မယူလိုက္က မိုက္လို႔ထင္ ယူလိုက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္ (၃)
“ျမင့္မို မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား .. ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
မထိုက္ေမးလိုက္မွ ေႏြ သတိထားလိုက္မိတာ .. ၾကည့္ပါဦး ဒီေလာက္ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနတတ္တဲ့ ျမင့္မို ၿငိမ္ေနတာကိုေတာင္ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ ေႏြ အာရံုေတြ ေထြျပားေနတာေလ။
ေမးလိုက္မွ ျမင့္မို မ်က္ရည္ဝိုင္းသြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ထူးဆန္းၿပီ ..
“ငါ ပိုက္ဆံ ၅ ေသာင္းေလာက္ အေရးေပၚလိုလုိ႔ဟ”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ .. ၅ ေသာင္းေတာင္မွလား”
မထုိက္ရဲ႕အေမးကို ျမင့္မိုက ေခါင္းညိတ္ၿပီးပဲ အေျဖေပးတယ္ ..။ ေႏြကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဘာေျပာၾကမလဲ နားစြင့္ရံုပဲ .. ၅ ေသာင္းဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက ေႏြတို႔လို ဝင္ခါစ သတင္းေထာက္ ငယ္ေလးေတြအတြက္ သိပ္ကို မ်ားလြန္းပါတယ္။ ဘယ္က ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
“ငါတို႔အိမ္ စာခ်ဳပ္ေစ့သြားတာ စာခ်ဳပ္ျပန္ခ်ဳပ္ရမယ္ေလ။ ငါ့ေယာင္းမ ရံုးက ေခ်းတာ တသိန္းပဲ ရတယ္ .. အိမ္လခက ေစ်းတက္သြားတယ္ဟ။ အဲဒါေၾကာင့္ ၅ ေသာင္း အသည္းအသန္ လိုေနတာ။ ဒါေတာင္ ၆ လစာခ်ဳပ္ေနာ္”
“နင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ျမင့္မိုရာ .. မမူယာဆီက ဝင္ေခ်းၾကည့္ပါလား”
အႀကံသာေပးေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္တာ မထုိက္ေကာ ေႏြေကာ ျမင့္မိုေကာသိတယ္။ မမူယာ ဆိုတာက သူတို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ ရွယ္ယာရွင္ေတြထဲက တေယာက္၊ ေငြကိုင္တဲ့သူ။ သူတို႔ရတဲ့ လစာေလး ၃ ေသာင္းခြဲက လကုန္လို႔ ၃၊ ၄ ရက္ေနရင္ ကုန္ၾကၿပီ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ အေခ်းအငွား သံသရာႀကီး စၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တေထာင္မ်ိဳး ႏွစ္ေထာင္မ်ိဳးေလာက္ပဲ ရတာေလ။ ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီးေတာ့ ဘယ္သူကေခ်းမွာတဲ့လဲ။ မမူယာက ပိုေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။ သူတို႔အားလံုးကို ေျပာထားၿပီးသား လစာ ႀကိဳထုတ္ေပးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ ၁၅ ရက္ေန႔ တရက္ပဲ ထုတ္ေပးမယ္၊ အဲဒါလည္း တဝက္ပဲ အမ်ားဆံုးထုတ္ေပးမွာ ..။
သူတို႔အားလံုး ၁၅ ရက္ေန႔မေရာက္မခ်င္း သူ႔ဆီကကိုယ္ေခ်း .. ကိုယ့္ဆီကသူေခ်း .. မအိတို႔လို ရာထူးႀကီးၿပီး နားလည္မႈလည္းရွိတဲ့သူဆီက ေခ်း .. ဒါလည္း အၿမဲမရဘူး။ မအိဆီက ေခ်းတဲ့သူ မ်ားေတာ့ အားလံုးကို ဘယ္ေခ်းႏုိင္မလဲ။
၁၅ ရက္ေန႔ေရာက္ရင္ေတာ့ အားလံုး မမူယာ အခန္းကို မျပတ္ေခ်ာင္းၾကရၿပီ .. မမူယာ အခန္းထဲ က တေယာက္ေလာက္ နမူနာ ထြက္လာၿပီဆိုရင္ အားလံုး တလွည့္စီ ဝင္ဖို႔ ျပင္ၾကရၿပီ ..။ လစာ တဝက္ကို ႀကိဳထုတ္ၾက .. လဆန္းက ယူထားတဲ့ အေၾကြးအတိုအထြာေတြဆပ္ၾကနဲ႔ .. ကုန္လု နီးနီး ပိုက္ဆံေလးကို .. တခ်ိဳ႕က ေစ်းဖိုးလုပ္ .. တခ်ိဳ႕က ေဆးဖိုးလုပ္ .. အားလံုးက ပိန္မသာ လိန္မသာ .. ေႏြကေကာ အဲဒီထဲကတေယာက္ပဲ .. ဘာထူးမွာတဲ့လဲ။
ေလာေလာဆယ္ ျမင့္မို ျပႆနာ ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ ..။ ေႏြတို႔မွာလည္း သူ႔ကိုေခ်းဖို႔ ေနေန သာသာ ကိုယ့္ဘာသာ သံုးဖို႔ေတာင္ မရွိတာ။
“နင္ႀကိဳးစားၾကည့္ဟာ .. မမူယာကို ဝင္ၿပီး ငိုျပ .. သူက သနားတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ ၅ ေသာင္းဆိုတာ ဘာမွ ဟုတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ”
မထုိက္အႀကံေပးတဲ့အတုိင္း လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမင့္မို မမူယာအခန္းထဲကို ဝင္သြားတယ္။ သူထြက္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ေႏြတို႔ကို ဘိုးေတာ္က မ်က္ေစာင္းထိုး ၾကည့္တယ္။ “ဒီအခ်ိန္ထိ အျပင္မထြက္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” ဆိုတဲ့သေဘာ .. ေႏြေကာ မထုိက္ေကာ ေပၿပီးဆက္ထိုင္ေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမင့္မို ထြက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ကတည္းက သိလုိက္ၿပီ .. အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။
“နင္က ဘယ္ေတာ့လိုတာလဲ”
“မနက္ျဖန္ဟ”
“ဒီလိုလုပ္ဟာ .. ငါ့အေမရဲ႕အသိ အေဒၚႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက ေငြတိုးေပးစားတာဟ၊ ငါေစာေစာက မေျပာတာက .. သူက ပစၥည္းမပါဘဲေငြယူရင္ ၁၀ တိုးေတာင္ .. အတိုးမ်ားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ .. ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ရင္ေတာ့ အဲဒီကပဲ ဆြဲေပးမယ္ဟာ”
မထိုက္ရဲ႕ အစီအစဥ္ကို ျမင့္မိုက သိပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ သြားမယ္တဲ့။ အင္းေလ ဘာမ်ားစဥ္းစား စရာရွိေသးလို႔လဲ .. ေႏြတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာက သိပ္မွ မရွိတာဘဲဟာ ..။ ေႏြလည္း သတင္း လိုက္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူး .. ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ေသးဘူး .. အေမ့အသိ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ဒီေန႔ ခ်ိန္းထားတာ .. အင္တာဗ်ဴးဖို႔ သြားရမယ္။
တပတ္စာ ထုတ္ေပးထားတဲ့ လမ္းစရိတ္ေတြလည္း မရိွၾကေတာ့ဘူး .. ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ .. ေလာေလာဆယ္လိုတာ ကားခ ၂၀၀ ေလာက္ .. အဲေလာက္ရွိရင္ရၿပီ .. ။ အဲေလာက္ကေတာ့ မအိဆီကပဲ ေခ်းရေတာ့မွာပဲ။ နက္ျဖန္ စာမူခ ထုတ္ရရင္ေတာ့ ၁၅၀၀ ေလာက္ရမယ္ ထင္တယ္။ ဒီတပတ္ ေႏြေရးတာ ပုဒ္ေရ နည္းနည္းမ်ားတယ္။ ေႏြတို႔လို အငယ္တန္းသတင္းေထာက္ ေတြက တိုက္ကို သတင္း တပတ္ကို အနည္းဆံုး ၄ ပုဒ္ေပးရတယ္။ အဲဒီ ၄ ပုဒ္ထက္ ေက်ာ္ရင္ စာမူခ ရတယ္။ မထိုက္ကေတာ့ စီနီယာ ဆိုေတာ့ တပတ္ကို အနည္းဆံုး ၆ ပုဒ္ေပးၿပီး ပိုမွ စာမူခ ရတယ္။
အဲဒီမွာလည္း သတင္းက ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ ဆိုၿပီး အဆင့္ေတြခြဲထားေတာ့ စာမူခ မတူဘူး။ ေအကေတာ့ ရခဲပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာပါမွ ရတာ တပုဒ္ကို ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ အစားစားပဲ။ မ်က္ႏွာဖံုးပါတာေတာင္ .. ပိုအေရးႀကီးတဲ့ သတင္းဆို ၃၀၀၀ ရတယ္။ အတြင္းမွာေတာ့ ဘီ ဆိုရင္ ၁၀၀၀၊ ဒါလည္း ရခဲပါတယ္။ ေႏြတို႔ရတဲ့သတင္းေတြက စီတို႔ ဒီတုိ႔ပဲ။ ဒီကေတာ့ ပြဲသတင္းေလ .. ပြဲတက္ၿပီးေရးတဲ့သတင္း တပုဒ္မွ ၃၀၀ ပဲရတာ။ စီက ၆၀၀ ရတယ္။ သူကေတာ့ ေစ်းကြက္ သတင္းေလး ဘာေလးေပါ့။
“ေႏြ ..နင္ေကာ လုိက္မွာလား”
ျမင့္မိုအေမးကို ေခါင္းယမ္းျပလိုက္တယ္။
“လိုက္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူး .. ငါ ကေလး ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ခ်ိန္းထားေသးတယ္။ လမ္းစရိတ္ေခ်းမလို႔ မအိကို ေစာင့္ေနတာ။ ဘယ္သြားလဲ မသိဘူးဟာ”
“ဒါဆို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သာ လိုက္သြားေတာ့ .. ဟိုမွာ ဘိုးေတာ္က အထဲဝင္လိုက္ အျပင္ထြက္ လိုက္နဲ႔ ငါတို႔ကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ျပေနၿပီ .. လစ္စို႔ ..”
မထိုက္ေျပာတာလည္း ဟုတ္တယ္။ ေႏြတို႔က ဘိုးေတာ္လို႔ ေခၚတဲ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လည္းျဖစ္ တိုက္ပိုင္လည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာက ေႏြတို႔ေရွ႕မွာ ေကာင္းေကာင္းလမ္းသလားျပေနၿပီ .. ခဏေနလို႔ သူ႔မ်က္စိေရွ႕က ထြက္မသြားရင္ ေအာ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။
ေႏြတို႔ သံုးေယာက္သား အစေတာ့ ခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ အခန္းျပင္ ထြက္လိုက္တယ္ .. ေလွခါး ၄၊ ၅ ထစ္ ဆင္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေတြလုိ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္ႏိုင္ၾကၿပီ။ ျမင့္မိုေတာင္ ခုဏက စိတ္ညစ္ေနပါလားလို႔ မထင္ရေအာင္ ေႏြ႕ခါးကိုလိုက္တို႔ၿပီး စေနတယ္။ မအိလည္း ေလွခါးက တက္လာၿပီ .. မအိနဲ႔ ေႏြတို႔ ၃ ထပ္ေျမာက္မွာ ဆံုေတာ့ ေႏြတို႔က ပိုက္ဆံေခ်း .. မအိက ပြစိပြစိ ေျပာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေႏြတို႔ေခ်းတဲ့ လမ္းစရိတ္ ထုတ္ေပးတယ္။
“ပိုက္ဆံေခ်းရံုနဲ႔ မရဘူးေနာ္ မအိ .. ညေန လက္ဖက္ရည္တုိက္ဦး”
ဒီေလာက္ ပူပင္စရာရွိေနတာေတာင္ ေနာက္ႏုိင္ေသးတဲ့ ျမင့္မိုကို ေႏြ သိပ္အားက်တာပဲ .. ။
* * *
“ဘုန္း”
ပုခံုးသိုင္းအိတ္ကို စားပြဲေပၚ ရုတ္တရက္ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ မထိုက္ေၾကာင့္ ေႏြတို႔အားလံုး လန္႔သြားတယ္။
“ေတာက္ .. မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာဟာ .. ငါ အဲဒီလူႀကီးကို အေသသတ္ခ်င္တယ္ သိလား”
“ဘယ္သူလဲ .. ဘာျဖစ္တာလဲ မထုိက္ရဲ႕ .. မထိတ္သာ မလန္႔သာဟာ .. နင့္ကို ဘယ္သူက ဘာလုပ္လိုက္လို႔လဲ”
ျမင့္မိုေမးခြန္းမဆံုးခင္မွာ မထိုက္ ခ်ံဳးပြဲခ်ၿပီး ငိုေတာ့တာပဲ ..။ ေႏြတို႔ အားလံုးလည္း လန္႔သြား ၾကတယ္။
“… ဌာနက ညႊန္မႉးဆိုတဲ့ လူႀကီးေပါ့ .. ငါ့ကို အင္တာဗ်ဴးေပးမယ္ ဆိုလို႔ သြားတာ .. ငါ့ကို .. ငါ့ကို .. ေတာက္ .. မုိက္ရိုင္းတယ္ဟာ”
“ဘာ မထိုက္ .. နင္ကပါးဆြဲမတီးလိုက္ဘူးလား .. နင္က သူလုပ္သမွ် ခံလာတာလားဟ”
“သူက ဘာမွ လုပ္တဲ့ဆီေတာ့ မေရာက္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို သူ႔အရြယ္ႀကီးနဲ႔ .. ညီမေလးက သိပ္လွတာပဲ .. ဘာလို႔ သတင္းေထာက္လုပ္တာလဲ .. အစ္ကိုႀကီးဆီမွာ အတြင္းေရးမႉး လုပ္မလား .. တုိက္ခန္းတခန္း ငွားေပးထားမယ္ .. ဟန္းဖုန္းလည္း ေပးထားမယ္ ဆိုၿပီး ရုပ္ကလည္း ၿပီတီတီနဲ႔ .. မဟန္ဘူးဆိုတာသိတာနဲ႔ ငါလည္း .. ထျပန္မယ္ လုပ္ေရာ .. ငါ့လက္ကို အတင္းဆြဲထားတာေလ .. ငါက ဆရာနဲ႔ ျပန္တုိင္မယ္ .. ေအာ္လိုက္မယ္ ဆိုမွ လႊတ္ေပးတာ”
“ေတာက္ .. ဒါ အေခ်ာင္ရမလားလို႔ လုပ္ၾကည့္တာဟာ။ အဲဒီလူႀကီးငါသိတယ္ .. ေၾကာင္သူေတာ္ ႀကီး”
မထုိက္ေျပာသမွ် .. ျမင့္မိုေျပာသမွ်ကို ေႏြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ပဲ နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ ေျပာတာေတြ ၾကားရတာ ရင္တုန္လိုက္တာ။ မထိုက္ သနားပါတယ္။ အင္းေလ ေႏြတို႔အားလုံုးက ရုပ္ကေလးေတြ သနားကမားေပမယ့္ အဝတ္အစားေလးေတြက စုတ္တိ စုတ္ျပတ္ေလးေတြ ဆိုေတာ့ လူအထင္ေသးတာေပါ့။ ေငြရရင္ ဘာမဆို လုပ္မယ့္သူေတြ လုိ႔လည္း ထင္လားမသိဘူး။ ေႏြ႕ရင္ထဲက အဲဒီညႊန္မႉးဆိုတဲ့သူႀကီးကို ေအာ့ႏွလံုး နာလိုက္တာ။
“ငါတို႔ ပံုစံေတြကိုကလည္း စုတ္ျပတ္ပါတယ္ဟာ။ လူအထင္ေသးမယ္ဆိုလည္း ေသးေလာက္ တယ္။ အဝတ္အစားလည္း တလေနလို႔ တထည္ ဝယ္မဝတ္ႏုိင္တဲ့ဘဝ။ မထိုက္ရာ ေနာက္တခါ အဲဒီ ေနရာမ်ိဳးသြားရင္ တေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါနဲ႔ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ သိလား”
ျမင့္မိုရဲ႕ ေစတနာစကားကို မထိုက္မ်က္ေစာင္းက တားဆီးလိုက္သလိုပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့ .. ေႏြတို႔ကို တိုက္က မွာထားၿပီးသား .. သတင္းလိုက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၂ ေယာက္မသြားပါနဲ႔တဲ့။ သြားရင္ လုိက္သြားတဲ့သူကို အလုပ္ထုတ္မယ္တဲ့။ ေႏြ႕ကိုေတာင္ မအိက မတတ္ေသးလို႔ နားလည္မႈနဲ႔ လိုက္ေပးေနတာ။ ေႏြကၽြမ္းက်င္သြားရင္ မအိ လိုက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ေႏြတို႔ ဘဝေတြက ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ ဆိုးရြားလား ..
