ ေဘာင္းဘီတို႔ ဝက္ေခါင္းသုတ္တို႔မွ ဝယ္သြားစရာမလိုေတာ့တာ”
မထိုက္က လွမ္းဟန္႔ေပမယ့္ မရေတာ့ဘူး။ ေအာင္ထူးစကားက ကၽြံသြားၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စကားက အတိတ္ကို ျပန္ေအာက္ေမ့ၿပီး လြမ္းစရာဆိုေပမယ့္ ေႏြ လံုးဝကို မလြမ္းေတာ့တာ။ ေႏြ႕ႏွလံုးသားေတြပဲ ထံုသြားတာလား။
“ေနစမ္းပါဦး .. နင္တို႔က ငါေယာက္်ားနဲ႔ ကြဲတဲ့ကိစၥကို ေပ်ာ္စရာမ်ား မွတ္ေနၾကလားဟင္။ ဟိုဟာေကၽြးခိုင္း ဒီဟာတိုက္ခိုင္းနဲ႔” လို႔ ေႏြ သူတို႔ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေနာက္ေျပာင္ႏုိင္ေနၿပီ။
မေသာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ က်ဆိမ့္ကို တငံုငံုရင္း “မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ .. ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးက ေခါင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။ မိုက္တယ္ပဲ ထင္ထင္၊ ႀကိဳက္လို႔ပဲထင္ထင္ .. ေႏြကေတာ့ ယူသင့္ရင္ယူမယ္ .. မယူသင့္ရင္လည္း ထားခဲ့ လိုက္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ထိုးလာမယ့္ လက္ညွိဳးေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ရင္ဆုိင္မယ္၊ ကဲ့ရဲ႕ စကားတင္းဆိုလာမယ့္ ပါးစပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုလည္း ေႏြမေၾကာက္ဘူး ..။ ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ကိုလည္း ေႏြ မယစ္မူးဘူး။
ေႏြေၾကာက္တာ တခုတည္း .. အဲဒါကေတာ့ လက္ညွိဳးေတြေၾကာင့္ေတာ့ .. ကိုယ္ျမတ္ႏုိ္းတဲ့ ကိုယ့္ဝါသနာ၊ ကိုယ္တည္ေဆာက္ထားရတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ အေနအထားေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး တသက္လံုး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုတဲ့ဘဝႀကီးထဲ ေခါင္းငံု႔ ခံေနရမွာကိုပါ။ အဲဒီလို မျဖစ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ေပးဆပ္ရမယ့္ အရင္းအႏွီး ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးတယ္ .. ေႏြဆိုရင္ ႏွလံုးသားနဲ႔ မိန္းမသားဘဝ တခုလံုး ေပးလိုက္ရတာ။
ဒါေပမယ့္ ျပန္ရတဲ့ သခၤန္းစာေတြနဲ႔ တြက္ရင္ .. တန္ပါတယ္ေလ။ ။
(ၿပီးပါၿပီ)
“မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ ထင္” ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်
တကယ္ေတာ့ ေျပာဖို႔ သိပ္မလိုလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း စာဖတ္သူဆိုတာက စာဖတ္မိၿပီဆိုရင္ ဒါ စာေရးသူရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းမ်ားလားလို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္ (က်မ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ အဲဒီလို ေတြးဖူးခဲ့တာကိုး) ခု က်မရဲ႕ “မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ ထင္” ကိုလည္း က်မရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလလားလို႔ တခ်ိဳ႕က ေမးလာပါတယ္။ က်မအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏြ႕ကိုေတာ့ က်မကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ပံုသြင္းမိတာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒါကို ဝန္ခံပါတယ္။ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တကယ့္အျပင္က ဇာတ္ေကာင္ကို ဝတၳဳထဲမွာ အသက္သြင္းထား တာပါ။
