က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက အရမ္းကို ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာတေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူက က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း တစုကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတယ္၊ သီခ်င္းဆို သင္ေပးတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို စႏၵရား သင္ေပးတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ဇာထိုး ပန္းထိုး သင္ေပးတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ပန္းအိုး အလွျပင္ နည္း သင္ေပးတယ္၊ က်မက်ေတာ့ သူ႔ဆီက ၀ိုင္ေဖာက္နည္းေတြ ဘီယာ ခ်က္နည္းေတြ၊ ကိတ္မုန္႔တို႔ ေပါင္မုန္႔တို႔ လုပ္နည္းေတြ အစားအေသာက္ ခ်က္ျပဳတ္နည္းေတြ သင္တယ္။ သူက စႏၵရားတီး အရမ္းေကာင္းသလို သီခ်င္းဆို အရမ္းေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက က်မတို႔ကို သဘာ၀ကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ လူပီပီသသ အသက္ရွင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ က်မတို႔ သူနဲ႔အတူ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတယ္။ သူေဖာက္တဲ့ ၀ိုင္ေတြကို အတူေသာက္ၾကတယ္။ သူဖုတ္တဲ့ ကိတ္ေတြကို အတူစားၾကတယ္။ သူဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာ လက္ရာေတြကို ၾကည့္ၿပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ (သူက ဇာထိုး ပန္းထိုး ထိုးရင္ေတာင္ သူမ်ားေတြလို အဆင္တဆင္ကို ၂ခါ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မထိုးဘူး)။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မတို႔ကသာ ႀကီးသြားတယ္။ သူကေတာ့ ဒီပံုက ဒီပံုစံပဲ။ က်မတို႔က ဘ၀အေမာေတြၾကားမွာ ႐ႈပ္ေထြး ေနေပမယ့္ သူက က်မတို႔ထက္ ငယ္တဲ့ ကေလးေတြကို က်မတို႔ကို သင္ေပးခဲ့ ဖူးတာေတြ ဆက္သင္ေပးေနတယ္။ က်မအထင္ေတာ့ သူ႔ဆီက သင္ယူသူတိုင္း သူသင္သမွ် အကုန္မရ ပါဘူး။ က်မက အစေပါ့။ သူက ခုထိ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တေနရာမွာ တကိုယ္တည္း ေနထိုင္ဆဲ။ က်မတို႔က သူ႔အေၾကာင္း တျခား တေယာက္ေယာက္ကို ေျပာျပရင္ အမ်ားစုက မယံုၾကည္သလို၊ ဒီလိုလူမ်ိဳး တကယ္ရွိတယ္ ဆိုတာ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္။ သူ႔နာမည္က ဦးပီတာတင္ေမာင္။ သူ႔ကို အားလံုးက ဦးပီလို႔ပဲ ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကတယ္။ က်မကို အထက ၂ လိႈင္ (ေဒၚသာထက္ေက်ာင္း) ေရႊရတု အထိမ္းအမွတ္ မဂၢဇင္း အတြက္ ၀တၳဳတိုေတာင္းေတာ့ အဆင္သင့္ေရးထားၿပီး ျဖစ္တဲ့ ဦးပီအေၾကာင္း ၀တၳဳေလးကို ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အခု ေဖာ္ျပမယ့္ “လူေသးေသးေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။ ဒီ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက အျပင္မွာ တကယ္ ရွိပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းထဲက ပိုးေကာင္ ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးဆို အခု အပ်ိဳႀကီးဖားဖားေတာင္ ျဖစ္္ေနပါၿပီ။ က်မတို႔ရဲ႕ ဦးပီကေတာ့ အရင္အတိုင္းပါပဲ…သူ႔ဖာသာ ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာ လက္ရာ ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ သူစိုက္ထားတဲ့ ဘြန္ဇိုင္းသက္ႀကီးပု ပင္ေလးေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးငယ္ေလးေတြနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီခ်င္းေတြဆိုလိုက္ မုန္႔ေတြ လုပ္စားလိုက္…..