လူေတြကို ငိုေအာင္လုပ္ရတာ လြယ္သေလာက္ ရယ္ေအာင္လုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ရယ္တယ္ဆိုတာကို အတတ္ပညာတခုလို႔ကို ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က မရယ္တတ္ၾကဘူးေလ။ တေယာက္ ေယာက္က ရယ္စရာေျပာလို႔မွ တျခားသူေတြက ရယ္ၿပီး ကိုယ္က ဝင္မရယ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့သူကို က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး သနားမိပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ရယ္ျခင္းအတတ္ကို မတတ္ရွာပါလားလို႔ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ က်မတို႔ကေတာ့ ရယ္တဲ့အတတ္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက တတ္ခဲ့တာလို႔ ထင္ပါတယ္။ က်မတို႔ကို ရယ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့သူကေတာ့ က်မအေဖပါပဲ။ က်မအေဖကို သတိရလိုက္တိုင္း အေဖ့ရဲ႕ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေနတဲ့ ပံုရိပ္ကိုပဲ မွတ္မိပါတယ္။ ခုဆို က်မအေဖဆံုးတာ ၁၆ ႏွစ္ ရွိေရာ့မယ္။ အေဖ့အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ က်မ ဝတၳဳေလးတပုဒ္ပဲ ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကလည္း အေဖဆံုးၿပီး ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလက်မွ ေရးျဖစ္တာပါ။ ဗ်ဴးတီးမဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးကို က်မဘေလာ့ရဲ႕ ပထမဆံုးဝတၳဳအျဖစ္ တင္ခ်င္ပါတယ္။
ရယ္တတ္ေအာင္သင္
ရွစ္ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ… က်မတို႔အေဖ က်မတို႔နဲ႔ ခြဲခြာသြားခဲ့တာ…။ အေဖ့အေၾကာင္းကို ေရးမယ္… ေရးမယ္နဲ႔ အေဖဆံုးကတည္းက အားခဲထားလိုက္တာ။ ..တျခားစာေတြသာ ေရးျဖစ္တယ္။ အေဖ့အေၾကာင္းက ေရးလို႔မရ။ လက္မရဲတာဆိုရင္ ပိုလို႔မွန္လိမ့္မယ္။ အေဖ့ကိုလြမ္းတိုင္း စာရြက္နဲ႔ေဘာပင္ကို ကိုင္ၿပီး ငိုင္ေနတာနဲ႔တင္ အခ်ိန္ ကုန္သြားရတယ္။ အေဖ့အေၾကာင္းက ေရးမယ္ဆိုရင္ ေရးစရာ တပံုတပင္ဆိုေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ဘာစေရးရမွန္း မသိတာလည္း ပါပါတယ္။ အေဖလည္းျဖစ္ က်မရဲ႕သခ်ၤာဆရာလည္းျဖစ္တဲ့ အေဖ့ဆီက က်မ ဘာေတြ ရခဲ့ပါသလဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ ေမးၾကည့္မိတယ္။
က်မတို႔အိမ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အေဖကြယ္လြန္စဥ္က ကာတြန္း (ဦး) ေရႊမင္းသား ေရးေပးခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကား(အေဖ့ပံု) ကို ေငးၾကည့္မိတဲ့အခါ က်မ ရယ္ခ်င္လာပါတယ္။ ေျပာစရာေပါ့…“နင္က အေဖေသတာကို ရယ္စရာလို႔ ေျပာေနေသးတယ္” ဆိုၿပီးေလ…. ရယ္မွာေပါ့… အေဖက က်မကို ပန္းခ်ီကားထဲကေန ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ျပေနတာကိုး။ အဲဒါပါပဲ။ က်မအေဖ့ဆီက ရခဲ့တာ…က်မတို႔က်န္ခဲ့တဲ့မိသားစု အေဖ့ဆီက ရလိုက္တာ… ရယ္ျခင္း အတတ္ပညာပါ….။
