ဓာတ္ခြဲခန္းျပင္ပက သခၤ်ာသစ္ သေဘာတရားတခု

ကမၻာပ်က္ႏွင့္ ရပ္ထားသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ က်မဘေလာ့ကေလးကို သံေယာဇဥ္က အမ်ဥ္တန္းေနသည္။ စာကေရးခ်င္၊ လက္က ေရးသည့္ဆီမေရာက္။ က်မ အိပ္မက္ထဲမွာ ဝတၳဳတိုေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ ေရးေနမိသည္။ ထို စိတ္ကူးထဲက ဝတၳဳတိုမ်ားထဲမွ တပုဒ္ကို ခုေတာ့ လက္ေတြ႕ခ်ေရးလိုက္ၿပီ …။ အပ္ခ်ေလာင္း။ စိတ္အဆာ နည္းနည္းေတာ့ ေျပသြားသည္ …။


ဓာတ္ခြဲခန္းျပင္ပက သခၤ်ာသစ္ သေဘာတရားတခု


ဘီယာဖန္ခြက္ကို “ဒုန္း” ခနဲ ေဆာင့္ခ်ရင္း အံႀကိတ္ကာ “ငါ … အလုပ္ေနရာ ေျပာင္းေတာ့မယ္ကြာ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္နာတယ္” ဟု သီဟ နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာလာသည္။ က်ေနာ္က အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုသိသူ …။ ေျမပဲေလွာ္ တေစ့၊ ႏွစ္ေစ့ ေကာက္ယူဝါးရင္း “စဥ္းစားပါဦးကြာ” ဟုသာ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ ဒီထက္လည္း က်ေနာ္ မေျပာတတ္။ အျဖစ္အပ်က္က ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ မရယ္ရဲ … သီဟက မူးေနၿပီ။ ရယ္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္။ က်ေနာ္လည္း အနည္းငယ္ ရီေဝေဝ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္သည္။


* * *


“ေအာင္ခိုင္၊ ဘီယာသြားေသာက္ရေအာင္ကြာ” ဟု သီဟ လာေခၚေတာ့ လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မကို ဝုိင္းျပရင္း “ဒါမရွိဘူးကြ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္၊ မိန္းမ၏ မ်က္ေစာင္းကိုလည္း လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ရေသးသည္၊ ခုတေလာ အလုပ္အကိုင္က ေကာင္းလွသည္ မဟုတ္။

“ငါတုိက္မွာပါကြာ လိုက္သာလိုက္ခဲ့စမ္းပါ။ ေအးျမ၊ ဒီေကာင့္ကို ငါ ခဏေခၚသြားမယ္၊ ခလုပ္မထိ၊ ဆူးမၿငိ ေစရဘူး။ ငါျပန္ပို႔ေပးမွာ” ဆိုၿပီး မိန္းမဆီက ပါမစ္ကိုပါ တခါတည္း ေတာင္းေနသည္။ “ေခၚသြား၊ ေခၚသြား၊ ျပန္မလာလည္း ေအးတာပဲ” ဆိုေသာ ေအးျမ၏ ခ်ိဳသာေသာ စကားလံုးမ်ားကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ သီဟဆိုင္ကယ္ေနာက္က ခြလိုက္သြားခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ကေတာ့ အေပ်ာ္သက္သက္ ဘီယာေသာက္ၾက ဖို႔ဟု က်ေနာ္ထင္ခဲ့မိတာ၊ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့မွ တက္တက္စင္လြဲေတာ့သည္။


သီဟ ခ်ဴသံပါေအာင္ညည္းသည္၊ အလုပ္အဆင္မေျပ၊ မိန္းမကလည္း သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္သျဖင့္ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးသည္၊ လိုခ်င္တာေတြ သိပ္မ်ားသည္၊ ကေလးထိန္း ေနရသည္ႏွင့္တူသည္တဲ့။


“ေဟ့ေကာင္ အစကေတာ့ မင္းပဲ ႀကိဳက္လွခ်ည္၊ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆို။ မိေမာ္ကို မင္းယူေတာ့ အသက္ေတာင္ မျပည့္ခ်င္လို႔ သူ႔အေဖႀကီး သတ္တာ ခံရေတာ့မလို႔ … ကံေကာင္းလို႔ ငါတို႔ရွိလို႔”


က်ေနာ္က အေသာေဖာက္သည္ကို ဂရုမစိုက္ သူေျပာခ်င္တာမ်ားသာ စြတ္ေျပာေနသည္။ အဓိကကေတာ့ အလုပ္အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ကလည္း အရက္ဝိုင္းမွာ အလုပ္အေၾကာင္းေျပာတာေလာက္ မုန္းသည္မရွိ။ သို႔ေသာ္ … ဒီေန႔ဒကာက သူဆိုေတာ့ သည္းခံသင့္ သေလာက္ သည္းခံရမည္။ သီဟ ေျပာေနသည္က ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္၊ စကားလံုးမ်ားကို ဖမ္းၿပီး ျပန္စီစဥ္ေနရသည္။


နာရီဝက္ေလာက္ ဆက္တုိက္ ပြားၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူဘာေျပာခ်င္တာလဲ ဆိုတာကို ေရးေရး သေဘာေပါက္စ ျပဳလာသည္။


“မင္းေျပာေတာ့ မင္းအလုပ္ကို ေက်နပ္တယ္ဆို၊ အရာရွိကလည္း မင္းကို သေဘာက်တယ္ဆို၊ ရာထူးလည္း တိုးေတာ့မွာဆို၊ ၿပီးေတာ့ မင္းလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရလို႔ ေပ်ာ္တယ္ဆို”


က်ေနာ့္ေမးခြန္းမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖဘဲ သီဟ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနသည္။ အားရေအာင္ ေအာ္ရယ္ၿပီးေတာ့မွ “အရူး၊ အရူး … ေအး အဲဒီအရူးဆိုတာ မင္းကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ကိုယ္ငါ ေျပာတာကြ” ဟု ဆိုသည္။ က်ေနာ္လည္း နားမလည္ေတာ့။


“ငါ … မင္းကို အားက်တယ္ကြာ … အထူးသျဖင့္ ၾကည္လင့္ ကို ငါ အရမ္းအားက်တယ္”


ၾကည္လင္ဆိုသည္က သီဟႏွင့္ေကာ က်ေနာ္ႏွင့္ပါ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္က အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝ ကတည္းက မရွိအတူ၊ ရွိအတူ၊ ဆိုးေဖာ္ေကာင္းဘက္။ ၾကည္လင္က အားလံုးထဲမွာ အေတဆံုး၊ က်ေနာ္တို႔ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ရန္ သင္ေပးသူ၊ က်ေနာ္တို႔ အရက္စေသာက္တတ္သည္မွာ ၾကည္လင့္ေၾကာင့္ဆိုမမွား။ သီဟက က်ေနာ္ႏွင့္ ၾကည္လင့္ကို အားက်သည္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားသည္။


စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ သီဟက က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ စာအေတာ္ဆံုး၊ ခုလည္း ဓာတုေဗဒ အဓိကျဖင့္ မာစတာတန္းပင္ ေအာင္ထားသူ။ သန္လွ်င္ ေရနံခ်က္စက္ရံုမွာ ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာ ေခၚသလားမသိ .. အရာရွိတဦးအျဖစ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ..။ သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္တာကလြဲလို႔ လိမ္မာေရးခ်ားရွိသည္၊ ေခ်ာေမာလွပသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ၾကည္လင္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၁၀ တန္းပင္ မေအာင္၊ က်ေနာ္က ေရနံခ်က္စက္ရံုမွာပင္ ဖိုမင္၏ လက္ေထာက္၏ လက္ေထာက္ … သာမန္ အလုပ္သမား။ က်ေနာ့္ေအာက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့၊

ၾကည္လင္ကေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ နည္းနည္းသာသည္၊ သူ႔အေဖက အကပ္ေကာင္းသူ ဆိုေတာ့ သူက ေရနံခ်က္စက္ရံုမွာပင္ လံုၿခံဳေရး ဝန္ထမ္း။ တကယ္ေတာ့သူလည္း လံုၿခံဳေရးဝန္ထမ္းမ်ားထဲတြင္ အနိ္္မ့္ဆံုးအဆင့္မွ်သာ၊ သူမ်ား ခိုင္းဖတ္သာသာ။ အဲဒါကို ဟိုေကာင္ သီဟ ဓာတုေဗဒ အရာရွိက အားက်သည္တဲ့။ က်ေနာ္ ရူးခ်င္သည္။


* * *


ေရနံခ်က္စက္ရံုတြင္ အရာရွိကေလးအျဖစ္ စတင္ အမႈထမ္းစဥ္ကာလကေတာ့ သီဟတို႔ တၿပံဳးၿပံဳး၊ အဲဒီတုန္းက သူ မိန္းမလည္း မရေသး၊ လူပ်ိဳ အရာရွိေလးအျဖစ္ တင့္တင့္တယ္တယ္။


“ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ကုတ္အျဖဴေလးဝတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတာေလာက္ အရသာရွိတာ မရွိဘူးကြာ” ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔က ဟားသည္။ “မင္းဟာက ကုတ္အျဖဴဝတ္ခ်င္တာမ်ားကြာ ဓာတ္ခြဲခန္းသြားဝတ္စရာ မလိုပါဘူး၊ ခ်ဳပ္ဝတ္ေပါ့” ဟု ေလာင္ၾကသည္။ သူကေတာ့ စိတ္မဆိုး။


တကယ္လည္း သူ႔အလုပ္မွာ စိတ္ပါလက္ပါရွိလွသည္။


“မင္းတို႔သိလား၊ ေျမေအာက္သယံဇာတ ေရနံတမ်ိဳးတည္းကေန၊ တျခားအသံုးဝင္တဲ့ ပစၥည္းေတြထြက္ေပၚလာေအာင္ ဓာတ္ခြဲရတဲ့ အရသာ၊ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျဖထြက္လာတဲ့အခါ ခံစားမႈ …”


အဲဒီလို သီဟ ေျပာလွ်င္ေတာ့ ၾကည္လင္က “ေအး … ငါကေတာ့ … ေရနံကေန ေရႊျဖစ္တာကိုပဲ စိတ္ဝင္စားတယ္” ဟု ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္။


“ဟာ … ေရနံကေန ဘယ္လိုလုပ္ေရႊျဖစ္မွာလဲ၊ ဓာတ္ဆီတို႔၊ ဒီဇယ္တို႔၊ ဖေရာင္းတို႔”

သီဟက အဲဒီလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေျပာလွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး တဟားဟား ရယ္ေမာရၿမဲ။ “ေဟ့ေကာင္ ၈ တန္းေလာက္က က်က္လာတဲ့ စာေတြ လာမေျပာနဲ႔ေတာ့ကြာ” ဟု ၾကည္လင္က ပိတ္သည့္တိုင္ သီဟက သူ၏ ဓာတ္ခြဲခန္း ပံုျပင္မ်ားကို မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ ေျပာၿမဲ။


ၾကည္လင္ေျပာသည့္ ေရနံက ေရႊျဖစ္သည္ ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔က နားလည္ သေဘာေပါက္ေပမယ့္ သီဟက မသိ။ ၾကည္လင့္အတြက္ ကေတာ့ ေရနံက ေရႊေတြျဖစ္လိုက္တာ ေဟာတကံုး၊ ေဟာတကြင္း။ သူ႔မိန္းမလည္ပင္းမွာ လက္မွာ …။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔လည္း ပါသည္ေပါ့၊ သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က အစြန္အဖ်ားသာ …။ ၾကည္လင္ကမွ အခ်ီႀကီး။ သူက လံုၿခံဳေရး မဟုတ္လား။


* * *

အစပုိင္းမွာ သီဟ မသိေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေျပာပါမ်ား၍ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။


က်ေနာ္တို႔၏ စြန္႔စားခန္းမ်ားက သီဟ၏ ဓာတ္ခြဲခန္းပံုျပင္မ်ားကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။

“အမႈိက္ထည့္တဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အမည္းႀကီးထဲမွာ ဒီဇယ္ေတြကို အျပည့္ထည့္တယ္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးနဲ႔ေသခ်ာစည္း။ ပုဆိုးအသစ္ တထည္လည္း လိုမယ္”

“ပုဆိုးအသစ္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲကြ”

“အေပၚကေန ပုဆိုးအသစ္နဲ႔ထပ္ထုပ္စည္းရတယ္၊ အေဟာင္းဆိုရင္ကြဲသြားေရာ။ အဲဒီအထုပ္ႀကီးကိုမွ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးတလံုး ထဲမွာလည္း တခုထည့္လြယ္၊ ေနာက္ ေယာက်ာ္းစီး စက္ဘီးတစီးရဲ႕ ကယ္ရီမွာေကာ၊ ေရွ႕ဘားတန္းေပၚေကာ၊ အျပည့္တင္”


စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပေနသည့္ က်ေနာ့္စြန္႔စားခန္းကို အားလံုးက ၿငိမ္သက္နားစြင့္ေနၾကသည္။ စက္ရံုထဲက ဒီဇယ္ခိုးထုတ္သည့္ အစီအစဥ္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က အားလံုး၏ ခိုင္းဖက္၊ ေနာက္ၿပီး ဒီအလုပ္ကိုကၽြမ္းက်င္သူဆိုေတာ့ စက္ဘီးကို က်ေနာ္နင္းရသည္။


မၿငိမ္သည့္ ဒီဇယ္ အထုပ္ႀကီးမ်ားတင္ထားကာ ေက်ာေပၚတြင္လည္း လြယ္ထား၍ ေယာက္်ားစီးဘီးႀကီးကို နင္းထြက္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္လွ။


ထိုသို႔ေသာစက္ဘီးႀကီး … စတင္နင္းထြက္ႏုိင္ရန္အတြက္ ေနာက္က ေယာက္်ားႀကီး ေလး၊ ငါးေယာက္ေလာက္က အရွိန္ရေအာင္ တြန္းလႊတ္ေပးလိုက္သည္၊ ထုိစက္ဘီးကို လမ္းတြင္လံုးဝရပ္ဖို႔ မစဥ္းစားႏွင့္ … ဂိတ္ကို ေရာက္သည္အထိ အရွိန္ျဖင့္သာ နင္းသြားေပေတာ့။


ဂိတ္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဆီးၿပီးဖမ္းမည့္သူက ၾကည္လင္တို႔လို လုံၿခံဳေရးဝန္ထမ္းမ်ား။

“ဆီးဖမ္းတာေနာ္၊ ဖမ္းဆီးတာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ၾကည္လင္က ဝင္ေဖာက္သည္။ လံုၿခံဳေရးမ်ားႏွင့္က ညႇိထားၿပီးသား၊ သူတို႔က ဂိတ္အျပင္တြင္ ကားတစီးကို အဆင္သင့္ ေစာင့္ခိုင္းထားသည္။ ထိုကားက ဆီဝယ္မည့္သူ၏ ကားလည္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္ယူလာေပးသည့္ ဆီထုပ္မ်ားကို ထိုကားေပၚ တင္ေပးလိုက္ရုံျဖင့္ အလုပ္ၿပီးၿပီ။ ထိုသို႔ ေျပာရံုျဖင့္ လြယ္လွခ်ည္လား ထင္လွ်င္ေတာ့ မွားသြားလိမ့္မည္။ ဆီပိုက္ေခါင္း ဖြင့္တာက အစ၊ ကားေပၚေရာက္သည္အထိ အနည္းဆံုး လူ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ စည္းခ်က္ညီညီ၊ အခ်က္က်က် လုပ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္စြာလုပ္ႏုိင္ဖို႔ အတြက္ … သက္ဆိုင္ရာ အရာရွိကိုလည္း အဆင္ေျပသလို ေပါင္းထားေပးထားရေသးသည္။ ကဲ … ဘယ္ေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းသလဲ။


“ဟာ … မင္းတို႔ဟာက … ငါ့ဓာတ္ခြဲခန္းေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ မေကာင္းပါဘူးကြာ” ဟုသာ သီဟက ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေျပာေနၾကသည္ကို သီဟ စိတ္ဝင္စားေသာ္လည္း သူ႔အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဂုဏ္ယူမႈကေတာ့ တျပားသားမွ မေလ်ာ့။


ရလာသည့္ ေငြေၾကးကို အခ်ိဳးက် ခြဲေဝယူၾကသည့္ေန႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ရန္ကုန္တက္ကာ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ အႏွိမ္ခန္းမ်ား၊ ကလပ္မ်ား စံုေနေအာင္သြားၾကၿပီ။

ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ႏွစ္သက္ရာေပါ့ …။ အဲဒီမွာ ေဗ်ာင္းဆန္ေအာင္ ကဲ၍ ကုန္က် သမွ်ကို ႏႈတ္ၿပီးမွ က်န္တာကို အခ်ိဳးက် ခြဲေဝယူျခင္းျဖစ္သည္။