။ သူ႔ကိုသိတဲ့ သူ႔တပည့္ ျဖစ္ဖူးသူေတြ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ရွိေနပါတယ္။ သူကေတာ့ သန္လ်င္ၿမိဳ႕အျပင္ ရန္ကုန္ကိုေတာင္ တႏွစ္ေနလို႔မွ တခါမသြားပါဘူး။ သူက နာမည္ႀကီး အႏုပညာရွင္ႀကီး မဟုတ္လို႔ အထုပၸတၱိ ေတြဘာေတြ ေရးေနစရာမလိုေပမယ့္ က်မတို႔အတြက္ကေတာ့ တကယ့္ ဟီး႐ုိးႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေၾကာင္းေလးကို အဖြင့္မွာ နည္းနည္း ေရးျပတာပါ။ သူက သာမန္လူ တဦးသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တျခားလူေတြလိုပဲ သူ႔မွာလည္း မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မကေတာ့ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြကို ဖယ္ၿပီး ျမင္ပါတယ္။ တူမေလး က်ဲက်ဲ ဆြဲေပးတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကို ဒီဝတၳဳမွာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုအျဖစ္ သုံးခြင့္ ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္။
လူေသးေသးေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္
ကိုတင္ေမာင္က လူပ်ိဳႀကီး။ သူ႔လိုပဲ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တဲ့ ဘႀကီး တေယာက္နဲ႔ေနတာ။ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။ သူ႔ဝါသနာအေလ်ာက္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ပန္းေလးေတြ အပင္ေလးေတြ ေရာင္းရေငြ၊ အဂၤလိပ္စာ စကားေျပာ သင္လို႔ရတဲ့ေငြ၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔မွာရွိတဲ့ စႏၵရားႀကီးနဲ႔ သင္တန္းေပးလို႔ ရတဲ့ေငြ အဲဒီေငြေတြက သူတို႔ တူဝရီးအဖို႔ ေလာက္င႐ံု အျပင္ တခါတေလ ပိုေတာင္ ပိုေသးတယ္။
အိမ္မွာ သူ႔ဖာသာသူ ဝါသနာပါလို႔ ပန္းခ်ီဆြဲတာ၊ ပန္းပုထုတာေလးေတြ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေနတာ။ တခါတေလ သူ႔ဘာသာ မုန္႔ေတြလုပ္၊ ကိတ္ေတြဖုတ္၊ အသီးအႏွံေလးေတြနဲ႔ ဝိုင္စိမ္ခ်င္ စိမ္ ၿပီးရင္ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ တပည့္ေတြ၊ အိမ္နားက ကေလးေတြကို ေခၚေကၽြးေမြး အဲဒီလိုေနလာလိုက္တာ သူ႔အသက္ေတာင္ ငါးဆယ္နား ကပ္ေနၿပီ။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စိတ္ပူသလိုလို၊ စပ္စုသလိုလိုနဲ႔ “ကိုတင္ေမာင္ ခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ မလုပ္ဘူးလား” ဆိုၿပီးေမးတတ္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ အဲဒီလို ေမးလာရင္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း “ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဘာနဲ႔သြားစားေနလဲ” ဆိုၿပီး ေပၚေပၚထင္ထင္ စပ္စုတာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီအခါမွာလည္း ကိုတင္ေမာင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပါပဲ “ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ” လို႔ မေရမရာ ေျဖလိုက္ေလ့ ရွိတယ္။
တေန႔..။ အဲဒီတေန႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ထူးျခားတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ပိုသိၿပီး လူေတြကို ပိုနားလည္ လာတဲ့ေန႔လို႔ေတာင္ အမည္တပ္ရမယ့္ ပံုပဲ။
အဲဒီေန႔က သူေစ်းသြားတယ္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ ၾကက္တေကာင္ ဝယ္ၿပီး ျပန္လာတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ လမ္းထဲက ေဒၚဗိုက္နဲ႔ ေတြ႕တာနဲ႔ ေဒၚဗိုက္က စေမးတယ္။
“ကိုတင္ေမာင္ ေစ်းကျပန္လာတာလား၊ ဘာေတြဝယ္ခဲ့တာလဲ”
“ေအာ္ ေဒၚဗိုက္....ဒီမွာ ၾကက္တေကာင္ ဝယ္လာတယ္ဗ်”
“အံမယ္.. ကိုတင္ေမာင္က လာေနာက္ေနျပန္ၿပီ။ ေကာင္းေကာင္းေျပာစမ္းပါ”
“ဗ်ာ.. က်ေနာ္ ၾကက္တေကာင္ ဝယ္လာတယ္လို႔ ေျပာတာေလ။ ဘယ္မွာေနာက္လုိ႔လဲ”
“ကိုတင္ေမာင္ေနာ္။ ဒီလူပ်ိဳႀကီး ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တယ္။ ဘာလဲ မေခါန္ဂ်ာ မွာလိုက္တာလား”