ေနာက္တခုကေတာ့ က်မ ျပည္တြင္းက မီဒီယာေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့ကတည္းက သတင္းသမားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဝတၳဳရွည္တပုဒ္ ဖန္တီးခ်င္တဲ့ အာသီသ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာဗီဒီယုိ ဇာတ္ကားေတြမွာ စာနယ္ဇင္းသမားတို႔၊ သတင္းေထာက္တို႔ အေၾကာင္းေတြကို ရုိက္ျပတာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဘဝင္မက် ျဖစ္မိလို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လြယ္အိတ္လြယ္ ကၽြဲေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္တပ္လိုက္တာနဲ႔ စာနယ္ဇင္းသမား ျဖစ္သြားေလရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ သတင္းေထာက္ ေတြက်ျပန္ေတာ့ စံုေထာက္လိုလို၊ မႈခင္းက်ဆင္းေရးရဲလိုလိုနဲ႔ တကယ့္ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ ဘဝကို ပံုေဖာ္ထားတာ မေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္တခါ အေျခခံရိုက္ထားတဲ့ေနရာ က်ျပန္ေတာ့လည္း တကယ့္ သတင္းခန္းနဲ႔ မတူျပန္ဘူးေလ။ ၾကည့္ရတာ ရုပ္ရွင္သမားေတြက တကယ့္သတင္းခန္းကို ေရာက္ဖူးပံုမရဘူး။ ဒါလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သူတို႔က သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံဖူးတဲ့ pop ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေလာက္ကိုပဲ သိၾကတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ ဘယ္လိုရုန္းကန္ရတယ္၊ သတင္းခန္းမွာ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို သိပ္ေရးခ်င္ခဲ့မိတာပါ။
က်မကိုယ္တုိင္လည္း ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အတြက္ သတင္းေထာက္ေလးေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြ၊ ဘဝေတြကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ေတာ့ ဒီထဲကမွ “ေႏြ” ဆိုတာကို က်မ ဆြဲထုတ္မိတာပါ။ ေႏြ႕လိုပဲ တျခားတျခားေသာ သူေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ၊ အားမရစရာ၊ စိတ္ဆင္းရဲစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ ဘဝေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။
ခ်ိဳးလင္းျပာ မဂၢဇင္းက ျပည္ပမွာ ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းတအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးမဂၢဇင္းလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ ... က်မ အားမရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြအတြက္ အင္အားတရပ္ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဒီဝတၳဳကို ဖန္တီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႕ ေလာႀကီးမႈေၾကာင့္ ဆိုလိုရင္း မေရာက္ဘဲ တလြဲျဖစ္သြားခဲ့ရင္ က်မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ “ေႏြ” ကေတာ့ ခုဆို သူ႔ကိုကိုနဲ႔ သားေလးလား၊ သမီးေလးလား တေယာက္ေတာင္ ရေနေရာေပါ့ :P
ေလးစားစြာ
တူးတူးသာ
“ဟင့္အင္း” ဆိုတဲ့စကားက ေႏြ႕ပါးစပ္က ေရွာရွာရွဴရွဴ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကိုကိုကသဲ့သဲ့ ၿပံဳးတယ္။
“ထင္ပါတယ္။ မင္းက သိပ္ကိုလြတ္လပ္တဲ့ ဘဝမွာ ေပ်ာ္တတ္ေနၿပီကိုး။ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမ တေယာက္လို မင္းဘယ္ေနႏုိင္ပါေတာ့မလဲ”