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာင္ထူးတေယာက္ ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ေႏြ႕ေဘးမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လုိက္တယ္။
“ဘာလဲ သတင္းမရဘူးလား” ဆိုတဲ့ ျမင့္မိုရဲ႕ အေမးကို ေအာင္ထူးက ေခါင္းပဲယမ္းျပႏိုင္တယ္။
“စိတ္ကုန္တယ္ ႏွာဗူးေတြ” ဆိုၿပီး စားပြဲကို ဒုန္းကနဲ ထုတယ္။
ေအာင္ထူး သတင္းသြားယူတဲ့ ဌာနဆိုင္ရာက အရာရွိက ေအာင္ထူးကို သတင္းမေပးဘဲ တျခားတုိက္က အလုပ္သင္ သတင္းေထာက္မ ေပါက္စေလးကို သတင္းေပးလိုက္တာေလ။ အဲဒါကို ေအာင္ထူးက ခံျပင္းေနတာ။
“ေတာက္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့ရဲ႕ ေယာက္်ားျဖစ္ရတဲ့ ဘဝကို စိတ္အနာဆံုးပဲဟာ”
ေအာင္ထူးရဲ႕စကားက ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ..
ဒီေန႔ ေႏြတို႔အားလံုး ရံုးမွာ ဖင္ၿမဲေနၾကတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ သတင္းေရးရင္ေတာင္ ျမစံပယ္မွာ ထုိင္ေရးၾကမွာ ..။ ဒီေန႔က ဂ်ာနယ္ ထြက္ရက္ ဆိုေတာ့ စာမူခ ရမွာေလ။ စာမူခ ထုတ္ေပးၿပီးမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားၾကဖို႔ အားလံုး သေဘာတူ ထားၾကတာ။ ေႏြကေတာ့ ရတဲ့စာမူခေလးထဲက ကိုကိုႀကိဳက္တတ္တာေလး တခုခု ဝယ္သြားဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္။
လက္ဖက္ရည္ကို ေႏြႀကိဳက္ေပမယ့္ တခြက္ ၂၅၀ ကေတာ့ မျဖဳန္းရက္တာ အမွန္ပဲ။ သူမ်ားတိုက္ တာ ဆိုရင္လည္း တခါတေလပဲ ေကာင္းတာေလ။ ကိုယ့္အလွည့္က်လည္း ျပန္တိုက္မွ ေကာင္းမွာ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ေႏြက ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ လိုက္ထုိင္လည္း ေရေႏြးပဲ တခြက္ၿပီး တခြက္ ေသာက္ေနလိုက္တာပဲ .. မရွက္ပါဘူး။
ဒီတပတ္ေတာ့ မထုိက္သတင္း ကာဗာမွာ ပ ါတာဆိုေတာ့ သူက တုိက္မွာပါ ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာက စုျမတ္က “မထိုက္ေရ ဖုန္း” တဲ့ .. မထိုက္ အသည္းအသန္ ေျပးသြားတယ္။ ေျပးမွာေပါ့ .. ဒီအခ်ိန္လာတဲ့ဖုန္းက သူ႔ကိုေလးကလြဲရင္ ဘယ္သူျဖစ္ရဦးမွာလဲ ..။
လူကေတာ့စံုၿပီ .. ေဝမာလည္း ျပန္ေရာက္လာၿပီ .. မ်က္ႏွာကရႊင္ေနပံုေထာက္ေတာ့ သတင္း ရခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ..။
“ေႏြ .. ငါ .. ဟုိတေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္သိလား။ စေနေန႔ ညေန မြန္းဘိတ္ခရီမွာ ေတြ႕ၾကမယ္”
ေဝမာရႊင္ေနတာ ဒါေၾကာင့္ကိုး ..။
“ဘယ္တေယာက္လဲဟ”
ေႏြ႔ကို တံုးရန္ေကာဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ေဝမာၾကည့္တယ္။ ေဝမာ့မ်က္ႏွာေလးက ကေလး ဆန္ေပမယ့္ သိပ္မလွရွာဘူး။ အရပ္ကေလးကလည္းပု .. ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း မလွ ဆိုေတာ့ ခုထိ ရည္းစားမရႏုိင္ဘူး။ ဒီေကာင္မေလးက သတင္းလိုက္ေတာ္သေလာက္ .. ဒီဘက္မွက် ေတာ္ေတာ္ ေလး မစြန္ဘူး ေျပာရမယ္။
“ဟာ ေႏြကလည္း .. ဟိုေန႔ကပဲ နင့္ကို ငါေျပာျပတယ္ေလ။ ငါနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ သိတာေလ။ မွတ္မိလား .. ခု အျပင္မွာေတြ႕ဖိုိ႔ ခ်ိန္းထားၿပီ .. ဒီတခါေတာ့ အိုေကမယ္ ထင္ပါရဲ႕ .. ဟီး”
“ေဝမာကလည္းဟာ .. မမွတ္ေသးဘူးလား .. ေတာ္ၾကာ နင္ ခံစားရဦးမယ္”
“ေအာင္မာ .. ဟိုအရင္ဟာေတြက အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္မွ မဟုတ္တာ။ ခုကမွ တကယ့္အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ သေဘာေပါက္”
ေဝမာတေယာက္ အြန္လိုင္းခ်က္တင္ကေန ရည္းစားတေယာက္ ရလိုက္ .. အျပင္မွ ခ်ိန္းေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကို ဟိုက မႀကိဳက္ဘဲ .. လန္သြားလိုက္ .. သူက မႀကိဳက္လို႔ လန္သြားလိုက္နဲ႔ .. ဘယ္ႏွေယာက္ မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ျမင့္မို မၾကားလို႔ .. ၾကားမ်ားၾကားလို႔က ေဝမာတို႔ အဆဲခံရဦးမွာ။
မမူယာ အခန္းထဲက ကိုသက္ခိုင္ထြက္လာၿပီ .. ၿပံဳးရႊင္လို႔ .. စာမူခရေတာ့မယ္။
* * *
လမ္းေဘးေစ်းတန္းေလးက ေစ်းသည္ေတြၾကားထဲမွာ ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ေလးထုိင္ၿပီး ငရုပ္သီးမႈန္႔ ေရာင္းေနတဲ့ ေႏြ႕ေရွ႕မွာ ပုဆိုးအကြက္ႀကဲတထည္ လာရပ္တယ္ ..။ ဒီပုဆိုးကို ေႏြ သိတာေပါ့ ..။ ေႏြကိုယ္တိုင္ ေရြးေပးထားတာပဲဟာ ..
