ရယ္တတ္ေအာင္သင္တဲ့သူ
သေဘၤာဆိပ္မွာ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုးေနတယ္။ ရန္ကုန္သြားမယ္သူေတြတဲ့ ..။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ဘာလုုပ္ရမမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတုန္း ပါပါ့ တပည့္တေယာက္က အနားကို ေရာက္လာ တယ္။
“သမီးတို႔ ရန္ကုန္သြားမွာ မဟုတ္လား။ လက္မွတ္တန္းစီေနရင္ ဒီအေခါက္မီမွာ မဟုတ္ဘူး .. ေရာ့ .. ဦးဆီက လက္မွတ္ေတြယူလိုက္ သြားေတာ့ သမီးတို႔ .. သေဘၤာမမီပဲေနမယ္” လို႔ ေျပာလာတဲ့ သူ႔လက္ထဲက လက္မွတ္ေတြကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ယူရင္း သေဘၤာေပၚ ေျပးတက္လုိက္ၾကတယ္။
“တူးတူး၊ တူးတူး ငါတို႔လည္းလိုက္မယ္ ေနဦး” ဆိုတဲ့အသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝင္းသူနဲ႔ ယူဂ်င္း။ သူတို႔က က်မရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သလို ပါပါ့တပည့္ေတြ ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ ထိုင္မိၾကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားအရမ္းမ်ားတဲ့ ဒီႏွစ္ေကာင္က ႏႈတ္ပိတ္ တိ္တ္ဆိတ္လို႔ ပံုမွန္ စကား သိပ္မေျပာတဲ့ က်မက ဘာေတြမွန္းမသိ ေလေဖာေနမိတယ္။ ၈ တန္းပဲ ရွိေသးတဲ့ ကိုရဲေလးက ေဘးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လိုက္ပါလာတယ္။
ရန္ကုန္ကိုသေဘၤာဆိုက္ေတာ့ ဝင္းသူက ေလးဘီးကားငွားမယ္တဲ့။ “ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္ဟာ။ ဘတ္စ္ကားပဲ စီးသြားရေအာင္” ဆိုေတာ့ ယူဂ်င္းကပါ “ကားငွားသြားပါမယ္ဟာ နင္ကလည္း .. ” ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္မထားမိေသးဘူး။
ခု ဗိုလ္ရာညြန္႔လမ္း လို႔ေခၚတဲ့ လမ္ကစ္စတာ လမ္းက “ဦးတက္တိုးနဲ႔ ေဒၚႏုယဥ္” တို႔ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ မသိစိတ္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာကို က်မေျခေထာက္ေတြက လိုက္ပါသြားတယ္။ ဦးတက္တိုးရဲ႕ သားမက္ .. က်မ ဦးေလးအငယ္ ဦးညြန္႔တို႔ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ .. “သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း” တဲ့ .. “ပါပါ ဆံုးၿပီ” .. ေမေမ့မ်က္ရည္ေတြရယ္ ကိုေနာင္ႀကီးရဲ႕ ခ်ဳပ္တီးထားတဲ့ ဝမ္းနည္း မ်က္ႏွာရယ္က က်မကို ဆီးႀကိဳေနတယ္။
တကယ္ေတာ့ သန္လ်င္မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ပါပါ့တပည့္ေကာ၊ ယူဂ်င္းနဲ႔ ဝင္းသူတို႔ပါ ပါပါဆံုးၿပီဆိုတာ သိၿပီးသား။ က်မကို ေျပာမထြက္လို႔ .. ဒီတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လိုက္ပါခဲ့ၾကတာတဲ့။ ပါပါက မေန႔ညေနကေတာင္ ေဆးရံုႀကီးမွာ က်မကို စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနေသးတာ။ “သမီး ကာတြန္းခေတြ ပါပါ ရစရာ ရွိေသးတယ္။ တိုက္ေတြသြား ထုတ္ဖို႔ ပါပါေရးေပးထားတဲ့ စာေလး ေသခ်ာသိမ္းထားေနာ္” တဲ့။
