သတင္းသမားလိုလို ဝတၳဳတိုေရးသူလိုလို
မေရးတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ ဘက္ကိုေျခဦးျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ .. တခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ အခ်က္ေတြက မရည္ရြယ္ဘဲ ထိခိုက္စရာေလးေတြ ပါေနပါတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ မေရးလို႔လည္းမျဖစ္။ က်မရဲ႕ ႏုနယ္လွတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳသက္သက္ ဆိုေပမယ့္ က်မ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာကရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ က်မနဲ႔အတူ ပါဝင္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ၾကသူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းဆိုေတာ့ တခ်ိန္မွာ ဒါက တစံုတရာမွတ္တမ္း အျဖစ္ က်န္ေကာင္း က်န္ေနလိမ့္မယ္။ က်န္ခ်င္မွလည္းက်န္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ... ျမန္မာျပည္စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ ေသးေသး ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေထာင့္တေထာင့္က ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ က်မ ေက်နပ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ... တေလာက စာေပနယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်မကို ေျပာလာတယ္ ...။ “နင္ စာေတြ ေရးတာေတာ့ ေရးေပါ့ဟာ ... တုိင္းျပည္ကိုေတာ့ မေရာင္းစားနဲ႔” တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး အေတြး ပြားသြားရတယ္။ က်မ လုပ္ေနတာက တိုင္းျပည္ကို ေရာင္းစားသလို ျဖစ္ေနၿပီလား ...။ တခါမွ က်မ အဲဒီလို မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။ က်မက ... က်မ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တာကို ရိုးရိုး ျပန္လည္တင္ျပျခင္းသာ။ သူက ဒီ ... ကေမာက္ကမ စာစုကို ရည္ရြယ္ေျပာေနတာဆိုေတာ့ က်မ ပိုလို႔ စဥ္းစားရပါတယ္။
ေနာက္တခုက က်မက တိုင္းျပည္ ျပင္ပ ေရာက္ေနတာဆိုၿပီး ခံခဲ့ရသမွ် ျပန္ႏွက္လိုက္မဟဲ့ ဆိုတဲ့ အေတြး မရွိပါ။ က်မ ျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္က ေခတ္၊ စနစ္ႏွင့္ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ေရးျပျခင္း ျဖစ္္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ က်မနဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သူေတြထဲမွာ ... မရိုးသားသူေတြ ပါေကာင္းပါမယ္၊ စာနယ္ဇင္းကို အေရၿခံဳ လုပ္စားလာသူေတြလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္တယ္၊ သူတို႔အတြက္ေတာ့ စိတ္ အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္စရာျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ အႏိုင္ယူေနက်အတုိင္း “ငါက တုိင္းျပည္ကို မေရာင္းစားပါဘူးဟ .. ေပါင္ပဲ သံုးမွာ” လုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ (၁၂)
ကဲ ေလရွည္သြားၿပီ ... ဆက္ပါမယ္။ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္နဲ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းက က်မအတြက္ သခၤန္းစာ မ်ားစြာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြအတြက္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ သခၤန္းစာ ယူစရာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။
Pop ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းဆိုေတာ့ က်မတို႔ Pop သတင္းေတြကို လိုက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အႏုပညာနယ္လို႔ စာေပ ေလာကက သံုးေနက် ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ ေလာကထဲ ေမႊေႏွာက္ သတင္းယူရပါတယ္။ က်မအတြက္ ဂီတ ပညာရွင္ ေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသေလာက္ ရုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ က်ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ တုန္းကလည္း က်မ ရုပ္ရွင္ေလာကသား တခ်ိဳ႕ကို ဗ်ဴးခဲ့ဖူးတယ္။ သို႔ေသာ္ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္က အေတြ႕အႀကံဳက်ေတာ့ တမ်ိဳး။
ဆုိရလွ်င္ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္တုန္းက “ေဘာင္းဘီဝတ္” တခ်ိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ေတြကိုသံုးၿပီး ဝိတ္ႏွင့္ ၿဖဲရတာေလ။ အဲလိုမွ မလုပ္ရင္လည္း ကိုေရႊ မင္းသား၊ မေရႊ မင္းသမီးေတြက အင္တာဗ်ဴးမေပးခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ေၾကာက္လို႔ ေပးတယ္ ေခၚမလား။
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းက်ေတာ့ တမ်ိဳး။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဝင္းၿငိမ္းက လူခ်စ္ လူခင္ ေပါတယ္။ သူ႔ကို စာေပနယ္ကေကာ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ အႏုပညာ နယ္ပယ္ကေကာ ေလးစားသူ မ်ားတယ္ (လင္းရံုနက္ႀကီးနဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့။ သူ႔က် ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ... ေၾကာက္ၾကတာ) ေနာက္တခုက သူ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းက လက္ရိွအေနအထားအထိ အဆင့္တခုနဲ႔ ရပ္တည္ေနတဲ့ မဂဇင္းတေစာင္။ အႏုပညာသတင္းေတြ၊ အင္တာဗ်ဴး၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေဝေဝဆာဆာပါသလို ဝတၳဳတိုေတြလည္း ဝေအာင္ ဖတ္ရတယ္ေလ။ ဒီလို မဂဇင္းတေစာင္ကို ပဲ့ကိုင္ေနသူဆိုေတာ့ အသိအကၽြမ္းေပါမ်ားသလို ဦးဝင္းၿငိမ္း ဆိုတဲ့ နာမည္ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဘယ္မင္းသား ဘယ္မင္းသမီးကမဆို အင္တာဗ်ဴးေပးခ်င္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ တက္သစ္စမ်ားႏွင့္ ဒုတိယတန္း၊ တိယတန္း မင္းသား မင္းသမီးေတြက အလင္းတန္းဂ်ာနယ္နဲ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းမွာ ပါခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ပါလိုက္ရင္ သူတုိ႔အဖို႔ ေပါက္သြားမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနပံုလည္းရပါတယ္။
က်မတို႔ ဝင္ခါစ သတင္းေထာက္ ၄ ေယာက္ဟာ ကြင္းထဲကို အစိမ္းသက္သက္ေတာ့ မဆင္းရပါဘူး။ စစခ်င္းမွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းေတြ၊ ဗီဒီယို ရိုက္ကြင္းေတြ၊ ဗီစီဒီ ရိုက္ကြင္းေတြကို အဲဒီအခ်ိန္က အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြနဲ႔ ဓာတ္ပံု ကိုလင္း၊ ဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔နဲ႔အတူ သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ရုပ္ရွင္နယ္ကလူေတြ ဒီမဂဇင္းဂ်ာနယ္ကို ဘယ္ေလာက္ အားကိုးသလဲဆိုတာ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။
မင္းသမီး မင္းသားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ကင္မရာဘက္လွည့္ သရုပ္ ေဆာင္လိုက္၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြလာရင္ သြားၿဖဲျပလိုက္ လုပ္ရပါတယ္။ စစခ်င္းဆိုေတာ့ က်မတို႔က ကိုဦးေဆြ ဘယ္လို အင္တာဗ်ဴးလုပ္တယ္ဆိုတာ ေလ့လာတဲ့ အေနအထားပဲ ရွိပါေသးတယ္။
က်မက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာတုန္းက မင္းသားမင္းသမီးေတြကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုေပမယ့္ အေနအထားက နည္းနည္းကြာေနပါတယ္။ သူတို႔ ဆက္ဆံပံုကအစ မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်မအတြက္ အသစ္ပဲ ဆိုပါစို႔။
အဲဒီအခ်ိန္က မင္းသားရန္ေအာင္က ရန္ေအာင္နဲ႔သူ၏ ခ်စ္သူမ်ားလား ဘာလားမသိဘူး ဗီစီဒီ ရိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းက အုိင္ဘီစီမွာ ရန္ေအာင္နဲ႔ မင္းသမီးေတြ တေယာက္ခ်င္း ရိုက္ေနၾကတာ။ ရိုက္ကြင္းမွာ မင္းသမီးထဲကဆို ခိုင္သင္းၾကည္ရယ္၊ ၾကည္လဲ့လဲ့ဦးရယ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ခိုင္သင္း ၾကည္က မဂၤလာေဆာင္ၿပီးကာစေပါ့။ အဲ ... ကိုယ္ဝန္ရွိကာစလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ သတင္းသမားေတြကို စကား သိပ္ေျပာခ်င္ပံုမရဘူး။ က်မတို႔လည္း ရိုက္ကြင္းကုိၾကည့္ၾက မင္းသမီးေတြ ဘယ္လိုေနလဲ ၾကည့္ၾကနဲ႔ ေန႔တဝက္ ကုန္တာပါပဲ။ အဲဒီရိုက္ကြင္းကို က်မတို႔ကို ေခၚသြားရတာ အေတြ႕အႀကံဳရရံုပါ။ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ မလိုေသး ဘူး။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ ... ေနာက္ပိုင္း ေပါ့ပ္သတင္းေတြကို သူတို႔ ေရးမယ္ဆိုၿပီး ကိုဦးေဆြက မိတ္ဆက္ေပး ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါနဲ႔ေတာ့ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။
