အမွတ္တရရက္စြဲမ်ား ၄
စာမေရးတာၾကာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲ ျဖစ္ေနတာေလးကိုေတာ့ ေရးခ်င္မိသား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေတာေက်ာင္းရဲ႕ ဘေလာ့ထဲသြားဝင္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ က်မကို ဒီပို႔စ္ေလးေရးျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္က က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း တစု အမွတ္မထင္ စျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးက က်မစိတ္ထဲ ဝင္လာတာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္ ...။
ဘိုနာတာလီ
ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီက က်မအတြက္ အရမ္းကို အလုပ္႐ႈပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အငယ္ေကာင္ ကိုရဲ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ Very Busy not for money အခ်ိန္ေတြေပါ့ေလ။ က်မက ဘုရားေက်ာင္းမွာ လူငယ့္ေခါင္းေဆာင္ ဆိုပါေတာ့ ဟဲဟဲ။ ေျပာသာေျပာရတာ တခ်ိန္လံုး ေပါက္ကရေတြခ်ည္း လုပ္လုပ္ေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ထိုက္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ မရဘူး ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ ကုိယ့္ဘာသာကို ေခါင္းေဆာင္ပစ္လိုက္တာ:P
ဒီဇင္ဘာ ပထမပတ္ တနဂၤေႏြကေနစၿပီး ခရစၥမတ္ကြာယာေတြ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဆုိၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မက Leading parts လို႔ေခၚတဲ့ စပရန္ႏို ဆိုပါတယ္။ သီခ်င္းနားလည္တဲ့ သူေတြေတာ့ သိမွာေပါ့ေနာ္။ ႐ိုး႐ိုးေျပာရရင္ ေလးသံရွိတဲ့ထဲမွာ ပထမအသံေပါ့။ က်န္တဲ့ သံုးသံက ဟာမိုနီ သေဘာပါ။ တကယ္က က်မက က်န္တဲ့ထဲက အယ္လ္ထိုကို ဆိုခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ရဲ႕ ကြာယာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက က်မကို အဲဒီပထမသံပဲ ဆိုေစခ်င္တယ္။ သူက ကီးအျမင့္ဆံုး၊ အပင္ပမ္းဆံုးကိုး။ က်မအသံက စပရန္ႏိုနဲ႔ပဲလိုက္တယ္တဲ့။
~~ Oh come let us adore him ~~ Oh come let us a dore him ~~~
ကြာယာ တပုဒ္ဆိုၿပီးတိုင္း သိပ္ေမာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲေလ။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ဆရာ ဦးပီရယ္ က်မရယ္၊ က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မမိုးစီရယ္ အငယ္ေကာင္ရယ္ ေလးေယာက္ ေပါင္းၿပီး ကြာ့တက္ေတြ က်င့္ရတာလည္း အေမာ။ က်မတို႔က်င့္တဲ့ကြာ့တက္ေတြက တကယ့္ သီခ်င္းအခက္ ႀကီီးေတြ၊ ေတာ္႐ံုလူ မဆိုႏိုင္ဘူး (ဟီဟိ)။ က်မက ထံုးစံအတိုင္း ပထမသံ စပရန္ႏို၊ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သံဆိုေတာ့ အယ္လ္ထိုဆိုတယ္။ ဦးပီက တန္နာလို႔ေခၚတဲ့ ကီးအျမင့္ ဆိုတယ္၊ ကိုရဲက ေဘ့စ္။ အဲဒီကြာ့တက္ကို ခရစၥမတ္ေန႔ ဘုရားေက်ာင္း ဝတ္ျပဳစည္းေဝးမွာ ဆိုတာ။
က်မတို႔ ေလးေယာက္သား ဦးပီရဲ႕ တထပ္တိုက္အိမ္ေလး ထဲမွာ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး သီခ်င္းေတြက်င့္လိုက္၊ ဦးပီ ကိုယ္တိုင္ဖုတ္ထားတဲ့ ကိတ္မုန္႔ေတြစားလိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့ .. သိပ္လြမ္းစရာေကာင္းတာပဲ။ က်မတို႔က အစြဲလည္းႀကီးတယ္ တေယာက္ေယာက္ကို အစားထိုးၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မဆိုဘူး။ ဦးပီက ခု ခရစၥမတ္ စင္ကာပူေရာက္ေနတယ္၊ က်မက ခ်င္းမိုင္မွာ၊ မမိုးစီရယ္၊ ကိုရဲရယ္ပဲ ရွိမွာ။ ေသခ်ာတာက အယ္လ္ထိုနဲ႔ ေဘ့စ္တြဲၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ဆိုလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ သူတို႔ဘာေတြ လုပ္ေနၾကမွာပါလိမ့္ ...။
ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၁၉ ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ မအားၾကေတာ့ဘူး။ ခရစၥမတ္စ္ ကယ္ရယ္ စ ထြက္ၾကၿပီ။ အဲဒီတုန္းက က်မအသက္က ၂၃၊ ၂၄ ေလာက္ေပါ့။ က်မတို႔ ဘုရားေက်ာင္းအတြက္ ခရစၥမတ္ သီခ်င္းေတြကို က်မကိုယ္တိုင္ေရးပါတယ္။ က်မေရးတဲ့ “ကမၻာႀကီးကို ေျပာျပ လိုက္ေတာ့ မယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးက က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ နာမည္ႀကီးေပါ့ :P ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကို သီခ်င္းက်င့္ေပးရင္ က်မကဂစ္တာတီးတယ္၊ မမိုးစီက သီခ်င္းေတြကို ေသခ်ာ သင္ေပးတယ္။ သင္ေပးတဲ့ အလုပ္မွာေတာ့ က်မက မကၽြမ္းက်င္ဘူး။ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ေပါင္းမွပဲ အလုပ္ျဖစ္တယ္ေလ။
