ဝတၳဳတို ၁၉
အလြန္ဆိုး အလြန္ေတသေလာက္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ (ဂလိုပဲျပန္ဖားရတယ္) သယ္ယင္းတသိုက္ကို သတိရလြန္းလို႔ အစျပန္ေဖာ္တာပါ :P ေရာက္ရာအရပ္က ဆဲၾကပါကုန္ ...။
ငါ ဘာလုပ္လို႔လဲ
အစကတည္းက ေသခ်ာေျပာတယ္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မယ္ဆိုတာ ...။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရဘူး။ ရပါတယ္ ေအးေဆးပါ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ သူ႔အေၾကာင္းလည္း အားလံုးသိတယ္၊ အားလံုး အေၾကာင္းလည္း သူသိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အားလံုးအေၾကာင္းလည္း အားလံုးသိတယ္ေလ။
႐ႈပ္ကုန္ၿပီလား .. မ႐ႈပ္ပါဘူး။ သူဆိုတာ ဝဏၰေလ။ ညဘက္မွာလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ထားသမွ် ... မိုးလင္းလို႔ ျပန္ေျပာရင္ အၿမဲ “ငါဘာလုပ္လို႔လဲ” လို႔ ေျပာေနက်။ သူတင္ပဲလား ... မဟုတ္ေသး ... တ႐ုတ္ႀကီးေကာပဲ။ အတူတူပဲ “ငါဘာလုပ္လို႔လဲ” ဆိုတဲ့ထဲ သူလည္း ထိပ္ဆံုးက။
စင္ကာပူ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ျပန္လာလို႔ .. အက်င့္ေျပာင္း သြားမယ္ ထင္လို႔လား။ အင္း .. ထင္မိတယ္ဆိုရမလားဘဲ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အမွတ္ သည္းေျခက ခပ္နည္း နည္းရယ္။
တေန႔ကပဲ တ႐ုပ္ႀကီးေယာကၡမသစ္စက္မွာ သြားေသာက္ၾကၿပီး ရန္ေတြျဖစ္ ... အကႌ်ခၽြတ္ႀကီး နဲ႔ သစ္စက္ ကေန ၂ မိုင္ေလာက္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ကိုဆုတို႔အိမ္ကို တေယာက္ထဲ ေရာက္လာလို႔ ကိုဆုက သူ႔ကို အိမ္ျပန္ဖို႔ ျမင္းလွည္း စင္းလံုးငွားေပးလိုက္ရေသးတယ္ေလ။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ဆိုက္ကားေခါင္းခန္းမွာ “သားမွားၿပီအေမရဲ႕” လို႔ေအာ္ရင္း ပါသြားတဲ့သူ႔ကို လပ္ကီး လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေန လွမ္းေတြ႕တဲ့ ဆင္ႀကီးတို႔အုပ္စုက မေခၚရဲလို႔ အသာေလး ၾကည့္ေနလိုက္ရတာတဲ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ အဲဒီဆိုက္ကားေနာက္ကေန သူ႔အေမက တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ လိုက္လာတာဆိုပဲ။ သူတို႔သားအမိ အဲဒီပံုစံအတိုင္း လပ္ကီးေရွ႕ကေန ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားေနၾကတာတဲ့။
ေနာက္တေန႔မနက္က်ေတာ့ သူမဟုတ္သလို ..။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေရာက္လာၿပီး ဟီးဟီး ဟားဟားနဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီအစီအစဥ္ကို ထပ္ဆြဲျဖစ္သြားတာ။
ဒီတခါေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔အဘြားက ဘယ္မွ သြားမေနနဲ႔ အိမ္မွာပဲ ႀကိဳက္တာလုပ္ၾကတဲ့။ အရြယ္ ေတြကလည္း ႀကီးေကာင္ႀကီးမားေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူျမင္လို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးတဲ့။ သူတို႔ထဲမွာ က်ဴရွင္ဆရာ တေကာင္လည္းပါတာဆိုေတာ့ မေတာ္ သူ႔တပည့္ေတြေတြ႕ရင္ အ႐ိုအေသ တန္မွာလည္း စိုးရေသးတယ္ေလ။ သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားက အျမည္းေတြ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ေပး မယ္တဲ့။
သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားခမ်ာလည္း သားေယာက္်ားေလး ငေပြးသံုးေယာက္ရဲ႕ အေမနဲ႔ အဘြား ျဖစ္ေနေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္ပါတယ္။ တခုေတာ့ရွိတယ္ သူတို႔အေဖေတာ့ အိမ္မွာမရွိဘူးေပါ့။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ဆို ခြင့္ေစ့လို႔ စလံုးကို ျပန္ရေတာ့မွာမို႔လည္း အေမနဲ႔ အဘြားက ခြင့္ျပဳတာပါ။
အစပိုင္းကေတာ့ ဟုတ္လို႔ပဲ ...။ ရြာထဲက ထန္းရည္ကို ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးနဲ႔ တပံုးမွာထား တာ။ ထန္းေရေလးေသာက္လိုက္၊ ဖဲေလး႐ိုက္လိုက္နဲ႔ ... ဂစ္တာတီးတဲ့သူကတီးေပါ့။ ဟုတ္ေနတာေလ ..။
တရုတ္ႀကီးတို႔ လင္မယားက ေနာက္က်မယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးသား။ က်ဴရွင္ဆရာကလည္း အတန္းၿပီးမွ လာႏိုင္မယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မိန္းမက ကေလးေမြးထားတာ ၃ လပဲရွိေသးတာ ဆုိေတာ့ သူ တေယာက္ထဲပဲလာမယ္တဲ့။ ေရာက္ေနၾကတာက ရခိုင္ႀကီးရယ္၊ ႏွဲတို႔လင္မယား ရယ္၊ တိုးႀကီးရယ္၊ ဖိုးသိုက္တို႔လင္မယားရယ္ေပါ့၊ အိမ္ႀကီးရွင္ ဝဏၰကေတာ့ အေပၚထပ္က သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားလုပ္ေပးသမွ် အျမည္းေတြကို ေအာက္ခ်ေပးရင္း သူ႔ ခ်စ္မမ အလာကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေပါ့။
