Wordpress Themes

ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာမေရးေပမယ့္ ကဗ်ာေရးႏုိင္သူေတြကို ေလးစားပါတယ္။ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆိုလို႔ တခါမွ မတင္ဖူးပါဘူး (ကိုယ္တုိင္လည္း ေရးမွ မေရးတာဘဲေလ :) သို႔ေသာ္ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တက္ဂ္ကေလးတခု ေရးဖူးတယ္ .. ၿပီးေတာ့ အမွတ္တရ စာမ်က္ႏွာတခုမွာ ငယ္ငယ္က ရြတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ျပန္ေရးျပ ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ ကဗ်ာမေရးေပမယ့္ ကဗ်ာကိုခ်စ္ပါတယ္။ ခု က်မ ကဗ်ာ တပုဒ္ တင္ပါမယ္။ က်မေရးတဲ့ ကဗ်ာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အစ္ကိုတေယာက္ ေရးတဲ့ကဗ်ာပါ။ ကဗ်ာ ဆိုတာထက္ သူ႔ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၿပီး ဝတၳဳတို တပုဒ္လို ခံစားမိသြားလို႔ ဘေလာ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ျပန္လည္ ေဝမွ်ခ်င္တာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္တာပါ။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့လည္း မရွိေသးတာေၾကာင့္ ပါပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး .... ။

လြမ္းေနသူ

ငါ့အရိပ္မွာခို
ငါ့အသီးခ်ိဳစား
ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး
ငွက္ကေလးမ်ားကို ... လြမ္းတယ္။

အပူေတာက
အေမာလြန္ခရီးသြားေတြကို
တဒဂၤ ရင္ဝေအးျမေစခဲ့တဲ့
ေရခ်မ္းစဥ္ကေလးကို လြမ္းတယ္။

တိုင္ေတြကယိုင္
အမိုးလည္းမခိုင္ေတာ့ေပမယ့္
လာသမွ်လူကိုႀကိဳဆို
ဇရပ္အိုကို လြမ္းတယ္။

သပိတ္ပိုက္ ကိုရင္ငယ္
ရြာလယ္ကိုဆြမ္းခံႂကြေတာ့
ေမာင္ေက်ာင္းသားက ဗ်ပ္ကိုထမ္း
“ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕” လို႔ ေအာ္သံကိုလြမ္းတယ္။

မနက္ဆိုရြာကထြက္
ညေနဖက္ ရြာျပန္ဝင္
ႏြားတအုပ္ကို ေန႔စဥ္ေက်ာင္းတဲ့
“ကဖိုးေကာင္း” ရဲ႕ ပုေလြသံကို လြမ္းတယ္။

ရြာေဘးနားမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့
သဲေခ်ာင္းထဲက လက္ယက္တြင္း
ေရခပ္ဆင္းတဲ့ လံုေမပ်ိဳတို႔
ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္ ဆိုၾကတာကို လြမ္းတယ္။

ဖန္ခုန္ထုတ္စည္း
ကစားနည္းကစံု
ရြာထဲက ကေလးတၿပံဳ
ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပံုကို လြမ္းတယ္။

(အထူးသျဖင့္ေတာ့ေလ .... )

တႏွစ္မွာတခါ
တို႔႐ိုးရာ အေမြအျဖစ္
ႏႊဲေပ်ာ္ ရြာလံုးကၽြတ္
ကဆုန္လရဲ႕ ပြဲေတာ္ကို လြမ္းတယ္။

ဘုရား ... ဘုရား ...
တကယ့္ကုိ မယံုႏိုင္စရာႀကီးပါလား
ဘယ္လို ၾကမၼာမ်ိဳးနဲ႔မ်ား
ငါတိုးခဲ့ရတာပါလိမ့္

ခုေတာ့ငါ
ေရျခားေျမျခားတိုင္းတပါးမွာ
ေရသစ္ေျမသစ္ ဘဝသစ္မွာ
အေဆာင္အေယာင္ေတြမွာ ေယာင္ျခာျခာ
အလြမ္းေတြနဲ႔သာ ေနရေတာ့တယ္။ ။

(တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ ရြာထိပ္ကေညာင္ပင္ႀကီးသို႔ ...)
ကိုကိုညိဳညိဳ

က်မတို႔ ျမန္မာျပည္က ေညာင္ပင္ႀကီးေတြ ခမ်ာ အျမစ္ကေနႏုတ္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ကို ေရာင္းစားခံေနရ ရွာတယ္။ လူကုန္ကူးသလိုပဲ ေညာင္ကုန္ကူးခံေနရတယ္ဆိုပါေတာ့။