Wordpress Themes

ေမ့ေလာက္မွ တခါ ေရာက္ေရာက္လာတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကေတာ့မယ္။ တကယ္လည္း အဲဂလုိျဖစ္ေနတာကိုး။ ေရးၿပီးဆုိရပ္မရဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ရပ္ထားလိုက္တာ အေနာက္သားေတြရဲ႕ ႏွစ္ကူးမွသည္ ခု ျမန္မာႏွစ္ကူးထိ ေရာက္လာတာကိုး။ အင္း ေျပာသာေျပာရတာပါ။ ကိုယ့္ကို သတိထားမိတဲ့သူလည္း ရွိခ်င္မွရွိမွာပါ။ နင့္ဟာနင္ ေရးေရး မေရးေရး ငါတို႔က သိေတာင္သိဘူး ဆိုတဲ့သူေတြပဲ မ်ားမယ္ထင္တယ္။ အားငယ္လိုက္တာ :P

တကယ္ေတာ့ သႀကၤန္က်ေတာ့မယ္လည္း ဆိုေရာ ေျပာခ်င္တာေလးက ရွိလာလို႔ပါ။ တခါတုန္းက သႀကၤန္မွာေပါ့။ သူမ်ားေတြလို ပိေတာက္ပန္းနံ႔လႈိင္လႈိင္မွာ ရင္ခုန္စရာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ...။ အဲ ... ရင္တုန္စရာ ဇာတ္လမ္းလို႔ ေျပာရမယ္ထင္ရဲ႕။ ခု ေရးမယ့္ စာထဲမွာပါမယ့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ “အင္း မတူးကေတာ့ ေရးၿပီေဟ့ ဒုကၡပဲ” လို႔ ေတြးေနၾကမလားမသိ။ ဒီလူနဲ႔ေပါင္းမိမွေတာ့ စာရြက္ေပၚ ... အဲခုေတာ့ အင္တာနက္ေပၚ တခါေလာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီးရဦးမွာပ။

ေက်ာ္စြာတေယာက္ ဘုန္းႀကီးဝတ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္အားငယ္သြားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔က သႀကၤန္မွာ စတိတ္ရႈိးတခု စီစဥ္မွာေလ။ ထံုးစံအတုိင္း သူတို႔မွာ တီးမယ့္သူက အျပည့္ ... အားလံုး အမာခံေတြ။ ဖိုးသိုက္က ဦးေဆာင္တယ္၊ သူက ဒရမ္တီးမွာ။ ဝဏၰကေတာ့ ေဘ့စ္၊ ကိုေအာင္ ေက်ာ္ဇံႀကီးက လိဒ္။ ဆိုမယ့္သူက ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာ္စြာ့ကို နည္းနည္း အားကိုးထားရတာ။ သူက အသံလည္းေကာင္း၊ ဆိုလည္းဆိုတတ္တယ္္ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ၅ ပုဒ္ ၆ ပုဒ္ေလာက္ ဆိုခိုင္းမယ္ စဥ္းစားထားတာ။ ခု သူက ဘုန္းႀကီးဝတ္တယ္တဲ့။ သႀကၤန္ၿပီးမွ ထြက္မယ္ဆိုပဲ။ ဖိုးသိုက္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရက္ေတာ့ တီးျဖစ္၊ ဆိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ စဥ္းစားထားတယ္။ သူတို႔ ပိုးေတြက ေသးတာမဟုတ္ဘူးေလ။

ေနာက္တခုက ပိုက္ဆံ။ သူတို႔အားလံုး မိဘပိုက္ဆံနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတာဆိုေတာ့ ရတာေလးေတြ စုၿပီး ဝုိင္းငွားရတာ။ သႀကၤန္မို႔လို႔လည္း မိဘေတြက နည္းနည္းပဲဆူေအာင့္ၿပီး ေပးတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ရက္တုိင္း တီးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အတက္ေန႔က်မွ တီးဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။ ဖိုးသိုက္ကေတာ့ အိမ္တအိမ္မွာစုၿပီး သီခ်င္းႏုတ္ေတြ ထုတ္ေနၿပီ။ ဘယ္ေကာင္ ဘယ္သီခ်င္းဆို ဆိုတာကအစ သူက ေသခ်ာ စီစဥ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေက်ာ္စြာဆိုေနက် သီခ်င္းေတြ ဘယ္သူမွ မရဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဇံႀကီးေပးတဲ့ အႀကံကိုယူလိုက္တယ္။ သူက အသက္အႀကီးဆံုးေလ။

