Wordpress Themes

တကယ္က ဒီအက္ေဆးေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ဝန္းက်င္က ေရးခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ထဲမွာ ပါၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မမွာ ေကာ္ပီမရွိေတာ့ဘူး။ ဂ်ာနယ္ဆိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းဖို႔ကလည္းခက္။ က်မ ကိုယ္ႏႈိက္ကလည္း စည္းကမ္းမရိွတာပါပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက က်မစိတ္ထဲမွာစြဲေနတာ။ အသစ္ျပန္ၿပီး ေမာ္ဒီဖိုင္းလုပ္တာ ဆိုေပမယ့္ အရသာကေတာ့ အရင္ အတုိင္းမပ်က္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ေခါင္းစဥ္ရယ္ အေၾကာင္းအရာရယ္က တူတူပါပဲ။ တင္ဆက္ပံုကေတာ့ နည္းနည္းကြာသြားတယ္။ အရင္တုန္း ကေတာ့ စာလည္း ေရးခါစျဖစ္ေတာ့ တင္ဆက္ပံုက တည့္ဒိုးဆန္ၿပီး ပို ႐ိုးသားမႈရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ခုကေတာ့ အရင္ေလာက္ ႐ိုးသားမႈ မရွိေတာ့ေပမယ့္ တက္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားေရးျပထားပါတယ္။

ေဘးဖူး

လတ္ဆတ္ေအးျမတဲ့ေလကို႐ွဴရင္း မ်က္စိေရွ႕တင္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းဖြ႔ံထြားလာတဲ့ ဂႏၶမာပင္ေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္။ သန္မာတဲ့႐ိုးတံေတြနဲ႔ လန္းဆတ္တဲ့အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြ။ ထိပ္ဖ်ားမွာေတာ့ ႁပြတ္ခဲေနတဲ့ အဖူးေတြ ... ။

ႏွင္းစက္ေတြကတြဲရရြဲခိုလို႔ ...။ က်မတို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေဆာင္းနံနက္ခင္းက ေဆာင္းပီပီေအးပါတယ္။ အေႏြးထည္ အကႌ်ဝတ္ထားတဲ့ၾကားက စိမ့္ေနေအာင္ေအးတဲ့ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေဆာင္းကိုက်မခ်စ္တယ္။ က်မေလွ်ာက္ လာတဲ့လမ္းကေလးက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ “သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္” ဝတၳဳထဲက လမ္းကေလး ေပါ့။ ခိုင္နဲ႔ေမာင္ ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့ ေခ်ာက္ထဲမွာ ခု အိမ္ကေလးတလံုးေတာင္ ရွိေနၿပီ။

ေလသန္႔သန္႔ကိုရွဴရင္း မနက္ခင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အရသာ .. ။ သိပ္လွတာပဲ။ ၿမိဳ႕ျပ သိပ္မဆန္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး။ က်ဴရွင္ေစာေစာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတသိုက္ရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံ။ တခြပ္ခြပ္ ျမည္တဲ့ ျမင္းလွည္းေလးေတြ။ က်မရဲ႕အဆုတ္ေတြ ပိုသန္႔သြားသလိုပဲ။ ဟိုးေရွ႕မွာ က်မတို႔က စက္ကန္လို႔ေခၚတဲ့ ကန္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီကန္ႀကီးေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလက က်မရဲ႕မ်က္ႏွာကို ပြတ္တိုက္ က်ည္ဆယ္ေနေလရဲ႕။

က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဂႏၶမာၿခံက အဲဒီလမ္းေပၚမွာ။ က်မေရာက္ေတာ့ မနက္ ၆ နာရီ စြန္း႐ံုပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ကိုခ်င္းျမင့္က ဆီးေဟာက္တယ္ .. ေနာက္က်လို႔တဲ့။ ဂႏၶမာပင္ေတြက အဖူးေတြေဝေနၿပီ။ ေျမၾသဇာနဲ႔ ေရ၊ ေလ၊ ေန ေကာင္းေကာင္း ပံုမွန္ရလို႔ ပန္းပင္ေတြရဲ႕ ႐ိုးတံေတြက က်စ္လစ္သန္မာလွတယ္။ ကိုခ်င္းျမင့္ကိုကူတဲ့ ဖိုးခြားေလးက ပန္းပင္ေတြကိုေရေလာင္းရင္း က်မတို႔ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။ “ငါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၿပီးေနၿပီဟ” လို႔ကိုခ်င္းျမင့္ကေျပာေတာ့ က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ဘဲ လုပ္ငန္းစဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။

