စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကေမာက္ကမ ၃
ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးမိပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ တကယ္က ကေမာက္ကမ ၂ မွာ စာေရးဆရာမင္းလူ နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးၿပီးတဲ့ထိ ေရးမလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ တူးတူးသာရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ပ်င္းၿပီး ငါရပ္လိုက္ေတာ့မွပါေလ လို႔ေတြးရင္း ရပ္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္ တရက္ေက်ာ္က်မွ ျပန္ေရးမလို႔ဟာ။ ကြန္မန္႔မွာ ဝုိင္းေအာ္ထား တာေတြ႕တာနဲ႔ မေနရဲဘဲ ေရးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕က က်မပညာျပတယ္တဲ့ (အဟင့္) မဟုတ္ရ ပါဘူး၊ ပ်င္း႐ံုေလးပ်င္းမိတာပါ။ က်မကလည္း က်မပဲေလ။ ေရးရတာထက္ ဖတ္ရတာ ပိုႀကိဳက္တဲ့ သူဆိုေတာ့ ပံုမွန္ တက္ဖတ္ေနက် ဘေလာ့ေလးေတြမွာ အသစ္မေတြ႕ရင္ သြားသြား ေအာ္မိတာကိုး :) ကိုယ့္အလွည့္က် မႏြဲ႕စတမ္းေပါ့ ....။ ကိုင္း ရြာစားေရ ... မတိမ္းမေစာင္းဗိန္းေဗာင္းနဲ႔ ပို႔ ...။
ဆဒၵန္မင္းလူႏွင့္ ေသာႏုထၳိဳရ္ ကၽြႏု္ပ္
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုဟန္ထက္ေမာင္နဲ႔ နာယက အဖြဲ႕ထဲမွာပါတဲ့ အန္ကယ္ႀကီး ဖိုးေသာၾကာတို႔ က်မကို ဆရာမင္းလူဆီလႊတ္တာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ လတ္စသတ္ေတာ့ က်မက က်မရဲ႕ စီဗီမွာ အေဖနာမည္ အရင္းအျပင္ ကာတြန္းအေနာင္ဆိုၿပီး ကြင္းစ ကြင္းပိတ္နဲ႔ ထည့္ထားခဲ့ မိတာကိုး။ အဲဒီမွာ မ်ိဳးဗီဇကၽြမ္းက်င္သူ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက က်မရဲ႕ ဂ်န္နေရးရွင္း ရင္းျမစ္ကိုလိုက္ၿပီး ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ျဖင့္ မင္းလူနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တယ္ .. သူသြားဗ်ဴးရင္ျဖင့္ ဟိုကေတာ့ ေျဖမွာပဲ ဆိုၿပီး သူတို႔ဘာသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ ၿပီးေတာ့ က်မကို လႊတ္ၾကတာေလ။
တကယ္က က်မက ဆရာမင္းလူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ အကိုႀကီး ဒါ႐ိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏၰရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚခ်ိဳရီကမွ က်မအေဖရဲ႕ ညီမအငယ္ဆံုး က်မတို႔ရဲ႕ အေဒၚ ...။ ဆိုေတာ့ ေသြးဘာမွ မေတာ္စပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းပါးပါး ရင္းႏွီးတာေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ .. ဆရာမင္းလူကို က်မက ေလးစားတဲ့၊ ေၾကာက္တဲ့ အခံကရွိတယ္။
မေၾကာက္ဘဲေနမလား ဦးဝဏၰရဲ႕သမီး က်မညီမ ဝါႏုေခၚ ခ်န္ျဒာက က်မကို တခါက တိုးတုိး သတိေပးဖူးတယ္ေလ “မတူးသိလား။ သမီးတို႔ကေလးေတြက အေဖတို႔ညီအစ္ကိုေတြထဲမွာ ဦးဥာဏ္ကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ” တဲ့။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ နာမည္ရင္းက ဦးဥာဏ္ေပၚ မဟုတ္လား။
သာဓုၿခံထဲမွာ ဦးဥာဏ္ေဟ့ဆို ကေလးကစ ေခြးအဆံုး တၿခံလံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ပဲ ဆိုတာ က်မက အတြင္း သတင္း ရထားၿပီးသား။ လူေကာင္ကေသးသေလာက္ အားမနာတမ္း ဘုေျပာတတ္တာလည္း က်မက သိတယ္။ စိတ္ကလည္း ဘာတိုသလဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းခင္တယ္။ သူ႔ဆီ သြားလည္ သူ႔အစ္ကို... ဦး႐ူပရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူတိုက္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ကို ေသာက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနက်။ ဒါေပမယ့္ တခုရွိတာက က်မနဲ႔ ဆရာနဲ႔ေျပာလိုက္ရင္ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း တခုမွ မပါဘူး။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြ၊ ဂီတအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တာမ်ားတယ္။
ဆရာက လက္ဘက္ရည္ကို ခြက္အႀကီးနဲ႔ေသာက္တာ (တိုင္ကီေပါ့)။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္တိုကို ေသာက္သည္ျဖစ္ေစ မေသာက္သည္ျဖစ္ေစ လက္ၾကားမွာညႇပ္ၿပီး စကားေျပာတတ္တယ္။ က်မက ဦးဝဏၰတုိ႔ ဦးဗလ (သုေမာင္) တို႔ ထက္ သူ႔ကိုပိုခင္တယ္။ ဟိုဆရာႀကီးေတြက နားက ေတာ္ေတာ္ ေလးေတာ့ စကား ေျပာရင္ ေအာ္ေျပာရတာနဲ႔ မလြယ္ေက်ာ။ ဦးဝဏၰဆို စကားကို တိုးတုိးေလး ေျပာတာ ဆိုေတာ့ က်မက နားတဘက္ေလးေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး (သူမ်ားအေၾကာင္း ေျပာရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေတြပါ ေပၚကုန္ၿပီ :P) ဆိုေတာ့ကာ စကားကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရွင္း လင္းလင္းနဲ႔ ေျပာတဲ့ ဆရာဥာဏ္နဲ႔ က်မက ေလေပး အေတာ္ေျဖာင့္တယ္ေျပာရမယ္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္တာက ေၾကာက္တာပဲ။
ၾကည့္ရတာ က်မနဲ႔ ဆရာဥာဏ္ နည္းနည္းရင္းႏွီးတာကိုလည္း အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက သိထားပံုရတယ္။ ေမးခြန္းက တခုတည္း ေမးရမွာေနာ္။ ဘာမွမသိ နားမလည္တဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ က်မက “ဟုတ္ကဲ့” တခြန္းပဲေျပာၿပီး သဃၤန္းကၽြန္းက သာဓုၿခံကို ခ်ီတက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သြားခါနီးမွာ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ က “ညေန အဲဒီအင္တာဗ်ဴး ယူလာေပးႏိုင္ရင္ အလုပ္ရၿပီေနာ္” တဲ့။ လုပ္ပံု ...။
သဃၤန္းကၽြန္း အသင္းတိုက္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီးတာနဲ႔ က်မ ဆရာဥာဏ့္ဆီ ခ်က္ခ်င္း မသြားရဲဘူး။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ (ေမာင္ဝဏၰမိန္းမ ေဒၚခ်ိဳရည္) ဖြင့္ထားတဲ့ ကုန္စံုဆိုင္ထဲကို လွစ္ကနဲဝင္ၿပီး က်မညီမေတာ္ ကို ရွာတယ္။ အခန္႔ သင့္ပဲ မဝါႏု က မ်က္မွန္ေလး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ကုန္ပစၥည္းေတြၾကား ျမဳပ္ေနေလရဲ႕။
“ခ်န္ျဒာ ... ညီမေလး ... ဘာလုပ္ေနလဲဟင္”
“ဆိုင္ထိုင္ေပးေနရတယ္ေလ မတူးရဲ႕”
“ဟုတ္လား ... ဟိုဘက္မွာ ဦးဥာဏ္ရွိလား” (စ စံုစမ္းၿပီ)
“မေျပာတတ္ဘူးေလ ... ရွိမယ္ထင္တယ္ သြားၾကည့္ပါလား။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးစရာေလး တခုရွိလို႔ဟ။ အစ္မနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလား။ အဟဲ” (မ်က္ႏွာခ်ိဳကလည္းေသြးရ)
“ဟာ ... အင္တာဗ်ဴး မလုိ႔ ဟုတ္လား” (အထိတ္တလန္႔သံနဲ႔ေမးတာ)
“အင္းေလ”
“မလုပ္ပါနဲ႔ မတူးရယ္။ ဦးဥာဏ္အေၾကာင္းမသိဘူးလား။ ေအာ္ထုတ္မွာေနာ္။ သူကေျပာၿပီးသား၊ သူ႔ကုိအင္တာ မဗ်ဴးၾကနဲ႔တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာေတြကို သူ႔ဖာသာေရးမွာတဲ့” (အဲလိုအားေပးတာေပါ့)
“ဒါေပမယ့္ မတူးကေတာ့ မဗ်ဴးလို႔မျဖစ္ဘူးဟ” (ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုတဲ့ေလသံနဲ႔)
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ မတူးဘာသာ သြားၾကည့္ေလ။ ညီမေလးေတာ့ေၾကာက္တယ္။ မလိုက္ရဲဘူး”
သြားၿပီ ...။ အနားမွာ မုန္႔တထုပ္ကိုလာျဖဳတ္ရင္း ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ လုပ္ျပေနတဲ့ ဥကၠာ (ဝါႏုေမာင္အငယ္ဆံုး၊ ဓာတ္ခဲ လုပ္တဲ့ေကာင္) ကို ေခၚသြားဖို႔ကလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူက ကေလးဆိုေတာ့ ဘာမွ အကူအညီရမွာ မဟုတ္တဲ့ျပင္ ေပါက္ကရေတြ ဝင္ေျပာမွျဖင့္ ... ေျပးေပါက္မွားေနဦးမယ္။
ကဲ လာေလေရာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲသြားရေတာ့မွာေပါ့။ ခုျပန္စဥ္းစား ခုေၾကာက္တုန္းမို႔ ဆရာဥာဏ့္ဆီ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနမိတာပါ။ သီးခံဖတ္ပါေနာ္။ ခု ေရာက္ပါၿပီ။ သူ႔အိမ္ေပၚ တက္သြားတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဘြားကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ က်မလည္း နိဒါန္းေတြ ဘာေတြ ခ်ီမေနေတာ့ပဲ တရစပ္ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ေျပာေတာ့တာပဲ။ (စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာေတြ ေရးေရးေနတဲ့ အသားမည္းမည္း၊ ႐ုပ္ဆိုးဆိုးပုဂၢိဳလ္ႀကီးမသိလို႔။ သိရင္ က်မကို ေလးစားသြားမယ္:P)
“ဟာ ဘယ္က လွည့္လာတာလဲ။ လာ ထိုင္ေလ” လို႔ ဆရာကေျပာလိုက္တာနဲ႔ က်မက “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ သမီးဆရာ့ဆီ သက္သက္လာတာပါ။ ဆရာမွ မကူညီရင္ သမီး အလုပ္မရေတာ့ဘူး။ ကူညီပါဦး”
အဲဂလို တည့္တိုးကိုေျပာခ်လိုက္တာ။ ဆရာလည္း အံ့ေတြၾသလို႔ေပါ့။ “ဗ်ာ ... ဘယ္လို ... က်ေနာ္ နားလည္ ေအာင္ ေျပာပါဦးွဗ်” လို႔ ျပန္ေမးတယ္။
အဲဒီမွာက်မလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို နတ္သံမေႏွာဘဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ မင္းမ်ားက က်မကို လက္ေတြ႕အင္တာဗ်ဴးတခု လုပ္ခိုင္းေၾကာင္း၊ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ မင္းလူကို ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နာမည္ကိစၥ ေမးခိုင္းေၾကာင္း၊ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဒီညေန အၿပီးေပးႏုိင္ရင္ က်မ အလုပ္ရၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ... အေၾကာင္းေပါင္းစံု ရွင္းျပလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာက ဝုန္း ကနဲ စားပဲြကို လက္သီးနဲ႔ မထုပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆရာ့မ်က္ႏွာကေတာ့ အဲဒီလို ဝုန္း ကနဲျမည္ေအာင္ စားပြဲကိုေျခနဲ႔ ပိတ္ကန္လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ျဗဳန္းကနဲလန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ အေပါက္ဝကို မ်က္ေစ့က ရွာမိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္ (အဲဒီကတည္းက စာနယ္ဇင္းသမားျဖစ္ဖို႔ ဇာတာပါလာတာထင္ပါရဲ႕။ ခုဆို ေျပးေပါက္ အရင္ရွာတတ္တာ က်င့္သားေတာင္ရေနၿပီ :p)
“ဒီလူေတြ ... ဒါ သက္သက္ လူလည္က်တာဗ်”
“.......” (ေခါင္းေလးငံု႔ၿပီး မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ေပါ့)
“က်ေနာ္က အင္တာဗ်ဴးေတြ မေျဖဘူးဆိုတာသိလုိ႔ ခုလိုလုပ္တာ”
“ဟုတ္ .... ကဲ့ ... ဆရာ” (အတိုးဆံုး အသံ)
“က်ေနာ္မေျဖဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ”
“ဟိုဒင္း ... သမီး အလုပ္မရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆရာ” (အဲဒီမွာ က်မမ်က္ႏွာက ဆီးေစ့ေလာက္ပဲရွိမလား မေျပာတတ္ဘူး၊ မ်က္ႏွာငယ္တာေျပာပါတယ္)
က်မရဲ႕မ်က္ႏွာကပဲ တကယ့္သနားစရာ ျဖစ္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ တခုေတာ့ လုပ္လိုက္ပါဦးမယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ နတ္ေကာင္းေလးကပဲ ႏိုင္သြားလို႔လားမသိဘူး ....
“အင္းေလ ... ေျဖေပးလိုက္ပ့ါမယ္။ ဒါ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပဲေနာ္။ လာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြား မယ္” ဆိုၿပီး ေရွ႕က ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္ထြက္သြားေလေတာ့ က်မကလည္း ေနာက္ကေန (ေပ်ာ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာပိုးေလးသတ္လို႔) ခပ္ကုပ္ကုပ္ လိုက္သြားရေလသတည္းေပါ့။
ကဲေမးခြန္းစၿပီ “ဒီလိုပါဆရာ ေလထန္ကုန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကုိ ဆရာေပးတာလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္ပါသလား” ... ဒါပဲ ....။
“လိုက္မွတ္ ... ေျပာမယ္ ... ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ စာေရးဆရာေတြ ထိုင္ ထုိင္ေလကန္တဲ့ ဒီေနရာကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ဘယ္ကဘယ္လို ေခၚျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိတာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္ကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ေခၚၾကမယ္ေဟ့လို႔ ေျပာမိခ်င္လည္း ေျပာမိ သြားလိမ့္မယ္ဗ်။ တခါက ဆရာမစန္းစန္းႏြဲ႕ကထင္တယ္ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ဒီလို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာမည္မ်ိဳး မင္းလူ ေပးတာ ေနမွာပဲလို႔ ဒီဆိုင္မွာထုိင္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီနာမည္ကို မင္းလူ ေပးတာ ဆိုၿပီးျဖစ္ကုန္တာျဖစ္မယ္။ အျဖစ္မွန္ကေတာ့ က်ေနာ္ေပးမိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါပဲ သြားေရးေတာ့။ ေရးၿပီးရင္ က်ေနာ့္ကိုလာျပဦး”
က်မမွာ ကက္ဆက္လည္းမပါ။ လက္နဲ႔ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္ ... စိတ္ထဲကမွတ္ၿပီး ဆရာမင္းလူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဆရာကေတာ့ က်မ ျပန္ေရး ထားတာကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး တလံုးမွမျပင္ဘဲ ျပန္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေအးဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားက ဓားစာခံပါ။ ဟိုလူေတြလုပ္ပံု မဟုတ္ဘူး” လို႔ မေၾကမခ်မ္းေျပာရွာပါတယ္။ က်မ အလုပ္မရမွာ စိုးလို႔သာ ဒီအင္တာဗ်ဴးကို သူေပးခဲ့တာပါ။ က်မ႐ုပ္ကလည္း ဒီအလုပ္ကိုမွမရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ပံု ေပါက္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကုိ စာေပေလာကထဲ ေရာက္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတဲ့ ဆရာ့ကို ဒီေန႔ထိ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါ။
ဆရာ့ဆီကေန အင္တာဗ်ဴးေလး အေခ်ာသတ္ၿပီး ျပန္တဲ့အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ အသင္းတိုက္ ကေန ေရတာရွည္ လမ္းသစ္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ အင္တာဗ်ဴးေရးထားတဲ့ စာရြက္ကို မဟာေဆြစတိုင္ ထိုင္ေနတဲ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္လက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္တာနဲ႔ သူက ဖတ္ၾကည့္ၿပီး (ဖိုးပါႀကီးလို) းၿပံဳးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မေရးထားတာကို နည္းနည္း ျဖဳတ္ျပင္ ဘာညာလုပ္ၿပီး စာစီ သမား ဆီ တန္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ “ကဲ ... နက္ျဖန္ကစၿပီး အလုပ္ဆင္းေတာ့။ အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ စာရင္းမွာ ညည္းနာမည္ ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မအူျမဴးလိုက္ပံုက ဘာနဲ႔မွ မႏိႈင္း ယွဥ္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါ။
က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာသက္တမ္း တပတ္မျပည့္ခင္မွာ ထြက္လာတဲ့ အင္တာဗ်ဴး အစ္ရွဴး ၂ မွာ က်မရဲ႕ ဆရာမင္းလူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴဳးပါလာပါတယ္။ ဒီတိုင္းပါလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဝင္းဝင္း ဆိုတဲ့သူက ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္ (ကြယ္လြန္) ကို တပံုစံထဲ ဗ်ဴးထားတာနဲ႔ ယွဥ္လ်က္သား။ အဲဒီေတာ့မွ ေၾသာ္ လတ္စသတ္ ေတာ့ ပြဲဆူေအာင္လုပ္တာကိုး လို႔ ငတံုးက်မ သေဘာေပါက္ရပါေတာ့တယ္။
ဂ်ာနယ္ေလးကို ဆရာမင္းလူကို သြားေပးတဲ့အခါမွာ ဆရာက ၾကည့္ၿပီး “ထင္ေတာ့ ထင္သားဗ်။ ဒီလူေတြ တခုခုေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ခုၾကည့္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာလင္းကို ရန္တုိက္ေပးတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ က်ေနာ္က အေျဖတတ္လို႔။ ခင္ဗ်ားက ဓားစာခံပဲ” လို႔ ေဒါသတႀကီးေျပာတယ္။
ဆရာလင္းက ဒီေလထန္ကုန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို သူေပးတာလို႔ ေျဖထားတာေလ။ သူက ၁၀ တန္း အဂၤလိပ္စာသင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသင္႐ုိးမွာပါတဲ့ စာေရးဆရာမ အမ္မလီဘရြန္တီရဲ႕ ဝုသရင္းဟိုက္ ကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တာ။ ဒါနဲ႔ ၃၃ လမ္းက စာေရးဆရာေတြ ေလထိုင္ကန္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ဒီနာမည္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဳးမွာ ေရးထား ေလရဲ႕။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာမင္းလူက သူမမွတ္မိေတာ့ပါဘူးေျပာလို႔။ တကယ္လို႔ ဒီနာမည္ကို သူေပးတာပါ ေျပာလိုက္ရင္ ပြဲဆူၿပီး သက္သက္မယ့္ ဆရာ ၂ ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ရမယ့္အေပါက္။
အဲဒီမွာ က်မလည္း စာနယ္ဇင္းပါးမဝေသးခင္မွာတင္ စာနယ္ဇင္းအတတ္ပညာတခုကို ရလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေၾသာ္ ... လတ္စသတ္ေတာ့ မရွိရွိတာ ရွာႀကံဖြၿပီး ဂ်ာနယ္ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္တာပါလား လို႔ေလ။ အဲဒီထဲမွာ က်မ၊ ဆရာမင္းလူနဲ႔ ဆရာလင္းတို႔က ဓားစာခံေတြ ေပါ့ (ဝင္းဝင္း ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဓားစာခံမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူလည္း ဖြတဲ့ထဲပါတယ္)။ တကယ္က ေလထန္ကုန္းကိစၥ ဘာအေရးႀကီးလဲ။ ဒီနာမည္ ဘယ္သူေပးေပး ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ႀကံဖန္ သတင္းလုပ္ေရးရင္း အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ဆိုတာ တေခတ္ဆန္းခဲ့ေလရဲ႕ (ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန)။
က်မလည္း စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကို အူလည္လည္နဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ မေပၚေသးတဲ့၊ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေခတ္ထေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က သတင္းဂ်ာနယ္ ပံုစံေလး နည္းနည္းစၿပီး ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးတယ္ ဆိုရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရး ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက စာေပကင္ေပတိုင္မႉးႀကီးကေတာ့ ဗိုလ္မႉး ေအးထြန္းပါ။ (ကဲ ၄ ကေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာ္ျငာေလးေတာ့ဝင္ခဲ့ဦးမယ္ ... အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးက ရတဲ့ အတြင္းသတင္းေတြအေၾကာင္း ေရးမွာ ငွဲငွဲ။ တူးတူးသာတို႔ အမွတ္မရွိပံုမ်ားေနာ္ :P)
ဆဒၵန္မင္းလူႏွင့္ ေသာႏုထၳိဳရ္ ကၽြႏု္ပ္
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုဟန္ထက္ေမာင္နဲ႔ နာယက အဖြဲ႕ထဲမွာပါတဲ့ အန္ကယ္ႀကီး ဖိုးေသာၾကာတို႔ က်မကို ဆရာမင္းလူဆီလႊတ္တာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ လတ္စသတ္ေတာ့ က်မက က်မရဲ႕ စီဗီမွာ အေဖနာမည္ အရင္းအျပင္ ကာတြန္းအေနာင္ဆိုၿပီး ကြင္းစ ကြင္းပိတ္နဲ႔ ထည့္ထားခဲ့ မိတာကိုး။ အဲဒီမွာ မ်ိဳးဗီဇကၽြမ္းက်င္သူ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက က်မရဲ႕ ဂ်န္နေရးရွင္း ရင္းျမစ္ကိုလိုက္ၿပီး ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ျဖင့္ မင္းလူနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တယ္ .. သူသြားဗ်ဴးရင္ျဖင့္ ဟိုကေတာ့ ေျဖမွာပဲ ဆိုၿပီး သူတို႔ဘာသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ ၿပီးေတာ့ က်မကို လႊတ္ၾကတာေလ။
တကယ္က က်မက ဆရာမင္းလူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ အကိုႀကီး ဒါ႐ိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏၰရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚခ်ိဳရီကမွ က်မအေဖရဲ႕ ညီမအငယ္ဆံုး က်မတို႔ရဲ႕ အေဒၚ ...။ ဆိုေတာ့ ေသြးဘာမွ မေတာ္စပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းပါးပါး ရင္းႏွီးတာေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ .. ဆရာမင္းလူကို က်မက ေလးစားတဲ့၊ ေၾကာက္တဲ့ အခံကရွိတယ္။
မေၾကာက္ဘဲေနမလား ဦးဝဏၰရဲ႕သမီး က်မညီမ ဝါႏုေခၚ ခ်န္ျဒာက က်မကို တခါက တိုးတုိး သတိေပးဖူးတယ္ေလ “မတူးသိလား။ သမီးတို႔ကေလးေတြက အေဖတို႔ညီအစ္ကိုေတြထဲမွာ ဦးဥာဏ္ကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ” တဲ့။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ နာမည္ရင္းက ဦးဥာဏ္ေပၚ မဟုတ္လား။
သာဓုၿခံထဲမွာ ဦးဥာဏ္ေဟ့ဆို ကေလးကစ ေခြးအဆံုး တၿခံလံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ပဲ ဆိုတာ က်မက အတြင္း သတင္း ရထားၿပီးသား။ လူေကာင္ကေသးသေလာက္ အားမနာတမ္း ဘုေျပာတတ္တာလည္း က်မက သိတယ္။ စိတ္ကလည္း ဘာတိုသလဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းခင္တယ္။ သူ႔ဆီ သြားလည္ သူ႔အစ္ကို... ဦး႐ူပရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သူတိုက္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ကို ေသာက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနက်။ ဒါေပမယ့္ တခုရွိတာက က်မနဲ႔ ဆရာနဲ႔ေျပာလိုက္ရင္ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း တခုမွ မပါဘူး။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြ၊ ဂီတအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တာမ်ားတယ္။
ဆရာက လက္ဘက္ရည္ကို ခြက္အႀကီးနဲ႔ေသာက္တာ (တိုင္ကီေပါ့)။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္တိုကို ေသာက္သည္ျဖစ္ေစ မေသာက္သည္ျဖစ္ေစ လက္ၾကားမွာညႇပ္ၿပီး စကားေျပာတတ္တယ္။ က်မက ဦးဝဏၰတုိ႔ ဦးဗလ (သုေမာင္) တို႔ ထက္ သူ႔ကိုပိုခင္တယ္။ ဟိုဆရာႀကီးေတြက နားက ေတာ္ေတာ္ ေလးေတာ့ စကား ေျပာရင္ ေအာ္ေျပာရတာနဲ႔ မလြယ္ေက်ာ။ ဦးဝဏၰဆို စကားကို တိုးတုိးေလး ေျပာတာ ဆိုေတာ့ က်မက နားတဘက္ေလးေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး (သူမ်ားအေၾကာင္း ေျပာရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေတြပါ ေပၚကုန္ၿပီ :P) ဆိုေတာ့ကာ စကားကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းရွင္း လင္းလင္းနဲ႔ ေျပာတဲ့ ဆရာဥာဏ္နဲ႔ က်မက ေလေပး အေတာ္ေျဖာင့္တယ္ေျပာရမယ္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္တာက ေၾကာက္တာပဲ။
ၾကည့္ရတာ က်မနဲ႔ ဆရာဥာဏ္ နည္းနည္းရင္းႏွီးတာကိုလည္း အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက သိထားပံုရတယ္။ ေမးခြန္းက တခုတည္း ေမးရမွာေနာ္။ ဘာမွမသိ နားမလည္တဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ က်မက “ဟုတ္ကဲ့” တခြန္းပဲေျပာၿပီး သဃၤန္းကၽြန္းက သာဓုၿခံကို ခ်ီတက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သြားခါနီးမွာ ကိုဟန္ထက္ေမာင္ က “ညေန အဲဒီအင္တာဗ်ဴး ယူလာေပးႏိုင္ရင္ အလုပ္ရၿပီေနာ္” တဲ့။ လုပ္ပံု ...။
သဃၤန္းကၽြန္း အသင္းတိုက္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီးတာနဲ႔ က်မ ဆရာဥာဏ့္ဆီ ခ်က္ခ်င္း မသြားရဲဘူး။ ေဒၚေဒၚခ်ိဳ (ေမာင္ဝဏၰမိန္းမ ေဒၚခ်ိဳရည္) ဖြင့္ထားတဲ့ ကုန္စံုဆိုင္ထဲကို လွစ္ကနဲဝင္ၿပီး က်မညီမေတာ္ ကို ရွာတယ္။ အခန္႔ သင့္ပဲ မဝါႏု က မ်က္မွန္ေလး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ကုန္ပစၥည္းေတြၾကား ျမဳပ္ေနေလရဲ႕။
“ခ်န္ျဒာ ... ညီမေလး ... ဘာလုပ္ေနလဲဟင္”
“ဆိုင္ထိုင္ေပးေနရတယ္ေလ မတူးရဲ႕”
“ဟုတ္လား ... ဟိုဘက္မွာ ဦးဥာဏ္ရွိလား” (စ စံုစမ္းၿပီ)
“မေျပာတတ္ဘူးေလ ... ရွိမယ္ထင္တယ္ သြားၾကည့္ပါလား။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးစရာေလး တခုရွိလို႔ဟ။ အစ္မနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလား။ အဟဲ” (မ်က္ႏွာခ်ိဳကလည္းေသြးရ)
“ဟာ ... အင္တာဗ်ဴး မလုိ႔ ဟုတ္လား” (အထိတ္တလန္႔သံနဲ႔ေမးတာ)
“အင္းေလ”
“မလုပ္ပါနဲ႔ မတူးရယ္။ ဦးဥာဏ္အေၾကာင္းမသိဘူးလား။ ေအာ္ထုတ္မွာေနာ္။ သူကေျပာၿပီးသား၊ သူ႔ကုိအင္တာ မဗ်ဴးၾကနဲ႔တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာေတြကို သူ႔ဖာသာေရးမွာတဲ့” (အဲလိုအားေပးတာေပါ့)
“ဒါေပမယ့္ မတူးကေတာ့ မဗ်ဴးလို႔မျဖစ္ဘူးဟ” (ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုတဲ့ေလသံနဲ႔)
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ မတူးဘာသာ သြားၾကည့္ေလ။ ညီမေလးေတာ့ေၾကာက္တယ္။ မလိုက္ရဲဘူး”
သြားၿပီ ...။ အနားမွာ မုန္႔တထုပ္ကိုလာျဖဳတ္ရင္း ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ လုပ္ျပေနတဲ့ ဥကၠာ (ဝါႏုေမာင္အငယ္ဆံုး၊ ဓာတ္ခဲ လုပ္တဲ့ေကာင္) ကို ေခၚသြားဖို႔ကလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူက ကေလးဆိုေတာ့ ဘာမွ အကူအညီရမွာ မဟုတ္တဲ့ျပင္ ေပါက္ကရေတြ ဝင္ေျပာမွျဖင့္ ... ေျပးေပါက္မွားေနဦးမယ္။
ကဲ လာေလေရာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲသြားရေတာ့မွာေပါ့။ ခုျပန္စဥ္းစား ခုေၾကာက္တုန္းမို႔ ဆရာဥာဏ့္ဆီ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနမိတာပါ။ သီးခံဖတ္ပါေနာ္။ ခု ေရာက္ပါၿပီ။ သူ႔အိမ္ေပၚ တက္သြားတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဘြားကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ က်မလည္း နိဒါန္းေတြ ဘာေတြ ခ်ီမေနေတာ့ပဲ တရစပ္ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ေျပာေတာ့တာပဲ။ (စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာေတြ ေရးေရးေနတဲ့ အသားမည္းမည္း၊ ႐ုပ္ဆိုးဆိုးပုဂၢိဳလ္ႀကီးမသိလို႔။ သိရင္ က်မကို ေလးစားသြားမယ္:P)
“ဟာ ဘယ္က လွည့္လာတာလဲ။ လာ ထိုင္ေလ” လို႔ ဆရာကေျပာလိုက္တာနဲ႔ က်မက “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ သမီးဆရာ့ဆီ သက္သက္လာတာပါ။ ဆရာမွ မကူညီရင္ သမီး အလုပ္မရေတာ့ဘူး။ ကူညီပါဦး”
အဲဂလို တည့္တိုးကိုေျပာခ်လိုက္တာ။ ဆရာလည္း အံ့ေတြၾသလို႔ေပါ့။ “ဗ်ာ ... ဘယ္လို ... က်ေနာ္ နားလည္ ေအာင္ ေျပာပါဦးွဗ်” လို႔ ျပန္ေမးတယ္။
အဲဒီမွာက်မလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို နတ္သံမေႏွာဘဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ မင္းမ်ားက က်မကို လက္ေတြ႕အင္တာဗ်ဴးတခု လုပ္ခိုင္းေၾကာင္း၊ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ မင္းလူကို ေလထန္ကုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နာမည္ကိစၥ ေမးခိုင္းေၾကာင္း၊ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဒီညေန အၿပီးေပးႏုိင္ရင္ က်မ အလုပ္ရၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ... အေၾကာင္းေပါင္းစံု ရွင္းျပလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာက ဝုန္း ကနဲ စားပဲြကို လက္သီးနဲ႔ မထုပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆရာ့မ်က္ႏွာကေတာ့ အဲဒီလို ဝုန္း ကနဲျမည္ေအာင္ စားပြဲကိုေျခနဲ႔ ပိတ္ကန္လိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလည္း ျဗဳန္းကနဲလန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ အေပါက္ဝကို မ်က္ေစ့က ရွာမိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္ (အဲဒီကတည္းက စာနယ္ဇင္းသမားျဖစ္ဖို႔ ဇာတာပါလာတာထင္ပါရဲ႕။ ခုဆို ေျပးေပါက္ အရင္ရွာတတ္တာ က်င့္သားေတာင္ရေနၿပီ :p)
“ဒီလူေတြ ... ဒါ သက္သက္ လူလည္က်တာဗ်”
“.......” (ေခါင္းေလးငံု႔ၿပီး မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ေပါ့)
“က်ေနာ္က အင္တာဗ်ဴးေတြ မေျဖဘူးဆိုတာသိလုိ႔ ခုလိုလုပ္တာ”
“ဟုတ္ .... ကဲ့ ... ဆရာ” (အတိုးဆံုး အသံ)
“က်ေနာ္မေျဖဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္မလဲ”
“ဟိုဒင္း ... သမီး အလုပ္မရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆရာ” (အဲဒီမွာ က်မမ်က္ႏွာက ဆီးေစ့ေလာက္ပဲရွိမလား မေျပာတတ္ဘူး၊ မ်က္ႏွာငယ္တာေျပာပါတယ္)
က်မရဲ႕မ်က္ႏွာကပဲ တကယ့္သနားစရာ ျဖစ္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ တခုေတာ့ လုပ္လိုက္ပါဦးမယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ နတ္ေကာင္းေလးကပဲ ႏိုင္သြားလို႔လားမသိဘူး ....
“အင္းေလ ... ေျဖေပးလိုက္ပ့ါမယ္။ ဒါ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပဲေနာ္။ လာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြား မယ္” ဆိုၿပီး ေရွ႕က ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္ထြက္သြားေလေတာ့ က်မကလည္း ေနာက္ကေန (ေပ်ာ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာပိုးေလးသတ္လို႔) ခပ္ကုပ္ကုပ္ လိုက္သြားရေလသတည္းေပါ့။
ကဲေမးခြန္းစၿပီ “ဒီလိုပါဆရာ ေလထန္ကုန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကုိ ဆရာေပးတာလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္ပါသလား” ... ဒါပဲ ....။
“လိုက္မွတ္ ... ေျပာမယ္ ... ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ စာေရးဆရာေတြ ထိုင္ ထုိင္ေလကန္တဲ့ ဒီေနရာကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ဘယ္ကဘယ္လို ေခၚျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိတာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္ကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ေခၚၾကမယ္ေဟ့လို႔ ေျပာမိခ်င္လည္း ေျပာမိ သြားလိမ့္မယ္ဗ်။ တခါက ဆရာမစန္းစန္းႏြဲ႕ကထင္တယ္ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ဒီလို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာမည္မ်ိဳး မင္းလူ ေပးတာ ေနမွာပဲလို႔ ဒီဆိုင္မွာထုိင္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီနာမည္ကို မင္းလူ ေပးတာ ဆိုၿပီးျဖစ္ကုန္တာျဖစ္မယ္။ အျဖစ္မွန္ကေတာ့ က်ေနာ္ေပးမိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါပဲ သြားေရးေတာ့။ ေရးၿပီးရင္ က်ေနာ့္ကိုလာျပဦး”
က်မမွာ ကက္ဆက္လည္းမပါ။ လက္နဲ႔ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္ ... စိတ္ထဲကမွတ္ၿပီး ဆရာမင္းလူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဆရာကေတာ့ က်မ ျပန္ေရး ထားတာကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး တလံုးမွမျပင္ဘဲ ျပန္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေအးဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားက ဓားစာခံပါ။ ဟိုလူေတြလုပ္ပံု မဟုတ္ဘူး” လို႔ မေၾကမခ်မ္းေျပာရွာပါတယ္။ က်မ အလုပ္မရမွာ စိုးလို႔သာ ဒီအင္တာဗ်ဴးကို သူေပးခဲ့တာပါ။ က်မ႐ုပ္ကလည္း ဒီအလုပ္ကိုမွမရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ပံု ေပါက္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကုိ စာေပေလာကထဲ ေရာက္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတဲ့ ဆရာ့ကို ဒီေန႔ထိ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါ။
ဆရာ့ဆီကေန အင္တာဗ်ဴးေလး အေခ်ာသတ္ၿပီး ျပန္တဲ့အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ အသင္းတိုက္ ကေန ေရတာရွည္ လမ္းသစ္ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ အင္တာဗ်ဴးေရးထားတဲ့ စာရြက္ကို မဟာေဆြစတိုင္ ထိုင္ေနတဲ့ ကိုဟန္ထက္ေမာင္လက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္တာနဲ႔ သူက ဖတ္ၾကည့္ၿပီး (ဖိုးပါႀကီးလို) းၿပံဳးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မေရးထားတာကို နည္းနည္း ျဖဳတ္ျပင္ ဘာညာလုပ္ၿပီး စာစီ သမား ဆီ တန္းပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ “ကဲ ... နက္ျဖန္ကစၿပီး အလုပ္ဆင္းေတာ့။ အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ စာရင္းမွာ ညည္းနာမည္ ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မအူျမဴးလိုက္ပံုက ဘာနဲ႔မွ မႏိႈင္း ယွဥ္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါ။
က်မရဲ႕ အယ္ဒီတာသက္တမ္း တပတ္မျပည့္ခင္မွာ ထြက္လာတဲ့ အင္တာဗ်ဴး အစ္ရွဴး ၂ မွာ က်မရဲ႕ ဆရာမင္းလူနဲ႔ အင္တာဗ်ဴဳးပါလာပါတယ္။ ဒီတိုင္းပါလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဝင္းဝင္း ဆိုတဲ့သူက ဆရာလင္းေဝၿမိဳင္ (ကြယ္လြန္) ကို တပံုစံထဲ ဗ်ဴးထားတာနဲ႔ ယွဥ္လ်က္သား။ အဲဒီေတာ့မွ ေၾသာ္ လတ္စသတ္ ေတာ့ ပြဲဆူေအာင္လုပ္တာကိုး လို႔ ငတံုးက်မ သေဘာေပါက္ရပါေတာ့တယ္။
