Wordpress Themes

ေျမမွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ယုဇန ပြင့္ဖတ္ ကေလးေတြက က်မကို ေျပာတယ္ … “ညီမေလး … မယု … ကိုယ္ဝန္ ရွိေနျပန္ၿပီ” တဲ့။

သူ႔ေဖေဖက သူ႔ကို သမီး အႀကီးဆံုးမို႔ သိပ္ခ်စ္ဟန္တူတယ္။ သူ႔နာမည္ကို သိပ္မလွေပမယ့္ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ … သိပ္ကို ေမႊးျမတဲ့ ပန္းေလးရဲ႕ နာမည္ေပးထားတယ္ … ယုဇန … တဲ့။

သူငယ္တန္း တက္ၾကေတာ့ သူ႔ေမေမက က်မတို႔ ညီအစ္မ သံုးေယာက္ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တယ္။ ဟုတ္တယ္ … က်မတို႔ ေမေမေတြက ဝန္ထမ္းေတြ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ကို သူ႔ေမေမ …၊ က်မေမေမရဲ႕ ညီမ ႀကီးမာ ကပဲ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ … ေက်ာင္းႀကိဳ၊ ထမင္းလာေကၽြး ေပါ့ ...။ က်မတို႔ ဆိုတာက က်မရယ္ သူရယ္ မနီရယ္ ...။ က်မက အငယ္ဆံုး … မနီက အႀကီးဆံုး။ က်မက သူတို႔ကို မယု၊ မနီ လို႔ ေခၚတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္က တဝမ္းကြဲေတြ ဆိုေပမယ့္ … ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ လပဲ ငယ္ၿပီး ေမြးလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုလည္း မမွားဘူး။

က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝမွာ မနီရယ္၊ မယုရယ္ … ေက်ာက္သင္ပုန္း၊ ေက်ာက္တံေလးေတြရယ္ … အရုိုက္ၾကမ္းတဲ့ ဆရာႀကီးရယ္၊ ပံုေျပာျပတဲ့ ဆရာမ ဝတုတ္ႀကီးရယ္ … ၿပီးေတာ့ ႀကီးမာရယ္ … သူတို႔က တလွည့္စီ ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ...။

စကားနည္းၿပီး မ်ားမ်ား မွတ္တတ္တဲ့ က်မက ဆရာမေတြအျမင္မွာ ေအးတဲ့သူ။ တကယ္လည္း က်မက ျပႆနာ ျဖစ္ရမွာ ေၾကာက္တတ္တဲ့သူ ...။ မနီနဲ႔ မယုကေတာ့ တေန႔ကို အနည္းဆံုး ငါးခါေလာက္ ရန္ျဖစ္ ...။ ရန္ျဖစ္ၿပီးရင္ ျပန္ေခၚ။ ျပန္ေခၚၿပီး ျပန္ရန္ျဖစ္ ...။ သူတို႔ၾကားမွာ က်မက ၾကားေန ...။

“ညီမေလး … ယုနဲ႔ မနီနဲ႔ စကားမေျပာဘူး … သူ႔ကို မေခၚနဲ႔ သိလား” လို႔ မနီက လာေျပာရင္လည္း က်မက ေခါင္းညိတ္။ “ညီမေလး မနီနဲ႔ မယု ရန္ျဖစ္ထားတယ္ သူ႔ကို မေခၚနဲ႔ေနာ္။ ေခၚရင္ေတာ့ အသိပဲ” လို႔ မယုက ဆိုလာရင္လည္း က်မက ေခါင္းညိတ္။ ဒီအစ္မႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ က်မက လည္သလို … အဆင္ေျပသလိုု ေနခဲ့ရင္း က်မရဲ႕ မူလတန္း ေန႔ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာ ...။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေက်ာက္တံလုရင္း၊ ေပတံ ခ်ိဳးရင္း၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း ခြဲရင္း၊ ဝလံုးေတြ မညီမညာ ေရးၾကရင္း မတည့္အတူေနေတြပါ။

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကေတာ့ က်မတို႔အတြက္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းၾကားမွာ ကစားနည္း ေပါင္းစံုကို ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ေဆာ့ကစားၾကရတဲ့ အေပ်ာ္လြန္ ေန႔ရက္ေတြေပါ့ ...။

