ေရႊ သို႔အဝင္
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ၁၁
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမကို မေရးတာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီ။ ၾကာဆို က်မ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ထြက္လိုက္ၿပီ ကိုး။ တေလာေလးက အဲဒီဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ဆံုခဲ့တဲ့ ဆရာသမားတေယာက္နဲ႔ ဖုန္းရေတာ့ သူကေျပာပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း သမားဘဝ ဆက္ေရးေလ တဲ့.. ငါ့ကိုေျပာျပတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီ .. ဘာျဖစ္ေနၿပီ ဆိုၿပီးေပါ့ တဲ့။ က်မ ေရးရမွာ နည္းနည္း လက္တြန္႔မိသလုိပဲ။ က်မေရးတဲ့ထဲမွာ အမွန္ေတြေပမယ့္ တစံုတေယာက္ကို ထိခိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္သြားမလားဆိုတာ စဥ္းစားမိလုိ႔ပါ။ အရင္တပုဒ္မွာတုန္းက ေမာင္ေလး သင္ကာက အဲဒီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးကို သိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မ ေရးေနတာ သူထင္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူေျပာသလို သွ်ီသူေအာင္လည္း က်မထြက္တဲ့အခ်ိန္ထိ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ထားေတာ့။ က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကို အရင္းအတိုင္းေရးပါမယ္။ လူေတြကို အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ေခတ္ရယ္ စနစ္ရယ္ .. အဲဒီထဲမွာ လည္သလို စားစတမ္းဆုိတဲ့ သံသရာထဲ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္သြားရသူေတြရယ္ .. ဒါေတြကိုပဲ တင္ျပမွာပါ။ ထိခိုက္မႈရွိရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဆိုးရြားလွတဲ့သူေတြကိုေတာ့ က်မ နာမည္ေတြ ခ်န္လွပ္သြားပါမယ္။ သူတို႔ဘာသာ သိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးက ထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာ က်မ ရင္ထဲက်န္ခဲ့တာကေတာ့ ငါ .. စာေရးတဲ့အလုပ္ကို တသက္လံုး မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘူး ဆိုတာ ပါပဲ။ ဂ်ာနယ္လစ္အျဖစ္ အသက္ေမြးမယ္၊ မေမြးဘူး ဆိုတာေတာ့ က်မ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ အဲဒီဘဝကို ခံုမင္ေနတာေတာ့အမွန္ပါ။ အင္တာဗ်ဴးက ထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဝမ္းေရးအတြက္ က်မ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြလဲ ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သမၼာအာဇီဝ အလုပ္ေပါင္းစံုေပါ့ေလ။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ တဆိုင္လည္း ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ကို္ယ္တုိင္ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ လုပ္မိတဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အရႈံုးေပၚခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီက အျမတ္ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတဲ့ကာလမွာ လူေတြအေၾကာင္း ပိုေလ့လာခြင့္ရသလို ဝတၳဳတို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
*
အဲဒါ က်မအလုပ္မွ မဟုတ္ဘဲေလ။ က်မ တကယ္ကို ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ ေနရာက စာနယ္ဇင္း အသိုင္းအဝန္း၊ စာေပေလာက အသိုက္ အၿမံဳ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ၾကားမွာ ေနရတဲ့ အရသာ ..။ အဲဒီအခ်ိန္က ၂၀၀၂ ဝန္းက်င္၊ သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုတာကို လူေတြ စိတ္ဝင္စားရေကာင္းမွန္း သိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းကြက္မွာ လႊမ္းမိုးေနဆဲ ဂ်ာနယ္ ေတြကေတာ့ Pop ဂ်ာနယ္လို႔ ေျပာတဲ့ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ အတင္းအဖ်င္းစြက္တဲ့ အႏုပညာဂ်ာနယ္ေတြပါ။
*
သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုလုိ႔ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့ကာလေပါ့။ ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ ဂ်ာနယ္ႀကီးက ေထာက္လွမ္းေရးအစိုးရ ေနာက္ခံနဲ႔ အင္အားႀကီးေနခ်ိန္ 7 days သတင္း ဂ်ာနယ္ဆိုတာေလးက အတက္ စထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တခ်ိန္က်ရင္ The voice ဆိုတဲ့ အင္အားႀကီး သတင္းဂ်ာနယ္တေစာင္ ေမြးထုတ္မယ့္ Living Color မဂဇင္းရယ္ တခ်ိန္မွာ ကုမုျဒာ ဂ်ာနယ္ကို ေမြးထုတ္ေတာ့မယ့္ ဓန မဂဇင္းရယ္ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ဓန မဂဇင္း ရယ္ဟာ သတင္းဂ်ာနယ္ေခတ္ကို မေရာက္ခင္ ေပါင္းကူးေပးထားတဲ့ သတင္း မဂဇင္းေတြလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