ဂ်ာနယ္ေလးကို ဆရာမင္းလူကို သြားေပးတဲ့အခါမွာ ဆရာက ၾကည့္ၿပီး “ထင္ေတာ့ ထင္သားဗ်။ ဒီလူေတြ တခုခုေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ခုၾကည့္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာလင္းကို ရန္တုိက္ေပးတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ က်ေနာ္က အေျဖတတ္လို႔။ ခင္ဗ်ားက ဓားစာခံပဲ” လို႔ ေဒါသတႀကီးေျပာတယ္။
ဆရာလင္းက ဒီေလထန္ကုန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို သူေပးတာလို႔ ေျဖထားတာေလ။ သူက ၁၀ တန္း အဂၤလိပ္စာသင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကသင္႐ုိးမွာပါတဲ့ စာေရးဆရာမ အမ္မလီဘရြန္တီရဲ႕ ဝုသရင္းဟိုက္ ကို ေလထန္ကုန္းလို႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တာ။ ဒါနဲ႔ ၃၃ လမ္းက စာေရးဆရာေတြ ေလထိုင္ကန္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ဒီနာမည္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဳးမွာ ေရးထား ေလရဲ႕။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာမင္းလူက သူမမွတ္မိေတာ့ပါဘူးေျပာလို႔။ တကယ္လို႔ ဒီနာမည္ကို သူေပးတာပါ ေျပာလိုက္ရင္ ပြဲဆူၿပီး သက္သက္မယ့္ ဆရာ ၂ ေယာက္ ဒုကၡေရာက္ရမယ့္အေပါက္။
အဲဒီမွာ က်မလည္း စာနယ္ဇင္းပါးမဝေသးခင္မွာတင္ စာနယ္ဇင္းအတတ္ပညာတခုကို ရလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေၾသာ္ ... လတ္စသတ္ေတာ့ မရွိရွိတာ ရွာႀကံဖြၿပီး ဂ်ာနယ္ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္တာပါလား လို႔ေလ။ အဲဒီထဲမွာ က်မ၊ ဆရာမင္းလူနဲ႔ ဆရာလင္းတို႔က ဓားစာခံေတြ ေပါ့ (ဝင္းဝင္း ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဓားစာခံမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူလည္း ဖြတဲ့ထဲပါတယ္)။ တကယ္က ေလထန္ကုန္းကိစၥ ဘာအေရးႀကီးလဲ။ ဒီနာမည္ ဘယ္သူေပးေပး ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ႀကံဖန္ သတင္းလုပ္ေရးရင္း အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ဆိုတာ တေခတ္ဆန္းခဲ့ေလရဲ႕ (ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန)။
က်မလည္း စာနယ္ဇင္းသမားဘဝကို အူလည္လည္နဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ မေပၚေသးတဲ့၊ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေခတ္ထေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က သတင္းဂ်ာနယ္ ပံုစံေလး နည္းနည္းစၿပီး ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးတယ္ ဆိုရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရး ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက စာေပကင္ေပတိုင္မႉးႀကီးကေတာ့ ဗိုလ္မႉး ေအးထြန္းပါ။ (ကဲ ၄ ကေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာ္ျငာေလးေတာ့ဝင္ခဲ့ဦးမယ္ ... အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးက ရတဲ့ အတြင္းသတင္းေတြအေၾကာင္း ေရးမွာ ငွဲငွဲ။ တူးတူးသာတို႔ အမွတ္မရွိပံုမ်ားေနာ္ :P)
Sunday, October 19, 2008
|
Labels:
ျဖတ္သန္းမႈစာစု
|
This entry was posted on Sunday, October 19, 2008
and is filed under
ျဖတ္သန္းမႈစာစု
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
ေနာက္ေန.မွ တင္မယ္ ထင္ေနတာ..ေတာ္ေသးတာေပါ႔...:)..စိတ္၀င္စားေနတာေလးေတြ သိရလို. ေက်းဇူးပဲေနာ္.. ဆရာမင္းလူကို အဲဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ၾကတယ္လား.. :( က်မက ဆရာ့ပရိသတ္..
အကို ဒီေလာက္ ေဒါသႀကီးတာ မသိဘူး။ ေတြ႔ဖူး ခင္ဖူးတာေတာ႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ ေအးေအးပဲ။
ေအးေလ..အကိုလဲ ဒီလုိမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ ခံထားရမွန္းမွ မသိဘဲ။
ကဲ ၄ ကိုေတာ႔ ခပ္ေအးေအးပဲ ေမွ်ာ္ပါမယ္ သနားလို႔။
အင္း သတင္းစာဆရာေတြ ေခတ္တုန္းက မီးခြက္မႈတ္တဲ့ သတင္းနဲ႕ သတင္းစာ ေစာင္ေရတက္ေအာင္ လုပ္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနျပီ ထင္ပါ့
ဆက္ေရးပါဦးဗ်ာ
ပဲႀကီးေလွာ္ၾကား ဆားညွပ္ေတာ့မလို႕ေပါ့ေနာ္။
ကံေကာင္းလို႔ ကံေကာင္းလို႔
က်ဳပ္တို႔လဲ ဘာဖြရင္ ေကာင္းမလဲ..ဟဲဟဲ
Post a Comment