စာအုပ္အညႊန္း ၂
စာအုပ္အညႊန္းကို က်မေရးခဲပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁ အုပ္ပဲေရးဖူးပါေသးတယ္။ က်မ စာအုပ္အညႊန္းကို ေရးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တျခားသူေတြနဲ႔ တူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်မေရးျဖစ္တဲ့ စာအုပ္က အသစ္၊ လတ္တေလာထြက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး (ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္) လတ္တေလာထြက္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ က်မ လတ္တေလာ ဖတ္ျဖစ္ (ျပန္ဖတ္ျဖစ္) တဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ စာအုပ္ ေဟာင္းေဟာင္း၊ သစ္သစ္ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ အရသာကုိ ဖတ္ဖူးသူေတြနဲ႔ သေဘာထားခ်င္း ေဝမွ်ရင္း .. မဖတ္ရေသးသူေတြကို ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ ... ဒီလိုေကာင္းတာပါလို႔ လက္တို႔ ခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္ၿပီးသူေတြအေနနဲ႔ က်မနဲ႔ သေဘာထားျခင္း တူမတူ ေဝမွ်ခံစားၿပီး မဖတ္ရေသးသူေတြ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါလို႔ ..။ ၿပံဳး၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ရယ္၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ဆရာမ ႏုႏုရည္ အင္းဝ ကို ပင္ကုိယ္ေရး လံုးခ်င္းစာေရးဆရာေတြထဲမွာ က်မေတာ္ေတာ့္ကို စြဲပါတယ္။ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ထြက္သမွ် ဖတ္ခဲ့ၿပီး ဖတ္သမွ်လည္း ႀကိဳက္တာခ်ည္းပါပဲ။ သူက စာတအုပ္ကိုေရးတဲ့ေနရာမွာ အေၾကာင္းအရာတခုခုကို အေျခခံၿပီးေရးေလ့ရွိတယ္။ နယ္ပယ္ တခုခုကို ေနာက္ခံထားၿပီး အဲဒီနယ္ပယ္ကို အေသးစိတ္ ခ်ယ္မႈန္းေလ့ရွိတာ သူ႔ပရိသတ္ေတြ သိပါတယ္။ ဥပမာ - အမွတ္မရွိ၊ လမ္းမရွိ၊ ကီလီေဘာတံတား ဆိုရင္ ရန္ကုန္က တကယ့္ ဂ်စ္ပစီ .. လမ္းေပၚက လူေတြ အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ေရးျပထားတာပါ။ အိပ္ေနရင္ည ႏိုးေနရင္ေန႔ ဆိုရင္လည္း မ်က္မျမင္ေတြအေၾကာင္း .. မ်က္မျမင္ေတြရဲ႕ ဘဝကို ခပ္သြက္ သြက္၊ စုတ္ခ်က္အႏုစိတ္ သ႐ုပ္ေဖာ္ျပ ခဲ့တယ္။ မင္းသားသံုးသိန္း၊ မင္းသမီး တသိန္း၊ လူၾကမ္း တရာကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္နယ္ပယ္က အ႐ႈပ္ေတာ္ပံုေတြ၊ လူၾကမ္းေတြ၊ ဇာတ္ပို႔ေတြသာမက၊ အလွ ဖန္တီးရွင္ေတြအေၾကာင္းေပါ့။ ဆရာမက နယ္ပယ္တခုကို ေသခ်ာ သုေတသနျပဳ ေလ့လာၿပီးမွ ေရးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာမရဲ႕စာအုပ္တိုင္းက ဝတၳဳဆိုတာထက္ အဲဒီနယ္ပယ္ကို စာဖတ္သူေတြ နားလည္သြား ႏိုင္တာမို႔ ေဆာင္းပါးလံုးခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ဆင္ပါတယ္ (ဒါက်မရဲ႕ အယူအဆပါ) ဆရာမရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ ေၾကာင့္မို႔လို႔သာ ဝတၳဳျဖစ္သြားတာပါ။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ ေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ျမစိမ္းျပာ ကမာရြတ္ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ အဲလိုဝတၳဳမ်ိဳးေတြ ထြက္မလာေတာ့ဘဲ ခု က်မညႊန္းခ်င္တဲ့ “ၿပံဳး၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ရယ္၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ” ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က အမ်ိဳးသားစာေပ ဆုလည္း ရခဲ့ပါတယ္ (ရထိုက္တဲ့စာတအုပ္ပါပဲ) ဒီစာအုပ္ကေတာ့ မိန္းမလွ်ာ လိင္တူခ်စ္သူေတြရဲ႕ ဘဝကို ခ်ယ္မႈန္းထားတာပါ။ ေနရာကေတာ့ ေတာင္ၿပံဳးပြဲေတာ္ထဲမွာေပါ့။ ေဒစီဂ်ိန္းဆိုတဲ့ မိန္းမလွ်ာႀကီးတေယာက္က ဒီဝတၳဳရဲ႕ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ပါ။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ကို အဖြင့္မွာ ျပမထားေသးဘဲ ေတာင္ၿပံဳးပြဲေတာ္အသြား လမ္းေပၚက ျမင္ကြင္းေတြကို ဆရာမက ခပ္သြက္သြက္ ဖ်တ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္သာထင္ရွားေအာင္ ျပပါတယ္။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးခဲ့သလို ေယာက္်ားေလးေတြက မိန္းကေလး ေတြကို သားေျပာ၊ မယားေျပာ ေျပာတဲ့ ေတာင္ၿပံဳးမဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟိုတုန္းကလို ကေလး႐ုပ္ႀကီးေတြ အတင္းလိုက္ၿပီး ထိုးေပးတာမ်ဳိးေတြဘာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလး သမီးရည္းစားျဖစ္ဖို႔ မ်က္လံုးခ်င္းဆံု ရင္ခုန္ဖို႔ အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ ေခတ္တုန္းက မက္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ ပါးစပ္အရသာကို သည္ေန႔ေခတ္မွာ မမက္ေမာၾကေတာ့ဘူးနဲ႔တူပါရဲ႕။ ေရွးေခတ္ေတာင္ျပဳန္းကို မီလိုက္တဲ့ ဘိုးေတာ္အရြယ္ လူေပ်ာ္ႀကီးေတြေလာက္ပဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေနာက္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ျပဳန္းကေတာ့ ေတာင္ျပဳန္းပါပဲ။ ႐ိုးရာေၾကာင့္ႏွစ္စဥ္လာတဲ့သူေတြ၊ ေရႊဖ်ဥ္းႀကီး ေရႊဖ်ဥ္းေလး အရွင္ႏွစ္ပါး မစလို႔ စီးပြားလာဘ္လာဘတက္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ သူေတြ၊ စီးပြားလာဘ္လာဘတက္ေအာင္လာတိုင္ပင္သူေတြ၊ လူမႈေရးကိစၥ ေၾကာင့္ လာေရာက္ ကိုးကြယ္သူေတြနဲ႔ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားဆဲပဲလို႔ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီထဲမွာ အမ်ားဆံုးက မိန္းမလွ်ာေတြေပါ့။ သူတို႔က နတ္ကေတာ္ေတြေလ။ နတ္က ဘာေၾကာင့္ မိန္းမအစစ္ကိုကေတာ္မေျမႇာက္ဘဲ မိန္းမလွ်ာေတြကိုမွေျမႇာက္ရသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဆရာမ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမးခြန္းပဲထုတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတာင့္တင္းတဲ့ သူေဌးနတ္ကေတာ္ေပါ့။ ေတာင္ျပဳန္းမွာ အိမ္ပိုင္ေတာင္ရွိၿပီး သူ႔ဆီ လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကို ပြဲေတာ္တေလွ်ာက္မွာ ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး ဧည့္ခံႏုိင္တဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ နတ္႐ုပ္ေတြမထားဘဲ ေဗာင္းေတာ္ တခုတည္းကို ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ တင္ထားကိုးကြယ္တဲ့သူ။ ေခၽြရံသင္းပင္းမ်ားသေလာက္ မာနလည္းႀကီးသူ။ ဒါေပမယ့္ သူက အသက္ေတာ့ႀကီးၿပီ။ ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ တြင္းေပါ့။ ဆရာမ က ေဒစီဂ်ိန္းကို သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း သူ႔ဘာသာျပန္ေျပာင္းေျပာခိုင္းထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီလိုအေရးက ဖတ္ရတာ အေတာ္လည္းသြက္ၿပီး မိန္းမလွ်ာေတြရဲ႕ တကယ့္ဘဝကို ျမင္ရတာ ၿပံဳးမိသလို၊ တခါတခါလည္း ကရုဏာသက္၊ တခါတခါလည္း ေဒါသထြက္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း စတာ ၾကမ္းတယ္။ အို ... ကိုယ္ကေတာ့ ၾကမ္းေလ ႀကိဳက္ေလ။ သူငယ္ေတြက မိန္းမေရဆို ေမာင္ေရဆိုၿပီး သေဘာေတြကိုေခြ႕လို႔။ “ဟဲ့ ... မ” ဆိုလို႔ကေတာ့ မေအ၊ ႏွမ မိုးမႊန္သြားၿပီသာ မွတ္ေတာ့။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ လူငယ္ဘဝက ေတာင္ျပဳန္းမွာ မိန္းမလွ်ာေတြ ဖမ္းတယ္ဆိုတဲ့ ေခတ္တေခတ္ရွိ လိုက္ေသးတယ္တဲ့ ...။ အဲဒါကိုဆရာမက ဒီလို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပပါတယ္။ တခါတည္း ရဲအလစ္မွာ နန္းႀကီးေပၚတက္သြားၿပီးကဲတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ရဲကျမင္ေရာ။ ျမင္တာနဲ႔ ေဒါသတႀကီး ကိုယ့္ဆီလာတာ ဖမ္းမလို႔။ ဒီလိုဘယ္ရမလဲ။ ျဗတ္ဆို တခါတည္း ထဘီခၽြတ္ခ်ၿပီး ကပ်ာကယာေခါက္၊ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္၊ ေအာက္ကခံလာတဲ့ ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္ခဲ့ၿပီး ေဘးက သူငယ္တေယာက္ကို ဟဲ့ နင့္တိုက္ပံုျမန္ျမန္ခၽြတ္စမ္း၊ ငါ့ခဏေပး၊ ၿပီးေတာ့လိုက္ယူ ဆိုၿပီး တိုက္ပံုထပ္ဝတ္ၿပီး ေယာက္်ားပံု လုပ္လိုက္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကေန ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ။ ရဲေတြနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားရတာကို ေပ်ာ္လို႔။ ေဒစီဂ်ိန္းက တျခား၊ တျခားေသာ မိန္းမလွ်ာေတြလိုပဲ ႏွလံုးသားရွိသူဆိုေတာ့ တျခားသူေတြ လိုပဲ ဇာတ္လမ္းေလး ရွိပါတယ္။ သူ႔ဇာတ္လမ္းက တမ်ိဳး။ ေကာင္ေလးတေယာက္ကို ရြာတရြာကေန ေခၚလာတာပါ။ ႐ုိး႐ိုးေခၚလာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး ေကာင္ေလးရဲ႕ အေမဆီမွာ ၅၀၀ ေပးၿပီးဝယ္လာသတဲ့။ သူ႔ဆီမွာ လက္တိုလက္ေတာင္း လုပ္ရာကေန တျဖည္းျဖည္း သူ႔ဆီမွာ သူ႔လက္သူ႔ေျချဖစ္လာတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ဘဝကိုလည္း ဆရာမက စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္ေအာင္ ေရးျပထားတယ္။ “ဝယ္မယ္ ဝယ္မယ္ တသက္လံုးစာ အပုိင္ဝယ္မယ္” ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚေျပးတက္လို႔ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ကို ျဗတ္ဆို သူ႔အေမႀကီးကို ေရာ့ လို႔ ေပးပစ္လိုက္တယ္။ “ခုခ်ိန္ကစၿပီး ရွင့္သားကို က်ဳပ္ပိုင္ သြားၿပီေနာ္ ဒါပဲ” လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔အေမႀကီးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ရလို႔ မ်က္ႏွာကို ၿပံဳးေနတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မင္းမင္းကို ဂ်ိန္းပိုင္ခဲ့တာေပါ့။ မင္းမင္းဟာ ဂ်ိန္းရဲ႕ ေတာက္တိုမယ္ရ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ကေလး၊ ဂ်ိန္းနတ္ပြဲကဖို႔ ပုဆိုး၊ ထဘီ၊ အကႌ် ျပင္ဆင္ေပးရမယ္။ ၿပီးရင္ စနစ္တက် ေခါက္သိမ္းရမယ္။ ဂ်ိန္းဆံထံုးကို ကူျဖဳတ္ ေပးရမယ္၊ ပန္းကိုကူျဖဳတ္ေပးရမယ္။ ဂ်ိန္းလက္ဝတ္လက္စားေတြကို မေပ်ာက္မရွေအာင္ သိမ္းရမယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအလုပ္က ဂ်ိန္းနတ္ဝင္ေနတုန္း နတ္ကေနတုန္းမွာ ဂ်ိန္းမ်က္ႏွာ ေပၚက ေခၽြးဥေလးေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးဖို႔ပဲ။ မိန္းမလွ်ာတို႔ထံုးစံအတိုင္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ အသည္းကြဲရတယ္ဆိုတာေလးကို ဆရာမက ေတာင္ျပဳန္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈပံုရိပ္ေတြနဲ႔ ေရာစပ္ျခယ္မႈန္းျပထားခဲ့တာကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ေတာင္ျပဳန္းမွာက ေဒစီဂ်ိန္းတို႔လို အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ အေျခာက္ေတြ ရွိသလိုပဲ တကယ့္ လမ္းေဘးက ေပါက္ကရ မဟုတ္တာ အကုန္လုပ္တဲ့ ဂ်ပိုးအေျခာက္ေတြ လည္း ရွိရဲ႕။ က်မသေဘာအက်ဆံုး ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေငြခင္ဆိုတဲ့ မိန္းမလွ်ာပါ။ သူ႔အဆို ေလလြင့္မ ေပါ့။ ကနားတဲေရွ႕မွာ အရက္ခြက္ကိုင္ၿပီးထိုင္ေနတဲ့ ေငြခင္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေဒစီဂ်ိန္းက ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ေငြခင္က မိန္းမလ်ာတို႔ရဲ႕ နႈတ္ဆက္အဆဲနဲ႔ တုန္႔ျပန္လိုက္တယ္။ “ဘာကိစၥ နင္က ငါ့လိုက္ရွာရတာလဲ။ လင္လဲခ်င္လို႔လား” ေဒစီဂ်ိန္းက တစ္တစ္ခြခြ တလံုးခ်င္းဆဲလိုက္ ျပန္တယ္။ ေငြခင္ကေတာ့ သူ႔မူပိုင္ ဟန္အတိုင္း ပုဆိုးလတ္လတ္ေပၚမွာရွပ္အကႌ် လက္တို ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား အျပင္ထုတ္ဝတ္လို႔ လက္တဖက္က အရက္ခြက္၊ တဖက္က စီးကရက္၊ မ်က္ႏွာေလးကလံုးလံုး၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးနဲ႔ မ်က္လံုးကေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ ဒီေန႔ ဘာမ်ားရႈပ္ရပါ့မလဲလို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ပံု။ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ခ်စ္သူ မင္းမင္း .. (သူ႔အေခၚ မင္းေမာင္) ကလည္း ဒီေလာကထဲ ေနလာတာ ၾကာတဲ့အခါ က်ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ ေပါင္းစံုလုပ္တတ္လာၿပီ။ အရက္၊ မိန္းမ ... ဆိုတာေတြ က သူ႔အတြက္ေတာ့ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း။ အဲဒီမင္းမင္းနဲ႔ ေတာင္ျပဳန္းပြဲေရာက္လာတဲ့ သူေတာင္းစားမေလး ပန္းညိဳတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ဝတၳဳကို လံုးဝ ဝတၳဳ ဆန္သြားေစတဲ့အခ်က္ပါ။ နတ္ကေတာ္ေလာကမွာ ထြန္းကားလာတဲ့ “တက္ပြဲ” ဆုိတာကို အၿပိဳင္အဆိုင္က်င္းပတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ နန္းႀကီးေပၚမွာ တက္ပြဲကို အၿပိဳင္က်င္းပေတာ့ နတ္ကေတာ္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ၿမိဳ႕မွာ ေဆးခန္းျပသလို တံုကင္ယူရ တာ၊ တေယာက္ကို ၁၅ မိနစ္ပဲ အခ်ိန္ရတာ၊ ပိုက္ဆံေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း က်ဲၾကတာ၊ နတ္ကေတာ္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ဝတ္ၾကစားၾကတာ၊ တျခား ေအာက္နန္းေတြမွာ လိုက္ကရင္း မိန္းမေယာက္်ားေတြ ေဒြးေရာယွက္တင္ ေနၾက၊ မူးၾက၊ ကဲၾကတာေတြကို ဆရာမရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း သြက္သြက္ ေရးျပထားပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ဝတၳဳတိုင္းမွာ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြ မ်ားသလို ဒီဝတၳဳမွာလည္း အဓိက ဇာတ္ေကာင္ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘဲ ဇာတ္ပို႔တိုင္းက စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္း ေနပါတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ထမင္းခ်က္ အဖံုႀကီး (သူလည္း အေျခာက္ပဲ)၊ အဖံုႀကီးကို ကူဖို႔ ေတာက ေခၚလာတဲ့ အေျခာက္ကေလး၊ မဟုတ္က ဟုတ္က အကုန္လုပ္တဲ့ လွသူဇာေမ ဆိုတဲ့ အေျခာက္၊ ေတာင္းစားေနရတဲ့ ပန္းညိဳတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္ စိုးလြင္...။ “လွသူဇာေမတို႔ ကနားတဲဆိုတာ သိလိုက္တာနဲ႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မင္းမင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္သြား မလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ လွသူဇာေမပါတဲ့။ မ်က္စိက လ်င္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ “ဟဲ့မင္းမင္း လာပါဦး။ မထိုင္ေတာ့ဘူးလား” “ဟာ ... မထိုင္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ကေလးေတြ ရွိေသးတယ္ မာမီ” မင္းမင္းျငင္းေတာ့ မိန္းမတေယာက္လို အခုအခံ အျဖည့္အစြက္ေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ လွသူဇာေမက မိန္းမတေယာက္လိုပဲ နီရဲတြတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လွလွပပမဲ့တယ္။ “စိမ္းကားလိုက္တာေမာင္ရယ္။ ခဏေလးလာပါဦး။ ေျပာစရာရွိလို႔” ေနာက္ေတာ့ ယုန္ထိုးေန႔တဲ့။ အဲဒီေန႔မွာ ယုန္ထိုး႐ိုးရာ ရြာကလူေတြက ႀကိဳက္သေလာက္ ဆဲခြင့္ရွိတယ္ဆိုပဲ။ အဆဲခံရသူေတြက လာဘ္ေကာင္းတယ္ လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူေဌးကုန္းဆိုတဲ့ ေနရာတခု ေတာင္ျပဳန္းမွာ ရွိခဲ့ဖူးတာကို ဆရာမ က ခ်ယ္မႈန္းျပေသးတယ္။ ဟိုးအရင္က သူေဌးမႀကီးေတြ အေပ်ာ္လာၾကဴးတဲ့ ေနရာတခု .. အဲလို အေပ်ာ္ၾကဴးရင္း ပါသမွ်ကုန္လုိ႔ သူေဌးကုန္ဆိုရာကေန သူေဌးကုန္း ျဖစ္လာတာတဲ့။ ေဒစီဂ်ိန္းခမ်ာ မင္းမင္းရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို သိလည္းသိ၊ လက္ပူးလက္ၾကပ္ကလည္း မမိေသး၊ လင္ပူမိေနတဲ့ ဘဝ ... ေတြ႕ရာေကာက္ရိုးမွ်င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုကူႏို္င္မယ္လို႔ ယူဆၿပီး ေတာင္ျပဳန္းတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ မင္းမင္းအေၾကာင္း လိုက္စံုစမ္းတာေတြ .. ။ မင္းမင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပတာေတြကလည္း ဒီေလာကကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထဲထဲဝင္ဝင္ မေလ့လာထားပဲ ေရးလို႔မျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါ။ သူတို႔ေလာကရဲ႕ အေခၚအေဝၚ၊ အေျပာအဆို၊ ေလယူေလသိမ္းေတြ သ႐ုပ္ပါလြန္းလို႔ ဖတ္ရင္း ၿပံဳးမိတယ္။ “ဟဲ့ ဂ်ိန္းစဘြန္းမ၊ လင္ေပ်ာက္ျပန္ပလား” ေဟာ .. ဟို ေလလြင့္မရဲ႕ မထီတရီ ေပါ့ပ်က္ပ်က္အသံ။ ေကာင္မက သူမ်ား ကနားတဲေပၚမွာ ပါတိတ္ရွပ္အကႌ်ေတြ ဘာေတြနဲ႔ စီးကရက္ခဲလို႔။ “ဟဲ ေငြခင္ လာခဲ့စမ္း။ နင့္ကိုငါလိုက္ရွာေနတာ။ နင့္ကို ေမးစရာရွိလို႔” ေငြခင္က ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ပ်င္းမႈပ်င္းရာ ထလာတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ေဖ တခြန္း တုတ္လိုက္ေပမယ့္ ေငြခင္က နည္းနည္းမွ အိေႁႏၵမပ်က္ဘူး။ “နင့္ဟာေလးအေၾကာင္း ငါ့လာမေမးနဲ႔ ေလကုန္တယ္။ ေနာက္ထပ္လိုခ်င္ရင္သာေျပာ။ ငါဝယ္ေပးမယ္။ ေစ်းမဆိုးဘူး။ ပိုက္ဆံထားခဲ့။ ငါဝယ္ေပးမယ္” “ေတာ္ပါၿပီအေမရယ္။ အေမသာသံုးေဆာင္လိုက္ပါ။ မီွဝဲလိုက္ပါ။ ကဲ ... ငါ့ကိုေျပာစမ္း။ မင္းမင္းအေၾကာင္း နင္ဘာၾကားလဲ။ ညကေကာ မေတြ႕မိဘူးလား” လူေတြရြံရွာတဲ့ဒီဘဝမွာ တကယ့္မိန္းကေလးအစစ္နဲ႔ ၿပဳိင္ၿပီး ခ်စ္သူလုရတဲ့ အခါ အမ်ား အားျဖင့္ သဘာဝအတိုင္း ေကာင္မေလး အစစ္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမယ့္ ေကာင္ေလးကို အားေပးမိၾကမွာပဲ။ ထူးဆန္းတာက ဆရာမရဲ႕ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေၾကာင့္လား မေျပာတတ္ဘူး က်မစိတ္ထဲ ေဒစီဂ်ိန္းကို က႐ုဏာသက္မိတယ္။ မင္းမင္းကို ပန္းညိဳေလးနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ အျပစ္မဆိုခ်င္ေပမယ့္ ေဒစီဂ်ိန္းကို ခြဲသြားမယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သေဘာမတူမိျပန္ဘ့ူး။ ေနာက္ဆံုး မင္းမင္းတေယာက္ ပန္းညိဳကိုရွာမေတြ႕ ေတာ့ဘဲ ဖ်ားၿပီး မူးလဲ ေဒစီဂ်ိန္းရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားတာကိုပဲ ဝမ္းသာေနမိျပန္ေရာ ..။ ဆရာမရဲ႕ ဒီဝတၳဳထဲမွာ ခါးပိုက္ႏႈိတ္စိုးလြင္အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာေရးျပထားေတာ့ က်မက ေနာက္ပိုင္း သူ႔အေၾကာင္း ဆက္လာဦးမယ္လို႔ထင္တာ။ အဲဒီတခ်က္ကေလးပဲ ေျပာစရာ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာမက ေဒစီဂ်ိန္းကို စကားတခြန္း ေပးေျပာခိုင္းထားတာ ေလးနဲ႔ ဒီစာစုကို အဆံုးသတ္ပါရေစ “နတ္ကေတာ္ဆိုတာ ငရဲအိုး ႏႈတ္ခမ္း ပတ္ေျပးေနတဲ့သူ” တဲ့ေလ။ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ ဆရာမ ႏုႏုရည္ရဲ႕ ဒီဝတၳဳကို က်မက အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရခဲ့တယ္ထင္ၿပီး အဲလိုထည့္ေရးမိလိုက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ သုေတသနပ်င္းမႈသက္သက္ပါ။ အဲဒါကို ေအာင္ၿဖိဳးေလးက ခုလိုေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ၿဖိဳးေလးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အမေရ ...