အဖြင့္စာမ်က္ႏွာ

ငယ္ငယ္ကတည္းက ပါလာတဲ့ပိုးက စာေရးဖို႔ပါ။ စာေရးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ စကားေျပ ကဗ်ာ ဆိုၿပီး ရွိတဲ့ထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကဗ်ာကိုေရးတတ္တယ္လို႔ကိုမထင္ဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာ သိပ္ကိုေလးနက္ၿပီး လွပတဲ့အရာတခုမို႔ ကိုယ္နဲ႔တန္တယ္လို႔လည္းမထင္ဘူး။ အရမ္းကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ တစံုတရာလို႔ ယူဆတဲ့အတြက္ စကားေျပလိုင္းကိုပဲ ကိုယ့္ဖာသာေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ စကားကိုအကုန္ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာေလးေတြကိုခ်စ္ပါတယ္ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္တဲ့သူေတြကိုလည္း အလြန္ေလးစားပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒီေလာက္မစဥ္းစားဘဲ ကဗ်ာေလးေတြေရး တေယာက္ထဲဖတ္ဖို႔ သိမ္းထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ႀကီးလာေတာ့မွ ကဗ်ာဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ အရမ္းအလွမ္းေဝးပါလားလုိ႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ (အသက္ႀကီးလာပတာနဲ႔အမွ် ႐ိုးသားမႈေတြ ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈနည္းလာတာလည္းပါတာေပါ့ေလ)

ဒါနဲ႔ပဲဝတၳဳတိုေလးေတြေရးၿပီး မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ခဲ့တယ္။ ကိုယ္စံျပဳတဲ့ အယ္ဒီတာ စားပြဲကို မွတ္ေက်ာက္တခုလိုသေဘာထားၿပီး ဝတၳဳတိုေလးတပုဒ္ပါခြင့္ရဖို႔အေရး သံုးေလးလ၊ တခါတေလ လေပါင္းမ်ားစြာ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ေစာင့္ၿပီး ပံုႏိွပ္စာလံုးေလးေတြအျဖစ္ ကိုယ့္ဝတၳဳတိုေလးေတြ အက္ေဆးေလးေတြ ကိုျမင္ခြင့္ရလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကေလးကေတာ့ ဘာနဲ႔မွႏိႈင္းဆလို႔မရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။

ပါဖူးတဲ့ဝတၳဳတိုေလးေတြကို စာအုပ္ကေလးတအုပ္အျဖစ္ လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ လုပ္ခြင့္ မႀကံဳခဲ့ဘူး။ ဘေလာ့ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးအျပည့္ရတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလးတခုမွာ၊ စင္ကေလးတ ခုမွာ က်မရဲ႕ဝတၳဳတိုေလးေတြ တင္ခြင့္ရေတာ့မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝတၳဳတိုေလးေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ပါခဲ့တုန္းကလို စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ မဂၢဇင္းကေလးတအုပ္လို က်မလုပ္ခ်င္တာ ေရးခ်င္တာေလးေတြ တင္ခြင့္ရေတာ့မွာမို႔လို႔ အူျမဴးမိသလို ေတာ္ေတာ့ကို အူေၾကာင္ၾကားႏုိင္တဲ့ က်မကို နည္းပညာပိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ ကူညီေပးတဲ့ တူေလးထူးျမတ္ကို အထူးေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ က်မရဲ႕ဝတၳဳတိုေဟာင္းေလးေတြ အက္ေဆးေဟာင္းေလးေတြနဲ႔ ေနာက္ထပ္ေရးမယ့္ ဝတၳဳတို သစ္ေတြ အက္ေဆးေလးေတြ ေနာက္ၿပီး စိတ္ကူးတည့္သလိုဖန္တီးမိမယ့္ စာညြန္႔ေလးေတြပဲတင္ပါမယ္။ ေဆာင္းပါးတုိ႔ သတင္းတို႔ကို တင္ဖို႔ေတာ့ အစီအစဥ္မရွိပါဘူး။ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ကိုယ္တသက္လံုး မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကေလးေတြကိုပဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။



0 comments: