႐ုပ္ရွင္ခံစားမႈ
စြန္လႊတ္သူ
“မင္းအတြက္ဆိုရင္ အႀကိမ္ ၁၀၀၀ မက ငါလုပ္ေပးမွာပါ”
အဲဒီစကားေလးက The Kite Runner ဇာတ္ကားထဲမွာ ဟက္ဆန္ဆိုတဲ့ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးေလးက သူသိပ္ခင္တဲ့ အမာအဂ္ဟာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္တာပါ။ အဲဒီစကားေလးကို သူအမွတ္တမဲ့ ေျပာလုိက္ေပမယ့္ တကယ့္ကို သူ႔ရင္ထဲကထြက္ေပၚလာတဲ့ စကားေလးတခြန္းပါ။
ဒီကားေလးကို က်မၾကည့္ရင္း တစံုတေယာက္ကို ခ်စ္ရတာ မလြယ္ကူသလို တစံုတေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ခ်င္းကို ခံရတာလည္း မလြယ္ကူပါလား ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ လိပ္ျပာသန္႔စြာ အသက္ရွင္ႏိုင္ဖို႔ က်မတို႔ ဘာေတြလိုအပ္မလဲ။ ဒီဇာတ္ကားထဲက ကေလးေလး ႏွစ္ေယာက္က က်မကို အမ်ားႀကီး သင္ေပးပါတယ္။
ဘာမွတန္ဖိုးမရွိတဲ့ စကၠဴစြန္ကေလးတခုက ဒီဇာတ္ကားေလးရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ကို သယ္ေဆာင္သြားေပးခ်ိန္မွာ က်မရင္ထဲ နာက်င္မႈေတြပဲ ျပည့္ေနေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အေပၚ အၿမဲအနစ္နာခံတဲ့၊ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမဆိုလုပ္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ အႏိုင္က်င့္ခံေနရတာ သိသိႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ သတၱိကင္းမဲ့မႈကို သူ႔ဖာသာ ရွက္ရြံ႕ေနခဲ့ရတာ မဆန္းေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက နာက်င္ဟန္ လံုးဝမျပတဲ့အခါမွာ လူသားပီသစြာပဲ သူခံႏိုင္ရည္ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သတၱိသိပ္ေကာင္းၿပီး အနစ္နာခံတတ္တဲ့ လူေရွ႕မွာ အျပစ္က်ဴးလြန္သလို ျဖစ္ခဲ့တဲ့၊ သတၱိနည္းခဲ့တဲ့ တျခားတေယာက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စံုေပမယ့္ လိပ္ျပာမလံုႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ဒီဇာတ္ကားေလးက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သတၱိဆိုတာ တခါတေလ အနစ္နာခံျခင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္ဆိုတာလည္း သိလိုက္ရတယ္။
က်မရင္ကို အထိဆံုးကေတာ့ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲ ကစားေနက်
ဘယ္ရီသီးပင္ေလးေအာက္မွာ အမာအဂ္ဟာက ဟက္ဆန္ကို စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ဘယ္ရီသီးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တဲ့ အခန္းပါပဲ။ သူက ကေလးဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ရွက္ရြံ႕မႈကို ေဒါသနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ က်မတို႔လူႀကီးေတြဆိုရင္ေကာ... ဘယ္လိုမ်ား ေဖာ္ထုတ္မွာပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မသာဆိုရင္ က်မရဲ႕ သတၱိေၾကာင္မႈကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ ျမတ္ႏိုးသလိုလို ေခါင္းစဥ္တခုတပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညာလိုက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္...။
ေနာက္တခု က်မရလိုက္တာကေတာ့ ဆက္ဆံေရးတခု ၿပိဳကြဲသြားတဲ့အခါမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာေတာင္ ျပန္တည္ေဆာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါလား ဆိုတာပါ။ ကေလးေလး တေယာက္ ေပမယ့္ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာ ထိခိုက္တယ္လို႔ ထင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ မလုပ္သင့္တာကို လုပ္လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ လူတေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ေတြ က်မတို႔မွာ ရွိခဲ့မွာပါ။ ဆင္ျဖဴမ်က္ႏွာ ဆင္မဲမၾကည့္ဝံ့ ဆိုသလိုေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ထြက္ေျပးၾကမလား။ ဒါမွမဟုတ္ တဖက္လူကို ထြက္ေျပးေအာင္ လုပ္မလား။ ဒီဇာတ္ကားထဲမွာေတာ့ အမာအဂ္ဟာက ဟက္ဆန္ကို ထြက္ေျပးေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ထြက္ေျပးလို႔ ရတဲ့အေနအထား မရွိလို႔လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဟက္ဆန္က ဆင္ျဖဴေပမယ့္ ဆင္မဲရဲ႕ ဒုကၡကို နားလည္ေပးခဲ့တယ္။ က်မသာဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္မွန္တာပဲဆိုၿပီး မာနႀကီးေနမွာ။
အနစ္နာလည္း ခံခဲ့ရေသးတယ္၊ သူခိုးပါလို႔လည္း အစြပ္စြဲခံလိုက္ရေသးတယ္ ဆိုရင္ က်မကေတာ့ မာနနဲ႔ ကိုယ္မမွားေၾကာင္း ရေအာင္ျပမွာပဲ။ ဟက္ဆန္ကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆင္မဲေလးကို နားလည္စြာနဲ႔ သူမခိုးတဲ့ ပစၥည္းကို ခိုးတယ္လို႔ ဝန္ခံေပးခဲ့တယ္။
ဒီဇာတ္ကားက အာဖဂန္နစၥတန္ကို အေျခတည္ ႐ိုက္ကူးထားတာပါ။ ကဘူးလ္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ သာယာလွပမႈေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ရွိတဲ့ သူေဌးႀကီးေတြနဲ႔ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားကေန ႐ုရွားေတြ က်ဴးေက်ာ္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ေနာက္ ပ်က္ဆီးယိုယြင္းမႈေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြ၊ ေရာဂါသည္ေတြ၊ ဆင္းရဲသားေတြ၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြနဲ႔ လံုးဝေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေနအထားကို ျပထားပါတယ္။
အမာအဂ္ဟာတို႔သားအဖလည္း ဟက္ဆန္တို႔န႔ဲ ခြဲခြာၿပီးေနာက္ပိုင္း အေမရိကားကုိ ထြက္ေျပးၾကရေတာ့တယ္။ အမာအဂ္ဟာရဲ႕အေဖ ဘာဘာက အာဖဂန္ကေနာက္ဆံုး ထြက္ခြာခါနီး သူ႔ေျမႀကီးကို ေကာက္ၿပီး ဘူးေလးတဘူးထဲ ထည့္လိုက္တဲ့ အခန္းေလးက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ေျမကိုေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္ၾကမယ္နဲ႔ တူပါတယ္ေနာ္။
ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔သားအဖ ဆီေဘာက္ဆာလို ကားႀကီးရဲ႕ဝမ္းထဲမွာ ေမွာင္မဲမြမ္းက်ပ္ၿပီး အေမရိကားေရာက္ေအာင္ ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။ ကားႀကီးထဲမွာ ေၾကာက္ရြ႕ံေနၿပီး ေလမဝျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေလးက သူအလြတ္ရတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြရြတ္ရင္း သူ႔အေဖရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္လို႔။
အဲဒီကေလးေလးက တခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာႀကီး ျဖစ္၊ အေမရိကားမွာ ဘြဲ႕ေတြလည္းရ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္နဲ႔လည္း ဆံုရ။ သူ႔ဘဝမွာ ေက်နပ္စရာေတြနဲ႔ခ်ည္း ျပည့္ႏွက္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာက ဘယ္သူ႔ကိုမွ အလြတ္ေပး႐ိုး ထံုးစံမရွိဘူးေလ။
သူ႔ကိုယ္သူ ေမြးစားသားလို႔ သိလိုက္ရခ်ိန္၊ သူတခ်ိန္က ရွက္ရြံ႕ခဲ့ရတဲ့၊ အရိပ္မည္းႀကီးလို လႊမ္းမိုးခဲ့တဲ့၊ ပညာမတတ္ေပမယ့္ သတၱိသိပ္ေကာင္းတဲ့၊ သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔အေဖလို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ရွိတဲ့ သူေဌးတေယာက္ အိမ္က ထြက္သြားခဲ့ရတဲ့ ဟက္ဆန္က သူနဲ႔ အေဖတူ အေမကြဲ ညီအကို ဆိုတာ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕အေဖက ေလာကႀကီးမွာ မရွိေတာ့ဘူး။
ဟက္ဆန္လည္း မိုင္းထိၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ရၿပီ။ ဟက္ဆန္႔ဆီမွာ သားေလးတေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီသားေလးဟာ အမာဂ်န္အတြက္ တေယာက္တည္းေသာ ေသြးသားဆိုရင္လည္းမမွားဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ သတၱိမရွိခဲ့တဲ့ သူတေယာက္ဟာ သူ႔တူေလးကို အေမရိကားေခၚဖို႔ အာဖဂန္နစၥတန္ကို ျပန္ေျခခ်ခဲ့တယ္။ သူတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက သာယာလွပတဲ့ အာဖဂန္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စစ္ေျမျပင္ႀကီး ျဖစ္လို႔။
သူ႔တူေလး ရွိတယ္လို႔ၾကားတဲ့ မိဘမဲ့ေဂဟာကလည္း ျမင္ရ႐ံုနဲ႔တင္ စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းလွတယ္။ သူေဌးတေယာက္က မိဘမဲ့ ေဂဟာက မိန္းကေလး တေယာက္ကို လာေခၚသြားၿပီး ေပးခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ တျခားကေလးေတြကို ေကၽြးေမြးေနရတယ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ထားႏူးညံ့တဲ့ စာေရးဆရာႀကီး ခံႏိုင္ရည္ မရွိေတာ့တာ မဆန္းပါဘူး။ သူဘယ္လိုပဲ ေပါက္ကြဲေပမယ့္ ဒါအမွန္တရားပဲေလ။ အဲဒီေဂဟာကေန သူ႔တူေလးကိုရွာဖို႔ လမ္းစေတာ့ ရခဲ့တယ္။
ေဘာလံုးကြင္းလို ေနရာမွာ အျပစ္ရွိတဲ့မိန္းကေလးတေယာက္ကို မ်က္ႏွာအဝတ္အုပ္ၿပီး ခဲနဲ႔ေပါက္သတ္ ျပခဲ့တဲ့ အစြန္းေရာက္ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕အိမ္မွာ သူ႔တူေလးေရာက္ေနတယ္။ အသက္ကင္းမဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကေလးေလးက ကက္ဆက္က ေတးသြားနဲ႔ အခ်ိဳးအစားမက်စြာ ကျပေနခဲ့တာကို သူဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ဘဲ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနရတဲ့ ဘဝ။ အဲဒီ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ ရန္ျပဳမႈကို သူ အလူးအလဲ ခံေနရခ်ိန္မွာ ဟက္ဆန္ရဲ႕သားေလးက ဟက္ဆန္ငယ္ငယ္က သူ႔ကိုကယ္ခဲ့ ကာကြယ္ခဲ့သလိုပဲ ျပန္ကယ္တင္ခဲ့ျပန္တယ္။
ရယ္ေမာျခင္းေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ ကေလးတေယာက္ကို သူက ရယ္ေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ အဲဒါသူ႔ရဲ႕ ဝတၱရားျဖစ္သလို သူ႔ကိုယ္သူ ေဆးေက်ာျခင္းလည္း ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မထင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးအခန္းမွာ ငယ္ငယ္က သူ႔အတြက္ ဘာမဆို လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဟက္ဆန္႔အစား သူသားကုိ ျပန္ေပးဆပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ အမာအဂ္ဟာရဲ႕ မ်က္ႏွာက ရွင္းသန္႔ၾကည္လင္လို႔ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
သူကလည္း ဟက္ဆန္႔သားကို ဟက္ဆန္ သူ႔ကိုေျပာခဲ့သလိုပဲ ေျပာလိုက္တယ္ “မင္းအတြက္ဆို အႀကိမ္ ၁၀၀၀ မက လုပ္ေပးမွာပါ” တဲ့ေလ။
ဒီဇာတ္ကားေလးကို မၾကည့္ခင္ က်မ ဝတၳဳအျဖစ္ အရင္ဖတ္ရတာပါ။ က်မရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ဖတ္ရေပမယ့္ စာေရးသူရဲ႕ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႔ ႐ိုးရွင္းတဲ့ အေရးအသားေၾကာင့္ ၿပီးေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ KHALED HOSSEINI ပါ။
Wednesday, April 23, 2008
|
Labels:
ရုပ္ရွင္ခံစားမႈ
|
This entry was posted on Wednesday, April 23, 2008
and is filed under
ရုပ္ရွင္ခံစားမႈ
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
0 comments:
Post a Comment