“ညက်ေတာ့ ပါပါက ေမေမ့ကို အတင္းႏွင္လႊတ္တယ္ .. ငါ့တေယာက္ပဲ ေနရမယ္တဲ့ဟ။ ၿပီးေတာ့ ပါပါ အိပ္ခ်င္ၿပီ ျခင္ေထာင္ခ်ေပးေတာ့ ဆိုၿပီး အိပ္သြားတာ။ ပါပါ ဆံုးတာ ငါေတာင္မသိလုိက္ဘူး” လို႔ ကိုေနာင္ႀကီးက ေျပာျပေနတယ္။ ပါပါ မခံစားသြားရဘူးေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ အားလံုးကို စိတ္ခ် သြားတာလား။
ေမာင္ႏွမထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး၊ အားလံုးက သိပ္ခ်စ္တဲ့၊ အားလံုးထဲမွာ အရင္ဆံုး ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ပါပါ့အတြက္ သူ႔ညီေတြ၊ ညီမေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးခံစားၾကရတယ္။
အဲဒီေန႔က ဇူလိုင္ ၃ ရက္၊ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္။ ပါပါ က်မတို႔ကို ခြဲခြာသြားတာ ခုဆို ၁၇ ႏွစ္တိတိရွိၿပီ။
တဦးတည္းေသာ သမီးကို ပါပါ သိပ္ခ်စ္တယ္။ က်မကလည္း ေမေမ့ကိုထက္ ပါပါ့ကို ပိုတြယ္တာတယ္။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ကာတြန္းထိုင္ဆြဲေနက် ပါပါ့ကို က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေမေမက အၿမဲေစာင့္ေပးတယ္။ ပါပါက က်မတို႔ဘက္ လွည့္ၿပီးစကားေျပာလိုက္၊ တခါတေလ က်မတို႔ ေပးတဲ့ ေပါက္တက္ကရ အိုင္ဒီယာ ေတြကို အေရးတယူလုပ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္နဲ႔ .. ပါပါ့ကာတြန္းေလးေတြက အသက္ဝင္လာတတ္တယ္။
ညေနစာ စားၿပီးတိုင္း အိမ္ေရွ႕ေျမနီလမ္းေလးမွာ ပါပါရယ္ က်မရယ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ပါပါက ေျမပဲ ဆားေလွာ္ေလး တထုပ္ကို ဝါးလို႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ က်မရဲ႕ စိတ္ကူးတည့္ရာ စကားလံုးေတြကို ပါပါက နားေထာင္ေပးခဲ့၊ က်မကို တည့္မတ္ေပးခဲ့တာ။ အရြယ္ေလး လက္ေတာက္ေလာက္နဲ႔ စာေပေဝဖန္ေရးေတြ မဟုတ္မဟတ္လုပ္၊ ေျပာဆိုတတ္တဲ့က်မကို ပါပါက အထင္တေသး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ က်မအျမင္ကို လက္ခံ ေဆြးေႏြးတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ အဲဒီလို စကားလံုးေတြကို က်မ ပါပါ့ေရွ႕မွာပဲ ရဲရဲ ဝံံ့ဝံ့ ေျပာရဲခဲ့တာပါ။
ပါပါက ဂစ္တာတီးၿပီးဆိုေနက် “You” သီခ်င္းေလးကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ “သမီးေရ You ဆိုပါဦး” လို႔ အၿမဲေတာင္းဆိုတတ္တယ္။ သမီးဆိုေတာ့လည္း ဘာဆိုဆို ႀကိဳက္မွာေပါ့ေလ။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတာပါ။
ပါပါ အရက္မူးတာ က်မတခါပဲေတြ႕ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မဦးေလးငယ္ ဦးညြန္႔ရယ္၊ ပါပါ့ ေယာကၹ ဒါရိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ဝဏ ရယ္ ပါပါ့ကို အတင္းေခၚသြားၿပီး အရက္တိုက္တာ မွတ္မိတယ္။ ျပန္လာေတာ့ မူးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ထုိးအန္တာ။ ေမေမက စိတ္ေတြဆိုး၊ ပါပါ့ညီမေတြျဖစ္တဲ့ ေဒၚေဒၚေအးနဲ႔ ဦးဝဏမိန္းမ ေဒၚေဒၚခ်ိဳကလည္း စိတ္ေတြဆိုးေပါ့။
ဦးညြန္႔မိန္းမ၊ ေဒၚရည္ေလးကေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေနစရာမရွိျဖစ္ေနတာ။ ေဒၚေဒၚေအးက သူ႔ေမာင္ ဦးညြန္႔ကိုဆူ၊ ေဒၚေဒၚခ်ိဳကလည္း သူ႔ေယာက္်ား ဦးဝဏကိုဆူ .. သူတို႔အစ္ကိုႀကီးကို အရက္တိုက္ရမလား လို႔ေပါ့။ က်မက အဲဒီတုန္းက ကေလးေလးပဲ ရွိေသးတာ။ ဘာမွမသိ။ ခုေတာ့ ဦးဝဏက လံုးဝ မေသာက္ ေတာ့ဘူး ဦးညြန္႔ကေတာ့ တခါတခါ ေသာက္တုန္းပဲတဲ့ .. ဖုန္းဆက္တုန္းက ေျပာတာ။
အရက္ကို လံုးဝ မေသာက္တဲ့ ပါပါက ေဆးလိပ္ေတာ့အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီေဆးလိပ္ကပဲ ပါပါ့ကို ေသမင္းဆီပို႔ခဲ့တယ္ဆိုရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မွတ္မွတ္ရရ ေမေမ့ကို ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္ၿပီ လို႔ ေျပာၿပီးမွ ပါပါ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္တာ မိသြားေတာ့ ပါပါ့ပံုစံက သိပ္ကိုသနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေဆးလိပ္ကိုေတာ့ ပါပါ လံုးဝ မျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။
ပါပါက ေက်ာင္းဆရာဘဝကို အရမ္းခုန္မင္တယ္။ စာသင္ေနရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တာ။ က်မရဲ႕ သခ်ၤာ ဆရာေပါ့။ ပါပါ သခ်ၤာတပုဒ္ရွင္းျပရင္ က်မအတြက္ သိပ္ကို လြယ္ကူသြားတာေလ။ က်မကို သခ်ၤာမွာ ဝါသနာပါေအာင္ ပါပါပဲ လုပ္ေပးခဲ့တာပါ။ က်မအတြက္ကေတာ့ ပါပါက သခ်ၤာဆရာေတြထဲမွာ အေတာ္ဆံုးပဲ။
ဆယ္တန္းကို သခ်ၤာဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ေအာင္ ပါပါ သင္ေပးတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဂ်ီတီအိုင္ ဝင္ခြင့္ အမွတ္ေကာင္း တာလည္း ပါပါ သင္ေပးလို႔ပါပဲ။
ပါပါ့ကို သူ႔ကာတြန္းအဖြဲ႕ေတြကလည္း ကိုႀကီးေနာင္လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အားလံုးထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုး ကိုး။ ပါပါက သူ႔ကာတြန္းဆရာေတြကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကာတြန္းကိစၥအတြက္ ပံုပို႔ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပံုခထုတ္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားၿပီး ျပန္လာရင္ ပါပါက သူ႔ကာတြန္းအဖြဲ႕ေတြအေၾကာင္း အျမဲေျပာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လားမသိဘူး က်မက အဲဒီကာတြန္းဆရာေတြကို ဒီေန႔ထိ ကိုယ့္ဦးေလးသားခ်င္းေတြလိုပဲ ခင္တယ္။
က်မရဲ႕ ဘေလာ့အစမွာေဖာ္ျပခဲ့သလို၊ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေခါင္းစဥ္လိုပဲ .. ပါပါက က်မတို႔ကို ရယ္တတ္ဖို႔ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာလည္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပါပါ့ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲရယ္ေမာေနတတ္တာ။ ပါပါက ကေလးေတြကိုလည္း သိပ္ခ်စ္တယ္။