အဲဒီရိုက္ကြင္းမွာ သတိထားမိတာကေတာ့ မင္းသားႀကီး ရန္ေအာင္ပါ။ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ အလြန္ရဲတင္း တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မင္းသမီးေတြကို အကိုင္အတြယ္ ၾကမ္းတယ္ေပါ့ေလ။ သူ႔ရဲ႕ သီအိုရီ ထင္ပါရဲ႕.. ရိုက္ကြင္း ေပၚမွာတင္မကဘူး ... သူက ရိုက္ကြင္း နားတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ မင္းသမီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ တရင္းတႏွီးနဲ႔ (မရိုေသ့စကား) ဟိုကိုင္ ဒီဖက္ စကားေျပာေလ့ရွိတာ ေတြ႕ရတယ္။ မင္းသမီးေတြကလည္း သူ႔က်ေတာ့ တခ်က္ ကေလးမွ ရြံ႕တာ မေတြ႕ရဘူး။
အစ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေလးေယာက္သား ဟိုေငး၊ ဒီေမာ့နဲ႔ ဘာမွလည္း လုပ္စရာမလိုေသးဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက က်မတို႔ ေလးေယာက္ကို ရိုက္ကြင္းအမ်ားစု တည္တတ္တဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမ်ားဆံုးရိုက္ကြင္းေတြရွိတတ္တာ ေဒၚညိဳတိုက္ လို႔ေခၚတဲ့ သဃၤန္းကၽြန္းက တိုက္ႀကီးတတိုက္ရယ္ ...။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့ေဒၚညိဳတိုက္နားမွာ ေနာက္ထပ္ တိုက္ႀကီးတတိုက္ ထပ္ေဆာက္ၿပီး ငွားစားပါတယ္။ သူကေတာ့ သူေဌးခန္းေတြ ရိုက္ရင္သံုးတာေပါ့။ ေနာက္တခုက ကီလီ ၆ လို႔ ေခၚတဲ့ ကီလီက ၿခံနဲ႔ အိမ္ႀကီးပါ။
ျမန္မာကားေတြ ၾကည့္တဲ့သူေတြဆို သိမွာပါ။ အိမ္ႀကီးက အုတ္ခံ ပ်ဥ္ေထာင္ ေရွးအိမ္ႀကီး။ အဲ့ဒီအိမ္ႀကီးကိုပဲ ဟိုဘက္က လွည့္ရိုက္လိုက္ ဒီဘက္ကလွည့္ရိုက္လိုက္ ၿခံထဲ ဆင္းရိုက္လိုက္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ေရွးကားေတြ ရိုက္ရင္ သူေဌးအိမ္ေပါ့၊ ေတာကားဆို ေတာသူႀကီးတို႔၊ ေတာသူေဌးတို႔ပိုင္တဲ့အိမ္က အဲဒီအိမ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဆာင္အေနနဲ႔ဆိုရင္ အဲဒီက အခန္းေတြကိုသံုးပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ မိုက္တီးရိုက္တဲ့ ဟာသကား နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားၿပီ သတိရရင္ေျပာၾကပါဦး၊ လြင္မိုးနဲ႔ ရာဇာေနဝင္းပါတာေလ။ အဲ့ကားမွာ လြင္မိုးနဲ႔ ရာဇာေနဝင္းေနတဲ့ အေဆာင္က အဲဒီကီလီ ၆ အိမ္ႀကီးေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီၿခံအေနာက္ဘက္မွာ ဘန္ဂလိုလို ခပ္ဆင္ဆင္ ထရံကာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေသးေသးေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ေလးေတြကေတာ့ ေတာကားတို႔၊ ဆင္းရဲသားခန္းတို႔ရိုက္ရင္ သံုးတယ္။ အခ်ဳပ္ခန္းလုပ္ဖို႔ ေနရာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ႀကီးမွာပဲ တရားရံုးခန္းေတာင္ ရိုက္တာေတြ႕ရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္း နဲ႔ ပတ္သက္တာ ရိုက္ရင္ေတာ့ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာပဲ ရိုက္ၾကတာမ်ားတယ္။
က်မတို႔ ၄ ေယာက္က မနက္ ဘားလမ္းက ရံုးကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ခနထိုင္ၿပီး ရုံးကဖုန္းနဲ႔ ဖုန္းေတြေခၚရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဒါရိုက္တာေတြဆီေပါ့။ ဘယ္ဒါရုိက္တာ ဘယ္မွာကားရိုက္ေနတယ္ ဆိုတာ ကိုဦးေဆြကလည္း တခါတေလ ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီလို သိရၿပီဆိုတာနဲ႔ ကားရိုက္ရွိတဲ့ေနရာကို ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္ သြားၾကရ တာပဲ။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသလို ေမးၾကျမန္းၾက။ ဗ်ဴးၾက ...။ ၿပီးေတာ့ တုိက္ကို ျပန္လာ ... အခ်ိန္ရရင္ တထုိင္တည္း စာမူထိုင္ေရး၊ အခ်ိန္မရရင္ ေနာက္ေန႔မွေရး ... ဒီလိုနဲ႔ သံသရာလည္တာပါပဲ။
အဲဒီရိုက္ကြင္းေတြမွာ ႀကံဳရတဲ့ အင္တာဗ်ဴး အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြကိုလည္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးတယ္။ တရားရစရာေလးေတြ၊ ရယ္စရာေလးေတြ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြ၊ တခါတေလးလည္း ေပ်ာ္စရာေတြေပါ့။
က်မကေတာ့ စာေရးဆရာမ ျဖစ္ခ်င္သူဆိုေတာ့ ဝတၳဳတိုေတြကို ႀကိဳးစားေရးေနပါတယ္။ တဘက္ကလည္း အင္တာဗ်ဴးေတြ ရုပ္ရွင္သတင္း ဂီတသတင္းေတြ ေရးရင္း တဘက္ကလည္း ဝတၳဳတိုေတြေရးရင္း ေနခ်င္တာပါ။