မနီက ညီအစ္မခ်ည္းပဲ ၆ ေယာက္မွာ ၅ ေယာက္ေျမာက္ဆိုေတာ့ အစ္မေတြအားကိုးနဲ႔ က်မတို႔ကစားဝုိင္းကို မၾကာခဏ ဆန္႔က်င္တတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ … အိုးခြက္ေလးေတြနဲ႔ … ဒါမွမဟုတ္ … ထိုးလက္စ ကုလားမစည္းနဲ႔ က်န္ခဲ့ရတာက မယုနဲ႔ က်မ ...။ တေယာက္ပဲ့သြားလို႔ ၿငိမ္သြားတဲ့ ကစားဝိုင္းကို ႀကီးမာက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သိမ္းခိုင္းၿပီး … သရက္သီးစိတ္ ေတြကို ငံျပာရည္ေဖ်ာ္နဲ႔ ေႂကြးတဲ့အခါ … ခုနက ကစားဝိုင္းကို က်မတို႔ ေမ့သြားၾကတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လူႀကီးေတြ ၾကားမွာ က်မတို႔ နားမလည္ႏုိင္တဲ့ ေအးစက္မႈေတြ ရွိေနပါလားလို႔ မသိေလာက္ေအာင္ ငယ္ၾကေသးတယ္။

အစပ္ေၾကာက္ ေပမယ့္ သရက္သီးစိတ္နဲ႔ ငံျပာရည္ေဖ်ာ္ စပ္စပ္ကိုက်ေတာ့ အငမ္းမရ စားလို႔ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြက်၊ တရႈးရႈးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ က်မကို မယုက တဟားဟားရယ္ရင္း သေဘာက်တတ္တယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ႀကီးမာက က်မတို႔ ေခါင္း ႏွစ္လံုးကို ဇိုးခနဲ ဇတ္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး သန္း … တိုက္ေပးေတာ့တာပဲ။

စာရြက္ျဖဴ တရြက္ေပၚ တဖြဲဖြဲ က်လာတဲ့ သန္းမႀကီးေတြ၊ သန္းျပ ေလးေတြဟာလည္း က်မတို႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝ ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲမွာ ပါေလရဲ႕ ...။

“တို႔ … ေက်ာ္စြာကို ေျပာင္းရေတာ့မယ္” လို႔ မယုက တံုးတိတိေျပာေတာ့ … ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အေဖာ္မဲ့ေတာ့မယ့္ အျဖစ္ကို ေတြးမိၿပီး က်မ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲ ေနတယ္။

“ဒယ္ဒီကလည္းဟာ … ဘာလို႔ ေျပာင္းရတာလဲ မသိပါဘူး”

မယုမသိသလို က်မလည္း မသိဘူးေလ ...။ အဲဒီတုန္းက ႀကီးမာကလည္း သမီးမိန္းကေလးဆိုလို႔ မယုတေယာက္တည္း ေမြးထားေသးတာ၊ က်မ ေမေမကလည္း က်မ တေယာက္တည္း မိန္းကေလး ေမြးထားတာဆိုေတာ့ မနီတို႔ ညီအစ္မေတြ အုပ္စုဖြဲ႕တာကို ယွဥ္ႏုိင္ဖို႔ က်မမွာ မယုရွိမွ ျဖစ္မွာ ဆိုတာတခုပဲ သိတယ္။ ေလးတန္းဆိုတဲ့ အရြယ္က ကစားဖို႔နဲ႔ စားဖို႔ပဲ သိေသးတာ မဟုတ္လား။

“စာေရးေနာ္ … မယု … တို႔လည္း ေရးမယ္သိလား”

အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ အစ္မဟာ ေလးတန္းနဲ႔ စာဆက္သင္လို႔မရေလာက္ေအာင္ ဥာဏ္ရည္ မမီတဲ့သူ ဆိုတာ ဘယ္သိပါ့မလဲ။

