ေယာင္ဝါးဝါးအရိပ္
ဒီဝတၳဳတိုေလးက ဓာတ္ပံုဖိုင္အေနနဲ႔ တင္ထားၿပီးသား မို႔လို႔ နံပါတ္မတပ္ေတာ့ပါဘူး။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ အမွတ္ (၂)၊ မတ္၊ ၂၀၀၆ မွာ ပါခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတိုေလးေပါ့။ ဓာတ္ပံုဖိုင္မွာ ေယာင္ဝါးဝါးျဖစ္ေနခဲ့လို႔ ခု ျပန္ရိုက္တင္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဝတၳဳတို (၁၈)
ဘႀကီးေသၿပီ
မေသခင္ခဏ အေမာေဖာက္ၿပီးေနာက္ အိပ္ေပ်ာ္သည့္ ပုံစံျဖင့္ ေသသြားျခင္း ျဖစ္၏။
ဘႀကီးအသက္က ၈၉ ႏွစ္။ မေသခင္ တပတ္အထိ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ပံုစံျဖင့္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့မည့္ အတိုင္း ထင္ရသည္။ ဘႀကီး၏ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ .. ငယ္ငယ္က ဘႀကီး ပိုးခဲ့ေသာ ရြယ္တူ အဘြားႀကီးေတြ ေသကုန္ၿပီ ..။ ဘႀကီးကမေသေသး။ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ေကာင္းတုန္း ..။ ထမင္းတပန္းကန္ ေမာက္ေမာက္ ကုန္တုန္း ..။ ကိုပီတာကို ျပႆနာရွာတုန္း။
ဘႀကီးႏွင့္ ကိုပီတာက မတည့္အတူေနဆိုမွ တကယ့္ မတည့္အတူေန ..။ ဘႀကီးက ၈၀ ေက်ာ္ လူပ်ိဳႀကီး ..။ ကိုပီတာက ၅၀ ေက်ာ္လူပ်ိဳႀကီး။ ဘႀကီးသည္ ေဖေဖႏွင့္ မာမီတို႔ ထားခဲ့ေသာ ကိုပီတာ့အတြက္ အေမြဟုလည္း ဆိုႏိုင္သည္။
အရင္ကေတာ့ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ေဖေဖရယ္ မာမီရယ္ ကိုပီတာရယ္ .. ဘႀကီးရယ္ အတူေနၾကသည္။ အဲသည္တုန္းက ဘႀကီး၏ အႏြံအတာကို ေဖေဖႏွင့္ မာမီတို႔ မွ်ခံၾကသည္။ ကိုပီတာက ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ တြင္ အငယ္ဆံုး။ သူ႔အစ္ကိုေတြက အိမ္ေထာင္ခြဲၿပီး သပ္သပ္ေနၾကသည္။ ေဖေဖႏွင့္မာမီတို႔ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ေတာ့ ကိုပီတာႏွင့္အတူ ဘႀကီး က်န္ရစ္သည္။
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္း၏။ ဘႀကီးသည္ ေဖေဖ၏ ဘယ္ႏွဝမ္းကြဲ ေတာ္ေသာ အစ္ကိုလည္း မသိပါ။ အဲဒီ အေဝးႀကီးေဝးေသာ အစ္ကိုလူပ်ိဳႀကီးကို ေဖေဖက ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။ ေဖေဖ ကြယ္လြန္ခါနီးတြင္ ကိုပီတာ့ကို အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ မွာခဲ့သည္။ ပထမ အခ်က္က ေဖေဖ သင္းအုပ္ဆရာ လုပ္ခဲ့ေသာ သူတို႔ ဘုရား ေက်ာင္းေလးတြင္ ျပဳလုပ္သမွ် အစီအစဥ္တုိင္းတြင္ စႏၵယားတီးရန္ႏွင့္ သံစုံသီခ်င္း ေလ့က်င့္ေပးရန္။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ ဘႀကီးကို လံုးဝမၿငိဳညင္ဘဲ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ျဖစ္၏။
ကိုပီတာ နားေထာင္ပါသည္။ ကိုပီတာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖ့ စကားကို မပယ္ရွားခဲ့။ ေဖေဖ့ကိုခ်စ္သည္။ ေလးစားသည္။ ေဖေဖသည္ ကြယ္လြန္သြားသည္အထိ သူ႔အနားတြင္ ရွိေနသလိုပင္။ ေဖေဖ့စကားကိုမပယ္ရွားဝံ့။ ပထမ အခ်က္က ျပႆနာမရွိ။ ေဖေဖရွိစဥ္ကတည္းက သူ ဘုရားေက်ာင္းမွာ စႏၵယား တီးခဲ့တာပဲ။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ နည္းနည္း ျပႆနာရွိပါသည္။
သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ဘႀကီးႏွင့္ နီးနီးစပ္စပ္ အမ်ိဳးေတာ္သူမ်ားရွိသည္။ ကိုပီတာတို႔ထက္စာလွ်င္ ပုိရင္းသူမ်ား ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ဘႀကီးကို ေခၚယူ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တခြန္းမွ မဟၾက။ တခါတေလမွာေတာ့ မုန္႔ဖိုး ပဲဖိုး ကေလးမ်ား လာေပးတာမ်ိဳး၊ စားစရာေလးမ်ား လာေပးတာမ်ိဳး ရွိ၏။ ဘႀကီးသည္ ထိုသူမ်ားကို အေကာင္း ေျပာသေလာက္ ကိုပီတာ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္း မေျပာ။
အေကာင္းမေျပာတာ ေလာက္ကေတာ့ ကိုပီတာတို႔ကမမႈပါ။ အဲဒီထက္ ဆိုးရြားေသာ အခ်က္ မ်ားစြာ ရွိေနေသး သည္။
ကိုပီတာက ခ်က္တာျပဳတ္တာ ဝါသနာပါေပမယ့္ အိမ္မွာခ်က္စားခ်င္မွ စားသည္။ တကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ အျပင္မွာပဲ ႀကံဳသလို ဝယ္စားလုိက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဘႀကီး အတြက္ကေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးသည္။
ဘႀကီးက နံနက္စာကို ဆယ့္တနာရီ တိတိမွာ စားသည္။ ဘႀကီး စားခါနီးမွ အသီးအရြက္ေၾကာ္တာ၊ ဟင္း ေႏႊးတာ လုပ္ေပးသည္။ ဘႀကီး ပူပူေႏြးေႏြး စားရေအာင္ေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ကိုပီတာ ဂက္စ္မီးဖို ဝယ္ထားသည္။ ဆယ္ပိႆာ ဆန္႔သည့္ ဂတ္စ္အိုးႏွင့္ ဆက္ထားသည့္ ဖိုျဖစ္သည္။ ကိုပီတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အျပင္ ထြက္ေန ထြက္ေန ဘႀကီးစားခ်ိန္ ျပန္လာၿမဲ။ သို႔ေသာ္ ဘႀကီးက ကိုပီတာ လက္ဖက္ရည္ ထြက္ေသာက္ခ်ိန္ .. ေစ်းသြား ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႔ဘာသာ ဂတ္စ္အိုးကိုဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးတည္သည္။ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္သည္၊ ဂတ္စ္ မီးဖိုကို မသံုးဘဲ ဂတ္စ္ေတြ လႊတ္ထားသည္။
ကိုပီတာက ဟင္းခတ္မႈန္႔ေတြ၊ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ၊ ဆီေတြ တလစာ ဝယ္ထားတတ္သည္။ ကိုပီတာ အျပင္က ျပန္လာလွ်င္ တလစာ ဝယ္ထားတာေတြက တဝက္ေလာက္ ေလ်ာ့ေနတတ္သည္။ ေနာက္တေန႔ အျပင္ထြက္ ရာက ျပန္လာေတာ့ ဖင္ကပ္သာ က်န္ေတာ့သည္။
အဲဒီေတာ့ ကိုပီတာဂတ္စ္အိုးကို မသံုးရဲေတာ့၊ မေတာ္ သူ အျပင္ထြက္ေနတုန္း မီးေတြဘာေတြ ေလာင္မွာ စိုးရိမ္ ရသည္။ တလစာ ဝယ္ထားတာေတြ အားလံုးကိုလည္း ေသာ့ခတ္ သိမ္းဆည္းရသည္။
ကိုပီတာက သူမစားေပမယ့္ ဘႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကၽြးသည္။ ဘႀကီးက သူ႔အမ်ိဳးမ်ားလာလည္တိုင္း ညည္းၿပီး တိုင္သည္။
“ပီတာက ဘာေတြခ်က္ေကၽြးမွန္း မသိပါဘူး၊ စားလုိ႔လည္း မေကာင္းဘူး”
အဲလုိိဆိုေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးမ်ားက ကိုပီတာ့ကို တမ်ိဳးျမင္ၾကသည္။ ရွိေစေတာ့ …။ ကိုပီတာက ဘႀကီးကို ေန႔တိုင္း ဘာစားခ်င္လဲ ေမးကာ သူစားခ်င္တာေတြကို ခ်က္ေကၽြးျခင္းျဖစ္သည္။ တခါေတာ့ ဘႀကီးက အုန္းထမင္း စားမည္ ဆို၏။ အသက္က ၈၀ ေက်ာ္ေနၿပီ ..။ ေဘးလူေတြကတားၾကသည္ .. မရ။ ဘႀကီးက ဒါဆိုဒါပဲ စားမည္ .. ျဖစ္ရင္ခံမည္ တဲ့။
အဲဒီေတာ့ ကိုပီတာ ဆန္ တလံုးခဲြေလာက္ကို အုန္းသီးတလံုးျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာခ်က္ .. အမဲသားကို ႏူးေနေအာင္ ႏွပ္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳေလးျဖင့္ ေကၽြးသည္။ ကိုပီတာ့ေရွ႕တြင္ေတာ့ ဘႀကီးက “ေကာင္းလိုက္တာ၊ စားလို႔ အရသာရွိလိုက္တာ၊ စားခ်င္တာ စားရလို႔လားမသိဘူး .. ေနလို႔ထို္င္လို႔ ပိုေကာင္းသလိုပဲ …” ဟု ေျပာ၏။
ကြယ္ရာမွာေတာ့ “အင္း .. သိပ္ေတာ့လည္းစားမေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္ေကာင္းမလဲ သူက ေစတနာမွ မပါတာ” ဟု ေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ကိုပီတာ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ သည္းခံပါသည္။ ေဖေဖမွာထားေသာ စကားရွိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ျပန္သတိေပးရသည္။
တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကိုပီတာ ခ်က္ရတာ ပ်င္းလာသည္။ တေယာက္စာ နည္းနည္းေလးဆိုေတာ့ ဝယ္ရခ်မ္းရတာ မေကာင္း။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ေဖးအိမ္က ဟင္းခ်က္ ေရာင္းသည့္ မေအးျမင့္ထံမွ အမဲႏွပ္ တပြဲဝယ္ အိမ္မွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမာ္ဒီဖိုင္း ျပန္လုပ္ၿပီး ေကၽြးၾကည့္သည္။
“ဘႀကီး စားေကာင္းလား” ေမးလွ်င္ “ေကာင္းတယ္ … အမဲႏွပ္ကေလးက ႏူးၿပီး သိပ္အရသာ ရွိတာပဲ” ဟု ေျဖသည္။
“ဟုတ္လား အဲဒါ ပီတာ ခ်က္တာမဟုတ္ဘူး … မေအးျမင့္ဆီက ဝယ္ေကၽြးတာ” ဆိုလွ်င္ေတာ့ “ထင္သားပဲ .. ။ အဲဒါေၾကာင့္ အရမ္းငံေနတာ ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ သူ႔ဆီက မဝယ္နဲ႔ သူက ညစ္ပတ္တယ္၊ မစားခ်င္ဘူး” ဟု ရစ္ တတ္ေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုပီတာ နပ္သြားၿပီ။ မေအးျမင့္ဆီက ဝယ္ေကၽြးေပမယ့္ သူခ်က္တာ ဟုသာ ေျပာေတာ့၏။
ကုိပီတာ ပစၥည္းမွန္သမွ်လည္း ဘာမွမခံ။ ကိုပီတာက ဝိုင္ေသာက္သည့္ ဖန္ခြက္ကေလးမ်ားကို ပံုစံမ်ိဳးစံု စုတာ ဝါသနာပါသည္။ သူ႔တပည့္ေတြကလည္း သူႀကိဳက္တာသိေတာ့ လက္ေဆာင္ ေပးသည္။ လင္ပန္းေလး တခ်ပ္ထဲ မွာ ဝိုင္ခြက္ ၁၅ ခြက္ေလာက္ကို စီၿပီး ထည့္ထားသည္။ တရက္ သတိရလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ ဆယ္ခြက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ အကြဲ အစအန ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕။ တအိမ္လံုးတြင္ ဘႀကီးႏွင့္ သူ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မသိဘူးဟုသာ ေျဖသည္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္သာေဘးတြင္ ဖန္ကြဲစမ်ားကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႏွင့္ ထုပ္လွ်က္သား ေတြ႕ရသည္။
ေရခဲေသတၱာထဲတြင္လည္း ဘာမွ ထည့္မထားရဲ။ ထည့္ထားသမွ် အကုန္ႏႈိက္ယူသည္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကိုပီတာ့ ပန္းပင္ကေလးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုပီတာက ပန္းပင္စိုက္တာ ဝါသနာပါသည္။ ကိုပီတာ့ ဆီတြင္ အဖိုးတန္ ရွားပါးပင္ေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသည္။ ပထမတြင္ ပြင့္ေနေသာ ႏွင္းဆီပန္း လိေမၼာ္ ေရာင္ ေလးမ်ား ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ သစ္ခြပြင့္ေတြ မရွိေတာ့သည့္ျပင္ .. အပင္ေတြပါ ေအာက္ျပဳတ္က် ေန၏။ အားလုံး ဘႀကီးလက္ခ်က္။ သူငယ္ ျပန္ေနတာလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္။ သူသိခ်င္လွ်င္ အားလံုး သိသည္။
ဘႀကီးတြင္ ေၾကာင္တေကာင္ရွိသည္။ သူက သူ႔ေၾကာင္ကိုေတာ့ အလြန္ခ်စ္၏။ ကိုပီတာက ေၾကာင္ကို လံုးဝ မခ်စ္။ ေၾကာင္က အိမ္ထဲတြင္ ေခ်းပါ၊ ေသးေပါက္ လုပ္သျဖင့္ မုန္းသည္။ ေတြ႕လွ်င္ ရိုက္ထုတ္သည္။ ဘႀကီးက ေၾကာင္ကို သူႏွင့္အတူသိပ္သည္။ ကိုပီတာ့ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ ခိုးေကၽြးသည္။ ထမင္းစားေနစဥ္ ေၾကာင္ကိုပါ အတူ ေကၽြးသည္။ ကိုပီတာက ဘႀကီးမျမင္ေအာင္ ေၾကာင္ကိုရိုက္သည္။ ဘႀကီးက ကိုပီတာမျမင္ေအာင္ ငါးရိုးမ်ား၊ ထမင္းမ်ား ၾကမ္းေပၚ ခ်ေကၽြးသည္။ ေၾကာင္စားၿပီး က်န္ေနသည့္ ေနရာတြင္ ပုရြက္ဆိတ္မ်ား တက္ေနေတာ့ လွည္းပစ္ရသည္။ တခါ အဲဒီေၾကာင္ ကိုပီတာ့အိပ္ရာထဲ ေသးေပါက္ခ်သြားသည္။ ကိုပီတာ လိုက္ရိုက္ေတာ့ ဘႀကီးအခန္းထဲ ဝင္ေျပးသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္သည့္ေၾကာင္။ ကိုပီတာႏွင့္ ဘႀကီးတို႔၏ ပတ္လည္ ဇာတ္လမ္းက တအံုေႏြးေႏြး အဆံုးမသတ္ႏိုင္။
ကိုပီတာ့မွာက တပည့္ေတြမ်ားသည္။ ကိုပီတာ့ကို သူ႔တပည့္မ်ားက ခ်စ္ၾကသည္။ သည္ေတာ့ ကိုပီတာ့အိမ္မွာ ဧည့္သည္က မျပတ္။ တပည့္ေတြရဲ႕ ရည္းစားေတြ ခင္ပြန္းေတြ ဇနီးေတြ၊ သားသမီးေတြ တခါတေလ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနတတ္ၾကသည္။ တခါတေလ သီခ်င္း က်င့္ေပးပါဦးဆိုၿပီး .. ဧည့္ခန္းထဲ သီခ်င္းသံ စႏၵယားသံ ညံေန ျပန္သည္။
ဘႀကီးက တီဗီႀကိဳက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ခုနစ္နာရီ ျမဝတီမွလာသည့္ ဇာတ္ကားကို ဘယ္ေတာ့မွ အလြတ္ မခံ။ ခုနစ္နာရီမထိုးခင္ ဧည့္ခန္းထဲက တီဗီေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ ဧည့္သည္လာၿပီး ဧည့္သည္ ကလည္း ဆူညံ ေနမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အဲဒီည ျပႆနာျဖစ္ၿပီသာ မွတ္ေတာ့။
“ပီတာ့ ဆီကို ဧည့္သည္ေတြ လာလိုက္တာမွ အရြယ္ကို စံုေနတာပဲ။ ကေလး ပိစိေကြးေလးေတြေကာ .. မိန္းမ ေယာက္်ား အရြယ္စံုေကာ .. လူကိုမျပတ္ဘူး။ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိပါဘူး” ဟု အတင္း ေလွ်ာက္ေျပာေသး သည္။
ဘႀကီးက နားနည္းနည္း ေလးေပမယ့္ မ်က္ေစ့ အေတာ္ေကာင္းသည္။ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းသည္။ ေန မေကာင္းဘူးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားသည္။ ကိုပီတာဆီ ဧည့္သည္ တေယာက္လာလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ကိုေတာ့ ထြက္ မလာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ေခ်ာင္းသည္။ တခါလည္း။ ကိုပီတာ ဧည့္သည္မ်ားျဖင့္ စကားေျပာေနစဥ္ .. ေခ်ာင္းရင္း ေခ်ာင္းရင္း ေအာက္ကေရကြက္ကို တက္နင္းမိၿပီး ေခ်ာ္လဲသည္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ကုတင္ ေပၚတြင္ နားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မၾကာ ျပန္ေကာင္းလာသည္။
တခါလည္း ဘာေတြ အစားမွားသလဲမသိ၊ ဝမ္းေတြ ေလွ်ာလို႔ ေဆးရံုတင္ရသည္။ ကိုပီတာတို႔က ပစ္လိုက္ရၿပီဟု ထင္ေသာ္လည္း ျပန္ေကာင္းလာသည္။ ကိုပီတာႏွင့္ ဘႀကီးတို႔ ၾကားက အျဖစ္အပ်က္ကို ဘုရားေက်ာင္း တေက်ာင္းလံုး သိသည္။ အားလံုးက ရယ္ၾကေမာၾကႏွင့္။ တကယ့္ဒုကၡခံစားရတာက ကိုပီတာ။ ရယ္လည္း မရယ္ႏုိင္။ ေဖေဖ့စကား နားေထာင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ျပဳစုေနရသည္။ စိတ္လည္း မရွည္ခ်င္ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္သည္။ မိန္းမမယူဘဲ တကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ေနသည္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခ်င္ရာသြား .. စားခ်င္ရာစား လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ မလြတ္လပ္ .. ေနာက္ဆံ တင္းေနရသည္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ စကားေကာင္းေနဆဲ ဘႀကီး ထမင္းခ်ိန္ဆို ျပန္ရသည္။ ခရီး ထြက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘႀကီးစားမႈ ေသာက္မႈ လုပ္မည့္သူ မရွိသည့္အတြက္ မထြက္ရ။
ကိုပီတာက သူ႔ဘာသာသူ ဝုိင္ေလးေဖာက္လိုက္ ..၊ ပန္းခ်ိီေလးဆြဲလိုက္၊ ကိတ္မုန္႔ေလး ဖုတ္လိုက္ အပင္ေလး ေတြစိုက္လုိက္ ေနခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီအလုပ္မ်ား တခုမွ လုပ္လို႔မရ ..။ ဂက္စ္ မီးဖိုမသုံးရဲလို႔ မီးမလာေသာ ေန႔မ်ားမွာ မီးေသြးမီးဖိုကို တပင္တပမ္း ေမႊးရသည္။ လွ်ပ္စစ္မီး ခလုပ္မ်ားကိုလည္း လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္သည္။ မိန္းဆြစ္ကို ေသာ့ခတ္ထားရသည္။ ကိုပီတာ အျပင္ထြက္လွ်င္ မိန္းခ်ၿပီး ေသာ့ခတ္ရသည္။
ေျပာျပလွ်င္ ကုန္ႏိုင္မည္မထင္။ ဘႀကီးႏွင့္ ကိုပီတာတို႔ ႏွစ္ဦးၾကားတြင္ ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္။ ကိုပီတာ့ကို ဘႀကီး၏အမ်ိဳးတေယာက္က တခါေတာ့ ဝန္ခံဖူးသည္။
“ကိုပီတာမို႔လို႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္သာဆို အဲဒီဒဏ္ေတြ ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး” တဲ့။ ကိုပီတာကေတာ့ ရယ္ေနလိုက္ရံုပင္။ သူ႔ဒဏ္မခံႏုိင္လို႔ ဒီအဘိုးႀကီးကို ပစ္ထားလိုက္လွ်င္ ဘယ္သူကလက္ခံ ထားမွာတဲ့လဲ။ ဘႀကီးရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံရတာ ကိုပီတာ့အဖို႔ အသားက် ေနပါၿပီ။ ေဖေဖတို႔ ဆံုးတာပဲ ၁၅ ႏွစ္ နီးပါး ရွိေနၿပီေလ။
ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ဘႀကီးက လြန္ခဲ့ေသာ တပတ္ေလာက္အထိ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္တုန္း၊ ကိုပီတာ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တုန္း။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့မည့္ပံုစံ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ သံုးရက္ကမွ ဘႀကီးအိပ္ရာေပၚလဲသည္။ လဲမည့္လဲေတာ့လည္း ရုတ္တရက္ႀကီး ဘာမွ စားလို႔မဝင္ေတာ့ ..။ ဆီးႏွင့္ဝမ္းလည္း မသြားႏုိင္ေတာ့။ ကိုပီတာ အစ္ကုိလတ္လင္မယားက ကိုပီတာ့ဆီ လာေနေပးသည္။ အစ္ကို လတ္၏မိန္းမက ေဆးရံုက ေမထရြန္ႀကီးဆိုေတာ့ ျပဳစုတတ္သည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သည္။ ဆီးပိုက္ထည့္ ထားရသည္။ ႏွာေခါင္းပိုက္ႏွင့္ အစာထည့္ရသည္။ ဒရစ္ပိုက္လည္း ခ်ိတ္ထားရသည္။
ညဘက္ ကိုပီတာတို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္ အတူ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲမ်ား လာေစာင့္ေပးၾကသည္။ သိပ္ၾကာၾကာ မေန လိုက္ရ။ သံုးရက္ေလာက္ပဲ ေဝဒနာအနည္းအက်ဥ္း ခံစားရသည္။ ေသခါနီး အေမာအနည္းငယ္သာ ေဖာက္သည္။
ဘႀကီးေသေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ မနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ မိန္းမေတြအားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကို ႏွင့္အတူ ခ်စ္တီးႏွင့္ ေယာရႈရွိသည္။ ကိုပီတာ့ အစ္ကို ကိုေဘဘီက ..
“ကဲကဲ မိန္းမေတြ မႏို္းေစနဲ႔ေဟ့ သူတို႔ႏိုးရင္ ပြက္ေလာရိုက္ကုန္လိမ့္မယ္။ ငါတို႔ သူ႔ကို ေဘးေပါက္ကေန ဘုရား ေက်ာင္းထဲ ေရႊ႕ရေအာင္” ဟု ဆိုသည္။
ဘုရားေက်ာင္းက ကပ္လွ်က္ ၿခံစည္းရိုးသာ ျခားသည္။
အိမ္ေဘးေပါက္က ထြက္လိုက္လွ်င္ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ေရာက္ၿပီ ..။ ပထမဆံုး ဘႀကီးႏွင့္ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာ ပိုက္မ်ား အားလံုုးျဖဳတ္ရသည္။ က်န္ပိုက္အားလံုး အဆင္ေျပေပမယ့္ ဆီးပိုက္ကဒုကၡေရာက္ေနသည္။ ေရာ္ဘာ ေခ်ာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆြဲျဖဳတ္၍ အလြယ္တကူ ထြက္မလာဘဲ ရွည္ရွည္ ထြက္လာသည္။ စိတ္မရွည္ေသာ ေယာရႈက ..
“ရႈပ္ပါတယ္ကြာ ကပ္ေၾကးနဲ႔ပဲ ျဖတ္လိုက္ရေအာင္” ဟု ဆိုသည္။ ခ်စ္တီးက “မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ဘႀကီး ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံေရာက္ရင္ ဒီပိုက္ႀကီးနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနပါဦးမယ္။ ငါ ဆြဲျဖဳတ္ၾကည့္ဦးမယ္” ဆိုၿပီး ေဆာင့္ဆြဲေတာ့ ျပဳတ္ထြက္ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ခ်ည္းမဟုတ္ဘဲ လက္က်န္ ဆီးေတြပါ လြင့္စဥ္ကုန္သည္။
ၿပီးေတာ့ ကိုေဘဘီ စီစဥ္သည့္အတုိင္း အေလာင္းကို ေယာရႈႏွင့္ ခ်စ္တီးတို႔က မ၊ ေခါက္ကုတင္ကို သူတို႔ ညီအစ္ကိုက မ ေရႊ႕ၾကသည္။ အေလာင္းႀကီး ဘုရားေက်ာင္းထဲ ေရာက္သည္အထိ သူတို႔ ကုတင္မေရာက္ေသး။ ခ်စ္တီးက .. “ကိုေဘဘီ .. ဒီမွာေလးလွၿပီ .. ဘယ္နား ခ်ထားရမွာလဲ” ဟုလွမ္းေအာ္ေမးသည္။ ကိုေဘဘီက .. “ခ်ခ်င္တဲ့ေနရာ ခ်ထားလိုက္ကြာ” ဟု ျပန္ေအာ္သည္။
ခ်စ္တီးႏွင့္ေယာရႈတို႔က အေလာင္းကို သံမန္သလင္းေပၚဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ခဏေနမွ ကိုေဘဘီတို႔ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ဘႀကီးကိုၾကည့္ရင္း “အင္း .. ဘႀကီးကေတာ့ ထင္မွာပဲ။ ဒီေကာင္ေတြ မေသခင္ ႏွိပ္စက္တာ အားမရလို႔ ေသၿပီးတာေတာင္ ဆက္ႏွိပ္စက္တုန္းလို႔”
ဘႀကီးကို ကုတင္ေပၚတင္ၿပီး ကိုပီတာက ပတ္တီးတလိပ္ကိုကိုင္ၿပီး ေရာက္လာသည္။ ပါးစပ္ဟေနေသာေၾကာင့္ ေမးသိုင္းႀကိဳးခ်ည္ရန္တဲ့။ ေမးသိုင္းႀကိဳးခ်ည္ေတာ့ ေယာက်္ားအားျဖင့္ ဆြဲလိုက္ရာ သြားမရွိေသာ ဘႀကီး ႏႈတ္ခမ္း မ်ားက ေစ့ေနရံုမကဘဲ ေအာကႏႈတ္ခမ္းက အေပၚႏႈတ္ခမ္းေပၚ သြားထပ္သည္။ ႀကိဳးကို တခါျပန္ေလွ်ာ့ ရျပန္သည္။
သူတို႔ ေယာက္်ားေတြခ်ည္း လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကၿပီးမွ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕က သင္းအုပ္ဆရာကို သြားႏႈိးၾကသည္။ အဲဒီေတာ့မွ မိ္န္းမေတြပါႏိုးလာၿပီး သတင္းေမးၾက၊ ငိုၾကႏွင့္ အသုဘအိမ္ အသက္ဝင္လာသည္။ သင္းအုပ္ဆရာ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ မနက္ ေရာင္နီျမင္ရၿပီ .. ကိုပီတာတို႔ အိပ္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့။ ဘႀကီးမွာက ဘာေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝန္းမွ ရွိတာမဟုတ္။ အလုပ္ရႈပ္ခံမေနေတာ့။ တခါထဲ ေန႔ခ်င္းၿပီး ခ်လိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက သည္။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ခရစ္ယာန္မွာက ရက္လည္စရာလည္း မလုိ၊ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ စည္းေဝးကို ဘယ္ေန႔လုပ္လုပ္ ရသည္။ ဒီေတာ့ ညဘက္တြင္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ စည္းေဝးကို ဘယ္ေန႔လုပ္လုပ္ ရသည္။ ဒီေတာ့ ညဘက္တြင္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ စည္းေဝးလုပ္လုိက္မည္။ ဒါဆို တရက္တည္းႏွင့္ ကိစၥျပတ္ၿပီ။ အသုဘခ်ေတာ့လည္း ရိုးရိုး ရွင္းရွင္းပင္။ ညဘက္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္လာသူမ်ားကို ဆမူဆာႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ ေကၽြးလိုက္သည္။ အားလံုး ကိုပီတာလုပ္စရာမလို။ ကိုပီတာကို ခင္မင္ေသာ ဘုရားေက်ာင္း အမ်ိဳးသမီးအသင္းက လုပ္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး အိုးခြက္မ်ား ေဆးေက်ာၿပီးသည္အထိ ..။
ၿပီးၿပီ ..။
လူေတြလည္း ျပန္ကုန္ၿပီ။ ကိုပီတာ တေယာက္တည္း က်န္ေတာ့၏။ ကိုေဘဘီတို႔ လင္မယားလည္း ျပန္သြား ၾကၿပီ။ မေန႔က ဘႀကီးရွိေသးသည္။ ဒီေန႔ ဘႀကီးမရွိေတာ့။ မရွိရံုတင္မဟုတ္။ ကိုပီတာ့အိမ္တြင္ အသုဘအိမ္ ဆိုသည့္ အရိပ္အေယာင္ေလးပင္ မက်န္။
ကိုပီတာ တဦးတည္း အိပ္ရာဝင္လိုက္သည္။ အိပ္ရာထဲတြင္ခ်က္ခ်င္းအိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ စဥ္းစားခန္း ဝင္ေနမိသည္။ သူလိုခ်င္ေသာ လြပ္လပ္သည့္ ဘဝသူရၿပီ။ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ဘာမွ လုပ္ေပးစရာ မလိုေတာ့။ သြားခ်င္ရာသြား မည္။ ခရီးထြက္မည္၊ အပင္စိုက္မည္၊ ခဏေနေတာ့ မေန႔က အိပ္ပ်က္ထားသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြား သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖင့္ ႏုိးထလာသည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ၿပီး ေရေႏြးတည္ဖို႔ ျပင္သည္။ ၿပီးမွ ေရေႏြးတည္ရန္ မလိုေတာ့တာ သတိရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သို႔ ထြက္ခဲ့ သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ စိတ္ႀကိဳက္ထုိင္ၿပီး ေစ်းဘက္ထြက္ခဲ့သည္။ ေစ်းေရာက္ေတာ့ ဘာမွ ဝယ္စရာ မရွိျပန္ ..။ ေစ်းကို တပတ္ပတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ထိုင္ ေနမိသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ သည္အခ်ိန္ဆို ဘႀကီးထမင္းပြဲ ျပင္ေပးေနက် မဟုတ္လား။
အိမ္ေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမက္ပင္ေတြ ေတာထေနသည့္ သူ႔ပန္းခင္းကို ဖရိုဖရဲ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ျမက္ပင္ေတြကိုပဲ စရွင္းရမွာပဲ” သူေတြးလိုက္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ျမက္ပင္မ်ားကို ထမရွင္းျဖစ္။ ရွင္းခ်င္စိတ္ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ဘႀကီးရွိတုန္းက အခ်ိန္လုၿပီး ဆြဲထားရေသာ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားဆီ စိတ္ေရာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ စုတ္တံ မ်ားကိုလည္း မကိုင္ခ်င္ျပန္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အရင္က ဆြဲခ်င္လြန္းလို႔ ဘႀကီး မေႏွာင့္ယွက္မယ့္ အခ်ိန္ကို လုၿပီးဆြဲရတာ။ အခု သူ႔ကို ေႏွာင့္ယွက္မည့္ ဘႀကီး မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ သူမဆြဲခ်င္ ..။ စႏၵယား အဖုံးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တီးခ်င္စိတ္မရွိ။
ခါတုိင္းသူ စႏၵယား အသံစမ္းလွ်င္ ဘႀကီးလာေခ်ာင္းတတ္သည္။ ဒါကို သူေတြ႕လွ်င္ ဆက္မတီးဘဲ အဖုံးပိတ္ကာ ထ ထြက္သြားတတ္၏။ သူငိုင္ေနစဥ္ ေျခေထာက္ဆီက ေႏြးခနဲခံစားလုိက္ရသည္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘႀကီး၏ ေၾကာင္ကေလး၊ ေၾကာင္ေလးက သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ “ေညာင္” ဟု တခ်က္ေအာ္သည္။ သူ ေၾကာင္ကေလးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိတ္လိုလက္ရ ေပြ႕လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘႀကီးခိုးမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ေသာ့ခတ္ထားေသာ ေၾကာင္အိမ္ကိုဖြင့္ကာ ပုဇြန္ေျခာက္ လက္တဆုပ္ ႏိႈက္ယူ၍ ေၾကာင္ကေလးေရွ႕မွာ ခ်ေကၽြးလိုက္၏။
ေၾကာင္ကေလးက မယံုသလို ခဏေၾကာင္ ေနေသးသည္။ ဒါ ကိုပီတာ့အထင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေၾကာင္က ေၾကာင္ေနရတယ္လို႔။ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ၿပံဳးမိသြားၿပီး မလံုမလဲျဖင့္ ေဘးဘီၾကည့္ရင္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက တေနရာ သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဘႀကီးက သူ ဒီလို လုပ္တာျမင္လွ်င္ .. "ပီတာေတာ့ .. ရူးသြားၿပီလား မသိဘူး" ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာမွာ ေသခ်ာသည္။ ခုေတာ့ သူမေျပာႏိုင္ေတာ့။ ကိုပီတာ့ မ်က္လံုးအစံု ဆိုက္ေရာက္ သြားရာ နံရံေပၚတြင္ ဘႀကီးဓာတ္ပံုက အခန္႔သား။ဝတၳဳတို (၁၈)
ဘႀကီးေသၿပီ
မေသခင္ခဏ အေမာေဖာက္ၿပီးေနာက္ အိပ္ေပ်ာ္သည့္ ပုံစံျဖင့္ ေသသြားျခင္း ျဖစ္၏။
ဘႀကီးအသက္က ၈၉ ႏွစ္။ မေသခင္ တပတ္အထိ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ပံုစံျဖင့္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့မည့္ အတိုင္း ထင္ရသည္။ ဘႀကီး၏ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ .. ငယ္ငယ္က ဘႀကီး ပိုးခဲ့ေသာ ရြယ္တူ အဘြားႀကီးေတြ ေသကုန္ၿပီ ..။ ဘႀကီးကမေသေသး။ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ေကာင္းတုန္း ..။ ထမင္းတပန္းကန္ ေမာက္ေမာက္ ကုန္တုန္း ..။ ကိုပီတာကို ျပႆနာရွာတုန္း။
ဘႀကီးႏွင့္ ကိုပီတာက မတည့္အတူေနဆိုမွ တကယ့္ မတည့္အတူေန ..။ ဘႀကီးက ၈၀ ေက်ာ္ လူပ်ိဳႀကီး ..။ ကိုပီတာက ၅၀ ေက်ာ္လူပ်ိဳႀကီး။ ဘႀကီးသည္ ေဖေဖႏွင့္ မာမီတို႔ ထားခဲ့ေသာ ကိုပီတာ့အတြက္ အေမြဟုလည္း ဆိုႏိုင္သည္။
အရင္ကေတာ့ သည္အိမ္ႀကီးမွာ ေဖေဖရယ္ မာမီရယ္ ကိုပီတာရယ္ .. ဘႀကီးရယ္ အတူေနၾကသည္။ အဲသည္တုန္းက ဘႀကီး၏ အႏြံအတာကို ေဖေဖႏွင့္ မာမီတို႔ မွ်ခံၾကသည္။ ကိုပီတာက ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ တြင္ အငယ္ဆံုး။ သူ႔အစ္ကိုေတြက အိမ္ေထာင္ခြဲၿပီး သပ္သပ္ေနၾကသည္။ ေဖေဖႏွင့္မာမီတို႔ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ေတာ့ ကိုပီတာႏွင့္အတူ ဘႀကီး က်န္ရစ္သည္။
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္း၏။ ဘႀကီးသည္ ေဖေဖ၏ ဘယ္ႏွဝမ္းကြဲ ေတာ္ေသာ အစ္ကိုလည္း မသိပါ။ အဲဒီ အေဝးႀကီးေဝးေသာ အစ္ကိုလူပ်ိဳႀကီးကို ေဖေဖက ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။ ေဖေဖ ကြယ္လြန္ခါနီးတြင္ ကိုပီတာ့ကို အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ မွာခဲ့သည္။ ပထမ အခ်က္က ေဖေဖ သင္းအုပ္ဆရာ လုပ္ခဲ့ေသာ သူတို႔ ဘုရား ေက်ာင္းေလးတြင္ ျပဳလုပ္သမွ် အစီအစဥ္တုိင္းတြင္ စႏၵယားတီးရန္ႏွင့္ သံစုံသီခ်င္း ေလ့က်င့္ေပးရန္။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ ဘႀကီးကို လံုးဝမၿငိဳညင္ဘဲ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ျဖစ္၏။
ကိုပီတာ နားေထာင္ပါသည္။ ကိုပီတာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖ့ စကားကို မပယ္ရွားခဲ့။ ေဖေဖ့ကိုခ်စ္သည္။ ေလးစားသည္။ ေဖေဖသည္ ကြယ္လြန္သြားသည္အထိ သူ႔အနားတြင္ ရွိေနသလိုပင္။ ေဖေဖ့စကားကိုမပယ္ရွားဝံ့။ ပထမ အခ်က္က ျပႆနာမရွိ။ ေဖေဖရွိစဥ္ကတည္းက သူ ဘုရားေက်ာင္းမွာ စႏၵယား တီးခဲ့တာပဲ။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ နည္းနည္း ျပႆနာရွိပါသည္။
သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ဘႀကီးႏွင့္ နီးနီးစပ္စပ္ အမ်ိဳးေတာ္သူမ်ားရွိသည္။ ကိုပီတာတို႔ထက္စာလွ်င္ ပုိရင္းသူမ်ား ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ဘႀကီးကို ေခၚယူ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တခြန္းမွ မဟၾက။ တခါတေလမွာေတာ့ မုန္႔ဖိုး ပဲဖိုး ကေလးမ်ား လာေပးတာမ်ိဳး၊ စားစရာေလးမ်ား လာေပးတာမ်ိဳး ရွိ၏။ ဘႀကီးသည္ ထိုသူမ်ားကို အေကာင္း ေျပာသေလာက္ ကိုပီတာ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္း မေျပာ။
အေကာင္းမေျပာတာ ေလာက္ကေတာ့ ကိုပီတာတို႔ကမမႈပါ။ အဲဒီထက္ ဆိုးရြားေသာ အခ်က္ မ်ားစြာ ရွိေနေသး သည္။
ကိုပီတာက ခ်က္တာျပဳတ္တာ ဝါသနာပါေပမယ့္ အိမ္မွာခ်က္စားခ်င္မွ စားသည္။ တကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ အျပင္မွာပဲ ႀကံဳသလို ဝယ္စားလုိက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဘႀကီး အတြက္ကေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးသည္။
ဘႀကီးက နံနက္စာကို ဆယ့္တနာရီ တိတိမွာ စားသည္။ ဘႀကီး စားခါနီးမွ အသီးအရြက္ေၾကာ္တာ၊ ဟင္း ေႏႊးတာ လုပ္ေပးသည္။ ဘႀကီး ပူပူေႏြးေႏြး စားရေအာင္ေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ကိုပီတာ ဂက္စ္မီးဖို ဝယ္ထားသည္။ ဆယ္ပိႆာ ဆန္႔သည့္ ဂတ္စ္အိုးႏွင့္ ဆက္ထားသည့္ ဖိုျဖစ္သည္။ ကိုပီတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အျပင္ ထြက္ေန ထြက္ေန ဘႀကီးစားခ်ိန္ ျပန္လာၿမဲ။ သို႔ေသာ္ ဘႀကီးက ကိုပီတာ လက္ဖက္ရည္ ထြက္ေသာက္ခ်ိန္ .. ေစ်းသြား ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႔ဘာသာ ဂတ္စ္အိုးကိုဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးတည္သည္။ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္သည္၊ ဂတ္စ္ မီးဖိုကို မသံုးဘဲ ဂတ္စ္ေတြ လႊတ္ထားသည္။
ကိုပီတာက ဟင္းခတ္မႈန္႔ေတြ၊ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ၊ ဆီေတြ တလစာ ဝယ္ထားတတ္သည္။ ကိုပီတာ အျပင္က ျပန္လာလွ်င္ တလစာ ဝယ္ထားတာေတြက တဝက္ေလာက္ ေလ်ာ့ေနတတ္သည္။ ေနာက္တေန႔ အျပင္ထြက္ ရာက ျပန္လာေတာ့ ဖင္ကပ္သာ က်န္ေတာ့သည္။
အဲဒီေတာ့ ကိုပီတာဂတ္စ္အိုးကို မသံုးရဲေတာ့၊ မေတာ္ သူ အျပင္ထြက္ေနတုန္း မီးေတြဘာေတြ ေလာင္မွာ စိုးရိမ္ ရသည္။ တလစာ ဝယ္ထားတာေတြ အားလံုးကိုလည္း ေသာ့ခတ္ သိမ္းဆည္းရသည္။
ကိုပီတာက သူမစားေပမယ့္ ဘႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကၽြးသည္။ ဘႀကီးက သူ႔အမ်ိဳးမ်ားလာလည္တိုင္း ညည္းၿပီး တိုင္သည္။
“ပီတာက ဘာေတြခ်က္ေကၽြးမွန္း မသိပါဘူး၊ စားလုိ႔လည္း မေကာင္းဘူး”
အဲလုိိဆိုေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးမ်ားက ကိုပီတာ့ကို တမ်ိဳးျမင္ၾကသည္။ ရွိေစေတာ့ …။ ကိုပီတာက ဘႀကီးကို ေန႔တိုင္း ဘာစားခ်င္လဲ ေမးကာ သူစားခ်င္တာေတြကို ခ်က္ေကၽြးျခင္းျဖစ္သည္။ တခါေတာ့ ဘႀကီးက အုန္းထမင္း စားမည္ ဆို၏။ အသက္က ၈၀ ေက်ာ္ေနၿပီ ..။ ေဘးလူေတြကတားၾကသည္ .. မရ။ ဘႀကီးက ဒါဆိုဒါပဲ စားမည္ .. ျဖစ္ရင္ခံမည္ တဲ့။
အဲဒီေတာ့ ကိုပီတာ ဆန္ တလံုးခဲြေလာက္ကို အုန္းသီးတလံုးျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာခ်က္ .. အမဲသားကို ႏူးေနေအာင္ ႏွပ္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳေလးျဖင့္ ေကၽြးသည္။ ကိုပီတာ့ေရွ႕တြင္ေတာ့ ဘႀကီးက “ေကာင္းလိုက္တာ၊ စားလို႔ အရသာရွိလိုက္တာ၊ စားခ်င္တာ စားရလို႔လားမသိဘူး .. ေနလို႔ထို္င္လို႔ ပိုေကာင္းသလိုပဲ …” ဟု ေျပာ၏။
ကြယ္ရာမွာေတာ့ “အင္း .. သိပ္ေတာ့လည္းစားမေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္ေကာင္းမလဲ သူက ေစတနာမွ မပါတာ” ဟု ေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ကိုပီတာ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ သည္းခံပါသည္။ ေဖေဖမွာထားေသာ စကားရွိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ျပန္သတိေပးရသည္။
တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကိုပီတာ ခ်က္ရတာ ပ်င္းလာသည္။ တေယာက္စာ နည္းနည္းေလးဆိုေတာ့ ဝယ္ရခ်မ္းရတာ မေကာင္း။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ေဖးအိမ္က ဟင္းခ်က္ ေရာင္းသည့္ မေအးျမင့္ထံမွ အမဲႏွပ္ တပြဲဝယ္ အိမ္မွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမာ္ဒီဖိုင္း ျပန္လုပ္ၿပီး ေကၽြးၾကည့္သည္။
“ဘႀကီး စားေကာင္းလား” ေမးလွ်င္ “ေကာင္းတယ္ … အမဲႏွပ္ကေလးက ႏူးၿပီး သိပ္အရသာ ရွိတာပဲ” ဟု ေျဖသည္။
“ဟုတ္လား အဲဒါ ပီတာ ခ်က္တာမဟုတ္ဘူး … မေအးျမင့္ဆီက ဝယ္ေကၽြးတာ” ဆိုလွ်င္ေတာ့ “ထင္သားပဲ .. ။ အဲဒါေၾကာင့္ အရမ္းငံေနတာ ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ သူ႔ဆီက မဝယ္နဲ႔ သူက ညစ္ပတ္တယ္၊ မစားခ်င္ဘူး” ဟု ရစ္ တတ္ေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုပီတာ နပ္သြားၿပီ။ မေအးျမင့္ဆီက ဝယ္ေကၽြးေပမယ့္ သူခ်က္တာ ဟုသာ ေျပာေတာ့၏။
ကုိပီတာ ပစၥည္းမွန္သမွ်လည္း ဘာမွမခံ။ ကိုပီတာက ဝိုင္ေသာက္သည့္ ဖန္ခြက္ကေလးမ်ားကို ပံုစံမ်ိဳးစံု စုတာ ဝါသနာပါသည္။ သူ႔တပည့္ေတြကလည္း သူႀကိဳက္တာသိေတာ့ လက္ေဆာင္ ေပးသည္။ လင္ပန္းေလး တခ်ပ္ထဲ မွာ ဝိုင္ခြက္ ၁၅ ခြက္ေလာက္ကို စီၿပီး ထည့္ထားသည္။ တရက္ သတိရလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ ဆယ္ခြက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ အကြဲ အစအန ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕။ တအိမ္လံုးတြင္ ဘႀကီးႏွင့္ သူ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မသိဘူးဟုသာ ေျဖသည္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္သာေဘးတြင္ ဖန္ကြဲစမ်ားကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႏွင့္ ထုပ္လွ်က္သား ေတြ႕ရသည္။
ေရခဲေသတၱာထဲတြင္လည္း ဘာမွ ထည့္မထားရဲ။ ထည့္ထားသမွ် အကုန္ႏႈိက္ယူသည္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကိုပီတာ့ ပန္းပင္ကေလးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုပီတာက ပန္းပင္စိုက္တာ ဝါသနာပါသည္။ ကိုပီတာ့ ဆီတြင္ အဖိုးတန္ ရွားပါးပင္ေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသည္။ ပထမတြင္ ပြင့္ေနေသာ ႏွင္းဆီပန္း လိေမၼာ္ ေရာင္ ေလးမ်ား ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ သစ္ခြပြင့္ေတြ မရွိေတာ့သည့္ျပင္ .. အပင္ေတြပါ ေအာက္ျပဳတ္က် ေန၏။ အားလုံး ဘႀကီးလက္ခ်က္။ သူငယ္ ျပန္ေနတာလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္။ သူသိခ်င္လွ်င္ အားလံုး သိသည္။
ဘႀကီးတြင္ ေၾကာင္တေကာင္ရွိသည္။ သူက သူ႔ေၾကာင္ကိုေတာ့ အလြန္ခ်စ္၏။ ကိုပီတာက ေၾကာင္ကို လံုးဝ မခ်စ္။ ေၾကာင္က အိမ္ထဲတြင္ ေခ်းပါ၊ ေသးေပါက္ လုပ္သျဖင့္ မုန္းသည္။ ေတြ႕လွ်င္ ရိုက္ထုတ္သည္။ ဘႀကီးက ေၾကာင္ကို သူႏွင့္အတူသိပ္သည္။ ကိုပီတာ့ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ ခိုးေကၽြးသည္။ ထမင္းစားေနစဥ္ ေၾကာင္ကိုပါ အတူ ေကၽြးသည္။ ကိုပီတာက ဘႀကီးမျမင္ေအာင္ ေၾကာင္ကိုရိုက္သည္။ ဘႀကီးက ကိုပီတာမျမင္ေအာင္ ငါးရိုးမ်ား၊ ထမင္းမ်ား ၾကမ္းေပၚ ခ်ေကၽြးသည္။ ေၾကာင္စားၿပီး က်န္ေနသည့္ ေနရာတြင္ ပုရြက္ဆိတ္မ်ား တက္ေနေတာ့ လွည္းပစ္ရသည္။ တခါ အဲဒီေၾကာင္ ကိုပီတာ့အိပ္ရာထဲ ေသးေပါက္ခ်သြားသည္။ ကိုပီတာ လိုက္ရိုက္ေတာ့ ဘႀကီးအခန္းထဲ ဝင္ေျပးသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္သည့္ေၾကာင္။ ကိုပီတာႏွင့္ ဘႀကီးတို႔၏ ပတ္လည္ ဇာတ္လမ္းက တအံုေႏြးေႏြး အဆံုးမသတ္ႏိုင္။
ကိုပီတာ့မွာက တပည့္ေတြမ်ားသည္။ ကိုပီတာ့ကို သူ႔တပည့္မ်ားက ခ်စ္ၾကသည္။ သည္ေတာ့ ကိုပီတာ့အိမ္မွာ ဧည့္သည္က မျပတ္။ တပည့္ေတြရဲ႕ ရည္းစားေတြ ခင္ပြန္းေတြ ဇနီးေတြ၊ သားသမီးေတြ တခါတေလ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနတတ္ၾကသည္။ တခါတေလ သီခ်င္း က်င့္ေပးပါဦးဆိုၿပီး .. ဧည့္ခန္းထဲ သီခ်င္းသံ စႏၵယားသံ ညံေန ျပန္သည္။
ဘႀကီးက တီဗီႀကိဳက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ခုနစ္နာရီ ျမဝတီမွလာသည့္ ဇာတ္ကားကို ဘယ္ေတာ့မွ အလြတ္ မခံ။ ခုနစ္နာရီမထိုးခင္ ဧည့္ခန္းထဲက တီဗီေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ ဧည့္သည္လာၿပီး ဧည့္သည္ ကလည္း ဆူညံ ေနမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အဲဒီည ျပႆနာျဖစ္ၿပီသာ မွတ္ေတာ့။
“ပီတာ့ ဆီကို ဧည့္သည္ေတြ လာလိုက္တာမွ အရြယ္ကို စံုေနတာပဲ။ ကေလး ပိစိေကြးေလးေတြေကာ .. မိန္းမ ေယာက္်ား အရြယ္စံုေကာ .. လူကိုမျပတ္ဘူး။ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိပါဘူး” ဟု အတင္း ေလွ်ာက္ေျပာေသး သည္။
ဘႀကီးက နားနည္းနည္း ေလးေပမယ့္ မ်က္ေစ့ အေတာ္ေကာင္းသည္။ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းသည္။ ေန မေကာင္းဘူးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားသည္။ ကိုပီတာဆီ ဧည့္သည္ တေယာက္လာလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ကိုေတာ့ ထြက္ မလာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ေခ်ာင္းသည္။ တခါလည္း။ ကိုပီတာ ဧည့္သည္မ်ားျဖင့္ စကားေျပာေနစဥ္ .. ေခ်ာင္းရင္း ေခ်ာင္းရင္း ေအာက္ကေရကြက္ကို တက္နင္းမိၿပီး ေခ်ာ္လဲသည္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ကုတင္ ေပၚတြင္ နားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မၾကာ ျပန္ေကာင္းလာသည္။
တခါလည္း ဘာေတြ အစားမွားသလဲမသိ၊ ဝမ္းေတြ ေလွ်ာလို႔ ေဆးရံုတင္ရသည္။ ကိုပီတာတို႔က ပစ္လိုက္ရၿပီဟု ထင္ေသာ္လည္း ျပန္ေကာင္းလာသည္။ ကိုပီတာႏွင့္ ဘႀကီးတို႔ ၾကားက အျဖစ္အပ်က္ကို ဘုရားေက်ာင္း တေက်ာင္းလံုး သိသည္။ အားလံုးက ရယ္ၾကေမာၾကႏွင့္။ တကယ့္ဒုကၡခံစားရတာက ကိုပီတာ။ ရယ္လည္း မရယ္ႏုိင္။ ေဖေဖ့စကား နားေထာင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ျပဳစုေနရသည္။ စိတ္လည္း မရွည္ခ်င္ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္သည္။ မိန္းမမယူဘဲ တကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ေနသည္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခ်င္ရာသြား .. စားခ်င္ရာစား လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ခုေတာ့ မလြတ္လပ္ .. ေနာက္ဆံ တင္းေနရသည္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ စကားေကာင္းေနဆဲ ဘႀကီး ထမင္းခ်ိန္ဆို ျပန္ရသည္။ ခရီး ထြက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘႀကီးစားမႈ ေသာက္မႈ လုပ္မည့္သူ မရွိသည့္အတြက္ မထြက္ရ။
ကိုပီတာက သူ႔ဘာသာသူ ဝုိင္ေလးေဖာက္လိုက္ ..၊ ပန္းခ်ိီေလးဆြဲလိုက္၊ ကိတ္မုန္႔ေလး ဖုတ္လိုက္ အပင္ေလး ေတြစိုက္လုိက္ ေနခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီအလုပ္မ်ား တခုမွ လုပ္လို႔မရ ..။ ဂက္စ္ မီးဖိုမသုံးရဲလို႔ မီးမလာေသာ ေန႔မ်ားမွာ မီးေသြးမီးဖိုကို တပင္တပမ္း ေမႊးရသည္။ လွ်ပ္စစ္မီး ခလုပ္မ်ားကိုလည္း လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္သည္။ မိန္းဆြစ္ကို ေသာ့ခတ္ထားရသည္။ ကိုပီတာ အျပင္ထြက္လွ်င္ မိန္းခ်ၿပီး ေသာ့ခတ္ရသည္။
ေျပာျပလွ်င္ ကုန္ႏိုင္မည္မထင္။ ဘႀကီးႏွင့္ ကိုပီတာတို႔ ႏွစ္ဦးၾကားတြင္ ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္။ ကိုပီတာ့ကို ဘႀကီး၏အမ်ိဳးတေယာက္က တခါေတာ့ ဝန္ခံဖူးသည္။
“ကိုပီတာမို႔လို႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္သာဆို အဲဒီဒဏ္ေတြ ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး” တဲ့။ ကိုပီတာကေတာ့ ရယ္ေနလိုက္ရံုပင္။ သူ႔ဒဏ္မခံႏုိင္လို႔ ဒီအဘိုးႀကီးကို ပစ္ထားလိုက္လွ်င္ ဘယ္သူကလက္ခံ ထားမွာတဲ့လဲ။ ဘႀကီးရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံရတာ ကိုပီတာ့အဖို႔ အသားက် ေနပါၿပီ။ ေဖေဖတို႔ ဆံုးတာပဲ ၁၅ ႏွစ္ နီးပါး ရွိေနၿပီေလ။
ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ဘႀကီးက လြန္ခဲ့ေသာ တပတ္ေလာက္အထိ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္တုန္း၊ ကိုပီတာ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တုန္း။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသေတာ့မည့္ပံုစံ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ သံုးရက္ကမွ ဘႀကီးအိပ္ရာေပၚလဲသည္။ လဲမည့္လဲေတာ့လည္း ရုတ္တရက္ႀကီး ဘာမွ စားလို႔မဝင္ေတာ့ ..။ ဆီးႏွင့္ဝမ္းလည္း မသြားႏုိင္ေတာ့။ ကိုပီတာ အစ္ကုိလတ္လင္မယားက ကိုပီတာ့ဆီ လာေနေပးသည္။ အစ္ကို လတ္၏မိန္းမက ေဆးရံုက ေမထရြန္ႀကီးဆိုေတာ့ ျပဳစုတတ္သည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သည္။ ဆီးပိုက္ထည့္ ထားရသည္။ ႏွာေခါင္းပိုက္ႏွင့္ အစာထည့္ရသည္။ ဒရစ္ပိုက္လည္း ခ်ိတ္ထားရသည္။
ညဘက္ ကိုပီတာတို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္ အတူ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲမ်ား လာေစာင့္ေပးၾကသည္။ သိပ္ၾကာၾကာ မေန လိုက္ရ။ သံုးရက္ေလာက္ပဲ ေဝဒနာအနည္းအက်ဥ္း ခံစားရသည္။ ေသခါနီး အေမာအနည္းငယ္သာ ေဖာက္သည္။
ဘႀကီးေသေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ မနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ မိန္းမေတြအားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကို ႏွင့္အတူ ခ်စ္တီးႏွင့္ ေယာရႈရွိသည္။ ကိုပီတာ့ အစ္ကို ကိုေဘဘီက ..
“ကဲကဲ မိန္းမေတြ မႏို္းေစနဲ႔ေဟ့ သူတို႔ႏိုးရင္ ပြက္ေလာရိုက္ကုန္လိမ့္မယ္။ ငါတို႔ သူ႔ကို ေဘးေပါက္ကေန ဘုရား ေက်ာင္းထဲ ေရႊ႕ရေအာင္” ဟု ဆိုသည္။
ဘုရားေက်ာင္းက ကပ္လွ်က္ ၿခံစည္းရိုးသာ ျခားသည္။
အိမ္ေဘးေပါက္က ထြက္လိုက္လွ်င္ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ေရာက္ၿပီ ..။ ပထမဆံုး ဘႀကီးႏွင့္ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာ ပိုက္မ်ား အားလံုုးျဖဳတ္ရသည္။ က်န္ပိုက္အားလံုး အဆင္ေျပေပမယ့္ ဆီးပိုက္ကဒုကၡေရာက္ေနသည္။ ေရာ္ဘာ ေခ်ာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆြဲျဖဳတ္၍ အလြယ္တကူ ထြက္မလာဘဲ ရွည္ရွည္ ထြက္လာသည္။ စိတ္မရွည္ေသာ ေယာရႈက ..
“ရႈပ္ပါတယ္ကြာ ကပ္ေၾကးနဲ႔ပဲ ျဖတ္လိုက္ရေအာင္” ဟု ဆိုသည္။ ခ်စ္တီးက “မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ဘႀကီး ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံေရာက္ရင္ ဒီပိုက္ႀကီးနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနပါဦးမယ္။ ငါ ဆြဲျဖဳတ္ၾကည့္ဦးမယ္” ဆိုၿပီး ေဆာင့္ဆြဲေတာ့ ျပဳတ္ထြက္ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ခ်ည္းမဟုတ္ဘဲ လက္က်န္ ဆီးေတြပါ လြင့္စဥ္ကုန္သည္။
ၿပီးေတာ့ ကိုေဘဘီ စီစဥ္သည့္အတုိင္း အေလာင္းကို ေယာရႈႏွင့္ ခ်စ္တီးတို႔က မ၊ ေခါက္ကုတင္ကို သူတို႔ ညီအစ္ကိုက မ ေရႊ႕ၾကသည္။ အေလာင္းႀကီး ဘုရားေက်ာင္းထဲ ေရာက္သည္အထိ သူတို႔ ကုတင္မေရာက္ေသး။ ခ်စ္တီးက .. “ကိုေဘဘီ .. ဒီမွာေလးလွၿပီ .. ဘယ္နား ခ်ထားရမွာလဲ” ဟုလွမ္းေအာ္ေမးသည္။ ကိုေဘဘီက .. “ခ်ခ်င္တဲ့ေနရာ ခ်ထားလိုက္ကြာ” ဟု ျပန္ေအာ္သည္။
ခ်စ္တီးႏွင့္ေယာရႈတို႔က အေလာင္းကို သံမန္သလင္းေပၚဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ခဏေနမွ ကိုေဘဘီတို႔ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ဘႀကီးကိုၾကည့္ရင္း “အင္း .. ဘႀကီးကေတာ့ ထင္မွာပဲ။ ဒီေကာင္ေတြ မေသခင္ ႏွိပ္စက္တာ အားမရလို႔ ေသၿပီးတာေတာင္ ဆက္ႏွိပ္စက္တုန္းလို႔”
ဘႀကီးကို ကုတင္ေပၚတင္ၿပီး ကိုပီတာက ပတ္တီးတလိပ္ကိုကိုင္ၿပီး ေရာက္လာသည္။ ပါးစပ္ဟေနေသာေၾကာင့္ ေမးသိုင္းႀကိဳးခ်ည္ရန္တဲ့။ ေမးသိုင္းႀကိဳးခ်ည္ေတာ့ ေယာက်္ားအားျဖင့္ ဆြဲလိုက္ရာ သြားမရွိေသာ ဘႀကီး ႏႈတ္ခမ္း မ်ားက ေစ့ေနရံုမကဘဲ ေအာကႏႈတ္ခမ္းက အေပၚႏႈတ္ခမ္းေပၚ သြားထပ္သည္။ ႀကိဳးကို တခါျပန္ေလွ်ာ့ ရျပန္သည္။
သူတို႔ ေယာက္်ားေတြခ်ည္း လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကၿပီးမွ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕က သင္းအုပ္ဆရာကို သြားႏႈိးၾကသည္။ အဲဒီေတာ့မွ မိ္န္းမေတြပါႏိုးလာၿပီး သတင္းေမးၾက၊ ငိုၾကႏွင့္ အသုဘအိမ္ အသက္ဝင္လာသည္။ သင္းအုပ္ဆရာ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ မနက္ ေရာင္နီျမင္ရၿပီ .. ကိုပီတာတို႔ အိပ္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့။ ဘႀကီးမွာက ဘာေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝန္းမွ ရွိတာမဟုတ္။ အလုပ္ရႈပ္ခံမေနေတာ့။ တခါထဲ ေန႔ခ်င္းၿပီး ခ်လိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက သည္။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ခရစ္ယာန္မွာက ရက္လည္စရာလည္း မလုိ၊ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ စည္းေဝးကို ဘယ္ေန႔လုပ္လုပ္ ရသည္။ ဒီေတာ့ ညဘက္တြင္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ စည္းေဝးကို ဘယ္ေန႔လုပ္လုပ္ ရသည္။ ဒီေတာ့ ညဘက္တြင္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ စည္းေဝးလုပ္လုိက္မည္။ ဒါဆို တရက္တည္းႏွင့္ ကိစၥျပတ္ၿပီ။ အသုဘခ်ေတာ့လည္း ရိုးရိုး ရွင္းရွင္းပင္။ ညဘက္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္လာသူမ်ားကို ဆမူဆာႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ ေကၽြးလိုက္သည္။ အားလံုး ကိုပီတာလုပ္စရာမလို။ ကိုပီတာကို ခင္မင္ေသာ ဘုရားေက်ာင္း အမ်ိဳးသမီးအသင္းက လုပ္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး အိုးခြက္မ်ား ေဆးေက်ာၿပီးသည္အထိ ..။
ၿပီးၿပီ ..။
လူေတြလည္း ျပန္ကုန္ၿပီ။ ကိုပီတာ တေယာက္တည္း က်န္ေတာ့၏။ ကိုေဘဘီတို႔ လင္မယားလည္း ျပန္သြား ၾကၿပီ။ မေန႔က ဘႀကီးရွိေသးသည္။ ဒီေန႔ ဘႀကီးမရွိေတာ့။ မရွိရံုတင္မဟုတ္။ ကိုပီတာ့အိမ္တြင္ အသုဘအိမ္ ဆိုသည့္ အရိပ္အေယာင္ေလးပင္ မက်န္။
ကိုပီတာ တဦးတည္း အိပ္ရာဝင္လိုက္သည္။ အိပ္ရာထဲတြင္ခ်က္ခ်င္းအိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ စဥ္းစားခန္း ဝင္ေနမိသည္။ သူလိုခ်င္ေသာ လြပ္လပ္သည့္ ဘဝသူရၿပီ။ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ဘာမွ လုပ္ေပးစရာ မလိုေတာ့။ သြားခ်င္ရာသြား မည္။ ခရီးထြက္မည္၊ အပင္စိုက္မည္၊ ခဏေနေတာ့ မေန႔က အိပ္ပ်က္ထားသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြား သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖင့္ ႏုိးထလာသည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ၿပီး ေရေႏြးတည္ဖို႔ ျပင္သည္။ ၿပီးမွ ေရေႏြးတည္ရန္ မလိုေတာ့တာ သတိရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သို႔ ထြက္ခဲ့ သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ စိတ္ႀကိဳက္ထုိင္ၿပီး ေစ်းဘက္ထြက္ခဲ့သည္။ ေစ်းေရာက္ေတာ့ ဘာမွ ဝယ္စရာ မရွိျပန္ ..။ ေစ်းကို တပတ္ပတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ထိုင္ ေနမိသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ သည္အခ်ိန္ဆို ဘႀကီးထမင္းပြဲ ျပင္ေပးေနက် မဟုတ္လား။
အိမ္ေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမက္ပင္ေတြ ေတာထေနသည့္ သူ႔ပန္းခင္းကို ဖရိုဖရဲ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ျမက္ပင္ေတြကိုပဲ စရွင္းရမွာပဲ” သူေတြးလိုက္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ျမက္ပင္မ်ားကို ထမရွင္းျဖစ္။ ရွင္းခ်င္စိတ္ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ဘႀကီးရွိတုန္းက အခ်ိန္လုၿပီး ဆြဲထားရေသာ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားဆီ စိတ္ေရာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ စုတ္တံ မ်ားကိုလည္း မကိုင္ခ်င္ျပန္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အရင္က ဆြဲခ်င္လြန္းလို႔ ဘႀကီး မေႏွာင့္ယွက္မယ့္ အခ်ိန္ကို လုၿပီးဆြဲရတာ။ အခု သူ႔ကို ေႏွာင့္ယွက္မည့္ ဘႀကီး မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ သူမဆြဲခ်င္ ..။ စႏၵယား အဖုံးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တီးခ်င္စိတ္မရွိ။
ခါတုိင္းသူ စႏၵယား အသံစမ္းလွ်င္ ဘႀကီးလာေခ်ာင္းတတ္သည္။ ဒါကို သူေတြ႕လွ်င္ ဆက္မတီးဘဲ အဖုံးပိတ္ကာ ထ ထြက္သြားတတ္၏။ သူငိုင္ေနစဥ္ ေျခေထာက္ဆီက ေႏြးခနဲခံစားလုိက္ရသည္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘႀကီး၏ ေၾကာင္ကေလး၊ ေၾကာင္ေလးက သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ “ေညာင္” ဟု တခ်က္ေအာ္သည္။ သူ ေၾကာင္ကေလးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိတ္လိုလက္ရ ေပြ႕လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘႀကီးခိုးမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ေသာ့ခတ္ထားေသာ ေၾကာင္အိမ္ကိုဖြင့္ကာ ပုဇြန္ေျခာက္ လက္တဆုပ္ ႏိႈက္ယူ၍ ေၾကာင္ကေလးေရွ႕မွာ ခ်ေကၽြးလိုက္၏။
ဘႀကီးက “မင္း ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲ” ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္ ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။ ပုဇြန္ေျခာက္ စားေနေသာ ေၾကာင္ကေလးကို .. ကိုပီတာ ပိတ္ကန္လိုက္၏ …။ “ေညာင္ ..”…။
Sunday, April 19, 2009
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Sunday, April 19, 2009
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
ႀကိဳက္တယ္ဗ်။ မရွိတမ်ိဳး ရွိတစ္မ်ိဳးေလ
ေကာင္းတယ္ဗ်။ :)
မတူးတူးေရ က်ီးပင္လမ္းက ကိုပီတာလားဗ်
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၀ တန္းေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ
သြားသင္ဖူးတယ္ ...
တကယ္ကိုဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်...
......ခင္မင္ေသာအားျဖင့္...(ျမစ္က်ဳိးအင္း)
Post a Comment