Wordpress Themes

က်မကလည္း တေယာက္တည္း ေျပာေနမိတယ္ “အားလံုးကေတာ့ ေမ့ေလာက္ၿပီ ..။ က်မကေတာ့ မေမ့ႏုိင္ .. ဒီေန႔ .. ဒီရက္ ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက သတိရေနတာ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ က်မက သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ တူမကိုး” .. လို႔။

သူဆိုတာက .. ခုန က်မေျပာတဲ့ ဦးေကာင္းညြန္႔ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာအစ္ကို .. က်မအေဖရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ညီေလး .. က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ဦးေလး (ဦးျမင့္).. သတင္းစာဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္၊ စာေရးဆရာ၊ က်ဴရွင္ဆရာ “ေအာင္ျပည့္” .. အမည္ရင္းက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္။

သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သတင္းစာေလာက၊ စာေပေလာကနဲ႔ ခြဲခြာခဲ့တာ ဒီေန႔ ၂၀၀၉ ဧၿပီ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ၃ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီ။ သူက က်မတို႔အတြက္ “ၿပိဳမွာေလလားမိုးရဲ႕” ကို ထားခဲ့၊ “ေနရစ္ေတာ့ ျမသီလာ” ကိုထားခဲ့ ၿပီး ထြက္သြားၿပီ။

အဲဒီေန႔က မိုးေတြ ဒလေဟာ ၿပိဳဆင္းေနခဲ့တာ .. က်မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ေပါ့။ က်မက သူ႔အတြက္ ပန္းျခင္း လွလွေလးတခု ထိုးေပးေနခဲ့တယ္။ က်မ ပန္းထိုးေနတဲ့ေနရာက တာလပတ္ ကနားဖ်င္း ေအာက္ မွာ။ သည္းသည္း မည္းမည္း ရြာေနတဲ့ မိုးေတြက ပက္တာေကာ .. ယုိစီးက်တာေကာေၾကာင့္ က်မ တကိုယ္လံုး စိုရႊဲလု႔ိ၊ က်မ မ်က္ႏွာကလည္း မိုးေရေကာ မ်က္ရည္ေကာေၾကာင့္ စိုရႊဲလို႔ ..။

အဲဒီေန႔က ေရေဝးမွာ မိုးသည္းသည္းၾကားထဲ လူေတြ စည္ကားလိုက္တဲ့ျဖစ္ခ်င္း .. ။ မွတ္မွတ္ရရ က်မအေဖ (ပါပါ) ဆံုးတဲ့အခ်ိန္က တကယ့္ကို မိုးသည္းရမယ့္ ဇူလိုင္လႀကီး ..။ ပါပါ့ စ်ာပဏေန႔က ႀကံေတာသုႆာန္မွာ .. ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနခဲ့တယ္။ ဦးျမင့္က်ေတာ့ တကယ့္ ေႏြေခါင္ေခါင္ .. ဧၿပီလႀကီးေပမယ့္ မိုးေတြက သည္းသည္းမည္းမည္း .. သူတို႔ ညီအစ္ကို တူၾကတာက .. ေနာက္ဆံုးခရီး စည္ကားလြန္းတာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးရက္ေတြမွာ သူ .. က်မကို သိပ္ေမွ်ာ္ခဲ့တယ္။ က်မ ေရာက္လာရင္ သူေပ်ာ္တယ္။ သူ႔သားလတ္ က်မေမာင္ ကံလင္းေဖြးက “မတူးနဲ႔ ေဖေဖက ေတာ္ေတာ္ေလး ေလေပးေျဖာင့္တယ္ေနာ္။ အၿမဲ လာစကားေျပာ ေပးပါ မတူးရယ္” တဲ့။ က်မကို ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက အၿမဲမေရာက္ျဖစ္ .. ။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ ရႈပ္ေနခဲ့တာ။ ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း စကားက မ်ားမ်ားေျပာလို႔ မျဖစ္ျပန္ ..။ သူက ေမာေနတာေလ။ က်မ စကားနည္းနည္း ေျပာတာနဲ႔ သူက မ်ားမ်ားေျပာခ်င္တာ .. အဲလိုဆို အေဒၚငယ္ ဒါရိုက္တာေမာင္ဝဏၰကေတာ္ ေဒၚခ်ိဳရည္က မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီ။ သူ႔အစ္ကို ေမာေနၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ေပၚေအာင္ ျပၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက သူ႔ရဲ႕ ဖတ္စရာဂ်ာနယ္ကို အိပ္ရာေပၚကေန စီစဥ္ညြန္ၾကားတုန္း၊ တည္းျဖတ္တုန္း၊ သူ႔ တပည့္ေတြ သူ႔ဆီ ဝင္ထြက္ရင္ စာေပေလာကအေၾကာင္း ေမးတုန္း၊ က်မလာတိုင္း က်မဆီက ဂ်ာနယ္ကို တသသ ေတာင္းတတ္တာ။ က်မက ဂ်ာနယ္ေမ့လာတဲ့ေန႔ဆို က်မကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီ။ “ဦးျမင့္က သတင္းဂ်ာနယ္ဆို ဘယ္ဂ်ာနယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္တာပဲ” လို႔ ေျပာတတ္တာ။

သူ႔ေျခရာကို နင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ တူမအျဖစ္ က်မအတြက္ သူဂုဏ္ယူမဆံုးတာ က်မ သိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မက သူ႔ေျခရာကိုမီဖို႔ မေျပာနဲ႔ သူ႔ေျခရာေနာက္မွာ ခ်န္ခဲ့တဲ့ ဖုန္မႈန္႔ေလးေတြ ကိုေတာင္ မီတဲ့သူမဟုတ္ဘူးေလ။

ဖတ္စရာကို က်မ စာမူတပုဒ္ပုဒ္ သြားပို႔တိုင္း သူက “ေကာင္းရင္ေတာ့ သံုးမယ္၊ မေကာင္းလို႔ကေတာ့ လံုးဝ မစဥ္းစားဘူးေနာ္” လို႔ က်မကို စ တတ္သလို .. အဲဒီစကားက အတည္ေျပာတယ္ဆိုတာ က်မက နားလည္ၿပီးသား။ က်မကလည္း ပစ္စလခတ္ေရးထားတဲ့ စာမူတခုခု မ်ားေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေပးဖို႔ မႀကိဳးစားပါ။ ၿပီးေတာ့ ေပးထားတဲ့စာမူ ပါမွာလား ဆိုတာလည္း မေမးရဲျပန္။

တခါေတာ့ က်မ သူ႔ကို ဂ်ီသြားက်မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ဆီမွာ က်မစာမူ တပုဒ္ရွိေနတယ္။ ၂ လၾကာတဲ့ထိ မပါေသးဘူး။ က်မက “ဦးျမင့္ သမီးစာမူ သံုးမွာလား” ဆိုေတာ့ “သံုးမွာေလ .. ဖတ္ၿပီးၿပီ” တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ၂ လ ထိ သူက မသံုးေသးဘဲ ေမ့ေနတယ္။ အဲဒီမွာ တရက္ေတာ့ သူ႔တိုက္ကို က်မသြားၿပီး “သမီးစာမူ သံုးမွာလား မသံုးဘူးလား .. မသံုးရင္ သမီး ျပန္ယူေတာ့မွာေနာ္ .. သံုးမယ့္သူရွိတယ္” လို႔ သြားၿခိမ္းေျခာက္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူက ရယ္ရင္းနဲ႔ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ .. သံုးပါ့မယ္ဆိုမွ .. ေခြးမေလး .. သြား .. အဲဒီမွာ စာမူဖိုင္ ..သံုးမယ့္စာမူ ေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ရွာထုတ္၊ ၿပီးရင္ စာစီသမားကို တခါတည္း ေပးခဲ့” ဆိုၿပီး လုပ္ဖူးတယ္။ က်မလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စာမူရွာၿပီး စာစီသမားလက္ထဲ အပ္ခဲ့လိုက္တယ္။

ဦးေလးအျဖစ္ .. အဲဒီတခါသာ ဂ်ီက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။

သူက စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမွာ အရမ္းကို ဂ႐ုစိုက္တ့ဲသူ။ က်မ ပစ္စလခတ္ေရးလို႔ ဆူခံထိတာလည္း ခဏခဏ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာေရး လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေလးမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ “ေနရစ္ေတာ့ ျမသီလာ” ကို “ေနရစ္ေတာ့ ျမသီတာ” ဆိုၿပီး မွားယြင္းပံုႏွိပ္ခံခဲ့ရတယ္။ သူသာရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျပာဆိုလုိက္မလဲ မသိဘူး လို႔ က်မစဥ္းစားမိတယ္။ ဒါက စီစဥ္သူ မွားသြားတာလား၊ ပံုႏွိပ္စက္က မွားတာကို မျပင္ႏုိင္ လိုက္တာ လားေတာ့ မသိပါ။

သူနဲ႔ပတ္သက္သမွ် က်မ ဝမ္းနည္းမဆံုးတာ ၂ ခုရွိပါတယ္။ တခုကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ ျပန္မေရးခဲ့ႏုိင္သလို က်မကလည္း သူနဲ႔ ထိစပ္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ အင္တာဗ်ဴးေလးေတာင္ မလုပ္ခဲ့ႏိုင္ တာပါ။ က်မက သူ႔ကို “ဦးျမင့္နဲ႔ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္တယ္၊ အင္တာဗ်ဴးသလိုမ်ိဳးေပါ့” လို႔ ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ သိပ္ေမာေနတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူနဲ႔ ဟိုတစ ဒီတစ ေျပာခဲ့တာေလးေတြပဲ က်မစိတ္ထဲ မွတ္မိ သေလာက္ က်န္ရစ္ေတာ့တယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ သူ႔ရဲ႕လြယ္အိတ္ကေလးကို က်မ မရလိုက္တာပါ။ သူ႔လြယ္အိတ္အနီေလး .. သူ႔ ကိုယ္နဲ႔မကြာ အၿမဲရွိေနတဲ့ လြယ္အိတ္ကေလး၊ အဲဒီလြယ္အိတ္ကေလးထဲမွာ သြားေလရာ သူ ပန္းခ်ီ စကက္ခ်္ ေတြတင္ခ်စ္တဲ့ .. စာတင္ေရးတဲ့၊ ပ႐ုဖ္ တင္ျပင္တဲ့ ကဒ္ျပားေလးတခု၊ သူ႔လက္ေရးနဲ႔ စာမူတခ်ိဳ႕၊ ၿပီးေတာ့ မင္နီ၊ မင္ျပာ၊ မင္နက္ ေဆာ့ဖ္ပင္ ၃ ေခ်ာင္း သြားေလရာ ပါတယ္။ အဲဒီလြယ္အိတ္ကေလးက သူ႔ဘဝေလ။ အဲဒီလြယ္ အိတ္ကေလးကို က်မလိုပဲ သူ႔ရဲ႕ တျခား တူ၊ တူမ ေတြက အေမြအျဖစ္အမွတ္တရ လိုခ်င္တာဆိုေတာ့ က်မအေဒၚက ဘယ္သူမွ မယူနဲ႔ဆိုၿပီး သူနဲ႔အတူ ျပာခ်လိုက္ပါတယ္။

က်န္တာကေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္သမွ် စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ရ၊ စိတ္ခ်မ္းသာရ၊ အားက် အတုယူရတာေတြခ်ည္းပါ။ သူက ေမာေနတဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ သူ႔ရဲ႕ တူ ေမာင္ဝဏၰ ေျပဇင္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္တာေတြ သင္ေပးေနေသးတာ။ အဲဒီတုန္းက ေျပဇင္က “လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္သူ” ကားႀကီးမွာ ပထမဆံုး မင္းသားအျဖစ္ စပါဝင္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ေျပဇင့္ညီ ဥကၠာ (ဓာတ္ခဲ) နဲ႔ က်မက သူ႔ကို ဝုိင္းစ၊ ဝိုင္းေနာက္ ေဒၚေဒၚခ်ိဳက သူ႔အစ္ကိုေမာလို႔ စိတ္ဆိုးနဲ႔ .. အဲဒီတုန္းက က်မ ဦးျမင့္ကို ေသလိမ့္မယ္လို႔ကို မထင္တာ။