“မဟုတ္ဘူးဗ်.. တကယ္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ဖို႔ ဝယ္လာတာပါ”
“ကဲ ကိုတင္ေမာင္.. ရွင္ဟာေလ.. ကေလးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး စကားကို အတည္ကို မေျပာဘူး။ သြားမယ္.. ဒီၾကက္ကေလးတေကာင္ ဘယ္သူမွာတာလဲလို႔ ေျပာဖို႔ကိုပဲ မေျပာႏိုင္ဘူး တကတဲ”
အဲဒီေတာ့မွ ကိုတင္ေမာင္ နည္းနည္း သေဘာေပါက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္လာတယ္။
“အလကားစတာ ေဒၚဗိုက္ေရ.. ဒီဟာ ဟိုဘက္အိမ္က မီးမီး မွာလိုက္လို႔ဗ်ိဳ႕..က်ေနာ္တုိ႔လို လူက ဘယ္မွာ ၾကက္တေကာင္လံုး ဝယ္စားႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။ ဟီးဟီး”
“အဲလိုလုပ္ပါေတာ္.. ရွင္က တကယ့္ လူေနာက္ပဲ” ဆိုၿပီး
ေဒၚဗိုက္တေယာက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ထြက္သြားေလရဲ႕။
ကိုတင္ေမာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ၾကက္ကိုကိုင္မယ္ လုပ္ေနတုန္း အိမ္ေရွ႕က “ဧည့္သည္ေဟ့” ဆိုတဲ႔ အသံနဲ႔အတူ တံခါးဖြင့္ ၀င္သံပါ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုတင္ေမာင္ရဲ႕ အစ္မ တ၀မ္းကြဲ မမေဘဘီ။ ကိုတင္ေမာင္ နည္းနည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူနဲ႔ သူ႔အစ္မနဲ႔က မေတြ႕တာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲေတြထဲမွာ သူက ဒီအစ္မကို အခ်စ္ဆံုး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က ၀ါသနာတူၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက လက္မႈ ပစၥည္းကေလးေတြ အတူတူ လုပ္ေဖာ္လုပ္ဘက္ေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီအစ္မက လက္မႈေက်ာင္း တေက်ာင္းမွာ ဆရာမႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။
“တင္ေမာင္ေရ ငါလည္း မအား မအားနဲ႔ နင့္ဆီေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ၾကည့္စမ္း နင္က အရင္အတိုင္းပဲ။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ကဲ.. ျပပါဦး ငါ့ေမာင္ရဲ႕ လက္ရာေတြ။ ဘာေတြ လုပ္ျဖစ္ေသးလဲ”
ကိုတင္ေမာင္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူ႔လက္ရာေတြကို ၾကည့္မယ့္သူ လာၿပီေလ…
“မမ .. ဒီဟာ က်ေနာ္ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကား။ ေဆးနဲ႔ ဆြဲထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်ည္နဲ႔ ထိုးထားတာ။ ၾကည့္ပါဦး ဘာလိုလဲလို႔”
ကိုတင္ေမာင္က သံုးေပ၊ ေလးေပ ပန္းခ်ီကားႀကီး တခ်ပ္ကို ျပလိုက္တယ္။ ေဒၚေဘဘီက ပန္းခ်ီကားကိုတလွည့္၊ ကိုတင္ေမာင္ကိုတလွည့္ တအံ့တၾသနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးမွ..
“ဟဲ့ တင္ေမာင္။ ဒါေနာက္စရာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အစ္မလုပ္တဲ့သူက မေတြ႕တာၾကာလို႔ လာတယ္။ သူက လာေနာက္ေနတယ္”
“မေနာက္ပါဘူး မမရဲ႕။ ဘယ္မွာေနာက္လို႔လဲ”
“ဒီမွာ… ငါ ဒီေလာက္ မတံုးဘူးေနာ္။ ဒီပန္းခ်ီကား နင္ဆြဲတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ သိတယ္”
ကိုတင္ေမာင္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒီေန႔ ဘာေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ ေပါ့။
“မမ.. က်ေနာ္ မလိမ္ပါဘူး.. မမရဲ႕။ လာ… ေနာက္တခု ျပဦးမယ္”
အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ထားတဲ့ အဂၤေတ ပန္းပု႐ုပ္ကေလးေတြဆိုကို ေခၚသြားၿပီး ျပလိုက္တယ္။ ပန္းပု ႐ုပ္ကေလးေတြက အသက္၀င္လြန္းလို႔ ေကာင္းကင္ကို ပ်ံတက္ေတာ့မယ့္ အတုိင္းပဲ။ ေကာင္းကင္တမန္ ႐ုပ္ကေလးေတြပါ။ အေတာင္ပံကေလးေတြ ျဖန္႔လို႔။ အဲဒါကို ျပေတာ့မွ ပို္ဆိုးသြားေတာ့တယ္။
“ဒီမွာ တင္ေမာင္… နင္ဟာေလ အဲဒီလို သူမ်ားလုပ္ထားတဲ့ လက္ရာကို ကိုယ့္လက္ရာလို႔ ေျပာရတာ မရွက္ဘူးလား… ဟင္”
ျပႆနာပဲ။ ကိုတင္ေမာင္ မရွင္းတတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာထက္ ရွင္းကို မျပခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဒၚေဘဘီကေတာ့ ကိုတင္ေမာင့္ တအိမ္လံုး အႏွံ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး တေနရာေရာက္ေတာ့ ရပ္သြားတယ္။
“ေဟာ ေတြ႕ၿပီ.. ဒါမွ နင့္လက္ရာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား”
၀မ္းသာအားရ ကိုတင္ေမာင္ကို လွမ္းေျပာတယ္။ သူေျပာေနတာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ပလတ္စတစ္ အေအးပိုက္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး အလွထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ လုပ္ထားတာ။ အဲဒါ ကိုတင္ေမာင့္ လက္ရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုတင္ေမာင့္ကို သူ႔တပည့္ေလး တေယာက္ ေပးထားတာ။
မဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီးလည္း မျငင္းေတာ့ဘူး ဟီးဟီးလို႔ သြားၿဖီးၿပီး ႐ူးျပလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေဒၚေဘဘီတေယာက္ ေက်နပ္ၿပီး ျပန္သြားေတာ့တယ္။
ခဏေနေတာ့ ပိုးေကာင္ ေရာက္လာတယ္။ ပိုးေကာင္ ဆိုတာက ကိုတင္ေမာင္တုိ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး အိမ္က ကေလးမေလး။ အခုမွ ငါးႏွစ္။ သူငယ္တန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ပိုးေကာင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း ကိုတင္ေမာင္ ေပးထားတာပါ။
“ဦးေမာင္ ဘာလုပ္ေနလဲ”
“ပိုးေကာင္ လာ၊ လာ နင့္ကို ငါ ျပစရာရွိတယ္”
ပိုးေကာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြ ၀ိုင္းၿပီး ေတာက္ပသြားတယ္။ ကိုတင္ေမာင္က ပိုးေကာင္ကို ၿခံထဲက တေနရာကို ေခၚသြားၿပီး.. ျပလိုက္တယ္။ သူလုပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ ေသးေသးေလး၊ လူေသးေသးေလးေတြလည္း ပါတယ္။ သူလုပ္ေနတာေတာ့ သံုးလေလာက္ ရွိၿပီ။ ဒီေန႔မွ လတ္စသတ္တာ။
ပိုးေကာင္က မ်က္လံုးေလး၀ိုင္းၿပီး ေက်ာက္ေတာင္ေလးကို ၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ေျခေထာက္ကပါ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ေလးက တကယ့္ ေက်ာက္ေတာင္ အႀကီးႀကီး အတိုင္းပဲ။ အေပၚမွာေရညႇိေတြ တက္လို႔။ ေျခာက္လက္မ ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ဂူေသးေသး ေလးေတြကလည္း ေျပး၀င္ၿပီး ေဆာ့ခ်င္စရာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုလုပ္ ၀င္ေဆာ့လို႔ ရမလဲ။ ဒါအလွ သက္သက္ပဲ။ ပိုးေကာင္လည္း သိပါတယ္။
“ဦးေမာင္..”
“ေဟ..”
“ဦးေမာင္က သိပ္ေတာ္တာပဲ”
“ဟုတ္လား”
ကိုတင္ေမာင္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ..ဒီေန႔အဖို႔ ပိုးေကာင္က ပထမဆံုး သူ႔ကို ခ်ီးေျမႇာက္လိုက္တာပဲ။
“ပိုးေကာင္ေလ…ပိုးေကာင္ေလ.. လူေသးေသးေလး ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ.. ၿပီးရင္ ဒီဂူထဲ ၀င္ေဆာ့မယ္”
ကိုတင္ေမာင့္ ရင္ထဲမွာ ပီတိေတြ ဖိတ္လွ်ံက်လာတယ္။ ခုနက ကိစၥေတြ အကုန္ေမ့သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိုးေကာင္ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“ေအး ဦးေမာင္လည္း လူေသးေသးေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ၿပီးရင္ ပိုးေကာင္နဲ႔ တူတူ ေဆာ့မယ္” ။
(၇-၈-၀၃)
ေဒၚဗိုက္တေယာက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ထြက္သြားေလရဲ႕။
3 comments:
ဒါေလးလညး္ ၾကိဳက္တာပဲ အမ း)
လူေတြ..ဆိုတာ....
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ သိေတာ့ဘူး
ေအးခ်မ္းလိုက္တဲ့ဘ၀ေတြဗ်ာ
Post a Comment