“အေဖ”
အေဖက မၿပံဳးမရယ္ ေႏြ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
“သမီးႀကီး .. အလုပ္တခု အေဖေလွ်ာက္ထားေပးတယ္ .. နက္ျဖန္ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရမယ္ .. အေဖလာေခၚမယ္ .. မနက္ ၉ နာရီ လမ္းထိပ္ထြက္ေစာင့္ေန ၾကားလား”
“ဘာအလုပ္လဲ အေဖ”
ဒီေတာ့မွပဲ အေဖ ၿပံဳးေဖာ္ရတယ္။
“သမီး သေဘာက်မွာပါ။ သမီးဝါသနာပါတဲ့အလုပ္နဲ႔ နည္းနည္း နီးစပ္တယ္။ သတင္းေထာက္ အလုပ္ေလ .. အေရွ႕ရပ္ဝန္း သတင္းဂ်ာနယ္မွာ .. အဲဒီက စီအီးအိုက အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေလ .. အဲဒါ အငယ္တန္းသတင္းေထာက္လိုတယ္ ဆိုလို႔ သမီးအတြက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ေပးခဲ့တယ္။ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေျဖရမယ္တဲ့ .. ေရာ့ အဲဒီဂ်ာနယ္ လိုလိုမယ္မယ္ အေဖ ယူလာတာ .. ဖတ္ထားလိုက္ေပါ့”
သတင္းေထာက္ ဆိုပါလား။ ေႏြတခါမွ မစဥ္းစားဘူးတဲ့အလုပ္ ..။ ျဖစ္ပါ့မလား အေဖရယ္လို႔ ေမးခ်င္ေပမယ့္ ေႏြမေမးရက္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ အေဖ စိတ္ညစ္သြားဦးမယ္။ အေဖက ေႏြ ခုလိုေတြ လုပ္ေနရတာကို မၾကည့္ရက္လို႔ တကူးတက အလုပ္ရွာၿပီး လာေျပာတာေလ။
ကိုကို႔ကို ေျပာျပေတာ့ စိတ္မဝင္စားသလို လုပ္ေနတယ္။ ေဖေဖ့ကို မၾကည္တာလည္း ပါမွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေႏြကေတာ့ ရွိသမွ်ထဲက အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အဝတ္အစားေလးေတြ ထုတ္ထား လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖေပးခဲ့တဲ့ အေရွ႕ရပ္ဝန္းဂ်ာနယ္ကို ေသခ်ာဖတ္ေနလိုက္တယ္။
သတင္းဆိုတာကို တခါမွ ေသခ်ာဖတ္ဖူးတဲ့သူမွမဟုတ္ဘဲ .. ဒါေပမယ့္ စာေပနဲ႔ေတာ့ ေႏြက နီးစပ္ၿပီးသားပါ။ အဲဒီ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္နာမည္ကိုလည္း ေႏြၾကားဖူးတာပဲ။ ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ မေျပာတတ္ဘူး။
စိတ္ေစာၿပီး ေႏြက အရင္ေရာက္ေနေပမယ့္ အေဖ့ကိုသိပ္မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ေခါင္က တိုက္ခန္းတခန္း ဆိုေပမယ့္ တုိက္ခန္းက အက်ယ္ႀကီးပဲ။ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ .. ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ..။ ေႏြ႕လို သတင္းေထာက္ အင္တာဗ်ဴးလာေျဖတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ လူေတြအမ်ားႀကီး ခန္႔မွာလို႔လည္းေျပာၾကတယ္။ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ လည္းေတြ႕တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေၾကာ္ျငာမားကက္တင္းလာေလွ်ာက္တာတဲ့။
ေႏြ႕အလွည့္ .. အေဖက အားေပးသလို ၿပံဳးျပတယ္။
“ကိုလြမ္းေမာင္ေမာင္ရဲ႕ သမီး ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္”
“စာ အေတာ္ဖတ္လား”
“ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ဖတ္ပါတယ္ .. စာဖတ္လည္း ဝါသနာပါပါတယ္”
“ျမသန္းတင့္သိလား .. သူ အခုဘယ္မွာေနလဲ”
သံုးေယာက္ ဝိုင္းေမးေနတဲ့အထဲက ခပ္ေပစုတ္စုတ္တေယာက္က ျဖတ္ေမးလိုက္တာ ..။ ေႏြ႕ကိုမ်ား .. အခ်ဥ္မွတ္ေနေသးတယ္.. ေႏြ ၿပံဳးလိုက္တယ္။
“ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္က ဆံုးသြားပါၿပီရွင့္ သူ႔ရဲ႕ ေလရူးသုန္သုန္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳက္ပါတယ္”
“ဒီတိုက္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
ဒါကေတာ့ ခပ္ဝဝ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ လူက ေမးတာ။ မ်က္ႏွာေတာ့ခ်ိဳသားပဲ။
“ဦးမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ပါ ..သူ႔ရဲ႕ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ေတြ သေဘာက်ပါတယ္”
ဘယ္ရမလဲ .. ခုဏကမွ ဂ်ာနယ္ေတြလွန္ၿပီး အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ေတြခ်ည္း ဖတ္လိုက္တာ။ အသက္အႀကီးဆံုး ေတာက္ေတာက္ပပ လူႀကီးက သေဘာက်သြားပံုရတယ္။ ဦးမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ ဆိုတာ သူပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့ ..။
“အင္း သမီးက မဆိုးဘူးပဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ သတင္းေထာက္လုပ္ဖို႔က ေလရူးသုန္သုန္ ဖတ္ရံုနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ သမီး ဘ ေျခာက္လံုးကို သိလား”
“ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္။ သတင္းေရးတဲ့အခါ အရင္ဆံုးစထြက္ရမယ့္ အပိုဒ္မွာ ထည့္သင့္တဲ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ အဂၤလိပ္မွာေတာ့ 5 W and H ပါ”
ဘယ္ရမလဲ .. လမ္းမွာ အေဖ လက္ပူတိုက္သင္ေပးထားလို႔ သိတာ။ တကယ္ဆို အဲဒါေတြ တလံုးမွ ေႏြနားလည္တာမဟုတ္ဘူး။
“ဘယ္ဆိုးလုိ႔လဲ။ မင္း သတင္းေရးဖူးလား”
“မေရးဖူးပါဘူးရွင့္ .. စာေရးတာေတာ့ ဝါသနာပါပါတယ္။ သင္ေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ”
“ဒါနဲ႔ သမီးက အိမ္ေထာင္နဲ႔ေပါ့ ဟုတ္လား .. အမ်ိဳးသား ဘာလုပ္လဲ”
ဒီေမးခြန္းကို ေႏြမေျဖခ်င္ဆံုးပဲ .. ေႏြညာလည္း မညာခ်င္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ..။
“သူက အိမ္မွာ ဂစ္တာသင္တန္းေပးပါတယ္ ဆရာ”
“ေၾသာ ဟုတ္ၿပီ .. သမီးကို ခန္႔ျဖစ္ရင္ အေၾကာင္းၾကားမယ္ ဟုတ္လား ..။ လစာကေတာ့ ဝင္ဝင္ခ်င္း အငယ္တန္းသတင္းေထာက္လစာ ၃ ေသာင္းခြဲ ခံစားခြင့္ရွိမယ္။ တပတ္ကို သတင္း အနည္းဆံုး ၄ ပုဒ္ေရးရမယ္။ အဲဒီထက္ ေက်ာ္ရင္ စာမူခရမယ္။ ကဲကဲ .. သမီးအေဖကို ဆရာက ႏႈတ္ဆက္တယ္ ေျပာလိုက္ဦး ဟုတ္လား”
သမီးဘယ္လိုထင္လဲ ဆိုတဲ့ အေဖ့အေမးကို ေျဖဖို႔ စိတ္ထဲက ပိုင္ႏိုင္ေနသလိုပဲ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေႏြ အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ အထဲက ေျပာေနသံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။
“မဆိုးဘူးေနာ္ ဆရာ .. သူ႔အရင္ ေမးလိုက္သမွ် .. ျမသန္းတင့္လည္းမသိ .. မဟာေဆြလည္းမသိ၊ ဇဝနလည္း မသိန႔ဲ ဟားဟား၊ အေရွ႕ရပ္ဝန္းမွာ အလုပ္လာေလွ်ာက္ၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတာင္ မသိဘူး .. ေတာ္ေတာ္ ညံ့တဲ့ကေလးေတြ” တဲ့။
(ဆက္ပါဦးမည္)
မထိုက္ေမးလိုက္မွ ေႏြ သတိထားလိုက္မိတာ .. ၾကည့္ပါဦး ဒီေလာက္ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနတတ္တဲ့ ျမင့္မို ၿငိမ္ေနတာကိုေတာင္ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ ေႏြ အာရံုေတြ ေထြျပားေနတာေလ။
ေမးလိုက္မွ ျမင့္မို မ်က္ရည္ဝိုင္းသြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ထူးဆန္းၿပီ ..
