အမွတ္တရရက္စြဲမ်ား ၁
က်မက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒိုင္ယာရီေရးတာ ဝါသနာမပါခဲ့ဘူး။ နည္းနည္း စာေတြဖတ္တတ္ လာခ်ိန္ .. စာေရးဆရာ ပိုး ဝင္လာခ်ိန္မွာ ဘယ္သူလည္း မသိ ေျပာတာမွတ္သားမိတယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူက ဒိုင္ရာရီမေရးဘူးတဲ့ (ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ) ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ သက္သာၿပီ ဆိုၿပီး အဲဒီစကားကို အတည္ယူပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာအခက္အခဲ ျဖစ္လာလဲ ဆိုေတာ့ တကယ္အေရးႀကီးတဲ့ ေန႔စြဲေတြ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ေမ့ေရာ။ အဲေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ ပညာတခု ရတယ္။ ေၾသာ စာေရးစရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူ ဒိုင္ယာရီမေရးဘူး ဆိုတာ ဟုတ္မွာပဲလို႔။ ဘာလို႔ ဆိုေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ မွတ္မိတာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ေရာေမႊ ... ပိုေကာင္းေရာ။ အဲမွာ မွတ္မိတဲ့သူေတြက ဟဲ့ဟိုေနရာက ဟိုလိုမဟုတ္ဘူးေလ ဆိုရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ... ဒါက ဝတၳဳေလ ... လို႔ ျပန္ေျပာ .. ဟန္ကိုက်ေနတာ။ အင္း တူးတူးသာရဲ႕ ထံုးစံ ေခ်ာ္ေတာေငါ့လိုက္ဦးမယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ကို ၄ အထိေရးထားၿပီးၿပီ ... ဒါႀကီးပဲ ဆက္တိုက္ မေရးခ်င္ ေသးဘူး။ စာဖတ္တဲ့သူလည္း ပ်င္းမွာေပါ့ (က်မနဲ႔ ႏႈိင္းၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ပါ)။ က်မက အိပ္ရာထဲမွာ စာတအုပ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ တအုပ္၊ အိမ္သာထဲမွာ တအုပ္ .. အင္တာနက္ထဲမွာ တအုပ္ ... အဲလို ဖတ္လက္စေတြ ထားတာေလ။ အဲလိုပဲ က်မဘေလာ့ကို ဝင္လာတဲ့သူေတြလည္း တခုထဲကို ဖတ္မေနရေအာင္။ ဟိုဟာေလးေပးရင္း ဒီဟာေလးေပး ... အဲလိုလုပ္ခ်င္စိတ္ ေပၚမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ေလးကို အမွတ္တရ ေန႔စြဲမ်ား ဆိုတဲ့ေလဘယ္ေလးနဲ႔ ေရးပါမယ္။ ဒီေတာ့ ဒိုင္ယာရီကိစၥ ဆက္ မယ္။ ဒိုင္ယာရီ မေရးထားတဲ့အတြက္ ေန႔စြဲေတြ မမွတ္မိ .. သို႔ေသာ္ ... က်မမွတ္မိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ကေလးေတြကို ေရးပါမယ္ (ဆိုလိုတာက ေရးခ်င္တာေတြပဲေရးၿပီး မေရးခ်င္တာေတြ မေရးဘူးလို႔ ေျပာတာ :P)
အျပစ္မသိေသးတဲ့ ကိုဖိုးတုတ္ဘဝ
အေမကေတာ့ က်မအစ္ကိုရဲ႕ ၄ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ က်င္းပေနတုန္းမွာ ဗိုက္နာတာလို႔ ေျပာတာပဲ။ အစ္ကိုက ၾသဂုတ္ ၂၆၊ က်မက ၾသဂုတ္ ၂၈ .. ခုႏွစ္ကေတာ့ ၁၉၇၁ (ရက္ပ္ဆိုေနတာ မဟုတ္ပါ)။ အစ္ကိုက စေနသား၊ က်မလည္း စေနသမီး။ အိမ္မွာ စေန ၃ ေယာက္။ အေမကလည္း စေနေလ။ က်မအစ္ကိုနာမည္က မင္းထြဋ္ဦး တဲ့ အဲဒီေတာ့ က်မရဲ႕ နာမည္ကုိ အေဖက တူးတူးသာလို႔ မွည့္တယ္။ ဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူးေနာ္ :P။
ဒီလိုပါ အေဖျပန္ေျပာျပတာပဲ။ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလး နာမည္ေတြကို မွည့္ရင္ စႏၵာ၊ သီတာ၊ မာလာ၊ သူဇာ ... အဲလို .. နတ္သမီးနာမည္ ဆန္ဆန္ မွည့္ၾကတယ္။ က်မထက္ ၃ လပဲႀကီးတဲ့ အစ္မဝမ္းကြဲ နာမည္က နီလာႏိုင္ တဲ့။ သူတို႔ညီအစ္မေတြက မဥၹဴႏိုင္ တို႔ စႏၵာႏိုင္တို႔ေပါ့။ အဲလိုေတြ ေပးေနၾကေတာ့ အေဖက သမီးမိန္းကေလး က်မလည္း ေမြးလာေရာ ... ကာတြန္းဆရာပီပီ ေတြးတယ္။ ဒီေလာက္ အႏု၊ အရြ၊ အလွ အပေလးေတြ ေပးေနတာကိုလည္း နည္းနည္းသေရာ္ခ်င္စိတ္က ျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ တူးတူး ဆိုတဲ့ .. နာမည္ကို စဥ္းစားလိုက္ေရာ။ ေနာက္က သာ ကေတာ့ အေဖ့အေဖ နဲ႔ အေမ့အဘိုးဆီက ယူတာ။ ဦးသာေအာင္နဲ႔၊ ဦးသာဒင္ပါ။ အဲ့မွာ တူးတူးသာဆိုၿပီး ျဖစ္ကေရာ။
အေဖ့မွာ သမီးမိန္းကေလးကို ဒီလို ေပါက္ကရ နာမည္ေပးရပါမလားဆိုၿပီး ... ဝိုင္းဝန္း ပစ္တင္ မာန္မဲျခင္း ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ ေက်းဇူးတင္တယ္။ အရြယ္ေရာက္ ေတာ့ စာေရးမယ္လည္းလုပ္ေရာ ကေလာင္နာမည္ကို ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားရေတာ့ဘူး။ အေဖေပးတဲ့ နာမည္ရင္းနဲ႔ပဲ အဆင္ေျပေနေရာ။
ဒါေတြက အေမတို႔ အေဖတို႔ေျပာျပတာ။ ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ကို က်မဘာသာ မွတ္မိတာ ကေတာ့ ၄ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္က က်မတို႔လမ္းထိပ္က ဇာတ္စင္ႀကီးနားမွာ အဲဒီဇာတ္စင္ေပၚ မတက္ရလို႔ ထြန္႔ထြန္႔လူး ေအာ္ငို ေနတာပါ။ အေဖက က်မကိုခ်ီထားတယ္။ က်မက အဲဒီစင္ေပၚ အတင္း တက္ခ်င္ေနတယ္။ ဘာလို႔ ဆိုေတာ့ အဲဒီ စင္ႀကီးေပၚမွာ က်မထက္ ႀကီးတဲ့ အစ္ကို အစ္မေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ မိုက္က႐ို ဖုန္းေရွ႕မွာ ကဗ်ာထြက္ထြက္ ရြတ္ေနၾကတာေလ။ က်မအစ္ကိုလည္း ပါတယ္။ က်မလည္း ရြတ္ခ်င္တာေပါ့။
က်မ ငိုလြန္းမက ငိုေတာ့ အေဖက က်မကို စင္ေပၚတင္ေပးလိုက္တယ္။ က်မက ေတာက္တက္ ေတာက္တက္နဲ႔ မိုက္က႐ိုဖုန္းေရွ႕ သြားရပ္ ... လူႀကီးတေယာက္က မိုက္ကို က်မအရပ္နဲ႔ မွီေအာင္ ညိႇိေပးတယ္။ အဲဒီမွာ က်မက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို စရြတ္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကို အေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီေန႔ထိ အလြတ္ရေနေသးတယ္။ ကဗ်ာေလးကို ဘယ္သူေရးလည္း က်မမသိပါ ဘူး။ က်မရဲ႕ မူႀကိဳဆရာမ သင္ေပးတာပါ။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “ၾကယ္ကေလး” တဲ့ ...။
ၾကယ္ကေလး
ေမေမ ေမေမ ညကေလ
သမီးႏိုးလို႔ေန
ႏိုးေနအိမ္ထဲ ေမွာင္မည္းမည္း
သမီး တေယာက္တည္း
တေယာက္တည္းမို႔ ပ်င္းလွတယ္
ၾကယ္ကေလးေတြ ဆင္းခဲ့ကြယ္
ဆင္းမယ္ဆိုမွ တလက္လက္
ၾကယ္ကေလး မိုးကသက္
ျခင္ေထာင္ေဘးက ဇာနားမွာ
ဟိုပ်ံ သည္ဝဲကာ
ျခင္ေထာင္ဇာမွာ သူလာနား
သမီး အိပ္ေပ်ာ္သြား ... ။ ။
ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီကဗ်ာေလးကို က်မသိပ္ခ်စ္တာပဲ။ ကေလးေလးတေယာက္ စိတ္ကူးယဥ္တာကို ေရးျပထားတာ။ ကေလးရဲ႕စိတ္ကူးေလးက ဘယ္ေလာက္လွလဲေနာ္။ သူ႔အေတြးထဲမွာ တေရးႏိုးခ်ိန္ ၾကယ္ကေလးကို ဆင္းခဲ့ပါလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ၾကယ္ကေလးက တကယ္ပဲ ဆင္းလာခဲ့တာ။ က်မအထင္ေတာ့ ၾကယ္ကေလးကို သူ တကယ္ျမင္ပံုရပါတယ္။ ပိုးစုန္းၾကဴးကေလး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ၾကယ္ကေလးပဲေလ။ ခု ႀကီးလာေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴး ေလးေတြ ျမင္တိုင္း အဲဒီကဗ်ာေလးကို သတိရမိတယ္။
အဲဒီကဗ်ာေလးကို မ်က္ရည္ မေျခာက္ တေျခာက္နဲ႔ ရြတ္ဆိုခဲ့ၿပီး အဲဒီေန႔က ကဗ်ာရြတ္ဆို ၿပိဳင္ပြဲမွာ က်မ ပထမ ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက က်မတို႔ ရပ္ကြက္ရဲ႕ စာဆိုေတာ္ေန႔ အခန္းအနားတဲ့။ ကဗ်ာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲတို႔ အကၿပိဳင္ပြဲတို႔ ပါပါတယ္။ အစ္ကိုက မင္းသားကနဲ႔ ၿမိဳင္ထ ႏွစ္ပါးသြား ဝင္ၿပိဳင္ပါ တယ္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အဆင့္ ဆိုၿပီးခဲြထားလို႔ မူႀကိဳအဆင့္ မပါပါဘူး။ က်မက အတင္းၿပိဳင္ခ်င္လြန္းလို႔ အေဖက စင္ေပၚတင္လိုက္တာ (အဲဒီအရြယ္ကတည္းက စင္ေပၚတက္ခ်င္ မိုက္ခဲခ်င္တာေလ :P)
အဲဒီေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်မက ဓာတ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ျပန္သိရတယ္။ အဲဒီေန႔က စာေပေဟာ ေျပာပြဲမွာ ... ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏၰ နဲ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳတို႔ ပါတယ္ ဆိုတာ ေနာက္မွ ဓာတ္ပံုေတြ အရ က်မသိခဲ့ရတယ္။
ေမေမ့ရဲ႕ အဆိုအရ က်မက ငယ္ငယ္က ခပ္ေအးေအး ေနတတ္ေပမယ့္ (ခုႀကီးေတာ့ အဲလိုေျပာရင္ သယ္ရင္းေတြက ရီတာပဲ) စင္ေပၚတက္ရဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေၾကာက္ဘူးတဲ့။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ တာ တို႔ သီခ်င္းဆိုတာတို႔ လုပ္ဖို႔ဆို က်မလို႔ မထင္ရေအာင္၊ လူႀကီးေတြ အံ့ၾသေအာင္ အၿမဲလုပ္တယ္ တဲ့။
၃ တန္းတုန္းကလည္း ေက်ာင္းကပြဲမွာ ယိမ္း သံုးေလးခုထဲ က်မပါတယ္။ အဲဒီမွာ ယိမ္းတိုက္နားေတာ့ က်မတို႔ကို အကသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ႕ သမီး မမႀကီးကေမးတယ္။ ေတး သ႐ုပ္ေဖာ္ တခု တင္ခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာ မင္းသမီးေနရာက ကမယ့္သူေတာ့ရွိတယ္ ... လူပ်က္လုပ္ဖို႔ လုိတယ္တဲ့။ အားလံုးမိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ လူပ်က္ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူးေလ။ အဲ့မွာ က်မက “သမီး လုပ္မယ္” လို႔ ထေျပာေတာ့ မမႀကီးေကာ ဆရာမေတြေကာ အံ့ၾသလိုက္ၾကတာ ဆိုတာ။
က်မက အတန္းထဲမွာလည္း မလႈပ္မေျခာက္၊ ခပ္ေအးေအး၊ စကားကနည္းနည္း၊ သူမ်ားရန္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မပါ၊ က်မအစ္မဝမ္းကြဲ ၂ ေယာက္ရန္ျဖစ္ၾကရင္ က်မက ဘယ္သူ႔ဘက္လိုက္ရမွန္း မသိ။ တေယာက္က “တူး သူ႔ကိုမေခၚနဲ႔” ဆိုရင္ “အင္း” ေနာက္တေယာက္က “တူးေနာ္ သူနဲ႔မေခၚနဲ႔သိလား” ဆိုလည္း “အင္း” အဲလိုေနတဲ့သူဆိုတာ ဆရာမေတြက သိတာကိုး။
အဲဒီေတးသ႐ုပ္ေဖာ္သီခ်င္းက “မုန္႔ဆီေၾကာ္” တဲ့။ ေမဆြိ ဆိုတယ္ ထင္တာပဲ။ စစခ်င္း မုန္႔ဆီေၾကာ္ သည္ကေလးက ဗန္းေလးနဲ႔ သူ႔မုန္႔ဆီေၾကာ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကၽြပ္ေၾကာင္း၊ ပူေၾကာင္း ဆိုေန ... ၿပီးေတာ့ တီးလုံးလာ၊ ၿပီးတာနဲ႔ လူပ်က္က “အစ္ကိုေရာက္ၿပီေနာ္ အပ်ိဳေပါက္ ခင္ေက်ာ္ေရ႕” ဆိုၿပီး ေျပးဝင္လာရတာ။ အဲဒီ လူပ်က္ဝင္လာကတည္းက ပရိသတ္က ရီတာေလ။ သူ႔နာမည္က ကိုဖိုးတုတ္တဲ့။
“ကိုဖိုးတုတ္”
“ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ႕”
“က်မ္းမာပါရဲ႕လားေနာ္”
“ကိုဖိုးတုတ္”
“ဗ်ာဗ်ာဗ်ာ”
“ခ်မ္းသာ ပါရဲ႕လားေနာ္”
“ႏွမေလးရဲ႕ ေမတၱာမ်ားေၾကာင့္ က်မ္းမာပါရဲ႕ ခ်မ္းသာ ပါရဲ႕ေနာ္”
အဲဒီလို အျပန္အလွန္ေျပာၾကတဲ့ ေနရာမွာ က်မက ကိုဖိုးတုတ္အျဖစ္ ပရိတ္သတ္ေတြရီေအာင္ ကိုးယိုးကားယားေတြ လုပ္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးဆီက အခ်စ္ကိုေတာင္း ... ေကာင္မေလးက မုန္႔ဆီေၾကာ္ ပူပူႀကီးကို ပါးစပ္ထဲ လာထည့္လို႔ လွ်ာအပူေလာင္သြားတာေတြ။ တီးလံုး လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေစ်းေရာင္းသြားေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို လိုက္ေခ်ာင္းတာေတြ .... အဲဒါေတြကို ပရိသတ္ေတြ ရယ္ေအာင္ လုပ္ျပႏိုင္ေတာ့ ေအာက္က ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာမေတြဆိုတာ က်မကို ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသ ကုန္ၾကတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဘာသံမွ မထြက္တဲ့ ေကာင္မေလးက ဘယ္လိုပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ တကယ့္ စြာေတးေတြ နာမည္ႀကီးေတြေတာင္ မလုပ္ရဲတဲ့ အလုပ္ကို က်မက လုပ္ျပခဲ့တာကိုး။
အဲဒီက စလုိ႔ က်မလည္း “ကုိဖိုးတုတ္” ဆိုတဲ့ နာမည္ တြင္ေရာပဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္း ေရာက္တဲ့ထိ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးေတြက “ကိုဖိုးတုတ္” ဆိုၿပီး စၾကတယ္ ..။ က်မကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ လမ္းဟိုဘက္ထိပ္ သည္ဘက္ထိပ္ လည္း “ကိုဖိုးတုတ္ .. ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ” လို႔ လွမ္းလွမ္း ေအာ္ၾကတယ္။
အဲဒီမုန္႔ဆီေၾကာ္သည္ သီခ်င္းကို ခု မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တပိုင္းတစပဲသိေတာ့တာ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ သည္လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနာမည္ကေတာ့ ခင္ေႏြဦး တဲ့ ခုထိ သန္လ်င္မွာ ရွိေသးတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းေလး နာမည္ကေတာ့ ထန္းႏွစ္ပင္ မူလတန္းေက်ာင္းပါ။
လြယ္အိတ္ အစိမ္းေလးထဲမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံေလးေတြထည့္လြယ္ၿပီး မုန္႔ဖိုး တမတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လို႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ မူလတန္းေန႔ရက္ေတြက သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ခုေခတ္ မူလတန္း ေက်ာင္းသားေတြလို က်ဴရွင္မတက္ရဘူး .. ခုေခတ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားေတြလို စာကို အတင္းကာေရာ မက်က္ရဘူး။
ခုေခတ္ မူလတန္း ကေလးေတြလိုေတာ့ ကာတြန္းကားဒီဗီဒီတို႔ ကြန္ပ်ဴတာတို႔ ဂိမ္းတို႔ ဆိုတာေတြ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔မွာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြရွိတယ္၊ အဂၤါၿဂိဳဟ္တို႔၊ ဖုိးဝတို႔ ရွိတယ္၊ ဖိုးဆိတ္ျဖဴတို႔၊ စံပ မယ္ခတို႔၊ ဦးစိတ္တို ေမ်ာက္ညိဳတို႔ ရွိတယ္၊ လြပ္လြပ္ လပ္လပ္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားဖို႔ ၿခံဝင္းက်ယ္ေတြရွိတယ္၊ ထုတ္စီးတိုး၊ ကိုကိုးတိုး၊ ကုလားမစည္း .... အဲလို ကစားနည္း ေပါင္းစံု ရွိတယ္။ မယ္လမင္းပါတဲ့ တ႐ုပ္ကလာတဲ့ မုန္႔ေတြ မရွိဘူး။ ၁၀ ျပာဖိုးဆို ကန္ေတာ့အႀကီးႀကီးနဲ႔အမ်ားႀကီးရတဲ့ ပဲေလွာ္မ်ိဳးစံုရွိတယ္။ ၿခံထဲမွာ ဇီးသီးနဲ႔ မာလကာသီးေတြရွိတယ္။
အျပစ္မသိေသးတဲ့ ကိုဖိုးတုတ္ဘဝ
အေမကေတာ့ က်မအစ္ကိုရဲ႕ ၄ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ က်င္းပေနတုန္းမွာ ဗိုက္နာတာလို႔ ေျပာတာပဲ။ အစ္ကိုက ၾသဂုတ္ ၂၆၊ က်မက ၾသဂုတ္ ၂၈ .. ခုႏွစ္ကေတာ့ ၁၉၇၁ (ရက္ပ္ဆိုေနတာ မဟုတ္ပါ)။ အစ္ကိုက စေနသား၊ က်မလည္း စေနသမီး။ အိမ္မွာ စေန ၃ ေယာက္။ အေမကလည္း စေနေလ။ က်မအစ္ကိုနာမည္က မင္းထြဋ္ဦး တဲ့ အဲဒီေတာ့ က်မရဲ႕ နာမည္ကုိ အေဖက တူးတူးသာလို႔ မွည့္တယ္။ ဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူးေနာ္ :P။
