ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ရူးၾကည့္ရေအာင္

ေရးၿပီေဟ့ ဆိုရင္ တူးတူးသာတို႔က ဂလို ရပ္လို႔မရေတာ့တာ...

ခုက ႏွစ္ကုန္ေတာ့မယ္၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ႏွစ္ကုန္ခါနီး New Year Eve မွာ ဘုရားေက်ာင္းကိုသြား ... ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ေဆာ့၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေန ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခါနီးေလာက္က်ျပန္ေတာ့ အဲလိုပဲ ဘုရားေက်ာင္းကိုသြား၊ လူငယ္ေတြ ဂိမ္းကစားတာမွာဝင္ပါ။ တႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ ဘယ္လူေတြ ဘယ္ဂလို မ်က္စိေမွာက္တယ္မသိ ကြင္း ေတာင္ ရလိုက္ေသး။ တႏွစ္တာ ကြင္းသြားရမယ့္ သူစာရင္းထဲ ထိပ္ဆံုးကို ဝင္သြားတာထင္ပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြကို မ်က္စိကစား (လူငယ္ဘဝ ျဖစ္ရပ္မွန္ေနာ္)။ ၁၁ နာရီ ထိုးခါနီးေတာ့ ဘုရားစရွစ္ခိုး။ အဲဒီမွာ သင္းအုပ္ဆရာ ေဟာမယ့္ တရားထက္ ကြာယာမွာ ဆိုမယ့္ သီခ်င္းကိုပဲ စိတ္ေရာက္ေန ....။ ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီး လက္ေထာက္ သင္းအုပ္ဆရာ သန္လ်င္ေဖသြင္က ဆုေတာင္းေတာ့မွ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အျပစ္ေတြ ကေသာကေမ်ာ ဝန္ခ်၊ ေနာက္ေတာ့ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ဘာလုပ္ပါမယ္ ညာလုပ္ပါမယ္ ကတိေတြေပး၊ ဘုရားကို ေျပာပါတယ္။

“အျပစ္၌ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့ေသာ ႏွစ္အတြက္ ဝမ္းနည္းလွ်က္ရွိပါ” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ဆို ခဲ့တာ ခု ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တူးတူးသာတုိ႔ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ကုန္လြန္လာ လိုက္တာ။ မႏွစ္ကေတာ့္ ဂ်ီတီအိုင္က သေျပေဆာင္မွာ ကုန္လြန္ခဲ့ရတဲ့ New Year အေၾကာင္း လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဝဖန္ခ်င္ေနမိတယ္။

ကိုင္း ၂၀၀၉ အတြင္းက တူးတူးသာ ဆိုသည္မွာ ... ဘာပါလိမ့္

၁။ လံုးဝ စည္းကမ္းမရွိ

ဖုန္းနံပါတ္ေတြဆို ခဏခဏ ေပ်ာက္၊ ဘယ္စာရြက္စုတ္မွာ မွတ္လုိက္မွန္းမသိ ျပန္ျပန္ေမးရ။ အလုပ္စားပြဲေပၚမွာ ဒီေန႔ထိ ပြရႈပ္ေန၊ အဲဒီ စာရြက္ေတြကို ရွင္းဖို႔ႀကိဳးစားတာလည္း အခါခါ တခါမွ မေအာင္ျမင္။

တေလာကေတာ့ အယ္ဒီတာက ဂ်ာနယ္လစ္ေကာင္းဆိုတာ .... အစခ်ီတဲ့ စာရြက္တရြက္ေပးတယ္။ အဲဒီထဲက နံပါတ္ ၁ အခ်က္က ပထမဆံုး ကိုယ့္စားပြဲေပၚက စာရြက္ စာတမ္းေတြကို ညီညီ စီထပ္ပါတဲ့။ ခုေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ၊ အဲဒီစာရြက္ေလးက ကိုယ့္ စာရြက္ပံုထဲမွာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ရွာလို႔ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။

ဒီေတာ့ ကိုယ့္ အယ္ဒီတာရဲ႕ အဆိုအရဆို ကိုယ္က ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ ဂ်ာနယ္လစ္ေကာင္းတေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေပါ့။ ဝမ္းနည္းလိုက္တာ။