“ငါ ပိုက္ဆံ ၅ ေသာင္းေလာက္ အေရးေပၚလိုလုိ႔ဟ”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ .. ၅ ေသာင္းေတာင္မွလား”
မထုိက္ရဲ႕အေမးကို ျမင့္မိုက ေခါင္းညိတ္ၿပီးပဲ အေျဖေပးတယ္ ..။ ေႏြကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဘာေျပာၾကမလဲ နားစြင့္ရံုပဲ .. ၅ ေသာင္းဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံက ေႏြတို႔လို ဝင္ခါစ သတင္းေထာက္ ငယ္ေလးေတြအတြက္ သိပ္ကို မ်ားလြန္းပါတယ္။ ဘယ္က ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
“ငါတို႔အိမ္ စာခ်ဳပ္ေစ့သြားတာ စာခ်ဳပ္ျပန္ခ်ဳပ္ရမယ္ေလ။ ငါ့ေယာင္းမ ရံုးက ေခ်းတာ တသိန္းပဲ ရတယ္ .. အိမ္လခက ေစ်းတက္သြားတယ္ဟ။ အဲဒါေၾကာင့္ ၅ ေသာင္း အသည္းအသန္ လိုေနတာ။ ဒါေတာင္ ၆ လစာခ်ဳပ္ေနာ္”
“နင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ျမင့္မိုရာ .. မမူယာဆီက ဝင္ေခ်းၾကည့္ပါလား”
အႀကံသာေပးေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္တာ မထုိက္ေကာ ေႏြေကာ ျမင့္မိုေကာသိတယ္။ မမူယာ ဆိုတာက သူတို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ ရွယ္ယာရွင္ေတြထဲက တေယာက္၊ ေငြကိုင္တဲ့သူ။ သူတို႔ရတဲ့ လစာေလး ၃ ေသာင္းခြဲက လကုန္လို႔ ၃၊ ၄ ရက္ေနရင္ ကုန္ၾကၿပီ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ အေခ်းအငွား သံသရာႀကီး စၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တေထာင္မ်ိဳး ႏွစ္ေထာင္မ်ိဳးေလာက္ပဲ ရတာေလ။ ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီးေတာ့ ဘယ္သူကေခ်းမွာတဲ့လဲ။ မမူယာက ပိုေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။ သူတို႔အားလံုးကို ေျပာထားၿပီးသား လစာ ႀကိဳထုတ္ေပးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ ၁၅ ရက္ေန႔ တရက္ပဲ ထုတ္ေပးမယ္၊ အဲဒါလည္း တဝက္ပဲ အမ်ားဆံုးထုတ္ေပးမွာ ..။
သူတို႔အားလံုး ၁၅ ရက္ေန႔မေရာက္မခ်င္း သူ႔ဆီကကိုယ္ေခ်း .. ကိုယ့္ဆီကသူေခ်း .. မအိတို႔လို ရာထူးႀကီးၿပီး နားလည္မႈလည္းရွိတဲ့သူဆီက ေခ်း .. ဒါလည္း အၿမဲမရဘူး။ မအိဆီက ေခ်းတဲ့သူ မ်ားေတာ့ အားလံုးကို ဘယ္ေခ်းႏုိင္မလဲ။
၁၅ ရက္ေန႔ေရာက္ရင္ေတာ့ အားလံုး မမူယာ အခန္းကို မျပတ္ေခ်ာင္းၾကရၿပီ .. မမူယာ အခန္းထဲ က တေယာက္ေလာက္ နမူနာ ထြက္လာၿပီဆိုရင္ အားလံုး တလွည့္စီ ဝင္ဖို႔ ျပင္ၾကရၿပီ ..။ လစာ တဝက္ကို ႀကိဳထုတ္ၾက .. လဆန္းက ယူထားတဲ့ အေၾကြးအတိုအထြာေတြဆပ္ၾကနဲ႔ .. ကုန္လု နီးနီး ပိုက္ဆံေလးကို .. တခ်ိဳ႕က ေစ်းဖိုးလုပ္ .. တခ်ိဳ႕က ေဆးဖိုးလုပ္ .. အားလံုးက ပိန္မသာ လိန္မသာ .. ေႏြကေကာ အဲဒီထဲကတေယာက္ပဲ .. ဘာထူးမွာတဲ့လဲ။
ေလာေလာဆယ္ ျမင့္မို ျပႆနာ ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ ..။ ေႏြတို႔မွာလည္း သူ႔ကိုေခ်းဖို႔ ေနေန သာသာ ကိုယ့္ဘာသာ သံုးဖို႔ေတာင္ မရွိတာ။
“နင္ႀကိဳးစားၾကည့္ဟာ .. မမူယာကို ဝင္ၿပီး ငိုျပ .. သူက သနားတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ ၅ ေသာင္းဆိုတာ ဘာမွ ဟုတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ”
မထုိက္အႀကံေပးတဲ့အတုိင္း လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမင့္မို မမူယာအခန္းထဲကို ဝင္သြားတယ္။ သူထြက္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ေႏြတို႔ကို ဘိုးေတာ္က မ်က္ေစာင္းထိုး ၾကည့္တယ္။ “ဒီအခ်ိန္ထိ အျပင္မထြက္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” ဆိုတဲ့သေဘာ .. ေႏြေကာ မထုိက္ေကာ ေပၿပီးဆက္ထိုင္ေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမင့္မို ထြက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ကတည္းက သိလုိက္ၿပီ .. အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။
“နင္က ဘယ္ေတာ့လိုတာလဲ”
“မနက္ျဖန္ဟ”
“ဒီလိုလုပ္ဟာ .. ငါ့အေမရဲ႕အသိ အေဒၚႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက ေငြတိုးေပးစားတာဟ၊ ငါေစာေစာက မေျပာတာက .. သူက ပစၥည္းမပါဘဲေငြယူရင္ ၁၀ တိုးေတာင္ .. အတိုးမ်ားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ .. ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ရင္ေတာ့ အဲဒီကပဲ ဆြဲေပးမယ္ဟာ”
မထိုက္ရဲ႕ အစီအစဥ္ကို ျမင့္မိုက သိပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ သြားမယ္တဲ့။ အင္းေလ ဘာမ်ားစဥ္းစား စရာရွိေသးလို႔လဲ .. ေႏြတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာက သိပ္မွ မရွိတာဘဲဟာ ..။ ေႏြလည္း သတင္း လိုက္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူး .. ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ေသးဘူး .. အေမ့အသိ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ဒီေန႔ ခ်ိန္းထားတာ .. အင္တာဗ်ဴးဖို႔ သြားရမယ္။
တပတ္စာ ထုတ္ေပးထားတဲ့ လမ္းစရိတ္ေတြလည္း မရိွၾကေတာ့ဘူး .. ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ .. ေလာေလာဆယ္လိုတာ ကားခ ၂၀၀ ေလာက္ .. အဲေလာက္ရွိရင္ရၿပီ .. ။ အဲေလာက္ကေတာ့ မအိဆီကပဲ ေခ်းရေတာ့မွာပဲ။ နက္ျဖန္ စာမူခ ထုတ္ရရင္ေတာ့ ၁၅၀၀ ေလာက္ရမယ္ ထင္တယ္။ ဒီတပတ္ ေႏြေရးတာ ပုဒ္ေရ နည္းနည္းမ်ားတယ္။ ေႏြတို႔လို အငယ္တန္းသတင္းေထာက္ ေတြက တိုက္ကို သတင္း တပတ္ကို အနည္းဆံုး ၄ ပုဒ္ေပးရတယ္။ အဲဒီ ၄ ပုဒ္ထက္ ေက်ာ္ရင္ စာမူခ ရတယ္။ မထိုက္ကေတာ့ စီနီယာ ဆိုေတာ့ တပတ္ကို အနည္းဆံုး ၆ ပုဒ္ေပးၿပီး ပိုမွ စာမူခ ရတယ္။
အဲဒီမွာလည္း သတင္းက ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ ဆိုၿပီး အဆင့္ေတြခြဲထားေတာ့ စာမူခ မတူဘူး။ ေအကေတာ့ ရခဲပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာပါမွ ရတာ တပုဒ္ကို ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ အစားစားပဲ။ မ်က္ႏွာဖံုးပါတာေတာင္ .. ပိုအေရးႀကီးတဲ့ သတင္းဆို ၃၀၀၀ ရတယ္။ အတြင္းမွာေတာ့ ဘီ ဆိုရင္ ၁၀၀၀၊ ဒါလည္း ရခဲပါတယ္။ ေႏြတို႔ရတဲ့သတင္းေတြက စီတို႔ ဒီတုိ႔ပဲ။ ဒီကေတာ့ ပြဲသတင္းေလ .. ပြဲတက္ၿပီးေရးတဲ့သတင္း တပုဒ္မွ ၃၀၀ ပဲရတာ။ စီက ၆၀၀ ရတယ္။ သူကေတာ့ ေစ်းကြက္ သတင္းေလး ဘာေလးေပါ့။
“ေႏြ ..နင္ေကာ လုိက္မွာလား”
ျမင့္မိုအေမးကို ေခါင္းယမ္းျပလိုက္တယ္။
“လိုက္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူး .. ငါ ကေလး ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ခ်ိန္းထားေသးတယ္။ လမ္းစရိတ္ေခ်းမလို႔ မအိကို ေစာင့္ေနတာ။ ဘယ္သြားလဲ မသိဘူးဟာ”
“ဒါဆို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သာ လိုက္သြားေတာ့ .. ဟိုမွာ ဘိုးေတာ္က အထဲဝင္လိုက္ အျပင္ထြက္ လိုက္နဲ႔ ငါတို႔ကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ျပေနၿပီ .. လစ္စို႔ ..”