အစက သတိမထားမိပါဘူး။ ဒီအလုပ္ကို လုပ္လာခဲ့တာပဲ ေလး၊ ငါးရက္မကေတာ့ဘူး။ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္၊ ဂႏၶမာၿခံထဲကိုလာၿပီး ကိုခ်င္းျမင့္ကို ကူေပးေနခဲ့တာေလ။ ကူေပးတယ္ဆိုတာက သိပ္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဟုတ္လွပါဘူး။ ဂႏၶမာပန္းဖူးေလးေတြေႁခြေပး႐ံုေလးပဲ။ ဒီပန္းပင္ေတြ အကုန္လံုး ခုလို သန္မာဖြံ႕ၿဖိဳးလာေအာင္ ကိုခ်င္းျမင့္တေယာက္ထဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာ ဆိုေပမယ့္ ပန္းေတြဖူးလာေတာ့ သူမႏိုင္ ေတာ့ဘူးေလ။

“ထိပ္ဆံုးက အႀကီးဆံုးတဖူးကိုပဲ ခ်န္ထား။ ေဘးပတ္ပတ္လည္က ဝိုင္းေနတဲ့ အဖူးေလးေတြကို အားလံုးေႁခြ လိုက္”

ကိုခ်င္းျမင့္ျပတဲ့အတိုင္း ပန္းဖူးေလးတဖူးပဲခ်န္ထားၿပီး ေဘးက ဝိုင္းရံေနတဲ့အဖူးေတြကို က်မလက္နဲ႔ ဖဲ့ေႁခြခ် ရတယ္။ က်မေႁခြခ်ခဲ့တဲ့ ပန္းဖူး စိမ္းစိမ္းေလးေတြက ပန္းပင္တန္းရဲ႕ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျမႀကီးေပၚမွာ က်က်န္ခဲ့တယ္။

ကိုခ်င္းျမင့္ကို ကူညီ႐ံုသက္သက္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မက ေက်ာင္းၿပီးကာစ .. ဘာအလုပ္မွ မရွိဘဲ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ဘဝ။ “နင္အားေနတာပဲ ငါ့ကိုကူညီဟာ” ဆိုလို႔ လာလုပ္ေပးခဲ့တာ။ ေနာက္ မနက္ ေစာေစာ လမ္းထေလွ်ာက္ .. ေနထြက္လို႔ ခဏနားခ်ိန္ ေက်ာင္းလမ္းထဲက အာႀကီးရဲ႕ အသုတ္ဆိုင္မွာ ၾကာဆံသုတ္ သြားစား .. ၿပီးရင္ လပ္ကီးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္က်ဆိမ့္တခြက္ သြား ေသာက္ .. အဲဒီအရသာေတြကိုလည္း က်မက မက္မက္ေမာေမာ ျဖစ္ေနတာေလ။ ၾကာဆံသုတ္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဖိုးကိုေတာ့ ကိုခ်င္းျမင့္က ဒကာခံတယ္။ က်မရဲ႕ လုပ္အားခေပါ့တဲ့။

ပန္းပင္ကေလးေတြရဲ႕ ေဘးဖူးေလးေတြကို ေႁခြတာ ၅ ရက္ေလာက္ရွိမွ စဥ္းစားမိခဲ့တာ။ က်မေႁခြခ်ခဲ့တဲ့ အဖူးေလးေတြ နည္းမွမနည္းတာပဲ။ ဘာလို႔ ဒီအဖူးေလးေတြကို ေႁခြတာလဲ။ မေႁခြလို႔မရဘူးလား ...။

“ဘယ္ရမလဲဟ .. အဲဒီေဘးကအဖူးေတြမေႁခြရင္ ပန္းေတြက ဘယ္ႀကီးေတာ့မလဲ။ သူတို႔ကိုေႁခြလိုက္မွ အလယ္က ပန္းတပြင့္ထဲ အႀကီးႀကီးျဖစ္မွာေလ”