၂။ စကားကို စြတ္စြတ္ေျပာတတ္တဲ့အတြက္ မိတ္ပ်က္မလိုျဖစ္၊ မိတ္ပ်က္ၿပီးျဖစ္

ကိုယ္က အေကာင္းနဲ႔ေျပာတာပဲ ဆိုတဲ့အထင္နဲ႔ ေျပာလိုက္မိတာမွာ တဘက္သား အတြက္ နာစရာေတြ ပါသြားတာမ်ိဳး။ မိတ္ပ်က္မလို ခဏခဏျဖစ္တယ္။ မိတ္ပ်က္ၿပီးျဖစ္တယ္ ဆိုတာက ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မသိလိုက္ဘဲ တဘက္သားက ကိုယ့္ကို မေခၚမေျပာျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါကိုလည္း အလိုက္မသိဘဲ သြားၿပီး အတင္းေခၚလိုေခၚ ...။ လူမႈေရး နားမလည္ဘူးပဲ ဆိုမလားမသိ။ တခါတေလ ကိုယ္က ကိုယ့္ ေမာင္ႏွမလို ညီအစ္မလို သေဘာထားၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဝဖန္မိလိုက္တာ ေျပာလိုက္မိတာကို တဘက္က စိတ္ကြက္ သြားတာကို မသိတာမ်ိဳးေတြ။

၃။ ပိုက္ဆံ နင္းကန္ရွာသေလာက္ အဖတ္မတင္

ဒါကေတာ့ ၂၀၁၀ မွာလည္း ျပင္လို႔မရေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတြက ဝင္သေလာက္ ဘယ္က ဘယ္လို ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ကုန္တယ္ဆိုတာ သံုးလို႔ေပါ့၊ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ ဝန္မခံခ်င္ျပန္။ တခါမွ မစုမိ၊ ကိုယ့္ေလာက္ဝင္ေငြမရွိသူေတြ အလံုးအခဲနဲ႔ စုမိခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေတာ့ ဒံုရင္းဒုံရင္း ဟိုတုန္းကလည္း မြဲ၊ ခုလည္း မြဲလွ်က္ပဲ။ တူးတူးသာဆိုတာ ငမြဲပါ လို႔ တံဆိပ္တပ္လို႔ရတယ္။ စီးတဲ့ေရေတာ့ရွိပါရဲ႕၊ ဆယ္တဲ့ကံသင္းက ဟိုဘက္ရြာမွာ သြားအိပ္ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။

၄။ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္

ဒါကေတာ့ ရွင္းမွာပါ။ ကိုယ္နဲ႔ အဲဂလို ေျပာေဖာ္ေျပာဖက္ေတြ ဒီစာကိုဖတ္ရင္း မ်က္ခုန္းလႈပ္ၾကပါ။ ေဖာ္ေကာင္ လုပ္ေတာ့မယ္။ ခုပဲၾကည့္ တူးတူးသာ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ကသာ အဲလို အျပစ္ေတြကို ဝန္ခံရဲတာ၊ တျခား ဘယ္သူ ဝန္ခံရဲလဲ။ ဒါ ဥပမာပဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒီလို ႀကံဳတုိင္း ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာတတ္တယ္။ မႀကံဳလည္း ႀကံဳေအာင္ လုပ္ေျပာတတ္တယ္။

၅။ ေတြေဝတာ

ခုထိကို ျပင္လို႔မရေသးတာ။ ၂၀၀၉ ထဲမွာလည္း ေတြေဝမႈေၾကာင့္ လြဲရတာေတြ အမ်ားႀကီး။ ေနာက္တခုက စာအုပ္တအုပ္စာေလာက္ကို တထိုင္ထဲ ခ်ေရးခ်င္သေလာက္ စကားနဲ႔ မေျပာျပတတ္တာ။ အဲဒါကေတာ့ အယ္ဒီတာနဲ႔ ျပႆနာခဏခဏ တက္တဲ့ ကိစၥေပါ့။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို စာနဲ႔ ေရလည္ေအာင္ ေရးျပလိုက္ ခ်င္တယ္၊ စကားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။

ကဲ ေဝဖန္ၿပီးၿပီ။ ျပင္ၾကည့္မယ္လို႔ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးတခ်က္ တူးတူးသာ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးရင္ ခ်တဲ့အတုိင္း လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္လို႔ပါ။ ဒါပါပဲ။

အာႀကီး ေသၿပီ

က်မ ေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္ၿပီး အာဆင္နယ္အေၾကာင္းမ်ားလား လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ေဘာလံုး အေၾကာင္း ဘာမွ မသိပါ။

* * *

အဘြားမိႏွင့္ဘိုးပါတို႔ သန္လ်င္ေရာက္လာခါစက သူတို႔လင္မယားကို ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ညီတဲ့၊ စံျပ လင္မယားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။ အဘြားမိက ကမာရြတ္ေဒၚသာထက္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာမ ေဟာင္း၊ အဘိုးပါက ေရွးေခတ္ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာသားေဟာင္းတဦး။ အဘြားမိ၊ အဘိုးပါ လို႔သာ ေခၚေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သူတို႔အသက္ေတြ ၅၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ က်မတို႔က ကေလးေတြကိုး။

သူတို႔မွာ သားေထာက္သမီးခံမရွိ။ အဘိုးပါရွာေဖြထားသမွ်ေလးနဲ႔ သန္လ်င္ ေက်ာင္းလမ္းမွာ ၿခံတကြက္ ဝယ္၊ အုတ္ခံ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးေကာင္းေကာင္း ေဆာက္ေနၾကတယ္။ အဘိုးပါဆီမွာ ဘီအက္စ္ေအ ဆိုင္ကယ္ႀကီးတစီးရွိတယ္။ သူတို႔အိမ္က က်မတို႔ ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္။ ဒါက ေနာက္ပိုင္း အပိုင္ဝယ္လိုက္တဲ့အိမ္။ ပထမသန္လ်င္ေရာက္ခါစက ငွားေနတဲ့ အိမ္က ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ မ်က္ေစာင္း ထိုးမွာ။ အဘိုးပါက ဘုရားေက်ာင္း ကိစၥမွန္သမွ် တတ္စြမ္းသေလာက္ ကူညီသူ၊ က်မတို႔ သင္းအုပ္ ဆရာ ေဖေဖတူးတူးက အသင္းေတာ္သူ အသင္းေတာ္သားေတြ အိမ္ လွည့္လည္ရင္ အဘိုးပါက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တာ။ အဘိုးပါက ေဖေဖတူးတူးထက္ နည္းနည္း ငယ္မယ္ ထင္တယ္။ အဘြားမိကေတာ့ အမ်ိဳးသမီး အသင္းမွာ ဦးေဆာင္သူ၊ သီခ်င္းအဆို ေကာင္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဘြားမိက ကြာယာဆိုရာမွာ ဒုတိယသံ (Alto) ဆိုေလ့ရွိတယ္။

တေန႔ေတာ့ သူတို႔ သမီးတေယာက္ကို ေမြးစားလိုက္တယ္။ ထိုသမီးနာမည္က မေအးျမင့္တဲ့။ က်မထက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးမယ္။ သူ႔ကို အားလံုးက ဘာလို႔လည္းမသိ အာႀကီးဟု ေခၚၾကတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ကလည္း အာႀကီးေပါ့။ သူကလည္း ဘုရားေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥ မွန္သမွ် မညည္းမညဴ ကူညီတတ္သူ။

အဘြားမိတို႔ သန္လ်င္ေရာက္လာၿပီး မၾကာ ... သူတို႔ ငွားေနသည့္ အိမ္ေဘးအိမ္က ကိုေပါက္စ မမီးမီးတို႔မွာ တတိယေျမာက္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ပါေရာ။ အဲဒီကိုယ္ဝန္ကို အဘြားမိနဲ႔ အဘိုးပါတို႔က ေမြးစားခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းတယ္။ ကိုေပါက္စတို႔ကလည္း သိပ္ေျပလည္သူေတြ မဟုတ္ၾက။ အဲဒါထက္ကို အဘြားတို႔ အဘိုးတို႔ကို ကိုယ့္ေသြးရင္းလို ခင္ေနၾကတာဆိုေတာ့ “ေပးပါမယ္” ဆိုၿပီး ႏႈတ္ကတိေပးလိုက္ၾကတယ္။ သားေလး ေမြးတယ္။ တကယ္လည္း ေပးလိုက္တယ္။ ေပးလိုက္တယ္ ဆိုေပမယ့္ အေဖရင္း အေမရင္းနဲ႔လည္း ေဝးကြာတာ မဟုတ္။ ဘာမွေထြေထြထူးထူး ေျပာေနစရာမလို၊ အေဖရင္းအေမရင္းက ဒါ၊ ေမြးစားအေဖအေမဆိုေပမယ့္ အေဖ အေမရင္းထက္မခ်ား ခ်စ္သူေတြက ဒါ ဆိုၿပီး ထိုသားက သိတယ္။ သူ႔နာမည္က ခ်စ္ေကာင္းတဲ့။ ဒီေတာ့ အဘိုးပါႏွင့္ အဘြားမိမွာ သားတေယာက္ သမီးတေယာက္နဲ႔ စိုေျပသြားၿပီ။ အဘိုးေကာ အဘြားပါ ဒီသမီးနဲ႔ သားကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ အာႀကီးကလည္း သူ႔ေမာင္ေလးကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ သူတို႔မိသားစုက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါပဲ။

တေန႔မွာေတာ့ အဘိုးပါ အျပင္ကေန ဆိုင္ကယ္ တဘုန္းဘုန္းႏွင့္ ျပန္လာတယ္။ မ်က္ႏွာက မေကာင္း။ အဘြားမိ က ေယာက္်ားလုပ္သူကို မ်က္ႏွာကဲ အၿမဲ ခပ္ေနသူ ဆိုေတာ့ ေမးလိုက္တယ္။

“ကိုပါ ... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး”
“မမိ ... မင္း ငါမရွိေတာ့ရင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဂရုစိုက္ပါကြာ၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ငါ့ သားေလးေပါ့။ သူက ကေလးပဲရွိေသးတာ”
“အခုလည္း ဂရုစိုက္ပါတယ္ ကိုပါရယ္။ ရွင္ကလည္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာလို႔ ဒီလိုစကားေတြ ေျပာေန ရတာလဲ”
“မဟုတ္ဘူး၊ ငါ သိေနတယ္။ ငါ့ကို ကတိေပးပါကြာ ေနာ္”
“ဟုတ္ပါၿပီ၊ ကတိေပးဆိုလည္းေပးတယ္။ ရွင္က ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ ေျပာျပ”
“ငါ ... ငါ့မ်က္လံုးတဘက္ ဝါးေနၿပီ မမိရဲ႕ ... ငါ မေနရေတာ့ဘူး ... ငါ့ကိုယ္ငါသိတယ္”
“မွန္းစမ္း ... ေအာင္မေလး ကိုပါရယ္”

အဲဒီလိုေျပာၿပီး အဘြားမိတို႔ ရီလိုက္တာမွ ခြက္ထိုးခြက္လန္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ အဘိုးပါက မ်က္စိ တဘက္ ဝါးေနမွာေပါ့။ ဆုိင္ကယ္စီးရင္ မ်က္မွန္က မွန္တဘက္ ကၽြတ္ထြက္ေနတာ သူ႔ဘာသူ သိမွ မသိဘဲ။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ထိ အဘိုးပါ မေသပါဘူး။ ခ်စ္ေကာင္းေလး ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ မွာေတာ့ အဘိုးပါ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။ အဘြားမိကေတာ့ ဒီသားနဲ႔ ဒီသမီးကိုပဲ ဖက္တြယ္ က်န္ခဲ့တာေပါ့။

ခုေတာ့ ခ်စ္ေကာင္းက လူပ်ိဳႀကီး ဖားဖားဆိုတာထက္ေတာင္ ႀကီးေနၿပီ။ ကုမၸဏီႀကီး တခုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း မိသားစုအတြက္ ဝင္ေငြရွာေပးသူေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ အာႀကီးကလည္း သူ႔ေမာင္ကို ခ်စ္လိုက္တာ သည္းသည္း လႈပ္။ သူ႔ေမာင္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် သူ႔ေမာင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိပါ အာႀကီးက ဒဏ္ခံတာ။

ခ်စ္ေကာင္းတို႔သူငယ္ခ်င္းတသိုက္က သီခ်င္းဆို ဝါသနာပါၾကတယ္။ အဘြားမိက အသက္ ၇၀ ေက်ာ္လာၿပီ ဆိုေတာ့ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာဝင္ၿပီ။ ခ်စ္ေကာင္း ညဘက္ျပန္မလာေသးရင္ အာႀကီးက ေစာင့္တယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်စ္ေကာင္းတို႔ တသိုက္ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုၾကရင္ အာႀကီးက ပက္လက္ကုလားထိုင္ တလံုးနဲ႔ ထိုင္နားေထာင္တယ္။

အာႀကီးက ေန႔ခင္းဘက္ ထမင္းဟင္း ေရာင္းတယ္၊ အိမ္ေရွ႕မွာက အထက္တန္းေက်ာင္းရွိေတာ့ ေရာင္းရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ က်မက သူတို႔ ေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္း ဝတၳဳတိုေလးေတြ ေရးဖူးတယ္။ အာႀကီးရဲ႕ အသုတ္က ေကာင္းလြန္းလို႔ က်မတို႔က အလြယ္တကူ “အာႀကီးသုတ္” သြားစားမယ္ ဆိုၿပီးေျပာတာကို မသိတဲ့သူေတြက အာႀကီးသုတ္ဆိုတာ ဘယ္လိုပါလိမ့္လို႔ ေမးရတဲ့အထိ။

ခ်စ္ေကာင္းက်ေတာ့တမ်ိဳး။ ဒီေကာင္က ေလနည္းနည္းက်ယ္တယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ လက္လြန္လြန္သြားတတ္တာပါ။ ဥပမာ က်မတို႔က ၈၈ အေရးအခင္းအေၾကာင္း စကားစပ္ ေျပာၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ အားလံုးက ၈၈ မွာ လူငယ္ အရြယ္ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီမွာ ခ်စ္ေကာင္းကလည္း ဝင္ပါတတ္တယ္။

“ဟာ ၈၈ တုန္းကဆို က်ေနာ္ကိုက လမ္းမွာ ကင္းေစာင့္တာဗ်။ ၿပီးေတာ့ ထမင္ထုပ္ေတြ လိုက္ေဝတာ” အဲဒီလို အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ ေျပာျပီဆိုရင္ ေဖာက္ခ်င္တဲ့ တေယာက္ေယာက္က “၈၈ တုန္းက မင္းက ဘယ္ အရြယ္တုန္း” လို႔ ေမးလိုက္ “၃ ႏွစ္” လို႔ျပန္ေျဖလိမ့္မယ္။ သူမ်ားေတြ ဝုိင္းရယ္ေပမယ့္ ေလွ်ာ့မယ္ေတာ့ မထင္နဲ႔။ “၃ ႏွစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ အားလံုးမွတ္မိတယ္” လုပ္ေသးတာ။

တခါလည္း ေဘာလံုးပြဲစုၾကည့္ၾကရင္း သူက အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ ... ဘယ္ပြဲလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ထားပါေတာ့ အာစင္နယ္နဲ႔ မန္ယူေပါ့ေလ။ ဥပမာ မန္ယူက ႏိုင္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့ မနက္မွာ တေယာက္က ေျပာင္းျပန္ အာဆင္နယ္ႏုိင္သြားတာ၊ ဘယ္လိုကန္လိုက္တာ၊ ဘယ္လိုဝင္သြားတာ ဆိုၿပီး သူ႔ေရွ႕မွာ ေျပာလိုက္ ... မၾကာဘူး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လည္း ေရာက္ေရာ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ အာစင္နယ္ထဲက ဘယ္သူက ဘယ္လို အႏုိင္ဂိုးကို သြင္းလိုက္တာဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနလိမ့္မယ္။ တကယ္ၾကည့္ခဲ့တဲ့သူေတြေတာင္ ငါတို႔မ်ား မွားသလား ထင္ရေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။

အဲဒီေကာင္က အဲဒီလုိ ရႊီးတတ္ေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း ခ်စ္စရာ အကြက္ေလးေတြရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကို ခင္ၾကတယ္။

အဘြားမိ အိပ္ရာထဲလဲေတာ့ အာႀကီးနဲ႔ ခ်စ္ေကာင္းပဲ မအိပ္မေနျပဳစုၾကရတာပါ။ ခ်စ္ေကာင္းဆိုရင္ အလုပ္ တဘက္နဲ႔ အေမကို ျပဳစုတာ။ အာႀကီးလည္း ထို႔အတူပဲ ... ေမြးစားသား သမီးေတြလို႔ေတာင္ မထင္ရဘူး။ တကယ္ဆို အဘိုးပါ ဆံုးကတည္းက သူတို႔မွာ ဘာဝင္ေငြမွ ရွိေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အာႀကီးနဲ႔ ခ်စ္ေကာင္းပဲ ရွာေကၽြးခဲ့တာလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။

မႏွစ္က အဘြားမိ ဆံုးတယ္။ က်မကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကေနပဲ သတင္းေမးလိုက္ႏိုင္တယ္။ အဘြားမိဆံုးၿပီ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အာႀကီးကလည္း က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလးဘက္နာေကာ၊ ႏွလံုးေရာဂါေကာ စံုေနတာပဲ။ အာႀကီးကို နားနားေနေန အလုပ္လုပ္ဖို႔ က်မေတာင္ အႀကံေပးဖူးတယ္။ အာႀကီးက က်မ သားႀကီးကိုလည္း ထိန္းေပးဖူးတယ္။ အာႀကီးတို႔နဲ႔ တရပ္ ကြက္ထဲ အၾကာႀကီး အတူေနခဲ့ဖူးတယ္။

အာႀကီးက အရမ္းလည္း ရိုးတယ္။ ဂတ္စ္မီးဖိုနဲ႔ ခ်က္ဖို႔ ေျပာရင္ နားမေထာင္ဘူး ... သူေၾကာက္တယ္ တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပမ္းပင္ပမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ေစ်းႀကီးႀကီး မီးေသြးနဲ႔ပဲ ထမင္းဟင္းေတြ တအိုးၿပီး တအိုး ခ်က္တယ္။ သူက ေစတနာေကာင္းေတာ့ ဟင္းေတြလည္း ေကာင္းတယ္။ က်မအလုပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာေရးဆရာ ဆရာမ အဖြဲ႕ေတြ သန္လ်င္လာရင္ က်မက သူ႔ဆီကပဲ ထမင္းဟင္းေတြ မွာေကၽြးေလ့ ရွိတယ္။ ေစ်းအရမ္းသက္သာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သေဘာက်တယ္။ က်မတို႔ သန္လ်င္ကို လာလည္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြထဲမွာ အာႀကီးရဲ႕ ထမင္းဟင္း မစားဖူးတဲ့သူ မရွိသေလာက္ဘဲ။

ခရစၥမတ္မတိုင္ခင္က ခ်စ္ေကာင္းက က်မကို ဂ်ီေတာ့ကေန လွမ္းေျပာတယ္။ “အာႀကီး ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္” တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ သတင္းပဲ လွမ္းေမးႏုိင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မၾကာဘူး ေဆးရံုက ျပန္ ဆင္းရၿပီ၊ ေကာင္းေနၿပီ တဲ့။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ အာႀကီး ညက ဆံုးၿပီ တဲ့။ ေက်ာင္းလမ္းအိမ္ကေန ဒီေန႔ ညေန ၃ နာရီ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ခ်မယ္ တဲ့။ အာႀကီးအိမ္နဲ႔ တအိမ္ေက်ာ္က က်မ ေယာင္းမကို လွမ္းေမးမိတယ္။

“အာႀကီးက ခရစၥမတ္တုန္းက သီခ်င္းေတြေတာင္ လိုက္ဆိုေနေသးတာ၊ မုန္႔ေတြလည္း အစံုစားတာပဲ။ မေန႔ ညကေတာ့ ဝမ္းအမည္းေတြသြားၿပီး ေပ်ာ့က်သြားတာ ... ျပန္မထူလာေတာ့ဘူး” လို႔ ေယာင္းမေလးက ေျပာျပတယ္။ က်မ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။

ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အာႀကီးဆိုတာကို မေအးျမင့္ဆိုတဲ့ နာမည္တလံုးကလြဲရင္ က်မတို႔ ဘာမွ မသိဘူး။ သူ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအရင္းအခ်ာ၊ ေဆြမ်ိဳး ဘယ္သူလဲ၊ သူ ဘယ္ကလဲ၊ သူ႔မိဘအရင္းေတြ ဘယ္သူလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ သိေကာင္းသိခဲ့မယ့္ သူ႔ေမြးစား အေမေကာ အေဖပါ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို မသိေတာ့ေကာ ... ဘာမွ ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ကို ဘုရားေက်ာင္း အသိုင္းအဝန္းက ေကာင္းေကာင္း သၿဂၤိဳဟ္မွာပါ။ သူ႔အသက္က ၄၅ ႏွစ္ တဲ့။ အရြယ္ေကာင္း၊ အိမ္ေထာင္လည္း မရွိ။ သားသမီးမရွိ။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ရဲ႕ ႏွစ္ကုန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ ... အာႀကီး ေသသြားၿပီ။ က်မတို႔ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

မေရးတာၾကာတဲ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေလးကို ျပန္ဖြင့္မယ္လို႔ ႀကံခ်ိန္မွာ အဲဒီသတင္းကို ၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ပဲ မွတ္မိေနတဲ့ မိသားတစုအေၾကာင္း ေရးလိုက္မိတာပါ။ အေပၚမွာေရးခဲ့တဲ့ အဘိုးပါအေၾကာင္း၊ ခ်စ္ေကာင္းနဲ႔ အာႀကီးသုတ္ အေၾကာင္းေတြ က်မ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။

အာႀကီးတေယာက္ “ဘုရားသခင္ရဲ႕ ရင္ခြင္ေတာ္မွာရင္ေငြ႕ကို လႈံရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာႏိုင္ပါေစ”