*
စာေပအလုပ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတဲ့ က်မ စာေပေလာကကို ျပန္ေျခခ်ဖို႔ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ အလုပ္ေခၚတဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြ မဂဇင္းတိုက္ေတြမွာ အလုပ္ေတြ ေလွ်ာက္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်စြာနဲ႔ ခပ္တံုးတံုး က်မ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေလွ်ာက္လႊာတင္မိပါတယ္။ အဲဒီဂ်ာနယ္က က်မကို အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေခၚပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ အခ်ိန္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သူကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္မွာ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ကုန္သြားပါတယ္။ လွည့္ထြက္ဖို႔မသင့္ေတာ္လို႔ အင္တာဗ်ဴး ထိုင္ရေပမယ့္ အလုပ္ရရင္ေတာင္ မလုပ္ေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့ အဲဒီသူဟာ ဘယ္သူလို႔ ထင္ပါသလဲ။ စိတ္ကုန္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့သူလို႔သာ မွတ္ထားေပေတာ့။ စာေပေလာကမွာ စိတ္ကုန္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူ သိပ္မမ်ားပါဘူး :P
*
အဲဒီအလုပ္မွာ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ဒီတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနရင္း တေန႔မွာေတာ့ က်မကို အင္တာဗ်ဴးလာေျဖဖို႔ ေနရာ ၂ ခုက တၿပိဳင္တည္း ေခၚပါတယ္။ တခုက 7 days news ဂ်ာနယ္ပါ။ ပိုင္ရွင္ ဦးေသာင္းစုၿငိမ္းက ေခၚတာပါ။ ေနာက္တခုကေတာ့ ေရႊအျမဳေတ နဲ႔ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ပါ။ အဲဒီလို တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္တတ္တဲ့သူကို တူးတူးသာဟု ေခၚသည္ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဒီ ၂ ခုက တရက္တည္းေခၚတာ ဆိုေတာ့ က်မ စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ အဲဒီတုန္းက အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ က်မအတြက္ ေရႊအျမဳေတက အားသာခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်မက ရသ မဂဇင္းမွာ လုပ္ခ်င္တာ အရူးအမူးျဖစ္ ေနတာကိုး။
*
ေနာက္ၿပီး ေရႊအျမဳေတက လူေလးစားခံရတဲ့ မဂဇင္း၊ ဝတၳဳတိုေတြ ေဖာေဖာသီသီနဲ႔ သိပ္ကို လွပတဲ့ မဂဇင္း တေစာင္ေလ။ ဆဲဗင္းေဒး ဂ်ာနယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး။ သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုတာလည္း ေခတ္မရွိေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေနရာကိုစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေရႊအျမဳေတက ဘားလမ္းတင္၊ ဆဲဗင္းေဒးက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမွာ အေဝးႀကီး။ က်မတို႔ သန္လ်င္ကေန ကား ၂ ဆင့္စီးမွေရာက္မွာ။ အမယ္ .. ေျပာေနပံုက အလုပ္ရမွာ က်ေနတာပဲ လို႔ေတာ့ မေတြးလိုက္ပါနဲ႔။ က်မစိတ္ထဲမွာ အဲဒီ ၂ ခုလံုး က်မရဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာကို ႀကိဳက္လို႔ ခန္႔မလိုေခၚတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဘယ္လိုသိလဲဆိုရင္ ဒီလိုပဲ သိတယ္။ အဲဒီလို ေျပာလို႔ ၾကြားတယ္ မထင္ပါနဲ႔ ..။ တကယ္ကို က်မ အဲဒီတုန္းက အဲလိုပဲ ထင္ခဲ့တာပါ။
*
ဆက္ရရင္ က်မ ဆဲဗင္းေဒးကို အေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ဘဲ၊ အလင္းတန္း တိုက္ေပၚပဲ တက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်မတုိ႔ စ ေခၚတဲ့ေန႔မွာ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ သတင္းေထာက္အေရအတြက္က ၃၀ ေလာက္ရွိမယ္။ အလင္းတန္း ေရွ႕ခန္းေလးမွာ ျပည့္လို႔။ အဲဒီလူေတြကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဝင္းၿငိမ္းက ဘာလုပ္တယ္ ထင္ပါသလဲ။ ျမန္မာ့အလင္း ဦးသန္းညႊန္႔ကို ေခၚၿပီး စကား ေျပာခိုင္း .. က်မတို႔ အလုပ္ေလွ်ာက္ထားသူေတြကို ထုိင္နားေထာင္ခိုင္းတာပါ။ သတင္းေထာက္တေယာက္ဟာ ဘယ္လို အရည္ အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္ဆိုတာေတြ ဆရာႀကီးက ေျပာတာပါ။ အဲဒီထဲမွာ အလုပ္မရမယ့္သူက ၂၅ ေယာက္နဲ႔ အထက္မွာ ရွိမယ္။ သို႔ေသာ္ အားလံုး ထုိင္နားေထာင္ၾကရတာပါပဲ။ ဆရာႀကီးက ေျပာၿပီးသြားခ်ိန္မွာ အားလံုးကို ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ကို ထပ္ခ်ိန္းတယ္။