အဲဒီတုန္းက အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေပမယ့္ က်မတို႔ကို သိသင့္သိထိုက္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ သင္ေပးပါတယ္။ ဆရာႀကီးစတုိင္နဲ႔ မေနတဲ့အတြက္ က်မတို႔ အေနမခက္ဘူးေပါ့။ ကိုလင္းကလည္း ေပ်ာ္တတ္ ပါတယ္။ က်မနဲ႔တူတူ အလုပ္ဝင္ၾကတဲ့ ခင္ခင္ေက်ာ္ ဆိုလည္း က်မ ညီမေလးတေယာက္လိုပဲ။ ေနာက္ ကိုၾကည္ေအာင္နဲ႔ ကိုသန္႔ဇင္ ဆိုလည္း က်မထက္ အသက္ငယ္ၾကတယ္။ က်မတို႔ ၄ ေယာက္က စုစု စည္းစည္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ သတင္းဆိုလည္း မလုဘူး။ အဆင္ေျပသလိုေရးလုိက္ၾက တာပဲ။ ကိုသန္႔ဇင္က သိပ္မၾကဘူး အလုပ္ ထြက္သြားတယ္။ ကိုၾကည္ေအာင္ရယ္ က်မရယ္ ခင္ခင္ေက်ာ္ရယ္ကေတာ့ နည္းနည္းၾကာတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုၾကည္ေအာင္ႀကီး ဒုကၡေရာက္တဲ့ ရယ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ေနာက္ပိုင္း ေရးပါဦးမယ္။
က်မနဲ႔ ခင္ခင္ေက်ာ္က ခုထိ အဆက္အသြယ္ရွိၾကတယ္။ တေလာက ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူ႔ကို က်မက ''ဟဲ့ ကုလားမ ... က်ဳပ္အခု စာနယ္ဇင္းသမား ကေမာက္ကမ ဆိုၿပီး ေရးေနတာ အလင္းတန္းေရာက္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ က်ဳပ္ ေမ့ေနတာေလးေတြ ေျပာပါစမ္းပါ'' လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ... သူက မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့တာေလးေတြ ျပန္ ေျပာျပပါေသးတယ္။
လူသားေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ တေနရာထဲမွာ အၿငိမ္မေနႏိုင္ၾကဘဲ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ေရႊ႕ေျပာင္းၾကတဲ့ သေဘာရွိေလေတာ့ အဲဒီလုိ ခြဲခြာရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးကြာေပမယ့္ သံေယာဇဥ္လက္က်န္ေလးေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တနည္းနည္းနဲ႔ ျပန္ဆံုၾကတဲ့အခါမွာ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မကေတာ့ လမ္းခြဲရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အမုန္းေတြနဲ႔လမ္းမခြဲခ်င္ဘူး။ မတတ္သာလို႔ အမုန္းေတြနဲ႔ လမ္းခြဲရတာေတြလည္း ရွိသေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုက်ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။
က်မ ပထမဆံုး ေရႊအျမဳေတကို ေပးျဖစ္တဲ့ ဝတၳဳတိုက 'စက္ႏွင့္လူ' ဆိုတဲ့ဝတၳဳတိုေလးပါ။ ေပးထားၿပီး ရင္တထိတ္ ထိတ္နဲ႔ သံုးပါ့မလားလို႔ ရင္ခုန္ရတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးေပါ့။ ေရႊရဲ႕ စံကိုလည္း သိထားေတာ့ ပိုၿပီး ရင္ခုန္ရတယ္။ ဦးဝင္းၿငိမ္းကို မေမးရဲလုိ႔ ကိုဦးေဆြကို ခနခနေမးေတာ့ ကိုဦးေဆြက 'ညည္းဝတၳဳ သံုးျဖစ္တယ္' လုိ႔ပဲ ေျပာပါ တယ္။ အဲဒီလိုေျပာတဲ့အထိ စိတ္ဒုန္းဒုန္း မခ်ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဝတၳဳတိုေလး တကယ္ပါလာေတာ့မွပဲ က်မ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ေရးခ်င္တာကို ေရးခ်င္တိုင္းေရးေနရေတာ့ အဲဒီလို အယ္ဒီတာစားပြဲျဖတ္သန္းရတဲ့ အေတြ႕ အႀကံဳကို လြမ္းမိတယ္။ ခင္လိုမင္လို႔ စာမူကို သံုးေပးတာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္ကိုထိုက္တန္လို႔ သံုးေပးတယ္ ဆိုတာ ခံစားရတဲ့အတြက္ ဒီတပုဒ္နဲ႔တင္ ငါစာေရးဆရာျဖစ္ၿပီပဲ ဆိုၿပီး မာန္တက္တယ္ :P
အဲလုိေျပာလို႔ ဘေလာ့ေပၚမွာ ေရးေနတဲ့သူေတြကို ပုတ္ခတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေကာင္းတဲ့ စာမူေတြ ... စာမ်က္ႏွာေပၚေရာက္သင့္တဲ့ စာမူေတြအမ်ားႀကီး ဘေလာ့ေပၚမွာ ေတြ႕ေနရသားပဲ။ စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ေပမယ့္ အယ္ဒီတာေကာင္းရဲ႕ စားပြဲကို မျဖတ္သန္းဘဲနဲ႔ေတာ့ စာေရးဆရာေဟ့လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လို႔ ဘယ္ရပါ့ မလဲ။
ေက်ာက္ရိုင္းတံုးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ မွတ္ေက်ာက္တင္လိုက္ရင္ အဖိုးတန္ေက်ာက္ျဖစ္လာမယ့္ ေက်ာက္ရိုင္း ေတြေပါ့။ မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္မရၾက ေသးတာပါ။ က်မကေတာ့ အနည္းငယ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ျပန္ေဝမွ် ခ်င္တာပါ။ တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ရိုင္းေတြ ေသြးခြင့္မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးရၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ...။ ဆက္ပါဦးမယ္ ...။
ဒါေပမယ့္ ... တေလာက စာေပနယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်မကို ေျပာလာတယ္ ...။ “နင္ စာေတြ ေရးတာေတာ့ ေရးေပါ့ဟာ ... တုိင္းျပည္ကိုေတာ့ မေရာင္းစားနဲ႔” တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး အေတြး ပြားသြားရတယ္။ က်မ လုပ္ေနတာက တိုင္းျပည္ကို ေရာင္းစားသလို ျဖစ္ေနၿပီလား ...။ တခါမွ က်မ အဲဒီလို မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။ က်မက ... က်မ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တာကို ရိုးရိုး ျပန္လည္တင္ျပျခင္းသာ။ သူက ဒီ ... ကေမာက္ကမ စာစုကို ရည္ရြယ္ေျပာေနတာဆိုေတာ့ က်မ ပိုလို႔ စဥ္းစားရပါတယ္။
ေနာက္တခုက က်မက တိုင္းျပည္ ျပင္ပ ေရာက္ေနတာဆိုၿပီး ခံခဲ့ရသမွ် ျပန္ႏွက္လိုက္မဟဲ့ ဆိုတဲ့ အေတြး မရွိပါ။ က်မ ျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္က ေခတ္၊ စနစ္ႏွင့္ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ေရးျပျခင္း ျဖစ္္ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ က်မနဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သူေတြထဲမွာ ... မရိုးသားသူေတြ ပါေကာင္းပါမယ္၊ စာနယ္ဇင္းကို အေရၿခံဳ လုပ္စားလာသူေတြလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္တယ္၊ သူတို႔အတြက္ေတာ့ စိတ္ အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္စရာျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ အႏိုင္ယူေနက်အတုိင္း “ငါက တုိင္းျပည္ကို မေရာင္းစားပါဘူးဟ .. ေပါင္ပဲ သံုးမွာ” လုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
စာနယ္ဇင္းသမားဘဝ ကေမာက္ကမ (၁၂)
ကဲ ေလရွည္သြားၿပီ ... ဆက္ပါမယ္။ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္နဲ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းက က်မအတြက္ သခၤန္းစာ မ်ားစြာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြအတြက္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ သခၤန္းစာ ယူစရာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။
Pop ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းဆိုေတာ့ က်မတို႔ Pop သတင္းေတြကို လိုက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အႏုပညာနယ္လို႔ စာေပ ေလာကက သံုးေနက် ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ ေလာကထဲ ေမႊေႏွာက္ သတင္းယူရပါတယ္။ က်မအတြက္ ဂီတ ပညာရွင္ ေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသေလာက္ ရုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ က်ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ တုန္းကလည္း က်မ ရုပ္ရွင္ေလာကသား တခ်ိဳ႕ကို ဗ်ဴးခဲ့ဖူးတယ္။ သို႔ေသာ္ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္က အေတြ႕အႀကံဳက်ေတာ့ တမ်ိဳး။
ဆုိရလွ်င္ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္တုန္းက “ေဘာင္းဘီဝတ္” တခ်ိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ေတြကိုသံုးၿပီး ဝိတ္ႏွင့္ ၿဖဲရတာေလ။ အဲလိုမွ မလုပ္ရင္လည္း ကိုေရႊ မင္းသား၊ မေရႊ မင္းသမီးေတြက အင္တာဗ်ဴးမေပးခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ေၾကာက္လို႔ ေပးတယ္ ေခၚမလား။
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းက်ေတာ့ တမ်ိဳး။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဝင္းၿငိမ္းက လူခ်စ္ လူခင္ ေပါတယ္။ သူ႔ကို စာေပနယ္ကေကာ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ အႏုပညာ နယ္ပယ္ကေကာ ေလးစားသူ မ်ားတယ္ (လင္းရံုနက္ႀကီးနဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့။ သူ႔က် ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ... ေၾကာက္ၾကတာ) ေနာက္တခုက သူ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းက လက္ရိွအေနအထားအထိ အဆင့္တခုနဲ႔ ရပ္တည္ေနတဲ့ မဂဇင္းတေစာင္။ အႏုပညာသတင္းေတြ၊ အင္တာဗ်ဴး၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေဝေဝဆာဆာပါသလို ဝတၳဳတိုေတြလည္း ဝေအာင္ ဖတ္ရတယ္ေလ။ ဒီလို မဂဇင္းတေစာင္ကို ပဲ့ကိုင္ေနသူဆိုေတာ့ အသိအကၽြမ္းေပါမ်ားသလို ဦးဝင္းၿငိမ္း ဆိုတဲ့ နာမည္ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဘယ္မင္းသား ဘယ္မင္းသမီးကမဆို အင္တာဗ်ဴးေပးခ်င္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ တက္သစ္စမ်ားႏွင့္ ဒုတိယတန္း၊ တိယတန္း မင္းသား မင္းသမီးေတြက အလင္းတန္းဂ်ာနယ္နဲ႔ ေရႊအျမဳေတ မဂဇင္းမွာ ပါခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ပါလိုက္ရင္ သူတုိ႔အဖို႔ ေပါက္သြားမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနပံုလည္းရပါတယ္။
