က်မဘေလာ့ေလးနဲ႔ ကင္းကြာေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ကင္းကြာေနခဲ့ေပမယ့္ ရည္းစားကိုလြမ္းသလို လြမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ မတင္ျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း ကိုယ့္တာဝန္ မေက်သလို ခံစားရပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္ပါ။ ခုေတာ့ အေၾကာင္းေပါင္းသင့္ၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပံုမွန္ ျပန္တင္ပါေတာ့မယ္။ က်မကို သိပ္လႊမ္းမိုးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ရွိတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ၿပီး တျခားသူေတြကိုလည္း ဖတ္ဖို႔ (အတင္း) တိုက္တြန္းပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုးဖတ္ၾကည့္ပါလုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မဖတ္မေနႏိုင္ေအာင္ကို ေျပာတာ။ လူခ်င္းေတြ႕ေနတဲ့သူဆို စာအုပ္ကိုငွားေသးတာ။ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္မေပးတာ တို႔ ေပ်ာက္သြားတာတို႔ ႀကံဳရတာ လည္း အခါခါပါ။ အဲဒါနဲ႔ ျပန္ျပန္ဝယ္ရတာလည္း ခုဆို ၃ ႀကိမ္ေျမာက္ေလာက္ ရွိေနၿပီထင္တယ္။ အဲဒီစာအုပ္က မူရင္းစာေရးဆရာ ဂၽြန္စတိန္းဘတ္၊ ေတာ္တီလာဖလက္ ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ တခုက တကယ့္ လူေပလူေတေတြ အေၾကာင္းကို မခၽြင္းမခ်န္သ႐ုပ္ေဖာ္ ထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဆရာ ေမာင္ထြန္း သူက “တို႔ဘဝ တို႔ကမၻာ” ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို က်မ စာအုပ္အညႊန္းပံုစံ နဲ႔ေရးပါဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပပါမယ္။ ခုတင္မယ့္ “မဆလာနံ႔ သင္းတဲ့ညမ်ား” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳကေလးကေတာ့ အဲဒီ ေတာ္တီလာဖလက္ လႊမ္းမိုးခံရတဲ့ ဝတၳဳေလးလို႔ ဆိုႏိုင္ ပါတယ္။ ဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက အျပင္မွာ တကယ္ ရွိပါတယ္။ က်မရဲ႕ အက်င့္က ဇာတ္ေကာင္ ေတြကို ဖန္တီးတဲ့အခါမွာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဖန္တီးေလ့ မရွိပါဘူး။ အျပင္မွာ တကယ္ရွိတဲ့သူေတြနဲ႔ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုကို စိတ္ကူးနဲ႔ ေရာေမႊၿပီး ေရးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဟ်ဴးမားလို႔ေခၚတဲ့ ဟာသဆီကို မေရာက္တဲ့ စတိုင္ရာ ဝတၳဳတို ပံုစံေလးပါ။ ၿပံဳး႐ုံေလးပဲ ၿပံဳးရမယ့္ အမ်ိဳးအစားေပါ့။ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းမွာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ေဖာ္ျပခံခဲ့ရပါတယ္။
မဆလာန႔ံသင္းေသာညမ်ား
ကိုစီတုတ္နဲ႔ မသြယ္တို႔လင္မယား ၂ ေယာက္ ဘာအ႐ူး ထျပန္ၿပီလဲမသိဘူး။ ေၾကာင္တေကာင္ေလာက္ ေမြးခ်င္လို႔တဲ့။ ေဘးအိမ္က ေဒၚဘူခ်ီက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ သူတို႔ေတာင္ စားဖို႔ အႏိုင္ႏိုင္ဟာ ေၾကာင္ကို ဘာသြားေႂကြးမွာလဲ…။
ကုိစီတုတ္နဲ႔ အတူ ဆိုက္ကားနင္းေဖာ္နင္းဘက္ ကိုေဖက လူသာ ဆိုက္ကားနင္းတာ၊ အေတြးအေခၚသမား။ အက်ိဳးအေၾကာင္းမခိုင္လံုဘဲ ဘာမွလက္ခံတာမဟုတ္ဘူး။ ခုလဲ သူ႔ကို ကိုစီတုတ္ကိုယ္တိုင္က ေျပာတာ…။
“ေၾကာင္တေကာင္ေလာက္ လိုခ်င္လို႔ ရွာေပးစမ္းပါဗ်ာ” ..တဲ့..။
အဲဒီေတာ့ ကိုေဖတုိ႔စဥ္းစားရၿပီေလ။ ကိုစီတုတ္ ေၾကာင္ေမြးခ်င္ရေအာင္ သူ႔အိမ္မွာႂကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနလို႔ လား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ႂကြက္ဆိုတဲ့သတၱဝါက သူတို႔အတြက္ စားစရာအႂကြင္းအက်န္မခ်န္တဲ့အျပင္ ကံဆိုးရင္ သူတို႔ ကိုပါသတ္စားမယ့္ သူမ်ိဳးအိမ္မွာ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား။
ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ စီတုတ္ဆိုတဲ့ေကာင္ ေၾကာင္ေမြးျမဴေရးမ်ား လုပ္မလို႔လား။ ဒါျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တႏိုင္ေမြးျမဴေရး ေလ။ သူမ်ားေတြလို ဝက္တို႔၊ ၾကက္တို႔ မေမြးဘဲ ေၾကာင္ေမြးတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုစီတုတ္က ေၾကာင္သားဟင္း သိပ္ႀကိဳက္ၿပီး သူ႔မိန္းမ မသြယ္က ေၾကာင္သားဟင္း အခ်က္ေကာင္းတာ ရြာထဲမွာနာမည္ႀကီး ပဲ။ အဲ…. ေၾကာင္ေတြ လက္သည္မေပၚဘဲ ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားရတာကိုလဲ ကိုစီတုတ္ရဲ႕ လက္ခ်က္လို႔ ဆိုခ်င္ ၾကတယ္။ ကုိေဖက ေတြးမိတဲ့အတိုင္း ကိုစီတုတ္ကို ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကိုစီတုတ္တို႔ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္လိုက္ပံုမ်ား….။
“ဟာ မဟုတ္တ႐ုတ္ ကိုေဖရာ။ က်ဳပ္ ဒါမ်ိဳးလုပ္ပါ့မလားဗ်။ က်ဳပ္ေၾကာင္ေမြးခ်င္တယ္ဆိုတာ ေၾကာင္ခ်စ္ လို႔ပါဗ်ာ”
က်ားသားမိုးႀကိဳး၊ သူကေၾကာင္ခ်စ္လို႔တဲ့။
“ခင္ဗ်ားဗ်ာ…. ေၾကာင္ခ်စ္တယ္လို႔ တခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး။ ေၾကာင္ႀကိဳက္တယ္ဆို ေတာ္ေသး”
“အစက မခ်စ္ေပမယ့္ အခုခ်စ္တယ္ဗ်ာ… ကိုေဖ… က်ဳပ္မူးလို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခုမွ မနက္ရွိေသးတာ။ လုပ္ပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ကို ေၾကာင္ေလး တေကာင္ေလာက္ ရွာေပးစမ္းပါ။ အိမ္မွာ ေမြးထားခ်င္လို႔။ က်ဳပ္ကို ကူညီပါဦး။ ဘယ္သူမွ က်ဳပ္ကို မယံုၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုကူညီမယ့္သူ ဆိုလို႔ ခင္ဗ်ားပဲရွိေတာ့လို႔ပါ”
ကိုေဖစဥ္းစားရၿပီ။ ကုိစီတုတ္ရဲ႕ ပံုစံကလည္း တကယ္ကို အကူအညီေတာင္းေနတဲ့ပံု။ ကိုေဖဆိုတာကလည္း စဥ္းစားရင္ စဥ္းစား မစဥ္းစားရင္ စမ္းသပ္ အဲဒီလို စလံုးကိစၥေတြ လုပ္ေလ့ရွိတာ ဆိုေတာ့….။
“ကဲ ဗ်ာ ဒီလိုလုပ္။ က်ဳပ္ညီမအိမ္မွာ ေၾကာင္သားေလးေတြ ေပါက္ေနတယ္။ ႏို႔ခြဲရင္ ခင္ဗ်ားဖို႔ တေကာင္ ေတာင္းေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ ဒီမွာကိုစီတုတ္။ အခ်င္းခ်င္းမို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ႏို႔ခြဲခါစ ေၾကာင္ေလးေတြက စားလို႔ မေကာင္းဘူးေနာ္။ ခၽြဲတယ္”
“ဟာဗ်ာ… ကိုေဖကလည္း က်ဳပ္ တကယ္ေမြးမွာပါဆိုဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေၾကာင္ကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘုရားစင္ေပၚ တင္ၿပီးေတာင္ ကိုးကြယ္ခ်င္ေသးတာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ထြက္သြားတဲ့ ကိုစီတုတ္ကို ကိုေဖ ပါးစပ္အေဟာင္းသားန႔ဲ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ လံုးဝ လိုက္မမီ ေတာ့ဘူး….။
………………
ရြာထဲမွာေတာ့ တကယ့္ကို အုပ္ေအာ္ေသာင္းနင္းပဲ။ ရာဇာေနဝင္းၿပီးရင္ ကိုစီတုတ္ နာမည္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေနၿပီ။ မသြယ္ကလည္း ပံုစံေတြကိုေျပာင္းလို႔။ အရင္က ႏႈတ္ၾကမ္း အာၾကမ္းနဲ႔ သူမ်ားအတင္း လည္ေျပာရင္ေျပာ။ မေျပာရရင္ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္။ အဲဒီလိုေနတာ အသားတက်ရွိေနရာကေန ခုေတာ့ စကားေျပာ ေနရင္းက….
“ခဏေနဦး ေတာ္ေရ…. အိမ္က မီးမီးေလးကို အစာျပန္ေကၽြးလိုက္ဦးမယ္” ဆိုတာမ်ိဳး…။
“မီးမီးေလးကေလ သိပ္လိမ္မာတာပဲ။ လူစကားလည္း နားလည္တယ္။ လူလည္း သိပ္ကပ္တာပဲ။ အမယ္ေလး အိမ္မွာ က်မမ်ား မရွိရင္ တေညာင္ေညာင္နဲ႔ လိုက္ရွာေတာ့တာ… သူ႔အေဖဆိုရင္လည္း ခ်စ္လိုက္တာ တုန္လို႔…” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာလားေျပာရဲ႕။ သူတို႔လည္း ေနရင္းထိုင္ရင္း ေၾကာင္မိဘေတြကို ျဖစ္လို႔။ ၾကာရင္ ေၾကာင္က လူစကားပါေျပာတတ္ေနၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ လုပ္လာဦးမလား မသိဘူး။ ေဘးအိမ္က ေဒၚဘူခ်ီကေတာ့ ၾကည့္မရ ျဖစ္ေနတာေပါ့။
“သူတို႔ကိုယ္သူတို႔မ်ား သူေဌးေတြမ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ေၾကာင္ေမြးတယ္ဆိုတဲ့ အပို အလုပ္ကို ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးေတြမွ လုပ္ႏိုင္တာ။ ဒီဟာေတြက စားစရာျဖင့္ မရွိဘဲ ေၾကာင္ေမြးသတဲ့ ေတာ္” ဆိုၿပီး ရြာထဲ အတင္းလည္ေျပာ ေနတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ မသြယ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ…။
“မခိုင္ေရ.. ၾကည့္ပါဦး။ မီးမီးေလး အေရာင္က သံုးေရာင္စပ္ ေတြ႕လား။ အဝါရယ္ အျဖဴရယ္ မီးခိုးရယ္။ အဲဒီလို ေၾကာင္မ်ိဳးက အထီးမရွိဘူးတဲ့။ အမပဲရွိတယ္။ အဲဒီေၾကာင္ အမ်ိဳးအစားကို ကာလီဘိ္ုးလို႔ ေခၚတယ္တဲ့”
မသြယ္တုိ႔ ဘယ္က ဘယ္လို ေၾကာင္သုေတသန လုပ္လုိက္တယ္ မသိဘူး။ ေၾကာင္မ်ိဳး၊ ေၾကာင္ႏြယ္လိုက္ကို ခ်ီၿပီး စကားေတြ ေျပာေနၿပီ။ ရြာထဲကလူေတြကေတာ့ သာဓု ၂ ႀကိမ္ေခၚၾကတယ္တဲ့။ သံုးႀကိမ္ျပည့္ေအာင္ေတာ့ မေခၚရဲေသးဘူး။ ဒီလင္မယားအေၾကာင္းက မသိမွတ္လို႔။ ဒီသတင္းကေတာ့ ေဒၚဘူခ်ီသယ္လာတာ။ အားလံုးလည္း အံ့ၾသေနၾကတယ္။ မခိုင္တို႔ မခ်ိဳတို႔ ရြာထဲက ဦးလွဖုန္းတို႔ ဆိုတာ သိခ်င္လြန္းလို႔ ကိုစီတုတ္ အိမ္ ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတာအခါခါ…။
ကိုစီတုတ္ဆီမွာ အေဒၚတေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီအေဒၚက ၾသစေတးလ်မွာေနတယ္ဆိုပဲ။ ကိုစီတုတ္တို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာၾကာပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေဆြမ်ိဳးဆိုလို႔ ကိုစီတုတ္တေယာက္တည္း ရွိေတာ့တာတဲ့။ ခု ကိုစီတုတ္နဲ႔ ျပန္ဆံုျဖစ္တာ မၾကာေသးဘူး။ အဲဒီအထိက ဘာမွ သိပ္အေရးမပါေသးဘူး။ အဓိကအေၾကာင္းအရာက အဲဒီအေဒၚအပ်ိဳႀကီးက ေၾကာင္သိပ္ခ်စ္တာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္လဲ ဆိုရင္ သူ႔အိမ္မွာ ေၾကာင္ ၄၆ ေကာင္ရွိသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက သူ႔ဘဝမွာ ဒီလိုခ်မ္းသာေနတာ ေၾကာင္ေတြေၾကာင့္ လို႔ ယံုၾကည္ေနတယ္။ အဲဒီအေဒၚက သူေၾကာင္ခ်စ္သလို ေၾကာင္ခ်စ္တဲ့သူေတြကိုပဲ ဆက္ဆံခ်င္တယ္။ ေၾကာင္ခ်စ္တဲ့သူကိုမွ အထင္ႀကီးတယ္။ ေဒၚဘူခ်ီရဲ႕ သတင္းက ျငင္းဆိုခ်က္မရွိေအာင္ကို တိက်လြန္းေနတယ္။ ပထမ တခါ သူ အလည္လာတုန္းက ကိုစီတုတ္တို႔ လင္မယားကို မုန္႔ဖိုးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေပးခဲ့ၿပီး ေျပာခဲ့တယ္…တဲ့။
“နင္တုိ႔အိမ္မွာ ေၾကာင္တေကာင္ေလာက္ ေမြးထား။ ေၾကာင္စာအတြက္ ငါတသိန္းေပးခဲ့မယ္။ နင္တုိ႔အတြက္ မုန္႔ဖိုးက သတ္သတ္ေနာ္။ ေၾကာင္ေလးကို ဂ႐ုစိုက္။ ငါက ေၾကာင္ခ်စ္တဲ့သူကိုမွ ေစတနာရွိတာ ၾကားလား”
ကုိစီတုတ္တို႔ အေဒၚ ပုိက္ဆံေတြေပးၿပီး ျပန္သြားတာနဲ႔ ကိုစီတုတ္တို႔လင္မယား ေၾကာင္ရွာထြက္ေတာ့တာပဲေလ။ ခုေတာ့မ်ား ေၾကာင္ကို မီးမီးေလးေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ကိုစီတုတ္ အေဒၚဖုန္းဆက္ရင္ လူကိုအရင္မေမးဘူး။ မီးမီးေလး ေနေကာင္းရဲ႕လား။ အစားစားရဲ႕လား။ အီအီးပါရဲ႕လား ဆိုတာေမးၿပီးမွ လူကိုေမးတာ။ ဒါေတြက အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုစီတုတ္တို႔ကလည္း လူမွ ေၾကာင္မွ ဆိုတဲ့ အစြဲ မရွိပါဘူး။ အဓိကက ေၾကာင္ကို ဂ႐ုစိုက္မွ လူကို ဂ႐ုစိုက္ခံရမယ္….။ ဒါကို သူတို႔ လင္မယား ၂ ေယာက္လံုး သေဘာေပါက္ၿပီးသား။
လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုးလို႔ တရြာလံုးက မွတ္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သူတို႔လင္မယား ေၾကာင္ ခ်စ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ရြာထဲက ေၾကာင္ေတြအတြက္ တရန္ေအးရတာေပါ့။
ကိုစီတုတ္တို႔တဲနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္တဲ့ ကားအေကာင္းစားႀကီးတစီး တဲေရွ႕မွာရပ္ထားတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အလည္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုစီတုတ္ရဲ႕ အေဒၚက ကိုစီတုတ္အိမ္က မီးမီးေလးကို လာၾကည့္တာေလ။ သူတို႔လင္မ ယားကေတာ့ သြား ၃၂ ေခ်ာင္းလံုး ၿဖဲၿပီး အနားမွာရပ္ေနတယ္။ ဟိုဘက္အိမ္က ေဒၚဘူခ်ီႀကီးက ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး အေသးစိတ္ကို မွတ္သားေနတယ္။
ကိုစီတုတ္အေဒၚက ေၾကာင္ေလးကို ဟုိပြတ္ဒီသပ္လုပ္၊ ပါလာတဲ့ ငါးေၾကာ္ထုပ္ ေျဖေကၽြး…။ (ကိုစီတုတ္တို႔ သြားရည္ တမွ်ားမွ်ားနဲ႔) ေၾကာင္ေလးနဲ႔ စကားေတြ ေျပာၿပီး ခဏေနေတာ့….
“ငါျပန္ဦးမယ္ေဟ့” ဆိုၿပီး ျပန္သြားပါေလေရာ။ မသြယ္ကေတာ့ ေၾကာင္ကိုခ်ေကၽြးထားတဲ့ ငါးၾကင္းေၾကာ္ေတြ ငါးသေလာက္ဥေၾကာ္ေတြကို ႏွေမ်ာသလိုၾကည့္ရင္း…
“ကိုစီတုတ္… က်ဳပ္တို႔ကို ဘာမွလည္း ေပးမသြားဘူးေနာ္”
“ဟာ နင္ကလည္း ေနာက္တခါ လာဦးမွာပဲဟာ…. အဲဒီေတာ့မွ ေပးမွာေပါ့”
“က်ဳပ္တို႔ ဒီညေနစာ ဆန္ဝယ္ဖို႔ မရွိေတာ့ဘူးေတာ့ ေတာ္ကလည္း။ နည္းနည္းပါးပါး ေတာင္းထားလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး”
“ငါ ကိုေဖ့ဆီက နည္းနည္း သြားေခ်းမယ္ကြာ။ မင္းကလည္း အခ်ီႀကီးရဖို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့”
“ဒီမွာ ရွင့္အေဒၚလာရင္ အခ်ီႀကီးရမယ္ ဆိုၿပီး ရွင္ဆိုက္ကားမထြက္တာ ဘယ္ႏွရက္ရွိၿပီလဲ။ ဝင္ေငြ လံုးဝမရွိ ဘူးေနာ္… ေနာက္တခါလာလို႔မရရင္ က်ဳပ္အဆိုးမဆိုနဲ႔”
“ေအးပါ မိန္းမရာ တုိးတိုးေျပာစမ္းပါ။ ေဘးမွာမနာလိုလို႔ ခၽြန္ခ်င္တဲ့သူေတြ ရွိတာလည္း သိရဲ႕သားနဲ႔”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကာင္ကေလးကေတာ့ ငါးေၾကာ္ေတြကို တဝတၿပဲ စားေသာက္ၿပီး လွ်ာေတာင္ သပ္ေနၿပီ….
မသြယ္က ေၾကာင္ေလးကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္ခဲၿပီး ေျခေဆာင့္ထြက္သြားေလရဲ႕…။
ျပႆနာကုိ စတင္သူက စာေရးႀကီးကိုေအး။ ကိုေအးဆိုတာက နာမည္သာေအးတာ လူကေတာ့ ပူသလားမေမးနဲ႔။ ေရဆူအမွတ္ကိုေရာက္တယ္။ ဒီတိုင္းေနရင္ေတာ့ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ အရက္ကေလး ေသာက္ထားရင္သာ ျပႆနာရွိတာ။ ကိုေအးနဲ႔ ကိုစီတုတ္ဆိုတာကလည္း မရဘူးေလ။ စီးပြားဘက္ဆိုေတြ ဆိုေတာ့ မဆက္ဆံလို႔လည္းမရဘူးေလ။ စီးပြားဘက္ဆိုတာက ဒီလို။ ကိုစီတုတ္ရဲ႕ဆိုက္ကားကို ကိုေအးက အေႂကြးစီးတယ္။ ကုိေအးဆီက ပိုက္ဆံကို လခထုတ္ရက္မ်ိဳးမွာ ကိုစီတုတ္က ေခ်းတယ္။ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္မွာဂဏန္းအတူတြက္တယ္။ ဒါကိုေျပာတာ….။ အဲ ကိုေအးက ကိုစီတုတ္တို႔အိမ္မွာအရက္ လာေသာက္ေလ့ ရွိတယ္။ ကိုေအးမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ကုိစီတုတ္ရဲ႕ အိမ္မွာက လူစံုေနက်။ ကိုစီတုတ္ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြ…. ကိုေဖတို႔၊ ကိုခ်င္းျမင့္တို႔၊ ကိုေအာင္မိုးတို႔ အားလံုး ကိုစီတုတ္ကလြဲရင္ လူပ်ိဳႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။
ကုိစီတုတ္အိမ္မွာ လာစု ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက။ မသြယ္က လံုးဝမျငိဳျငင္တတ္ဘူး။ ဘယ္ျငိဳျငင္ပါ့မလဲ။ သူက ဝင္းသူဇာကေပးတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ေလးရာ့ငါးဆယ္နဲ႔ဝယ္ထားၿပီး ဟုိလူေတြ အရက္လိုတဲ့အခ်ိန္ ဝယ္မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေျခာက္ရာမ်ိဳး၊ ခုနစ္ရာမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ေရာင္းတာတို႔..။ ေျခာက္ဆယ္တန္ အျမည္း လုပ္ေပးၿပီး အျမည္းခ်ည္းပဲ ၁၀၀ က်တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးတို႔ ဆိုေတာ့ သူ႔ေယာက္်ား အရက္ဖိုးေလာက္ ကာမိၿပီးသား။
စကားေခ်ာ္သြားတာနဲ႔ ကိုေအးအေၾကာင္းေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ကိုေအးလည္း လူပ်ိဳႀကီးထဲက လူပ်ိဳႀကီးတေယာက္ေပါ့။ အဲဒီအခင္း မျဖစ္ပြားမီက ကိုေအးမွာ ရည္းစားတေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ရြာထဲက ေကာင္မေလးပဲ။ ေကာင္မေလးက ေခ်ာေခ်ာေလး။ ၿပီးေတာ့ ကိုေအးထက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္။ လူပ်ိဳ ႀကီးေတြ ၾကားထဲမွာေတာ့ ကိုေအးက စန္းပြင့္သူေပါ့။ ကိုေအးတို႔ ခ်စ္လိုက္ပံုကလည္း သည္းသည္းလႈပ္။ သူတို႔ စံုတြဲက ကိုစီတုတ္တို႔ အိမ္မွာ လာခ်ိန္းေတြ႕ေနက်။ ေကာင္မေလးဆို မသြယ္သုတ္တဲ့ သေဘၤာသီးသုတ္ ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုလို႔ မသြယ္က ခဏခဏ သုတ္ေကၽြးခဲ့ရတာ။
ကုိစီတုတ္တို႔ အုပ္စုကေတာ့ အဲဒီကာလက ဘီလူးႀကီးထိုးတဲ့ တေယာသံကို ေန႔တိုင္း နားဆင္ေနရတာ။ ဟုတ္တယ္ ကိုေအးက လူၾကမ္းႀကီး။ ေကာင္မေလးက ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ဝမ္းသာၾကပါတယ္။ ကိုေအးအတြက္ စိတ္ေအးရတာေပါ့။ ကုိေအးက လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္တဲ့အျပင္ တေကာင္ႂကြက္ တမ်က္ႏွာေလ…..။
ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး။ ေကာင္မေလးနဲ႔ကိုေအးတို႔ ခါတိုင္းလိုပဲ အလုပ္အတူ သြားၾကတာ။ စိတ္ေကာက္တာ ဘာညာလည္းမရွိဘူး။
ညေန ကိုေအးေစာင့္ေနက် ေနရာမွာသြားေစာင့္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေပၚမလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္၊ ေဆး႐ံုေတြ ရဲစခန္းေတြ အေၾကာင္းၾကား….။ ဘယ္သူကမွ လင္ေနာက္လိုက္တယ္လို႔ မထင္ၾကဘူးေလ။ ကိုေအးက ရွိေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက တကယ့္ကို လင္ေနာက္လိုက္သြား ခဲ့တာပါပဲ။ ကိုေအးရဲ႕ အသည္းကြဲဇာတ္လမ္းေပါ့။ ကုိေအးတို႔ ကြဲလိုက္တဲ့ အသည္းဆိုတာ ဟက္တက္ပဲ။ ကိုေအး ေရဆူအမွတ္ကို ေရာက္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းက ဒါပါပဲ။
……………………………….
