စာအုပ္အညြန္း ၁

ဖတ္ၿပီးသားလူေတြနဲ႔ ခံစားခ်က္ခ်င္း ရွယ္ခ်င္ပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူေတြအတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီးညႊန္းပါမယ္။ အီးဘြခ္အေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္အေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ဖတ္ၾကည့္ ေစခ်င္ပါတယ္။ စိတ္သေဘာေတြေတာ့ တိုက္ဆိုင္ခ်င္မွ တိုက္ဆိုင္မယ္ေပါ့ေလ။

ေတာ္တီလာဖလက္

အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ရဲ႕ မွန္ေဆာင္အေပၚဆံုးထပ္ Drawing ခန္းမွာ ပံုဆြဲၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ က်မကို ကိုေအာင္ျမင့္ေဇာ္က စာအုပ္တအုပ္လွမ္းေပးတယ္။ “ဒီစာအုပ္ဖတ္ၾကည့္ ေကာင္းတယ္” ဆိုလို႔ လွမ္းယူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … ပန္းခ်ီစံတိုး မ်က္ႏွာဖံုးေလးနဲ႔။ “တို႔ဘဝ တို႔ကမၻာ” တဲ့။ ဘာသာျပန္တဲ့သူက ေမာင္ထြန္းသူ။ မူရင္းစာအုပ္ နာမည္က Tortilla Flat ။ ေရးသူ John Steinbeck။

အမွာစာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ကတည္းက တျခား ဂၽြန္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ ဝတၳဳေတြနဲ႔ မတူပါလား ဆိုတာ သြားေတြ႔ျပီး ဝတၳဳေလးကို စဖတ္မိပါတယ္။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ က်မကို ဆြဲေခၚသြား လိုက္တာ လက္က မခ်ခ်င္ေအာင္ပဲ။ အဲဒီညက က်မရဲ႕ အျပင္ေဆာင္ (ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းနား က အိမ္ခန္းေလး တခန္းကို ငွားေနတာ) ေလးမွာ သေဘာေကာင္းတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ကို အားနာတာနဲ႔ စာအုပ္ကေလးကို မပိတ္ခ်င္ပိတ္ခ်င္ ပိ္တ္ၿပီး မီးပိတ္ အိပ္လိုက္ရေပမယ့္ စာအုပ္က က်မကို ေကာင္းေကာင္းဆြဲေဆာင္ေနေတာ့တယ္။

မနက္က်ေတာ့ ေက်ာင္္းသာသြားေနရ စိတ္ထဲမွာအဲဒီစာအုပ္ပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်ေနၿပီ။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ဒင္နီရယ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ပီလြန္ရယ္ …. ပက္ဘလိုရယ္ က က်မကို ေကာင္္းေကာင္း ေႏွာင့္ယွက္ေနၿပီ။ စာသင္ေတာ့လည္း စာက စိတ္ထဲမဝင္။

အရက္မူးၿပီး ေသာင္းက်န္းလို႔ ေထာင္တလက်သြားတဲ့ ဒင္နီရဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ အပ်င္းေျဖနည္းက အပလိုင္း မကၠင္းနစ္ ပုစၥာေတြကို သေရာ္လိုသေရာ္၊ ျမန္မာစာ သံခိပ္ေတြထဲ ဝင္ေႏွာင့္လို ေႏွာင့္၊ ပံုဆြဲေတာ့လည္း စေကးခ်မရ … လိုတဲ့ပံုကမထြက္နဲ႔ …။ ၾကည့္ေလ ..

ဒင္နီသည္ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေသာ နည္းတခုကိုတီထြင္၍ ကစားျပန္သည္။ သူသည္ ၾကမ္းပိုးႀကီးႀကီး တေကာင္ကို ဖမ္းကာ နံရံတြင္ကပ္၍ ဖိသတ္လိုက္ၿပီး ခဲတံတေခ်ာင္းျဖင့္ ၾကမ္းပိုးအေသေကာင္ကိုပတ္၍ စက္ဝိုင္းတခု ဆြဲသည္။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ကေလာက္ ဟု အမည္ေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၾကမ္းပိုးတ ေကာင္ၿပီးတေကာင္ ဖမ္းကာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ျမဴနီစီပယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ နာမည္မ်ားကို ေပးသည္။

မၾကာမီမွာပင္ နံရံတခုေပၚ၌ ဖိသတ္ၿပီး ကပ္ထားေသာ ၾကမ္းပိုးအေသေကာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လာ သည္။ ၾကမ္းပိုး တေကာင္ခ်င္းစီကို ၿမိဳ႕ထဲမွ အရာရွိႀကီးမ်ားႏွင့္ သူေဌးႀကီးမ်ား၏ အမည္ေပး သည္။ သူသည္ ထိုၾကမ္းပိုး အေသေကာင္မ်ားတြင္ နားရြက္မ်ားႏွင့္ အၿမီးမ်ား ဆြဲေပးသည္။ ႏွာေခါင္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႀကီးမ်ား တပ္ေပးသည္ တဲ့။

အဲဒီစကားလံုးေတြရဲ႕ ဖမ္းစားမႈဒဏ္ကို က်မဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ေက်ာင္းကို ေန႔တဝက္ ေျပးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ီတီအိုင္လိုေက်ာင္းမ်ိဳးက အခ်ိန္မေျပးသင့္ဘူးေလ။ ပထမႏွစ္ စာကလည္း ႀကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ တခ်ိန္ပ်က္တာနဲ႔ စာေတြ နားမလည္ေတာ့တာ။

ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး က်မအရမ္းကို ဆက္သိခ်င္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ အခန္းက်ဥ္း ေလးထဲျပန္ေရာက္ .. စာအုပ္ကို အဆံုးထိ မၿပီးမခ်င္း မထတမ္း ဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ စာအုပ္ ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ အရင္ဆံုးျဖစ္ေပၚတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ တျခားဝါသနာတူ တေယာက္ေယာက္ကို အရမ္းေပးဖတ္ခ်င္မိတာပါပဲ။