မထိုက္ေျပာတာလည္း ဟုတ္တယ္။ ေႏြတို႔က ဘိုးေတာ္လို႔ ေခၚတဲ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လည္းျဖစ္ တိုက္ပိုင္လည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာက ေႏြတို႔ေရွ႕မွာ ေကာင္းေကာင္းလမ္းသလားျပေနၿပီ .. ခဏေနလို႔ သူ႔မ်က္စိေရွ႕က ထြက္မသြားရင္ ေအာ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။
ေႏြတို႔ သံုးေယာက္သား အစေတာ့ ခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ အခန္းျပင္ ထြက္လိုက္တယ္ .. ေလွခါး ၄၊ ၅ ထစ္ ဆင္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေတြလုိ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္ႏိုင္ၾကၿပီ။ ျမင့္မိုေတာင္ ခုဏက စိတ္ညစ္ေနပါလားလို႔ မထင္ရေအာင္ ေႏြ႕ခါးကိုလိုက္တို႔ၿပီး စေနတယ္။ မအိလည္း ေလွခါးက တက္လာၿပီ .. မအိနဲ႔ ေႏြတို႔ ၃ ထပ္ေျမာက္မွာ ဆံုေတာ့ ေႏြတို႔က ပိုက္ဆံေခ်း .. မအိက ပြစိပြစိ ေျပာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေႏြတို႔ေခ်းတဲ့ လမ္းစရိတ္ ထုတ္ေပးတယ္။
“ပိုက္ဆံေခ်းရံုနဲ႔ မရဘူးေနာ္ မအိ .. ညေန လက္ဖက္ရည္တုိက္ဦး”
ဒီေလာက္ ပူပင္စရာရွိေနတာေတာင္ ေနာက္ႏုိင္ေသးတဲ့ ျမင့္မိုကို ေႏြ သိပ္အားက်တာပဲ .. ။
* * *
“ဘုန္း”
ပုခံုးသိုင္းအိတ္ကို စားပြဲေပၚ ရုတ္တရက္ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ မထိုက္ေၾကာင့္ ေႏြတို႔အားလံုး လန္႔သြားတယ္။
“ေတာက္ .. မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာဟာ .. ငါ အဲဒီလူႀကီးကို အေသသတ္ခ်င္တယ္ သိလား”
“ဘယ္သူလဲ .. ဘာျဖစ္တာလဲ မထုိက္ရဲ႕ .. မထိတ္သာ မလန္႔သာဟာ .. နင့္ကို ဘယ္သူက ဘာလုပ္လိုက္လို႔လဲ”
ျမင့္မိုေမးခြန္းမဆံုးခင္မွာ မထိုက္ ခ်ံဳးပြဲခ်ၿပီး ငိုေတာ့တာပဲ ..။ ေႏြတို႔ အားလံုးလည္း လန္႔သြား ၾကတယ္။
“… ဌာနက ညႊန္မႉးဆိုတဲ့ လူႀကီးေပါ့ .. ငါ့ကို အင္တာဗ်ဴးေပးမယ္ ဆိုလို႔ သြားတာ .. ငါ့ကို .. ငါ့ကို .. ေတာက္ .. မုိက္ရိုင္းတယ္ဟာ”
“ဘာ မထိုက္ .. နင္ကပါးဆြဲမတီးလိုက္ဘူးလား .. နင္က သူလုပ္သမွ် ခံလာတာလားဟ”
“သူက ဘာမွ လုပ္တဲ့ဆီေတာ့ မေရာက္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို သူ႔အရြယ္ႀကီးနဲ႔ .. ညီမေလးက သိပ္လွတာပဲ .. ဘာလို႔ သတင္းေထာက္လုပ္တာလဲ .. အစ္ကိုႀကီးဆီမွာ အတြင္းေရးမႉး လုပ္မလား .. တုိက္ခန္းတခန္း ငွားေပးထားမယ္ .. ဟန္းဖုန္းလည္း ေပးထားမယ္ ဆိုၿပီး ရုပ္ကလည္း ၿပီတီတီနဲ႔ .. မဟန္ဘူးဆိုတာသိတာနဲ႔ ငါလည္း .. ထျပန္မယ္ လုပ္ေရာ .. ငါ့လက္ကို အတင္းဆြဲထားတာေလ .. ငါက ဆရာနဲ႔ ျပန္တုိင္မယ္ .. ေအာ္လိုက္မယ္ ဆိုမွ လႊတ္ေပးတာ”
“ေတာက္ .. ဒါ အေခ်ာင္ရမလားလို႔ လုပ္ၾကည့္တာဟာ။ အဲဒီလူႀကီးငါသိတယ္ .. ေၾကာင္သူေတာ္ ႀကီး”
မထုိက္ေျပာသမွ် .. ျမင့္မိုေျပာသမွ်ကို ေႏြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ပဲ နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ ေျပာတာေတြ ၾကားရတာ ရင္တုန္လိုက္တာ။ မထိုက္ သနားပါတယ္။ အင္းေလ ေႏြတို႔အားလုံုးက ရုပ္ကေလးေတြ သနားကမားေပမယ့္ အဝတ္အစားေလးေတြက စုတ္တိ စုတ္ျပတ္ေလးေတြ ဆိုေတာ့ လူအထင္ေသးတာေပါ့။ ေငြရရင္ ဘာမဆို လုပ္မယ့္သူေတြ လုိ႔လည္း ထင္လားမသိဘူး။ ေႏြ႕ရင္ထဲက အဲဒီညႊန္မႉးဆိုတဲ့သူႀကီးကို ေအာ့ႏွလံုး နာလိုက္တာ။
“ငါတို႔ ပံုစံေတြကိုကလည္း စုတ္ျပတ္ပါတယ္ဟာ။ လူအထင္ေသးမယ္ဆိုလည္း ေသးေလာက္ တယ္။ အဝတ္အစားလည္း တလေနလို႔ တထည္ ဝယ္မဝတ္ႏုိင္တဲ့ဘဝ။ မထိုက္ရာ ေနာက္တခါ အဲဒီ ေနရာမ်ိဳးသြားရင္ တေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါနဲ႔ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ သိလား”
ျမင့္မိုရဲ႕ ေစတနာစကားကို မထိုက္မ်က္ေစာင္းက တားဆီးလိုက္သလိုပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့ .. ေႏြတို႔ကို တိုက္က မွာထားၿပီးသား .. သတင္းလိုက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၂ ေယာက္မသြားပါနဲ႔တဲ့။ သြားရင္ လုိက္သြားတဲ့သူကို အလုပ္ထုတ္မယ္တဲ့။ ေႏြ႕ကိုေတာင္ မအိက မတတ္ေသးလို႔ နားလည္မႈနဲ႔ လိုက္ေပးေနတာ။ ေႏြကၽြမ္းက်င္သြားရင္ မအိ လိုက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ေႏြတို႔ ဘဝေတြက ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ ဆိုးရြားလား ..