က်မတို႔ ဝင္ခါစ သတင္းေထာက္ ၄ ေယာက္ဟာ ကြင္းထဲကို အစိမ္းသက္သက္ေတာ့ မဆင္းရပါဘူး။ စစခ်င္းမွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းေတြ၊ ဗီဒီယို ရိုက္ကြင္းေတြ၊ ဗီစီဒီ ရိုက္ကြင္းေတြကို အဲဒီအခ်ိန္က အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြနဲ႔ ဓာတ္ပံု ကိုလင္း၊ ဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔နဲ႔အတူ သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ရုပ္ရွင္နယ္ကလူေတြ ဒီမဂဇင္းဂ်ာနယ္ကို ဘယ္ေလာက္ အားကိုးသလဲဆိုတာ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။
မင္းသမီး မင္းသားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ ကင္မရာဘက္လွည့္ သရုပ္ ေဆာင္လိုက္၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြလာရင္ သြားၿဖဲျပလိုက္ လုပ္ရပါတယ္။ စစခ်င္းဆိုေတာ့ က်မတို႔က ကိုဦးေဆြ ဘယ္လို အင္တာဗ်ဴးလုပ္တယ္ဆိုတာ ေလ့လာတဲ့ အေနအထားပဲ ရွိပါေသးတယ္။
က်မက အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာတုန္းက မင္းသားမင္းသမီးေတြကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုေပမယ့္ အေနအထားက နည္းနည္းကြာေနပါတယ္။ သူတို႔ ဆက္ဆံပံုကအစ မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်မအတြက္ အသစ္ပဲ ဆိုပါစို႔။
အဲဒီအခ်ိန္က မင္းသားရန္ေအာင္က ရန္ေအာင္နဲ႔သူ၏ ခ်စ္သူမ်ားလား ဘာလားမသိဘူး ဗီစီဒီ ရိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းက အုိင္ဘီစီမွာ ရန္ေအာင္နဲ႔ မင္းသမီးေတြ တေယာက္ခ်င္း ရိုက္ေနၾကတာ။ ရိုက္ကြင္းမွာ မင္းသမီးထဲကဆို ခိုင္သင္းၾကည္ရယ္၊ ၾကည္လဲ့လဲ့ဦးရယ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ခိုင္သင္း ၾကည္က မဂၤလာေဆာင္ၿပီးကာစေပါ့။ အဲ ... ကိုယ္ဝန္ရွိကာစလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ သတင္းသမားေတြကို စကား သိပ္ေျပာခ်င္ပံုမရဘူး။ က်မတို႔လည္း ရိုက္ကြင္းကုိၾကည့္ၾက မင္းသမီးေတြ ဘယ္လိုေနလဲ ၾကည့္ၾကနဲ႔ ေန႔တဝက္ ကုန္တာပါပဲ။ အဲဒီရိုက္ကြင္းကို က်မတို႔ကို ေခၚသြားရတာ အေတြ႕အႀကံဳရရံုပါ။ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ မလိုေသး ဘူး။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ ... ေနာက္ပိုင္း ေပါ့ပ္သတင္းေတြကို သူတို႔ ေရးမယ္ဆိုၿပီး ကိုဦးေဆြက မိတ္ဆက္ေပး ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါနဲ႔ေတာ့ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။
အဲဒီရိုက္ကြင္းမွာ သတိထားမိတာကေတာ့ မင္းသားႀကီး ရန္ေအာင္ပါ။ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ အလြန္ရဲတင္း တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မင္းသမီးေတြကို အကိုင္အတြယ္ ၾကမ္းတယ္ေပါ့ေလ။ သူ႔ရဲ႕ သီအိုရီ ထင္ပါရဲ႕.. ရိုက္ကြင္း ေပၚမွာတင္မကဘူး ... သူက ရိုက္ကြင္း နားတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ မင္းသမီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ တရင္းတႏွီးနဲ႔ (မရိုေသ့စကား) ဟိုကိုင္ ဒီဖက္ စကားေျပာေလ့ရွိတာ ေတြ႕ရတယ္။ မင္းသမီးေတြကလည္း သူ႔က်ေတာ့ တခ်က္ ကေလးမွ ရြံ႕တာ မေတြ႕ရဘူး။
အစ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေလးေယာက္သား ဟိုေငး၊ ဒီေမာ့နဲ႔ ဘာမွလည္း လုပ္စရာမလိုေသးဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းက က်မတို႔ ေလးေယာက္ကို ရိုက္ကြင္းအမ်ားစု တည္တတ္တဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမ်ားဆံုးရိုက္ကြင္းေတြရွိတတ္တာ ေဒၚညိဳတိုက္ လို႔ေခၚတဲ့ သဃၤန္းကၽြန္းက တိုက္ႀကီးတတိုက္ရယ္ ...။ ေနာက္ေတာ့ အဲ့ေဒၚညိဳတိုက္နားမွာ ေနာက္ထပ္ တိုက္ႀကီးတတိုက္ ထပ္ေဆာက္ၿပီး ငွားစားပါတယ္။ သူကေတာ့ သူေဌးခန္းေတြ ရိုက္ရင္သံုးတာေပါ့။ ေနာက္တခုက ကီလီ ၆ လို႔ ေခၚတဲ့ ကီလီက ၿခံနဲ႔ အိမ္ႀကီးပါ။
