ဝတၳဳတို ၂၀
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က က်မ ဒီဝတၳဳတိုေလးကိုေရးၿပီး စာဆိုေတာ္ေန႔ ၿမိဳ႕နယ္စာေပၿပိဳင္ပြဲမွာ ဝင္ၿပိဳင္ခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲမွာ ဒီဝတၳဳေလးက ပထမဆုရခဲ့တယ္။ အဲဒီဝတၳဳေလးေၾကာင့္ က်မ ဘဝမွာ ႀကီးမားတဲ့ အေျပာင္းအလဲ တခုျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးတာဆိုေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖံုးမရ ဖိမရနဲ႔ စိတ္ထဲ ရွိေနတဲ့အတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခဲ့တာေၾကာင့္ တစံုတေယာက္ရဲ႕ရင္ကို တည့္တည့္ မွန္သြားပံုရတယ္။ အဲဒီတစံုတေယာက္နဲ႔ က်မတို႔ ဒီဝတၳဳေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လံုးဝျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့တဲ့ လမ္းႏွစ္လမ္းကို သီးျခားစီ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္ (အဲဒီအတြက္ က်မ ေက်နပ္တယ္) က်မဘဝမွာ ဖယ္ထုတ္ ထားခ်င္တဲ့ ၅ ႏွစ္တာကာလတခုရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ၅ ႏွစ္ကို ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေတြးလည္း မေတြးခ်င္ဘူး ..။ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာလည္း ေမ့ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ၅ ႏွစ္ထဲမွာပဲ .. က်မလံုးဝ ေမ့လို႔မျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ .. ကာလေတြ ... အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေရာေထြး ေနခဲ့ျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ပန္းသီးတလံုးလို နာေနတဲ့ေနရာကို လွီးထုတ္ပစ္လို႔မရဘူးဆိုတာ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာ ေပါက္လာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမ့ထားခဲ့တဲ့ ဒီဝတၳဳေလးကို က်မ ျပန္ေဖာ္ထုတ္ လိုက္တာပါ။ အစကို ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့သေဘာေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း အေၾကာင္းအရာတူေပမယ့္ အေရးအသား ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ကေလာက္ မ႐ိုးသားႏိုင္ေတာ့ တာ ဝန္ခံပါတယ္။ သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးၾကပါဦးေနာ္ ... ။ စြန္ကေလး .. ရစ္ဘီးေလး နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ပိုင္ရွင္ စြန္ကေလး ဒီအခ်ိန္မွာ ေဟာဒီအျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီး တခုလံုးကို က်မပိုင္တယ္။ ေဝ့ဝႈိက္တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေဆာင္း ေလေၾကာင့္ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္၊ တဟုန္ထိုး အရွိန္နဲ႔ ျမင့္တက္သြားလိုက္၊ တခါ တခါ ေလနဲ႔အတူ အလိုက္သင့္ ေလး ေမ်ာပါသြားလိုက္ ...။ တိမ္ဆိုလို႔ ျမဴမႈန္ေလး တမႈန္စာေတာင္ မရွိတဲ့ ခုလို ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ ခပ္ေစာေစာ ညေနခင္းေတြကို က်မသိပ္ခ်စ္ တာ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ခုလိုခ်ိန္မ်ိဳးက်ခါမွ က်မက ဒီေကာင္းကင္ႀကီးထဲ လႊင့္ခ်င္တိုင္း လႊင့္ခြင့္ရတာကုိး။ တခ်ိဳ႕က က်မကို ေလတံခြန္တဲ့ ... ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ စြန္ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ စြန္ဆိုတာက ငွက္ေလ .. အသက္ရွိတဲ့သေဘာ။ ေကာင္းကင္ႀကီးထဲမ်ား လြင့္ေနၿပီလားဆိုရင္ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ က်မဟာ ငွက္တေကာင္လို ေတာင္ပံေတြမပါေပမယ့္ ငွက္တေကာင္လို႔ ပ်ံသန္းႏိုင္တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီ ေကာင္းကင္ႀကီး ထဲကေန ေလာကႀကီးကို အေပၚစီးနဲ႔ ၾကည့္ႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ျပာလြင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးထဲ .. လြင့္ခ်င္ရာ လြင့္ေနတဲ့ အဝါေရာင္ စြန္တေကာင္ေပါ့။ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ဆိုတဲ့ စကားကို က်မသံုးမိသြားၿပီ ...။ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ ...။ ဟုတ္ပါ့မလား။ ေလဟုန္ကိုစီးရင္း စိတ္ႀကိဳက္ေမ်ာလြင့္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်မနားက ငွက္တေကာင္တေလ ျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို က်မရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေရာ ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ ေက်ာဘက္က တုန္႔ခနဲ ဆြဲတင္းလိုက္တဲ့ ခံစားမႈပါ တၿပိဳင္ထဲရလိုက္တယ္ဆိုရင္ က်မရဲ႕ဘဝႀကီးကိုပါ စိတ္နာမိေတာ့တယ္။ ေကာင္ေလးက က်မကိုသိပ္ခ်စ္တာ သိပါတယ္။ သူက က်မကိုခ်စ္လြန္းလို႔ အလွၾကည့္ထားတာ။ တျခား က်မလို ဘဝတူစြန္ေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ သီးသန္႔လာလႊတ္တာသာၾကည့္။ ဒါေပမယ့္ က်မဘဝကို က်မစိတ္နာတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ က်မကို ေႏွာင္တည္းထားတဲ့ ေဟာဒီႀကိဳးႀကီးကို မုန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတဲ့ ရစ္ဘီးေလး .. ။ အင္း သူ႔ကိုေတာ့ မမုန္းေပမယ့္ ... မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ က်မ မွာ လက္ေတြသာရွိမယ္ဆိုရင္ က်မေနာက္ေက်ာက ႀကိဳးေတြကို ျဖတ္ၿပီး လြင့္ခ်င္ရာလြင့္စမ္း ဆိုၿပီး လႊင့္ ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ က်မ သိပါတယ္။ ဒီႀကိဳးမရွိေတာ့ရင္ က်မေသမယ္ဆိုတာ။ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ က်ခ်င္တိုင္း က်မယ္ ဆိုတာလည္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပဳတ္မက်ခင္ ... ေလနဲ႔အတူ ေႏွာင္ႀကိဳးကင္းကင္း လြင့္ဝဲသြားမယ့္ အရသာကို က်မ လိုခ်င္တာ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္လပ္တဲ့ ဘဝကို ရပါ့မလဲ။ သိပ္သိခ်င္တာပဲ။ က်မ ဒီလိုအျမင့္ကိုတက္ႏိုင္ဖို႔ ရစ္ဘီးေလးက လုပ္ေပးတာဆိုတာလည္း မသိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႀကိဳးႀကီးကို မုန္းေပမယ့္ ရစ္ဘီးေလးကို က်မ မမုန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရစ္ဘီးေလးရယ္ ... ငါ့ကို အဆံုးစြန္ ေျဖေလွ်ာ့ၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့ ... လို႔ စိတ္ထဲကေန ေတာင္းပန္ၿပီး ႐ုန္းတိုင္း ရစ္ဘီးေလးက ျပန္ျပန္ဆြဲတယ္။ က်မ လြတ္ထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ ၿပီးရင္ေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕သခင္ ေကာင္ေလးက က်မကိုု အသာေလး ျပန္ရစ္ယူၿပီး အဲဒီရစ္ဘီးေလးနဲ႔တြဲလို႔ အိမ္ကိုျပန္သယ္သြားေတာ့တာပဲ။ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ စတိုခန္းထဲမွာ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ကုိ ဒီတိုင္းထားခဲ့ေတာ့မယ္။ ေမွာင္မိုက္ေအးစက္ေနတဲ့ အဲဒီအခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို သိပ္မုန္းတယ္။ က်မရဲ႕ကမၻာဟာ ေဟာဟိုက ျပာလြင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးပဲ ျဖစ္သင့္တယ္မဟုတ္လား။ က်မ .. လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါရေစေတာ့ ရစ္ဘီးေလးရယ္။ က်မကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါေတာ့။ ရစ္ဘီးေလး စြန္ကေလးကို က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္လိုက္သလဲဆိုရင္ ... သူ ျမင့္ခ်င္တိုင္းျမင့္ဖို႔ က်ဳပ္ဘဝကို လည္ပတ္ ေပးေနတာသာၾကည့္။ သူ ဟုိး ေကာင္းကင္ အျမင့္ႀကီးထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လြင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို က်ဳပ္မွာ ရင္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့။ တခါတေလ ေကာင္ေလးက သူ႔ကို ဟိုး ခပ္ျမင့္ျမင့္ တေနရာမွာ လြင့္ဝဲေနေစၿပီး က်ဳပ္ကို သူ႔ ေဘးက မ်က္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ဒီတိုင္းခ်ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲလို အထိန္းအကြပ္ မရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အႏၱရာယ္တခုခုမ်ား