ကိုေဖ လူေပါင္းမွားျခင္း
တေန႔က က်မရဲ႕ ေမာင္ေလး ကိုရဲ လိုင္းေပၚတက္လာေတာ့ တခုေျပာသြားတယ္။ “မတူးေရ အႏုပညာ အလုပ္ဆိုတာ အၾကည္ဓာတ္ရွိမွ လုပ္လို႔ရတာဟ” တဲ့။ က်မလည္း ခုတေလာ အၾကည္ဓာတ္က ခမ္းေျခာက္ေန လို႔ ထင္တယ္၊ စာေရးလို႔ မထြက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ မေန႔က ထိုင္ဝမ္က သယ္ယင္းက က်မကို အသစ္လည္း မရွိဘူးလို႔ လာေအာ္တယ္။ သူ႔ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ “အားမွ မအားတာဟ” လို႔ ျပန္ၿပီး ဘုမႈတ္လိုက္ေသးတယ္။ တကယ္က မအားဘူး ဆိုတာထက္ အၾကည္ဓာတ္ ခမ္းေနတာ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးထဲမေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါေလးကိုပဲ ျဖစ္ညႇစ္ ထုတ္ၿပီး တူးအင္ဝမ္း လုပ္လိုက္ေတာ့မယ္။
အမွတ္တရ ရက္စြဲမ်ား ၈
“ဟား ဟား ဟား ဟား” ဆိုတဲ့ ဝါးလံုးကြဲေအာ္ရယ္သံႀကီး တသံ .. သန္လ်င္ၿမိဳ႕ အ ထ က ၃ ရဲ႕ နဝမတန္း သိပၸံခန္းထဲကေန ေပၚထြက္လာတယ္။ အဲဒီရယ္သံကေတာ့ ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ မိန္းကေလးတသိုက္ ဆီက ထြက္လာသံပါ။ အဲဒီေန႔က ဘုိင္အိုသင္မယ့္ ဆရာဦးမ်ိဳးလြင္ မလာ တာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ေတြ႕ရာျမင္ရာ ေပါက္တတ္ကရမ်ိဳးစံုကို ေျပာရင္း ဟာဒယ ရႊင္ေဆး တိုက္ ေႂကြးေနတာကေတာ့ တျခားသူ ဟုတ္ယိုးလား ..။
တူးတူးသာ မည္ေသာ ေပါက္ေက်ာ္မ က်မ ပါပဲ။ အဲလို ေျပာလိုက္ ရယ္လုိက္ လုပ္ေနၾကတဲ့ အခိ်န္မွာ .. ေဘးခံုကေန က်မတို႔ဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ က်မ ေျပာတဲ့ ဟာသေတြကို ဒီဘက္က မိန္းကေလးတသိုက္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနခ်ိန္မွာ ပါးစပ္ကေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ ကြယ္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ထားရတဲ့ ပံုစံနဲ႔ အသံမထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ .. လုပ္ေနတဲ့ သူ တေယာက္ကို က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္း မိသက္က သတိထားမိသြားတယ္။
“ဟဲ့ တင္သိန္း .. နင္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ရယ္ရင္လည္း အားရပါးရ ငါတို႔လိုရယ္ေလဟာ” လို႔ မိသက္က ဇိုးဇိုးဆတ္ဆတ္ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ အဲဒီသေကာင့္သားေလး တင္သိန္းခမ်ာ ရွက္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားေလရဲ႕ ..။ ဘာေၾကာင့္ဆို .. က်မတို႔ မိန္းမ တသိုက္ရဲ႕ အာရံုက သူ႔ဆီ ေရာက္သြားတာကိုး။ အားလံုးရဲ႕ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈဒဏ္ကို မခံႏုိင္တဲ့ အဆံုး တင္သိန္းခမ်ာ .. မ်က္စိေရွ႕ေတြ႕တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ေကာက္ကိုင္ၿပီး အခန္းျပင္ ေျပးထြက္သြား ေတာ့တယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ က်မတို႔ကေတာ့ တဟားဟား ေအာ္ရယ္လို႔ မဆံုးေပါ့ .. ။
အႏွီ တင္သိန္းဆိုတဲ့ သတၱဝါအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ နိဒါန္းခ်ီတာပါ။ အဲဒီသေကာင့္သား က်မသူငယ္ခ်င္းေလးဟာ ကုလားေလးပါ။ ဟိႏၵဴကုလားေပါ့။ တကယ့္ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေလး။ စာကလည္း ဘာေတာ္သလဲ မေမးနဲ႔။ သူ ေတာ္ပံုေတာ္နည္းက တမ်ိဳး … ဓာတုတို႔၊ ႐ူပ တို႔ သခ်ၤာ တို႔ ဆိုရင္ စာအုပ္ထဲက စာေတြသာမကဘဲ ျပင္ပဗဟုသုတေတြပါ ေလ့လာအားေကာင္းေတာ့ အကုန္ သိေနတာ။ ေနာင္အခါမွာ က်မတို႔က သူ႔ကို အိုင္းစတိုင္းလို႔ ေခၚတယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ေရးမယ္ဆို ပို႔စ္တခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္တဲ့အတြက္ က်မ အခန္းဆက္ ေရးရမွာမို႔ မေရးေသးဘဲ ထားတာပါ။ ခုေတာ့ အေၾကာင္း တခု တိုက္ဆိုင္လာလို႔ စေရးပါမယ္။
တကယ္က တင္သိန္းနဲ႔ မခင္ခင္ ကတည္းက က်မက သူ႔အစ္မ မခို္င္နဲ႔ စသိတာ။ တတိယ တန္း ကတည္းကေပါ့။ သို႔ေသာ္ အဲ့အခ်ိန္မွာ တင္သိန္းက က်မနဲ႔ တခန္းတည္း တေက်ာင္းတည္း အတူ တက္ေနၿပီ။ ေအးလြန္းလို႔ က်မ မသိတာ၊ ေနာက္ျပန္ေျပာၾကေတာ့မွ က်မနဲ႔ ဒီေကာင္နဲ႔က ငယ္ငယ္ ေလးတည္းက ေက်ာင္းအတူ တက္ခဲ့ၾကတာကိုး။ သူ႔အစ္မ မခိုင္ကေတာ့ သူတို႔လူမ်ိဳး ထံုးစံ မိန္းက ေလးကို ၄ တန္းေအာင္တာနဲ႔ ေက်ာင္းႏႈတ္လိုက္တယ္။
က်မ တင္သိန္းကို စသတိထားမိတာ ၈ တန္းေလာက္ က်မွ။ ၈ တန္းေအာင္လို႔ ဝိဇၨာ၊ သိပၸံ စခြဲေတာ့ က်မတို႔ သိပၸံတန္းမွာ လူက ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ နီးပါး ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ တေယာက္နဲ တေယာက္ ေသခ်ာ ပိုသိ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ တင္သိန္းရဲ႕ အက်င့္ စရိုက္ကို က်မ သတိထားမိတယ္။ သူက အရွက္အေၾကာက္ႀကီးတယ္၊ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ စကား မေျပာရဲဘူး၊ စာေတာ္တယ္၊ လိမ္မာယဥ္ေက်းတယ္ .. စသျဖင့္ ေပါ့။
သို႔ေသာ္ .. ဒီသို႔ေသာ္က ေတာ္ေတာ္ေလး တာသြားတဲ့ သို႔ေသာ္ျဖစ္ပါတယ္။
က်မ ဆယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္ေပါ့ .. က်မတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ “ျမသက္ဦး” လို႔ေခၚတဲ့ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ေလး တဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္ေလးမွာ က်မရဲ႕ အစ္ကို ကိုေနာင္ႀကီးက ညတိုင္း ထိုင္ေလ့ ရွိတယ္။ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ အုပ္စုက ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီး .. တကယ့္ ဆိုးေပ့ ေတေပ့ ေသာင္း က်န္းေပ့၊ စီကနဲေဟ့ ရန္ျဖစ္ပလားဆို သူတို႔၊ ေက်ာင္းနားက ျမယာၿခံဳေတြၾကားမွာ ဖဲဝိုင္း မိ ပလား ေဟ့ ဆို သူတို႔ .. ။ အတန္းထဲ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ တာ ဘယ္သူလဲဆို သူတို႔ .. ေက်ာင္းေျပးလို႔ ဆရာမႀကီးက ဝရန္တာမွာ တန္းစီ႐ိုက္ပလားဆို သူတို႔၊ အဲဒီလို နာမည္ႀကီးသူမ်ားထဲမွာ က်မရဲ႕ အစ္ကိုေတာ္ ကိုေနာင္ႀကီးက ထိပ္ဆံုးမွာေျပးတယ္ .. ဆရာႀကီးေပါ့။
ခုဏက စကားျပန္ဆက္ရရင္ ကိုေနာင္ႀကီးက ျမသက္ဦး ဆိုင္ကေလးမွာ ညတိုင္း တေယာက္ တည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေလ့ရွိေတာ့ တရက္မွာ တင္သိန္းဆိုသူ က်မသူငယ္ခ်င္းေလးက မရဲတရဲ ေပါက္ခ်လာခဲ့ပါတယ္။
“အစ္ကို .. က်ေနာ္ .. ထိုင္မယ္ေနာ္”
ကိုေနာင္ႀကီး နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒီကုလားေလးက မိတူးတို႔ အတန္းထဲက ေကာင္ေလး ဆိုတာေတာ့သိတယ္။ ျမင္ဖူးတယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆီ ဘာလာလုပ္တာလဲေပါ့ေလ ..။
“အစ္ကို လက္ဘက္ရည္ေသာက္ပါ ..၊ ေဆးလိပ္လည္း ေသာက္ေနာ္ အားမနာနဲ႔”
အဲလိုေျပာၿပီးသကာလမွာ လက္ထဲက အေႂကြေတြကို စားပြဲေပၚ တင္လိုက္တယ္ .. ဆယ္ျပားေစ့၊ ငါးျပားေစ့၊ မတ္ေစ့ေတြ ေရာေနတဲ့ အေႂကြ စုစုေပါင္း တက်ပ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။
“က်ေနာ္က တင္သိန္းပါ၊ တူးတူးတို႔နဲ႔ တခန္းထဲပဲ”
“ေအး သိပါတယ္ကြ၊ ခု ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ တူးတူးက မင္းကို ဘာလုပ္လို႔လဲ”
“ဟာ .. မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အစ္ကိုနဲ႔ ခင္ခ်င္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကိုလည္း ခင္ခ်င္လို႔”
“ေဟ”
“ဟုတ္တယ္ အစ္ကို က်ေနာ့္ကို ပညာေတြ သင္ေပးပါ”
“ပညာ ဟုတ္လား။ ေဟ့ေကာင္ မင္းလူမွားေနၿပီ .. ငါတို႔က က်ဴရွင္ဆရာေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မဟုတ္က ဟုတ္က ေကာင္ေတြကြ”
“က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုတို႔အုပ္စုမွာ ပါရရင္ေတာ္ပါၿပီ”
“ေၾသာ္ ဒီလိုလား”
တမိုက္ျပရင္ ႏွစ္လံေလာက္ျမင္တတ္တဲ့ ကိုေနာင္ႀကီး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီကုလားေလး ငါတို႔ကို အလကားေနရင္း ေလးစားေနၿပီ ဆိုတာ သိသြားတယ္။ ဟုိေကာင္ေတြကိ္ု မေျပာေသးဘူး ဆိုၿပီး တင္သိန္းတိုက္တဲ့ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ ေဆးလိပ္ကို ညတိုင္း တပတ္ေလာက္ေသာက္ရင္း လက္ခ်ာေတြေပးရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းခင္သြားၾကတယ္ (ေနာက္မွသိရတာက တင္သိန္းက သူစုထားတဲ့ စုဘူးေလးကို ခြဲၿပီး .. ညတိုင္း ကိုေနာင္ႀကီးကို လက္ဘက္ရည္တိုက္တာ ဆိုပဲ)
တင္သိန္းက ေကာင္မေလးတေယာက္ကို သိပ္ခ်စ္ေနတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလး နာမည္က “ခင္စႏၵာထြန္း” တဲ့ .. က်မတို႔ အတန္းထဲက စာသိပ္ေတာ္ၿပီး၊ မာနႀကီးၿပီး သိပ္လွတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္ေပါ့ .. ။ အဲဒီ သူ႔အခ်စ္ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အႀကံဥာဏ္ေတာင္းခ်င္တာက စလို႔ .. ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ အဖြဲ႕နဲ႔ တင္သိန္း ရင္းႏွီးသြားရာကေန .. ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ လူဆိုး အားလံုးက ဆလံသရတဲ့ ငတိတေကာင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ တင္သိန္းရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းက သိပ္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္ .. ေနာက္မွ သတ္သတ္ ေရးမယ္ေနာ္ ..။
ခုေျပာခ်င္တာက တခုေသာ သႀကၤန္မွာ တင္သိန္းနဲ႔ က်မတို႔ ႀကံဳႀကိဳက္ရတဲ့ အျဖစ္ေလးပါ ..။
အဲဒီတုန္းက က်မ ဂ်ီတီအိုင္ပထမႏွစ္တက္ခါစ .. ။ က်မ အေဖဆံုးၿပီး တႏွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္၊ က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ အစ္ကိုႀကီး .. ကိုေနာင္ႀကီးက က်မ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ တဖက္တလမ္းက ႀကံရည္ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ၿပီး ေငြရွာေပး ေနတဲ့ ကာလေပါ့ ..။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြက သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း သိပ္မက္တယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း က်မတို႔ကို သိပ္ခင္တယ္။ အိမ္မွာဆို အားလံုးက စားအိမ္ေသာက္အိမ္ပဲေလ။ ကိုေနာင္ႀကီး ႀကံရည္ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းၾကဝန္းၾကတာ။
တင္သိန္းလည္း ပါတာေပါ့ .. ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ လူငယ္ေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ေပါက္တက္ ကရ ေတြလည္း လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဥပမာ - ကိုေနာင္ႀကီးဆိုင္မွာ ႀကံရွယ္ ဆိုၿပီး ရတာမ်ိဳး .. ။ ႀကံရွယ္ ဆိုတာက ႀကံရည္နဲ႔ ဘီအီး ေရာသမေမႊေပါ့။ အဲဒီေရာသမေမႊ ႀကံရွယ္ ဇာတ္လမ္းကို စတာကလည္း တင္သိန္းပါပဲ။ တင္သိန္းတေကာင္က ပညာစံုလို႔ သင္ေပးတဲ့ဆရာေတြကိုေတာင္ ျပန္သင္ေပးတဲ့ အဆင့္ျမင့္ အတြင္းအားပညာရွင္ျဖစ္ေနၿပီ။
အဲဒီကုလားက ေပါက္တက္ကရ အကုန္လုပ္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚမွာလည္း ေၾကာက္ ခမန္းလိလိ သည္းခံလြန္းလို႔ သူ႔ကို အားလံုးက သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။
အမွတ္တရ ရက္စြဲမ်ား ၈
“ဟား ဟား ဟား ဟား” ဆိုတဲ့ ဝါးလံုးကြဲေအာ္ရယ္သံႀကီး တသံ .. သန္လ်င္ၿမိဳ႕ အ ထ က ၃ ရဲ႕ နဝမတန္း သိပၸံခန္းထဲကေန ေပၚထြက္လာတယ္။ အဲဒီရယ္သံကေတာ့ ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ မိန္းကေလးတသိုက္ ဆီက ထြက္လာသံပါ။ အဲဒီေန႔က ဘုိင္အိုသင္မယ့္ ဆရာဦးမ်ိဳးလြင္ မလာ တာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ေတြ႕ရာျမင္ရာ ေပါက္တတ္ကရမ်ိဳးစံုကို ေျပာရင္း ဟာဒယ ရႊင္ေဆး တိုက္ ေႂကြးေနတာကေတာ့ တျခားသူ ဟုတ္ယိုးလား ..။
တူးတူးသာ မည္ေသာ ေပါက္ေက်ာ္မ က်မ ပါပဲ။ အဲလို ေျပာလိုက္ ရယ္လုိက္ လုပ္ေနၾကတဲ့ အခိ်န္မွာ .. ေဘးခံုကေန က်မတို႔ဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ က်မ ေျပာတဲ့ ဟာသေတြကို ဒီဘက္က မိန္းကေလးတသိုက္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနခ်ိန္မွာ ပါးစပ္ကေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ ကြယ္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ထားရတဲ့ ပံုစံနဲ႔ အသံမထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ .. လုပ္ေနတဲ့ သူ တေယာက္ကို က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္း မိသက္က သတိထားမိသြားတယ္။
“ဟဲ့ တင္သိန္း .. နင္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ရယ္ရင္လည္း အားရပါးရ ငါတို႔လိုရယ္ေလဟာ” လို႔ မိသက္က ဇိုးဇိုးဆတ္ဆတ္ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ အဲဒီသေကာင့္သားေလး တင္သိန္းခမ်ာ ရွက္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားေလရဲ႕ ..။ ဘာေၾကာင့္ဆို .. က်မတို႔ မိန္းမ တသိုက္ရဲ႕ အာရံုက သူ႔ဆီ ေရာက္သြားတာကိုး။ အားလံုးရဲ႕ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈဒဏ္ကို မခံႏုိင္တဲ့ အဆံုး တင္သိန္းခမ်ာ .. မ်က္စိေရွ႕ေတြ႕တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ေကာက္ကိုင္ၿပီး အခန္းျပင္ ေျပးထြက္သြား ေတာ့တယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ က်မတို႔ကေတာ့ တဟားဟား ေအာ္ရယ္လို႔ မဆံုးေပါ့ .. ။
အႏွီ တင္သိန္းဆိုတဲ့ သတၱဝါအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ နိဒါန္းခ်ီတာပါ။ အဲဒီသေကာင့္သား က်မသူငယ္ခ်င္းေလးဟာ ကုလားေလးပါ။ ဟိႏၵဴကုလားေပါ့။ တကယ့္ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေလး။ စာကလည္း ဘာေတာ္သလဲ မေမးနဲ႔။ သူ ေတာ္ပံုေတာ္နည္းက တမ်ိဳး … ဓာတုတို႔၊ ႐ူပ တို႔ သခ်ၤာ တို႔ ဆိုရင္ စာအုပ္ထဲက စာေတြသာမကဘဲ ျပင္ပဗဟုသုတေတြပါ ေလ့လာအားေကာင္းေတာ့ အကုန္ သိေနတာ။ ေနာင္အခါမွာ က်မတို႔က သူ႔ကို အိုင္းစတိုင္းလို႔ ေခၚတယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ေရးမယ္ဆို ပို႔စ္တခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္တဲ့အတြက္ က်မ အခန္းဆက္ ေရးရမွာမို႔ မေရးေသးဘဲ ထားတာပါ။ ခုေတာ့ အေၾကာင္း တခု တိုက္ဆိုင္လာလို႔ စေရးပါမယ္။
တကယ္က တင္သိန္းနဲ႔ မခင္ခင္ ကတည္းက က်မက သူ႔အစ္မ မခို္င္နဲ႔ စသိတာ။ တတိယ တန္း ကတည္းကေပါ့။ သို႔ေသာ္ အဲ့အခ်ိန္မွာ တင္သိန္းက က်မနဲ႔ တခန္းတည္း တေက်ာင္းတည္း အတူ တက္ေနၿပီ။ ေအးလြန္းလို႔ က်မ မသိတာ၊ ေနာက္ျပန္ေျပာၾကေတာ့မွ က်မနဲ႔ ဒီေကာင္နဲ႔က ငယ္ငယ္ ေလးတည္းက ေက်ာင္းအတူ တက္ခဲ့ၾကတာကိုး။ သူ႔အစ္မ မခိုင္ကေတာ့ သူတို႔လူမ်ိဳး ထံုးစံ မိန္းက ေလးကို ၄ တန္းေအာင္တာနဲ႔ ေက်ာင္းႏႈတ္လိုက္တယ္။
က်မ တင္သိန္းကို စသတိထားမိတာ ၈ တန္းေလာက္ က်မွ။ ၈ တန္းေအာင္လို႔ ဝိဇၨာ၊ သိပၸံ စခြဲေတာ့ က်မတို႔ သိပၸံတန္းမွာ လူက ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ နီးပါး ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ တေယာက္နဲ တေယာက္ ေသခ်ာ ပိုသိ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ အဲဒီမွာပဲ တင္သိန္းရဲ႕ အက်င့္ စရိုက္ကို က်မ သတိထားမိတယ္။ သူက အရွက္အေၾကာက္ႀကီးတယ္၊ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ စကား မေျပာရဲဘူး၊ စာေတာ္တယ္၊ လိမ္မာယဥ္ေက်းတယ္ .. စသျဖင့္ ေပါ့။
သို႔ေသာ္ .. ဒီသို႔ေသာ္က ေတာ္ေတာ္ေလး တာသြားတဲ့ သို႔ေသာ္ျဖစ္ပါတယ္။
က်မ ဆယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္ေပါ့ .. က်မတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ “ျမသက္ဦး” လို႔ေခၚတဲ့ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ေလး တဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္ေလးမွာ က်မရဲ႕ အစ္ကို ကိုေနာင္ႀကီးက ညတိုင္း ထိုင္ေလ့ ရွိတယ္။ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ အုပ္စုက ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီး .. တကယ့္ ဆိုးေပ့ ေတေပ့ ေသာင္း က်န္းေပ့၊ စီကနဲေဟ့ ရန္ျဖစ္ပလားဆို သူတို႔၊ ေက်ာင္းနားက ျမယာၿခံဳေတြၾကားမွာ ဖဲဝိုင္း မိ ပလား ေဟ့ ဆို သူတို႔ .. ။ အတန္းထဲ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ တာ ဘယ္သူလဲဆို သူတို႔ .. ေက်ာင္းေျပးလို႔ ဆရာမႀကီးက ဝရန္တာမွာ တန္းစီ႐ိုက္ပလားဆို သူတို႔၊ အဲဒီလို နာမည္ႀကီးသူမ်ားထဲမွာ က်မရဲ႕ အစ္ကိုေတာ္ ကိုေနာင္ႀကီးက ထိပ္ဆံုးမွာေျပးတယ္ .. ဆရာႀကီးေပါ့။
ခုဏက စကားျပန္ဆက္ရရင္ ကိုေနာင္ႀကီးက ျမသက္ဦး ဆိုင္ကေလးမွာ ညတိုင္း တေယာက္ တည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေလ့ရွိေတာ့ တရက္မွာ တင္သိန္းဆိုသူ က်မသူငယ္ခ်င္းေလးက မရဲတရဲ ေပါက္ခ်လာခဲ့ပါတယ္။
“အစ္ကို .. က်ေနာ္ .. ထိုင္မယ္ေနာ္”
ကိုေနာင္ႀကီး နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒီကုလားေလးက မိတူးတို႔ အတန္းထဲက ေကာင္ေလး ဆိုတာေတာ့သိတယ္။ ျမင္ဖူးတယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆီ ဘာလာလုပ္တာလဲေပါ့ေလ ..။
“အစ္ကို လက္ဘက္ရည္ေသာက္ပါ ..၊ ေဆးလိပ္လည္း ေသာက္ေနာ္ အားမနာနဲ႔”
အဲလိုေျပာၿပီးသကာလမွာ လက္ထဲက အေႂကြေတြကို စားပြဲေပၚ တင္လိုက္တယ္ .. ဆယ္ျပားေစ့၊ ငါးျပားေစ့၊ မတ္ေစ့ေတြ ေရာေနတဲ့ အေႂကြ စုစုေပါင္း တက်ပ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။
“က်ေနာ္က တင္သိန္းပါ၊ တူးတူးတို႔နဲ႔ တခန္းထဲပဲ”
“ေအး သိပါတယ္ကြ၊ ခု ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ တူးတူးက မင္းကို ဘာလုပ္လို႔လဲ”
“ဟာ .. မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အစ္ကိုနဲ႔ ခင္ခ်င္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကိုလည္း ခင္ခ်င္လို႔”
“ေဟ”
“ဟုတ္တယ္ အစ္ကို က်ေနာ့္ကို ပညာေတြ သင္ေပးပါ”
“ပညာ ဟုတ္လား။ ေဟ့ေကာင္ မင္းလူမွားေနၿပီ .. ငါတို႔က က်ဴရွင္ဆရာေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မဟုတ္က ဟုတ္က ေကာင္ေတြကြ”
“က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုတို႔အုပ္စုမွာ ပါရရင္ေတာ္ပါၿပီ”
“ေၾသာ္ ဒီလိုလား”
တမိုက္ျပရင္ ႏွစ္လံေလာက္ျမင္တတ္တဲ့ ကိုေနာင္ႀကီး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီကုလားေလး ငါတို႔ကို အလကားေနရင္း ေလးစားေနၿပီ ဆိုတာ သိသြားတယ္။ ဟုိေကာင္ေတြကိ္ု မေျပာေသးဘူး ဆိုၿပီး တင္သိန္းတိုက္တဲ့ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ ေဆးလိပ္ကို ညတိုင္း တပတ္ေလာက္ေသာက္ရင္း လက္ခ်ာေတြေပးရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းခင္သြားၾကတယ္ (ေနာက္မွသိရတာက တင္သိန္းက သူစုထားတဲ့ စုဘူးေလးကို ခြဲၿပီး .. ညတိုင္း ကိုေနာင္ႀကီးကို လက္ဘက္ရည္တိုက္တာ ဆိုပဲ)
တင္သိန္းက ေကာင္မေလးတေယာက္ကို သိပ္ခ်စ္ေနတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလး နာမည္က “ခင္စႏၵာထြန္း” တဲ့ .. က်မတို႔ အတန္းထဲက စာသိပ္ေတာ္ၿပီး၊ မာနႀကီးၿပီး သိပ္လွတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္ေပါ့ .. ။ အဲဒီ သူ႔အခ်စ္ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အႀကံဥာဏ္ေတာင္းခ်င္တာက စလို႔ .. ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ အဖြဲ႕နဲ႔ တင္သိန္း ရင္းႏွီးသြားရာကေန .. ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ လူဆိုး အားလံုးက ဆလံသရတဲ့ ငတိတေကာင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ တင္သိန္းရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းက သိပ္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္ .. ေနာက္မွ သတ္သတ္ ေရးမယ္ေနာ္ ..။
ခုေျပာခ်င္တာက တခုေသာ သႀကၤန္မွာ တင္သိန္းနဲ႔ က်မတို႔ ႀကံဳႀကိဳက္ရတဲ့ အျဖစ္ေလးပါ ..။
အဲဒီတုန္းက က်မ ဂ်ီတီအိုင္ပထမႏွစ္တက္ခါစ .. ။ က်မ အေဖဆံုးၿပီး တႏွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္၊ က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ အစ္ကိုႀကီး .. ကိုေနာင္ႀကီးက က်မ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ တဖက္တလမ္းက ႀကံရည္ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ၿပီး ေငြရွာေပး ေနတဲ့ ကာလေပါ့ ..။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြက သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း သိပ္မက္တယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း က်မတို႔ကို သိပ္ခင္တယ္။ အိမ္မွာဆို အားလံုးက စားအိမ္ေသာက္အိမ္ပဲေလ။ ကိုေနာင္ႀကီး ႀကံရည္ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းၾကဝန္းၾကတာ။
တင္သိန္းလည္း ပါတာေပါ့ .. ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ လူငယ္ေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ေပါက္တက္ ကရ ေတြလည္း လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဥပမာ - ကိုေနာင္ႀကီးဆိုင္မွာ ႀကံရွယ္ ဆိုၿပီး ရတာမ်ိဳး .. ။ ႀကံရွယ္ ဆိုတာက ႀကံရည္နဲ႔ ဘီအီး ေရာသမေမႊေပါ့။ အဲဒီေရာသမေမႊ ႀကံရွယ္ ဇာတ္လမ္းကို စတာကလည္း တင္သိန္းပါပဲ။ တင္သိန္းတေကာင္က ပညာစံုလို႔ သင္ေပးတဲ့ဆရာေတြကိုေတာင္ ျပန္သင္ေပးတဲ့ အဆင့္ျမင့္ အတြင္းအားပညာရွင္ျဖစ္ေနၿပီ။
အဲဒီကုလားက ေပါက္တက္ကရ အကုန္လုပ္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚမွာလည္း ေၾကာက္ ခမန္းလိလိ သည္းခံလြန္းလို႔ သူ႔ကို အားလံုးက သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။
တခုေသာ သႀကၤန္အခ်ိန္မွာ .. ကိုေနာင္ႀကီးရဲ႕ ၾကံရည္ဆုိင္ေလးကလည္း လူစည္စည္နဲ႔ ႀကံရည္အစစ္ေကာ ႀကံရွယ္ပါ ေရာင္းရင္း ေရပက္ေနၾကတယ္။ က်မလည္း အဲဒီကို ေရာက္ သြားတယ္။ အားလံုးက ေရွ႕မွာ ေရပက္ေနၾကေလရဲ႕။ တင္သိန္းေပ်ာက္လို႔ လိုက္ရွာေတာ့ .. လားလား ဒင္းက ရာဝင္အိုးႀကီး တလံုးထဲမွာ ဝင္ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္မူးေနတာ။ က်မက “ဟဲ့ တင္သိန္း” ဆိုေတာ့ “ရွဴး ..တိုးတိုး၊ ဟိုေကာင္ေတြကို ခြဲတိုက္ရမွာစိုးလို႔ တေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ေလး ပုန္းၿပီး ေသာက္ေနတာ” တဲ့။
က်မမွာ ရယ္ရအခက္ သူ႔ကို ဆူရအခက္ .. ။ ခဏေနေတာ့ မနက္ပိုင္းထမင္းစားခ်ိန္ အားလံုး အိမ္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ တင္သိန္းကိုလည္း ေခၚလာၾကတယ္ .. ဒင္းက ေဗ်ာင္းသတ္ေအာင္ မူးေနၿပီ ..။ အားလံုး တန္းစီၿပီး ခံုေတြမွာထိုင္ေနတုန္း .. အဲ့ငတိက ခံုေပၚကေန ေလးဘက္ ေထာက္ေလး ဆင္း.. ၾကမ္းေပၚမွာ မိေခ်ာင္းတြားတြားလို႔ .. က်မတို႔ အိမ္ေပါက္ဝ ေရာက္ေအာင္ အသာေလး သြားေနတယ္။ က်မက “ဟဲ့ တင္သိန္း နင္ဘာလုပ္တာလဲ” ဆိုေတာ့ သူက “တိုးတိုးဟ .. ငါ မားသားမသိေအာင္ အသာေလး အိမ္ျပန္မလို႔” တဲ့။
မားသားဆိုတာက က်မအေမကို သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးက ေခၚၾကတာ။ တကယ္က ေမေမလည္း သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့သူေတြထဲမွာ ပါတယ္။ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ သူ႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနတာကို သူက တိတ္တိတ္ေလး အိမ္ျပန္မလို႔တဲ့ေလ။
က်မအေမကလည္း မရဘူး .. က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြေကာ က်မတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေကာကို ေတြ႕ရာေနရာ မွာ အျမင္မေတာ္ရင္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနဘူး .. ဆူတာ၊ ပြမ္တာ။ အားလံုးက ေမေမ့ ပါးစပ္ေတာ့ လန္႔ၾကတယ္။ ခုလည္း ေမေမက တင္သိန္းကိုၾကည့္ၿပီး စပြမ္ေနၿပီ။ ေမေမလည္း ဆက္တိုက္ပြမ္ေကာ တင္သိန္းတေယာက္ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ “မားသားကလည္း က်ေနာ့္ က် ဆူတယ္ .. ဟုိေကာင္ေတြ က်ေတာ့ မဆူဘူး” လို႔ ေစာဒက တက္တယ္။
ေမေမက “ဟဲ့ ဟိုေကာင္ေတြက ဘာလို႔ ဆူရမွာတုန္း” ဆိုေတာ့ “က်ေနာ္က ဟိုေကာင္ေတြလို ေရ ေတာင္ ပက္တာမဟုတ္ဘူး၊ အရက္ေလးပဲ ေအးေဆး ေသာက္ေနတာကို က်ေနာ့္ကိုဆူတယ္ .. ေတာ္ၿပီ ျပန္မယ္ .. အီးဟီး” ဆိုၿပီး ငိုေတာ့ ေမေမလည္း သူ႔ကိုဆက္ဆူရအခက္ .. ရယ္ရအခက္နဲ႔ .. က်မတို႔ကေတာ့ ဝိုင္းရယ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါကို ျပန္မယ္ ဆိုၿပီး တံခါးဝေရာက္ေအာင္ မိေခ်ာင္း သြား တြားသြားတာ တံခါးဝလည္း ေရာက္ေရာ ေခါင္းမထူႏိုင္ေတာ့ဘဲ လံုးဝ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။
သႀကၤန္ေရာက္တိုင္း အဲဒီအေၾကာင္းေလး ျပန္ျပန္ေျပာၾက .. ရယ္ၾက၊ သတိရၾကတယ္။ အရက္ကို အဲလို အေသာက္ၾကမ္းတဲ့ထိ ျဖစ္သြားတဲ့ တင္သိန္းက စာေတာ္တဲ့ဘက္မွာေတာ့ ေလ်ာ့မသြားဘူး။
ေနာက္မွ သူ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္နဲ႔ သေဘၤာလိုက္တဲ့အေၾကာင္း ..၊ သီလဝါဆိ္ပ္ကမ္းက ႏိုင္ငံျခား သေဘၤာေပၚကို တကၠစီစီးၿပီး သြားတက္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုး သေဘၤာအရာရွိ အျဖစ္နဲ႔ အေသာက္လြန္ၿပီး ေသရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို တျဖည္းျဖည္း ေရးပါမယ္။ သူေသတဲ့ ေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ဗယ္လင္တိုင္းေဒးပါ။ က်မတို႔အားလံုးကို မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့ အဲဒီေကာင္ကို က်မတို႔အားလံုး စုတ္တသတ္သတ္နဲ႔ ခုထိ လြမ္းေနၾကတုန္းပဲ။
က်မ ဝတၱဳေတြေရးေတာ့ က်မရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြက အျပင္က တကယ္ရွိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ပံုေျပာင္းထားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မဝတၳဳအမ်ားစုမွာ ပါေနက် .. ဆိုက္ကားသမား ကိုေဖ ဆိုတာ .. အဲဒီသေဘၤာအရာရွိ တင္သိန္းပါပဲ။ သူ႔ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘယ္သူမွ တင္သိန္းလို႔ မေခၚၾကဘူး။ အားလံုးက ကိုေဖလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ရတယ္ ဆိုတာေတာ့ က်မ ေသခ်ာမသိဘူး။ အဲဒါကေတာ့ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ အုပ္စုပဲ သိၾကလိ္မ့္မယ္ထင္တယ္။
တခုေတာ့ရွိတယ္ သူတို႔အုပ္စုထဲမွာ ကို႐ိုးဆိုတာ တေယာက္လည္းရွိတယ္။ ကိုေဖနဲ႔ ကို႐ိုး .. နာမည္ႀကီးေတြေလ ..
ဖိုးဂ်ယ္က သႀကၤန္အေၾကာင္း တက္ဂ္တယ္ ဆိုလုိ႔ .. တခုေသာသႀကၤန္က ကိုေဖ့ကို သတိရ သြားလို႔ပါ။ သူမ်ား ေတြလို သႀကၤန္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ လြမ္းေမာဖြယ္ရာေတြကလည္း မရွိဘူး ဆိုေတာ့ ရွိတာေလးပဲ ရွာႀကံ ေရးလိုက္တယ္။ အမွတ္တရ နဲ႔ တူးအင္ဝမ္းေပါ့ :P ေနာက္မွ ကိုေဖေခၚ တင္သိန္း အေၾကာင္း ဆက္ေရးဦးမယ္။ ခုေတာ့ ေတာ္ေသးၿပီ … ။။။။။
က်မမွာ ရယ္ရအခက္ သူ႔ကို ဆူရအခက္ .. ။ ခဏေနေတာ့ မနက္ပိုင္းထမင္းစားခ်ိန္ အားလံုး အိမ္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ တင္သိန္းကိုလည္း ေခၚလာၾကတယ္ .. ဒင္းက ေဗ်ာင္းသတ္ေအာင္ မူးေနၿပီ ..။ အားလံုး တန္းစီၿပီး ခံုေတြမွာထိုင္ေနတုန္း .. အဲ့ငတိက ခံုေပၚကေန ေလးဘက္ ေထာက္ေလး ဆင္း.. ၾကမ္းေပၚမွာ မိေခ်ာင္းတြားတြားလို႔ .. က်မတို႔ အိမ္ေပါက္ဝ ေရာက္ေအာင္ အသာေလး သြားေနတယ္။ က်မက “ဟဲ့ တင္သိန္း နင္ဘာလုပ္တာလဲ” ဆိုေတာ့ သူက “တိုးတိုးဟ .. ငါ မားသားမသိေအာင္ အသာေလး အိမ္ျပန္မလို႔” တဲ့။
မားသားဆိုတာက က်မအေမကို သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးက ေခၚၾကတာ။ တကယ္က ေမေမလည္း သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့သူေတြထဲမွာ ပါတယ္။ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ သူ႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနတာကို သူက တိတ္တိတ္ေလး အိမ္ျပန္မလို႔တဲ့ေလ။
က်မအေမကလည္း မရဘူး .. က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြေကာ က်မတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေကာကို ေတြ႕ရာေနရာ မွာ အျမင္မေတာ္ရင္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနဘူး .. ဆူတာ၊ ပြမ္တာ။ အားလံုးက ေမေမ့ ပါးစပ္ေတာ့ လန္႔ၾကတယ္။ ခုလည္း ေမေမက တင္သိန္းကိုၾကည့္ၿပီး စပြမ္ေနၿပီ။ ေမေမလည္း ဆက္တိုက္ပြမ္ေကာ တင္သိန္းတေယာက္ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ “မားသားကလည္း က်ေနာ့္ က် ဆူတယ္ .. ဟုိေကာင္ေတြ က်ေတာ့ မဆူဘူး” လို႔ ေစာဒက တက္တယ္။
ေမေမက “ဟဲ့ ဟိုေကာင္ေတြက ဘာလို႔ ဆူရမွာတုန္း” ဆိုေတာ့ “က်ေနာ္က ဟိုေကာင္ေတြလို ေရ ေတာင္ ပက္တာမဟုတ္ဘူး၊ အရက္ေလးပဲ ေအးေဆး ေသာက္ေနတာကို က်ေနာ့္ကိုဆူတယ္ .. ေတာ္ၿပီ ျပန္မယ္ .. အီးဟီး” ဆိုၿပီး ငိုေတာ့ ေမေမလည္း သူ႔ကိုဆက္ဆူရအခက္ .. ရယ္ရအခက္နဲ႔ .. က်မတို႔ကေတာ့ ဝိုင္းရယ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါကို ျပန္မယ္ ဆိုၿပီး တံခါးဝေရာက္ေအာင္ မိေခ်ာင္း သြား တြားသြားတာ တံခါးဝလည္း ေရာက္ေရာ ေခါင္းမထူႏိုင္ေတာ့ဘဲ လံုးဝ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။
သႀကၤန္ေရာက္တိုင္း အဲဒီအေၾကာင္းေလး ျပန္ျပန္ေျပာၾက .. ရယ္ၾက၊ သတိရၾကတယ္။ အရက္ကို အဲလို အေသာက္ၾကမ္းတဲ့ထိ ျဖစ္သြားတဲ့ တင္သိန္းက စာေတာ္တဲ့ဘက္မွာေတာ့ ေလ်ာ့မသြားဘူး။
ေနာက္မွ သူ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္နဲ႔ သေဘၤာလိုက္တဲ့အေၾကာင္း ..၊ သီလဝါဆိ္ပ္ကမ္းက ႏိုင္ငံျခား သေဘၤာေပၚကို တကၠစီစီးၿပီး သြားတက္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုး သေဘၤာအရာရွိ အျဖစ္နဲ႔ အေသာက္လြန္ၿပီး ေသရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို တျဖည္းျဖည္း ေရးပါမယ္။ သူေသတဲ့ ေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ဗယ္လင္တိုင္းေဒးပါ။ က်မတို႔အားလံုးကို မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့ အဲဒီေကာင္ကို က်မတို႔အားလံုး စုတ္တသတ္သတ္နဲ႔ ခုထိ လြမ္းေနၾကတုန္းပဲ။
က်မ ဝတၱဳေတြေရးေတာ့ က်မရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြက အျပင္က တကယ္ရွိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ပံုေျပာင္းထားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မဝတၳဳအမ်ားစုမွာ ပါေနက် .. ဆိုက္ကားသမား ကိုေဖ ဆိုတာ .. အဲဒီသေဘၤာအရာရွိ တင္သိန္းပါပဲ။ သူ႔ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘယ္သူမွ တင္သိန္းလို႔ မေခၚၾကဘူး။ အားလံုးက ကိုေဖလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ရတယ္ ဆိုတာေတာ့ က်မ ေသခ်ာမသိဘူး။ အဲဒါကေတာ့ ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ အုပ္စုပဲ သိၾကလိ္မ့္မယ္ထင္တယ္။
တခုေတာ့ရွိတယ္ သူတို႔အုပ္စုထဲမွာ ကို႐ိုးဆိုတာ တေယာက္လည္းရွိတယ္။ ကိုေဖနဲ႔ ကို႐ိုး .. နာမည္ႀကီးေတြေလ ..
ဖိုးဂ်ယ္က သႀကၤန္အေၾကာင္း တက္ဂ္တယ္ ဆိုလုိ႔ .. တခုေသာသႀကၤန္က ကိုေဖ့ကို သတိရ သြားလို႔ပါ။ သူမ်ား ေတြလို သႀကၤန္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ လြမ္းေမာဖြယ္ရာေတြကလည္း မရွိဘူး ဆိုေတာ့ ရွိတာေလးပဲ ရွာႀကံ ေရးလိုက္တယ္။ အမွတ္တရ နဲ႔ တူးအင္ဝမ္းေပါ့ :P ေနာက္မွ ကိုေဖေခၚ တင္သိန္း အေၾကာင္း ဆက္ေရးဦးမယ္။ ခုေတာ့ ေတာ္ေသးၿပီ … ။။။။။
Sunday, April 12, 2009
|
Labels:
အမွတ္တရ
|
This entry was posted on Sunday, April 12, 2009
and is filed under
အမွတ္တရ
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
I like all of your posts. Carry on.
အေရးေကာင္းတယ္မမ.. ၾကိဳးစားေလာ့
ေစာင့္ဖတ္မယ္ေနာ္ .. း)
Post a Comment