ကာတြန္းဆရာလို႔ မေျပာရဘူး။ အေဖက အရာရာကို ရယ္စရာအျဖစ္နဲ႔ပဲ ျမင္ေနေတာ့တာ…. ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြအျဖစ္ ကူးေျပာင္းဖန္တီးေတာ့တာပဲ…အေဖ့ရဲ႕အေလ့အထက ညညဆို ကာတြန္းေလး ဆြဲလိုက္ မိသားစုဘက္လွည့္ စကားေျပာလုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္ေလ့မရွိဘူး။ အေဖမအိပ္ဘဲ စကားေျပာေနေတာ့ က်မတို႔တေတြလည္း မအိပ္ေတာ့ဘဲ အေဖနဲ႔စကားေတြေျပာ ရယ္ၾကေမာၾက ေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ အေဖေျပာတတ္တာေတြက ရယ္စရာေတြမ်ားတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြ ကာတြန္းဆရာေတြနဲ႔ တေနကုန္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တာေတြကို ေဖာက္သည္ျပန္ခ်ရင္လည္း ရယ္စရာေတြခ်ည္း ေရြးေျပာတတ္တယ္။
အေမက တေန႔တာႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့သမွ် ဆက္ဆံခဲ့သမွ် လူေတြထဲက သူမေက်နပ္တဲ့သူေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္လည္း အေဖက အဲဒီလူရဲ႕ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူေတြအေၾကာင္းေရြးၿပီး ဟာသ လုပ္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါ အေမကလည္း မေက်နပ္တာေတြမရွိေတာ့၊ က်မတို႔လည္း ဝိုင္းရယ္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး သူကိုယ္တိုင္ၾကည့္မရတဲ့သူအေၾကာင္း ေျပာရင္ေတာင္ အဲဒီလူ ဘယ္လိုရယ္စရာ ေကာင္းေၾကာင္း ကိုပဲ ေျပာတတ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအက်င့္ေတြက က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ စြဲေနၿပီ။ က်မတို႔ခ်င္း မေက်နပ္တဲ့ သူအေၾကာင္းေျပာရင္ေတာင္ ရယ္စရာလုပ္ၿပီးပဲ ေျပာၾကေတာ့တယ္။
ဥပမာ- အေမ့ဆီလာလာေနက် က်မတို႔အမ်ိဳး အစ္မႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္ မလွ ဆိုပါစို႔။ အဲဒီမလွကို အေဖကၾကည့္မရဘူး။ အိမ္ကိုလာရင္ အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း အရင္ဆံုး က်မကိုေတြ႕တယ္ဆိုပါေတာ့ သူကေမးမယ္ “ဟဲ့မတူး နင့္အေမဘယ္သြားလဲ”… အဲဒီလိုေမးၿပီး က်မကေျဖမလို႔လုပ္တုန္း “ေၾသာ္ မရွိဘူးလား၊ ဘာလဲ ေစ်းသြားတာလား” ဆိုၿပီး သူ႔ဘာသာျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ က်မက မဟုတ္ဘူး အဘြားတို႔အိမ္သြားတာလို႔ ေျပာမလို႔ ပါးစပ္ျပင္တုန္း သူက “ဟဲ့ နင့္အေမက ေနာက္ေဖးမွာလည္း မရွိပါလား..ေၾသာ္…မသြယ္တို႔အိမ္ သြားတာလား”… အဲဒီလို သူထင္တာေတြ သူ႔ဟာသူေမး သူ႔ဟာသူေျဖတတ္တယ္။
အဲဒါမ်ိဳး က်မတို႔နဲ႔မွမဟုတ္ဘူး။ အေဖနဲ႔လည္း ႀကံဳဖူးတယ္။ အေဖ့ကို သူက ဦးဦးလို႔ေခၚတယ္။ တခါ သူ လာတုန္းက “ဦးဦး ထမင္းစားၿပီးၿပီလား၊ ဘာဟင္းနဲ႔လဲဲ” လုိ႔သူ႔ဘာသာေမးၿပီး “ဝက္သားလား၊ ေၾသာ္မဟုတ္ဘူး၊ ငါးလား… ေၾသာ္သိၿပီ ၾကက္သား”….အဲဒီလိုသူ႔ဘာသာေမး သူ႔ဘာသာေျဖေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ မလွအေၾကာင္းကို အေဖကဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာလည္းဆိုရင္ အေမတခါတေလ အဲဒီလိုကိုယ့္ဘာသာေမး ကိုယ္ထင္ရာ ေျဖတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ “ဟာ မလွလုပ္ခ်င္ျပန္ၿပီ” ဆိုၿပီးေနာက္တတ္တယ္။ အဲဒီ မလွရဲ႕အမူအရာေတြကို ညဘက္ေတြမွာ အားရင္ျပန္ျပန္လုပ္ျပၿပီး ရယ္ၾကတယ္။