ေတြ႕မလား ဆိုၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕ မ်က္စိေတြကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာ။ စြန္ကေလး ေပ်ာ္ေနတာေတြ႕ရင္ က်ဳပ္လည္း ေပ်ာ္တာပါပဲ။ စြန္ကေလးက ေကာင္းကင္ထဲမွာ သိပ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ တတ္သေလာက္ က်ဳပ္နားေရာက္လာၿပီဆိုရင္ မ်က္ႏွာက မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ က်ဳပ္ သိပ္ဝမ္းနည္းရပါတယ္။ တခါတခါ က်ဳပ္ကို ေဘးမွာထားၿပီး ဟိုးေကာင္ကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေကာင္ေလး လက္ထဲမွာ ဒရြတ္ဆြဲလိုက္ပါလာတဲ့ စြန္ကေလးကိုၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ ငိုေတာင္ ငိုခ်င္မိတယ္။ စြန္ေလးက သူ႔ေနာက္ေက်ာက သူ႔ကို တုန္႔ဆြဲေနတဲ့ ႀကိဳးကို မုန္းတယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္။ တခါတခါမွာ အဲဒီႀကိဳးကို သူျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတာလည္း က်ဳပ္ခံစားရတယ္။ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ။ စြန္ကေလး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ က်ဳပ္က သူ႔အလိုလိုက္လိုက္ပါၿပီတဲ့ ...။ သူက သက္ရွိမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မထိန္း ႏိုင္ဘူးေလ ..။ ခဏေတာ့ သူေပ်ာ္ရမွာေပါ့ ..။ ေလထဲမွာ လြင့္ဝဲေနတဲ့ အရသာ ..။ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ အရသာကို သူ မိနစ္နည္းနည္းေလာက္ ခံစားၿပီးရင္ ေအာက္ကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ က်ခ်င္တိုင္း က်လာေတာ့မွာ။ ေအာက္မွာ ဆူးေညာင့္ေတြ အမ်ားႀကီး။ သူ႔ခႏၱာကိုယ္ ပါးပါးေလး စုတ္ျပတ္သတ္သြားမွာ ..။ ၿပီးရင္ သူ႔ဘဝ အဆံုးသတ္သြားေတာ့မွာ။ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔တင္ ရင္ထိတ္မိပါရဲ႕။ ဟင့္အင္း အဲလို ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူး။ က်ဳပ္ေခါင္းေတြ မူးေနာက္သြားပါေစ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ခႏၱာကိုယ္ကို ဘယ္ႏွပတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လည္ပတ္သြားပါေစ ... စြန္ကေလး ဒုကၡမေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလး ...။ ေကာင္ေလးက က်ဳပ္တို႔ ၂ ေယာက္လံုးကို သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိတာေလ။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ေနခ်ိန္ဆို သူသိပ္ေပ်ာ္တာ။ စြန္ကေလးကိုလည္း သူက သိပ္ျမတ္ႏိုးတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ တျခားသူေတြ စြန္လႊတ္တဲ့ ေနရာနဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ လာလႊတ္တာသာၾကည့္။ တျခားႀကိဳးေတြနဲ႔ ျငိၿပီး စြန္ကေလး ျပတ္သြားမွာ စိုးလို႔တဲ့။ က်ဳပ္က သူ႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ က်ဳပ္နားမွာ သူ႔ကိုရွိေစခ်င္လို႔ ဆိုတာထက္ သူ႔ဆီကို က်ေရာက္လာမယ့္ အႏၱရာယ္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းလို႔ အေမွာင္နည္းနည္း သမ္းလာတဲ့အခ်ိန္ .. အိမ္ျပန္ခ်ိန္တိုင္း က်ဳပ္ ဝမ္းနည္းရတာပါပဲ။ သူ က်ဳပ္အနားမွာ မေပ်ာ္ဘူးေလ။ တခါတခါမ်ားဆို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေတြ႕ႀကံဳရမယ့္ အႏၱရာယ္ေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ မရွိလို႔ကို မျဖစ္ဘူး ...။ သူတို႔ရဲ႕ပိုင္ရွင္ အဝါေရာင္စြန္ကေလးရယ္ ... အညိဳေရာင္ ရစ္ဘီးေလးရယ္က က်ေနာ့္ဘဝပဲ။ က်ေနာ္က စြန္လႊတ္ရတာကို သိပ္ ႀကိဳက္တာ။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ စြန္လႊတ္ရံုသက္သက္ပါ....