ပါပါ့တပည့္ သာဂ်ဴးဆိုတဲ့ ကုလားေလးက ပါပါ အတန္းထဲမဝင္ခင္ ပါပါ့ အိုက္တင္အျပည့္နဲ႔ အခန္းထဲဝင္လာ၊ ေဆးလိပ္တိုေလးကို ျပဴတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚတင္ ၿပီးမွ စာသင္တဲ့ဟန္ လုပ္ျပ .. ပါပါက ေနာက္မွာေရာက္ေန၊ ေရွ႕ကအတန္းသားေတြက တဝါးဝါးရယ္ၾက လုပ္ေနတာကို ပါပါက စိတ္မဆိုးပဲ .. အဲဒီသူ႔အိုက္တင္ကို ျပန္လုပ္ခိုင္းခဲ့တာ။
ပါပါ့တပည့္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ အားလံုးက ပါပါ့ကိုသိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြထိေပါ့။ ပါပါ့ရဲ႕ အသုဘက ႀကံေတာမွာခ်ေတာ့ သိပ္ကို စည္ကားတာပဲ။ တပည့္ေတြ၊ စာေပအသိုင္းအဝန္းကလူေတြ၊ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ႀကံေတာမွာ။
ပါပါ ဆံုးေတာ့ ပါပါ့ပံုတူကို ဦးေရႊမင္းသားက ဆြဲေပးခဲ့တာ .. အားရပါးရ ရယ္ေနတဲ့ပံုေပါ့။ အဲဒီပံုကို က်မတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ပါပါက က်မတို႔ကိုဒီေန႔ထိ ရယ္ျပေနတာ။
တရက္မွာ ကိုရဲေလးက ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ အေတြးလြန္ၿပီး ဘယ္နဲ႔ညာနဲ႔ မွားစီးမိသြားတယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ေရွ႕မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ သူ႔ဟာသူ မလံုမလဲနဲ႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါပါက အားရပါးရ ရယ္ျပေနတာကို သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။
“ပါပါရယ္ျပေနတာ အသံေတာင္ ထြက္တယ္လို႔ ထင္ရတယ္” ဆိုၿပီး ကိုရဲက ျပန္ေျပာျပတယ္။
၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီ ..။ ပါပါက ရယ္ျပေနတုန္းပဲ။ က်မတို႔ကို ရယ္ဖို႔ သင္ေပးေနတုန္းပဲ။ က်မတို႔ မိသားစုအတြက္ ပါပါ ထားခဲ့တဲ့အေမြက ရယ္ၾကဖို႔ပါ။ ေလာကႀကီးက စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာ။ အဲဒါေတြကို ထို္င္စိတ္ညစ္ ေနမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔အားလံုး ေနစရာေတာင္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာကဓံကို ရယ္စရာလို႔ ျမင္လိုက္ရင္ ေနရတာ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္သြားမယ္မဟုတ္လား။ ပါပါက က်မတို႔ကို အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္စရာလို႔ ျမင္တတ္ေအာင္ေတာ့ သင္ျပေပးခဲ့တယ္။ ေလွာင္တာနဲ႔ ရယ္တာကိုေတာ့ ခြဲျခားတတ္ဖို႔လိုတာေပါ့။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဘဲ ရယ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ .. စိတ္ညစ္စရာဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ အူလိမ့္ေအာင္ရယ္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရုပ္တည္ႀကီးေတြနဲ႔ လုပ္ျပေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ … အဲဒီလူေတြကို ရွာႀကံျမင္ၾကည့္ၾကပါလား။
