ဝတၳဳတို ၆
မႏွစ္က ဒီလိုအခ်ိန္ ၃၆ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ကို က်င္းပေနတုန္းက ၃၇ ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားတေနရာကို ေရာက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ လံုးဝထင္မထားခဲ့ဘူး။ က်မရဲ႕ေမြးေန႔ကို ဝင္တဲ့ခုအခိ်န္မွာ တေယာက္ထဲ ၾကက္ဥတလံုး ကိုေၾကာ္ၿပီး ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ထမင္းတပြဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ေနရလိမ့္မယ္လို႔လည္း မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ေမြးေန႔က်တဲ့ က်မထက္ ၄ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ အစ္ကိုရယ္ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ေမြးေန႔က်တဲ့ က်မရဲ႕ အစ္ကိုလို ခ်စ္ခင္ရတဲ့ (အစ္ကိုပဲထားပါေတာ့) သူငယ္ခ်င္းရယ္ သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေမြးေန႔က်င္းပေနက်။ ၁၀ တန္းေလာက္ကတည္းက အဲလိုလုပ္ခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာဟာ ခုခ်ိန္ထိလည္း တေယာက္ေယာက္ ခရီးလြန္မေနရင္ ႏွစ္တိုင္း က်င္းပေနက်ပါ။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ က်မက ခြဲထြက္လာခဲ့သူ။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ခ်င္းမိုင္ ဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ကေလးမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေမြးေန႔ကို ႀကိဳေနရတာဟာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ နည္းနည္း ထူးဆန္းေနသလိုပဲ…။ လူေတြဟာ ထင္မထားတာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားက အလကားမဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်မသိတတ္စအခ်ိန္ကတည္းက က်မရဲ႕ ေမြးေန႔ ေတြမွာ အေမနဲ႔ အၿမဲ အတူရွိေနခဲ့တာ။ ခု ၃၇ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေမြးေန႔ကေတာ့ ပထမဆံုး အေမ့ရဲ႕ အေဝးမွာ က်ေရာက္တဲ့ ေမြးေန႔ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ညဦးက ၾကည့္ခဲ့တဲ့ စတိတ္႐ႈိးမွာ အဆိုေတာ္ စံပီး က ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ “အေမ့အိမ္” သီခ်င္းကို ဆိုလိုက္ေသးရဲ႕။ အဲဒီသီခ်င္းကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ က်မ လံုးဝ လိုက္မညည္းခဲ့ဘူး။ က်မကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုး စစ္စစ္ပါ။ က်မေၾကာင့္ အေမက အၿမဲ ဂုဏ္ယူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ေပမယ့္ အေမ့ကို စိတ္ညစ္ေအာင္ စိတ္႐ႈပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ သမီးတေယာက္ေလ။ က်မရဲ႕ ေမြးေန႔ေတြမွာ (အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ခဲြေနတဲ့အထိ) မနက္အေစာႀကီး က်မ မႏိုးခင္ အိမ္ဝေရာက္လာ Happy Birthday အနမ္းနဲ႔ လာႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ အေမ့ကို က်မ မလြမ္းႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အသည္းမမာတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အေမကေကာ သူ႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သမီးဆိုးကို လြမ္းေနမလား..။ ဒါမွမဟုတ္ က်မလိမၼာဖို႔ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းေနတာ (တသက္လံုးလည္း ေတာင္းခဲ့ၿပီးသား ဒါေပမယ့္ ခုထိလည္းေတာင္းတုန္း) လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ က်မကလည္း ဘုရားသခင္ကိုမွ အားမနာ ခုထိဆိုးတုန္း၊ အေမစိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္တုန္း…. ေတာ္ေတာ္ကို မေကာင္းတဲ့ သမီးေပါ့။ က်မရဲ႕ေမြးေန႔မွာ က်မကိုေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကို ဝတၳဳတို တပုဒ္ကလြဲလို႔ ဘာမွ ျပန္မေပးႏိုင္ေပမယ့္ ဒီလို သူ႔အေၾကာင္း တခုတ္တရ ေရးတဲ့ သမီးအတြက္ အေမက ႀကံဖန္ဂုဏ္ယူေနမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အေမက က်မရဲ႕အေမျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ အေမ့အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးတပုဒ္ကို ပို႔စ္ တင္ခ်င္ပါတယ္။ ဖင္မလီမဂၢဇင္းမွာ ၂၀၀၄ ေလာက္က ပါခဲ့ဖူးတဲ့ “မနက္ျဖန္မ်ားရဲ႕ အတိတ္” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးပါ…..။ ။
မနက္ျဖန္မ်ားရဲ႕ အတိတ္
“သမီးရယ္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း မွန္ထဲၾကည့္ပါဦး..။ ဖိုသီဖတ္သီနဲ႔ လွလွပပ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေလးမ်ား ေနပါဦးလား”
က်မနဲ႔ အေမနဲ႔ေတြ႕တိုင္း အေမရြတ္ေနက် စကားမ်ား…။ က်မကလည္း က်မပဲေလ…၊ ေတြ႕တဲ့အက်ႌနဲ႔ လံုခ်ည္ကို ေကာက္စြပ္ၿပီး ျဖစ္သလိုထြက္လာတာ မ်ားသည္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်မွ ဒီလို ျဖစ္လာျခင္း မဟုတ္ပါ..။ က်မ အပ်ိဳဘဝကတည္းက ျဖစ္သလိုဝတ္၊ ျဖစ္သလို ေနတတ္တာ အေမသိၿပီး ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အခု အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝ ေရာက္ခါမွ အေမ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသလဲ…။ ရွင္းပါသည္…။ အေမ က်မကို မေက်နပ္..။ က်မတတ္ထားသည့္ ပညာမ်ားႏွင့္ က်မလုပ္ေနသည့္ အလုပ္ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ဘူးထင္သည္ (တကယ္လည္း မအပ္စပ္ပါ)။ က်မယူထားသည့္ ေယာက္်ားႏွင့္ က်မကိုလည္း မတန္ဘူးထင္သည္။ က်မႏွင့္ ဆံုတိုင္း က်မသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဘယ္သူက ဘယ္မွာ၊ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လို ႀကီးပြားေနသည္ စသျဖင့္ ေျပာၿပီး…
“သမီး ခုထိ ဘာမွလည္း မျဖစ္ေသးဘူး” ဆိုေသာစကားႏွင့္ အဆံုးသတ္သည္။ အေမမို႔ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း သိလည္း သိႏိုင္လြန္းသည္။
က်မကေတာ့ ၿပံဳးသည္..။ အေမက က်မကို သိပ္ေမွ်ာ္လင့္တာလည္း က်မသိပါသည္။ ခု က်မမွာ သားေလး တေယာက္ရလာေတာ့ ပိုသိလာသည္။ က်မသားေလးကျဖင့္ ခုမွ တႏွစ္ေက်ာ္ကာရွိေသး….က်မက ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ..။ လုပ္ေပးခ်င္တာေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ မနည္းမေနာ။ ဒီေတာ့ အေမ က်မကို ေမွ်ာ္လင့္တာ မဆန္းပါ။