ကိုခ်င္းျမင့္ကေတာ့ သူ႔ပန္းေတြအတြက္ ႐ိုး႐ိုးေလးေျပာလိုက္တာပါ။ က်မကသာ ေဘးဖူးေလးေတြကို သနားေနမိတာ။ ပန္းတပြင့္လွဖို႔အတြက္ အဖူး ၅ ဖူး ၆ ဖူးေလာက္ ေႁခြခ်ေပးဖို႔ လိုလို႔လား ..။

က်မရဲ႕ လက္ထိပ္ေတြ ေအးစက္ၿပီး ထံုက်င္ေနသေလာက္ ေျမႀကီးေပၚ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေႂကြက်ေနတဲ့ အဖူးစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႔။ ပန္းတခင္းလံုးစာ အဖူးေတြေလ။ ေနမထြက္ခင္ ႏွင္းစြတ္တုန္း ေႁခြခ်ခံရတဲ့ ေဘးဖူးေလးေတြ။ အပင္တပင္ထဲမွာ ဖူးၾကေပမယ့္ ပြင့္ခြင့္မရလိုက္တဲ့ အဖူးေလးေတြေပါ့။

“နင္မယံုၾကည့္ေန ေနာက္တပတ္ဆို ငါ့ပန္းခင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္လွလိုက္မလဲလို႔ ...”

ကိုခ်င္းျမင့္ေျပာတဲ့အတုိင္း ေနာက္တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ဝါထိန္ေနတဲ့ပန္းခင္းႀကီးက က်မကို ၿပံဳးျပတယ္။ ႏွင္းရည္ေသာက္ထားၿပီး လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့ ပန္းေတြ ...။ ႐ိုးတံမာမာရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားမွာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ တပြင့္ထဲ ပြင့္ေနတဲ့ ဂႏၶမာပန္းေတြ။ ေစ်းကြက္က မ်က္ေစ့က်မယ့္ ပန္းေတြေပါ့။

ကိုခ်င္းျမင့္ ခ်ိဳးျပလိုက္တဲ့ ပန္းႀကီးတပြင့္ဆို လက္ဘက္ရည္ပန္းကန္ျပား နီးပါးေတာင္ရွိမလားပဲ။

“ေဘးဖူးေတြကိုသာ ပြင့္ခြင့္ေပးရင္ ဒီပန္းႀကီးက ဒီေလာက္ဘယ္ႀကီးေတာ့မလဲဟ”

ပန္းေတြရဲ႕အလွကို ခံစားရင္းၾကည္ႏူးေနတဲ့ က်မစိတ္က ႐ုတ္တရက္ ေဘးဖူးေလးေတြဆီေရာက္သြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ .. သူတို႔ခမ်ာ ... သူတို႔ရဲ႕ဆႏၵမပါဘဲ ေႂကြသြားရရွာၿပီ။ မဆီမဆိုင္ က်မရဲ႕အေတြးထဲကို အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ လကၤာေလး ဝင္လာတယ္။

“သူတည္းတေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ
သူတေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း ..”

ဘယ္ကမလဲေနာ္..ခုဟာက ပန္းေလးတပြင့္လွဖို႔ ... ပန္းဖူးေတြ တသုတ္ႀကီး ဖဲ့ေႁခြခံလိုက္ရတာ ...။ ။

ေနာက္ဆက္တြဲအေတြး။ ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဂႏၶမာပန္းအခိုင္လိုက္ေတြ ေခတ္စားလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ႐ိုးတံတေခ်ာင္းမွာ ပန္းတပြင့္ထဲမဟုတ္ေတာ့ဘဲ .. အခိုင္လိုက္ပြင့္တာမ်ိဳး။ တခိုင္မွာ ေလးငါးပြင့္ရြယ္တူေပါ့။ ေဘးဖူးေတြခ်ိဳးဖဲ့ဖို႔ အလုပ္မ႐ႈပ္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ေဘးဖူးေလးေတြ ေႂကြတာျမင္ရလို႔ ဝမ္းနည္းစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အပြင့္ေလးေတြက ခပ္ေသးေသးေလးေတြ ... ။ တခါတခါေတာ့လည္း တကယ့္လိုအပ္လို႔ ေဘးဖူးေလးေတြကို ေႁခြရတာလားလို႔ စဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ။