Wordpress Themes

ကိုသန္းျမင့္ေအာင္ ဆံုးၿပီ ဆိုသည့္သတင္း ၾကားလိုက္ရေတာ့ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ လူပံုဝဝ၊ မ်က္ႏွာ ခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ခပ္ရိုးရိုးပံုစံ သူ႔ကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာသည္။ စာနယ္ဇင္းသမားႏွင့္ သရုပ္ေဖာ္ပံုေရးသူ၊ ပန္းခ်ီကား ေရးသည့္ ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာကေတာ့ ဆက္စပ္ေနၿမဲ။ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ အသက္လည္း သိပ္ မႀကီးေသး၊ ဘီယာ၊ အရက္၊ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္သူ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္။ ကိုစိုးဝင္းၿငိမ္းကေတာ့ သူ႔မွာ ငွက္ဖ်ားအခံရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အႏုပညာရွင္ တေယာက္အေနႏွင့္ ငယ္လြန္း ေသးသည္။ သူ႔မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနဦးမွာ က်မ ယံုသည္။

နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာေတြ ျပပြဲေတြ လုပ္ၾကေတာ့ ကိုသန္းျမင့္ေအာင္ကိုယ္တုိင္ ဦးေဆာင္သူမ်ားထဲတြင္ပါဝင္ၿပီး ျပပြဲေတြလုပ္ခဲ့သည္။ မၾကာခင္မွာလည္း ပြဲတပြဲ လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေနသည္ဟု သိရသည္။

သရုပ္မွန္ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္ ေႂကြလြင့္ျပန္ၿပီေပါ့။ ဒီမနက္ ၁၀ နာရီ ေရေဝးမွာ စည္ကားခဲ့လိမ့္မည္။ မစည္ကားအပ္ေသာ အရပ္မွာ စည္ကားသည္ကို ဝမ္းနည္းသည္။

ကိုသန္းျမင့္ေအာင္ကို အစ္မသန္းျမင့္ေအာင္၏ စာအုပ္အဖုံုးမ်ားမွစတင္ ရင္းႏွီးခြင့္ရသည္။ အဲဒီတုန္းက ရယ္မိ ေသးသည္။ သန္းျမင့္ေအာင္ ၂ ေယာက္ ... ဆံုလည္း ဆံုဆည္းတတ္ပါေပ့ ...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဝင္စား စရာေတာ့ ေကာင္းသည္။

လူျခင္း ခင္မင္သည္ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က စလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခင္မင္ ႏုတ္ဆက္မိေနတာေတာ့ သိသည္။ က်မ ေမာင္ သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာမ်ားမွ တဆင့္လား၊ ျဖစ္ႏုိင္တာေတာ့ ကာတြန္းဝလံုးႏွင့္ ပတ္သက္၍ပဲျဖစ္မည္။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ တူတူထိုင္ဖူးၾကသည္။ ပန္းခ်ီခန္းမ်ားတြင္ ဆံုဖူးသည္၊ ျပပြဲမ်ားတြင္ ေတြ႕ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆံုးသူႏွင့္ေတြ႕သည့္ အခ်ိန္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ကာလ ... ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ မိုးရြာေနသည့္ တေန႔တြင္ က်မတို႔ ရံုးေအာက္နားက လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ တဆုိင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း သူႏွင့္ က်မ အစ္မကဲ့သို႔ခင္မင္ရသည့္ စာေရးဆရာမတဦးတို႔ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔က သံဃာမ်ား ေနာက္လိုက္ၾကဖုိ႔ ... မသြားခင္ လက္ဘက္ရည္ ဝင္ေသာက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

က်မတို႔လည္း သြားဖို႔ တုိင္ပင္ထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီေန႔က မသြားျဖစ္ခဲ့။ ကိုသန္းျမင့္ေအာင္ တို႔ႏွင့္ စကားေကာင္းေနခဲ့သည္။

“အက္ေဆး စာအုပ္တအုပ္ လုပ္ဖို႔ တုိင္ပင္ေနၾကတာ။ အဲဒါ တူးတူးသာရဲ႕ ... ဟန္သစ္ထဲမွာ ပါခဲ့ဖူးတဲ့ ... တိမ္ ဆိုတဲ့ အက္ေဆးေလး သံုးခ်င္တယ္ ရမလား” ဟု ကိုသန္းျမင့္ေအာင္က က်မကို ေျပာသည္။