*
ေနာက္တေန႔ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ က်မတို႔ အားလံုး အင္တာဗ်ဴးလက္ေတြ႕လုပ္ရပါတယ္။ ဦးဝင္းၿငိမ္းက မင္းသမီး မ်ိဳးစႏၵီေက်ာ္ရယ္ မင္းသားၿဖိဳးေငြစိုးရယ္ကို ေခၚထားေပးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို က်မတို႔ တလွည့္စီ ဗ်ဴးရပါတယ္။ ဒါေလာက္က က်မအတြက္ ဘာမွခက္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါကို ဆရာတို႔ကလည္း သိပံုရပါတယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးေတြကို အိမ္မွာ ျပန္ေရးၿပီး ေနာက္ေန႔ ျပန္လာေပးရပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မအလုပ္ရပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေပါ့။
*
တခ်ိဳ႕က ေမးၾကတယ္။ က်မက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့ၿပီး ဘာလို႔ အလင္းတန္းမွာ သတင္းေထာက္လုပ္တာလဲတဲ့။ အဲဒီလို ေမးတဲ့သူေတြကို က်မကေတာ့ အယ္ဒီတာဆိုတာ သတင္း ေထာက္ထက္ျမင့္တယ္လို႔ ဘယ္သေကာင့္သားကမ်ား ေျပာခဲ့ပါသလဲ လို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ သတင္းေထာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အယ္ဒီတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ ပိုင္ႏုိင္ကၽြမ္းက်င္၊ ကိုယ့္နယ္ပယ္မွာ ကိုယ္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ လုပ္ျပႏုိင္ဖုိ႔သာ လိုရင္းပါ။ စာေပနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ သတင္းေထာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အယ္ဒီတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္မကြာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခုရွိတာက က်မ ဘာကို ပိုကၽြမ္းက်င္သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ က်မ ဘာကို ပိုကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ လာပါမယ္။
*
နည္းနည္း ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ .. ျမန္မာ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ အယ္ဒီတာေတြ မႈိလိုပြေနပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ဆိုတာကို ရာထူး တခုအေနနဲ႔ ေပးၾကတယ္။ လုပ္တဲ့သူကလည္း အယ္ဒီတာအလုပ္ဆိုတာ ဘာလဲမသိဘဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ အားလံုး အိုေက ေနၾကပါတယ္။ တကယ္က အယ္ဒီတာ ဆိုတာ သိပ္ကို တာဝန္ႀကီးတဲ့သူပါ။ ရသမဂဇင္း အယ္ဒီတာနဲ႔ သတင္းဂ်ာနယ္ တေစာင္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ .. တာဝန္ခ်င္း မတူသလို လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြလည္း ကြဲပါတယ္။
*
က်မ ငယ္ငယ္က ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္ကို သိပ္အားက်ခဲ့တယ္။ ခ်ယ္ရီ မဂဇင္းရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို သူဘယ္လိုရခဲ့သလဲ။ သူဟာ ေအာင္ျပည့္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္ျပည့္ဆိုသူရဲ႕ အယ္ဒီတာ အရည္အေသြးကို ထုတ္ေဝသူက သိလို႔ ဒီေနရာကို ရတာပါ။ မဂဇင္းတအုပ္ဟာ သူ႔လက္ထဲမွာ ပန္းတပြင့္တလတခါ ပြင့္သလို လွလွပပ ပြင့္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ခ်ယ္ရီေခတ္ကို မီခဲ့သူေတြ သိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကြယ္လြန္သူ ဆရာဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဆိုရင္လည္း သူ႔ရဲ႕လက္ထဲမွာ မေဟသီ ဆိုတဲ့ သမီးပ်ိဳေလးကို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွလွပပ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အရည္အခ်င္းေကာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ခဲ့တဲ့ အယ္ဒီတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီဘက္ သတင္းဂ်ာနယ္ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ရွိလာပါတယ္ .. ဒါက ေနာက္ေတာ့ဆက္ပါမယ္။
*