ၾကည္လင္တို႔ကေတာ့ စင္ေပၚကေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လို အဖြဲ႕မ်ိဳး ၁၀ ဖြဲ႕ရွိလွ်င္ … သူတို႔လံုၿခံဳေရးေတြက ၁၀ ခါရသည္။


ဒီစက္ရံုမွာလုပ္သည့္ ဝန္ထမ္းမွန္သမွ်ကေတာ့ အနည္းအမ်ားပဲကြာျခားမည္။ ဆီမခိုးသူက မရွိသေလာက္ရွားပါး၏ …။ ရံုးႀကီးေပၚတြင္ စားပြဲ၊ ကုလားထုိင္ျဖင့္ လုုပ္ေနရသည့္ စာေရးမမ်ားပင္ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ သူတို႔ စတီးလ္ခ်ိဳင့္ကေလးမ်ား ကိုင္ကာ ဆီရွာထြက္ၾကသည္။ သူတို႔အေခၚ မုန္႔ဖိုးေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လို ဆီေတာထဲ လုပ္ေနရသူေတြက သူတို႔ခ်ိဳင့္ေလးေတြထဲ ျဖည့္ေပးလိုက္ … အိမ္အျပန္ တပုလင္းေလာက္ေတာ့ အသာေလး ရသေပါ့။ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ရံုးႀကီးဘက္လာလွ်င္ လက္ဘက္ရည္တုိက္၊ မုန္႔ေႂကြးသည္၊ လက္မွတ္ထိုးစရာ၊ ရံုးကိစၥ ေဆာင္ရြက္စရာရွိလွ်င္ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။ ကိုင္းကၽြန္းမီ ကၽြန္းကိုင္းမီေပါ့။


က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ဂ်ီတီအိုင္ဆင္း တေကာင္ရွိသည္။ သူက အင္ဂ်င္နီယာသာ နာမည္ခံထားတာ က်ေနာ္တို႔ေနရာေလာက္ မေထာ ..။ သူ႔လို ဆီႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္မႈ မရွိသည့္ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသားေတြက်ေတာ့ ထမင္းကို စစ္သံုး ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ထည့္လာၾကသည္။

ေရနံဝန္ထမ္းမ်ားကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေယာက္်ားဘီး ဘားတန္းတြင္ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္မ်ားကို ပူးခ်ည္ထားကာ အလုပ္ဆင္းၾကသည္ခ်ည္း။ ထိုဟန္းေကာႀကီးက ဆီ ၃ ပုလင္းေလာက္ ဆန္႔သည္။ အဲဒီေလာက္ ယူတာေလာက္ေတာ့ လံုၿခံဳေရးက ဘာမွ ေျပာမေန၊ သူတို႔အတြက္ မက္ေလာက္စရာမရွိ။


က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ က်န္သည့္ တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက “အီရက္သူေဌးေတြ” ဟု ေခၚၾကသည္။ ေရနံသူေဌးေတြေပါ့။ က်ေနာ့္ဆရာက ဆီတိုင္ကီ ဘားဖြင့္သည့္ ေနရာမွာကိုး။ သို႔ေပမယ့္ အၿမဲလုပ္လို႔ေတာ့မရ … အေျခအေနၾကည့္ရေသးသည္။ ကိုယ့္ကို မလိုသည့္သူမ်ား ရွိေနလွ်င္လည္း နားထားရသည္။ အရာရွိ အေျပာင္းအလဲဆိုလွ်င္လည္း ထိုအရာရွိ အသားက်ေအာင္ ေစာင့္ရျပန္သည္။


ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ ျပတ္လပ္မည္။ ခုန သီဟ လာေခၚတုန္းကလို မိန္းမ၏ ပီယာဝါဆာေလးမ်ား ၾကားရၿမဲ။

အဆင္ေျပခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳး ျမက္ျမက္ေလးရ၊ ေသာက္လိုက္စားလိုက္၊ ေပ်ာ္ပါးလိုက္။ မိန္းမက ႏွလံုးထီေလး ထိုးလိုက္၊ ေစ်းထဲ ေပၚသည့္ အထည္ဆန္းေလးမ်ား ဝယ္ဝတ္လိုက္ ေပ်ာ္လို႔ ရႊင္လို႔ေပါ့။ ၾကည္လင္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထက္ သာသည္။ သူ႔မွာက အခ်ိန္အခါ မရွိ။ အၿမဲ ဝင္ေနသည့္ေကာင္။ မိန္းမက ေရႊတြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလြဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စားေသာက္ၾကလွ်င္ သူပဲ ရွင္းသည္။ သီဟကေတာ့ ဆိုခဲ့သလို အရာရွိဆိုေတာ့ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ခ်ိတ္လို႔လည္း မေတာ္၊ သူ႔ဓာတ္ခြဲခန္းကလည္း ဘာဝင္ေငြမွမရွိ … က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္တာေသာက္ရံု။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တခါမွ အားမက်။ သူ႔ဓာတ္ခြဲခန္းႏွင့္ သူ ေပ်ာ္ေန၊ ဂုဏ္ယူေနတာ …။