က်မ မုန္းတာလည္း အဲဒီလို ရိတဲ့ ေထ့တဲ့စကားေတြ ေျပာတာကိုပဲလို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ အေမ့အိမ္မွာ ထပ္ၿပီး အခ်င္းမမ်ားခ်င္ေတာ့ဘူး။
“ေကာင္းၿပီေလ။ ငါ့တာဝန္ေက်ၿပီ။ သိထားဖို႔က ငါ့အတြက္ မိန္းမ မရွားဘူးဆိုတာပဲ”
“သိပါတယ္။ အေပါစားေတြကေတာ့ ဘယ္ရွာရွာရတာပဲဟာ”
ေႏြလည္း မိန္းမပီပီ သူနာမယ့္ စကားတခြန္း ေရြးေျပာလိုက္တယ္။ မုန္းၾကၿပီ ဆိုမွေတာ့ နာက်င္ေစမယ့္ စကားလံုးေတြပဲ ေရြးခ်ယ္ေျပာၾကစၿမဲ မဟုတ္လား။
“ေနပါဦး မင္းက ဘယ္သူ႔အားကိုးနဲ႔ တခုလပ္ ဘဝကို ေရြးခ်ယ္တာလဲ။ မင္း စဥ္းစားခ်င္ စဥ္းစားဦးေနာ္။ မင္းက မိန္းကေလး”
အဲဒီစကား ကိုကို႔ဆီက ၾကားလိုက္ေတာ့ ေႏြ ပိုေသခ်ာသြားေတာ့တယ္။
“က်မ စကားကုန္ေျပာတာ။ က်မ ကိုကို႔ကို စိတ္ကုန္သြားၿပီ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မေပါင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တခုလပ္ဘဝနဲ႔ အားငယ္ရမယ္ဆုိရင္လည္း အားအငယ္ ခံလုိက္ေတာ့မယ္။ က်မရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားမလည္တဲ့ သူနဲ႔ေတာ့ အတူမေနႏုိင္ဘူး”
“ဘာ၊ တန္ဖိုးဟုတ္လား .. ဟားဟား .. ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ မင္းက ဘာတန္ဖိုးေတြမ်ား ရွိေနလို႔လဲ။ မင္းဆီက ေရႊထြက္ေနလို႔လား။ တကယ္ေတာ့ မင္းက တန္ဖိုးရွိတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းဘာသာမင္း ဘဝင္ေတြ စြတ္စက္ျမင့္ေနတာကြ။ ေကာင္းၿပီေလ .. ငါကလည္း မင္းလို ဘဝင္ ေလဟပ္ေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ ပါဘူး။ မိန္းမဆိုတာ မိန္းမလုိပဲ အလွျပင္၊ အတင္းေျပာ၊ လင္ေယာက္်ားကို ျပဳစု၊ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ကေလးေမြး၊ ေယာက်္ားစကား တခြန္းဆို တခြန္း နားေထာင္ … ဒါပဲေပါ့ .. ဘာလဲ .. တန္ဖိုး .. ဘာတန္ဖိုးမွ မလိုဘူး”
လာျပန္ၿပီ မထိုက္ရဲ႕ ကိုေလးလို လူတေယာက္။ ေယာက်္ားေတြဟာ ဒီလိုခ်ည္းပဲလား။ ကိုကို႔ရဲ႕ ရိစကား၊ ေထ့စကားေတြကို အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္ရင္း၊ အဲဒီ ေဒါသေတြကို ႀကိတ္မွိတ္ ၿမိဳသိပ္ရင္း နားေထာင္ေနရတယ္။ ေႏြ ရံုးသြားရေတာ့မယ္၊ ဒီေန႔ လပတ္ ရံုးဝန္ထမ္း အားလံုး အစည္းအေဝး ရွိတယ္။ ေႏြ မသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ေႏြ႕ဘာသာ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန .. ေႏြ ရံုးသြားမယ္။
“က်မ ရံုးသြားေတာ့မယ္ ကိုေအာင္”
သူ႔စကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ရံုးသြားမယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင့္သြားပံုရတယ္။ ေႏြ႕ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း တခ်က္ၾကည့္ၿပီး .. “ေကာင္းၿပီေလ .. မင္းေနာင္တ မရပါေစနဲ႔၊ မင္း ေျခသလံုးဖက္ၿပီး လာေတာင္းပန္ေတာင္ ငါ ျပန္လက္မခံႏုိင္ဘူး” ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာရင္ ထိုင္ရာက ထတယ္။ ေႏြလည္း ထိုင္ရာက လိုက္ ထလိုက္တယ္။ စိတ္ခ်ပါ ေႏြက ေတြေဝတတ္ေပမယ့္ ေခါင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး မာပါတယ္ ကိုကို။
“သမီး မ်က္ရည္က်မယ္ထင္တာ” လို႔ ေျပာလာတဲ့ အေမ့ကို ေႏြ လွလွပပေလး ၿပံဳးျပႏုိင္ခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ တခုပဲ ေႏြသိတယ္။ ေႏြ ရံုးသြားရမယ္။
