မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၂)
နာရီကိုၾကည့္ရင္း အခန္းထဲကို ေႏြ ကမန္းကတန္းဝင္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္က ၁၀ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္ .. ထင္တဲ့အတိုင္း သတင္း စည္းေဝး စေနၿပီ၊ လူက စံုေနၿပီ။ တာဝန္ခံ အယ္ဒီတာ ကိုသက္ခိုင္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးတဲ့အေနနဲ႔ ၿပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ကိုသက္ခိုင္က မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ေႏြ႕ဇက္ကေလးပုၿပီး ျမင့္မိုနားမွာ အသာဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။
“ဒီေန႔ ဆန္ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမွာ အစည္းအေဝးရွိတယ္ .. က်ေနာ္သြားမလုိ႔”
ေအာင္ထူးက ကြမ္းေခ်းေတြေၾကာင့္ မည္းေနတဲ့သြားေတြကို လွ်ာနဲ႔ သပ္ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုသက္ခိုင္က “ကဲ ေႏြကေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ” ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေမးကိုဆတ္ျပတယ္။ အဲဒါမွ ျပႆနာ ေႏြ ဘာမွ စဥ္းစားလာတာ မရွိဘူး။ ေႏြက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ထၿပီး တအိမ္လံုးစာ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္၊ ၿပီးေတာ့ တအိမ္လံုးစာ ထမင္းအိုးတည္ခဲ့ေပးခဲ့ရလို႔ ရံုးကိုေတာင္ မနည္းေျပးလာရတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ သတင္းကိစၥစဥ္းစားခဲ့ႏုိင္မွာလဲ။
ေႏြထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ကိုေအာင္က မထေသးဘူး။ သူ႔အတြက္လည္း လက္ဘက္ရည္ နဲ႔ အီၾကာေကြး သြားဝယ္ေပးထား ရေသးတယ္ေလ။
“ေႏြ႕မွာ သတင္းမရွိဘူး အစ္ကို” ဆိုတဲ့အသံေလးက ေဖ်ာ့ေတာ့ေနမွာအမွန္ဘဲ။
“ေႏြ .. ငါ နင့္ကို မေျပာဘူး၊ မေျပာဘူးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ နင့္ဟာက ဘယ္လိုလဲ။ ေနာက္လည္း က်ေသးတယ္။ ခု အားလံုး လိုက္မယ့္ သတင္းေတြ ေျပာၿပီးၾကၿပီ။ နင့္မွာက သတင္းမရွိဘူးတဲ့။ ခုတေလာမွာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေတြ အရမ္းျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ နင္ ကေလးေဆးရံုကိုသြား .. ရေအာင္လိုက္ခဲ့ ၾကားလား”
ကိုသက္ခိုင္က ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ေႏြတို႔နားက ထထြက္သြားတယ္။ သတင္းစည္းေဝးက ၿပီးၿပီ ..။
“ဒုကၡပဲ ျမင့္မိုရာ .. ဘယ္လိုလုပ္ လိုက္လို႔ရမွာလဲဟ ..။ အစိုးရဌာနေတြ သတင္းလိုက္ရတာ သိတဲ့ အတုိင္းပဲ .. စာက တင္ရဦးမွာ .. သူတို႔ဆီက စာရမွ ေမးလို႔ျမန္းလို႔ရမွာဟ”
“မအိ လုိက္ခဲ့မယ္ေႏြ ..။ ဘာမွမပူနဲ႔ .. ေႏြ႕ကို မအိကူမယ္”
တညည္းညည္း တညဴညဴလုပ္ေနတဲ့ေႏြ႕နားကို ဘယ္အခ်ိန္က မအိေရာက္ေနတယ္မသိဘူး။ မအိက ကိုသက္ခိုင္ေအာက္က အယ္ဒီတာ။ ေႏြ႕အခက္အခဲကို အၿမဲကူညီေနက် ..။ ခု ေႏြ လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ကေလးက မအိေပးထားတာပဲေလ။ ေႏြဝတ္ဖို႔ ေဘာင္းဘီရွည္ အေပ်ာ့ေလး ၂ ထည္လည္း ေပးဖူးတယ္။ အဲဒီေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္တဲ့ေန႔ဆို ကိုကိုက မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီ။ ေႏြက အသားမည္းေပမယ့္ အရပ္ရွည္ရွည္၊ သြယ္သြယ္နဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းေနတာဆိုေတာ့ ကိုကိုကမနာလိုဘူးတဲ့။
“ေက်းဇူးပဲ မအိရယ္ ..”
“ဒါေပမယ့္ ေႏြ အလုပ္ေတာ့လုပ္ရမယ္ေနာ္။ မအိကိုပဲ အၿမဲ အားကိုးေနလို႔မရဘူး။ ခုက ေႏြ သိပ္မလုပ္တတ္ေသးလို႔ မအိကူတာ။ ကေလးေဆးရံုကိုသြားၿပီး ေမးရင္ သူတို႔က ဘာမွ ေျဖမွာ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ မအိရဲ႕ .. အဲဒါေၾကာင့္ ေႏြက ေျပာတာ”
“မဟုတ္နဲ႔ဦး မအိေျပာမယ္။ သူတို႔က ဘာမွ မေျဖဘူး .. ဒါေပမယ့္၊ တို႔လုပ္ရမွာက ကေလးေဆးရံု မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သြားၾကည့္မယ္။ အဲဒီဝင္းထဲက စားေသာက္ဆိုင္မွာ စံုစမ္းမယ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနဲ႔ ေသၾကတဲ့ ကေလးေတြ၊ ျပန္ေကာင္းၿပီး ေဆးရံုက ဆင္းသြားရတဲ့ ကေလး မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႕မယ္ .. ရသေလာက္စကားေျပာၾကည့္မယ္။ အျပင္ေဆးခန္းပဲ ထုိင္တဲ့ ကေလး ဆရာဝန္ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တာေပါ့။ ေႏြ႕အေမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ ေျပာႏုိင္တဲ့ ဆရာဝန္ မရွိဘူးလား”
“ဟာ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ မအိ .. ေႏြ သတိရၿပီ။ ရွိတယ္”
“အိုေက .. ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ထားလိုက္ .. မအိ စဥ္းစားတာက .. ေသြးဝင္လွဴလိုက္မယ္။ ခုအခ်ိန္ ကေလးေဆးရံုမွာ ေသြးက လွဴသေလာက္ကို လိုေနတယ္။ မေလာက္ဘူးလို႔ ၾကားတယ္။ ဒါဆို တို႔ေတြ ဝင္ရတာ လြယ္တာေပါ့ ဟုတ္လား”
ေႏြ႕ကို ေျပာစရာရွိတာေတြ ေျပာၿပီး မအိ သူ႔စားပြဲမွာ သူ စာသြားေရးေနတုန္း ျမင့္မိုက လွမ္းစ တယ္။
“မအိတို႔က ဘက္လိုက္တယ္ေနာ္။ ျမင့္မိုကိုက် တခါမွ မကူဘူး”
မအိက နားေလးေနတယ္ေဟ့ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ မၾကားသလို လုပ္ျပတယ္။ မအိစာေရးတာကို ေႏြ သိပ္အားက်တာ။ လူေတြ ဒီေလာက္ ဆူညံေနတဲ့ထဲမွာ စာေတြ ေဟာတပုဒ္ ေဟာတပုဒ္ ေရးေရးၿပီး စာစီသမားဆီ ခ်ခ် ေပးေနတာ စက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ ..။ ေႏြလည္း အဲလို ေရးခ်င္လိုက္ တာ။ ခုေတာ့ ေႏြက သတင္းတပုဒ္ေတာင္ အေပါက္အလမ္းတည့္ေအာင္ မေရးႏိုင္ဘူး။ အင္းေလ ေႏြ ရေအာင္လုပ္မွာေပါ့။
ေႏြ႕ေဘးမွာက ဘာမဆို ရယ္စရာပဲေတြးၿပီးရယ္ေနတတ္တဲ့ မထုိက္နဲ႔ ျမင့္မိုတို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔မွာ အပူအပင္မရွိသလိုနဲ႔ .. အဲဒီတဒဂၤေလးမွာ ေႏြ အရာအားလံုးကို ေမ့ေနတာ။ ကိုကို႔ ကိုေကာေပါ့ ..။ ဒါေပမယ့္ အလုိက္မသိတဲ့ ျမင့္မိုေလ ..။
“ဟဲ့ ေႏြ .. ဘယ္လိုလဲ နင့္ကိုေအာင္ႀကီး။ မေန႔က ဟင္းေကာင္းေကာင္း ဝယ္ေကၽြးလိုက္လား”
သူကေတာ့ ေမးခ်င္ရာေမးၿပီး ျပန္အေျဖေတာင္မေစာင့္ဘဲ မထိုက္နဲ႔ တြတ္ထိုးေနတာ။
ေႏြ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့တက္လာလို႔ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခပ္ၿပီး သိမ္းလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို သိမ္းဆည္းလိုက္ရေပါင္း မ်ားလွပါၿပီေလ ..။ မေန႔က ေႏြအငတ္ခံ ဝယ္လာေပးတဲ့ ေဘာင္းဘီကို မႀကိဳက္ဘူး ဆိုၿပီး တခ်က္ေတာင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ .. သူ႔ဘာသာ ဂစ္တာထိုင္တီးေနတာ ..။ ေႏြ႕မွာေတာ့ အဲဒီေဘာင္းဘီေလးကို ရင္ခြင္ထဲမွာထည့္ၿပီး .. ငိုရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာေလ။ ဒါေတြသူ ဘာမွမသိဘူး။ သူ႔ဘာသာ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုိလို႔ အားရ ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က ေႏြ႕ေဘးနား ဝင္အိပ္လိုက္တယ္ေတာင္ မသိဘူး။
“ဟဲ့ ေႏြ .. ဟိုမွာ မသီတာ ေခၚေနၿပီ .. ခရီးစရိတ္လာထုတ္ေတာ့တဲ့”
ေအာင္ထူးအသံၾကားေတာ့မွ ေႏြ႕အေတြးေတြ ျပတ္သြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ .. ခရီးစရိတ္ ထုတ္ ဆိုမွ .. အရင္တပတ္က ခရီးစရိတ္ စာရင္းတင္ဖို႔ သတိရတယ္။ ျမင့္မိုလည္းေႏြ႕ေဘးမွာ ခရီးစရိတ္ တင္ဖို႔ စာရင္းခ်တြက္ေနၿပီ။
“ၿပီးခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔က ငါဘယ္ေတြသြားလဲဟင္ ေႏြ ..”
“နင္ ဘယ္သြားရမွာလဲ .. ျမစပယ္မွာ ထုိင္ေလပန္းေနတာ မဟုတ္လား၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ .. ကိုယ့္ဘာသာ ဘယ္သြားလို႔သြားမွန္းမမွတ္မိတာကို သူမ်ားကို ေမးရတယ္လို႔ .. ဘယ္သူက နင့္ေနာက္ လိုက္ၾကည့္ေနႏုိင္မွာလဲ။ ျဖည့္လိုက္ စိတ္ကူးတည့္ရာသြား လို႔”
ျမင့္မိုက ေႏြ႕ကိုေမးတာကို မထိုက္က ၾကားက ဝင္ေျဖတာ။ အဲလိုပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေပါက္ကရေတြေျပာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပဲ။ ေႏြသာ ..။
“ဒီေန႔ စက္မႈဇံုသြားရမယ္တဲ့ စိတ္ညစ္ပါတယ္ေနာ္။ ေနကပူ .. ဘတ္စ္ကားက မေရာက္၊ ဆိုက္ကားခက် ရံုးကထုတ္မေပးနဲ႔”
ပြစိပြစိေျပာရင္း ေဝမာ အနားေရာက္လာတယ္။
“ဟယ္ .. ေဝမာ .. နင္က မဂၤလာေစ်းသြားၿပီး .. စက္မႈဇုန္တန္းသြားၿပီဆို”
မထိုက္က ေမးလိုက္တာကို ေဝမာ ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘဲ မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ယပ္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ ေနတယ္။ ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲလို႔ ..။
“အင္တာဗ်ဴးအတြက္ ဖုန္းတခုခ်ိန္းထားတာ ေမ့သြားလို႔ မထုိက္ေရ ..။ လမ္းထိပ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ .. ျပန္လွည့္လာရတာ။ လမ္းေဘးဖုန္းနဲ႔ဆက္ရင္ .. သိတယ္မဟုတ္လား .. ၁၀၀၊ ၁၅၀ အနည္းဆံုးထြက္မယ္၊ ဖုန္းခက ရံုးကထုတ္ေပးရိုးထံုးစံမရွိ .. ဒီေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ကံ မိေဝမာခံေပါ့ .. ဓာတ္ေလွခါးမရွိေသာ ၇ ထပ္က ရံုးခန္းကို ျပန္လာ .. ဖုန္းဆက္ ..”
သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္းေႏြ ေမာလည္းေမာ .. ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ..။ ေဝမာက အဲလိုပဲ .. အၿမဲသြက္လက္၊ ဖ်တ္လတ္ ေနတာ..။ မေက်နပ္ရင္ မေက်နပ္တာကို ပါးစပ္က ဖြင့္ေျပာလိုက္ရမွ .. သူ႔ကို ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲ လႈပ္ရွားေနတာပဲ .. ထိုင္ေနတာကို မေတြ႕ရဘူး။ လူက ပုပု ေသးေသးေလး .. ကေလးေလးလိုပဲ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြတို႔ ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ ရြယ္တူပဲ ..။ သတင္းေရးအားက ဘာေကာင္း သလဲ မေမးနဲ႔ .. သူ႔ကိုဆို ဘိုးေတာ္က သိပ္ခ်စ္တာ .. တပတ္ တပတ္ကို အနည္းဆံုး အပုဒ္ ၂၀ ေလာက္ေရးတာ ..။ ဘိုင္ကေတာ့ အၿမဲျပတ္။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုက္ဆံ မရွိတာခ်ည္းပဲ။
သူခ်ည္းပဲ ပိုက္ဆံမရွိတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ေျပာရရင္ ေႏြတို႔ အငယ္တန္း သတင္းေထာက္ ေတြ အားလံုး ဘုိင္ျပတ္ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ လကုန္တဲ့ေန႔မွာပဲ ပိုက္ဆံက ကုန္ၿပီ .. က်န္တဲ့ ရက္ေတြကေတာ့ ပိန္လိန္ၿပီး လွည့္ပတ္ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရတာ။
တကယ္ေတာ့ အားလံုးက သတင္းအလုပ္ကို နားလည္လို႔၊ ဝါသနာ ပါလြန္းလို႔ ဒီအလုပ္ကို ဝင္လုပ္ၾကတာမွမဟုတ္တာ။ အလုပ္တခုအေနနဲ႔ ဝင္လုပ္ၾကရင္း မနည္း နားလည္ေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာ။ ေႏြဆိုရင္ပဲ ၾကည့္ေလ .. ကဗ်ာတိုကဗ်ာစေလး ေရးတတ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကုိယ္ သတင္းေထာက္လုပ္လုိ႔ရမယ္ ထင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ဘဲ .. ေႏြကေတာ့ ကဗ်ာလည္း စာပဲ .. သတင္းလည္း စာပဲ .. ေရးလို႔ ရမွာပဲလို႔ ထင္တာေလ။ ခုမွ မဟုတ္မွန္း သိတာ။
“ေႏြေရ .. ၂ နာရီေလာက္က် လစ္မယ္ေဟ့ ေနာ္။ အဆင္သင့္ျပင္ထား။ မအိ သူငယ္ခ်င္းလာလို႔ ေအာက္ခဏဆင္းဦးမယ္။ မအိ ခု လပ္ကီးမွာရွိမယ္ သိလား”
ေႏြ႕အေတြးေတြကို မအိအသံက ျဖတ္ေတာက္လိုက္တယ္။ ေျပာေျပာဆုိဆို ထြက္သြားတဲ့ မအိကို ၾကည့္ရင္း ေႏြဗိုက္ဆာလာတယ္။ ေႏြ႕ထမင္းဗူးေလးထဲမွာ ငနီတူ ေျခာက္ေသးေသးေလးေတြကို ငရုပ္သီးနဲ႔ စပ္စပ္ေၾကာ္ထားတဲ့ ဟင္းတခြက္ပဲပါတယ္။ ထမင္းကေတာ့ သိပ္ထည့္ခဲ့တယ္။ မထိုက္တို႔ ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ တူတူစားရင္ စားလို႔ေကာင္းမွာပါ။ သူတို႔လည္း ေႏြနဲ႔ သိပ္ေတာ့မကြာလွဘူး။ မထိုက္က မွ်စ္ေၾကာ္၊ ျမင့္မိုက ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငပိခ်က္ ..။
ဒီေန႔ ဘိုးေတာ္ စည္းေဝးတခု သြားတက္လို႔ နည္းနည္းလြတ္လပ္ေရး ရေနၾကတာ။ တကယ္ဆို ဘိုးေတာ္ရွိတဲ့ေန႔ ရံုးမွာ ဒီအခ်ိန္ထိ မေနရဲဘူး။ ဆူခံထိၿပီ ..။ သတင္းေထာက္လုပ္ၿပီး ဘာကိစၥ ရံုးမွာထိုင္ေနရတာလဲ ဆိုၿပီး မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တာခံရၿပီ။ ကိုသက္ခိုင္တို႔ ေလာက္ကေတာ့ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေလး နည္းနည္း ေဆာင္ျပလိုက္ၿပီးၿပီ ..။ တကယ္ မေၾကာက္ေပါင္။
* * *
ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့တဲ့ ကိုကို႔ရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကို တို႔ထိ ေဆာ့ကစားရတာကို ေႏြ႕အတြက္ ရင္ခုန္ယစ္မူးစရာ ..။
တကယ္ေတာ့ အဲလို ကိုကိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေနၾကဖို႔ .. ေႏြ႕ဘက္က ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးေလ။ ဒါေပမယ့္ တန္ရဲ႕လား။ ဟင့္အင္း ..
ေႏြ မသိခ်င္ဘူး။ ေႏြ႕စိတ္ေတြက အၿမဲတမ္းျပတ္သားခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တခုခုကို လိုခ်င္ရင္ တခုခု အၿမဲေပးဆပ္ရမယ္တဲ့ .. အေဖ အၿမဲေျပာေနက် စကားေလ။ ေႏြ .. မိသားစုကို ဆံုးရႈံး လုိုက္ရတယ္ .. ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္တဲ့ ေႏြ႕ပတ္ဝန္းက်င္ အစား ေႏြရလိုက္တာက ပူေလာင္ ဆူညံတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခု ..၊ စိတ္ကူးယဥ္ ေရယာဥ္ေက်ာမွာ ေမ်ာခ်င္တိုင္းေမ်ာခြင့္ရတဲ့ ဘဝကေန ရုတ္တရက္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ မနက္စာ ညစာ မွန္မွန္စားရဖို႔ဆိုတဲ့ စကားလံုးအသစ္ေတြ။
ကိုကို႔ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြကို တုိ႔ထိေဆာ့ကစားရင္း ကိုကိုတီးတဲ့ ဂစ္တာသံနဲ႔ ကိုကို႔အသံ ၾသၾသ ခ်ိဳခ်ိဳေလး နားေထာင္ရရင္ ေႏြ႕ဘဝ ၿပီးျပည္စံုၿပီလို႔ ထင္ခဲ့သမွ် .. ကိုကို႔အိမ္လိုက္ေနတဲ့ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ .. အားလံုးၿပိဳကြဲပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။
ေႏြ႕ရဲ႕ မနာလိုမႈေတြ မဟုတ္ဘူး ကိုကို .. ေႏြ႕ရဲ႕ အခ်စ္ေတြပါ။
“ကိုကို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ကြာ .. ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလားေနတာ ေႏြမႀကိဳက္ဘူး ဒါပဲ”
“ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ေႏြရဲ႕ .. အိမ္အတြက္ ဒီအလုပ္ကေလးပဲ ရွိတာေလ။ ကိုကိုမွ အလုပ္မလုပ္ရင္ တအိမ္လံုး ငတ္ကုန္မွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုက ဂစ္တာတီးတာအျပင္ ဘာမွ လုပ္တတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး .. လုပ္တတ္လည္း လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ေႏြ”
“ေႏြသိပါတယ္ကြာ .. ဘာမွ မပူနဲ႔ .. ေႏြ ဖန္တီးပါ့မယ္”
ေႏြ ဖန္တီးပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ စကားက ေႏြ႕ဘဝရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားေလ .. ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို အၿမဲတမ္း ေျပာေနရလိမ့္မယ္လို႔ ေႏြ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သိပါ့မလဲကြယ္ …။
အေမ ဆင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါးမူးသားဆြဲႀကိဳးကေလးက ကိုကိုတို႔မိသားစုႀကီးအတြက္ ႏွစ္ပတ္ေတာင္ မခံပါဘူး .. တကယ္ဆို တပတ္ပဲခံတယ္လို႔ ေျပာရမွာ .. ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုကို႔အစ္မက အဲဒီဆြဲႀကိဳးေလး ေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႏွလံုးထီ သြားကစားလုိက္ တာေလ။ ငတံုးမမိေႏြက ဘယ္သိပါ့မလဲ။ စီးပြားေရးလုပ္မယ္ ဆိုလို႔ ထုတ္ေပးလိုက္တာ။
ကိုကိုတို႔ေမာင္ႏွမ ျဖစ္ၾကတဲ့ ျပႆနာထဲမွာ ေႏြက ေျမဇာပင္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ေမာင္က ေႏြ႕ကိုယူလို႔ ဒီလိုျပႆနာေတြျဖစ္ရတာ ဆိုၿပီး မဆိုင္တဲ့ကိစၥဆြဲထည့္၊ ေႏြ႕ကိုဆူေဆာင့္နဲ႔ .. အဲဒီညက ကိုကိုက စိတ္ညစ္လို႔ဆိုၿပီး .. အရက္ဆိုင္ထြက္သြားလိုက္တာ .. ည ၁၂ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာတယ္။ ေႏြ႕မွာေတာ့ ေယာင္းမရဲ႕ ဆူတဲ့ဆဲတဲ့ ဒဏ္ကိုခံစားရင္း ကိုကို႔ကိုေမွ်ာ္ရင္း .. မ်က္ရည္ကိုပဲ အေဖာ္ျပဳလို႔ေပါ့။
ကိုကိုတို႔ မိသားစုထဲမွာ ေႏြနားမလည္ႏုိင္ဆံုးက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆူပူ ေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ၾကတာ ..။ ေရာက္စက ေႏြ႕အတြက္ အားလံုးအဆန္းခ်ည္းပဲ။ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ အဆဲေလးနဲ႔ အိပ္ရာက ထတတ္တဲ့ ကိုကို႔အစ္မ လင္မယားကို ေႏြသိပ္ေၾကာက္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ ကိုကိုကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။ ေဒါသမထြက္မခ်င္းေပါ့ ..။
ငယ္ငယ္ .. ကေလးဘဝတုန္းက ေစ်းသည္လုပ္တမ္းကစားရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသေလာက္ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ေစ်းသည္လုပ္ရတာ ဘယ္လိုမွ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းပါလားလို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေႏြ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။
ေညာင္ပင္ေလး ေစ်းကေန ပိႆာလံုးဝယ္ထားတဲ့ ငရုပ္သီးမႈန္႔ မ်ိဳးစံုနဲ႔၊ နႏြင္းမႈန္႔ ထုတ္ေတြကို ကိုယ္တုိင္အေလးခံသယ္ .. အထုတ္ကေလးေတြ ထုတ္ၿပီး ရပ္ကြက္ေစ်းေလးမွာ ဗန္းခင္းေရာင္း ေနတဲ့ ေႏြ႕ကို အေမသာျမင္ရင္ ရင္က်ိဳးမယ္ထင္ပါရဲ႕။
လက္တေညာင္းသယ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားတိုးစီးလာရတဲ့ ေႏြ႕ကို ကားဂိတ္ေတာင္လာႀကိဳေဖာ္ မရတဲ့ ကိုကိုကေတာ့ ဂစ္တာတီးေတာင္ မပ်က္ဘူးေလ။ ကားဂိတ္ကေနအိမ္ကို ပစၥည္းအေလးႀကီးေတြ သယ္လာရပါလားဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေတာင္ ႀကိဳေဖာ္မရတဲ့ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္တခုတည္းနဲ႔ .. သူက ဒီလိုပဲ ေနတတ္လို႔ပါေလ ဆိုၿပီး ေႏြ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ေႏြ႕အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြကတဆင့္ အေမတို႔သိၿပီး .. ေႏြ႕ဆီ အေမလိုက္လာတဲ့ ေန႔ကို ေႏြ အမုန္းဆံုးပဲ .. အဲဒီေန႔က .. ဆိုင္နဲ႔ေတာင္ မဟုတ္ဘဲ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းဗန္းေလးခ်ၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ ေႏြ႕ပံုစံကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ခိုင္တဲ့အေမ မ်က္ရည္ဝဲေနတာ ေႏြျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ ေသးတယ္။
“သမီး အေမနဲ႔ အိ္မ္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ .. ညည္းအေဖကလည္း သမီးကို ခြင့္လႊတ္တယ္ .. ဟုတ္လား .. လုိက္ခဲ့ေနာ္”
“ဟင့္အင္းအေမ သမီးမလုိက္ဘူး။ သမီးေနတတ္ပါတယ္ ..”
အေမ့လိုပဲ ေခါင္းမာတဲ့ သမီးေႏြ႕ကို အေမက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ၾကည့္ရံုကလြဲလို႔ စိတ္မဆိုး ရွာဘူး။ ေႏြ႕ကိုအေမက အဲဒီေန႔က အဝတ္အစားေတြ ဝယ္ေပးခဲ့ၿပီး .. သမီးစားခ်င္ရာ ဝယ္စားဖို႔တဲ့ ပိုက္ဆံ တေသာင္းေပးခဲ့တယ္ .. အဲဒီပိုက္ဆံေတြကို ေႏြတေယာက္တည္း ဘယ္မ်ိဳက် လိမ့္မလဲ .. ကိုကိုတို႔ အိမ္အတြက္ လုိေနတဲ့ ဆန္ေတြဆီေတြ ျဖည့္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ကုန္တာပါပဲ။
အဆိုးဆံုးကေႏြ႕ဘြားဘြား .. အေမ့ေမေမေပါ့။ ေႏြက ေျမးဦးဆိုေတာ့ အရမ္းခ်စ္ အရမ္းကို အလိုလိုက္ခဲ့တာ .. ။ ေႏြ႕အတြက္္ဆို ဘာမဆို အကုန္ျဖစ္ေစရမယ္ ဆိုတဲ့ဘြားဘြား .. ေႏြ႕သတင္းလည္း ၾကားေရာ .. အိပ္ရာေပၚလဲပါေလေရာ .. ။ အေမ့ကိုလည္း ဆူလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ .. အဲဒါေၾကာင့္ အေမ ေႏြ႕ဆီ လိုက္လာတာ .. မဟုတ္လို႔က ဘယ္ေလာက္ထိ ပစ္ထားလိုက္မလဲမသိဘူး။
ေႏြတို႔ မိသားစုကို ကိုကိုက စိတ္နာတယ္တဲ့ …
အေမက “လိုတာရွိရင္ အိမ္ကို သမီးအခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ .. ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္းလာေနာ္ .. အေမ သမီးေယာက္်ားမ်က္ႏွာ မျမင္ခ်င္ဘူး” လုိ႔ ေျပာခဲ့တာကိုး .. အဲဒီစကားကို ေႏြက ကိုကို စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႔ ျပန္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကိုကိုက သူ႔ကို အေမတို႔ မလိုလားဘူးဆိုတာ ရိပ္မိပါတယ္။
ေႏြတို႔ေနတဲ့ အိမ္ထဲ အေမ မဝင္ဘူးေလ။ ေႏြ႕ပံုစံကလည္း အေမ မ်က္ရည္ဝိုင္းေလာက္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ ႏြမ္းဖတ္ေနၿပီ။ အေမဆင္ေပးထားသမွ် .. ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္လည္း ေႏြ႕မွာ မရွိေတာ့သလို .. အေမတို႔ ဆင္ေပးလိုက္တဲ့ အဝတ္အစားေတြကလည္း ေႏြ႕ကိုယ္ေပၚမွာ အေရာင္ မေပၚေတာ့တဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနၿပီ ..။
အေမသိတာ .. ေႏြ .. လမ္းေဘးပ်ံက်ညေနပိုင္း ေစ်းသည္ ဆိုတာေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ တကယ္က ေႏြ မနက္ပိုင္းဘာေတြ လုပ္ရတယ္ဆိုတာသာသိရင္ အေမ ရင္က်ိဳးရံုမကဘူး ေနရာမွာတင္ ပံုလဲသြားေလာက္တယ္။ ကိုကို႔အေမနဲ႔ အစ္မလုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ကူလုပ္ရတာေပါ့။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး .. ရပ္ကြက္ထဲက အဝတ္ေတြ ယူၿပီး ရပ္ကြက္ေရတြင္းမွာ ေလွ်ာ္ရတဲ့ အလုပ္ပါ။ ေႏြ႕တသက္ တခါမွ မစဥ္းစားဘူးတဲ့အလုပ္ေပါ့။
ေႏြ အိမ္မွာေနတုန္းက အေမက စာက်က္ပ်က္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး အဝတ္အစားေတြကို ကိုယ္တုိင္ ေတာင္ ေပးမေလွ်ာ္ဘူး .. ရပ္ကြက္ထဲက အေဒၚႀကီးတေယာက္ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေလွ်ာ္ခိုင္းခဲ့တာ .. ခု ေႏြက သူမ်ားအဝတ္ေတြကို ယူေလွ်ာ္ေနတယ္။
ကိုကိုလား .. ကိုကိုကေတာ့ ေႏြ႔ေၾကာင့္ သူလုပ္ခ်င္တဲ့ ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ မလုပ္ရလို႔ ဆိုၿပီး .. မေက်နပ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေႏြလုပ္သမွ်အလုပ္ေတြ တခုမွ ဝင္မလုပ္ဘူးေလ။ ကိုကို႔ကို ေႏြက ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ ေပးမလုပ္ဘူးဆိုတာ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းတခု ရွိေသးတယ္ …။
တကယ္က ကိုကိုသာ ေႏြ႕အနားမွာ အၿမဲရွိေနရင္ ေႏြဘယ္ေလာက္ပင္ပမ္း ပင္ပမ္း ပင္ပမ္းတယ္ မထင္ပါဘူး .. အဲဒီေလာက္ထိ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တာပါ။
* * *
အဲဒီေန႔က မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလို႔ .. ေႏြတေယာက္တည္း ညေနေစ်းခင္းဖို႔ မသြားႏိုင္ ျဖစ္ေနတုန္း .. ကိုကိုတို႔ တဲေရွ႕ကို ကုိယ္ပိုင္ကားေလး တစီး ထိုးဆိုက္လာတယ္။ ကိုကိုတို႔ အိမ္ကို လာစရာ ကားမွ မရွိတာေလ .. ေႏြ႕အေမလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ အေမလာရင္ တကၠစီ နဲ႔ပဲလာမွာ ..။
ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ သူကို ေတြ႕မွ ေႏြသေဘာေပါက္တယ္ .. ကိုကို႔ ရည္းစားေဟာင္းလည္း ျဖစ္သလို .. ကိုကို ဂစ္တာ တီးေနတဲ့ဆုိင္ရွင္ရဲ႕ ဘယ္ႏွဝမ္းကြဲေတာ္တဲ့ ညီမဆိုလဲ မသိပါဘူး။
ကိုကိုက သူ႔ကို မမ လို႔ေခၚတာေႏြသိတယ္။ ေႏြနဲ႔ မႀကိဳက္ခင္ အဲဒီတေယာက္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တယ္ ဆိုတာလည္း သိတယ္ .. အဲဒီတေယာက္က ကိုကိုနဲ႔ႀကိဳက္ေနရင္း တျခားတေယာက္နဲ႔ တြဲလို႔ ဆိုလားမသိဘူး ခဏျပတ္ေနၾကတုန္း ေႏြနဲ႔ ကိုကိုႀကိဳက္ၾကရင္း ယူျဖစ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားတာ။
အဲဒီတေယာက္က အရမ္းလည္းခ်မ္းသာ .. အရမ္းလည္း ေခတ္ဆန္တာဆိုေတာ့ ကိုကို႔ အစ္မနဲ႔ အေမဆိုတာ ပ်ာပ်ာသလဲကိုျဖစ္ေနတာပဲ ..။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကိုကို႔ကို စီးရီးထုတ္ေပးမွာတဲ့ .. ။ သူတို႔ဆိုင္မွာ ျပန္လာတီးဖို႔ လာေခၚတာ ..။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ျပန္ဆက္မိမွာစိုးလို႔ ေႏြက ဆိုင္မွာ ဂစ္တာလံုးဝဆက္မတီးဖို႔ တားထားတာေလ ..။ အဲဒါကို သူက လိုက္ေခၚတာ။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ခဏ ဆိုၿပီး ေႏြ႕ေရွ႕မွာတင္ ကိုကိုက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကားနဲ႔ ေကာက္ ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ့ ေႏြ႕ရင္ေတြ ပူၿပီးက်န္ခဲ့တာ .. အဲဒီေန႔က ေႏြ ေစ်းမထြက္ႏုိင္ ဘူး။ ကိုကို႔အေမနဲ႔ အစ္မရဲ႕ေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုတာေတြကိုလည္း ေႏြ က်ိတ္မွိတ္ခံစား ေနရတယ္။ အဲဒီတေယာက္နဲ႔သာယူရင္ သူတို႔သား၊ သူတို႔ ေမာင္ သူေဌးျဖစ္မွာ .. အဲလိုဆို သူတို႔လည္း သူေဌးျဖစ္မွာနဲ႔ မစားရဝမခန္းေတြ ေႏြ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုကိုကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဟိုမိန္းမနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနမွာေပါ့ ..။
ေႏြ႕အထင္မွားသြားတယ္ .. လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး .. ကိုကိုတို႔ထိုင္ခဲ့ၾကတာ ဘီယာ ဆိုင္မွာတဲ့ .. မူးၿပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုကိုက ေႏြ ဝမ္းနည္းေနတာေတာင္ အဖတ္မလုပ္ဘဲ .. တန္းၿပီး အိပ္ရာဝင္သြားတာေလ ..။ တကယ္ေတာ့လည္း ေႏြ႕ပံုစံက လူရုပ္ေတာင္ မေပၚေတာ့တဲ့ အေနအထား .. အဲဒီတေယာက္က ေတာက္ပ စိုေျပလို႔ .. ကိုကို႔ရင္ထဲ ဘာေတြ ခံစားေနရလဲ .. ေႏြလည္းမသိခ်င္ေတာ့ဘူး .. ေႏြသိတာ ငိုဖို႔ တခုထဲ ..၊ ေႏြကမွ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ မယွဥ္ႏုိင္ဘဲ။
ေႏြက အစြမ္းအစမရွိတဲ့ မိန္းမ .. ည့့ံတဲ့ မိန္းမ .. ေယာက်္ားကိုခ်စ္ဖို႔ တခုပဲ သိတဲ့မိန္းမတဲ့ .. ၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားရဲ႕ ဘဝ ျမင့္ဖို႔အတြက္ကို လမ္းပိတ္ထားတဲ့သူတဲ့လား ..။
ေနာက္တေန႔ ေႏြနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္စကားမ်ားၾကၿပီး ကိုကိုေျပာတာေတြ .. အဲဒီေန႔က ပထမဆံုး အေမ့အိမ္ကို သတိရလိုက္တဲ့ေန႔ .. အေမ့အိမ္ကို ျပန္ခ်င္သြားတဲ့ ေန႔ပါ .. စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အိမ္ျပင္ကို ထြက္သြားၿပီး .. မရည္ရြယ္ဘဲ အေမ့အိမ္ထိေအာင္ ဘတ္စ္ကား စီးသြားလိုက္မိတယ္။ ေႏြ႕အတြက္ ကားက်ပ္တာေတြ ဘာေတြလည္း မသိေတာ့ဘူး .. မ်က္စိထဲမွာ ကိုကိုနဲ႔ ဟိုမိန္းမ ကိုပဲ ယွဥ္တြဲျမင္ေနမိတယ္ .. ဘယ္ေလာက္ရူးလိုက္တဲ့ ေႏြလည္းဆိုတာ .. ကိုကိုစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ေႏြ ေနာက္ဆုတ္ေပးရမလား လို႔ေတာင္ စဥ္းစားလိုက္ေသးတာ ..။
အေမ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေႏြ အေမာေျပပါတယ္ .. အေဖေကာ အေမေကာ အငယ္မေကာ ေႏြ႕ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳၾကတယ္။ ေႏြႀကိဳက္တဲ့ဟင္းကို အေမက ခ်က္ေကၽြးတယ္ ..ေႏြ ဘာျဖစ္လာ လဲ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ မေမးဘူး .. အေဖဆို ေႏြ အရင္က အျပင္ခဏသြားၿပီး ျပန္လာသလို ပံုစံနဲ႔ ႀကိဳတာ .. အဲဒါေတြ ျမင္ရေလ ေႏြ ငိုခ်င္ေလ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြမငိုခဲ့ပါဘူး .. ေႏြ ကိုကို႔ကို စိတ္နာလား ဆိုေတာ့ လံုးဝ စိတ္မနာေသးဘူး ..။ အေမက တခြန္းပဲေမးတယ္
“သမီး ဒီမွာအိပ္မွာလား” တဲ့ .. ေႏြ႕မွာ အေျဖမရွိတာ အမွန္ပဲ .. ညေနထိ ေႏြ ဘာကိုမွ ေဝခြဲလို႔ မရဘူး .. ဒါေပမယ့္ ..