ပါပါက ကာတြန္းဆရာ .. ။ ပါပါက သူမ်ားမျမင္တဲ့ အတည္ေပါက္လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြ ရွိတယ္ဆိုတာကို က်မတို႔ကို ေျပာျပသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအတည္ေပါက္ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြအေၾကာင္းလည္း အလွ်င္းသင့္သလို ေရးပါဦးမယ္။ ဒါ ပါပါ့ဆီက ရခဲ့တဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အေမြေပါ့။
အေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ပါပါ့ကာတြန္းတကြက္ကို ၾကည့္ရင္း က်မအေတြးပြားမိေသးတယ္။ စာတပုဒ္မဂဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံရလို႔ စာေရးဆရာျဖစ္ပါၿပီဆိုၿပီး ရူးသြားတဲ့သူ .. တဲ့။ ခုလုိ ေရးခ်င္တိုင္းေရး၊ ေရးခ်င္တာေတြေရး၊ တင္ခ်င္တိုင္းတင္လို႔ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါ ေခတ္ကိုမ်ား ျမင္ရင္ ပါပါ ဘယ္လိုမ်ား ေဖာက္မလဲမသိဘူးလို႔ ..။
“စာေရးဆရာ ရမယ္ .. စာေရးဆရာ ရမယ္ .. ဆိုၿပီး ေရခဲေရသည္ေရာင္းသလို ေရာင္းခိုင္းမယ္ ထင္တယ္ ..” ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ အစားစားေပါ့ေလ။ ေစ်းေပါတယ္ ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုတာကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ သိၾကမွာပါ။ က်မကိုလည္း ပါပါက ႏွိပ္ကြပ္ႏုိင္ေသးတယ္။ “သမီးေရ ၃ ခု ၁၀၀ ထဲမ်ား ပါေနၿပီလား” ဆိုၿပီး ေျပာခ်င္ ေျပာဦးမွာ ..။ ပါပါ့ကို လြမ္းလိုက္တာ။
မွတ္ခ်က္ ..။ အေပၚက ကာတြန္းပံုေလးေတြက က်မလူမျဖစ္ေသးတဲ့အခ်ိန္ ရႈေထာင့္ ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့တာ .. ေမာင္ေလးသင္ကာ ရွာေဖြေပးပို႔လို႔ တင္ႏုိင္တာပါ။
8 comments:
စိတ္မေကာင္းစြာပဲ ဖတ္သြားပါတယ္ အစ္မေရ။
ေသကြဲ ရွင္ကြဲဆိုတာကို က်ေနာ္ ဆက္ျပီး စဥ္းစားမိပါတယ္။
ရွင္လ်က္နဲ႔ မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ မိသားစု အေၾကာင္းေတြကိုပါ။
ခင္မင္လ်က္
သင္ကာ
ခံစားသြားတယ္။ မတူးရဲ႕ အေဖကာတြန္းေတြ ဖတ္ျဖစ္မွန္း ခုမွ သိေတာ့တယ္။
အမေရ အမွတ္တရပုိ႔စ္ေလး ဖတ္သြားပါတယ္။
ခံစားၿပီးဖတ္သြားပါတယ္။
ခံစားရပါတယ္။
စိတ္လဲ မေကာင္းဘူး။
အေဖနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏီွး ေျပာရဲဆိုရဲၿပီး ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ သမီးေတြကို အၿမဲတမ္း အားက် ေနက် ဆိုေတာ့ အဲဒီအေနအထားကိုလဲ အားက် မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကိုလဲ အခုအခ်ိန္မွာ အလြန္အမင္းကို ေက်နပ္ပါတယ္။
ကာတြန္းဆရာရဲ႕ သမီး ဆိုတာေလးကလဲ ဂုဏ္ယူစရာ ပါ။
ဆရာ့ ကာတြန္းေတြကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
တင္ထားတဲ့ ကာတြန္းေလးေတြကိုလဲ မွတ္မိပါတယ္။
အေသအခ်ာ ခံစားနားလည္ျပီး ဖတ္သြားပါတယ္.. မတူးသာ။ က်မတို႕ငယ္ငယ္ကလည္း..အဲဒီ ကာတြန္းေလးေတြ ဖတ္ျပီး ရယ္တတ္ခဲ့ပါတယ္။
တူးေရ... ေနာက္က်မွ ေရာက္လာျဖစ္တယ္...
ဒုတိယကြက္ ကာတြန္းေလးကို သိပ္မွတ္မိခဲ့တယ္..
တူးက ကံေကာင္းတဲ့ သမီးတေယာက္ျဖစ္ခဲ့တာပဲကြယ္ ..
စိတ္မေကာင္းဘူး ညီမေရ။
ဖတ္ၿပီး အရမ္း ခံစားရတယ္။
အေဖဆိုတာ သားသမီးေတြ အတြက္ Hero ပါ။
Post a Comment