* * *
လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးေႏြ႕ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေႏြ လံုးဝ ထင္မထားခဲ့ဘူးေလ။
ေႏြတို႔ရံုးမွာ တလတခါ အေကာင္းဆံုးသတင္းေထာက္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးဝန္ထမ္းဆု ေပးေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆုေတြကို ခုလို လပတ္ အစည္းအေဝးေတြမွာ ေၾကညာၿပီးေပးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီဆုကိုေပးရသလဲ ဆိုတာပါ ရွင္းျပတာ။ ဒီလ ေႏြ .. ေသြးလြန္တုပ္ေကြး သတင္းနဲ႔ အေကာင္းဆံုး သတင္းေထာက္ဆုကို ရတယ္တဲ့။ ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္ ထင္ထားမွာလဲ။ မအိကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးျပေနတယ္။
ၾကည့္စမ္း .. ေယာက္်ားနဲ႔ ကြဲလာတဲ့ေန႔မွာ ေႏြက အေကာင္းဆံုး သတင္းေထာက္ဆုကို ရတယ္တဲ့။ ရယ္စရာ မေကာင္းဘူးလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးသတင္းကို ေႏြ အတတ္ႏုိင္ဆံုး အေကာင္းဆံုး လုပ္ရႀကိဳး နပ္လိုက္တာ။
“ဒီသတင္းက ဘာမွ ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္မရွိဘူး။ Source ေတြ စံုတယ္၊ Background ေတြလည္း အကုန္ထည့္ထားတယ္။ ေရြးတဲ့ Angle ကလည္း ဘယ္သူမွ ထင္မထားတဲ့ Angle၊ စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္ႏုိင္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ျဖစ္ေပမယ့္ မျဖဳတ္ေအာင္ ပါးပါးေလး ေရးျပသြားႏိုင္တဲ့ ပညာလည္း ပါတယ္။ အားလံုး အတုယူသင့္တဲ့ သတင္းတပုဒ္ပဲ”
ဆရာက ရွင္းျပေနေတာ့ ေႏြ မ်က္ႏွာေတြ ပူလိုက္တာ။ ဒါ မအိေက်းဇူးေၾကာင့္မဟုတ္လား။ မအိသာ မပါရင္ ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလို သတင္းကို ေရးႏုိင္မွာလဲ။
“အဲဒီလိုလည္း မေတြးပါနဲ႔ ေႏြရယ္ .. မအိက ေႏြ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ညႊန္ျပရံု ေလးပါ။ တကယ္က Source ေတြအားလံုးကို ေႏြပဲ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တာေလ။ ေရးေတာ့လည္း ေႏြ ေရးတာပဲ မဟုတ္လား။ မအိက အက္ဒစ္ လုပ္ေပးရံုေလးဥစၥာ” လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေျပာေနတဲ့ မအိကို ေႏြ သိပ္ေလးစားတာပဲ။
မအိက ေႏြ႔ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကိုလည္း ဖတ္တတ္ေသးတယ္။ “ေႏြ ဘာျဖစ္ေနလဲ” တဲ့။ ေႏြ တခ်က္ တခ်က္ ငိုင္သြားတာကို ရိပ္မိမွာေပါ့။ ကိုကို႔ကို ေႏြ ျပန္မလြမ္းေပမယ့္ တခုလပ္ဆိုတဲ့ နာမည္ဆိုးႀကီးနဲ႔ ေႏြ ဘယ္လိုစခန္းသြားမလဲ ဆိုတာ .. တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ရင္ေလးမိတာ အမွန္ပဲေလ။
မအိကိုေတာ့ ေႏြ အေသးစိတ္ေျပာျပလိုက္တယ္။ မအိကလည္း အေမေျပာသလိုပဲ ေႏြ႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။
“မွ်ေဝ ခံစားမေပးႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ ဘဝခရီး အတူတူသြားမယ့္အတူတူ တေယာက္တည္းပဲ သြားမွာေပါ့ ေႏြရဲ႕။ ဘာအားငယ္စရာရွိလဲ၊ ေႏြက အားရွိတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္ပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ရွိစမ္းပါ” တဲ့ ေႏြ႕ကို အားေပးတာ။