အညႊန္းေလးအတြက္ေက်းဇူး ...ဒါထက္ က်ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့ သည္စာအုပ္ဟာ အမ်ိဳးသားစာေပဆု မရခဲ့ဘူးထင္တယ္ ၊ South Asian စာေပဆုေတာ့ Nomination ရခဲ့တယ္ ။ အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္မွာညႊန္းထားတာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာပဲ ၁၂ ႏွစ္ၾကာ စိစစ္ေရးကထြက္ခြင့္ မေပးဘူးလို႕ဆိုထားတယ္ ။ 1994 ကတည္းက အားမာန္သစ္က ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့မွ ေရႊအျမဳေတ မွာ အခန္းဆက္ျပန္ပါတာ ။သိရသေလာက္ေတာ့ ဆရာမဟာ "ျမစိမ္းျပာ ...." တစ္အုပ္ပဲစာေပဆုရတာ ထင္တာပဲ ။ အဲ ... ရသင့္တဲ့ စာအုပ္ေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့ .. ေလ ။ အဲဒါနဲ႔ ပဲ ဆရာမႏုႏုရည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ အနည္းငယ္ကို ရွာေဖြေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ လိင္တူခ်စ္သူ နတ္ကေတာ္ႏွင့္ ျမန္မာလူငယ္တဦးအၾကား ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ ဆက္ႏြယ္ပံုကို ေဖၚၾကဴးထားေသာ သူ ၏ ၀ထၳဳစာအုပ္က ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အာရွစာေပဆု ရရိွခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ျပန္ဆိုကာ Hyperion အမည္ျဖင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စာေရးဆရာမ ႏုႏုရည္ကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕အနီး အင္း၀ေက်းရြာတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ စာေပေလာ က အတြင္းသို႔ သူ စတင္ခ်င္းနင္း ဝင္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ၀တၳဳရွည္ေပါင္း ၁၅ အုပ္၊ ၀တၳဳတုိေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ႏွင့္ နာမည္ႀကီး ျမန္မာမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါး ေျမာက္မ်ားစြာ ေရးသားခဲ့သည္။ ဆရာမႏုႏုရည္၏ ေရး သားမႈမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေက်းလက္ေန ဆင္းရဲသားမ်ားအၾကားရွိ ဘ၀မ်ားႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ အပယ္ခံထားရသူမ်ား၏ အေၾကာင္းမ်ားကို တင္ျပထားခ်က္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ |
Saturday, January 24, 2009
|
Labels:
စာအုပ္အညြန္း
|
This entry was posted on Saturday, January 24, 2009
and is filed under
စာအုပ္အညြန္း
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
အမေရ ...
အညႊန္းေလးအတြက္ေက်းဇူး ...
ဒါထက္ က်ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့ သည္စာအုပ္ဟာ အမ်ိဳးသားစာေပဆု မရခဲ့ဘူးထင္တယ္ ၊ South Asian စာေပဆုေတာ့ Nomination ရခဲ့တယ္ ။ အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္မွာညႊန္းထားတာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာပဲ ၁၂ ႏွစ္ၾကာ စိစစ္ေရးကထြက္ခြင့္ မေပးဘူးလို႕ဆိုထားတယ္ ။ 1994 ကတည္းက အားမာန္သစ္က ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့မွ ေရၽႊအျမဳေတမွာ အခန္းဆက္ျပန္ပါတာ ။သိရသေလာက္ေတာ့ ဆရာမဟာ "ျမစိမ္းျပာ ...." တစ္အုပ္ပဲစာေပဆုရတာ ထင္တာပဲ ။ အဲ ... ရသင့္တဲ့ စာအုပ္ေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့ .. ေလ ။
အဲ..က်ေတာ္တုိ ့..ဘာမွ မသိပါ..အစ္မေရ
ဒါေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ေလးေတာ့ ဖတ္ဖူးခ်င္းသား..
လိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္ အစ္မေရ...ေတာင္ၿပံုးပြဲေတြ ေရာက္ဖူးေတာ့
သူတုိ ့ရဲ ့ေရွးဘ၀ကုသုိလ္ကံမေကာင္းမႈေတြ မ်က္ျမင္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ဂရုဏာ သက္မိပါတယ္..
ေက်းဇူးပါ ေအာင္ၿဖိဳးေရ။ အစ္မရဲ႕ ရီဆာ့ခ်္ပ်င္းမႈေပါ့ အဟဲ။ ခုလိုသိတဲ့သူေတြက ညႊန္ျပေပးတာ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အစ္မက စာအုပ္ကို ႀကိဳက္တာပဲသိၿပီး ဘက္ဂေရာင္းကို ေသခ်ာ မေလ့လာျဖစ္တာပါ။ ျပန္ရွာၾကည့္ျပီး ျပင္လိုက္ပါ့မယ္။
http://www.scribd.com/doc/11333787/nunuyeepyoneywaytlaeahlukhandawmuparyalywaytlaeahlukhandawmupar
အစ္မေရ..
ေက်းဇူးပါ။
မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြ ဖတ္ခ်င္ရင္ အေပၚက လင့္မွာ ရွိပါတယ္ေနာ္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ခြင့္ မရွိဘူးလို႔ ၾကားဖူးလိုက္တယ္။
စထြက္ထြက္ခ်င္းကတည္းက အားေပးထားတဲ့ စာအုပ္ပါ အစ္မေရ.. ညႊန္းသင့္ပါတယ္။ အစ္မ သံုးသပ္ထားတာေတြလည္း သေဘာတူပါတယ္။
တစ္၀က္ေလာက္ပဲဖတ္ဖူးတယ္....
အခန္းဆက္ဖတ္ရလို႕လားမသိ.. ေမ့သြားျပီ။
မတူးတူးသာေရာ၊ လင့္ေပးတဲ့ မပန္းႏြယ္ေရာ ေက်းဇူးပါ
အခန္းဆက္ကို ေစာင့္ဖတ္ရတာ မွတ္မိတယ္ သိပ္ၾကိဳက္တယ္ ၀တၱဴပဲ အစ္မ..အခု ebookမွာ ရွိတယ္
ဖတ္ခ်င္ဒယ္ .. ဖတ္ခ်င္ဒယ္ . .ဘယ္မွာ ရမွာလည္း ....
ရန္ကုန္ျပန္ရင္ အဲဒီစာအုပ္ကို ၀ယ္သိမ္းထားဖို႕ လိုက္ရွာအံုးမယ္။ အသစ္ မထုတ္တာ ၾကာလွၿပီ ထင္တယ္။ ရွာရခက္မယ့္ စာအုပ္ႀကီးဗ်ာ။
The authour could illustrate until the reader saw Daisy James in the eyes.
Very good novel and rare love story.
Post a Comment