ကိုႏိုင္နဲ႔ပဲေနမယ့္ ယုဇနပန္းကေလး ၂
အဲဒီႏွစ္က ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ၿပီး ၂ လအၾကာမွာ တႏိုင္ငံလံုးပါတဲ့ အေရးေတာ္ပုံႀကီးကို ဆင္ႏႊဲ၊ က်မကိုယ္တုိင္လည္း ၁၀ တန္းေအာင္ ေက်ာင္းသူတေယာက္အျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ … ။ သပိတ္စခန္း၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ညဘက္ သတိရွိရွိ အိပ္ၾကဖို႔ ႏႈိးေဆာ္သံ၊ နီးနီးေလးပါဆိုတဲ့ ရန္ကုန္နဲ႔ေတာင္ အဆက္အသြယ္ျပတ္၊ ထမင္းထုပ္၊ အစာငတ္ခံဆႏၵျပ ….။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသနတ္သံေတြနဲ႔ သပိိတ္နိဂုံး ….။ သဃၤန္းတလႊားလႊားနဲ႔ ဘယ္သြားရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတဲ့ စာသင္သား သံဃာေတြ၊ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ဖမ္း၊ အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ အလုပ္ျပဳတ္၊ ရာထူးက်၊ ပင္စင္သြား ...။ ေသနတ္သံ၊ ညမထြက္ရ …. ။
ေနာက္ေတာ့ ပင္နီ၊ ခေမာက္၊ လွပရဲရင့္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ အၿပံဳး၊ ျပတ္သားတဲ့ သူ႔မိန္႔ခြန္း … ၊ ေရြးေကာက္ပဲြ ...။ ခေမာက္ကိုပဲ မဲထည့္ခဲ့တယ္။ က်မ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ ...။ အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ …. တႏိုင္ငံလံုးမွာ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ … မဲ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ ...။
အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ … က်မရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ အေဖ … ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳက် ...။ က်မတို႔ ဘဝေတြ ေၾကမြ ပ်က္စီးမသြားခင္ အေမက အခ်ိန္မီစုစည္း၊ အစ္ကိုႀကီးက ျပန္လည္ထူမတ္ ...။ တို႔ေမာင္ႏွမေတြ မငိုေၾကး ...။ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ လူလားေျမာက္ခဲ့ရ ….။
တရက္မွာ ေမေအး က်မတို႔အိမ္ ေရာက္လာရာက စခဲ့တာ …
“ငါ … ကိုႀကီးကို ခဏေခၚသြားမယ္။ ေက်ာ္စြာကို လိုက္သြားရမယ္။ အေဖာ္မရွိလို႔” ဆိုတဲ့စကားကို က်မ ေမေမ မလြန္ဆန္ႏုိင္ခဲ့။ က်မ ကိုႀကီး ေက်ာ္စြာကိုပါသြားခဲ့တယ္။ တပတ္အၾကာမွာ ကိုႀကီး ျပန္ေရာက္လာတယ္ … ကိုႀကီးရဲ႕ ေနာက္မွာ ….။
“မယု”
က်မ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ေမ့ထားခဲ့တဲ့ အစ္မ ...။ မေတြ႕တာ အၾကာႀကီးေနမွ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့အစ္မ။ က်မတို႔ စကားေတြ တြတ္ထိုးၾကေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာခ်င္း ကြဲျပား ...။
“အတင္း သိပ္မေျပာပါနဲ႔ မယုရယ္ ေနာ္”
“အို မယုက မွန္တာေျပာတာပဲ”
က်မတို႔ စကားဝိုင္းမွာ ဒီစကားႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ၿမဲ။ မယုက ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာေတာ့ ဟိုစကား ဒီပို႔၊ ဒီစကား ဟိုပို႔ ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕နဲ႔ ...။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုစိတ္ပ်က္ပ်က္ က်မရဲ႕အစ္မ။ က်မကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ အစ္မေလ ...။ ဥာဏ္ရည္ မမီတာကလြဲရင္ သူက လူေကာင္းပါ။ စာသင္လို႔ မရတာကလြဲရင္ … သူက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ က်မ သာသာထုိးထိုး ေတြးတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ရဲ႕။ က်န္တဲ့ အမ်ိဳးေတြကေတာ့ ယုယုေဟ့ ဆိုရင္ ခ်ဥ္ခ်င္ၾကၿပီ။
“ညီမေလး … အဝတ္ေတြေပး မယုေလွ်ာ္ေပးမယ္”
“ညီမေလး … အေဆာင္ျပန္ရင္ ယူသြားဖို႔ … ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေပးမယ္ေနာ္”
“ညီမေလး … ငါးပိေၾကာ္ ေၾကာ္ထားတယ္။ ယူသြားသိလား။ မယုကို ညီမေလး ဆိုးၿပီးက်န္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီဘူး ေပးပါလား။ ကလစ္ကေလးက လွလိုက္တာဟယ္ မယုကိုလည္း တခုဝယ္ေပးေနာ္”
အလွႀကိဳက္တဲ့ မယုက က်မဆီက အတိုအထြာေလးေတြ ေတာင္းတတ္သလို အေဆာင္ေနတဲ့ က်မ တပတ္တခါ ျပန္လာတုိင္း အဝတ္ေလွ်ာ္ေပးတာ၊ အေျခာက္အျခမ္းေၾကာ္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္တတ္တယ္။ သူက သူ႔အေမ ႀကီးမာလိုပဲ ဟင္းခ်က္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္။
“မယု … စကတ္ေတြ မဝတ္နဲ႔ေတာ့ေလ၊ ေတာ္လည္း မေတာ္ဘဲနဲ႔။ ထဘီဝတ္ပါ။ ေရာ့ ညီမေလးဟာ ယူလိုက္”
တရက္ေတာ့ ဝဝကစ္ကစ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ပံုစံနဲ႔ စကတ္တိုတို ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္တာမို႔ က်မ ထဘီတထည္ ေပးလိုုက္တယ္။
“ေအးဟာ … မယုလည္း ဒီေရာက္မွပဲ ဝလာတာ လံုးေနတာပဲ”
“မယု … လမ္းထိပ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ေကာင္ေတြကို အေရာမဝင္နဲ႔ေနာ္။ သိလား”
“မဝင္ပါဘူး။ ညီမေလးကို ဘယ္သူေျပာလဲ။ မနီတို႔ မဟုတ္လား”
“မဟုတ္ပါဘူး … မယုနဲ႔ စကားရပ္ေျပာေနတာ ညီမေလး ျမင္လို႔ေျပာတာ”
“အလကား ဟာေတြပါ။ မယုသိပါတယ္”
“သိရင္ၿပီးတာပဲ”
“မယုကေလ ကိုသက္တင္ တေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္တာသိလား”
“အဲဒါ မယုရည္းစားလားဟင္”
“ဟုတ္တယ္ … သူနဲ႔ မယုနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္ သိလား”
“ေပ်ာ္စရာႀကီးလားဟင္”
“အင္းေပါ့ … ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က မိုးေတြရြာေတာ့ မယုတို႔ မိုးဝင္ခိုရတယ္။ လူမေနတဲ့ ဇရပ္ႀကီး တခုမွာေပါ့ … ဟီးဟီး”
“ဟင္ … ဘာရယ္တာလည္း မယုရဲ႕”
“သတိရလို႔ပါ။ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ ကိုသက္တင္ကေလ … အဲဒီေန႔က မယုကိုေျပာတယ္သိလား။ ယုယု … နင့္ကို ငါယူမယ္တဲ့”
“ဟယ္ … မယုက ေယာက္်ားယူေတာ့မွာလား။ မယူပါနဲ႔ဦးဟာ ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာ”
“အင္းေလ … အခုလည္း ဒယ္ဒီတုိ႔က မယုကို ကိုသက္တင္နဲ႔မယူေအာင္ ဒီကို ျပန္ပို႔လိုက္တာပဲဟာ။ ဒါေပမယ့္ မယု ကိုသက္တင္ကို သတိရတယ္ သိလား”
“အင္း … သတိရရင္စာေရးေပါ့”
“မေရးေတာ့ပါဘူးဟယ္။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ ညီမေလးကိုေလ … ဟိုဘက္လမ္းက ေအးသီတာက ဘာေျပာလဲသိလား။ နင့္ညီမက ဘဝင္ရူးတဲ့ မယုကိုေျပာတာ။ အဲဒါနဲ႔ မယုလည္း ကေလာ္ဆဲပလိုက္တယ္ ေအးေရာ”
“ဟာ … မယုကလည္း ဘာလို႔ ေလွ်ာက္ဆဲတာလည္း။ ေျပာပေစေပါ့။ သူ႔ဘာသာေျပာတာပဲ”
“အို … မေျပာရပါဘူး။ ငါ့ညီမလို သူတို႔က ေတာ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔”
အဲဒီလို က်မတို႔ စကားအၾကာႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကၿပီး ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကျပန္ဘူး။ သူက ေမေအးတို႔အိမ္၊ မနီတို႔အိမ္မွာ ေနရတာကိုး ...။ ေနာက္ က်မကလည္း အေဆာင္ျပန္ရတာနဲ႔ သူနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြ မ်ားေနတာ ...။
တရက္ က်မ အေဆာင္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ စေနေန႔မွာ ေမေအး အိမ္ေရာက္လာတယ္ …
“ျမတ္ … နင့္တူမကို ေဆးရံုလိုက္ပို႔လိုက္”
ေမေအးရဲ႕ အသံက အာဏာသံအျပည့္နဲ႔ … က်မေမေမက အံ့ၾသလို႔ မဆံုးျဖစ္ေနတုန္း … က်မက ဝင္ေမးမိတယ္ …
“ေမေအး … မယုဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆးရံုသြားရမွာလဲဟင္”
“ကေလးေမြးဖို႔ သြားရမွာ … နင္တို႔ လိုက္သြားလိုက္ၾက။ ငါေတာ့ မလိုက္ႏုိင္ဘူး ဒါပဲ”
က်မ ေမေမက အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ေနေအာင္ ေဒါသထြက္ေနတယ္။
“မမေအး … ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ျမတ္ကို ရွင္းျပဦး။ ယုယုက ဘယ္တုန္းက ကိုယ္ဝန္ရွိလိုက္တာလဲ”
“ေက်ာ္စြာက လာကတည္းက ကိုယ္ဝန္ရွိလာတာ”
“ဘာေျပာတယ္။ အဲဒါကို ျမတ္ကို ေျပာမျပဘဲနဲ႔ … အခု ကေလးေမြးေတာ့မွ … မမေအး မတရားဘူး”
“ေအး … ငါလည္း ျဖတ္ခ်ေပးမယ္ဆိုၿပီး သူ႔အေဖကို ကတိေပးခဲ့တာပဲ။ ငါတုိက္တဲ့ေဆးေတြ ဒီေကာင္မ မေသာက္တာ ေတာ့ ငါမသိဘူး။ ေျပာလိုက္ရဦးမယ္။ ငါတို႔ မ်ိဳးရိုးမွာဒါမ်ိုဳးမရွိဘူး။ ငါ့သမီးေတြကို ေဆးရံုကို လံုးဝ မလႊတ္ႏုိင္ဘူးေနာ္ ဒါပဲ။ နင္တို႔ပဲ သြားေစာင့္ေရွာက္လိုက္ၾက”
က်မအတြက္ အားလံုးက အသစ္။ အသက္ ၂၀ အရြယ္ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဒီကိစၥေတြကို က်မ တခါမွ နားမလည္တာအမွန္။ ရည္းစားေတာင္ မထားဘူးေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မနဲ႔ အရမ္းကိုနီးကပ္ခဲ့တဲ့ ရြယ္တူအစ္မက ကေလး ေမြးေနၿပီတဲ့ ...။ တကယ္ေတာ့ မယုရဲ႕ အပ်ိဳဗိုုက္ကို က်မ မေျပာနဲ႔ က်မ အေမလို အေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ့ ကေလးအေမေတာင္ မရိပ္မိခဲ့တာ။
ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာ နည္းနည္းစြာတဲ့ မဟုတ္မခံ က်မ ေမေမနဲ႔ ေမေအးတို႔ရဲ႕ ရန္ပြဲကို က်မ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၾကည့္ေနတုန္း က်မ ကိုႀကီးက က်မကို လက္ကုတ္ၿပီးလာေခၚတယ္ ...။
“ေတာက္”
ကိုႀကီးရဲ႕ တက္ေခါက္သံေၾကာင့္ က်မ နည္းနည္း လန္႔သြားတယ္။
“ငါသိတယ္။ ငါ ရိပ္မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အေရးမပါတဲ့ဟာေတြ။ သူ႔ဘာသာ ရည္းစားနဲ႔ ဗုိက္ႀကီးတာကို ေပးစားလိုက္ ၿပီးေနၿပီ။ အဲဒါကို အတင္း ခြဲၾကတယ္။ အေဖလုပ္တဲ့သူကလည္း ေတာ္ေတာ္ အဓိပၸာယ္ မရွိတာကို လုပ္တာ”