ေႏြ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ့ ေအာင္ထူးတေယာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြက အားေပးတယ္။ ေအာင္ထူးကေတာ့ “နင္တို႔ကိုက ေၾကာင္တာပါဟာ။ ငါေတာ့ ကိုေအာင္ေျပာတာ လက္ခံတယ္။ မိန္းမဆိုတာ ေတာ္စရာ မလိုဘူး၊ လွရင္ၿပီးၿပီ” ဆိုတဲ့စကားကို ေနာက္သလိုလို အတည္ လိုလုိေျပာေနလို႔ က်န္တဲ့သူေတြက သူ႔ကို ဝိုင္းဆဲၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒီေကာင္လည္း ခဏပါ မထိုက္က “ေအာင္ထူးရယ္ .. နင္ေကာ လွရံုလွၿပီး ဘာဦးေႏွာက္မွ မရွိတဲ့ မိန္းမကို ယူမလား” ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။
ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင့္မိုက “ေႏြ .. နင္ တကယ္ မခံစားရဘူးလား” လို႔ ေမးတယ္။ အဲဒီစကား အတြက္ေတာ့ ေႏြ ခဏေလးဆြံ႕အသြားတာ အမွန္ပဲ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုကို႔ကို ေႏြ တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။ ၿပီးေတာ့ သံေယာဇဥ္လည္း တကယ္ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေႏြ ေခါင္းခါျပလိုက္ ပါတယ္။
မထုိက္ကေတာ့ “ငါတို႔တေတြလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနၾကလည္း မသိဘူးေနာ္။ အခ်စ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ၿဂိဳဟ္ဆိုး ဝင္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဟာ” လို႔ ညည္းတယ္။ မထိုက္ေကာ ခံစားေနရလား။ မခံစားဘဲ ဘယ္ေန ပါ့မလဲေလ .. ႏွစ္ရွည္လမ်ား တတြဲတြဲ ေနခဲ့တဲ့သူပဲဟာ။ မထိုက္က သူ႔ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲက ကတ္ျပားေလး တခု ထုတ္ျပတယ္။
ေၾသာ္ ကိုေလးေတာင္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာကိုး .. ျမန္လုိက္တာ။ သူေျပာတဲ့ သေဘာျဖဴေတာသူ ေလးပဲ ျဖစ္ပါေစလို႔ ေႏြတို႔ ဆုေတာင္းရမွာလား မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။
“ဒီေန႔ လက္ဘက္ရည္ဖိုးကို နင္ရွင္းရမွာေနာ္ေႏြ” လို႔ ျမင့္မိုက ခပ္သြက္သြက္ေျပာလာတယ္။ အားလံုးရဲ႕ ပူပင္ေသာကေတြ ေမ့ေလ်ာ့သြားေအာင္ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲတယ္ ဆိုတာ သိသိ ႀကီးနဲ႔ပဲ အားလံုး သူ႔စကားကို စိတ္ဝင္စားသေယာင္ လုပ္လိုက္ၾကတယ္။
ေအာင္ထူးကေတာ့ “ဟုတ္တယ္ ေႏြ၊ နင္ တခါမွ မေကၽြးဖူးဘူး .. ဒီေန႔ေတာ့ နင္ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ငါ့ကို ထမင္းပါေကၽြးေတာ့”
“ေအာင္မာ ..ေကာင္စုတ္ .. လက္ဘက္ရည္ပဲ တုိက္ႏုိင္မယ္။ သတင္း ပထမဆုက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရလို႔လဲ”
“ဟင္ နင္ အရင္လို ကိုေအာင့္အတြက္ ေဘာင္းဘီတို႔ ဝက္ေခါင္းသုတ္တို႔မွ ဝယ္သြားစရာမလိုေတာ့တာ”
မထိုက္က လွမ္းဟန္႔ေပမယ့္ မရေတာ့ဘူး။ ေအာင္ထူးစကားက ကၽြံသြားၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စကားက အတိတ္ကို ျပန္ေအာက္ေမ့ၿပီး လြမ္းစရာဆိုေပမယ့္ ေႏြ လံုးဝကို မလြမ္းေတာ့တာ။ ေႏြ႕ႏွလံုးသားေတြပဲ ထံုသြားတာလား။
“ေနစမ္းပါဦး .. နင္တို႔က ငါေယာက္်ားနဲ႔ ကြဲတဲ့ကိစၥကို ေပ်ာ္စရာမ်ား မွတ္ေနၾကလားဟင္။ ဟိုဟာေကၽြးခိုင္း ဒီဟာတိုက္ခိုင္းနဲ႔” လို႔ ေႏြ သူတို႔ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေနာက္ေျပာင္ႏုိင္ေနၿပီ။
မေသာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ က်ဆိမ့္ကို တငံုငံုရင္း “မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ .. ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးက ေခါင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။ မိုက္တယ္ပဲ ထင္ထင္၊ ႀကိဳက္လို႔ပဲထင္ထင္ .. ေႏြကေတာ့ ယူသင့္ရင္ယူမယ္ .. မယူသင့္ရင္လည္း ထားခဲ့ လိုက္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ထိုးလာမယ့္ လက္ညွိဳးေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ရင္ဆုိင္မယ္၊ ကဲ့ရဲ႕ စကားတင္းဆိုလာမယ့္ ပါးစပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုလည္း ေႏြမေၾကာက္ဘူး ..။ ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ကိုလည္း ေႏြ မယစ္မူးဘူး။
ေႏြေၾကာက္တာ တခုတည္း .. အဲဒါကေတာ့ လက္ညွိဳးေတြေၾကာင့္ေတာ့ .. ကိုယ္ျမတ္ႏုိ္းတဲ့ ကိုယ့္ဝါသနာ၊ ကိုယ္တည္ေဆာက္ထားရတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ အေနအထားေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး တသက္လံုး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုတဲ့ဘဝႀကီးထဲ ေခါင္းငံု႔ ခံေနရမွာကိုပါ။ အဲဒီလို မျဖစ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ေပးဆပ္ရမယ့္ အရင္းအႏွီး ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးတယ္ .. ေႏြဆိုရင္ ႏွလံုးသားနဲ႔ မိန္းမသားဘဝ တခုလံုး ေပးလိုက္ရတာ။
ဒါေပမယ့္ ျပန္ရတဲ့ သခၤန္းစာေတြနဲ႔ တြက္ရင္ .. တန္ပါတယ္ေလ။ ။
(ၿပီးပါၿပီ)
“မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ ထင္” ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်
တကယ္ေတာ့ ေျပာဖို႔ သိပ္မလိုလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း စာဖတ္သူဆိုတာက စာဖတ္မိၿပီဆိုရင္ ဒါ စာေရးသူရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းမ်ားလားလို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္ (က်မ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ အဲဒီလို ေတြးဖူးခဲ့တာကိုး) ခု က်မရဲ႕ “မယူလိုက္က မုိက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ ထင္” ကိုလည္း က်မရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလလားလို႔ တခ်ိဳ႕က ေမးလာပါတယ္။ က်မအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႏြ႕ကိုေတာ့ က်မကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ပံုသြင္းမိတာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒါကို ဝန္ခံပါတယ္။ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တကယ့္အျပင္က ဇာတ္ေကာင္ကို ဝတၳဳထဲမွာ အသက္သြင္းထား တာပါ။
ေနာက္တခုကေတာ့ က်မ ျပည္တြင္းက မီဒီယာေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့ကတည္းက သတင္းသမားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဝတၳဳရွည္တပုဒ္ ဖန္တီးခ်င္တဲ့ အာသီသ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာဗီဒီယုိ ဇာတ္ကားေတြမွာ စာနယ္ဇင္းသမားတို႔၊ သတင္းေထာက္တို႔ အေၾကာင္းေတြကို ရုိက္ျပတာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဘဝင္မက် ျဖစ္မိလို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လြယ္အိတ္လြယ္ ကၽြဲေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္တပ္လိုက္တာနဲ႔ စာနယ္ဇင္းသမား