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးက ကိုေအးဆိုးသမွ် သည္းခံၾကပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ခ်စ္ကံေခရွာတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အရက္အတူ ေသာက္ၾကရင္လည္း အဲဒီအေၾကာင္း စကားမစၾကပါဘူး။ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး သံုးလေလာက္ ကိုေအးရြာက ေပ်ာက္ သြားေသးတယ္။ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းကိုမသိတာ။ ဘယ္သူမွလဲ လိုက္ရွာလို႔ မရဘူး။
နာထားတဲ့ တိရစၧာန္ တေကာင္လိုေပါ့။ အနာေဖးတတ္မွ ျပန္ေရာက္လာတာ။ ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ။ ဘယ္သူကမွလည္း သူ႔ေရွ႕မွာ ဒီအေၾကာင္း မေမး၊ မေျပာၾကဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုစီတုတ္အိမ္မွာ ဆံုၾက၊ ေသာက္ၾကေပါ့။
တရက္ေတာ့ ကိုေအးႀကီး ေပါက္ခ်လာတယ္။ အိမ္မွာ မသြယ္ တေယာက္တည္း။ မသြယ္ အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ေပး မယ္ဆိုၿပီး ကေလးလည္း ဝိုင္းထိန္းေပး၊ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ေပး၊ ပန္ုးကန္ေတြ ေဆးေပးနဲ႔ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး။ မသြယ္ကလည္း ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ မေန႔ညက ကိုစီတုတ္တို႔ လက္က်န္ တပိုင္းထုတ္ေပးၿပီး လက္ဘက္ တပြဲ သုတ္ေပးလိုက္တယ္။
ညေနက်ေတာ့ ကိုစီတုတ္ ျပန္လာတယ္။ ကိုစီတုတ္ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔တပိုင္းက မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုစီတုတ္လည္း ဆိုက္ကားနင္းေတာ့ ဒီေန႔အံုနာေၾကးအျပင္ ျမတ္ျမတ္ကေလးရလို႔ ဆိုၿပီး တလံုးဝင္ဆြဲလာတာ။ ကုိေအးႀကီးကိုျမင္ေတာ့ အေဖာ္ရၿပီဆိုၿပီး တန္းထိုင္ေတာ့တာပဲ။ ခဏေနေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေအာင္မိုးနဲ႔ ကုိခ်င္းျမင့္တို႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဝိုင္းက လံုးဝေကာင္းသြားၿပီ။
မသြယ္ကလည္း ကိုေအာင္မိုးလုပ္ခိုင္းတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္တပြဲနဲ႔ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္တပြဲ လုပ္ေပးၿပီး ကေလးသိပ္ဦးမယ္ဆိုၿပီး အထဲဝင္သြားတယ္။ အခု သူတို႔ တလံုးစကိုင္ခ်ိန္မွာ ကိုေအးက ေရွ႕မွာ တပိုင္းဝင္ၿပီး သြားၿပီ။ ကုိေအးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က သူဘယ္ေတာ့မွ မမူးဘူးဆိုတာကို ျပခ်င္တာပဲ။ မမူးဘူးဆိုတာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ မူးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တခ်က္တခ်က္ သူ႔မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးျပဴးျပတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီ ဆိုတာ သိသာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ေရာက္လာတယ္။ ဧည့္သည္ကေတာ့ ကိုေအာင္မိုးရဲ႕ညီ….။ ဝင္းေက်ာ္တို႔ လင္မယား။ လင္မယားမွ တကယ့္ ပူပူေႏြးေႏြး လင္မယား။ ခုိးေျပးတာ တပတ္မျပည့္ေသးဘူး။ ကုိစီတုတ္ရဲ႕ အိမ္ကို လာလည္ၾကတာတဲ့။ ညားကာစ လင္မယားဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ၾကားေလေသြးေတာင္ ေဝးမွာစိုးတယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုေအာင္မိုးတို႔ ကိုခ်င္းျမင့္တို႔က ဝင္းေက်ာ္ကို စ၊ ဝင္းေက်ာ္က သြားႀကီးၿဖီးၿပီး တဟဲဟဲနဲ႔။ ေကာင္မေလးက ရွက္…။
အားလံုးက သူတို႔စံုတြဲဆီမွာ အာ႐ံုေရာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔စံုတြဲကလည္း တေယာက္ကိုတေယာက္ အသုတ္ ခြံ႕ေကၽြးလိုက္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ခြံ႕ေကၽြးလိုက္နဲ႔ ေမာင္စားေလ… အခ်စ္စားေလ… လုပ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီမွာ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ကိုေအးႀကီး သူ႔ေဘးက ေၾကာင္ေလးကို လည္ပင္းကေနညႇစ္ၿပီး မ လိုက္ပါေလ ေရာ။ အားလံုးအံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ သူ႔ဆီကိုအာ႐ံုေရာက္သြားၾကတယ္။ ကိုစီတုတ္က..