ျမန္မာကားေတြ ၾကည့္တဲ့သူေတြဆို သိမွာပါ။ အိမ္ႀကီးက အုတ္ခံ ပ်ဥ္ေထာင္ ေရွးအိမ္ႀကီး။ အဲ့ဒီအိမ္ႀကီးကိုပဲ ဟိုဘက္က လွည့္ရိုက္လိုက္ ဒီဘက္ကလွည့္ရိုက္လိုက္ ၿခံထဲ ဆင္းရိုက္လိုက္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ေရွးကားေတြ ရိုက္ရင္ သူေဌးအိမ္ေပါ့၊ ေတာကားဆို ေတာသူႀကီးတို႔၊ ေတာသူေဌးတို႔ပိုင္တဲ့အိမ္က အဲဒီအိမ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဆာင္အေနနဲ႔ဆိုရင္ အဲဒီက အခန္းေတြကိုသံုးပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ မိုက္တီးရိုက္တဲ့ ဟာသကား နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားၿပီ သတိရရင္ေျပာၾကပါဦး၊ လြင္မိုးနဲ႔ ရာဇာေနဝင္းပါတာေလ။ အဲ့ကားမွာ လြင္မိုးနဲ႔ ရာဇာေနဝင္းေနတဲ့ အေဆာင္က အဲဒီကီလီ ၆ အိမ္ႀကီးေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီၿခံအေနာက္ဘက္မွာ ဘန္ဂလိုလို ခပ္ဆင္ဆင္ ထရံကာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ေသးေသးေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ေလးေတြကေတာ့ ေတာကားတို႔၊ ဆင္းရဲသားခန္းတို႔ရိုက္ရင္ သံုးတယ္။ အခ်ဳပ္ခန္းလုပ္ဖို႔ ေနရာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ႀကီးမွာပဲ တရားရံုးခန္းေတာင္ ရိုက္တာေတြ႕ရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္း နဲ႔ ပတ္သက္တာ ရိုက္ရင္ေတာ့ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာပဲ ရိုက္ၾကတာမ်ားတယ္။
က်မတို႔ ၄ ေယာက္က မနက္ ဘားလမ္းက ရံုးကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ခနထိုင္ၿပီး ရုံးကဖုန္းနဲ႔ ဖုန္းေတြေခၚရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဒါရိုက္တာေတြဆီေပါ့။ ဘယ္ဒါရုိက္တာ ဘယ္မွာကားရိုက္ေနတယ္ ဆိုတာ ကိုဦးေဆြကလည္း တခါတေလ ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီလို သိရၿပီဆိုတာနဲ႔ ကားရိုက္ရွိတဲ့ေနရာကို ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္ သြားၾကရ တာပဲ။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသလို ေမးၾကျမန္းၾက။ ဗ်ဴးၾက ...။ ၿပီးေတာ့ တုိက္ကို ျပန္လာ ... အခ်ိန္ရရင္ တထုိင္တည္း စာမူထိုင္ေရး၊ အခ်ိန္မရရင္ ေနာက္ေန႔မွေရး ... ဒီလိုနဲ႔ သံသရာလည္တာပါပဲ။
အဲဒီရိုက္ကြင္းေတြမွာ ႀကံဳရတဲ့ အင္တာဗ်ဴး အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြကိုလည္း ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးတယ္။ တရားရစရာေလးေတြ၊ ရယ္စရာေလးေတြ၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြ၊ တခါတေလးလည္း ေပ်ာ္စရာေတြေပါ့။
က်မကေတာ့ စာေရးဆရာမ ျဖစ္ခ်င္သူဆိုေတာ့ ဝတၳဳတိုေတြကို ႀကိဳးစားေရးေနပါတယ္။ တဘက္ကလည္း အင္တာဗ်ဴးေတြ ရုပ္ရွင္သတင္း ဂီတသတင္းေတြ ေရးရင္း တဘက္ကလည္း ဝတၳဳတိုေတြေရးရင္း ေနခ်င္တာပါ။
အဲဒီတုန္းက အယ္ဒီတာ ကိုဦးေဆြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေပမယ့္ က်မတို႔ကို သိသင့္သိထိုက္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ သင္ေပးပါတယ္။ ဆရာႀကီးစတုိင္နဲ႔ မေနတဲ့အတြက္ က်မတို႔ အေနမခက္ဘူးေပါ့။ ကိုလင္းကလည္း ေပ်ာ္တတ္ ပါတယ္။ က်မနဲ႔တူတူ အလုပ္ဝင္ၾကတဲ့ ခင္ခင္ေက်ာ္ ဆိုလည္း က်မ ညီမေလးတေယာက္လိုပဲ။ ေနာက္ ကိုၾကည္ေအာင္နဲ႔ ကိုသန္႔ဇင္ ဆိုလည္း က်မထက္ အသက္ငယ္ၾကတယ္။ က်မတို႔ ၄ ေယာက္က စုစု စည္းစည္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ သတင္းဆိုလည္း မလုဘူး။ အဆင္ေျပသလိုေရးလုိက္ၾက တာပဲ။ ကိုသန္႔ဇင္က သိပ္မၾကဘူး အလုပ္ ထြက္သြားတယ္။ ကိုၾကည္ေအာင္ရယ္ က်မရယ္ ခင္ခင္ေက်ာ္ရယ္ကေတာ့ နည္းနည္းၾကာတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုၾကည္ေအာင္ႀကီး ဒုကၡေရာက္တဲ့ ရယ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ေနာက္ပိုင္း ေရးပါဦးမယ္။
က်မနဲ႔ ခင္ခင္ေက်ာ္က ခုထိ အဆက္အသြယ္ရွိၾကတယ္။ တေလာက ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူ႔ကို က်မက ''ဟဲ့ ကုလားမ ... က်ဳပ္အခု စာနယ္ဇင္းသမား ကေမာက္ကမ ဆိုၿပီး ေရးေနတာ အလင္းတန္းေရာက္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ က်ဳပ္ ေမ့ေနတာေလးေတြ ေျပာပါစမ္းပါ'' လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ... သူက မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့တာေလးေတြ ျပန္ ေျပာျပပါေသးတယ္။
လူသားေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ တေနရာထဲမွာ အၿငိမ္မေနႏိုင္ၾကဘဲ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ေရႊ႕ေျပာင္းၾကတဲ့ သေဘာရွိေလေတာ့ အဲဒီလုိ ခြဲခြာရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးကြာေပမယ့္ သံေယာဇဥ္လက္က်န္ေလးေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တနည္းနည္းနဲ႔ ျပန္ဆံုၾကတဲ့အခါမွာ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မကေတာ့ လမ္းခြဲရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အမုန္းေတြနဲ႔လမ္းမခြဲခ်င္ဘူး။ မတတ္သာလို႔ အမုန္းေတြနဲ႔ လမ္းခြဲရတာေတြလည္း ရွိသေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုက်ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။
က်မ ပထမဆံုး ေရႊအျမဳေတကို ေပးျဖစ္တဲ့ ဝတၳဳတိုက 'စက္ႏွင့္လူ' ဆိုတဲ့ဝတၳဳတိုေလးပါ။ ေပးထားၿပီး ရင္တထိတ္ ထိတ္နဲ႔ သံုးပါ့မလားလို႔ ရင္ခုန္ရတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးေပါ့။ ေရႊရဲ႕ စံကိုလည္း သိထားေတာ့ ပိုၿပီး ရင္ခုန္ရတယ္။ ဦးဝင္းၿငိမ္းကို မေမးရဲလုိ႔ ကိုဦးေဆြကို ခနခနေမးေတာ့ ကိုဦးေဆြက 'ညည္းဝတၳဳ သံုးျဖစ္တယ္' လုိ႔ပဲ ေျပာပါ တယ္။ အဲဒီလိုေျပာတဲ့အထိ စိတ္ဒုန္းဒုန္း မခ်ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဝတၳဳတိုေလး တကယ္ပါလာေတာ့မွပဲ က်မ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ေရးခ်င္တာကို ေရးခ်င္တိုင္းေရးေနရေတာ့ အဲဒီလို အယ္ဒီတာစားပြဲျဖတ္သန္းရတဲ့ အေတြ႕ အႀကံဳကို လြမ္းမိတယ္။ ခင္လိုမင္လို႔ စာမူကို သံုးေပးတာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္ကိုထိုက္တန္လို႔ သံုးေပးတယ္ ဆိုတာ ခံစားရတဲ့အတြက္ ဒီတပုဒ္နဲ႔တင္ ငါစာေရးဆရာျဖစ္ၿပီပဲ ဆိုၿပီး မာန္တက္တယ္ :P
အဲလုိေျပာလို႔ ဘေလာ့ေပၚမွာ ေရးေနတဲ့သူေတြကို ပုတ္ခတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေကာင္းတဲ့ စာမူေတြ ... စာမ်က္ႏွာေပၚေရာက္သင့္တဲ့ စာမူေတြအမ်ားႀကီး ဘေလာ့ေပၚမွာ ေတြ႕ေနရသားပဲ။ စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ေပမယ့္ အယ္ဒီတာေကာင္းရဲ႕ စားပြဲကို မျဖတ္သန္းဘဲနဲ႔ေတာ့ စာေရးဆရာေဟ့လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လို႔ ဘယ္ရပါ့ မလဲ။
ေက်ာက္ရိုင္းတံုးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ မွတ္ေက်ာက္တင္လိုက္ရင္ အဖိုးတန္ေက်ာက္ျဖစ္လာမယ့္ ေက်ာက္ရိုင္း ေတြေပါ့။ မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္မရၾက ေသးတာပါ။ က်မကေတာ့ အနည္းငယ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ျပန္ေဝမွ် ခ်င္တာပါ။ တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ရိုင္းေတြ ေသြးခြင့္မွတ္ေက်ာက္တင္ခြင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးရၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ...။ ဆက္ပါဦးမယ္ ...။
Friday, November 20, 2009
|
Labels:
ျဖတ္သန္းမႈစာစု
|
This entry was posted on Friday, November 20, 2009
and is filed under
ျဖတ္သန္းမႈစာစု
.
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
မတူးေရးတဲ့ပို႕စ္ေလးေတြဖတ္တိုင္း 7 daysနဲ႕ ကုမုျဒာကဘ၀ေလးကို အျမဲျပန္လြမ္းတယ္..
မင္းသားၾကီးရန္ေအာင္က ညီမ အသည္းေက်ာ္ေလ အရမ္းခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတယ္ မင္းသား အစ္မကလဲ သူက အကိုင္အတြယ္ၾကမ္းေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ မင္းသားေတြလို တဏွာစိတ္နဲ႕ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူးေနာ္ ဟီဟီ ခ်စ္သူဘက္က ဘက္လိုက္သြားသည္..
စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ ... ဟီးဟီး
သူမ်ားကိုမ်ား ကုလားမတဲ့။ ငက်ီးေျခာက္ေနာ္... အဟက္
ဆက္ေရးပါ ဆက္ေရးပါ။
ဒါေပမယ့္ကြယ္ တုိင္းျပည္ကို ေပါင္တာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ေတာ္ၾကာ ျပန္မေရြးႏုိင္ရင္ လက္ေျပာင္း ေရာင္းခံရအံုးမယ္ေနာ္။ ေသခ်ာ ေငြစုထားေနာ္။ တုိင္းျပည္ကို ျပန္ေရြးဖို႕အတြက္ပါ။
Post a Comment