စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ၂

စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ၁ ကို ေရးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ကာ ၂ ေတြ ၃ ေတြကို ေရးဖို႔ တာဝန္က ရွိလာပါတယ္။ ကိုယ္က ၁ လို႔ လုပ္မိေခ်တာကိုး။ ရွည္ဦးဟ တူးတူးသာဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပါးပိတ္႐ိုက္ဖို႔သာ ေကာင္းေတာ့တယ္။ တကယ္က က်မ စာမေရးခ်င္ဘူး။ ပ်င္းေနတာ ..။ ဒါေပမယ့္လည္း က်မရဲ႕ စိတ္ေတြက စာေတြအရမ္းေရးေနခ်င္တယ္။ စိတ္က ေရးခ်င္တာကို လက္က မလိုက္ႏိုင္တာလည္း ဒုကၡေနာ္။ ဒီၾကားထဲ ေျမႇာက္ေပးသူ (အဆင္းဘီးတပ္ေပးသူ) ေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ဆိုေတာ့ ကိုယ္စတဲ့ဇာတ္လမ္း ကိုယ္ အဆံုးသတ္မွျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ အစုတ္ကေလးေရွ႕ ထိုင္ရေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ ေရးေတာ့မယ္။ ကေမာက္ကမ ဆိုတဲ့အတိုင္း တကယ့္ ကေမာက္ကမပါ။ ၁ မွာက ကိုေလးျဖဴနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို ေရးလိုက္မိၿပီ။ ခုက တကယ့္ဒီေလာကထဲ စဝင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေရးပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယေျမာက္ ေရးတာ ဆိုေတာ့ ၂ လို႔တပ္မယ္။ ဘယ္လိုမွမေအာင့္ေမ့ပါနဲ႔။ တူးတူးသာကိုက ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတာပါ ...။

အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး

အဲဒီေန႔က ေနလည္းမသာ၊ မိုးလည္း မရြာပါ။ (ဘယ္ေနသာမလဲ ညႀကီးကိုး။ ဘယ္မိုးရြာမလဲ မိုးတြင္းမွ မဟုတ္တာ :P) ဒီကိစၥကို အစျပဳတဲ့ က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီမေလး မႏွင္းငံုက က်မကို ေၾကာ္ျငာတခု ျပတဲ့ အခ်ိန္က တခုေသာ ေႏြရာသီရဲ႕ ညတညေပါ့ .... ။

ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကဆင္းၿပီး ဟုတ္ၿပီဟုတ္ရဲ႕နဲ႔ ဆမ္ေဆာင္ဆားဗစ္စင္တာမွာ အလုပ္ဝင္ ...။ အင္ဂ်င္နီယာ ကံမပါဘူးဘဲ ေျပာရမလားမသိ (တကယ္က စာ႐ူးေပ႐ူးပဲလုပ္ခ်င္ေနတာ) ။ အဲဒီတုန္းက ေဇာ္ဝင္းထြတ္နဲ႔ ရင္ဂို ဆိုတဲ့ အိပ္မက္လမ္းသီခ်င္းကို လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ကဖြင့္ေနတာ ၾကားတာနဲ႔ ကုိယ္လိုရာ ကိုယ္ဆြဲေတြးၿပီး ငါေတာ့ စာေပေလာကကိုပဲ ေျခစံုပစ္ ဝင္ေတာ့မဟဲ့လို႔ ဆံုးျဖတ္ ...၊ လစာေကာ ေကာ္မရွင္ပါ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကေန မုိက္မိုက္ကမ္းကမ္း ထြက္ခဲ့တာ (လိုက္မလုပ္ ၾကနဲ႔ေနာ္)။

က်မရဲ႕ ညီမေလး မႏွင္းငံုက က်မ႐ူးတာကိုသိေတာ့ (သူလည္းစာ႐ူးပဲေလ၊ က်မေလာက္သာ မေပါရဲတာ) တရက္ က်မကို ေၾကာ္ျငာတခုျပတယ္။ လစ္ဗင္းကာလာက ေၾကာ္ျငာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မ အဲဒီ အခ်ိန္က အဲဒီမဂၢဇင္းကို ေသခ်ာကို မဖတ္ဖူးဘူး။ လူက ရသမွ ရသ ဆိုၿပီးေအာ္ေနတာ ဆိုေတာ့ စီးပြားေရးနဲ႔ ေၾကာ္ျငာမဂၢဇင္း ဘယ္ဖတ္ဘူးမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲက ေၾကာ္ျငာကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ...။

အယ္ဒီတာ ေခၚတာေလ။ ရသ မဟုတ္ေပမယ့္ က်မလုပ္ခ်င္တဲ့ စာေပအလုပ္နဲ႔ နီးစပ္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ သူက ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးတင္ရမယ္လို႔ ပါတယ္။ ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္က စီးပြားေရးတခုခုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို စီဗီေဖာင္နဲ႔အတူ ေရးတင္ပါတဲ့။ က်မက ညီမေလးကို အထြန္႔တက္တယ္ “ဟာ ငါက ဘယ္လို ေဆာင္းပါး ေရးရမွာလဲဟ” ဆိုေတာ့ သူက ဆရာမႀကီးစတိုင္နဲ႔ “မတူးတို႔ ၿမိဳ႕မွာ ဘာေပါလဲ” တဲ့။

“ဘာေပါရမွာလဲ။ ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ပဲ ေပါတာ” ဆိုေတာ့ ညီမက “အဲဒါဆို မတူး လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေရးေပါ့” လို႔ အႀကံေပးတယ္။ က်မကလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆို ထုိင္ၿပီး အာ႐ိုက္ရတာ၊ ေသာက္ရတာ၊ ေရေႏြးအိုး တအိုးၿပီး တအိုး ကုန္တဲ့ထိ ကုိယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလို မထတန္း ေနရတာ ႀကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ အိုေကေပါ့။ ငါေရးၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုတာက စတာပါပဲ။ အ႐ူးေက်ာ နင္းမိတယ္ ဆိုမလားေတာ့မသိဘူး။

က်မလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေဆာင္းပါးကို တက္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေရး (ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲဒါ ေဆာင္းပါးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဝတၳဳလိုလို ဘာလိုလုိနဲ႔) အဲဒီ႐ံုးကိုသြားၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ ေနလိုက္တယ္။ အေမကေတာ့ အလုပ္မရွိဘဲ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္ေနတဲ့ က်မကို တပြမ္ပြမ္ေပါ့ေလ။ ဒီၾကားထဲ က်မဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္ထိုင္တဲ့ ၄၆ လမ္းက ဝါနီျပာ တိုက္ကိုသြား။ ဟုိ ေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္လုပ္။ သူတို႔နဲ႔ (သူတို႔ဆိုတာ ဦးေအာင္ျပည့္ရယ္၊ ပန္းခ်ီ ေမာင္ေမာင္သိုက္ရဲ႕ တူ ဒီဇိုင္းကိုစည္သူရယ္၊ က်မလိုပဲ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနတဲ့ ဦးသိုက္ရဲ႕ ေနာက္တူတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္စမ္းရယ္ေပါ့) လက္ဘက္ရည္ေသာက္၊ အာ႐ိုက္၊ အလုပ္ေလးဘာေလး ဝိုင္းလုပ္ေပး။ အလုပ္ဆိုလို႔ တခါ ဝုိင္းလုပ္ေပးဖူးတာေလး ေျပာရဦးမယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ႕ “မႏွင္းဆီကို က်ေနာ္ခ်စ္သည္” ဆိုတဲ့စကား ကုိပဲ ပတ္လည္႐ိုက္၊ ဝလံုးပံုေလး ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာလား ဝတၳဳလား မသိတဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ဖဲျပား ဝါေလးေတြ ေကာ္နဲ႔ ကပ္ရတာ။ မဂၢဇင္း တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ကပ္ရတာပဲ (ထြင္ခ်က္) ။

မၾကာဘူး ဝါနီျပာလည္း သက္ဇိုး မရွည္ရွာပါဘူး ျပဳတ္ကေရာ။ က်မလည္း ေရာင္ေျခာက္ဆယ္ ဘဝက မတက္ဘဲ ဒီတိုင္းေပၿပီးေနေနတာ။ လစ္ဗင္းကာလာကို ေလွ်ာက္ထားတာလည္း ေမ့ေနတာ။ ေမ့ဆို ေလွ်ာက္တာပဲ ၄၊ ၅၊ ၆ လ ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ သူလည္း ခန္႔ၿပီးေရာေပါ့လို႔ ေတြးၿပီး အေမေကၽြးတဲ့ထမင္းကိုစား၊ ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္၊ လက္ဘက္ ရည္ ဆိုင္ထိုင္၊ သယ္ယင္းေတြနဲ႔ အာ႐ိုက္ အဲလိုလုပ္ေနရင္း တရက္သားမွာေတာ့ ေဘးအိမ္ကို ဖုန္းဝင္လာပါ ေတာ့တယ္။ တူးတူးသာ ဆိုေတာ့ က်မလည္း သြားကိုင္လိုက္ေရာ ဟိုဘက္က “ဟန္ထက္ေမာင္ပါ” တဲ့။

ဟန္ထက္ေမာင္ ..။ ဘယ္ကဟန္ထက္ေမာင္လဲေပါ့။ သိမွ မသိဘဲ။ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ က်မ။ သူနဲ႔က်မ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေျပာတဲ့ စကားကို ေအာက္မွာ ေရးျပမယ္။

“ဟုတ္ကဲ့ တူးတူးသာ ေျပာေနပါတယ္”
“ေၾသာ္ မတူးတူးသာလား။ က်ေနာ္ ဟန္ထက္ေမာင္ပါ”
“ရွင္ ... ဘယ္က ဟန္ထက္ေမာင္လဲ။ က်မ မသိပါဘူးရွင္”
“ခင္ဗ်ာ ... ဟုိဒင္း ... အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ပါ” (အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္ .. ဒြတ္ခ .. တခါမွ မၾကားဖူးဘူး)
“ဟုတ္ကဲ့၊ က်မဘာလုပ္ေပးရပါမလဲ”
“ေၾသာ္။ မတူးတူးသာကို အင္တာဗ်ဴးမလို႔ပါ” (ဟင္ ငါက ဆလစ္ဗရစ္တီလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ...ထက္ထက္မိုးဦး နဲ႔ေတာ့ မမွားတန္ပါဘူးေလ)
“က်မကိုလားဟင္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
“အင္တာဗ်ဴး ဂ်ာနယ္တုိက္ကိုလာခဲ့ပါ။ ဒီေန႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီအေရာက္ေနာ္။ မတူးတူးသာ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရမယ္”
“ဟုိ ... ဘယ္လိုလာရမလဲဟင္” (အဲေလာက္ဒူတာ)
“ေရတာရွည္ လမ္းသစ္လမ္း ေရာက္ေအာင္သာလာခဲ့ လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္ .... ကိုဖုန္းဆက္လိုက္” (စိတ္မရွည္သံနဲ႔။ တကယ္က အဲေလာက္ေျပာျပတာေတာင္ ေတာ္လွၿပီေလ)
“ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ”
“ဂြပ္”

တူးတူးသာတို႔ အသံုးမက်လိုက္ပံုမ်ား။ အဲဒီဟန္ထက္ေမာင္ဆိုတာ လစ္ဗင္းကာလာ မဂၢဇင္းရဲ႕ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါး ရွင္တဲ့။ ကာဗာစတိုရီေတြ ေရးတာဆိုပဲ။ က်မကမသိဆို ခုဏေျပာခဲ့သလို လစ္ဗင္းကာလာမွ မဖတ္ျဖစ္ဘဲကိုး။ သူကေတာ့ ဒီလာက္ႏိုင္ငံေက်ာ္ မဂၢဇင္းႀကီးက ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္ဆိုေတာ့ သိမွာပဲဆိုၿပီး ... ေနာက္ ဒီမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူ ဆိုေတာ့ သိကိုသိရမယ္ေပါ့ေလ။ အဲလိုတြက္ပံုရတာ။ ၿပီးေတာ့ သူက အယ္ခ်ဳပ္ က်မကို အလုပ္ေပးမယ့္သူ ....။

အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ က်မ တေယာက္ ဘုမသိဘမသိ အင္တာဗ်ဴးတိုက္ကို ေရာက္သြား၊ ဟိုမွာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္လုပ္ေနၾက။ ငါေလွ်ာက္တာ လစ္ဗင္းကာလာပါ။ ဘယ့္ႏွယ္ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ဝင္ပါလာတာပါလိမ့္ေပါ့။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေတြးရင္း ထိုင္ေစာင့္ေန။ အဲ့တုန္းက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က ပထမဆံုးအစ္႐ွဴးပဲ ထြက္ရ ေသးတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ပုလင္းဖင္ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးခပ္ဝဝ အကိုႀကီးကိုလည္း ကိုဟန္ထက္ေမာင္လို႔ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ လားလား က်မကို ဝင္ခဲ့ပါဆိုေခၚၿပီး ဗ်ဴးေတာ့တာကိုး။ ဆလီဗရစ္တီ မို႔လို႔ ဗ်ဴးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ခန္႔မလို႔ အင္တာဗ်ဴးတာပါ။ ဒီလိုတဲ့ ...။

က်မရဲ႕ လစ္ဗင္းကာလာက ေလွ်ာက္လႊာကို ကိုဟန္ထက္ေမာင္က ေတြ႕တယ္။ လစ္ဗင္းကာလာက က်မကို မေရြးေတာ့ အဲဒီေလွ်ာက္လႊာကို သူက (အလားအလာရွိမယ့္ ေကာင္မေလးပဲဆိုၿပီး :P) လိုရမယ္ရ သိမ္းထား လိုက္တယ္။ အဲဒီ ဝတၳဳမက် ေဆာင္းပါးမက် အဂၤါမစံုတဲ့စာကို သူက အေရးအသားေလး နည္းနည္းညက္တယ္ ဆိုၿပီးသကာလမွာ အေရာင္တင္ေပးလိုက္ရင္ ေတာက္ေျပာင္သြားမယ္လို႔ ထင္ပံုရပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ေနာင္တရေနေလာက္ၿပီ။ ဘာလို႔ဆို က်မက ေရးေတာ့မွာကိုး။ (အမယ္မင္း အေရာင္တင္မိတာ မွားၿပီအေမရဲ႕ လို႔ေတာင္ ငိုခ်င္းခ်ခ်င္ခ်ေနမွာ)

ထားပါေတာ့ေလ ... အဲဒီမွာ အသားျဖဴျဖဴ၊ ခပ္ဝဝ၊ ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ ခန္႔ခန္႔ အန္ကယ္ႀကီး (သူ႔အေၾကာင္း ကလည္း ေရးေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ခုလိုႀကိဳေျပာထားမွ) တေယာက္က က်မကို အရင္ဗ်ဴးပါတယ္။ အဲဒီ အန္ကယ္ ႀကီးက ဖိုးေသာၾကာ (ေခတ္/ မိုး) ပါ။ ေခတ္ ဆိုတာ ဗမာ့ေခတ္၊ မိုးဆိုတာ ကေတာ့ မိုးႀကိဳးေပါ့။ အဲဒီသတင္းစာ ၂ ေစာင္မွာ သတင္းေထာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အန္ကယ္ႀကီးေလ။

ကိုဟန္ထက္ေမာင္ကလည္း ေဆးေပါ့လိပ္တိုေလးဖြာလိုက္၊ ဒီဇိုင္နာကို ဟိုဟာဒီဟာ ေျပာလိုက္၊ က်မကို တခ်က္တခ်က္ လွည့္ဗ်ဴးလိုက္ လုပ္ပါတယ္။ ဗ်ဴးတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေတာင္ေမးေျမာက္ေမးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲတို႔ဘာတို႔ေတာ့ ဘယ္ေမးမလဲ။ (ေမးရင္လည္း က်မက မသိဘူးလို႔ ေျဖမွာေပါ့ :P)

ဘာေတြေမးလဲေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ က်မကို စာေမးပြဲစစ္တယ္။ က်မ သူတို႔အတြက္ အင္တာဗ်ဴး တခုလုပ္ေပးရမယ္တဲ့။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးုလုပ္ၿပီး ေရးၿပီးယူလာႏိုင္ရင္ အလုပ္ရၿပီတဲ့။ ကဲ ... လုပ္မယ္ေပါ့ က်မက။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ .... ဘုရား ဘုရား အင္တာဗ်ဴးတဲ့သူမွန္သမွ်ကို ဘုဂလန္႔ လုပ္ လုပ္လႊတ္တတ္တဲ့ စာေရးဆရာမင္းလူ တဲ့။ ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းကေတာ့ ၃၃ လမ္းထဲက စာေရးဆရာေတြ ထိုင္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေလထန္ကုန္း လို႔ ေပးတဲ့သူက ဆရာမင္းလူလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလား ..။ အဲလို ေမးရမွာဆိုပဲ။ (အခၽြန္နဲ႔ မ တာေလ ... ကဲ အပိုင္း ၃ ကို ေနာက္မ်ားမွပဲ)။







6 comments:

Moe Cho Thinn said...

အပိုင္း ၃ ကို ဘာေနာက္မ်ားမွ လဲ။ မရဘူးေနာ္။ သူမ်ားေတြကို လိုက္ေလာ ေနတာ ေတြ႔ထားတယ္။ အခုေရးေပေတာ႔။
ဗ်ဴးရမဲ႔လူကလဲ ကိုမင္းလူ တဲ႔။ ျမန္ျမန္ေရးပါေတာ႔..
:)))))))

ATN said...

အပိုင္း (၁) ကတည္းက ဖတ္ေနတာပါဗ်ာ။
(၂) ေရာက္မွ ေကာင္းခန္းမွာ ျဖတ္ထားခဲ့တာကေတာ့ ......

အင္း.... စာနယ္ဇင္းသမားက အဲလိုပဲလား....း)

အပိုင္း တသန္းေက်ာ္အထိ ေစာင့္ဖတ္ရေတာ့မွာေပါ့ေလ

စူး said...

အမ ဆရာမင္းလူနဲ ဗ်ဴးတာကို ဆရာမင္းလူေရဒတဲ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ထားရေတာ့ အမအေၾကာင္းကို သူ့စာအုပ္ကတဆင့္ သိခဲ့တာ.. အဟီး..။

ေမ်ွာ္ေနပါမယ္

Andy said...

ေအာ္ ဒါကလဲ အခန္းဆက္ ဇာတ္လမ္းတြဲၾကီးလား

Kaung Kin Ko said...

ေစာင့္ဖတ္ေနတယ္ အစ္မေရ။

tututha said...

ဝတ္ လည္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။ ေရးပါ့မယ့္ (အဟင့္)