ဒီလိုပါ အေဖျပန္ေျပာျပတာပဲ။ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလး နာမည္ေတြကို မွည့္ရင္ စႏၵာ၊ သီတာ၊ မာလာ၊ သူဇာ ... အဲလို .. နတ္သမီးနာမည္ ဆန္ဆန္ မွည့္ၾကတယ္။ က်မထက္ ၃ လပဲႀကီးတဲ့ အစ္မဝမ္းကြဲ နာမည္က နီလာႏိုင္ တဲ့။ သူတို႔ညီအစ္မေတြက မဥၹဴႏိုင္ တို႔ စႏၵာႏိုင္တို႔ေပါ့။ အဲလိုေတြ ေပးေနၾကေတာ့ အေဖက သမီးမိန္းကေလး က်မလည္း ေမြးလာေရာ ... ကာတြန္းဆရာပီပီ ေတြးတယ္။ ဒီေလာက္ အႏု၊ အရြ၊ အလွ အပေလးေတြ ေပးေနတာကိုလည္း နည္းနည္းသေရာ္ခ်င္စိတ္က ျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ တူးတူး ဆိုတဲ့ .. နာမည္ကို စဥ္းစားလိုက္ေရာ။ ေနာက္က သာ ကေတာ့ အေဖ့အေဖ နဲ႔ အေမ့အဘိုးဆီက ယူတာ။ ဦးသာေအာင္နဲ႔၊ ဦးသာဒင္ပါ။ အဲ့မွာ တူးတူးသာဆိုၿပီး ျဖစ္ကေရာ။
အေဖ့မွာ သမီးမိန္းကေလးကို ဒီလို ေပါက္ကရ နာမည္ေပးရပါမလားဆိုၿပီး ... ဝိုင္းဝန္း ပစ္တင္ မာန္မဲျခင္း ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ ေက်းဇူးတင္တယ္။ အရြယ္ေရာက္ ေတာ့ စာေရးမယ္လည္းလုပ္ေရာ ကေလာင္နာမည္ကို ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားရေတာ့ဘူး။ အေဖေပးတဲ့ နာမည္ရင္းနဲ႔ပဲ အဆင္ေျပေနေရာ။
ဒါေတြက အေမတို႔ အေဖတို႔ေျပာျပတာ။ ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ကို က်မဘာသာ မွတ္မိတာ ကေတာ့ ၄ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္က က်မတို႔လမ္းထိပ္က ဇာတ္စင္ႀကီးနားမွာ အဲဒီဇာတ္စင္ေပၚ မတက္ရလို႔ ထြန္႔ထြန္႔လူး ေအာ္ငို ေနတာပါ။ အေဖက က်မကိုခ်ီထားတယ္။ က်မက အဲဒီစင္ေပၚ အတင္း တက္ခ်င္ေနတယ္။ ဘာလို႔ ဆိုေတာ့ အဲဒီ စင္ႀကီးေပၚမွာ က်မထက္ ႀကီးတဲ့ အစ္ကို အစ္မေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ မိုက္က႐ို ဖုန္းေရွ႕မွာ ကဗ်ာထြက္ထြက္ ရြတ္ေနၾကတာေလ။ က်မအစ္ကိုလည္း ပါတယ္။ က်မလည္း ရြတ္ခ်င္တာေပါ့။
က်မ ငိုလြန္းမက ငိုေတာ့ အေဖက က်မကို စင္ေပၚတင္ေပးလိုက္တယ္။ က်မက ေတာက္တက္ ေတာက္တက္နဲ႔ မိုက္က႐ိုဖုန္းေရွ႕ သြားရပ္ ... လူႀကီးတေယာက္က မိုက္ကို က်မအရပ္နဲ႔ မွီေအာင္ ညိႇိေပးတယ္။ အဲဒီမွာ က်မက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို စရြတ္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကို အေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီေန႔ထိ အလြတ္ရေနေသးတယ္။ ကဗ်ာေလးကို ဘယ္သူေရးလည္း က်မမသိပါ ဘူး။ က်မရဲ႕ မူႀကိဳဆရာမ သင္ေပးတာပါ။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “ၾကယ္ကေလး” တဲ့ ...။
ၾကယ္ကေလး
ေမေမ ေမေမ ညကေလ
သမီးႏိုးလို႔ေန
ႏိုးေနအိမ္ထဲ ေမွာင္မည္းမည္း
သမီး တေယာက္တည္း
တေယာက္တည္းမို႔ ပ်င္းလွတယ္
ၾကယ္ကေလးေတြ ဆင္းခဲ့ကြယ္
ဆင္းမယ္ဆိုမွ တလက္လက္
ၾကယ္ကေလး မိုးကသက္
ျခင္ေထာင္ေဘးက ဇာနားမွာ
ဟိုပ်ံ သည္ဝဲကာ
ျခင္ေထာင္ဇာမွာ သူလာနား
သမီး အိပ္ေပ်ာ္သြား ... ။ ။
ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီကဗ်ာေလးကို က်မသိပ္ခ်စ္တာပဲ။ ကေလးေလးတေယာက္ စိတ္ကူးယဥ္တာကို ေရးျပထားတာ။ ကေလးရဲ႕စိတ္ကူးေလးက ဘယ္ေလာက္လွလဲေနာ္။ သူ႔အေတြးထဲမွာ တေရးႏိုးခ်ိန္ ၾကယ္ကေလးကို ဆင္းခဲ့ပါလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ၾကယ္ကေလးက တကယ္ပဲ ဆင္းလာခဲ့တာ။ က်မအထင္ေတာ့ ၾကယ္ကေလးကို သူ တကယ္ျမင္ပံုရပါတယ္။ ပိုးစုန္းၾကဴးကေလး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ၾကယ္ကေလးပဲေလ။ ခု ႀကီးလာေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴး ေလးေတြ ျမင္တိုင္း အဲဒီကဗ်ာေလးကို သတိရမိတယ္။
အဲဒီကဗ်ာေလးကို မ်က္ရည္ မေျခာက္ တေျခာက္နဲ႔ ရြတ္ဆိုခဲ့ၿပီး အဲဒီေန႔က ကဗ်ာရြတ္ဆို ၿပိဳင္ပြဲမွာ က်မ ပထမ ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက က်မတို႔ ရပ္ကြက္ရဲ႕ စာဆိုေတာ္ေန႔ အခန္းအနားတဲ့။ ကဗ်ာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲတို႔ အကၿပိဳင္ပြဲတို႔ ပါပါတယ္။ အစ္ကိုက မင္းသားကနဲ႔ ၿမိဳင္ထ ႏွစ္ပါးသြား ဝင္ၿပိဳင္ပါ တယ္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အဆင့္ ဆိုၿပီးခဲြထားလို႔ မူႀကိဳအဆင့္ မပါပါဘူး။ က်မက အတင္းၿပိဳင္ခ်င္လြန္းလို႔ အေဖက စင္ေပၚတင္လိုက္တာ (အဲဒီအရြယ္ကတည္းက စင္ေပၚတက္ခ်င္ မိုက္ခဲခ်င္တာေလ :P)
အဲဒီေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်မက ဓာတ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ျပန္သိရတယ္။ အဲဒီေန႔က စာေပေဟာ ေျပာပြဲမွာ ... ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏၰ နဲ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳတို႔ ပါတယ္ ဆိုတာ ေနာက္မွ ဓာတ္ပံုေတြ အရ က်မသိခဲ့ရတယ္။
ေမေမ့ရဲ႕ အဆိုအရ က်မက ငယ္ငယ္က ခပ္ေအးေအး ေနတတ္ေပမယ့္ (ခုႀကီးေတာ့ အဲလိုေျပာရင္ သယ္ရင္းေတြက ရီတာပဲ) စင္ေပၚတက္ရဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေၾကာက္ဘူးတဲ့။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာရြတ္ တာ တို႔ သီခ်င္းဆိုတာတို႔ လုပ္ဖို႔ဆို က်မလို႔ မထင္ရေအာင္၊ လူႀကီးေတြ အံ့ၾသေအာင္ အၿမဲလုပ္တယ္ တဲ့။
၃ တန္းတုန္းကလည္း ေက်ာင္းကပြဲမွာ ယိမ္း သံုးေလးခုထဲ က်မပါတယ္။ အဲဒီမွာ ယိမ္းတိုက္နားေတာ့ က်မတို႔ကို အကသင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ႕ သမီး မမႀကီးကေမးတယ္။ ေတး သ႐ုပ္ေဖာ္ တခု တင္ခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာ မင္းသမီးေနရာက ကမယ့္သူေတာ့ရွိတယ္ ... လူပ်က္လုပ္ဖို႔ လုိတယ္တဲ့။ အားလံုးမိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ လူပ်က္ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူးေလ။ အဲ့မွာ က်မက “သမီး လုပ္မယ္” လို႔ ထေျပာေတာ့ မမႀကီးေကာ ဆရာမေတြေကာ အံ့ၾသလိုက္ၾကတာ ဆိုတာ။
က်မက အတန္းထဲမွာလည္း မလႈပ္မေျခာက္၊ ခပ္ေအးေအး၊ စကားကနည္းနည္း၊ သူမ်ားရန္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မပါ၊ က်မအစ္မဝမ္းကြဲ ၂ ေယာက္ရန္ျဖစ္ၾကရင္ က်မက ဘယ္သူ႔ဘက္လိုက္ရမွန္း မသိ။ တေယာက္က “တူး သူ႔ကိုမေခၚနဲ႔” ဆိုရင္ “အင္း” ေနာက္တေယာက္က “တူးေနာ္ သူနဲ႔မေခၚနဲ႔သိလား” ဆိုလည္း “အင္း” အဲလိုေနတဲ့သူဆိုတာ ဆရာမေတြက သိတာကိုး။
အဲဒီေတးသ႐ုပ္ေဖာ္သီခ်င္းက “မုန္႔ဆီေၾကာ္” တဲ့။ ေမဆြိ ဆိုတယ္ ထင္တာပဲ။ စစခ်င္း မုန္႔ဆီေၾကာ္ သည္ကေလးက ဗန္းေလးနဲ႔ သူ႔မုန္႔ဆီေၾကာ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကၽြပ္ေၾကာင္း၊ ပူေၾကာင္း ဆိုေန ... ၿပီးေတာ့ တီးလုံးလာ၊ ၿပီးတာနဲ႔ လူပ်က္က “အစ္ကိုေရာက္ၿပီေနာ္ အပ်ိဳေပါက္ ခင္ေက်ာ္ေရ႕” ဆိုၿပီး ေျပးဝင္လာရတာ။ အဲဒီ လူပ်က္ဝင္လာကတည္းက ပရိသတ္က ရီတာေလ။ သူ႔နာမည္က ကိုဖိုးတုတ္တဲ့။
“ကိုဖိုးတုတ္”
“ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ႕”
“က်မ္းမာပါရဲ႕လားေနာ္”
“ကိုဖိုးတုတ္”
“ဗ်ာဗ်ာဗ်ာ”
“ခ်မ္းသာ ပါရဲ႕လားေနာ္”
“ႏွမေလးရဲ႕ ေမတၱာမ်ားေၾကာင့္ က်မ္းမာပါရဲ႕ ခ်မ္းသာ ပါရဲ႕ေနာ္”
အဲဒီလို အျပန္အလွန္ေျပာၾကတဲ့ ေနရာမွာ က်မက ကိုဖိုးတုတ္အျဖစ္ ပရိတ္သတ္ေတြရီေအာင္ ကိုးယိုးကားယားေတြ လုပ္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးဆီက အခ်စ္ကိုေတာင္း ... ေကာင္မေလးက မုန္႔ဆီေၾကာ္ ပူပူႀကီးကို ပါးစပ္ထဲ လာထည့္လို႔ လွ်ာအပူေလာင္သြားတာေတြ။ တီးလံုး လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေစ်းေရာင္းသြားေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို လိုက္ေခ်ာင္းတာေတြ .... အဲဒါေတြကို ပရိသတ္ေတြ ရယ္ေအာင္ လုပ္ျပႏိုင္ေတာ့ ေအာက္က ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာမေတြဆိုတာ က်မကို ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသ ကုန္ၾကတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဘာသံမွ မထြက္တဲ့ ေကာင္မေလးက ဘယ္လိုပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ တကယ့္ စြာေတးေတြ နာမည္ႀကီးေတြေတာင္ မလုပ္ရဲတဲ့ အလုပ္ကို က်မက လုပ္ျပခဲ့တာကိုး။
အဲဒီက စလုိ႔ က်မလည္း “ကုိဖိုးတုတ္” ဆိုတဲ့ နာမည္ တြင္ေရာပဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္း ေရာက္တဲ့ထိ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးေတြက “ကိုဖိုးတုတ္” ဆိုၿပီး စၾကတယ္ ..။ က်မကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ လမ္းဟိုဘက္ထိပ္ သည္ဘက္ထိပ္ လည္း “ကိုဖိုးတုတ္ .. ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ ဗ်ိဳ” လို႔ လွမ္းလွမ္း ေအာ္ၾကတယ္။
အဲဒီမုန္႔ဆီေၾကာ္သည္ သီခ်င္းကို ခု မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တပိုင္းတစပဲသိေတာ့တာ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ သည္လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနာမည္ကေတာ့ ခင္ေႏြဦး တဲ့ ခုထိ သန္လ်င္မွာ ရွိေသးတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းေလး နာမည္ကေတာ့ ထန္းႏွစ္ပင္ မူလတန္းေက်ာင္းပါ။
လြယ္အိတ္ အစိမ္းေလးထဲမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံေလးေတြထည့္လြယ္ၿပီး မုန္႔ဖိုး တမတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လို႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ မူလတန္းေန႔ရက္ေတြက သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ခုေခတ္ မူလတန္း ေက်ာင္းသားေတြလို က်ဴရွင္မတက္ရဘူး .. ခုေခတ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားေတြလို စာကို အတင္းကာေရာ မက်က္ရဘူး။
ခုေခတ္ မူလတန္း ကေလးေတြလိုေတာ့ ကာတြန္းကားဒီဗီဒီတို႔ ကြန္ပ်ဴတာတို႔ ဂိမ္းတို႔ ဆိုတာေတြ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔မွာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြရွိတယ္၊ အဂၤါၿဂိဳဟ္တို႔၊ ဖုိးဝတို႔ ရွိတယ္၊ ဖိုးဆိတ္ျဖဴတို႔၊ စံပ မယ္ခတို႔၊ ဦးစိတ္တို ေမ်ာက္ညိဳတို႔ ရွိတယ္၊ လြပ္လြပ္ လပ္လပ္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားဖို႔ ၿခံဝင္းက်ယ္ေတြရွိတယ္၊ ထုတ္စီးတိုး၊ ကိုကိုးတိုး၊ ကုလားမစည္း .... အဲလို ကစားနည္း ေပါင္းစံု ရွိတယ္။ မယ္လမင္းပါတဲ့ တ႐ုပ္ကလာတဲ့ မုန္႔ေတြ မရွိဘူး။ ၁၀ ျပာဖိုးဆို ကန္ေတာ့အႀကီးႀကီးနဲ႔အမ်ားႀကီးရတဲ့ ပဲေလွာ္မ်ိဳးစံုရွိတယ္။ ၿခံထဲမွာ ဇီးသီးနဲ႔ မာလကာသီးေတြရွိတယ္။
*
က်မတို႔မွာ မရွိတာေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေပမယ့္ ရွိတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ မရတာေတြ အမ်ားႀကီး ေပမယ့္ ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ခုေခတ္ မူလတန္းကေလးေတြ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ သခၤန္းစာေတြ ကို က်မတို႔ ေသခ်ာနားလည္ခဲ့တယ္။ ညအခါ လသာသာ ကစားမလား နားမလား ဆိုတာ ဘာလဲ က်မတို႔သိတယ္။ တက်ပ္မွာ ဆယ္ျပားေစ့ ဘယ္ႏွေစ့ရွိလဲဆိုတာ က်မတို႔သိတယ္။ (ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္သြားျပန္ၿပီ ... နားဦးမယ္ေနာ္)
Monday, November 03, 2008
|
Labels:
အမွတ္တရ
|
This entry was posted on Monday, November 03, 2008
and is filed under
အမွတ္တရ
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
လာဖတ္သြားတယ္ ကိုဖိုးတုတ္ေရ႕ း)
ေခသူမဟုတ္မွန္း ခုမွသိေတာ့တယ္- အဟဲ
အရမ္းေကာင္းတဲ႕အဓိပၸါယ္ကိုရတယ္
အခုေခတ္ကေလးေတြရဲ႔ လြတ္လပ္မူက်ေတာ့တမ်ိဳး က်မတို႕နဲ႔မတူဘူး။
ငယ္ဘ၀ကိုၿပန္ၿမင္လာတယ္ရွင္
အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ မိတ္ေဆြေတြ၊ကစားေဖာ္ေတြဆိုတာမနည္းဘူး အခုေခတ္လို ကြန္ၿပဴတာမရွိဘူး ဂိန္းေစာ့စရာမရွိဘူး
ဒါေပမဲ႕ ၀ိုင္းဖြဲ႕ကစားရၿခင္းက ဘာနဲ႕မွ မႏိုင္းႏိုင္ဘူး
တစ္မတ္ဆိုရင္ အမ်ားၾကီးစားရတယ္ေနာ္..မတူးေရ
ဒီလိုစာသားေလးေတြကိုဖတ္ရလို႕ေက်းဇူးပါဘဲ
ကိုဖိုးတုတ္ေရ
ခုေခတ္ကေလးေတြကေတာ႔ တေသာင္းမွာ ေထာင္တန္ ဘယ္ႏွစ္ရြက္ပါလဲ သိၾကတယ္၊ ညအခါ လသာသာထက္ ပါ၀ါရိန္းဂ်ား ကြန္ပ်ဴတာ ဂိမ္းေတြ သိၾကသတဲ႔။
ဆယ္ျပားေစ႔ဆိုတာ ဘာလဲ တဲ႔။
ကိုဖိုးတုတ္ေလးဘ၀ကို လြမ္းလိုက္တာ။
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ကိုဖိုးတုန္ ဘဝ း-)
အိမ္သာထဲမွာ စာဖတ္တဲ့ ကိုိုဖိုးတုတ္ႀကိးေပါ့ေနာ္။ စာကလည္း ဖတ္လို႕ေကာင္း အနံကလည္း ရွဳလို႕ ေကာင္းမွာေပါ့ေနာ္။ မသိလို႕ ေမးၾကည္႕တာပါဗ်ာ။ အဟဲ...
ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ မိုက္ကို ရန္ရွာေနတာကိုး ေအာ္ မိုက္ခဲပါဆိုမွပဲ ဟားဟား က်ေတာ္လဲ ငယ္ငယ္က ပိုက္ဆံငါးမူးရွိရင္ မုန္.၀ယ္စားလို.ရတာကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ အခုေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ျပည့္ေနမွ အျပင္သြားရဲတယ္ေလ။
ငယ္စဥ္က တခုတ္တရ ျဖစ္ရပ္ေတြ ဖတ္ရတာမို႔ ကခ်င္ေတာင္တန္းေတြ ေျပးေျပး ေတြ႔ခ်င္မိေနတာပါပဲ။
hi ko phoe toke..:D
good post sist.. i like ur blog..
I always come to read urs...
vry touching..
i am waiting to read new new..
စင္ ေပၚမွာ အပီက်ဲတဲ့ မိုက္ခဲပဲေနာ္....
ေလးစားပါတယ္ အမရယ္...
ဖတ္လုိ႕ အရမ္းေကာင္းတယ္
ကိုဖိုးတုတ္ေရ... ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕... သဘာ၀ က်က်ေလးလို႔ ခံစားရတယ္။
အစ္မေရ..အမွတ္တရ ၁ ကိုခုမွဖတ္မိတယ္။
ကဗ်ာ၀င္ၿပိဳင္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွပ္ေတြနဲ့ ျဖစ္ေနမွာပဲေနာ္..:P:P:P
အစ္မက ၄ ႏွစ္ႀကီးတယ္..ကြ်န္မတို့ သူငယ္တန္းတက္ေတာ့ တစ္ေန့ မုန့္ဖိုးငါးမူးရတယ္
မနက္မွာ တစ္မတ္တန္ စံေရႊျမင့္ဇီးထုပ္တစ္ထုပ္
ေန႕လည္မွာ မိုးသၾကားဇီးထုပ္ တစ္ထုပ္....
လြမ္းလိုက္တာ အစ္မရာ......
Post a Comment