က်မအေမကလည္း အေဖ့အတြက္ ကာတြန္းတပုဒ္ပါပဲ။ တပုဒ္ေတာင္မကဘူး။ အပုဒ္ေပါင္းမ်ားစြာလို႔ ေျပာရင္ ရတယ္။ အေဖလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီအက်င့္က က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ အထိပါစြဲေနေရာပဲ။ က်မတို႔က သန္လ်င္ မွာေနေတာ့ (အဲဒီတုန္းက သေဘၤာေခတ္ေပါ့)။ တရက္… အေမနဲ႔အေပါင္းအပါမ်ား သေဘၤာနဲ႔ ရန္ကုန္ကို သြားၾကတယ္။ မနက္ ၅ နာရီခြဲေခါက္။ အေစာႀကီးဆိုေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာ လူကလည္း ရွင္းေနတာေပါ့။ အေမနဲ႔ သူ႔အရြယ္အမ်ိဳးသမီးႀကီး ငါးေယာက္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။
အဲဒီမွာအေမတို႔ အမ်ိဳးသမီးတစု လက္ပံပင္္ဆက္ရက္က် ေျပာၾကဆိုၾက။ အတင္းလုၿပီးလည္းေျပာ။ အတင္း ဝင္ျဖတ္ၿပီးလည္းေျပာ။ ေျပာလို႔ရတာအကုန္ေျပာလိုက္ၾကတာ သေဘၤာက ပုဇြန္ေတာင္ဆိပ္္ကမ္းကို ကပ္တာလည္း မသိဘူး။ သေဘၤာက ရန္ကုန္ကိုျပန္ခြာၿပီး သန္လ်င္ဘက္ကို ျပန္ဦးလွည့္ေနေတာ့မွ တေယာက္ က ျမင္လိုက္ပါလိမ့္မယ္….“ဟဲ့ သေဘၤာႀကီး ျပန္ခြာေနၿပီ။ သြားသြား ျပန္ကပ္ခိုင္း” လို႔ ထေအာ္ၾကတယ္။
သေဘၤာဆိုတာမ်ိဳးက ခြာၿပီးရင္ ဘယ္ျပန္ကပ္ေပးပါ့မလဲ။ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ ဝင္ထြက္ရတာကိုး။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔တစု သန္လ်င္ဘက္ကို ျပန္ပါသြားၾကေလသတည္းေပါ့။ သန္လ်င္ဘက္ေရာက္မွ သေဘၤာကို ႏွစ္ေခါက္ျပန္စီးရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ပါသတဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အေမကအေဖ့ကို (ကာတြန္းဆရာဆိုတာ ေမ့လို႔ထင္ရဲ႕) ျပန္ေျပာေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမတစုနဲ႔ အေဖနဲ႔ ရယ္ၾကျပန္တာေပါ့။
အေဖက ရယ္႐ံုတင္အားမရဘူး ကာတြန္းအျဖစ္အသက္သြင္းပါေလေရာ။ အေမ့မွာအက်င့္တခုရွိတယ္။ (ဒါကေတာ့ အိမ္ရွင္မတိုင္းမွာ ရွိမယ့္အက်င့္မ်ိဳးျဖစ္မွာပါ)။ အေဖ့ကာတြန္း စာေစာင္တခုခုမွာပါလာရင္ ဘာကာတြန္းလဲဆိုတာ အရင္မဖတ္ဘူး။ “စာမူခဘယ္ေလာက္ရလဲဟင္” ဆိုၿပီးအရင္ေမးတတ္တယ္။ အဲဒီအေမတို႔ကာတြန္း (ေတဇမွာထင္ရဲ႕) ပါလာေတာ့ အေဖက စာအုပ္ကေလးစားပြဲေပၚတင္ၿပီး “ကာတြန္းပါလာတယ္ေဟ့” လို႔ေျပာ….အေမက ထံုးစံအတိုင္း သူစိတ္ဝင္စားတာပဲ သူေမးၿပီး ကာတြန္းကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မဖတ္ဘူး။ အဲဒီကာတြန္းကို ဖတ္မိတဲ့တျခားသူေတြက အေမ့ကိုျပန္ေျပာျပေတာ့မွ အေမသိရၿပီး စိတ္ဆိုးေတာ့တာေပါ့။ သူ႔ကိုကာတြန္းေရးရမလားဆိုၿပီး…။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အေဖ ရယ္ၾကေပါ့။
အဲဒီအက်င့္ကို က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ ပါလာတာရဲ႕အစက က်မေမာင္ေလး ရွစ္တန္းေလာက္က ကာတြန္း တကြက္ဆြဲရာက စတာပါပဲ။ (သူက အေဖ့ရဲ႕အေမြကို အျပည့္အဝရခဲ့သူေလ)။ အဲဒီကာတြန္းက ၂ကြက္ ကာတြန္းေလး။ တကြက္က ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ေနတုန္း အိမ္ေနာက္က “ခလြမ္း” ဆိုတဲ့ က်ကြဲသံၾကားရေတာ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္က “အဲဒါငါ့အစ္မလုပ္လို႔ ကြဲတာကြ” လို႔ ေျပာေနဟန္။ ေနာက္တကြက္က “ခလြမ္း” ဆိုတဲ့အသံၾကားၿပီးေနာက္ဆက္တြဲ ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ ခုနေျပာတဲ့ ေကာင္ေလးကပဲ.. “အဲဒါ ငါ့အစ္မေၾကာင့္ကြဲတာ” လို႔ေျပာေနတဲ့ ပံုေလးေပါ့။ က်မအေမကို သေရာ္ထားတာေလ…အဲဒီကစလို႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ အေဖ့အက်င့္ကူးစက္ၿပီး အေမ့ကို ခ်စ္စႏိုးသေရာ္ၾက၊ စၾက၊ ေနာက္ၾကတယ္။
အေမကလည္း စိတ္မဆိုးဘဲ စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး “နင္တို႔ေနာ္ အေဖတူေတြ” ဆုိၿပီး ေက်နပ္တဲ့ အသံႀကီးနဲ႔ေပါ့။ အေဖက ေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္ေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြက သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ အေဖက သူ႔တပည့္ ေတြကိုလည္း အၿမဲရယ္ေမာေစတာကိုး။ သူ႔တပည့္တခ်ိဳ႕ကဆုိ သူ႔ကိုကြယ္ရာမွာ နာမည္ေျပာင္ ေပးထားၾကတယ္။ “ေျပာင္တည္တဲ့” ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရယ္စရာေျပာတတ္လို႔။
အေဖ့ရဲ႕ အသုဘခ်ေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ဝမ္းနည္းၾကေပမယ့္ မ်က္ရည္မက်ေၾကးလို႔ တိုင္ပင္ထား ၾကတယ္။ အေဖကငိုတာမႀကိဳက္ဘူးေလ။ အေဖ့ရဲ႕ပံုတူကို ဦးေရႊမင္းသားကဆြဲေပးေတာ့လည္း ရယ္လို႔….။ သူ႔ရဲ႕ကာတြန္းအဖြဲ႕ေတြကလည္း ဝမ္းနည္းေပမယ့္ မငိုၾကပါဘူး။ ခုလည္း အေဖ့ကိုလြမ္းတိုင္း က်မတို႔ အေဖ့အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ျဖစ္ၾကတာမ်ားတယ္။ အေဖ့တပည့္ေတြနဲ႔ဆံုတိုင္းလည္း သူတို႔က အေဖဟာသေဖာက္ခဲ့တာေတြ၊ တပည့္ေတြအေပၚ ၾကင္နာပံုေတြပဲ ျပန္ေျပာၾကတယ္။ အေဖက က်မတို႔ကို ရယ္တတ္ေအာင္သင္ေပးခဲ့တယ္။ မရယ္တတ္သူမ်ားကိုျမင္ဖူးၾကပါသလား………….။ အဲဒီလိုလူေတြကို က်မ ေတာ္ေတာ္ သနားမိပါတယ္။
က်မကေတာ့ ရယ္တတ္တဲ့ အက်င့္စြဲလို႔ေနပါၿပီ။ ငယ္ငယ္က အေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ စဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက ကာတြန္း(ဦး) သန္းႂကြယ္နဲ႔ (ဦး)ေအာင္ရွိန္တို႔ရဲ႕ကာတြန္းေတြပါ။ ဆရာႀကီး (ဦး)သန္းႂကြယ္ကြယ္လြန္တုန္းကဆို က်မ ကေလးပဲရွိေသးတာ။ အဲဒီတုန္းက ငိုေတာင္ငိုမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သမိန္ေပါသြပ္။ အဲဒီကတဆင့္တက္လို႔ ျပာေလာင္၊ ျပာဂေလာင္၊ ျပာလေခ်ာင္၊ ခင္ေခ်ာစြိ၊ ဦးထူးဆန္း၊ ကာတြန္းဖတ္ရင္ေတာင္ မရယ္ရရင္ မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ သမိန္ေပါသြပ္ရဲ႕ ေရွးေဟာင္းစတိုင္ဝတ္ၿပီး ေခတ္ကိုထင္ဟပ္တဲ့ ကာတြန္းေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ ကာတြန္း(ဦး) တင္ေအာင္နီရဲ႕ ေတြးၿပီးမွ တစိမ့္စိမ့္ရယ္ရတဲ့ ျပာေလာင္ကာတြန္းေတြကို ႀကိဳက္တယ္။