* * *

“ငါ … မင္းလို ဖိုမင္လက္ေထာက္ ေျပာင္းလုပ္ေတာ့မယ္ ေအာင္ခိုင္ရာ”

“ဟိုက္ … မင္း ရူးေနၿပီလား”

“ခုမွ ေကာင္းသြားတာ၊ အစက ရူးေနတာေလ … ေဟ့ေကာင္ရ”

သီဟ ေတာ္ေတာ္ေလး မူးေနၿပီထင္သည္။ သူက အရက္ကို က်ေနာ္တို႔လို အလြန္အကၽြံေသာက္သူ မဟုတ္၊ ခု ဘာမွပင္ မေသာက္ရေသး မူးေနၿပီ။

“ဘာလဲ … မင္းက ငါ မူးေနၿပီထင္လို႔လား၊ မမူးေသးပါဘူးကြ၊ ငါ တကယ္ေျပာေနတာ။ ေနာက္ေန႔က် စက္ရံုမႉးကုိ ငါ သြားေျပာမလို႔”

“ဘာ … ဘာသြားေျပာမွာလဲဟ”

“ငါ ဓာတ္္ခြဲခန္း အရာရွိ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကိုရာထူးခ်ေပးပါ လို႔”

“ေဟ … မင္းပဲ ဒီအလုပ္ကို အရမ္းဂုဏ္ယူတယ္ဆို။ ဓာတ္ခြဲခန္းဆိုတာ ေရနံခ်က္စက္ရံုရဲ႕ တကယ့္ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ ေနရာ တခုဆို၊ ေနာက္ၿပီး … မင္းအလုပ္ကမွ တကယ္ ဂုဏ္ရွိတာပါကြာ”

“ဂုဏ္ရွိတာ … ဟုတ္လား၊ မင္းမွားေနၿပီ သူငယ္ခ်င္း … ငါ့သားက ေျပာတယ္ကြ …”

“ငါ့သမီးနဲ႔တူတူ မူႀကိဳတက္ေနတဲ့ ေကာင္လား”

“ေအးေလ … ငါ့ အဲ့တေကာင္ပဲ ရွိတာဥစၥာ။ ငါ့သားက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ေဖေဖတဲ့ … သားကို ေမြးေန႔လုပ္ေပးပါတဲ့၊ ဝတ္မႈံၾကည္လင္လို ေမြးေန႔လုပ္ေပးပါ တဲ့၊ အဲဒါ ၾကည္လင့္သမီးေလ။ ကိတ္မုန္႔အႀကီးႀကီးကို ဖေရာင္းတိုင္မႈတ္ၿပီး သားတို႔ကို ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လည္း ေကၽြးတယ္၊ အေအးဘူးလည္း ေဝတယ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြလည္း ေဝတယ္တဲ့။ ဓာတ္ပံုေတြလည္းရိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာမေတြကိုလည္း လက္ေဆာင္ ေပးတယ္တဲ့၊ ဆရာမေတြကလည္း လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးတယ္တဲ့”

“ေအးေလကြာ၊ ငါ့သမီး ခ်စ္စုမကိုလည္း အဲလိုပဲ ေက်ာင္းမွာ ေမြးေန႔လုပ္ေပးေသးတာပဲဟာ။ မင္းလည္း သားကို လုပ္ေပးလိုက္ေပါ့။ ေက်ာင္းကိုပဲ အပ္လိုက္ မင္းဘာမွ လုပ္စရာမလိုဘူး၊ အလုပ္ၿငိမ္းပဲ”

“ေမးၿပီးၿပီ … အၿပီးအစီး ငါးေသာင္းက်မယ္တဲ့”

“ေအးေလ … ငါးေသာင္း .. တန္တာေပါ့”

