Wordpress Themes

“ကိုကို ဒီမွာၾကည့္စမ္း ေႏြ႕နာမည္ေလး ဂ်ာနယ္မွာ ပါလာၿပီ”

ပထမဆံုးေႏြ႕သတင္းေလး ေဖာ္ျပခံရတဲ့ အပါတ္မွာ ဂ်ာနယ္ေလးကို တယုတယနဲ႔ တကိုင္ကိုင္ လုပ္ေနမိတယ္။ ကိုကို႔ကို ၾကြားေပမယ့္ ကိုကိုက သိပ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ပုံမျပဘူး။ ဂစ္တာေတာင္ အတီး မပ်က္ဘူး။ ေယာင္းမကေတာ့ ဂ်ာနယ္ကို ကိုင္ၾကည့္ေဖာ္ရပါတယ္။ ေႏြ႕နာမည္ကို ျပလိုက္ေတာ့ .. တယ္ဟုတ္ပါလား ဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ကို ကိုင္သြားၿပီး ေဘးအိမ္ေတြကို လိုက္ၾကြား ေနတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီနားပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေႏြ ဆရာမႀကီးျဖစ္ၿပီေပါ့။ ခဏေနမွ ကိုကိုက ဂစ္တာခ်ၿပီး ..

“ေႏြက သတင္းေထာက္ႀကီးျဖစ္ၿပီေပါ့ ဟုတ္လား” လို႔ ေမးတယ္။
“ဒါေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ ေတာ္တယ္မဟုတ္လား” ဆိုေတာ့ ကိုကိုက ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပံဳးတယ္။
“ေတာ္တယ္ .. ကိုကို႔မိန္းမ ေတာ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ .. ကိုကို အရက္ေသာက္မယ္။ ကိုကို႔ကို ဂရင္းရြိဳင္ယယ္ တျပား ဝယ္တုိက္ ဟုတ္လား။ ေႏြ ကိုယ္တုိင္ သြားဝယ္ေပးေနာ္”

အဲဒီေန႔က ေႏြ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားဘူး .. ကိုကို႔အတြက္ ဂရင္းရြိဳင္ရယ္ တျပားရယ္ .. ေျမပဲ ဆားေလွာ္ တထုတ္ရယ္ ေႏြကိုယ္တုိင္ သြားဝယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေမတို႔ သိရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးကို မေတြးေတာ့ဘူး .. ။ ေႏြ႕ဘဝမွာ မိန္းကေလးတန္မယ့္ အရက္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဝယ္ဖူးခ်င္းပဲ .. အဲဒီပထမဆံုးေၾကာင့္ ဒုတိယေတြ တတိယေတြ လာဦးမယ္ဆိုတာ ေႏြ လံုးဝ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီညက ေႏြ ေပ်ာ္လိုက္တာ .. လကလည္း သာလုိက္တာ။ ကိုကို႔ကို အလုပ္က အေၾကာင္းေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာျပ ..၊ ကိုကိုက အရက္ တခြက္ၿပီး တခြက္ေသာက္ရင္း ဘာတခြန္းမွ မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီညက ကိုကို ေႏြ႕ကို ဂစ္တာ တီးၿပီး သီခ်င္း တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ ဆိုျပတယ္ ..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေႏြ .. ငရုပ္သီးမႈန္႔သည္ ဘဝ၊ အဝတ္လိုက္ေလွ်ာ္ရတဲ့ဘဝကို ျပန္မေရာက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ေႏြ .. ဒီသတင္းေထာက္ ဘဝေလးကို ေတာ္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတယ္္။ ကားတိုးစီးရလို႔ ပင္ပမ္းေပမယ့္၊ ၇ ထပ္ျမင့္ တိုက္ကို ဒီတုိင္း တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ရလို႔ ပင္ပမ္း ေပမယ့္၊ တခါတေလ ထမင္းငတ္ေပမယ့္၊ ေျခတိုေအာင္ ေနပူထဲ ေလွ်ာက္္ရတဲ့ ရက္ေတြ ရွိေပမယ့္၊ သတင္း

မရလို႔ အယ္ဒီတာက ဆူတာေငါက္တာ ခံရေပမယ့္၊ အပင္ပမ္းခံ လိုက္ထားတဲ့ သတင္းတပုဒ္ကို သူမ်ားဦးသြားလို႔ဆိုၿပီး မသံုးတဲ့အခါ စိတ္ညစ္ရေပမယ့္ .. ေႏြ ေပ်ာ္တယ္။

အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် တရစ္ၿပီးတရစ္ တိုးလာတဲ့ ေႏြ႕ရဲ႕ သတင္းအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈေတြ .. ေႏြ႕ရဲ႕ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ .. ေနာက္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳ ခံရမႈေတြ အဲဒါေတြအားလံုးက ေႏြ႕ကို ဖမ္းစားထားလိုက္ၿပီ။

မထိုက္တို႔ ျမင့္မိုတို႔ ေဝမာတို႔ ေအာင္ထူးတို႔လို သူငယ္ခ်င္းေတြ ..၊ မအိတို႔ မသီတာ တို႔လို အစ္မေတြ .. ကိုသက္ခိုင္လို အကိုေတြ ေႏြ႕မွာ အမ်ားႀကီး ရွိေနမွေတာ့ ဒီ သတင္းခန္းေလးက ေႏြ႕အတြက္ သဲကႏၱာရထဲက အိုေအစစ္ေလးပါပဲ။ ေႏြ႕ေယာကၡမနဲ႔ ေယာင္းမေတြရဲ႕ ဆူပူသံေတြ ..၊ ေႏြတို႔ေနရတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးရဲ႕ ဆင္းရဲတြင္းနက္မႈေတြ .. ေနာက္ဆံုး ကိုကို႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကိုပါ ေမ့ထားလို႔ရႏုိင္ခဲ့တယ္။

ကိုကိုနဲ႔ ဟိုမိန္းမ ျပန္တြဲေနၾကတယ္တဲ့ .. ရိုးရိုးပါလို႔ ကိုကိုေျပာတာကို ေႏြ ယံုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုကိုတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က သိပ္ႏႈတ္လံုတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးမွ မဟုတ္တာဘဲ .. ေႏြ မၾကားခ်င္မွ အဆံုးေပါ့ ..။

“ေႏြ .. နင့္ေယာက္်ားကို နင္ၾကည့္ထိန္းဦး” လို႔ ေယာင္းမက ထူးထူးဆန္းဆန္း ေျပာလာတဲ့ေန႔ .. ေႏြ သိပ္မအံ့ၾသေတာ့ဘူး။ ေႏြ႕ရင္ထဲကေတာ့ ဆစ္ကနဲ နာသြားတယ္။ အဲဒီေန႔က ေႏြ ေစာေစာျပန္ လာတာ ကိုကိုက မရွိဘူး။ ေႏြ အလုပ္ကို ႏွစ္ၿပီး လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အခ်ိန္၊ ေႏြ႕ အလုပ္ကို ေႏြ ဂုဏ္ယူၿပီး တုိးတက္မႈေတြ တသီႀကီးရေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ အားတင္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုကိုက ေႏြ႕အနားကေန ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီလား။

“ကိုကို ဂစ္တာျပန္တီးေတာ့မလား လို႔ပါ ေႏြရာ” ဆိုတဲ့စကားကို ေႏြယံုရမွာလား။ ကိုကို႔ကိုေကာ အဲဒီဆိုင္မွာ ျပန္ေပးတီးရမွာလား။ ေႏြ႕ေခါင္းထဲမွာ သိပ္ရႈပ္ေထြးေနတယ္။

“အိမ္မွာ ဒီတိုင္းထိုင္ေနရင္ ပ်င္းၿပီး စိတ္ေလေနဦးမယ္၊ ဆိုင္မွာတီးေတာ့ အလုပ္ကေလးရွိတယ္ ဆိုတာေလးနဲ႔ ပ်င္းခ်ိန္မရဘူးေပါ့” ဆိုတဲ့ ေယာင္းမရဲ႕ စကားကို ေႏြ နားေယာင္မိတာလည္း ပါတာ ေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ ဆိုင္မွာ ဂစ္တာျပန္တီးတာက နည္းနည္း ကိုကို လမ္းရွာတာက မ်ားမ်ား ဆိုတာကို ခပ္တုံုးတံုး ေႏြက ဘယ္သိပါ့မလဲ။

ကိုကို ဂစ္တာတီးလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံက ေႏြရတဲ့ပိုက္ဆံထက္ မ်ားပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေႏြလည္း ေႏြရတဲ့ ပိုက္ဆံေလးကို ကိုယ့္ဘာသာ ျမတ္ႏို္းတယ္။ ဆိုင္က ပိုက္ဆံရလာတဲ့ ေန႔မ်ိဳးမွာ ကိုကို ေဒါင္ခ်ာဆိုင္းေအာင္ မူးလာတတ္ခဲ့ၿပီ ..။ ေႏြဝယ္ေပးတဲ့ ဂရင္းရြိဳင္ယယ္ အမည္းေရာင္ ျပားေလး ကိုကို မေသာက္ေတာ့ဘူး .. ဂရန္းရိြဳင္ယယ္ေတာင္ ေရႊပတ္မွ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လာၿပီ။

လက္ထဲက ပိုက္ဆံထုတ္ကို ဘုန္းခနဲပစ္ခ်ၿပီး “ေႏြ႕သတင္းေထာက္အလုပ္က ပင္ပမ္းပါတယ္ကြာ .. ပိုက္ဆံလည္း ဘယ္ေလာက္မွ ရတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ .. ထြက္လိုက္ .. အိမ္မွာပဲ ထမင္းခ်က္ .. အဝတ္ေလွ်ာ္လုပ္ ဟုတ္လား” ဆိုၿပီး ကိုကို ေျပာတတ္လာၿပီ။

အဲဒီလို ေျပာတဲ့ေန႔မ်ိဳးဆို ေႏြ႕အသားေတြ ဆတ္ဆတ္ခါတုန္ေအာင္ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ .. သူ မူးလို႔ ေျပာတာပါ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေႏြ႕စိတ္ကို ေႏြ ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး .. တိတ္တဆိတ္ပဲ ငိုေကၽြးရတဲ့ ညေတြ မနည္း ေတာ့ပါဘူး။

ေႏြ ဒီအလုပ္ေလးကို ျမတ္ႏုိးတယ္၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သိရက္နဲ႔ ကိုကိုေျပာတာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေႏြ႕သတင္းေလးေတြ ကာဗာမွာ ေဖာ္ျပခံလာရတာ .. အဖြဲ႕လိုက္ေရးတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါး ရွည္ႀကီးေတြမွာ ဝင္ၿပီး လက္စြမ္းျပခြင့္ရလို႔ ေႏြေပ်ာ္ရတဲ့ အေပ်ာ္ေတြကို ကိုကိုက မွ်ေဝခံစားဖို႔ ေဝးလို႔ စိတ္မဝင္စားတဲ့ပံုနဲ႔ တံုနိဘာေဝ ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကိုကို႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ေႏြက မွ်ေဝခံစားသေလာက္ ေႏြ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ကိုကို ဘာလို႔ ဝင္မေပ်ာ္ေပးႏိုင္ရတာလဲ။ အငယ္တန္း သတင္းေထာက္ကေန အႀကီးတန္းသတင္းေထာက္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံရၿပီး လစာလည္း တိုးတဲ့ ေန႔က ေႏြ ကိုကို႔အတြက္ ေဘာင္းဘီရွည္ တထည္ အမွတ္မရွိ ဝယ္ခဲ့မိေသးတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေန႔က ကိုကို႔မွာ ေဘာင္းဘီအသစ္တထည္ ပါလာတယ္။

“ဒီမွာၾကည့္ ဒါမ်ိဳးကိုမွ အဝတ္အစားလို႔ ေခၚတာကြ .. အေကာင္းစားလည္း မဝယ္တတ္ .. ဘယ္လို မိန္းမလဲကြာ”

ကိုကို ကိုယ့္ဘာသာ ဝယ္လာတာလား .. တေယာက္ေယာက္က ဝယ္ေပးလိုက္တာလား ေႏြ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ေႏြ႕ဝယ္လာတဲ့ ေဘာင္းဘီေလး ေနာက္တထည္လည္း ေခ်ာင္ထိုး ခံထား လိုက္ရျပန္ၿပီ။ ေႏြ .. ကိုကို႔ကို ခ်စ္ႏိုင္ေသးရဲ႕လား .. ။ အဲဒီေမးခြန္းက ဘာလို႔ ခုတေလာ ေႏြ႕စိတ္ထဲ ေရာက္ေရာက္လာရတယ္ မသိဘူး။

ကိုကို ဂစ္တာ ျပန္တီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကိုကိုနဲ႔ေႏြ ဆံုတဲ့အခ်ိန္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး နည္း လာတယ္။ ညေန ေႏြျပန္ေရာက္ရင္ ကိုကိုက မရွိေတာ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. ဒါမွမဟုတ္ .. ဆိုင္ကို သြားဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. အဝင္အထြက္ ေလာက္ပဲ ဆံုေတာ့တယ္။ မနက္ ေႏြ အလုပ္သြားခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုကိုက ညဥ့္နက္မွ အိပ္ထားလို႔ မထႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။