အလင္းတန္းကိစၥ ဆက္ရရင္ က်မနဲ႔ အတူ အလုပ္ရတဲ့သူ ၃ ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးထဲမွာ က်မက အႀကီးဆံုးပါပဲ။ ခင္ခင္ေက်ာ္ရယ္၊ ကိုၾကည္ေအာင္ရယ္၊ ကိုသန္႔ဇင္ရယ္ က်မရယ္။ အဲဒီကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ တစိုက္မတ္မတ္ အဲဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ ေနတဲ့သူကေတာ့ ခင္ခင္ေက်ာ္ပါ .. သူက ခင္ေလးျမင့္နာမည္နဲ႔ Pop အင္တာဗ်ဴးေတြ ေရးေနပါတယ္။ ၄ ေယာက္ထဲမွာ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက က်မကို ေတာ္ေတာ္ေလး အားကိုးပံုရပါတယ္။
*
က်မက အသက္လည္း အႀကီးဆံုး အေတြ႕အႀကံဳကလည္း က်န္တဲ့သူေတြထက္ရိွသူ၊ ေနာက္ၿပီး က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝတၳဳတိုေလးေတြ မဂဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံေနရတဲ့ စာေရးဆရာမ ေပါက္စေလးျဖစ္ေနၿပီ။ က်မတို႔ကို အလင္းတန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ေႏြးေထြးပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြရယ္ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့ ကိုလင္းရယ္ကလည္း အၿမဲေပ်ာ္ပါး ေပါ့ပါးေနၾကတယ္။ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းကိုယ္တိုင္ အၿမဲ ၿပံဳးရႊင္ေန၊ က်မတို႔ကို စ ေနာက္ေနတတ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး အလင္းတန္းဂ်ာနယ္က ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းေတြ သြားရာမွာ သိပ္ကိုလြယ္ကူလြန္းပါတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဦးဝင္းၿငိမ္း နာမည္ တလံုးနဲ႔တင္ အားလံုးၿပီးတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ဗ်ဴးခ်င္လဲ ..၊ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ေမးခ်င္လဲ။ အဆင္ကို ေျပေနတာပဲ။
*
က်မက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လမွာပဲ အခြင့္ထူးခံအေနနဲ႔ စာေရးဆရာ နီကိုရဲကို ဗ်ဴးခြင့္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာနီကိုရဲက စိတ္အုိင္ပက္သူ ထြက္ခါစ။ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ ဆက္ပါမယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဆရာနီကိုရဲနဲ႔ က်မ ၂ ခါ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ရခဲ့တာပါ။ ဒုတိယအႀကိမ္ဗ်ဴးတာက သံုးလို႔မရတဲ့အတြက္ အဲဒီအေၾကာင္းကိုပါ ေရာၿပီး ေရးပါမယ္။ က်န္တဲ့ ၃ ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေလးေတြ အလင္းတန္း ဂ်ာနယ္မွာပဲ ပါခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးက ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းႀကီးမွာ ေဖာ္ျပခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ ေရႊအျမဳေတမွာ ရုပ္ရွင္ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေရးခြင့္ရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ စက္နဲ႔လူ ဝတၳဳ ေရႊအျမဳေတမွာ ေဖာ္ျပခံရတယ္ (ဒါကေတာ့ အခြင့္ထူးခံမဟုတ္ပါဘူး) ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္သူ႔ ဝတၳဳျဖစ္ျဖစ္ မသံုးပါဘူး။ က်မရဲ႕ ဝတၳဳ ေရႊအျမဳေတမွာ ၂ ပုဒ္ပဲ ေဖာ္ျပခံရဖူးတယ္။ တပုဒ္က အဲဒီက ထြက္မွ ေဖာ္ျပခံရတာပါ။
*
က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ အခ်ိဳးအေကြ႕လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ..။ လူေတြအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ အႏုပညာနယ္ပယ္က လူေတြအေၾကာင္း ပိုသိေအာင္ အဲဒီအလင္းတန္းနဲ႔ ေရႊအျမဳေတက သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမကို မေရးတာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီ။ ၾကာဆို က်မ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ထြက္လိုက္ၿပီ ကိုး။ တေလာေလးက အဲဒီဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ဆံုခဲ့တဲ့ ဆရာသမားတေယာက္နဲ႔ ဖုန္းရေတာ့ သူကေျပာပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း သမားဘဝ ဆက္ေရးေလ တဲ့.. ငါ့ကိုေျပာျပတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီ .. ဘာျဖစ္ေနၿပီ ဆိုၿပီးေပါ့ တဲ့။ က်မ ေရးရမွာ နည္းနည္း လက္တြန္႔မိသလုိပဲ။ က်မေရးတဲ့ထဲမွာ အမွန္ေတြေပမယ့္ တစံုတေယာက္ကို ထိခိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္သြားမလားဆိုတာ စဥ္းစားမိလုိ႔ပါ။ အရင္တပုဒ္မွာတုန္းက ေမာင္ေလး သင္ကာက အဲဒီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးကို သိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မ ေရးေနတာ သူထင္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူေျပာသလို သွ်ီသူေအာင္လည္း က်မထြက္တဲ့အခ်ိန္ထိ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ထားေတာ့။ က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကို အရင္းအတိုင္းေရးပါမယ္။ လူေတြကို အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ေခတ္ရယ္ စနစ္ရယ္ .. အဲဒီထဲမွာ လည္သလို စားစတမ္းဆုိတဲ့ သံသရာထဲ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္သြားရသူေတြရယ္ .. ဒါေတြကိုပဲ တင္ျပမွာပါ။ ထိခိုက္မႈရွိရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဆိုးရြားလွတဲ့သူေတြကိုေတာ့ က်မ နာမည္ေတြ ခ်န္လွပ္သြားပါမယ္။ သူတို႔ဘာသာ သိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးက ထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာ က်မ ရင္ထဲက်န္ခဲ့တာကေတာ့ ငါ .. စာေရးတဲ့အလုပ္ကို တသက္လံုး မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘူး ဆိုတာ ပါပဲ။ ဂ်ာနယ္လစ္အျဖစ္ အသက္ေမြးမယ္၊ မေမြးဘူး ဆိုတာေတာ့ က်မ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ အဲဒီဘဝကို ခံုမင္ေနတာေတာ့အမွန္ပါ။ အင္တာဗ်ဴးက ထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဝမ္းေရးအတြက္ က်မ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြလဲ ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သမၼာအာဇီဝ အလုပ္ေပါင္းစံုေပါ့ေလ။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ တဆိုင္လည္း ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ကို္ယ္တုိင္ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ လုပ္မိတဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အရႈံုးေပၚခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီက အျမတ္ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတဲ့ကာလမွာ လူေတြအေၾကာင္း ပိုေလ့လာခြင့္ရသလို ဝတၳဳတို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
*
အဲဒါ က်မအလုပ္မွ မဟုတ္ဘဲေလ။ က်မ တကယ္ကို ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ ေနရာက စာနယ္ဇင္း အသိုင္းအဝန္း၊ စာေပေလာက အသိုက္ အၿမံဳ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ၾကားမွာ ေနရတဲ့ အရသာ ..။ အဲဒီအခ်ိန္က ၂၀၀၂ ဝန္းက်င္၊ သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုတာကို လူေတြ စိတ္ဝင္စားရေကာင္းမွန္း သိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းကြက္မွာ လႊမ္းမိုးေနဆဲ ဂ်ာနယ္ ေတြကေတာ့ Pop ဂ်ာနယ္လို႔ ေျပာတဲ့ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ အတင္းအဖ်င္းစြက္တဲ့ အႏုပညာဂ်ာနယ္ေတြပါ။
*
သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုလုိ႔ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့ကာလေပါ့။ ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ ဂ်ာနယ္ႀကီးက ေထာက္လွမ္းေရးအစိုးရ ေနာက္ခံနဲ႔ အင္အားႀကီးေနခ်ိန္ 7 days သတင္း ဂ်ာနယ္ဆိုတာေလးက အတက္ စထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တခ်ိန္က်ရင္ The voice ဆိုတဲ့ အင္အားႀကီး သတင္းဂ်ာနယ္တေစာင္ ေမြးထုတ္မယ့္ Living Color မဂဇင္းရယ္ တခ်ိန္မွာ ကုမုျဒာ ဂ်ာနယ္ကို ေမြးထုတ္ေတာ့မယ့္ ဓန မဂဇင္းရယ္ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ဓန မဂဇင္း ရယ္ဟာ သတင္းဂ်ာနယ္ေခတ္ကို မေရာက္ခင္ ေပါင္းကူးေပးထားတဲ့ သတင္း မဂဇင္းေတြလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
*
စာေပအလုပ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတဲ့ က်မ စာေပေလာကကို ျပန္ေျခခ်ဖို႔ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ အလုပ္ေခၚတဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြ မဂဇင္းတိုက္ေတြမွာ အလုပ္ေတြ ေလွ်ာက္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်စြာနဲ႔ ခပ္တံုးတံုး က်မ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေလွ်ာက္လႊာတင္မိပါတယ္။ အဲဒီဂ်ာနယ္က က်မကို အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေခၚပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ အခ်ိန္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သူကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္မွာ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ကုန္သြားပါတယ္။ လွည့္ထြက္ဖို႔မသင့္ေတာ္လို႔ အင္တာဗ်ဴး ထိုင္ရေပမယ့္ အလုပ္ရရင္ေတာင္ မလုပ္ေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့ အဲဒီသူဟာ ဘယ္သူလို႔ ထင္ပါသလဲ။ စိတ္ကုန္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့သူလို႔သာ မွတ္ထားေပေတာ့။ စာေပေလာကမွာ စိတ္ကုန္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူ သိပ္မမ်ားပါဘူး :P
