က်မႏွင့္ ထို ၾသဂတ္စ္
ၾသဂုတ္လို႔ မေရးဘဲ ၾသဂတ္စ္လို႔ အဂၤလိပ္အသံထြက္ အတိုင္းေရးပါမယ္။ က်မက အဲဒီလိုအသံထြက္ရတာ ကိုပဲ ႀကိဳက္လို႔ပါ။
က်မအတြက္ေတာ့ ၾသဂတ္စ္ဟာ သိပ္ထူးျခားတဲ့လ တလေပါ့။ ဘာလို႔ဆို က်မေမြးေန႔က ၾသဂတ္စ္လ ထဲမွာ ..။ ၿပီးေတာ့ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးပတ္သက္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒီလထဲမွာ ေမြးပါတယ္။ ဥပမာ က်မ အစ္ကိုႀကီး .. ကိုေနာင္ႀကီးေပါ့။ က်မက ၂၈ ရက္၊ သူက ၂၆ ရက္။ ေနာက္ေတာ့ ၾသဂတ္စ္လ ၁ ရက္ေန႔က က်မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာ ဦးပီရဲ႕ ေမြးေန႔ ..။ ေနာက္ က်မရဲ႕ အစ္ကိုတမွ်ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကိုထြန္းထြန္းမင္းက ၾသဂတ္စ္ ၂၉ ရက္ေန႔ .. ေနာက္ေတာ့ .. ေနာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်မနဲ႔ ၂၈ ရက္တူတူ တရက္တည္း ေမြးေန႔က်တဲ့သူေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဂ်ီတီအိုင္တက္တုန္းက က်မတို႔က ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္လို႔ နာမည္ဖ်က္ေခၚတဲ့သယ္ယင္း .. သူ႔နာမည္ အရင္းက ထင္ေအာင္ေက်ာ္လား တင္ေအာင္ေက်ာ္ လားမသိေတာ့ဘူး။ သူက ၂၈ ရက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ဝမ္းကြဲတူမေလးတေယာက္လည္း အဲ့ေန႔မွာေမြးတယ္။ ေနာက္ထပ္ တူမအသစ္ေလးတေယာက္လည္း ဒီလထဲပဲ ေမြးေတာ့မယ္တဲ့ ..။
ၾသဂတ္စ္လေရာက္လာရင္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ေမြးေန႔လုပ္ၾကဖို႔ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႀကံစည္ေနၾကေပါ့။ အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္ တႏွစ္ကဆို ပိုက္ဆံ တျပားမွ မရွိတာနဲ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ခ်ဲထီ အကြက္ဒိုင္ကိုင္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာတယ္။ ၁ က်ပ္ကြက္ေပါ့။ ရႈံးရင္ေလ်ာ္စရာက မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတယ္ ထိုးထားတဲ့ အကြက္ေတြထဲက တေယာက္ မွ မေပါက္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေလ်ာ္စရာမလိုဘူးေပါ့။ ျမတ္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေမြးေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးလိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမရယ္ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့ ကိုထြန္းထြန္းမင္းရယ္ေမြးေန႔ေပါင္းလုပ္ၾကတယ္။ ၃ ေယာက္ ပိုက္ဆံစပ္ၿပီး လုပ္ၾကတာ။ ဒီလိုပါပဲ စားၾကေသာက္ၾက မူးၾကေပါ့။ ၾသဂတ္စ္ တရက္ေန႔ကို က်မတို႔က ပီတာမတ္စ္ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဦးပီ (ဦးပီတာ) ရဲ႕ ေမြးေန႔ကိုး .. ခရစ္ေတာ္ေမြးေန႔က ခရစၥမတ္စ္ ဆိုေတာ့ ပီတာေမြးတဲ့ေန႔ ပီတာမတ္စ္ေပါ့။ အဲဒီေန႔မွာ က်မတို႔က ဦးပီအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ယူသြားၾက တယ္။ လက္ေဆာင္ဆိုလို႔ ထူးထူးေထြေထြေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ စားစရာ ေသာက္စရာေတြပဲ။ ဦးပီက မုန္႔တမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ထားတယ္။ သူလုပ္ထားတဲ့မုန္႔ရယ္ က်မတို႔ယူသြားတာေတြရယ္ ထုိင္စားၾကတယ္။ ကုန္သြားရင္ ထပ္ဝယ္၊ ထပ္လုပ္ ထပ္စားၾကျပန္ေရာ။ ၿပီးရင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္၊ ျပန္လာ တခုခုျပန္စား .. ဒီလိုနဲ႔ တေနကုန္ေအာင္ စားလုိက္ေသာက္လိုက္ က်င္းပၾကတာ။ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ခုေတာ့ က်မတို႔ ၃ ေယာက္ေပါင္း ေမြးေန႔မလုပ္ျဖစ္တာလည္း ၂ ႏွစ္ရွိၿပီ .. ဦးပီရဲ႕ ေမြးေန႔မႏႊဲရတာလည္း ၾကာၿပီ .. ဒါေပမယ့္ ဦးပီေမြးေန႔ကိုေတာ့ တျခားက်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပံုမွန္အတိုင္း လုပ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ က်မ ေမြးေန႔ က်ရင္ေတာ့ က်မအေမက ကိတ္မုန္႔တလံုးဝယ္ ဖေရာင္းတိုင္ ထြန္းၿပီး ဖေရာင္းတိုင္မႈတ္တာ ဝါသနာပါတဲ့ က်မရဲ႕ သားငယ္ေလး ဖူးဖူးကို မႈတ္ခိုင္းမယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
က်မ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့လည္း ဒီလနဲ႔လာတိုက္ဆိုင္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ က်မေမြးေန႔မွာ ေဆာင္မယ္လို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က က်မေမြးေန႔နဲ႔ ေမြးရက္ကိုက္တယ္။ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ၂၈ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ႏွစ္၊ အဲဒီေန႔က စေနေန႔ ..။ ဒီေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ မဂၤလာေဆာင္မယ္လို႔ စိတ္ကူး လိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ေဆာင္ေပးမယ့္ ဘုန္းႀကီးက မအားတာနဲ႔ တပတ္ေရွ႕တိုးၿပီး ၂၁ ရက္ေန႔မွာ မဂၤလာ ေဆာင္ျဖစ္သြားတယ္။
မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာကို ဆရာတာရာမင္းေဝရိွရာ ေျမာက္ဥကၠလာပ အိမ္ကို သြားေပးခဲ့ေသးတယ္။ က်မတို႔ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာကို သူက ေသခ်ာၾကည့္တယ္ .. ေဆာင္မွာကခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ .. ေကၽြးေမြးဧည့္ခံမွာက အစၥလာမ္ပိုင္ခမ္းမ ..။ က်မခရစ္ယာန္ဆိုတာ သူသိတယ္။ အဲဒါနဲ႔သူက က်မအမ်ိဳးသားကို ခင္ဗ်ားက မူဆလင္လားတဲ့။ တကယ္က ခရစ္ယာန္နဲ႔ ဗုဒဘာသာ ေဆာင္တဲ့မဂၤလာေဆာင္ပါ။ ဘုရားေက်ာင္း မွာ လက္ထပ္ၿပီး ဧည့္ခံတာက်ေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့ က်မတို႔အိမ္နားက အစၥလာမ္ခမ္းမမွာပဲ ေကၽြးေမြးလုိက္တာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ၾသဂတ္စ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ မွတ္မိေနတာေလးေတြပါ။
သူနဲ႔ က်မက စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ ပံုစံမ်ိဳး ခင္ၾကတာ။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ပန္းေခတ္က လမင္း က က်မတို႔အတြက္ လံုးဝ အေရးအသားသစ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပန္းေခတ္ကလမင္း ကို ထုတ္ေဝတဲ့သူက က်မအစ္မတေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ..၊ က်မ အစ္မက သူ႔ကိုသန္လ်င္ကိုေခၚလာ စာေပကို အရူးအမူးျဖစ္ေနတဲ့ က်မတို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရာက သူ႔ကို ခင္မင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ပိုင္း က်မ ဘာသာေရး မဂဇင္းေလး တအုပ္လုပ္ေတာ့လည္း သူ႔ဆီက စာမူေတာင္းဖူးတယ္။ သူက လိုလိုလားလား ေရးေပးခဲ့တယ္။
ဆရာတာရာမင္းေဝက ၾသဂတ္စ္ ၅ မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ သူ႔စ်ာပဏကို က်မသြားတယ္။ ေလထန္ကုန္းကေန ကားေတြမထြက္ေတာ့ဘူးဆိုလို႔ စာေပေလာကသားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ပို႔မယ္ လုပ္ၾကေသးတယ္။ မထသက ကားေတြကို ေပးမထြက္တာတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္မွာ ေၾကာက္လို႔နဲ႔တူတယ္ ေပးထြက္ခဲ့တယ္။ က်မကေတာ့ ဆရာတေယာက္ရဲ႕ ကားႀကံဳနဲ႔ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ ကိုစန္းဦးတို႔ဆီ အရင္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာ့ ပန္ဖလက္ေတြ ေရာက္ေနတာကိုး။ ကိုစန္းဦးတိုက္ေရွ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ကိုဇာဂဏာနဲ႔ ကိုေစာေဝ အပါအဝင္ ေနာင္တခ်ိန္ နရသိန္ကိုဝင္ရမယ့္ အဖြဲ႕သားေတြ ထုိင္ေနၾကတယ္။ အစ္မႀကီးသန္းျမင့္ေအာင္ ကိုလည္း အဲဒီမွာ ေတြ႕တယ္။
ေရေဝးမွာေတာ့ သူ႔ကုိခ်စ္ခင္တဲ့ စာေပေလာကသားေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္လုပ္ဘက္ ရဲေဘာ္ေတြကို ေတြ႕တယ္၊ ကိုမင္းကိုႏုိင္တို႔၊ ကိုကိုႀကီးတို႔ကိုေတြ႕တယ္၊ လူက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး .. စာေရးဆရာမ မပန္ (ရာသက္ပန္၊ ေတာင္ငူေဆာင္) က တကၠသိုလ္မွာ ကထိကလား၊ ပါေမာကၡလား မသိဘူးျဖစ္ေနၿပီ။ မ်က္မွန္ႀကီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ေရွ႕ကိုမျမင္ရလို႔ဆိုၿပီး အုတ္ေဘာင္ေပၚတက္ၾကည့္တယ္။ က်မကေတာ့ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ပဲ။ ဆရာ့စ်ာပဏက ေတာ္ေတာ္ေလးခန္းနားခဲ့ပါတယ္။ ၾသဂတ္စ္ထဲမွာေပါ့။
က်မသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္လည္း ဒီလ ၾသဂတ္စ္မွာ ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ သူနဲ႔က လူခ်င္းမသိေပမယ့္ ဒ႑ာရီလုိ၊ ပံုျပင္လို သူ႔အေၾကာင္းေတြ ၾကားဖူးေနခဲ့ရတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္က ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ ရူးသြပ္ခဲ့လဲဆို သူ႔ရဲ႕ ေဝးသြားတဲ့အခါကုိ သူနဲ႔ စံုတြဲဆိုခ်င္လိုက္တာလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။ စိတ္ကူးပဲေနာ္ ပိုက္ဆံေပးရတာမွတ္လို႔။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို သူမ်ားေတြက တဆင့္အမ်ိဳး စံုေအာင္ ၾကားဖူးတယ္၊ ဘယ္ဟာ အမွန္ဘယ္ဟာ အမွားလည္းေတာ့မသိဘူး။ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ အေနနဲ႔ သူ႔ကိုအင္တာဗ်ဴး မလုပ္ခဲ့ရတာကို ေနာင္တအရဆံုးပဲ။ တျခားသူေတြကို ဗ်ဴးဖို႔ လံုးဝ မေၾကာက္ေပမယ့္ သူ႔ကို က်ေတာ့ ဘာကိုေၾကာက္ေနမွန္းမသိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေနာက္ေရႊ႕ ေနာက္ေရႊ႕လုပ္ရင္း သူသာ ေသသြားေရာ သူ႔ကိုအင္တာဗ်ဴး မလုပ္ခဲ့ရဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ညီေလးေရ နဲ႔ အေမ့ရဲ႕ဒုကၡအိုးေလး ကေတာ့ က်မ ဂစ္တာကိုင္လိုက္တိုင္း မတီးမျဖစ္ တီးမိတဲ့သီခ်င္းေတြပါ။
က်မေမာင္ ကိုရဲ မက္စ္စတူဒီယုိမွာ အသံဖမ္းဝင္လုပ္တုန္းက သူနဲ႔ တရက္ဆံုဖူးတာ ေျပာျပတယ္။ က်မကေတာ့ သူနဲ႔ ဆံုလိုက္ရတဲ့သူကို ကံထူးရွင္လို႔ကို သတ္မွတ္တာ။ ကိုရဲေျပာျပတဲ့သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္ကို ရိုးစင္း လြန္းပါတယ္။ ေရႊေသြးေပါင္းခ်ဳပ္ႀကီး တအုပ္ကကို စတူဒီယုိ ေထာင့္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထုိင္ဖတ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ အိမ္သာတက္တာ ၾကာတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီတုန္းက အသံသြင္းေနတဲ့ အဆိုေတာ္သစ္ေလး တေယာက္ရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ရဲ႕ ဆိုလိုမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ပုေလြ ဝင္မႈတ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဒီေလာက္ပါပဲ။ က်န္တာေတြကေတာ့ အမ်ားသူငွာသိထားၿပီးတာေတြပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးအိမ္သင္ဆိုရင္ က်မကေတာ့ ရူးသြပ္တယ္။ ဒီေန႔ထိ သူ႔သီခ်င္းသံေတြၾကားရင္ ရင္ခုန္တုန္းပဲ။
ၾသဂတ္စ္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ေၾကြလြင့္သြားသူတဦးကေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသား စာဆိုႀကီး ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ပါ။ သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာ မလုိပါဘူး။ ကေလးဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ ဖူးသူတိုင္း ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ကင္းလို႔မွမရတာဘဲ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကို ဒီေန႔ထိ အလြတ္ရေနတုန္းပဲ။ ဘယ္ကဗ်ာမွ အလြတ္မရခ်င္ေနရမယ္ .. ကေလးတုန္းက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ရြတ္ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ကဗ်ာေလး ေတြကေတာ့ ဒီေန႔ထိရေနတယ္။ သူက က်မတို႔ရဲ႕ .. က်မတို႔ ကေလးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကေလးကဗ်ာဆိုတာ ေရးရတာအခက္ဆံုးလို႔ က်မထင္တယ္။ ကေလးေတြ ႀကိဳက္ေအာင္ ေရးရတာကိုး .. ကေလးေတြက ႀကိဳက္မွ ဆိုမွာ၊ ဆိုမွ စြဲမွာမဟုတ္လား ..။ က်မမိဘေတြ ကေလးဘဝကတည္းက ဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြဟာ ခု က်မသားေတြထိ ဆိုေနၾကဆဲ .. ေနာက္ထပ္ မ်ိဳးဆက္ေတြထိလည္း သယ္ေဆာင္သြားဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
တေခတ္မွာ တေယာက္မဟုတ္ဘူး .. ေခတ္သံုးေခတ္ေလာက္မွာ တေယာက္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ က်မတို႔ ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ ေက်းဇူးျပဳသြားတဲ့ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ကို က်မကေတာ့ဒီေန႔ထိ ေက်းဇူးတင္ ေနဆဲပဲ။
လူသာေသၿပီးနာမည္မေသတဲ့ ပုဂိဳလ္ေတြ က်မအတြက္ အမွတ္တရ လျဖစ္တဲ့ ၾသဂတ္စ္လမွာ ကြယ္လြန္ၾက တာပါလားလို႔ က်မကေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ဂုဏ္ယူေနမိေတာ့တာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ ၾသဂတ္စ္မွာ မွတ္မိေနတာေလး တခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မေဟသီမဂဇင္းပါ။ မေဟသီက ၾသဂတ္စ္ ဘြန္းပဲေလ။ အဲဒီလဆို မေဟသီႏွစ္ပတ္လည္လုပ္ေနက် .. ဆရာျမင့္ (မေဟသီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာဦး ခင္ေမာင္ျမင့္) ရွိစဥ္က သိပ္ကုိ ဖတ္ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ အထူးထုတ္အေနနဲ႔ တဝႀကီးေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္က ခ်ယ္ရီ ကိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ .. မေဟသီ ႏွစ္လည္ဆိုရင္ ဦးေအာင္ျပည့္က ခင္ေမာင္ျမင့္မွ ခင္ေမာင္ျမင့္သို႔ ဆိုၿပီး အမွတ္တရေပးစာေလး ေရးေပးေနက် .. ။ ဦးေအာင္ျပည့္နာမည္ကလည္း ခင္ေမာင္ျမင့္ ပဲကိုး။ ခုေတာ့ မေဟသီတို႔ ခ်ယ္ရီတို႔လည္း နာမည္ေတြသာက်န္ေတာ့တယ္ .. ။
ၾသဂတ္စ္လမွာ မေဟသီက ေမြးဖြားသလို ၾသဂတ္စ္လန႔ဲ ခ်ယ္ရီ ဆက္စပ္ေနတာရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေဖသိန္းရဲ႕ ဟီရိုရွီးမား ရုပ္တု ကာတြန္းပါ။ သံႀကိဳးေတြက အဂၤလိပ္အကၡရာ ၈ ပံုစံျပတ္ထြက္ကုန္တဲ့ ကာတြန္းေလ ၈၈ ၾသဂတ္စ္လထုတ္ ခ်ယ္ရီမွာ ပါခဲ့တာပါ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း တႏုိင္ငံလံုးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ အေရး အခင္းႀကီးေပၚေပါက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
ၾသဂတ္စ္လ (၈ လပိုင္း) မွာေမြးလို႔လားမသိဘူး။ အဲဒီ ၈ ဂဏန္းေတြကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၈ ဂဏန္း ရက္စြဲမ်ားဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလး တပုဒ္ေရးျဖစ္ေသးတယ္ ဒီမွာ ပါ ..။
က်မရဲ႕ ၾသဂတ္စ္လအေၾကာင္းက အသုတ္စံုလိုျဖစ္ေနလားေတာ့မသိဘူး ..။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဒီလထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်၊ တုိက္ဆိုင္သမွ်ေတြကို ထိုးသိပ္ထည့္ၿပီး စာတပုဒ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားတာပဲဟာ ..။
က်မအတြက္ေတာ့ ၾသဂတ္စ္ဟာ သိပ္ထူးျခားတဲ့လ တလေပါ့။ ဘာလို႔ဆို က်မေမြးေန႔က ၾသဂတ္စ္လ ထဲမွာ ..။ ၿပီးေတာ့ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးပတ္သက္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒီလထဲမွာ ေမြးပါတယ္။ ဥပမာ က်မ အစ္ကိုႀကီး .. ကိုေနာင္ႀကီးေပါ့။ က်မက ၂၈ ရက္၊ သူက ၂၆ ရက္။ ေနာက္ေတာ့ ၾသဂတ္စ္လ ၁ ရက္ေန႔က က်မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာ ဦးပီရဲ႕ ေမြးေန႔ ..။ ေနာက္ က်မရဲ႕ အစ္ကိုတမွ်ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကိုထြန္းထြန္းမင္းက ၾသဂတ္စ္ ၂၉ ရက္ေန႔ .. ေနာက္ေတာ့ .. ေနာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်မနဲ႔ ၂၈ ရက္တူတူ တရက္တည္း ေမြးေန႔က်တဲ့သူေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဂ်ီတီအိုင္တက္တုန္းက က်မတို႔က ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္လို႔ နာမည္ဖ်က္ေခၚတဲ့သယ္ယင္း .. သူ႔နာမည္ အရင္းက ထင္ေအာင္ေက်ာ္လား တင္ေအာင္ေက်ာ္ လားမသိေတာ့ဘူး။ သူက ၂၈ ရက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ဝမ္းကြဲတူမေလးတေယာက္လည္း အဲ့ေန႔မွာေမြးတယ္။ ေနာက္ထပ္ တူမအသစ္ေလးတေယာက္လည္း ဒီလထဲပဲ ေမြးေတာ့မယ္တဲ့ ..။
ၾသဂတ္စ္လေရာက္လာရင္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ေမြးေန႔လုပ္ၾကဖို႔ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႀကံစည္ေနၾကေပါ့။ အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္ တႏွစ္ကဆို ပိုက္ဆံ တျပားမွ မရွိတာနဲ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ခ်ဲထီ အကြက္ဒိုင္ကိုင္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာတယ္။ ၁ က်ပ္ကြက္ေပါ့။ ရႈံးရင္ေလ်ာ္စရာက မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတယ္ ထိုးထားတဲ့ အကြက္ေတြထဲက တေယာက္ မွ မေပါက္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေလ်ာ္စရာမလိုဘူးေပါ့။ ျမတ္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေမြးေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးလိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမရယ္ ဆိုခဲ့ၿပီးတဲ့ ကိုထြန္းထြန္းမင္းရယ္ေမြးေန႔ေပါင္းလုပ္ၾကတယ္။ ၃ ေယာက္ ပိုက္ဆံစပ္ၿပီး လုပ္ၾကတာ။ ဒီလိုပါပဲ စားၾကေသာက္ၾက မူးၾကေပါ့။ ၾသဂတ္စ္ တရက္ေန႔ကို က်မတို႔က ပီတာမတ္စ္ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဦးပီ (ဦးပီတာ) ရဲ႕ ေမြးေန႔ကိုး .. ခရစ္ေတာ္ေမြးေန႔က ခရစၥမတ္စ္ ဆိုေတာ့ ပီတာေမြးတဲ့ေန႔ ပီတာမတ္စ္ေပါ့။ အဲဒီေန႔မွာ က်မတို႔က ဦးပီအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ယူသြားၾက တယ္။ လက္ေဆာင္ဆိုလို႔ ထူးထူးေထြေထြေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ စားစရာ ေသာက္စရာေတြပဲ။ ဦးပီက မုန္႔တမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ထားတယ္။ သူလုပ္ထားတဲ့မုန္႔ရယ္ က်မတို႔ယူသြားတာေတြရယ္ ထုိင္စားၾကတယ္။ ကုန္သြားရင္ ထပ္ဝယ္၊ ထပ္လုပ္ ထပ္စားၾကျပန္ေရာ။ ၿပီးရင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္၊ ျပန္လာ တခုခုျပန္စား .. ဒီလိုနဲ႔ တေနကုန္ေအာင္ စားလုိက္ေသာက္လိုက္ က်င္းပၾကတာ။ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ခုေတာ့ က်မတို႔ ၃ ေယာက္ေပါင္း ေမြးေန႔မလုပ္ျဖစ္တာလည္း ၂ ႏွစ္ရွိၿပီ .. ဦးပီရဲ႕ ေမြးေန႔မႏႊဲရတာလည္း ၾကာၿပီ .. ဒါေပမယ့္ ဦးပီေမြးေန႔ကိုေတာ့ တျခားက်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပံုမွန္အတိုင္း လုပ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ က်မ ေမြးေန႔ က်ရင္ေတာ့ က်မအေမက ကိတ္မုန္႔တလံုးဝယ္ ဖေရာင္းတိုင္ ထြန္းၿပီး ဖေရာင္းတိုင္မႈတ္တာ ဝါသနာပါတဲ့ က်မရဲ႕ သားငယ္ေလး ဖူးဖူးကို မႈတ္ခိုင္းမယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
က်မ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့လည္း ဒီလနဲ႔လာတိုက္ဆိုင္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ က်မေမြးေန႔မွာ ေဆာင္မယ္လို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က က်မေမြးေန႔နဲ႔ ေမြးရက္ကိုက္တယ္။ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ၂၈ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ႏွစ္၊ အဲဒီေန႔က စေနေန႔ ..။ ဒီေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ မဂၤလာေဆာင္မယ္လို႔ စိတ္ကူး လိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ေဆာင္ေပးမယ့္ ဘုန္းႀကီးက မအားတာနဲ႔ တပတ္ေရွ႕တိုးၿပီး ၂၁ ရက္ေန႔မွာ မဂၤလာ ေဆာင္ျဖစ္သြားတယ္။
မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာကို ဆရာတာရာမင္းေဝရိွရာ ေျမာက္ဥကၠလာပ အိမ္ကို သြားေပးခဲ့ေသးတယ္။ က်မတို႔ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာကို သူက ေသခ်ာၾကည့္တယ္ .. ေဆာင္မွာကခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ .. ေကၽြးေမြးဧည့္ခံမွာက အစၥလာမ္ပိုင္ခမ္းမ ..။ က်မခရစ္ယာန္ဆိုတာ သူသိတယ္။ အဲဒါနဲ႔သူက က်မအမ်ိဳးသားကို ခင္ဗ်ားက မူဆလင္လားတဲ့။ တကယ္က ခရစ္ယာန္နဲ႔ ဗုဒဘာသာ ေဆာင္တဲ့မဂၤလာေဆာင္ပါ။ ဘုရားေက်ာင္း မွာ လက္ထပ္ၿပီး ဧည့္ခံတာက်ေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့ က်မတို႔အိမ္နားက အစၥလာမ္ခမ္းမမွာပဲ ေကၽြးေမြးလုိက္တာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ၾသဂတ္စ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ မွတ္မိေနတာေလးေတြပါ။
သူနဲ႔ က်မက စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ ပံုစံမ်ိဳး ခင္ၾကတာ။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ပန္းေခတ္က လမင္း က က်မတို႔အတြက္ လံုးဝ အေရးအသားသစ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပန္းေခတ္ကလမင္း ကို ထုတ္ေဝတဲ့သူက က်မအစ္မတေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ..၊ က်မ အစ္မက သူ႔ကိုသန္လ်င္ကိုေခၚလာ စာေပကို အရူးအမူးျဖစ္ေနတဲ့ က်မတို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရာက သူ႔ကို ခင္မင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ပိုင္း က်မ ဘာသာေရး မဂဇင္းေလး တအုပ္လုပ္ေတာ့လည္း သူ႔ဆီက စာမူေတာင္းဖူးတယ္။ သူက လိုလိုလားလား ေရးေပးခဲ့တယ္။
ဆရာတာရာမင္းေဝက ၾသဂတ္စ္ ၅ မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ သူ႔စ်ာပဏကို က်မသြားတယ္။ ေလထန္ကုန္းကေန ကားေတြမထြက္ေတာ့ဘူးဆိုလို႔ စာေပေလာကသားေတြ လမ္းေလွ်ာက္ပို႔မယ္ လုပ္ၾကေသးတယ္။ မထသက ကားေတြကို ေပးမထြက္တာတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္မွာ ေၾကာက္လို႔နဲ႔တူတယ္ ေပးထြက္ခဲ့တယ္။ က်မကေတာ့ ဆရာတေယာက္ရဲ႕ ကားႀကံဳနဲ႔ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ ကိုစန္းဦးတို႔ဆီ အရင္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာ့ ပန္ဖလက္ေတြ ေရာက္ေနတာကိုး။ ကိုစန္းဦးတိုက္ေရွ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ကိုဇာဂဏာနဲ႔ ကိုေစာေဝ အပါအဝင္ ေနာင္တခ်ိန္ နရသိန္ကိုဝင္ရမယ့္ အဖြဲ႕သားေတြ ထုိင္ေနၾကတယ္။ အစ္မႀကီးသန္းျမင့္ေအာင္ ကိုလည္း အဲဒီမွာ ေတြ႕တယ္။
ေရေဝးမွာေတာ့ သူ႔ကုိခ်စ္ခင္တဲ့ စာေပေလာကသားေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္လုပ္ဘက္ ရဲေဘာ္ေတြကို ေတြ႕တယ္၊ ကိုမင္းကိုႏုိင္တို႔၊ ကိုကိုႀကီးတို႔ကိုေတြ႕တယ္၊ လူက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး .. စာေရးဆရာမ မပန္ (ရာသက္ပန္၊ ေတာင္ငူေဆာင္) က တကၠသိုလ္မွာ ကထိကလား၊ ပါေမာကၡလား မသိဘူးျဖစ္ေနၿပီ။ မ်က္မွန္ႀကီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ ေရွ႕ကိုမျမင္ရလို႔ဆိုၿပီး အုတ္ေဘာင္ေပၚတက္ၾကည့္တယ္။ က်မကေတာ့ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ပဲ။ ဆရာ့စ်ာပဏက ေတာ္ေတာ္ေလးခန္းနားခဲ့ပါတယ္။ ၾသဂတ္စ္ထဲမွာေပါ့။
က်မသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္လည္း ဒီလ ၾသဂတ္စ္မွာ ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ သူနဲ႔က လူခ်င္းမသိေပမယ့္ ဒ႑ာရီလုိ၊ ပံုျပင္လို သူ႔အေၾကာင္းေတြ ၾကားဖူးေနခဲ့ရတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္က ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ ရူးသြပ္ခဲ့လဲဆို သူ႔ရဲ႕ ေဝးသြားတဲ့အခါကုိ သူနဲ႔ စံုတြဲဆိုခ်င္လိုက္တာလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။ စိတ္ကူးပဲေနာ္ ပိုက္ဆံေပးရတာမွတ္လို႔။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို သူမ်ားေတြက တဆင့္အမ်ိဳး စံုေအာင္ ၾကားဖူးတယ္၊ ဘယ္ဟာ အမွန္ဘယ္ဟာ အမွားလည္းေတာ့မသိဘူး။ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ အေနနဲ႔ သူ႔ကိုအင္တာဗ်ဴး မလုပ္ခဲ့ရတာကို ေနာင္တအရဆံုးပဲ။ တျခားသူေတြကို ဗ်ဴးဖို႔ လံုးဝ မေၾကာက္ေပမယ့္ သူ႔ကို က်ေတာ့ ဘာကိုေၾကာက္ေနမွန္းမသိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေနာက္ေရႊ႕ ေနာက္ေရႊ႕လုပ္ရင္း သူသာ ေသသြားေရာ သူ႔ကိုအင္တာဗ်ဴး မလုပ္ခဲ့ရဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ညီေလးေရ နဲ႔ အေမ့ရဲ႕ဒုကၡအိုးေလး ကေတာ့ က်မ ဂစ္တာကိုင္လိုက္တိုင္း မတီးမျဖစ္ တီးမိတဲ့သီခ်င္းေတြပါ။
က်မေမာင္ ကိုရဲ မက္စ္စတူဒီယုိမွာ အသံဖမ္းဝင္လုပ္တုန္းက သူနဲ႔ တရက္ဆံုဖူးတာ ေျပာျပတယ္။ က်မကေတာ့ သူနဲ႔ ဆံုလိုက္ရတဲ့သူကို ကံထူးရွင္လို႔ကို သတ္မွတ္တာ။ ကိုရဲေျပာျပတဲ့သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္ကို ရိုးစင္း လြန္းပါတယ္။ ေရႊေသြးေပါင္းခ်ဳပ္ႀကီး တအုပ္ကကို စတူဒီယုိ ေထာင့္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထုိင္ဖတ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ အိမ္သာတက္တာ ၾကာတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီတုန္းက အသံသြင္းေနတဲ့ အဆိုေတာ္သစ္ေလး တေယာက္ရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ရဲ႕ ဆိုလိုမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ပုေလြ ဝင္မႈတ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဒီေလာက္ပါပဲ။ က်န္တာေတြကေတာ့ အမ်ားသူငွာသိထားၿပီးတာေတြပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးအိမ္သင္ဆိုရင္ က်မကေတာ့ ရူးသြပ္တယ္။ ဒီေန႔ထိ သူ႔သီခ်င္းသံေတြၾကားရင္ ရင္ခုန္တုန္းပဲ။
ၾသဂတ္စ္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ေၾကြလြင့္သြားသူတဦးကေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးသား စာဆိုႀကီး ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ပါ။ သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာ မလုိပါဘူး။ ကေလးဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ ဖူးသူတိုင္း ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ကင္းလို႔မွမရတာဘဲ။ သူ႔ကဗ်ာေတြကို ဒီေန႔ထိ အလြတ္ရေနတုန္းပဲ။ ဘယ္ကဗ်ာမွ အလြတ္မရခ်င္ေနရမယ္ .. ကေလးတုန္းက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ရြတ္ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ကဗ်ာေလး ေတြကေတာ့ ဒီေန႔ထိရေနတယ္။ သူက က်မတို႔ရဲ႕ .. က်မတို႔ ကေလးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကေလးကဗ်ာဆိုတာ ေရးရတာအခက္ဆံုးလို႔ က်မထင္တယ္။ ကေလးေတြ ႀကိဳက္ေအာင္ ေရးရတာကိုး .. ကေလးေတြက ႀကိဳက္မွ ဆိုမွာ၊ ဆိုမွ စြဲမွာမဟုတ္လား ..။ က်မမိဘေတြ ကေလးဘဝကတည္းက ဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြဟာ ခု က်မသားေတြထိ ဆိုေနၾကဆဲ .. ေနာက္ထပ္ မ်ိဳးဆက္ေတြထိလည္း သယ္ေဆာင္သြားဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
တေခတ္မွာ တေယာက္မဟုတ္ဘူး .. ေခတ္သံုးေခတ္ေလာက္မွာ တေယာက္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ က်မတို႔ ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ ေက်းဇူးျပဳသြားတဲ့ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ကို က်မကေတာ့ဒီေန႔ထိ ေက်းဇူးတင္ ေနဆဲပဲ။
လူသာေသၿပီးနာမည္မေသတဲ့ ပုဂိဳလ္ေတြ က်မအတြက္ အမွတ္တရ လျဖစ္တဲ့ ၾသဂတ္စ္လမွာ ကြယ္လြန္ၾက တာပါလားလို႔ က်မကေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ဂုဏ္ယူေနမိေတာ့တာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ ၾသဂတ္စ္မွာ မွတ္မိေနတာေလး တခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မေဟသီမဂဇင္းပါ။ မေဟသီက ၾသဂတ္စ္ ဘြန္းပဲေလ။ အဲဒီလဆို မေဟသီႏွစ္ပတ္လည္လုပ္ေနက် .. ဆရာျမင့္ (မေဟသီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာဦး ခင္ေမာင္ျမင့္) ရွိစဥ္က သိပ္ကုိ ဖတ္ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ အထူးထုတ္အေနနဲ႔ တဝႀကီးေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မ ဦးေလး ဦးေအာင္ျပည့္က ခ်ယ္ရီ ကိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ .. မေဟသီ ႏွစ္လည္ဆိုရင္ ဦးေအာင္ျပည့္က ခင္ေမာင္ျမင့္မွ ခင္ေမာင္ျမင့္သို႔ ဆိုၿပီး အမွတ္တရေပးစာေလး ေရးေပးေနက် .. ။ ဦးေအာင္ျပည့္နာမည္ကလည္း ခင္ေမာင္ျမင့္ ပဲကိုး။ ခုေတာ့ မေဟသီတို႔ ခ်ယ္ရီတို႔လည္း နာမည္ေတြသာက်န္ေတာ့တယ္ .. ။
ၾသဂတ္စ္လမွာ မေဟသီက ေမြးဖြားသလို ၾသဂတ္စ္လန႔ဲ ခ်ယ္ရီ ဆက္စပ္ေနတာရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေဖသိန္းရဲ႕ ဟီရိုရွီးမား ရုပ္တု ကာတြန္းပါ။ သံႀကိဳးေတြက အဂၤလိပ္အကၡရာ ၈ ပံုစံျပတ္ထြက္ကုန္တဲ့ ကာတြန္းေလ ၈၈ ၾသဂတ္စ္လထုတ္ ခ်ယ္ရီမွာ ပါခဲ့တာပါ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း တႏုိင္ငံလံုးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ အေရး အခင္းႀကီးေပၚေပါက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
ၾသဂတ္စ္လ (၈ လပိုင္း) မွာေမြးလို႔လားမသိဘူး။ အဲဒီ ၈ ဂဏန္းေတြကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၈ ဂဏန္း ရက္စြဲမ်ားဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလး တပုဒ္ေရးျဖစ္ေသးတယ္ ဒီမွာ ပါ ..။
က်မရဲ႕ ၾသဂတ္စ္လအေၾကာင္းက အသုတ္စံုလိုျဖစ္ေနလားေတာ့မသိဘူး ..။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဒီလထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်၊ တုိက္ဆိုင္သမွ်ေတြကို ထိုးသိပ္ထည့္ၿပီး စာတပုဒ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားတာပဲဟာ ..။
Sunday, August 16, 2009
|
Labels:
အမွတ္တရ
|
This entry was posted on Sunday, August 16, 2009
and is filed under
အမွတ္တရ
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ဒီအသုပ္စံုက စားေကာင္းသားပဲကြယ့္... း)
အကို႕သား အၾကီးေကာင္လည္း ၾသဂတ္စ္လ (၈)ရက္ေန႕ေမြးတာ ...
မတူးေရ ေမြးေန႔အေၾကာင္းေရးရင္းအသုတ္ဆံုၿဖစ္ေနတယ္... အဲဒီအသုတ္လာစားမယ္ ဒန္ဒန္...
ေအးကြာ.. ညီလည္း မတ္လမွာ ဘာေတြ ဘာေတြမ်ားျဖစ္လဲ လိုက္စဥ္းစားတာ ဘာမွလည္းခ်ိဝူး.. အဟီး.. မတုကေတာ့ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ
ဘာမန္႕ရမယ္ေတာင္ မသိျဖစ္သြားတယ္...
ဒီတခါဆံုရင္ မေျပာျဖစ္တာေတြ ေျပာၾကရေအာင္....
တစ္လတည္းအတြက္ဆုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ :|
happy Anniversary both of you..
mama
Post a Comment