“မမ နင့္ေယာက္်ား .. အိမ္ေရွ႕မွာ” ဆိုတဲ့ အငယ္မရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ .. ေႏြ႕စိတ္ေတြ ထူးဆန္းစြာ အရည္ေပ်ာ္က်သြားတယ္ .. ကိုကိုလုိက္လာတာပဲ .. ကိုကို ငါ့ကို ခ်စ္သားပဲ .. ကိုကိုက ငါ့ကို ခြဲမွ မခြဲႏုိင္ဘဲ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေႏြ ကိုကို႔ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ လိုက္သြားမိတယ္ ..။
ဒါေတြဟာ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး .. ဒါေတြအားလံုး အတၱေတြလို႔ အဲဒီတုန္းက ေႏြ ဘယ္ေတြးခဲ့ မိမွာလဲ ကြယ္ ..။
“ကိုကို ေနာက္ကို ေႏြ႕ေရွ႕မွာ ဘယ္မိန္းမနဲ႔မွ အေရာမဝင္ရဘူးေနာ္”
“ေႏြကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ရဘူးေနာ္”
“ဟို မိန္းမရွိတဲ့ဆိုင္မွာလည္း မတီးရဘူးေနာ္”
အဲဒီ ေနာ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္လာခဲ့တဲ့ ေႏြ႕ကို ကိုကိုက လုိက္ေလ်ာတဲ့ ဟန္နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးတယ္ .. ေႏြ႕ကိုယ္ေႏြ အထင္ႀကီးမိတာေတြဟာ ရူးသြပ္မႈ သက္သက္ပါလား လို႔ အဲဒီတုန္းကေႏြ ဘယ္ေတြးမိမွာတဲ့လဲ ..။
အဲဒီဆိုင္မွာ ဆက္မတီးဘူး ဆိုတာ ေႏြ႕ကိုလုိက္ေလ်ာတာ မဟုတ္ဘဲ ကိုကို႔ဘာသာ အပ်င္းႀကီးမႈ သက္သက္ပဲလို႔ ေႏြ မွ မသိခဲ့တာ ..။ ဟို မိန္းမ ဆိုတာကလည္း ကိုကိုနဲ႔ ရႈပ္ရုံတင္ရႈပ္ၿပီး တျခား ေယာက္်ားေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္နဲ႔ တြဲေနတယ္ဆိုတာ ကိုကို သိထားၿပီးသား .. ကိုကို႔လို လူတေယာက္ဆီက တခုခု မရဘဲနဲ႔ ျပန္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိတဲ့ မိန္းမပဲ။ ကိုကိုကေကာ အဲဒီ မိန္းမကို ဘာမ်ား ေထြေထြထူးထူး ေပးမွာမို႔လို႔လဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုကို႔မွ ဘာအစြမ္းအစမွ မရွိတာ .. ေႏြသာ အဲဒါေတြ မသိေလာက္ေအာင္ အမုိက္တိုက္ ဖုန္းေနခဲ့တာပါ။
* * *
“ဒီက ညီမက ေသြးေပါင္သိပ္က်ေနတယ္ ေသြးလွဴလို႔ မရဘူး”
သူနာျပဳဆရာမက ျငင္းလိုက္ေတာ့ ေႏြစိတ္မေကာင္းဘူး .. တကယ္ဆို မအိေတာင္ လွဴလို႔ ရေသးတာပဲ .. ေႏြလည္း လွဴခ်င္တာေပါ့ ..။ ကေလးေဆးရံုမွာ ေနမေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြ ကိုၾကည့္ရင္း တကယ္ကို ေသြးလွဴခ်င္စိတ္ေပါက္ သြားတာေလ .. ။ အစကေတာ့ ဒီေဆးရံုထဲ ဝင္လို႔ေကာင္းရံု ေသြးလွဴမလို႔ .. ခု စိတ္ပါလက္ပါ လွဴခ်င္သြားေတာ့ ေသြးက လွဴလို႔ မရျပန္ဘူး။
ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တဲ့ ကေလးလူေတြေၾကာင့္ ကေလးေဆးရံုမွာ ကုတင္ေတြေတာင္ မဆန္႔ေတာ့ဘူး .. စႀကံၤန္ေတြေပၚမွာပါ ခံုတန္းရွည္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ထားေနရတယ္။ သူနာျပဳ ဆရာမေတြ ဆိုတာလည္း ခု ေအေသြး .. ခု ဘီေသြး .. ခု ေအဘီေသြးနဲ႔ ေအာ္ရင္း ဟစ္ရင္း လူးလာ ေခါက္တုံ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္ ..။
အေရးေပၚခန္းထဲ သြင္းခံဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ .. ကေလး မိဘေတြရဲ႕ စိုးရိမ္တႀကီး မ်က္ႏွာေတြ .. ဖိတ္စဥ္သြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ မိဘ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ .. သူတို႔ မ်က္ႏွာေပၚက အပူေသာကေတြ .. ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားလို႔ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ့္ ကေလးေတြ ..
မစည္ကားအပ္တဲ့ ေဆးရံုလို ေနရာမွာ ဘာလို႔လူေတြစည္ကား ေနရတာတဲ့လဲ ..။
ေသြးလွဴေနတဲ့ မအိကိုေစာင့္ရင္း ေႏြ႕ဘာသာ တေယာက္တည္း ေဆးရံုထဲ ေလွ်ာက္သြား ေနမိတယ္ .. ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးအမ်ားစုက ႏြမ္းပါးသူေတြေလ .. မအိက ျမင္ကြင္းေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ထား ဆိုေပမယ့္ ေႏြပါ ကေလးေတြနဲ႔ အတူ ေဝဒနာေတြ ေရာခံစားေနမိတယ္။
သတင္းသမားဆိုတာ ဖီလင္ပါလို႔ မရဘူး လို႔ မအိက ေျပာေပမယ့္ .. ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ .. ဒီသတင္းကို ေႏြ ဘယ္လိုေရးရမွာပါလိမ့္ ..။ ေႏြ႕မ်က္စိေရွ႕တင္ ဖိတ္စဥ္သြားတဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို သယ္လာတယ္ .. ကေလးအေမရဲ႕ ရူးမတတ္ ငိုသံက ေႏြ႕ရင္ထဲ ဟိုး အနက္ရႈိင္းဆံုးအထိ ဝင္သြားတယ္ ..။
“အဆင့္ သံုးက်မွ ေဆးရံုကို ေရာက္လာေတာ့ မမီေတာ့ဘူး”
ဘယ္သူမွန္းမသိ ေျပာလိုက္တဲ့အသံ ..
“တကယ္က ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိတာနဲ႔ ဘယ္ေဆးခန္းမွ သြားမေနဘဲ ေဆးရံုကို လာသင့္တာ။ တခ်ိဳ႕က ေဆးရံုသြားရမွာ ေသမတတ္ေၾကာက္တာေလ”
အျပာဝတ္ သူနာျပဳဆရာမႀကီးတေယာက္က ေျပာလိုက္တာ .. ။
ေဆးရံုသြားရမွာ ေသမတတ္ ေၾကာက္ တာေပါ့ .. ေဆးရံုတခါလာဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ .. ကုန္က်စရိတ္က .. စရိတ္မွ်ေပးသာဆိုတယ္ .. ပလာစတာတခုက အစ ဝယ္ရတာေလ .. ။ ကားခေတြရွိေသးတယ္။ ေဆးရံုတက္တဲ့ ကေလးနဲ႔ အေမက လိုက္ေနရမွာဆိုေတာ့ အလုပ္ပ်က္ရင္ ဝင္ေငြကမရွိ .. က်န္တဲ့အိမ္ကလူေတြ စားဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာကအစတြက္ရတယ္ ..။ ဒီေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္က ပါရာစီတေမာေလး၊ ဘာမီတြန္ေလးတိုက္ၿပီး အဖ်ားေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ျငား ကု .. မေပ်ာက္ေတာ့မွ ေဆးခန္းသြား .. ေဆးခန္းကဆရာဝန္က ၂ ရက္ေလာက္ဆက္ကု .. ေနာက္ဆံုး မသက္သာေတာ့မွ .. ေဆးရံုေရာက္ .. အဲဒီမွာ ေသြးလြန္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေနၿပီ ..။
လူနာရွင္ေတြဆီက အသံေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလိုက္တာ .. ေႏြ .. အိ္မ္ကိုေတာင္ ေမ့သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ေမ့သလိုျဖစ္တယ္ ဆိုမွ ကိုကိုမ်ား ဟိုေကာင္မေလးကို သီခ်င္းေစာင္း ဆိုေနမလားလို႔ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ကိုကို႔ကို ဒီေန႔ ျပန္ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ ညေနစာ ေကာင္းေကာင္းဝယ္ေကၽြးရမယ္။
ကိုကိုနဲ႔ ညေနစာဘာစားရင္ေကာင္းမလဲ ..။
ေသြးေရာင္းစားတာတဲ့ .. ဘယ္လိုလူေတြလဲ .. ေသြးဆိုတာ ေရာင္းလို႔ရလို႔လား ..။ ေႏြ႕အေတြး ထဲက ကိုကို ခဏထြက္သြားတယ္ထင္တယ္။
“ရတာေပါ့ ေႏြရဲ႕ မယံုၾကည့္ေန .. ဒီေရွ႕မွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနတဲ့သူေတြအားလံုး ေသြးေရာင္း စားေနၾကတာ။ ပြဲစားေတာင္ရွိေသး .. ဟိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲထိုးေလး ေတြ႕လား .. အဲဒါေလးက ပြဲစားေလ။ သူ႔ဆီမွာ လူနာရွင္က ေသြးလိုခ်င္တယ္ သြားေျပာ ဘာေသြးလုိ႔သာ ေျပာ .. လိုတဲ့ေသြး ေရာင္းစားမယ့္သူကို သူ ေခၚလာေပးလိမ့္မယ္ .. ေဟာ ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေတြ႕လား”
ဟုတ္ပါရဲ႕ .. မအိေျပာမွ ေႏြ သတိထားမိတယ္။ အေရာင္းအဝယ္ဆိုတာ ဒီလိုလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ လူသုံးပစၥည္း ေရာင္းသူမ်ား ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုရယ္ .. ေဒါမနစ္လာပီယားရဲ႕ City of Joy ကို ဆရာျမသန္းတင့္က သုခၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ဝတၳဳရယ္ .. ေႏြ႕အေတြးထဲ ဝင္လာတယ္။ ဒီလူေတြ သူတို႔ေသြးေတြ ေရာင္းၿပီး သူတို႔ မိသားစုေတြအတြက္ ဆန္ဝယ္ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ေဆးရံုေရွ႕က ဆိုက္ကားသမားေတြက ဆိုက္ကားနင္းရံုတင္မဟုတ္ဘူး လုိအပ္ရင္ ေသြးလည္း ေရာင္းစား ေသးတယ္ဆိုပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ဆိုက္ကားေတာင္ ပင္ပင္ ပမ္းပမ္း မနင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေတြက မအိစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ စတိုရီ အုိင္ဒီယာေတြပဲေပါ့။
ခုလို မိုးတြင္းမွာ တေန႔တေန႔ကို ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္လို႔ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့ ကေလးလူနာ အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ရွိတယ္တဲ့ .. ။ အဲဒီကမွ ဖိတ္စင္တဲ့အေရအတြက္က တေန႔ကို ၃ ေယာက္ ၄ ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္တဲ့ ..။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးကို ထိန္းထားႏိုင္တာ ကေလးေဆးရံုႀကီး တေနရာပဲရွိတယ္ .. တျခား အျပင္ေဆးခန္းေတြမွာ ကုရင္ စိ္တ္မခ်ရဘူးဆိုပဲ .. ပိုက္ဆံ ရွိေပမယ့္ ဗဟုသုတ မရွိတဲ့သူေတြထဲကလည္း ဖိတ္စဥ္တာမ်ိဳးေတြ ႀကံဳရတယ္တဲ့ ..
“ဒါေတြကို ကေလးမိဘေတြ သိေအာင္ ပညာေပးႏိုင္ရမယ္ ေႏြ သိလား။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ျဖစ္ေစတဲ့ ျခင္က ေန႔ခင္းဘက္ကိုက္တဲ့ျခင္ ဆိုတာလည္း မသိတ့ဲသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ မအိ .. ေႏြ မွတ္ထားပါတယ္ .. ကေလးအေမတေယာက္ကိုလည္းအင္တာဗ်ဴး လုပ္ထားတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ေႏြ႕အေမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ကေလးအထူးကု တေယာက္ကိုလည္း ေႏြ ေတြ႕မွာပါ”
“အင္း ေကာင္းတယ္ ေႏြ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြအရမ္းအားနည္းေနတဲ့ ပံုေပါက္တယ္ေနာ္။ ခုဏ ေသြးလွဴ တာေတာင္ လက္မခံလိုက္ဘူး။ အားေဆးေလး ဘာေလး ေသာက္ဦး။ ဒါမွ မဟုတ္ အားရွိတဲ့ အစား အစာ စားေပါ့”
ဘယ္လိုလုပ္ စားႏုိင္မွာလဲ မအိရယ္ လို႔ ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး .. ။ ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ အပူေတြ ကိန္းေအာင္းေနတာေရာ .. အားေဆးဝယ္ေသာက္ဖို႔ထက္ ကိုကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးရဖို႔ ပိုအေရးႀကီး တာေရာေပါ့။ ခုတေလာ ထမင္းလည္း စားမဝင္ဘူး။ ကိုကိုက အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ .. ဘာ အလုပ္တခုမွ မရွိဘဲ .. စိတ္က မ်ားေနတာ ေႏြသိတာေပါ့။ ဂစ္တာေလး တီးလိုက္ .. လက္ဖက္ ရည္ဆိ္ုင္ထိုင္လိုက္ .. ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလား လုပ္လိုက္နဲ႔ ..။
ေႏြက တေန႔လံုးလိုက္ခဲ့တဲ့ သတင္းေတြကို ညဘက္ ဖေရာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ျပန္ေရးဖို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္ ကိုကိုကလည္း သူ႔ဂစ္တာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီ .. ကိုကိုရဲ႕ ဂစ္တာသံက ေႏြ႕အတြက္ မဟုတ္ေတာ့ တာလည္း ၾကာပါၿပီ .. ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာသြားတီးမယ္ ဆိုၿပီး လမ္းထိပ္အုတ္ခံုမွာ .. တခါတေလ ရပ္ကြက္ထဲက အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု အလုပ္သမေတြ ေနတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ကိုကိုတို႔ အဖြဲ႕ ဂစ္တာသြားသြားတီးၾကတယ္ဆိုတာ ေႏြျပန္ၾကားပါတယ္ .. ၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲမွာ ကိုကိုက မင္းသား တဲ့ ..။
“ေႏြ .. မအိေေမးေနတာ ၾကားရဲ႕လား”
“ဟင္ မအိ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ေႏြမၾကားလိုက္ဘူး”
“ေႏြတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႔”
မအိ အေမးကို ေႏြ အေျဖမေပးျဖစ္ဘူး။ ေႏြ႕သက္ျပင္းခ်သံကို မအိ သေဘာေပါက္မွာပါေလ။
(ဆက္ပါဦးမည္)
“ဒီေန႔ ဆန္ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမွာ အစည္းအေဝးရွိတယ္ .. က်ေနာ္သြားမလုိ႔”
ေအာင္ထူးက ကြမ္းေခ်းေတြေၾကာင့္ မည္းေနတဲ့သြားေတြကို လွ်ာနဲ႔ သပ္ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုသက္ခိုင္က “ကဲ ေႏြကေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ” ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေမးကိုဆတ္ျပတယ္။ အဲဒါမွ ျပႆနာ ေႏြ ဘာမွ စဥ္းစားလာတာ မရွိဘူး။ ေႏြက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ထၿပီး တအိမ္လံုးစာ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္၊ ၿပီးေတာ့ တအိမ္လံုးစာ ထမင္းအိုးတည္ခဲ့ေပးခဲ့ရလို႔ ရံုးကိုေတာင္ မနည္းေျပးလာရတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ သတင္းကိစၥစဥ္းစားခဲ့ႏုိင္မွာလဲ။
ေႏြထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ကိုေအာင္က မထေသးဘူး။ သူ႔အတြက္လည္း လက္ဘက္ရည္ နဲ႔ အီၾကာေကြး သြားဝယ္ေပးထား ရေသးတယ္ေလ။
“ေႏြ႕မွာ သတင္းမရွိဘူး အစ္ကို” ဆိုတဲ့အသံေလးက ေဖ်ာ့ေတာ့ေနမွာအမွန္ဘဲ။
“ေႏြ .. ငါ နင့္ကို မေျပာဘူး၊ မေျပာဘူးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ နင့္ဟာက ဘယ္လိုလဲ။ ေနာက္လည္း က်ေသးတယ္။ ခု အားလံုး လိုက္မယ့္ သတင္းေတြ ေျပာၿပီးၾကၿပီ။ နင့္မွာက သတင္းမရွိဘူးတဲ့။ ခုတေလာမွာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေတြ အရမ္းျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ နင္ ကေလးေဆးရံုကိုသြား .. ရေအာင္လိုက္ခဲ့ ၾကားလား”
ကိုသက္ခိုင္က ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ေႏြတို႔နားက ထထြက္သြားတယ္။ သတင္းစည္းေဝးက ၿပီးၿပီ ..။
“ဒုကၡပဲ ျမင့္မိုရာ .. ဘယ္လိုလုပ္ လိုက္လို႔ရမွာလဲဟ ..။ အစိုးရဌာနေတြ သတင္းလိုက္ရတာ သိတဲ့ အတုိင္းပဲ .. စာက တင္ရဦးမွာ .. သူတို႔ဆီက စာရမွ ေမးလို႔ျမန္းလို႔ရမွာဟ”
“မအိ လုိက္ခဲ့မယ္ေႏြ ..။ ဘာမွမပူနဲ႔ .. ေႏြ႕ကို မအိကူမယ္”
တညည္းညည္း တညဴညဴလုပ္ေနတဲ့ေႏြ႕နားကို ဘယ္အခ်ိန္က မအိေရာက္ေနတယ္မသိဘူး။ မအိက ကိုသက္ခိုင္ေအာက္က အယ္ဒီတာ။ ေႏြ႕အခက္အခဲကို အၿမဲကူညီေနက် ..။ ခု ေႏြ လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ကေလးက မအိေပးထားတာပဲေလ။ ေႏြဝတ္ဖို႔ ေဘာင္းဘီရွည္ အေပ်ာ့ေလး ၂ ထည္လည္း ေပးဖူးတယ္။ အဲဒီေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္တဲ့ေန႔ဆို ကိုကိုက မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီ။ ေႏြက အသားမည္းေပမယ့္ အရပ္ရွည္ရွည္၊ သြယ္သြယ္နဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းေနတာဆိုေတာ့ ကိုကိုကမနာလိုဘူးတဲ့။
“ေက်းဇူးပဲ မအိရယ္ ..”
“ဒါေပမယ့္ ေႏြ အလုပ္ေတာ့လုပ္ရမယ္ေနာ္။ မအိကိုပဲ အၿမဲ အားကိုးေနလို႔မရဘူး။ ခုက ေႏြ သိပ္မလုပ္တတ္ေသးလို႔ မအိကူတာ။ ကေလးေဆးရံုကိုသြားၿပီး ေမးရင္ သူတို႔က ဘာမွ ေျဖမွာ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ မအိရဲ႕ .. အဲဒါေၾကာင့္ ေႏြက ေျပာတာ”
“မဟုတ္နဲ႔ဦး မအိေျပာမယ္။ သူတို႔က ဘာမွ မေျဖဘူး .. ဒါေပမယ့္၊ တို႔လုပ္ရမွာက ကေလးေဆးရံု မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သြားၾကည့္မယ္။ အဲဒီဝင္းထဲက စားေသာက္ဆိုင္မွာ စံုစမ္းမယ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနဲ႔ ေသၾကတဲ့ ကေလးေတြ၊ ျပန္ေကာင္းၿပီး ေဆးရံုက ဆင္းသြားရတဲ့ ကေလး မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႕မယ္ .. ရသေလာက္စကားေျပာၾကည့္မယ္။ အျပင္ေဆးခန္းပဲ ထုိင္တဲ့ ကေလး ဆရာဝန္ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တာေပါ့။ ေႏြ႕အေမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ ေျပာႏုိင္တဲ့ ဆရာဝန္ မရွိဘူးလား”
“ဟာ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ မအိ .. ေႏြ သတိရၿပီ။ ရွိတယ္”
“အိုေက .. ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ထားလိုက္ .. မအိ စဥ္းစားတာက .. ေသြးဝင္လွဴလိုက္မယ္။ ခုအခ်ိန္ ကေလးေဆးရံုမွာ ေသြးက လွဴသေလာက္ကို လိုေနတယ္။ မေလာက္ဘူးလို႔ ၾကားတယ္။ ဒါဆို တို႔ေတြ ဝင္ရတာ လြယ္တာေပါ့ ဟုတ္လား”
ေႏြ႕ကို ေျပာစရာရွိတာေတြ ေျပာၿပီး မအိ သူ႔စားပြဲမွာ သူ စာသြားေရးေနတုန္း ျမင့္မိုက လွမ္းစ တယ္။
“မအိတို႔က ဘက္လိုက္တယ္ေနာ္။ ျမင့္မိုကိုက် တခါမွ မကူဘူး”
မအိက နားေလးေနတယ္ေဟ့ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ မၾကားသလို လုပ္ျပတယ္။ မအိစာေရးတာကို ေႏြ သိပ္အားက်တာ။ လူေတြ ဒီေလာက္ ဆူညံေနတဲ့ထဲမွာ စာေတြ ေဟာတပုဒ္ ေဟာတပုဒ္ ေရးေရးၿပီး စာစီသမားဆီ ခ်ခ် ေပးေနတာ စက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ ..။ ေႏြလည္း အဲလို ေရးခ်င္လိုက္ တာ။ ခုေတာ့ ေႏြက သတင္းတပုဒ္ေတာင္ အေပါက္အလမ္းတည့္ေအာင္ မေရးႏိုင္ဘူး။ အင္းေလ ေႏြ ရေအာင္လုပ္မွာေပါ့။
ေႏြ႕ေဘးမွာက ဘာမဆို ရယ္စရာပဲေတြးၿပီးရယ္ေနတတ္တဲ့ မထုိက္နဲ႔ ျမင့္မိုတို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔မွာ အပူအပင္မရွိသလိုနဲ႔ .. အဲဒီတဒဂၤေလးမွာ ေႏြ အရာအားလံုးကို ေမ့ေနတာ။ ကိုကို႔ ကိုေကာေပါ့ ..။ ဒါေပမယ့္ အလုိက္မသိတဲ့ ျမင့္မိုေလ ..။
“ဟဲ့ ေႏြ .. ဘယ္လိုလဲ နင့္ကိုေအာင္ႀကီး။ မေန႔က ဟင္းေကာင္းေကာင္း ဝယ္ေကၽြးလိုက္လား”
သူကေတာ့ ေမးခ်င္ရာေမးၿပီး ျပန္အေျဖေတာင္မေစာင့္ဘဲ မထိုက္နဲ႔ တြတ္ထိုးေနတာ။
ေႏြ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့တက္လာလို႔ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခပ္ၿပီး သိမ္းလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို သိမ္းဆည္းလိုက္ရေပါင္း မ်ားလွပါၿပီေလ ..။ မေန႔က ေႏြအငတ္ခံ ဝယ္လာေပးတဲ့ ေဘာင္းဘီကို မႀကိဳက္ဘူး ဆိုၿပီး တခ်က္ေတာင္လွည့္မၾကည့္ဘဲ .. သူ႔ဘာသာ ဂစ္တာထိုင္တီးေနတာ ..။ ေႏြ႕မွာေတာ့ အဲဒီေဘာင္းဘီေလးကို ရင္ခြင္ထဲမွာထည့္ၿပီး .. ငိုရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာေလ။ ဒါေတြသူ ဘာမွမသိဘူး။ သူ႔ဘာသာ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုိလို႔ အားရ ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က ေႏြ႕ေဘးနား ဝင္အိပ္လိုက္တယ္ေတာင္ မသိဘူး။
“ဟဲ့ ေႏြ .. ဟိုမွာ မသီတာ ေခၚေနၿပီ .. ခရီးစရိတ္လာထုတ္ေတာ့တဲ့”
ေအာင္ထူးအသံၾကားေတာ့မွ ေႏြ႕အေတြးေတြ ျပတ္သြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ .. ခရီးစရိတ္ ထုတ္ ဆိုမွ .. အရင္တပတ္က ခရီးစရိတ္ စာရင္းတင္ဖို႔ သတိရတယ္။ ျမင့္မိုလည္းေႏြ႕ေဘးမွာ ခရီးစရိတ္ တင္ဖို႔ စာရင္းခ်တြက္ေနၿပီ။
“ၿပီးခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔က ငါဘယ္ေတြသြားလဲဟင္ ေႏြ ..”
“နင္ ဘယ္သြားရမွာလဲ .. ျမစပယ္မွာ ထုိင္ေလပန္းေနတာ မဟုတ္လား၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ .. ကိုယ့္ဘာသာ ဘယ္သြားလို႔သြားမွန္းမမွတ္မိတာကို သူမ်ားကို ေမးရတယ္လို႔ .. ဘယ္သူက နင့္ေနာက္ လိုက္ၾကည့္ေနႏုိင္မွာလဲ။ ျဖည့္လိုက္ စိတ္ကူးတည့္ရာသြား လို႔”
ျမင့္မိုက ေႏြ႕ကိုေမးတာကို မထိုက္က ၾကားက ဝင္ေျဖတာ။ အဲလိုပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေပါက္ကရေတြေျပာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပဲ။ ေႏြသာ ..။
“ဒီေန႔ စက္မႈဇံုသြားရမယ္တဲ့ စိတ္ညစ္ပါတယ္ေနာ္။ ေနကပူ .. ဘတ္စ္ကားက မေရာက္၊ ဆိုက္ကားခက် ရံုးကထုတ္မေပးနဲ႔”
ပြစိပြစိေျပာရင္း ေဝမာ အနားေရာက္လာတယ္။
“ဟယ္ .. ေဝမာ .. နင္က မဂၤလာေစ်းသြားၿပီး .. စက္မႈဇုန္တန္းသြားၿပီဆို”
မထိုက္က ေမးလိုက္တာကို ေဝမာ ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘဲ မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ယပ္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ ေနတယ္။ ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲလို႔ ..။
“အင္တာဗ်ဴးအတြက္ ဖုန္းတခုခ်ိန္းထားတာ ေမ့သြားလို႔ မထုိက္ေရ ..။ လမ္းထိပ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ .. ျပန္လွည့္လာရတာ။ လမ္းေဘးဖုန္းနဲ႔ဆက္ရင္ .. သိတယ္မဟုတ္လား .. ၁၀၀၊ ၁၅၀ အနည္းဆံုးထြက္မယ္၊ ဖုန္းခက ရံုးကထုတ္ေပးရိုးထံုးစံမရွိ .. ဒီေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ကံ မိေဝမာခံေပါ့ .. ဓာတ္ေလွခါးမရွိေသာ ၇ ထပ္က ရံုးခန္းကို ျပန္လာ .. ဖုန္းဆက္ ..”
သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္းေႏြ ေမာလည္းေမာ .. ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ..။ ေဝမာက အဲလိုပဲ .. အၿမဲသြက္လက္၊ ဖ်တ္လတ္ ေနတာ..။ မေက်နပ္ရင္ မေက်နပ္တာကို ပါးစပ္က ဖြင့္ေျပာလိုက္ရမွ .. သူ႔ကို ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲ လႈပ္ရွားေနတာပဲ .. ထိုင္ေနတာကို မေတြ႕ရဘူး။ လူက ပုပု ေသးေသးေလး .. ကေလးေလးလိုပဲ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြတို႔ ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ ရြယ္တူပဲ ..။ သတင္းေရးအားက ဘာေကာင္း သလဲ မေမးနဲ႔ .. သူ႔ကိုဆို ဘိုးေတာ္က သိပ္ခ်စ္တာ .. တပတ္ တပတ္ကို အနည္းဆံုး အပုဒ္ ၂၀ ေလာက္ေရးတာ ..။ ဘိုင္ကေတာ့ အၿမဲျပတ္။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ပိုက္ဆံ မရွိတာခ်ည္းပဲ။
သူခ်ည္းပဲ ပိုက္ဆံမရွိတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ေျပာရရင္ ေႏြတို႔ အငယ္တန္း သတင္းေထာက္ ေတြ အားလံုး ဘုိင္ျပတ္ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ လကုန္တဲ့ေန႔မွာပဲ ပိုက္ဆံက ကုန္ၿပီ .. က်န္တဲ့ ရက္ေတြကေတာ့ ပိန္လိန္ၿပီး လွည့္ပတ္ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရတာ။
တကယ္ေတာ့ အားလံုးက သတင္းအလုပ္ကို နားလည္လို႔၊ ဝါသနာ ပါလြန္းလို႔ ဒီအလုပ္ကို ဝင္လုပ္ၾကတာမွမဟုတ္တာ။ အလုပ္တခုအေနနဲ႔ ဝင္လုပ္ၾကရင္း မနည္း နားလည္ေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာ။ ေႏြဆိုရင္ပဲ ၾကည့္ေလ .. ကဗ်ာတိုကဗ်ာစေလး ေရးတတ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကုိယ္ သတင္းေထာက္လုပ္လုိ႔ရမယ္ ထင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ဘဲ .. ေႏြကေတာ့ ကဗ်ာလည္း စာပဲ .. သတင္းလည္း စာပဲ .. ေရးလို႔ ရမွာပဲလို႔ ထင္တာေလ။ ခုမွ မဟုတ္မွန္း သိတာ။
“ေႏြေရ .. ၂ နာရီေလာက္က် လစ္မယ္ေဟ့ ေနာ္။ အဆင္သင့္ျပင္ထား။ မအိ သူငယ္ခ်င္းလာလို႔ ေအာက္ခဏဆင္းဦးမယ္။ မအိ ခု လပ္ကီးမွာရွိမယ္ သိလား”
ေႏြ႕အေတြးေတြကို မအိအသံက ျဖတ္ေတာက္လိုက္တယ္။ ေျပာေျပာဆုိဆို ထြက္သြားတဲ့ မအိကို ၾကည့္ရင္း ေႏြဗိုက္ဆာလာတယ္။ ေႏြ႕ထမင္းဗူးေလးထဲမွာ ငနီတူ ေျခာက္ေသးေသးေလးေတြကို ငရုပ္သီးနဲ႔ စပ္စပ္ေၾကာ္ထားတဲ့ ဟင္းတခြက္ပဲပါတယ္။ ထမင္းကေတာ့ သိပ္ထည့္ခဲ့တယ္။ မထိုက္တို႔ ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ တူတူစားရင္ စားလို႔ေကာင္းမွာပါ။ သူတို႔လည္း ေႏြနဲ႔ သိပ္ေတာ့မကြာလွဘူး။ မထိုက္က မွ်စ္ေၾကာ္၊ ျမင့္မိုက ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငပိခ်က္ ..။
ဒီေန႔ ဘိုးေတာ္ စည္းေဝးတခု သြားတက္လို႔ နည္းနည္းလြတ္လပ္ေရး ရေနၾကတာ။ တကယ္ဆို ဘိုးေတာ္ရွိတဲ့ေန႔ ရံုးမွာ ဒီအခ်ိန္ထိ မေနရဲဘူး။ ဆူခံထိၿပီ ..။ သတင္းေထာက္လုပ္ၿပီး ဘာကိစၥ ရံုးမွာထိုင္ေနရတာလဲ ဆိုၿပီး မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တာခံရၿပီ။ ကိုသက္ခိုင္တို႔ ေလာက္ကေတာ့ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေလး နည္းနည္း ေဆာင္ျပလိုက္ၿပီးၿပီ ..။ တကယ္ မေၾကာက္ေပါင္။
* * *
ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့တဲ့ ကိုကို႔ရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကို တို႔ထိ ေဆာ့ကစားရတာကို ေႏြ႕အတြက္ ရင္ခုန္ယစ္မူးစရာ ..။
တကယ္ေတာ့ အဲလို ကိုကိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေနၾကဖို႔ .. ေႏြ႕ဘက္က ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးေလ။ ဒါေပမယ့္ တန္ရဲ႕လား။ ဟင့္အင္း ..
ေႏြ မသိခ်င္ဘူး။ ေႏြ႕စိတ္ေတြက အၿမဲတမ္းျပတ္သားခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တခုခုကို လိုခ်င္ရင္ တခုခု အၿမဲေပးဆပ္ရမယ္တဲ့ .. အေဖ အၿမဲေျပာေနက် စကားေလ။ ေႏြ .. မိသားစုကို ဆံုးရႈံး လုိုက္ရတယ္ .. ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္တဲ့ ေႏြ႕ပတ္ဝန္းက်င္ အစား ေႏြရလိုက္တာက ပူေလာင္ ဆူညံတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခု ..၊ စိတ္ကူးယဥ္ ေရယာဥ္ေက်ာမွာ ေမ်ာခ်င္တိုင္းေမ်ာခြင့္ရတဲ့ ဘဝကေန ရုတ္တရက္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ မနက္စာ ညစာ မွန္မွန္စားရဖို႔ဆိုတဲ့ စကားလံုးအသစ္ေတြ။
ကိုကို႔ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြကို တုိ႔ထိေဆာ့ကစားရင္း ကိုကိုတီးတဲ့ ဂစ္တာသံနဲ႔ ကိုကို႔အသံ ၾသၾသ ခ်ိဳခ်ိဳေလး နားေထာင္ရရင္ ေႏြ႕ဘဝ ၿပီးျပည္စံုၿပီလို႔ ထင္ခဲ့သမွ် .. ကိုကို႔အိမ္လိုက္ေနတဲ့ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ .. အားလံုးၿပိဳကြဲပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။
ေႏြ႕ရဲ႕ မနာလိုမႈေတြ မဟုတ္ဘူး ကိုကို .. ေႏြ႕ရဲ႕ အခ်စ္ေတြပါ။
“ကိုကို စားေသာက္ဆိုင္မွာ ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ကြာ .. ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလားေနတာ ေႏြမႀကိဳက္ဘူး ဒါပဲ”
“ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ေႏြရဲ႕ .. အိမ္အတြက္ ဒီအလုပ္ကေလးပဲ ရွိတာေလ။ ကိုကိုမွ အလုပ္မလုပ္ရင္ တအိမ္လံုး ငတ္ကုန္မွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုက ဂစ္တာတီးတာအျပင္ ဘာမွ လုပ္တတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး .. လုပ္တတ္လည္း လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ေႏြ”
“ေႏြသိပါတယ္ကြာ .. ဘာမွ မပူနဲ႔ .. ေႏြ ဖန္တီးပါ့မယ္”
ေႏြ ဖန္တီးပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ စကားက ေႏြ႕ဘဝရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားေလ .. ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို အၿမဲတမ္း ေျပာေနရလိမ့္မယ္လို႔ ေႏြ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သိပါ့မလဲကြယ္ …။
အေမ ဆင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါးမူးသားဆြဲႀကိဳးကေလးက ကိုကိုတို႔မိသားစုႀကီးအတြက္ ႏွစ္ပတ္ေတာင္ မခံပါဘူး .. တကယ္ဆို တပတ္ပဲခံတယ္လို႔ ေျပာရမွာ .. ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုကို႔အစ္မက အဲဒီဆြဲႀကိဳးေလး ေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႏွလံုးထီ သြားကစားလုိက္ တာေလ။ ငတံုးမမိေႏြက ဘယ္သိပါ့မလဲ။ စီးပြားေရးလုပ္မယ္ ဆိုလို႔ ထုတ္ေပးလိုက္တာ။
ကိုကိုတို႔ေမာင္ႏွမ ျဖစ္ၾကတဲ့ ျပႆနာထဲမွာ ေႏြက ေျမဇာပင္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ေမာင္က ေႏြ႕ကိုယူလို႔ ဒီလိုျပႆနာေတြျဖစ္ရတာ ဆိုၿပီး မဆိုင္တဲ့ကိစၥဆြဲထည့္၊ ေႏြ႕ကိုဆူေဆာင့္နဲ႔ .. အဲဒီညက ကိုကိုက စိတ္ညစ္လို႔ဆိုၿပီး .. အရက္ဆိုင္ထြက္သြားလိုက္တာ .. ည ၁၂ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာတယ္။ ေႏြ႕မွာေတာ့ ေယာင္းမရဲ႕ ဆူတဲ့ဆဲတဲ့ ဒဏ္ကိုခံစားရင္း ကိုကို႔ကိုေမွ်ာ္ရင္း .. မ်က္ရည္ကိုပဲ အေဖာ္ျပဳလို႔ေပါ့။
ကိုကိုတို႔ မိသားစုထဲမွာ ေႏြနားမလည္ႏုိင္ဆံုးက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆူပူ ေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ၾကတာ ..။ ေရာက္စက ေႏြ႕အတြက္ အားလံုးအဆန္းခ်ည္းပဲ။ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ အဆဲေလးနဲ႔ အိပ္ရာက ထတတ္တဲ့ ကိုကို႔အစ္မ လင္မယားကို ေႏြသိပ္ေၾကာက္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ ကိုကိုကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။ ေဒါသမထြက္မခ်င္းေပါ့ ..။
ငယ္ငယ္ .. ကေလးဘဝတုန္းက ေစ်းသည္လုပ္တမ္းကစားရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသေလာက္ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ေစ်းသည္လုပ္ရတာ ဘယ္လိုမွ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းပါလားလို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေႏြ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။
ေညာင္ပင္ေလး ေစ်းကေန ပိႆာလံုးဝယ္ထားတဲ့ ငရုပ္သီးမႈန္႔ မ်ိဳးစံုနဲ႔၊ နႏြင္းမႈန္႔ ထုတ္ေတြကို ကိုယ္တုိင္အေလးခံသယ္ .. အထုတ္ကေလးေတြ ထုတ္ၿပီး ရပ္ကြက္ေစ်းေလးမွာ ဗန္းခင္းေရာင္း ေနတဲ့ ေႏြ႕ကို အေမသာျမင္ရင္ ရင္က်ိဳးမယ္ထင္ပါရဲ႕။
လက္တေညာင္းသယ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားတိုးစီးလာရတဲ့ ေႏြ႕ကို ကားဂိတ္ေတာင္လာႀကိဳေဖာ္ မရတဲ့ ကိုကိုကေတာ့ ဂစ္တာတီးေတာင္ မပ်က္ဘူးေလ။ ကားဂိတ္ကေနအိမ္ကို ပစၥည္းအေလးႀကီးေတြ သယ္လာရပါလားဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေတာင္ ႀကိဳေဖာ္မရတဲ့ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္တခုတည္းနဲ႔ .. သူက ဒီလိုပဲ ေနတတ္လို႔ပါေလ ဆိုၿပီး ေႏြ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ေႏြ႕အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြကတဆင့္ အေမတို႔သိၿပီး .. ေႏြ႕ဆီ အေမလိုက္လာတဲ့ ေန႔ကို ေႏြ အမုန္းဆံုးပဲ .. အဲဒီေန႔က .. ဆိုင္နဲ႔ေတာင္ မဟုတ္ဘဲ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းဗန္းေလးခ်ၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ ေႏြ႕ပံုစံကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ခိုင္တဲ့အေမ မ်က္ရည္ဝဲေနတာ ေႏြျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ ေသးတယ္။
“သမီး အေမနဲ႔ အိ္မ္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ .. ညည္းအေဖကလည္း သမီးကို ခြင့္လႊတ္တယ္ .. ဟုတ္လား .. လုိက္ခဲ့ေနာ္”
“ဟင့္အင္းအေမ သမီးမလုိက္ဘူး။ သမီးေနတတ္ပါတယ္ ..”
အေမ့လိုပဲ ေခါင္းမာတဲ့ သမီးေႏြ႕ကို အေမက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ၾကည့္ရံုကလြဲလို႔ စိတ္မဆိုး ရွာဘူး။ ေႏြ႕ကိုအေမက အဲဒီေန႔က အဝတ္အစားေတြ ဝယ္ေပးခဲ့ၿပီး .. သမီးစားခ်င္ရာ ဝယ္စားဖို႔တဲ့ ပိုက္ဆံ တေသာင္းေပးခဲ့တယ္ .. အဲဒီပိုက္ဆံေတြကို ေႏြတေယာက္တည္း ဘယ္မ်ိဳက် လိမ့္မလဲ .. ကိုကိုတို႔ အိမ္အတြက္ လုိေနတဲ့ ဆန္ေတြဆီေတြ ျဖည့္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ကုန္တာပါပဲ။
အဆိုးဆံုးကေႏြ႕ဘြားဘြား .. အေမ့ေမေမေပါ့။ ေႏြက ေျမးဦးဆိုေတာ့ အရမ္းခ်စ္ အရမ္းကို အလိုလိုက္ခဲ့တာ .. ။ ေႏြ႕အတြက္္ဆို ဘာမဆို အကုန္ျဖစ္ေစရမယ္ ဆိုတဲ့ဘြားဘြား .. ေႏြ႕သတင္းလည္း ၾကားေရာ .. အိပ္ရာေပၚလဲပါေလေရာ .. ။ အေမ့ကိုလည္း ဆူလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ .. အဲဒါေၾကာင့္ အေမ ေႏြ႕ဆီ လိုက္လာတာ .. မဟုတ္လို႔က ဘယ္ေလာက္ထိ ပစ္ထားလိုက္မလဲမသိဘူး။
ေႏြတို႔ မိသားစုကို ကိုကိုက စိတ္နာတယ္တဲ့ …
အေမက “လိုတာရွိရင္ အိမ္ကို သမီးအခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ .. ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္းလာေနာ္ .. အေမ သမီးေယာက္်ားမ်က္ႏွာ မျမင္ခ်င္ဘူး” လုိ႔ ေျပာခဲ့တာကိုး .. အဲဒီစကားကို ေႏြက ကိုကို စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႔ ျပန္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကိုကိုက သူ႔ကို အေမတို႔ မလိုလားဘူးဆိုတာ ရိပ္မိပါတယ္။
ေႏြတို႔ေနတဲ့ အိမ္ထဲ အေမ မဝင္ဘူးေလ။ ေႏြ႕ပံုစံကလည္း အေမ မ်က္ရည္ဝိုင္းေလာက္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ ႏြမ္းဖတ္ေနၿပီ။ အေမဆင္ေပးထားသမွ် .. ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္လည္း ေႏြ႕မွာ မရွိေတာ့သလို .. အေမတို႔ ဆင္ေပးလိုက္တဲ့ အဝတ္အစားေတြကလည္း ေႏြ႕ကိုယ္ေပၚမွာ အေရာင္ မေပၚေတာ့တဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနၿပီ ..။
အေမသိတာ .. ေႏြ .. လမ္းေဘးပ်ံက်ညေနပိုင္း ေစ်းသည္ ဆိုတာေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ တကယ္က ေႏြ မနက္ပိုင္းဘာေတြ လုပ္ရတယ္ဆိုတာသာသိရင္ အေမ ရင္က်ိဳးရံုမကဘူး ေနရာမွာတင္ ပံုလဲသြားေလာက္တယ္။ ကိုကို႔အေမနဲ႔ အစ္မလုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ကူလုပ္ရတာေပါ့။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး .. ရပ္ကြက္ထဲက အဝတ္ေတြ ယူၿပီး ရပ္ကြက္ေရတြင္းမွာ ေလွ်ာ္ရတဲ့ အလုပ္ပါ။ ေႏြ႕တသက္ တခါမွ မစဥ္းစားဘူးတဲ့အလုပ္ေပါ့။
ေႏြ အိမ္မွာေနတုန္းက အေမက စာက်က္ပ်က္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး အဝတ္အစားေတြကို ကိုယ္တုိင္ ေတာင္ ေပးမေလွ်ာ္ဘူး .. ရပ္ကြက္ထဲက အေဒၚႀကီးတေယာက္ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေလွ်ာ္ခိုင္းခဲ့တာ .. ခု ေႏြက သူမ်ားအဝတ္ေတြကို ယူေလွ်ာ္ေနတယ္။
ကိုကိုလား .. ကိုကိုကေတာ့ ေႏြ႔ေၾကာင့္ သူလုပ္ခ်င္တဲ့ ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ မလုပ္ရလို႔ ဆိုၿပီး .. မေက်နပ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေႏြလုပ္သမွ်အလုပ္ေတြ တခုမွ ဝင္မလုပ္ဘူးေလ။ ကိုကို႔ကို ေႏြက ဂစ္တာတီးတဲ့အလုပ္ ေပးမလုပ္ဘူးဆိုတာ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းတခု ရွိေသးတယ္ …။
တကယ္က ကိုကိုသာ ေႏြ႕အနားမွာ အၿမဲရွိေနရင္ ေႏြဘယ္ေလာက္ပင္ပမ္း ပင္ပမ္း ပင္ပမ္းတယ္ မထင္ပါဘူး .. အဲဒီေလာက္ထိ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တာပါ။
* * *
အဲဒီေန႔က မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလို႔ .. ေႏြတေယာက္တည္း ညေနေစ်းခင္းဖို႔ မသြားႏိုင္ ျဖစ္ေနတုန္း .. ကိုကိုတို႔ တဲေရွ႕ကို ကုိယ္ပိုင္ကားေလး တစီး ထိုးဆိုက္လာတယ္။ ကိုကိုတို႔ အိမ္ကို လာစရာ ကားမွ မရွိတာေလ .. ေႏြ႕အေမလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ အေမလာရင္ တကၠစီ နဲ႔ပဲလာမွာ ..။
ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ သူကို ေတြ႕မွ ေႏြသေဘာေပါက္တယ္ .. ကိုကို႔ ရည္းစားေဟာင္းလည္း ျဖစ္သလို .. ကိုကို ဂစ္တာ တီးေနတဲ့ဆုိင္ရွင္ရဲ႕ ဘယ္ႏွဝမ္းကြဲေတာ္တဲ့ ညီမဆိုလဲ မသိပါဘူး။
ကိုကိုက သူ႔ကို မမ လို႔ေခၚတာေႏြသိတယ္။ ေႏြနဲ႔ မႀကိဳက္ခင္ အဲဒီတေယာက္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တယ္ ဆိုတာလည္း သိတယ္ .. အဲဒီတေယာက္က ကိုကိုနဲ႔ႀကိဳက္ေနရင္း တျခားတေယာက္နဲ႔ တြဲလို႔ ဆိုလားမသိဘူး ခဏျပတ္ေနၾကတုန္း ေႏြနဲ႔ ကိုကိုႀကိဳက္ၾကရင္း ယူျဖစ္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားတာ။
အဲဒီတေယာက္က အရမ္းလည္းခ်မ္းသာ .. အရမ္းလည္း ေခတ္ဆန္တာဆိုေတာ့ ကိုကို႔ အစ္မနဲ႔ အေမဆိုတာ ပ်ာပ်ာသလဲကိုျဖစ္ေနတာပဲ ..။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကိုကို႔ကို စီးရီးထုတ္ေပးမွာတဲ့ .. ။ သူတို႔ဆိုင္မွာ ျပန္လာတီးဖို႔ လာေခၚတာ ..။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ျပန္ဆက္မိမွာစိုးလို႔ ေႏြက ဆိုင္မွာ ဂစ္တာလံုးဝဆက္မတီးဖို႔ တားထားတာေလ ..။ အဲဒါကို သူက လိုက္ေခၚတာ။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ခဏ ဆိုၿပီး ေႏြ႕ေရွ႕မွာတင္ ကိုကိုက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကားနဲ႔ ေကာက္ ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ့ ေႏြ႕ရင္ေတြ ပူၿပီးက်န္ခဲ့တာ .. အဲဒီေန႔က ေႏြ ေစ်းမထြက္ႏုိင္ ဘူး။ ကိုကို႔အေမနဲ႔ အစ္မရဲ႕ေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုတာေတြကိုလည္း ေႏြ က်ိတ္မွိတ္ခံစား ေနရတယ္။ အဲဒီတေယာက္နဲ႔သာယူရင္ သူတို႔သား၊ သူတို႔ ေမာင္ သူေဌးျဖစ္မွာ .. အဲလိုဆို သူတို႔လည္း သူေဌးျဖစ္မွာနဲ႔ မစားရဝမခန္းေတြ ေႏြ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုကိုကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဟိုမိန္းမနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနမွာေပါ့ ..။
ေႏြ႕အထင္မွားသြားတယ္ .. လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး .. ကိုကိုတို႔ထိုင္ခဲ့ၾကတာ ဘီယာ ဆိုင္မွာတဲ့ .. မူးၿပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုကိုက ေႏြ ဝမ္းနည္းေနတာေတာင္ အဖတ္မလုပ္ဘဲ .. တန္းၿပီး အိပ္ရာဝင္သြားတာေလ ..။ တကယ္ေတာ့လည္း ေႏြ႕ပံုစံက လူရုပ္ေတာင္ မေပၚေတာ့တဲ့ အေနအထား .. အဲဒီတေယာက္က ေတာက္ပ စိုေျပလို႔ .. ကိုကို႔ရင္ထဲ ဘာေတြ ခံစားေနရလဲ .. ေႏြလည္းမသိခ်င္ေတာ့ဘူး .. ေႏြသိတာ ငိုဖို႔ တခုထဲ ..၊ ေႏြကမွ အဲဒီမိန္းမနဲ႔ မယွဥ္ႏုိင္ဘဲ။
ေႏြက အစြမ္းအစမရွိတဲ့ မိန္းမ .. ည့့ံတဲ့ မိန္းမ .. ေယာက်္ားကိုခ်စ္ဖို႔ တခုပဲ သိတဲ့မိန္းမတဲ့ .. ၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားရဲ႕ ဘဝ ျမင့္ဖို႔အတြက္ကို လမ္းပိတ္ထားတဲ့သူတဲ့လား ..။
ေနာက္တေန႔ ေႏြနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္စကားမ်ားၾကၿပီး ကိုကိုေျပာတာေတြ .. အဲဒီေန႔က ပထမဆံုး အေမ့အိမ္ကို သတိရလိုက္တဲ့ေန႔ .. အေမ့အိမ္ကို ျပန္ခ်င္သြားတဲ့ ေန႔ပါ .. စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အိမ္ျပင္ကို ထြက္သြားၿပီး .. မရည္ရြယ္ဘဲ အေမ့အိမ္ထိေအာင္ ဘတ္စ္ကား စီးသြားလိုက္မိတယ္။ ေႏြ႕အတြက္ ကားက်ပ္တာေတြ ဘာေတြလည္း မသိေတာ့ဘူး .. မ်က္စိထဲမွာ ကိုကိုနဲ႔ ဟိုမိန္းမ ကိုပဲ ယွဥ္တြဲျမင္ေနမိတယ္ .. ဘယ္ေလာက္ရူးလိုက္တဲ့ ေႏြလည္းဆိုတာ .. ကိုကိုစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ေႏြ ေနာက္ဆုတ္ေပးရမလား လို႔ေတာင္ စဥ္းစားလိုက္ေသးတာ ..။
အေမ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေႏြ အေမာေျပပါတယ္ .. အေဖေကာ အေမေကာ အငယ္မေကာ ေႏြ႕ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳၾကတယ္။ ေႏြႀကိဳက္တဲ့ဟင္းကို အေမက ခ်က္ေကၽြးတယ္ ..ေႏြ ဘာျဖစ္လာ လဲ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ မေမးဘူး .. အေဖဆို ေႏြ အရင္က အျပင္ခဏသြားၿပီး ျပန္လာသလို ပံုစံနဲ႔ ႀကိဳတာ .. အဲဒါေတြ ျမင္ရေလ ေႏြ ငိုခ်င္ေလ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြမငိုခဲ့ပါဘူး .. ေႏြ ကိုကို႔ကို စိတ္နာလား ဆိုေတာ့ လံုးဝ စိတ္မနာေသးဘူး ..။ အေမက တခြန္းပဲေမးတယ္
“သမီး ဒီမွာအိပ္မွာလား” တဲ့ .. ေႏြ႕မွာ အေျဖမရွိတာ အမွန္ပဲ .. ညေနထိ ေႏြ ဘာကိုမွ ေဝခြဲလို႔ မရဘူး .. ဒါေပမယ့္ ..
“မမ နင့္ေယာက္်ား .. အိမ္ေရွ႕မွာ” ဆိုတဲ့ အငယ္မရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ .. ေႏြ႕စိတ္ေတြ ထူးဆန္းစြာ အရည္ေပ်ာ္က်သြားတယ္ .. ကိုကိုလုိက္လာတာပဲ .. ကိုကို ငါ့ကို ခ်စ္သားပဲ .. ကိုကိုက ငါ့ကို ခြဲမွ မခြဲႏုိင္ဘဲ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေႏြ ကိုကို႔ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ လိုက္သြားမိတယ္ ..။
ဒါေတြဟာ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး .. ဒါေတြအားလံုး အတၱေတြလို႔ အဲဒီတုန္းက ေႏြ ဘယ္ေတြးခဲ့ မိမွာလဲ ကြယ္ ..။
“ကိုကို ေနာက္ကို ေႏြ႕ေရွ႕မွာ ဘယ္မိန္းမနဲ႔မွ အေရာမဝင္ရဘူးေနာ္”
“ေႏြကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ရဘူးေနာ္”
“ဟို မိန္းမရွိတဲ့ဆိုင္မွာလည္း မတီးရဘူးေနာ္”
အဲဒီ ေနာ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္လာခဲ့တဲ့ ေႏြ႕ကို ကိုကိုက လုိက္ေလ်ာတဲ့ ဟန္နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးတယ္ .. ေႏြ႕ကိုယ္ေႏြ အထင္ႀကီးမိတာေတြဟာ ရူးသြပ္မႈ သက္သက္ပါလား လို႔ အဲဒီတုန္းကေႏြ ဘယ္ေတြးမိမွာတဲ့လဲ ..။
အဲဒီဆိုင္မွာ ဆက္မတီးဘူး ဆိုတာ ေႏြ႕ကိုလုိက္ေလ်ာတာ မဟုတ္ဘဲ ကိုကို႔ဘာသာ အပ်င္းႀကီးမႈ သက္သက္ပဲလို႔ ေႏြ မွ မသိခဲ့တာ ..။ ဟို မိန္းမ ဆိုတာကလည္း ကိုကိုနဲ႔ ရႈပ္ရုံတင္ရႈပ္ၿပီး တျခား ေယာက္်ားေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္နဲ႔ တြဲေနတယ္ဆိုတာ ကိုကို သိထားၿပီးသား .. ကိုကို႔လို လူတေယာက္ဆီက တခုခု မရဘဲနဲ႔ ျပန္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိတဲ့ မိန္းမပဲ။ ကိုကိုကေကာ အဲဒီ မိန္းမကို ဘာမ်ား ေထြေထြထူးထူး ေပးမွာမို႔လို႔လဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုကို႔မွ ဘာအစြမ္းအစမွ မရွိတာ .. ေႏြသာ အဲဒါေတြ မသိေလာက္ေအာင္ အမုိက္တိုက္ ဖုန္းေနခဲ့တာပါ။
* * *
“ဒီက ညီမက ေသြးေပါင္သိပ္က်ေနတယ္ ေသြးလွဴလို႔ မရဘူး”
သူနာျပဳဆရာမက ျငင္းလိုက္ေတာ့ ေႏြစိတ္မေကာင္းဘူး .. တကယ္ဆို မအိေတာင္ လွဴလို႔ ရေသးတာပဲ .. ေႏြလည္း လွဴခ်င္တာေပါ့ ..။ ကေလးေဆးရံုမွာ ေနမေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြ ကိုၾကည့္ရင္း တကယ္ကို ေသြးလွဴခ်င္စိတ္ေပါက္ သြားတာေလ .. ။ အစကေတာ့ ဒီေဆးရံုထဲ ဝင္လို႔ေကာင္းရံု ေသြးလွဴမလို႔ .. ခု စိတ္ပါလက္ပါ လွဴခ်င္သြားေတာ့ ေသြးက လွဴလို႔ မရျပန္ဘူး။
ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တဲ့ ကေလးလူေတြေၾကာင့္ ကေလးေဆးရံုမွာ ကုတင္ေတြေတာင္ မဆန္႔ေတာ့ဘူး .. စႀကံၤန္ေတြေပၚမွာပါ ခံုတန္းရွည္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ထားေနရတယ္။ သူနာျပဳ ဆရာမေတြ ဆိုတာလည္း ခု ေအေသြး .. ခု ဘီေသြး .. ခု ေအဘီေသြးနဲ႔ ေအာ္ရင္း ဟစ္ရင္း လူးလာ ေခါက္တုံ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္ ..။
အေရးေပၚခန္းထဲ သြင္းခံဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ .. ကေလး မိဘေတြရဲ႕ စိုးရိမ္တႀကီး မ်က္ႏွာေတြ .. ဖိတ္စဥ္သြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ မိဘ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ .. သူတို႔ မ်က္ႏွာေပၚက အပူေသာကေတြ .. ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားလို႔ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ့္ ကေလးေတြ ..
မစည္ကားအပ္တဲ့ ေဆးရံုလို ေနရာမွာ ဘာလို႔လူေတြစည္ကား ေနရတာတဲ့လဲ ..။
ေသြးလွဴေနတဲ့ မအိကိုေစာင့္ရင္း ေႏြ႕ဘာသာ တေယာက္တည္း ေဆးရံုထဲ ေလွ်ာက္သြား ေနမိတယ္ .. ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးအမ်ားစုက ႏြမ္းပါးသူေတြေလ .. မအိက ျမင္ကြင္းေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ထား ဆိုေပမယ့္ ေႏြပါ ကေလးေတြနဲ႔ အတူ ေဝဒနာေတြ ေရာခံစားေနမိတယ္။
သတင္းသမားဆိုတာ ဖီလင္ပါလို႔ မရဘူး လို႔ မအိက ေျပာေပမယ့္ .. ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ .. ဒီသတင္းကို ေႏြ ဘယ္လိုေရးရမွာပါလိမ့္ ..။ ေႏြ႕မ်က္စိေရွ႕တင္ ဖိတ္စဥ္သြားတဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို သယ္လာတယ္ .. ကေလးအေမရဲ႕ ရူးမတတ္ ငိုသံက ေႏြ႕ရင္ထဲ ဟိုး အနက္ရႈိင္းဆံုးအထိ ဝင္သြားတယ္ ..။
“အဆင့္ သံုးက်မွ ေဆးရံုကို ေရာက္လာေတာ့ မမီေတာ့ဘူး”
ဘယ္သူမွန္းမသိ ေျပာလိုက္တဲ့အသံ ..
“တကယ္က ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိတာနဲ႔ ဘယ္ေဆးခန္းမွ သြားမေနဘဲ ေဆးရံုကို လာသင့္တာ။ တခ်ိဳ႕က ေဆးရံုသြားရမွာ ေသမတတ္ေၾကာက္တာေလ”
အျပာဝတ္ သူနာျပဳဆရာမႀကီးတေယာက္က ေျပာလိုက္တာ .. ။
ေဆးရံုသြားရမွာ ေသမတတ္ ေၾကာက္ တာေပါ့ .. ေဆးရံုတခါလာဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ .. ကုန္က်စရိတ္က .. စရိတ္မွ်ေပးသာဆိုတယ္ .. ပလာစတာတခုက အစ ဝယ္ရတာေလ .. ။ ကားခေတြရွိေသးတယ္။ ေဆးရံုတက္တဲ့ ကေလးနဲ႔ အေမက လိုက္ေနရမွာဆိုေတာ့ အလုပ္ပ်က္ရင္ ဝင္ေငြကမရွိ .. က်န္တဲ့အိမ္ကလူေတြ စားဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာကအစတြက္ရတယ္ ..။ ဒီေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္က ပါရာစီတေမာေလး၊ ဘာမီတြန္ေလးတိုက္ၿပီး အဖ်ားေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ျငား ကု .. မေပ်ာက္ေတာ့မွ ေဆးခန္းသြား .. ေဆးခန္းကဆရာဝန္က ၂ ရက္ေလာက္ဆက္ကု .. ေနာက္ဆံုး မသက္သာေတာ့မွ .. ေဆးရံုေရာက္ .. အဲဒီမွာ ေသြးလြန္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေနၿပီ ..။
လူနာရွင္ေတြဆီက အသံေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလိုက္တာ .. ေႏြ .. အိ္မ္ကိုေတာင္ ေမ့သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ေမ့သလိုျဖစ္တယ္ ဆိုမွ ကိုကိုမ်ား ဟိုေကာင္မေလးကို သီခ်င္းေစာင္း ဆိုေနမလားလို႔ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ကိုကို႔ကို ဒီေန႔ ျပန္ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ ညေနစာ ေကာင္းေကာင္းဝယ္ေကၽြးရမယ္။
ကိုကိုနဲ႔ ညေနစာဘာစားရင္ေကာင္းမလဲ ..။
ေသြးေရာင္းစားတာတဲ့ .. ဘယ္လိုလူေတြလဲ .. ေသြးဆိုတာ ေရာင္းလို႔ရလို႔လား ..။ ေႏြ႕အေတြး ထဲက ကိုကို ခဏထြက္သြားတယ္ထင္တယ္။
“ရတာေပါ့ ေႏြရဲ႕ မယံုၾကည့္ေန .. ဒီေရွ႕မွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနတဲ့သူေတြအားလံုး ေသြးေရာင္း စားေနၾကတာ။ ပြဲစားေတာင္ရွိေသး .. ဟိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲထိုးေလး ေတြ႕လား .. အဲဒါေလးက ပြဲစားေလ။ သူ႔ဆီမွာ လူနာရွင္က ေသြးလိုခ်င္တယ္ သြားေျပာ ဘာေသြးလုိ႔သာ ေျပာ .. လိုတဲ့ေသြး ေရာင္းစားမယ့္သူကို သူ ေခၚလာေပးလိမ့္မယ္ .. ေဟာ ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေတြ႕လား”
ဟုတ္ပါရဲ႕ .. မအိေျပာမွ ေႏြ သတိထားမိတယ္။ အေရာင္းအဝယ္ဆိုတာ ဒီလိုလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ လူသုံးပစၥည္း ေရာင္းသူမ်ား ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုရယ္ .. ေဒါမနစ္လာပီယားရဲ႕ City of Joy ကို ဆရာျမသန္းတင့္က သုခၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ဝတၳဳရယ္ .. ေႏြ႕အေတြးထဲ ဝင္လာတယ္။ ဒီလူေတြ သူတို႔ေသြးေတြ ေရာင္းၿပီး သူတို႔ မိသားစုေတြအတြက္ ဆန္ဝယ္ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ေဆးရံုေရွ႕က ဆိုက္ကားသမားေတြက ဆိုက္ကားနင္းရံုတင္မဟုတ္ဘူး လုိအပ္ရင္ ေသြးလည္း ေရာင္းစား ေသးတယ္ဆိုပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ဆိုက္ကားေတာင္ ပင္ပင္ ပမ္းပမ္း မနင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေတြက မအိစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ စတိုရီ အုိင္ဒီယာေတြပဲေပါ့။
ခုလို မိုးတြင္းမွာ တေန႔တေန႔ကို ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္လို႔ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့ ကေလးလူနာ အေယာက္ ၃၀ ေလာက္ရွိတယ္တဲ့ .. ။ အဲဒီကမွ ဖိတ္စင္တဲ့အေရအတြက္က တေန႔ကို ၃ ေယာက္ ၄ ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္တဲ့ ..။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးကို ထိန္းထားႏိုင္တာ ကေလးေဆးရံုႀကီး တေနရာပဲရွိတယ္ .. တျခား အျပင္ေဆးခန္းေတြမွာ ကုရင္ စိ္တ္မခ်ရဘူးဆိုပဲ .. ပိုက္ဆံ ရွိေပမယ့္ ဗဟုသုတ မရွိတဲ့သူေတြထဲကလည္း ဖိတ္စဥ္တာမ်ိဳးေတြ ႀကံဳရတယ္တဲ့ ..
“ဒါေတြကို ကေလးမိဘေတြ သိေအာင္ ပညာေပးႏိုင္ရမယ္ ေႏြ သိလား။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ျဖစ္ေစတဲ့ ျခင္က ေန႔ခင္းဘက္ကိုက္တဲ့ျခင္ ဆိုတာလည္း မသိတ့ဲသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ မအိ .. ေႏြ မွတ္ထားပါတယ္ .. ကေလးအေမတေယာက္ကိုလည္းအင္တာဗ်ဴး လုပ္ထားတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ေႏြ႕အေမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ကေလးအထူးကု တေယာက္ကိုလည္း ေႏြ ေတြ႕မွာပါ”
“အင္း ေကာင္းတယ္ ေႏြ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြအရမ္းအားနည္းေနတဲ့ ပံုေပါက္တယ္ေနာ္။ ခုဏ ေသြးလွဴ တာေတာင္ လက္မခံလိုက္ဘူး။ အားေဆးေလး ဘာေလး ေသာက္ဦး။ ဒါမွ မဟုတ္ အားရွိတဲ့ အစား အစာ စားေပါ့”
ဘယ္လိုလုပ္ စားႏုိင္မွာလဲ မအိရယ္ လို႔ ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး .. ။ ေႏြ႕ရင္ထဲမွာ အပူေတြ ကိန္းေအာင္းေနတာေရာ .. အားေဆးဝယ္ေသာက္ဖို႔ထက္ ကိုကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးရဖို႔ ပိုအေရးႀကီး တာေရာေပါ့။ ခုတေလာ ထမင္းလည္း စားမဝင္ဘူး။ ကိုကိုက အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ .. ဘာ အလုပ္တခုမွ မရွိဘဲ .. စိတ္က မ်ားေနတာ ေႏြသိတာေပါ့။ ဂစ္တာေလး တီးလိုက္ .. လက္ဖက္ ရည္ဆိ္ုင္ထိုင္လိုက္ .. ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလား လုပ္လိုက္နဲ႔ ..။
ေႏြက တေန႔လံုးလိုက္ခဲ့တဲ့ သတင္းေတြကို ညဘက္ ဖေရာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ျပန္ေရးဖို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္ ကိုကိုကလည္း သူ႔ဂစ္တာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီ .. ကိုကိုရဲ႕ ဂစ္တာသံက ေႏြ႕အတြက္ မဟုတ္ေတာ့ တာလည္း ၾကာပါၿပီ .. ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာသြားတီးမယ္ ဆိုၿပီး လမ္းထိပ္အုတ္ခံုမွာ .. တခါတေလ ရပ္ကြက္ထဲက အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု အလုပ္သမေတြ ေနတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ကိုကိုတို႔ အဖြဲ႕ ဂစ္တာသြားသြားတီးၾကတယ္ဆိုတာ ေႏြျပန္ၾကားပါတယ္ .. ၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲမွာ ကိုကိုက မင္းသား တဲ့ ..။
“ေႏြ .. မအိေေမးေနတာ ၾကားရဲ႕လား”
“ဟင္ မအိ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ေႏြမၾကားလိုက္ဘူး”
“ေႏြတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႔”
မအိ အေမးကို ေႏြ အေျဖမေပးျဖစ္ဘူး။ ေႏြ႕သက္ျပင္းခ်သံကို မအိ သေဘာေပါက္မွာပါေလ။
(ဆက္ပါဦးမည္)
Thursday, October 01, 2009
|
Labels:
ဝတၳဳရွည္
|
This entry was posted on Thursday, October 01, 2009
and is filed under
ဝတၳဳရွည္
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
၁ ေရာ ၂ ေရာ တထိုင္ထဲ ဖတ္ထားတယ္..
ကေတာက္.. အမိုက္မ !!
အစ္မေရ အရင္တုန္းက အစည္းအေ၀းထုိင္တာေတြ ခရီးစားရိတ္တင္တာေတြကို ဖတ္ရေတာ့ သတင္းေထာက္ဘ၀ေလးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျပန္ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ အစ္မေရးထားတာေလး သိပ္ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္။။
love to read.
Thanks for sharing.
ရင္ေမာလိုက္တာေနာ္.....။
ဒါလဲ က်လိက်လိျဖစ္ရတာပဲ
သက္ျပင္းႀကီးပဲလိွမ့္လွိမ့္ခ်မိတယ္ဗ် .. နားမလည္ဘူး ဘ၀ .. နားမလည္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဘ၀ ..
Post a Comment