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာင္ထူးတေယာက္ ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ေႏြ႕ေဘးမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လုိက္တယ္။
“ဘာလဲ သတင္းမရဘူးလား” ဆိုတဲ့ ျမင့္မိုရဲ႕ အေမးကို ေအာင္ထူးက ေခါင္းပဲယမ္းျပႏိုင္တယ္။
“စိတ္ကုန္တယ္ ႏွာဗူးေတြ” ဆိုၿပီး စားပြဲကို ဒုန္းကနဲ ထုတယ္။
ေအာင္ထူး သတင္းသြားယူတဲ့ ဌာနဆိုင္ရာက အရာရွိက ေအာင္ထူးကို သတင္းမေပးဘဲ တျခားတုိက္က အလုပ္သင္ သတင္းေထာက္မ ေပါက္စေလးကို သတင္းေပးလိုက္တာေလ။ အဲဒါကို ေအာင္ထူးက ခံျပင္းေနတာ။
“ေတာက္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့ရဲ႕ ေယာက္်ားျဖစ္ရတဲ့ ဘဝကို စိတ္အနာဆံုးပဲဟာ”
ေအာင္ထူးရဲ႕စကားက ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ..
ဒီေန႔ ေႏြတို႔အားလံုး ရံုးမွာ ဖင္ၿမဲေနၾကတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ သတင္းေရးရင္ေတာင္ ျမစံပယ္မွာ ထုိင္ေရးၾကမွာ ..။ ဒီေန႔က ဂ်ာနယ္ ထြက္ရက္ ဆိုေတာ့ စာမူခ ရမွာေလ။ စာမူခ ထုတ္ေပးၿပီးမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားၾကဖို႔ အားလံုး သေဘာတူ ထားၾကတာ။ ေႏြကေတာ့ ရတဲ့စာမူခေလးထဲက ကိုကိုႀကိဳက္တတ္တာေလး တခုခု ဝယ္သြားဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္။
လက္ဖက္ရည္ကို ေႏြႀကိဳက္ေပမယ့္ တခြက္ ၂၅၀ ကေတာ့ မျဖဳန္းရက္တာ အမွန္ပဲ။ သူမ်ားတိုက္ တာ ဆိုရင္လည္း တခါတေလပဲ ေကာင္းတာေလ။ ကိုယ့္အလွည့္က်လည္း ျပန္တိုက္မွ ေကာင္းမွာ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ေႏြက ျမင့္မိုတို႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ လိုက္ထုိင္လည္း ေရေႏြးပဲ တခြက္ၿပီး တခြက္ ေသာက္ေနလိုက္တာပဲ .. မရွက္ပါဘူး။
ဒီတပတ္ေတာ့ မထုိက္သတင္း ကာဗာမွာ ပ ါတာဆိုေတာ့ သူက တုိက္မွာပါ ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာက စုျမတ္က “မထိုက္ေရ ဖုန္း” တဲ့ .. မထိုက္ အသည္းအသန္ ေျပးသြားတယ္။ ေျပးမွာေပါ့ .. ဒီအခ်ိန္လာတဲ့ဖုန္းက သူ႔ကိုေလးကလြဲရင္ ဘယ္သူျဖစ္ရဦးမွာလဲ ..။
လူကေတာ့စံုၿပီ .. ေဝမာလည္း ျပန္ေရာက္လာၿပီ .. မ်က္ႏွာကရႊင္ေနပံုေထာက္ေတာ့ သတင္း ရခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ..။
“ေႏြ .. ငါ .. ဟုိတေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္သိလား။ စေနေန႔ ညေန မြန္းဘိတ္ခရီမွာ ေတြ႕ၾကမယ္”
ေဝမာရႊင္ေနတာ ဒါေၾကာင့္ကိုး ..။
“ဘယ္တေယာက္လဲဟ”
ေႏြ႔ကို တံုးရန္ေကာဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ေဝမာၾကည့္တယ္။ ေဝမာ့မ်က္ႏွာေလးက ကေလး ဆန္ေပမယ့္ သိပ္မလွရွာဘူး။ အရပ္ကေလးကလည္းပု .. ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း မလွ ဆိုေတာ့ ခုထိ ရည္းစားမရႏုိင္ဘူး။ ဒီေကာင္မေလးက သတင္းလိုက္ေတာ္သေလာက္ .. ဒီဘက္မွက် ေတာ္ေတာ္ ေလး မစြန္ဘူး ေျပာရမယ္။
“ဟာ ေႏြကလည္း .. ဟိုေန႔ကပဲ နင့္ကို ငါေျပာျပတယ္ေလ။ ငါနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ သိတာေလ။ မွတ္မိလား .. ခု အျပင္မွာေတြ႕ဖိုိ႔ ခ်ိန္းထားၿပီ .. ဒီတခါေတာ့ အိုေကမယ္ ထင္ပါရဲ႕ .. ဟီး”
“ေဝမာကလည္းဟာ .. မမွတ္ေသးဘူးလား .. ေတာ္ၾကာ နင္ ခံစားရဦးမယ္”
“ေအာင္မာ .. ဟိုအရင္ဟာေတြက အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္မွ မဟုတ္တာ။ ခုကမွ တကယ့္အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ သေဘာေပါက္”
ေဝမာတေယာက္ အြန္လိုင္းခ်က္တင္ကေန ရည္းစားတေယာက္ ရလိုက္ .. အျပင္မွ ခ်ိန္းေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကို ဟိုက မႀကိဳက္ဘဲ .. လန္သြားလိုက္ .. သူက မႀကိဳက္လို႔ လန္သြားလိုက္နဲ႔ .. ဘယ္ႏွေယာက္ မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ျမင့္မို မၾကားလို႔ .. ၾကားမ်ားၾကားလို႔က ေဝမာတို႔ အဆဲခံရဦးမွာ။
မမူယာ အခန္းထဲက ကိုသက္ခိုင္ထြက္လာၿပီ .. ၿပံဳးရႊင္လို႔ .. စာမူခရေတာ့မယ္။
* * *
လမ္းေဘးေစ်းတန္းေလးက ေစ်းသည္ေတြၾကားထဲမွာ ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ေလးထုိင္ၿပီး ငရုပ္သီးမႈန္႔ ေရာင္းေနတဲ့ ေႏြ႕ေရွ႕မွာ ပုဆိုးအကြက္ႀကဲတထည္ လာရပ္တယ္ ..။ ဒီပုဆိုးကို ေႏြ သိတာေပါ့ ..။ ေႏြကိုယ္တိုင္ ေရြးေပးထားတာပဲဟာ ..
“အေဖ”
အေဖက မၿပံဳးမရယ္ ေႏြ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
“သမီးႀကီး .. အလုပ္တခု အေဖေလွ်ာက္ထားေပးတယ္ .. နက္ျဖန္ အင္တာဗ်ဴး ဝင္ရမယ္ .. အေဖလာေခၚမယ္ .. မနက္ ၉ နာရီ လမ္းထိပ္ထြက္ေစာင့္ေန ၾကားလား”
“ဘာအလုပ္လဲ အေဖ”
ဒီေတာ့မွပဲ အေဖ ၿပံဳးေဖာ္ရတယ္။
“သမီး သေဘာက်မွာပါ။ သမီးဝါသနာပါတဲ့အလုပ္နဲ႔ နည္းနည္း နီးစပ္တယ္။ သတင္းေထာက္ အလုပ္ေလ .. အေရွ႕ရပ္ဝန္း သတင္းဂ်ာနယ္မွာ .. အဲဒီက စီအီးအိုက အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေလ .. အဲဒါ အငယ္တန္းသတင္းေထာက္လိုတယ္ ဆိုလို႔ သမီးအတြက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ေပးခဲ့တယ္။ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေျဖရမယ္တဲ့ .. ေရာ့ အဲဒီဂ်ာနယ္ လိုလိုမယ္မယ္ အေဖ ယူလာတာ .. ဖတ္ထားလိုက္ေပါ့”
သတင္းေထာက္ ဆိုပါလား။ ေႏြတခါမွ မစဥ္းစားဘူးတဲ့အလုပ္ ..။ ျဖစ္ပါ့မလား အေဖရယ္လို႔ ေမးခ်င္ေပမယ့္ ေႏြမေမးရက္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ အေဖ စိတ္ညစ္သြားဦးမယ္။ အေဖက ေႏြ ခုလိုေတြ လုပ္ေနရတာကို မၾကည့္ရက္လို႔ တကူးတက အလုပ္ရွာၿပီး လာေျပာတာေလ။
ကိုကို႔ကို ေျပာျပေတာ့ စိတ္မဝင္စားသလို လုပ္ေနတယ္။ ေဖေဖ့ကို မၾကည္တာလည္း ပါမွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေႏြကေတာ့ ရွိသမွ်ထဲက အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အဝတ္အစားေလးေတြ ထုတ္ထား လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖေပးခဲ့တဲ့ အေရွ႕ရပ္ဝန္းဂ်ာနယ္ကို ေသခ်ာဖတ္ေနလိုက္တယ္။
သတင္းဆိုတာကို တခါမွ ေသခ်ာဖတ္ဖူးတဲ့သူမွမဟုတ္ဘဲ .. ဒါေပမယ့္ စာေပနဲ႔ေတာ့ ေႏြက နီးစပ္ၿပီးသားပါ။ အဲဒီ ဂ်ာနယ္တိုက္ရဲ႕ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္နာမည္ကိုလည္း ေႏြၾကားဖူးတာပဲ။ ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ မေျပာတတ္ဘူး။
စိတ္ေစာၿပီး ေႏြက အရင္ေရာက္ေနေပမယ့္ အေဖ့ကိုသိပ္မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ေခါင္က တိုက္ခန္းတခန္း ဆိုေပမယ့္ တုိက္ခန္းက အက်ယ္ႀကီးပဲ။ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ .. ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ..။ ေႏြ႕လို သတင္းေထာက္ အင္တာဗ်ဴးလာေျဖတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ လူေတြအမ်ားႀကီး ခန္႔မွာလို႔လည္းေျပာၾကတယ္။ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ လည္းေတြ႕တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေၾကာ္ျငာမားကက္တင္းလာေလွ်ာက္တာတဲ့။
ေႏြ႕အလွည့္ .. အေဖက အားေပးသလို ၿပံဳးျပတယ္။
“ကိုလြမ္းေမာင္ေမာင္ရဲ႕ သမီး ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္”
“စာ အေတာ္ဖတ္လား”
“ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ဖတ္ပါတယ္ .. စာဖတ္လည္း ဝါသနာပါပါတယ္”
“ျမသန္းတင့္သိလား .. သူ အခုဘယ္မွာေနလဲ”
သံုးေယာက္ ဝိုင္းေမးေနတဲ့အထဲက ခပ္ေပစုတ္စုတ္တေယာက္က ျဖတ္ေမးလိုက္တာ ..။ ေႏြ႕ကိုမ်ား .. အခ်ဥ္မွတ္ေနေသးတယ္.. ေႏြ ၿပံဳးလိုက္တယ္။
“ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္က ဆံုးသြားပါၿပီရွင့္ သူ႔ရဲ႕ ေလရူးသုန္သုန္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳက္ပါတယ္”
“ဒီတိုက္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
ဒါကေတာ့ ခပ္ဝဝ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ လူက ေမးတာ။ မ်က္ႏွာေတာ့ခ်ိဳသားပဲ။
“ဦးမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ပါ ..သူ႔ရဲ႕ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ေတြ သေဘာက်ပါတယ္”
ဘယ္ရမလဲ .. ခုဏကမွ ဂ်ာနယ္ေတြလွန္ၿပီး အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ေတြခ်ည္း ဖတ္လိုက္တာ။ အသက္အႀကီးဆံုး ေတာက္ေတာက္ပပ လူႀကီးက သေဘာက်သြားပံုရတယ္။ ဦးမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ ဆိုတာ သူပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့ ..။
“အင္း သမီးက မဆိုးဘူးပဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ သတင္းေထာက္လုပ္ဖို႔က ေလရူးသုန္သုန္ ဖတ္ရံုနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ သမီး ဘ ေျခာက္လံုးကို သိလား”
“ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္။ သတင္းေရးတဲ့အခါ အရင္ဆံုးစထြက္ရမယ့္ အပိုဒ္မွာ ထည့္သင့္တဲ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ အဂၤလိပ္မွာေတာ့ 5 W and H ပါ”
ဘယ္ရမလဲ .. လမ္းမွာ အေဖ လက္ပူတိုက္သင္ေပးထားလို႔ သိတာ။ တကယ္ဆို အဲဒါေတြ တလံုးမွ ေႏြနားလည္တာမဟုတ္ဘူး။
“ဘယ္ဆိုးလုိ႔လဲ။ မင္း သတင္းေရးဖူးလား”
“မေရးဖူးပါဘူးရွင့္ .. စာေရးတာေတာ့ ဝါသနာပါပါတယ္။ သင္ေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ”
“ဒါနဲ႔ သမီးက အိမ္ေထာင္နဲ႔ေပါ့ ဟုတ္လား .. အမ်ိဳးသား ဘာလုပ္လဲ”
ဒီေမးခြန္းကို ေႏြမေျဖခ်င္ဆံုးပဲ .. ေႏြညာလည္း မညာခ်င္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ..။
“သူက အိမ္မွာ ဂစ္တာသင္တန္းေပးပါတယ္ ဆရာ”
“ေၾသာ ဟုတ္ၿပီ .. သမီးကို ခန္႔ျဖစ္ရင္ အေၾကာင္းၾကားမယ္ ဟုတ္လား ..။ လစာကေတာ့ ဝင္ဝင္ခ်င္း အငယ္တန္းသတင္းေထာက္လစာ ၃ ေသာင္းခြဲ ခံစားခြင့္ရွိမယ္။ တပတ္ကို သတင္း အနည္းဆံုး ၄ ပုဒ္ေရးရမယ္။ အဲဒီထက္ ေက်ာ္ရင္ စာမူခရမယ္။ ကဲကဲ .. သမီးအေဖကို ဆရာက ႏႈတ္ဆက္တယ္ ေျပာလိုက္ဦး ဟုတ္လား”
သမီးဘယ္လိုထင္လဲ ဆိုတဲ့ အေဖ့အေမးကို ေျဖဖို႔ စိတ္ထဲက ပိုင္ႏိုင္ေနသလိုပဲ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေႏြ အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ အထဲက ေျပာေနသံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။
“မဆိုးဘူးေနာ္ ဆရာ .. သူ႔အရင္ ေမးလိုက္သမွ် .. ျမသန္းတင့္လည္းမသိ .. မဟာေဆြလည္းမသိ၊ ဇဝနလည္း မသိန႔ဲ ဟားဟား၊ အေရွ႕ရပ္ဝန္းမွာ အလုပ္လာေလွ်ာက္ၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတာင္ မသိဘူး .. ေတာ္ေတာ္ ညံ့တဲ့ကေလးေတြ” တဲ့။
(ဆက္ပါဦးမည္)
Friday, October 02, 2009
|
Labels:
ဝတၳဳရွည္
|
This entry was posted on Friday, October 02, 2009
and is filed under
ဝတၳဳရွည္
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
ရင္ေမာတယ္.. ဖတ္ရတာ။
ကြ်န္ေတာ္က သမိန္ေပါသြပ္ နဲ႕ ေမာင္ေမာင္ဇာ ေလာက္ပဲဖတ္ခ်င္တာ :P
အင္တာာဗ်ဴး၀င္တာ အမွတ္ရသြားတယ္ အစ္မ
၀ိုင္အမ္စီေအ ေရွ႕က ေျခေသၤ့ရုပ္ၾကီး ဘယ္ဘက္လွည့္လဲလို႕ အယ္ဒီတာမင္းက အင္တာဗ်ဴးလာတဲ့သူေတြေမးေတာ့ ဟိုဘက္ ဒီဘက္လွည့္တယ္ ေျဖၾကတယ္ ညီမက မျမင္ပါဘူး စဥ့္ပန္းအိုးၾကီးပဲ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ျခေသၤ့ရွိပါတယ္တဲ့ မရွိပါဘူး ရွိပါတယ္နဲ႕ သူနဲ႕ အင္တာဗ်ဳးေျဖတာေတာင္ ေမ့သြားတယ္ အေသ
ျငင္းတာ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကမမ္းကတမ္း ၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ ..စဥ့္အိုးၾကီးပဲရွိတယ္..ဟိဟိ
ေအာ္ မိန္းမကပင္ပန္း ကိုကိုအႏုပညာသမားႀကီးက ဂစ္ေလးေခါက္ ..
ေႏြေက်နပ္ရင္ ၿပီးတာပဲ ... ေယာကၡမကိုပဲ သူကမၾကည္မလင္ရွိရေသး ... တိန္ လက္ရာေကာင္းေကာင္းသီခ်င္းေလးဘာေလးတစ္ပုဒ္ေတာင္ မထြက္လာရင္ေတာ့ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ ...
Post a Comment