*
အဲဒီအလုပ္မွာ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ဒီတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနရင္း တေန႔မွာေတာ့ က်မကို အင္တာဗ်ဴးလာေျဖဖို႔ ေနရာ ၂ ခုက တၿပိဳင္တည္း ေခၚပါတယ္။ တခုက 7 days news ဂ်ာနယ္ပါ။ ပိုင္ရွင္ ဦးေသာင္းစုၿငိမ္းက ေခၚတာပါ။ ေနာက္တခုကေတာ့ ေရႊအျမဳေတ နဲ႔ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ပါ။ အဲဒီလို တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္တတ္တဲ့သူကို တူးတူးသာဟု ေခၚသည္ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဒီ ၂ ခုက တရက္တည္းေခၚတာ ဆိုေတာ့ က်မ စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ အဲဒီတုန္းက အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ က်မအတြက္ ေရႊအျမဳေတက အားသာခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်မက ရသ မဂဇင္းမွာ လုပ္ခ်င္တာ အရူးအမူးျဖစ္ ေနတာကိုး။
*
ေနာက္ၿပီး ေရႊအျမဳေတက လူေလးစားခံရတဲ့ မဂဇင္း၊ ဝတၳဳတိုေတြ ေဖာေဖာသီသီနဲ႔ သိပ္ကို လွပတဲ့ မဂဇင္း တေစာင္ေလ။ ဆဲဗင္းေဒး ဂ်ာနယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး။ သတင္းဂ်ာနယ္ဆိုတာလည္း ေခတ္မရွိေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေနရာကိုစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေရႊအျမဳေတက ဘားလမ္းတင္၊ ဆဲဗင္းေဒးက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမွာ အေဝးႀကီး။ က်မတို႔ သန္လ်င္ကေန ကား ၂ ဆင့္စီးမွေရာက္မွာ။ အမယ္ .. ေျပာေနပံုက အလုပ္ရမွာ က်ေနတာပဲ လို႔ေတာ့ မေတြးလိုက္ပါနဲ႔။ က်မစိတ္ထဲမွာ အဲဒီ ၂ ခုလံုး က်မရဲ႕ ေလွ်ာက္လႊာကို ႀကိဳက္လို႔ ခန္႔မလိုေခၚတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဘယ္လိုသိလဲဆိုရင္ ဒီလိုပဲ သိတယ္။ အဲဒီလို ေျပာလို႔ ၾကြားတယ္ မထင္ပါနဲ႔ ..။ တကယ္ကို က်မ အဲဒီတုန္းက အဲလိုပဲ ထင္ခဲ့တာပါ။
*
ဆက္ရရင္ က်မ ဆဲဗင္းေဒးကို အေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ဘဲ၊ အလင္းတန္း တိုက္ေပၚပဲ တက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်မတုိ႔ စ ေခၚတဲ့ေန႔မွာ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ သတင္းေထာက္အေရအတြက္က ၃၀ ေလာက္ရွိမယ္။ အလင္းတန္း ေရွ႕ခန္းေလးမွာ ျပည့္လို႔။ အဲဒီလူေတြကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဝင္းၿငိမ္းက ဘာလုပ္တယ္ ထင္ပါသလဲ။ ျမန္မာ့အလင္း ဦးသန္းညႊန္႔ကို ေခၚၿပီး စကား ေျပာခိုင္း .. က်မတို႔ အလုပ္ေလွ်ာက္ထားသူေတြကို ထုိင္နားေထာင္ခိုင္းတာပါ။ သတင္းေထာက္တေယာက္ဟာ ဘယ္လို အရည္ အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္ဆိုတာေတြ ဆရာႀကီးက ေျပာတာပါ။ အဲဒီထဲမွာ အလုပ္မရမယ့္သူက ၂၅ ေယာက္နဲ႔ အထက္မွာ ရွိမယ္။ သို႔ေသာ္ အားလံုး ထုိင္နားေထာင္ၾကရတာပါပဲ။ ဆရာႀကီးက ေျပာၿပီးသြားခ်ိန္မွာ အားလံုးကို ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ကို ထပ္ခ်ိန္းတယ္။
*
ေနာက္တေန႔ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ က်မတို႔ အားလံုး အင္တာဗ်ဴးလက္ေတြ႕လုပ္ရပါတယ္။ ဦးဝင္းၿငိမ္းက မင္းသမီး မ်ိဳးစႏၵီေက်ာ္ရယ္ မင္းသားၿဖိဳးေငြစိုးရယ္ကို ေခၚထားေပးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို က်မတို႔ တလွည့္စီ ဗ်ဴးရပါတယ္။ ဒါေလာက္က က်မအတြက္ ဘာမွခက္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါကို ဆရာတို႔ကလည္း သိပံုရပါတယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးေတြကို အိမ္မွာ ျပန္ေရးၿပီး ေနာက္ေန႔ ျပန္လာေပးရပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မအလုပ္ရပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေပါ့။
*