“မင္းတို႔ အသ္ိုင္းအဝန္းကို ငါၾကည့္မရဘူးကြာ၊ တကယ့္ ဖင္ေခါင္းေတြ၊ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီး ေနၾကတာ” ဆိုတဲ့စကားက ကိုကို ေႏြတို႔ အသိုင္းအဝန္းၾကား ဝင္မဆံ့တာကို မိုးႀကိဳးပစ္ ထန္းလက္နဲ႔ ကာလိုက္တာပဲလို႔ ေႏြသိပါတယ္။

ဂ်ာနယ္တိုက္ ႏွစ္ပတ္လည္ပဲြကို ဟိုတယ္ႀကီးတခုမွာ က်င္းပေတာ့ အသီးသီးအသက၊ အသက ကိုယ့္ခ်စ္သူ .. ကိုယ့္ ဇနီး၊ ကိုယ့္ခင္ပြန္းကို ေခၚခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ေႏြ အတင္းပူဆာလို႔ ပထမပိုင္း ကိုကိုလိုက္ခဲ့ေပမယ့္ .. ေႏြတို႔ၾကားမွာ ကိုကို မေနႏုိင္ဘူး။ ကိုကိုတို႔ အသိုင္းအဝန္းလို ေမာ္ဒယ္ ေတြ၊ အဆိုေတာ္ မျဖစ္တျဖစ္ေတြ .. အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္လို႔ လမ္းခင္းေပးေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ၊ အဆုိေတာ္ျဖစ္ဖို႔ထက္ ပိုက္ဆံရဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သူေတြမွ မဟုတ္တာပဲ။

ခပ္ေပါ့ေပါ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ က်င့္သားရေနတဲ့ ကိုကိုက အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ အသိုင္းအဝန္းကို မနာလို မရႈစိမ့္ႏုိင္တာလို႔ ေႏြ မေတြးခ်င္ဘဲ ေတြးမိၿပီ ကိုကို။ ေႏြ႕မ်က္ႏွာကို ေတာင္ မေထာက္ဘဲ ပြဲတဝက္တပ်က္မွာ ထထြက္သြားခဲ့တဲ့ ကိုကို႔ကို ေႏြ လံုးဝ နားမလည္ခ်င္ ေတာ့တာ ..။

တေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေနာက္တေယာက္က မနာလို မရႈစိမ့္ႏိုင္တာ .. အခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ ဘူးေပါ့ ကိုကိုရယ္ .. အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ တဘဝလို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ လင္မယား အျဖစ္နဲ႔ ဘယ္လို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရယူႏုိင္မွာတဲ့လဲ။

* * *

“ငါနဲ႔ ကိုေလးနဲ႔ ျပတ္ၿပီ”
“ဘာ”

ျမစံပယ္မွာ ေစာင့္ေနလို႔ ဖုန္းဆက္လို႔ ေႏြနဲ႔ျမင့္မို ေစာင့္ေနၾကတာ။ မထိုက္ တေယာက္ ခရီး မဆိုက္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ေႏြတို႔ လန္႔သြားတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ .. ကိုေလးက မထိုက္ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာေလ။ ၿပီးေတာ့ အလုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လိုက္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။

“ဟုတ္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ သူက ငါ့ကို ဒီအလုပ္က ထြက္ခိုင္းတယ္ဟ”

ေႏြတို႔ ထပ္အံ့ၾသရျပန္ၿပီ။ ကိုေလးက မထိုက္ရဲ႕ သတင္းေထာက္အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဂုဏ္ယူတယ္လို႔ သိထားတာ။ ေနာက္ၿပီး ကိုေလးက မထုိက္ကို ေတာ္ေတာ္ ကူညီေပးတာ။ သူ ကိုယ္တုိင္က ကုမဏီ တခုက မန္ေနဂ်ာ ဆိုေပမယ့္ မထိုက္သြားတဲ့ေနရာေတြမွာ အေဖာ္လိုတာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ .. မထိုက္ရဲ႕ သတင္းေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေဒတာေတြ ရွာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီ ေနက်။ ညေန ဆိုရင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး .. တရက္မျပတ္ လာႀကိဳေနက်။ ေႏြတို႔က မထိုက္ကို ကံေကာင္းတဲ့သူ လို႔ ထင္ထားၾကတာ။

“ဘယ္လိုျဖစ္ျပန္တာလဲဟယ္ .. နင္က ဘာသြားလုပ္လိုက္လို႔လဲ”

ျမင့္မိုရဲ႕ အေမးကို မထိုက္က ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ၿငိမ္ေနတယ္။ သူ႔ပံုစံက ရည္းစားနဲ႔ ကြဲလာတာနဲ႔ မတူဘူး .. တခုခုကို ခံျပင္းေနသလိုပဲ။

“ဒီလိုပါပဲဟာ .. ေယာက္်ားေတြက သူတို႔ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္ကို မျပည့္ႏိုင္ဘူး”

ဒီတခါမွာေတာ့ တခ်ိန္လံုးၿငိမ္ေနတဲ့ ေအာင္ထူး ေခါင္းေထာင္ထလာတယ္။

“ေဟ့ ေဟ့ ဒီမွာလည္း ေယာက္်ားႀကီး တေယာက္လံုး ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတာေနာ္ .. ေျပာခ်င္ရင္ ငါမရွိမွေျပာ .. မထိုက္ကလည္း ရည္းစားနဲ႔ ကြဲလာတာ၊ ေဘးအိမ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လာတာက်ေနတာပဲ .. မ်က္ႏွာႀကီးက စူပုတ္လို႔”
“ဟဲ့ ငါက မစူပုတ္လို႔ သြားၿဖဲျပေနရမွာလား။ ငါ့ကိုသူေျပာလိုက္တာ မခံႏုိင္လို႔ဟာ”
“ကိုေလးက ဘာေျပာလို႔လဲ .. နင္ကိုက အခ်ိဳးမေျပတာ ျဖစ္မွာပါဟာ”

မထိုက္ မခံခ်င္ေအာင္ေျပာတဲ့ ေအာင္ထူးကို ေႏြတို႔ တေယာက္တေပါက္ ပါးစပ္နဲ႔ ဝိုင္း သမလိုက္ၾကတယ္။

“ငါ့ကို သူက ၾကာေလေၾကာက္ေလ ျဖစ္လာၿပီတဲ့။ ငါက ေတာ္ပါတယ္တဲ့ .. ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ ရွင္မတေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ဘူးတဲ့ ..၊ ဒီအလုပ္ကို ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ ကို လက္ထပ္ဖို႔ သူ အဆင္သင့္မျဖစ္ဘူးတဲ့”
“ဟင္ အစကေတာ့ သူပဲ .. နင္ဒီလို ေတာ္တာကို ခ်စ္တာဆို၊ နင့္ကို ပံ့ပိုးေပးမွာဆို”

ျမင့္မိုရဲ႕ အေမးကို မထိုက္က ေအးေအးပဲ ျပန္ေျဖတယ္။

“ဟုတ္တယ္ .. အခုေတာ့သူက ငါ့ကို ဒီအလုပ္ကထြက္ပါတဲ့၊ သူ ေငြကို လံုေလာက္ေအာင္ ရွာေပးမယ္တဲ့၊ ငါက အိမ္မွာ အိမ္ရွင္မပီပီသသေနၿပီး သူ႔ကို ျပဳစုပါတဲ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သူ ငါ့ကို ယူမယ့္အစား စာမတတ္တဲ့ ေတာသူ မိန္းကေလးတေယာက္ကိုပဲ သြားရွာယူရလိမ့္မယ္တဲ့”

မထိုက္ ႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္လိုက္မလဲ .. ၊ ေႏြေတာင္ သူ႔အစား ငိုခ်င္တယ္၊ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ .. နာက်ည္းေနတာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ျမင္ေနရတယ္။ ေပၚလြင္တဲ့ႏွာတံ .. ပိရိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ .. မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ မထိုက္မ်က္ႏွာေလးက မသိမသာ ႏြမ္းနယ္ေနတယ္။ ေတာ္လည္းေတာ္ လွလည္းလွ .. ထက္လည္းထက္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို ဘာလို႔ ဒီလို လြယ္လြယ္ လမ္းခြဲစကား ေျပာရတာလဲ။

“ငါျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီအလုပ္ကေတာ့ မထြက္ႏိုင္ဘူး။ ငါ တသက္လံုး သတင္းေထာက္လုပ္မွာ လို႔ .. အဲဒီအတြက္ ရွင္ .. ခုဏေျပာတဲ့ ေတာသူကို ရွာယူလိုက္ပါလို႔ ေျပာၿပီး ငါထြက္လာခဲ့တယ္။ ငါ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာသိေတာ့ အပိုင္တြက္တာေပါ့ဟာ .. ယူဖို႔အထိ ေျပာၾကၿပီးမွ ငါ့ကို ရိုက္ခ်တာ”

မိန္းမေတြက ဒီလိုပဲလား .. သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ခင္းၿပီးေလွ်ာက္မွ လိုတဲ့ပန္းတိုင္ကို ေရာက္တာတဲ့လား ..၊ ေႏြေကာ .. ၊ ေႏြလည္း မိန္းမတေယာက္ပဲေလ ..။

(ဆက္ပါဦးမည္)