အစ္ကိုႏွင့္ ေမာင္ၾကားမွာ တဦးတည္းေသာ သမီးေလးျဖစ္၍ ပိုေမွ်ာ္္လင့္သည္။ အေမက က်မကို ကုမၸဏီ တခုခု မွာ ဝင္လုပ္၊ လွလွပပ ဝတ္စားၿပီး ပံုမွန္ ႐ံုးသြား ႐ံုးျပန္လုပ္ေစခ်င္သည္။ သူ႔တုန္းကလည္း အစိုးရ ႐ံုးတခုမွာ လခစားဘဝႏွင့္ ၾကာျမင့္စြာ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ အေမက လွလွပပလည္း ဝတ္စားဆင္ယင္တတ္သည္။ က်မ ကေလး ဘဝက အေမႏွင့္အတူ ႐ံုးသို႔ မၾကာခဏ လိုက္သြားဖူးသည္။ က်မသိသေလာက္ ျမင္သေလာက္ေတာ့ အေမတို႔ စာေရးမေတြ စကားေျပာလိုက္၊ လက္ဘက္ေလး သုပ္စားလိုက္.. ျပန္ခါနီးေတာ့ တို႔ဖတ္ကေလး တို႔ၿပီး အိမ္ျပန္လာ။ ဒါပဲေလ.. အဲဒီကတည္းက က်မ ႐ံုးအလုပ္ကို စိတ္ကုန္ခဲ့သည္ (အားလံုး ဒီလိုပဲလို႔ေတာ့ မဆိုလိုပါ)။
အေမက လွလွပပေလး ဝတ္စားၿပီး ႐ံုးသြား ႐ံုးျပန္ လုပ္ေစခ်င္တာပဲ သိသည္။ အဲဒီလို လွလွပပေလး ဝတ္စားဖို႔ ရတဲ့ လခနဲ႔ ေလာက္ရဲ႕လား ဆိုတာေတာ့ တခါမွမစဥ္းစားခဲ့။ မိတ္ကပ္ဖိုး ရွိေသးသည္။ လမ္းစရိတ္ရွိေသးသည္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ ထည့္ရဦးမည္..။ အဲဒါေတြ ရွင္းျပေတာ့ အေမက သူမ်ားေတြ ဘယ္လို လုပ္မလဲဟု ဆိုသည္။
“အေမရဲ႕ လွလွပပေလး ဝတ္စားၿပီး ကုမၸဏီဝန္ထမ္း လုပ္ဖို႔ ဆိုတာ အိမ္က မိဘက ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြမွ လုပ္ႏိုင္တာ သိလား” ဟု က်မက ေျပာမိေတာ့ အေမက ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးဖြင့္ကာ က်မကို ဆူပါေတာ့သည္။
တခါေတာ့ က်မ လခေကာင္းေသာ အလုပ္တခု ရခဲ့ပါသည္။ က်မ၏ ဝါသနာႏွင့္လည္း အနည္းငယ္ ကိုက္ညီ သေယာင္ရွိေသာေၾကာင့္ ဝင္လုပ္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအလုပ္ စရသည့္ အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလး စဖြင့္ခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါသည္။ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ေတာ့ အေမ ေပ်ာ္ေနေသးသည္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူ႔သမီးအေၾကာင္း အၿမဲႂကြားသည္။ တလခြဲေလာက္ လုပ္ၿပီးေတာ့ ကေလးကလည္းငယ္…။ က်မ ခင္ပြန္းရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကလည္း လူဝင္ၿပီး မႏိုင္မနင္း ျဖစ္လာတာႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဆိုၿပီး ႏွစ္လအတိမွာ က်မ အလုပ္ထြက္လိုက္သည္။ အဲဒီ ကတည္းက အေမ က်မကို မေက်မနပ္ စတင္ ျဖစ္လာျခင္း ျဖစ္၏။
“အေမကလည္း သမီးက စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာေလ။ လခစား အလုပ္က ဘယ္အခ်ိန္ စာသြားေရးမလဲ။ ခုမွ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ စာေရးႏိုင္တာ”
က်မရဲ႕စကားကုိ အေမ မေက်နပ္ႏိုင္ပါ။
“ခုဆို ေအးေအးေအာင္တို႔ကို ၾကည့္စမ္း။ အိမ္ပိုင္နဲ႔ ကားပိုင္နဲ႔။ ေရႊရည္တို႔ေကာ… ကားေလးနဲ႔ ဟန္းဖုန္းနဲ႔။ ကဲ ၾကည့္လိုက္တိုင္း ေၾကာ့ေမာ့ေနတာပဲ”
“ဟာ အေမက ဘာသိလို႔လဲ။ သူတို႔က အေမြေတြ ရလို႔ ဒီလို ေနႏိုင္တာ။ အေမ့သမီးကို သူတို႔လို ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ အေမလည္း အေမြ ေပးေပါ့”
အဲဒီလိုမ်ား က်မက ေျပာလိုက္လို႔ကေတာ့ အေမစိတ္ဆိုးၿပီ မွတ္ေတာ့။
“ေအး.. ေပးခ်င္တယ္ေဟ့.. ေပးခ်င္တယ္.. မေပးႏိုင္လို႔ သိရဲ႕လား။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ အေမက ေကာင္းေစခ်င္ လို႔ အႀကံဥာဏ္ေပးတယ္….. သူတို႔က…”
ဆက္လက္ၿပီး အေမ့ရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရွည္လ်ားလာေတာ့မည္ ဆိုလ်င္ က်မ အေမ့နားက အသာလစ္ခဲ့ ေတာ့သည္။
အေမ မေက်နပ္ဘူးဆုိလ်င္လည္း မေက်နပ္စရာ။ က်မက AGTI က္ို အီလက္ထေရာနစ္ ဘာသာရပ္ႏွင့္ ၿပီးခဲ့သည္။ တီဗီ၊ ေအာက္စက္ ျပင္တတ္သည္။ ျပင္လည္းျပင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ က်မဝါသနာ မပါ။ ဆားကစ္ေတြ ၾကည့္ေနရမယ့္အစား စာအုပ္ေတြကိုပဲ ဖတ္ေနခ်င္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆက္သြယ္ေရးမွာ၊ ျမန္မာ့ အသံမွာ၊ အျပင္ကုမၸဏီေတြမွာ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္… က်မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေပးမျပေသာ စာေတြသာ တကုပ္ကုပ္ ေရးေနမိေတာ့သည္။
အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ေကာ ဘာထူးလဲ။ အေမ ဘယ္လိုမွ သေဘာမက်ႏိုင္သည့္ က်မထက္ ငါးႏွစ္ငယ္ေသာ ေယာက္်ားကို သူခ်စ္၊ ကိုယ္ခ်စ္၊ က်မႏွင့္စိတ္တူ ကိုယ္တူ ဝါသနာ တူတာ တခုတည္း ၾကည့္ကာ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႔ေနာက္က ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူးမ်ား (ရွိလည္းမရွိပါ) ႏွင့္ သူ႔မိဘ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝန္းမ်ား ဘာမွကို မေလ့လာခဲ့ပါ။
က်မခင္ပြန္းရဲ႕ အေဖမွာ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ရွိေၾကာင္းလည္း ယူၿပီးမွ သိရျခင္းျဖစ္ၿပီး သူတို႔၏ ဖေအတူ မေအကြဲ ေမာင္ႏွမမ်ား စုစုေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ခုထိ က်မမသိပါ။ သူကလည္း သိေကာင္းေသာ အရာတခု အေနႏွင့္ က်မကို ေျပာမျပခဲ့ဘူးပါ။
က်မခင္ပြန္း၏ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးရင္း ကိုယ့္ၿမိဳ႕ထဲပဲေလဆိုၿပီး ျဖစ္သလို ဝတ္၊ စက္ဘီး တစီးႏွင့္ သြားလာတတ္ေသာ က်မကို အေမၾကည့္မရတာ မဆန္းပါ။ အေမက အျပင္ထြက္လ်င္ ေၾကာ့ေနေအာင္ ဝတ္သည္။ သနပ္ခါး ေဖြးေနေအာင္ လူးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ေျပေျပဆိုးလို႔။ တခါတရံ က်မကို စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ ေသာ အသံႏွင့္ ….
“သမီးရယ္ သနပ္ခါးကိုေတာ့ ထူထူေလး လိမ္းစမ္းပါ” ဟု ေျပာတတ္သည္။
က်မကလည္း “ဟာ လိမ္းတာေပါ့ အေမရဲ႕ ေအာက္ခံမိတ္ကပ္ေတာင္ ခံထားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္မွာ လူက်တာနဲ႔၊ စားပြဲထိုးေတြကို စီမံရတာနဲ႔၊ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ရတာနဲ႔ ေခၽြးေတြထြက္ၿပီး ပ်က္ကုန္တာ” ဟု တုန္႔ျပန္ ေျပာၿမဲ…။
အဲဒီအခါမွာ အေမက “ေအး ဒါကိုယ္ေရြးတဲ့လမ္းပဲ၊ ဘာမွ လာညည္းျပမေနနဲ႔” တဲ့ေလ။ က်မကျဖင့္ မညည္းရဘဲနဲ႔။ အေမ့ကို ျပန္လည္ျငင္းခုန္ မိတဲ့အခါတိုင္း သားအမိ ႏွစ္ေယာက္သား ရန္ျဖစ္ၾက၊ ေနာက္ဆံုး အေမကပဲ စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ….
“ကဲကဲ…. ငါမေျပာေတာ့ဘူး ဟုတ္လား။ နင့္ဟာနင္ ေနခ်င္သလိုသာ ေနေတာ့” ဆိုတာႏွင့္ အဆံုးသတ္ၾကသည္။ အေမ က်မကို ခ်စ္လို႔ အားမရႏိုင္တာ က်မ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါသည္။ တခါတေလ က်မဆီ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာႏွင့္ ေရာက္လာကာ…
“သမီးတို႔ ဆိုင္ ခုတေလာ လူပါးသြားတယ္ ေျပာတယ္။ ဟုတ္လား …. သမီးေရ …. လူေတြက လက္ညႇိဳးထိုးခ်င္ ေနၾကတာ။ မက်ေစနဲ႔ေနာ္” လို႔လည္း ေျပာတတ္ေသး၏။ က်မက …
“ဟာ … ဒီလူေတြကို ဂ႐ုစုိက္ မေနစမ္းပါနဲ႔ အေမရာ … ဘာျဖစ္လဲ၊ ဟုတ္တယ္။ သမီးတို႔ဆိုင္ ျပဳတ္ေတာ့မွာ” ဟု အေငၚတူးလ်င္ေတာ့ က်မခ်ေပးသည့္ လက္ဘက္ရည္ ေပါ့ဆိမ့္တခြက္ကုိ တငံုခ်င္းေသာက္ရင္း …
“သမီးတို႔ လက္ဘက္ရည္က ေကာင္းပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဘာလို႔ ျပဳတ္ရမွာလဲ” ဟု အားေပးသလိုလို ေလျပည္ေလးႏွင့္ ဆိုခ်င္ ဆိုေနျပန္ေသးသည္။
အဲဒီလို အေမႏွင့္ က်မလို ခပ္ခ်ာခ်ာ သမီးက ဘယ္ေတာ့မွ တည့္ေလ့မရွိဘဲ မေတြ႕တာၾကာလ်င္ေတာ့ လြမ္းတတ္ျပန္ေသးသည္။ က်မက ဘယ္အရာကိုမွ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လွသည္ ဆိုသည့္စိတ္ မရွိေပမယ့္္ ကေလာင္ တေခ်ာင္းကိုေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ လွသည္။ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္း ဆိုင္မွာ လူပါးခ်ိန္ ေရြးၿပီး က်မစာေတြ ထုိင္ေရး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်မဘာသာ သေဘာမက်ႏိုင္ဘဲ ဆြဲဆုတ္ ပစ္တတ္ျပန္သည္။
အေမက က်မကို..“စာေရးတယ္၊ စာေရးတယ္နဲ႔ သမီးရဲ႕ ဝတၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြလည္း မဂၢဇင္းေတြထဲပါတာ တခါမွ လည္း မေတြ႕ပါလား” ဟု ေမးသည့္အခါ က်မ ေတာ္ေတာ္ ရွက္သြားပါသည္။ က်မ၏ ညံ့ဖ်င္းမႈအတြက္ အေမ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြၾကားထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အရွက္ရေနၿပီလဲ မသိပါ။
တေလာက အဘြားဆံုးသည္။ အေမ့ရဲ႕ အေမ က်မရဲ႕ အဘြားက အသက္ ၉၆ ႏွစ္တြင္ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ဆံုးျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက အေမ မ်က္ရည္တစက္မွ မက်ဘဲ က်မကို ေျပာသည္။
“ေမေမက သမီးရဲ႕ မာမီႀကီးအတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏို္င္ခဲ့ဘူး။ ေမေမ့ေၾကာင့္ မာမီႀကီး တခါမွ ဂုဏ္မယူခဲ့ရဘူး။ အခု ေမေမ့အသက္ ၆၀ နားနီးေနၿပီ။ သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူခ်င္လိုက္တာကြယ္”
က်မကို ဆူတာမဟုတ္ဘဲ အခုလို တေလးတနက္ေျပာလာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ က်မ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ဆြံ႕အကာ ဝမ္းနည္းမိသလိုလို ခံစားေနရတတ္သည္။ အေမျဖစ္ေစခ်င္သလို က်မလည္း လုပ္ေပးခ်င္ပါသည္။ အေမဂုဏ္ယူ ခ်င္စရာ၊ ဂုဏ္ယူႏိုင္စရာ သမီးျဖစ္ခ်င္ ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား …။ အေမ မေသခင္ ….။ မေသခ်ာပါ..။
ဒီလိုနဲ႔ က်မရဲ႕ သံသယမ်ားသာ ႀကီးထြားခဲ့ရသည္။
သိပ္ကို တိတ္ဆိတ္တဲ့ညေတြမွာ က်မ မအိပ္ဘဲ စာေရး၊ စာဖတ္ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ စာဖတ္ရာက ေညာင္းညာ လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သားေလးဘက္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ အေမ မေသခင္ က်မက ဘာမွ လုပ္မျပေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆိုရင္ က်မရဲ႕ သားေလးကေရာ။ က်မ မေသခင္ က်မအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ တခုခု လုပ္ေပးႏိုင္ပါ့မလား။ ဟင့္အင္း က်မသားေလးက က်မလို ခပ္ညံ့ညံ့မွ မဟုတ္ဘဲ။ သားေလးကို ၾကည့္တာနဲ႔ သိသာပါသည္။ သူ က်မအတြက္ တခုခုေတာ့ လုပ္ကို လုပ္ျပပါလိမ့္မည္။
က်မလို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္၊ ဟုိမေရာက္သည္မေရာက္ေတာ့ မျဖစ္ေစရ။ သားေလးႀကီးလာလ်င္ ဂစ္တာ သမားပဲ လုပ္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ဦးေလးလို တေယာထိုးမလား ဒါမွမဟုတ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အဆိုေတာ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ ေတးေရးသူေကာ။ က်မအေဖ သူ႔အဖိုးလို ကာတြန္းဆရာမ်ား ျဖစ္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာ ဆရာ …။ သားေလးက ခုမွ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေသးတာ က်မမွာ ေမွ်ာ္လင့္ ပိုင္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသည္။
ဒါဆိုရင္ အေမကေရာ…။ က်မ အဲဒီလို ေသးေသးေကြးေကြး အရြယ္ေလးမွာ က်မကိုၾကည့္ၿပီး အေမ အေမွ်ာ္ လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့လိမ့္မည္ ထင္သည္။ အေမ က်မကို ဘာေတြမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မွာပါလိမ့္။ က်မ သိခ်င္စိတ္ မ်ား ႐ုန္းႂကြလာခဲ့သည္။ အေမ့ကိုေတာ့ မေမးရဲပါ။
တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ က်မ တခုခု လုပ္ျပႏိုင္ခဲ့ၿပီ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အေမ့ကို ေမးၾကည့္ပါမည္။ အဲဒီအခါက် အေမက က်မတို႔ႏွင့္ အတူရွိပါဦးမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အဘြားျဖစ္သလို အသိစိတ္ ကင္းမဲ့တဲ့ ကေလးေလးတေယာက္လို ျဖစ္ေနမယ့္ အခ်ိန္လား…။ က်မ ရင္ေမာသြားသည္။
ခုေတာ့ က်မရဲ႕ အသက္လည္း သံုးဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အေမ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ဇေဝဇဝါနဲ႔ အေရာင္ မွိန္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေသခ်ာတာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္က အေမ့ရင္မွာ က်မအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တနင့္ တပိုးႏွင့္ ျပည့္သိပ္ လင္းလက္ ေနခဲ့ဖူးပါလိမ့္မည္….။ ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီဝတၳဳေရးတုန္းက က်မအသက္ ၃၀ စြန္း႐ံုပဲရွိေသးတယ္။ သားကလည္း ၁ ႏွစ္သာသာ သားဦးလည္း ျဖစ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ႐ူးတာေတြက သိပ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သားကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုတာလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။ အေမလည္း ၆၄ ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီဆိုေတာ့ ၃၇ ႏွစ္အရြယ္ က်မကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ေရာေပါ့။
Thursday, August 28, 2008
|
Labels:
ဝတၳဳတို
|
This entry was posted on Thursday, August 28, 2008
and is filed under
ဝတၳဳတို
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comments:
ညီမေရ
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၿပီး လိုသမွ် ျပည္႔စုံတဲ႔ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါေစေနာ္။
ညီမ စာေလးကိုဖတ္ၿပီး ေစတနာေတြ ေမတၱာေတြ မ်ားလြန္းတဲ႔ အေမေတြရဲ႔ ဘ၀ကို နားလည္ခံစားရပါတယ္။ ညီမေရ.. အခု ညီမလုပ္ခ်င္ ေရးခ်င္တဲ႔ စာေရးျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ခြင္႔ရေနတာဟာ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္တာပဲ လို႔ ယူဆ ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ ၀ါ သနာ ပါတာ လုပ္ခြင္႔ရတဲ႔ အေျခအေနကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတာ ဘယ္ေလာက္ အားက် ဖို႔ေကာင္းလဲ။ ညီမအေမလဲ ၀မ္းသာ နားလည္လာမွာပါ။ မိဘဆိုတာ ကိုယ္႔သားသမီးကို ဘယ္ေတာ႔မွ အျပစ္မျမင္တတ္ဘူး ဆိုတာ အမ ယုံၾကည္တယ္။
Post a Comment