“မင္းသိလား … အဲဒါ ငါ့လစာရဲ႕ တဝက္ေက်ာ္တယ္ကြ”

“ဟာ … ငါ့ လစာဆို ၅ ေသာင္းေတာင္ မျပည့္ဘူး”

“ေအး … အဲဒီမူႀကိဳက ကေလးမိဘေတြ အားလံုးရဲ႕ လစာ ၅ ေသာင္းမျပည့္ဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကေလးေတြ အားလံုး ေမြးေန႔လုပ္ႏုိင္တယ္၊ မင္းသိလား”


သိတာေပါ့ … အဲဒီကေလးမိဘေတြ အားလံုး ေရနံခ်က္စက္ရံုက ျမက္ခုတ္၊ ေတာက္တိုမယ္ရ၊ ဖိုမင္လက္ေထာက္၊ စက္သမား လက္ေထာက္ဆိုတဲ့ အီရက္သူေဌးေတြပဲဟာ။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္ကေတာ့ ထုတ္မေျပာရဲ၊ သီဟ စိတ္တိုေနၿပီ။


သီဟ တြက္ခ်က္ျပေနသည္က က်ေနာ္ ၁၀ တန္းတုန္းက နားမလည္ခဲ့ေသာ သခၤ်ာသစ္ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ ဆင္ေနသလား မသိ … ။ လစာ တသိန္းနည္းပါးရသည့္ အရာရွိတေယာက္ႏွင့္ လစာ ၅ ေသာင္းေအာက္သာရေသာ ဝန္ထမ္းတေယာက္တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ လစာ ၅ ေသာင္းေအာက္ရေသာ ဝန္ထမ္းက ၅ ေသာင္းတန္ေမြးေန႔ပြဲကို က်င္းပႏုိင္ရသနည္း … ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို စိတ္ထဲကပဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ထုတ္ေနမိသည္။


“မိေမာ္ကလည္း ေျပာတယ္ကြ၊ ေငြရွိရင္ ဂုဏ္ရွိတယ္ ဆိုတာ ရွင္သိၿပီမဟုတ္လားတဲ့၊ အရာရွိ ျဖစ္ေနၿပီး သားကို ေမြးေန႔ေလးမွ လုပ္မေပးႏုိင္ရင္ ရွင့္ကိုယ္ရွင္ ဂုဏ္ယူစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး၊ က်မ အရာရိွကေတာ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး … တဲ့၊ သူ မလြန္ဘူးကြ”


ဘီယာဖန္ခြက္ကို “ဒုန္း” ခနဲ ေဆာင့္ခ်ရင္း အံႀကိတ္ကာ “ငါ … အလုပ္ေနရာ ေျပာင္းေတာ့မယ္ကြာ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္နာတယ္” ဟု သီဟ နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာလာသည္။ က်ေနာ္က အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုသိသူ …။ ေျမပဲေလွာ္ တေစ့၊ ႏွစ္ေစ့ ေကာက္ယူဝါးရင္း “စဥ္းစားပါဦးကြာ” ဟုသာ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ ဒီထက္လည္း က်ေနာ္ မေျပာတတ္။ အျဖစ္အပ်က္က ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ မရယ္ရဲ … သီဟက မူးေနၿပီ။ ရယ္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္။ က်ေနာ္လည္း အနည္းငယ္ ရီေဝေဝ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္သည္။

6 comments:

NangNyi said...

အဟင့္.. ရယ္စရာမေကာင္းဘူး ..

Andy said...

ရီစရာေရးတာမွ မဟုတ္တာ။ ပိန္းခ်က္

Anonymous said...

ကြန္ျမဴနစ္စံနစ္ ဘယ္ေအာင္ျမင္မလဲ .. ဟီးဟီး
လူေတြက ဆီခ်က္ေနတာခ်ည္းပဲကိုး အမရ .. ဟားဟား

NangNyi said...

နင္မွပိန္းတာ ေအာင္ဒီကန္ရဲ႕.. သီဟက ရယ္စရာေျပာေနတာတဲ့..

သီဟသစ္ said...

နီညန္းကုိ ေထာက္ခံသြား၏..
:D

မတူးတူးသာေရ

ဘဝထဲက အမွန္တရားေတြကုိ ရသေတြ ပါေအာင္ ေရးထားတာကုိ ဖတ္ရလုိ႔ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ


ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ

ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္

SHWE ZIN U said...

ဒါျမန္မာျပည္ပါ