။ စြန္ေတြ လိုက္ျဖတ္ေနတာကိုေတာ့ မုန္းတယ္။ က်ေနာ့္ စြန္ကေလး အျဖတ္ခံရမွာကိုလည္း သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ ဒီစြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကို က်ေနာ့္ေဖေဖက က်ေနာ့္ေမြးေန႔အတြက္ ဝယ္ေပးထားတာေလ။ စြန္ကေလးက သိပ္လွတာ။ တျခား အေပါစား စြန္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အရြယ္လည္း ႀကီးတယ္။ ပန္းပြားေတြနဲ႔ .. အလွလႊတ္တဲ့စြန္ေလးေပါ့။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးထဲမွာ စြန္ဝါဝါေလးလြင့္ေနတာ ၾကည့္ ရရင္ က်ေနာ္ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ညေနတိုင္း ဒီစြန္ေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကိုယူၿပီး ဒီကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ စြန္လာ လႊတ္တယ္။ စြန္ကေလးကို တျခားေကာင္ေတြ ျဖတ္မွာစိုးလို႔ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ေနရာမွာလာလႊတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ႀကိဳး ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔လည္း မၿငိေစရဘူး။ စြန္ကေလးကို စိတ္ႀကိဳက္လႊတ္ၿပီး ျပန္သိမ္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ .. စြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလး တူတူရွိေနခ်ိန္ကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ပီတိျဖစ္ရတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ သိပ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့ အခ်ိန္လို႔ေျပာလည္းရတယ္။ သူတို႔ကို တြဲရက္ကေလးထားၿပီး တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနရတာကိုက ေက်နပ္စရာ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီစြန္ကေလးနဲ႔ ဒီရစ္ဘီးေလးက သိပ္လိုက္ဖက္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္စြန္ကေလးနဲ႔ ရစ္ဘီးေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မကြဲမကြာေစရဘူး။ သူတို႔ ၂ ခုကို အၿမဲတူတူ ရွိေနေစရမယ္။ က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ဒီပစၥည္းေလး ၂ ခုကို က်ေနာ္ တသက္လံုး တျမတ္တႏို္းသိမ္းထားမွာ။ ။ |
Monday, January 19, 2009
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Monday, January 19, 2009
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
11 comments:
ဖိုးဂ်ယ္ေလး အမလို႕မေျပာရဘူးေတာ္လိုက္တာ
တားက အဲ့လို ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးခ်င္းဆီရဲ႕
စရိုက္ေလးေတြ ေဖၚျပသြားေလးေတြ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။
ေကာင္းလိုက္တဲ့အေတြးေလးေတြ
ၾကိဳက္ၿပီဗ်ာ နာယကၾကီးလို႕ကိုမေၿပာရဘူးေတာ္တာ
ေတာ္လုိက္တာ...ခ်စ္မရာ.....
ဖတ္ေနရင္းနဲ႕.. ဘယ္ေလာက္ေမ်ာပါသြားလုိက္ဆိုရင္
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စြန္ျဖစ္လုိက္ ရစ္ဘီးျဖစ္သြားလုိက္ ေကာင္ေလးျဖစ္သြားလုိက္နဲ႕....
တစ္ကယ္ရင္ခုန္စရာေကာင္းေအာင္ ေရးတတ္တယ္
ကၽြန္မလည္း ႀကိဳးေတြကို မုန္းတယ္ရွင့္.
ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ ့။ ပေဟဠိလည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာလို ့မ်ား တည့္တည့္မွန္သြားသလဲလုိ ့။
စာညႊန္းေလးဖတ္မိကတည္းက အရမ္းစိတ္၀င္စားသြားတာ..
တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီရဲ႕ စိတ္ဆႏေလးေတြ ...
ေပၚလြင္တယ္အစ္မေရ..
စိတ္ကူးေလးကကို ေကာင္းလြန္းပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေရးထားတာလား..
ကၽြန္ေတာ့္မွာလဲ ရွိတယ္
ဟဲဟဲ..မတင္ရဲဘူးအစ္မေရ..
အရမ္းေကာင္းတယ္အမ စာဖတ္ေနရင္း
ေတာ္ေတာ္ကိုဖတ္လို႕ေကာင္းတာအလုပ္ေတာင္ဆက္မလုပ္
ျဖစ္ဘူး ဒါေလးကိုေတာ့ေရလည္ခိုက္တယ္ နာယကၾကီးေရ ဟီး
အဲလို အေတြးေလးေတြနဲ႕ ေရးတတ္လို႕ မတူးတူးသာေရးတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြကို သေဘာက်တယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ရစ္လံုး ျဖစ္ခ်င္တာ .... ၾကိဳးေတြ တစ္ပတ္ပီး တစ္ပတ္ အရစ္ ခံျပီးေတာ့ေလ.
အေၾကာင္းအရာကို မစဥ္းစားနဲ႕အံုး..
အေဆြးဆန္ဆန္ အေရးအသားကို ေမ်ာ၀င္ ခံစားရံုနဲ႕ မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲ... :'(
စာေရးေကာင္းတယ္ဗ်ာ ဖတ္ရင္းေမ်ာသြားတယ္
ေလးစားပါတယ္
ဂင္ႀကီး
Post a Comment