ရခိုင္ႀကီးကေတာ့ ဒိုင္ခံ ဂစ္တာတီးသီခ်င္းဆိုပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြက အလွည့္က် ပိုကာဝိုင္းကို ဝင္ထိုင္ေနၾကတာ။ တိုးႀကီးနဲ႔ ႏွဲႀကီးရယ္ ဖိုးသိုက္မိန္းမ ဗိုက္ႀကီးရယ္ကေတာ့ ဖဲဝုိင္းက မထတမ္းပဲ။ ဖဲဝိုင္းျဖစ္ရတာက အဲဒီဗိုက္ႀကီးသည္ေၾကာင့္ပါ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ခ်ဥ္ခ်င္းတပ္တယ္ ဆိုလားပဲ။
ႏွဲႀကီးမိန္းမ နပ္စ္မကေတာ့ ထန္းရည္ေတြ တခြက္ၿပီးတခြက္ေမာ့ၿပီး တဟားဟားရယ္ေနၿပီ။ အခ်ိန္က ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိဘူး။ ထန္းရည္ကလည္း ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိဘူး ဆိုရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝဏၰရဲ႕ မမေရာက္လာတယ္။ သူတို႔အားလံုး မူးလို႔မူးမွန္းမသိဘဲ မူးေနၾကၿပီ။ ဆိုးတာက ဝဏၰ ဘယ္ေလာက္မူးေနၿပီလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ အေသအခ်ာ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ မေျပာႏုိင္ဆုိ အားလံုးလည္း မူးေနတာကိုး။ ဝဏၰမမ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္သြားလဲေတာင္ မသိ လိုက္ၾကဘူး။
ေနာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးတို႔ လင္မယားေရာက္လာတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာလည္း ေရာက္လာ တယ္။ တရုတ္ႀကီးက ေရာက္လာတာနဲ႔ ထန္းရည္ပံုးကိုအရင္ၾကည့္တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာ ကေတာ့ စားစရာ အရင္ရွာတယ္။ သူက အစားသမား။
ထန္းရည္က မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ တ႐ုတ္ႀကီးက သိပ္စိတ္ညစ္ခံတဲ့သူမွမဟုတ္တာ။ ရြာဝကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ ျပန္ထြက္ၿပီး အျဖဴ တလံုးသြားဆြဲလိုက္တာပဲ။ တလံုးနဲ႔ မေလာက္ေတာ့ လည္း ေနာက္တလံုးေပါ့။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေႏွာင္းလာၿပီ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ က စလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းက ညေန ၄ နာရီဆိုေတာ့ အရွိန္ကဘယ္ေသးေတာ့မလဲ။ တ႐ုတ္ႀကီး က အားလံုးကို အမီလိုက္ဖို႔ အသည္း အသန္ႀကိဳးစားေနတယ္။ သူ႔ဖာသာႀကိဳးစား႐ံုတင္ မကဘူး သူ႔မိန္းမကိုပါ တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ သူ႔မိန္းမက တခြက္ဝင္တာနဲ႔ စရစ္ၿပီ။ အဲဒါကို အားလံုး သေဘာေတြက်ၿပီး ဝိုင္းရီေနၾကတာ။
အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ။ ဖဲဝိုင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ရခိုင္ႀကီးက တီးၿပီးဆို ... ဝဏၰရယ္ ႏွဲႀကီးမိန္းမ နပ္စ္မရယ္က ျမနႏၵာနဲ႔ ကလို႔ အဆင္ေျပေနတာ။ အားလံုးမူးေနၾကေတာ့ ဘာက ဘယ္လိုဘယ္လို စျဖစ္တယ္ဆိုတာ မသိဘူးေလ။ တကယ္ကို မသိလုိက္တာပါ။
သိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဝုန္းဆိုတဲ့အသံႀကီးပဲၾကားလိုက္ရတယ္။ အားလံုး မင္တက္မိေနတဲ့အခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ တေလာကလံုး႐ႈပ္ေထြးသြားေတာ့တယ္။
ခုနကေျပာတယ္ေနာ္။ ဘာကဘယ္လိုစျဖစ္တယ္ မသိဘူးလို႔။ ထပ္ေျပာဦးမယ္ တကယ္ကို ဘာက ဘယ္လိုစျဖစ္လိုက္မွန္း ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူး။
သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ... ဝဏၰက အိမ္ေပၚထပ္မွာ သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားကိုေကာင္းေကာင္း ျပႆနာ ရွာေနၿပီ။ မ်ိဳးစံု ေတြေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ေအာက္ကေကာင္ေတြ ေအးေအး ေဆးေဆး ဒီတိုင္းပဲေနလိုက္ရင္ ၿပီးၿပီေပါ့။ မၿပီးဘူး ... ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ တ႐ုတ္ႀကီးတို႔ကလံုးဝ မရဘူး။ လူႀကီးေတြကို ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္ကို ဆံုးမ ရမယ္ ... ဒီလိုမ်ိဳး။
ဘယ္သူမွ ဆြဲခ်ိန္မရလိုက္ဘူး ေပါင္ ၂၀၀ ေလာက္ေလးတဲ့ ခႏၱာကိုယ္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္း ႀကီးက အိမ္ေပၚထပ္ကို ေစြ႕ကနဲ ေရာက္သြားၿပီး ဝဏၰကို တရစပ္ ဆြဲထိုးေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႀကီးနဲ႔ ဝိတ္တူ၊ ဂိုက္တူ ဆိုက္တူ က်ဴရွင္ဆရာက ေနာက္က ေျပးလိုက္သြား ၿပီး တ႐ုတ္ႀကီးကိုဆြဲေပမယ့္ ပိန္ေညာင္႐ိုးဝဏၰက မ႐ႈမလွ ခံေနရၿပီ။
အဲဒီမွာပဲ မထင္မွတ္တာေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္သြားလို္က္တာဆိုတာ။
ဝဏၰမ႐ႈမလွခံေနရေတာ့ ဝဏၰရဲ႕ ခ်စ္ေမေမနဲ႔ အဘြားက အလန္႔တၾကားေတြေအာ္၊ အဲဒါကို တ႐ုတ္ႀကီးကမသိဘဲ ဝဏၰလုပ္လို႔ေအာ္တယ္မွတ္ၿပီး ဝဏၰကို ပိုႏွိပ္စက္၊ တ႐ုတ္ႀကီးမိန္းမက အဲဒါကိုနားလည္ေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကို အတင္းသြားဆြဲ ...။
တ႐ုတ္ႀကီးမိန္းမ ေအးခိုင္ဆိုတာလည္း ၾကည့္ဦး ေပါင္ ၉၀ ေလာက္ပဲရွိတာ။ ျဖဴျဖဴေသးေသး ေလး။ တ႐ုတ္ႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္ဆြဲလို႔ရမွာလဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုမသိဘမသိ အျပင္ကမူးၿပီးျပန္လာတဲ့ ဝဏၰအစ္ကုိ သူရက ဘာျဖစ္မွန္း ေသခ်ာမသိဘဲ ဝဏၰကို ဝင္ဆူေသးတယ္။ သူ႔ညီက ျပန္ေအာ္ေတာ့ ဝမ္းေတြနည္းၿပီး ငိုရင္း အိမ္နံရံမွာ ေျမျဖဴတခဲနဲ႔ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ထိုင္ေရးေနေတာ့တယ္။
ေအာက္ထပ္က ကြပ္ပ်စ္မွာ မဗိုက္က ပက္လက္လန္ေနၿပီ (ဗိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေမွာက္လို႔မရဘဲ ပက္လက္ပဲလန္တာ)။ ဝဏၰက တ႐ုတ္ႀကီးလက္ထဲက လြတ္တာနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကို အေမာ တေကာေျပးဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္ တ႐ုတ္ႀကီးက ေအာက္ကို လိုက္လာျပန္ေရာ။ မဗိုက္လည္း ေရွာင္ႏိုင္မွ လြတ္မဟဲ့ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေဝးရာထေျပးရတာပါပဲ။
ေအာက္ထပ္က ကြပ္ပ်စ္မွာ တခါ ထပ္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ၾကျပန္ေရာေလ။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ပက္လက္လန္သြားတဲ့ဝဏၰကို တ႐ုတ္ႀကီးကဝင္လံုးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖိုးသိုက္လည္း ဝဏၰေပၚက တက္ဖိၿပီး ေပါင္ၿခံကို ဝင္ထိုး၊ တ႐ုတ္ႀကီးကိုလည္း အတင္းဝင္ထိုး လုပ္ပါေလ ေရာ။ တကယ္က ပံုမွန္ဆိုရင္ ဖိုးသိုက္က ေပါင္ ၁၁၀ ေတာင္ရွိတာမဟုတ္ဘူး တ႐ုတ္ႀကီးကို ဘယ္ႏိုင္လိမ့္မလဲ။ သူလည္း အေျခအေန႐ႈပ္ေထြးေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဝင္ႀကိတ္ရ တာ။
ရခိုင္ႀကီး ကိုေအာင္ေက်ာ္ဇံက ငိုေနၿပီ။ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ပဲခူးက ... ဝဏၰနဲ႔စင္ကာပူမွာခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ သူက ဝဏၰဆီ ဘာလာလုပ္တယ္ မသိဘူး။ ဧည့္သည္လည္း ဝ႐ုန္းသုန္းကား ဇာတ္လမ္းေတြၾကား ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ေဘးခ် ငူငူေလးရပ္ေနရွာတယ္။
အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းပါ့။ ဝဏၰေပၚ တက္ဖိလံုးေနတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ေအးခိုင္က အတင္းဝင္ဆြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႀကီးက ႐ုန္းလိုက္ေတာ့ ေအးခိုင္ရဲ႕ရင္ဗတ္ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ေအးခိုင္ ၾကမ္းေပၚကို ေခြေခြေလး ျပဳတ္က် သတိလစ္ သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာ အားလံုး မီးကိုေရနဲ႔ၿငိမ္းလိုက္သလို ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးကို က်ဴရွင္ဆရာက ၿခံျပင္ဆြဲေခၚထုတ္သြားတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ နပ္စ္မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တ ရက္ သူ႔ရဲ႕ က႑ေရာက္လာၿပီဆိုတာ သိၿပီး အလုပ္စတယ္။ သူ႔ေယာက္်ားနဲ႔ ဖိုးသိုက္ကို ေအးခိုင္ကို အိမ္ေပၚမတင္ဖို႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးတယ္။
အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုခိုင္းရမလဲ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွွာ အားလံုးထဲမွာ လံုးဝမမူးတာ ဆိုလို႔ ဝဏၰရဲ႕ ညီအငယ္နႏၵပဲရွိတာေတြ႕ရေတာ့ စာရြက္နဲ႔ေဘာပင္ေတာင္းၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ဘာေတြမွန္းမသိ ခ်ေရးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ နႏၵကို “သြား ေဆးဆိုင္မွာ အဲဒါသြားဝယ္ေခ်” လို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။
စက္ဘီးနဲ႔ အျပင္က ကမန္းကတန္းျပန္ေရာက္လာတဲ့ နႏၵဆီက အထုပ္ကို ေျဖၿပီး နပ္စ္မက နပ္စ္မ အလုပ္စတင္ပါေတာ့တယ္။ သြက္လိုက္ျမန္လိုက္တာမွ ... မူးေနတယ္လို႔ကို မထင္ရ တာ။ ေဆးထိုးအပ္ ျပင္ဆင္တာက အစ ေဆးစုပ္ယူတာအဆံုးေပါ့။ ေအးခိုင္တင္ပါးထဲ ေဆးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ေကာင္မေလး သတိျပန္လည္လာတာပါပဲ။
ေအးခို္င္ သတိျပန္လည္လာေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနျပန္ ေကာ။ ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေဟာက္လုိ႔။ ဝဏၰကလည္း ခုေတာ့ သူမဟုတ္သလို ဝါေတာ္ ရွစ္ဆယ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးစတိုင္နဲ႔ သူ႔အေမခူးခပ္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို ေအးရာေအးေၾကာင္း စားေနၿပီ။
သူ႔ဧည့္သည္ကို ကိုေအာင္ေက်ာ္ဇံကဧည့္ေထာက္ခံ စကားေျပာထားရတယ္။ အဲဒီဧည့္သည္က ညအိပ္မွာေလ။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးကို ဖိုးသိုက္က ကန္ႏိႈးတာေတာင္ မႏိုးဘူး။ ႏွဲႀကီးပါဝိုင္းကန္မွ ႏိုးတာ။ အားလံုးၿငိမ္သြားမွ သူတို႔ တိုးႀကီးကို သတိရေတာ့တယ္။ ဖဲသမားေလ ... ဝ႐ုန္း သုန္းကား စျဖစ္ကတည္းက ဝိုင္းက ပိုက္ဆံေတြယူၿပီး ထေျပးၿပီ။ ေနာက္မွေျပာတယ္။ အက်င့္ပါေနလို႔တဲ့။ ၿပီးေတာ့ စိတ္မခ်လို႔တဲ့ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ဖဲဝိုင္းက ဘယ္သူႏိုင္လို႔ ဘယ္သူ႐ႈံးမွန္းမသိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ သူတို႔တသိုက္ ညလံုးေပါက္ ဖြင့္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထမင္းေၾကာ္သြားစားေတာ့ ည ၁၀ နာရီေတာင္ ထိုးလုၿပီ။
ဝဏၰကိုေတာ့ ဧည့္သည္ရွိလို႔ပါဆိုၿပီး အတင္းေဖ်ာင္းဖ် ထားခဲ့ရတယ္။ လမ္းမွာ တ႐ုတ္ႀကီးနဲ႔ ေအးခိုင္တို႔ ရန္သတ္ၾကေသးတာေပါ့။ ကြဲမယ္ကြာမယ္ ဘာညာေတာင္ ျဖစ္ေသးရဲ႕။ ဟုတ္တာ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။
မဗိုက္ကေတာ့ ဒီလူေတြၾကား ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ေပါ့။
အဲဒီေန႔က ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတဲ့ ဝဏၰတို႔အိမ္ေရွ႕ကေန ႏွဲႀကီးအေဖ ဦးျမဟန္ ျဖတ္သြား ေသးတယ္တဲ့။ သူလည္း ေထြေနတာ။ အဲဒီအိမ္ထဲ သူ႔သားနဲ႔ေခၽြးမ ေသာင္းက်န္းေနတာ မသိရွာဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သားကိုေမးသတဲ့ ...
“ေဟ့ေကာင္သားႀကီး ဝဏၰတုိ႔အိမ္မွာ ဘာပြဲလည္းမသိဘူးလုပ္ေနတယ္ကြ။ မင္းတို႔ မသြားဘူးလား” တဲ့။ ႏွဲကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ “ဟုတ္လား မသိဘူးအေဖ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ညကအေၾကာင္း စၿမံဳ႕ျပန္ၾကတာေပါ့။ က်ဴရွင္ဆရာက တ႐ုတ္ႀကီးကို ဆံုးမေတာ့ တရုတ္ႀကီးက “ငါ ဘာလုပ္လို႔လဲ ကြ” တဲ့။
ခဏေနေတာ့ ဝဏၰေရာက္လာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္မလာဘူး။ ဆိုက္ကားနဲ႔။ ဆိုက္ကား ေပၚက ဆင္းေတာ့ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖစ္ေနတယ္။
“ညတုန္းက ဘာေတြျဖစ္လဲ မသိပါဘူးကြာ။ ငါ့ေပါင္ၿခံက ေတာ္ေတာ္ေအာင့္ေနတာ” တဲ့။
အကြက္ပဲဆိုၿပီး တြယ္ခဲ့တဲ့ ဖိုးသိုက္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာက ထပ္ ဆံုးမရျပန္တယ္။ ဝဏၰရာ မင္းလည္း ငယ္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ အေမနဲ႔အဘြားကို သနား သင့္ၿပီ ... ဘာညာ ေပါ့ေလ။ ဝဏၰက ဘလက္ေကာ္ဖီတခြက္ လို႔လွမ္းမွာၿပီး က်ဴရွင္ဆရာကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္တယ္။ အရမ္းကို ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔တဲ့ သူေတာ္စင္ အၾကည့္ေလးနဲ႔ေပါ့ ၿပီးေတာ့ ေမးလိုက္တယ္ “ငါဘာလုပ္မိလို႔လဲကြ” တဲ့။
တ႐ုတ္ႀကီးေကာ ဝဏၰေကာ ေမးတဲ့ပံုစံက တပံုစံထဲ။ သူတို႔တကယ္ကို ဘာမွမသိလို႔ ေမးတဲ့ပံု။ ဆံုးမမိတဲ့သူကပဲ ျပန္ေတာင္းပန္ရမလို .... ။ ေျပာသားပဲ အစကတည္းက။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္မွာပဲ လို႔ ... ။
ငါ ဘာလုပ္လို႔လဲ
အစကတည္းက ေသခ်ာေျပာတယ္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မယ္ဆိုတာ ...။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရဘူး။ ရပါတယ္ ေအးေဆးပါ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ သူ႔အေၾကာင္းလည္း အားလံုးသိတယ္၊ အားလံုး အေၾကာင္းလည္း သူသိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အားလံုးအေၾကာင္းလည္း အားလံုးသိတယ္ေလ။
႐ႈပ္ကုန္ၿပီလား .. မ႐ႈပ္ပါဘူး။ သူဆိုတာ ဝဏၰေလ။ ညဘက္မွာလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ထားသမွ် ... မိုးလင္းလို႔ ျပန္ေျပာရင္ အၿမဲ “ငါဘာလုပ္လို႔လဲ” လို႔ ေျပာေနက်။ သူတင္ပဲလား ... မဟုတ္ေသး ... တ႐ုတ္ႀကီးေကာပဲ။ အတူတူပဲ “ငါဘာလုပ္လို႔လဲ” ဆိုတဲ့ထဲ သူလည္း ထိပ္ဆံုးက။
စင္ကာပူ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ျပန္လာလို႔ .. အက်င့္ေျပာင္း သြားမယ္ ထင္လို႔လား။ အင္း .. ထင္မိတယ္ဆိုရမလားဘဲ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အမွတ္ သည္းေျခက ခပ္နည္း နည္းရယ္။
တေန႔ကပဲ တ႐ုပ္ႀကီးေယာကၡမသစ္စက္မွာ သြားေသာက္ၾကၿပီး ရန္ေတြျဖစ္ ... အကႌ်ခၽြတ္ႀကီး နဲ႔ သစ္စက္ ကေန ၂ မိုင္ေလာက္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ကိုဆုတို႔အိမ္ကို တေယာက္ထဲ ေရာက္လာလို႔ ကိုဆုက သူ႔ကို အိမ္ျပန္ဖို႔ ျမင္းလွည္း စင္းလံုးငွားေပးလိုက္ရေသးတယ္ေလ။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ဆိုက္ကားေခါင္းခန္းမွာ “သားမွားၿပီအေမရဲ႕” လို႔ေအာ္ရင္း ပါသြားတဲ့သူ႔ကို လပ္ကီး လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေန လွမ္းေတြ႕တဲ့ ဆင္ႀကီးတို႔အုပ္စုက မေခၚရဲလို႔ အသာေလး ၾကည့္ေနလိုက္ရတာတဲ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ အဲဒီဆိုက္ကားေနာက္ကေန သူ႔အေမက တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ လိုက္လာတာဆိုပဲ။ သူတို႔သားအမိ အဲဒီပံုစံအတိုင္း လပ္ကီးေရွ႕ကေန ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားေနၾကတာတဲ့။
ေနာက္တေန႔မနက္က်ေတာ့ သူမဟုတ္သလို ..။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေရာက္လာၿပီး ဟီးဟီး ဟားဟားနဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီအစီအစဥ္ကို ထပ္ဆြဲျဖစ္သြားတာ။
ဒီတခါေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔အဘြားက ဘယ္မွ သြားမေနနဲ႔ အိမ္မွာပဲ ႀကိဳက္တာလုပ္ၾကတဲ့။ အရြယ္ ေတြကလည္း ႀကီးေကာင္ႀကီးမားေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူျမင္လို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးတဲ့။ သူတို႔ထဲမွာ က်ဴရွင္ဆရာ တေကာင္လည္းပါတာဆိုေတာ့ မေတာ္ သူ႔တပည့္ေတြေတြ႕ရင္ အ႐ိုအေသ တန္မွာလည္း စိုးရေသးတယ္ေလ။ သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားက အျမည္းေတြ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ေပး မယ္တဲ့။
သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားခမ်ာလည္း သားေယာက္်ားေလး ငေပြးသံုးေယာက္ရဲ႕ အေမနဲ႔ အဘြား ျဖစ္ေနေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္ပါတယ္။ တခုေတာ့ရွိတယ္ သူတို႔အေဖေတာ့ အိမ္မွာမရွိဘူးေပါ့။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ဆို ခြင့္ေစ့လို႔ စလံုးကို ျပန္ရေတာ့မွာမို႔လည္း အေမနဲ႔ အဘြားက ခြင့္ျပဳတာပါ။
အစပိုင္းကေတာ့ ဟုတ္လို႔ပဲ ...။ ရြာထဲက ထန္းရည္ကို ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးနဲ႔ တပံုးမွာထား တာ။ ထန္းေရေလးေသာက္လိုက္၊ ဖဲေလး႐ိုက္လိုက္နဲ႔ ... ဂစ္တာတီးတဲ့သူကတီးေပါ့။ ဟုတ္ေနတာေလ ..။
တရုတ္ႀကီးတို႔ လင္မယားက ေနာက္က်မယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးသား။ က်ဴရွင္ဆရာကလည္း အတန္းၿပီးမွ လာႏိုင္မယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မိန္းမက ကေလးေမြးထားတာ ၃ လပဲရွိေသးတာ ဆုိေတာ့ သူ တေယာက္ထဲပဲလာမယ္တဲ့။ ေရာက္ေနၾကတာက ရခိုင္ႀကီးရယ္၊ ႏွဲတို႔လင္မယား ရယ္၊ တိုးႀကီးရယ္၊ ဖိုးသိုက္တို႔လင္မယားရယ္ေပါ့၊ အိမ္ႀကီးရွင္ ဝဏၰကေတာ့ အေပၚထပ္က သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားလုပ္ေပးသမွ် အျမည္းေတြကို ေအာက္ခ်ေပးရင္း သူ႔ ခ်စ္မမ အလာကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေပါ့။
ရခိုင္ႀကီးကေတာ့ ဒိုင္ခံ ဂစ္တာတီးသီခ်င္းဆိုပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြက အလွည့္က် ပိုကာဝိုင္းကို ဝင္ထိုင္ေနၾကတာ။ တိုးႀကီးနဲ႔ ႏွဲႀကီးရယ္ ဖိုးသိုက္မိန္းမ ဗိုက္ႀကီးရယ္ကေတာ့ ဖဲဝုိင္းက မထတမ္းပဲ။ ဖဲဝိုင္းျဖစ္ရတာက အဲဒီဗိုက္ႀကီးသည္ေၾကာင့္ပါ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ခ်ဥ္ခ်င္းတပ္တယ္ ဆိုလားပဲ။
ႏွဲႀကီးမိန္းမ နပ္စ္မကေတာ့ ထန္းရည္ေတြ တခြက္ၿပီးတခြက္ေမာ့ၿပီး တဟားဟားရယ္ေနၿပီ။ အခ်ိန္က ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိဘူး။ ထန္းရည္ကလည္း ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိဘူး ဆိုရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝဏၰရဲ႕ မမေရာက္လာတယ္။ သူတို႔အားလံုး မူးလို႔မူးမွန္းမသိဘဲ မူးေနၾကၿပီ။ ဆိုးတာက ဝဏၰ ဘယ္ေလာက္မူးေနၿပီလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ အေသအခ်ာ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ မေျပာႏုိင္ဆုိ အားလံုးလည္း မူးေနတာကိုး။ ဝဏၰမမ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္သြားလဲေတာင္ မသိ လိုက္ၾကဘူး။
ေနာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးတို႔ လင္မယားေရာက္လာတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာလည္း ေရာက္လာ တယ္။ တရုတ္ႀကီးက ေရာက္လာတာနဲ႔ ထန္းရည္ပံုးကိုအရင္ၾကည့္တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာ ကေတာ့ စားစရာ အရင္ရွာတယ္။ သူက အစားသမား။
ထန္းရည္က မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ တ႐ုတ္ႀကီးက သိပ္စိတ္ညစ္ခံတဲ့သူမွမဟုတ္တာ။ ရြာဝကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ ျပန္ထြက္ၿပီး အျဖဴ တလံုးသြားဆြဲလိုက္တာပဲ။ တလံုးနဲ႔ မေလာက္ေတာ့ လည္း ေနာက္တလံုးေပါ့။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေႏွာင္းလာၿပီ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ က စလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းက ညေန ၄ နာရီဆိုေတာ့ အရွိန္ကဘယ္ေသးေတာ့မလဲ။ တ႐ုတ္ႀကီး က အားလံုးကို အမီလိုက္ဖို႔ အသည္း အသန္ႀကိဳးစားေနတယ္။ သူ႔ဖာသာႀကိဳးစား႐ံုတင္ မကဘူး သူ႔မိန္းမကိုပါ တိုက္လိုက္ေသးတယ္။ သူ႔မိန္းမက တခြက္ဝင္တာနဲ႔ စရစ္ၿပီ။ အဲဒါကို အားလံုး သေဘာေတြက်ၿပီး ဝိုင္းရီေနၾကတာ။
အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ။ ဖဲဝိုင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ရခိုင္ႀကီးက တီးၿပီးဆို ... ဝဏၰရယ္ ႏွဲႀကီးမိန္းမ နပ္စ္မရယ္က ျမနႏၵာနဲ႔ ကလို႔ အဆင္ေျပေနတာ။ အားလံုးမူးေနၾကေတာ့ ဘာက ဘယ္လိုဘယ္လို စျဖစ္တယ္ဆိုတာ မသိဘူးေလ။ တကယ္ကို မသိလုိက္တာပါ။
သိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဝုန္းဆိုတဲ့အသံႀကီးပဲၾကားလိုက္ရတယ္။ အားလံုး မင္တက္မိေနတဲ့အခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ တေလာကလံုး႐ႈပ္ေထြးသြားေတာ့တယ္။
ခုနကေျပာတယ္ေနာ္။ ဘာကဘယ္လိုစျဖစ္တယ္ မသိဘူးလို႔။ ထပ္ေျပာဦးမယ္ တကယ္ကို ဘာက ဘယ္လိုစျဖစ္လိုက္မွန္း ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူး။
သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ... ဝဏၰက အိမ္ေပၚထပ္မွာ သူ႔အေမနဲ႔ အဘြားကိုေကာင္းေကာင္း ျပႆနာ ရွာေနၿပီ။ မ်ိဳးစံု ေတြေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ေအာက္ကေကာင္ေတြ ေအးေအး ေဆးေဆး ဒီတိုင္းပဲေနလိုက္ရင္ ၿပီးၿပီေပါ့။ မၿပီးဘူး ... ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ တ႐ုတ္ႀကီးတို႔ကလံုးဝ မရဘူး။ လူႀကီးေတြကို ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္ကို ဆံုးမ ရမယ္ ... ဒီလိုမ်ိဳး။
ဘယ္သူမွ ဆြဲခ်ိန္မရလိုက္ဘူး ေပါင္ ၂၀၀ ေလာက္ေလးတဲ့ ခႏၱာကိုယ္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္း ႀကီးက အိမ္ေပၚထပ္ကို ေစြ႕ကနဲ ေရာက္သြားၿပီး ဝဏၰကို တရစပ္ ဆြဲထိုးေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႀကီးနဲ႔ ဝိတ္တူ၊ ဂိုက္တူ ဆိုက္တူ က်ဴရွင္ဆရာက ေနာက္က ေျပးလိုက္သြား ၿပီး တ႐ုတ္ႀကီးကိုဆြဲေပမယ့္ ပိန္ေညာင္႐ိုးဝဏၰက မ႐ႈမလွ ခံေနရၿပီ။
အဲဒီမွာပဲ မထင္မွတ္တာေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္သြားလို္က္တာဆိုတာ။
ဝဏၰမ႐ႈမလွခံေနရေတာ့ ဝဏၰရဲ႕ ခ်စ္ေမေမနဲ႔ အဘြားက အလန္႔တၾကားေတြေအာ္၊ အဲဒါကို တ႐ုတ္ႀကီးကမသိဘဲ ဝဏၰလုပ္လို႔ေအာ္တယ္မွတ္ၿပီး ဝဏၰကို ပိုႏွိပ္စက္၊ တ႐ုတ္ႀကီးမိန္းမက အဲဒါကိုနားလည္ေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကို အတင္းသြားဆြဲ ...။
တ႐ုတ္ႀကီးမိန္းမ ေအးခိုင္ဆိုတာလည္း ၾကည့္ဦး ေပါင္ ၉၀ ေလာက္ပဲရွိတာ။ ျဖဴျဖဴေသးေသး ေလး။ တ႐ုတ္ႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္ဆြဲလို႔ရမွာလဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုမသိဘမသိ အျပင္ကမူးၿပီးျပန္လာတဲ့ ဝဏၰအစ္ကုိ သူရက ဘာျဖစ္မွန္း ေသခ်ာမသိဘဲ ဝဏၰကို ဝင္ဆူေသးတယ္။ သူ႔ညီက ျပန္ေအာ္ေတာ့ ဝမ္းေတြနည္းၿပီး ငိုရင္း အိမ္နံရံမွာ ေျမျဖဴတခဲနဲ႔ ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ထိုင္ေရးေနေတာ့တယ္။
ေအာက္ထပ္က ကြပ္ပ်စ္မွာ မဗိုက္က ပက္လက္လန္ေနၿပီ (ဗိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေမွာက္လို႔မရဘဲ ပက္လက္ပဲလန္တာ)။ ဝဏၰက တ႐ုတ္ႀကီးလက္ထဲက လြတ္တာနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကို အေမာ တေကာေျပးဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္ တ႐ုတ္ႀကီးက ေအာက္ကို လိုက္လာျပန္ေရာ။ မဗိုက္လည္း ေရွာင္ႏိုင္မွ လြတ္မဟဲ့ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေဝးရာထေျပးရတာပါပဲ။
ေအာက္ထပ္က ကြပ္ပ်စ္မွာ တခါ ထပ္ၿပီး ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ၾကျပန္ေရာေလ။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ပက္လက္လန္သြားတဲ့ဝဏၰကို တ႐ုတ္ႀကီးကဝင္လံုးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖိုးသိုက္လည္း ဝဏၰေပၚက တက္ဖိၿပီး ေပါင္ၿခံကို ဝင္ထိုး၊ တ႐ုတ္ႀကီးကိုလည္း အတင္းဝင္ထိုး လုပ္ပါေလ ေရာ။ တကယ္က ပံုမွန္ဆိုရင္ ဖိုးသိုက္က ေပါင္ ၁၁၀ ေတာင္ရွိတာမဟုတ္ဘူး တ႐ုတ္ႀကီးကို ဘယ္ႏိုင္လိမ့္မလဲ။ သူလည္း အေျခအေန႐ႈပ္ေထြးေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဝင္ႀကိတ္ရ တာ။
ရခိုင္ႀကီး ကိုေအာင္ေက်ာ္ဇံက ငိုေနၿပီ။ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ပဲခူးက ... ဝဏၰနဲ႔စင္ကာပူမွာခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ သူက ဝဏၰဆီ ဘာလာလုပ္တယ္ မသိဘူး။ ဧည့္သည္လည္း ဝ႐ုန္းသုန္းကား ဇာတ္လမ္းေတြၾကား ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ေဘးခ် ငူငူေလးရပ္ေနရွာတယ္။
အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းပါ့။ ဝဏၰေပၚ တက္ဖိလံုးေနတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ေအးခိုင္က အတင္းဝင္ဆြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႀကီးက ႐ုန္းလိုက္ေတာ့ ေအးခိုင္ရဲ႕ရင္ဗတ္ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ေအးခိုင္ ၾကမ္းေပၚကို ေခြေခြေလး ျပဳတ္က် သတိလစ္ သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာ အားလံုး မီးကိုေရနဲ႔ၿငိမ္းလိုက္သလို ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးကို က်ဴရွင္ဆရာက ၿခံျပင္ဆြဲေခၚထုတ္သြားတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ နပ္စ္မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တ ရက္ သူ႔ရဲ႕ က႑ေရာက္လာၿပီဆိုတာ သိၿပီး အလုပ္စတယ္။ သူ႔ေယာက္်ားနဲ႔ ဖိုးသိုက္ကို ေအးခိုင္ကို အိမ္ေပၚမတင္ဖို႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးတယ္။
အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုခိုင္းရမလဲ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွွာ အားလံုးထဲမွာ လံုးဝမမူးတာ ဆိုလို႔ ဝဏၰရဲ႕ ညီအငယ္နႏၵပဲရွိတာေတြ႕ရေတာ့ စာရြက္နဲ႔ေဘာပင္ေတာင္းၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ဘာေတြမွန္းမသိ ခ်ေရးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ နႏၵကို “သြား ေဆးဆိုင္မွာ အဲဒါသြားဝယ္ေခ်” လို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။
စက္ဘီးနဲ႔ အျပင္က ကမန္းကတန္းျပန္ေရာက္လာတဲ့ နႏၵဆီက အထုပ္ကို ေျဖၿပီး နပ္စ္မက နပ္စ္မ အလုပ္စတင္ပါေတာ့တယ္။ သြက္လိုက္ျမန္လိုက္တာမွ ... မူးေနတယ္လို႔ကို မထင္ရ တာ။ ေဆးထိုးအပ္ ျပင္ဆင္တာက အစ ေဆးစုပ္ယူတာအဆံုးေပါ့။ ေအးခိုင္တင္ပါးထဲ ေဆးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ေကာင္မေလး သတိျပန္လည္လာတာပါပဲ။
ေအးခို္င္ သတိျပန္လည္လာေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနျပန္ ေကာ။ ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေဟာက္လုိ႔။ ဝဏၰကလည္း ခုေတာ့ သူမဟုတ္သလို ဝါေတာ္ ရွစ္ဆယ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးစတိုင္နဲ႔ သူ႔အေမခူးခပ္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို ေအးရာေအးေၾကာင္း စားေနၿပီ။
သူ႔ဧည့္သည္ကို ကိုေအာင္ေက်ာ္ဇံကဧည့္ေထာက္ခံ စကားေျပာထားရတယ္။ အဲဒီဧည့္သည္က ညအိပ္မွာေလ။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးကို ဖိုးသိုက္က ကန္ႏိႈးတာေတာင္ မႏိုးဘူး။ ႏွဲႀကီးပါဝိုင္းကန္မွ ႏိုးတာ။ အားလံုးၿငိမ္သြားမွ သူတို႔ တိုးႀကီးကို သတိရေတာ့တယ္။ ဖဲသမားေလ ... ဝ႐ုန္း သုန္းကား စျဖစ္ကတည္းက ဝိုင္းက ပိုက္ဆံေတြယူၿပီး ထေျပးၿပီ။ ေနာက္မွေျပာတယ္။ အက်င့္ပါေနလို႔တဲ့။ ၿပီးေတာ့ စိတ္မခ်လို႔တဲ့ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ဖဲဝိုင္းက ဘယ္သူႏိုင္လို႔ ဘယ္သူ႐ႈံးမွန္းမသိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ သူတို႔တသိုက္ ညလံုးေပါက္ ဖြင့္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထမင္းေၾကာ္သြားစားေတာ့ ည ၁၀ နာရီေတာင္ ထိုးလုၿပီ။
ဝဏၰကိုေတာ့ ဧည့္သည္ရွိလို႔ပါဆိုၿပီး အတင္းေဖ်ာင္းဖ် ထားခဲ့ရတယ္။ လမ္းမွာ တ႐ုတ္ႀကီးနဲ႔ ေအးခိုင္တို႔ ရန္သတ္ၾကေသးတာေပါ့။ ကြဲမယ္ကြာမယ္ ဘာညာေတာင္ ျဖစ္ေသးရဲ႕။ ဟုတ္တာ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။
မဗိုက္ကေတာ့ ဒီလူေတြၾကား ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ေပါ့။
အဲဒီေန႔က ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတဲ့ ဝဏၰတို႔အိမ္ေရွ႕ကေန ႏွဲႀကီးအေဖ ဦးျမဟန္ ျဖတ္သြား ေသးတယ္တဲ့။ သူလည္း ေထြေနတာ။ အဲဒီအိမ္ထဲ သူ႔သားနဲ႔ေခၽြးမ ေသာင္းက်န္းေနတာ မသိရွာဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သားကိုေမးသတဲ့ ...