သူတို႔ ၄၊ ၅ ေယာက္စု ... အေအးတလံုးေလာက္ဝယ္ၿပီး ဦးပဥၨင္းဆီသြားၾကတယ္။ ဦးပဥၨင္းက သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးလိုပဲ မ်က္လႊာေတာ္ခ်လို႔။ အားလံုး ဘာစကားမွ မေျပာရဲၾကဘူး။ အေအးကပ္လိုက္တယ္။ အိေႁႏၵသိကၡာအျပည့္နဲ႔ လက္ခံတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ... ဖိုးသိုက္က မရဲတရဲနဲ႔ ... စေျပာတယ္။

“ဦးဇင္း ... အစစအရာရာ အဆင္ေျပရဲ႕လားဘုရား”
“အိမ္းေျပပါတယ္၊ တကာႀကီးတို႔ေကာ”
“တင္ပါ့။ အခု တီးဝိုင္းအတြက္ ပိုက္ဆံလည္း ေကာက္ၿပီးၿပီ ဘုရား၊ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းႏုတ္ေတြ ... တပည့္ေတာ္ ထုတ္ေနပါတယ္”
ဦးပဥၨင္းက ၿငိမ္ေနတယ္။ ဘာမွ မမိန္႔ဘူး။ အဲဒီမွာပဲ ေအာင္ႏုိင္ႀကီးက ...
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား ... ဦးဇင္းဆုိမယ့္ သီခ်င္းေတြေတာင္ ႏုတ္ထုတ္ထားပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဦးပဥၨင္းက ၿငိမ္ေနဆဲပဲ။ ဘာမွကို မမိန္႔ဘူး။

အက်ေန႔ကေတာ့ ေအးေဆးညင္သာ ၿပီးဆံုးသြားတယ္

အၾကက္ေန႔ ...

အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ၿဂိဳဟ္ေမႊတဲ့ေန႔ပဲ ... တျခားသူ ဟုတ္ရိုးလား ... ဝဏၰေပါ့။ ကလန္ကလား အရပ္ႀကီးနဲ႔ တေယာက္တည္း မူးေနလိုက္တာ ဆိုတာ။ မူးရံုတင္ဆို ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ သူက မူးၿပီး ရဲတေယာက္ကို သြားရမ္းတယ္။ ရမ္းရံုတင္ အားမရဘူး ... သူ ရမ္းတဲ့ေနရာနဲ႔ နီးတဲ့ ... ကိုရဲတို႔အိမ္ ေရာက္လာတယ္။ အိမ္မွာ ကိုရဲအေမပဲရွိတယ္။ ကိုရဲအေမကို ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ၿပီး ထမင္းစားတဲ့ ခက္ရင္းတေခ်ာင္းကိုင္ထြက္သြားတယ္။ ကိုရဲအေမကလည္း မေျပာရဲဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ....။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝဏၰ ရဲစခန္းေရာက္တယ္။ ခက္ရင္းကို သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ သိမ္းလိုက္တယ္။ သူတို႔ ပြဲပ်က္တယ္။ ဝဏၰမရွိေတာ့ ဘယ္သူေဘ့စ္တီးမလဲ။ တေနကုန္ ကီးဘုတ္လိုက္ငွားတဲ့ ေအာင္ႏုိင္ႀကီးက အဲဒီသတင္းကို မသိဘူး။ ဟီးဟီးဟားဟားလုပ္ၿပီး ကိုရဲတို႔အိမ္ ေရာက္လာတယ္။ ကိုရဲကို လာစတယ္ ..

“ေဟ့ေကာင္ ငါ ကီးဘုတ္ငွားတာ အဆင္မေျပဘူးကြာ” တဲ့။

သူထင္တာက ကိုရဲ စိတ္ညစ္သြားမယ္ေပါ့ေလ။ ကိုရဲက မညစ္တဲ့အျပင္ “ဟာ ဟုတ္လား ေကာင္းတယ္ကြ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူျပန္ညစ္သြားတယ္။ သူက ကီးဘုတ္ႀကီးထမ္းလာရတာ။ ကိုရဲကို စဖို႔ ဖြက္ထားရတာေလ။

ၿခံဳလိုက္ေတာ့ ပြဲကမျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အတက္ေန႔မနက္

ဦးပဥၨင္းတျဖစ္လဲ ေက်ာ္စြာတေယာက္ ထုိင္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ေရာက္လာတယ္။ ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူး။ ကတံုးကို ပုဝါေလးစည္းလို႔။

“ေဟ့ေယာင္ေတြ ငါ့အတြက္ ႏုတ္ထုတ္ထားတယ္ဆို” တဲ့။ ။

ဒါပါပဲ ...။

မွတ္ခ်က္။ ။ ေက်ာ္စြာေရ ... စကားနဲ႔ လူေတြက နည္းနည္းလြဲခ်င္လြဲမယ္ဆိုေပမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အမွန္ပဲေနာ္။