မဂၢဇင္းကိုလွန္ရင္ အရင္ဆံုး ကာတြန္းရွိတဲ့စာမ်က္ႏွာကို လွန္တတ္တယ္။ အဲဒီကတဆင့္တက္လို႔ ဝတၳဳေတြ စဖတ္တတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖေပးလို႔ ဖတ္မိတဲ့စာအုပ္က ဆရာမင္းလူရဲ႕ “ရယ္စရာေမာစရာ”။ ၿပီးေတာ့ ဘာသာျပန္ေတြ စဖတ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မအေဖမရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ က်မအကိုလို ခ်စ္ခင္ရတဲ့အကိုႀကီး တေယာက္က ဖတ္ၾကည့္စမ္း၊ ေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ ဖတ္မိၿပီး စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ ဂၽြန္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ ေတာ္တီလာဖလက္။ အဲဒီကစၿပီး ဂၽြန္စတိန္းဘတ္ကိုစြဲလန္းခဲ့၊ ေတာ္တီလာဖလက္ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေပးဖတ္ၿပီး စုရယ္ၾက… ေျပာၿပီးရယ္ၾက၊ မရယ္တတ္တဲ့သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ၾက၊ ေလာကႀကီးရဲ႕ ကေမာက္ကမျဖစ္မႈေတြကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ၾကနဲ႔ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးတာေတာင္ က်မတိုင္းတဲ့ေပတံက “သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ရယ္တတ္ရဲ႕လား” ဆုိတဲ့ ေပတံ ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ ခုေတာ့ သားေလးတေယာက္ ရခဲ့ၿပီ။
က်မအေဖက က်မတို႔ကိုရယ္တတ္ဖို႔ သင္ခဲ့သလို က်မတို႔ကေရာ က်မတို႔သားေလးကို ရယ္တတ္ေအာင္ သင္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ က်မ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတဲ့ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္က က်မကိုေဇာ္ဝင္းထြဋ္နဲ႔ သြားဗ်ဴးခိုင္းတုန္းက “ ကိုညီထြဋ္ရဲ႕သားသမီးေတြကို ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္သလဲ” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေမးေတာ့ သူက “ကေလးေတြကို ရယ္တတ္ေစခ်င္တယ္…ေနရာတိုင္းမွာ အတည္ေပါက္ႀကီးနဲ႔ ေတြးေနရင္လည္းမေကာင္းဘူး” လို႔ေျဖခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။
က်မပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရယ္လြန္း၊ ရယ္စရာေျပာလြန္းလို႔ ႏုပ်ိဳေနတဲ့သူ တကယ္ ရွိပါတယ္။ က်မ မူႀကိဳေက်ာင္း တုန္း ကလည္း ဒီ႐ုပ္ပဲ။ က်မအသက္ ၂၀ အရြယ္မွာလည္း ဒီ႐ုပ္ပဲ။ က်မ အသက္၃၀ ေရာက္ေတာ့လည္း ဒီ႐ုပ္ ပဲ။
က်မကေတာ့ ကေလး လူႀကီးအားလံုး ရယ္တတ္ေစခ်င္တယ္။ သဘာဝစစ္စစ္နဲ႔ ရယ္ေစခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြရယ္ႏိုင္ဖို႔ ရယ္စရာစစ္စစ္ေတြေပးေနတဲ့ ကာတြန္းဆရာေတြကိုလည္း (က်မအေဖနဲ႔ ထပ္တူ သေဘာ ထားလို႔) အသက္ရွည္ေစခ်င္တယ္။ ။
၃-၇-၁၉၉၂ မွာကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ အေဖ ကာတြန္းအေနာင္အတြက္ အမွတ္တရ။
Beauty မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၀။
2 comments:
ကာတြန္း အေနာင္ ရဲ့ ကာတြန္းေတြကို magazine ထဲမွာ ႏွစ္သက္စြာဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္
လူတိုင္း ရယ္တတ္မွေနာ္ မဟုတ္ရင္ ကမၻာၾကီး ေျခာက္ေသြ႕သြားႏုိင္တယ္ .. ညီမလည္း ကာတြန္းသိပ္ၾကိဳက္တာ း)
Post a Comment