“ဘာလဲဟင္ ကိုႀကီး … မယုကို သူ႔ရည္းစားက မယူလို႔လား … ဟုတ္လား”
“ဘယ္ကလာဟုတ္ရမွာလဲ။ ငါ အဲဒီသူ႔ရည္းစား သက္တင္နဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူက ယုယုကုိ ယူမွာ။ အဲဒါကို သူ႔အေဖက အသားလြတ္ခဲြမယ္ဆိုၿပီး ေမေအးလက္ထဲထည့္လိုက္တာ။ ေမေအးကလည္း ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီး ေခၚလာတာ။ ယုယုက ကိုယ္ဝန္ကို တမင္ မဖ်က္ခ်တာ ျဖစ္မယ္”
“ဘယ္လို လုပ္မလဲဟင္ ကိုႀကီး”
“ငါလည္း မသိဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေမေအးတို႔က လက္ေရွာင္သြားၿပီ။ ဒုကၡေရာက္မွာက ယုယု”
တကယ္ကို က်မတို႔ ဘာမွန္း မသိခဲ့ၾကတာ။ ေမေအးက သူတာဝန္ယူခဲ့တဲ့ မယုကို လ်စ္လွ်ဴရႈႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ က်မ ေမေမက သူ႔တူမအရင္းမို႔ လ်စ္လွ်ဴမရႈႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ က်မကလည္း က်မ အစ္မရယ္ … နီတာရဲ တူမေလးရယ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ လ်စ္လွ်ဴ ရႈႏုိင္ပါ့မလဲေလ။
“ေမေအးကေလ … မယုကုိ ေဆးေတြတိုက္တယ္ သိလား။ အဲဒါ ကိုယ္ဝန္ ပ်က္က်ေအာင္လုုပ္တဲ့ ေဆးေတြေလ။ မယုက ေသာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး သြန္ပစ္လိုက္တာ။ ညီမေလး ကိုသက္တင္လာရင္ မယုကို ေျပာေနာ္ သိလား”
က်မမွာ ရွိတဲ့ မုန္႔ဖိုးေလးထဲက စုထားသမွ်ေလးကို တူမေလးနဲ႔ မယုအတြက္ေပးတာကလြဲရင္ က်မ ဘာမွ မလုပ္ေပး ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ထမင္းသြားပို႔ေပးတဲ့ ကိုႀကီးကို ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးအေဖလားလို႔ ထင္လာလို႔ ကိုႀကီး ထမင္းသြားမပို႔ရဲေတာ့တဲ့အခါ … တခါ ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးအေဖေကာ ဆိုတဲ့ ေမးေငါ့တာေတြ၊ စူးစမ္းမႈေတြကို မယု အံႀကိတ္ အားတင္း ခံခဲ့ရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကိစၥေတြအားလံုး …၊ မယုမွာ ကေလးပါသြားတယ္ ဆိုတာကိုပါ ကိုသက္တင္က သိခြင့္မသာခဲ့တာ။
ျမန္မာ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ … အေဖ မရွိဘဲ ကေလးေမြးရတာေလာက္ မ်က္ႏွာငယ္စရာ ေကာင္းတာ မရွိတဲ့ အေနအထား ဆိုေပမယ့္ … မယု ဒယ္ဒီရဲ႕ သမီးႀကီးအေပၚ အခ်စ္လြန္ကဲမႈေၾကာင့္ မယုတေယာက္ မ်က္ႏွာလည္းငယ္ အရွက္လည္း ကြဲခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္လို႔ ဆိုရမလား။ ကံၾကမၼာကို ဘယ္သူက ေစစားတာတဲ့လဲ ….။
“ညီမေလး … မယုတို႔ကို ေမေအးက အင္းစိန္အိမ္မွာ သြားေနရမယ္တဲ့”
အင္းစိန္မွာ ေမေအးရဲ႕ ဝမ္းကြဲ ညီအစ္မေတြ ရွိေနတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ဘာအမ်ိဳးမွ မေတာ္ဘူး။ က်မ အေမက တားတယ္။
“မတားၾကနဲ႔။ သူလုပ္လို႔ ဒီက အပ်ိဳေလးေတြပါ နာမည္ပ်က္ရမယ္။ အေဖမေပၚဘဲ ကေလးေမြးတဲ့ မိန္းမရဲ႕ အမ်ိဳးေတြ အျဖစ္ ငါတုိ႔ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပမွာလဲ။ ငါစီစဥ္မယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကေလးကို အေမနဲ႔ခြဲၿပီး ….”
ေမေအးရဲ႕စကား ဆံုးခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး … မယု ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေတာ့တယ္ …
“ဟင့္အင္း … သမီး ေမေအးခိုင္းတဲ့အတုိင္း သြားပါ့မယ္။ သမီးေလးနဲ႔ မခြဲပါနဲ႔ ...” ဆိုတဲ့ အသံက မယု အင္းစိန္မသြားခင္ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတာပါ။
ဒုတိယအႀကိမ္ မယုနဲ႔ က်မ ခြဲခြာရတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ပထမ အႀကိမ္ထက္ ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းလွတယ္။ သူစိမ္းေတြ ၾကားမွာ မယု ဘယ္ေလာက္ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာမလဲ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ က်မ စဥ္းစားတတ္ခဲ့ၿပီ။ က်မလည္း လူႀကီးေတြ စီစဥ္မႈကို နားမလည္ႏိုင္တာကလြဲလို႔ ဝင္ေျပာႏုိင္တဲ့ အေနအထားမွ မရွိဘဲေလ။
ေက်ာ္စြာကေန မယုရဲ႕ ဒယ္ဒီနဲ႔ မာမီတို႔ သန္လ်င္ကို အၿပီး ျပန္ေျပာင္းလာတဲ့ ကာလေလးကေတာ့ မယုအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ျပန္ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မယုရဲ႕သမီး မိဇာေလးေတာင္ ၅ ႏွစ္ ရွိၿပီ။ မူလတန္း စတက္ၿပီ။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္က တက္ခဲ့တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ က်မတူမေလးက ေက်ာင္းတက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သန္လ်င္လို ၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ မိဇာေလးက မယုရဲ႕ သမီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႀကီးမာရဲ႕ သမီး အငယ္ဆံုးအျဖစ္ ျပန္ေရာက္လာ ခဲ့ရတာ။ မယုကေတာ့ … အမ်ားအျမင္မွာ အပ်ိဳတေယာက္ေပါ့။
“ညီမေလး … ဘာလုပ္စရာရွိလဲ … မယု ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
က်မဆီ မယုေရာက္လာတုိင္း ေျပာေနက် စကားေတြပါ။
က်မေမေမကေတာ့ … “ယုေနာ္ … နင္ … စကားေတြကို ဟိုက ဒီပို႔ … ဒီက ဟိုပို႔ မလုပ္နဲ႔ ၾကားလား” လို႔ ဟန္႔ၿမဲ။ မယုကလည္း သူ႔ကို ဘယ္သူဆူဆူ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ … သူေျပာခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးေတြရဲ႕ အတင္းေတြကို ေဖာက္သည္ ခ်ၿမဲ...။ အတင္းဆိုေပမယ့္ မယုေျပာတာေတြက ေကာလာဟလေတြ မဟုတ္ဘဲ သတင္းေတြ ျဖစ္ျဖစ္ ေနတတ္တာ၊ မွန္ေနတတ္တာ ဆိုေတာ့ အမ်ိဳးေတြက သူတို႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ေပါက္ၾကားမွာ … မဟုတ္တာ လုပ္သမွ် ေပၚမွာကို ေၾကာက္ၾကတာလည္း ပါရဲ႕။
သမီးေခ်ာေတြ ေမြးထားလို႔ မာန္တက္ေနတဲ့ ေမေအးရဲ႕ သမီးေတြအားလံုးလည္း သူလိုငါလိုထက္ ဘာမွ မထူးတဲ့ ေယာက္်ား ေတြနဲ႔ လိုက္ေျပးတဲ့သူက လိုက္ေျပး … လက္မထပ္ခင္ ကိုယ္ဝန္ရွိလို႔ ေပးစားရတဲ့သူက ေပးစားရနဲ႔ … ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေအးလည္း မာန္ေတြ ခ်လိုက္တဲ့ အေနအထား ေရာက္ရတာပါပဲ။ ရီစရာေကာင္းတာက အဲဒီကိစၥေတြ အားလံုးကို မယုက က်မကို လာလာေျပာတတ္တာပါပဲ။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူကေတာ့ ယူေတာ့မယ္၊ ရည္းစား ျဖစ္ေနၿပီဆို … မွန္ေနတာမ်ားေတာ့ အံ့ၾသမိတာ အမွန္ပဲ။
မယုက ကိုသက္တင္ အေၾကာင္းကို တခါတေလ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ … သူ႔ပံုစံက တခုုခုကို အေလးအနက္ ထားရေလာက္ေအာင္လည္း ဦးေႏွာက္က ဥာဏ္ရည္မမီေတာ့ ေျပာၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ က်မကသာ စာေရးဖို႔ တာစူေနတဲ့သူ မို႔လို႔လား မေျပာတတ္ဘူး … သူ႔အစား ဇာတ္လမ္းေတြဆင္ … ဝင္လြမ္းေပးေနရတာ ...။ သူတို႔ မိသားစု ျပန္ဆံုၾကရင္ …. ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းက က်မရဲ႕စိတ္ကူးထဲမွာ အၿမဲ ဆင္မိေပမယ့္ … တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ ျဖစ္လာတာကေတာ့ ….
“ညီမေလး မယု … ကိုႏိုင့္ကို ယူေတာ့မယ္”
“ကိုႏိုင္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲဟင္”
“ကိုႏိုင္ဆိုတာ မယုတို႔ အိမ္ေဘးမွာ လာငွားေနတဲ့ ေကာင္ေလးေပါ့”
မယုမ်က္ႏွာက ၿပံဳး … လုိ႔
သူ႔ ထံုးစံအတုိင္း ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးဖြာၿပီး စကားကို ေအးေအး ေျပာတတ္တဲ့ ႀကီးမာကေတာ့ သူ႔သားမက္ကုိ အေတာ္ေလး သေဘာက်ေနပံုရတယ္။
“သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က လိုက္ပါတယ္။ ယုကို ေမာင္ႏုိင္က ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ သူလည္း ယုယုလို ေပါေတာေတာပဲ။ ေနာက္ … မိဇာေလးက ယုယု သမီးဆိုတာလည္း သိတယ္။ သူ နားလည္တယ္” လို႔ ရိုးရိုး ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာတယ္။
မယုကို ဘာအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေရြးဘဲ လုပ္ကိုင္ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးတဲ့ ကိုႏုိင့္ကို က်မလည္း ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ကိုႏုိင္က မယုထက္ နည္းနည္း ငယ္တာ၊ အရက္ႀကိဳက္တာက လြဲရင္ မယုကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္ေလ ...။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို က်မတို႔ ဘႀကီး တေယာက္က သူပိုင္တဲ့ ၿခံဝိုင္းေလးထဲမွာ တဲေလးထုိးၿပီးေနခြင့္ ေပးထားတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Tuesday, October 05, 2010
|
Labels:
ဝတၳဳရွည္
|
This entry was posted on Tuesday, October 05, 2010
and is filed under
ဝတၳဳရွည္
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
1 comments:
အပိုင္း(၂၀က အၾကာႀကီးေစာင့္ျပီးမွေပၚလာတယ္...
ဆက္ရန္ ေစာင့္ဖတ္ေနမယ္
Post a Comment