က်မလည္း ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ဒီအက္ေဆးေလးက က်မရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး အက္ေဆး တပုဒ္၊ ၂ ပုဒ္ထဲက ပထမဆံုး ေရးျဖစ္ၿပီး ေဖာ္ျပခံရသည့္ အက္ေဆးေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်မ သံေယာဇဥ္ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း ေကာ္ပီမရွိေတာ့။ အဲဒီစာအုပ္ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိေတာ့ ...။

“သံုးလို႔ရပါတယ္ အစ္ကို ... ဒါေပမယ့္ ကိုစန္းဦးဆီ ျပန္သြားရွာရမယ္ ထင္တယ္” ဟု က်မ သူ႔ကို ေျပာျဖစ္သည္။ သူက သြားရွာလိုက္မည္ဟု ဆိုသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ စာေပအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီအေၾကာင္း၊ လက္တေလာ ျဖစ္ေနသည့္ သံဃာအေရးအခင္းအေၾကာင္းကို လက္ဘက္ရည္ႏွင့္ ျမည္းၾကသည္။ မုိးစဲ သြားေတာ့ သူတို႔ ထထြက္သြားသည္။ က်မတို႔က အလုပ္မျပတ္ေသးေသာေၾကာင့္ ရံုးေပၚျပန္ တက္ၾကသည္။

အဲဒါ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ဆံုျဖစ္ျခင္းသာ ...။

ေနာက္ေတာ့ က်မ ျပည္ပ ထြက္လာခဲ့သည္။ က်မ အက္ေဆးေလး ကိစၥလည္း မသိေတာ့။ ကိုသန္းျမင့္ေအာင္ အေၾကာင္းကေတာ့ စာေရးဆရာ ... ပန္းခ်ီဆရာ ကာတြန္းဆရာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားက တဆင့္ ေျပာျဖစ္သည္။

မၾကာေသးခင္ကမွ ျပည္တြင္းစာနယ္ဇင္းေလာကက မိတ္ေဆြတေယာက္ႏွင့္ဆံုေတာ့ ေျပာျဖစ္ေသးသည္။ သူက “ကိုသန္းျမင့္ေအာင္ ပန္းခ်ီကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေနရသည္” ဟု ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာမိေသးသည္။ ခုေတာ့ သူ ဆံုးၿပီတဲ့။

ကာတြန္းဝလံုးက အြန္လိုင္းကေန “ျမန္လိုက္တာ အစ္မရယ္” ဟုဆိုသည္။ ကိုသန္းျမင့္ေအာင္ကို အစ္မ သန္းျမင့္ေအာင္ေလာက္ လူသိမမ်ားေပမယ့္ ... အႏုပညာေလာကတခုလံုးကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သိၾကသည္။ သူလည္း အစ္မသန္းျမင့္ေအာင္လို လူမႈေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ေစတနာထက္သန္သူ ျဖစ္သည္။

“ငါနဲ႔ မင္းထက္ေမာင္ေတာင္ သူ႔ကို သြားဒီညေန သြားၾကည့္မယ္ ေျပာေနတာ။ ေျပာလို႔ မဆံုးေသးဘူး ေသၿပီ ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားတာပဲ” ဟု ကိုစိုးဝင္းၿငိမ္းက က်မကို ေျပာျပသည္။ သူတို႔အတူတူ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၾက ဦးမွာ ေသခ်ာသည္။

က်မကေတာ့ လြယ္အိတ္အနီက်ားႀကီးလြယ္ထားသည့္ လူပံုဝဝ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ဳ သူ႔ပံုစံကိုသာ ျမင္ေယာင္ ေနမိသည္။ ဟိုလူေတြ ေျပာသည့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏုိင္ငံ ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ လံုးဝ မေကာင္းမွန္း သူ ရိပ္မိသြားသည္ ထင္၏။ ေစာစီးစြာ သူ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒါမွမဟုတ္ ... သူ႔လို ေစာေစာထြက္သြားၾကသည့္ အႏုပညာသမားမ်ား၏ ဆံုရပ္တခုကို သူ ... သိမ်ား သိေလသည္လား ....။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း ... လူ ေသေပမယ့္ နာမည္ မေသဘူး ဆိုတာကို ... သက္ေသ ျပခ်င္လို႔မ်ားလား ....။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔အတြက္ အႏုပညာအစ္ကို တဦး ဆံုးရႈံးရ ျပန္ေလၿပီ ...။ ။