မြန္ထေရးဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕က ေတာ္တီလာဖလက္ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးထဲက လူရမ္းကား သူငယ္ ခ်င္းတစုရဲ႕ အစြမ္းကုန္ ရမ္းကား၊ ဆိုးသြမ္း၊ မိုက္မဲ၊ လူလည္က်မႈေတြကို စာေရးသူက ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ သ႐ုပ္ ေဖာ္ထားတာပါ။ မူရင္းစာအုပ္ကို မဖတ္ဖူးတဲ့အတြက္ (ဖတ္လည္း ဖတ္ႏိုင္မယ္မထင္) မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ဆရာေမာင္ထြန္းသူရဲ႕ ဘာသာျပန္ လွပႏိုင္နင္းမႈေၾကာင့္ စကားလံုးတိုင္းက က်မရင္ကိုၿငိၿပီး ဝါသနာတူ စာဖတ္သူခ်င္းကုိ လက္တို႔ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတာပါ။

ဘာသာျပန္စာအုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေရးအသားဘာညာ က်မမွာေျပာစရာသိပ္မရွိပါဘူး။ က်မ ေျပာခ်င္တာက ဒီစာအုပ္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းပါ။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ ေကာင္ေတြက က်မသူငယ္ခ်င္း ေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ရင္းႏွီးသြားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ ဟိုး အနိမ့္ဆံုးဆိုတဲ့ လူတန္းစားတရပ္အေၾကာင္း စာေရးသူက မခ်န္မဝွက္ေရးသားထားရာမွာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကိုလည္း ေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ျပထားလို႔ ဒီစာအုပ္ထဲက ဒင္နီတို႔ ပီလြန္တို႔ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးတို႔ဆိုတာ က်မတို႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲက လူေတြျဖစ္ျဖစ္ သြားပါတယ္။

လူဆိုတာမ်ိဳးက အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ သိပ္မ်ားတယ္မဟုတ္လား။ တခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တခုခုကို မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေလးကေတာ့ ေပးလိုက္ရမွေလ။ ဥပမာ - က်မေပါ့။ စာမေရး ခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာ ပ်င္းလို႔ မေရးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္သူကမွလည္း မေမးရပါဘဲ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ကို တေနကုန္ ႏွိပ္တာ မေကာင္းဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ဒီေလာက္အၾကာႀကီး မထိုင္ သင့္ ဘူးလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ အ ေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ ႐ုပ္ရွင္ေလးဘာေလးၾကည့္မွ။ အဲလိုအေၾကာင္းျပၿပီး အေခြထိုင္ၾကည့္ တာေလ။ (မမိုးခ်ိဳလိုေပါ့)။

ထမင္းခ်က္ဖို႔ပ်င္း၊ အျပင္ထြက္ဝယ္ဖို႔ပ်င္းတာနဲ႔ပဲ ညေနစာဆိုတာ အမ်ားႀကီးစားသင့္တာ မဟုတ္ဘူး လို႔အေၾကာင္းျပၿပီး ရွိတဲ့ ဂ်ဳ႕စ္ေလးတခုခုပဲေသာက္ၿပီး ေနခ်င္ေန (ႀကံဳရင္ ေတာ့ ညေနစာေတြဘာေတြ မသိဘဲ တၿဖဲႏွစ္ၿဖဲ အုပ္ခ်င္အုပ္ၿပီးေတာ့)။ အဲလို အေၾကာင္း ျပခ်က္ေတြက သူမ်ားကိုတင္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လိုရာဆြဲလုပ္တဲ့သေဘာကို ဒီစာအုပ္ထဲမွာ အစ အဆံုး ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒင္နီ႔မွာ အဖိုးအေမြေပးခဲ့တဲ့ အိမ္ ၂ လံုးရွိပါတယ္။ တလံုးမွာ သူေနတယ္ ေနာက္တလံုးကို သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ပီလြန္က တလ ၁၅ ေဒၚလာနဲ႔ငွားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၀ ေဒၚလာဆစ္လိုက္ ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒင္နီက မေလွ်ာ့ႏိုင္လို႔ ညည္းညည္းညဴညဴနဲ႔ သေဘာတူလိုက္တာပါ။ ဒီထက္မကေတာင္းလည္း ပီလြန္က သေဘာတူဖို႔ အဆင္သင့္ဆိုပဲ။

ဒင္နီ႔ဘက္က အိမ္လခရရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထား မထားႏွင့္ ပီလြန္႔ဘက္မွ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ သတ္မွတ္ထားသည့္ အိမ္လခကို မွန္မွန္ေပးသြင္းရန္ ရည္ရြယ္ျခင္း ရွိ၊ မရွိ ဟူေသာ အခ်က္ကို မူ ေျပာရခက္သည္။ အကယ္၍ သူတို႔ ၂ ေယာက္သည္ တေယာက္ကအိမ္လခကို ေတာင္းၿပီး တေယာက္က အိမ္လခကို ေပးခဲ့သည္ရွိေသာ္ ၂ ေယာက္စ လံုး စိတ္ညစ္ၾကရမည္ ျဖစ္၏။

ဒါေပမယ့္ ပီလြန္က ဒင္နီ႔အိမ္လခကို ေပးခ်င္လြန္းလို႔ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံပါတယ္။ သူ ငါးဗိုက္ခြဲ တဲ့ အလုပ္ကို သြား လုပ္တာ ၂ ေဒၚလာရလာတယ္။ ဒီ ၂ ေဒၚလာကို ဒင္နီ႔ကိုသြားေပးရင္ ဒင္နီ ေပ်ာ္သြားမယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပ မယ့္ (အေၾကာင္းျပခ်က္ကလာၿပီ) အဲလိုေပးလိုက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း မခင္မင္ရာေရာက္မယ္၊ ေစာ္ကားသလို ျဖစ္မယ္။ ၂ ေဒၚလာအစား ဝိုင္ ၂ ဂါလန္ ဝယ္ေပးလိုက္ရင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တူတူလည္းေသာက္လို႔ရမယ္ အခင္ အမင္လည္း မပ်က္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတာနဲ႔ ဝိုင္ ၂ ဂါလန္ပဲ သြားဝယ္လိုက္ ေတာ့တယ္။ အဲဒီဝိုင္ေတြ နဲ႔အတူ ဒင္နီ႔ အိမ္ဘက္သြားေနတဲ့ ပီလြန္႔ရဲ႕စိတ္ေတြက အရမ္းကို ၾကည္လင္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ တခုခု လုပ္ေပးႏိုင္ၿပီဆိုတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ ဝိဥာဥ္ဟာ အရမ္းကို စင္ၾကယ္လြန္းလို႔ ခါတုိင္းေဟာင္ေနက် ေခြးကေတာင္ သူ႔ကို မေဟာင္ဘူး ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲက ဝိုင္ပုလင္းေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္က နင့္လာတယ္။ လက္ေတြ ေေညာင္း လာၿပီ။

သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ဒင္နီ႔အိမ္ဘက္ကုိ ေလွ်ာက္ေနေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကေတာ့ အေတြး တမ်ိဳး ေပါက္လာတယ္။ ဒီဝိုင္ ၂ ဂါလန္ကို သူတေယာက္ထဲ ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို ျပင္လိုက္တယ္။ တျခားဘက္ကို လွမ္းလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ပက္ဘလို ေပၚလာေတာ့ တာ ပါပဲ။ သူတေယာက္ထဲ ေသာက္ မယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ကူးထားတာဆိုေပမယ့္ သူ႔ဝိုင္ပုလင္းေတြကို ဖြက္ခ်ိန္မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပက္ဘလို႔ကို ခြဲတိုက္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပက္ဘလိုက ငန္းတေကာင္ ခိုးလာတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ …

ပီလြန္သည္ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း တည္းဟူေသာ မေကာင္းစိတ္မွ လြတ္ေျမာက္ သြားသည္။ သူဝယ္လာ သည့္ဝိုင္ကို ဒင္နီထံ ယူမသြားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း သူသည္ ပက္ဘလိုကို သူ႔အိမ္သို႔ လိုက္၍ ဝိုင္ေသာက္ရန္ ဖိတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

သူတို႔ ၂ ေယာက္ဝိုင္ေသာက္တာကလည္း စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ “ႂကြက္တြင္းကို ေရေလာင္းၾကစို႔” ဆိုၿပီး စဖြင့္လိုက္တာမွာ …

ပထမပုလင္း ကုန္သည့္အခါတြင္မူ မေရမရာႏိုင္လြန္းလွေသာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမႈမ်ား ဝင္လာသည္။ ဒုတိယ ပုလင္း၏ လည္ပင္းေအာက္နားအထိ ေလ်ာ့သြားေသာအခါ စိတ္ပ်က္ျခင္း အားေလ်ာ့ျခင္း ေတြေဝေငးေမာ ျခင္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ ထပ္၍ ေလ်ာ့သြားသည့္အခါ အလြန္စိတ္ပါလက္ပါ သီခ်င္း ဆိုမိၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ လက္တလံုး ေလ်ာ့သြားသည့္အခါမူ လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ သီခ်င္းတိုင္းကို ဟုိတစ သည္တပိုင္း ဆိုမိၾက ျပန္သည္။ အရက္ ၂ ဂါလန္၏ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္စဥ္သည္ ဤေနရာ အေရာက္တြင္ ရပ္သြား သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ မေသခ်ာ မေရရာ ႏိုင္လြန္းလွသည္။ စည္းကမ္းတက်ႏွင့္ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည့္ အေနအထား မရွီေတာ့။ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ႏွင့္ ဘာမဆို ျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေနအထားသို႔ ဆိုက္ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ပီလြန္က သူဒင္နီ႔ဆီက ငွားထားတဲ့အိမ္ကို ပက္ဘလို႔ကို ၁၅ ေဒၚလာနဲ႔ ဆက္ငွားဖို႔ ဆြဲ ေဆာင္ပါတယ္။ သူ႔အိပ္ရာကလြဲလို႔ က်န္တဲ့တအိမ္လံုးမွာ ေနႏိုင္တယ္ ေပါ့ေလ။ သူဆြဲေဆာင္ပံုကေတာ့ တ ကယ္လို႔မ်ား ပက္ဘလိုဆီကို လူတေယာက္ေယာက္က စာထည့္ ခ်င္တယ္ဆိုရင္ စာကိုအလြယ္တကူ ထည့္ႏိုင္ဖို႔ ေနရပ္လိပ္စာတခု ရသြားႏိုင္တယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပက္ဘလိုကလည္း အိမ္ကိုငွားဖို႔သေဘာတူတယ္။

ပီလြန္သည္ အလြန္စိတ္လက္ ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်သည္။ ဒင္နီကို ေပးရမည့္ အိမ္ လခ ေႂကြးမ်ား သူ႔ပုခံုးေပၚ၌ မည္မွ်ေလာက္ထိ ပိလာမည္ကို သူလံုးဝသတိ မထားမိေပ။ သူ ေသခ်ာေပါက္ နားလည္ထားသည့္ အခ်က္တခ်က္ေတာ့ ရွိသည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္ ပက္ဘလိုက ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္လခ ေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္၏။ ထိုအခ်က္ အတြက္ သူစိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း မျဖစ္ေပ။ အကယ္၍ ဒင္နီက အိမ္လခ ေတာင္းခဲ့ ပါမူ ပီလြန္အေန ျဖင့္ ပက္ဘလိုဆီက အိမ္လခ ရတဲ့အခါက်မွ ေပးမယ္ ဟု ေျပာႏိုင္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။

ဒီလိုနဲ႔ ပီလြန္ငွားေနတဲ့ ဒင္နီ႔အိမ္မွာ လူတေယာက္ၿပီး တေယာက္ တိုးလာခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး ထဲမွာ ဆရာႀကီး ကေတာ့ ပီလြန္ေပါ့။ ေနာက္တေယာက္က ဂ်ီးဆပ္ေမရီယာေကာ္ရန္ကို။ သူလည္း ပီလြန္႔အိ္မ္ေပၚဒီလိုနည္းနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အိမ္ပိုင္ျဖစ္ တဲ့ ဒင္နီ႔ကိုေတာ့ အလြန္ဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္။ ဒင္နီ တေယာက္ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္တဲ့ မစၥက္ ေမာ္ေရး ဆိုတဲ့ အဖြားႀကီးတေယာက္နဲ႔ ၿငိေနၿပီဆိုတာ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ စိတ္ပူ ၾကတယ္။ သူတို႔စိတ္ပူပံုက ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ။ မစၥက္ေမာ္ေရးနဲ႔ ဒင္နီႀကိဳက္ ေနၿပီဆိုေတာ့ သူက ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးအတြက္ ခ်ိဳခ်ဥ္ဘူး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘက္ကို လွည့္လာၿပီ။ အိမ္လခနည္းနည္းေလာက္ရရင္ ေကာင္းမယ္ ေပါ့ေလ။

အဲဒီမွာ သူတို႔က ဒင္နီ႔ကို စိတ္နည္းနည္းခုသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီေကာင္က သူငယ္ ခ်င္းေတြကို မိန္းမ ေလာက္မွ အေလးမထားတဲ့ေကာင္ေပါ့။ ဒီတခါေတြ႕ရင္ ဂ်ဴးအိုႀကီးလို႔ ေခၚမယ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ေျပာရင္း နည္းနည္း စကားကလြန္လာတယ္။ “ဒီအေကာင္ ငါတို႔နဲ႔ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး၊ သူငတ္္ေနရင္ ငါတို႔က ေကၽြးရတယ္၊ သူ႔မွာဝတ္စရာ မရွိရင္လည္း ငါတို႔ကေပးရတယ္” ပီလြန္က အဲလိုေျပာေတာ့ ပက္ဘလိုက “ငါတို႔က ေပးခဲ့ေကၽြးခဲ့တာ ဘယ္တုန္းကလဲ” လို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေမး တယ္။ အဲဒီမွာ ပီလြန္ ျပန္ေျပာတဲ့စကားက ေတာ္ေတာ့္ကို အဓိပၸာယ္ရွိတယ္ …

“ငါတို႔လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ေပးတာေပါ့ကြာ မင္းကလည္း။ ငါဆိုလိုတာက သူ႔မွာ လည္းလိုေနတယ္။ ငါတို႔မွာလည္း ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ ေျပာတာ။ ဒီမွာ ပက္ဘလို ငါတို႔က အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးေတြပါကြာ။ အခုေတာ့ ဒီေကာင္က ဟို မြတ္တား အိုမႀကီးကို ခ်ိဳခ်ဥ္တဘူး လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာနဲ႔ပဲ သူငယ္ ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ေအာင္ လုပ္တယ္။ တို႔အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ခင္မင္မႈကို ေျမႀကီးေပၚခ်ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေျခ ပစ္တာပဲကြ” တဲ့။

အဲဒီမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေလးတခုကို ပက္ဘလို႔ဆီက ၾကားလိုက္ရတယ္။“ခ်ိဳခ်ဥ္ဆိုတာ လည္း လူေတြနဲ႔ တည့္တဲ့အစာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်ံဳပုတ္ထဲက လက္တ ဖက္ ထြက္လာတယ္။ လက္ရဲ႕ေဘး မွာေတာ့ ဂါလန္ဝက္ေလာက္ က်န္ေသးတဲ့ ဝိုင္ …..။ အဲဒီလက္ပိုင္ရွင္က ဂ်ီးဆပ္ေမရီယာေပါ့။

သူတို႔က သူငယ္ခ်င္းကို တကယ့္ကိုေစတနာရွိတာ။ တကယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းအတြက္ လုပ္ေပး ခ်င္ၾကတာ။ လုပ္လည္း လုပ္ေပးၾကတာ။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့။ လုပ္ေပးရင္းနဲ႔ လက္ထဲ တခုခု ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေလာဘစိတ္ကေလးေတြ ဝင္လာတတ္တယ္။ မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါလူပဲ မဟုတ္လား။ ေလာဘစိတ္ ဝင္ လာတာကို အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖုန္းဖိ ၾကတယ္။ အဲဒါလည္း လူပီသတာပဲ မဟုတ္လား။