ႏွင္းေတြေဝေနတဲ့ ညဘက္ေတြမွာ က်မတို႔ရဲ႕ အသံေတြကုန္ေအာင္၊ လည္ေခ်ာင္းေတြ ကြဲေအာင္ ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ မေမာတမ္း လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်မလက္ေတြဆိုတာ အသားမာေတြ ဘယ္ေလာက္တက္တက္ လံုးဝ မနားဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔က ဘုရားေက်ာင္းက အန္တီႀကီးေတြကို ပူစာထားၿပီးသား ... ဒီေန႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးအိမ္ကို အန္တီတို႔အိမ္ကိုသတ္မွတ္မယ္ .. ၾကာဆန္ခ်က္ကေလး စားခ်င္ပါတယ္ ... :) .. ။ ဒါက ဘုရားေက်ာင္းက လူငယ္ေတြနဲ႔ေပါ့။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္အပါအဝင္ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ (တျခား ဘာသာဝင္ေတြလည္း ပါတယ္) က တျခားအခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ေပါက္တက္ကရေတြပဲ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ ဒီဇင္ဘာလထဲက တရက္ရက္မွာ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကေလးတခုကို မထင္မရွား လုပ္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ က်မတို႔ သန္လ်င္ကေန ကားနဲ႔ နာရီဝက္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရတဲ့ ေက်ာက္ေရတြင္း ေက်းရြာေလးက ကေလးေလးေတြကို ခရစၥမတ္ သြားလုပ္ေပးတာပါ။ အဲလိုသြားလုပ္တာ ဆက္တိုက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ လူမစံုလို႔ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တာ မွတ္မွတ္ရရ ၂ ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။
အဲဒီရြာမွာ က်မတို႔ ဘုရားေက်ာင္းက အန္တီႀကီးနဲ႔ အန္ကယ္လ္ႀကီးေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ၿပီးတဲ့ ေက်ာက္ေရတြင္း ဘုရားေက်ာင္းေသးေသးေလးလည္း ရွိပါတယ္။ အန္တီႀကီးတို႔ အိမ္က ရြာထဲက ကေလးေတြအားလံုးကို လူမ်ိဳးဘာသာ မခြဲျခားဘဲ စာရင္းေကာက္ .. စုေပးထားတယ္။ က်မတို႔က အန္တီႀကီးတို႔ အိမ္မွာ ညကတည္းက သြားအိပ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ၾကတာ။
အဲဒီအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေငြကိုေတာ့ က်မတို႔ကိုယ္စီ အလုပ္ေတြ မလုပ္ၾကေသးခင္က ကိုယ့္ဘာသာ တတ္ႏိုင္တဲ့ နည္းနဲ႔ ရွာပါတယ္။ က်မအစ္ကုိႀကီးရဲ႕ မူႀကိဳကတည္းက သူငယ္ခ်င္း ... ကို႐ိုးက တံဆိပ္႐ိုက္ တာေတြ၊ ဒီဇိုင္းဆြဲတာေတြ လုပ္တတ္ေတာ့ အကႌ်ေတြမွာ တံဆိပ္႐ိုက္ၿပီး လိုက္ေရာင္းတယ္။ ပိုက္ဆံမျပည့္ရင္ ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးထဲက ကိုယ့္ဘာသာစုၿပီးထည့္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြက်ေတာ့ က်မရဲ႕သီခ်င္းေတြရယ္ ခရစၥမတ္စ္အိုးလ္ဒီးစ္ သီခ်င္းေတြရယ္ကို ေသခ်ာ က်င့္ၿပီး ကယ္ရယ္ထြက္ အလွဴခံပါတယ္။ အဲလိုထြက္တာ အလွဴခံတာသတ္သတ္မို႔ ခ်မ္းသာတဲ့အိမ္ ၂၀ ေလာက္ကိုပဲ က်မတို႔လုပ္မယ့္အလုပ္ကုိေသခ်ာရွင္းျပၿပီး သီခ်င္းလိုက္ဆိုတာပါ။ သူတို႔ေတြကလည္း လက္ခံပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းသြားဆိုေနက်မို႔ တႏွစ္ေလာက္မေရာက္ျဖစ္ရင္ လာေနက်အိမ္ေတြက “မုိးစီတို႔ တူးတူးတို႔ ဒီႏွစ္မလာၾကဘူးလား” ဆိုၿပီး ေမးၾကတယ္။
က်မတို႔အဖြဲ႕ထဲမွာ မမိုးစီရယ္၊ ေဝါေဝါရယ္ က်မရယ္ပဲ မိန္းကေလးပါတယ္။ ေနာက္ မမိုးစီရဲ႕ အစ္မ မမ်ိဳးပါတယ္။ မမ်ိဳးက အသိအကၽြမ္းေပါေတာ့ သူပဲဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္။ လိုတဲ့ကားကိုလည္း မမိုးစီရဲ႕ ေနာက္ထပ္ အစ္မႀကီးတေယာက္စီမွာ အလွဴခံတာပါ။ ရယ္စရာေကာင္းတာက က်မတို႔ အဖြဲ႕ထဲမွာ အသံမတည္တဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဲဒီေတာ့ သန္လ်င္မွာရွိတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေပါင္းစံုက အသံေကာင္းတဲ့ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ကို က်မတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ဖို႔ ဆြယ္ရတယ္။ သူတို႔ကလည္း သိပ္ မဆြယ္ရပါဘူး .. က်မတို႔နဲ႔ဆို ေပ်ာ္ေတာ့ လိုက္ၾကတာပါပဲ။
ကိုရဲကတေယာထိုး က်မနဲ႔ ေမာင္ရဲဆိုတဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းက ဂစ္တာတီး။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ ကယ္ရယ္ အဖြဲ႕ေလးက ၿမိဳင္ဆိုင္သြားတာ။ အဲဒီလို ကယ္ရယ္ထြက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ အဆံုးသတ္အိမ္က က်မတို႔နဲ႔ သိပ္ခင္တဲ့၊ က်မတို႔က ဆရာက်ားလို႔ ေခၚတဲ့ သုဝဏၰ ႏွစ္ခ်င္းသင္းအုပ္ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္က်ားရဲ႕ အိမ္ပါ။ ဆရာက်ားက သန္လ်င္ဇာတိ၊ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ လူဆိုးအဖြဲ႕ကိုသိပ္ခင္တယ္။ ဆရာ့အိမ္မွာေတာ့ ... က်မတို႔ တီးတာ၊ ဆိုတာကိုခ်ည္း အၾကာႀကီးလုပ္ၾကတယ္။ ဆရာက ဘင္ဂ်ိဳေလးလိုက္တီးလိုက္၊ တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြမွာ အေကာ္ဒီယံလိုက္တီးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ဆရာကေတာ္ မခ်ိဳေလးနဲ႔ ဆရာ့သမီးေတြက က်မတို႔အတြက္ မုန္႔ေတြျပင္ေပးတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ က်မတို႔အဖြဲ႕ ေစ်းဝယ္ထြက္ပါတယ္။ ေပးရမယ့္ ကေလးစာရင္းက ရၿပီးသား ဆိုေတာ့ စာရင္းနဲ႔ကိုက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေတြဝယ္႐ံုပဲ။ အဲဒီမွာေတာ့ ေဝါေဝါက ဆရာမႀကီး ... သူက ကဂ်ီကေဂ်ာင္ ကလည္းက်၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက အီကိုနဲ႔ညားတဲ့သူဆိုေတာ့ စည္းစနစ္က လည္းက်။ အဲဒီမွာ ေနာက္ကလိုက္ရတဲ့ က်မတို႔ ေသၿပီသာမွတ္ေတာ့။ ငါးျပား၊ ဆယ္ျပားကအစ ကြာေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး အရင္ဆိုင္ကို ျပန္သြားတာ။ က်မတို႔မွာ မ်က္ႏွာပူစရာေတြလည္း ႀကံဳရ .. တခါတေလ ေစ်းဆစ္ၿပီး ဆစ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ ေပးတာေတာင္ မယူဘဲ ထြက္ခ်င္ထြက္သြား ... အဲလိုေတြ လုပ္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ်ာ္တယ္။