က်မက တတန္းၿပီး တတန္းေအာင္ … မူလတန္းကေန အထက္တန္း ေက်ာင္းႀကီးကိုေရာက္၊ အလယ္တန္းက စာေတြနဲ႔ ပိေနတဲ့အခ်ိန္ … မယုက ေက်ာ္စြာမွာ ေက်ာင္းဆက္မေနေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားလိုက္ရ … ဒါေပမယ့္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ … က်မအတြက္ မယုဆိုတာ မွိန္ေဖ်ာ့စျပဳခဲ့ၿပီ။

အလယ္တန္း တက္စ … လမ္းအေဝးႀကီး ေလွ်ာက္ရတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးကို ေျပာင္းတက္ရေတာ့ တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတဲ့က်မကို မနီတို႔ ညီအစ္မေတြ ပညာအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပတာကို ႀကိတ္ခံရင္း မယုသာရွိရင္ က်မကို ကာကြယ္မွာဆိုတဲ့ သတိရ စိတ္ကေလး နည္းနည္းေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။

ေက်ာင္းသြားဖို႔ ဝင္ေခၚမယ္ေျပာထားလို႔ ေစာင့္ေနတဲ့က်မကို တမင္ မေခၚဘဲ တိတ္တိတ္ ထြက္သြားၾကလို႔ က်မ ေက်ာင္း အခါခါ ေနာက္က်ရတာ၊ ထမင္းစားခ်ိန္ က်မကို မေခၚဘဲ မနီတေယာက္တည္းကို သူ႔အစ္မ ေတြက ကြက္ေခၚသြားလို႔ အေဖာ္မပါဘဲ ထမင္းစားရင္း မုန္႔တန္းကို မဆင္းရဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္လာေတာ့ က်မဘာသာ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးၿပီး ကိုယ့္ျပႆနာ ကိုယ္ရွင္းဖို႔ ႀကံစည္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ မယုကို ေမ့စျပဳၿပီ ...။

သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းပါလားလို႔ သိစျပဳတဲ့အခ်ိန္မွာ … ညီအစ္မ ဆိုတာေတြကို က်မစိတ္ထဲက လံုးဝ ထုတ္လိုက္ဖို႔ ႀကံစည္မိၿပီ ...။ ေက်ာင္းကို ဘယ္သူမွမပါဘဲ က်မတေယာက္တည္း သြားရဲခဲ့တဲ့ေနာက္ ထမင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝမွ်စားရတာ … စာေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူဖတ္ မွတ္ သင္ၾကားရတာ… ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ေတြကို တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မွ်စားရတာဟာ ဘယ္ေလာက္ ခ်ိဳၿမိန္တယ္ဆိုတာ သိလာတဲ့ေနာက္ က်မဘဝမွာ ညီအစ္မဆိုတာ လိုကို မလိုအပ္ေတာ့တာ ...။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ က်မ ရွစ္တန္းကို ဒီ ၂ လံုးနဲ႔ ေအာင္တဲ့ႏွစ္ ...။ အဲဒီႏွစ္က မနီ ရွစ္တန္းက်တယ္။ သူ႔အစ္မေတြက မနီကို ေပၚေပၚတင္တင္ပဲ က်မနဲ႔ မေခၚဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တာ ...။

တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ အလယ္တန္း ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ မယုရဲ႕ မညီညာတဲ့ လက္ေရးနဲ႔ သတ္ပံု မမွန္တဲ့ စကားလံုးေတြလည္း အက်ံဳးဝင္ခဲ့တာပါ ...။ က်မကသာ က်မရဲ႕ ဘဝထဲက အမ်ိဳး၊ ညီအစ္မ ဆိုတာေတြကို ဆြဲထုတ္ရင္း မယုကိုပါ မသိမသာ ဆြဲ ထုတ္ခဲ့မိတာေလ ...။