ပီလြန္တို႔ေနတဲ့ အိမ္ကေလးက တရက္ သူတို႔အမူးလြန္ေနတုန္း ထြန္းထားတဲ့ ဖေရာင္းတိုင္က တဆင့္ မီးေလာင္သြားပါေတာ့တယ္။ ျပာပံုပဲက်န္တဲ့ အထိကိုေလာင္သြားတာပါ။ အဲဒါကို ဒင္နီက ေမးတယ္။ မီးဘယ္ကစေလာင္တာလဲတဲ့ ပီလြန္က ေျဖတယ္ “ငါတို႔လည္း မသိဘူး တုိ႔ကို မုန္းေနတဲ့ ရန္သူေတြ ရွိခ်င္ရွိမွာ။ ငါကေတာ့ ဒီကိစၥမွာ ဘုရားသခင္ေတာင္ ပါခ်င္ပါေန မယ္ ထင္တယ္” တဲ့။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အခင္အမင္မပ်က္ ေနသြားႏိုင္ၾကတာပါပဲ။ အိမ္တလံုး မီးေလာင္သြားေတာ့ လည္း သူတို႔အားလံုး ဒင္နီ႔အိမ္ေပၚတက္ေနလို္က္ၾကတာေပါ့။ ဒင္နီက ခြင့္လြတ္ၿပီး သူတို႔ကိုလက္ခံတယ္ဆိုေတာ့ ပီလြန္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ သူ႔အေနနဲ႔ ဒင္နီ႔ဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ ေနရတာဆိုေတာ့ ဧည့္ သည္ ျဖစ္သြားၿပီ အိမ္ငွား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္လခအတြက္ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ီးဆပ္ေမရီယာရဲ႕ အဆင္ခ်င္ ကင္းမဲ့တဲ့ ကတိေၾကာင့္ေတာ့ ပီလြန္ နည္းနည္း စိတ္ညစ္သြားတယ္။ “ေဟာဒီ အိမ္ထဲမွာ ဒင္နီ အ တြက္ အစားအစာ အၿမဲတမ္း ရွိေနေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ တာဝန္ကို ငါတို႔က ယူမွာေပါ့။ ငါတို႔က ငါတို႔ သူ ငယ္ခ်င္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မငတ္ေစရဘူး” လုိ႔ ဂ်ီးဆပ္ေမရီယာ က က်ံဳးဝါး လိုက္လို႔ပါ။

ပီလြန္ႏွင့္ ပက္ဘလိုက အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကတိစကားက ေျပာၿပီးေနၿပီ။ အလြန္လွပၿပီး အလြန္ ရက္ေရာေသာ စကားျဖစ္ပါ၏။ ဤစကားမ်ိဳးကို မည္သူ ကမွ် ဖ်က္ဆီးႏိုင္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုစကားကို ေျပာအၿပီးတြင္ ေျပာသူ ဂ်ီးဆပ္ ေမရီယာကိုယ္တိုင္ သူ႔စကား၏ အတိုင္းအတာ ပမာဏကို ေကာင္းစြာနားလည္ ေနသည္။ သူတို႔ အဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္စရာဆို၍ တခုတည္းသာ ရွိေတာ့၏။ တျခားမဟုတ္။ အခု ဂ်ီးဆပ္ ေမရီယာ ေျပာလိုက္သည့္ စကားကို ဒင္နီ ေမ့သြားရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

ပီလြန္က တေယာက္ထဲ ခက္ၿပီလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ “ငါတို႔ကတိ ျပဳတယ္ ဒင္နီ” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ ပင္လယ္ဓားျပကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေတာ့တယ္။ လူႀကီး ခႏၱာကိုယ္နဲ႔ ကေလး စိတ္ ပင္လယ္ဓားျပ။ ေခြးေတြနဲ႔ အတူေနၿပီး ၾကက္ၿခံေဟာင္း တခုထဲ မွာ အိပ္တဲ့ ပင္လယ္ဓားျပ။ ေတာ ထဲ ထင္း ေခြၿပီး ေရာင္းစား၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြက ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြေတာင္းစား၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံ ၂၅ ဆင့္ ကို ေန႔ တိုင္း စုတဲ့ ပင္လယ္ဓားျပကို စ သတိထားမိတာက ဆရာႀကီးပီလြန္ပါ။ စစျခင္းမွာေတာ့ သူက ပင္လယ္ ဓားျပ စုေနတဲ့ ၂၅ ဆင့္ေပါင္းမ်ားစြာကို စိတ္ဝင္စားၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပဟာ ေသသြားတဲ့ သူ႔ေခြးအတြက္ ရည္စူးၿပီး ေရႊဖေရာင္းတိုင္စင္တစင္ကို ဘုရားေက်ာင္းကို လွဴဖို႔ ေငြစုေနတယ္ ဆို တာ သိသြားေတာ့ အဲဒီေငြေတြကို သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ဝုိင္းၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။

သူတို႔နဲ႔အတူ ပင္လယ္ဓားျပလာေနေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပရွာလာတဲ့ စားစရာေတြကိုပါ အဆင္သင့္ စားေန ႏို္င္ တယ္။ ပင္လယ္ဓားျပကလည္း သူ႔မွာ သိပ္ခင္တဲ့၊ အားကိုးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ရွိေနပါလား ဆိုတာေတြးၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ အဲဒီအခန္းေလးေတြကေတာ့ ဒင္နီတို႔ တသိုက္ရဲ႕ ဗ႐ုတ္သုတ္ခေတြၾကားက ၾကည္ႏူး စရာေတြေပါ့။

သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ဒင္နီ႔ကိုေတာ့ အေတာ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒင္နီ႔ကိုဆို အရမ္းကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကတယ္။ ဒင္နီ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ ၿငိေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ ကယ္ထုတ္ၾကတာမ်ား ေတာ္ေတာ္ ေလးကို စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ေအာင္ျမင္ ၾကတယ္။ ဒင္နီီအေနနဲ႔လည္း ေက်ေက် နပ္နပ္ လက္ ခံတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲက အေရးႀကီးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္ကေတာ့ ေတာ္ရဲလီးပါ။ သူက ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္ရဲ႕ အရက္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္။ ဒင္နီတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ဟာ ေတာ္ရဲလီးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ကင္းလို႔မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေတာ္ရဲလီးက ဝိုင္ကို မတန္တဆေစ်းယူတယ္လို႔ ယူဆတဲ့ အတြက္ လံုးဝလည္း မေက်နပ္ဘူး။ အဆင္သင့္ရင္ သင့္သလို သူတုိ႔လက္စားေခ်ေလ့ရွိတယ္။

သူတို႔ထဲမွာ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးဆိုတာ တေယာက္ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေကာင္က ဒင္နီ႔အိမ္ေပၚ တက္ေနၿပီး ဒင္နီ႔ရဲ႕ ေစာင္ကိုခိုးေရာင္း၊ ပင္လယ္ဓားျပရဲ႕ ပိုက္ဆံကိုခိုးတဲ့သူ။ သူ႔ကို ပီလြန္ ဆံုးမပံုကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေသသပ္တယ္။ ကမ္းစပ္မွာ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက အေသ ေကာင္ တေကာင္လို အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သူ႔ရဲ႕ သကၠ လပ္ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ၿပီးေတာ္ရဲလီး မိန္းမဆီမွာ အရက္နဲ႔ သြားလဲတာ။ (အဲဒီမွာလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ကေလးနဲ႔ပါ။ ငါတို႔က ဒီလို ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ဝတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေစာင္ကိုခိုးတဲ့ သူခိုးက ဒီလို အေကာင္းစား ေဘာင္းဘီဝတ္ေနရတယ္ ေပါ့ေလ။ မတရားဘူးေပါ့)

ဒါေပမယ့္ ေတာ္ရဲလီးမိန္းမက ေဘာင္းဘီနဲ႔ မတန္တဆ လဲေပးလိုက္တဲ့ ဝိုင္က နည္းေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ ပီလြန္ ဒီလိုစဥ္းစားျပန္တယ္။ ဒီေတာ္ရဲလီးဆိုတဲ့လူက အၿမဲ သူတို႔ကိုႏွိမ္တယ္။ ခုေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ေဘာင္းဘီ မပါဘဲေနေနရၿပီ။ ဒါေတာ္ရဲလီးရဲ႕ အျပစ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ သူက ေနာက္ေဖးတန္းမွာလွမ္းထားတဲ့ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးရဲ႕ ေဘာင္းဘီကို အသာျပန္႐ုတ္လာခဲ့ တယ္။ ပီလြန္႔အေနနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ေကာင္းမႈတခုလုပ္ ေပးလိုက္ ရသလို ခံစား လုိက္ရၿပီ …။ ေဘာင္းဘီယူလာေပးတဲ့ ပီလြန္႔ကိုေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကလည္း ေက်းဇူးေတြ တင္လို႔။

သူတို႔လူသိုက္က သနားတဲ့ စိတ္လည္းရွိၾကတယ္။ ကေလးအေဖ တပ္ၾကပ္ကေလး တေယာက္ကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကိုလည္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေပး ၾကတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကေလးေတြ အမ်ား ႀကီးနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာပါ။ ပဲ ပံုမွန္စားရမွ အသက္ရွင္မယ့္ အေနအထားရွိတဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ အဲဒီႏွစ္က ပဲခင္းေတြ ပ်က္လို႔ ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မွာ။ အဲဒါကို ၾကားတဲ့ ဒင္နီတို႔ လူသိုက္က ျဖစ္ေအာင္ကူညီေပးၾကပါတယ္။

ထိုညက လူရိပ္ေလးခုသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ားကို ထမ္း၍ ကုန္ေလွာင္႐ံုအနီးမွ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထိုအရိပ္မည္းမည္း ေလးခုဆီမွ တေဟာေဟာ တဟဲဟဲ ျမည္ေနေသာ အသက္ရွဴသံ မ်ားကို ၾကားႏိုင္ေလာက္၏။ ထိုညက မနက္သံုးနာရီ ထုိးခန္႔တြင္ အိမ္ေနာက္ေဖး တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရသျဖင့္ တီရီဆီနာ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးလာသည္။ ဘယ္သူလဲ ေအာ္ေမးသည္။ အေျဖမရ။ သို႔ေသာ္လည္း အလြန္ေလးပံု ရေသာပစၥည္းထုပ္ ေလးထုပ္ခ်သံ ကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ ပစၥည္းထုပ္ခ်လိုက္တိုင္း တအိမ္လံုး သိမ့္ကနည္း လႈပ္သြားသည္ ကိုလည္း သူသတိထားမိသည္။ သူသည္ ဖေရာင္းတိုင္တတိုင္ကို ကျပာကရာထြန္းကာ ဖိနပ္ ပင္မစီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးသြားသည္။ မီးဖို ေခ်ာင္ထဲတြင္ နံရံကိုမီ၍ ေထာင္ထားေသာ ေပါင္တရာဝင္ ပဲအိတ္ေလးအိတ္ …။

….. ထိုအခ်ိန္တြင္ တီရီဆီနာသည္ မလြဲႏိုင္မမွားႏုိင္သည့္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ သူ႔တြင္ ကေလးတေယာက္ ကုိယ္ဝန္ရွိဦးေတာ့မည့္ အေျခအေနကို အတိအက် သိေနၿပီးျဖစ္၏။ သူသည္ ပဲတခြက္ကိုခပ္၍ အိုးထဲထည့္ရင္း က ထိုကေလး၏ အေဖသည္ ဒင္နီ၏ သူငယ္ခ်င္း မ်ားထဲမွ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္မည္ကို အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ၍ စဥ္းစားေတြးေတာလွ်က္ ရွိေလသည္။

ေနာက္ဆံုးအခန္းကေတာ့ အထြတ္အထိပ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္နီးပါးျဖစ္ၿပီး အိမ္ကထြက္ေျပး၊ အိမ္ကပစၥည္းေတြခိုးေရာင္း၊ ေနာက္ဆံုး အိမ္ကိုပါ ဝိုင္နဲ႔ လဲေသာက္ဖို႔ထိ ႀကံစည္တဲ့ ဒင္နီ႔ကို သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး သီးခံခြင့္လႊတ္ၾက ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒင္နီက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပံုမွန္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ဒင္နီ႔ခမ်ာ ပံုမွန္မျဖစ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဘာကိုမွ စိတ္ မဝင္စားႏိုင္ဘဲ စိတ္ဓာတ္က် ေနတဲ့ ဒင္နီီီီီီီီီီီီီီီီီ႔ကို သူငယ္ခ်င္းတသိုက္က ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ပါတီပြဲတပြဲ က်င္းပ ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ အဲဒီပါတီပြဲဟာ ေတာ္တီလာဖလက္မေျပာနဲ႔ မြန္ထေရးၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လံုး မွာေတာင္ အႀကီးက်ယ္ အခန္းနားဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ရသတဲ့။

အဲဒီပါတီပြဲမွာ ဒင္နီတေယာက္ အေသာင္းက်န္းလြန္ၿပီး ေလာကႀကီးကိုစြန္႔ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ စစ္သားေဟာင္း တဦးျဖစ္ ခဲ့တဲ့အတြက္ သူ႔အသုဘကို စစ္အခန္းအနားနဲ႔ က်င္းပတာပါ။ အဲဒီအသုဘမွာေတာ့ သူ႔ကိုသိပ္ ခ်စ္တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မပါဝင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူတို႔မွာ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္း မရွိဘူးေလ။ သူတို႔အတြက္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ဂုဏ္ငယ္မွာကို မလိုလားၾကဘူးေပါ့ (ဒါကေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး)။ သူတို႔အဝတ္ေတြက မေကာင္း ႐ံုတင္မဟုတ္ဘူး ပါတီပြဲညက ေသာင္းက်န္းထားလို႔ စုတ္ၿပဲေနတာ။ ဒင္နီ႔အသုဘကို လုိက္မပို႔မယ့္ သူဆိုလို႔ တေယာက္မွ မရွိတဲ့အတြက္ သူမ်ားအဝတ္ကို ငွားဝတ္ဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူတို႔ရပ္ကြက္သားေတြ အားလံုးက သူတို႔နဲ႔သိပ္မထူးတဲ့ လူေတြေလ ….။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ …။

ပီလြန္တို႔လူစုသည္ စုတ္ျပတ္ေပေရေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းမႀကီး၏ တဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ရပ္ကာ ေငးေမာေနၾကသည္။ သူတို႔ထက္ ကံ ေကာင္းသူမ်ားကေတာ့ အဝတ္အစား သစ္မ်ား ျဖင့္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲသို႔ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ဝင္ေရာက္သြားေနၾကသည္။ ပီလြန္တို႔သည္ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္း ထဲမွ ထြက္လာေသာ ဓမၼေတးဂီတသံမ်ား၊ ဓမၼေတးသီဆိုသံမ်ားႏွင့္ တရားေဟာသံမ်ားကို ၾကားေန ရသည္။

…အသုဘပို႔သူမ်ား သုသာန္တြင္းသို႔မဝင္မီ ပီလြန္တို႔ လူစုသည္ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြားကာ ဒင္နီ၏ အေလာင္းေျမခ်သည့္ တြင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးမ်ား ၾကား၌ ဝင္ပုန္း ေနၾကသည္။ အသုဘ ေျမခ်သည့္ အခမ္းအနားသည္ တိုေတာင္းလြန္းလွေခ်သည္။ ေခါင္းကို ေျမတြင္းထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်သည္။ ႐ိုင္ဖယ္ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားေသာအခါ ေၾကာက္ လန္႔ျခင္း မျဖစ္မိ။ သူတို႔ ေသနတ္မ်ား ေမာင္းတင္သံကို ၾကားရ၏။ ၿပီးေတာ့ ခရာမႈတ္သံ၊ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ေဖာက္သံမ်ား။ ပင္လယ္ဓားျပ၏ ေခြးမ်ားသည္ ဦးေခါင္းမ်ား ကိုေမာ့ကာ သံရွည္ဆြဲ၍ အူၾကသည္။ ပင္လယ္ဓားျပသည္ သူ႔ေခြးမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူ၍ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိ ေလသည္။

ဒင္နီ႔အသုဘကို က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အသုဘလိုပဲ ဝမ္းနည္းစရာ ခံစားမိပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ၾကၿပီးတဲ့ အခါမွာ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္တီလာဖလက္ ပိုးေတြ ဝင္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အပိုင္ဝယ္လိုက္တဲ့ စာအုပ္ကေလးကို က်မေမာင္အငယ္ေကာင္က သူ႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြလည္း ေတာ္တီလာ ဖလက္ ပိုးေတြ ကူးစက္ကုန္ျပန္တယ္။

က်မပထမဆံုးဝယ္တဲ့ ေတာ္တီလာဖလက္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းဆု (ခု နာမည္ေက်ာ္ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီ ၿငိမ္းခ်မ္းဆု) က ျပန္ မေပးေတာ့ဘူး။ ဒုတိယေျမာက္ဝယ္တဲ့ စာအုပ္ကိုေတာ့ လႈိင္ဘြား (ခု ဖလားဝါးနယူး ဂ်ာနယ္နဲ႔ ရန္ကုန္တိုင္းမ္ ဂ်ာနယ္တို႔ရဲ႕ ဒုအယ္ခ်ဳပ္) က ျပန္မေပးဘူး။ ေတာင္းေတာ့လည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုလုပ္ေနေလရဲ႕။ ခု က်မလက္ ထဲ ရွိေနတာကေတာ့ တတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ဝယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ကေလးပါ။ ဒီစာအုပ္ကေလးကေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ႔႔ပဲ က်မလက္ထဲ ၿမဲေနေသးတယ္။

ဒီစာအုပ္ကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ျပန္ဖတ္မိၿပီး ျပန္ဖတ္မိတိုင္းမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒင္နီတို႔ လူသိုက္နဲ႔အတူ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အပူအပင္ကင္းမဲ့၊ စိတ္ထင္တိုင္း က်ဲႏိုင္တဲ့ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားဘဝေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ ဒင္နီတို႔ လူသိုက္ထဲက တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္နဲ႔ ဆင္ဆင္တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လြမ္းမိတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္တခ်ိန္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္လည္း ေက်နပ္မိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ႀကံဳတဲ့လူတိုင္း စာဖတ္တဲ့သူတိုင္းကို ဒီစာအုပ္ကို ညႊန္းတာပါ။ ဆရာ ေမာင္ထြန္းသူနဲ႔ အင္တာ ဗ်ဴးတခုလုပ္ဖို႔ ဆံုခဲ့စဥ္က ဒီစာအုပ္ကေလး ဘာသာ ျပန္ျဖစ္ပံုကို က်မ အလြတ္သေဘာေမးမိပါေသးတယ္။ ဆရာကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကေလးကို ႀကိဳက္လို႔ ျပန္ျဖစ္တာလို႔ပဲ ႐ိုး႐ိုးေျဖပါတယ္။ အေထ့အေငါ့ကေလးေတြ၊ ရြ႕ဲတဲ့တဲ့ေလးေတြ၊ ၿပံဳးရတာ ေလးေတြကို စာဖတ္သူကို ခ်ျပခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ေပမယ့္ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ဘာမွ မရွိတဲ့ ဒီစာအုပ္ကို စာဖတ္သူေတြ ႀကိဳက္ပါ့မလားလို႔ သံသယ ဝင္ခဲ့ေၾကာင္း အမွာစာမွာ ေရးထား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူထင္သလို မဟုတ္ခဲ့ဘဲ စာဖတ္သူက လက္ခံလို႔ ေက်နပ္အားရပါတယ္ တဲ့။

ဆရာက က်မကို သူစိုးရိမ္တာ တခုေျပာေသးတယ္။ လူငယ္ေတြကို ဒီစာအုပ္ကလႊမ္းမိုးၿပီး ဒီထဲကအတုိင္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ကုန္မွာ သူစုိးရိမ္မိတယ္တဲ့။ သူ စိုးရိမ္မယ္ဆိုလည္း စိုးရိမ္ ေလာက္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ လႊမ္းမိုး ႏိုင္ခဲ့တာကိုး။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစုဆို ကာလ အေတာ္ ၾကာၾကာ ဒီထဲက စကားလံုးေတြကို စကားဝွက္ေတြလို လုပ္ၿပီး စကားေျပာခဲ့ၾကတာေလ။

တခုေတာ့ရွိပါတယ္။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္တီလာဖလက္ကို သေဘာက်ၿပီး ႏွစ္သက္ လႊမ္းမိုး ခံရေပမယ့္ တသက္လံုး ဒင္နီတို႔၊ ပီလြန္တို႔လို ေနသြားလို႔မရပါဘူး။ ေနလည္း မေနႏိုင္ ၾကပါဘူး။ ေလာကႀကီးကလည္း ခြင့္ ျပဳမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ …. အဲလိုေလး ခဏတျဖဳတ္ ေနခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူး မိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ေတြ ျဖစ္ ႐ံုးခန္းေတြေရာက္ ဆိုေပမယ့္ ခု အမွတ္တရေလးေတြ ျဖစ္ရတယ္။

လူငယ္ဆိုတာ တခါေလာက္ မွားခ်င္မွားၾကမွာျဖစ္ေပမယ့္၊ တသက္လံုးေတာ့ မွားမေနႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့႐ံု၊လြမ္းဆြတ္႐ံုေလး ေက်ာင္းသားဘဝမွာ မွားခဲ့ၾကတာ ျပႆနာမရွိေလာက္ပါဘူး။ လူႀကီးျဖစ္တဲ့ထိ မွားေကာင္းတုန္း၊ အမွားႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ဆုပ္ကိုင္ထားတုန္း ဆိုရင္ေတာ့လည္း ….။

အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ၇ ရက္သားသမီး အဖြဲ႕ကို လြမ္းဆြတ္ရင္း ေရးပါသည္။



Sunday, September 28, 2008 | Labels: |

This entry was posted on Sunday, September 28, 2008 and is filed under စာအုပ္အညြန္း . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

 

3 comments:

kay said...

မတူးတူးသာ-
ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့..ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့..ဒင္နီတို႕ အေၾကာင္းေလးကို.. ခုလို ျပန္ တင္ျပေပးတာ့.. အသစ္တခုလိုပဲ..ဖတ္လို႕ေကာင္းေနျပန္တာပဲ။ အဲဒီတုန္း ကဆို..ျမိဳ႕ထဲက.. အမူးသမား တစုကို..ဒင္နီ တို႕ လို႕ေတာင္..နံမယ္ေပး ျပီး ေခၚ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာမွမပါ..ဗလာက်င္းတဲ့..လူ႕သဘာ၀ အစစ္ကို သရုပ္ေဖာ္ ထားတဲ့.. ရသ ေလး တခုပါပဲ ေနာ္။

ခင္မင္လ်က္-

September 29, 2008 at 3:06 PM  
tututha said...

ခုလိုဝင္ၿပီးကြန္မန္႔ေပးတဲ့ ေက့ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်မဝတၳဳေလးေတြကို ဝင္ဖတ္ၿပီး ေဝဖန္ေပး ေစခ်င္ပါတယ္။ ခင္မင္လ်က္ -

September 30, 2008 at 1:36 AM  
Andy said...

အမေရ... ေတာ္တီလာဖလက္က ဒင္နီတို႔လို ေနခဲ့ျပီးမွ ဒီစာအုပ္ဖတ္ရေတာ့...
အမွန္ေျပာရရင္ ေတာသားဘဝကို ျပန္လြမ္းတယ္...

ျမိဳ႕သားျဖစ္ရတာထက္ ေတာသားျဖစ္ရတာ ပိုေကာင္းပါတယ္...

September 30, 2008 at 10:22 AM  

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)