“ေဟ့ေကာင္သားႀကီး ဝဏၰတုိ႔အိမ္မွာ ဘာပြဲလည္းမသိဘူးလုပ္ေနတယ္ကြ။ မင္းတို႔ မသြားဘူးလား” တဲ့။ ႏွဲကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ “ဟုတ္လား မသိဘူးအေဖ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ညကအေၾကာင္း စၿမံဳ႕ျပန္ၾကတာေပါ့။ က်ဴရွင္ဆရာက တ႐ုတ္ႀကီးကို ဆံုးမေတာ့ တရုတ္ႀကီးက “ငါ ဘာလုပ္လို႔လဲ ကြ” တဲ့။
ခဏေနေတာ့ ဝဏၰေရာက္လာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္မလာဘူး။ ဆိုက္ကားနဲ႔။ ဆိုက္ကား ေပၚက ဆင္းေတာ့ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖစ္ေနတယ္။
“ညတုန္းက ဘာေတြျဖစ္လဲ မသိပါဘူးကြာ။ ငါ့ေပါင္ၿခံက ေတာ္ေတာ္ေအာင့္ေနတာ” တဲ့။
အကြက္ပဲဆိုၿပီး တြယ္ခဲ့တဲ့ ဖိုးသိုက္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာက ထပ္ ဆံုးမရျပန္တယ္။ ဝဏၰရာ မင္းလည္း ငယ္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ အေမနဲ႔အဘြားကို သနား သင့္ၿပီ ... ဘာညာ ေပါ့ေလ။ ဝဏၰက ဘလက္ေကာ္ဖီတခြက္ လို႔လွမ္းမွာၿပီး က်ဴရွင္ဆရာကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္တယ္။ အရမ္းကို ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔တဲ့ သူေတာ္စင္ အၾကည့္ေလးနဲ႔ေပါ့ ၿပီးေတာ့ ေမးလိုက္တယ္ “ငါဘာလုပ္မိလို႔လဲကြ” တဲ့။
တ႐ုတ္ႀကီးေကာ ဝဏၰေကာ ေမးတဲ့ပံုစံက တပံုစံထဲ။ သူတို႔တကယ္ကို ဘာမွမသိလို႔ ေမးတဲ့ပံု။ ဆံုးမမိတဲ့သူကပဲ ျပန္ေတာင္းပန္ရမလို .... ။ ေျပာသားပဲ အစကတည္းက။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္မွာပဲ လို႔ ... ။
Thursday, November 27, 2008
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Thursday, November 27, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
ေအာ္. . သံေ၀ဂ ရစရာပါလားေနာ္..... ဟီဟိ .. နာ့လိုေကာင္ေတြ ေရွးတုန္းကတည္းကရွိခဲ့ သကိုး ...
ေသြးဆိုးလုိက္ၾကတာ။ ၾကားထဲက ထန္းရည္ေတြ အရက္ေတြ နာမည္ပ်က္တယ္။ :P
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာေအာင္ ေရးတတ္တယ္
ေနာက္ဆံုး ဘာေတြျဖစ္ကုန္မလဲလို႕ ျမန္ျမန္ဖတ္သြားတာ...
တားက မူးရင္ ပိုၿငိမ္သြားတယ္။
ေကာင္းကင္ကို ေျပာသလို အရက္နာမည္ပ်က္မွာဆိုးလို႕
မတူးတူး သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းေရးထားတာ
မ်က္စိထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္လာတယ္။
ေရးတာေတာ္လိုက္တာ တားကိုလဲ
အဲ့လို႕ေရးနည္းေလးသင္ေပးပါဦး။
ဟိ ..ဖိုးသိုက္မိန္းမ ေဒၚဗိုက္ေရ..
အေရးကလဲ ေကာင္းပါ့..
ဖတ္ရင္း ရယ္ေနရတယ္...
၀ါသနာပါရင္ အိမ္မွာ တ၀ိုင္းေလာက္ ဆံုမယ္ေလ ..ဟားဟား
မတူးတူးကေရာ မဗိုက္လား မနာ႔စ္လား မအိခိုင္လား ဘူလဲ ဘူလဲ
အေရးအရမ္းေကာင္းတာပဲမမ
သြက္ျပီး အရမ္းဆြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲ ဆရာမခင္ခင္ထူးတို႔ ေရးပံုမ်ိဳးေနာ္ ေဒၚသန္းျမင္႔ေအာင္ေရးတာလဲ ဒီလိုမ်ိဳးပဲ
တကယ္ကို တေမ႔တေမနဲ႔ အသက္မရႈပဲဖတ္သြားတယ္မမေရ ေရးပါဦးေနာ္
ဟီးဟီး ရီရတယ္ဗ်ိဳ႕ ဗ်ဲ....
ေသာက္ခ်င္လိုက္တာ
နာယကၾကီး တစ္၀ိုင္းတယ္မယ္ေနာ္
ဟဟဟဟ ေတာ္ေတ္ာေလးေရးတတ္လိုက္တာေနာ္
မ်က္ေစ့ထဲေတာင္ၿမင္လာတယ္
Post a Comment