ညီမေလ

မယု စာေရလိုက္ပါတယ္။ ေနေကာင္က်ရဲ႕လာ။ မယုေတာ့ ေနေကာင္တယ္။ မာမီေတာ့ ေနနဲနဲ မေကာင္းဘူ။ ညီမေလး။ မယုမရွေတာ့ ညီမေလ ပ်င္ေနမွာေပါ။ မယုလဲ ေက်ာ္စြာမွာ မေပ်ာဘူး။ တညင္ကိုပဲ သတိရတယ္။ ႀကီးႀကီးေကာ ေနေကာင္လား။ ကိုရဲေလးေကာ ေနေကာင္းလာ။ ဦးဦေကာ ေနေကာင္လား။ ဗညားက အရမ္ဆိုတယ္။ ဝဏၰက လိမ္မာတယ္။ ငေပ်ာ္ပင္စိုက္တာ ငေပ်ာ္သီမွည့္ေတာ့ ေရာင္းစားလို႔ရတယ္။ မနီကို ေခၚလား။ မဇူးက အရမ္စြာတယ္ေနာ္။ ေမေအးကလည္း အျမင္ကတ္စရာႀကီးေနာ္။ ညီမေလး မယုကို သတိရရင္ စာေရးပါ။ မာမီကလည္ သတိရေနတယ္။ တညင္ကိုလာခ်င္တယ္။ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ေက်ာ္စြကိုလာခဲပါလာ။

ခ်စ္ေသာ္အမ

မယူ

အဲဒီလို မေသမသပ္လက္ေရးနဲ႔ မမွန္တဲ့စာလံုးေပါင္းေတြနဲ႔ စာကေလးေတြဟာ မယုဆီကေန က်မကို လစဥ္နီးပါ ေရာက္ ေရာက္ လာတတ္တယ္။ က်မကေတာ့ ေမ့ေလာက္မွ တခါ ျပန္တတ္တယ္။ က်မဘဝမွာ မယုက ေမွးမွိန္ေနၿပီကိုး … က်မအတြက္ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရေနၿပီးကိုးေလ။ မယုကေတာ့ မသိရွာဘူး။ က်မဆီကို စာမွန္မွန္ ေရးဆဲပဲ ...။

သူ႔ စာထဲက ကိုရဲေလး ဆိုတာက က်မေမာင္အငယ္ဆံုးေကာင္။ ဗညားဆိုတာက ကိုရဲနဲ႔ ရြယ္တူ သူ႔ေမာင္အငယ္၊ ဝဏၰကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေမာင္အႀကီးေပါ့။ မဇူးဆိုတာက မနီအထက္ကအစ္မ။ ေမေအး ဆိုတာက ႀကီးမာတို႔ က်မ အေမတို႔ရဲ႕ ေယာင္းမ … မနီရဲ႕ အေမ … ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္လာမယ့္ သူတေယာက္ပါ။ မယုစာထဲမွာ အတင္းေတြ ပါလာတတ္ခဲ့ၿပီ။

ညီမေလး

မယု သတိရစြာနဲ႔ စာေရလုိက္ပါတယ္။ ညီမေလးေနေကာင္းရဲလာ။ ညီမေလက အခု ၈ တန္းေအာင္တယ္ဆိုး။ ေတာ္တယ္ ညီမေလးက မနီကမေတာဘူး ညီမေလးဆရာဝန္မႀကီလုပ္ေနာ မယုကေတာ့ စာမေတာ္ဘူး ေက်ာင္ထြက္လိုက္ရတယ္။ မာမီကအခု ဗိုက္ႀကီေနၿပီ။ မဇူက လာေနေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဇူးက အရမ္းနန္႔တယ္ သိလား။ ကိုသက္တင္က ေခ်ာ္တယ္။ မဇူက ကိုသက္တင္ကို ႀကိဳက္ေနတာ။ မယုေတာ့ အျမင္ကတ္ပါတယ္။ ကိုသက္တင္က ခင္ဖိုေကာင္းတယ္။ ညီမေလ စာႀကိဳးစားေနာ္။ ကိုသက္တင္က ေက်ာင္ဆရာ ေတာ္တယ္ မယုကိုအရမ္းခင္တယ္။ မယုအခု မပ်င္းေတာ့ဘူ။ ဝဏၰက ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပင္ေတြလည္းစိုက္တယ္။ ေရာင္းရတယ္။ ကိုသက္တင္က ဝဏၰကိုေျပာျပတယ္။ မဇူးက အပ်င္းထူ။ အလကားပဲ။ ညီမေလးက ဘာလို႔ေက်ာ္စြကိုမလာတာလဲ။ လာခဲ့ပါဦး။ လူႀကံဳရွိရင္ ႏႈတ္ခမ္နီေပးလိုက္ပါ။

