Wordpress Themes

ဆရာဦးေဌးဝင္း (ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လင္းရိပ္) နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း လဲ့ဝင္းၾကည္ခ်ိဳ တို႔ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေတြ အသီးသီး ဆြတ္ခူးတယ္ ဆိုတဲ့သတင္း ဒီမနက္ခင္းမွာ ေစာေစာစီးစီး မဂၤလာ သတင္းအေနနဲ႔ ၾကားလိုက္ရေတာ့ အရမ္းကို ဝမ္းသာမိပါတယ္။ ဆရာဦးေဌးဝင္းနဲ႔ ဆံုျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကို စာနယ္သမားဘဝ ကေမာက္ကမ က႑မွာ ေရးဖို႔ ျပင္တုန္းပဲ ရွိေသးတယ္ ခုလို ၾကားလိုက္ရတာပါ။

က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ထဲမွာ ဆရာဦးေဌးဝင္းကလည္း အခန္းက႑ တခုကပါပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း စာေရး ဆရာမ ၾကည္ေမြ႕အိမ္ကို ဒီမနက္ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ “မေန႔ကပဲ ဆရာနဲ႔ ဆုေပးပြဲမွာဆံုလို႔ တူး အေၾကာင္း ေျပာေနၾကေသးတယ္” လို႔ေျပာပါတယ္။ က်မကို သူတို႔ သတိရေနမယ္ ဆိုတာ တပ္အပ္ေသခ်ာ သိပါတယ္။ က်မ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ပဲ ၾကည္ေမြ႕နဲ႔ခ်ိဳက ဆရာနဲ႔ သိၾကတာ ....။

၄၃ လမ္းနဲ႔ ကုန္သည္လမ္းထိပ္က လပ္ကီးဝမ္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေလးကို လြမ္းမိတယ္။ က်မတို႔ ဘာ အစြန္း အထင္းမွ မပါဘဲ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း သန္႔သန္႔ေလး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾက၊ ရင္ခုန္ခဲ့ၾကတာ။ အစ္မခက္မာ၊ အစ္မ ေမၿငိမ္း၊ အစ္မ သန္းျမင့္ေအာင္အပါအဝင္ စာေပ အစ္မေတြနဲ႔ အဲဒီမွာ ညီအစ္မရင္းေတြလို ခ်စ္ခြင့္ ရခဲ့တာ။ လက္ဘက္ရည္ က်ဆိမ့္ကို တေန႔ ဘယ္ႏွခြက္ မွန္းမသိ ေသာက္ရင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီလပ္ကီးဝမ္း ဟာ အဲဒီ ၂၀၀၃ တုန္းက စာေရးဆရာ ေပါင္းစံု ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ မျပတ္ခဲ့တဲ့ေနရာ။

အဲဒီလို မျပတ္တဲ့ထဲမွာ က်မကေတာ့ ဒိုင္ခံေပါ့။ ၄ ထပ္မွာရိွတဲ့ ရံုးခန္းကို ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္တာနဲ႔ ဆင္းေတြ႕၊ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ပြား၊ အလုပ္ကိုက စာေရးဆရာေတြနဲ႔ စကားေျပာရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္လို႔ က်မ သိပ္ ေပ်ာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဝတၳဳတိုေတြ အမ်ားႀကီးေရးျဖစ္တယ္။ က်မ အဲဒီမွာ လုပ္ေနတုန္း ဥတၱရလမင္း က က်မရဲ႕ စက္နဲ႔လူဝတၳဳကို ေရြးခဲ့တာ။ ေရႊအျမဳေတမွာ ပါခြင့္ရခဲ့တဲ့ “တံငါနားနီး” ဆိုတဲ့ဝတၳဳေလးလည္း အဲဒီမွာ ေရးတာ။ ခု ဆုရတဲ့ လဲ့ဝင္းၾကည္နဲ႔ က်မကို ၾကည္ေမြ႕က အဲဒီမွာပဲ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ က်မရယ္၊ ခ်ိဳရယ္၊ ၾကည္ေမြ႕ရယ္ အျပစ္ကင္းစင္စြာ ရယ္ေမာ၊ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

ၾကည္ေမြ႕နဲ႔ က်မ ျငင္းၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခ်ိဳက အလယ္က ရယ္ပဲ ရယ္ေနတတ္တဲ့သူ။ ၾကည္ေမြ႕က ေနရာတကာ ေလးေလးနက္နက္ ခံစားၿပီး စကားကို ခ်က္က်က် ေျပာဆိုေဝဖန္တတ္သူ၊ က်မက က်မေရးတဲ့ စာေတြလိုပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ အရာရာကို ရယ္စရာအျဖစ္ ျမင္တတ္သူ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ တခါတေလ ျငင္းၾကတယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး နားေထာင္သမား။ သူ႔ရံုးရွိရာ လသာမွာသိပ္မေနဘဲ က်မနဲ႔ ၾကည္ေမြ႕ရွိတဲ့ လမ္း ၄၀ တဝိုက္မွာ သူေပ်ာ္တယ္။

က်မတို႔က တေယာက္ေရးတဲ့စာေတြ တေယာက္ကိုေပးဖတ္ ေဝဖန္ေနက်။ ၾကည္ေမြ႕က က်မ စာေတြကို ေနာက္ ေတာက္ေတာက္ ေရးရင္ေတာ့ အၿမဲ ခ်ီးက်ဴးတယ္ (သူငယ္ခ်င္းမို႔လို႔ အျပစ္မျမင္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္) က်မကလည္း သူ႔ရဲ႕ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲမႈေတြ ေရာယွက္ေနတဲ့ ဝတၳဳေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ သူက ဝတၳဳရွည္ အေရး ေကာင္းသူ၊ က်မက အပ်င္းတစ္တာနဲ႔ ဝတၳဳဆို ဘယ္ေတာ့မွ အရွည္မေရးသူ၊ ခ်ိဳကလည္း အတိုသမား။ ခ်ိဳ႕ဝတၳဳေတြက ေဟာ ေဟာဒိုင္းဒိုင္း သိပ္ရွင္းတယ္။

အစိုးရ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ၾကည္ေမြ႕နဲ႔ခ်ိဳက အၿမဲတမ္း က်မဆီ လာတတ္တယ္။ က်မက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဆင္းတိုင္း ဆရာဦးေဌးဝင္းကို ဂ်ီက်ၿပီး အပါေခၚေနက်။ ဆရာက က်မကို သမီးတေယာက္လို ခ်စ္ခင္တယ္။ ဆံုးမ စရာရွိလည္း အားမနာ။ ဆရာက “သမီး” လို႔ေခၚလိုက္တိုင္း ကြယ္လြန္သူ ပါပါ့ကိုပဲ သတိရမိတယ္။ ဆရာက ႁပြန္တံဆာသား ျဖစ္ေတာ့ ဦးျမင့္ (ဦးေအာင္ျပည့္) အပါအဝင္ က်မပါပါရဲ႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ရင္းႏွီး တယ္။ သံေယာဇဥ္လည္း ႀကီးတယ္။ က်မ ဦးေလး၊ အေဒၚေတြအေၾကာင္း အၿမဲေမး၊ အၿမဲေျပာတတ္တယ္။
ေနာက္ ဆရာ့ကို ပိုရင္းႏွီးမိတာကေတာ့ ဆရာကိုယ္တုိင္ ဂ်ီတီအုိင္ဆင္း၊ စက္မႈေက်ာင္းမွာ ဆရာ၊ ဆရာ့ မိန္းမ ကလည္း ဂ်ီတီအုိင္ဆင္း၊ ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ (အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက) ဆရာမ ျဖစ္ေန လို႔လည္း ပါပါတယ္။ ဆိုင္ဆိုင္မဆုိင္ဆုိင္ က်မအတြက္ေတာ့ ဆုိင္သလိုပဲ။

အဲဒီတုန္းက ဦးျမင့္နဲ႔ ဆရာဥာဏ္ (ဆရာမင္းလူ) တို႔လည္း က်မဆီ မၾကာခဏ ေပါက္၊ ေပါက္လာတတ္တယ္။
သူတို႔ကေတာ့ က်မကို လက္ဘက္ရည္တိုက္သူမ်ားပါ။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔လာၾကတာ ကိုစန္းဦးရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးဆီကိုလည္းပါတယ္။ ကိုဆန္းဦးက တလတခါ ေလာက္ စာအုပ္ထြက္တဲ့အထိမ္းအမွတ္ စာေရးဆရာလက္မွတ္ထိုးပြဲ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခါ သူတိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔ကို က်မတို႔ ဆင္းစားၾက၊ ၿပီးရင္ အားမရေသးဘဲ လပ္ကီးဝမ္းမွာ သြားထိုင္ၾကတာ။ စာေရးဆရာေတြ တၿပံဳတမႀကီးေပါ့၊ တစုတေဝးႀကီးေပါ့။ ဦးေအာင္ေဝးလည္းပါရဲ႕။

အဲဒီကာလေတြက ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳး ျပန္ရဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုစန္းဦးရဲ႕ “စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ” စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးကို က်မ သိပ္သေဘာက်တယ္။ ေနာက္မွာ ပန္းခ်ီျပခန္းေသးေသးေလးနဲ႔။ စာအုပ္ေတြကစံု၊ သိပ္ကို ခန္းနားေတာ့ က်မက သက္တမ္းရွည္ေစခ်င္မိတယ္္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီေနရာကို လပ္ကီးဝမ္း လက္ဘက္ရည္ ဆုိင္က ယူလုိက္ပါၿပီ။ အခုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်မ ထြက္လာတဲ့ ၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာအထိ ကေတာ့ အဲဒီမွာ လပ္ကီးဝမ္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရွိတယ္။

က်မ ေရးခ်င္တာက က်မရဲ႕စာနယ္ဇင္းသမား ဘဝက႑ အတြက္မဟုတ္ပါဘူး။ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ခဲ့ရတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုလြမ္းဆြတ္တာရယ္၊ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆု ရတာကို ဝမ္းသာပီတီျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ ဒီစာကို ေရးျဖစ္တာပါ။

ဆရာဦးေဌးဝင္းကို က်မက ကဗ်ာေကာ စကားေျပပါ ႀကိဳက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဆရာ့ အက္ေဆးေလးေတြ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ခ်ိဳကေတာ့ သူနဲ႔ မရင္းႏွီးခင္ကတည္းက က်မ သူ႔ပရိသတ္ျဖစ္ခဲ့တာ ဆိုေတာ့ အထူး ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဝတၳဳတိုေရးရာမွာ သူက က်မ ဆရာမပါ။

က်မတို႔ရြယ္တူမတိမ္းမယိမ္း စာေရးဆရာမေတြနဲ႔လည္း အဲဒီကာလက ရင္းႏွီးခြင့္ရ၊ ၿပီးေတာ့ တတြဲတြဲ ျဖစ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ မသင္းသင္းသာ၊ သြန္းႏွင္းအိမ္၊ ၾကည္ေမြ႕၊ ခ်ိဳ၊ ေသြး (စစ္ကိုင္း)၊ မစုမီေအာင္ ... တို႔ေပါ့။ မသင္းသင္း သာနဲ႔ သြန္းႏွင္းက အဲဒီတုန္းက မေဟသီမွာ။ ဆရာျမင့္ (ဦးခင္ေမာင္ျမင့္) လည္း အဲဒီတုန္းက မေဟသီ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ... မေဟသီတိုက္က က်မအတြက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေနရာေလးတခုပါ။ ဆရာျမင့္ကလည္း သိပ္ခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးေနတတ္တဲ့ ဆရာျမင့္နဲ႔ အခ်ိန္တိုေလးပဲ သိခြင့္ရလိုက္တယ္။ ဆရာက ေလာကႀကီးထဲက ေစာေစာစီးစီးထြက္ခြာသြားတယ္။ သူနဲ႔အတူ ေအာင္ျမင့္မႈသရဖူ ေဆာင္းထားတဲ့ မေဟသီ ကိုပါ ယူသြားခဲ့တယ္။ မေဟသီ က မေဟသီ အျဖစ္ က်န္ခဲ့ေပမယ့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ မေဟသီေတာ့ မဟုတ္ရွာ ေတာ့ဘူး။ မသင္းသင္းသာနဲ႔ သြန္းႏွင္းတို႔လည္း တေနရာစီ ေရာက္ေနၾကၿပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ တဆုိင္ၿပီး တဆုိင္ ေျပာင္းထိုင္ခဲ့တဲ့ ... အဲဒီဘဝေလးေတြကို က်မ လြမ္းတယ္။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုး ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ိဳးတဲ့ အီးဘုခ္လုပ္ငန္းမွာ က်မ အယ္ဒီတာအျဖစ္ အလုပ္ဝင္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ...။ အဲဒီ အီးဘုခ္ဟာ က်မရဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝမွာ အေရးႀကီးတဲ့ က႑ တခု၊ တကယ့္ ကေမာက္ကမ တခု ျဖစ္ခဲ့လို႔ စာနယ္ဇင္း သမားဘဝ ကေမာက္ကမ က႑မွာ သီးသန္႔ေရးပါမယ္။ အခုကေတာ့ ဆရာနဲ႔ ခ်ိဳတို႔ ဆုရတဲ့ဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ရင္း သူတို႔နဲ႔ စေတြ႕ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးကို သတိရတာနဲ႔ အမွတ္တရ အျဖစ္ ေရးလိုက္ရပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ ခ်ိဳ ... ဒီထက္၊ ဒီထက္ ပိုလို႔ ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။

ခ်ိဳ႕ကို ဒီေန႔ အိပ္မက္စိမ္းမွာ ဂုဏ္ျပဳၾကမယ္လို႔ ၾကည့္ေမြ႕ကေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ က်မ ရွိေနခ်င္လိုက္တာ။ ။