ျဖစ္သြားေလရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ သတင္းေထာက္ ေတြက်ျပန္ေတာ့ စံုေထာက္လိုလို၊ မႈခင္းက်ဆင္းေရးရဲလိုလိုနဲ႔ တကယ့္ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ ဘဝကို ပံုေဖာ္ထားတာ မေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္တခါ အေျခခံရိုက္ထားတဲ့ေနရာ က်ျပန္ေတာ့လည္း တကယ့္ သတင္းခန္းနဲ႔ မတူျပန္ဘူးေလ။ ၾကည့္ရတာ ရုပ္ရွင္သမားေတြက တကယ့္သတင္းခန္းကို ေရာက္ဖူးပံုမရဘူး။ ဒါလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သူတို႔က သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံဖူးတဲ့ pop ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေလာက္ကိုပဲ သိၾကတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ ဘယ္လိုရုန္းကန္ရတယ္၊ သတင္းခန္းမွာ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို သိပ္ေရးခ်င္ခဲ့မိတာပါ။
က်မကိုယ္တုိင္လည္း ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အတြက္ သတင္းေထာက္ေလးေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြ၊ ဘဝေတြကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ေတာ့ ဒီထဲကမွ “ေႏြ” ဆိုတာကို က်မ ဆြဲထုတ္မိတာပါ။ ေႏြ႕လိုပဲ တျခားတျခားေသာ သူေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ၊ အားမရစရာ၊ စိတ္ဆင္းရဲစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ ဘဝေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။
ခ်ိဳးလင္းျပာ မဂၢဇင္းက ျပည္ပမွာ ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းတအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးမဂၢဇင္းလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ ... က်မ အားမရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြအတြက္ အင္အားတရပ္ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဒီဝတၳဳကို ဖန္တီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႕ ေလာႀကီးမႈေၾကာင့္ ဆိုလိုရင္း မေရာက္ဘဲ တလြဲျဖစ္သြားခဲ့ရင္ က်မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ “ေႏြ” ကေတာ့ ခုဆို သူ႔ကိုကိုနဲ႔ သားေလးလား၊ သမီးေလးလား တေယာက္ေတာင္ ရေနေရာေပါ့ :P
ေလးစားစြာ
တူးတူးသာ
Wednesday, October 07, 2009
|
Labels:
ဝတၳဳရွည္
|
This entry was posted on Wednesday, October 07, 2009
and is filed under
ဝတၳဳရွည္
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
စာလံုးတိုင္း စာလံုးတိုင္းက အရမ္းကို ထိမိလွတယ္။ အမရာ။
ဖတ္ေနရင္းနဲ့ကို စိတ္တိုင္းက်လိုက္တာ။
ဒါ မိန္းမေတြမွာ ရိွသင့္ရိွထိုက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြပဲ။
အစကေနအဆံုး ဟာကြက္မရိွ အကုန္ၾကိဳက္တယ္။
ဖတ္ရတာ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္..အမရာ။
ဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာေက်နပ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။
အျပင္က အစ္မရဲ႕ "ေႏြ" အေၾကာင္းေတာ့ ဆက္မေတြးေနေတာ့ပါဘူးေနာ္...:P
ကိုသက္ပိုင္သူ ေရးထားတာ သြားသတိရတယ္
“ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ မဂၤလာပဲြေတြဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာ က်ဆံုးခန္း” ဆိုလား..