က်မတို႔က က်မတို႔ငယ္ငယ္က မရခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္မ်ိဳးေတြ ေပးခ်င္တာ။ အဲလို ေပးႏိုင္ေအာင္ထိ ေငြရွာၾကတယ္။ ဥပမာ - အေႏြးထည္ ေကာင္းေကာင္းလိုမ်ိဳး၊ ေက်ာပိုးအိတ္လိုမ်ိဳး .. တႏွစ္ဆို စတီးခ်ိဳင့္ေတြပါ ေပးတာ။ ေနာက္ေတာ့ မုန္႔ေတြ .. မုန္႔ေတြဆိုရင္လည္း အဲဒီကေလးေလးေတြနဲ႔ အလွမ္း ေတာ္ေတာ္ ေဝးတဲ့ ေခ်ာ့ကလက္ေတြ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ၊ ပန္းသီး လိေမၼာ္သီးေတြ ေအာတိုက္ပဲ။
ညဘက္ကေတာ့ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ရဲ႕ပြဲေပါ့။ မနက္ ကေလးေတြကို ၾကာဆံခ်က္ေကၽြးမယ္ ဆိုရင္ ၾကာဆံခ်က္ခ်က္မယ့္ထဲက ပိုတဲ့ အ႐ုိးေလးအရင္းေလးကို ေတာင္းရတယ္။ ေတာင္းရတယ္ဆိုတာ တကယ္။ ဘာလို႔ဆို မမိုးစီနဲ႔ ေဝါေဝါက အိုးသူႀကီးေလ။ သူတို႔ မေပးရင္ စားလို႔မရဘူး။ အ႐ုိးအရင္းေလးေတြ၊ အူေတြ ဘာေတြကို သုတ္တာတိုဘာတို႔ကေတာ့ မမ်ိဳးကကၽြမ္းတယ္။ ေနာက္ မမ်ိဳးက သူ႔အိတ္စိုက္အျမည္းေသခ်ာ လုပ္ေပးတတ္ေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္ၾက၊ ေအာ္ၾကေပါ့။ ေမာင္ရဲက ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြ အဆိုေကာင္းေပါ့ ..။ က်မကေတာ့ သူဘာဆိုဆို ဟာမိုနီလိုက္တာပဲ။ အန္တီႀကီးတို႔အိမ္က လယ္ကြင္းႀကီးထဲမွာ တျခားအိမ္ေတြနဲ႔ အေဝးႀကီး ဆိုေတာ့ က်မတို႔တသိုက္ ေအာ္ခ်င္တိုင္းေအာ္၊ ဟစ္ခ်င္တိုင္းဟစ္။ အိမ္ရွင္ေတြကေတာ့ အဲဒီတရက္ကို ဒုကၡခံေပးရွာပါတယ္။
မနက္လင္းလို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ တကယ့္လယ္ကြင္းႀကီးက မ်က္စိတဆံုး။ ႏွင္းေတြေဝလို႔ သိပ္လွတာ။ က်မဝတၳဳေတြထဲမွာပါတဲ့ ကိုစီတုတ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္က အဲ့ရြာကေလ။ သူ႔နာမည္ကို သေဘာက်လို႔ ယူသံုးတာပါ။ ခုေတာ့ ဆံုးရွာၿပီ။
က်မအစ္ကိုမွာ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ရွိတယ္။ တကယ့္ မူႀကိဳထဲက ခုထိတြဲေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။ က်မရဲ႕ အစ္ကိုေတြပဲေပါ့။ ကို႐ိုးနဲ႔ ကုိခ်င္းျမင့္တဲ့။ သူတို႔အသက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးလာ ႀကီးလာ သူတို႔ သံုးေယာက္ျပန္ဆံုရင္ တကယ့္ ကေလးေလးေတြလိုျဖစ္သြားတာ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာပဲ။ အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ မအားေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္သြားရင္လည္း တႏွစ္လံုး ဘယ္လိုပဲ မဆံုပေစ ... ဒီဇင္ဘာ ... အဲဒီ ကာလေလးမွာ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ဆံုၾကၿပီး ကေလးေတြ ျပန္ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္က တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ေပါင္းတာဆိုေတာ့ က်မတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ျဖစ္သြားၾကတာ။ အားလံုးက တကယ့္ ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ျပႆနာေတြ မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ လူေတြပဲဟာ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရန္ျဖစ္လိုက္ၾက၊ ျပန္ခ်စ္လိုက္ၾကပဲ။ ဒီစာေရးရင္းနဲ႔ လြမ္းလိုက္တာ။
ကိုခ်င္းျမင့္အက်င့္က သူအိပ္ခ်င္ၿပီဆိုမရဘူး။ ရေအာင္ အိပ္စရာေနရာရွာအိပ္တယ္။ အဲဒါကိုသိတဲ့ ကို႐ုိးနဲ႔ က်မအစ္ကို ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ကလည္း မရရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္ (က်မတို႔က ေဖာင္ဖ်က္ တယ္လို႔ သံုးတယ္)။ ကိုခ်င္းျမင့္ကလည္း မရရေအာင္ အိပ္တယ္။ သူအိပ္ရမယ့္ ေနရာကို သူက အေစာႀကီးကတည္းက ရွာၿပီးသား။ ၿပီးရင္ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ၿပီး သြားအိပ္ေရာ။ (ဥပမာ - က်မတို႔အိမ္မွာစုအိပ္ၿပီဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ဘိက ကုတင္ေအာက္လို ေနရာမ်ိဳး။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ႐ုတ္တရက္ မျမင္ရေအာင္ ကိုယ္ကိုက်ံဳ႕ၿပီး အေမွာင္ေလးထဲ အိပ္တာ) အဲလိုဆို ကို႐ိုးနဲ႔ ကိုေနာင္ႀကီးက တူတူပုန္းတန္း ရွာသလို ရေအာင္လိုက္ရွာ၊ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ေဖာင္ဖ်က္ၿပီ။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔သံုးေယာက္ တညလံုး မအိပ္ၾကေတာ့ဘူး။ သြားအိပ္လိုက္ လိုက္ရွာၿပီး ေႏွာင့္ယွက္လိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတာေလ။
ကိုခ်င္းျမင့္က သူမအိပ္ရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူမွမအိပ္ရေအာင္လုပ္ေရာ။ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ေတြကိုပါ ရေအာင္လိုက္ႏႈိး၊ လုိက္ေႏွာက္ယွက္ ...။
တႏွစ္မွာ ကေလးေတြကို ၾကာဆန္ခ်က္ေကၽြးဖို႔ ညကတည္းကလုပ္စရာရွိတာ အဆင္သင့္လုပ္ထား၊ မမိုးစီက ၾကက္သားဆီသတ္ထားၿပီး သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ က်မတုိ႔ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေပၚ တက္အိပ္ၾကတယ္။ မမိုးစီက မနက္ ၅ နာရီ သူ႔ကိုႏႈိးဖို႔ ကိုခ်င္းျမင့္ကိုမွာထားတယ္။ အေစာႀကီးႏိုးတတ္ တာ သူတေယာက္ပဲ ရွိတာကိုး။ မႏိႈးခင္ ေရေႏြးအရင္တည္ထားဖို႔လည္း မွာထားေသးတယ္။
အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ ကိုခ်င္းျမင့္ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ေျပာရမယ္။ သူ႔အိပ္ရာကို ဘယ္သူမွ ရွာမေတြ႕လိုက္ဘူး။ သူေကာင္းေကာင္းအိပ္ရေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကိုလည္း မေႏွာင့္ယွက္ဘဲ မမိုးစီမွာသလို ေရေႏြးအိုး တည္တယ္ .. ေရေႏြးဆူတဲ့ထိ ၅ နာရီမထိုးေသးေတာ့ မႏိႈးခ်င္ေသးတာနဲ႔ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ၾကာဆံခ်က္ထဲထည့္ခ်က္ရမယ့္ ပဲလိပ္ေတြကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပဳတ္ပါတယ္။ ပဲလိပ္ဆိုတာက အားလံုးတည္ၿပီး အိုးဆူၿပီးမွထည့္ရတာမိ်ဳးေလ။ သူက ေသခ်ာကိုျပဳတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ ပဲလိပ္ေတြဆိုတာ ေပ်ာ့ၿပဲ႐ံုတင္မကဘူး အရည္ေပ်ာ္ကုန္တာ။ မမိုးစီလည္းႏိုးေရာ ... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဆူခံထိ တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ၾကာၾကာ မဆူႏိုင္ပါဘူး။ ကေလးေတြ မလာခင္ အၿပီးက်က္ေအာင္ခ်က္ရမွာေလ။ ပဲလိပ္အေပ်ာ္ေလးေတြန႔ဲလည္း ေကာင္းတာပါပဲ :P
က်မတို႔ႏိုးရင္ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ဖီျဖစ္ျဖစ္ တအိုးႀကီးေဖ်ာ္၊ ရြာထဲကေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ .. မီးလႈံရင္းစားၾက။ ၿပီးတာနဲ႔ ပူေပါင္းေတြ မႈတ္ၾက၊ ကေလးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြကို အိတ္ေတြထဲ ထည့္ၾကနဲ႔ အားလံုးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ၇ နာရီ ခြဲမွာ ကေလးေတြေရာက္လာပါေလေရာ။
ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက သိပ္သန္႔စင္တာေနာ္။ က်မတို႔ ခ်က္ထားသမွ်ကို ဘာေဝဖန္ခ်က္မွ မေပးဘူး။ စားလိုက္ၾကတာဆိုတာ။ တကယ္လည္း မမိုးစီက အခ်က္အျပဳတ္ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တာပါ။
ရြာထဲက ကေလးေတြထဲမွာ ခရစ္ယာန္ကေလးေတြကလြဲရင္ ခရစၥမတ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ခရစၥမတ္ လတ္ေဆာင္ မရဖူးၾကဘူး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးက ႏြမ္းပါးၾကတယ္။ သူတို႔ဝတ္လာတဲ့ သူတို႔မွာရွိသမွ် အေကာင္းဆံုးအဝတ္အစား ေလးေတြကပဲ ေတာ္ေတာ့ကုိ ေမွးမွိန္ေနပါတယ္။
စားေသာက္ၿပီးရင္ အားလံုးကို ဘုရားေက်ာင္းေလးထဲ ေခၚသြားၿပီး က်မကသီခ်င္းသင္ေပးတယ္။ ေနာက္ တေယာက္ေယာက္က ပံုေျပာတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔အတူ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတယ္။ ကေလးေတြက က်မတို႔ကို ႏွစ္တိုင္းေမွ်ာ္တာ။ က်မတို႔သင္ေပးတဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ ပံုျပင္ေတြကို ေနာက္ႏွစ္ ေတြမွာ ျပန္ေမးရင္ ... အားလံုး ေျပာႏိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေတြ ေဝ၊ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၾက ..။ တႏွစ္မွာ ကေလးအားလံုးကုိ မ်က္ႏွာဖံုးေလးေတြ ေဝတယ္။ က်မတို႔အားလံုးလည္း မ်က္ႏွာဖံုးေလးေတြစြပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္ (အဲဒီပုံကို ကို႐ိုးက ေနာက္တႏွစ္ တီရွပ္မွာ႐ိုက္ၿပီး ဆင္တူဝတ္ၾကတယ္)
ကေလးေတြျပန္သြားရင္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းရၿပီ။ အဲဒီမွာ က်မတို႔က႑ ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ လူဆိုတာ ေကာင္းတာနဲ႔ဆိုးတာ အၿမဲဒြန္တြဲေနတတ္တာမ်ိဳးတဲ့ .. သိပ္မွန္တာပဲ (ဟီဟိ) ရြာထဲက ထန္းရည္က အရမ္းေကာင္းတာေလ။ ကိုစီတုတ္က က်ည္ေတာက္ေတြနဲ႔ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတာ။ ထန္းရည္ေမာ့လိုက္၊ အိုးတိုက္ ပန္းကန္ေဆးလိုက္ ... ။ ရန္ေတြထျဖစ္လိုက္ ... ။ မေခၚမေျပာေတြ ျဖစ္လိုက္ၾက။ ေနာက္္ေတာ့လည္း ေမ့သြား၊ ေနာက္တႏွစ္မွာ စၾကမယ္ေဟ့ဆို ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။
ဒီပို႔စ္ေလးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ “ဘိုနာတာလီ” ဆိုတာ အီတလီလို မယ္ရီခရစၥမတ္လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္း ေလးကို က်မ ယူက်ဳမွာရွာတာ မေတြ႕ဘူး ... ေတြ႕ရင္ တင္ေပးမလို႔ပါ။ က်မတို႔အဖြဲ႕ရဲ႕ ေဖးဘရိတ္ သီခ်င္းေလးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ က်မနဲ႔ မမိုးစီ ဂ်ဴးအက္ ဆိုေလ့ရွိတယ္။
ခရစၥမတ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ရယူဖို႔မဟုတ္ဘူး ... သူမ်ားကို ေပးဖို႔လို႔ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ ယူဆခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီအစီအစဥ္ေလးကို ဘာပေရာဂမွမပါဘဲ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်မတို႔ လက္ေဆာင္ေတြ ေဝခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးေတြ တခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္ေတြက်ၿပီး သားသမီးေတြ ရေနပါၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို သူတို႔ ျပန္ေျပာျပေကာင္း ေျပာျပလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆိုးသြမ္း ေသာင္းက်န္းေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ သူတို႔ဆီလာၿပီး ခရစၥမတ္ဆိုတာ က်င္းပေပးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကိုေပါ့။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေနရာထဲမွာ ျပန္ဆံုခြင့္ရပါဦးမလား ... ။ မေျပာတတ္ဘူး ...။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ... Bonatali in Italy .. means a merry X’mas to you.... လို႔ က်မ တေယာက္တည္း ဆိုေနပါတယ္ ... ။
ဘိုနာတာလီ
ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီက က်မအတြက္ အရမ္းကို အလုပ္႐ႈပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အငယ္ေကာင္ ကိုရဲ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ Very Busy not for money အခ်ိန္ေတြေပါ့ေလ။ က်မက ဘုရားေက်ာင္းမွာ လူငယ့္ေခါင္းေဆာင္ ဆိုပါေတာ့ ဟဲဟဲ။ ေျပာသာေျပာရတာ တခ်ိန္လံုး ေပါက္ကရေတြခ်ည္း လုပ္လုပ္ေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ထိုက္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ မရဘူး ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ ကုိယ့္ဘာသာကို ေခါင္းေဆာင္ပစ္လိုက္တာ:P
ဒီဇင္ဘာ ပထမပတ္ တနဂၤေႏြကေနစၿပီး ခရစၥမတ္ကြာယာေတြ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဆုိၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မက Leading parts လို႔ေခၚတဲ့ စပရန္ႏို ဆိုပါတယ္။ သီခ်င္းနားလည္တဲ့ သူေတြေတာ့ သိမွာေပါ့ေနာ္။ ႐ိုး႐ိုးေျပာရရင္ ေလးသံရွိတဲ့ထဲမွာ ပထမအသံေပါ့။ က်န္တဲ့ သံုးသံက ဟာမိုနီ သေဘာပါ။ တကယ္က က်မက က်န္တဲ့ထဲက အယ္လ္ထိုကို ဆိုခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ရဲ႕ ကြာယာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက က်မကို အဲဒီပထမသံပဲ ဆိုေစခ်င္တယ္။ သူက ကီးအျမင့္ဆံုး၊ အပင္ပမ္းဆံုးကိုး။ က်မအသံက စပရန္ႏိုနဲ႔ပဲလိုက္တယ္တဲ့။
~~ Oh come let us adore him ~~ Oh come let us a dore him ~~~
ကြာယာ တပုဒ္ဆိုၿပီးတိုင္း သိပ္ေမာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲေလ။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ဆရာ ဦးပီရယ္ က်မရယ္၊ က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မမိုးစီရယ္ အငယ္ေကာင္ရယ္ ေလးေယာက္ ေပါင္းၿပီး ကြာ့တက္ေတြ က်င့္ရတာလည္း အေမာ။ က်မတို႔က်င့္တဲ့ကြာ့တက္ေတြက တကယ့္ သီခ်င္းအခက္ ႀကီီးေတြ၊ ေတာ္႐ံုလူ မဆိုႏိုင္ဘူး (ဟီဟိ)။ က်မက ထံုးစံအတိုင္း ပထမသံ စပရန္ႏို၊ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သံဆိုေတာ့ အယ္လ္ထိုဆိုတယ္။ ဦးပီက တန္နာလို႔ေခၚတဲ့ ကီးအျမင့္ ဆိုတယ္၊ ကိုရဲက ေဘ့စ္။ အဲဒီကြာ့တက္ကို ခရစၥမတ္ေန႔ ဘုရားေက်ာင္း ဝတ္ျပဳစည္းေဝးမွာ ဆိုတာ။
က်မတို႔ ေလးေယာက္သား ဦးပီရဲ႕ တထပ္တိုက္အိမ္ေလး ထဲမွာ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး သီခ်င္းေတြက်င့္လိုက္၊ ဦးပီ ကိုယ္တိုင္ဖုတ္ထားတဲ့ ကိတ္မုန္႔ေတြစားလိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့ .. သိပ္လြမ္းစရာေကာင္းတာပဲ။ က်မတို႔က အစြဲလည္းႀကီးတယ္ တေယာက္ေယာက္ကို အစားထိုးၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မဆိုဘူး။ ဦးပီက ခု ခရစၥမတ္ စင္ကာပူေရာက္ေနတယ္၊ က်မက ခ်င္းမိုင္မွာ၊ မမိုးစီရယ္၊ ကိုရဲရယ္ပဲ ရွိမွာ။ ေသခ်ာတာက အယ္လ္ထိုနဲ႔ ေဘ့စ္တြဲၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ဆိုလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ သူတို႔ဘာေတြ လုပ္ေနၾကမွာပါလိမ့္ ...။
ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၁၉ ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ မအားၾကေတာ့ဘူး။ ခရစၥမတ္စ္ ကယ္ရယ္ စ ထြက္ၾကၿပီ။ အဲဒီတုန္းက က်မအသက္က ၂၃၊ ၂၄ ေလာက္ေပါ့။ က်မတို႔ ဘုရားေက်ာင္းအတြက္ ခရစၥမတ္ သီခ်င္းေတြကို က်မကိုယ္တိုင္ေရးပါတယ္။ က်မေရးတဲ့ “ကမၻာႀကီးကို ေျပာျပ လိုက္ေတာ့ မယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးက က်မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ နာမည္ႀကီးေပါ့ :P ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကို သီခ်င္းက်င့္ေပးရင္ က်မကဂစ္တာတီးတယ္၊ မမိုးစီက သီခ်င္းေတြကို ေသခ်ာ သင္ေပးတယ္။ သင္ေပးတဲ့ အလုပ္မွာေတာ့ က်မက မကၽြမ္းက်င္ဘူး။ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ေပါင္းမွပဲ အလုပ္ျဖစ္တယ္ေလ။
ႏွင္းေတြေဝေနတဲ့ ညဘက္ေတြမွာ က်မတို႔ရဲ႕ အသံေတြကုန္ေအာင္၊ လည္ေခ်ာင္းေတြ ကြဲေအာင္ ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ မေမာတမ္း လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်မလက္ေတြဆိုတာ အသားမာေတြ ဘယ္ေလာက္တက္တက္ လံုးဝ မနားဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔က ဘုရားေက်ာင္းက အန္တီႀကီးေတြကို ပူစာထားၿပီးသား ... ဒီေန႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးအိမ္ကို အန္တီတို႔အိမ္ကိုသတ္မွတ္မယ္ .. ၾကာဆန္ခ်က္ကေလး စားခ်င္ပါတယ္ ... :) .. ။ ဒါက ဘုရားေက်ာင္းက လူငယ္ေတြနဲ႔ေပါ့။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္အပါအဝင္ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ (တျခား ဘာသာဝင္ေတြလည္း ပါတယ္) က တျခားအခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ေပါက္တက္ကရေတြပဲ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ ဒီဇင္ဘာလထဲက တရက္ရက္မွာ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကေလးတခုကို မထင္မရွား လုပ္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ က်မတို႔ သန္လ်င္ကေန ကားနဲ႔ နာရီဝက္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရတဲ့ ေက်ာက္ေရတြင္း ေက်းရြာေလးက ကေလးေလးေတြကို ခရစၥမတ္ သြားလုပ္ေပးတာပါ။ အဲလိုသြားလုပ္တာ ဆက္တိုက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ လူမစံုလို႔ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တာ မွတ္မွတ္ရရ ၂ ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။
အဲဒီရြာမွာ က်မတို႔ ဘုရားေက်ာင္းက အန္တီႀကီးနဲ႔ အန္ကယ္လ္ႀကီးေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ၿပီးတဲ့ ေက်ာက္ေရတြင္း ဘုရားေက်ာင္းေသးေသးေလးလည္း ရွိပါတယ္။ အန္တီႀကီးတို႔ အိမ္က ရြာထဲက ကေလးေတြအားလံုးကို လူမ်ိဳးဘာသာ မခြဲျခားဘဲ စာရင္းေကာက္ .. စုေပးထားတယ္။ က်မတို႔က အန္တီႀကီးတို႔ အိမ္မွာ ညကတည္းက သြားအိပ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ၾကတာ။
အဲဒီအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေငြကိုေတာ့ က်မတို႔ကိုယ္စီ အလုပ္ေတြ မလုပ္ၾကေသးခင္က ကိုယ့္ဘာသာ တတ္ႏိုင္တဲ့ နည္းနဲ႔ ရွာပါတယ္။ က်မအစ္ကုိႀကီးရဲ႕ မူႀကိဳကတည္းက သူငယ္ခ်င္း ... ကို႐ိုးက တံဆိပ္႐ိုက္ တာေတြ၊ ဒီဇိုင္းဆြဲတာေတြ လုပ္တတ္ေတာ့ အကႌ်ေတြမွာ တံဆိပ္႐ိုက္ၿပီး လိုက္ေရာင္းတယ္။ ပိုက္ဆံမျပည့္ရင္ ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးထဲက ကိုယ့္ဘာသာစုၿပီးထည့္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြက်ေတာ့ က်မရဲ႕သီခ်င္းေတြရယ္ ခရစၥမတ္စ္အိုးလ္ဒီးစ္ သီခ်င္းေတြရယ္ကို ေသခ်ာ က်င့္ၿပီး ကယ္ရယ္ထြက္ အလွဴခံပါတယ္။ အဲလိုထြက္တာ အလွဴခံတာသတ္သတ္မို႔ ခ်မ္းသာတဲ့အိမ္ ၂၀ ေလာက္ကိုပဲ က်မတို႔လုပ္မယ့္အလုပ္ကုိေသခ်ာရွင္းျပၿပီး သီခ်င္းလိုက္ဆိုတာပါ။ သူတို႔ေတြကလည္း လက္ခံပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းသြားဆိုေနက်မို႔ တႏွစ္ေလာက္မေရာက္ျဖစ္ရင္ လာေနက်အိမ္ေတြက “မုိးစီတို႔ တူးတူးတို႔ ဒီႏွစ္မလာၾကဘူးလား” ဆိုၿပီး ေမးၾကတယ္။
က်မတို႔အဖြဲ႕ထဲမွာ မမိုးစီရယ္၊ ေဝါေဝါရယ္ က်မရယ္ပဲ မိန္းကေလးပါတယ္။ ေနာက္ မမိုးစီရဲ႕ အစ္မ မမ်ိဳးပါတယ္။ မမ်ိဳးက အသိအကၽြမ္းေပါေတာ့ သူပဲဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္။ လိုတဲ့ကားကိုလည္း မမိုးစီရဲ႕ ေနာက္ထပ္ အစ္မႀကီးတေယာက္စီမွာ အလွဴခံတာပါ။ ရယ္စရာေကာင္းတာက က်မတို႔ အဖြဲ႕ထဲမွာ အသံမတည္တဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဲဒီေတာ့ သန္လ်င္မွာရွိတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေပါင္းစံုက အသံေကာင္းတဲ့ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ကို က်မတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ဖို႔ ဆြယ္ရတယ္။ သူတို႔ကလည္း သိပ္ မဆြယ္ရပါဘူး .. က်မတို႔နဲ႔ဆို ေပ်ာ္ေတာ့ လိုက္ၾကတာပါပဲ။
ကိုရဲကတေယာထိုး က်မနဲ႔ ေမာင္ရဲဆိုတဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းက ဂစ္တာတီး။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ ကယ္ရယ္ အဖြဲ႕ေလးက ၿမိဳင္ဆိုင္သြားတာ။ အဲဒီလို ကယ္ရယ္ထြက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ အဆံုးသတ္အိမ္က က်မတို႔နဲ႔ သိပ္ခင္တဲ့၊ က်မတို႔က ဆရာက်ားလို႔ ေခၚတဲ့ သုဝဏၰ ႏွစ္ခ်င္းသင္းအုပ္ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္က်ားရဲ႕ အိမ္ပါ။ ဆရာက်ားက သန္လ်င္ဇာတိ၊ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ လူဆိုးအဖြဲ႕ကိုသိပ္ခင္တယ္။ ဆရာ့အိမ္မွာေတာ့ ... က်မတို႔ တီးတာ၊ ဆိုတာကိုခ်ည္း အၾကာႀကီးလုပ္ၾကတယ္။ ဆရာက ဘင္ဂ်ိဳေလးလိုက္တီးလိုက္၊ တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြမွာ အေကာ္ဒီယံလိုက္တီးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ဆရာကေတာ္ မခ်ိဳေလးနဲ႔ ဆရာ့သမီးေတြက က်မတို႔အတြက္ မုန္႔ေတြျပင္ေပးတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ က်မတို႔အဖြဲ႕ ေစ်းဝယ္ထြက္ပါတယ္။ ေပးရမယ့္ ကေလးစာရင္းက ရၿပီးသား ဆိုေတာ့ စာရင္းနဲ႔ကိုက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေတြဝယ္႐ံုပဲ။ အဲဒီမွာေတာ့ ေဝါေဝါက ဆရာမႀကီး ... သူက ကဂ်ီကေဂ်ာင္ ကလည္းက်၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက အီကိုနဲ႔ညားတဲ့သူဆိုေတာ့ စည္းစနစ္က လည္းက်။ အဲဒီမွာ ေနာက္ကလိုက္ရတဲ့ က်မတို႔ ေသၿပီသာမွတ္ေတာ့။ ငါးျပား၊ ဆယ္ျပားကအစ ကြာေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး အရင္ဆိုင္ကို ျပန္သြားတာ။ က်မတို႔မွာ မ်က္ႏွာပူစရာေတြလည္း ႀကံဳရ .. တခါတေလ ေစ်းဆစ္ၿပီး ဆစ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ ေပးတာေတာင္ မယူဘဲ ထြက္ခ်င္ထြက္သြား ... အဲလိုေတြ လုပ္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ်ာ္တယ္။
က်မတို႔က က်မတို႔ငယ္ငယ္က မရခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္မ်ိဳးေတြ ေပးခ်င္တာ။ အဲလို ေပးႏိုင္ေအာင္ထိ ေငြရွာၾကတယ္။ ဥပမာ - အေႏြးထည္ ေကာင္းေကာင္းလိုမ်ိဳး၊ ေက်ာပိုးအိတ္လိုမ်ိဳး .. တႏွစ္ဆို စတီးခ်ိဳင့္ေတြပါ ေပးတာ။ ေနာက္ေတာ့ မုန္႔ေတြ .. မုန္႔ေတြဆိုရင္လည္း အဲဒီကေလးေလးေတြနဲ႔ အလွမ္း ေတာ္ေတာ္ ေဝးတဲ့ ေခ်ာ့ကလက္ေတြ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ၊ ပန္းသီး လိေမၼာ္သီးေတြ ေအာတိုက္ပဲ။
ညဘက္ကေတာ့ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ရဲ႕ပြဲေပါ့။ မနက္ ကေလးေတြကို ၾကာဆံခ်က္ေကၽြးမယ္ ဆိုရင္ ၾကာဆံခ်က္ခ်က္မယ့္ထဲက ပိုတဲ့ အ႐ုိးေလးအရင္းေလးကို ေတာင္းရတယ္။ ေတာင္းရတယ္ဆိုတာ တကယ္။ ဘာလို႔ဆို မမိုးစီနဲ႔ ေဝါေဝါက အိုးသူႀကီးေလ။ သူတို႔ မေပးရင္ စားလို႔မရဘူး။ အ႐ုိးအရင္းေလးေတြ၊ အူေတြ ဘာေတြကို သုတ္တာတိုဘာတို႔ကေတာ့ မမ်ိဳးကကၽြမ္းတယ္။ ေနာက္ မမ်ိဳးက သူ႔အိတ္စိုက္အျမည္းေသခ်ာ လုပ္ေပးတတ္ေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္ၾက၊ ေအာ္ၾကေပါ့။ ေမာင္ရဲက ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြ အဆိုေကာင္းေပါ့ ..။ က်မကေတာ့ သူဘာဆိုဆို ဟာမိုနီလိုက္တာပဲ။ အန္တီႀကီးတို႔အိမ္က လယ္ကြင္းႀကီးထဲမွာ တျခားအိမ္ေတြနဲ႔ အေဝးႀကီး ဆိုေတာ့ က်မတို႔တသိုက္ ေအာ္ခ်င္တိုင္းေအာ္၊ ဟစ္ခ်င္တိုင္းဟစ္။ အိမ္ရွင္ေတြကေတာ့ အဲဒီတရက္ကို ဒုကၡခံေပးရွာပါတယ္။
မနက္လင္းလို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ တကယ့္လယ္ကြင္းႀကီးက မ်က္စိတဆံုး။ ႏွင္းေတြေဝလို႔ သိပ္လွတာ။ က်မဝတၳဳေတြထဲမွာပါတဲ့ ကိုစီတုတ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္က အဲ့ရြာကေလ။ သူ႔နာမည္ကို သေဘာက်လို႔ ယူသံုးတာပါ။ ခုေတာ့ ဆံုးရွာၿပီ။
က်မအစ္ကိုမွာ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ရွိတယ္။ တကယ့္ မူႀကိဳထဲက ခုထိတြဲေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။ က်မရဲ႕ အစ္ကိုေတြပဲေပါ့။ ကို႐ိုးနဲ႔ ကုိခ်င္းျမင့္တဲ့။ သူတို႔အသက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးလာ ႀကီးလာ သူတို႔ သံုးေယာက္ျပန္ဆံုရင္ တကယ့္ ကေလးေလးေတြလိုျဖစ္သြားတာ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာပဲ။ အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ မအားေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္သြားရင္လည္း တႏွစ္လံုး ဘယ္လိုပဲ မဆံုပေစ ... ဒီဇင္ဘာ ... အဲဒီ ကာလေလးမွာ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ဆံုၾကၿပီး ကေလးေတြ ျပန္ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္က တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ေပါင္းတာဆိုေတာ့ က်မတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ျဖစ္သြားၾကတာ။ အားလံုးက တကယ့္ ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ။ ျပႆနာေတြ မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ လူေတြပဲဟာ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရန္ျဖစ္လိုက္ၾက၊ ျပန္ခ်စ္လိုက္ၾကပဲ။ ဒီစာေရးရင္းနဲ႔ လြမ္းလိုက္တာ။
ကိုခ်င္းျမင့္အက်င့္က သူအိပ္ခ်င္ၿပီဆိုမရဘူး။ ရေအာင္ အိပ္စရာေနရာရွာအိပ္တယ္။ အဲဒါကိုသိတဲ့ ကို႐ုိးနဲ႔ က်မအစ္ကို ကိုေနာင္ႀကီးတို႔ကလည္း မရရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္ (က်မတို႔က ေဖာင္ဖ်က္ တယ္လို႔ သံုးတယ္)။ ကိုခ်င္းျမင့္ကလည္း မရရေအာင္ အိပ္တယ္။ သူအိပ္ရမယ့္ ေနရာကို သူက အေစာႀကီးကတည္းက ရွာၿပီးသား။ ၿပီးရင္ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ၿပီး သြားအိပ္ေရာ။ (ဥပမာ - က်မတို႔အိမ္မွာစုအိပ္ၿပီဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ဘိက ကုတင္ေအာက္လို ေနရာမ်ိဳး။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ႐ုတ္တရက္ မျမင္ရေအာင္ ကိုယ္ကိုက်ံဳ႕ၿပီး အေမွာင္ေလးထဲ အိပ္တာ) အဲလိုဆို ကို႐ိုးနဲ႔ ကိုေနာင္ႀကီးက တူတူပုန္းတန္း ရွာသလို ရေအာင္လိုက္ရွာ၊ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ ေဖာင္ဖ်က္ၿပီ။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔သံုးေယာက္ တညလံုး မအိပ္ၾကေတာ့ဘူး။ သြားအိပ္လိုက္ လိုက္ရွာၿပီး ေႏွာင့္ယွက္လိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတာေလ။
ကိုခ်င္းျမင့္က သူမအိပ္ရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူမွမအိပ္ရေအာင္လုပ္ေရာ။ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ေတြကိုပါ ရေအာင္လိုက္ႏႈိး၊ လုိက္ေႏွာက္ယွက္ ...။
တႏွစ္မွာ ကေလးေတြကို ၾကာဆန္ခ်က္ေကၽြးဖို႔ ညကတည္းကလုပ္စရာရွိတာ အဆင္သင့္လုပ္ထား၊ မမိုးစီက ၾကက္သားဆီသတ္ထားၿပီး သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ က်မတုိ႔ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေပၚ တက္အိပ္ၾကတယ္။ မမိုးစီက မနက္ ၅ နာရီ သူ႔ကိုႏႈိးဖို႔ ကိုခ်င္းျမင့္ကိုမွာထားတယ္။ အေစာႀကီးႏိုးတတ္ တာ သူတေယာက္ပဲ ရွိတာကိုး။ မႏိႈးခင္ ေရေႏြးအရင္တည္ထားဖို႔လည္း မွာထားေသးတယ္။
အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ ကိုခ်င္းျမင့္ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ေျပာရမယ္။ သူ႔အိပ္ရာကို ဘယ္သူမွ ရွာမေတြ႕လိုက္ဘူး။ သူေကာင္းေကာင္းအိပ္ရေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကိုလည္း မေႏွာင့္ယွက္ဘဲ မမိုးစီမွာသလို ေရေႏြးအိုး တည္တယ္ .. ေရေႏြးဆူတဲ့ထိ ၅ နာရီမထိုးေသးေတာ့ မႏိႈးခ်င္ေသးတာနဲ႔ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ၾကာဆံခ်က္ထဲထည့္ခ်က္ရမယ့္ ပဲလိပ္ေတြကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပဳတ္ပါတယ္။ ပဲလိပ္ဆိုတာက အားလံုးတည္ၿပီး အိုးဆူၿပီးမွထည့္ရတာမိ်ဳးေလ။ သူက ေသခ်ာကိုျပဳတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ ပဲလိပ္ေတြဆိုတာ ေပ်ာ့ၿပဲ႐ံုတင္မကဘူး အရည္ေပ်ာ္ကုန္တာ။ မမိုးစီလည္းႏိုးေရာ ... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဆူခံထိ တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ၾကာၾကာ မဆူႏိုင္ပါဘူး။ ကေလးေတြ မလာခင္ အၿပီးက်က္ေအာင္ခ်က္ရမွာေလ။ ပဲလိပ္အေပ်ာ္ေလးေတြန႔ဲလည္း ေကာင္းတာပါပဲ :P
က်မတို႔ႏိုးရင္ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ဖီျဖစ္ျဖစ္ တအိုးႀကီးေဖ်ာ္၊ ရြာထဲကေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ .. မီးလႈံရင္းစားၾက။ ၿပီးတာနဲ႔ ပူေပါင္းေတြ မႈတ္ၾက၊ ကေလးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြကို အိတ္ေတြထဲ ထည့္ၾကနဲ႔ အားလံုးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ၇ နာရီ ခြဲမွာ ကေလးေတြေရာက္လာပါေလေရာ။
ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက သိပ္သန္႔စင္တာေနာ္။ က်မတို႔ ခ်က္ထားသမွ်ကို ဘာေဝဖန္ခ်က္မွ မေပးဘူး။ စားလိုက္ၾကတာဆိုတာ။ တကယ္လည္း မမိုးစီက အခ်က္အျပဳတ္ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တာပါ။
ရြာထဲက ကေလးေတြထဲမွာ ခရစ္ယာန္ကေလးေတြကလြဲရင္ ခရစၥမတ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ခရစၥမတ္ လတ္ေဆာင္ မရဖူးၾကဘူး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးက ႏြမ္းပါးၾကတယ္။ သူတို႔ဝတ္လာတဲ့ သူတို႔မွာရွိသမွ် အေကာင္းဆံုးအဝတ္အစား ေလးေတြကပဲ ေတာ္ေတာ့ကုိ ေမွးမွိန္ေနပါတယ္။
စားေသာက္ၿပီးရင္ အားလံုးကို ဘုရားေက်ာင္းေလးထဲ ေခၚသြားၿပီး က်မကသီခ်င္းသင္ေပးတယ္။ ေနာက္ တေယာက္ေယာက္က ပံုေျပာတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔အတူ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတယ္။ ကေလးေတြက က်မတို႔ကို ႏွစ္တိုင္းေမွ်ာ္တာ။ က်မတို႔သင္ေပးတဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ ပံုျပင္ေတြကို ေနာက္ႏွစ္ ေတြမွာ ျပန္ေမးရင္ ... အားလံုး ေျပာႏိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေတြ ေဝ၊ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၾက ..။ တႏွစ္မွာ ကေလးအားလံုးကုိ မ်က္ႏွာဖံုးေလးေတြ ေဝတယ္။ က်မတို႔အားလံုးလည္း မ်က္ႏွာဖံုးေလးေတြစြပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္ (အဲဒီပုံကို ကို႐ိုးက ေနာက္တႏွစ္ တီရွပ္မွာ႐ိုက္ၿပီး ဆင္တူဝတ္ၾကတယ္)
ကေလးေတြျပန္သြားရင္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းရၿပီ။ အဲဒီမွာ က်မတို႔က႑ ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ လူဆိုတာ ေကာင္းတာနဲ႔ဆိုးတာ အၿမဲဒြန္တြဲေနတတ္တာမ်ိဳးတဲ့ .. သိပ္မွန္တာပဲ (ဟီဟိ) ရြာထဲက ထန္းရည္က အရမ္းေကာင္းတာေလ။ ကိုစီတုတ္က က်ည္ေတာက္ေတြနဲ႔ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတာ။ ထန္းရည္ေမာ့လိုက္၊ အိုးတိုက္ ပန္းကန္ေဆးလိုက္ ... ။ ရန္ေတြထျဖစ္လိုက္ ... ။ မေခၚမေျပာေတြ ျဖစ္လိုက္ၾက။ ေနာက္္ေတာ့လည္း ေမ့သြား၊ ေနာက္တႏွစ္မွာ စၾကမယ္ေဟ့ဆို ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။
ဒီပို႔စ္ေလးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ “ဘိုနာတာလီ” ဆိုတာ အီတလီလို မယ္ရီခရစၥမတ္လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္း ေလးကို က်မ ယူက်ဳမွာရွာတာ မေတြ႕ဘူး ... ေတြ႕ရင္ တင္ေပးမလို႔ပါ။ က်မတို႔အဖြဲ႕ရဲ႕ ေဖးဘရိတ္ သီခ်င္းေလးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ က်မနဲ႔ မမိုးစီ ဂ်ဴးအက္ ဆိုေလ့ရွိတယ္။
ခရစၥမတ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ရယူဖို႔မဟုတ္ဘူး ... သူမ်ားကို ေပးဖို႔လို႔ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ ယူဆခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီအစီအစဥ္ေလးကို ဘာပေရာဂမွမပါဘဲ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်မတို႔ လက္ေဆာင္ေတြ ေဝခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးေတြ တခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္ေတြက်ၿပီး သားသမီးေတြ ရေနပါၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို သူတို႔ ျပန္ေျပာျပေကာင္း ေျပာျပလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆိုးသြမ္း ေသာင္းက်န္းေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ သူတို႔ဆီလာၿပီး ခရစၥမတ္ဆိုတာ က်င္းပေပးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကိုေပါ့။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေနရာထဲမွာ ျပန္ဆံုခြင့္ရပါဦးမလား ... ။ မေျပာတတ္ဘူး ...။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ... Bonatali in Italy .. means a merry X’mas to you.... လို႔ က်မ တေယာက္တည္း ဆိုေနပါတယ္ ... ။
Saturday, December 13, 2008
|
Labels:
အမွတ္တရ
|
This entry was posted on Saturday, December 13, 2008
and is filed under
အမွတ္တရ
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
soprano ဆိုရတယ္ ဆိုကတည္းက အသံေကာင္းလို႕ေပါ့...
မတူးရဲ႕ သီခ်င္းေလပို႕ေပးပါလားဟင္
ဒီမွာဆိုရေအာင္လို႕ ေနာက္ၿပီး ခ်င္းမိုင္လာမယ္ေနာ္ ခရစၥမတ္မွာ ေစာင့္ေနေနာ္
merry x'mas to you !ma tu tu tha....
ဒါသီခ်င္းေတြလား ဟင္။
http://www.youtube.com/watch?v=MolajXikY-k
http://www.youtube.com/watch?v=f-9KprqguVw
http://www.youtube.com/watch?v=cTrjQZ65790
ခရစ္စမတ္ဆို ကိုယ္နဲ႔လည္းသိပ္မဆိုင္... ဘာဖီလင္မွမရွိပဲနဲ႔ အလိုလိုၾကည္နဳးေနမိတာ ငယ္ငယ္ကတည္းကပဲ...
ႊႊႊအသံ သြင္းထားေလ။ ထီေပါက္ရင္ ဇီးသီး ထုတ္ေပးမယ္။ :D
ဖတ္ရတာ တကယ္ပဲ လြမ္းစရာ..၊ ကိုယ္က ခရစ္ယန္မဟုတ္ေပမဲ့ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္အနစ္နာခံတဲ့ Jesus ရဲ႕ ေမြးေန႔မို႔ အဲဒီေန႔ဆို merry x'mas လို႔ ႏွစ္တိုင္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာပါ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ငါ့ညီမေလးအတြက္ Merry x'mas ပါ...
Tu, we all are missing you too.
Merry X'mas
Post a Comment