“ေဟ့လူ..။ ကိုေအး ျပန္ခ်ထားလိုက္ဗ်ာ” လို႔ေျပာတာကို ျပန္မခ်တဲ့အျပင္ သူ႔လက္ႀကီးနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ညႇစ္ျပလိုက္ေသးရဲ႕။
“ေဟ့လူ…. ေဟ့လူ မလုပ္နဲ႔ေနာ္ က်ဳပ္ေျပာေနတယ္။ ျပန္ခ်ထားလိုက္”
ကိုစီတုတ္ အသံလည္းတုန္လာၿပီး ေၾကာင္ကေလးက သူ႔လက္ထဲမွာ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ…. ။ ကိုစီတုတ္ တခ်က္ ႀကံဳးေအာ္လိုက္တယ္။
“ကုိေအး … မလုပ္နဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္။ ခင္ဗ်ားကုိ က်ဳပ္ထိုးမွာေနာ္”
ေျပာသာေျပာရတယ္။ ကိုစီတုတ္ရဲ႕ဗလက ကိုေအးရဲ႕ တဝက္ဘဲရွိတယ္။ ေဘးက လူေတြလည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္ၿပီး ကိုေအး ကိုေအးနဲ႔ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေအးက “အား” ဆို တခ်က္ေအာ္ၿပီး ေၾကာင္ကေလးကို ဖုတ္ကနဲ လႊတ္ခ်လိုက္ပါေလေရာ။ ေအာ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အတြင္းအား ေတြ ထုတ္သံုးလိုက္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ အျမင့္ကေန ပစ္ခ်ခံလိုက္ရလို႔လား မသိဘူး ဖုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်လာတဲ့ ေၾကာင္ေလးဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ အေက်ာဆြဲၿပီး ၿငိမ္က်သြားတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုစီတုတ္လည္း ဝုန္းကနဲ ကုိေအးကို ခုန္အုပ္ၿပီး ဝင္လံုးေတာ့တာပဲ။ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ ႏွစ္ခ်က္စီ ေလာက္ ထုိးၿပီးတာနဲ႔ အားလံုးက ဝိုင္းေျဖၿပီး ကိုေအးကို အျပစ္ဝိုင္းတင္ၾကတာေပါ့။ အားလံုးက ကိုစီတုတ္နဲ႔ ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ ဆက္ႏႊယ္မႈကို သိထားၾကေတာ့ ကုိေအးကို ခပ္ဖိဖိေလး ေျပာလိုက္ၾကတယ္။ တေရာက္ တေပါက္ ဝိုင္းေျပာလိုက္ၾကတာ…. ကိုေအးေခါင္ကို မေဖာ္ေတာ့ဘူး။ ခဏေနေတာ့မွ အားလံုးကို မ်က္လံုးျပဴးႀကီး နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ငိုသံႀကီးနဲ႔…..။
“မင္းတို႔ ငါ့ကို … ငါ့ကို ေျပာရက္ၾကတယ္။ ငါ… ငါ..” ဆိုၿပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ ခ်ာကနဲ လွည့္အထြက္ အျပင္က အေမွာင္ထုထဲ ဝင္သြားပါေလေရာ။ မသြားခင္မွာ သူခ်မ္းတယ္ဆိုလို႔ ကိုစီတုတ္ေပးဝတ္ထားတဲ့ ဂ်ာကင္ကိုပါ ခၽြတ္ေပးခဲ့ၿပီး စြတ္က်ယ္ေလးနဲ႔ ထြက္သြားတာ..။ အားလံုးလည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
ေၾကာင္ကေလးဆီပဲ ေျပးရမလား။ ကုိေအးေနာက္ပဲ လုိက္ရမလား။ ေၾကာင္ေနၾကတယ္။ ရာသီဥတုက အခ်မ္းသည္းတဲ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီး။ ကိုေအးတေယာက္ အဲဒီကတည္းက ရြာကေပ်ာက္သြားလိုက္တာ။ ေပၚကိုမလာေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနလည္း ဆိုတာလည္း ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။
သတိရလို႔ ကိုစီတုတ္ေၾကာင္ကေလးဆီ ေျပးသြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလးက အသက္မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုစီတုတ္ ေၾကာင္ကေလးကို ကုိင္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မသြယ္ အိပ္ခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။ ကိုစီတုတ္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင့္မွာ ေထာင္ထားတဲ့ တူရြင္းကို သြားကိုင္တယ္။ မသြယ္က….
“ကုိစီတုတ္…. ရွင္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ငါ… ငါ…. မီးမီးေလးကို သြားျမႇဳပ္မလို႔”
“ဘာ… ရွင္က သြားျမႇဳပ္မလို႔ ဟုတ္လား။ မီးမီးေလးေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ဒါ …. ေၾကာင္ေနာ္… ေၾကာင္ သိရဲ႕လား..။ သြား…. ေရေႏြးသြားတည္”
႐ုတ္တရက္ေတာ့ အားလံုး သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ အားလံုးေၾကာင္ၿပီး မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မသြယ္တေယာက္တည္း အားလံုးကို စီစဥ္သြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မသြယ္က ဆရာပဲ…။ မသြယ္ ခိုင္းတာကို အားလံုးက ဘာမွ ေစာဒကမတက္ဘဲ လုပ္ေပးၾကတယ္..။ ေနာက္ထပ္ သံုးနာရီေလာက္ အၾကာမွာ ေတာ့ မသြယ္တို႔တဲေလးထဲက မဆလာနံ႔ တသင္းသင္းနဲ႔ ဟင္းနံ႔ ထြက္လာတယ္။
ေဆာင္းညရဲ႕ ခရစၥမတ္ ေတးသြားေတြနဲ႔အတူ မသြယ္ရဲ႕ ဟင္းန႔ံဟာလည္း ေျပာစမွတ္ ျပဳစရာတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျပာစမွတ္ျပဳသလဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ္ညက မလာတဲ့ ကိုေဖတေယာက္ ကိုစီတုတ္ကို လံုးဝ စကား မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုမွလည္း ရွင္းျပလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုစီတုတ္ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ အေဒၚက သူတို႔ကို အေမြျပတ္ စြန္႔လႊတ္လိုက္တယ္။ အေဒၚက ေၾကာင္ကေလးေသသြားတာကို စိတ္ဆိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေၾကာင္ေသကို ဟင္းခ်က္စားလို႔ စိတ္ဆိုးတာ… တဲ့။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မသြယ္က ေဒၚဘူခ်ီ တရားခံလို႔ စြပ္စြဲတယ္။ ေဒၚဘူခ်ီနဲ႔ မသြယ္တို႔ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။
ကိုစီတုတ္ကေတာ့ မသြယ္တရားခံဆိုၿပီး မသြယ္ကို ျပႆနာရွာတယ္။ လင္မယား ရန္ျဖစ္လိုက္ၾကတာ… ကိုစီတုတ္ တကိုယ္လံုးလည္း လက္သည္းရာေတြနဲ႔ …. မသြယ္လည္း နဖူးမွာ ဘုႀကီး တလံုးထြက္လို႔…. လင္မယားကြဲၾကမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မကြဲပါဘူး။ ဘယ္ကြဲလို႔ ျဖစ္မလဲ။ သူတို႔ လင္မယားက ေတာ္ေတာ္လိုက္ဖက္ညီတာ။ ဒါကလည္း တဒဂၤ ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုၿပီး ေနာက္ကို ဒီလို သမား႐ိုးက် မဟုတ္တဲ့ ကိစၥေတြကို မလုပ္ၾကဖု႔ိ ကတိ ထားလိုက္ၾကတယ္။
ခုေတာ့လည္း အဆင္ေျပလို႔။ မသြယ္ကလည္း ကေလး ခါးတစ္ခြင္ၿပီး ရြာထဲ အတင္းလိုက္ေျပာလိုက္၊ ရန္ျဖစ္လိုက္ နဲ႔ … ။ ကိုစီတုတ္ကလည္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေသာက္လိုက္ေပါ့။ ရြာထဲက ေၾကာင္ရွင္ေတြ ကေတာ့ နည္းနည္း သတိျပန္ထားရတာေပါ့..။
ကုိစီတုတ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိုင္းဖြဲ႕တိုင္း … မူးလာၾကၿပီဆိုရင္ တေယာက္ ကိုေအးလို႔ စလိုက္တာနဲ႔ အားလံုး တေယာက္ တေပါက္ .. ကိုေအးအေၾကာင္းကို ပံုျပင္တပုဒ္လို ျပန္ေျပာျပျဖစ္ၾကတယ္။ (ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ သူတို႔ ေၾကာင္ေမြးဖူးတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ စကားမစၾကဘူး)
ကုိေအးႀကီးေကာင္းေၾကာင္းေတြ ကိုပဲ ရွာႀကံေျပာၾကတာပါ။ အဲဒီလို ကုိေအးကိုလြမ္းၿပီဆိုရင္ အရက္က မေလာက္ေတာ့ဘူး။ မသြယ္ဝယ္ထားတဲ့ အရက္ကို ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ျပန္ဝယ္ၾကတယ္ ….။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပဲ သတိထားထား …. ကိုစီတုတ္နဲ႔ မသြယ္တု႔ိ႔ရဲ႕ ေဂဟာမွာ တခါတခါေတာ့ မဆလာနံေလး သင္းပ်ံ႕လာတတ္ပါတယ္။ ရြာထဲမွာ ေၾကာင္တေကာင္ေပ်ာက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာေပါ့ … ။ ။
0 comments:
Post a Comment