ခ်စ္ေသာ မယု

မယုအေမ ႀကီးမာက က်မ ၉ တန္းႏွစ္မွာ ညီမေလး တေယာက္ေမြးတယ္။ မဇူးက သြားေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ မယုက မဇူးကို ၾကည့္မရဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ေနတယ္။ သူ႔စာထဲမွာ ကိုသက္တင္ဆိုတဲ့ သူစိမ္းတေယာက္အေၾကာင္း မိုးမႊန္ေအာင္ ပါလာပါၿပီ။ ကိုသက္တင္ ေခ်ာေၾကာင္း၊ ေတာ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေၾကာင္းကို သူေရးတတ္သလို ေရးျပပါတယ္။ က်မကေတာ့ စာလံုးေပါင္း မမွန္တဲ့သူစာကို ဟာသတပုဒ္ေလာက္ပဲ သိပ္အေလးအနက္ထား မဖတ္မိတာ အမွန္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သိပၸံတြဲ စသင္ရတဲ့ ႏွစ္မို႔ ေနာက္ႏွစ္ ၁၀ တန္းအတြက္ပါႀကိဳၿပီး စာေတြနဲ႔ ပိေနတဲ့အခ်ိန္ ...။

က်မတို႔ တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ သတိမျပဳမိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ … မနီကို ေကာင္ေလးေတြ လိုက္စတာ ေတြ႕ရေတာ့မွ … ေကာင္ေလးေတြေရွ႕ေရာက္ရင္ မနီရဲ႕ စကားေျပာတဲ့အသံ ေျပာင္းသြားတာ၊ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ မၿငိမ္တာ၊ လမ္းကို ေႏွးေႏွးေလး ေလွ်ာက္တာ၊ ရယ္စရာမဟုတ္ဘဲ အသံထြက္ ရယ္တာေတြကို ေတြ႕ေတာ့မွ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရ ...။

ကိုးတန္းႏွစ္ရဲ႕ တခုေသာရက္မွာ … က်မဘဝရဲ႕ အေျပာင္းအလဲႀကီးတရပ္ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရၿပီး … ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိန္းကေလးပါလား ဆိုတာကို အထိတ္တလန္႔ သိလိုက္ရေတာ့မွ … က်မလည္း သစ္ရြက္္လႈပ္တာကို ျမင္ရင္ ရယ္ခ်င္တာ၊ အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြ ဖတ္ခ်င္တာ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြအစား အခ်စ္ဝတၴဳေတြ ခိုးဖတ္ခ်င္မိတာကို သတိထားမိ….။

ခ်စ္သူ ရည္းစား ဆိုတာကို ဘာမွန္းလည္းမသိ ျမည္းလည္း မျမည္းစမ္းရဲဘဲ … စိတ္ကူးေရယာဥ္ေက်ာမွာ ေမ်ာခ်င္တဲ့ စိတ္ကို ဓာတုေဗဒ၊ ရူပေဗဒ၊ ဘုိင္အိုဆုိတဲ့ ဘာမွန္းအတင္းနားလည္ေအာင္ လုပ္ေနရတဲ့စာေတြနဲ႔ အစားထိုး ျဖတ္ေတာက္ရတဲ့ ကာလတခု ...။ အဲဒီကာလမွာလည္း က်မ မယုကို လံုးဝ ေမ့ထားခဲ့တယ္ ...။

အသက္ကငယ္ …. စာေတြက ေလးပင္ဖိစီးၿပီး … မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနရာက က်မ ဆယ္တန္းကို တႏွစ္က် ...၊ ေငြစကၠဴ အေရးအခင္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ … သစ္ရြက္ေလတိုးသံေတြကို သဘာဝပဲလို႔ ေသခ်ာ သိမွတ္ၿပီး စာၿပီးရင္း စာ …၊ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ ဒဏ္ခတ္အေရးယူ … ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္လို႔ … ၁၀ တန္းဆိုတာႀကီးကို က်မ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ေအာင္ သြားခ်ိန္မွာ … မယုက အခ်စ္စာေမးပြဲေတြ ေျဖဖို႔ ေလ့က်င့္ခဏ္းေတြ သခၤန္းစာေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနမွန္း က်မ လံုးဝ မသိခဲ့တာ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)