တခ်ိဳ႕က ေမးၾကတယ္။ က်မက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့ၿပီး ဘာလို႔ အလင္းတန္းမွာ သတင္းေထာက္လုပ္တာလဲတဲ့။ အဲဒီလို ေမးတဲ့သူေတြကို က်မကေတာ့ အယ္ဒီတာဆိုတာ သတင္း ေထာက္ထက္ျမင့္တယ္လို႔ ဘယ္သေကာင့္သားကမ်ား ေျပာခဲ့ပါသလဲ လို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ သတင္းေထာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အယ္ဒီတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ ပိုင္ႏုိင္ကၽြမ္းက်င္၊ ကိုယ့္နယ္ပယ္မွာ ကိုယ္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ လုပ္ျပႏုိင္ဖုိ႔သာ လိုရင္းပါ။ စာေပနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ သတင္းေထာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အယ္ဒီတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္မကြာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခုရွိတာက က်မ ဘာကို ပိုကၽြမ္းက်င္သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ က်မ ဘာကို ပိုကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ လာပါမယ္။
*
နည္းနည္း ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ .. ျမန္မာ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ အယ္ဒီတာေတြ မႈိလိုပြေနပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ဆိုတာကို ရာထူး တခုအေနနဲ႔ ေပးၾကတယ္။ လုပ္တဲ့သူကလည္း အယ္ဒီတာအလုပ္ဆိုတာ ဘာလဲမသိဘဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ အားလံုး အိုေက ေနၾကပါတယ္။ တကယ္က အယ္ဒီတာ ဆိုတာ သိပ္ကို တာဝန္ႀကီးတဲ့သူပါ။ ရသမဂဇင္း အယ္ဒီတာနဲ႔ သတင္းဂ်ာနယ္ တေစာင္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ .. တာဝန္ခ်င္း မတူသလို လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြလည္း ကြဲပါတယ္။
*
က်မ ငယ္ငယ္က ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္ကို သိပ္အားက်ခဲ့တယ္။ ခ်ယ္ရီ မဂဇင္းရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို သူဘယ္လိုရခဲ့သလဲ။ သူဟာ ေအာင္ျပည့္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္ျပည့္ဆိုသူရဲ႕ အယ္ဒီတာ အရည္အေသြးကို ထုတ္ေဝသူက သိလို႔ ဒီေနရာကို ရတာပါ။ မဂဇင္းတအုပ္ဟာ သူ႔လက္ထဲမွာ ပန္းတပြင့္တလတခါ ပြင့္သလို လွလွပပ ပြင့္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ခ်ယ္ရီေခတ္ကို မီခဲ့သူေတြ သိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကြယ္လြန္သူ ဆရာဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဆိုရင္လည္း သူ႔ရဲ႕လက္ထဲမွာ မေဟသီ ဆိုတဲ့ သမီးပ်ိဳေလးကို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွလွပပ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အရည္အခ်င္းေကာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ခဲ့တဲ့ အယ္ဒီတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီဘက္ သတင္းဂ်ာနယ္ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ရွိလာပါတယ္ .. ဒါက ေနာက္ေတာ့ဆက္ပါမယ္။
*
အလင္းတန္းကိစၥ ဆက္ရရင္ က်မနဲ႔ အတူ အလုပ္ရတဲ့သူ ၃ ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးထဲမွာ က်မက အႀကီးဆံုးပါပဲ။ ခင္ခင္ေက်ာ္ရယ္၊ ကိုၾကည္ေအာင္ရယ္၊ ကိုသန္႔ဇင္ရယ္ က်မရယ္။ အဲဒီကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ တစိုက္မတ္မတ္ အဲဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ ေနတဲ့သူကေတာ့ ခင္ခင္ေက်ာ္ပါ .. သူက ခင္ေလးျမင့္နာမည္နဲ႔ Pop အင္တာဗ်ဴးေတြ ေရးေနပါတယ္။ ၄ ေယာက္ထဲမွာ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက က်မကို ေတာ္ေတာ္ေလး အားကိုးပံုရပါတယ္။
*
က်မက အသက္လည္း အႀကီးဆံုး အေတြ႕အႀကံဳကလည္း က်န္တဲ့သူေတြထက္ရိွသူ၊ ေနာက္ၿပီး က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝတၳဳတိုေလးေတြ မဂဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံေနရတဲ့ စာေရးဆရာမ ေပါက္စေလးျဖစ္ေနၿပီ။ က်မတို႔ကို အလင္းတန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ေႏြးေထြးပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြရယ္ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့ ကိုလင္းရယ္ကလည္း အၿမဲေပ်ာ္ပါး ေပါ့ပါးေနၾကတယ္။ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းကိုယ္တိုင္ အၿမဲ ၿပံဳးရႊင္ေန၊ က်မတို႔ကို စ ေနာက္ေနတတ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး အလင္းတန္းဂ်ာနယ္က ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းေတြ သြားရာမွာ သိပ္ကိုလြယ္ကူလြန္းပါတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဦးဝင္းၿငိမ္း နာမည္ တလံုးနဲ႔တင္ အားလံုးၿပီးတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ဗ်ဴးခ်င္လဲ ..၊ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ေမးခ်င္လဲ။ အဆင္ကို ေျပေနတာပဲ။