ဒီကေလးမလည္း မဂၤလာပဲြမခမ္းနားခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ တန္ဖိုးေတြ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတာ.. ဒီလိုေလး ျပန္ရွာေဖြေတ႔ြရွိသြားတာ ေက်နပ္စရာ..
ဒါမယ့္ မွတ္ခ်က္အရဆို အျပင္က ကေလးမက အထဲက ကေလးမထက္ မိုက္တာေပါ့ေနာ္..
ေကာင္းတယ္ဗ် ... အမေရ အဲ့ဒါပဲေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္ ..
အမဇာတ္လိုက္မက သဘာ၀က်က်ေလး ဟီးရိုးလည္းမဟုတ္ ... း)
ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တယ့္ပံုေလးနဲ႔ သဘာ၀က်က်သိမ္းသြားတဲ့ ဇာတ္ေလး .. း)
ေကာင္းခ်က္ေတာ္ ငါ့အစ္မ
သဘာ၀က်တဲ့ ၀တၳဳေလးကို အဆံုးအထိ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္လိုက္ရလို႕ ေက်နပ္တယ္။
ေနာက္ထပ္ေရးပါဦး လို႕ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္ေနာ္။
i really like this story ....thanks for sharing...
ဇာတ္သိမ္းေလး သိပ္လွတယ္..
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားမာန္ေပၚလြင္တယ္..
နားလည္မွဳမရွိတဲ႔ ေယာက်္ားေတြကို မလြမ္းသင္႔ပါဘူး..
သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ တေစ့တေစာင္း သိလုိက္ရပါတယ္။ အေတြ႔အႀကဳံေလးေတြ မွ်ေ၀ပါဦး။ အားေပးေနတယ္ မတူးတူးသာ။
ဇာတ္သိမ္းေတာ့မွပဲ က်လိက်လိေပ်ာက္သြားတယ္ အစ္မေရ။
ေက်နပ္တယ္ အားရတယ္ ေယာက်ားေတြကို အဲလိုေလးမာန ၿပမွ မဟုတ္၇င္ တယ္မလြယ္ဘူး
ေနာက္ဆံုးခန္းဖတ္ပီးမွ ဘဲ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။
မိန္းမ ယူရင္ ထမင္းခ်က္ဖို႕ သူတို႕ၿပဳစုဖို႕ဆိုတာဘဲ ၇ွိတယ္။ ခုေခတ္အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြကပိုသနားစရာေကာင္းတယ္။ တအိမ္လံုးတာ၀န္လည္းယူရ ကေလးတာ၀န္လည္းယူရ ေယာက်ားကိုလည္းၿပဳစုရ ေနာက္ ေတာ့လည္းအလုပ္လည္းထြက္လုပ္ရေသးတယ္။ အားတဲ့သူက လုပ္ေၾကးမ၇ွိဘူး အဲဒီစိတ္က ၿမန္မာ ေယာက်ာ;ေတြ အေတြးမွာ ရွိေနေသးတယ္။
လာဖတ္သြား
Post a Comment