*
က်မက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လမွာပဲ အခြင့္ထူးခံအေနနဲ႔ စာေရးဆရာ နီကိုရဲကို ဗ်ဴးခြင့္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာနီကိုရဲက စိတ္အုိင္ပက္သူ ထြက္ခါစ။ သူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ ဆက္ပါမယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဆရာနီကိုရဲနဲ႔ က်မ ၂ ခါ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ရခဲ့တာပါ။ ဒုတိယအႀကိမ္ဗ်ဴးတာက သံုးလို႔မရတဲ့အတြက္ အဲဒီအေၾကာင္းကိုပါ ေရာၿပီး ေရးပါမယ္။ က်န္တဲ့ ၃ ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေလးေတြ အလင္းတန္း ဂ်ာနယ္မွာပဲ ပါခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးက ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းႀကီးမွာ ေဖာ္ျပခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ ေရႊအျမဳေတမွာ ရုပ္ရွင္ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေရးခြင့္ရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ စက္နဲ႔လူ ဝတၳဳ ေရႊအျမဳေတမွာ ေဖာ္ျပခံရတယ္ (ဒါကေတာ့ အခြင့္ထူးခံမဟုတ္ပါဘူး) ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက မႀကိဳက္ရင္ ဘယ္သူ႔ ဝတၳဳျဖစ္ျဖစ္ မသံုးပါဘူး။ က်မရဲ႕ ဝတၳဳ ေရႊအျမဳေတမွာ ၂ ပုဒ္ပဲ ေဖာ္ျပခံရဖူးတယ္။ တပုဒ္က အဲဒီက ထြက္မွ ေဖာ္ျပခံရတာပါ။
*
က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ အခ်ိဳးအေကြ႕လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ..။ လူေတြအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ အႏုပညာနယ္ပယ္က လူေတြအေၾကာင္း ပိုသိေအာင္ အဲဒီအလင္းတန္းနဲ႔ ေရႊအျမဳေတက သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
Wednesday, July 08, 2009
|
Labels:
ျဖတ္သန္းမႈစာစု
|
This entry was posted on Wednesday, July 08, 2009
and is filed under
ျဖတ္သန္းမႈစာစု
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ေကာင္းလုိက္တာ တူးေရ..
ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ႔တာကို ရုိးရုိးေလး ေရးသြားတာ သိပ္ဖတ္ေကာင္းတာပဲ။
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေတြ႔ၾကံဳဆုံကြဲပါပဲ။ အဆင္မေျပတာ ရွိခဲ႔ေတာင္ နစ္နာေစလိုတဲ႔ ဆႏၵနဲ႔ ေရးတာ မဟုတ္မွန္း နားလည္ႏိုင္မွာပါ။
ဆက္ပါအုံး။ ေမွ်ာ္ေနေတာ႔မွာ..
မတူးတူးသာ... မန္႔မေရးျဖစ္ေပမဲ့... စာမ်ားကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာအားေပးေနသူပါ။
စကားမစပ္ေလ... ဒီေန႔ ရံုးမွာ အခ်ိန္ရတာနဲ႔ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ေဆာင္းပါးေတြကို အစကေနျပန္ဖတ္မလို႔... တခ်ိဳ႔ၾကားထဲက မဖတ္ရတာေတြရွိေနေသးလို႔...တဆက္ထဲဖတ္ဖို႔ labels ကိုကလစ္ေခါက္ျပီး လိုက္ဖတ္တာ... ၾကားထဲကစာေတြေပ်ာက္ေနတယ္။ အဲသာ ေနာက္မွ labels ကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ျဖတ္သန္းမႈစာစု နဲ႔ ျဖတ္သမ္းမႈစာစု ဆိုျပီး (မ) သတ္ နဲ႔ (န) သတ္ ၂ခုကြဲေနလို႔ ေပ်ာက္ေနတာ မတူးတူးရ...
ခုေတာ့ အားလံုးဖတ္လို႔ ရသြားပါျပီ... ၁ ကေန ခုေနာက္ဆံုးေရးထားတဲ့ ၁၁ ထိ...
မွ်ေ၀ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္....
စုခ်စ္
ဖတ္/ျပီး
အပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္ေခတ္ဦးမွာ 7 Days ဟာ ျပိဳင္ဘက္ကင္း တစ္ေခတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သတင္းဂ်ာနယ္မ်ားရဲ့ ျဖတ္သန္းမႈအေတြ႕အၾကံဳဟာ အိပ္မက္ဆိုး ဆန္လွတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။
မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါခြင့္ရသမွ် ေရႊမွာပါတာနဲ႔ မေဟသီမွာ ပါခဲ့တာေတြကို အမွတ္တရ ျဖစ္ၿပီး ဂုဏ္ယူခ်င္မိတတ္တယ္။
အခုေတာ့လဲ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ကို မရွိေတာ့ဘူး :P.
စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္
Post a Comment